CHARAKTERYSTYKA NIEKTÓRYCH RAS

Basset

Psy te mają od 33 do 38 cm wysokości w kłębie. Ważą zwykle do 22 do 31 kilogramów. Mają gładkie futra o krótkiej sierści, ale szorstkowłose osobniki także mogą wystąpić. Różne kolory Basetów są akceptowane w ramach hodowlanych standardów, lecz zazwyczaj psy te są trójkolorowe (biały, brązowy i czarny), biało-czerwone (rude plamy na białym futrze), rude (rudy tułów i białe łapy oraz ogon) i żółto-białe. Niektóre Basety są opisywane jako szare bądź niebieskie, lecz taki kolor nie jest pożądany.

Mają długie, nisko umieszczone uszy i silne karki. Nadmiar luźnej skóry na głowie tworzy zmarszczki. Ich ogony są długie i skrzywione, sterczą i zwężają się ku górze. Ogon powinien mieć białą końcówkę. Dzięki temu łatwiej je dostrzec w zaroślach podczas polowania. Rasa ta znana jest z obwisłej skóry, która nadaje psom stały smutny wyraz. Według wielu ludzi zwiększa to ich urok. Podbródek (luźna, elastyczna skóra na szyi) i uszy pomagają tropić ofiarę polowania.

Baset to duży pies na krótkich nogach. Początkowo we Francji hodowano je w taki sposób by miały achondroplazję (karłowatość). Jednak ich sylwetka może być myląca. Basety są długie i mogą sięgać wyżej niż psy o podobnych wymiarach.

Bernardyn

Bernardyny, inaczej nazywane psami z góry Św. Bernarda, należy do grupy olbrzymów długowłosych. Osiągają wysokość 70-80 cm i masę do 8O kg. Są masywne, mają wielką głowę, ciemne i niezwykle łagodne oczy. Sierść jest długa, miękka i gęsta, o barwie zasadniczej białej, z dużymi kasztanowatymi łatami w różnych odcieniach. Są powolne, spokojne i dobroduszne. Hodowane niegdyś przez augusiianów w wysoko położonym klasztorze na przełęczy Św. Bernarda w Alpach, niosły pomoc zabłąkanym czy zasypanym śniegiem podróżnym, dostarczając im środki wzmacniające i prowadząc do schroniska. Do dziś w wielu schroniskach alpejskich -bardziej dla tradycji niż z potrzeby -trzyma się bernardyny, stanowiące atrakcję dla turystów. Psy tej rasy są chętnie trzymane w podmiejskich osiedlach. Można im z całym zaufaniem powierzyć opiekę nad dziećmi, do których szczególnie się przywiązują. Są posłuszne, wierne i zupełnie nieagresywne. Nie nadają się do małych mieszkań, w których brak im powietrza i ruchu.

Bokser

Boksery są psami wyhodowanymi w Niemczech. Są bojowe, odważne, ogólnie lubiane i popularne. Osiągają wysokość do 63 cm, a masę do 35 kg. Głowa masywna, ze skróconym pyskiem, ma wypukłe, zmarszczone czoło. Nogi są silne, proste; ogon powinien być krótko przycięty. Boksery nadają się do służby śledczej i do obrony. Są czujne, odważne i silne. Lubią dzieci i chętnie uczestniczą w każdej zabawie. Doskonale biegają i wysoko skaczą. Wymagaja wiele ruchu. Nie znoszą być na uwięzi i nie nadają się do stóżowania na łańcuchu w gospodarstwach wiejskich. Bardzo karne i poddajace się tresurze, wykazują agresywność tylko w stosunku do innych psów lub czasami wobec zbyt nerwowych i nieopanowanych opiekunów.

