Kult.

Ofiary składano do IV wieku z ludzi, zwierząt i pokarmów. Ofiary ludzkie dzieliły się na ofiary z ludzi oraz ofiary z jeńców wojennych. Dla Melkarta składano najdorodniejszych jeńców.

Ofiary były składane przez kapłanów, którzy pobierali opłaty w zależności od rodzaju ofiary o różnej wysokości.

Liczne występowanie amuletów, które były przedstawieniem jakiegoś boga lub jego symbole, czy atrybuty. Częśto było to zapożyczone z Egiptu Udżat – oko Horusa, miał on gwarantować zdrowie. Stosowano także amulety związane z ochroną przed złym okiem. Magiczny charakter miały także brzytwy kartagińskie bogato zdobione, nie mają one jednak praktycznego zastosowania, stąd wniosek o ich wotywności. Od V w p.n.e. ilość amuletów gwałtownie maleję. Powiązane jest to z reformą religijną, w wyniku której na czoło wychodzi Tanid i Ba'al Hammon.

Stosowano wróżby w chwili potrzeby podjęcia ważnej lub trudnej decyzji. Wróżbici byli potrzebni także w czasie podejmowania dalekich morskich podróży.

Organizacja.

Stan kapłański był klarownie uhierarchizowani. W każdej świątyni był kapłan najwyższy, który odpowiadał za całość działalności świątyni. Były także kapłanki. Urzędy kapłańskie były dziedziczne, stąd uważa się, że posiadali oni normalne rodziny. Kapłani należeli do miejskiej arystokracji. Ważną role odgrywał personel pomocniczy świątyni: pisarze świątynni, muzycy, tancerki, pomocnicy kapłanów.

Świątynia była centrum życia religijnego. Największa świątynia w Kartaginie była poświęcona Eszmunowi. Znajdowała się ona na Byrsie – Akropolu Kartaginy. Byrsa wiąże się z mitem założenia Kartaginy przez królową Dydonę, która wykorzystała swój spryt do zdobycia jak największych terenów i otoczyła skórą owcy teren późniejszej Byrsy. W świątyni Eszmuna znajdowały się wodne organy. Ważne światynie posiadali Tamid oraz Ba'al Hammon. Najwyższa władza miejska miała swoje miejsce obok świątyń, cały ten teren nazywał się twierdzą. Tradycja mówi, że znajdowała się tam też świątynia Melkarta. Najważniejsze miejsce w świątyni Tanid stanowiła kapliczka. Było to niewielkie pomieszczenie 1m x 1m, gdzie zgromadzono tysiące urn z prochami ludzkimi. Stelle przyjmują w świątyniach trójkątnych obelisków. Wyryte na nich są dyski słoneczne, znak Tanid, jedna ze stron zachowywana była gładka. Ważną rolę odgrywały stare świątynie typu tofet – teren odgrodzony kamiennym murkiem w ustronnym miejscu, gdzie w środku znajdowało się palenisko dla ofiar. Wciąż odkrywane są tam terakotowe urny w kształcie waz ze szczątkami ludzkimi.

Grupa Aramejska

Aramejczycy to najpóźniejsza fala ludów napływających na Półwysep Arabski. Najwyższym bogiem dla nich był Hadad (Addu lub Haddu). Był to bóg tożsamy z babilońskim Adadem. Najstarszy zapis imienia tego boga mamy już w tekstach z Ebli – 23w pne. Był to bóg nieba, burzy oraz słońca. Objawiał się w błyskawicach oraz deszczu – dzięki niemu ożywiała się przyroda. Przypuszcza się, że był on także bogiem płodności. Jego kult potwierdza się w Mari.

Państwa-Miasta aramejskie były niebezpieczne gdy działały w większej koalicji, nie zaś gdy działały samodzielnie. Dzięki unifikowaniu odbijali ataki Syrii. Hadad jest też odpowiednikiem Ba'ala. Hadada utożsamiano często z bykiem i tak też go przedstawiano. Imię Hadada (w formie Addu) spotykane jest często w imionach ludzkich. W formie Hadad pojawia się w inskrypcjach od I tys pne. Często Hadad nosił przydomek ryczący. W ikonografii był człowiekiem siedzącym na byku z błyskawicą i toporem w rękach. W Izraelu kolo Megiddo znajdowała się miejscowość „Ryczący Hadad”. Hadada czcili także mieszkańcy Edonu – przywódca powstania nosił on jego imię. W czasach hellenistycznych został utożsamiony z greckim Zeusem.

Drugą ważną boginią jest Atarate (Atargatis). Była czczona od początku pierwszego tysiąclecia w Syrii i Mezopotamii. To bogini płodności, ziemi, życia oraz dobrobytu. Wyobrażana była pod postacią betyla, później nabrała charakteru antropomorficznego. Łączy ona cechy Anat i Asztarte. W Damaszku i Hierapolis była małżonką Ba'al Hadada. Jej kultem zajmowali się wykastrowani kapłani w kobiecych szatach. Jej kult miał charakter orgiastyczny.

Język Aramejski był językiem dyplomacji na Bliskim Wschodzie do czasu języka arabskiego.

Hierapolis jest nazwą grecką, nazwą Aramejską jest Bambyke. Znajdował się tam posąg bogini. Na dziedzińcu przebywały lwy oraz tygrysy, które były oswojone. W sadzawce żyły święte ryby. Do Bambyke wyruszały uroczyste procesje, gdzie dokonywano ablucji w świętym stawie. Składano tam podczas świąt ofiary całopalne. Świątynia Atarate została przebudowana później na styl grecki. Antioch IV Epifanes poślubił Atargatis. Wtedy stała się głównym bóstwem syryjskim. Kult Atargatis występował także w Palestynie, gdzie czczono ją jako Derketo. Nazywana była także Dea Syria.

Aramejczycy czcili także Ba'ala, Ela i innych bogów miejscowych.

W kwestii antropologii nie ma informacji poza historią o Ahikarze.

Podczas świąt urządzano dramatyczne przedstawienia o śmierci i zmartwychwstaniu boga. Jest to typowy motyw dla całego bliskiego wschodu. Deszcz i roślinność pojawia się na ziemi, gdy bóg zmartwychwstaję. Podczas uroczystości przedstawiano także mit o stworzeniu świata. Odtwarzano także rytualną walkę boga z siłami chaosu. Bóg poprzez przezwyciężanie sił chaosu tworzy świat. Religijne uroczystości miały na cel podtrzymanie kosmosu.

Organizacja

Główne centra skupiały się wokół kultu Hadada. Bambyke było siedzibą kultu Atargatis. Aleppo od 18 w p.n.e. jest wspominane jako ośrodek kultu Hadada oraz siedziba jego wyroczni. W 9 w p.n.e. Salmanasar III informuję w swoim sprawozdaniu, że złożył ofiarę Hadadowi z Aleppo. Świadczy to o ciągłości kultu oraz o jego randze.

Innym ważnym centrum był Charran. Miasto to położone było koło Edessy. Leżało ono na przecięciu dróg handlowych. Do Charran przybyć miał ojciec Abrahama. W Biblii nazywane jest miastem Nahora. Czczono tam Sina – boga księżyca, który został włączony przez Aramejczyków do pocztu ich bogów. Sin był patronem karawan. Z Charran pochodził Nabunaid - ostatni król nowobabiloński, jego matka była kapłanką Sina. Zbudował on koalicję przeciwko Persji w oparciu o kult księżyca, gdyż Persowie byli czcicielem Słońca.