Charles Baudelaire

Au Lecteur

La sottise, l'erreur, le péche, la lésine,
Occupent nos esprits et travaillent nos corps,
Et nous alimentons nos aimables remords,
Comme les mendiants nourrissent leur vermine.

Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.

Sur l'oreiller du mal c'est Satan Trismégiste
Qui berce longuement notre esprit enchanté,
Et le riche métal de notre volonté
Est tout vaporisé par ce savant chimiste.

C'est le Diable qui tient les fils qui nous remuent.
Aux objets répugnants nous trouvons des appas;
Chaque jour vers l'Enfer nous descendons d'un pas,
Sans horreur, à travers des ténèbres qui puent.

Ainsi qu'un débauché pauvre qui baise et mange
Le sein martyrisé d'une antique catin,
Nous volons au passage un plaisir clandestin
Que nous pressons bien fort comme une vieille orange.

Serré, fourmillant comme un million d'helminthes,
Dans nos cerveaux ribote un peuple de démons,
Et quand nous respirons, la Mort dans nos poumons
Descend, fleuve invisible, avec de sourdes plaintes.

Si le viol, le poison, le poignard, l'incendie,
N'ont pas encore brodé de leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C'est que notre âme, hélas! n'est pas assez hardie.

Mais parmi les chacals, les panthères, les lices,
Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,
Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,
Dans la ménagerie infâme de nos vices,

Il en est un plus laid, plus méchant, plus immonde!
Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes, ni grands cris,
Il ferait volontiers de la terre un débris
Et dans un bâillement avalerait le monde.

C'est l'Ennui!- L'oeil chargé d'un pleur involontaire, Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
Il rêve d'échafauds en fumant son houka. Hypocrite lecteur, mon semblable, mon frère!

L'albatros

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule !
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid !
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait !

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer ;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

Correspondances

La Nature est un temple où de vivants piliers
Laissent parfois sortir de confuses paroles;
L'homme y passe à travers des forêts de symboles
Qui l'observent avec des regards familiers.

Comme de longs échos qui de loin se confondent
Dans une ténébreuse et profonde unité,
Vaste comme la nuit et comme la clarté,
Les parfums, les couleurs et les sons se répondent.

II est des parfums frais comme des chairs d'enfants,
Doux comme les hautbois, verts comme les prairies,
- Et d'autres, corrompus, riches et triomphants,

Ayant l'expansion des choses infinies,
Comme l'ambre, le musc, le benjoin et l'encens,
Qui chantent les transports de l'esprit et des sens.

XVII La beauté

Je suis belle, ô mortels ! comme un rêve de pierre,
Et mon sein, où chacun s'est meurtri tour à tour,
Est fait pour inspirer au poète un amour
Éternel et muet ainsi que la matière.

Je trône dans l'azur comme un sphinx incompris ;
J'unis un coeur de neige à la blancheur des cygnes ;
Je hais le mouvement qui déplace les lignes,
Et jamais je ne pleure et jamais je ne ris.

Les poètes, devant mes grandes attitudes,
Que j'ai l'air d'emprunter aux plus fiers monuments,
Consumeront leurs jours en d'austères études ;

Car j'ai, pour fasciner ces dociles amants,
De purs miroirs qui font toutes choses plus belles :
Mes yeux, mes larges yeux aux clartés éternelles !

XVIII L'idéal

Ce ne seront jamais ces beautés de vignettes,
Produits avariés, nés d'un siècle vaurien,
Ces pieds à brodequins, ces doigts à castagnettes,
Qui sauront satisfaire un coeur comme le mien.

Je laisse à Gavarni, poète des chloroses,
Son troupeau gazouillant de beautés d'hôpital,
Car je ne puis trouver parmi ces pâles roses
Une fleur qui ressemble à mon rouge idéal.

Ce qu'il faut à ce coeur profond comme un abîme,
C'est vous, Lady Macbeth, âme puissante au crime,
Rêve d'Eschyle éclos au climat des autans,

Ou bien toi, grande Nuit, fille de Michel-Ange,
Qui tors paisiblement dans une pose étrange
Tes appas façonnés aux bouches des Titans.

