STEVE FEASEY

„WILKOŁAK. DLACZEGO JA?”

Tytuł oryginału :

Changeling

Discover the beast within

1

Trey Laporte otworzył oczy i zamrugał, porażony blas­kiem późnego poranka. Usiadł na łóżku i zaraz złapał się za głowę. Poczuł, jakby w jej wnętrzu eksplodował granat. Pod jego powiekami zapaliły się gwiazdy, a cia­łem wstrząsnęła fala nudności. Jęknął i opadł z powro­tem na poduszkę; leżał ze wzrokiem wbitym w sufit, któ­ry dziwnie falował. Z ustami pełnymi śliny starał się po­wstrzymać torsje, licząc na to, że wszystkie objawy zaraz ustąpią.

Uzmysłowił sobie, że nie pamięta momentu, w którym kładł się spać wieczorem poprzedniego dnia. Marszcząc czoło z wysiłku, usiłował sobie przypomnieć cokolwiek, zebrać w całość choćby jedną informację, która by mu podpowiedziała, dlaczego tak się czuje. Na próżno.

Po kolacji grał w świetlicy z Wayne'em na xboksie w Pro-Evolution Soccer. Wayne, jak zwykle, ruszał się po boisku w ślimaczym tempie i po jakimś czasie Trey miał już dość młócenia go. O dziewiątej wrócił do pokoju, żeby przed snem posłuchać muzyki z MP3. Wszedł, zamknął drzwi na klucz i... nic więcej nie pamiętał.

Nie pamiętał absolutnie niczego, co się stało od tam­tego momentu. Jakby ktoś wcisnął klawisz kasowania, kiedy on wszedł do pokoju, i wymazał wszystko, co się wydarzyło.

Jeszcze raz dźwignął się z poduszki. I znowu poczuł nudności. Syknął. Wyschły mu usta, a spuchnięty język przyklejał się do podniebienia. Był spragniony. Spuścił nogi z łóżka. Oczy miał wciąż zamknięte, bo raziło go słońce. Miał wrażenie, że we wnętrzu jego czaszki przy każdym ruchu wybuchają fajerwerki. Zorientował się, że jest nagi, a przecież nie sypiał bez piżamy. Wsunął dłoń pod poduszkę i wyciągnął spodenki. Wszystko to wydało mu się bardzo dziwne. Wreszcie Trey otworzył oczy i schylił się, by włożyć dół piżamy. W tej samej chwi­li wzrok chłopca padł na adidasy. Jego ulubione adidasy. Co, do cholery...?

Ktoś energicznie zapukał do drzwi.

Trey zignorował pukanie i na chwilę zapomniał o og­niu, który trawił każdą cząstkę jego ciała. Oszczędzał długie tygodnie, by kupić sobie te buty, i oto teraz leża­ły przed nim porozrywane, jakby ktoś w ataku szału po­ciął je dużym nożem. Schylił się, żeby dokładniej obejrzeć zniszczone adidasy, i aż jęknął, gdy poczuł kolejną falę bólu w głębi czaszki.

- Moje buty! Co, do...? - Głos mu się załamał, gardło zdawało się palić żywym ogniem. Instynktownie przyło­żył dłoń do szyi. Kiedy przełknął ślinę, aż zamrugał. Na­wet tak prosty odruch powodował nieprzyjemne doznania.

Stanął, rozglądając się za czymś do picia, i dopiero teraz zauważył chaos, jaki panował w jego pokoju. Obracał się powoli, z ustami otwartymi ze zdumienia.

Gdy ciałem Treya wstrząsnął dreszcz, chłopak poczuł chłód. Zerknąwszy przez ramię, zobaczył, że okno wisi odchylone pod dziwnym kątem, wyrwane z górnego za­wiasu. Na framudze widać było wyżłobienia, metal prze­świtywał w miejscach, w których zdrapano plastikową powłokę. Wzrok chłopca przesunął się na prawo od okna, gdzie w tynku widniały głębokie bruzdy, jakby ktoś rozorał ścianę grabiami.

Jakim cudem przespał noc i niczego nie usłyszał? Czy to w ogóle możliwe?

Pokój był zrujnowany. Jego rzeczy - miał ich niedużo, dlatego trzymał je porządnie poukładane - walały się po całym pomieszczeniu, wiele z nich zostało zniszczonych. Serce tłukło mu się w piersi i poczuł, że ma ochotę wrzas­nąć, by dać upust furii. Zbierało mu się na płacz. Był wściekły. Zapragnął się dowiedzieć, kto to zrobił, i...

Znowu ktoś zapukał, tym razem głośniej. Trey odwró­cił się w tamtą stronę. Jego wzrok padł na klucz, który tkwił w zamku od wewnątrz. Podszedł i spróbował prze­kręcić gałkę, pewny, że drzwi się otworzą. Cofnął się o krok, ponieważ nawet nie drgnęły. Patrzył podejrzliwie na ich białą, lśniącą powierzchnię. Po chwili wyciągnął rękę, ujął klucz w dwa palce i powoli przekręcił go zgod­nie z ruchem wskazówek zegara. Znów zmarszczył czoło, kiedy usłyszał, jak blokada wysuwa się z zamka i chowa w głównej komorze. Uchylił drzwi. Spojrzał jeszcze raz na okno - zamek był nienaruszony. Serce chłopca wy­raźnie przyspieszyło, on zaś, zdruzgotany, po raz kolejny rozejrzał się po pomieszczeniu, nie mając najmniejszego pojęcia, co się mogło wydarzyć. Ponownie poczuł przy­pływ nudności.

Uszkodzenia okna sugerowały, że dokonano ich od we­wnątrz... a przecież spał tutaj. Z pewnością by się obudził, gdyby ktoś demolował mu pokój!

Trey powoli wrócił do łóżka. Podniósł z podłogi znisz­czone adidasy i usiadł na materacu wpatrzony w skórzano-gumowe strzępy, które zostały z jego cennej własności - najlepszych butów, jakie kiedykolwiek miał.

Pomyślał, że wyglądają jak zwierzę po sekcji, i zaraz przypomniał sobie żaby, które musieli preparować na lekcjach biologii - rozcinali twardą skórę i odciągali ją, by odsłonić zakrwawione wnętrzności. Ze sznurowadeł, które wiązał tyle razy, została plątanina pozrywanych i postrzępionych kawałków.

- Treyu? - rozległ się głos Colina Wallingtona. - Wszyst­ko w porządku, Treyu?

Drzwi otworzyły się trochę szerzej i chłopiec usłyszał, jak gość wstrzymuje oddech.

- O mój Boże! Coś ty narobił?

Colin Wallington wszedł do pokoju. Był wysokim, chu­dym mężczyzną o gładko ulizanych, czarnych włosach i chciwym, rozbieganym spojrzeniu. Cechy te w połą­czeniu z cienkim, haczykowatym nosem nadawały mu nieprzyjemny, ptasi wygląd, dlatego też wychowanko­wie zarządzanego przez niego domu dziecka obdarzyli go przydomkiem Sęp. Wallington zatrzymał się na środku pokoju i rozglądał dokoła z niedowierzaniem, kręcąc gło­wą. A potem, wyraźnie rozwścieczony, spojrzał na Treya.

- Coś ty tu wyczyniał?!

- Oszalałeś? - jęknął chłopiec. - To nie ja! Dlaczego miałbym robić taką demolkę we w ł a s n y m pokoju i nisz­czyć w ł a s n e rzeczy? Spójrz na te buty! - Podniósł wyżej adidasy i w tej samej chwili przypomniał sobie, że jest nagi. Przykrył się i znowu sięgnął po spodenki piżamy. Wciągnął je pod kołdrą.

Trey zauważył, że Colin cały drży, tkwiąc w miejscu, jakby jakiś prąd płynący przez jego ciało nie pozwalał mu się ruszyć. Patrzył na nastolatka, zaciskając i rozprosto­wując palce dłoni.

W ciągu całego swojego trzyletniego pobytu w domu dziecka Apple Grove, Trey nie widział dyrektora tak roz­gniewanego. Colin był złośliwym i mściwym człowiekiem, zdawał się czerpać chorobliwą przyjemność z poniżania tych, którymi się opiekował, lecz o ile chłopak się orien­tował, dyrektor nigdy nie dopuścił się fizycznej przemo­cy wobec żadnego z podopiecznych. Za to potrafił być paskudnym tyranem, który nie przebierał w słowach, kie­dy chciał zranić nielubiane przez siebie dzieciaki. Trey po raz pierwszy bał się, że mężczyzna może go uderzyć.

- Masz pojęcie, ile mi narobiłeś kłopotów tym swoim popisem? I ile dodatkowej pracy mi przysporzyłeś? - wycedził Colin przez zaciśnięte zęby. Poruszana tikiem lewa brew zaczęła drgać rytmicznie. - Będę musiał sporządzić raport, zamówić kogoś, kto naprawi okno, i...

Zamilkł i pociągnął nosem, a jego twarz wykrzywił grymas obrzydzenia, upodabniając mężczyznę do chime­ry; brew nad lewym okiem wciąż poruszała się regularnie w rytm niesłyszalnej melodii.

- Na Boga, a cóż to za smród?

Schylił się i podniósł podartą bluzę Treya. Powąchał ją i stwierdził, że nie jest źródłem odoru wypełniającego pokój. Cisnął ubranie z powrotem na podłogę i obrzucił chłopca podejrzliwym spojrzeniem.

- Coś ty tu wyprawiał, obrzydliwy gnojku? Teraz i Trey to poczuł. Oleisty, metaliczny zapach przywodzący na myśl zbutwiałe liście i świeżo przeko­paną ziemię. Wyczuwało się w nim coś jeszcze, czego nie potrafił nazwać. Był to brązowawopomarańczowy zapach, który - choć wydawał mu się dziwnie znajomy - pozosta­wał poza granicą rozpoznania.

Po chwili Trey zdał sobie sprawę, że takie spostrze­żenie nie ma sensu. Brązowawopomarańczowy zapach? Co za pomysł? Przecież zapachów się nie widzi, a tylko... można je poczuć.

Lecz tak właśnie wyobraził sobie woń wypełniającą pokój: jako intensywny, podobny do brązowego sosu ko­lor głębi, z którego wydobywały się pomarańczowe bań­ki - choć nawet słowo kolor nie do końca opisywało odczucie, jakie chciał wyrazić. Przypominało to bardziej wspomnienie doznania, jakiś wrodzony zmysł, który utracił albo którym nigdy dotąd się nie posługiwał - jakby ktoś niewidomy od urodzenia próbował oczyma wyobraź­ni zobaczyć i opisać, jak to jest oglądać niebo.

Zmarszczył brwi i pokręcił głową, próbując pozbyć się tych dziwnych myśli.

- Czy ty mnie słuchasz? - zapytał Colin i wycelował w chłopca drżący palec. - Tego - powiedział i powiódł wzrokiem po pokoju - już za wiele. Nawet jak na cie­bie. Myślałem, że po tych trzech latach wyzbyłeś się już gniewu. Najwyraźniej jednak trzeba ci przypomnieć, jak zachowuje się normalny człowiek. Zafunduję ci krótkie wakacje w OPN-ie. Pamiętasz ostatni pobyt? Nie wąt­pię, że znowu poczujesz się tam jak w domu, gdy zakwa­terują cię na oddziale z bandą takich samych psychopatów jak ty. Pakuj się - jeszcze dzisiaj jedziesz do Ciupy.

Ciupą nazywano centralną jednostkę Oddziału Psy­chiatrycznego dla Nieletnich, dokąd wysyłano wychowan­ków Apple Grove, którym odbiła palma. Samookaleczające się dzieciaki, te, które mogły popełnić samobójstwo, agresywne - wszystkie je wysyłano do OPN-u. Sam od­dział nie był taki zły, lecz zanim tam kogoś skierowano, musiał najpierw przejść przez Ciupę, gdzie jedyną me­todą na uspokojenie delikwenta było nafaszerowanie go taką ilością lekarstw, że stawał się żywym trupem. Treya wysłano na oddział pięć miesięcy po przybyciu do domu dziecka z powodu odmowy komunikowania się z innymi i pobicia jednego z wychowanków, Matthew Cottera. Nikt z personelu nie miał pojęcia, że przyczyną, dla której chło­pak w ogóle nie chciał rozmawiać, był właśnie Matthew Cotter. To on codziennie, przez całe pięć miesięcy, wsa­dzał głowę Treya do muszli klozetowej, aż do dnia, gdy gnębiony wreszcie się postawił, w wyniku czego dręczy­ciela odwieziono do szpitala ze złamanym nosem.

- Colinie, już ci mówiłem - powiedział Trey i zamrugał z bólu. Samo artykułowanie słów było bardzo bolesne. - To nie moja robota. Dlaczego miałbym się tak zacho­wywać? Nie możesz odesłać mnie do Ciupy za coś, cze­go nie zrobiłem! Naprawdę nie wiem, w jaki...

- Nie chcę tego słuchać, panie Laporte. Pakuj się. -Ale...

- Pakuj swoje rzeczy... NATYCHMIAST.

- Chrzanić to. - Trey obrzucił wychowawcę nienawist­nym spojrzeniem. - Te buty kupiłem tydzień temu! - Kop­nął adidas, zachwiał się i ze wzrokiem wbitym w podłogę opadł z powrotem na materac. Czuł się obolały, jakby miał się zaraz rozchorować. - Musiałem zostać czymś odurzo­ny - rzucił nieśmiało i pokręcił głową, świadomy tego, jak niewiarygodnie zabrzmiała ta wymówka. - Pewnie ktoś dodał mi coś do jedzenia albo do picia, a potem włamał się i nabałaganił.

-Ach tak, może, kiedy nie patrzyłeś, Belinda albo... ktoś inny z personelu... dodała ci do herbaty rohypnolu, żeby tu przyjść i narozrabiać. A potem tajemniczy napast­nicy, niewidziani przez nikogo, przynieśli cię tu i zamknę­li drzwi od środka. Może wciąż siedzą pod łóżkiem? Daj spokój, Treyu. Nie traktuj mnie jak skończonego idioty, dobrze?

Trey poczuł, że wzbiera w nim fala niechęci wobec niesprawiedliwości, jaka go spotkała. Zacisnął pięści, usi­łując zapanować nad narastającym gniewem. Przecież to jemu działa się krzywda w jego własnym pokoju i j e g o rzeczy zniszczono, a mimo to został oskarżony. Brązowawopomarańczowy zapach stał się jakby intensywniejszy, a chłopak poczuł, że chciałby rykiem wyrazić wściekłość wobec świata. Miał niejasną świadomość, że to od niego pochodzi ten smród, jednocześnie u podstawy kręgosłu­pa zaczął odczuwać irytujące mrowienie, które szybko przeszło w nieznośny ból.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Nie teraz! - zawołał Colin. - Jeszcze tu nie skończy­łem! Więcej nie będę powtarzał, Treyu. Pakuj się.

Nastolatek zgiął się wpół, wstrząsany spazmami. Całe jego ciało płonęło. Zbierało mu się na wymioty.

- Colinie, mówię ci, ja... uuch.

- Patrzcie tylko - rzucił wychowawca z drwiącym uśmiechem na twarzy. - Właśnie dotarliśmy do punktu, w którym tylko prawda może pasować do faktów, a ty zaczynasz chorować! Co, myślisz, że ten teatrzyk uratuje cię przed Ciupą? No, zastanów się.

Po raz kolejny rozległo się ciche, nieśmiałe pukanie, a gdy drzwi się otworzyły, do pokoju wsunęła głowę Wendy Travers. Wendy była młodą kobietą o miłej twarzy. Zwykle śmiała się w chwilach zdenerwowania lub zażenowania. Była najsympatyczniejszym pracownikiem do­mu dziecka, a Trey podziwiał ją za to, że robi dla młod­szych dzieci więcej, niż powinna, szczególnie dla tych no­wo przyjętych.

- Wendy, kochanie, nie teraz, proszę. Próbujemy z Treyem ustalić, co tu się wydarzyło, i chłopak nie jest zbyt skłonny do współpracy.

Wendy szybko ogarnęła spojrzeniem zdewastowany pokój i zaraz ponownie spojrzała na dyrektora.

- Przepraszam, ale to raczej pilne, Colinie.

- Tak jak i ta sprawa. Proszę, zostaw nas samych. Zajmę się tamtym, gdy skończę rozmawiać z Treyem.

Wendy przygryzła dolną wargę i jeszcze bardziej zmarszczyła czoło. Po dłuższej chwili wzięła głęboki od­dech i oznajmiła:

- Trey ma gościa. W recepcji czeka jakiś mężczyzna, który chce się z nim widzieć. Twierdzi, że jest jego wu­jem. - Posłała Colinowi przepraszający uśmiech i spojrza­ła na Treya. Wydało mu się, że kobieta jest niespokojna, wręcz przestraszona.

Trey wyprostował się powoli. Fale bólu, które wcze­śniej tak szybko ogarnęły jego ciało, zaczęły się wyco­fywać. Chłopak próbował wyczytać z twarzy Wendy, czy wychowawczyni aby nie próbuje jakiejś sztuczki - choć kłamstwo zupełnie nie leżało w jej naturze - lecz wyglą­dała na równie zaskoczoną co on.

Trey nie miał żadnej rodziny. Był sierotą, a jego jedyna krewna, babka, zmarła przed trzema laty. Po jej śmierci władze próbowały odnaleźć jakichkolwiek członków ro­dziny, którzy zechcieliby wziąć chłopca do siebie. Bez­skutecznie, wylądował więc w domu dziecka.

Nikt mu nie składał wizyt, a on sam nie wychodził z pokoju w dni odwiedzin, pragnąc uniknąć atmosfery podniecenia, która wypełniała wtedy cały dom. Tylko że dziś nie przypadał nawet dzień odwiedzin.

- Co mam robić? - zapytała Wendy. - Ten mężczyzna nalega, twierdzi, że sprawa jest bardzo ważna.

Dyrektor spojrzał na czternastoletniego podopiecz­nego.

- Poproś go, żeby zaczekał w sali spotkań. Powiedz, że zaraz tam przyjdę.

Kiedy rozległ się trzask zamykanych drzwi, Colin zno­wu popatrzył na Treya, a na jego cienkich, podłych ustach zagościł drwiący uśmiech.

- No, no. I co ty na to? Jakiś zaginiony krewny przyjeż­dża na białym koniu, by uratować małą sierotkę Annie*. Lepiej włóż jakieś normalne ciuchy, jeśli w ogóle zdołasz coś znaleźć w tym bałaganie. Zaczekaj tu na mnie, a ja do­wiem się, o co chodzi. - Pokazał kciukiem na okno i dodał: - Tylko nie myśl, że skończyliśmy.

Odwrócił się i ruszył do drzwi, kopniakiem odrzucając na bok zniszczone adidasy.

* Sierotka Annie, bohaterka komiksu i filmu Little Orphan Annie.

2

Trey wstał i podszedł do drzwi, gdy tylko Colin za­mknął je za sobą. Przycisnął ucho do gładkiej powierzch­ni. Dyrektor coś zawołał i chłopak natychmiast usłyszał odgłos zbliżających się kroków. Choć bardzo wytężał słuch, nie dowiedział się, o czym rozmawiano na kory­tarzu. To nie miało znaczenia, bo i tak się domyślał, że Co­lin pewnie nakazuje komuś, aby miał oko na pokój Treya i pilnował, żeby chłopiec nie wyszedł. Z kosza na brudną bieliznę wyjął jakieś ubrania i szybko coś na siebie wło­żył. Zaczął chodzić po pokoju, obmyślając plan. Nie miał najmniejszych szans na wyjście drzwiami, a wszystkie okna w budynku miały zabezpieczenia i otwierały się tylko trochę. Trey przystanął i spojrzał na uszkodzone okno. Gdyby zdołał się przecisnąć przez szparę, mógłby obejść dom i wrócić do środka wejściem dla personelu. Przy drzwiach trzeba było wystukać kod numeryczny, który znali wszyscy wychowankowie. Miał nadzieję, że nie zmieniono go w ostatnim tygodniu.

Wyszedł przez okno, uważając, by się nie pokaleczyć o nierówne krawędzie ramy, i opuścił się na krzak róży, który przyjął go chętnie w swoje kolczaste ramiona. Trey rozejrzał się, ignorując ból w kończynach. Nie spodzie­wał się kogokolwiek spotkać, ale gdyby go przyłapano, jak się tak przemyka, pogrążyłby się jeszcze bardziej. Nisko pochylony, pobiegł wzdłuż tylnej ściany budynku. Gdy znalazł się z drugiej strony, wykorzystał zaparko­wane samochody jako osłonę i przeskakując od jednego do drugiego, dotarł do wejścia dla personelu. Przez chwilę stał nieruchomo, by odzyskać oddech, a potem szybko wybrał na małej klawiaturze czterocyfrowy kod. Bzyczenie oznaczało, że kod jest wciąż aktualny. Drzwi stanęły otworem. Popchnął je i pobiegł do korytarza, rozglądając się uważnie, czy nikt go nie widzi.

Zatrzymał się przed tylnym wejściem do sali spotkań. Omiótł wzrokiem hol, aby sprawdzić, czy nikt nie nad­chodzi, i przyłożył ucho do zimnej, lśniącej powierzchni drzwi, usiłując dosłyszeć, co się dzieje wewnątrz. Sala spotkań miała kształt litery L i drzwi w obu końcach - przez jedne wprowadzano dzieci, przez drugie ich ro­dziny. Dzięki temu, jeśli w czasie spotkania coś szło nie tak, obie strony mogły zostać wyprowadzone osobnymi wyjściami, by zminimalizować zamieszanie. Trey miał nadzieję, że Colin i gość podający się za jego wuja znaj­dują się przy drugim wejściu, co zdawał się potwierdzać fakt, że chłopca nie dobiegały żadne głosy. Przyłożył dłoń do metalowej klamki i pchnął drzwi, wstrzymując oddech; skrzywił się, gdy zasyczał hydrauliczny zawias u góry. Wśliznął się przez wąską szparę i wszedł do Sali najciszej, jak potrafił, zadowolony, że urządzenie spełniło swoje zadanie. Domysły Treya się potwierdziły - w końcu pomieszczenia z jego strony nikogo nie było - tak więc przeszedł na róg sali, żeby posłuchać, co mówią w drugiej części.

Colin wygłaszał swoje przemówienie powitalne, któ­rym zwykle raczył gości i w którym prezentował liczbę wychowanków objętych pomocą ich domu, wyrażając du­mę z faktu, że jest jednym z pracowników tak szacownej instytucji.

Nie mogąc powstrzymać chęci zobaczenia tajemni­czego gościa, Trey przykucnął, by choć jednym okiem zerknąć zza węgła, przekonany, że nikt go nie zauważy.

Obcy był odwrócony tyłem i podziwiał widok na ogród, podczas gdy dyrektor nieprzerwanie paplał. Towarzyszy­ła im Wendy, która stała przy przeciwległych drzwiach, przylepiona do ściany, jakby chciała się odsunąć od tamtej dwójki jak najdalej. Zerkając ukradkiem na obcego, nawi­jała na palec luźny kosmyk włosów.

- ...kazałem panu czekać, ale mieliśmy drobne za­mieszanie, które należało wyjaśnić, a poza tym nie spo­dziewaliśmy się gości, panie...? - powiedział Wallington i wyciągnął rękę do nieznajomego stojącego na środku sali. Treyowi przyszło do głowy, że nie będzie to pewny, mocny uścisk dłoni.

Mężczyzna w szarym garniturze po raz pierwszy się odwrócił i stanął twarzą w twarz z Colinem. Miał co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu, a pod idealnie dopasowanym garniturem rysowała się dobrze zbu­dowana sylwetka. Na jego ogolonej głowie odbijało się światło lamp, szerokie usta okalała starannie przycięta, przetykana siwizną, czarna hiszpańska bródka. Oczy go­ścia skrywały szkła ciemnych okularów. Trey uznał, że w opinii kobiet obcy uchodziłby za przystojnego, a jego domysły potwierdzał wyraz twarzy wpatrzonej w męż­czyznę Wendy.

Nieznajomy w prawej ręce trzymał parasol z kościaną rączką, lecz nie przełożył go do lewej ręki, by uścisnąć dłoń Colina.

- Proszę mi mówić Lucien - rzekł.

Odwrócił nieznacznie głowę, jakby chciał zerknąć na róg, zza którego obserwował ich Trey. Po twarzy prze­mknął mu cień uśmiechu. Wydawało się, że patrzy wprost na nastolatka, choć jego oczy pozostawały niewidoczne za lustrzanymi szkłami. Chłopak cofnął się i wstrzymał oddech.

Nastąpiła długa chwila milczenia, jakby obcy zasta­nawiał się, co ma powiedzieć. Wreszcie przemówił gło­śno:

- Wiesz, Treyu, strasznie niewygodnie jest tak się garbić, choćby tylko przez chwilę. Byłoby lepiej dla wszystkich, gdybyś do nas dołączył. Nieładnie szpiego­wać innych.

Trey pokręcił głową, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał. Mężczyzna stał odwrócony tyłem, kiedy chło­pak wśliznął się do sali, dlatego był pewny, że nie może go zobaczyć w odbitym obrazie pomieszczenia, widocz­nym w szybach okna po lewej stronie. Przez chwilę Trey rozważał, co robić. Mógł dać nogę i wrócić do pokoju, a potem udawać, że nie wie, o co chodziło Colinowi, jeśli będą go prosić o wyjaśnienia. Mógł też wyjść z kryjówki i dowiedzieć się, kim jest przybysz.

Wyraz niezrozumienia na twarzy Colina Wallingtona szybko przeszedł w grymas gniewu, gdy Trey nieśmiało wychynął zza rogu. Opiekun otworzył usta, by coś po­wiedzieć, lecz ostatecznie się powstrzymał. Dał znak chłopcu, żeby podszedł do nich, a potem, z paskudnym uśmieszkiem na ustach, znowu odwrócił się do gościa, lecz Lucien już na niego nie patrzył. Spojrzenie zza lu­strzanych szkieł skierowało się prosto na Treya.

- Jak już wspomniałem... Lucienie - mówił dalej Colin - nie spodziewaliśmy się ciebie. To nie jest dzień odwie­dzin. Owszem, zdarza się, że wyjątkowo pozwalamy na wizyty poza ustalonymi terminami, ale wtedy obowiązu­ją ścisłe procedury, między innymi zawiadomienie nas z dwudziestoczterogodzinnym wyprzedzeniem o wizycie, byśmy mogli się przygotować. Ponadto, ponieważ nie wie­my, czy jesteś tym, za kogo się podajesz, musielibyśmy sprawdzić twoją tożsamość, nim otrzymałbyś prawo do odwiedzin. Rozumiesz zapewne, że jako dyrektor tej pla­cówki zaniedbałbym swoje obowiązki, gdybym zlekcewa­żył przepisy.

Trey patrzył, jak Colin uśmiecha się złośliwie, jakby pytał: „I co teraz zrobisz?".

W sali zapadła cisza, którą mącił jedynie cichy szum wentylatora umieszczonego w jednym z okien.

Obcy stał nieruchomo i wydawało się, że ta chwila trwa w nieskończoność, a chłopak miał wrażenie, że spoj­rzenie mężczyzny przewierca go na wylot.

Wreszcie człowiek podający się za wuja Treya wsunął powoli dłoń do kieszeni marynarki i wyjął z niej złożony arkusz papieru, a zaraz potem z wewnętrznej kieszeni na piersi wyciągnął paszport. Podsunął Colinowi oba doku­menty do sprawdzenia.

- Przyniosłem świadectwo urodzenia i paszport, by potwierdzić swoją tożsamość. I, jak już wyjaśniłem pań­skiej czarującej asystentce, pannie Travers, nie przycho­dziłbym tutaj i nie narzucałbym się panu, gdyby nie było to absolutnie konieczne. - Powolnym ruchem zdjął oku­lary, złożył je i schował do kieszeni marynarki.

Kiedy ponownie popatrzył na Treya, ten mimowolnie zadrżał.

Oczy mężczyzny były... niesamowite.

Tęczówki miał miodowobrązowe, usiane plamkami w kolorze ochry. Ciemniejsze były skupione bliżej środka oka, a bledsze tworzyły pierścień wokół źrenicy. Trey miał ochotę podejść bliżej i zajrzeć głębiej w te fascynujące, kolorowe studnie, jednocześnie zaś odczuwał przemoż­ne pragnienie, by uciec przed przenikliwym spojrzeniem obcego. Z ulgą zobaczył, że mężczyzna ponownie skupił swoją uwagę na Colinie.

Z dokumentami w ręku postąpił krok do przodu. Trey, który wciąż nie potrafił oderwać od niego wzroku, z roz­bawieniem zobaczył kątem oka, że Wallington zrobił krok do tyłu.

- Proszę się skontaktować z odpowiednim urzędem wedle uznania - powiedział przybysz, wciskając dyrekto­rowi do rąk dokumenty potwierdzające jego tożsamość. - Doskonale rozumiem, w jak trudnej sytuacji postawiłem pana i pańską placówkę, zjawiając się bez uprzedzenia, lecz potrzebuję jedynie dziesięciu minut, aby porozma­wiać z Treyem. Muszę się z nim podzielić bardzo waż­nymi informacjami.

-Proszę mi wierzyć, panie... - Colin nerwowym ruchem otworzył paszport, by przeczytać nazwisko ob­cego - ...panie Laporte. Chciałbym, żeby sprawy były tak proste, jak pan mówi. Obowiązują nas jednak pewne procedury, które...

Treya przestało interesować, co mówi wychowawca. Próbował zrozumieć to, co właśnie usłyszał. Wydawało mu się dziwne, że nieznajomy nosi jego nazwisko. Kim­kolwiek był ów mężczyzna, chłopiec miał pewność, że nie jest to jego wuj.

- ...do przepisów przez wzgląd na bezpieczeństwo naszych podopiecznych. Przykro mi, ale muszę pana prosić o opuszczenie naszej placówki - zakończył prze­mowę Colin i wyciągnął rękę, by oddać gościowi doku­menty.

Lucien Laporte ze spokojem przyjął dokumenty i schował je do kieszeni. Westchnął i wyprostował się ze wzrokiem skupionym w jakimś niewidzialnym punkcie nad głową dyrektora. Po jego ustach przemknął zimny, pozbawiony radości grymas, gdy rozważał słowa Colina i zastanawiał się, co dalej. Wreszcie odwrócił się do Wendy i uśmiechnął się, tym razem szczerze, odsłaniając idealnie białe zęby.

- Panno Travers, Wendy, jeśli dobrze zapamiętałem? - powiedział cicho. - Czy byłabyś tak miła i przyniosła mi szklankę wody? Zdaje się, że na próżno się trudziłem, więc chętnie się czegoś napiję, nim wyruszę w daleką drogę do domu.

Wendy spłonęła rumieńcem i odruchowo obciągnęła spódnicę; Trey przestraszył się, że kobieta zaraz dygnie.

- To żaden kłopot, panie Laporte, skoczę do kuchni. - Zanim wyszła, zatrzymała się przy drzwiach i, nieco zaniepokojona, spojrzała na Colina.

Rozległo się trzaśniecie zamykanych drzwi. Do sali wleciała mucha i głośno zaatakowała okienną szybę, szu­kając drogi ucieczki. Jej bzyczenie i stukanie przerywały ciszę, która wypełniła salę.

- Panie Wallington - odezwał się obcy. - Już panu wyjaśniłem, że doskonale rozumiem, w jakiej sytuacji pa­na stawiam, ale jechałem tu dwie godziny i proszę tylko o dziesięć minut rozmowy z Treyem. Potem sobie pójdę, a pan będzie mógł zająć się sprawdzaniem, czy ja to rzeczywiście ja. - Na chwilę jego spojrzenie powędrowało ku rączce parasola, który trzymał w ręku. Kiedy zno­wu podniósł wzrok, przemówił cichym, konspiracyjnym szeptem:

- Wiem, że ciąży na panu wielka odpowiedzialność za podopiecznych, panie Wallington. I daję panu słowo honoru, że nie zrobiłbym niczego, co by mogło podwa­żyć zaufanie, jakim został pan obdarzony. Wiem też, że spełnienie mojej prośby leży w pańskich kompetencjach, apeluję więc do pańskiego sumienia i proszę o spotkanie z bratankiem.

- Niestety, nie mogę pozwolić...

Lucien przerwał mu gestem, a Trey zauważył, że spoj­rzenie mężczyzny nabrało intensywności, niczym ogień, który buchnął nagle płomieniami, znalazłszy źródło pa­liwa.

Wszystko znieruchomiało. Wszystko. Chłopiec od­ruchowo wstrzymał oddech, zdumiony niesamowitością chwili. W sali zapadła cisza. Szum wentylatora ucichł, a gdy Trey spojrzał na okno, by sprawdzić przyczynę, zobaczył muchę leżącą bez życia na parapecie. Chłopakowi zaschło w ustach; wydawało mu się, że w tej strasznej ciszy wyraźnie słychać jego urywany oddech. Jeszcze raz popatrzył na malutką, martwą istotę i poczuł się bardzo nieswojo. Głośno przełknął ślinę, licząc na to, że uda mu się choć trochę zwilżyć wargi. Kiedy ponownie skupił uwagę na obu mężczyznach, dostrzegł paniczny strach na twarzy dyrektora, a w tym samym momencie rozbrzmiał głos Luciena.

-Jestem bogatym i szanowanym człowiekiem, panie Wallington, lecz nie chcę nadużywać swoich wpływów. Niemniej jednak powinien pan wiedzieć, że mam liczne znajomości wśród władz, o których pan wspominał. Myślę, że chętnie przyjrzeliby się bliżej działalności dyrekcji tej instytucji. - Pochylił się, tak że nosem nie­mal dotknął twarzy niższego rozmówcy, i mierząc go zim­nym wzrokiem, ciągnął:

- Z pewnością chętnie by się dowiedzieli, jak pan sprzeniewierza fundusze domu dziecka i przekazuje pieniądze na konto bankowe należące do pańskiej żony. Mog­liby się też zaniepokoić, gdyby odkryli, w jaki sposób młody James Longton naprawdę złamał rękę podczas zeszłorocznej wycieczki do Cheshire.

Colin Wallington wpatrywał się w oskarżyciela z wy­razem całkowitego przerażenia na twarzy.

- Co, do...? - wyjąkał.

- Ale chyba najbardziej zainteresowaliby się...

- Wuju Lucienie, wystarczy - niespodziewanie dla sa­mego siebie wtrącił Trey. - Chyba wyraziłeś się dosta­tecznie jasno. - Popatrzył na dyrektora, który wyraźnie skurczył się pod jego spojrzeniem.

Zapadła długa cisza. Obcy odpowiedział ledwo dostrze­galnym skinieniem głowy. Trey zauważył, że światło w je­go dziwnych oczach przygasło, już nie wydawały się takie straszne, ale wciąż pozostawały fascynujące.

Chłopiec od dawna marzył, by kiedyś zobaczyć Colina, swoją nemezis*, upokorzonego, lecz widząc, jak wychowawca kuli się i drży przy kolejnych oskarże­niach ze spojrzeniem wypełnionym strachem i odrazą, uznał, że to zbyt przykry widok. Poczuł, jak piecze go twarz, i z niechęcią patrzył na dyrektora, wstydząc się za niego.

* Nemezis - w mitologii greckiej bogini zemsty: nieubłagana spra­wiedliwość.

Znów rozległ się trzask wentylatora, a zaraz potem Trey usłyszał bzyczenie muchy, która uderzyła w locie o okno. Niemal wyczuwał, jak cząsteczki powietrza za­czynają uderzać chaotycznie o siebie, jakby ponownie wci­śnięto guzik „Pauza" i cały wszechświat wrócił do funk­cji „Gra". Kiedy spojrzał na okno i zobaczył muchę odbi­jającą się od szyby, poczuł, jak po jego kręgosłupie prze­chodzi zimny dreszcz. Przecież nie żyła. Trey wstrzymał oddech, wsłuchany w stukanie owada o szybę. Niemożli­we. To, co się przed chwilą wydarzyło, wydarzyć się nie mogło. Skierował spojrzenie na Luciena. Cokolwiek się przed momentem stało, miało coś wspólnego z obcym - tego Trey był pewny.

Twarz Colina Wallingtona lśniła od potu. Po wcześniej­szej pewności siebie i drwiącym uśmiechu nie zostało ani śladu.

- Kim pan jest? - zapytał.

- Przecież się przedstawiłem, panie Wallington. A te­raz będzie pan tak uprzejmy i na krótko zostawi nas sa­mych. Mam z Treyem do omówienia ważne sprawy.

Dyrektor zawahał się, lecz zaraz odpowiedział dysz­kantem:

- Tak jak pan mówi, panie Laporte, rzeczywiście mogę udzielić pozwolenia na to spotkanie. Nie mogę jednak zmusić chłopca, by rozmawiał z panem wbrew własnej woli. Tak więc ostateczna decyzja należy do Treya.

Spojrzał na podopiecznego, a jego twarz wyrażała de­sperację. Trey nie potrafił powiedzieć, czy mężczyzna oczekuje od niego, że wyrazi zgodę, czy też spodziewa się, że odmówi i pomoże mu odnieść choćby jedno ma­łe zwycięstwo w tej bitwie. Tak czy inaczej, chłopca nie obchodziły oczekiwania dyrektora, ponieważ musiał się uporać z własnym strachem.

-I co, Treyu? Ucieszysz się, jeśli zostawię cię samego z tym człowiekiem, twoim... wujem?

Trey spojrzał na Colina, a potem na wysokiego męż­czyznę z ogoloną głową. Był pewny, że gdyby nieznajomy chciał mu wyrządzić krzywdę, zrobiłby to z łatwością, bez względu na to, ilu opiekunów by im towarzyszyło. Z tego więc powodu, a także pod wpływem wrażenia, że zachowanie przybysza sugeruje, iż może rzeczywiście ta rozmowa leży w interesie Treya, ostatecznie skinął głową, wyrażając zgodę.

-Jasne - odpowiedział. - Dlaczego nie?

