Na konstrukcje budowlane głównie stosuje się drewno miękkie – sosna, świerk, jodła; w mniejszym stopniu drewno twarde – buk i dąb.
sosnowe- miękkie, łatwe w obróbce, z dużą wytrzymałością i sprężystością
świerkowe- trudniejsze w obróbce w porównaniu z sosnowym, mniej sprężyste, łatwo pęka
jodłowe- nieodporne na działanie wilgoci
dębowe- twarde, z dużą wytrzymałością i odpornością na ścieranie
bukowe- ciężkie, twarde, łupliwe, z tendencją do pękania
Zalety drewna
Mały ciężar objętościowy w Polsce (320-650 kg/m3)
Duża wytrzymałość i sprężystość (
)
Mały współczynnik przewodności cieplnej (w poprzek 0,16 W/mK, wzdłuż 0,3 W/mK)
Mały współczynnik rozszerzalności termicznej
Odporność na działanie czynników chemicznych
Łatwość obróbki
Łatwość wykonywania połączeń
Bardzo korzystny wskaźnik określający stosunek naprężeń na ściskanie i rozciąganie do ciężaru właściwego
Możliwość uzyskania ciekawych efektów architektonicznych
Łatwy, szybki i mało wrażliwy na warunki atmosferyczne montaż, nie wymagający zbyt ciężkiego sprzętu
Niska energochłonność produkcji
Stworzenie korzystniejszych warunków mikroklimatycznych w obiektach przeznaczonych na pobyt ludzi i zwierząt
Wady drewna
Usterki i odchylenia od normalnego rozwoju (sęki, skręt, skośności włókien, pęknięcia, zgnilizny)
Ograniczenie wymiarów asortymentów drewna
Wpływ wilgotności na właściwości konstrukcyjne i fizyczne
Wpływ czasu na wytrzymałość i odkształcalność
Łatwopalność
Gnicie, korozja biologiczna
Możliwość porażenia drewna przez owady
Krótkotrwałość
Anizotropowa budowa drewna, wpływająca na cechy wytrzymałościowe i sprężyste
Anizotropia drewna – właściwości zależą od kierunku(są wektorowe), materiał ma w jednym kierunku inne właściwości niż w innym, np. wytrzymałość.
Wpływ wilgotności – wraz ze wzrostem wilgotności maleje jego wytrzyamłość
Deski obrzynane – szer 75-250mm, wys 19-45mm
Bale obrzynane – szer 100-250mm, wys 50-100mm
Listwy i łaty – wys i szer 38-75mm
Krawędziaki – wys i szer 100-175mm
Belki – szer 200 i 250mm wys 100-175mm
Właściwości mechaniczne drewna zależą od kierunku w stosunku do włókien, wilgotności drewna oraz liczebność i rozmieszczenia wad strukturalnych.
Wytrzymałość na ściskanie: zależy od ciężaru objętościowego, wilgotności, stosunku zawartości drewna wczesnego do drewna późnego w słojach rocznych, liczby, stanu i usytuowania sęków, kierunku włókien, temperatury. Określa się ją w zależności od położenia siły względem słojów i kierunku włókien.
Wytrzymałość na rozciągnie drewna wzdłuż włókien: zależy od rodzaju i usytuowania sęków i ukośnego przebiegu włókien. Określa się przez przyłożenie siły rozciągającej osiowo równolegle do włókien
Wytrzymałość na rozciąganie prostopadle do włókien: zależy od gatunku drewna. Określa się przez przyłożenie siły rozciągającej osiowo prostopadle do włókien.
Wytrzymałość na zginanie: zależy od tych samych czynników jak wytrzymałość na rozciąganie. Określa się na beleczkach przez działanie siłą skupioną przyłożoną w połowie rozpiętości między podporami.
Element zginany z drewna ulega wyczerpaniu nośności, gdy przekroczone zostaną maksymalne dopuszczalne naprężenia, lub gdy element utraci stateczność – ulegnie zwichrowaniu.
W pierwszym wypadku sprawdza się nośność przekroju elementu na działające siły, w drugim uwzględnia się możliwość wyboczenia z płaszczyzny ściskanego pasa elementu. Optymalnie elementy zginane powinny być zabezpieczone przed zwichrowaniem.
,
gdzie
-
wartość obliczeniowa właściwości materiałowej
-
wartość charakterystyczna właściwości wytrzymałościowej
-
częściowy współczynnik bezpieczeństwa właściwości materiału
-
współczynnik modyfikujący wytrzymałość zależy od
materiału,czasu trwania obciążenia i wilgotności
Stałe – więcej niż 10 lat, np. ciężar własny
Długotrwałe – od 6 miesięcy do 10 lat, np. obciążenie magazynu
Średniotrwałe – od 1 tygodnia do 6 miesięcy, np. obciążenie użytkowe, ale także śnieg
Krótkotrwałe – mniej niż 1 tydzień, np. wiatr, śnieg
Chwilowe – na skutek awarii, wiatr
Klasy użytkowania konstrukcji zależą od względnej wilgotności otaczającego powietrza.
