Charles Baudelaire

- urodzony 9 kwietnia 1821 roku, w Paryżu,

- jego ambicją było dorównanie w mistrzostwie słowa Teofilowi Gautier,

- po wydaniu Kwiatów zła (1857) uznany za gorszyciela. Oskarżony o obrazę moralności publicznej, skazany na grzywnę. Objęto wówczas cenzurą kilka wierszy - szczególnie niemoralnych.

- był jednym z pierwszych w poezji francuskiej „poetów przeklętych”,

- chorował na syfilis, nigdy nie został do końca uleczony,

- żył w niezgodzie z otoczeniem, nie rozumiany przez nikogo, nawet przez ukochaną matkę.

-według symbolistów był  Baudelaire mistrzem posępnych nastrojów, jego Kwiaty zła uznali za pochwałę amoralności,

-egzystencjaliści uznawali go za jednego ze swoich prekursorów,

Cechy poezji Baudelaire'a:

- niezwykła dbałość o formę,

-ścisłość słowa, zwięzłość połączona z ustawiczną korespondencją różnych wrażeń  zmysłowych,

- wynalazca efektów poetyckich polegających na ukazywaniu związków kolorów, dźwięków i woni, uderzających niezwykłością zestawień,

-poeta jako mistrz w wydobywaniu za słowa, z budowy wiersza efektów muzycznych, melodii współtowarzyszącej treści i nastrojowi,

- głęboki sens filozoficzny i moralny,

-obok utworów wielbiących piękno znajdują się obrazy potwornej brzydoty,

- turpistyczne obrazy (brzydota, choroba, śmierć)

- M. Jastrun pisze, że przez poezję B. przemawiają dwie warstwy. Pierwsza to warstwa klasyczna, retoryka ze wszystkimi jej figurami. Druga to warstwa nowa, odkrywająca, nasycona własną wrażliwością i niepowtarzalną wyobraźnią poety.

- nowoczesność miesza się  w poezji B. z kolorytem romantycznym i klasycznym,

- lirykę miłosną  poety przenika woń buduaru, zmysłowości, kobiecości,

-cała twórczość B. jest wyznaniem, spowiedzią, 

(te informacje zaczerpnęłam ze wstępu Mieczysława Jastruna ) 
 

Wiersze:

„Do czytelnika”:

- turpizm (rój glist przewalający się w mózgu),

- motyw demona, szatan kieruje naszym życiem

- podmiotem lirycznym w utworze jest modernista,

„Albatros”

- poeta porównany do ptaka,

- poeta niedoceniany przez ludzi, hańbiony, wyśmiewany,

-znacząca liczą epitetów: (Ptaki dalekolotne, albatrosy białe)

-Wiersz jest jedną wielką metaforą, ponieważ albatros to tak naprawdę poeta. Jeśli jest wolny to przypomina księcia: jest podobny księciu na obłoku, jednak sprowadzony na ziemię, spętany rzeczywistością: Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka. Utwór idealnie wpisuje się w nurt dekadentyzmu, ponieważ uwidacznia odmienność poety od reszty społeczeństwa. Wskazuje na odczucia artysty osaczonego codziennością, zaszczutego, który nie ma niezbędnej do tworzenia wolności.

„Oddźwięki”

-przenikanie się zmysłów (aromaty świeże, łąki zielone, piżma woń, benzoina)

-natura świętością,

„Ideał”

- apostrofa do Lady Makbet (kobieto z potęgą zbrodniczą) której podmiot liryczny potrzebuje,

-turpizm,

„Hymn do Piękna”

- piękno wielką literą, uwielbienie Piękna,

- apostrofa do Piękna,

„Padlina”

-przedstawia podmiot lir. ukochanej padlinę w piękny, ciepły, letni dzień,

-obraz turpistyczny (plugawa padlina, brzuch pełen zgnilizny, słońce prażyło ścierwo, z wnętrza larw wypełzały muchy ściekające jak ciecz gęsta)

- dosadność,

- świadomość, że piękno przemija (taką będziesz kiedyś o wdzięków królowo),

- miłość wartością  nieprzemijającą ( żem ja zachował formę i treść boską (…) miłości ),

  „Balkon”

- wielość środków stylistycznych - epitetów, metafor,

- zmysły ( wdychałem zapach krwi),

  „Koty”

- sonet,

- miękkie koty którymi dom się chlubi,

„Spleen”

-przedstawiona sytuacja liryczna ma charakter dekadencki, skrajnie pesymistyczny,

-symbolika wywołująca wrażenie ciężkości, przytłumienia, apatii; wszystkie symbole użyte w tym utworze są typowo dekadenckie „grób nocą, pogrzeb, dzwony, padający deszcz, mieszkanie przypominające więzienie”

-Cała ta sytuacja zewnętrzna mocno oddziaływuje na psychikę i stan duszy podmiotu lirycznego „w duszy pogrzeby bez orkiestr się wloką”,

-Wnętrze człowieka ogarnia więc lęk i apatia.

„Do przechodzącej”

-obraz kobiety pięknej, rozkosznej, mamiącej,

- kobieta odchodząca,

  „Litania do szatana”

-autor nawiązuje do barokowych tradycji marynistycznych

-składa się ze strof, które zawsze zaczynają się od apostrof do szatana

-mamy tutaj nawiązanie do biblijnego opisu wypędzenia Adama i Ewy z raju.

-podmiot liryczny opisuje szatana, ale w sposób tylko pozornie bluźnierczy.

-pesymistyczny obraz świata, w której pozornie króluje szatan

„Dusza wina”

-wątek wapirzy (wsączam się w gardło)

-wątek erotyczny (spłynę  w ciebie, spłodzona z nasienia)

-turpizm,

„Otchłań”

-aluzja do Pascala,

-nieufność słowu,

-mądry Bóg twórcą  „koszmaru”,

-tęsknota podmiotu za snem dającym ukojenie, będącym oderwaniem od „liczb i istot”.

---