- Wspaniale - rzekł Lucien, który znowu mówił rze­czowym tonem, jak na początku rozmowy. - Dziękuję, panie Wallington. Doceniam pańską pomoc w tej sprawie. A teraz, jeśli byłby pan tak miły, mam wiele do omówie­nia ze swoim bratankiem. Och, i chętnie zmienię zamó­wienie złożone na ręce cudownej Wendy! Z przyjemno­ścią wypiję filiżankę dobrej herbaty, jeśli nie sprawię zbyt wielkiego kłopotu.

Dyrektor gniewnym ruchem poprawił kosmyki wło­sów, które wysunęły się z przylizanej fryzury, i ruszył do wyjścia. Zatrzymawszy się przy drzwiach, posłał Treyowi niepewny uśmiech.

- Gdybyś czegoś potrzebował, będziemy w kuchni. Zajmiemy się herbatą dla naszego gościa.

Lucien odczekał, aż drzwi się zamkną, i dopiero wtedy popatrzył na chłopca. Jego uśmiech wyrażał szczerość i otwartość. Trey był zupełnie rozbrojony tym spojrze­niem, którego moc, nie wątpił, odczuła też Wendy. Uścis­nął zadbaną dłoń mężczyzny.

- No cóż, Treyu Laporte, od czego zaczniemy?

3

- Może na początek powiesz mi, kim naprawdę jesteś, wuju Lucienie?

Gość uśmiechnął się i gestem wskazał, żeby usiedli na sofie.

- Na imię rzeczywiście mam Lucien, a co do nazwiska jak zdążyłeś się domyślić - to nie brzmi ono Laporte. Nazywam się Charron.

- Ale pokazałeś paszport i świadectwo urodzenia... Lucien machnął ręką.

- Takie rzeczy można łatwo kupić, jeżeli zna się od­powiednich ludzi. Miałem nadzieję, że jeśli je pokażę, to uda nam się uniknąć żenującej sceny, której byłeś świad­kiem. - Obrócił się, by mieć Treya przed sobą. - Przepraszam, to pewnie nie było dla ciebie przyjemne.

- A czy prawdą jest wszystko, co powiedziałeś o pa­nu Wallingtonie?

-Nigdy nie kłamię. Czasem nie odpowiadam na wszystkie pytania albo podaję jedną prawdę w miejsce in­nej, ale nie kłamię. A zatem tak, powiedziałem prawdę.

- Skłamałeś odnośnie do swojego nazwiska.

Obcy przechylił głowę, jakby zastanawiał się nad sło­wami Treya.

- Przedstawiłem swoje imię. Na dokumentach, które okazałem, widniała moja fotografia obok nazwiska Lucien Laporte. Ja jednak nie powiedziałem, że się tak na­zywam.

Trey zastanawiał się przez chwilę, lecz argument Luciena wydał mu się zbyt dwuznaczny.

- Co się stało wcześniej w pokoju? - wyrzucił z siebie Trey.

- Słucham?

- Kiedy uniosłeś dłoń, wszystko... wszystko się za­trzymało. Tamta mucha. - Pokazał głową okno. - Zdechła, a potem...

Chłopiec zarumienił się mocno, widząc pytające spoj­rzenie Luciena.

- Przepraszam, gadam od rzeczy. Wydawało mi się, że... Myślałem...

- Ze mucha zdechła?

Trey pokręcił głową. Najwyraźniej wydarzenia tego ranka wywarły na nim większe wrażenie, niż sobie wy­obrażał. Robił z siebie głupka, opowiadając temu dziw­nemu mężczyźnie o zdechłych owadach.

- W jaki sposób dowiedziałeś się wszystkich tych strasznych rzeczy o Colinie? - zapytał ostatecznie.

Lucien zmarszczył brwi, zastanawiając się, jak odpo­wiedzieć.

- Wszyscy mają tajemnice, które starają się ukryć. Niektórzy chowają je w najskrytszych, najciemniejszych zakamarkach swojej istoty. Lecz ich sekrety spoczywają tam i czekają, aż kiedyś zostaną zdemaskowane, a wtedy wydostają się z ukrycia z obnażonymi kłami, gotowe ro­zerwać serce tego, który więził je tam tak długo.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Bo nie jest łatwe, Treyu. Trudno na nie odpowiedzieć w tak krótkim czasie, jakim dysponujemy. Powiedzmy, że mam dar zaglądania w najgłębsze zakątki ludzkiej natu­ry. To tak jakbyś patrzył przez okno, żeby zobaczyć, co się dzieje w zamkniętym pokoju.

Trey odwrócił głowę i popatrzył na siedzącego obok niego mężczyznę. Domyślał się, że wspomnienie o za­mkniętym pokoju miało jakoś na niego wpłynąć. Obcy wytrzymał jego spojrzenie, a potem uniósł brew i wresz­cie przerwał ciszę.

- Wszystko w porządku, Treyu? - Wzrok mężczyzny złagodniał, a na twarzy zagościł chłopięcy uśmiech.

- To twoja sprawka, prawda? Ty jesteś odpowiedzial­ny za zdemolowanie pokoju w nocy i zniszczenie moich rzeczy? - Chłopak wstał i skierował oczy na mężczyznę siedzącego na sofie. Lucien popatrzył na swoje spodnie i strzepnął z nich niewidoczny pyłek.

- Twój pan Wallington może się i mylił w wielu rze­czach, ale niestety miał rację co do sprawcy wydarzeń, które się rozegrały w twojej sypialni tej nocy.

- Kłamiesz - bronił się Trey drżącym głosem. - Skąd wiesz, jak było, skoro nie masz z tym nic wspólnego?

- Mówiłem ci już, że nie kłamię. Sam mi powiedzia­łeś, co się wydarzyło w nocy w twoim pokoju. Usiądź, proszę. - Wskazał głową miejsce obok siebie.

Trey zamknął oczy i wydął policzki. Starał się nie dać porwać wirowi ostatnich wydarzeń, kotłujących się w jego głowie. Pragnął jedynie wrócić do łóżka, wsunąć się pod kołdrę i poczekać, aż to wszystko po prostu minie.

Lucien spojrzał na niego i uśmiechnął się smutno.

- Wyobrażam sobie, jaki jesteś przestraszony i skoło­wany. Zapewne próbujesz znaleźć odpowiedzi na wyda­rzenia ostatniej nocy i te późniejsze.

- Możesz mi ich udzielić?

- Owszem, potrafię odpowiedzieć na wiele z twoich pytań. Bo widzisz, ja wiem...

- Tylko mi nie mów, że wiesz, jak się czuję! - przerwał mu gwałtownie Trey. - Nie masz pojęcia, jak się czuję. Nic o mnie nie wiesz.

Lucien spojrzał na chłopaka z wyrazem szczerej tros­ki na twarzy. Zerknął na zegar wiszący nad drzwiami i ski­nął głową, jakby podjął jakąś decyzję.

- Masz rację, oczywiście - odrzekł i znowu zamilkł na chwilę. - Jednak nie wszystko, co powiedziałeś, jest prawdą. Spotkaliśmy się już wcześniej, lecz wtedy byłeś bardzo mały i możesz tego nie pamiętać. - Oparł dłonie na kolanach i pochylił się lekko do przodu. Kiedy znowu się odezwał, mówił bardzo spokojnie, tak jak poprzednio, lecz teraz jego głos wibrował wcześniej nieobecną energią.

- Widzisz, znałem twoich rodziców. Byliśmy nawet serdecznymi przyjaciółmi - przez długi czas pracowałem z twoim ojcem. Była to ważna i niebezpieczna praca, te­go rodzaju zajęcie, które łączy ludzi więzami dozgonnej przyjaźni. Kiedy się urodziłeś, ojciec słusznie uznał, że nie może kontynuować naszego dzieła, i rozstaliśmy się na jakiś czas. Odwiedziłem twoich rodziców, kiedy skoń­czyłeś trzy lata, i zobaczyłem, że są szczęśliwi jak nigdy wcześniej. Bałem się, że moja obecność zmąci ich radość, a nie chciałem, by tak się stało, przez wzgląd na naszą przyjaźń. Obiecałem więc, że już nie będę się mieszał w ich życie. Dotrzymywałem obietnicy najlepiej, jak po­trafiłem, i zwracałem się o pomoc do twojego ojca tylko w wyjątkowych sytuacjach.

Zamilkł na moment, jakby szukając odpowiednich słów.

- Cieszę się, że oddaliłem się od nich ze względu na szczęście, jakiego zaznali w pierwszych latach twojego życia, lecz z drugiej strony wierzę, że gdybym się wtedy z nimi nie rozstał, żyliby dzisiaj. W pewnym sensie czuję się odpowiedzialny za ich śmierć, a jeszcze bardziej za twoje bezpieczeństwo. Dlatego tu jestem, Treyu. Uwierz mi, proszę, kiedy mówię, że nieustannie czuwałem nad twoim losem i że nie zawahałbym się wkroczyć do two­jego życia wcześniej, gdyby coś ci groziło.

Mężczyzna wstał i położył dłoń na ramieniu chłopca.

- Niestety wydarzenia ostatniej nocy wszystko zmieni­ły. Znalazłeś się w niebezpieczeństwie, o którym wspo­mniałem, a przed którym zamierzam cię uchronić.

- Nic z tego nie rozumiem - odparł Trey.

- Wiem. Ale mamy mało czasu. Zaraz wróci nasz pa­skudny, mały przyjaciel, a wtedy już nie będę mógł cię bro­nić i opowiedzieć ci wszystkiego, co powinieneś wiedzieć o sobie i o czyhających zagrożeniach. Chcę ci coś podaro­wać. - Sięgnął do kieszeni spodni. Otworzył dłoń, leżał w niej wisiorek z łańcuszkiem. Podniósł go, tak by Trey mógł dokładniej obejrzeć przedmiot. Ponieważ łańcuch był bardzo długi, Lucien musiał unieść dłoń wysoko nad głowę chłopaka.

Srebrny wisior miał kształt zaciśniętej pięści. Trey wziął go do ręki.

- Co to jest? - zapytał.

- Należał do twojego ojca. Zapewne chciałby, żeby tra­fił do ciebie. I żebyś go nosił. Pozwól. - Lucien nachylił się i zawiesił łańcuszek na szyi chłopaka. Wyprostował się, wyraźnie zadowolony z siebie.

Trey nigdy nie nosił żadnych ozdób, dlatego teraz po­czuł się dziwnie z tym dość ciężkim wisiorkiem na szyi. Łańcuszek wydawał się zbyt długi, kończył się tuż nad pępkiem chłopaka.

- Dlaczego jest taki długi? - zapytał, obracając w dłoni amulet.

- Musi taki być. Będziesz chciał go nosić... zawsze. - Spojrzenie Luciena pozostawało niewzruszone, jakby chciał wsączyć w serce Treya znaczenie ostatnich słów.

- Proponuję, żebyś schował go pod koszulkę i zapo­mniał o nim na jakiś czas. - Sięgnął po parasol i spraw­dził czas na drogim zegarku ukrytym pod spiętym spinką mankietem.

- Treyu, muszę cię teraz zapytać o coś, co jest nie­zwykle ważne dla przyszłych wydarzeń. Pytanie jest pro­ste, lecz wymaga rozsądnej i przemyślanej odpowiedzi. Wiedz, że wywrze ogromne znaczenie na twoje dalsze życie i może mieć straszne konsekwencje, jeśli dokonasz złego wyboru. - Zamilkł i spojrzał na drzwi ponad ramie­niem Treya, jakby nasłuchując.

-Co ty...

- Ciii. - Lucien uciszył go uniesioną dłonią, ale zaraz, zadowolony ze swojego odkrycia, jakiekolwiek by ono by­ło, skierował uwagę z powrotem na rozmówcę.

Złożywszy dłonie na ramionach Treya, spojrzał na nie­go i przemówił z tą samą intensywnością, jaka przenikała jego głos, gdy opowiadał o rodzicach chłopca.

- Treyu, nie mamy czasu. Tej nocy twoje życie zmieni­ło się bezpowrotnie. Doświadczysz rzeczy, z którymi sam sobie nie poradzisz, i właśnie z ich powodu grozi ci ogrom­ne niebezpieczeństwo. - Patrzył prosto w oczy chłopaka. - Musisz mi coś powiedzieć. Czy możesz mi zaufać, kiedy mówię, że przyszedłem, aby ci pomóc? - zapytał.

Trey obserwował twarz obcego w nadziei, że dostrze­że jakąś wskazówkę, która pomoże mu zrozumieć, co się dzieje. Pokręcił głową. Nie wierzył, by mężczyzna miał złe intencje, a jednak...

Wyczuwając obawy chłopca, Lucien pochylił się, tak że teraz jego twarz znalazła się naprzeciwko twarzy Treya.

- Twój ojciec bardzo cię kochał. Nie wiem, może tknięty przeczuciem, niedługo przed śmiercią powiedział, że jeśli coś złego się z nim stanie... - Uśmiechnął się smutno. - Pamiętasz, jak cię nazywał, kiedy byłeś mały?

- Tak. Mówił na mnie Milczek. Babcia mi opowiadała.

Przez twarz Luciena przemknął cień niezrozumienia, lecz po chwili jego oblicze rozjaśnił szeroki uśmiech, gdy dotarło do niego znaczenie tych słów.

- Milczek. Nieźle. Chociaż coś się zagubiło w tłuma­czeniu.

- Lucienie, co to wszystko ma wspólnego z...

- Protege mon petit loup. Te słowa wypowiedział do mnie twój ojciec tamtego wieczora. Powiedział, że gdyby coś mu się stało, mam chronić jego wilczka. A ja obieca­łem, że tak zrobię. Dlatego tu przyszedłem, Treyu, by dotrzymać słowa, które dałem przed laty twojemu ojcu. Tak więc zapytam jeszcze raz: ufasz mi? Czy jesteś gotów złożyć swoje życie w moje ręce, wiedząc, że nie pozwolę, aby stała ci się krzywda tak długo, jak długo drzemie we mnie choć odrobina siły?

Trey odruchowo poszukał przez koszulkę małej srebr­nej pięści i zacisnął palce na ozdobie. Spojrzał na obcego, zastanawiając się nad jego słowami. Wierzył, że Lucien przybył, aby w jakiś sposób mu pomóc, i było jasne, że mężczyzna jest przekonany, iż chłopcu coś zagraża. Jed­nak wydawało się niemożliwością odpowiedzieć na je­go pytanie. Potrzebował więcej czasu. Wszystko działo się zbyt szybko.

Lucien delikatnie zacisnął dłonie na ramionach chłop­ca, domagając się odpowiedzi.

- Proszę, Treyu. Zostało nam mało czasu. Grozi ci niebezpieczeństwo ze strony pewnych... mocy. Nawet teraz, gdy tu siedzimy, działają przeciwko nam. Zaufasz mi i pozwolisz sobie pomóc, tak jak obiecałem?

- Tak, Lucienie. Wierzę, że przyszedłeś mi pomóc, i ufam ci. Ale...

- Dobry chłopak... dziękuję ci. - Chwycił chłopca za ramiona i postawił go łagodnie na nogi, po czym popchnął w stronę drzwi. - Wychodzimy stąd. Musimy iść, bo prze­gapimy stosowną chwilę, a potem może się wydarzyć coś o wiele mniej przyjemnego.

Wyszli na korytarz i skręcili na prawo, oddalając się w pośpiechu od kuchni.

W umyśle Treya kipiały myśli i emocje. W jednej chwili siedział i słuchał Luciena opowiadającego o jego rodzicach, w drugiej szedł korytarzem domu dziecka po­naglany przez tego samego mężczyznę, jakby od tego za­leżało jego życie.

- Główne wejście jest z drugiej strony - rzekł Trey, zerkając przez ramię.

- Zgadza się, lecz my idziemy do wyjścia ewakuacyjne­go. - Lucien szedł bardzo szybko, stawiając długie kroki, przez co Trey musiał truchtać, nie chcąc pozostać w tyle. Chłopiec wciąż czuł na ramieniu zaciśniętą mocno dłoń mężczyzny i w pewnym momencie się zorientował, że ma ochotę wyrwać się z uścisku i pobiec z powrotem.

Wyczuwając niepokój Treya, Lucien zdjął dłoń z jego ramienia.

-Jeszcze chwila - powiedział ściszonym głosem.

Skręcili na lewo w krótki korytarz i dotarli do awa­ryjnego wyjścia, umieszczonego z tyłu budynku. Trey zauważył, że przewód łączący dźwignię mechanizmu z alarmem został przecięty, a obie końcówki wiszą pod urządzeniem.

Lucien zwolnił trochę i sięgnąwszy do kieszeni na piersi, wyjął okulary i je założył. Potem przycisnął ję­zyczek parasola, który niósł w drugiej ręce, uwalniając materiał zwinięty starannie wokół trzonu.

- Lucienie, co ty robisz? - zapytał zdziwiony Trey. - Przecież nie pada.

- Cierpię na dolegliwość skóry, która nie pozwala mi wystawiać się na światło słoneczne. Jeśli się odpowied­nio nie zabezpieczę, to wyglądam mało ciekawie. - Kop­nąwszy lewą nogą uchwyt drzwi, otworzył parasol, wsunął się pod niego i jednym płynnym ruchem opuścił budy­nek.

Jakieś dwa metry od wejścia stał zaparkowany czarny lexus. Patrząc na przyciemniane szyby samochodu, Trey pomyślał, że przypomina wrogiego żuka, który czeka, żeby zaatakować niczego niespodziewającą się ofiarę, któ­ra nierozważnie podejdzie zbyt blisko jego szczęk.

Lucien, który po wyjściu z budynku trzymał wolną rękę w kieszeni, wcisnął przycisk kluczyka, gdy znaleźli się w pobliżu samochodu; po piknięciu wyłączającego się alarmu rozległ się niosący ulgę dźwięk otwierających się zamków drzwi.

- Wsiadaj, gdzie chcesz, z przodu albo z tyłu, tylko się pospiesz, Treyu. - Lucien podszedł do drzwi kierowcy, chłopak zaś uznał, że wygodniej mu będzie na tylnym sie­dzeniu. Zawahał się, kładąc dłoń na klamce drzwi. Spoj­rzał na mężczyznę i pokręcił głową, jakby chciał poka­zać, że głupio postępuje, lecz zaraz potem otworzył drzwi i wskoczył na tylne siedzenie. Zapiął pas, obserwując przez szybę Luciena. Czuł, jak serce tłucze mu się w piersi, był zgrzany i spocony, a krew pędziła w jego żyłach, niosąc do wszystkich komórek strumienie adrenaliny.

Lucien przełożył parasol do lewej ręki, a drugą otwo­rzył drzwi samochodu, po czym błyskawicznie wsunął się na siedzenie kierowcy, odrzucając na jezdnię otwarty parasol. Po raz pierwszy od chwili ich spotkania Trey spostrzegł, że mężczyzna stracił panowanie nad sobą, chociaż tylko na moment. Oddychał ciężko, a po jego kar­ku spływała strużka potu.

Kiedy Lucien siedział na swoim miejscu, Trey z prze­rażeniem zobaczył, jak na grzbietach dłoni mężczyzny i na czubku jego głowy wykwitają zaognione pęcherze. Rosły w niesłychanym tempie, powiększając swoją średnicę pięcio - albo i sześciokrotnie w ciągu zaledwie kilku se­kund i wypełniając się rzadkim, żółtawobiałym płynem, a skóra wokół nich ściągała się i czerwieniała. Chłopiec zauważył, jak szybko Lucien wsiadł do samochodu, wie­dział więc, że jego skóra mogła być wystawiona na dzia­łanie słońca zaledwie przez ułamek sekundy.

- Lucienie, twoje ręce...

Patrzył, jak mężczyzna końcami palców ostrożnie do­tyka nabrzmiałych pęcherzy.

- Wiem. To taka... dolegliwość. Źle znoszę słońce. Nie martw się, pęcherze szybko znikną.

- Nie sądzę. Wyglądają paskudnie. Potrzebny ci lekarz. Myślę...

- Zaufaj mi, Treyu. Jestem bardzo dobrym uzdro­wicielem. - Zdjął okulary i położył je na siedzeniu pasa­żera. Potem uruchomił silnik i ruszył przed siebie, zosta­wiając z tyłu budynek, który przez ostatnie trzy lata był domem Treya Laporte'a. - Musimy się pospieszyć.

- Twój samochód wygląda jak fura narkotykowego dealera - zauważył Trey zdawkowo. W lusterku wstecz­nym zobaczył, że Lucien się uśmiecha.

- Naprawdę? W takim razie będę musiał go zmienić. Pilot telewizyjny jest w wysuwanym schowku z twojej prawej strony. Oglądaj, co chcesz.

- Lucienie, jestem zbyt nakręcony, żeby oglądać tele­wizję. Raczej posiedzę spokojnie i zastanowię się, co ja, do cholery, wyprawiam.

Mężczyzna odpowiedział skinieniem głowy i dalej jechali w milczeniu, obserwując kolejne kilometry kra­jobrazu przemykającego za oknem. Kiedy chłopiec po­czuł, że powieki zaczynają mu opadać, zamrugał gwał­townie i pokręcił głową, nie dowierzając, że mógł po­myśleć o spaniu po tym wszystkim, co się wydarzyło. Jednak spadek poziomu adrenaliny sprawił, że Trey po­czuł się nagle ogromnie znużony. Zmusił się do otwarcia oczu i we wstecznym lusterku zobaczył, że Lucien go obserwuje.

- Sen dobrze ci zrobi - powiedział mężczyzna. - Przed nami daleka droga, więc śpij, proszę, jak najdłużej. Jesteś bezpieczny. Zaufaj mi.

Opierając się falom wyczerpania, które niemal do­słownie go zalewały, Trey przypomniał sobie, że zostawił w domu dziecka wszystko, co posiadał.

- Moje rzeczy... - wymamrotał.

- Ciii. Każę któremuś z moich ludzi je zabrać. A wszystko inne kupimy.

Chłopak rozejrzał się po eleganckim wnętrzu samo­chodu.

- Lucienie, jesteś bogaty? - zapytał.

- Tak. Obrzydliwie bogaty.

- Dokąd jedziemy? - Zamrugał powiekami, żeby utrzymać oczy otwarte do momentu, gdy usłyszy od­powiedź.

- Do mojego mieszkania w Londynie. Zamieszkasz ze mną, panie Laporte.

Wreszcie Trey skapitulował przed snem, który już ogarniał jego świadomość niczym bezkształtna mgła; tym samym ostatecznie oddał się pod opiekę Luciena Charrona.

4

- Treyu, obudź się. Dojechaliśmy. - Lucien wsunął głowę między przednie siedzenia i potrząsał łagodnie chłopcem, próbując go obudzić.

- Och, gdzie jesteśmy? - zapytał Trey. Bolał go kark, ponieważ spał w niewygodnej pozycji, przyciśnięty do drzwi. Otworzył oczy i spojrzał za okno: zobaczył beto­nowe filary w otwartym pomieszczeniu wypełnionym mdłym światłem jarzeniówek. W różnych zatoczkach stało kilkanaście zaparkowanych samochodów, których kolory trudno byłoby określić w słabym blasku lamp.

- Na podziemnym parkingu pod moim apartamentowcem. Przespałeś całą drogę - powiedział Lucien.

- Przepraszam...

- Nie masz za co przepraszać. Wiele się zdarzyło w bardzo krótkim czasie, więc zrozumiałe, że twój umysł chce odpocząć. Chodź. - Lucien wysiadł. Obszedł samo­chód, a potem niczym zawodowy szofer zamaszystym ruchem otworzył tylne drzwi od strony Treya i powi­tał go szerokim gestem drugiej ręki. - Twój nowy dom czeka.

Nastolatek wysiadł i nieufnie rozejrzał się w nowym otoczeniu. Podziemny parking wypełniał ostry zapach spalin i nawet najcichszy odgłos niósł się echem odbi­jającym się od ścian. Chłopak czuł, że znowu wzbiera w nim strach na myśl, jak nierozsądnie postępuje. Drgnął, kiedy trzasnęły zamykane automatycznie zamki auta, lecz Lucien nic nie powiedział, nawet jeśli to zauważył. Od­wrócił się na pięcie i poszedł w stronę windy w ścianie z prawej strony.

- Chodź, Treyu - rzucił przez ramię i nacisnął mały guzik przy drzwiach. - Mieszkamy na ostatnim piętrze.

Trey podszedł do drzwi w momencie, gdy się otwo­rzyły. Zdążył się już otrząsnąć z resztek snu, który jesz­cze przed chwilą ogarniał jego umysł. Czujny i skupiony, wszedł do małej kabiny. Mężczyzna wcisnął najwyższy guzik i drzwi zamknęły się za nimi.

- Domyślam się, że jesteś głodny? - powiedział Lu­cien.

Dotąd chłopak w ogóle o tym nie myślał, lecz teraz na samo wspomnienie jedzenia jego żołądek zaburczał głośno i zaczął się zwijać, jakby obudzono w nim jakiegoś pasożyta.

- Umieram z głodu. Mógłbym zjeść konia z kopyta­mi... a jednocześnie jest mi niedobrze - odparł. Stojący obok niego mężczyzna roześmiał się po raz pierwszy od chwili ich spotkania. I był to przyjemny, perlisty śmiech, który w ogóle nie pasował do osobnika o surowym, nie­pokojącym wyglądzie. Trey mimowolnie odpowiedział uśmiechem, choć przez cały czas nie opuszczały go złe myśli.

„On nie jest tym, za kogo się podaje - podszeptywał mu niepokój. - Uciekaj, póki masz jeszcze szansę".

- No cóż, nie mogę ci obiecać konia, ale na pewno dostaniemy coś, co zaspokoi twój apetyt.

Winda dojechała na samą górę i metalowe drzwi rozsunęły się, ukazując mieszkanie Luciena. Trey, zatrzymawszy się na progu, otworzył szeroko oczy, zdu­miony przepychem, jaki zobaczył. Ujrzał pokój długi na co najmniej czterdzieści metrów, z białymi ścianami i sufitem z ciemnoniebieskiego szkła, w którym odbi­jała się podłoga; posadzkę od windy do przeciwległej ściany pokryto kremową wykładziną, na której położono dywany, a okna sięgające od podłogi do sufitu wypełnia­ło złociste światło wczesnego wieczoru. Trey zobaczył biurowce Canary Wharf, wystające ponad inne budynki na drugim brzegu rzeki. Wszystko w mieszkaniu było takie duże. W obu bocznych ścianach umieszczono tro­je drzwi, a same ściany udekorowano dziełami sztuki i gobelinami. Spojrzenie Treya zatrzymało się przy jed­nym z nich, powieszonym na środku ściany: wyszyta jedwabną nicią scena przedstawiała myśliwego na koniu, który osaczył białego jelenia. Zwierzę, ugodzone włócznią w samo serce, odrzuciło łeb w agonii.

Na środku pokoju, w obsydianowym kręgu, płonęły szczapy drewna, a dym odprowadzał metalowy kaptur umieszczony na końcu spuszczonego z sufitu wyciągu.

Przy ognisku stał nieruchomo wysoki mężczyzna, z którego emanowała siła. Prawy policzek przecinała mu duża, szpetna blizna, na której skóra ściągała się brzydko do środka, jakby dawna rana źle się zagoiła. Włosy miał czarne, lekko przetykane siwizną i krótko przycięte, co nadawało mu wygląd wojskowego. Ubrany był w ciemno­granatowy garnitur, równie kosztowny jak strój Luciena, którego krój podkreślał muskularną budowę właściciela. Przywitał Treya ledwo zauważalnym skinieniem głowy i skierował spojrzenie z powrotem na Luciena.

- Witaj w domu, Lucienie. - Mężczyzna mówił z sil­nym irlandzkim akcentem. Ruszył przez pokój w ich stro­nę i wszedł do windy, a Trey w ostatniej chwili powstrzy­mał się, by się nie cofnąć. - Miło cię poznać, młodzieńcze. - Głos nieznajomego brzmiał tak, jakby codziennie płukał gardło wybielaczem. Mężczyzna wyciągnął rękę na po­witanie.

Trey wcale się nie zdziwił, że dłoń od wewnątrz jest szorstka i pokryta odciskami: były to ręce przyzwycza­jone do ciężkiej pracy. Za to zaskoczyło go, jak ciepły jest uścisk obcego, który ujął jego dłoń i przykrył ją swoją.

- Treyu, to jest Thomas - powiedział Lucian, spo­glądając na obu. - Moja prawa ręka. Pomaga mi i pilnu­je wszystkich interesów, kiedy jestem zajęty czymś in­nym. Na pewno się postara, żebyś poczuł się tu swo­bodnie, i chętnie spełni twoje życzenia, jeśli ci czegoś zabraknie.

- Mów mi Tom - rzekł Irlandczyk, zerkając z ukosa na swojego towarzysza. - Thomas, też mi coś! Pierwszą rze­czą, jaka zaczyna wkurzać u tego Och - Co - Też - Ty - Powiesz osobnika, jest nieuleczalna sztywność jego zachowania. - Puścił dłoń Treya i cofnął się o krok, a potem przekrzy­wił głowę i uniósł brwi, jakby spodziewał się odpowiedzi na niezadane pytanie. Gdy nikt się nie odezwał, odwrócił się i wszedł do pokoju. Idąc, rzucił przez ramię:

- Wejdziecie, czy będziecie tak tkwić w windzie całą noc jak głupki? Pewnie trochę zgłodnieliście? - dodał i zniknął za ostatnimi drzwiami po prawej stronie.

Lucien wprowadził Treya do pokoju i wskazał zwró­cony w stronę ognia, obity brązową skórą fotel z pod­nóżkiem.

- Rozgość się, Treyu. Pójdę sprawdzić, jakie przy­smaki zostawiła dla nas nasza gospodyni, pani Magilton. Jeśli masz ochotę pooglądać telewizję, nie krępuj się.

Pochylił się i podniósłszy z krzesła pilota z dużym wy­świetlaczem LCD, podał go chłopcu. - Jeżeli naciśniesz ten przycisk - mówił dalej - telewizor wysunie się z pod­łogi. - Wskazał na lewo od Treya. - Nie mam pojęcia, jak działa wszystko inne, ale na pewno się w tym połapiesz. - Uśmiechnął się i wyszedł tymi samymi drzwiami, za którymi zniknął Tom. Trey został sam.

Chłopak odczekał chwilę, a następnie rozejrzał się po pokoju. Całe to miejsce aż śmierdziało forsą. Wielką forsą. Przypominało domy słynnych piłkarzy i raperów, które oglądał kiedyś w jakimś programie na MTV. Nie wyobrażał sobie, w jaki sposób ktoś mógł zgromadzić tyle pieniędzy, by żyć w takim dostatku, i przypomniał sobie własne słowa, kiedy powiedział, że samochód Luciena przypomina furę narkotykowego dealera. Lucien uśmiechnął się wtedy i zażartował, że zmieni wóz. Ale skoro nie narkotyki, to co? Niepokój znowu dał znać o sobie, wiercąc się w miękkich tkankach mózgu, rozgrzebując obawy i wątpliwości, które Trey starał się stłumić.

Może Lucien był gangsterem? Może należał do mafii? Obaj z Tomem wyglądali na takich: twardziele, którzy bez mrugnięcia okiem uciekliby się do przemocy, żeby zdobyć to, czego pragną. Trey pokręcił głową z niedowierzaniem. Zdecydował się uciec z mężczyzną, o którym nic nie wiedział, a swoją decyzję oparł... na czym? Na jakimś mglistym zaufaniu do kogoś, kto twierdzi, że znał jego rodziców. Myśl, którą próbował ukryć głęboko w zaka­markach umysłu, w końcu wydostała się na powierzchnię. Może Lucien był przestępcą mordującym dzieci? Może zbudował swoją fortunę, sprzedając nastoletnich chłop­ców ludziom, którzy znęcają się nad nimi w paskudny sposób?

Trey spojrzał na pilota, którego trzymał w ręku. Sta­rając się opanować rosnący strach, mocniej zacisnął dłoń, ponieważ ręka mu drżała. Pragnąc się czymś zająć, na­cisnął przycisk, który pokazał mu Lucien, a z podłogi wysunął się telewizor, największy, jaki kiedykolwiek wi­dział. Jeden ze znanych szefów kuchni, wiecznie chyba obecnych na ekranie, pokazywał, jak przyrządzić terrine z łososiem. Jego głos rozbrzmiewał w całym pokoju, dlatego Trey rozejrzał się, próbując zlokalizować ukryte głośniki. Kiedy nacisnął ten sam guzik, telewizor zgasł i bezgłośnie wsunął się pod podłogę.

Trey na drżących nogach podszedł do okna. Nie miał wątpliwości, że znajduje się bardzo wysoko. Nie zadał sobie trudu, aby sprawdzić numer piętra, na którym znajdował się apartament Luciena, lecz jedno spojrzenie wystarczyło, by się zorientować, że jest pod dachem wy­sokiego budynku. Rozejrzał się ponownie po pokoju, szu­kając innej drogi ucieczki poza windą. Przecież musi być gdzieś wyjście przeciwpożarowe! Chciał mieć pewność, ze. będzie mógł umknąć, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Aż podskoczył, gdy drzwi znowu się otworzyły. Na progu stanął Lucien, który obrzucił chłopca pytającym spojrzeniem.

- Wszystko w porządku? - zapytał i przechylił gło­wę na bok. Kiedy skończył wycierać ręce w ściereczkę do naczyń, Trey spostrzegł, że nie ma na nich śladu po paskudnych pęcherzach. Zerknąwszy na czubek głowy Luciena, zobaczył, że i tam nie widać zaognionych pręg, które wcześniej zauważył na łysej czaszce.

- Twoje ręce - powiedział i wskazał głową na dłonie Luciena, na których jeszcze niedawno widniały wypeł­nione ropą pęcherze.

Ten podążył wzrokiem za jego spojrzeniem. Uśmiech­nął się nieśmiało i wzruszył ramionami.

- Mówiłem ci, że jestem dobrym uzdrowicielem. A te­raz, jeśli chciałbyś...

Trey jeszcze raz spojrzał w oczy mężczyzny i wstrzy­mał oddech, czując, jak powracają wszystkie obawy, wąt­pliwości i odczucia. Cofając się, zahaczył nogą o jeden z dywanów, lecz zaraz się wyprostował. Miał wrażenie, że porusza się w gęstym syropie, a jego kończyny nie słu­chają poleceń, by odejść daleko od tego mężczyzny. Nie odrywając wzroku od oczu Luciena, który wciąż stał na progu, Trey spróbował przypomnieć sobie rozkład pokoju i zaczął się wycofywać w kierunku windy.

Lucien podążał za nim spojrzeniem, które wyrażało jedynie troskę.

- Treyu, wszystko w porządku? - zapytał. - Jeśli cho­dzi o moje pęcherze, mogę ci to wyjaśnić. Pewnie wyobra­ziłeś sobie, że to coś gorszego, niż było w rzeczywistości. Byłeś zmęczony i...

Trey nie potrafił zapanować nad głosem, który zadrżał i się załamał.

- Nie. Wiem, co widziałem. Widziałem, jak na twojej skórze wyrastają wielkie, zaognione pęcherze, na zago­jenie których potrzeba dni albo tygodni. A stało się to dlatego, że wystawiłeś się na słońce zaledwie na ułamek sekundy. - Przypomniał sobie chwilę, gdy Lucien spojrzał w oczy Colina Wallingtona tak, jakby oglądał jego naj­skrytsze tajemnice. Wydało mu się wtedy, że cały świat się zatrzymał. Przypomniał sobie zdechłą muchę, która ożyła, kiedy tylko zmienił się nastrój Luciena, po tym jak przekonał Colina.

Wtedy właśnie powinien był uciec z domu dziecka. Jak najdalej od tej... istoty, dopóki miał szansę.

Niebezpieczeństwo, o którym wcześniej wspominał Lucien, było oczywiste i bardzo realne. Trey w swojej bezmyślności nie uświadomił sobie na czas, że właśnie stoi w obliczu tego zagrożenia!

Kiedy przywarł plecami do ściany, zaczął macać dłonią po jej powierzchni, szukając guzika windy. Położył na nim palec, a jednocześnie poczuł lekki wewnętrzny opór, więc mechanizm nie uruchomił dźwigu. Nawet teraz, przepeł­niony strachem, nie potrafił się zmusić, by wykorzystać jedyną sposobność ucieczki.

Dlaczego? Dlaczego nie słuchał wewnętrznego głosu, który głośnym krzykiem nawoływał go do odwrotu? Po­kręcił głową, zdumiony własną bezradnością. „Bo chcesz się upewnić" - powiedział sobie szczerze. „Zastanawiasz się, czy prawdą jest to, co o nim myślisz. Bo, pomimo strachu, wciąż wierzysz, że on może ci powiedzieć o tobie samym i twoich rodzicach to, co chcesz wiedzieć".

Chłopiec nie zauważył, kiedy Lucien przeszedł od drzwi kuchennych w głąb pokoju. Dopiero teraz zobaczył, że mężczyzna stoi w odległości kilku metrów od niego z wy­razem troski i współczucia na twarzy, tak jak przedtem.

Dłonie Treya drżały tak bardzo, że jego palce zsunę­ły się z guzika windy i nerwowo zaczęły szukać go od nowa.

Oczyma wyobraźni zobaczył scenę z niedawnej prze­szłości. Całkowicie nieruchomą czarną muchę leżącą na wznak na parapecie.

Ponownie spojrzał na mężczyznę; starał się zapanować nad swoim głosem.

- Twoja... dolegliwość skóry - powiedział, nie zwra­cając uwagi na opór, z jakim wydobywał z siebie słowa. - Zakładam, że cierpisz na nią od dawna.

- Od urodzenia.

- A zatem możesz wychodzić tylko w nocy? Czy świa­tło słoneczne ci szkodzi?

- Zgadza się, Treyu - odparł Lucien. Na jego ustach pojawił się na moment smutny uśmiech. - Ale to już wygłówkowałeś. Bystry chłopak z ciebie, lecz od chwili naszego spotkania opierasz się własnemu instynktowi. Dlaczego? Dlaczego nie posłuchasz wewnętrznego głosu i nie zapytasz mnie o to, co cię naprawdę niepokoi?

- Co to takiego, Lucienie? - Głos Treya zabrzmiał obco w jego własnych ustach, jakby tylko wypowiadał słowa kogoś, kto przywłaszczył sobie jego ciało.

- Naprawdę muszę ci to mówić? Czy naprawdę ko­nieczne jest moje potwierdzenie, byś uwierzył instynk­towi podpowiadającemu ci, kim jestem?