XX Parfum exotique

Quand, les deux yeux fermés, en un soir chaud d'automne,
Je respire l'odeur de ton sein chaleureux,
Je vois se dérouler des rivages heureux
Qu'éblouissent les feux d'un soleil monotone ;

Une île paresseuse où la nature donne
Des arbres singuliers et des fruits savoureux ;
Des hommes dont le corps est mince et vigoureux,
Et des femmes dont l'oeil par sa franchise étonne.

Guidé par ton odeur vers de charmants climats,
Je vois un port rempli de voiles et de mâts
Encor tout fatigués par la vague marine,

Pendant que le parfum des verts tamariniers,
Qui circule dans l'air et m'enfle la narine,
Se mêle dans mon âme au chant des mariniers.

XXIII La chevelure

Ô toison, moutonnant jusque sur l'encolure !
Ô boucles ! Ô parfum chargé de nonchaloir !
Extase ! Pour peupler ce soir l'alcôve obscure
Des souvenirs dormant dans cette chevelure,
Je la veux agiter dans l'air comme un mouchoir !

La langoureuse Asie et la brûlante Afrique,
Tout un monde lointain, absent, presque défunt,
Vit dans tes profondeurs, forêt aromatique !
Comme d'autres esprits voguent sur la musique,
Le mien, ô mon amour ! nage sur ton parfum.

J'irai là-bas où l'arbre et l'homme, pleins de sève,
Se pâment longuement sous l'ardeur des climats ;
Fortes tresses, soyez la houle qui m'enlève !
Tu contiens, mer d'ébène, un éblouissant rêve
De voiles, de rameurs, de flammes et de mâts :

Un port retentissant où mon âme peut boire
A grands flots le parfum, le son et la couleur ;
Où les vaisseaux, glissant dans l'or et dans la moire,
Ouvrent leurs vastes bras pour embrasser la gloire
D'un ciel pur où frémit l'éternelle chaleur.

Je plongerai ma tête amoureuse d'ivresse
Dans ce noir océan où l'autre est enfermé ;
Et mon esprit subtil que le roulis caresse
Saura vous retrouver, ô féconde paresse,
Infinis bercements du loisir embaumé !

Cheveux bleus, pavillon de ténèbres tendues,
Vous me rendez l'azur du ciel immense et rond ;
Sur les bords duvetés de vos mèches tordues
Je m'enivre ardemment des senteurs confondues
De l'huile de coco, du musc et du goudron.

Longtemps ! toujours ! ma main dans ta crinière lourde
Sèmera le rubis, la perle et le saphir,
Afin qu'à mon désir tu ne sois jamais sourde !
N'es-tu pas l'oasis où je rêve, et la gourde
Où je hume à longs traits le vin du souvenir ?

XLVII Harmonie du soir

Voici venir les temps où vibrant sur sa tige
Chaque fleur s'évapore ainsi qu'un encensoir ;
Les sons et les parfums tournent dans l'air du soir ;
Valse mélancolique et langoureux vertige !

Chaque fleur s'évapore ainsi qu'un encensoir ;
Le violon frémit comme un coeur qu'on afflige ;
Valse mélancolique et langoureux vertige !
Le ciel est triste et beau comme un grand reposoir.

Le violon frémit comme un coeur qu'on afflige,
Un coeur tendre, qui hait le néant vaste et noir !
Le ciel est triste et beau comme un grand reposoir ;
Le soleil s'est noyé dans son sang qui se fige.

Un coeur tendre, qui hait le néant vaste et noir,
Du passé lumineux recueille tout vestige !
Le soleil s'est noyé dans son sang qui se fige...
Ton souvenir en moi luit comme un ostensoir !

LV Causerie

Vous êtes un beau ciel d'automne, clair et rose !
Mais la tristesse en moi monte comme la mer,
Et laisse, en refluant sur ma lèvre morose
Le souvenir cuisant de son limon amer.

- Ta main se glisse en vain sur mon sein qui se pâme ;
Ce qu'elle cherche, amie, est un lieu saccagé
Par la griffe et la dent féroce de la femme.
Ne cherchez plus mon coeur ; les bêtes l'ont mangé.

