1700

Gottfried Wilhelm Leibniz wyjaśnia, że każda liczba naturalna (większa od 1) może służyć za podstawę do zapisu liczb w systemie pozycyjnym, a szczególnie użyteczny wydaje się być pozycyjny system liczenia o podstawie 2 (składający się jedynie z dwóch cyfr: 0 i 1). To właśnie system binarny stanie się w przyszłości podstawą komputerowej techniki cyfrowej.

1702

David Gregory publikuje Astronomiae physicae et geometricae elementa która jest popularnym tłumaczeniem teorii Newtona.

1703

W pracy Andrzeja Stanisława Buchowskiego (profesora matematyki w Akademii Krakowskiej) pt. "Gloria Domini..." zamieszczono plan Krakowa i plan niedawno ukończonego kościoła św. Anny.

1704

Newton ogłasza dzieło "De quadratura curvarum", napisane w 1676 r. Jest to pierwsza opublikowana wersją rachunku różniczkowego i całkowego Newtona, chociaż Newton wspominał już o nim wcześniej w "Principiach" (1687).

1704

Newton ogłasza "Wyliczenie krzywych stopnia trzeciego", pierwsze dzieło poświęcone w całości krzywym wyższego rzędu w algebrze, napisane ok. 1676 r.

1706

Grecka litera pi po raz pierwszy zostaje użyta na oznaczenie stosunku długości okręgu do długości jego średnicy.

1706

Jones wprowadza grecka literą "pi" by przedstawić stosunek obwodu koła do jego srednicy, w swoim dziele "Synopsis palmariorum matheseos" ["Nowe wprowadzenie do matematyki"].

1707

Urodził się matematyk szwajcarski Leonhard Euler, jeden z najbardziej płodnych i wszechstronnych autorów w dziejach matematyki (z. 1783). Za życia opublikuje 560 książek i artykułów naukowych (po jego śmierci ukaże się ich jeszcze kilkaset) Przyczyni się do rozwoju niemal wszystkich znanych ówcześnie dziedzin matematyki jak też astronomii, hydrauliki, artylerii, budowy okrętów i optyki. Wiele wprowadzonych przez niego oznaczeń matematycznych jest używanych do dziś.

1707

Newton publikuje "Arithmetica universalis" ["Arytmetyka uniwerslalna"] w której zawarł swoje osiągnięcia z dziedziny algebry.

1707

De Miore używa funkcji trygonometrycznych do reprezentowania zbioru liczb postaci "r(cos z + i sin x)".

1708

La Hire oblicza długość fali bicia serca.

1710

Arbuthnot publikuje w Royal Society ważny dokumnt satatystyczny, w którym dyskutuje na temat drobnego nadmiaru męskich urodzeń nad urodzeniem płci żeńskiej. Dokument ten stanowi pierwszy przykład zastosowań prawdopodobieństwa do społecznej statystyki.

1711

Giovanni Ceva publikuje "De Re Nummeraria" ["Co sie tyczy sprawy pieniądza"], które jest pierwszą z prac w ekonomii matematycznej.

1713

Książka Jakuba Bernoulliego "Ars conjectandi" ["Sztuka przewidywania"] jest ważną pracą dla rachunku prawdopodobieństwa. Zawiera liczby Bernoulliego, które pojawiły się w dyskusji nad szeregami potęgowymi.

1715

Matematyk brytyjski Brook Taylor pracą pt. "Methodus Incrementorum Directa et Inversa" zapoczątkowuje rachunek różnic skończonych; umieszcza w niej znany wzór, zwany wzorem Taylora.

1717

-----------------------

1718

-----------------------

1718

Abraham de Moivre, matematyk francuski osiadły w Anglii, ogłasza "Doctrine of Chances", ważną pracę z zakresu rachunku prawdopodobieństwa.

1719

-----------------------

1722

Opublikowane zostaje dzieło Cotes'a "Harmonia mensurarum" niedokończone z powodu jego śmierci. Obejmuje ono całkowanie funkcji rzeczywistych. Zawiera szczegółowy opis rachunku całkowego dotyczącego funkcji logarytmicznych i cyklometrycznych.