Trey zachwiał się lekko. Obraz przed jego oczami roz­mazał się nieco, i teraz widział jakieś tańczące ciemne przedmioty. Zmusił się, by wziąć głębszy oddech, lecz płuca odmówiły posłuszeństwa.

- Może tak właśnie jest. Może chcę usłyszeć, jak sam mi to mówisz. - Z trudem wydusił z siebie te sło­wa. Jego drżący palec przypadkowo nacisnął guzik za plecami i zaraz rozległ się szum silnika windy, która ruszyła do góry.

Lucien wpatrywał się w chłopca swoim dziwnym, przerażającym spojrzeniem - całe wieki, jak się zdawało aż wreszcie skinął nieznacznie głową.

- Treyu, jestem wampirem. Nocnym łowcą. Nieumarłym. Istotą cienia.

Trey poczuł, że przed jego oczami rozpościera się szara kurtyna, która ogranicza widoczność niczym gęsta mgła. Próbował coś powiedzieć, lecz z jego ust nie wyszło nawet jedno słowo. Kolana ugięły się pod chłopakiem, zatoczył się do przodu w chwili, gdy za jego plecami roz­legł się cichy dzwonek obwieszczający przybycie windy. Wyciągnął ręce, żeby złapać się czegoś, ale chwycił tylko powietrze, a potem osunął się na gruby dywan.

Lucien ukląkł przy Treyu i zawołał Toma.

- Co się stało? - spytał Irlandczyk, idąc szybko przez pokój.

- Zemdlał - powiedział Lucien.

- Zemdlał?

- Zasłabł. Niejeden by tak zareagował, gdyby na głod­nego dowiedział się, że uciekł z wampirem. - Spojrzał na Toma i westchnął. - Chciałem mu wszystko wyjaśnić w... bardziej sprzyjających okolicznościach. Chyba po­winniśmy go przenieść do drugiego pokoju.

Wstał i bez najmniejszego wysiłku podniósł nieprzy­tomnego Treya. Poszedł za Tomem przez pokój i wyszli obaj przez ostatnie drzwi po lewej stronie. Ostrożnie położyli nieprzytomnego na łóżku, spoglądając po sobie z niepokojem.

Tom zamknął drzwi i zerknął na swojego szefa wam­pira.

- Myślisz, że szybko dojdzie do siebie? - zapytał. Lucien wzruszył ramionami i z niepokojem popatrzył ku drzwiom.

- Mam nadzieję, bo młody pan Laporte potrzebuje wszystkich sił, by stawić czoło temu, co go spotka w naj­bliższych dniach i tygodniach.

5

Trey otworzył oczy. Gdy spojrzał na dziwny sufit, przy­pomniał sobie, gdzie jest. Potem powoli odwrócił głowę i wstrzymał oddech: na krześle przy jego łóżku czuwała dziewczyna. Czytała książkę rozłożoną na kolanach.

Mimo że siedziała, zauważył, że jest wysoka. Długie, czarne włosy nosiła związane w koński ogon. Ubrana była w szarą bluzeczkę w paski i lśniącą, czarną kami­zelkę, a także krótką, szarą spódniczkę i czarne leggin­sy. Makijaż, „gotycki", choć delikatny, psuł, zdaniem Treya, subtelne rysy jej twarzy w kształcie serca. Było jasne, że pomimo makijażu dziewczyna jest bardzo ładna, może nawet piękna. Domyślał się, że ma około szesnas­tu lat.

W pewnym momencie chyba zorientowała się, że na nią patrzy, bo zagięła róg strony, którą czytała, zamknęła książkę i podniosła wzrok. Patrzyła na niego przez chwi­lę, a potem błysnęła śnieżnobiałymi zębami w szerokim uśmiechu.

- Ty pewnie jesteś Trey - powiedziała swobodnym tonem. - Tato sporo mi o tobie opowiadał.

- To dużo więcej niż mnie - odburknął i zaraz po­żałował zrzędliwego tonu. Intensywność jej spojrzenia podpowiadała, że dziewczyna musi być córką Luciena.

Zapadła chwila ciszy, aż wreszcie kiwnęła głową w za­myśleniu.

- To pewnie najdziwniejszy dzień w twoim życiu, prawda? - rzekła. - Uciekasz z domu dziecka z jakimś facetem, którego widzisz pierwszy raz na oczy - to już jest mocne. A potem dowiadujesz się, że ten facet jest wampirem... - Wydęła policzki. - Czujesz pewnie, że cały twój świat wywrócił się do góry nogami. - Ponow­nie kiwnęła głową i uśmiechnęła się, co Trey odebrał jako wyraz podziwu dla niego. Spojrzał jej w oczy, udając dzielniejszego, niż był w rzeczywistości.

„Żebyś wiedziała" - pomyślał.

Jego serce zatrzepotało szaleńczo, do czego już prawie się przyzwyczaił, i po raz kolejny poczuł, jak spływa na niego fala strachu. Usiadłszy na łóżku, spuścił nogi, tak że teraz znalazł się twarzą w twarz z dziewczyną.

Pochyliła się i ściszyła głos.

- Wiem, że twoje odczucia są zupełnie inne, ale mu­sisz mu uwierzyć, kiedy mówi, że od dawna troszczy się o ciebie i że ma ci do powiedzenia wiele rzeczy. Ważnych rzeczy, które pozwolą ci zrozumieć i poznać swój los.

- Tak naprawdę niczego mi nie powiedział. Tylko że znał moich rodziców i że grozi mi niebezpieczeństwo - odparł Trey. Przestał udawać pewnego siebie i opanowa­nego, a jego głos wydał mu się piskliwy i drżący.

- Z nami jesteś bezpieczny. Myślę, że tata po prostu nie wie, jak ci to wszystko przedstawić. Boi się twojej reakcji.

Trey pokręcił głową i poczuł, że wzbiera w nim fa­la gorącego gniewu. Skąd ci ludzie tyle o nim wiedzieli i dlaczego nie chcieli mu po prostu wyjaśnić, co się dzieje?

Zanim zdążył odpowiedzieć, ktoś zapukał do drzwi. Po chwili otworzyły się, a w szczelinie pojawiła się głowa Luciena.

- Ach, cudownie! Już nie śpisz, Treyu! I zdążyliście się poznać.

- Niezupełnie, tato. Trey dopiero się obudził - od­powiedziała dziewczyna i uśmiechnęła się ciepło.

- W takim razie pozwólcie, że was sobie przedsta­wię. Treyu Laporte, to jest moja córka, Alexa Charron. Alexo, to jest Trey. - Mężczyzna spojrzał nieśmiało na Treya. - Tom zaparzył herbatę - dodał, jakby wypicie gorącego napoju miało rozwiązać wszelkie tajemnice związane z wydarzeniami tego dnia. - I do jedzenia coś się znajdzie, jeśli już masz na to ochotę. - Ponownie spojrzał na córkę i się uśmiechnął. - Alexo, Trey z pew­nością zechce się rozejrzeć po swoim nowym domu, nim usiądziemy do kolacji. Będziesz tak dobra i oprowadzisz go? - Skinął głową w stronę Treya, po czym zniknął za drzwiami.

Chłopak patrzył na drzwi z niedowierzaniem. Najwy­raźniej wyznanie, że jest wampirem, nie zajmowało wysokiej pozycji na liście kompleksów Luciena Charrona. Wyczuwając jego nastrój, Alexa pochyliła się i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Zostaw mnie. - Odtrącił jej rękę. Spróbował sta­nąć na nogi, które momentalnie się pod nim ugięły, gdy krew uderzyła mu do głowy. Odzyskawszy równowagę, rozejrzał się niespokojnie i zaczął się zastanawiać, co ma dalej robić.

- Spokojnie, Treyu. Zemdlałeś. Tata przyniósł cię do twojego pokoju, żebyś mógł odpocząć. - Alexa pochwyciła pytające spojrzenie Treya. - To znaczy do pokoju, który będzie twój, jeśli zdecydujesz się z nami zostać.

Chłopakowi kręciło się w głowie, a w jego umyśle pojawiały się kolejne scenariusze i możliwe rozwiązania sytuacji, w jakiej się znalazł. Dobrowolnie pozwolił, by go tu przywieziono, pomimo dręczącego poczucia, że coś jest nie tak. Mężczyzna o imieniu Lucien wyznał, że jest wampirem, a teraz wygląda na to, że Trey został odurzony i przeniesiony do tego pokoju, gdzie pilnuje go córka wampira.

„Co ja narobiłem? Jak mogłem być tak głupi? Pozwoli­łem się prowadzić jak baranek na rzeź i teraz umrę".

Czuł, że musi się wydostać. Musi uciec z tego miesz­kania i zawiadomić władze o tym, co się tu dzieje. Niemal w tej samej chwili uświadomił sobie, jaki to absurdalny pomysł. I co by powiedział policji? Że w jednym z apartamentowców w Docklands mieszka wampir? Owszem, nie miał kłów ani pazurów i nie chodził w pelerynie, mówiąc:

„Ce wysać ś ciebie kref". Niemniej jednak był wampirem. Trey wyobraził sobie śmiech policjantów, którzy pogoni­liby go z komisariatu.

- Chcesz usiąść i pogadać? - zapytała Alexa ze swojego miejsca. Patrzyła, jak zagląda do szuflady niedużej gabloty ustawionej w kącie pokoju. - Treyu, czego szukasz?

- Czegoś do obrony. Noża, nożyczek, czegokolwiek - mruknął pod nosem. Zdesperowany pokręcił głową, odkrywając w kolejnych szufladach starannie złożoną pościel i ręczniki. Nie znalazł niczego, co by choć trochę przypominało broń.

- Dobrze to przemyślałeś? Właściwie czego się tak bo­isz? - Jej spokojny, zrównoważony ton zupełnie kłócił się z jego odczuciami, a myśli i emocje chłopaka przepychały się w wyścigu do zrozumienia czegokolwiek.

Nie odpowiedział na pytanie. Jego spojrzenie padło na mały nóż ze srebrnym trzonkiem, służący do rozcinania listów. Trey podniósł go i zważył w ręku. Wyobraził sobie, jak stojąc przed Lucienem i Tomem, wymachuje tą marną bronią, by ich przestraszyć. Jęknął cicho, przygnieciony ciężarem beznadziei.

- Treyu - powiedziała Alexa. - Dlaczego paniku­jesz?

Odwrócił się, zdziwiony jej słowami.

- Zwariowałaś? Twój ojciec zamierza mnie zjeść! Dlatego panikuję!

- Zastanów się - próbowała go uspokoić. Wstała i zbli­żyła się o krok. - Gdyby chciał cię skrzywdzić w jakikolwiek sposób - a nie chce - to z łatwością by to zrobił w każdej chwili i nie musiałby przywozić cię do domu, nie uważasz?

Podniósł głowę i spojrzał na nią.

Odwzajemniła mu się szczerym i otwartym spojrze­niem.

- Myślę, że ty już wcześniej wiedziałeś - wyszeptała. - Nie miałeś całkowitej pewności, ale pewnie domyślałeś się, kim naprawdę jest mój ojciec - mówiła dalej.

- To absurd. Skąd niby miałbym wiedzieć?

- Może posiadasz talent i zmysły, których istnienia nawet się nie spodziewasz. - Wzruszyła lekko ramiona­mi. - Nie wiem. Może nie jesteś aż tak „normalny", jak myślisz. Czułeś to kiedyś, Treyu? Czułeś, że różnisz się od innych ludzi?

Wziął głęboki oddech, zastanawiając się nad słowami dziewczyny. Zaniepokoił go jej ton i samo pytanie. Wie­dział wcześniej? Czy w momencie, kiedy Lucien zdjął okulary, by spojrzeć na niego, domyślił się, że tamten nie jest człowiekiem?

- Nie mam bladego pojęcia, o czym mówisz. Lucien jest wampirem. Dlaczego miałbym się dobrowolnie od­dawać w ręce kogoś takiego?

- Bo może wyczuwasz jakieś pokrewieństwo? - Ale-xa uniosła brew i lekko przechyliła głowę na bok. Trey pomyślał, że w tej pozie wygląda jeszcze atrakcyjniej, i po raz kolejny zdumiał się jej urodą.

Co on sobie myślał? Przecież to córka Luciena. Luciena Charrona, który ze spokojem oznajmił, że należy do rodziny nieumarłych. Tymczasem Trey stoi i podziwia urodę córki wampira, a dopiero co wyobrażał sobie jej ojca rozrywającego mu gardło i wysysającego z niego krew. Spojrzał podejrzliwie na dziewczynę, czując, jak serce tłucze się wściekle w jego piersi.

Jest córką Luciena, a więc musi być wampirzycą.

Wstał i cofnął się, trzymając przed sobą żałosną broń.

- Próbujesz mnie zahipnotyzować, prawda? Do tego zmierzasz? Wampiry wprowadzają swoje ofiary w trans. Nie myślę trzeźwo, ponieważ mnie zahipnotyzowałaś, żebyście mogli się pastwić nade mną! - wyrzucał z sie­bie te słowa histerycznym tonem. Ręce tak mu się trzęsły, że z trudem utrzymywał nóż do rozcinania listów.

Dziewczyna uśmiechnęła się łagodnie i uniosła dło­nie, jakby chciała mu pokazać, że nie stanowi żadnego zagrożenia.

- Treyu, nie próbuję cię zahipnotyzować i nie jestem wampirzycą. - Z rękoma wciąż wyciągniętymi przed siebie przesunęła się na prawo i stanęła przed dużym, wolno stojącym lustrem. Potem odwróciła się tak, by zobaczyć w nim chłopca, i uchwyciła jego spojrzenie.

- Widzisz? - rzekła i skinęła głową ku posrebrzanej tafli. - Widzę siebie. Wiesz przecież, że wampiry nie od­bijają się w lustrze. - Westchnęła cicho i odwróciła się, patrząc Treyowi prosto w oczy.

Jestem halflingiem. Moja matka była człowiekiem, a ja nigdy nie piłam krwi wampira, tak więc nie jestem nie-umarłą, a także nie dziedziczę wszystkich tych... niedogod­ności, z którymi boryka się mój ojciec.

Usta dziewczyny nie poruszały się, mimo to Trey sły­szał jej głos tak wyraźnie, jakby szeptała mu do ucha. Wyczuwał delikatny ucisk na podświadomość, lecz nie było to nieprzyjemne ani groźne. Zamrugał, starając się zrozumieć wszystko, co słyszy, tymczasem głos Alexy nadal rozbrzmiewał w jego umyśle.

Ojciec dużo ryzykował, by cię dzisiaj uwolnić. Wystawił się na niebezpieczeństwo mocy i łudzi, którzy nawet w tej chwili robią wszystko, aby cię odnaleźć i zabić. Gdyby nie podjął działania, być może już byś nie żył. Zna odpowie­dzi na pytania, które jeszcze nawet nie powstały w twojej głowie. W zamian prosimy tylko, żebyś nas wysłuchał, nim zdecydujesz się, co myśleć o nas, o sobie i zanim postano­wisz, jak postąpić.

Jej słowa przenikały warstwy nakładających się na siebie barw. Trey poczuł się bezpiecznie, niczym małe dziecko otulone ciepłym, miękkim kocem. Nie miał wątp­liwości, że dziewczyna posługuje się magią, by on się całkiem nie rozsypał, lecz mu to nie przeszkadzało. Czul wręcz wdzięczność, że rozproszyła panikę, która oplotła go swoimi mackami.

-Teraz mnie hipnotyzujesz, prawda? - spytał cicho Trey.

- Tak jakby - odrzekła Alexa. - Chciałam, żebyś się uspokoił, nim zemdlejesz i zrobisz sobie krzywdę. Naprawdę musisz zwracać większą uwagę na oddech.- Uśmiechnęła się, a on poczuł, że odpowiada jej uśmie­chem.

- Próbujesz mi wmówić, że nic mi nie grozi, czy tak? - bąknął. - Sugerujesz, że pomijając całe to szaleństwo wampiry, czary i rewelacje na temat mojej osoby - nie grozi mi b e z p o ś r e d n i e niebezpieczeństwo.

- Dzisiejszego wieczora jedynym zagrożeniem dla ciebie może być posiłek przygotowany przez panią Magilton. Bardzo się stara, ale po prostu nie ma drygu do gotowania. Tato jest zbyt miękki i nie pozwala jej zwolnić. Jedyne danie, jakie jej wychodzi, to zapiekanka z ziemniaków i mielonego mięsa. Wtedy wszyscy mu­szą jeść ogromne ilości mielonego mięsa i tłuczonych ziemniaków. - Znowu przechyliła głowę na bok, a Trey poczuł, że się czerwieni.

- Wytrzymaj jeszcze trochę, Treyu. Jeśli nie usły­szysz zadowalających odpowiedzi i dalej będziesz się czuł zagrożony, to wystarczy, że powiesz, a ojciec zawie­zie cię, dokąd tylko zechcesz. A jak nie będziesz chciał, zęby to zrobił mój tato, wtedy Tom albo ja chętnie ci pomożemy. Nie jesteśmy żądnymi krwi bestiami, jak powiedziałeś.

Trey patrzył dziewczynie w oczy, jakby spodziewał się, że dostrzeże w jej spojrzeniu coś, co będzie przeczyło tym słowom. Ostatecznie skinął głową i opuścił broń, którą podczas rozmowy wciąż trzymał przed sobą. Zerknął na marne narzędzie i znowu się zarumienił, uświadomiwszy sobie, jak żałośnie musiał wyglądać, gdy wymachiwał tym nożykiem.

Dziewczyna wciąż stała odwrócona tyłem do lustra, uśmiechając się kokieteryjnie, a on mimowolnie za­czął się zastanawiać, jak by to było, gdyby pocałował ją w usta.

Nie chcesz się przekonać? - usłyszał słodki szept w umyśle i zaraz spuścił wzrok, czerwony jak burak.

- Tu jest twoja łazienka - powiedziała Alexa i poka­zała przesuwane drzwi po prawej stronie. - A w głębi tego sklepionego przejścia jest wbudowana gardero­ba. Niestety, Tom wybierał ci ubrania. Przeważnie skejtowskie ciuchy i trochę sportowych. Uznał, że takie będą ci odpowiadać. Ale są tam też fajne dżinsy i bluza z kap­turem, które chętnie wezmę, jeśli ci się nie spodobają.

- Uśmiechnęła się, a potem odwróciła i ruszyła do drzwi. Idąc, rzuciła przez ramię: - Tato mówił, że możemy pójść do miasta, abyś kupił sobie to, co zechcesz. Znam w Lon­dynie niezłe sklepy. Założę się, że ci się spodobają.

Patrzył, jak wychodzi z pokoju.

- Chciałem cię jeszcze o coś zapytać, Alexo! - za­wołał za nią. Zatrzymała się i odwróciła w jego stronę.

- To porozumiewanie się myślami... gdzie się tego na­uczyłaś?

- Moja mama była czarodziejką. Przed śmiercią zaczę­ła uczyć mnie sztuki magii. Później uczyłam się z książek i od ludzi, których zatrudnia ojciec. Muszę przyznać, że listem w tym niezła.

- Czy mogę cię prosić, żebyś nie czytała więcej w mo­ich myślach? Trochę mnie to peszy.

Alexa roześmiała się i pokręciła głową.

- Treyu, ja nie potrafię czytać w myślach. Taka dobra jeszcze nie jestem. To zwykłe zaklęcie przekazy­wania myśli. Niestety, działa tylko w jedną stronę.

- Ale wcześniej, kiedy zapytałaś, czy nie chciałbym się przekonać? Skąd wiedziałaś...

- Treyu - przerwała mu. - Kiedy chłopak gapi się na usta dziewczyny i oblizuje wargi, to nietrudno się domy­ślić, co mu chodzi po głowie. - Odwróciła się, lecz znowu przystanęła. - Tak jak powiedziałam, wytrzymaj jeszcze trochę. Spotkamy się w kuchni na kolacji, kiedy będziesz gotowy. Nie spiesz się. - Pomachała mu i posłała figlarny uśmiech. - Och, a gdybyś miał tu zostać dłużej, powinie­neś też nauczyć się właściwej terminologii. Wampiry nie z j ad a j ą ludzi, tylko rozrywają im gardła i bezlitośnie wysysają z nich krew. I jeszcze lustro. Wierutne bzdury. Wszystkie wampiry mają swoje odbicie. Bo niby dlaczego nie? - Puściła do niego oko i wreszcie wyszła.

Trey patrzył na zamknięte drzwi. Uśmiechnął się pomimo całej niesamowitości sytuacji i postanowił, że przynajmniej wysłucha tego, co Lucien ma mu do po­wiedzenia.

Wszedł do łazienki większej niż jego sypialnia w do­mu dziecka. Stanął w kabinie pod strumieniami gorącej wody, by zmyć z siebie brud całego dnia. Dłonią potrącił srebrny amulet. Starał się nie myśleć zbyt wiele o ostat­nich wydarzeniach; kierował myśli ku bardziej neutral­nym i przyjemnym tematom, bo gdy tylko zaczynał roz­pamiętywać niedawną przeszłość, znowu ogarniały go przemożny strach i zwątpienie, podpowiadające mu, że pozostanie w tym miejscu jest czystym szaleństwem. Nie, Trey najpierw wysłucha, co powiedzą tamci, dopie­ro wtedy zdecyduje, co dalej.

Gdy skończył się kąpać, włożył szybko ubrania kupio­ne przez Toma i na miękkich nogach opuścił pokój. Był gotów zjeść kolację w towarzystwie swoich gospodarzy.

6

Trey zasiadł do posiłku przy dużym, okrągłym stole ustawionym obok kuchennej wnęki. Na kolację podano rybę i owoce morza, a obie potrawy smakowały mu tak, jak jeszcze nic wcześniej. Alexa wypytywała go trochę o życie w domu dziecka i jak sobie tam radził. Ze zdu­mieniem zorientował się, że zajęty rozmową pochłonął kopiasty talerz jedzenia i na kilka chwil udało mu się na­wet odpędzić złe myśli.

Podobnie jak w głównym pokoju, tak i w kuchni okna zajmowały całą ścianę. Lucien wpatrywał się w ciemne wody Tamizy, prawie nie ruszając potraw. Trey zerkał na niego ukradkiem i za każdym razem, gdy uświadamiał sobie, z jaką istotą siedzi przy stole, serce zaczynało mu szybciej bić. Był przecież zwykłym chłopakiem, który wiódł normalne, może trochę nudne życie, i oto teraz je kolację w towarzystwie wampira, jego córki h a l f 1 i n g a i faceta wyglądającego tak, jakby mógł spokojnie sięgnąć przez stół i wypatroszyć go nożem.

„Trzymaj się, Treyu" - powtarzał w myślach, przypo­minając sobie słowa Alexy.

Kiedy skończyli jeść, zapadła cisza. Trey zauważył, że z całego towarzystwa Lucien wygląda na najbardziej zaniepokojonego i rozkojarzonego. Chłopak znowu po­czuł lęk. Próbował sobie wyobrazić, co takiego mu po­wie Lucien, cóż to może być, skoro wywołuje niepokój wampira.

- Lubisz piłkę nożną? - przerwał milczenie Tom, który odezwał się po raz pierwszy od początku posiłku.

- Słucham? - odparł Trey, całkowicie zaskoczony py­taniem, które zdawało się zupełnie nie pasować do całej sytuacji.

- Której drużynie kibicujesz?

- Tottenham Hotspur.

- Phi - prychnął Tom. - Ja stawiam na Celtic. To jest prawdziwa drużyna. Cholerka, najlepsza w całym tym kraju.

Trey miał ochotę zaprzeczyć. Oczywiście nie chciał rozgniewać mężczyzny z paskudną blizną na twarzy, sie­dzącego po drugiej stronie stołu, jednak przeżył już tyle tego dnia, że coś się w nim poruszyło i kazało mu prze­mówić zdecydowanym tonem.

- Wątpię, żeby poradzili sobie w Premiership*. Myślę, że gdyby mieli szansę zagrania w Anglii, musieliby się ra­czej zmierzyć z wieloma drużynami z Championship**.

Tom spojrzał na niego nad stołem. Trey przeżył trudną chwilę, starając się wytrzymać jego zimne spojrzenie. Niespodziewanie na kamiennym obliczu mężczyzny pojawił się uśmiech. A raczej niezbyt zachęcający na pół uśmiech, na pół grymas, ponieważ w okaleczonej części twarzy nie pracowały mięśnie.

- Może kiedyś zabiorę cię na mecz - to znaczy, jeśli /decydujesz się zostać - i przekonasz się, jak świetnie kopią piłkę. - Wstał i zebrał wszystkie talerze.

- Czemu nie. Pod warunkiem, że potem pójdziemy na spotkanie Tottenhamu, żebyś zobaczył, jak gra prawdzi­wa drużyna. - Trey odwzajemnił uśmiech, a wysoki Ir­landczyk puścił do niego oko, po czym odwrócił się i prze­szedł do aneksu kuchennego, by włożyć brudne naczynia do zmywarki.

- Przejdziemy do czytelni? - zapytał Lucien, podno­sząc się z miejsca. - Chyba już pora, żebyś usłyszał to, co obiecałem ci powiedzieć. - Spojrzał na Irlandczyka, który, pochylony, układał naczynia na półkach zmywar­ki. - Przyłączysz się do nas, Tom?

* Angielskie piłkarskie rozgrywki ligowe na najwyższym szczeblu.

* * Angielska profesjonalna liga piłki nożnej, pełniąca funkcję drugiej ligi, bezpośredniego zaplecza Premiership.

- Później, jak tylko trochę tu ogarnę. Idźcie sami.

Przeszli do niedużego pokoju pełnego książek, do któ­rego wchodziło się bezpośrednio z salonu. W porówna­niu z pozostałymi pomieszczeniami był mały. Czytelnia nie miała okien, za to świetlik nad głowami wypełniało nocne niebo, z którego mrugały do nich dawno obumarłe gwiazdy. Pokój oświetlały umocowane na ścianach, ele­ganckie lampy w kształcie łabędzich szyj. Za krzesłami stały niezapalone trzy wysokie lampy - zgrabnie wygięte, tak że abażury wisiały nad ich głowami - podobne do wścibskich sąsiadów zaglądających ponad płotem. Trey spojrzał na obite skórą drzwi na przeciwległym końcu czytelni, zastanawiając się, dokąd prowadzą.

Ściany zakrywały wysokie półki na książki, a chłopiec domyślał się, że większość woluminów musi być bardzo stara. Dwie wyglądające na wygodne, czarne sofy usta­wiono po obu stronach ławy, a na jej blacie z zadymione­go szkła leżała jedna ze starych ksiąg. Tytuł był niewi­doczny.

Lucien usiadł na bliższej sofie, dając znak Treyowi i córce, by zajęli miejsca na drugiej. Westchnąwszy, opadł na miękkie, skórzane oparcie. Palce rąk złożył na kształt wieży, a kciukami trącał dolną wargę, jakby nie chciał albo nie wiedział, jak się zabrać do zadania, które go czekało.

- Treyu, chciałbym cię zapytać, ile wiesz o sobie - odezwał się wreszcie po długiej chwili milczenia. - Lecz byłoby to nie w porządku z mojej strony, bo przecież obie­całem ci dostarczyć odpowiedzi, a nie kolejnych pytań. Powiem ci więc, kim i czym jesteś, a ty w miarę możli­wości wypełnisz luki. W porządku? - zapytał i uśmiech­nął się życzliwie. - Jak już ci mówiłem, znałem twoich rodziców, bardzo ich szanowałem... i kochałem. Z twoim ojcem dzieliliśmy pewne... zainteresowania, obdarzeni podobnymi umiejętnościami, którymi się posługiwali­śmy, by zrobić coś dobrego dla świata. - Zamilkł i znowu się uśmiechnął. - Twój ojciec, Daniel, był wspaniałym człowiekiem i powinieneś być dumny z tego, jak bardzo zmienił życie wielu ludzi. Pokażę ci, w jaki sposób możesz dowiedzieć się o swych rodzicach dużo więcej, a szczegól­nie o swoim tacie i o jego pracy, wtedy lepiej zrozumiesz, kim jesteś.

- Mój tata był architektem.

- Nie, Treyu. Nie był architektem. Owszem, poma­gał budować wielkie dzieła, ale czynił to, walcząc z ty­mi, którzy cnotę i przyzwoitość świata zamieniali w ból, trud i niedolę. Ostatecznie przypłacił to życiem, lecz wcześniej był niczym latarnia morska, zawsze odważnie niósł światło i ogień w ciemność zagrażającą nam wszyst­kim.

- Lucienie, to nie ma sensu. O czym ty mówisz? - za­pytał Trey.

-W tym świecie są ludzie oraz istoty, które nie­ustannie dążą do zniszczenia wszystkiego, co obaj uwa­żamy za dobre. Przeciwko nim stają tacy jak twój ojciec. To właśnie oni, nie przerażając się mocą przeciwnika, walczą, by uniemożliwić mu działanie.

Do pokoju wszedł Tom i przysiadł na oparciu sofy.

Lucien mówił dalej:

- My, zgromadzeni w tym pokoju, kontynuujemy wal­kę, za którą twój ojciec oddał życie. Podobnie jak on posługujemy się swoimi darami i mocami, próbując po­wstrzymać zło, które inni chcą rozprzestrzenić na świe­cie. Treyu, chcielibyśmy, żebyś się do nas przyłączył.

Trey spojrzał na siedzących wokół niego. Ich poważne twarze tylko potęgowały jego niedowierzanie wobec tego, co właśnie usłyszał.

- Czy wyście oszaleli? Czy może mnie zupełnie odbiło?

- powiedział i wstał. - Najpierw oznajmiasz mi, że jesteś wampirem, potem Alexa hipnotyzuje mnie w jakiś sposób, bym uwierzył w telepatię, a teraz jeszcze nawijasz o tyta­nicznej walce dobra ze złem, w którą obaj z moim ojcem byliście zaangażowani. Na koniec... z kamienną twarzą stwierdzasz, że chcesz, abym się do was przyłączył! To chore, Lucienie! Jestem zwykłym czternastolatkiem, który do dzisiaj nie wierzył w wampiry, a jeśli napotykałem je, to tylko w grach, w których je wykańczałem!

Lucien stanął naprzeciwko Treya, nie odrywając wzro­ku od twarzy chłopca.

- Nie, Treyu. Nie jesteś zwykłym czternastolatkiem - już nie, od ostatniej nocy. Tej nocy objawiła się twoja prawdziwa natura, choć nic z tego nie pamiętasz. Jesteś likantropem: wilkołakiem.

Trey otworzył usta i pokręcił głową z niedowierza­niem.

- Tak, jasne, a jakże - rzucił sarkastycznym tonem. - Ja jestem wilkołakiem, ty i twoja córka jesteście wam­pirami, a stary Tom to pewnie jakiś zombie albo coś ta­kiego, co?

- Zombie, ale zasunąłeś! - oburzył się Tom. - Na­wet bym sobie tyłka nie podtarł jakimś zombie. Brudne, głupie, paskudne stwory... za głupie, by zrozumieć, że powinny umrzeć. Jestem stuprocentowym człowiekiem, zapamiętaj to sobie. I wcale nie takim starym, pyskaty palancie.

Lucien spojrzeniem powstrzymał dalszą tyradę Toma.

- To prawda, Treyu. Jesteś dzieckiem wilkołaków. Co czyni cię kimś szczególnym. Możliwe, że jesteś ostatnim żyjącym wilkołakiem czystej krwi -kimś, kto swoją naturę odziedziczył, w przeciwieństwie do tych, któ­rzy chcą zostać wilkołakami, albo tych, którzy przeżyli atak wilkołaka. Będąc nim, posiadasz potężne wrodzone moce, ale teraz, kiedy one już się uaktywniły, grozi ci wielkie niebezpieczeństwo...

- Czysty obłęd - przerwał mu Trey, kręcąc głową. -Skoro jestem wilkołakiem, co nie jest prawdą, to dlaczego nigdy nie biegałem po nocy i nie wyłem do księżyca w pełni ani nie obudziłem się gdzieś w lesie obok ciała niewinnej dziewicy z rozszarpanym gardłem? Z pew­nością nawet młody wilkołak trochę rozrabia w wieku dojrzewania?

- Samiec likantropa może się przeistoczyć z ludzkiej postaci w wilka, dopiero gdy poziom testosteronu w jego ciele podniesie się odpowiednio wysoko - wtrąciła Alexa.

Wcześniej pojawiają się tylko nieliczne symptomy jego prawdziwej natury. Gdy chłopiec wchodzi w wiek męski, budzi się w nim uśpiony do tej pory wilk.

- Tej nocy pierwszy raz się przemieniłeś - wyjaśnił Lucien. - Dobrze, że byłeś sam w pokoju, bo aż się boję pomyśleć, co mogło się stać. Jak już mówiłem, Treyu, pilnowałem cię od śmierci twoich rodziców i miałem na­dzieję, że uda mi się zareagować, zanim nastąpi ten mo­ment. Niestety, nie udało się, dlatego bardzo mi przykro z powodu tego, co się wydarzyło wczoraj w nocy. Czuję się za to odpowiedzialny i proszę, abyś mi wybaczył.

-Co się wydarzyło? - Trey usłyszał swój cieniutki głos. - Rany, powiedz mi, proszę, że nikogo nie zabiłem.

- Nie, oczywiście, że nie. - Lucien instynktownie wyciągnął rękę, by pocieszyć chłopca, lecz cofnął ją, świadomy jego cierpień. - Do tego byśmy nie dopuścili. Ludzie Toma obserwowali dom dziecka, odkąd tam przed trzema laty zamieszkałeś. To Alexa zaalarmowała nasze­go człowieka, że coś się mogło wydarzyć ostatniej nocy; ona posiada pewne umiejętności, dzięki którym potrafi „dostroić się" do niecodziennych zjawisk. Wilkołaki, wampiry, demony, wszystkie istoty cienia wysyłają sygnały, gdy pozostają na poziomie człowieka, i Alexa odebrała twój sygnał. Człowiek Toma był świadkiem całego wy­darzenia; zapewnił nas, że nie stała się żadna krzywda ani tobie, ani nikomu innemu. Po prostu wydostałeś się ze swojego pokoju i włóczyłeś przez kilka godzin, a po­tem, tuż po czwartej rano, wróciłeś do domu dziecka. Pilnowaliśmy cię przez cały czas - ludzie Toma znają się na tej robocie.

Lucien wziął głęboki oddech i mówił dalej:

- Musisz wiedzieć, że rozróżnia się dwa stany likantropii. Pierwszy, najniebezpieczniejszy dla istoty zmieniającej postać, to wolfan. Kiedy likantrop przyjmuje tę postać, traci wszelkie cechy ludzkiej natury. Zamienia się w ogromnego wilka, niewiarygodnie potężną bestię, ogarniętą żądzą zabijania; często wtedy uśmierca swoje ofiary w bardzo okrutny sposób. Za każdym razem, kie­dy likantrop przybiera tę postać, jego zwierzęca natura rośnie w moc, aż wreszcie całkowicie przejmuje nad nim kontrolę. Odtąd już zawsze pozostaje uzależniony od pełni księżyca i słucha złych mocy, które w nim wyrosły. Wolfan to norma1ny stan likantropa.

- Inną formą - odezwała się Alexa, kontynuując wyja­śnienia ojca - jest bimorfizm. W tym przypadku likantrop przyjmuje postać pól człowieka, pół wilka. Stoi wyprosto­wany tak jak człowiek, lecz ma ciało wilka. Zachowuje ludzką inteligencję i potrafi panować nad instynktami. Posiada ogromną moc i dysponuje niezwykle wyostrzo­nymi zmysłami słuchu, wzroku i powonienia - co może przyjąć postać synestezji...

- Cóż to takiego? - zapytał Trey.

-Jest to stan, w którym zapachy odbierane są jako barwy lub dźwięki - wyjaśnił Lucien, zanim zdążyła od­powiedzieć dziewczyna.

- Posiada niezwykłe moce regenerujące, dzięki czemu bardzo trudno cię... przepraszam... go zabić, ponadto, w przeciwieństwie do likantropów w stanie wolfan, potrafi dowolnie zmieniać postać, bez względu na porę dnia czy nocy albo fazę księżyca.

Trey wyobraził sobie chaos, który rano zastał w swoim pokoju. Zastanawiał się wtedy, ile siły potrzeba było, żeby tak doszczętnie zniszczyć jego adidasy. I jeszcze pokiere­szowana metalowa rama okienna, zrujnowane ściany... Poczuł zimny dreszcz.

- Amulet, który ci dałem, należał do twojego ojca - głos Luciena przerwał jego rozmyślania. - Ten bardzo stary talizman zawiera akonit i pomaga właścicielowi opanować proces transformacji. Co więcej, nosząca go osoba zawsze przybiera bimorficzną postać wilkołaka, którą opisała Alexa, a zatem zachowuje ludzkie zdolno­ści i inteligencję. - Zamilkł na moment, patrząc prosto w oczy Treya. - Talizman nie zatrzyma mimowolnych zmian, do których może dojść, kiedy człowiek czuje się bardzo zagrożony albo rozwścieczony, ale pozwala kon­trolować odziedziczony stan.

- Zaparzę herbaty - powiedział Tom, po czym wstał i wyszedł z pokoju.

- Czy istnieje jakieś... lekarstwo? - zapytał Trey.

- Nie. Nie cierpisz na żadną chorobę, Treyu, choć pew­nie myślisz inaczej. Po prostu taki się urodziłeś. Jesteś wilkołakiem i musisz nauczyć się z tym żyć.

Trey obserwował twarze swoich rozmówców, spodzie­wając się jakichś oznak, które podpowiedzą mu, że wszyst­ko, co usłyszał, jest tylko makabrycznym żartem.

- Wilkołak - odezwał się wreszcie. - Jak... ? To znaczy, ja nie mogę być... przecież to... niemożliwe.

- Proszę - powiedział Lucien i podsunął mu książkę ze stołu. Chłopiec odwrócił ją i przeczytał wyblakły tytuł: Księga wilkołaków. Sabinę Bering-Gould*.

