Relacje miedzy teoria a praktyka edukacyjna

Relacje pomiędzy teorią a praktyką edukacyjną.



Związek między teorią a praktyką musi być respektowany przez teoretyków i praktyków wychowania. Brak poważnej refleksji nad tym zagadnieniem uniemożliwia łagodzenie sprzeczności, ostro występujących w naukach teoretyczno – praktycznych, praktycznych między naukami o wychowaniu a działalnością edukacyjną są szczególnie nasilone.

Geneza problemu związków teorii z praktyką na pewnym etapie rozwoju historycznego oddzieliły się od siebie dwa rodzaje działalności człowieka: praktyczna i poznawcza.

a)z uwagi na cel działania:

-poznawcze–usunięcie niewiedzy, wyjaśnienie sprzeczności,

-praktyczne- zaspokojenie materialnych potrzeb,zabezpieczenie trwania, rozwoju, bezpieczeństwa.

b)z uwagi na kierunek procesu działania:

-poznawcza–zmiana struktury wiedzy posiadanej, modyfikacja stosunków miedzy elementami wiedzy, dokonujące się zmiany wewnętrzne mogą skutkować w zewnętrznym działaniu jednostki

-praktyczne–dotyczy zawsze sfery zewnętrznej podmiotu,jeśli zachodzi zmiana zewnętrzna to jest skutkiem ubocznym

c)ze względu na środki działania:

-poznawcze- środkiem jest wcześniej zdobyta wiedza, sprawność operowania nią i narzędziami wcześniej skonstruowanymi do realizacji celów poznawczych

-praktyczne- środkiem działania są istniejące elementy materialnej rzeczywistości przyrodniczej i społecznej, człowiek i jego wytwory, wiedza wcześniej wytworzona

d)ze względu na osiągane rezultaty:

-poznawcze–zmiana stanu wiedzy, nabycie nowych umiejętności poznawczych,zmiany świadomości jednostki i społeczeństwa, możliwość innego rozwiązania sytuacji praktycznych ( zmiany te zależnie od punktu widzenia mogą być pożądane lub nie, korzystne lub nie, dobre lub złe),

-praktyczne–zmiany istniejącego stanu rzeczy, zgodnie z celem podjętego działania, skutki uboczne działania stanowią czynniki ograniczające swobodę, ujawnienie nowych problemów praktycznych i teoretycznych, kształtowanie nowych preferencji w zainteresowaniach poznawczych,zależnie od uświadamianych potrzeb.


1.Wytwory działalności poznawczej –stanowiącej wiedzę teoretyczną (hipotezy, twierdzenia, teorie) – stanowią pewną grupę środków (jednego typu) z których korzystają ludzie podejmujący działalność praktyczną.

2.Zmiany dokonujące się w toku działalności praktycznej kształtują preferencje poznawcze i ujawniają nowe problemy – również teoretyczne.

3.Poza tym między działalnością poznawczą a praktyczną istnieją obszary nie mające nic wspólnego. Ten obszar różny stanowią cele i kierunki działań. Związek w zakresie środków działania i osiąganych rezultatów też nie wyczerpuje całych obszarów, pozostają w nim elementy specyficzne dla działalności teoretycznej i praktycznej.


Złożoność związku między wiedzą teoretyczna o wychowaniu i praktyczną działalnością wychowawczą wiedza o wychowaniu powstała jako wiedza technologiczna (praktyczna), z praktycznej działalności wychowawczej, miała cechy sztuki, rzemiosła. Pedagogika jako nauka , czyli wiedza teoretyczna o wychowaniu, wyodrębniła się w XX wieku w filozofii, jej przedmiotem badań stało się wychowanie Z uwagi na różne definiowanie pojęcia wychowanie, różny był zakres problemów podejmowanych w badaniach pedagogicznych. Nowy typ teoretycznej wiedzy o wychowaniu zaczął się kształtować obok istniejącej wiedzy potocznej, filozoficznej, publicystycznej.


Pomiędzy teorią a praktyką zachodzi sprzężenie zwrotne. Głównym obszarem relacji teorii i praktyki jest aspekt komunikacji, jako niezbędny warunek współpracy między dwoma wymiarami rzeczywistości edukacyjnej.

Istnieje zasada łączenia teorii z praktyką. Bazuje ona na takiej organizacji procesu dydaktycznego, w którym łączenie to wykorzystuje się możliwie wszechstronnie. Zasada ta przynosi wiele korzyści, np.:

-pozwala na lepsze zrozumienie i zapamiętanie materiału,

-pokazuje jego użyteczność,

-sprawdza umiejętności.