Klasa 1 – wilgotność <= 65%
Klasa 2 – wilgotność <= 85%
Klasa 3 – wilgotność > 85%
Klasa wytrzymałości drewna zależy od jego cech materiałowych. Nominalną wartością jest charakterystyczna wytrzymałość materiału na zginanie, od którego wartości pochodzi nazwa klasy, np. C24 oznacza drewno lite iglaste o charakterystycznej wytrzymałości na zginanie fmk=24 MPa
Przykłady oznaczeń
C24 – drewno lite iglaste o fmk=24MPa
D40 – drewno lite liściaste o fmk=40MPa
GL28 h – drewno klejone jednorodne o fmgk=28MPa
GL28 c – drewno klejone kombinowane o fmgk=28MPa
Stany graniczne – metoda wymiarowania elementów konstrukcji. Polega na wykazaniu, że przy danych wymiarach przekroju elementu i założonych połączeniach przy każdej kombinacji obciążęń obliczeniowych, naprężenia w miarodajnych przekrojach nie są większe od wytrzymałości obliczeniowych określonych w normie(SGN), a także że przemieszczenia spowodowane obciążeniami nie są większe od przyjętych w normie za dopuszczalne (SGU).
Do stanów granicznych nośności zalicza się:
-wyczerpanie
nośności przekrojów lub fragmentów konstrukcji
-utratę
stateczności elementów ściskanych lub elementów
usztywniających
-utratę nośności połączeń
Obliczenie SGU w konstrukcjach drewnianych najczęściej sprowadza się do określenia ugięć(przemieszczeń). Obliczenia SGU polegają na sprawdzeniu, czy ugięcia konstrukcji pod obciążeniem charakterystycznym nie są większe od wartości uznanych za nieprzekraczalne ze względu na przeznaczenie budowli oraz możliwości poprawnego funkcjonowania elementów lub urządzeń przylegających do konstrukcji.
C 22 – Drewno z gatunku iglastych lub topola, lite klasy C22 (wytrzymałość char na zginanie 22MPa)
D 40 – Drewno gatunku liściastych, lite klasy D40 (wytrz char na zginanie 40MPa)
- wytrzymałość charakterystyczna na zginanie
GL 32 – Drewno klejone warstwowo o wytrz na zginanie 32 MPa
GL 28c – Drewno klejone warstwowo kombinowane o wytrz. Na zginanie 28 MPa
-
współczynnik modyfikujący zależny od czasu trwania obciążenia i
klasy użytkowania
-
współczynnik odkształceń
-
współczynnik korekcyjny kształtu przekroju przy sprawdzaniu
warunku wytrzymałości elementu zginanego, zmniejsza iloraz
-
smukłość względna
-
współczynnik wyboczeniowy
-
wytrzymałość obliczeniowa na rozciąganie wzdłuż włókien
-
średni moduł sprężystości wzdłuż włókien
-
współczynnik uwzględniający redukcję wytrzymałości ze względu
na zwichrowanie elementu
Współczynnik kmod zależy od użytego materiału, klasy użytkowania (wilgotności pracy konstrukcji) oraz klasy długości trwania obciążenia. Natomiast kdef zależy od użytego materiału i klasy użytkowania (wilgotność pracy konstrukcji).
Stateczność belek zginanych należy sprawdzić przy obciążeniu belki momentem oraz momentem i siłą osiową.
W przypadku, gdy belka jest obciążona tylko momentem zginającym,
redukuje się obliczeniową wytrzymałość na zginanie
współczynnikiem
,
który jest zależny od smukłości względnej przy zginaniu
.
Aby wyeliminować możliwość utraty stateczności belki zginanej należy ją zabezpieczyć na całej długości przed przemieszczeniem bocznym, a na podporach przez obrotem wskutek skręcania.
Nad podporami można zwiększyć wymiaru przekroju lub przewidzieć stężenia pionowe w postaci elementów sztywnych lub taśmy stalowej. Stężenie takie powinno być wykonane również w środku rozpiętości belki. Funkcję stężeń może też spełniać deskowanie przybite do górnej i dolnej płaszczyzny belek stropowych (stropy małej rozpiętości).
Stateczność ogólna elementów ściskanych – wyboczenie .
Wpływ wyboczenia można pominąć, gdy smukłość elementu w danej
płaszczyźnie
Zmniejsza się obliczeniową nośność na ściskanie współczynnikiem wyboczeniowym uwzględniającym schemat statyczny elementu, jego długość oraz smukłość względną.