- Z niej dowiesz się prawie wszystkiego, co powinieneś wiedzieć o swoim „przypadku". W bibliotece znajdziesz mnóstwo innych dzieł na ten temat, gdybyś chciał po­czytać więcej, ale to wydaje się najbardziej wyczerpują­ce. To nie jest pozycja encyklopedyczna, lecz dostarczy ci podstawowej wiedzy o twoim rodzaju. Z pewnością będziesz miał pytania. Mnóstwo pytań. Oboje z Alexą postaramy się odpowiedzieć na wszystkie.

Trey siedział odrętwiały. Domyślał się, jak głupio mu­si wyglądać, gdy tak gapi się na nich z rozdziawionymi ustami. Próbował nazwać emocje, które w tej chwili prze­żywał, i po chwili dezorientacji uzmysłowił sobie, że do­świadczył już kiedyś podobnego stanu. Rozpacz. To samo miażdżące duszę uczucie, które spadło na niego w chwili śmierci babki i które wtedy - tak jak i teraz - całkowicie go wydrążyło i zamieniło w pustą skorupę.

Wrócił Tom. Trey siedział ze spuszczonym wzrokiem, aż wreszcie poczuł, że niezręczna cisza dziwnie się prze­dłuża. Gdy spojrzał na Irlandczyka, zobaczył, że wyraz logo twarzy wcale nie złagodzi udręki.

- Właśnie odebrałem telefon. Może będziecie chcieli obejrzeć wiadomości - rzucił i zaraz dodał: - Albo nie.

* S. Bering-Gould, The Book of Were-Wolves, Smith, Elder & Co, Londyn, 1865.

7

Kiedy weszli do salonu, Lucien zatrzymał się i spoj­rzał na telewizor z włączonym kanałem informacyjnym. W dole ekranu na pasku wyświetlał się tekst, a w lewym górnym rogu widniał napis „Pilne".

- Policja wciąż próbuje ustalić, ile osób przebywało w budynku w momencie wybuchu pożaru... - Repor­ter, uzbrojony w mikrofon z nazwą jego stacji, stał przed fragmentem ulicy odgrodzonym policyjną taśmą. Za nim widać było podjeżdżający wóz strażacki - strażacy wy­siedli i od razu rozpoczęli rytuał przećwiczony tysiące razy. Trey patrzył, jak kilku mężczyzn ubranych w stroje ochronne zmaga się z wężem, z którego puszczali gęstą pianę w samo serce ognia. Reporter przed kamerą miał postawiony kołnierz i przygarbił się, by wytrzymać żar napierający na jego plecy.

- ...strażacy od godziny próbują opanować sytuację - relacjonował bieg wydarzeń. - Przedstawiciel straży powiedział nam, że na tym etapie nie można wykluczyć podpalenia.

Trey patrzył, jak policjant powstrzymuje niewielką grupkę ludzi, którzy przystanęli, żeby popatrzeć na po­żar. Kiedy gapie cofnęli się trochę, Trey zobaczył nieduży, limonkowozielony samochód zaparkowany w jednej z zatoczek za wozem strażackim.

Wendy odkupiła ten samochód od swojej matki, kiedy dostała pracę w domu dziecka. Zajechała nim dumnie na trzeci dzień i zaparkowała w miejscu tuż obok tego, gdzie stał teraz. Dzieci śmiały się z koloru samochodu, nazy­wając auto Kermitmobilem, ale Wendy tylko się uśmie­chała i mówiła, że jest z niego bardzo dumna. Nawet go nazwała, przypomniał sobie Trey: Priscilla.

- ...według wstępnych raportów w budynku znajdo­wało się dwanaścioro dzieci i pięć osób personelu. Jak na razie nie wiadomo, ile osób się uratowało, jeśli w ogóle komuś udało się uciec z tego piekła. Sprzed budynku domu dziecka Apple Grove dla Sky News mówił Giles Fox.

Dalszą część relacji nadawano ze studia, gdzie spiker przedstawił eksperta od spraw przeciwpożarowych. Lecz dla Treya świat przestał się kręcić. Teraz nie zwracał na nic uwagi, wciąż miał przed oczyma płomienie liżące niebo.

Wcześniej nienawidził domu dziecka. Nienawidził te­go, że musi pozostać w tym sterylnym budynku pozbawio­nym miłości, podczas gdy inne dzieci, szczęściarze, któ­rych nikt nie osierocił ani nie porzucił, mieszkały w nor­malnych domach. Teraz jednak, kiedy zobaczył ogień i wysłuchał wiadomości o ofiarach pożaru, poczuł się... zagubiony. Całkowicie zagubiony. Nic nie zostało. Nie było nikogo i niczego, z czym mógłby się identyfikować, na czym mógłby się wesprzeć. Poczuł się bardziej osamot­niony niż po śmierci babki. Schował twarz w dłoniach, usiłując powstrzymać ciemność, jaka go ogarniała.

Żołądek chłopca przeszyła błyskawica rozdzierające­go bólu, który rozlał się - podobnie jak ogień trawiący budynek na ekranie - po całym ciele, wnikając w każdą komórkę. Z gardła Treya wydobył się wysoki zawodzący jęk, on sam zaś osunął się na kolana, wbijając paznokcie w skórę, która piekła tak strasznie, jakby nakłuwano ją l tysiącem zardzewiałych gwoździ.

- Szybko! - zawołał Lucien. - Zaraz zmieni postać. Trzeba go zabrać w bezpieczne miejsce!

Obaj z Tomem podeszli, by podnieść chłopaka, lecz Trey zaczął się wić po podłodze, młócąc chaotycznie wszystkimi kończynami.

Nie bacząc na niebezpieczeństwo, Lucien się schylił i podniósł chłopaka z podłogi jak zabawkę. Zignorował nie l tylko liczne kopnięcia i uderzenia w twarz oraz inne części ciała, lecz także szerokie rozcięcie pod lewym okiem.

Posadził Treya na jednym z krzeseł i odwrócił się do Alexy.

- Potrzebuje pomocy, Alexo. Nie jest gotowy, jeszcze nie. Przemiana w wilkołaka w tych okolicznościach mog­łaby się skończyć fatalnie - jest po prostu zbyt słaby, nie okrzepł. Spróbuj mu pomóc, proszę.

Oblicze Treya przypominało ściągniętą bólem, purpurowosiną agonalną maskę. Zlany potem, wił się i rzucał na krześle. Palce dłoni, tak samo czerwonych jak twarz, miał zakrzywione, jakby ściskał w ręce piłkę tenisową. W pewnym momencie z ich czubków, jak zobaczyli ze­brani, wyrosły końce czarnych szponów, podobne do za­krzywionych szczypców kraba. Z niewidzialnych porów na skórze zaczęły wyrastać twarde włosy.

Trey znowu krzyknął przeraźliwie i naparł ciałem na oparcie krzesła, którego drewniana część pod wyściółką pękła z trzaskiem. Z zaciśniętych w pięści dłoni zaczęła kapać krew, gdyż szpony wbiły się we wnętrze jego rąk.

Alexa przyklęknęła przed nim i zacisnęła dłonie na jego nogach, starając się je unieruchomić.

Treyu... Treyu, posłuchaj mnie. To ja, Alexa.

Jej spokojny głos rozległ się w umyśle chłopca, a srebrzystoróżowy kolor, niczym klin, naparł na wirujący, czarny ból. Znowu jego mózg wypełniło łagodne, lecz natarczywe odczucie.

Treyu, przejmij kontrolę. Jesteś silniejszy niż moce, które płyną w tobie. Możesz je powstrzymać. Musisz tylko zapa­nować nad nimi. Jeśli teraz zamienisz się w wilkołaka, Bóg jeden wie, jak to się skończy. Mógłbyś pozabijać nas wszyst­kich. Proszę, Treyu, walcz i przejmij kontrolę.

Lucien i Tom patrzyli bezradnie, jak ciało chłopca wije się w konwulsjach. Także jego twarz ulegała przemianie: wokół nosa i ust, napięta i lśniąca niczym wosk, zaczęła się wydłużać.

Chłopak wydał kolejny okrzyk, a jego wargi rozchy­liły się, odsłaniając zęby, które wyraźnie się pogrubiły i wydłużyły.

Treyu, oddychaj głęboko i staraj się wydostać z ciemno­ści, idź za moim głosem. Oddychaj, Treyu. Dobrze, idź za moim głosem...

Srebrzystoróżowy kolor nabrał intensywności, zmąco­ny jednocześnie odcieniami złota i pomarańczy. Barwy, które zaczął kojarzyć z głosem Alexy, zdawały się napie­rać na zaognioną czerń i czerwień, wypełniające jego gło­wę, aż poczuł, że ból nieco zelżał, a targane konwulsjami ciało stopniowo znieruchomiało.

Alexa wstała i patrzyła, jak Trey opada na połamane krzesło, starając się opanować oddech, wciąż gwałtowny i chrapliwy. Wreszcie otworzył oczy i spojrzał na pozo­stałych.

Lucien zrobił krok do przodu i pochyliwszy się nad Treyem, z ulgą wypuścił powietrze. Uśmiechnął się smut­no i położył dłoń na ramieniu chłopaka.

- Śmiertelnie nas przestraszyłeś, Treyu. Ale udowod­niłeś, że potrafisz zapanować nad mocami, które w tobie drzemią. Ojciec byłby z ciebie dumny.

- W takim razie przyniosę tę herbatę - powiedział Tom i wyszedł szybko do kuchni.

Trey otworzył dłonie i spojrzał na rany. Już przestały krwawić, ale odczuwał coś w rodzaju pulsowania. Przy­sunął dłoń do twarzy; wydawało mu się, że widzi, jak krawędzie ran się zrastają. Kiedy przyjrzał się swoim

dłoniom godzinę później, po skaleczeniach została tylko zaschnięta na skórze krew.

- Dom dziecka - wyszeptał Trey. - Wszyscy zginęli, prawda?

- Tak. Zdaje się, że nikt nie przeżył - odpowiedział cicho Lucien. - Bardzo mi przykro.

- To ja miałem umrzeć, prawda?

- Obawiam się, że tak. Śmierć pozostałych dzieci i dorosłych można uznać za skutek uboczny, ale to ciebie chcieli zabić, bo zwykle posługują się ogniem, jeśli chcą się pozbyć kogoś twojego rodzaju.

Po ustach Treya przemknął smutny uśmiech, lecz zgasł równie szybko, jak się pojawił.

- Kogoś mojego rodzaju - powtórzył.

Skierował spojrzenie na Luciena, który wciąż patrzył na niego szczerze zatroskany.

- Lucienie, wiesz, czyja to sprawka?

- Wiem. Ale teraz lepiej odpocznij, a...

- Nie. Chcę wiedzieć, kto za tym stoi. Chcę wiedzieć, kto mógł zrobić coś takiego.

- Zaufaj mi, proszę. Musisz odpocząć. Jutro wszyst­ko ci wyjaśnię, wszystko, co wiem. Ale teraz odpocznij. - Lucien wyciągnął rękę, a gdy chłopak podał mu dłoń, pomógł mu wstać.

Kiedy Trey stanął na nogach, gestem dłoni dał znak, że nie potrzebuje pomocy. Przełknął ślinę i zacisnął zęby, by powstrzymać łzy.

- Dobrze. Zrobię, jak mówisz - oznajmił z wyrazem determinacji na twarzy. - Ale podaj mi jego imię. Resztę powiesz jutro.

Lucien skinął głową i spojrzał chłopakowi w oczy.

- To wampir o niezwykłej mocy, odpowiedzialny za wiele bólu i cierpienia na tym świecie. Nazywa się Kaliban. - Zamilkł i spojrzał na Treya tak, że chłopak poczuł się nieswojo. - To mój brat - dodał.

8

Trey leżał na łóżku i przeglądał książkę, którą dał mu Lucien poprzedniego wieczora, pełną szkiców i opisów wilkołaków. Zebrano w niej legendy i przekazy ludowe, dotyczące likantropów z całego świata. Chłopiec odłożył książkę po raz kolejny, tak jak czynił to już wielokrot­nie nocą. Nie spał dłużej niż godzinę, a kiedy zamykał oczy, widział przyjaciół przeraźliwie krzyczących w pło­nącym budynku. W którymś momencie, przed świtem, koszmary tak się zapętliły w jego głowie, że musiał wstać i zwymiotować.

Już nic nie było normalne. Zawsze marzył o przygo­dach. Pragnął uciec i poszukać nowego życia, w którym nie będzie głupich regulaminów ani potulnych dzieci przekonanych, że w nagrodę za posłuszeństwo dostaną rodzinę, która obdarzy je miłością i troską.

„Uważaj na swoje marzenia" - pomyślał i uśmiechnął się smutno, wpatrzony w sufit.

Czuł się wydrążony. I samotny - nie wyobrażał so­lne, że można się czuć aż tak bardzo samotnym. W szko­le i w domu dziecka trzymał się zawsze na uboczu, ale pogodził się z tym, przyzwyczaił do życia w odosobnie­niu. Teraz jednak było inaczej. Jakby los, nieusatysfakcjonowany tym, że odebrał mu rodziców i babcię, chciał pokazać, że Trey już na zawsze pozostanie naprawdę sam. Cholera, okazało się, że nawet nie jest czło­wiekiem, a teraz jeszcze dowiedział się, że jest ostat­nim ze swojego rodzaju. Tego już było za wiele.

Jeszcze raz sięgnął po książkę, lecz zaraz ją odłożył i wziął ze stolika przy łóżku kartkę papieru, którą sobie przygotował. Wcześniej, pragnąc w jakiś sposób oczyścić umysł z ognistych wizji, zabrał się do sporządzania no­tatek z lektury, by zapisać szczegóły, których dowiedział się na temat wilkołaków, i sporządzić listę pytań, które zamierzał zadać Lucienowi i jego córce. Spojrzał na swoje zapiski.

Likantrop, fakty:

Trzy sposoby zostania wilkołakiem. Jeden rodzic/oboje rodziców są likantropami (to drugie jest bardzo rzadkie, bo tylko samice wilkołaków przeżywają ugryzienie); przeżycie ataku wilkołaka (także rzadkie); za pomocą magii. (Czy to prawda?).

Człowiek praktycznie nie jest w stanie ich zabić. Więk­szość ran odniesionych „zwykłą" bronią sprawia im ból, ale nie zabija. Sposoby zabijania likantropa: obcięcie głowy, spalenie, utopienie i całkowite zniszczenie ciała (np. za pomocą środków wybuchowych), tak by nie mogły się zrege­nerować, jak się dzieje w przypadku samych ran.

Wszystkie wilkołaki są uzależnione od pełni księżyca, lecz niektóre starsze, bardziej doświadczone osobniki po­trafią dowolnie zmieniać swą postać.

Wilkołaki to istoty cienia (?). Jako takie należą do świata Otchłani - co to takiego?

Mity dotyczące wilkołaków:

Srebrne kule/strzały/miecze - tylko w ten sposób moż­na pokonać likantropa. Ich wskazujący i środkowy palec mają taką samą długość. Skłonności epileptyczne. Uwiel­biają krwiste mięso. Rudzielcy. Zamieniają się z powrotem w człowieka, jeżeli rzucić im nad głową kawałek żelaza albo stali. (Kompletne bzdury).

Pytania: Otchłań

Amulet i pełnia księżyca

Co się stało z pozostałymi wilkołakami? Czy naprawdę jestem ostatnim?

Theiss*, jego legenda - o czym jest naprawdę.

Poprosić Luciena o książkę o wampirach.

Westchnął, spuścił nogi z łóżka i spojrzał na zegar na stoliku. Czwarta rano.

Miał już wstać, by wziąć prysznic - a potem pójść do salonu i posłuchać wiadomości - gdy niespodziewanie dobiegło go ciche pukanie.

Przez chwilę zastanawiał się, czy przypadkiem się nie przesłyszał, lecz wyczuwszy czyjąś obecność za drzwia­mi, powiedział cicho:

- Proszę.

Lucien wszedł do pokoju. Ubrany był w szare, flane­lowe spodnie i czarny sweter w serek. W ręku trzymał kolorowy kubek z czymś parującym.

- No, no, ale masz dobry słuch, babciu - powiedział i się uśmiechnął. - Przyniosłem ci herbatę. Byłem pewny, że nie śpisz, tylko myślałem, że może chcesz pobyć sam.

- Nie, w porządku. Muszę z kimś porozmawiać, Lucienie, a wygląda na to, że moje możliwości w tym wzglę­dzie są mocno ograniczone i wciąż się zawężają.

Trey patrzył na wampira, który stał na progu z kub­kiem w ręku. Pragnął go poprosić, żeby odwrócił wszyst­ko i oddał mu jego nudne życie. Chciał go obwinie za ostatnie wydarzenia, lecz jakaś jego część podpowiadała, że

* Theiss - Rosjanin, w roku 1692 posądzony o wilkołactwo. Podczas procesu twierdził, że wilkołaki są obrońcami ludzkich społeczności, walczącymi z demonami i czarownicami.

Lucien nie jest niczemu winien. Co więcej, uświado­mił sobie, że tylko ten popijający herbatę wampir może mu powiedzieć, jak żyć w miarę normalnie.

Lucien skinął głową, patrząc chłopcu w oczy, jakby czytał w jego myślach. Postawił kubek na komodzie przy drzwiach i nogą otworzył szerzej drzwi.

- Chodź ze mną, proszę, Treyu. I włóż szlafrok. - Lu­cien przytrzymał drzwi i wskazał na kuchnię. Gdy już lam weszli, otworzył jedno z okien wypełniających ścianę i wyszedł na balkon.

Oparci o metalową poręcz okalającą cały balkon, spoj­rzeli w dół, na Tamizę. Księżyc wciąż widniał na niebie, a jego srebrzyste odbicie, rozproszone w tysiące okruchów, kołysało się na falach wspaniałej rzeki. Miasto jesz­cze drzemało i choć taka wielka metropolia nigdy całkiem nie zasypia, to na ulicach po obu stronach rzeki panował niemal bezruch.

- Lucienie - przerwał ciszę Trey. - Dlaczego Kaliban chce mnie zabić?

Wampir zastanawiał się przez chwilę, zanim odpowie­dział.

- Pewnie się boi. Jeśli to możliwe, by ktoś taki w ogó­le odczuwał strach. Widzisz, Treyu, wampir ma niewielu prawdziwych wrogów, a ty jesteś ostatnim z tych, którzy skutecznie mu się przeciwstawiali. Dlatego tak bardzo mu zależy, żeby pozbyć się twojego rodzaju. Już wcześniej na­leżałeś do rzadkiej rasy, lecz on prześladował i zabił pra­wie wszystkie wilkołaki czystej krwi. - Spojrzał na Treya, a chłopak odniósł wrażenie, że w jego oczach jarzy się ja­kieś ledwo dostrzegalne światło.

- Prawie... ale nie wszystkie - dodał Lucien. -Tylko...

- Czytałeś w książce fragment o Theissie?

- Część podkreśloną przez kogoś? Tak.

- „Ja i moi bracia jesteśmy Ogarami Boga" - zacyto­wał Lucien wpatrzony w rzekę. - „Jesteśmy wojowni­kami, którzy walczą z demonami, i dzięki naszym wy­siłkom Diabeł i jego słudzy nie zdołają pogrążyć ziemi w Otchłani". Wypowiedział te słowa przed sądem, kiedy oskarżono go o czary. - Znowu spojrzał na Treya. - Spalili go na stosie.

- Wybacz, Lucienie, ale co to ma wspólnego...

- Możesz wierzyć albo nie wierzyć w legendę o Theissie. To on przewidział, że istota cienia uzyska tak wielką moc, że zdoła zaatakować ludzkość i ostatecznie rzuci ją na kolana, a ludzie staną się niczym bydło, którym będą się karmić siły Otchłani. Theiss powiedział też, że to wil­kołak - wilkołak czystej krwi - powstrzyma tamtą istotę. Mój brat wierzy w tę legendę. Co więcej, uwierzył, że to on jest istotą z legendy, a ty jesteś wilkołakiem, który ma stanąć na jego drodze.

Pomimo wiatru Trey słyszał szum krwi we własnych żyłach.

-Jestem tylko dzieciakiem - powiedział.

- Wciąż to powtarzasz. A ja wciąż ci mówię, że już nie jesteś „tylko dzieciakiem". Posiadasz ogromną moc i od ciebie zależy, czy w pełni to pojmiesz.

Zapadło milczenie, Trey zaś usiłował zrozumieć to, co usłyszał. Jeśli Lucien mówił prawdę, to jego życie było w niebezpieczeństwie, ponieważ jakiś psychopatyczny krwiopijca uwierzył w legendę wymyśloną przez inne­go szaleńca setki lat wcześniej.

-Jak naprawdę umarli moi rodzice? - zapytał Trey. Jeżeli nawet Luciena zaskoczyło pytanie chłopca, to nie dał tego poznać po sobie.

- Zostali zamordowani. - Odwrócił twarz i zamrugał, gdy wiatr polizał mu twarz. - Ja i twój ojciec wykonywa­liśmy pewną misję: otrzymaliśmy informację, że do świata ludzi przedostał się z Otchłani wyjątkowo paskudny dżin. Sam nie dysponowałem dostateczną mocą, by się z nim zmierzyć, więc zwróciłem się o pomoc do twojego ojca, mimo że wcześniej obiecałem już tego nie robić.

Wampir zamilkł i spojrzał w dół na rzekę. - Kaliban pod nieobecność twego ojca zamordował twoją matkę. Kiedy ojciec dowiedział się o tym, wyruszył za Kalibanem, by pomścić śmierć żony. Po trzech miesiącach wytropił de­mona na Tahiti i spróbował zgromadzić przeciwko niemu siły. Zrobił to bez mojej wiedzy, bo wiedział, że próbował­bym opóźnić jego działania, namawiając go do większej ostrożności.

Zamilkł i uderzył wypielęgnowanym paznokciem w je­den z prętów balustrady.

- Twój ojciec wziął do pomocy złych ludzi, a więc za­nim zaatakował mojego brata, ci tak zwani sprzymierzeń­cy, przekupieni, zwrócili się przeciwko niemu. - Lucien znowu patrzył na Treya, jakby zastanawiał się, ile mo­że wyjawić podczas jednej rozmowy, ile chłopiec zdoła znieść.

- Obcięli mu głowę, a jego ciało spalili na wyspie Moorea. Kiedy tylko się dowiedziałem, gdzie twój ojciec jest i co planuje, udałem się tam, by go powstrzymać. Niestety za późno: już nie żył, a mój brat zniknął.

- Dlaczego zabił moją matkę? Co ona zrobiła? Lucien pokręcił głową.

- Urodziła cię.

Trey słuchał go, wpatrzony w ulice Docklands skąpa­ne w mdłym, metalicznym świetle halogenowych latarni. Zimny wiatr szarpnął połą szlafroka.

Wcześniej sądził, że jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym, ale teraz, gdy wreszcie dowiedział się, jak naprawdę umarli, nie przeżył ogromnego wstrząsu. Poczuł w sobie tylko rozległą, czarną pustkę, której nic nie mogło wypełnić.

Trey spojrzał na istotę stojącą u jego boku. Za każ­dym razem, gdy patrzył na Luciena, myślał o tym, kim on jest naprawdę: jednym z nieumarłych, spragnionym krwi wampirem. A jednak ta istota od chwili ich spotka­nia okazywała chłopcu życzliwość i szacunek.

Trey nie potrafił w pełni objąć rozumem doniosłości wyznań, które właśnie usłyszał. Był jednak świadomy, że coś się zmieniło w jego naturze i że już nigdy nie będzie taki jak kiedyś.

Lucien spojrzał na niego, jakby wyczuwając te obawy.

- Wiem - powiedział i smutno skinął głową, po czym poklepał chłopaka po ramieniu.

- Nie. Nie wiesz - odparł ten.

Spojrzał na dłoń Luciena opartą o poręcz balustrady. Zmarszczył brwi, przyglądając się gładkiej skórze na grzbiecie dłoni wampira i starannie przyciętym paznok­ciom na końcach smukłych palców.

- Wampiry nie zmieniają postaci, prawda? To znaczy, nie tak, jak opisałeś mi to wczoraj - zapytał Trey.

Gdy Lucien ponownie spojrzał na niego, na środku lego czoła pojawiła się drobna zmarszczka.

- Nie - odpowiedział. - Ale potrafimy śmigać. Patrzącym wydaje się, że się teleportujemy. W ten sposób błyskawicznie znikamy i pojawiamy się w pobliżu. Zawsze jednak zachowujemy postać wampira. Nietoperze to wy­mysł Hollywood. A dlaczego pytasz? - zdziwił się.

- Zakładałem stereotypowo, że wampiry mają kły i szpony, które oglądamy na filmach i o których czytamy w książkach. Są bardzo użyteczne dla tych żądnych krwi nocnych istot. - Trey pożałował, że okrasił swoje słowa zjadliwością, bo przecież Lucien nie zasłużył na jego gniew, a jednak coś kazało mu speszyć rozmówcę.

- Postanowiłem je sobie usunąć jakiś czas temu. Za­nim mnie o to zapytasz, sam ci powiem: owszem, muszę codziennie spożywać krew. Jedną z należących do mnie firm jest laboratorium badania krwi pod Oksfordem, tak więc mam zapewnione świeże dostawy. Z kolei Alexa, będąc halflingiem, otrzymuje codziennie pochodną he­moglobiny razem z zastrzykiem epipenu; sama sobie wszystko aplikuje. A kły - mówił dalej - przypominały mi czasy, o których chciałbym raczej zapomnieć, czasy, gdy byłem młody i ulegałem pragnieniom, za które się nas piętnuje. Wiesz, Treyu, w młodości dopuszczałem się strasznych rzeczy i teraz muszę za nie odpokutować. Mo­ja działalność, to, czym zajmowaliśmy się z twoim ojcem, była próbą naprawienia tamtych błędów.

- Ludzie z domu dziecka... niektórzy z nich byli do­brzy - powiedział Trey ze wzrokiem wbitym w podłogę. - Tacy jak Wendy... umarli przeze mnie, prawda?

- W niczym nie zawiniłeś. Nie wolno ci tak myśleć. Gdybyś był tam, a nie tutaj, spłonąłbyś podobnie jak twoi przyjaciele. Jeśli naprawdę chcesz oddać cześć im i swojej rodzinie, przyłącz się do nas i pomóż nam powstrzymać mojego brata oraz jego siły.

Trey zadrżał, owiany powiewem zimnego wiatru znad rzeki, który - niczym duch - przemknął przez balkon, niosąc ze sobą metaliczny, przenikliwy zapach wody.

- Co się ze mną stało wczorajszej nocy? Dlaczego za­cząłem się zmieniać?

- Twoją przemianę w wilkołaka wywołały silne emo­cje. To może też się zdarzyć i na pewno się zdarzy, choć rzadko, w chwili skrajnego przymusu, lecz, jak zdążyłeś zauważyć, potrafisz nad tym zapanować i powstrzymać przemianę. Rzadkością jest, by ktoś równie młody wy­kazał się podobnym opanowaniem w takim wczesnym stadium likantropii.

Trey milczał chwilę, zanim zaczął mówić dalej.

- Ten ból... był nie do zniesienia. Jakby zdzierali ze mnie skórę. Czułem się cały rozpalony, jakbym płonął. Nie zniosę tego więcej, Lucienie. Lepiej umrzeć.

Wampir spojrzał na niego i kiwnął głową ze zrozu­mieniem. Wyciągnął rękę i zaczepił palec o srebrny łań­cuszek. Przyciągnął go delikatnie do siebie, napinając, aż amulet zawisł przed nim.

- Nie będzie aż tak bolało, kiedy sam zdecydujesz się zmienić postać. - Lucien puścił łańcuszek i położył dłoń na ramieniu chłopca w geście dodającym mu odwa­gi. - Amulet ci pomoże, ale musisz nauczyć się panować nad sobą, wtedy zmienisz się w wilkołaka w jednej chwili.

Strzelił palcami przy uchu Treya. - O tak.

Cofnął się i rozsunął okno za sobą.

- Po południu zaczniemy treningi. Chcę, żebyś dobro­wolnie zmienił postać, wtedy przekonamy się, na co cię stać, a także zobaczymy, co za wilk w tobie drzemie. Trze­ba cię też przygotować. Niebawem się spotkamy. Musisz dowiedzieć się wszystkiego o Kalibanie i niebezpieczeń­stwach, które ci grożą.

Po tych słowach odwrócił się i zniknął we wnętrzu mieszkania.

Trey znowu spojrzał na rzekę i otulił się szczelniej szlafrokiem przed zimnym wiatrem. Wzburzone wo­dy Tamizy przecinał nieduży holownik, snując za sobą brudnoszary ślad, jakby wykuwał sobie drogę przez ciem­ną powierzchnię. Chłopak obserwował, jak łódź zmaga się z prądem, dopóki nie zniknęła za zakrętem po jego lewej stronie.

„Zobaczymy, co za wilk w tobie drzemie".

Zadrżał.

„Obcy w obcej ziemi" - pomyślał. Przypomniał sobie tytuł książki, którą czytał przed kilkoma miesiącami. Przez chwilę zastanawiał się, dlaczego akurat ta historia przyszła mu do głowy, a potem uśmiechnął się smutno, przypomniawszy sobie zakończenie powieści, gdy główny bohater zostaje brutalnie zamordowany. Miał nadzieję, że nie jest to zły znak.

- Toto*, mam wrażenie, że nie jesteśmy już w Kansas - powiedział do siebie i poszedł za Lucienem.

* Aluzja do książki Czarnoksiężnik z krainy Oz.

9

Trey wrócił do swojego pokoju i został tam przez re­sztę ranka. Ukrywał się, miał tego świadomość, ale chciał być z dala od wszystkich, a tylko w tym miejscu było to możliwe. Prawie przez godzinę stał w kabinie prysznicowej pod strumieniem gorącej wody, powracając myślami do wydarzeń ostatnich dwudziestu czterech go­dzin, i wciąż dochodził do tych samych wniosków, zadając sobie te same pytania. Potem ubrał się i położył na łóżku, wpatrzony w sufit.

O jedenastej usłyszał pukanie.

- Wejdź - powiedział.

Zdziwił się, gdy zobaczył Toma. Wysoki Irlandczyk za­trzymał się w otwartych drzwiach, jakby za nic nie chciał przekroczyć przepaści, która oddzielała samotnego Treya od reszty domu.

- Wszystko w porządku? - zapytał.

- Tak, chyba tak - odparł chłopak.

- Wszyscy się zmyli. Alexa poszła na zakupy ze swoją przyjaciółką Stephanie, a Lucien dogląda na górze przy­gotowań do twojej popołudniowej sesji. - Spojrzał uważniej na chłopca. - Może coś przegryziesz i napijesz się herbaty? Pani Magilton wyszła, ale zostawiła nam tonę kanapek. Szkoda, żeby się zmarnowały. - Zamilkł i cofnął się kilka kroków, pozostawiając drzwi otwarte. - A poza tym nie mieliśmy okazji pogadać.

Trey powoli spuścił nogi z łóżka i usiadł, spoglądając na Irlandczyka.

-Jakie kanapki? - zapytał.

-Jakie tylko dusza zapragnie. Chodź, przed tobą ko­lejny ważny dzień, a jak mawiała moja staruszka, „Nie dasz rady z pustym workiem". - Odwrócił się i ruszył w stronę kuchni.

Trey poszedł za Tomem i usiadł na jednym z krzeseł. Czajnik bulgotaniem oznajmił, że woda już się zagotowa­ła, a Tom wyjął dwa kubki z szafki nad zlewem.

Poranne gazety wciąż leżały na stole; nagłówki z pierw­szych stron zapowiadały relacje z pożaru w domu dziec­ka. Chłopak odsunął dzienniki, nie chcąc oglądać potwor­nych zdjęć.

Patrzył na barczystego Irlandczyka zajętego przygo­towaniem herbaty.

- Jak długo dla niego pracujesz? - rzucił. Pytanie to nie dawało mu spokoju (podobnie jak inne: „Jak możesz dla niego pracować?").

- Rany, nie wiem. Tak długo, że już nie pamiętam. - Tom położył na blacie ściereczkę do naczyń i wychylił się z podwyższonej kuchni, spoglądając na Treya. - Mo­żesz mu zaufać. Wiem, że czujesz się, jakbyś wpadł do króliczej nory i znalazł się w jakimś narkotycznym kosz­marze Lewisa Carrolla, ale możesz mu zaufać. Troszczy się tylko o twoje dobro.

- Czy kazał ci ze mną porozmawiać?

- Absolutnie nie. To nie w stylu Luciena. Po prostu się martwi. Martwi się, że nas opuścisz i będziesz próbował sam się w tym wszystkim rozeznać; jednocześnie chyba liczy na to, że dojdziesz do siebie, jak już się oswoisz z nowym życiem. Osobiście odradzałbym ci odejście; dla ciebie to już nie jest ten sam świat, dlatego będziesz po­trzebował pomocy, żeby sobie poradzić... i przetrwać.

Trey odniósł dziwne wrażenie, że była to najdłuższa wypowiedź Toma w ostatnim czasie, i zastanawiał się, czy ten surowy Irlandczyk zachowuje się tak, ponieważ jest z nim w domu ktoś normalny. Pomimo surowego spojrzenia mężczyzny i szorstkiego sposobu bycia czuł się przy nim dobrze, może dlatego, że, jak się wydawa­ło, Tom niczego od niego nie oczekiwał i chyba rozumiał go lepiej niż Lucien i Alexa. A może też dlatego, że wy­dawał się taki pewny siebie, a jego postawa udzielała się tym, którzy z nim przebywali.

- Po prostu nie czuję się swobodnie w jego towarzy­stwie - wyjaśnił Trey po chwili milczenia. - Patrząc na niego, od razu myślę o tym, czym jest i co robił.

Tom przyniósł herbatę i postawił przed chłopakiem jeden z kubków. Następnie zdjął folię z góry kanapek na środku stołu, po czym wziął w ogromną dłoń małą, trój­kątną kromkę i wsadził ją sobie całą do ust.

- Boisz się go? - zapytał.

- Oczywiście - przyznał Trey. - Ale to dziwne uczucie, coś więcej niż zwykły strach. Zawsze, gdy jest w pobliżu Lucien, czuję wzbierający we mnie gniew. A ja normalnie taki nie jestem, rzadko się złoszczę.

Tom pokazał na kanapki, zachęcając Treya do jedzenia. Sam pogryzał kolejną w zamyśleniu, a chłopak nie czuł potrzeby przerwania milczenia, jakie zapadło.

- To zupełnie naturalne, że odczuwasz gniew w obec­ności Luciena. Jezu, przecież on porwał cię z domu dziec­ka, potem oznajmił, że jest wampirem i że zmieniłeś się w wilkołaka, a jakby tego było mało, zasunął ci nowi­nę, iż to jego brat zamordował twoich rodziców, a teraz ten sam braciszek zamierza cię zmieść z powierzchni ziemi. Nic dziwnego, że takie wieści nie są na pierwszym miej­scu twojej listy świątecznych życzeń.

Trey skinął głową i sięgnął po kanapkę. - Jak to się stało, że zacząłeś dla niego pracować? - zapytał.

Tom odstawił kubek i wsadził palec do ust, by wydłu­bać spomiędzy zębów resztki jedzenia.

- Wychowywałem się w Irlandii i wtedy był ze mnie kawał łobuza. Wiesz, taki typ zarozumiałego młodziaka, któremu się wydaje, że jest kuloodporny. Twardziel. Mało przyjemny kompan. - Wziął kolejną kanapkę i spoj­rzał na nią. - Wpadłem w złe towarzystwo. A niektórzy z tych ludzi... jak by to powiedzieć... nie byli dokładnie tymi, za kogo się podawali. - Przeżuwając, spojrzał za okno, jakby wracał pamięcią w przeszłość.

- W któryś weekend postanowiliśmy urządzić imprezę na farmie mojego wuja. Wyjechał na wakacje, więc mieli­śmy wolną chatę. Zamierzałem jechać tam w sobotę rano, l)y przygotować wszystko, picie i jedzenie, ale w piątek skończyłem pracę przed czasem i stwierdziłem, że wcze­śniej pojadę na farmę. Szedłem już do domu z zakupami zrobionymi po drodze w spożywczym, gdy usłyszałem jakieś odgłosy w stodole. Myślałem, że to dzieciaki z są­siedztwa, i skręciłem tam. To, co zobaczyłem tamtego wieczoru, na zawsze zmieniło moje życie.

Trey z trudem wytrzymał jego spojrzenie.

- Nikt nie wiedział, że dwóch z naszej bandy było wampirami. Porwali dziewczynę, która wracała wieczo­rem z babskiego wieczoru w wiosce. Kiedy wszedłem do stodoły, rozrywali biedaczkę na strzępy, wysysając z niej krew i życie. Próbowałem ich powstrzymać, ale zaatako­wali mnie i porządnie stłukli. Spodziewałem się, że gdy z nią skończą, zabiorą się za mnie. Zostałem pobity do nieprzytomności. Stąd ta pamiątka. - Pokazał na szpet­ną bliznę na prawym policzku. - I byłoby po mnie, jak sami powiedzieli, lecz nagle w stodole pojawił się męż­czyzna. Kiedy odzyskałem przytomność, oba wampiry nie żyły, a przybysz próbował ratować dziewczynę. Jej już nie pomógł, ale mnie wyciągnął w jednym kawałku i jeszcze połatał. Lucien uratował mi życie, nie tylko w sensie dosłownym, i od tamtej pory mu towarzyszę.

W kuchni zapadła cisza, którą mąciło tylko głośne siorbanie Irlandczyka.

- Dzięki - odezwał się wreszcie Trey.

- Za co?

- Za to, że opowiedziałeś mi to wszystko. Dzięki. Odpowiedział skinieniem głowy. Spojrzawszy na Treya

spod zmarszczonych brwi, kiwnął głową w stronę kana­pek.

- Zjesz je, czy pozwolisz, żeby się zmarnowały? Dzisiaj będziesz potrzebował mnóstwo energii.

- Co zaplanował dla mnie Lucien? - zapytał Trey, po czym ugryzł kanapkę z serem i pomidorem.

Tom wyszczerzył zęby w uśmiechu, a jego nieugięte spojrzenie ożywiły przewrotne iskierki.

- Sam zobaczysz - odpowiedział.

