Czas w kulturze (7 IV 2011 r.?)
Czas to fundamentalna wartość kulturowa.
Kultury różnią się stosunkiem czasu.
Współczesne społeczeństwo bardzo ceni czas.
istotna jest punktualność (wariant dokładności).
wyczulenie na czas (związki fraz., np. czas to pieniądz, liczy się każda minuta, nie mieć czasu, czas wolny) → czas jest pewnym dobrem.
żyjemy
w kulturze, w której stale brakuje czasu.
Deadline -
dzisiejsza kultura jest na to zorientowana. W XIX w. - linia w
więzieniu, której przekroczenie uprawniało straż do otwarcie
ognia. Później, w żargonie dziennikarskim, część, którą
trzeba zająć, „marginesy”. Jeszcze później – termin
złożenia tekstu do nowego dziennika. Ogólnie – nieprzekraczalny
termin wykonania pracy.
odczuwanie deficytu czasu: pośpiech,
nienadążanie, stres, działanie pod presją.
trudno współcześnie żyć bez zegarka. Kiedyś był to gadżet świadczący i stanie materialnym, głównie ozdoba, a nie – jak dziś – typowo użyteczny, niezbędny przedmiot.
Gospodarowanie
czasem zaczęło się kształtować w początkach XIX w., co było
związane z rewolucją przemysłową. To reakcja, stan wymuszony
przez procesy technologiczne.
Żyjemy w czasie industrialnym,
ukształtowanym przez współczesny przemysł. Drugim czynnikiem,
który wpłynął na taką organizację czasu była rewolucja
komunikacyjna (kolej).
Rytm życia aż po XIX wiek wyznaczały procesy naturalne. Epoka czasu naturalnego różni się od obecnej tym, że jest segmentowany przez procesy naturalne: ruch słońca na orbicie okołosłonecznej (pory roku), obracanie się ziemi wokół własnej osi (rytm dobowy).
W świecie naturalnym obserwujemy zharmonizowany rytm - roczny, świat roślinny i zwierzęcy. My, ludzie-zwierzęta, nie możemy również uwolnić się od tej determinacji: grudzień/styczeń – spowolnienie, czerwiec/lipiec – szczytowa forma. W naszej kulturze występuje drastyczny brak synchronii z naturą. Zimowa depresja – kiedyś w zimie rolnik nie zajmował się ziemią, nie podróżowano. Rytm dobowy reguluje również rytm aktywności organizmów żywych. Ludzie zacierają ten naturalny podział: wielkie miasta, fabryki pracują w rytmie całodobowym.
Kiedyś był problem z oświetleniem w nocy; dopiero w XIX w. się to zaczęło zmieniać. W końcówce tego stulecia wynaleziono oświetlenie elektryczne.
Czas standardowy, umowny, jest inny niż słoneczny, naturalny. W staroż. Rzymie dzielono czas od wschodu do zachodu słońca na 12 części, a więc ówczesna „godzina” miała różną długość. Dziś godzina jest stałą wielkością.
Kolej narzuciła wprowadzenie czasu kolejowego (oprócz lokalnego), a co za tym idzie – czasu strefowego (globalizacja).
Zegar 24-godzinny powstał na froncie I wś (chodziło o precyzję), potem zaś przeszedł do kolejnictwa.
Powiązanie czasu i władzy: czas formuje ten, kto ma władzę. Każda kultura dzieli czas na świecki i poświęcony sprawom transcendentalnym, ten więc, kto ustala czas świąt, ma władzę.