Mon coeur est un palais flétri par la cohue ;
On s'y soûle, on s'y tue, on s'y prend aux cheveux !
- Un parfum nage autour de votre gorge nue !...

Ô Beauté, dur fléau des âmes, tu le veux !
Avec tes yeux de feu, brillants comme des fêtes,
Calcine ces lambeaux qu'ont épargnés les bêtes !

Spleen : J'ai plus de souvenirs que si j'avais mille ans

J'ai plus de souvenirs que si j'avais mille ans.

Un gros meuble à tiroirs encombré de bilans,
De vers, de billets doux, de procès, de romances,
Avec de lourds cheveux roulés dans des quittances,
Cache moins de secrets que mon triste cerveau.
C'est une pyramide, un immense caveau,
Qui contient plus de morts que la fosse commune.
- Je suis un cimetière abhorré de la lune,
Où comme des remords se traînent de longs vers
Qui s'acharnent toujours sur mes morts les plus chers.
Je suis un vieux boudoir plein de roses fanées,
Où gît tout un fouillis de modes surannées,
Où les pastels plaintifs et les pâles Boucher,
Seuls, respirent l'odeur d'un flacon débouché.

Rien n'égale en longueur les boiteuses journées,
Quand sous les lourds flocons des neigeuses années
L'ennui, fruit de la morne incuriosité,
Prend les proportions de l'immortalité.
- Désormais tu n'es plus, ô matière vivante !
Qu'un granit entouré d'une vague épouvante,
Assoupi dans le fond d'un Saharah brumeux ;
Un vieux sphinx ignoré du monde insoucieux,
Oublié sur la carte, et dont l'humeur farouche
Ne chante qu'aux rayons du soleil qui se couche.

Spleen : Je suis comme le roi d'un pays pluvieux

Je suis comme le roi d'un pays pluvieux,
Riche, mais impuissant, jeune et pourtant très vieux,
Qui, de ses précepteurs méprisant les courbettes,
S'ennuie avec ses chiens comme avec d'autres bêtes.
Rien ne peut l'égayer, ni gibier, ni faucon,
Ni son peuple mourant en face du balcon.
Du bouffon favori la grotesque ballade
Ne distrait plus le front de ce cruel malade ;
Son lit fleurdelisé se transforme en tombeau,
Et les dames d'atour, pour qui tout prince est beau,
Ne savent plus trouver d'impudique toilette
Pour tirer un souris de ce jeune squelette.
Le savant qui lui fait de l'or n'a jamais pu
De son être extirper l'élément corrompu,
Et dans ces bains de sang qui des Romains nous viennent,
Et dont sur leurs vieux jours les puissants se souviennent,
Il n'a su réchauffer ce cadavre hébété
Où coule au lieu de sang l'eau verte du Léthé.

Spleen : Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle

Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
Sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
Il nous verse un jour noir plus triste que les nuits ;

Quand la terre est changée en un cachot humide,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile timide
Et se cognant la tête à des plafonds pourris ;

Quand la pluie étalant ses immenses traînées
D'une vaste prison imite les barreaux,
Et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,

Des cloches tout à coup sautent avec furie
Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.

- Et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
Défilent lentement dans mon âme ; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir.

L'invitation au voyage

Mon enfant, ma soeur,
Songe à la douceur
D'aller là-bas vivre ensemble !
Aimer à loisir,
Aimer et mourir
Au pays qui te ressemble !
Les soleils mouillés
De ces ciels brouillés
Pour mon esprit ont les charmes
Si mystérieux
De tes traîtres yeux,
Brillant à travers leurs larmes.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté,
Luxe, calme et volupté.

Des meubles luisants,
Polis par les ans,
Décoreraient notre chambre ;
Les plus rares fleurs
Mêlant leurs odeurs
Aux vagues senteurs de l'ambre,
Les riches plafonds,
Les miroirs profonds,
La splendeur orientale,
Tout y parlerait
À l'âme en secret
Sa douce langue natale.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté,
Luxe, calme et volupté.

Vois sur ces canaux
Dormir ces vaisseaux
Dont l'humeur est vagabonde ;
C'est pour assouvir
Ton moindre désir
Qu'ils viennent du bout du monde.
- Les soleils couchants
Revêtent les champs,
Les canaux, la ville entière,
D'hyacinthe et d'or ;
Le monde s'endort
Dans une chaude lumière.