1724

Jacapo Riccati analizuje w swoim referacie "Riccati differential equation", równania rózniczkowe. Podaje rozwiązania dla pewnych szczególnych przypadków równania, który jako pierwszy nalizował Jacob Bernoulli.

1724

W Petersburgu powstaje Akademia Naukowa.

1727

Eulel jest powołany do "St Petersburg". Przedstawia on symbol "e" jako podstawę logarytmu naturalnego w manuskrypcie zatytułowanym Meditation upon Experiments made recently on firing of Cannon. [Medytacje nad eksperymentami podczynionymi ostatnie podczas stleniania.] Manuskrypt ten nie został opublikowany aż do 1862r.

1727

Leonhard Euler wprowadza literę e jako oznaczenie podstawy logarytmów naturalnych (oznaczenie używane do dziś).

1728

Grandi publikuje Flora geometrica [Geometrię kwiatów]. Podaje on geometryczną definicję krzywej, która przypomina płatki kwiatów.

1730

De Moivre podaje podaje dalsze twierdzenie w odniesieniu do jego trygonometrycznej interpretacji liczby zespolonej. Podaje wzór Stirlinga.

1731

Clairaut publikuije Recherches sur les courbes a double coubure o krzywej ukośnej.

1731

W pośmiertnie wydanym dziele Jakoba Bernoullego opublikowane zostaje prawo wielkich liczb (prawo Bernoullego).

1731

Matematyk francuski Alexis Claude Clairaut wprowadza rozwiązanie równania różniczkowego, zwanego równaniem Clairauta.

1733

De Moivre jako pierwszy opisuje prawidłowe rozmieszczenie krzywej wApproximatio ad summam terminorum binomii (a+bn in seriem expansi. Gauss w 1820 również badał prawidłowe roozmieszcenie.

1733

W Euclides ab Omni Naevo Vindicatus Saccheri robi ważną pracę na temat nieeuklidesowej geometrii, chociaż rozważa przystąpienie do udowadniania aksjomatu równoległośći Euklidesa.

1734

Berkeley publishes The analyst: or a discourse addressed to an infidel mathematician. [Analiza: lub dyskurs zaadresowany do niewiernych matematyków] Dowodzi że chociaż rachunek całkowy doprowadził do słusznych rezultatów to jego założenia nie są bardziej pewne niż te dotyczące wiary.

1735

Euler wprowadza oznaczenie f(x).

1736

Euler rozwiązuje topologiczny zwany jako "Königsberg bridges problem" [Problem mostów Königsberga]. Udowadnia matematycznie, że niemożliwe jest, aby zaplanować spacer, który przechodziłby przez każdy z siedmiu mostów jeden raz.

1736

Euler publikuje Mechanikę która jest pierwszym podręcznikiem do mechaniki opierającym sie na rachunku różniczkowym.

1737

Simpson publikuje swój Treatise on Fluxions [Traktat o zmiennych] napisany jako podręcznik dla swoich prywztnych studentów. W rozprawie używa szereg nieskończonych do obliczenia całek oznaczonych.

1738

Daniel Bernoulli publikuje Hydromechanikę. Daje to poprawną analizę wody płynącej z otworyu zbiornika, omawia pompy i inne mechanizmy do ciągnięcia wody. Bernoulli podaje także w rozdziale 10 podstawe kinetycznej teorii gazów.

1739

D'Alembert publikuje Mémoire sur le calcul intégral [Życiorys rachunku całkowego.]

1740

Simpson publikuje Treatise on the Nature and Laws of Chance. [Rozprawa o przyroszie i prawach przyrody] Wiele z prawdopodobieństw zawartych w rozprawie jest opartych na pracy de Moirea.

1740

Maclaurin otzrymuje Grand Prix Akademii Naukowej za swoją prace o teorii grawitacyjnej tłumaczącej pływy.