Mops

Wierzono niegdyś, że pies ten pochodzi z Holandii, gdyż w XVI wieku holenderscy żeglarze przywieźli go z Dalekiego Wschodu. Wilhelm Orański zawdzięczał życie czujnemu mopsowi, który ostrzegł go w porę przed Hiszpanami. Wraz z Orańczykami mały "samo-chwała" dotarł do Anglii. Do XX wieku zadomowił się na wszystkich dworach książęcych w Europie. Ten rozpieszczony, karmiony aż do otłuszczenia towarzysz starszych dam zyskał opinię głupiego i leniwego psa. Dobrowolnie mops nie robi charakterystycznych wdzięcznych minek, ale oparcie się jego wiernemu spojrzeniu dziecka, wyrazowi zatroskania na czole, ponaglającemu sapaniu i odmówienie mu upragnionych przysmaków wymaga wielkiej siły woli. Kto taką wolą dysponuje, a do tego zapewni dostateczną ilość ruchu psu nie lubiącemu dużo biegać, ten przez długie lata będzie się cieszyć towarzystwem tego wesołego, uważnego, inteligentnego psa, łatwego do prowadzenia. Mopsy są niewielkimi typowymi pieskami pokojowymi o nieco znudzonym wyrazie mordki. Ciało mają krótkie i krępe, zakręcony ogon, sierść gładką o barwie szarej lub płoworudawej z czarną maską na pysku. Ze względu na swój spokojny, łagodny charakter, brak wszelkiej agresywności i flegmatyczny sposób bycia są idealnymi towarzyszami osób starszych. Pozbawione możliwości odbywania długich spacerów stają się wydelikacone, wrażliwe na chłód i zapasione. Mops ma łagodne usposobienie, nigdy nie jest agresywny, zawsze w dobrym nastroju, dobry towarzysz zabaw dla dzieci. Ze względu na krótki nos źle znosi upał. Sierść nie wymaga zbytniej pielęgnacji, tylko oczy i zmarszczkę na nosie należy codziennie przecierać. Kto zechce wpuścić mopsa do swojej sypialni, musi przyzwyczaić się do jego chrapania

Buldog Angielski

Przodkami buldoga angielskiego były rzymskie molosy. Jest on jakby zmniejszoną wersją bojowych psów z Cesarstwa Rzymskiego. Między XIII a XVIII w Anglii organizowano wątpliwą rozrywką dla tłumów jaką były walki psów ze zwierzętami. Gdy pogłowie niedźwiedzi, jeleni i dzików zmalało zaczęto wprowadzać do walk byki. Ku uciesze tłumów zadaniem psa było złapanie byka za ucho, bądź nos i przytrzymanie przy ziemi. Duże psy były jednak bardziej narażone na rogi byka, którymi starał się on obronić przed atakiem psa. Zaczęto więc prowadzić selekcję psów pod względem pokroju. Hodowla buldoga była ściśle związana ze sportem szczucia byków. Należy jednak wspomnieć, że dolewka krwi alaunta uznanego w 1406 roku za najlepszego psa do chwytania i utrzymywania byka spowodowała zmianę wyglądu psów. Mniejszy pies miał większe szansę przeżycia, był zazwyczaj bardziej zwrotny i szybki. Psy, które powstawały w wyniku krzyżówek, były zwinne, szybsze i wytrzymalsze niż rzymskie psy, a zarazem posiadały atrybut w postaci płaskiej części twarzowej. Ta cecha była ważną rolę, gdyż umożliwiała psu zarówno pochwycenie nozdrzy byka, jak i swobodne oddychanie. Dokładnie nie wiadomo, kiedy doszło do rozdzielenia mastifów i buldogów. Wiadomo jednak, że podczas selekcji psów do walk zwierząt (bear-baiting i bull-baiting) zwracano głównie uwagę na wolę walki psa, a nie jego cechy zewnętrzne.

Rottweiler

Wymaga on dużo zainteresowania, ale niezwykle inteligentny i spostrzegawczy charakter rottweilera predysponuje go na wspaniałego psa obronnego, pilnującego i towarzyszącego. Nigdy nie szczeka bez potrzeby i będzie z poświęceniem i wielkim zaangażowaniem bronił swojej rodziny. Jednocześnie jest to pies spokojny i zrównoważony. Niezwykle przywiązany do właściciela dość łatwo poddający się tresurze, kochający dzieci, jednym słowem wspaniały pies dla odpowiedzialnego właściciela.

Dog Niemiecki

Jest wspaniałym towarzyszem człowieka, niezwykle kochającym i przywiązanym. Wymaga on umiejętnego prowadzenia, łagodnego acz stanowczego. Zawsze stanie w obronie członków rodziny i dzieci. Bardzo dobrym opisem charakteru dogów są słowa Rosalie Sigmund (1890): "Również dzisiaj jak, zawsze, daję dogowi niemieckiemu pierwszeństwo przed wszystkimi innymi dużymi rasowymi psami, ponieważ żadna inna rasa nie łączy w sobie wszystkich tych cech, które czynią psa przyjemnym, nieuciążliwym współmieszkańcem, a więc imponującej wielkości połączonej z rzadką elegancją, wielkiej odwagi z olbrzymim przywiązaniem i szczególną pojętnością.