Là, tout n'est qu'ordre et beauté,
Luxe, calme et volupté.

Un hémisphère dans une chevelure

      Laisse-moi respirer longtemps, longtemps, l'odeur de tes cheveux, y plonger tout mon visage, comme un homme altéré dans l'eau d'une source, et les agiter avec ma main comme un mouchoir odorant, pour secouer des souvenirs dans l'air.
      Si tu pouvais savoir tout ce que je vois! tout ce que je sens! tout ce que j'entends dans tes cheveux ! Mon âme voyage sur le parfum comme l'âme des autres hommes sur la musique.
      Tes cheveux contiennent tout un rêve, plein de voilures et de mâtures; ils contiennent de grandes mers dont les moussons me portent vers de charmants climats, où l'espace est plus bleu et plus profond, où l'atmosphère est parfumée par les fruits, par les feuilles et par la peau humaine.
      Dans l'océan de ta chevelure, j'entrevois un port fourmillant de chants mélancoliques, d'hommes vigoureux de toutes nations et de navires de toutes formes découpant leurs architectures fines et compliquées sur un ciel immense où se prélasse l'éternelle chaleur.
      Dans les caresses de ta chevelure, je retrouve les langueurs des longues heures passées sur un divan, dans la chambre d'un beau navire, bercées par le roulis imperceptible du port, entre les pots de fleurs et les gargoulettes rafraîchissantes.
      Dans l'ardent foyer de ta chevelure, je respire l'odeur du tabac mêlé à l'opium et au sucre; dans la nuit de ta chevelure, je vois resplendir l'infini de l'azur tropical; sur les rivages duvetés de ta chevelure je m'enivre des odeurs combinées du goudron, du musc et de l'huile de coco.
      Laisse-moi mordre longtemps tes tresses lourdes et noires. Quand je mordille tes cheveux élastiques et rebelles, il me semble que je mange des souvenirs.