10

Alexa wróciła wczesnym popołudniem, obładowana licznymi kolorowymi reklamówkami z nazwami znanych sklepów. Postawiła je na podłodze przy kanapie i opadła na miękkie poduszki, głośnym westchnieniem wyrażając zmęczenie.

Tom, usadowiony z gazetą w jednym z wyściełanych foteli, spojrzał na nią znad srebrnych okularów, a kiedy przeniósł wzrok na torby, w kącikach jego oczu pojawiły się drobniutkie zmarszczki.

- Takie małe zakupy, Alexo? Co się stało? Znowu wyczyściłaś kartę?

- Nie - odparła Alexa znużonym tonem. - Musiałam wracać. Tata prosił, żebym oprowadziła Treya po domu, zanim zaczną. Gdzie on jest? - zapytała.

- Tutaj - odpowiedział Trey, wchodząc do pokoju. Spojrzał na stos toreb przy kanapie i zagwizdał. - O kur­czę! - zawołał. - Dla ilu osób robiłaś zakupy?

-Tylko nie zaczynaj! - zaperzyła się Alexa, siada­jąc. - Tom już mnie objechał. Spodziewałam się więcej zrozumienia od rówieśnika. Ale dla ciebie też coś mam - dodała i wsunęła rękę do jednej z reklamówek. Wyjęła z niej różowo-szary sweter, jakiego Trey w życiu by nie włożył. - Co myślisz? Kaszmirowy, Paul Smith.

Trey zauważył, jak Tom poprawia na nosie okulary i chowa się szybko za gazetą.

- No... taa. Dzięki, że pomyślałaś i w ogóle, Alexo, ale to chyba nie mój styl. Jest trochę... pasiasty. - Nie odrywał od niej wzroku, żeby nie patrzeć na Toma, któ­ry wiercił się na swoim miejscu, usiłując powstrzymać śmiech.

Alexa posłała Irlandczykowi chłodny uśmiech i sta­nęła przed Treyem.

-Jesteś gotowy? - zapytała.

- Na co? - odpowiedział ten pytaniem.

- Na wielki objazd. No, może nie objazd i nie tak wielki, ale tata chciał, żebyś zwiedził dom i zobaczył, jak wszystko wygląda.

- Och. W takim razie prowadź, Makdufie*. Alexa posłała mu pytające

- Moja babcia zawsze tak mówiła, kiedy gdzieś szli­śmy. Dopiero w ostatniej klasie, przy okazji lektury Makbeta, dowiedziałem się, że jest to przekręcony cytat. Chyba bardziej podoba mi się wersja babci.

- W takim razie chodź. Przejdźmy przez to możliwie bezboleśnie.

Podeszła do windy i nacisnęła guzik - drzwi od ra­zu się otworzyły. Trey stanął blisko Alexy, wdychając za­pach jej perfum, ona zaś wcisnęła przycisk pierwszego piętra. Wyczuwał, że chyba ją uraził swoim komentarzem na temat swetra, w czym utwierdzała go cisza, jaka zale­gła w kabinie, kiedy zjeżdżali.

Gdy drzwi ponownie się otworzyły, Trey zobaczył duże biuro. Z wypełniającego je ogólnego szumu płynę­ły dzwonki telefonów i stukanie w klawiatury kompute­rów.

Wysiedli z windy.

- To jedna z firm ojca. Zajmuje całe pierwsze piętro - wyjaśniła Alexa i poprowadziła Treya między rzędami boksów, których niskie ścianki oddzielały biurka pracow­ników.

- Nie będę udawała, że wiem, kim są pracownicy albo czym się zajmują, w każdym razie ich działalność sprowa­dza się głównie do gromadzenia informacji. Cały personel jest podzielony w stosunku siedemdziesiąt do trzydziestu między istoty cienia i ludzi, w większości są to różnego rodzaju demony. Tom wszystkim zarządza i z pewnością zaspokoi twoją ciekawość, jeśli tylko zechcesz poznać więcej szczegółów. - Ruszyła dalej, lecz Trey chwycił ją za ramię i zatrzymał.

- Chwileczkę. Czy powiedziałaś, że większość z tych ludzi to demony? - Powiódł wzrokiem po sali, skupiając uwagę na zajętych pracą. Wszystko wyglądało zupełnie normalnie.

- Zgadza się. To ma sens. Nasi pracownicy rozpra­cowują co bardziej nikczemne poczynania istot cienia w świecie ludzi i im zapobiegają. Jak brzmi to powiedze­nie: „Złodziej pozna złodzieja"?

* Leadon, Macduff, przekręcony cytat z Makbeta Williama Szekspira. W oryginale: Lay on, Macduff („Nacieraj, Makdufie").

- Zaraz, Alexo. - Trey ścisnął mocniej jej ramię. - Ot­chłań i nasz świat... współistnieją, czy tak? Jak światy równoległe?

- Coś w tym rodzaju.

- Twierdzisz, że demony i inne istoty cienia potrafią przechodzić ze swojego świata do naszego?

- I odwrotnie. Od początku czasu istniały portale między światami. Co więcej, ktoś o wystarczającej mo­cy i wiedzy magicznej potrafi stworzyć tymczasowy por­tal.

- Chcesz powiedzieć, że na tej sali są demony? -Trey jeszcze raz się rozejrzał, kręcąc głową z niedowie­rzaniem. - Wszyscy wyglądają normalnie - powiedział cicho.

Alexa, trochę zdziwiona, podążyła za jego spojrzeniem. A potem nagle popatrzyła na niego i otworzyła usta, za­czerwieniona.

- Zupełnie zapomniałam. Przecież ty ich nie rozpo­znajesz. Och, Treyu, przepraszam. Ależ jestem głupia. Bo, widzisz, oni się chowają za pomocą maskującego za­klęcia. Postać ludzka pełni rolę kamuflażu w tym świe­cie. Inne istoty cienia widzą ich przez tę zasłonę. Trudno to wyjaśnić. Jakbyś patrzył na kogoś przez przeźroczy­stego manekina; widzisz, że ten manekin porusza się i mówi tak samo jak istota w jego wnętrzu, ale wiesz, że i ni nie jest prawdziwy. - Zamilkła na chwilę. - Będziesz mógł ich zobaczyć - mówiła dalej - kiedy przemienisz się w wilkołaka, lecz pozostając w ludzkiej postaci, nie rozpoznasz demona.

- Ale ty ich widzisz. A mówiłaś, że nie jesteś istotą cienia.

- Dzięki zaklęciu. Jest trudne do opanowania, za to pozwala człowiekowi widzieć kamuflaż demona. Tom potrzebował prawie roku, żeby się go nauczyć. - Uśmiech­nęła się szeroko. - No, ale on nienawidzi magii.

Trey pokręcił głową, patrząc dookoła.

- Jeden ze speców, który pracuje w którejś z firm ojca, wynalazł hełmofon umożliwiający patrzenie oczyma istoty cienia, ale urządzenie okazało się bardzo niewygodne i zarzucono ten projekt.

- Witaj, Alexo. - Kobieta o pogodnym obliczu poma­chała do nich zza biurka, które właśnie mijali.

- Cześć, Ruth. Och, dzięki za manuskrypty, które sko­piowałaś dla mnie w zeszłym tygodniu, bardzo ciekawe - odpowiedziała Alexa i odmachała do kobiety. - Ruth jest kochana i potrafi pomóc znaleźć prawie wszystko na temat poltergeistów i telekinezy. To jej konik - dodała ściszonym głosem.

- Czy ona też jest demonem? - zapytał Trey równie cichym szeptem, spoglądając na pulchną kobietę w letniej sukience, która stukała energicznie w klawiaturę.

Alexa szerzej otworzyła oczy.

- Nie, Ruth jest człowiekiem. Ale otrzymuje od zmar­łych wiadomości, które materializują się na karteczkach w jej torebce. Niezłe, co?

Poszła przodem i zatrzymała się przed jednymi z dwoj­ga drzwi na końcu sali. Otworzyła je i weszła, dając znak, by podążył za nią.

- To jest biblioteka naukowa. - Zamknęła za nimi drzwi; znaleźli się w dużym, słabo oświetlonym pokoju ze stołami ustawionymi w podkowę. W jej wnętrzu sta­ły lampy. W świetle dwóch z nich siedziały dwie osoby pochylone nad licznymi książkami i mapami. Zerknęły przelotnie znad swoich tomów i zaraz wróciły do ich stu­diowania.

- Ojciec jest właścicielem całego budynku - mówiła ściszonym głosem Alexa. - Kiedyś był to magazyn zbo­żowy, ale dwadzieścia pięć lat temu został przebudowany. Tutaj można zacząć szukać odpowiedzi na niektóre z py­tań, które kłębią się w twojej głowie.

Podeszła do dziwnej maszyny wbudowanej w ścianę po prawej stronie. Przypominała ogromną lodówkę bez drzwi, tak dużą jak Trey, i o szerokości, na oko, czterech metrów. Kiedy dziewczyna nacisnęła guzik, we wnętrzu maszynerii zamrugało bladoniebieskie światło. Trey zo­baczył, że jest to coś w rodzaju automatycznego dystrybutora, jakie widuje się w aptekach, a gdy Alexa wstukała jakiś numer, kolumny półek przesunęły się w dół, w głąb urządzenia, zastąpione przez nowe.

Na każdej z półek stał równy szereg około dwudziestu książek; kolejne rzędy pojawiały się i znikały, a Trey za­uważył, że niektóre z tomów są tak stare, że trudno nazwać je książkami - były to ledwie pliki pomarszczonych pergaminów, oprawione w jakieś postrzępione tkaniny.

- Proszę - powiedziała Alexa i podała mu podniszczony wolumin, który zdjęła z jednej z półek. - Kolejne źródło podstawowych informacji.

- Co to jest?

- Książka o wampirach. Chyba najbardziej wyczerpująca pozycja. Autor opisuje ich fizjologię, historię, co ro­bić żeby przeżyć, i jak...

- Jak je zabić? - zapytał Trey wpatrzony w nią.

- To też. Myślałem, że cię zainteresuje.

Trey pokręcił głową ze złością.

- To nie jest prawda.

- Co nie jest prawdą?

- Ta legenda. Lucien opowiedział mi o Theissie i jego wizjach. To nieprawda. Nie zamierzam wypełniać jakiegoś zwariowanego proroctwa, przekazanego przez faceta, który usmażył się na stosie.

- Rozumiem. Ale może nie zaszkodzi się dowiedzieć, / jaką istotą będziesz mieszkał? Albo poczytać o kimś, kto chce cię zabić? - Pokazała głową na książkę, po czym odwróciła się i wyłączyła urządzenie.

- Skąd on ma na to pieniądze? - zapytał Trey. Kiwnął głowę w stronę sali, z której wyszli. - Czym się zajmuje twój ojciec?

-Jak już mówiłam, nie będę udawała, że rozumiem wszystko, co tu się dzieje. Ale wiem, że dostarcza syste­my bezpieczeństwa dla korporacji działających na całym świecie. Jakiś czas temu Kaliban doszedł do wniosku, że może osłabić ludzkość, atakując koncerny. Gdyby uda­ło mu się przeniknąć do dużych instytucji finansowych, firm elektronicznych, produkujących energię czy broń... lista jest długa... uzyskałby władzę nad światem. Ludzie mojego taty starają się mu to uniemożliwić. Co więcej, ojciec, wykorzystując pewne umiejętności różnych demonów, pomaga firmom znaleźć rozmaite surowce: ro­pę, gaz ziemny, diamenty, złoto. Ludzie gotowi są zapłacić duże pieniądze za taką pomoc.

Wyszli na korytarz.

- Druga sala jest bardzo podobna do tej, tyle tylko, że pełno w niej komputerów. Tam odrabiam lekcje - dodała Alexa.

- Uczysz się jeszcze? - zapytał Trey, idąc za nią mię­dzy boksami biura. - Myślałem, że ciebie to już nie doty­czy albo że masz prywatnych nauczycieli.

Zatrzymała się przy windzie i nacisnęła guzik. Drzwi otworzyły się natychmiast.

- Nie, Treyu. Chodzę do szkoły. Lubię normalność -wyznała, kiedy wszedł za nią do środka. - Tata pewnie będzie chciał, żebyś też poszedł do szkoły. Najwyższe piętro, jak wiesz, to nasze mieszkanie. Możesz zwiedzać wszystko, czego jeszcze nie zobaczyłeś. Nie ma tam za­kazanych stref, z wyjątkiem mojej sypialni. Aha, i jeśli chcesz zachować swoje jądra, to lepiej nie zaglądaj bez pozwolenia do pokoju Toma. - Uśmiechnęła się, a w tej samej chwili rozległ się dzwonek windy sygnalizujący, że dotarli na drugie piętro.

Wyszli do długiego, wąskiego korytarza z trojgiem drzwi po obu stronach.

- Tu jest sala gimnastyczna - powiedziała i otworzyła pierwsze drzwi po prawej stronie. W pomieszczeniu usta­wiono sprzęt do aerobiku, do biegania, wiosłowania i do różnych ćwiczeń. Pod przeciwległą ścianą stały sztangi. Ławeczkę do wyciskania i stanowisko do przysiadów ze sztangą umiejscowiono między półkami pełnymi hantli i metalowych krążków. - Za tymi drzwiami jest ring bok­serski z workami i innym sprzętem.

Zamknąwszy drzwi, otworzyła identyczne po drugiej stronie korytarza.

- To studio taneczne - wyjaśniła. Trey zobaczył drew­nianą podłogę z lustrzaną ścianą i poręczami. - Jeśli chcesz trenera, to z pewnością da się to załatwić. Możesz też ćwiczyć z ojcem albo z Tomem.

Poszli dalej korytarzem. Alexa wskazała drzwi widocz­ne na końcu korytarza po obu jego stronach.

- Tam są szatnie dla pań i panów, z toaletą i pryszni­cem; windą pojedziesz na basen na dachu.

Kiedy stanęła między drzwiami umieszczonymi cen­tralnie, pokazała za siebie.

- Sauna i łaźnie parowe są tam, ale dzisiaj - powiedzia­ła, otwierając ostatnie drzwi - idziemy gdzie indziej.

Weszli do dość ciemnego pomieszczenia, w którym po obu stronach przejścia zamontowano rzędy krzeseł. Na środku, z przodu, widać było dwa korty do squasha ze szklanymi ścianami. Trey zauważył, że nie ma środkowej ściany oddzielającej korty, co czyniło powierzchnię do gry dwukrotnie większą niż normalnie. Rozglądał się, próbując pojąć, gdzie się podziała ściana, i doszedł do wniosku, że pewnie jest wysuwana, tak jak telewizor w mieszkaniu na górze.

Światła kortów rozlewały jaskrawy blask daleko na obszar dla widowni. W kącie leżały ułożone w stos gru­be gimnastyczne materace i ochraniacze, jakich używa się na przykład podczas treningów rugby. Poza tym korty były puste.

- Ach, jesteście! - zawołał Lucien gdzieś z lewej stro­ny. Trey odwrócił się i zobaczy! Toma, Luciena oraz jesz­cze jednego mężczyznę, usadowionych prawie na samej górze widowni. Kiedy cała trójka zaczęła do nich schodzić, zauważył, że wampir ma na sobie dres, co zdaniem Treya stanowiło dość osobliwy widok.

- To jest Hopper - przedstawił obcego Lucien, a Trey podał mu rękę. - Będzie nam pomagał w dzisiejszej sesji.

- Miło cię poznać, młodzieńcze. Najprawdziwszy likantrop, tak? Powiedział ci, że jesteś ostatnim ze swoje­go rodzaju? Tak? Nie ostatnim żyjącym wilkołakiem, ale ostatnim naturalnym. Jesteś kimś wyjątkowym, tak: wyjątkowym. To zaszczyt móc uścisnąć ci dłoń. - Hop­per ani przez chwilę nie stał nieruchomo. Było coś irytującego w jego zachowaniu; nieustannie kiwał głową i mrugał małymi, świńskimi oczami, jakby miał je czymś zaprószone. Trey nie potrafił powiedzieć dlaczego, ale od razu zapałał niechęcią do tego niedużego mężczyzny.

- Nigdy wcześniej nie widziałem czystej krwi wilko­łaka - ciągnął Hopper. - Spotkałem mnóstwo tych cho­lernych idiotów, co to wałęsają się, piją wodę ze śladów wilczych łap i recytują stare zaklęcia. Wszystkim w końcu odbija krwawa palma i kończy się na tym, że zabijają mnó­stwo ludzi. Ale nie naturalny... nie, taki nigdy. Gdybyś chciał wiedzieć, to jestem dżinem plujem.

- Och, na miłość boską - jęknął Tom i odwrócił się zdesperowany.

- Zielony jest, co? Zieloniutki jak wzgórza Nongroth - rzekł Hopper i zaczął mrugać w niepokojąco szybkim tempie. - Dżin pluj. Posługując się właściwą nomen­klaturą, należałoby powiedzieć, że jestem dżinem Orn z drugiego poziomu, posiadającym umiejętności ataku i obrony plwociną. Ale wszyscy nazywają nas plujami, łatwiej wpada w ucho. Pozwól, że coś ci pokażę.

Zrobił krok do tyłu i się uśmiechnął, odsłaniając dwa rzędy brązowych zębów w nie najlepszym stanie. A potem spojrzał na przeźroczystą ścianę z tyłu kortu i splunął.

Gdy tylko pocisk wyleciał z jego ust, od razu zaczął przybierać okrągły kształt, aż wreszcie do ściany przykleiła się kula galaretowatej mazi wielkości piłki futbolowej.

- Podejdź tam - powiedział Hopper, pokazując głową na kulę. - I dotknij jej palcami.

- Nie, dziękuję - odparł Trey, krzywiąc się z obrzy­dzeniem. Nie potrafił się do tego zmusić.

- Śmiało - nie ustępował dżin. - To nie jest normalna ślina. Potrafimy wytwarzać tę substancję, kiedy chcemy. Dotknij, to nie boli. - Mocno popchnął Treya w kierunku ściany.

Chłopak spojrzał na Luciena, który wyraźnie powstrzy­mywał śmiech, obserwując przerażenie na twarzy Treya.

- Zrób to - rzucił wampir i kiwnął głową zachęcająco. - Nie odpuści ci, dopóki go nie posłuchasz.

Trey wyciągnął ostrożnie rękę i przysunął ją do drżą­cej kuli glutów.

Gdy tylko dotknął mazi, poczuł szarpnięcie i jego pal­ce zanurzyły się w kuli, jakby galaretowata substancja je pochwyciła. Chłopak drgnął i spróbował cofnąć dłoń, a wtedy jego ręka została wessana głębiej, aż wreszcie kula wciągnęła w siebie całą jego pięść aż po nadgarstek. Kiedy tylko przestał szarpać dłonią, substancja też jakby przestała wsysać, lecz ręka pozostała uwięziona.

Spojrzał z niepokojem na pozostałych, którzy obserwo­wali go z wyrazem rozbawienia na twarzach. Hopper aż podskakiwał w miejscu, a Trey pomyślał, że przypomina karzełka Titeliturego.

- Uwolnij go już, Hopper - odezwał się Tom stanow­czym głosem, widząc rosnące niezadowolenie Treya.

- Nie możesz się ruszyć?! - zawołał podekscytowany dżin. - Nie dasz rady, żeby nie wiem co! - Roześmiał się i skierował palec na dłoń chłopca.

- Powiedziałem, żebyś go uwolnił, ty glutowaty synu garnoga. Wystarczy tej zabawy. - Tom popchnął Hoppera w kierunku chłopaka.

Trey nie miał pojęcia, co to jest garnog, lecz wyraz twarzy Hoppera sugerował, że nie podoba mu się, gdy ktoś tak nazywa jego rodzica. Demon położył rękę na ramieniu Treya, a wtedy dłoń chłopca po prostu wysunę­ła się z galaretowatej kuli. Jakby dotknięcie dżina spra­wiało, że substancja traciła lepkość.

Trey spojrzał na swoje palce i ze zdziwieniem zobaczył, że są zupełnie suche i że nie ma na nich najmniejszych śladów mazi. Nic też nie poczuł, gdy je powąchał.

Lucien podszedł bliżej.

- Hopper jest tutaj, żeby nam pomóc, gdyby coś poszło nie tak. Posługuje się swoim ładunkiem bardzo precyzyj­nie i potrafi czasowo unieruchomić cokolwiek lub... ko­gokolwiek. Jest też z nami Tom ze swoją straszną bronią. - Lucien podniósł dziwnie wyglądającą strzelbę i podał ją asystentowi. Tylna część nie różniła się od strzelb, które Trey widział na filmach, i miała drewniany korpus zaraz za spustem. Za to przekrój lufy był bardzo duży, jakby ktoś ją napompował.

- To broń niezabijająca, używana do wystrzeliwania metalowej siatki, w którą chwyta się zwierzęta i ludzi. Technologia jest niesprawdzona, dlatego mamy wsparcie Hoppera.

Dżin, pociągnąwszy nosem, spojrzał na nowe urzą­dzenie w rękach Toma.

- To żelastwo śmierdzi nieszczęściem. Lepiej zostać przy sprawdzonych metodach, jak sposoby starego Hop­pera.

- Tak czy inaczej - odparł Tom - w tym przypadku nie zawadzi większa ostrożność.

- Chciałem tylko powiedzieć, że my, dżiny pluje, po­siadamy...

- Zamkniesz wreszcie tę cholerną jadaczkę, Hopper? Albo przyniosę prawdziwą strzelbę i zobaczymy, jaki je­steś szybki i precyzyjny!

Trey zerknął na Alexe. Uśmiechnęła się i pokręciła głową, spoglądając na Hoppera i Toma, którzy nie prze­stając sobie wymyślać, wyszli drzwiami w głębi kortu. Chłopiec odwrócił się do Luciena i zapytał:

- To co robimy?

- Wejdziemy tam razem - odparł ten i zza drzwi wyciągnął długi pręt z włókna szklanego. Wsunął dłoń w skórzaną pętlę doczepioną do końca pręta, który te­raz zawisł na jego nadgarstku. - A potem - kontynuował - z własnej woli zamienisz się w wilkołaka. Wtedy, panie Laporte, stoczymy pojedynek, odbędziemy sparring, że się tak wyrażę.

Trey zaśmiał się mimowolnie, ale gdy przyjrzał się uważniej twarzy Luciena, jego uśmiech zgasł. -Ty... mówisz poważnie.

- Oczywiście - przytaknął wampir i podszedł bli­żej. - Treyu, rozumiem, że cały twój świat wywrócił się do góry nogami, ale musisz zaakceptować to, kim jesteś i, co ważniejsze, nauczyć się używać mocy, które odzie­dziczyłeś.

Zrobił krok do tyłu i obrzucił chłopca uważnym spojrzeniem.

- Zostaniesz w tym ubraniu czy chcesz się prze­brać?

- A muszę? To nie wystarczy?

Nie, w porządku. Zastanawiałem się tylko, czy bardzo lubisz to ubranie.

- Dlaczego?

Och, nieważne - odrzekł Lucien i ruszył do drzwi.

- Hej, wy tam, przyjdziecie wreszcie?! - zawołał Tom z wnętrza kortu. Zajął pozycję w kącie za stosem materaców, spomiędzy których wystawała lufa jego karabinka. - Bo jeśli każecie mi tu dłużej siedzieć z tym marudzącym, głupim flegmomiotem, to jeszcze przez kilka tygodni będziecie zbierać jego resztki!

Lucien zatrzymał się w drzwiach i odwrócił do Treya z pytającym wyrazem twarzy.

No, Treyu, chcesz zobaczyć, co w tobie drzemie?

Trey omal nie wybuchnął śmiechem, tak bardzo ab­surdalna wydawała mu się cała sytuacja, lecz gdy spojrzał w oczy stojącego przed nim wampira, nie dostrzegł w jego wzroku ani cienia rozbawienia. Pokręcił tylko głową i poszedł za nim na swoją pierwszą sesję treningową.

11

Lucien stanął przed Treyem. Nadal miał pręt z włókna szklanego. Uśmiechnął się do chłopca i szybko powiódł wzrokiem po korcie, by się upewnić, że wszystko jest na swoim miejscu.

- To będzie nowe doświadczenie dla nas obu. - Głos Luciena odbił się od betonowych ścian jak piłki do squasha, dla których były przeznaczone. Treyowi wydało się, że usłyszał w tonie wampira nutę zdenerwowania, co jeszcze spotęgowało strach chłopaka przed tym, co miało nastąpić.

- Celem tej sesji jest spowodowanie twojej całkowi­tej przemiany w wilkołaka. Dzięki amuletowi zachowasz ludzką inteligencję, jednocześnie doświadczając pełnej mocy likantropa. Musisz jednak umieć kontrolować wilka, który jest częścią twojej natury. Ten pierwszy raz pomo­gę ci w transformacji, a potem już w razie potrzeby sam będziesz umiał ją inicjować. Gdy już przyjmiesz postać wilkołaka, będziemy walczyć. Chcę, żebyś zobaczył, jak to jest zmierzyć się z inną istotą cienia, a nie widzę lepszego partnera, na którym mógłbyś się wprawić, że tak to ujmę, niż wampir.

Lucien zamilkł i stanął na lekko ugiętych kolanach. Od razu przyjął groźną, agresywną postawę. Także jego spojrzenie ani trochę nie podobało się Treyowi.

- Jakieś pytania? - odezwał się wampir i powoli zaczął okrążać chłopaka.

- Lucienie, czy to jest konieczne? Nie ma innego spo­sobu?

- Ważne, abyś spróbował zachować kontrolę nad so­bą przez cały czas, przez jakąś godzinę - mówił dalej Lucien, jakby w ogóle go nie słyszał. - Podczas naszych sesji z pewnością nieraz się zranimy, ale w przeciwień­stwie do ran zadawanych nam pod postacią człowieka, które potrafimy uleczyć prawie natychmiast, te zada­wane istotom cienia przez inne podobne istoty goją się bardzo powoli. Jeśli stracisz panowanie nad sobą i zaatakujesz mnie z pełną siłą swoich zębów i pazurów, możesz mnie poważnie okaleczyć albo nawet zabić. Ro­zumiesz, Treyu?

Lucien kiwnął głową do Toma i Hoppera, którzy cze­kali w swoich kątach.

- Dlatego oni są z nami. To moje ubezpieczenie na wy­padek, gdybyś nie potrafił zachować zimnej krwi.

- A jaką ja mam pewność, że ty nie stracisz kontroli nad sobą? - zapytał Trey.

- W tym względzie musisz mi po prostu zaufać. Go­towy?

- Lucienie, nie chcę tego robić - rzekł chłopak.

- Wiem. Gdyby istniał lepszy sposób, wykorzystałbym go. Spodziewałem się, że tak zareagujesz. Dlatego za­brałem ze sobą to. - Spojrzenie wampira stało się zimne i bezlitosne, a jego dłoń zacisnęła się na rączce pałki, którą dotąd miał zawieszoną na nadgarstku. Niespodziewanie, zamiast ją unieść i zaatakować Treya, Lucien wyprostował ramię i przyłożył koniec pałki do jego piersi.

Chłopak odczuł porażenie prądem z ościenia do pogania­nia bydła, jakby w piersi wybuchła mu bomba. Ból, niczym fala tsunami, przelał się przez całe jego ciało, przenikając każdą cząstkę, na co zareagował przeraźliwym krzykiem, a potem zatoczył się do tyłu i upadł na twardą podłogę. Nie potrafił zmusić płuc, by znowu pracowały normalnie. Nie mógł zaczerpnąć tchu. Trey poczuł wzbierający w nim strach, aż wreszcie - wydawało się, że trwa to wieki - jego gardło otworzyło się i zassało powietrze.

- Bolało, co? - Lucien stał za nim pochylony, ze złowro­gim, szyderczym uśmiechem na ustach, który zamienił jego twarz w halloweenową maskę. Z płonącymi oczami ruszył powoli w kierunku chłopca. Trey obejrzał się przez ramię i po raz pierwszy od ich spotkania dostrzegł istotę cienia pod gładką maską spokoju, za którą Lucien chował się przed światem. Zobaczył oblicze wampira niezdolnego do współczucia i ucieszył się, że tamten przed laty kazał sobie usunąć kły i pazury.

-Lucienie... - bąknął chłopak do zbliżającego się wampira.

- Lepiej zacznij się przemieniać, Treyu, bo oścień jest już prawie naładowany i zaraz znowu pogłaszczę cię prądem, jeśli nie będziesz gotowy.

- Boże, Lucienie, co ty...?

- Za późno, zielone światło! - Lucien dźgnął chłopaka elektrodami między łopatkami.

Trey przeturlał się po podłodze, wydając przeraźliwy wrzask, jak lis rozszarpywany przez sforę psów myśliw­skich. Zatrzymał się przy nogach Luciena. Uwięziony w kokonie bólu, nie rozumiał, w jaki sposób tamten zdołał się tak szybko przemieścić na drugi koniec kortu. Wampir poruszał się z niewiarygodną prędkością.

Chłopak zwinął się w kłębek i wrzasnął do Luciena, żeby przestał.

Wampir przysiadł w kucki i spojrzał na swoją broń. Kiedy znowu się odezwał, jego głos ociekał jadem.

- Nie próbowałem tego na sobie. Widzę, że pierwsze podejście w niczym ci specjalnie nie pomogło. Dam ci spokój, jeśli tylko zmienisz postać. Co ty na to?

Zamilkł na moment.

- Nie? Szkoda, bo moja dziecinka znowu jest prawie gotowa. A ty, Treyu? - Przysunął oścień do chłopaka, kierując w niego elektrody.

- NIE! - ryknął Trey. Przeturlał się w bok i dźwignął na nogi. Milion supernowych eksplodowało, gdy kuleczki energii uderzyły o siebie i wybuchły w jego ciele. Była to mieszanka najdotkliwszego bólu i największego skoku adrenaliny, jakich kiedykolwiek doświadczył. Zawładnęła nim całkowicie. Jego ciało napięło się, gdyż wszystkie mięśnie momentalnie się usztywniły; kości zaczęły mu się wydłużać i pogrubiać, co powodowało nieprzyjemne odczucia. W przerośniętych mięśniach włókna powiela­ły się gwałtownie i Trey poczuł nagły przypływ mocy. Z porów skóry zaczęły wyrastać grube, twarde włosy, pokrywając ciało od stóp do głów, z ust wyłoniły się kły, na końcach palców zaś pojawiły się wielkie szpony.

Twarz Treya wyglądała jak w agonii: szczęka wysunęła się do przodu, a wargi odsłoniły zęby w jakimś szalonym szyderczym uśmiechu. Chłopcu wydawało się, że prze­miana trwa całe wieki i zaczął się zastanawiać, dlaczego nie zemdlał z bólu. Dla obserwatorów jego transformacja nie trwała nawet sekundy.

A potem wszystko ustało.

Uporczywy ból, od którego tak bardzo pragnął się uwolnić, zniknął równie szybko, jak się pojawił. Trey otworzył oczy i spojrzał w dół na Luciena, który, zadzi­wiony, wpatrywał się w niego z otwartymi ustami.

- O, matko, ale wielki, co? - mruknął Tom schowany za barykadą.

12

Potwór stojący przed Lucienem miał ponad dwa metry wzrostu. Masywna pierś i potężne bary nadawały mu wygląd kogoś, kto waży co najmniej sto pięćdziesiąt kilogramów. Całe jego ciało pokrywało szaroczarne futro, a z pyska zwisał bladoróżowy język. I jeszcze zęby. Mnóstwo zębów. Istota potrząsnęła głową i popatrzyła na Luciena żółtopomarańczowymi oczami, w środku których lśniły czarne punkciki źrenic.

Trey spojrzał na siebie i aż drgnął, zdumiony własnym widokiem. Podniósł masywną łapę i odwrócił ją, zasko­czony faktem, że wciąż w dużej mierze przypomina rękę człowieka. Na jej wewnętrznej stronie powstały szorst­kie poduszki, podobnie między stawami palców; wątpił, by jako wilkołak mógł się wziąć za szydełkowanie, ale mimo wszystko zdziwił się manualną zręcznością, jaką zachował. Podniósł wyżej rękę, by przyjrzeć się wielkim, czarnym pazurom na końcach palców. Dotknął twarzy.

Wydawała się zupełnie zmieniona. Z głowy wystawa­ły duże uszy, a jego pysk - czuł się dziwnie, nazywając części ciała, których chwilę wcześniej jeszcze nie miał- był ogromny. Kciukiem i palcem wskazującym pomacał delikatnie jeden ze swoich wilczych zębów - co musiało wyglądać śmiesznie - i przesunął po nim palcami, aby ocenić wielkość.

- W studiu tańca są duże lustra. Możesz się sobie przyjrzeć, byle nie za długo - powiedział Lucien, a jego twarz rozjaśnił szczery uśmiech.

Wszystko było zbyt głośne i intensywne, dźwięki odbijały się od ścian niczym wpadające na siebie kulki bingo, Trey jednocześnie zorientował się, że potrafi wyłowić najcichszy szmer i odpowiednio go wzmocnić, oddzielając od jazgotu kakofonii. Słyszał dobiegające z lamp umieszczonych ponad dwa metry nad jego głową cichutkie buczenie wolframowych włókien żarówek. Słyszał oddechy Hoppera i Toma, którzy w rogach pokoju przyglądali mu się z otwartymi ustami. Docierał też do niego szelest bawełnianych legginsów Alexy ocierających się o siedzenie, kiedy zakładała nogę na nogę, przyglądając się scenie ze swojego miejsca na zewnątrz kortu.

Trey nigdy nie potrzebował okularów, lecz świat oglą­dany oczyma wilkołaka był o wiele wyraźniejszy. Chłopak czuł się przytłoczony. Przyjmował zbyt wiele informacji jednocześnie, a jego umysł próbował uporać się z lawiną danych, które do niego docierały. Widział poszczególne pory na twarzy Luciena, wzór na jego bluzie dresowej. Zwrócił też uwagę, choć go to nie zaniepokoiło, że Hopper migocze. Trey widział przez ludzką postać, którą demon przyjął w tym świecie, jego prawdziwą istotę o chciwym spojrzeniu i szerokich, okrutnych ustach. Dżin patrzył na niego, na krótko przesłaniając skórzastymi powiekami czarne jak onyks oczy. Hopper musnął usta wężowatym językiem. Zaniepokojony Trey spojrzał na Toma i z ulgą zobaczył, że Irlandczyk nadal wygląda jak zwykle.

Najtrudniej jednak było mu przyswoić sobie zapachy. Różnorakie, napierały na niego ze wszystkich stron i podobnie jak dźwięki mieszały się i kłębiły. Były czymś więcej niż zapachami: docierały do niego w postaci kolorów symulujących nieużywaną dotąd część mózgu, która je interpretowała i wyjaśniała ich znaczenie. Purpura wody po goleniu Luciena mieszała się z liściastozieloną wonią świeżego potu, co wcale nie było nieprzyjemne. Hopper i cuchnął czarnawozielonym gnojem, którego Trey nie czuł w chwili, gdy ich sobie przedstawiono. On sam pachniał inaczej, niż się spodziewał; wyczuwał na sobie dębowo-błotnisty zapach, jak po otwarciu worka z kompostem. A wszystkie te wonie nakładały się warstwami na zapachy gumy i potu, dobiegające z samego kortu, a odbierane przez Treya pod postacią jasnobrązowej mgiełki.

- Mogę sobie tylko wyobrażać, jak się czujesz w tej chwili - rzekł cicho Lucien, przerywając potok myśli Treya. - Nie obejmiesz wszystkiego naraz, ale spróbuj wytrzymać jeszcze trochę. - Podszedł bliżej, uśmiechając się krzywo. - A teraz niebezpieczna część naszej sesji. Niebezpieczna dla mnie, ponieważ ja nie zadam ci po­ważnych ran. Ty zaś... no cóż... dla ciebie wszystko jest nowe. Musisz poznać swoją moc oraz prędkość i sprawdzić, jak możesz je wykorzystać. Odkryjesz to wszystko w trakcie walki. Staraj się zachować kontrolę. I proszę, spróbuj mnie nie zabić.

Zrobił krok do przodu i dźgnął Treya ościeniem w brzuch.

Prąd przeniknął ciało wilkołaka, który owszem, po­czuł ból, ale już nie tak dotkliwy jak wcześniej, kiedy to miał wrażenie, jakby ktoś oblał go benzyną i podpa­lił. Teraz zaś poczuł tylko, jakby ktoś mocno kopnął go w głowę.

Potraktowany ładunkiem, Trey po raz pierwszy usły­szał swój nowy głos. Z jego gardła wyrwał się głęboki ryk. W umyśle zawołał do Luciena, żeby przestał go tor­turować, lecz wcale nie usłyszał swoich słów - zamiast nich od ścian odbił się echem dźwięk podobny do ryku lwa.

- Będziesz tak stał i się przyglądał, jak cię tym dźgam? - prowokował Lucien. - Czy też spróbujesz coś zrobić?

Słowa wyszły z ust Treya w postaci warknięć i pomru­ków, co tylko spotęgowało jego frustrację i gniew.

- Może ty to lubisz? - mówił dalej Lucien. - Co, Treyu? Dlatego stoisz jak głupia krowa i pozwalasz mi się ranić? - szydził wampir z twarzą wykrzywioną uśmiechem i pło­nącymi oczami. - W porządku, jeśli chcesz. - Zamarkował ruch w lewą stronę, a potem przeniósł ciężar ciała na prawą stopę i przyskoczył do Treya, mierząc prętem prosto w jego twarz.

Ten odchylił się do tyłu i instynktownie prawą dłonią złapał oścień w połowie. Warcząc, zamachnął się lewą ręką; podobne do czarnych sztyletów szpony przecięły powietrze.

Lecz trafiły w pustkę, bo wampira już tam nie było, a prawa dłoń Treya, która dopiero co zamknęła się na ościeniu, teraz zacisnęła się w pięść. Poczuł w prawym pośladku przeszywający ból, a to oznaczało, że przeciw­nik znalazł się za nim. Obrócił się do niego, wydając z sie­bie donośny ryk.

Lucien cmoknął i z dezaprobatą pokręcił głową.

- Wiesz - powiedział - gdybym wciąż miał zęby i szpo­ny, leżałbyś już martwy w kałuży własnej krwi.