Shar - Pei

Shar-pei jest rasą psa z dużymi tradycjami. Niektórzy hodowcy i kynolodzy twierdzą, że rasa ta istniej już od blisko 2000 lat w południowych prowincjach Chin. Za miejsce pochodzenia uznaje się 2 prowincje Dah Let i Kwantug. Jako dowód tak długiej historii rasy często przedstawiane są historyczne dzieła i przedmioty składane wraz z umarłymi do grobu w czasach dynastii Han, panujące od 206 roku n.e do 220 roku n.e. Zawierają one wizerunki psa podobnego do współczesnego shar-pei'a. Również jako 2 dowód tej tezy są podawane znalezione statuetki z piaskowca pochodzące z przed naszej ery, które bardzo przypominały wyglądem shar-pei'a. Nazwa shar-pei w Chinach wymawiana jest jako "sah-pay" i oznacza w wolnym tłumaczeniu podawanym przez kynologów: papier ścierny, psa o szorstkiej skórze, twardy włos w kolorze piasku lub skórę rekina. Możliwym jest, że do powstania shar-pei'a przyczyniły się szpice, zachodnie mastify, mastino neapoletano i inne niestety nie ustalone dotychczas rasy.

Czuwacz Słowacki

Czuwacz słowacki wraz z polskim owczarkiem podhalańskim i węgierskim kuwaszem należy do grupy białych psów pasterskich o prostym lub falistym włosie. Pierwotnie psy te były szeroko rozpowszechnione i żyły w najróżniejszych, przeważnie górzystych częściach Europy, a dopiero w ostatnim czasie podzielone zostały na poszczególne rasy, w ramach których poddano je planowej hodowli. Niewątpliwie jednak z kynologicznego punktu widzenia podział ten jest dość problematyczny i nieuzasadniony, przynajmniej w przypadku grupy psów wschodnioeuropejskich. Wszystkie trzy rasy powstały z tych samych białych psów pasterskich i nadal jeszcze dla laików, a nawet doświadczonych sędziów nie do odróżnienia. O tym do jakiej rasy zaliczyć psa ostatecznie decyduje nie jego wygląd a drzewo genealogiczne.

Najpopularniejsze rasy psów 2007

Czy Twój pupil znalazł się na tej liście? Amerykański Klub Kynologiczny podał ranking najpopularniejszych psich ras.

Na pierwszym miejscu od 17 lat utrzymuje się labrador retriever. Największy awans zanotował buldog, który po siedemdziesięciu latach przerwy wrócił do najpopularniejszej dziesiątki i wyeliminował z niej sznaucera-miniaturkę. Ostatni raz buldog znalazł się na liście w roku 1935. Zajmował na niej - tak jak obecnie - ostatnie miejsce.

- Buldog jest pojętny, łatwo się adaptuje, może mieszkać i w dużych domach, i w małych mieszkaniach. Jest świetnym psem dla całej rodziny - uważają znawcy z Klubu Kynologów.

Na drugim miejscu po labradorze retrieverze znalazł się yorkshire terrier, a po nim owczarek niemiecki i golden retriever. Na piątym miejscu jest beagle, który nie opuszcza listy najpopularniejszych od roku 1915. Kolejne lokaty zajęły: bokser, jamnik, pudel i shih-tzu.

Najlepsze rasy psów dla dzieci

Większość dzieci marzy by mieć psa i choć wiadomo, że najprawdopodobniej opieka nad nim będzie naszym dodatkowym obowiązkiem, wielu z nas decyduje się na zakup pupila dla naszej pociechy. Oczywiście nie wszystkie rasy psów są równie odporne na niesforne zachowania naszego dziecka i z równym upodobaniem zgadzają się na wszelakie zabawy, ciągnięcie za ogon, hałas i rwetes związany z aktywnością naszej pociechy. Dlatego należy się zastanowić, jaką rasę psa wybrać by był on przede wszystkim łagodnym, spokojnym, cierpliwym i bezpiecznym przyjacielem dla naszego dziecka. Oczywiście nie możemy w 100 % wykluczyć agresywnych zachowań psa szczególnie, gdy jest on poddawany przez nasze dziecko wielu próbom cierpliwości, jednak musimy pamiętać o tym, że trzeba nie tylko przyzwyczaić psa do obecności dziecka, ale również wytłumaczyć naszemu dziecku, że nie wolno szarpać, bić, kopać i robić rzeczy, które mogłyby psa skrzywdzić lub przestraszyć.