Do Czytelnika Głupota, błąd, grzech, sknerstwo, jak potwór niesyty Ścisnęły myśl i ciała poczwórną obręczą. My - żywimy wyrzuty, co nas lubo dręczą, Jak żebrak pielęgnuje swoje pasożyty. Krnąbrne są nasze grzechy, podła nasza skrucha, Za którą sobie płacić każemy sowicie, I znów wesoło w błoto kierujemy życie, Ufni, że łzy nikczemne zmyją plamy z ducha. To Szatan Trismegistos uwodnymi tony Na miękkim łożu grzechu kołysze nas lekko, Aż co do jednej krople bezcenne wycieką Kruszcu woli, jak tego chce chemik uczony. To diabeł nas pociąga, dzierżąc nici końce, Że w rzeczach wstrętnych dziwne widzimy uroki. Co dzień niżej, do Piekieł unosimy kroki, Bez zgrozy przez ciemności brnąc, strasznie cuchnące. Jak ubogi rozpustnik rozpaczliwie pieści I kąsa starej dziewki udręczone łono, Podobnie my chwytamy rozkosz ukradzioną, Jak zwiędłej pomarańczy poszukując treści. W mózgach naszych ucztuje demonów gromada, Roi się i kotłuje niby glist miliony, A do płuc nam w oddechu gość niepostrzeżony - Śmierć, jak strumień ukryty z głuchą skargą wpada Jeżeli gwałt, trucizna, sztylet i pożoga Swawolnymi wzorami jeszcze nie pokryły Naszych losów banalnej kanwy, to brak siły Winien temu, bo dusza zbyt w śmiałość uboga. Lecz między małp, skorpionów, wężów i jastrzębi, Psów zaciekłych i panter i szakali zgrają, Wśród poczwar, co skowyczą, ryczą i pełzają, W haniebnej menażerii występków, tam w głębi Duszy naszej jest potwór bez ruchu, bez mowy - Brzydszy, gorszy, nieczystszy ponad wszelki inny! Chętnie by z ziemi całej uczynił ruiny I świat wszystek w ziewnięciu pochłonąć gotowy. To Nuda! Okiem ze snu łzawym patrzy na cię I marząc o szafotach, swoją fajkę pali. To delikatne monstrum znasz najdoskonalej, Obłudny czytelniku! Mój bliźni! Mój bracie! Warkocz O runo spadające aż na kark i szyję! Pukle! wonie sennością jakąś obciążone! O czary! dziś, gdy zmierzch mą alkowę okryje, By ożywić tłum wspomnień, co w tych puklach żyje, Niemi, jak wonną chustką w powietrzu powionę. Cały świat - tęskna Azja i wrząca Afryka - Daleki, prawie zgasły w niepamięci toni, O lesie wonny, w twoich głębiach się zamyka! A jako inne duchy kołysze muzyka, Mój - o miłości moja - pływa na twej woni. Pójdę, gdzie krzew i człowiek, pełni życia soków, Przeciągle piją rozkosz pod słońcem, co żarzy; Sploty, jak fala nieście mię w ten świat uroków! Morze hebanów, w tobie sen świetnych widoków, Sen barw płomieni, masztów, żagli i żeglarzy: Przystań tętniąca wrzawą, gdzie duch mój pić może Szeroką falą wonie, i dźwięki, i gwary; Gdzie statki, mknąc po złocie i jedwabnej morze, Otwierają ramiona, by objąć przestworze Nieb czystych, palących wieczystymi skwary. Ach, skroń pijaną szałem pogrążę w ten siny Ocean, który inny zamknął w swoje tonie; Duch mój subtetny, pieszczon huśtaniem głębiny, Odnajdzie was, o płodne lenistwa godziny, Na wiecznie kołyszącej, wonnej fali łonie! Włosy krucze, bandero rozpiętych ciemności, W was mam tamtych Nieb drugich krąg lazurowy; W waszym kędzierzawym puchu - dla mnie gości Upajający zapach zmieszanych wonności: Piżma, smoły, oliwy wyziew kokosowej. Długo, bez końca dłoń ma po twej ciężkiej grzywie Będzie siać perły, zdobić szafirem, rubinem, Byś zawsze głosu żądz mych słuchała