Trey poczuł coś nowego. Wzbierał w nim gniew, lecz teraz przyjął go z radością. Rozkoszował się reakcją swo­jego nowego ciała na przypływ adrenaliny, która wzmocni­ła i tak już wyostrzone zmysły. Czując drżenie napiętych mięśni, mierzył wzrokiem wampira i czekał na moment stosowny do ataku.

Wtem skoczył na Luciena z wyszczerzonymi zębami, na tyle ostrymi, by odgryźć rękę człowiekowi. Znowu zagarnął pazurami powietrze w miejscu, gdzie jeszcze przed ułamkiem sekundy stał Lucien, i zawył, czując, jak przez jego ciało płynie ból. Tym razem zignorował go i mocno odepchnąwszy się stopą, naparł ciałem do tyłu, tam gdzie powinien znajdować się Lucien.

Wampir grzmotnął o ścianę dość głośno, a Trey wybił się w powietrze, by opaść stopami na leżącego przeciwnika. Niestety, i tym razem jego nagie stopy wylądowały na drewnianej, lśniącej podłodze. Lucien zdążył śmignąć.

Teraz jednak pojawiło się coś nowego. Trey zauwa­żył, że wampir przed zniknięciem zamigotał, a kątem oka dostrzegł podobne migotanie jakieś dwa metry na lewo, w miejscu, gdzie ponownie się pojawił.

„Traci siły - pomyślał Trey. Nie potrafi śmigać zbyt dłu­go, albo też osłabiłem go uderzeniem o ścianę".

- Tak już lepiej - powiedział Lucien. - Ale wciąż wy­korzystujesz tylko połowę swojej prędkości i za bardzo skupiasz się na bólu. Musisz nauczyć się go ignorować i skoncentrować na wyeliminowaniu jego przyczyny. - Szarpnął nadgarstkiem, chwytając oścień do poganiania bydła, zawieszony na rzemiennej pętli. - Gotów? - za­pytał.

Trey nie pozwolił mu się dotknąć ponownie. Podbiegł do wampira, skracając dzielący ich dystans, i zatoczył łuk ramieniem, wiedząc, że nie zdoła zadać ciosu; zachował wszak równowagę, wyczekując odpowiedniej chwili. Pa­trzył, jak Lucien śmiga po raz kolejny, i z ulgą zobaczył ledwo dostrzegalne migotanie w momencie zniknięcia wampira. Tym razem Trey odwrócił się na pięcie, wypa­trując podobnego migotania, które powinno poprzedzić pojawienie się przeciwnika. Dostrzegł je jakieś pół met­ra od siebie i wyrzucił do przodu zakończoną pazurami dłoń, w momencie gdy Lucien ponownie się zmateriali­zował. Chwycił go za gardło, a drugą dłonią złapał oścień. Potem podniósł Luciena z podłogi i rozwarł potężne szczęki, omiatając wampira gorącym oddechem. Zaryczawszy, zacisnął mocniej dłoń na jego szyi. Poczuł wzbie­rające uniesienie, gdy zdał sobie sprawę ze swojej mocy większej niż wszystko, co wcześniej odczuwał. Twarz Luciena spurpurowiała, potem zaczęła sinieć. Także jego oczy poczerwieniały, gdyż białka nabiegły krwią z popę­kanych naczyń krwionośnych, mimo to wampir nie próbo­wał się wyswobodzić z morderczego uścisku Treya.

Tom i Hopper wyskoczyli zza swoich barykad, lecz Lucien, dostrzegłszy ich kątem oka, uniósł dłoń.

Treyu, nie, proszę! - Głos Alexy przedarł się przez chmurę gniewu w umyśle chłopaka. Poczuł niepokój córki, która patrzyła, jak jej ojciec wisi bezradnie w jego uścisku, i przypomniał sobie, jak Lucien ostrzegał go, żeby postarał się panować nad sobą.

Spojrzał na opuchniętą twarz wampira i rozluźnił uścisk, czując jednocześnie, że wypełniająca go wściek­łość słabnie. Opuścił przeciwnika na podłogę i cofnął się; z wywieszonym językiem łapczywie chwytał chłodne po­wietrze.

Dziękuję - usłyszał w głowie szept Alexy.

Lucien delikatnie przesunął dłonią po gardle, a na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech uznania. Tom przysunął się i stanął za swoim szefem. Reakcja wampira zdziwiła Treya, który nagle bardzo się zawstydził, że stra­cił panowanie nad sobą i pozwolił się ponieść gniewowi. Zwiesił głowę, spoglądając na swoje ogromne, wypełnione mocą ciało.

- Muszę przyznać, panie Laporte - rzekł Lucien - że robisz wrażenie. - Wyciągnął do Treya rękę jak bokser po zakończonej walce. - Myślę, że zechcesz już zmienić postać. Nie minę się z prawdą, jeśli powiem, że na dzisiaj wystarczy.

- Jezu, myślałem, że chcesz go zjeść! - rzucił Tom. Pokręcił głową i zaraz się roześmiał. - Nie wiedziałem, czy mam strzelać, czy też podbiec i zdzielić cię w łeb.

Trey zamknął oczy, by się skupić. Odczuwał coś w ro­dzaju ssania, jakby wszystkie cząstki jego ciała zapa­dały się do środka dolnej części tułowia; jak gdyby został rozłożony i ponownie złożony. Odchylił głowę i wziąwszy głęboki oddech, zacisnął usta z bólu, który - na szczęście tylko na chwilę - znowu chwycił go w swoje kleszcze. Otworzył oczy i spojrzał na światła zawieszone wysoko nad głową; natychmiast zmrużył oczy, jakby nie mógł się skupić. Czuł się cały obolały. Było to nieprzyjemne uczu­cie emanujące jakby z samej głębi jego istoty, ze szpiku kości, i aż zadrżał. Zaschło mu w gardle, bardzo chciało mu się pić. Cuchnął. Spowijał go zapach podobny do odoru mokrej sierści.

Trey opuścił głowę i spojrzał na Luciena, który jeszcze raz wyciągnął do niego rękę. Uścisnął jego dłoń i popa­trzył na szkarłatną pręgę na szyi wampira.

- Przepraszam, jeśli...

- Nie musisz przepraszać, Treyu - przerwał mu Lu­cien. - To nic w porównaniu z porażeniem kilkoma ty­siącami woltów. Jak się czujesz?

- Teraz? Okropnie. Jak wykolejony pociąg. - Wydął policzki, zastanawiając się nad odpowiednimi słowami. - Ale kiedy zamieniłem się w... tę istotę, czułem... uniesienie. Czułem, że żyję bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. I ta moc, niewiarygodna, Lucienie. Kiedy to powtórzymy?

Wampir spojrzał na niego, a po jego ustach przemknął uśmiech.

- Myślę, że w najbliższych dniach sprawdzisz się z in­nymi przeciwnikami. Zatrudniam nargwańskiego demona o imieniu Luther. Zgodził się przyjść i ci pomóc, możemy więc się umówić na jutro, jeśli chcesz.

- Ale już bez ościenia do poganiania bydła - odparł Trey i spojrzał na broń zwisającą z nadgarstka Luciena.

- Oczywiście. To była tylko pomoc. Uznałem, że do pierwszej przemiany możesz potrzebować skutecznej zachęty. - Położył dłoń na ramieniu chłopaka. - Mówiłem szczerze: naprawdę robisz wrażenie. Oczywiście wciąż uważam, że w moich najlepszych dniach nie dałbyś mi ra­dy: wtedy byłem naprawdę szybki. - Lucien uśmiech­nął się, a potem zakasłał, jakby trochę zażenowany. - Mo­że... byś się ubrał.

Trey spojrzał w dół, zdumiony, i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że stoi nagi. Zakrył się dłońmi i rozejrzał za ubraniem. Zobaczył je na podłodze, rozrzucone i po­darte.

Chcesz, żeby przynieśli ci coś do ubrania? - głos Alexy przedarł się przez jego myśli. Przyślę ci ten różowo-szary sweter, który tak bardzo ci się podobał.

Obejrzał się i zobaczył, jak dziewczyna znika za drzwiami.

Z wdzięcznością przyjął od Toma ręcznik i owinął się nim w pasie. Irlandczyk objął go ramieniem.

- Trzeba będzie jakoś rozwiązać ten „ubraniowy pro­blem". Może lycra? Już nie tak modna, za to bardzo ela­styczna!

- Gdzie jest Hopper? - zapytał Lucien. Rozglądali się przez chwilę, lecz demon zniknął bez śladu.

13

Trey spał szesnaście godzin bez przerwy. Kiedy wreszcie się obudził, nastał już nowy dzień. Chłopak przewrócił się na bok, by wstać i odsłonić okna; spodzie­wał się dokuczliwego bólu, lecz go nie poczuł. Żadnego bólu gardła czy głowy, tak jak wtedy, gdy obudził się rano w swoim pokoju w Apple Grove. Kiedy spojrzał na łóżko, zorientował się, że zasnął w ubraniu na kołdrze. Po sesji założył ciuchy przysłane przez Alexe, dlatego wciąż miał na sobie ten okropny różowo-szary sweter. Przysiadł na brzegu łóżka i spróbował pozbierać w całość niedawną przeszłość.

Nie pamiętał, żeby kładł się spać. Cholewka, nie pa­miętał nawet, by szedł na górę czy wchodził do swojego pokoju. Kolejne myśli i emocje rozpychały się i nakładały na siebie, szukając odpowiedniego miejsca w umyśle chło­paka. Położył się z powrotem na łóżku, aby zastanowić się nad wszystkim, co miało miejsce w ciągu ostatnich kilku dni.

Nie potrafił skupić się na jednej rzeczy, od której mógł­by zacząć - zbyt wiele wydarzeń nastąpiło po sobie zbyt szybko, dlatego gdy tylko próbował złożyć z nich jakąś sensowną całość, konstrukcja waliła się na niego, zamie­niając w bezładną stertę. To, co działo się w jego głowie, przypominało film oglądany na DVD, tyle tylko, że ktoś przeskakiwał w przód i w tył różnych scen.

Pokręcił głową, jakby w ten sposób chciał nadać my­ślom pewien porządek. Zerknął na swoje dłonie i przy­pomniał sobie, jak wyglądały minionego dnia. Nie do­strzegł niczego, co by wskazywało, że te same ręce zamieniły się w przerażająco ostrą broń, którą zaatakował Luciena. Aż zadrżał, pomyślawszy, że mógłby posłużyć się swoimi szponami, by wyrządzić komuś krzywdę, lecz gdy poprzedniego dnia spojrzał na nie oczyma wilkołaka, zachwycił się mocą, jaka w nich drzemała. Mocą, która rozlała się po całym jego ciele, on zaś wiedział, że potrafi użyć jej w celu niszczenia.

Wstał i przeszedł przez pokój; po drodze zauważył nieduży panel sterowania, wbudowany w ścianę naprze­ciw łóżka. Dotknął ekranu i przez chwilę studiował menu. Każde pomieszczenie miało własny system oświetlenia i ogrzewania, a także systemy audio, wideo i telekomu­nikacyjny. Nacisnął tę ostatnią ikonkę i odwrócił się, by zobaczyć, jak z sufitu naprzeciwko łóżka wysuwa się monitor LCD. Schował się, gdy Trey wcisnął ikonę au­dio, a na panelu wyświetliła się imponująca lista opcji hi-fi. Metodą prób i błędów przedarł się do długiego spisu utworów w formacie MP3, który zapewne zgro­madzono na głównym serwerze, umieszczonym gdzieś w mieszkaniu. Ktoś obdarzony dobrym gustem muzycz­nym ściągnął dużo albumów jego ulubionych zespołów. Wybrał ścieżkę i nacisnął przycisk „Play". Dopiero teraz zauważył głośniki ukryte w różnych miejscach pokoju. Wziął głęboki oddech i poszedł do łazienki, zanurzony w strumieniu dźwięków, które podążały za nim.

„Mógłbym przywyknąć do takiego luksusu" - pomy­ślał, kiedy odkręcił wodę i wszedł do kabiny. Oczyma wyobraźni zobaczył płomienie liżące dach domu dziecka i natychmiast skarcił się za egoizm.

Po kąpieli włożył obszerny, miękki szlafrok i postano­wił poszukać czegoś do jedzenia i picia.

W kuchni zastał starszą panią, która, z niebieską ściereczką w jednej, a sprejem czyszczącym w drugiej ręce, pieczołowicie wycierała blaty. Nie przerywając pracy, spojrzała na niego, a na jej skupionej twarzy pojawił się ciepły uśmiech.

- Witaj, kochanie - przywitała go. - Ty pewnie jesteś Trey. Tom wszystko mi o tobie opowiedział. Jestem Magilton, gospodyni. - Psiknęła sprejem, wypuszczając ró­żowy obłoczek mgiełki na marmurowy blat. - Skoro już wstałeś, to pójdę posprzątać u ciebie, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

- Nie - odparł Trey i podszedł do lodówki. Chciwym ruchem wyjął karton soku i szklankę. Otworzył drzwi na balkon i wyszedł w blask późnego poranka; musiał zmrużyć oczy oślepiony słońcem odbitym od powierzchni wody. Za dnia Tamiza wyglądała zupełnie inaczej - utraciła tajemniczość, którą dostrzegł, patrząc na nią wczoraj­szego wieczoru. Teraz widział tylko mętną rzekę, której wody niosły muł do morza. Wolał tamtą, ciemną i zimną, sprzed wschodu słońca.

Wyczuł, że ktoś stoi za nim, lecz się nie odwrócił. Zapatrzony w wodę, napił się soku.

Alexa stanęła tuż obok, zachowując milczenie.

- Czuję się, jakbym spał całe wieki - odezwał się wreszcie Trey.

- Pewnie tego potrzebowałeś. Wyobrażam sobie, że sporo cię to kosztuje; zwłaszcza pierwszy raz. Jak się teraz czujesz?

- Zaskakująco dobrze. Obudziłem się przekonany, że będę cały obolały, jak po tym pierwszym wypadku w do­mu dziecka, ale nie, czuję się cholernie dobrze - odparł chłopiec i pokręcił głową.

- To chyba w porządku, prawda? - zapytała, wyczu­wając nutę niezadowolenia w jego głosie.

- Tak. Chyba tak.

Przez chwilę oboje milczeli, wpatrzeni w Tamizę.

- Co wtedy czułeś? - zaciekawiła się Alexa.

Dopiero teraz Trey spojrzał na nią. Ubrana była w białą bluzkę i dżinsy, nałożyła tylko bardzo delikatny makijaż. Uznał, że jest jej o wiele ładniej bez maski „rockowej pan­ny", którą nosiła podczas ich pierwszego spotkania.

- Strach, ból, uniesienie, przerażenie, zdumienie. To było coś, czego nikt nie powinien nigdy doświadczać. Ale wiesz, kiedy już stanąłem przed twoim ojcem, przemieniony w wilkołaka, to poczułem, że żyję. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. I to mnie przeraża.

- Dlaczego?

- Bo muszę to w sobie kontrolować. A skoro czuję się tak dobrze w postaci wilkołaka, to co mnie powstrzyma przed tym, by taki stan trwał wiecznie?

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się smutno, ponie­waż nie wiedziała, co odpowiedzieć.

- Chcesz iść na zakupy? - zapytała nieoczekiwanie.

- Co? Nie słuchałaś mnie? - Trey pokręcił głową i spojrzał przed siebie. W tym domu wszyscy byli nie­normalni. Właśnie otworzył się przed Alexą i opowiedział o rzeczach, które go śmiertelnie przerażają, a ona go pyta, czy by nie poszedł n a zakupy.

- Myślę, że dobrze ci zrobi mała odmiana - powiedzia­ła cicho dziewczyna. - Potrzebujesz trochę zwyczajności, choćby na kilka godzin. A kiedy ja chcę o czymś zapo­mnieć, idę na zakupy. Uwierz mi, poczujesz się lepiej, gdy wydasz kilkaset funciaków mojego taty, mnie to zawsze pomaga. A poza tym, jeśli będziesz chciał zamieniać się w wilkołaka co pięć minut, to musisz mieć górę ubrań.

Trey roześmiał się.

- W porządku, może to i niezły plan. Dobrze mi zro­bi krótka wizyta w prawdziwym świecie. Kto go poprosi o pieniądze?

- Ty. Jeśli ja pójdę, zrobi mi wykład o odpowiedzial­nym wydawaniu forsy i mnie odeśle. Uważa, że nie po­trafię poskromić swojego entuzjazmu w kwestii kupowania wania ubrań. A tobie da górę kasy. Powiedz mu, że nie jesteś w najlepszym nastroju i masz ochotę wyjść zaczerpnąć świeżego powietrza. Zaufaj mi: ty musisz poprosić o forsę.

- Gdzie on jest? - zapytał Trey.

- Pewnie w swoim biurze. Siedział tam całą noc i rano, usiłując dowiedzieć się, co się stało z Hopperem. Martwi się - to nie jest normalne, że istota cienia tak po prostu znika z jego organizacji. Musi też dać sobie w żyłę, jeśli wiesz, co mam na myśli. Codziennie dostarczają mu krew, którą przyjmuje w biurze.

Dostrzegła na twarzy Treya konsternację.

- Nie martw się, już na pewno skończył. Nie zasta­niesz go przy szklaneczce krwi ani nic takiego. Będzie rozluźniony i... hojny.

- Dobra. Poproszę go. Na pewno tak będzie w porząd­ku?

- Treyu, on śpi na forsie. Nie przejmuj się.

Przeszli przez salon i stanęli przed drzwiami prowa­dzącymi do czytelni, w której podczas pierwszej nocy Lucien wyjawił chłopcu tajemnicę jego przeszłości. Alexa popchnęła Treya delikatnie w stronę wejścia.

- Obite skórą drzwi w głębi pokoju - powiedziała. - Tylko najpierw zapukaj - dodała i usiadła w jednym z foteli z podnóżkiem.

Trey cicho zapukał w drewnianą część okalającą wy­tartą skórę i od razu usłyszał głos Luciena zapraszającego go do środka.

Wszedł do przestronnego gabinetu. Po lewej stronie zobaczył ustawione w rzędzie monitory, przeważnie na­stawione na kanały informacyjne i biznesowe albo wy­świetlające telegazety. Pod ścianą naprzeciw wejścia stało ogromne biurko i za nim właśnie siedział Lucien, który spojrzał na wchodzącego chłopca. Gdy wstał, fotel odje­chał do tyłu na dobrze naoliwionych kółkach.

- Treyu, jak się dzisiaj czujesz? - zapytał. - Mam na­dzieję, że odpocząłeś?

- Tak, dzięki, Lucienie. Wciąż jest mi trochę dziwnie. Rozumiesz, trudno tyle rzeczy przyjąć naraz.

- Jasne. Dlatego jeśli tylko będziesz miał ochotę po­gadać albo o coś zapytać, nie krępuj się, zrobię wszystko, by ci pomóc.

Trey skinął głową.

- Hm... zastanawiałem się, czy mógłbym kupić sobie jakieś ubrania, a Alexa powiedziała, żebym...

- Nic więcej nie mów, Treyu, proszę - przerwał mu Lucien i podniósł palec, by dodać stanowczości swojej prośbie. Schylił się i otworzył niewielką, jak sądził Trey, szafkę wbudowaną w podstawę biurka. Kiedy się wyprostował, trzymał w ręku najgrubszy plik banknotów, jaki chłopak widział w życiu. Wyciągnął rękę, nawet go nie przeliczając.

- Lucienie, to mnóstwo pieniędzy. Nie wiem, czy aż tyle...

Wampir po raz kolejny podniósł palec i upuścił plik na biurko.

- Usiądź, proszę, na chwilę - rzeki i wskazał krzesło ustawione przed biurkiem. Sam też wrócił na swoje miej­sce i uśmiechnął się do chłopaka.

- Przez ostatnie kilka lat obserwowałem z daleka, jak zmagasz się z ponurością i okrucieństwem życia, po­dziwiałem cię za odwagę i spokój. Czuję się po części winny cierpień, które musiałeś znosić. Skoro więc teraz chcę dawać ci prezenty i pomagać w sposób, w jaki nie mogłem tego zrobić wcześniej, to proszę, pozwól mi na to. - Zamilkł i otworzył szufladę po lewej stronie. Wyjął z niej teczkę i położył na biurku, zaglądając do środka. Spojrzał na pierwszy dokument, po czym pchnął całość w stronę Treya.

- Po śmierci twoich rodziców założyłem dla ciebie fundusz powierniczy. Masz niezłe konto z obligacjami państwowymi, akcjami i nieruchomościami w różnych krajach. Obecnie jesteś wart trochę ponad milion dwie­ście tysięcy funtów. Większość tej sumy jest w tej chwili nie do ruszenia, ale chętnie usiądę z tobą w najbliższych tygodniach i możemy się zastanowić, co chcesz zrobić ze swoimi pieniędzmi.

Trey, który poczuł, że opada mu szczęka, spoglądał raz na mężczyznę po drugiej stronie biurka, raz na tecz­kę przed nim.

- A tak przy okazji - mówił dalej Lucien. - Musisz wiedzieć, że Alexa jest złotą medalistką olimpijską w kon­kurencji wydawania pieniędzy. Nie wątpię, że pomoże ci w znacznym stopniu uszczuplić ten zwitek. - Podsunął pieniądze Treyowi i wstał.

Trey poczuł, że zupełnie zaschło mu w ustach. Wstał i ruszył do drzwi.

- Ja... Dziękuję. To znaczy... - Czuł, że znowu kręci mu się w głowie.

- Nie zapomniałeś czegoś?! - zawołał za nim Lucien.

Trzymał w ręku plik banknotów. Trey wrócił, wziął pieniądze i podziękowawszy skinieniem głowy, wyszedł. Już na zewnątrz oparł się plecami o drzwi, wciąż powra­cając myślami do tego, co powiedział Lucien. Milion dwieście tysięcy! Zamknął oczy i odtworzył w my­ślach całą rozmowę, by się upewnić, że dobrze wszystko usłyszał. Milion dwieście tysięcy funtów.

Po wszystkich ostatnich wydarzeniach Trey musiał się jeszcze uporać z myślą, że jest milionerem.

14

- Dokąd teraz? - zapytała Alexa, kiedy odeszli od kasy. - Niedaleko jest Harvey Nics. Złapiemy taksówkę i w mig tam dojedziemy.

Trey obserwował ją, jak wierci się w miejscu, pod­ekscytowana niczym oszalały derwisz. Robili zakupy od trzech godzin, a ona ani trochę nie straciła zainteresowa­nia i gotowa była brnąć między kolejnymi rzędami odzie­ży oznaczonej metkami oraz etykietkami, wywieszonej na posrebrzanych wieszakach.

- Chyba już nie dam rady - powiedział.

- Nonsens - odparła. - Spodoba ci się u Harveya Nicsa. To naprawdę niedaleko.

„Nonsens", jak zdążył się zorientować, było ulubionym słowem Alexy, odpowiadała nim na komentarz, z którym się nie zgadzała. Tego ranka Trey słyszał je niezliczoną liczbę razy, kiedy próbował odmówić kupienia czegoś, co dla niego wybrała.

- Rozumiem - powiedziała. - Wciąż nie wiesz, czy dobrze zrobiłeś, kupując tamte płócienne spodnie w Selfridges, prawda?

Winda zawiozła ich z powrotem na parter któregoś z domów handlowych. Trey stracił już orientację. Znowu brnęli przez gąszcz chromowanych wieszaków, nadgor­liwych sprzedawców i schowanych za zasłonkami przymierzalni. Duszne, mieszające się ze sobą zapachy napływające z działów z perfumami i kosmetykami sprawiły, że zapragnął nagle wyjść na zewnątrz i odebrać swoją nagrodę w postaci świeżego powietrza, o ile londyńskie powietrze można było nazwać świeżym.

- Szczerze mówiąc, Alexo, nie mam pewności co do większości rzeczy, do kupienia których mnie zmu­siłaś.

- Przecież sprzedawczyni przyznała mi rację, że do­brze w nich wyglądasz. - Spróbowała jednej ze swoich nadąsanych min, lecz Trey mówił dalej:

- Tak, słyszałem. Powiedziała to, zanim mnie poin­formowała, że kosztują tylko sto czterdzieści funtów. Słyszałem też, jak jej powiedziałaś, że bierzemy także te cholernie paskudne buty. - Wyszli już na zewnątrz i stali na rogu Oxford Circus. Próbował skupić na sobie uwagę dziewczyny, podczas gdy ona rozglądała się za taksówką.

- Alexo, nigdy nie nosiłem i z pewnością nigdy nie będę nosił płóciennych spodni. Może cię to w jakiś spo­sób oburzy, ale w całym swoim dotychczasowym życiu miałem jednorazowo nie więcej niż trzy pary dżinsów i może ze dwadzieścia różnych koszulek, bluz, koszul. No i kilka par adidasów.

Taksówka, którą Alexa próbowała zatrzymać, odjecha­ła, wypinając się krągłym tyłem, niczym wiktoriańska wdowa w czarnej sukni z turniurą - zbyt wyniosła, by zwracać uwagę na motłoch i jego potrzeby.

- No i co z tego? - prychnęła niezadowolona i ruszyła wolno przed siebie, zatrzymując się co kilka kroków, kie­dy tylko dostrzegła na jezdni jakąś czarną plamę.

W pewnym momencie spojrzał na jej naburmuszoną twarz i poczuł, że wzbiera w nim irytacja, którą dotąd dusił w sobie.

- Posłuchaj - syknął. - Ty i twoja rodzina wywró­ciliście do góry nogami całe moje życie. Wszyscy moi bliscy nie żyją. Uniknąłem spalenia żywcem. Do tego odkryłem, że jestem jakimś wybrykiem natury: dziwo­lągiem, człowiekiem-wilkiem oraz potencjalnym mor­dercą. I jeszcze ty - teraz mówił podniesionym głosem, tak że przechodnie zaczęli omijać ich szerokim łukiem, gapiąc się otwarcie - uznałaś, że najlepiej mi zrobi, jak mnie przeciągniesz przez pół Londynu i namówisz do kupowania ubrań, których w życiu bym nie włożył. A ja nie zamierzam dziękować za całą tę sytuację, w którą wmanewrował mnie twój ojciec.

Alexa wpatrywała się w niego i wydawało się, że trwa to całe wieki. Jej oblicze zasłaniała kamienna maska, skry­wająca wszelkie emocje.

- Myślisz, że tylko ty cierpiałeś? - odezwała się wresz­cie. - Myślisz, że łatwo jest dorastać, mając wampira za ojca? Ułożyć sobie życie, podczas gdy wszystko dokoła ani trochę nie jest normalne? Nie tylko ty kogoś stra­ciłeś. Moja mama umarła, kiedy byłam mała, więc nie wyjeżdżaj mi z żałosnymi pretensjami w stylu: „Jestem zupełnie sam w tym wszystkim". Starałam się być dla ciebie miła. - Po jej prawym policzku popłynęła łza. - Chciałam ci jakoś pomóc, żebyś mógł zapomnieć o ca­łym tym szaleństwie ostatnich dni. Niepotrzebnie. Chrza­nić to wszystko.

- W takim razie jedź do domu! - odkrzyknął Trey.

Przez cały czas stała na krawężniku i machała rę­ką, usiłując zatrzymać taksówkę. Właśnie teraz jeden z ogromnych, czarnych samochodów zatrzymał się, spo­wijając ich głośnym staccato dieslowskiego silnika.

- I tak zrobię. - Otworzyła drzwi taksówki i dodała: -Jesteś samolubną, wredną, niewdzięczną świnią, Treyu Laporte. - Po tych słowach, obładowana licznymi torba­mi, wcisnęła się do wnętrza samochodu. Taksówka szybko włączyła się do ruchu. Trey patrzył, jak odjeżdża; zdążył jeszcze zobaczyć przez tylną szybę, że Alexa, zapłakana, chowa twarz w dłoniach.

15

Treyowi wydawało się, że całe wieki stoi na ulicy wśród tych nielicznych toreb, których nie zabrała Alexa. Tłum mijających go przechodniów przerzedzał się, w miarę jak zbliżał się wieczór i zamykano kolejne sklepy. Chłopak wciąż powracał myślami do tego, co powiedzia­ła dziewczyna, i teraz, gdy już ochłonął, musiał przyznać jej rację. Był samolubny i okrutny. Może rzeczywi­ście za bardzo skupiał się na sobie. Z drugiej zaś strony nie potrafił sobie wyobrazić, jak miałby przejść przez to wszystko, czego doświadczył w ostatnich dniach, nie myśląc o sobie. Wciąż widział pojedynczą łzę płynącą po policzku Alexy. Ona naprawdę pomogła mu się pozbierać, teraz żałował, że tak na nią naskoczył.

Kiedy wreszcie zauważył dziwne spojrzenia przechod­niów, poszedł prosto Regent Street. Jakiemuś włóczędze tego wieczora dopisze szczęście, zostawił na ulicy wysep­kę toreb z zakupami - te ubrania już nie miały dla niego znaczenia. Mijając dom handlowy Liberty, przypomniał sobie, że był to jedyny sklep, w którym Alexa oglądała coś dla siebie, a nawet przymierzyła tę rzecz, zanim zaciągnęła go do działu męskiego. Wiedział, że musi ją przeprosić, i nagle przyszedł mu do głowy dobry pomysł.

Kwadrans później wyszedł ze sklepu w chłodny, zimowy wieczór. Oziębiło się, dlatego owinął się szczelniej kurtką i rozejrzał za taksówką. Sprzedawczyni ładnie zawinęła sukienkę w ozdobny papier i zapakowała ją do pudelka, które przewiązała ciemnoczerwoną wstążką z nazwą sklepu wy pisaną białymi literami. Trey szedł na północ Regent Streel, zadowolony z siebie, i obmyślał, jak najlepiej pogodzić się z Alexą. Pudełko obijało mu się o nogę, lecz nie zwracał na to uwagi, ponieważ odgrywał w myślach scenę przeprosin, próbując odgadnąć reakcję dziewczyny.

W którymś momencie zorientował się, że zostawił już za sobą wszystkie sklepy i dotarł do Portland Place. Miał przed sobą Regent's Park. Przejeżdżało tamtędy niewiele taksówek i kręcili się tylko nieliczni przechodnie, gdyż w tym rejonie znajdowały się głównie ambasady obcych krajów. Pojawiające się od czasu do czasu taksówki ignorowały jego gesty i jechały dalej, wioząc pasażerów, którzy pragnęli jak najszybciej uciec z zimnych ulic do swoich cieplutkich domów. Zatrzymał się na chwilę i pomyślał, że może powinien wrócić, co by zwiększyło jego szanse, lecz w tym samym momencie pojawiła się kolejna taksówka. Podszedł szybko do krawężnika i wyciągnął rękę, wychyliwszy się na jezdnię, aby mieć pewność, że kierowca go zauważy.

Nie od razu usłyszał kroki za sobą, a potem było już za późno. Jeden z młodych ludzi naparł na niego tak, że Trey stracił równowagę, drugi zaś wyrwał mu z ręki tor­bę i obaj zaczęli uciekać w górę ulicy, w stronę parku. Chłopak zdołał utrzymać się na nogach i nie wpaść pod nadjeżdżającą taksówkę, lecz spojrzawszy za uciekają­cymi, zobaczył, że zdążyli się już oddalić na co najmniej trzydzieści metrów. Puścił się biegiem, żeby nie stracić ich z oczu.

Trey pędził co sił za napastnikami. Wciąż widział złodziei przed sobą, a dzieląca ich odległość zaczęła się zmniejszać, ponieważ tamci trochę zwolnili. Ani razu nie obejrzeli się, by sprawdzić, czy ktoś za nimi biegnie. Trey domyślał się, że założyli, iż ofiara, zaskoczona i pozba­wiona przewagi już na starcie, nie będzie ich goniła. Na końcu Portland Place obiegli półksiężyc Park Crescent i uciekli schodami prowadzącymi do stacji metra przy Regent's Park.

Chłopak musiał się przecisnąć przez szczelinę przy przesuwanej żelaznej bramce wejścia na stację, która normalnie powinna być otwarta. Uznał to za dziwne, ale ponieważ niemal stracił z oczu złodziei, skupił na nich uwagę, zbiegając schodami po kilka stopni na raz. Zdążył leszcze zobaczyć, że drugi z uciekających przeskakuje nad bramką biletową i kieruje się do ruchomych schodów prowadzących na peron linii Bakerloo. Zdziwił się, że nie ma tam strażnika ani żadnych pasażerów. I wtedy sobie przypomniał: stacja Regenfs Park była zamknięta. Na ścianach w całym holu wisiały ogłoszenia z informacją. Była remontowana od miesięcy. Uśmiechnął się, gdy przeskakiwał barierkę, i popędził ku nieczynnym rucho­wym schodom, wiedząc, że napastnicy nie mają szansy uciec, dopóki ma ich w zasięgu wzroku.

Spojrzał w dół i przyspieszył na wytartych butami schodach. Widział, jak złodzieje przeskoczyli składaną barierkę, którą zagrodzono korytarz prowadzący na peron linii Bakerloo. Trey także pokonał tę przeszko­dę, zahaczając stopą o tablicę z napisem „Wstęp wzbro­niony", która upadła z hukiem, gdy on był już daleko. Gdzieś z przodu usłyszał odgłos przejeżdżającego pocią­gu. Nie zatrzymywały się tu od miesięcy i mijały stacje w pełnym pędzie, pozwalając pasażerom zaledwie rzucić okiem na prace na peronach i w przejściach. Trey zdziwił się, że dwójka złodziejaszków o tym nie wie i że zdecy­dowali się na tę drogę ucieczki. A może wiedzie1i i ce­lowo wybrali taką trasę, zakładając, że mało kto zechce ich gonić pustymi i ciemnymi korytarzami zamkniętej stacji.

Zwolnił trochę na dole zejścia, zastanawiając się, który peron wybrać: wschodni czy zachodni. Ostatecznie uznał, że najpierw sprawdzi zachodni.

Dokonał trafnego wyboru. Obaj nastolatkowie stali tuż za wejściem na peron. Oddychając ciężko, oglądali się za siebie w stronę, z której właśnie przyszedł.

Trey zatrzymał się, bo i on z trudem łapał powietrze. Uważnie taksując złodziei wzrokiem, dużymi haustami wciągał do płuc zatęchłe, brudne powietrze podziemnego tunelu, aż poczuł, że jego oddech się uspokaja.

- Chyba macie coś mojego - powiedział.

- Naprawdę? - odparł chłopak stojący bliżej niego. - A co by to było? - Miał tlenione blond włosy przycięte przy samej skórze, a jego górna warga zawijała się lekko w górę, ściągnięta szramą, która biegła do nosa. Trey domyślał się, że była to pozostałość po operacji rozszczepu podniebienia. Chłopak przechylił głowę na bok i wysu­nął szczękę, co miało być wyrazem groźnej postawy, jak sądził Trey. Patrząc na niego, przypomniał sobie psa ludzi mieszkających w sąsiedztwie domu dziecka. Kie­dy ktoś przechodził obok ogrodzenia, ten nieduży zwie­rzak podbiegał, warcząc i szczerząc kły, by zamanifesto­wać wrogość.

Towarzysz chłopaka ze szramą był trochę niższy i miał czarne, opadające na ramiona włosy, wygolone po bokach, aby odsłaniały niebieskoczarne tatuaże nad uszami. To właśnie Miłośnik Tatuaży trzymał torbę.

Trey ocenił, że obaj są mniej więcej w tym samym wie­ku co on, mimo że był od nich wyższy i masywniejszy.

- Moja torba - zwrócił się do niższego z chłopaków.

- A skąd wiesz, że twoja? - zapytał Zajęcza Warga.

- Nie wystarczy, że biegłem za wami od momentu, kie­dy wyrwałeś mi ją z ręki? Powiem tylko jeszcze, że jest w niej coś mojego. A poza tym - dodał, starając się roz­luźnić nieco napiętą atmosferę - w pudełku jest sukienka w kolorze, który raczej by nie pasował żadnemu z was.

- Czemu więc sobie jej nie weźmiesz? - wycedził Zajęcza Warga pogardliwym tonem i wyjął z kurtki paskudnie wyglądający nóż. Uniósł brew, a na jego wąskich ustach pojawił się nieprzyjemny uśmiech. - A może jednak się zastanowiłeś i doszedłeś do wniosku, że to nic twoja torba?

Trey spojrzał na nóż w zaciśniętej dłoni chłopaka, potem powoli przeniósł wzrok na twarze obu złodziei.

- Dam wam ostatnią szansę na zwrócenie torby, do póki jeszcze możecie. Bo jeśli nie, to zobaczycie coś, po czym będziecie moczyć łóżko do końca życia.

- Popatrz no tylko na niego - prychnął Zajęcza Warga - Za twardziela się uważasz, co?

- Nie masz pojęcia, o czym mówię, sznyciarzu - odparł Trey.

- Bierz! - krzyknął Miłośnik Tatuaży. Rzucił torbę i przyskoczył do Treya z uniesioną prawą dłonią zaciśniętą w pięść.

Chłopak zmienił postać. W jednej chwili był czternastolatkiem o wzroście stu sześćdziesięciu centymetrów, a już w następnej ponaddwumetrowym, rozwścieczonym wilkołakiem o potężnej piersi.

W chwili przemiany zrozumiał, że to pułapka.

Oba demony poruszały się z niewiarygodną prędkością. Były to przysadziste, emanujące siłą istoty, zbudowane z samych mięśni. Kruczoczarne ciała zdawały się migotać, jakby po ich powierzchni pełzał mroczny ogień pochłaniający wszelkie światło. Wąskie, zachłanne wargi na strasznych twarzach, odciągnięte do tyłu, odsłaniały trzy nierówne rzędy mrocznych, wyszczerbionych zę­bów, podobne do trzech szeregów pikinierów gotujących się do ataku - towarzysze broni gotowi wypełnić luki w sąsiednich szeregach. Oczy demonów składały się z ciasno upakowanych skupisk małych, czarnych kulek, mściwych i złowrogich jagód wypełnionych nienawiścią, które nigdy nie odzwierciedlały niczego poza wrogością i pogardą.