Istnieje wiele ras, które mogą stać się wymarzonym przyjacielem naszego dziecka. Do tej grupy zalicza się Labrador Retrivery - łagodne, cierpliwe, inteligentne, generalnie nie agresywne. Labradory uwielbiają się bawić, mają radosne i spokojne usposobienie, dlatego będą doskonałymi kompanami zabawy naszych pociech. Dodatkową zaletą jest to, że Labradory akceptują innych zwierzęcych domowników, więc trzymanie w jednym domu psa i kota, czy też królika nie powinno być problemem i przyczyną domowych wojen. Oczywiście Labrador najlepiej czułby się w domku z ogródkiem, ponieważ tylko aktywny tryb życia pozwoli mu dożyć późnej starości. Podobnie jest w przypadku Golden Retriverów. Są łagodne, wesołe, lubią zabawę i łatwo się uczą nowych rzeczy, a przede wszystkim są niezwykle cierpliwe, towarzyskie i opiekuńcze. Nie lubią zostawać długo same, dlatego mamy jak w banku, że na krok nie odstąpią nas i naszego malucha. Kolejną rasą, pomimo, że dosyć szczekliwą jest Beagiel. Doskonale nadają się do pilnowania, mają łagodne i wesołe usposobienie, uwielbiają zabawę. Gdy nasze dziecko jest raczej ciche i spokojne, doskonałym przyjacielem będzie Basset Hound, spokojny, trochę leniwy, ale niezwykle uroczy i opiekuńczy. Doskonałym przyjacielem nieco starszych dzieci będzie Owczarek niemiecki, niezwykle inteligentny, lubiący aktywny tryb życia. Uwielbia długie spacery, zabawę, łatwo poddaje się tresurze, dlatego doskonale nadaje się nastolatków, którym można powierzyć opiekę nad psem. Inne przyjazne i tolerancyjne wobec dzieci rasy to Dalmatyńczyki, Bearded Collie i Cocker Spaniele, słodkie i urocze, łagodne i wesołe.

Należy jednak zawsze pamiętać o tym, że nawet najbardziej łagodny pies w pewnych okolicznościach może stać się agresywny. Wynika to przede wszystkim z jego strachu przed nieznanym i poczuciem zagrożenia, jakie możemy u niego wywołać poprzez np. agresywne zachowanie, krzyk, nagłe wymachiwanie rękoma, dlatego bardzo ważnym jest, aby nasze zachowania i zachowania naszego dziecka były psu znane.

Gdzie śpi Twój pies?

W ankiecie pytaliśmy gdzie śpią wasze psy. Zgodnie z przypuszczeniami… najczęściej na kanapie (43%). Kolejne 29% naszych psów śpi na swoim legowisku, a 16% psów śpi w budzie. Niestety są też psy, które nie mają aż tyle szczęścia i śpią na wycieraczce (3%) bądź w kojcu (9%). W ankiecie wzięło udział 1406 osób. Zapraszamy do nowej ankiety.

Tych, którzy pozwalają swoim psom na kanapowe lenistwo, jak również tych, który uważają, że miejsce ich psa jest w budzie lub kojcu zachęcamy do przeczytania naszego artykułu "Zdrowy sen naszego psa".

TRESURA

Otyłość wśród psów

Z danych przedstawionych na Hill's European Weight Management Conference w Wellcome Trust w Londynie wynika, że wielu przedstawicieli środowiska lekarzy weterynarii z UE uważa otyłość za przypadek psychicznego i fizycznego okrucieństwa wobec zwierząt. Uczestnicy konferencji proponują, by rozszerzyć regulacje unijne - Animal Welfare Bill, o zapis dotyczący opieki nad zwierzętami domowymi, uznający otyłość za przypadek złego traktowania zwierząt.