życzliwie! Czyś nie jest snów oazą, flaszę, z której chciwie Ciągnę balsamy, wspomnień upajam się winem? Harmonia wieczorna Oto czas, gdy kwiat każdy, drżąc na swej krzewinie, Wyziewa aromaty jak kadzielnic łona; W mgle wieczornej wir dźwięków, krąży woń pieszczona, Walc rzewliwy, szał jakiś pełen tęsknot płynie! Każdy kwiat zieje wonie jak kadzielnic łona, Skrzypce zwą niby serce w ucisku godzinie; Walc rzewliwy, szał jakiś pełen tęsknot płynie! W górze - Nieb pięknych, smutnych, świąteczna opona. Skrzypce zwą niby serce w ucisku godzinie, Serce, któremu wstrętna nicość niezmierzona, Niebo smutne i piękne jak wielka opona; Słońce w krwi swej stygnącej zgasło na wyżynie... Serce, któremu wstrętna nicość niezmierzona, Żadnego śladu świetlnej przeszłości nie minie! Słońce w krwi swej stygnącej zgasło na wyżynie... Pamięć twa jak monstrancja lśni mi w głębi łona! Rozmowa Tyś nieba jesiennego błękit, ciszą tchnący! Lecz smutek rośnie we mnie, jak morze w przypływie, A odpływając osad zostawia piekący Na mej wardze - wspomnienie, co kąsa ją chciwie. Na moją pierś mdlejącą kładziesz dłoń... Niestety! To, czego szukasz, droga, to miejsce zhańbione Zębami i szponami okrutnej kobiety. Nie szukaj już tam serca: przez bestie zjedzone. Moje serce to pałac, w którym tłuszcza wyje, Upija się, morduje, chwytając za włosy! - Jakaż woń twoją nagą w krąg opływa szyję!... Piękno! Swym biczem twardym tworzysz nasze losy! Niechże płomień twych oczu w popioły zamienia Te szczątki z bestialskiego wydarte zniszczenia! Spleen Jestem jak władca kraju, gdzie deszcz siąpi szary Wśród swych bogactw bezsilny, wśród młodości stary, Który za nic ma dworzan służalcze pokłony I wśród psów swoich sfory jest wiecznie znudzony. Nic go już nie pociąga, zwierz łowny ni sokół, Ni lud, co pod balkonem dogorywa wokół. Ulubionego błazna ballada wesoła Choremu tyranowi nie rozchmurzy czoła; W grobowiec mu się zmienia wyrzeźbione łoże, Damy dworu - wszak dla nich piękny każdy książę - Nie umieją wymyśleć dość bezwstydnej szaty, By choć uśmiech wywołać na obliczu bladym. Znawca nauk tajemnych, co mu złoto robi, Próżno szukał odtrutki na jad tej choroby. W krwi go skąpać próbował rzymskim obyczajem, Co to dzierżącym władzę dotąd się przydaje, Ale trupa nie zdołał ożywić, niestety, W którym zamiast krwi płynie zdrój lodowy Lety. Spleen Kiedy niebo, jak ciężka z ołowiu pokrywa, Miażdży umysł złej nudzie wydany na łup, Gdy spoza chmur zasłony szare światło spływa, Światło dnia smutniejszego niźli nocy grób; Kiedy ziemia w wilgotne zmienia się więzienie, Skąd ucieka nadzieje, ten płochliwy stwór, Jak nietoperz, gdy głowa tłukąc o sklepienie, Rozbija się bezradnie o spleśniały mur; Gdy deszcz robi ze świata olbrzymi kryminał I kraty naśladuje gęstwa wodnych smug, I w mym mózgu swe lepkie sieci porozpinał Lud oślizgłych pająków - najwstrętniejszy wróg; Dzwony nagle z wściekłością dziką się rozdzwonią, Śląc do nieba rozpaczą szalejący głos Jak duchy potępieńców, co od światła stronią I nocami się skarżą na swój straszny los. A w duszy mej pogrzeby bez orkiestr się wloką, W martwej ciszy - nadziei tylko słychać jęk, Na łbie zaś mym schylonym, w triumfie, wysoko, Czarny sztandar zatyka groźny tyran - Lęk.