Miłośnik Tatuaży odbił się i długim skokiem popłynął ku Treyowi. Uderzył go pięścią w policzek i zaraz wysunął drugą rękę, próbując wbić szpon kciuka w jego lewe oko. Ten skręcił głowę i zadał cios pazurem, lecz nieznacznie chybił. Widząc nadbiegającego z nożem Zajęczą Wargę, kopnął lewą nogą, trafiając w brzuch demona, który po­zbawiony powietrza, stęknął głośno.

Miłośnik Tatuaży opadł miękko na palce stóp. Jego szerokie, ohydne usta rozciągnęły się, odsłaniając zę­by w grymasie, który, jak się domyślał Trey, miał być uśmiechem. Chłopak cofnął się trochę, tak by mieć obu napastników w polu widzenia.

Zajęcza Warga był podobny do Miłośnika Tatuaży, ale brakowało mu środkowej części twarzy. W miejscu nosa i górnej wargi ziała czarna dziura. Trey nie wiedział, jak to możliwe, że ktoś żyje mimo takiej rany.

Demony zbliżały się do swego przeciwnika z obu stron, powoli, wpatrzone w niego, czekające na stosowną chwilę do ataku.

Trey nie zamierzał pozwolić, by zaatakowały go jedno­cześnie. Uznał, że z dwójki napastników Miłośnik Tatuaży jest bardziej niebezpieczny, ale nie mógł zlekceważyć Za­jęczej Wargi, który skradał się z nożem o długim, zakrzy­wionym ostrzu. Zamarkował atak na Miłośnika Tatuaży, po czym błyskawicznie odwrócił się do demona z nożem w ręku. Zatopił zęby w jego przedramieniu, poderwał na­pastnika z ziemi i zaczął nim trząść, aż usłyszał odgłos upadającej broni.

Miłośnik Tatuaży zaatakował Treya od tyłu, wbijając w jego bark ostre jak szpilki kły. Demon spróbował za­dać cios w twarz chłopaka, lecz ten chwycił jego dłonie i unieruchomił je w potężnym uścisku wilkołaka. Nagle poczuł na swoim obojczyku mocniejszy ucisk zębów, gdyż Miłośnik Tatuaży zwarł silniej szczęki, by sprawić mu jak największy ból.

- Zrób coś, Shnirop! - wrzasnął Zajęcza Warga, kopiąc ogromne ciało Treya i raniąc je dotkliwie pazurami. - Zrób coś, bo mi odgryzie to pieprzone ramię!

Trey usłyszał zbliżający się pociąg wcześniej niż de­mony. Miał niezwykle wyostrzony słuch i domyślał się, że skład nadjeżdża tunelem z pełną prędkością.

Miłośnik Tatuaży szarpnął się, uczepiony pleców Treya, i podkurczył nogi, po czym zaparł się nogami o jego boki, rozluźniając szczękę.

Trey domyślał się, co demon planuje: podciągnąć się, by zadać jeszcze jeden morderczy cios, bezlitośnie przebić ostrymi jak brzytwa zębami tętnicę szyjną wilkołaka i wreszcie go zabić.

Pociąg wypadł z czarnego tunelu w samą porę, zale­wając pusty peron falą dźwięku. Trey wiedział, co musi zrobić. Zwolnił żelazny uścisk na ramieniu Zajęczej War­gi w chwili, gdy pociąg miał się z nimi zrównać, i kop­nięciem odrzucił demona, który potoczył się wprost pod koła pędzącego składu. Trey widział, jak jego ciało ude­rza w okno przedniej szyby, zza której patrzył przerażo­ny maszynista, zaraz potem wagony zniknęły w tunelu na przeciwnym końcu peronu. Drugiego demona, wciąż uczepionego pleców Treya, chłopak przygniótł z całej si­ły do wyłożonej kafelkami ściany i pozbawił go oddechu. A potem wykonał błyskawiczny zwrot na pięcie i rozorał pazurami gardło Miłośnika Tatuaży; odwrócił głowę, by uniknąć fontanny gorącej czarnej krwi, która chlusnęła z ciała martwego już demona.

W umysł Treya wdarł się ostry jak nóż pisk kół zablo­kowanych przez maszynistę ręcznym hamulcem. Podniósł szybko wzrok i zobaczył ludzi z ostatniego wagonu, którzy patrzyli przerażeni, bo oto na peronie londyńskiego metra ujrzeli wilkołaka.

Na szczęście pociąg zdążył wjechać do tunelu, za­nim się zatrzymał, tak że Trey został poza zasięgiem ich wzroku. Spojrzał na martwego demona u swoich stóp i zobaczył, że ten zaczyna blednąc. Patrzył tak, aż ciało całkiem zniknęło.

„Nic tu po mnie - pomyślał Trey, rozważając kolejne ewentualności. - Muszę zmienić się w człowieka i ucie­kać, zanim zaroi się tu od policji".

Gdy ponownie przybrał ludzką postać, spojrzał na swo­je nagie, zakrwawione ciało. Krew płynęła z głębokich ran na nogach i brzuchu, a także z rozcięcia pod okiem. Teraz jego poszarpane, ludzkie zakończenia nerwowe zaczęły wrzeszczeć wniebogłosy, a ból bardzo się nasilił. Spojrzał na ubrania, które zaledwie kilka chwil wcześniej skrywały migocące, czarne ciała demonów, i zwrócił uwagę, że nie ma na nich śladu krwi. Niczego, co by wskazywało, jak strasznie zostali potraktowani ich właściciele. Podniósł bluzę dresową i naciągnął na nagi tors, krzywiąc się, kie­dy zapinał suwak, ponieważ wiedział, że zaledwie przed kilkoma sekundami ubranie było przesiąknięte krwią demona. Teraz nie została nawet najmniejsza plamka. Krew zniknęła podobnie jak napastnicy. A poza tym Trey wiedział, że to nie chwila na grymasy. Wciągnął na siebie spodnie i spojrzał nawet na buty, lecz zaraz się zoriento­wał, że nie będą na niego pasowały.

Na chwiejnych nogach podszedł do miejsca, gdzie le­żała torba z suknią z Liberty. Podniósł ją i zajrzał do środ­ka: z ulgą zobaczył, że paskudne istoty cienia nie znisz­czyły prezentu dla Alexy.

Opuścił stację metra, nie pamiętając nawet, że wy­szedł po tych samych schodach, po których niedawno temu zbiegał w pośpiechu. Ogarnięty paniką, czuł, jak serce łomocze mu w piersi.

Właśnie kogoś zabił. Odebrał życie. Nieważne, że nie byli to ludzie, a on sam znalazł się w śmiertelnym niebez­pieczeństwie - zabił demony gołymi rękoma.

Powitały go te same londyńskie ulice: to samo powie­trze, to samo mdłe światło latarni, ten sam benzynowy zaduch miasta drażniły jego zmysł węchu. Coś się jednak zmieniło. Zmiana dokonała się w nim, bezpowrotnie, a on sam wyczuwał, że już nigdy nie będzie tak jak przed­tem.

Szedł ulicą, zerkając na ubrania martwych demonów, które założył, i zauważył, że krew z jego ran przesiąka przez materiał, plamy zaś w pomarańczowym świetle latarni przybierają czarny kolor. Dotknął wilgotnej tka­niny, wiedząc, że choć rany nie zagrażają jego życiu, to nieustanny upływ krwi może niebawem spowodować pro­blemy. Rozejrzał się i ze zdziwieniem zobaczył, że zupeł­nie bezwiednie wszedł do parku i stoi jakieś dwadzieścia metrów za bramą.

Powietrze tutaj było czystsze, a świeży zapach trawy, niczym nocne perfumy, maskował miejski smród. Po lewej stronie stał duży dąb, którego prastare konary zwieszały się niczym kościste kończyny ogromnego pająka, który na moment zastygł w bezruchu, by za chwilę chwycić go i zagarnąć do niewidocznego, wygłodniałego pyska.

Trey spojrzał przez gałęzie na niebo pełne gwiazd mrugających do niego z niewyobrażalnie odległych miejsc i poczuł nieokiełznane pragnienie przemienienia się zno­wu w wilkołaka. Pragnął tego po części dlatego, że ból by się wtedy zmniejszył, lecz przede wszystkim domyślał się, iż na tej otwartej przestrzeni poczułby się w pełni s o b ą, mogąc biec swobodnie pod baldachimem nocy i chłonąc wilczymi zmysłami zapachy, widoki i dźwięki otoczenia. Jednakże to dziwne pragnienie tłumiła instynktowna wiedza, że nie wolno mu ulegać podobnym popędom, że mu­si je kontrolować na początkowym etapie doświadczania własnej mocy, dlatego szybko zwalczył pokusę.

Skupił się na demonach, które zwabiły go w zasadzkę, i przypomniał sobie ich twarze, kiedy je zabijał, by ratować własne życie. Znowu poczuł gorzki, metaliczny smak ich krwi i natychmiast potrząsnął głową z obrzydzeniem, gdyż do jego świadomości wdarła się zdziczała myśl.

Wydawało mu się, że jakiś obcy głos szepce w jego głowie, że krew była dobra - wzdrygnął się i poczuł falę nudności.

Powtarzał sobie w duchu, że wcale mu nie smakowa ła. Była straszna i ohydna.

Te myśli przerwał odgłos uderzającej o ziemię tor­by, która wysunęła mu się z ręki. Trey spojrzał na nią i zmarszczył czoło, jakby widział ją po raz pierwszy. Kiedy się schylił, zauważył krople krwi spadające na plastik.

Dla własnego bezpieczeństwa powinien odejść jak najdalej od stacji metra.

Gdy wyszedł za bramę parku, spróbował przywołać taksówkę. Kierowca zwolnił i zjechał do krawężnika, lecz na widok chłopaka w zakrwawionym ubraniu gwałtownie przyspieszył.

Osamotniony, ranny i przestraszony, Trey miał tylko jedno wyjście: znalazł budkę telefoniczną, zadzwonił do Luciena i poprosił go o pomoc.

16

Podczas jazdy do domu Tom prowizorycznie opatrzył Treya na tylnym siedzeniu auta. W słabym świetle zde­zynfekował rany, założył opatrunek, a potem owinął ciało chłopaka bandażem.

- Wystarczy, żeby dowieźć cię w jednym kawałku, za­nim obejrzy cię lekarz - powiedział. Poklepał Treya po ramieniu i usiadł obok niego.

Lucien w milczeniu jechał przez Londyn. Nie zadawał żadnych pytań, oprócz jednego: czy Trey czuje się w miarę dobrze i czy zdaniem Toma powinni zawieźć go do szpi­tala. Trey nie miał pewności, z jakiego powodu, z gniewu czy z troski, wampir nie próbował dociekać, co się sta­ło, lecz gdy już dojechali na parking i Lucien wysiadł, by pomóc Tomowi zaprowadzić Treya na górę, wyraz jego twarzy i łagodny głos uspokoiły chłopaka. Lucien zadzwo­nił do domu jeszcze z samochodu i upewnił się, że lekarz jest już w drodze, tak więc gdy drzwi windy otworzyły się, Trey zobaczył obok Alexy dziwnego, niedużego męż­czyznę i domyślił się, że to zapewne pomoc medyczna, o której wampir wspominał przez telefon.

Lucien i Tom podtrzymywali Treya, na wypadek gdy­by zemdlał. Chłopak oparł się mocno na ojcu Alexy. W głowie miał zamęt, a gdy spróbował się wyprostować, pokój zakołysał się nieprzyjemnie.

- Przepraszam, Lucienie - wymamrotał. Wydawało mu się, że w każdej chwili może zwymiotować na kre­mowy dywan, dlatego na chwilę zamknął oczy, próbując się opanować.

Alexa natychmiast podbiegła do nich. Oczy miała zaczerwienione i podpuchnięte, lecz Trey, mimo bólu i niewygody, pomyślał, że jest ładniejsza niż wcześniej: krucha i delikatna. Uśmiechnął się i skinął głową, by jej powiedzieć, że wszystko w porządku. Zdążył jeszcze po­myśleć, że chyba właśnie się zakochał.

Ciemność, która dotąd pełzała na skraju jego pola wi­dzenia, nagle rozlała się i zaczerniła cały świat, pozbawia­jąc Treya świadomości.

Kiedy odzyskał przytomność, leżał w łóżku, a na krześle obok spał Tom. Trey uśmiechnął się, słysząc ciche pochrapywanie Irlandczyka. Jego nowy przyjaciel miał na kolanach książkę, lecz chłopcu nie udało się odczytać tytułu. Gdy zaciekawiony spróbował usiąść, jego ciało eksplodowało. Nie sposób było powiedzieć, w którym miejscu odczuwał największy ból - niczym ostrza wbijał się w ciało Treya pod każdym kątem. W pewnym momencie chłopak jęknął cicho, a Tom od razu się obudził.

- Chyba już się zorientowałeś, że najlepsze, co możesz zrobić, to leżeć spokojnie - powiedział Tom, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Jak będziesz sam wda­wał się w bójki z demonami cienia, to zyskasz więcej blizn niż ja. - Umilkł i kiwnął głową. - Jak się czujesz, chłopcze?

- Szczerze mówiąc, Tom, bywało lepiej, znacznie le­piej.

Drzwi sypialni się otworzyły i w szczelinie pojawiła się głowa Alexy.

- Mogę wejść? - zapytała. - Usłyszałam głosy, więc pomyślałam, że zajrzę i sprawdzę, czy już się obudził. - Wchodząc, uśmiechnęła się smutno do Treya i poma­chała mu końcami palców.

- Przyniosę wam coś do picia. - Tom wyszedł, zosta­wiając ich samych.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, dziewczyna zwróciła ku Treyowi zatroskaną twarz.

- Wybacz, Treyu. To moja wina. Gdybym cię nie zo­stawiła w środku Londynu, nie doszłoby do tego. Napraw­dę...

- Nie bądź głupia, Alexo - przerwał jej. - Gdybym nie gadał jak ostatni palant, to nie łaziłbym potem sam po Londynie. A poza tym tamci faceci czekali na okazję, żeby mnie dopaść. Nie zjawili się przypadkiem. Zastawili na mnie pułapkę, w którą dałem się złapać jak ostatni frajer. - Uniósł dłoń, widząc, że Alexa chce coś powie­dzieć. - Szczerze mówiąc, cieszę się, że cię nie było, gdy doszło do walki. Mało przyjemny obrazek - mówił coraz cichszym głosem, aż wreszcie zacisnął mocno zęby, by powstrzymać łzy, które napłynęły mu do oczu. Otarł je wierzchem dłoni, posykując z bólu, który czuł nawet przy tak prostej czynności. Spojrzał na nią i zapytał:

- Pomożesz mi wygrzebać się z łóżka?

- Lekarz powiedział, że masz odpoczywać - odparła i zaraz dodała: - Spałeś dwa dni, Treyu.

Aż wstrzymał oddech, gdy to usłyszał. Wcześniej zastanawiał się, dlaczego kazali Tomowi niańczyć go w dzień i w nocy, lecz gdy się dowiedział, że był nieprzy­tomny przez dwa dni, zdał sobie sprawę, że pewnie bali się o jego życie, dlatego na wszelki wypadek ktoś nad nim czuwał przez cały czas.

- Tato i Tom siedzieli przy tobie na zmianę. Tato pra­wie nie wychodził z twojego pokoju. Staraliśmy się w tym czasie przeanalizować wszystkie dane. Informacje, jakie otrzymaliśmy od naszych ludzi w organizacji Kalibana, potwierdzają twoje relacje: rzeczywiście wysłano demony, żeby cię zlikwidować. - Przygryzła dolną wargę i spojrzała na jego obandażowaną pierś i tułów. - Wiemy, że to były demony cienia. Jak dotąd nie udało nam się namierzyć żadnego z nich, ale gdy ojciec...

- Nie znajdziecie ich, Alexo. Oni nie żyją... zabiłem ich. - Trey spuścił wzrok i odwrócił głowę, by nie widziała jego twarzy.

Alexa ujęła jego dłoń.

- Przykro mi, Treyu. To musiał być dla ciebie koszmar. Nawet nie próbuję wyobrazić sobie, co czujesz.

Gdy spojrzał na nią, zobaczył, że płacze, a widok ten przywołał wspomnienie tamtego wieczoru.

- Gdzie jest moja torba? - zapytał.

- Torba? Jaka torba?

- Tylko mi nie mów, że jej nie miałem, gdy twój tata po mnie przyjechał! Pamiętam, że wyszedłem z nią ze stacji metra.

Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju wszedł Lu­cien. Rozpromienił się, gdy spojrzał na Treya, ten zaś jed­nocześnie ucieszył się i speszył, przepełniony poczuciem winy. Pomyślał o tym, jak dotąd traktował Luciena i że nie zrobił nic, by podziękować za dobroć i troskę, jakie okazał mu opiekun.

- A więc się obudziłeś? Wspaniale. Trochę się o ciebie martwiliśmy. I jak się czujesz, Treyu?

- Obolały, poobijany, głupi i dziwnie skory do wzru­szeń, z byle powodu chce mi się płakać - odrzekł chłopak z uśmiechem. - Ale domyślam się, że czułbym się znacz­nie gorzej, gdyby nie ty. Dziękuję... za wszystko.

Lucien przyjął podziękowanie skinieniem głowy i pod­szedł do okna, by odsunąć zasłony.

- Chciałbym wstać - rzekł Trey, gdy słoneczny blask wlał się do pokoju.

- Raczej bym ci to odradzał - odparł Lucien.

- Chciałbym wstać - powtórzył Trey dobitnie, na co wampir po chwili wahania kiwnął przyzwalająco. Stanął przy łóżku obok Alexy i spojrzał na leżącego.

- Zobaczymy, jak silny jest twój organizm. Jeśli zrobi ci się niedobrze albo słabo, od razu położysz się z powro­tem. Sam będziesz szedł czy ci pomóc?

Trey spojrzał na niego i uznał, że mężczyzna mówi poważnie.

- Wolę sam.

Wstrzymał oddech, kiedy Lucien pomógł mu stanąć na nogach; starał się nie zwracać uwagi na sygnały bólu, ja­kie jego ciało całymi salwami wysyłało do mózgu. Kiedy już znalazł się w pozycji pionowej, po raz kolejny wstrzymał oddech i delikatnie pomacał bandaże na brzuchu.

- Mam nadzieję, że to najgorsza część całej operacji - powiedział. Z pomocą Luciena i Alexy włożył szlafrok i przeszedł do salonu, nie zważając na niezadowolenie Toma, który spoglądał z dezaprobatą spod zmarszczonych brwi. Trey opadł powoli na jeden z foteli, po czym wy­puścił powietrze, wstrzymywane w trakcie tej krótkiej podróży, i zdobył się na uśmiech.

- Napiłbym się herbaty - powiedział.

- Lucienie - mówił dalej, kiedy Tom przeszedł do kuchni, by nastawić wodę w czajniku. - Gdzie jest torba, którą miałem, kiedy po mnie przyjechałeś? Bo przecież wziąłem ze sobą torbę, prawda?

- Owszem - odparł jego opiekun. - Jest w twojej sy­pialni pod oknem.

- Alexo, mogłabyś ją przynieść? - zapytał zadowolony, że torba bezpiecznie przyjechała z nim. Wydawało mu się dziwne, że jest dla niego tak ważna. Jakby podświadomie nadał jej status symbolu, dlatego wiadomość, że wciąż ją ma, napełniła go szczęściem niewspółmiernym do war­tości czy wagi przedmiotu, który się w niej znajdował.

Alexa wróciła z paczką z Liberty i położyła ją na stole, spoglądając pytająco na Treya.

- Otwórz, Alexo, to dla ciebie - oznajmił z uśmiechem na ustach. - Trochę mnie kosztowało, żeby donieść ją bez szwanku, więc mam nadzieję, że ci się spodoba.

Tom podał mu kubek z gorącą herbatą i wszyscy trzej patrzyli, jak Alexa rozwiązuje wstążkę i otwiera pudełko. Wstrzymała oddech na widok sukni, a gdy spojrzała na Treya, miała uśmiech, od którego poczuł ucisk w piersi, a krew w jego żyłach popłynęła trochę szybciej.

- To prezent - wyjaśnił. - Na zgodę. Chciałem cię prze­prosić za to, co powiedziałem tamtego wieczora, nie miałem prawa odzywać się tak do ciebie. - Odwrócił się do Lucie­na. - Chyba nie masz nic przeciwko, że kupiłem to dla Alexy za pieniądze, które dostałem od ciebie?

- To były twoje pieniądze. Mogłeś nimi dysponować według własnej woli - odparł wampir.

- Wszystkim wam chciałbym podziękować za dobroć, jaką mi okazaliście - powiedział chłopiec i upił łyk go­rącej, słodkiej herbaty. - Zachowywałem się trochę jak palant i byłem niesprawiedliwy. A to dlatego, że... trud­no mi się ze wszystkim uporać. Wiem jednak, że stara liście się mi pomóc, za co jestem wam wdzięczny. Dzię­kuję.

Zadzwonił telefon zamontowany na ścianie. Tom ode­brał i słuchał przez chwilę, nim odwiesił słuchawkę.

- To Charles z dołu. Odebrali sygnał Pierścienia Amona. Wygląda na to, że Kaliban zamierza się nim posłużyć, tak jak podejrzewaliśmy.

Trey nie miał pojęcia, o czym mężczyzna mówi, lecz sądząc po spojrzeniach, jakie w milczeniu wymieniło między sobą troje jego towarzyszy, była to bardzo zła wiadomość.

17

Tom chwilę gmerał w kredensie i wyjął pudełko pącz­ków, które położył na stole obok drugiego kubka gorącej herbaty Treya. Wcześniej pomógł mu przejść do kuchni i teraz chłopak trochę się zdziwił, widząc, jak mężczyzna, z pozoru szorstki i obcesowy, troszczy się o niego - mo­że bardziej, niż Trey na to zasługiwał.

Zaraz po telefonie Alexa popędziła na dół, a Lucien wyjaśnił Treyowi, że jego córka prowadzi badania nad Pierścieniem Amona i poszła poznać nowe dane.

Lucien i Tom zaczęli rozmowę o ataku w stacji me­tra, a Trey zdał im relację z wałki z demonami. Lucien przerywał mu i zadawał pytania dotyczące nieistotnych, zdawałoby się, szczegółów. Za to potem wampir słuchał w milczeniu, gdy Trey zaczął opowiadać, jak zabił oba demony i jak ich ciała po prostu zniknęły na jego oczach.

- Ich ciała pojawią się w świecie demonów - wyjaśnił Tom. - Choć sądząc z tego, co powiedziałeś o Zajęczej Wardze, jak się rozchlapał na szybie pociągu, to chy­ba niezbyt dużo z jego osoby się tam pojawi. - Tom spojrzał na szefa i uniósł brew. - Twardy z niego zawodnik - powiedział i kiwnął głową w stronę Treya.

- O tym przekonaliśmy się już chyba na naszej sesji - odparł Lucien i uśmiechnął się do Irlandczyka.

Tom przymrużył prawe oko. Jego twarz, z szeroką, paskudną blizną, przypominała teraz Treyowi inną, z fil­mu o zombie, który kiedyś oglądał.

- Ach, wtedy walczył tylko z takim starym prykiem jak ty. Co innego załatwić dwa młode demony cienia.

Trey spojrzał na mężczyzn siedzących po jego obu stronach i zorientował się, że Tom podpuszcza Luciena, spodziewając się jego reakcji.

Tymczasem wampir sięgnął po kubek i spokojnie do­pił herbatę, spoglądając z rozbawieniem znad brzegu na­czynia.

Widząc, że Lucien nie zamierza połknąć przynęty, Trey poczuł dziwne pragnienie wstawienia się za nim.

- Tom, przecież Lucien nie jest aż tak stary. Ile masz lat? Czterdzieści? Góra czterdzieści pięć.

Wampir odstawił kubek i uśmiechnął się szeroko, wy­trzymując spojrzenie Toma. Tym razem to on uniósł brew. Po chwili znowu spojrzał na Treya.

- Prawie dwieście dwadzieścia. Ale dziękuję ci. Nie­którzy posiadają wrodzony takt i zmysł dyplomacji, a inni nie. - Głową wskazał Irlandczyka.

- Założę się, Treyu, że dręczą cię teraz wyrzuty su­mienia - rzucił Tom z błyskiem w oku, co sugerowało, że jeszcze się nie poddał. - W końcu sprałeś zniedołężniałego staruszka. Ach, ta dzisiejsza młodzież, cholernie niewdzięczna. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu i poczochrał włosy chłopaka, po czym wstał i zabrał się za sprzątanie naczyń.

Trey wpatrywał się w wampira siedzącego u jego bo­ku, zdumiony tym, co przed chwilą usłyszał.

Lucien spojrzał na niego i jakby czytając w jego my­ślach, uśmiechnął się i dodał:

- Można by powiedzieć, że nadeszły pieskie lata dla wampirów.

- Tom, co się wtedy stało z Hopperem? - zapytał Trey po długiej chwili milczenia.

- Sam sobie zadaję to pytanie od chwili zniknięcia naszego małego przyjaciela - odparł Irlandczyk i prze­szedł do kuchni, by włożyć kubki do zlewu. - Żaden z naszych ludzi go nie namierzył, a przecież dość łatwo jest zlokalizować demony poruszające się na poziomie ludzi. Zapadł się pod ziemię.

- Wygląda na to, że nieświadomie sprowadziliśmy do naszego obozu zdrajcę - rzekł Lucien. - A tenże zdraj­ca pracuje dla Kalibana. Jeśli istotnie tak jest, nie ma wątpliwości, że to mój brat nasłał na chłopaka tamtych bandziorów.

Tom skinął głową i spojrzał na szefa.

- Hoppera polecił jeden z naszych ludzi. Przysięgam, że gdybyśmy mieli choćby cień podejrzeń, nigdy byśmy go nie zatrudnili.

Lucien uniósł dłoń.

- Nikt cię nie wini, Tom. Wiem, jak starannie dobierasz personel. W niczym nie zmienia to naszych planów, ale sprawa nabiera większej wagi. Kaliban z pewnością posłuży się Pierścieniem jeszcze wcześniej.

- Jakim pierścieniem? - zapytał Trey.

- Pierścieniem Amona - odpowiedział Lucien. - To bardzo stary artefakt z Otchłani. Uważano, że został zniszczony dawno temu. Użyty z odpowiednim zaklęciem ma moc oddziaływania na ludzi: wpływa na ich moralność i sprawia, że zwykli śmiertelnicy robią rzeczy, na jakie normalnie nigdy by się nie poważyli. Pierścień uwalnia w ludziach cały potencjał zła i wściekłości, jaki w nich drzemie. Normalni - to znaczy dobrzy - ludzie dokonu­ją krwawych zbrodni, a ofiarami padają nawet osoby im bliskie i przez nich kochane. Sądzimy, że Kaliban zechce posłużyć się Pierścieniem, aby zwrócić ludzkość prze­ciwko niej samej. Zapewne będzie chciał doprowadzić do powstania dynastii wampirów w świecie ludzi: imperium wampirów, którego władcą zostanie on sam.

- Skoro jest tak potężny, jak mówisz - powiedział Trey - dlaczego po prostu nie przyjdzie, by przejąć władzę? Po co mu ten Pierścień?

Lucien zerknął na Toma, a przez jego usta przemknął cień uśmiechu.

- Istoty ludzkie to wyjątkowo uparty gatunek, gdy za­graża im niewola. W przeszłości Kaliban i jemu podobni próbowali rzucić ludzkość na kolana, destabilizując życie na ziemi wojnami, chorobami i klęskami głodu. Pierścień jest idealną bronią, którą można wywołać chaos i złamać ducha ludzkości.

- Chcą zniszczyć ludzkość?

Lucien spojrzał na chłopaka, szukając odpowiednich słów.

- Nie, Treyu, nie chcą zniszczyć ludzkości. Wręcz przeciwnie. My, wampiry, potrzebujemy ludzi. Istniejemy na tym świecie tak długo, jak długo sięga pamięć, karmi­my się krwią żywych, bo ona gwarantuje nam przetrwanie. Przez wieki istnieliśmy w ukryciu. Byliśmy panami nocy. Lecz zatraciliśmy czujność. Zadowoleni z siebie, pozwoliliśmy, by ludzie dowiedzieli się o naszym istnie­niu. Odkryli, że nie jesteśmy niepokonani i że można nas zabić. Nasze szeregi - a nigdy nie było nas wielu - kurczyły się, gdyż polowano na nas i niszczono. Ukry­liśmy się więc w Otchłani, a w świecie śmiertelników pojawialiśmy się tylko po to, żeby się pożywić; marzyli­śmy o dniu, w którym będziemy mogli wrócić na stałe.

- Spojrzał za okno. - Dzięki Pierścieniowi to marzenie mogłoby się ziścić: nieograniczone źródło pożywienia, pogrążone w chaosie, niezdolne do obrony przed tymi, którzy się nim żywią. Oto marzenie mojego brata, a koszmar dla nas, pozostałych.

Trey spojrzał na obu mężczyzn, usiłując zrozumieć to, co usłyszał.

- Dostaliśmy cynk - powiedział Tom - od jednego z naszych, którzy przeniknęli do organizacji Kalibana, że w jakiś sposób zdobył Pierścień. Początkowo specjalnie się tym nie przejęliśmy, spodziewając się niewiel­kich zniszczeń, bo jest tak, jak mówi Lucien: właściciel Pierścienia musi być słyszany przez wszystkich, których chciałby poddać zaklęciu. Potem jednak odkryliśmy, że w tym celu zamierza wykorzystać sieci telefonii komór­kowej. Kaliban to potwór obeznany z technologią, dobrze się orientuje w nowoczesnym świecie. Ma przyjaciół na wysokich stanowiskach, we wszystkich sieciach, na ca­łym świecie i - jak się domyślamy - byłby w stanie połą­czyć się jednocześnie z każdym numerem któregokolwiek z operatorów. Planuje przeprowadzić próbę w przyszłym miesiącu w Amsterdamie.

- Dlaczego akurat tam? - zapytał Trey.

Tom wzruszył ramionami.

- A dlaczego nie? Dla Kalibana każde miejsce jest do­bre, lecz tam, w zachodniej Holandii, odnotowano najwyż­szą liczbę posiadaczy telefonów komórkowych w Europie. Nie znam lepszego miasta na podobny eksperyment.

Lucien wstał i podszedł do okna.

- Jeśli mu się uda, Amsterdam zamieni się w piekło na ziemi. Całe rodziny stracą życie z rąk najbliższych. Nasze źródła podają, że Kaliban traktuje Holandię jako pole doświadczalne i w zależności od tego, jak mu się powiedzie, będzie chciał użyć Pierścienia w pozostałych częściach świata, by siać śmierć i nieszczęście na wszyst­kich kontynentach. Na ziemi rozpęta się piekło, w którym zło czynione przez wampiry będzie niczym w porównaniu z tym, co ludzie zgotują ludziom.

Przez chwilę Lucien stał wpatrzony w podłogę, aż wreszcie znowu się odezwał:

- Podobna strategia nie jest niczym nowym. Wie­lu władców Otchłani podejmowało próby destabilizacji świata ludzi, by nad nim zapanować. Wampirom zawsze chodziło o krew, lecz inni pragną zawładnąć ludzkimi du­szami. Nie było dyktatury, wojny czy masakry, w których by nie maczali palców. Obawiam się jednak, że Pierścień, wykorzystany w sposób zaplanowany przez mojego brata, pozwoli mu wreszcie osiągnąć jego cele i rzucić przeciw­ników na kolana.

- Trzeba go powstrzymać - odezwał się Trey.

- Tak. - Lucien odwrócił się od okna i spojrzał na chłopaka. - Jest coś jeszcze, co dotyczy twojego bez­pieczeństwa. Od chwili twojego przybycia tutaj staraliś­my się cię „osłonić". Alexa potrafi maskować indywi­dualny sygnał, który wysyłasz w momencie przemiany. Kaliban rozesłał ludzi w poszukiwaniu tego sygnału, na wypadek gdyby próba zniszczenia cię ogniem się nie po­wiodła. Mój brat uważa, że stanowisz dla niego ogromne zagrożenie. Wie, że gdy dorośniesz, twoja moc będzie większa, pamięta też, że zamordował twoich rodziców, i spodziewa się, iż pewnego dnia zechcesz pomścić ich śmierć. Jest jeszcze legenda o Theissie. - Uniesioną dłonią wampir powstrzymał protest Treya. - Posłuchaj, mój brat nade wszystko pragnie twojej śmierci, dlatego nie cofnie się przed niczym i uczyni wszystko, żeby cię zabić.

- Co mogę zrobić, Lucienie? Skoro on jest tak potężny, jak mówisz, i wie, gdzie jestem, to prędzej czy później mnie dopadnie.

- Liczyliśmy na to, że uda nam się ukryć twoją obec­ność tutaj do momentu, gdy staniesz się silniejszy i bę­dziesz lepiej przygotowany. On wie, że jeśli zdoła cię dopaść, zanim uzyskasz pełną kontrolę nad swoją mocą, szanse zabicia ciebie będą większe. Próbował już dwu­krotnie, bez powodzenia, dlatego tym bardziej zdecy­duje się na plan z Pierścieniem Amona, aby odwrócić uwagę moją oraz moich ludzi i jeszcze raz spróbować cię dostać. Ciebie boi się najbardziej. Wierzy, że gdyby udało mu się cię zabić, mógłby swobodnie zrealizować swoje plany.

- Nie martw się, Treyu - rzekł Tom. - Obaj z Lucienem obronimy cię przed szponami tego diabelnego su­kinsyna.

Lucien przytaknął mu.

- Mamy miejsca, w których będziesz bezpieczny i gdzie otoczymy cię wystarczającą opieką. Kiedy już po­krzyżujemy mu plany dotyczące Pierścienia, zastanowimy się nad rozwiązaniem na dłuższą metę.

- Dlaczego nie mogę teraz pomagać tobie i Tomowi? - zapytał Trey.

- To zbyt niebezpieczne - odparł wampir i potrząsnął głową. - Musimy powstrzymać Kalibana przed użyciem Pierścienia, niestety ty nie potrafisz jeszcze w pełni kontrolować swojej mocy. Po prostu nie powinienem narażać cię na takie ryzyko.

- Lucien ma rację - rzekł Tom. - Jeszcze dostaniesz swoją szansę, żeby nam pomóc, jeśli tego pragniesz. Mam taką nadzieję, bo będzie z ciebie cholernie duży kawał drania, który niejednemu da się we znaki, o tak. Ale na razie musimy zabrać cię w bezpieczne miejsce i rozwiązać problem z Pierścieniem.

Lucien kiwnął głową i wziął głęboki oddech, planując w myślach kolejne kroki. Po chwili rzeczowym tonem zwrócił się do Irlandczyka:

- Tom, bądź tak dobry i poproś Alexe, żeby do nas dołączyła. Chciałbym, by udała się z Treyem do jego kryjówki. - Spojrzał na Treya. - Alexa zostanie z tobą. Jest niezwykle zdolną czarodziejką i z pewnością pomo­że zapewnić ci bezpieczeństwo.

W pierwszej chwili Trey chciał zaoponować przeciw­ko temu, by opiekowała się nim dziewczyna, lecz w grun­cie rzeczy bardzo się ucieszył, że Alexa będzie mu towa­rzyszyć, skoro już musi się ukrywać. Nie miał wątpliwo­ści, że Lucien zadba o to, aby niczego im nie brakowało, i że przyśle po nich, gdy tylko uporają się ze sprawą Pier­ścienia.

- Dokąd mnie wyślecie? - zapytał. - I na jak długo?

Wampir zastanawiał się przez chwilę.

- Mam dom na obrzeżach stanu New Jersey. Poleci­cie tam z Alexa prywatnym odrzutowcem, zaopiekuje się wami jeden z naszych ludzi. Ta kobieta jest z nami od dawna i można jej zaufać. Będzie zachwycona, mogąc porozpieszczać gości. Myślę, że zostaniecie tam dwa lub trzy miesiące, nie dłużej. W miarę możliwości ja i Tom będziemy was odwiedzać.

- Udajecie się na wojnę?

- Nie - odparł Lucien. - Jeszcze nie. Obawiam się jednak, że nastąpi to w niedalekiej przyszłości.

18

Tom wbiegł do pokoju, nawołując Luciena. Wampir wstał w tej samej chwili co Trey, który czytał na kana­pie. Jedno spojrzenie na oszpeconą blizną twarz Irland­czyka wystarczyło, by poczuć nieprzyjemny ucisk w żo­łądku. Chłopak zerknął na wampira i na jego towarzysza, zastanawiając się, co mogło tak wystraszyć Toma.

- Co się stało? - zapytał Lucien.

- Chodzi o Alexe. Widziano, jak schodziła do biblioteki, gdzie miała zebrać więcej danych o Pierścieniu Amona - powiedział Irlandczyk z twarzą poszarzałą od niepoko­ju. - Chciała odszukać informację w książce o demonach, którą niedawno zdobyliśmy. W każdym razie jeden z na­szych ludzi poszedł tam niedługo potem, by zapytać, czy Alexa nie chce się czegoś napić. Wszystkie jej materiały i przybory leżały ułożone na stole obok książek, lecz Alexy nie było. Weszła tam i już stamtąd nie wyszła.

Trey spojrzał na Luciena, który zamarł na środku po­koju, jakby niezdolny do ruchu.

Tom podał wampirowi kawałek papieru. List napi­sano ręcznie, ozdobnym charakterem pisma. Chłopak widział wyraźnie wykaligrafowany tekst, kiedy Lucien podniósł kartkę do oczu. Od razu się zorientował, ż<> słowa napisano krwią; po wyschnięciu jasnoczerwony atrament przybrał barwę miedzianobrązową. Wiadomość była lakoniczna:

Jeśli chcesz zobaczyć Alexę w jednym kawału,

przyprowadź do mnie chłopaka.

Trey zobaczył, że podpisano ją dużą literą K.

Lucien, wpatrzony przed siebie, bezwiednie zmiął kartkę. W jego oczach zapłonął taki sam dziki ogień, jaki Trey widział podczas ich sesji na korcie, a mięśnie szczęk wampira pracowały, jakby przeżuwał kęs niewidzialnego jedzenia.

- Ma ją, prawda? - zapytał Trey.

Lucien skinął głową, nie patrząc na niego.

- Czy wiemy, dokąd ją zabrał? - zwrócił się do Toma.