Na konferencji, zorganizowanej przez Hill's Pet Nutrition, lekarze weterynarii z krajów europejskich dzielili się doświadczeniami z praktyki weterynaryjnej. Zgodnie przyznają, że potrzeba natychmiastowych działań, by powstrzymać rosnącą falę otyłości psów i kotów. Z danych przedstawionych na konferencji wynika, że ponad 50% zwierząt odwiedzających gabinety weterynaryjne ma nadwagę. Uczestniczący w konferencji sądzą, że otyłość jest obecnie normą, a zjawisko to narastało równolegle ze zjawiskiem ludzkiej otyłości. Program walki z otyłością, zaproponowany na konferencji zakłada, że podczas wizyt w przychodni każde zwierzę należałoby ważyć, zaś właściciel powinien wiedzieć, ile aktualnie waży zwierzę, a ile powinno podczas kolejnej wizyty.

Uczestnicy konferencji sądzą, że otyłość to główny problem zdrowotny dotykający zwierzęta domowe w krajach UE (opinia 66% uczestników) - a zarazem forma okrucieństwa fizycznego wobec zwierząt.

Otyłość oznacza dla zwierzęcia znaczny wzrost ryzyka zachorowania na wiele chorób, może też przyczynić się do jego przedwczesnej śmierci (opinia 96% uczestników). Niestety, 55% uczestników konferencji zna przypadki eutanazji zwierząt, które były zbyt otyłe, aby zakwalifikować je do zabiegu. Badania wskazują, że życie psa z nadwagą jest krótsze o przynajmniej 2 lata - co przekłada się na skrócenie życia człowieka o 15 lat. U zwierząt z nadwagą częściej stwierdza się zapalenie stawów, cukrzycę, chorobę serca, chorobę nowotworową, problemy z poruszaniem się.

Aby rozwiązać problem otyłości, należy przede wszystkim przekonywać właścicieli, że istnieje optymalna masa ciała zwierzęcia, którą można osiągnąć poprzez program odchudzania. 89% uczestników konferencji sądzi, że zwierzę, u którego rozpoznano otyłość, powinno być obowiązkowo regularnie ważone, zanim nie osiągnie idealnej masy ciała. Problem polega jednak na tym, że właściciele nie dotrzymują obowiązku regularnych wizyt u lekarza weterynarii, który waży zwierzę i kontroluje postępy w odchudzaniu.

Jednocześnie, uczestnicy konferencji zwracają uwagę na główną barierę w zwalczaniu epidemii otyłości w UE: lekarze weterynarii niechętnie poruszają ten problem przy właścicielach zwierząt, ponieważ otyłe zwierzęta mają często otyłych właścicieli, a lekarze obawiają się, że zwrócenie uwagi na tuszę zwierzęcia zostanie źle odebrane.

Podczas konferencji zaapelowano do lekarzy weterynarii z Europy, aby przyjęli strategię „otwartych drzwi”: właściciel może przyprowadzić zwierzę do przychodni bez wcześniejszego umawiania się i bezpłatnie je zważyć. Właściciel dowie się również, ile zwierzę powinno ważyć, a także ile pokarmu i jakiej formy aktywności fizycznej potrzebuje, aby zrzucić wagę bez ryzyka dla zdrowia. Jak mówi Nick Blayney, Prezes British Veterinary Association: „Program odchudzania nie powiedzie się, jeśli właściciel nie będzie wiedział, ile zwierzę powinno ważyć. Kiedy już pozna idealną masę ciała, do lekarza należy określenie zapotrzebowania pokarmowego i poziomu aktywności fizycznej zwierzęcia. Dane z badania PPET dowodzą, że dieta i program aktywności fizycznej przeprowadzane jednocześnie przynoszą korzyść i właścicielowi, i jego zwierzęciu.”

Jacques Debraekeleer, Associate Director Professional & Regulatory Affairs firmy Hill's Pet Nutrition dodaje: „Producenci żywności dla zwierząt, tacy jak Hill's, nie tylko dostarczają wysokiej jakości karm, pomagających w odchudzaniu. Zapewniają też wsparcie poprzez strony internetowe, na których właściciel znajdzie wskazówki i porady, jak odchudzać zwierzę, uzupełniające zalecenia lekarza weterynarii”.