1742

Maclaurin publikuje "Treatise on Fluxions" ["Traktat o zmiennosći"] który miał na celu zpewnienie rygorystyczne założenia dla rachunku całkowego poprzez odwołanie się do metod greckiej geometrii. Jest to pierwsza uporządkowana ekspansja metod Newtona napisana w odpowiedzi na Berkley'owski atak na brak rygorystycznych założeń dla rachunku całkowego.

1742

Goldlacg a liście do Eulera ujawia swoje przypuszczenia, że każda liczba więkasza lub równa 4 może być zapisana jako suma dwóch liczb pierwszych. Nie wiadomo jeszcze czy przypuszczenie Goldbacha jest prawdziwe.

1743

D'Alembert publikuje "Traité de dynamique" ["Traktat o dynamice."]. W traktacie podaje swoje prawo mówiąć o tym, że wewnętrzne procesy i reakcje układów nierównych ciał w ruchu pozostają w równowadze.

1744

D'Alembert publikuje Traite de l'equilibre et du mouvement des fluides [Traktat o równowadze i ruchu płynów.]. Wprowadził swoją zasadę równowagi i ruchu w płynie.

1744

Leonhard Euler odkrywa fakt, że istnieją liczby przestępne tj. takie, które nie są pierwiastkami wielomianów o współczynnikach całkowitych w odróżnieniu od liczb algebraicznych).

1744

Leonhard Euler formułuje zasady rachunku wariacyjnego, w tym równania zwane równaniami Eulera.

1746

D'Alembert dalej rozwija teorię liczb zespolonych, jest to pierwsza poważna próba do udowodnienia zasadniczego twierdzenia algebry.

1747

D'Alembert używa równań różniczkowych cząstkowych do badania wiatru w " Réflexion sur la cause générale des vents" ["Refleksji o ogólnych przyczynach wiatru", która otrzymała nagrodę Akademii Praskiej.

1748

Agnesi pisze "Instituzioni analitiche ad uso della giovent italiana", która jest włoskim podręcznikiem o rachunku różniczkowym. Książka ta zawiera wiele przykładów, które zostały skrupulatnie wybrane dla zilustrowania pojęcia. W podręczniku zawarta jest analiza krzywej zwanej jako "wiedźmy Agniesiego".

1748

Euler publikuje "Analysis Infinitorum" ["Analiza nieskończoności"], która jest wstępem do analizy matematycznej. definiuje w niej funkcję i stwierdzenia, że analiza matematyczna jest badaniem funkcji. Praca ta również opiera rachunek całkowy na teorii funkcji elementarnych bardziej niż na krzywej geometrycznej, co zostało zrobione poprzednio. Jego słynny wzór pojawia się po raz pierwszy właśnie w tej publikacji.

Około 1750

D'Alambert bada problem "trzech ciał" i wprowadza rachunek całkowy do mechaniki. Euler, Lagrange i Laplace również pracuja nad tym problemem.

1750

Cramer publikuje "Introduction a l'analyse des lignes courbes algébraique.". Praca ta zajmuje się analizą krzywych. Trzeci roazdział zajmuje się klasyfikacją krzywych , podana jest w nim także słynna "reguła Cramera".

1750

Giulio Fagnano publikuje wiele ze swoich poprzednich prac w "". Publikacja ta zawiera własności i wzory dla całek. Późniejsze rezultaty prowadzą Eulera do udowodnienia dodatkowego wzoru dla całek eliptycznych.

1751

Euler publikuje swoją teorę logarytmów liczb zespolonych.

1752

D'Alembert odkrywa równanie Cauchyego - Riemanna podczas badań nad hydrodynamiką.

1752

Euler wyraża swoje twierdzenie V - E + F = 2 dla wielościanów.

1753

Simson zauważą, że sekwencja Fibonaccrego stosunku pomiędzy sąsiednimi liczbami daje złoty podział.

1754

Lagrange dokonuje ważnego odkrycia "tautochrone", które zaczyna się badaniem skończonego rachunku różniczkowego.

1755

Euler publikuje Institutiones calculi differentialis, które zaczyna się badaniem szańczonego rachunku różniczkowego.