Pręty jednolite
Pręty złożone z podatnymi łącznikami
Wiatrownice i łączniki
Ugięcia obliczamy dla obciążeń charakterystycznych, osobno dla każdego rodzaju oddziaływania(stałe, śnieg, wiatr). Tak otrzymane wartości zwiększa się o odpowiednie współczynniki kdef i w przypadku oddziaływań zmiennych o współczynniki dla kombinacji psi,2 psi,0. Następnie sumuje się by otrzymać ugięcie końcowe, które powinno być mniejsze od wymagań podanych w załączniku krajowym.
Łaty – stosuje się pod pokrycia z dachów drewnianych trzciną, gontem, łupkiem dachówką, blachą falistą oraz płytami falistymi. Łaty są elementami z drewna litego o przekroju prostokątnym lub kwadratowym, co najmniej 38/38mm i długości nie mniejszej niż podwójna odległość między podporami. Łaty pracują na zginanie ukośne.
Deskowanie pełne
Podkład z płyt drewnopochodnych
Blacha trapezowa
Pasy dźwigarów można sprawdzać na następujące siły wewnętrzne i sposób przyłożenia obciążenia:
Siły przyłożone w węzłach dźwigara(np. płatwie)
Ściskanie osiowe – na maksymalne naprężenia przekroju oraz na wyboczenie
Rozciąganie osiowe – na maksymalne naprężenia przekroju
Obciążenie równomiernie rozłożone(np. Deskowanie pełne, łaty)
Zginanie z rozciąganiem osiowym – na maksymalne naprężenia przekroju
Zginanie lub zginanie ze ściskaniem – na maksymalne naprężenia przekroju i możliwość utraty stateczności (zwichrowanie)
Podatne – na łączniki mechaniczne
Połączenia ciesielskie
Niepodatne - klejone
Złącza podatne, na łączniki mechaniczne. Złącza w których wykorzystywane są z reguły stalowe łączniki (np. sworznie, śruby, gwoździe) Charakteryzują się dużą wytrzymałością.
Złącza ciesielskie – cechą charakterystyczną są wręby i zaciosy wykonywane w łączonych elementach konstrukcyjnych, przenoszące najczęściej siły osiowe, a niekiedy również niewielkie momenty zginające
Złącza klejone – połączenia, w których wykorzystuje się adhezyjne właściwości substancji klejowych. Klej wnika w drobne pory (nierówności) na powierzchni materiału, po czym twardnieje. Tworząc sztywne połączenie.
Sworznie – nie profilowane(gładkie) pręty walcowe bez główek i nakrętek
Śruby pasowane – łączniki sworzniowe z główką i nakrętką lub nakrętkami z obu stron i podkładkami.
Możliwe są następujące formy zniszczenia poprzez wyczerpanie nośności połączeń:
-Utrata nośności przekroju drewna osłabionego otworem, zerwanie elementu
-Docisk łącznika sworzniowego do łączonych elemtnów
-Utrata nośności łącznika (ugięcie łącznika)
Od wytrzymałości płytki na docisk do drewna, od pola efektywnego docisku do drewna, od wytrzymałości płytki na ściskanie/rozciąganie i ścinanie.
Stężenie po przekątnej z prętów stalowych okrągłych
Stężenie kratowe z krawędziaków
Tarcza z płyt z materiału drewnopochodnego
Tarcza z blachy fałdowej
Tężniki maja za zadanie zapewnić odpowiednią sztywność konstrukcji łączac pojedyncze układy poprzeczne, zapewniając tym odpowiednią sztywność podłużną.
Długość wyboczeniową określa się na podstawie długości teoretycznej pręta, rodzaju podparcia w węzłach wiązara. Z reguły przyjmuje się schemat z podparciem przegubowym o mi=1,0 , więc długość wyboczeniowa to w przybliżeniu teoretyczna długość pręta.
Pod pojęciem drewna klejonego warstwowo należy rozumieć element konstrukcyjny uformowany przez zestawienie warstw tarcicy równolegle do przebiegu włókien. Rozróżnia się dwie kategorie drewna klejonego warstwowo. Pierwszy typ to jednorodne drewno klejone warstwowo, którego przekrój poprzeczny tworzą warstwy tarcicy jednakowej jakości i tego samego gatunku botanicznego. Druga kategoria to kombinowane drewno warstwowo klejone, którego przekrój poprzeczny tworzą wewnętrzne i zewnętrzne warstwy tarcicy różnych jakości (klas wytrzymałości) tego samego gatunku botanicznego lub kombinacji tych gatunków.
-Dźwigary belkowe
-Dźwigary łukowe
-Układy
ze ściągiem
-Ramy