Eksperci goszczący na konferencji wzywają do przyjrzenia się, czy w ramach świadczenia usług zdrowotnych w poszczególnych krajach możliwa jest współpraca lekarzy medycyny i lekarzy weterynarii. Pozwoliłoby to zwalczać otyłość zarówno u ludzi, jak i ich zwierząt, oraz opracować wspólny program odchudzania i aktywności fizycznej.

Dane przedstawione na konferencji pokazują jasno, że do rozwiązania najpoważniejszego dziś problemu zdrowotnego zwierząt domowych - otyłości, potrzeba edukacji właścicieli zwierząt i natychmiastowych działań. Przychodnie weterynaryjne mają do odegrania istotną rolę: ostrzegania właścicieli, że ich zwierzęta przybierają na wadze, i radzenia im, jak postępować, aby mogli się cieszyć długim i zdrowym życiem swojego zwierzęcia.

Otyłość u psów - przyczyny

  Ryzyko dla zdrowia, jakie niesie ze sobą kilka zbędnych kilogramów - to temat tak ograny, że już coraz mniej nas interesujący. Nadwaga i otyłość wciąż jednak stanowią w wielu krajach poważny problem zdrowotny, a specjaliści alarmują, że w ubiegłych latach sytuacja jeszcze się pogorszyła. Choć dobrze wiemy, że dla zachowania kondycji powinniśmy więcej ćwiczyć i mniej jeść, trudno nam stosować się do tych rad - ulegamy i stresowi, i wszechobecnym pokusom. Niestety, epidemia otyłości nie omija też naszych zwierząt. Otyłych jest dziś blisko 50% psów.

Nawet jeżeli sami nie ćwiczymy regularnie i nie odżywiamy się z umiarem, powinniśmy wypracować taki nawyk u naszych zwierząt. Nadwaga i otyłość znacznie zwiększają ryzyko poważnych komplikacji zdrowotnych, m.in. cukrzycy, zapalenia stawów, nadciśnienia i chorób serca, które mogą skrócić życie zwierzęcia aż o 2 lata! Nie trzeba chyba wspominać o obniżonym poziomie aktywności i mniejszej chęci do zabaw, co również wpływa niekorzystnie na jakość życia zwierzęcia. Każde dodatkowe 2,5 kg u psa, który powinien ważyć 8 kg, można porównać do 23 kg nadwagi u człowieka, którego waga powinna wynosić 77 kg - a to bardzo dużo!

Jakie są najczęstsze przyczyny tycia psów?

• Przekarmianie - nieograniczony dostęp do jedzenia prowadzi zwykle do nadawagi. Podawanie zbyt dużych ilości pokarmu kociętom i szczeniętom stymuluje tworzenie się komórek tłuszczowych, które nigdy nie zanikną.

• Złe jakościowo karmy, objadanie się - gotowy pokarm może świetnie smakować, dzięki dodatkom soli i tłuszczów, i bardzo często jest zjadany w nadmiarze.

• Nawyki związane z karmieniem - otyłość może też powodować zwyczaj podawania resztek ze stołu lub przygotowywania zwierzęciu źle zbilansowanych “domowych” posiłków.

• Brak ćwiczeń - przybieranie na wadze wynika z nadmiaru jedzenia i braku aktywności fizycznej.

• Wiek - starsze, mniej aktywne zwierzęta są bardziej podatne na nadwagę.

• Płeć - nadwaga częściej występuje u samic.

• Rasa - psy takich ras jak m.in. labrador, cairn terier, cocker spaniel, jamnik długowłosy, owczarek szetlandzki, basset czy beagle oraz koty ras mieszanych mają większą skłonność do nadwagi i otyłości.

• Sterylizacja - zwierzęta wysterilizowane lub wykastrowane są dwukrotnie bardziej narażone na otyłość.

Wielu właścicieli nawet nie zdaje sobie sprawy, że ich zwierzak ma nadwagę. A ci, którzy mają taką świadomość, na ogół nie dostrzegają powagi sytuacji. Tymczasem, im wcześniej rozpoznamy nadwagę u naszego psa lub kota, tym prędzej możemy zacząć program odchudzania i odzyskiwania kondycji. Nikt nie wymyślił lepszej metody walki z otyłością niż odpowiednie żywienie i wysiłek fizyczny oraz świadomość istniejącego problemu.

---