Warunki poprawności tej zasady:

-działania uczniów powinny być oparte na treściach nowych, które uczeń musi

sam sobie przyswoić,

-wszelkie zadania dydaktyczne muszą realizować cele kształcące,

-zasada ta musi być wykorzystywana w różnych momentach procesu

dydaktycznego.

Zasady łączenia teorii z praktyką.

a) W zakresie nauczania przedmiotu. Z omawianej zasady wynika, że:

- działania uczniów muszą być poprzedzone przekazaniem im określonej porcji

wiadomości;

- reguły, zasady, definicje, prawa leżące u podstaw uczniowskich działań powinny

być punktem własnej aktywności uczniów;

- działania uczniów powinny rozszerzać zakres ich wiadomości, czyli muszą być

oparte na treściach nowych, uprzednio nie rozpatrywanych przez nich

szczegółowo;

- operacje praktyczne uczniów powinny nadto mieć wartości kształcące, czyli

umożliwiać im nabywanie umiejętności i nawyków elastycznego działania;

- powiązanie działań uczniów z efektywnym przekształcaniem rzeczywistości

powinno mieć miejsce wszędzie tam, gdzie istnieją ku temu odpowiednie

warunki zewnętrzne i wewnętrzne.

b). W zakresie kształcenia pedagogicznego nauczycieli.

Filozofia studiów nauczycielskich opiera się na paradygmacie wzajemnych powiązań i niezbędnej równowagi między teorią a praktyką, między racjonalizmem a empirią, czyli myśleniem opartym na rozumie doświadczeniu i przeżyciach.

Bogdan Suchodolski stwierdził: „Ponieważ wiedza wyrastająca z praktyki działania różni się dziś w każdej dziedzinie zawodowej od wiedzy teoretycznej, która do niej przygotowuje bezpośrednio, dlatego coraz większe znaczenie w kształceniu zawodowym zaczyna zyskiwać umiejętnie zorganizowana praktyka.”

c). W zakresie koncepcji kształcenia

Wśród współczesnych koncepcji kształcenia nauczycieli, których założenia teoretyczne zostały poddane praktycznej weryfikacji można wskazać na:

- koncepcję humanistycznej edukacji nauczycielskiej( A. W. Combs),

- model aktywnego uczenia ( D. Kolb),

- koncepcję refleksji teoretycznej, czyli odkrywania osobistego znaczenia

teorii,

- koncepcję refleksyjnej praktyki ( D. Schón),

- koncepcję kształceni przez perspektywę ( D. Fisch).

  1. Praktyki pedagogiczne i dydaktyczne jako jedność teorii i praktyki.

    Zasadniczym celem uczenia się przez praktykę nie jest opanowanie wyspecjalizowanych umiejętności czy ich zbiorów, lecz otwarcie umysłu na szersze rozumienie zjawisk pedagogicznych i sytuacji edukacyjnych. Kształcenie przez badanie kształtuje potrzebę refleksji nauczycieli nad własnym działaniem, przyczynia się do rozwoju aktywności poznawczej związanej bezpośrednio sytuacją szkolną.



Przygotowały: Sara Wegner

Malwina Szymańska




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Relacje między teorią a praktyką, PEDAGOGIKA resocjalizacja
kompleks tematyczny 9 Relacje między teorią a praktyką, Szkoła - studia UAM, Pedagogika ogólna dr De
RELACJE POMIEDZY TEORIA a praktyka edukacyjna
11 2006 2 MIĘDZY TEORIĄ A PRAKTYKĄ
Melosik Z.- Teoria i praktyka edukacji wielokulturowej- recenzja, socjologia, Socjalizacja
Zad. Relacje Koherencji, Teoria i Praktyka Tekstu Pisanego
11 2006 2 MIĘDZY TEORIĄ A PRAKTYKĄ
Podolski Antoni, POLSKA STRATEGIA BN JAKO PRAKTYCZNA IMPLEMENTACJA EUROPEJSKIEJ STRATEGII BEZPIECZEŃ
Melosik Z Teoria i praktyka edukacji wielokulturowej recenzja
A Podolski, Polska Strategia Bezpieczeństwa Narodowego jako praktyczna implementacja Europejskiej St
A. Okopień-Sławińska Relacje osobowe w literackiej komunikacji, edukacja, teoria dzieła literackiego
Podolski Antoni, POLSKA STRATEGIA BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO JAKO PRAKTYCZNA IMPLEMENTACJA EUROPEJSKI
Zarzadzanie miedzynarodowe i internacjonalizacja przedsiebiorstw Teoria i praktyka

więcej podobnych podstron