1757

Lagrange jest członkiem matematycznej społeczności we Włoszech, która ostatecznie przekształciła się w Turyńską Akademię Nauk.

1758

Pojawienie się Komety Halley'a 25 grudnia potwierdziło przewidywania Halley'a 15 lat po jego śmierci.

1759

Aepinus publikuje "Tentamen theoriae electriciatis et magnetismi" ["Próby w teorii elektryczności i magnetyki"]. Jest to pierwsza praca rozwijająca matematyczną teorię elektrycznosći i magnetyki.

ok. 1760

Francuz Jean Le Rond d'Alembert formułuje pojęcie granicy w rachunku różniczkowym.

1761

Lambert dowodzi, że π jest liczbą niewymierną. Bardziej powszechne rezultaty zostają opublikowne w 1768.

1763

Monge rozpoczyna studiowanie geometrii wykreślnej.

1764

Bayes publikuje "An Essay Towards Solving a Problem in the Doctrine of Chances" ["Esej ku rozwiązaniu problemu w doktrynie przypadków"], który podaje Bayesowską teorię prawdopodobieństwa. Praca zawiera ważne twierdzenie Bayes'a

1765

Euler publikuje "Theory of the Motions of Rigid Bodies" ["Terię ruchu i nieruchomości ciał"], która opiera się na założeniach mechaniki analitycznej.

1766

Lambert pisząc "Theorie der Parallellinien" która jest analizą aksjomatu równoległości. Poprzez założenie, że aksjomat ten jest fałszywy zdołał wywnioskować dużą liczbę rezultatów o geometrii nieeuklidesowej.

1767

D'Alambert nazywa problemy geometrii elementarnej spowodowane przez porażke w udowodnieniu aksjomatu równoległości jako"skandal geometrii elementarnej".

1768

Lambert ogłasza swoje rezultaty tego, że π jest liczbą niewymierną.

1769

Euler publikuje pierwszy tom swojej trzytomowej pracy "Dioptics".

1769

Euler przedstawia tzwPrzypuszczenie Eulera.

1770

Lagrange dowodzi, że rzadna całka nie może być napisana jako suma czterech kwadratów liczb.

1770

Lagrange publikuje "Réflexions sur la résolution algébrique des équations" w których zasadniczo analizuje to dlaczego równanie stopnia n>4 może być rozwiązane poprzez pierwiastki. Referat ten jest pierwszym, który rozważa rozwiązania równania jako skrót ilościowy bardziej niż liczbowy. Lagrange badał permutacje rozwiązań i jego praca jest przewodnią w teorii liczb.

1770

Euler publikuje swój podręcznik pod tytułem "Algebra".

1771

Lagrange dowodzi twierdzenia Wilsona o tym, że n jest liczbą pierwszą etedy i tylko wtedy, gdy liczba (n-1)!+1 jest podzielna przez n.

1774

Buffon używa matematycznego i naukowego podejścia by obliczyc wiek Ziemi. I ziemia ma około 75000 lat.

1777

Euler wprowadził symbol "i" by reprezentować kwadratowe pierwiastki w rękopisie który ukazał sie dopiero w 1794.

1777

Francuski przyrodnik i filozof Georges Louis Leclerc de Buffon przedstawia tzw. "zadanie o igle" - pierwszy przykład prawdopodobieństwa geometrycznego.

1777

-----------------------

1779

-----------------------

1780

-----------------------

1781

-----------------------

1781

-----------------------

1783

-----------------------

1784

-----------------------

1785

-----------------------

1785

-----------------------

1785

-----------------------

1785

-----------------------

1788

-----------------------

1792

-----------------------

1794

-----------------------

1796

-----------------------

1796

-----------------------

1797

-----------------------

1797

-----------------------

1797

-----------------------

1797

-----------------------

1790

Lagrange wydaje dzieło Essai sur le Théorie des Nombres. Sophie zgłasza wiele przydatnych uwag i uzupełnień, które pojawią się w drugim wydaniu. Częśc wyników Sophie pojawi się w suplemencie.

1799

-----------------------

1799

-----------------------

1799

-----------------------

1799

-----------------------