Łączenie kondensatorów:

1) łączenie równoległe kondensatorów :

W ten sposób powstaje nowy układ o powiększonej powierzchni okładek. Wszystkie okładki połączone z biegunem dodatnim źródła mają potencjał V₁, a wszystkie połączone z biegunem ujemnym potencjał V₂. A zatem napięcie między okładkami każdego z kondensatorów składowych równa się U. Ładunki Q przypadające na poszczególne kondensatory można wyrazić jako

Q₁=C₁U

……………

Q_n=C_nU

Sumując: Q₁+Q₂+…+Q_n=(C₁+C₂+…+C_n)U, porównując do wzoru Q=CU, wynika, że układ równoległe połączonych kondensatorów ma pojemność równą sumie pojemności kondensatorów składowych:

C= C₁+C₂+…+C_n +ΣC_i

2)łączenie szeregowe kondensatorów:

Na okładkę pierwszą połączoną z biegunem dodatnim źródła o potencjale V₁ wprowadzamy ładunek +Q, ostatnią zaś łączymy z biegunem źródła o potencjale V_n+1. Na pozostałych okładkach tworzą się przez indukcję ładunki odpowiednio -Q i +Q. Napięcia miedzy poszczególnymi okładkami będą równe:

Dla pierwszej pary V₁-V₂=Q/C₁

Dla n-tej pary V_n-V_n+1=Q/C_n

Sumując: V₁-V_n+1=Q(1/C₁+1/C₂+…+1/C_n) , gdzie V₁-V_n+1=U jest napięciem przyłożonym między okładką pierwszą i ostatnią. Porównując ostatnie wyrażenie z zasadniczym wzorem wiążącym Q, U i C: U=Q/C, stwierdzamy, że odwrotność pojemności układu złożonego z kondensatorów połączonych szeregowo równa się sumie odwrotności pojemności poszczególnych kondensatorów:

1/C=1/C₁+1/C₂+…+1/C_n

Definicja pojemności:

Pojemność jest własnością kondensatora określającą jego zdolność do gromadzenia ładunku elektrycznego. Pojemnością elektryczną kondensatora nazywamy stosunek ładunku zgromadzonego na jego okładce do różnicy potencjałów między okładkami: C = Q/ΔV

Jednostką pojemności elektrycznej jest farad - 1F. Pojemność kondensatora jest stała, zatem ładunek i różnica potencjałów są do siebie wprost proporcjonalne. Jak łatwo zauważyć pomiędzy okładkami naładowanego kondensatora powstaje jednorodne pole elektryczne, którego natężenie zależy od różnicy potencjałów i odległości między okładkami: E = ΔV / d

E - natężenie pola elektrycznego ΔV - różnica potencjałów
d - odległość między okładkami

Dielektryk w kondensatorze:

Wprowadzenie dielektryka między okładki kondensatora nie tylko zwiększa pojemność, lecz także zwiększa granicę naładowania kondensatora wywołując elektryczne przebicie. W każdym dielektryku, gdy wartość natężenia pola elektrycznego E przekraczają pewne wartości graniczne, daje się zaobserwować przepływ prądu po przypadkowych liniach łamanych zależnych od struktury dielektryka, przyjmujący przy dalszym wzroście E postać iskrowego przebicia eklektycznego. Graniczna wartość natężenia pola E, nosi nazwę wytrzymałości dielektryka na przebicie.

Pryzmat:

Niech promień monochromatyczny pada na ścianę pryzmatu pod kątem α, załamuje się pod kątem β, pada na drugą ścianę pod kątem β₁ i wychodzi z niej pod kątem α₁. Przedłużenie promieni padającego i wychodzącego z pryzmatu tworzą kąt σ zwany kątem odchylenia. n = sin α/sin β. Z twierdzenia o kącie zewnętrznym w trójkącie wynika, że: ε= β+ β₁, σ= α- β + α₁- β₁. Przy pewnie wartości kąta padania α kąt odchylenia σ osiąga wartość minimum, odpowiada temu równość α=α₁ , a z tego wynika równość β=β₁ .Promień załamany biegnie w tym przypadku równolegle do podstawy pryzmatu i ε= 2β, σ_min= 2α- 2β, z tego wynika β= ε/2 oraz α=(σ_min+ ε)/2, stąd

N = sin((σ_min+ ε)/2)/sin(ε/2)

---