Kości długie

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Kości długie (łac. ossa longa)- rodzaj kości, którego długość znacznie przewyższa ich szerokość i grubość. W ich budowie wyróżnia się sztywny trzon oraz nieco bardziej sprężyste nasady (końce)- bliższą i dalszą. Przykładem kości długich są: kość ramienna, kość łokciowa, kość promieniowa, kość udowa, kość piszczelowa i kość strzałkowa. Kości długie występują więc przede wszystkim w kończynach.

W kościach długich do 15-18 roku życia człowieka występuje chrząstka nasadowa - to właśnie jej wzrost jest przyczyną intensywnego rośnięcia podczas tak zwanego skoku pokwitaniowanego. Po zakończeniu wzrostu (średnio około 17-19 roku życia, w zależności od płci i predyspozycji genetycznych) chrząstki nasadowe ulegają skostnieniu.

Kości płaskie

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Kości płaskie (łac. ossa plana)- długość i szerokość tego rodzaju kości znacznie przekraczają ich grubość. Przykładami są np. kości sklepienia mózgoczaszki, mostek, kość biodrowa i łopatka. Tego rodzaju kości pełnią przede wszystkim funkcje ochronne i krwiotwórcze. Posiadają płaski trzon są wytrzymałe na urazy mechaniczne.

Kości krótkie

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Kości krótkie (łac. ossa brevia)- rodzaj kości, u którego wszystkie wymiary są podobne. Do tej grupy należą liczne kości nadgarstka i stępu (kość skokowa, łódkowata, piętowa z guzem piętowym, sześcienna, klinowata: przyśrodkowa, pośrodkowa i boczna).

Kości różnokształtne

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Kości różnokształtne(łac. ossa multiformia) to kości o najbardziej nieregularnym kształcie, na przykład żuchwa, rzepka, kości podniebienne, mostek i kości mózgoczaszki czy kręgi. Nie posiadają trzonu.

Kości pneumatyczne (łac. osta pneumatica) - kości zawierające puste przestrzenie wysłane błoną śluzową, wypełnione powietrzem, które pomagają ptakom w locie. U człowieka występują tylko w czaszce (kość klinowa, czołowa, sitowa, kość szczęki).

Kości pneumatyczne i ich rola [edytuj]

U człowieka występują tylko w czaszce (kość klinowa, czołowa, sitowa, kość szczęki). Powierzchnie stawowe kości pokryte są chrząstką stawową, najczęściej szklistą, pozostała powierzchnia kości jest pokryta okostną. Okostna jest to błona zbudowana z tkanki łącznej mająca dwie warstwy- zewnętrzną włóknistą i wewnętrzną zawierającą komórki kościotwórcze- osteoblasty. W okostna wnikają włókna ścięgien mięśni i wiązadeł stawowych. Okostna zawiera naczynia krwionośne i nerwy. Warstwa wewnętrzną okostnej ma istotny wpływ w procesie rozrostu kości na grubość w okresie ogólnego wzrostu kości, ponadto w procesie gojenia złamań kości. Zrośniecie się odłamków kostnych dochodzi do skutku dzięki produkowaniu przez osteoblasty kostniny, która przekształca się w kość, Brak okostnej uniemożliwia zrastanie się kości. Kości powstają na podłożu chrzęstnym lub łącznotkankowym w procesie kostnienia, w którym odkładają się sole mineralne dające twardość kości. Kształty kości są uwarunkowane genetycznie, ale mogą ulegać zniekształceniu, np. pod wpływem długotrwałego ucisku, polegają też wpływom hormonalnym, np. kości miednicy. Proces kostnienia trwa u człowieka bardzo długo. Zaczyna się w życiu płodowym, a kończy po 20 roku życia, przy czym niektóre chrząstki, np. żeber, mogą kostnieć u ludzi starych. Kośc zmienia się z wiekiem zależnie od wartości soli mineralnych.

---