Albatros Czasami dla zabawy uda się załodze Pochwycić albatrosa, co śladem okrętu Polatuje, bezwiednie towarzysząc w drodze, Która wiedzie przez fale gorzkiego odmętu. Ptaki dalekolotne, albatrosy białe, Osaczone, niezdarne, zhańbione głęboko, Opuszczają bezradnie swe skrzydła wspaniałe I jak wiosła zbyt ciężkie po pokładzie wloką. O jakiż jesteś marny, jaki szpetny z bliska, Ty, niegdyś piękny w locie, wysoko, daleko! Ktoś ci fajką w dziób stuka, ktoś dla pośmiewiska Przedrzeźnia twe podrygi, skrzydlaty kaleko! Poeta jest podobny księciu na obłoku, Który brata się z burzą, a szydzi z łucznika; Lecz spędzony na ziemię i szczuty co kroku - Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka. Piękno Jam piękna, o śmiertelni, niby sen z granitu, A pierś ma, gdzie krwawiła niejedna pierś żywa, Jest dla poety źródłem, z którego wypływa Miłość wieczna i niema jak materia bytu. Króluję wśród lazurów jak Sfinks niezbadany, Biel serca łączę z śniegiem łabędziego puchu; Niszczącego harmonię nienawidzę ruchu; I łzy są dla mnie obce, i śmiech mi nie znany. Poeci u stóp mojej wyniosłej postawy, Którą, zda się, że wzięłam od dumnych pomników, Cały żywot swój strawią na nauce krwawej; Bo mam, by oczarować moich miłośników, Zwierciadła, w których świata pięknieją obrazy: Oczy me, wielkie oczy - o blaskach bez skazy! Ideał Nie, nigdy tych piękności winietkowych roje, Wytwory schorowanej, wynędzniałej ery, Z nóżkami do ciżemek, z twarzą bladej cery - Nie zadowolą serca takiego jak moje. Niech Gavarni, ten malarz istot z chorym ciałem, Weźmie swoich suchotnic szczebiotliwe stada! Nie dla mnie z tego grona żadna róża blada, Żadna się z mym nie zrówna krwawy ideałem. Otchłani mego serca, ciebie trzeba, ciebie, Lady Makbet, kobieto z potęgą zbrodniczą, śnie Eschyla zrodzony na północnej glebie, Lub ciebie, Nocy, córo Michała Anioła, Co śpisz w milczeniu świętym z twarzą tajemniczą, Kutą rylcem genialnym, u tytanów czoła! Zapach egzotyczny Kiedy przymknąwszy oczy w ciepły zmierzch jesieni Wdycham twojego łona upalnego wonie, Widzę szczęśliwe rzeki, w których słońce płonie Monotonne i blaskiem na fali się mieni.   Oto wyspa leniwa, jakieś dziwne drzewa I wspaniałe owoce natura jej dała; Mężczyźni mają wiotkie, ale silne ciała, A wzrok kobiet przedziwną szczerością zdumiewa.   Wiedziony twym zapachem w stref cudownych stronę, Widzę port, a w nim maszty i zwinięte żagle, Jeszcze teraz morskimi falami znużone,   Kiedy się nad zielonym tamaryszkiem waży Woń w powietrzu i w nozdrza moje wnika, Mieszając się w mej duszy z śpiewem marynarzy. Spleen Więcej mam wspomnień, niż gdybym żył od stuleci... Wielki grat z szufladami pełnymi rupieci, Gdzie wiersze, bileciki, procesy, romanse, Włosy ciężkie, na kwity nawinięte pasmem, Mniej ukrywa sekretów niż mój mózg zgnębiony, Ta piramida, ten grobowiec niezgłębiony, Co więcej trupów mieści niż wspólna mogiła. Jam cmentarz, którym światłość księżyca wzgardziła, Gdzie długie czerwie niby wyrzuty się wloką Tocząc najdroższych zmarłych, co leżą głęboko. Jam jest buduar stary z różami zwiędłemi, Gdzie mody zeszłoroczne plączą się na ziemi, Gdzie pastele Bouchera swą skargą wyblakłą Niby odkorkowany flakon w pustce pachną. Nic nie da się porównać z dni chromych szeregiem, Gdy pod ciężką zamiecią lat sypiących śniegiem Nuda, owoc smętnego braku ciekawości, Obleka się przed nami w kształt nieśmiertelności. - Odtąd jesteś jedynie, o materio żywa! Jak granit, który straszna pustynia opływa, Uśpiony wśród zamglonej od żaru Sahary, Nie znany beztroskiemu światu Sfinks prastary, Zapomniany na mapie, on, co śpiewa co dzień Przez kaprys dziki tylko o słońca zachodzie. Zaproszenie do podróży Siostrzyczko, pieszczotko, Ach pomyśl, jak słodko Daleko odlecieć nam razem! Pierś czuciem otwierać. I żyć, i umierać W tym kraju, co twym jest obrazem! Ach, słońca tam mgliste, Ach, nieba tam dżdżyste Mój umysł czarują niezmiennie Potęgą zdradziecką Twych oczu, o dziecko, Zza łez, co tak błyszczą promiennie. Tam zawsze ład, piękno, przepychy I rozkosz, i spokój trwa cichy. Sprzęt lśniący, pieszczony, Lat ręką gładzony, Ozdabiałby nasze schronienie - A w ambry wyziewy Najrzadsze nam krzewy Mieszałyby lube swe wonie. Sklepienia tam cenne, Zwierciadła bezdenne Wraz z Wschodu świetnością godową - Do duszy przez życie Szeptałyby skrycie Jej znaną, rodzoną jej mową. Tam zawsze ład, piękno, przepychy I rozkosz, i spokój trwa cichy. Pójdź, patrz, na kanale Śpią statki niedbale, Włóczęgi wód toni rozległej; Dziś na twe skinienie, By każde życzenie Twe spełnić - z mórz krańców się zbiegły. Gdy słońce ucieka, To zaraz obleka Fioletem i złotem błyszczącym Gród, pola, kanały; I oto świat cały Usypia w tym świetle gorącym. Tam zawsze ład, piękno, przepychy I rozkosz, i spokój trwa cichy.