- Do Holandii - odpowiedział Irlandczyk. - Gdy tylko się zorientowaliśmy, że zniknęła, uruchomiliśmy zaklę­cie śledzące. Nie próbowali go zablokować, a to znaczy, że chcą, byśmy wiedzieli, gdzie jest i że żyje. Wciąż się z nią przemieszczają i wygląda na to, że kierują się do Amsterdamu. Martin już wydał polecenie, by zatankowa­li odrzutowiec na miejskim lotnisku. Możemy wyruszyć w każdej chwili. Czekamy tylko na twój znak.

Lucien spojrzał na pomięty kawałek papieru, który wciąż trzymał w ręku, i zmarszczył brwi, jakby zobaczył wiadomość po raz pierwszy. Po chwili podniósł wzrok i skinął głową.

- Przekaż Martinowi, że będziemy na lotnisku za pół godziny. Skontaktuj się z naszymi ludźmi w Holandii. Niech się wszystkim zajmą, nie chcę kłopotów po tamtej stronie.

- Już to zrobiłem. Na lotnisku Schiphol mamy swoje­go człowieka, który wcześniej nam pomagał. Nie będzie żadnych problemów.

W oczach Irlandczyka zapaliły się iskierki zawziętości, a Trey dostrzegł w nim na moment młodego zawadiakę, jakim - według własnej relacji - był kiedyś.

Lucien wciąż patrzył przed siebie, gorączkowo roz­trząsając różne możliwości i ich ewentualne następstwa. Jego zmarszczone brwi podpowiadały Treyowi, że żadne­go z rozwiązań nie uznał za dobre.

- Czy zestaw podróżny jest gotowy? - zapytał.

- Wszystko będzie na dole za dziesięć minut - odparł Tom.

- Dobrze. W takim razie powinniśmy ruszać. - Po­szedł do drzwi, a Tom za nim.

- A co ze mną? - Trey zbliżył się do nich. Lucien odwrócił się i utkwił w nim spojrzenie.

- Ty zostajesz, Treyu. Wiesz, jakie zamiary ma wobec ciebie mój brat. To wystarczający powód. A poza tym nie jesteś jeszcze w najlepszej formie. Przyślę kogoś, kto cię zawiezie na lotnisko, a stamtąd udasz się do New Jersey. Plan się nie zmienił.

- Ale ta wiadomość. Przecież napisał...

- Treyu, znam brutalną prawdę. Myślisz, że mógłbym dokonać wymiany, jaką proponuje Kaliban? że zabiorę cię tam, by zabił na moich oczach was oboje ? Może dusza mojego brata - jeśli w ogóle ją ma - jest moralną otchłanią, ale ja jestem inny. Nie zamierzam poświęcić jednego niewinnego człowieka za drugiego, nawet jeśli to jest moja córka. Jeżeli uważasz, że byłbym zdolny do czegoś takiego, to może nie jesteś tym, za kogo cię miałem.

Trey poczuł nagle wzbierającą w nim wściekłość. Wy­prostował się i spojrzał w oczy wampira.

- Lucienie, nie jestem dzieckiem. Sam to powiedzia­łeś. Nie możesz mi mówić, że muszę dorosnąć i przyjąć wiedzę o sobie, a jednocześnie traktować mnie jak dzie­ciaka.

- Treyu, posłuchaj...

- Nie, to ty posłuchaj! Nie tak dawno temu poprosi­łeś mnie, bym ci zaufał. Nie miałem powodów, aby tak postąpić, ale ostatecznie ci uległem, bo nabrałem prze­konania do ciebie i do tego, co mówiłeś. Uratowałeś mi życie, Lucienie. Odpłaciłeś mi się za okazane zaufa­nie, i jestem ci za to wdzięczny. A teraz proszę, byś mi zaufał w kwestii życia twej córki, ponieważ jeśli Kaliban zorientuje się, że przyszedłeś beze mnie, zabije ją. Wcześniej mówiłeś, że zaklęcie Alexy osłania mnie przed Kalibanem, tak więc gdyby jej coś się stało i ja na tym ucierpię. - Przełknął ślinę absurdalnie głośno, jak mu się wydawało. - Dlatego równie dobrze możesz p o s ł u ż y ć się mną, by dać szansę nam obojgu, Alexie i mnie, wyjść z tego wszystkiego w jednym kawałku. - Uniósł brwi w pytającym geście. Nie potrafił dłużej wytrzymać spojrzenia wampira, czuł przemożną chęć wycofania się i przeproszenia go za ten wybuch. Mimo to na chwilę wbił wzrok w dywan i zaraz zaczął mówić dalej, już ściszonym głosem: - Obiecuję nie plątać się pod nogami i słuchać Toma, ale uważam, że powinieneś zabrać mnie ze sobą, jeśli liczysz na odzyskanie córki.

Lucien, wciąż wpatrzony w niego, pokręcił powoli głową.

Tom zakasłał nerwowo za jego plecami.

- Chłopak ma rację, Lucienie. Znajdzie się w niebez­pieczeństwie, jeżeli go zostawimy. Z nami też nie będzie bezpieczny, ale przynajmniej zdołamy go chronić. I tyl­ko z nim mamy szansę ocalić Alexe. Decyzja należy do Treya, Lucienie, powinieneś to uszanować.

Lucien trwał w bezruchu niczym granitowy posąg. Czas zdawał się rozciągać w nieskończoność, niczym niewidzialna guma, zwiększając jednocześnie napięcie w pokoju. A właśnie czasu mieli najmniej, z czego Trey zdawał sobie sprawę.

Tom nachylił się do szefa i powiedział cicho:

- Ta zła istota zabrała ci już żonę. Nie strać też córki. Zajmę się chłopakiem i przypilnuję, żeby nic mu się nie stało. A mówiąc o bezpieczeństwie - przysunął kamienną twarz do twarzy Luciena - przypomniałem sobie pewnego wampira, który dyndał w kleszczach chłopaka i zastanawiał się, czy ujdzie cało. Jest twardy, tak jak jego ojciec. A gdy już dojdzie do walki, to nie wątpię, że będzie umiał wyjść z opresji.

- Jest ranny, Tom.

- Szybko dochodzi do siebie. O wiele szybciej niż ty czy ja, a poza tym nie martw się, zadbam o jego bezpieczeństwo.

Lucien spojrzał na Irlandczyka, a potem przeniósł wzrok na Treya.

- Masz słuchać Toma we wszystkim, bez dyskusji. Rozumiesz?

Chłopak pokiwał głową w rytm bijącego mocno serca.

- Dziękuję, Lucienie.

- Ochota na podziękowania może ci przejść, gdy prze­konasz się, co nas czeka. Spakuj do plecaka trochę ubrań, wyjeżdżamy za dwadzieścia minut.

Lucien wsiadł do windy, zostawiając Toma i Treya w pokoju. Irlandczyk posłał chłopakowi krótki uśmiech i skinął głową. Ten gest powiedział Treyowi wszystko, co musiał wiedzieć.

- Mam pietra, Tom - rzekł i też się uśmiechnął.

- To dobrze. W takim razie może przeżyjesz - odparł ten. - Ale teraz rusz tyłek. Mamy mało czasu.

19

Czarne bmw wyjechało z garażu i pomknęło szosą Aspen Way, kierując się ku autostradzie A1020. W oknie Trey dostrzegł masywny budynek Canary Wharf. Białe światło sygnalizacyjne, pulsujące na szczycie wieży, przy­pomniało chłopakowi o grożącym im niebezpieczeństwie. Nie miał pojęcia, co ich czeka w Holandii, ale wiedział jed­no - nie będzie to przyjemne.

Samochód prowadził mężczyzna, którego Trey wcze­śniej nie widział, Lucien zaś siedział obok kierowcy. Tom i Trey zajęli miejsca z tyłu. Irlandczyk przez cały czas stukał w klawiaturę laptopa, wydając przez słuchawki bluetootha krótkie polecenia komuś na lotnisku w Ho­landii.

W pewnym momencie zadzwonił telefon Toma. Męż­czyzna długą chwilę słuchał uważnie swojego rozmówcy, a potem podziękował i się rozłączył.

- Znaleźliśmy Alexe - powiedział. - Trzymają ją na obrzeżach miasta. Żyje.

Zapatrzony przed siebie Lucien odpowiedział skinie­niem głowy.

- Niebawem zdobędziemy adres. Wszyscy pracują na pełnych obrotach, Lucienie. Ludzie Kalibana nie próbują nam przeszkadzać w wytropieniu miejsca jej pobytu, dla tego dowiemy się, jeśli gdzieś ją przeniosą.

Zanim opuścili budynek, Trey udał się z Tomem na dół, przeszedł z nim przez biura i dalej, drzwiami obok sal konferencyjnych, których Alexa nie pokazała mu przy okazji zwiedzania budynku. Znaleźli się w niedużym pokoju, jego znaczną część zajmowała wielka, podobna do klatki konstrukcja; widać było, co się w niej znajduje, ponieważ ściany i sufit wykonano z metalowej siatki. Był to arsenał. W zabezpieczonych stojakach umiesz­czono w rzędach broń wszelkiego rodzaju. Trey gapił się na wszystkie te militarne bajery, nie mając pojęcia, jak się nazywają ani do czego służą. W otwartych drzwiach klatki stał ogromny mężczyzna. Miał mocno odstające uszy i rudą brodę, długą i gęstą, jakby nie przycinał jej od lat. Matowozielone oczy przypominały kolorem mo­rze na moment przed sztormem, a każdy kawałek jego ciała niezasłoniętego ubraniem pokrywały wymyślne, kolorowe tatuaże.

- Hjelldidzie - powiedział Tom i przywitał olbrzyma skinieniem głowy.

- Tomie - odburknął mężczyzna i podał mu wielki, czarny plecak i trochę mniejszą torbę podróżną, po czym mruknął coś niezrozumiale i odwrócił się, by zamknąć drzwi na klucz.

Irlandczyk szybko sprawdził zawartość plecaka i zado­wolony zasunął zamek. Strażnik arsenału zamknął sta­rannie drzwi, po czym podał Tomowi trzy paszporty, ten zaś sprawdził je pospiesznie i schował do torby.

- Ja nie mam paszportu - powiedział Trey, spoglądając to na torbę, to na wytatuowanego olbrzyma, który tkwił przy nim niczym wieża.

- Teraz już masz - odparł Tom.

- Ale...

- Żadnych ale, Treyu. Nie ma czasu na wyjaśnienia, co i jak. Musisz mi zaufać, kiedy mówię, że wszystko jest przygotowane. To moja działka.

Chłopak pokręcił głową, zdumiony tempem, w jakim wszystko się działo. Znowu poczuł ból w piersi, więc przez szczelinę między guzikami koszuli pomacał bandaże, by sprawdzić, czy nie zaczął krwawić.

Tom zapiął torbę i pożegnawszy się z olbrzymem ski­nieniem głowy, wyprowadził Treya na zewnątrz.

- No dobra, młody człowieku. W takim razie ruszamy, co? - Zamilkł na chwilę, wpatrzony w chłopaka. - Nor­malnie zgadzam się z powiedzeniem mojej mamy, która mówi, że „głupcy pędzą tam, gdzie aniołowie boją się wejść", ale teraz nie mam czasu na podobne rozważania, więc trzymaj się blisko mnie. Wiem, że w twojej głowie kłębi się milion pytań, lecz musisz poczekać na odpowie­dzi. W porządku?

Trey kiwnął głową, uzbrojony w postanowienie, że będzie akceptował rzeczy takimi, jakie są. Wyszli przez biura pełne pogrążonych w pracy ludzi, którzy spoglądali znad niskich ścianek swoich boksów, skinieniami głowy życząc im powodzenia.

Chłopiec zwrócił uwagę, że pomieszczenie wypełnia szum podnieconych głosów.

Tom spojrzał na niego, jakby czytał w jego myślach.

- Ktoś z nich jest za to odpowiedzialny - powiedział cicho, tak by tylko Trey go usłyszał. - Gdzieś tutaj siedzi zdrajca. Jak już się dowiem, kto to taki... - Urwał, gdy dotarli do windy.

Stała przy niej kobieta, którą wcześniej Alexa przedsta­wiła mu jako Ruth. Już wcześniej nacisnęła dla nich guzik „Dół" i teraz spoglądała zatroskana na Toma.

- Powodzenia - powiedziała. - Przywieźcie ją z po­wrotem.

Tom skinął głową i wszedł za Treyem do kabiny, na­ciskając guzik parkingu.

Kiedy przybyli na lotnisko, Tom wypakował bagaże i odprawił kierowcę z samochodem. Tymczasem Lucien wysiadł szybko i przebiegł w cień, jakiego dostarczało za­daszenie nad wejściem do terminalu. W ciemnych okula­rach, w czarnym kapeluszu z szerokim rondem i czarnych rękawiczkach w oczach innych pasażerów wchodzących do budynku musiał uchodzić za jakiegoś ekscentryka, bo większość gapiła się otwarcie, zdumiona jego wyglądem i zachowaniem.

Jeszcze w samochodzie posmarował czymś twarz i kark. Widząc, że chłopak mu się przygląda, wyjaśnił:

- Aktywny krem przeciw oparzeniowy. Cholernie się spiekę, gdy tylko wysiądę z samochodu, ale to trochę złagodzi ból.

Wysoki mężczyzna w niebieskim garniturze wyszedł im na spotkanie, przywitał Luciena skinieniem głowy i podążył za nim do hali lotniska. Trey nie pamiętał, by kiedykolwiek wcześniej był na lotnisku, które wydało mu się bardzo ruchliwym miejscem. Ludzie podążali zdecydowanym krokiem we wszystkich kierunkach, aby dopełnić formalności przed lotem - jedni szli odebrać bilety, inni dokonać odprawy albo kupić coś w sklepie. Niebieski Garnitur sprawnie prowadził ich przez tłum, zostawiając za sobą stanowiska odpraw i zmierzając wprost do wyjść z sali odlotów. Zdziwiony Trey zobaczył, że skręcają w prawo, oddalając się od kolejki, i podchodzą do drzwi znajdujących się nieopodal głównego wyjścia. Niebieski Garnitur wziął do ręki przepustkę zawieszoną na szyi i pokazał ją strażnikowi, który przyjrzawszy się jej uważnie, skinieniem zezwolił na przejście. Wystukał jakiś kod na klawiszach przy drzwiach i przytrzymał je, kiedy przechodzili.

Za drzwiami Niebieski Garnitur wycofał się na bok, a do Luciena podszedł z wyciągniętą ręką niższy mężczy­zna o okrągłej twarzy, z cienkim, starannie przyciętym wąsikiem.

- Panie Charron, miło mi znowu pana widzieć. - Męż­czyzna uścisnął dłoń Luciena i skinieniem pozdrowił jego dwóch towarzyszy. - Panie O'Callahan... młody człowie­ku... zechcą panowie udać się ze mną, byśmy mogli jak najszybciej dokonać odprawy. - Pokazał na lewo, gdzie przy bramce wykrywacza metalu stało dwóch umundu­rowanych pracowników lotniska.

Tom podał im trzy paszporty i postawił bagaże na ta­śmie. Jeden ze strażników dał mu znak, żeby podszedł, i machnął wzdłuż jego ciała ręcznym wykrywaczem meta­lu, podczas gdy Tom stał spokojnie z luźno opuszczonymi rękami. Zadowolony strażnik polecił mu odejść i powtó­rzył całą procedurę wobec Treya i Luciena.

W tym czasie jego kolega sprawdził paszporty i zerk­nął na pozostałe dokumenty.

Serce chłopaka zabiło szybciej, gdy strażnik spojrzał na niego. Pamiętając słowa Toma, uniósł podbródek i się uśmiechnął, by przybrać wygląd dzieciaka udającego się z krewnymi na wycieczkę. Potem się odwrócił i sięgnął po plecak, który pojawił się na końcu stołu. Wreszcie strażnik oddał paszporty Tomowi i usatysfakcjonowa­ny kiwnął głową do swojego pucołowatego towarzysza, krążącego niczym koliber wokół Luciena.

- Doskonale. Panie Charron, proszę za mną. - Po­prowadził ich wąskim, jasno oświetlonym korytarzem do poczekalni wyposażonej w barek umieszczony na środku i sofy z fotelami stojące pod ścianami. - Pański odrzuto­wiec czeka zatankowany. Proszę wyjść tamtymi drzwiami, jeden z pańskich ludzi zawiezie was do samolotu. Czy mogę coś jeszcze dla panów zrobić? - zapytał.

- Bardzo nam pan pomógł, dziękuję - odparł Lucien i uścisnął dłoń mężczyzny.

Dwadzieścia minut później Trey siedział naprzeciw Toma w kabinie learjeta 60; pędzili w kierunku Amster­damu z prędkością ośmiuset kilometrów na godzinę.

20

Odprawa na lotnisku Schiphol odbyła się równie spraw­nie jak w Londynie. Schiphol było ogromne w porówna­niu z lotniskiem, z którego wyruszali, i Tom musiał po­ganiać Treya, który wciąż zwalniał, rozglądając się cieka­wie. Czekał na nich kontakt Toma, Jens van der Zande, który od razu zaprowadził ich do dużego, czarnego mer­cedesa podstawionego przed budynkiem odlotów. Gdy tyl­ko wsiedli, samochód popędził w kierunku miasta, a Jens z wprawą manewrował między taksówkami i innymi au­tami opuszczającymi lotnisko.

Dla Treya, który nigdy nie był dalej niż we Francji, dokąd pojechał z innymi podopiecznymi domu dziecka na jednodniową wycieczkę szkolną, podróż wydawała się całkowicie nierealistyczna. Zaledwie kilka godzin wcze­śniej popijał herbatę z Tomem i Lucienem w londyńskim apartamencie, a teraz pędził przez Holandię, podziwiając widoki pól przesuwających się szybko za oknem.

- Jensie, dziękuję, że przygotowałeś wszystko, choć miałeś tak mało czasu. Pewnie bardzo się napracowałeś - powiedział Lucien.

- Nie ma o czym mówić, Lucienie. Trzeba się było uśmiechnąć do kilku osób, ale chętnie pomogli, gdy po­znali okoliczności.

- Gdzie nam zarezerwowałeś pokoje?

- Amstel Inter-Continental. Macie dwa apartamenty, zgodnie z zamówieniem Toma: jeden dla ciebie, drugi dla Toma i chłopca.

Jens zerknął na Treya we wstecznym lusterku i skinął lekko głową.

- A załatwiłeś wszystko, o co prosiłem? - zapytał Ir­landczyk i pochylił się do przodu.

- Granaty i MP5K są w torbie w bagażniku. Nie udało mi się zdobyć strzelby, o której mówiłeś, ale myślę, że będziesz zadowolony z zamiennika.

Tom mrugnął do Treya, którego oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

- Trzeba dmuchać na zimne - wyjaśnił i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Sprawdziliście, czy przenieśli gdzieś moją córkę? - dociekał Lucien.

- Nasze źródła podają, że wciąż jest w tym samym budynku, do którego ją zawieźli. Przez cały czas nasze zaklęcia śledzące są aktywne, a porywacze Alexy nie ro­bią nic, by je zakłócić. Wygląda na to, Lucienie, że wcale nie próbują jej ukryć. Żyje, ale nie udało nam się ustalić, czy jest ranna.

W ciszy, która zapadła, rozważali odpowiedź. Wszyst­ko już zostało powiedziane, więc pozostałą część podró­ży spędzili w milczeniu, pogrążeni w myślach, którym akompaniowało tylko dudnienie opon na asfaltowej nawierzchni. Kiedy zjechali z autostrady, krajobraz na ze­wnątrz zaczął się zmieniać; mijali sklepy i domy typowe dla przedmieścia. Początkowo zabudowania były rzadko rozmieszczone, lecz szybko przestrzeń między nimi za­częła się kurczyć, aż wreszcie znaleźli się w klaustrofobicznym centrum. Trey z zaciekawieniem przyglądał się widokom zmieniającym się za oknem i żałował, że wizycie w Amsterdamie nie towarzyszą spokojniejsze okoliczności, tak by mógł się zatrzymać i dokładnie obej­rzeć okolice, na które ledwo zdążył zerknąć.

- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Jens i zatrzymał samochód przed hotelem. Po prawej stronie płynęła le­niwie rzeka Amstel. Wzdłuż obu brzegów, na wodzie ko­loru kawy, kołysały się zacumowane łodzie i barki mie­szkalne.

- Tom i Trey zameldują się w hotelu - zdecydował Lu­cien. Odwrócił się do Irlandczyka. - Zapewne będziesz chciał przygotować swoje rzeczy. Ja pojadę z Jensem i ro­zejrzę się wokół domu, w którym trzymają Alexe. W porządku, Jensie?

- Oczywiście, Lucienie. I tak chciałem przedyskuto­wać z tobą kilka rzeczy. Porozmawiamy po drodze.

- Uważajcie na siebie - rzucił Tom, wysiadając z sa­mochodu. - Oni czekają na was.

Jens otworzył bagażnik, tak by Trey i Tom mogli zabrać bagaże. Irlandczyk wyjął swój plecak, a potem wyciągnął dużą torbę podróżną z czarnego płótna, którą zarzucił na ramię, i mrugnął porozumiewawczo do Treya.

Chłopak wszedł za nim po schodach, a przed wejściem odwrócił się i popatrzył na odjeżdżający szybko samo­chód.

Hotelowy hol był ogromny i jasno oświetlony. Szero­kie, mahoniowe schody prowadziły do galerii biegnącej wokół całego pomieszczenia. Nad schodami wisiał wielki żyrandol, którego światło odbijało się w wypolerowanej czarno-białej szachownicy marmurowej podłogi.

Trey, który nie widział dotąd miejsca aż tak ociekają­cego elegancją i przepychem, zatrzymał się w drzwiach i gapił z otwartymi ustami, aż Tom ujął go delikatnie za łokieć i poprowadził do recepcji.

Za biurkiem siedział wysoki mężczyzna w okularach bez oprawek; w ich szkłach odbijał się ekran komputera. Recepcjonista przestał pisać na klawiaturze i podniósł wzrok.

- Czym mogę panom służyć? - zapytał. Mówił po an­gielsku, z lekkim akcentem.

- O'Callahan. Rezerwowałem u was apartament.

Mężczyzna położył dłonie na klawiaturze, a po kil­ku chwilach zameldował ich i podał kartę klucz do po­koju. Potem przycisnął guzik, by wezwać bagażowego. W oczekiwaniu na niego Trey znowu się rozejrzał po przestronnym pomieszczeniu. Zerknął na drugą stronę holu, gdzie za innym biurkiem stał konsjerż, ubrany w taki sam uniform jak recepcjonista. Mężczyzna, uśmiechając się nieszczerze, czekał, aż para amerykańskich turystów skończy się kłócić o to, co mają zwiedzać dziś wieczorem. Wyczuwając spojrzenie chłopca, konsjerż zerknął w je­go kierunku i skinął uprzejmie głową.

Zjawił się bagażowy, niski garbusek, i uparł się, żeby załadować ich rzeczy na ogromny metalowy wózek. Wziął torbę Treya i ułożył ją obok bagażu Toma, lecz gdy wy­ciągnął rękę po długą, płócienną torbę, którą Irlandczyk miał na ramieniu, ten zaprotestował.

- Wielkie dzięki - rzekł. - Sam to zaniosę.

Weszli za bagażowym do windy ze lśniącą, drewnianą podłogą i pojechali na górę.

21

- Co ty, dałeś mu dwadzieścia euro napiwku?! - za­wołał Trey, gdy tylko bagażowy zamknął za sobą drzwi. - Cholera, przecież on tylko przyjechał tu tym swoim wózkiem z naszymi torbami, a ty wciskasz mu dwadzie­ścia euro. Za dziesięć sam bym wciągnął to żelastwo!

Rozejrzał się. Spodziewał się ładnego pokoju - podej­rzewał, że w takim hotelu mają tylko ładne pokoje - tym­czasem apartament, do którego ich zaprowadzono, był oszałamiający. Trey przeszedł z salonu do głównej sypial­ni, w której ustawiono wielkie łoże z baldachimem.

- Apartament jest ogromny.

- Tak? W takim razie porozglądaj się, bo ja muszę się teraz zająć kilkoma rzeczami.

Chłopak przeszedł przez sypialnię i wszedł do prze­stronnej łazienki. Obejrzał mydła i szampony, ustawione w rzędzie na półce nad umywalką, a potem postanowił wypróbować jeden z wiszących za drzwiami miękkich szlafroków, który włożył na ubranie.

- Mamy drobny problem! - zawołał z łazienki. - Jest tylko podwójne łóżko.

- Będzie twoje. Ja się prześpię na sofie - odparł Tom i dodał cicho: - Raczej nie licz na sen w najbliższej przy­szłości.

Trey rzucił się na łóżko i włożył do ust jedną z cze­koladek pozostawionych na poduszkach; usiłował po­układać sobie ostatnie wydarzenia. Spojrzał na balda­chim i zmarszczył brwi, a czekoladka nagle straciła całą słodycz, gdyż pomyślał o Alexie i o tym, gdzie może być. Przeturlał się po łóżku i wolnym krokiem wrócił do sa­lonu.

Zastał Toma klęczącego na podłodze. Irlandczyk roz­kładał arsenał z torby przywiezionej w bagażniku Jensa. Trey podszedł, by się przyjrzeć.

- To wygląda na groźną kolekcję.

Mężczyzna podniósł głowę i wskazał broń, przybiera­jąc bardzo poważny wyraz twarzy.

- Nawet nie próbuj dotykać którejkolwiek z tych za­bawek. Chociaż znam się na tym, sam robię w portki, nosząc takie giwery. Jeszcze nam tylko brakowało, żebyś sobie odstrzelił stopę albo jeszcze gorzej.

Zaczął rozkładać mały pistolet maszynowy, a jego części układał na kwadracie białego materiału, który przygotował z boku.

- Co to takiego? Uzi? - zapytał Trey.

- Nie - odparł Tom, skupiony na swoim zajęciu. - Pi­stolet maszynowy MP5K firmy Heckler & Koch. Straszne narzędzie. Doskonała broń w przeciwnatarciu.

- A te tutaj? - dopytywał się Trey i pokazał stopą sześć cylindrycznych przedmiotów ułożonych w rzędzie na podłodze.

- Granaty zaczepne. Jedne z najlepszych, jakich moż­na używać w pomieszczeniach zamkniętych, które chcesz oczyścić przed wejściem. Po doświadczeniach z istotami cienia doszedłem do wniosku, że nie ma to jak porządny granat. Powtarzam sobie tę mantrę i dzięki temu jeszcze żyję. A to - ciągnął, wziąwszy do ręki groźnie wyglądający karabin - strzelba bojowa remington 870. Nie przepadam za nią, ale zdaje się, że mieli kłopoty ze zdobyciem mossberga w tak krótkim czasie. Reszta to różne żelastwa, które mogą się przydać albo nie. - Podniósł wzrok i dostrzegł dezorien­tację na twarzy chłopca. - Nic z tego nie jest specjalnie użyteczne, jeśli chodzi o zabijanie istot cienia, takich jak wampiry. Ale nawet wampir przechodzi na drugą stronę, gdy go poczęstuję kilkoma seriami z takiej bestii - powiedział, głaszcząc korpus karabinu. - Rzecz w tym, by pozbyć się ich w najwłaściwszy sposób - dodał i pokazał głową na torbę, w której leżały zaostrzone drewniane kołki.

- Sprawdzają się? - zapytał Trey.

- Podobno. Przekonamy się, jeśli pożyjemy na tyle długo, żeby mieć okazję którymś się posłużyć. I jeszcze trzeba trafić w serce. Oprócz tego można im obciąć gło­wę, spalić je, potraktować środkiem wybuchowym albo zamknąć w grobie. Możliwości są mocno ograniczone.

- A kusza? Wiesz, tak jak pokazują w filmach?

Tom się uśmiechnął.

- Próbowałeś kiedyś spalić wampira? - zapytał i po­kręcił głową. - Nie. Myślę, że jedyną dobrą metodą jest kołek.

Trey zamilkł niepewny, czy zadawać pytania, które chodziły mu po głowie od chwili przeczytania wiadomości pozostawionej dla Luciena.

- Nie wierzysz, że Kaliban chce uwolnić Alexe, praw­da? Bez względu na to, co zrobi Lucien.

Tom spojrzał na niego i wziął głęboki oddech. Po kilku sekundach wypuścił powietrze.

- Nie. Prędzej Lucien uzyska audiencję u papieża. Kaliban posłużył się Alexą, żeby zwabić brata do siebie i go ostatecznie wyeliminować. Kaliban wie, że Lucien nie będzie się biernie przyglądał, jak ten posługuje się Pierścieniem Amona, więc spróbuje usunąć go z gry. Dobra taktyka, a jeśli się sprawdzi, to uda mu się za­mienić świat w piekło.

- A co robią teraz Lucien i Jens?

- Przeprowadzają rekonesans miejsca, gdzie Kaliban przetrzymuje Alexe. Potem powiedzą, jaki jest plan. Jens z pewnością udzieliłby nam wszelkich potrzebnych informacji na ten temat, lecz Lucien musiał się czymś zająć, czymkolwiek, żeby tylko nie myśleć o tym, co może się stać z Alexą, skoro porwał ją jego brat.

- Tom, w jaki sposób udało się Kalibanowi porwać Alexe? Skoro Lucien wie, że jego brat chce go wyeliminować, to budynek w Londynie powinien być lepiej chroniony.

- Lepiej chroniony?! To miejsce jest odporne na kule i bomby, ma superodjazdowy system zabezpieczeń i jest oplecione siatką zaklęć, od których pomieszałoby ci się w głowie. - Zamilkł i odłożył magazynek, który napełniał amunicją. - Obaj z Lucienem zadajemy sobie to pytanie od chwili, gdy ją porwano.

- Może to sprawka Hoppera?

- Nie. On zniknął wcześniej. Za to na pewno ten zdradziecki, obrzydliwy robak ma swój udział w ataku na ciebie. Bez dwóch zdań pracuje teraz dla Kalibana, ale myślę, że tylko cię szpiegował i przekazywał informacje. To tchórz - nie miałby jaj, by odważyć się na coś takiego. Nie - mówił dalej. - Ale muszę z bólem przyznać, że zro­bił to ktoś z naszej organizacji. Mamy w obozie zdrajcę, Treyu, i gdy tylko skończymy z tą sprawą, dowiem się, kto to jest, i skutecznie odetnę mu dopływ tlenu.

Trey poczuł ucisk w żołądku, gdy uzmysłowił sobie grozę sytuacji. Spojrzał przez okno na rzekę, wyobrażając sobie kolejne scenariusze; niestety, żaden nie kończy! się szczęśliwie.

- A zatem Lucien zamierza uratować Alexe w poje­dynkę? - zapytał.

- Niezupełnie. Do pomocy będzie miał mnie oraz pa­nów Hecklera i Kocha - odparł Tom i poklepał pistolet maszynowy, który właśnie złożył.

- I mnie. Ja też idę - oznajmił Trey.

- Ach, nie. Przywieźliśmy cię tutaj, ponieważ uzna­liśmy, że bezpieczniej będzie mieć cię na oku, zamiast zostawiać samego, tym bardziej że nasza ochrona w Lon­dynie okazała się nieszczelna. Ale nie ma mowy, żebyś szedł ze mną i z Lucienem do Kalibana. - Tom pokręcił głową i wstał.

- Nie mam wyboru, Tom. Przecież jeśli Kaliban was pokona, będzie to równoznaczne i z moją śmiercią. A jak pójdę z wami, to może się na coś przydam. - Trey odwrócił się od okna i spojrzał Irlandczykowi w oczy. - Widziałeś, jaki jestem silny i szybki. Lucien z pewnością wolałby, żebym mu pomógł, zamiast siedzieć tu i czekać, aż przyjdą po mnie bandziory jego brata. Żeby z nim walczyć, potrze­bujecie istot cienia.

Tom spakował z powrotem broń i zasunął zamek torby. Gdy ponownie spojrzał na Treya, jego oblicze wyrażało niepokój.

- Nie ja podejmuję decyzje, Treyu - powiedział. - To, co mówisz, ma sens, i gdyby do mnie należało ostatnie słowo, chciałbym cię mieć przy sobie. Rzecz w tym, że jesteś bardzo młody, a Lucien bardzo chce cię chronić. Nie sądzę, żeby pozwolił. Zbyt duże ryzyko.

Za oknem rozległ się przenikliwy dźwięk klaksonu. Chwilę później pokój wypełnił ogłuszający dzwonek alar­mu zamontowanego nad drzwiami. Skulili się na moment i zaczęli rozglądać, przestraszeni.

- To alarm przeciwpożarowy! - zawołał Trey, prze­krzykując wycie dzwonka, i ruszył do drzwi.

- Zaczekaj! - Tom powstrzymał go uniesioną dłonią. Podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Potem przeszedł na środek pokoju i wyjął z torby pistolet, glock 17. Rzuciwszy torbę za siebie, dał znak chłopakowi, by odsunął się od drzwi.

Z pistoletem schowanym za plecami Tom uchylił drzwi i zerknął na gości hotelowych, zmierzających do wyjść ewakuacyjnych. Przez chwilę przyglądał się ludziom, któ­rzy - choć przestraszeni - szli korytarzem, zachowując względny spokój. Niektórzy prowadzili starsze, mniej sprawne osoby.

I nagle gdzieś z tyłu grupy idących rozległ się roz­dzierający kobiecy krzyk; jednak zanim przebrzmiał, sy­tuacja w długim holu zmieniła się diametralnie. Ludzie, popatrzywszy za siebie, zaczęli się rozpychać, gnać do przodu, żeby uciec przed tym, co zobaczyli.

Tom przesunął się trochę na prawo, wciąż ukryty za uchylonymi drzwiami. Wystawił głowę, by sprawdzić, co tak bardzo przestraszyło kobietę. Szybko zrozumiał jej przerażenie.

Konsjerż, którego jeszcze niedawno widzieli na do­le, kiedy pomagał parze Amerykanów, pędził koryta­rzem za gośćmi, z trzydziestocentymetrowym nożem kuchennym w ręku. Jedno spojrzenie wystarczyło, by Tom uznał, że mężczyzna jest gotów użyć broni, dlatego podniósł pistolet i zerknął za siebie, aby sprawdzić, czy Trey jest bezpieczny w pokoju i nie widzi, co się dzieje na zewnątrz.

Konsjerż chwycił kobietę za włosy i przez korytarz przetoczył się kolejny przerażający krzyk. Irlandczyk wy­celował w pierś szaleńca i już miał nacisnąć spust, gdy w holu zapanował chaos: goście hotelowi biegli we wszyst­kich kierunkach niczym przestraszone stado, zasłaniając Tomowi mężczyznę i jego nieszczęsną ofiarę.

Ogarnięci paniką ludzie usiłowali dotrzeć do wyjścia ewakuacyjnego, by uciec przed agresywnym członkiem hotelowego personelu. Popychali się i szarpali, za wszelka cenę pragnąc się wydostać.

Kiedy tłum minął ich pokój, Tom zobaczył konsjerża, który przystanął i poprawił włosy. Jego oczy przypominały paciorki z czarnego szkła - martwe oczy porcelanowej lalki - a usta mężczyzny wykrzywił wstrętny uśmiech, gdy znowu pobiegł za ludźmi cisnącymi się do wyjścia. Tom nie miał szans oddania strzału, nie ryzykując zabicia któregoś z gości. Odwrócił się do Treya i skinął na niego z twarzą wykrzywioną obrzydzeniem.

- Kaliban chyba zaczął swój eksperyment. Skierował zaklęcie Pierścienia Amona na niektórych gości. Musiał się dowiedzieć, że tu jesteśmy. Nic na to nie poradzimy. Wpadli w szał. Musimy opuścić hotel. Natychmiast.

Trey przytaknął i przysunął się do Irlandczyka. Toni uchylił szerzej drzwi i ostrożnie wystawił głowę, a gdy już się rozejrzał, otworzył je na oścież i spojrzał w głąb korytarza.

Ludzie wciąż cisnęli się do wyjścia przeciwpożaro­wego. Na podłodze leżał starszy mężczyzna, a spod jego głowy wypływała krew, rozlewająca się w coraz większą kałużę. Dwóch mężczyzn dzielnie próbowało odebrać szaleńcowi nóż.

Tom wyszedł na korytarz i ruszył ku tej scenie zdecy­dowanym krokiem. Z głuchym uderzeniem rąbnął kons­jerża w skroń kolbą pistoletu. Zanim ofiara zdążyła osu­nąć się na podłogę, Irlandczyk już się odwrócił i szedł z powrotem do Treya. Chwyciwszy za ramię oszołomio­nego chłopaka, popchnął go w górę korytarza, w kierunku przeciwnym do wyjścia przeciwpożarowego; w ich uszach wciąż rozbrzmiewały okrzyki spanikowanych ludzi.

Trey zamarł na moment na widok martwej kobiety, leżącej w odległości kilku metrów od ich pokoju. Poczuł w ustach kwaśny smak i wstrzymał oddech, żeby nie zwy­miotować. Tom chwycił go za ramię i pociągnął za sobą, przestępując nad trupem.

- Ta kobieta... - powiedział Trey.

- Nie żyje. W niczym jej nie pomożemy, Treyu. Później możesz się za nią pomodlić, ale teraz musimy się stąd wynieść.

Pociągnął chłopaka za sobą do windy i kilkakrotnie nacisnął przycisk.

- Nie możemy zjechać windą - zauważył Trey. - Włą­czył się alarm przeciwpożarowy.

- Nie ma pożaru, przynajmniej jeszcze nie. A windą dostaniemy się na dół najszybciej i najbezpieczniej. -Mężczyzna przycisnął guzik, a gdy drzwi się otwierały, przygotował broń.

Kiedy na dole ponownie się rozsunęły, ujrzeli hol po­grążony w chaosie. Ludzie z obłędem w oczach parli do głównego wejścia, inni zaś ich odciągali, by wydostać się na zewnątrz. Jakaś starsza kobieta spadła ze scho­dów i młody mężczyzna - może syn - podtrzymywał jej siwą głowę, błagając o pomoc. Tom omiótł spojrzeniem całą scenę, rozważając różne możliwości, i natychmiast pociągnął Treya na lewo, idąc za wskazaniem tabliczki kierującej do siłowni i basenu. Otworzywszy drzwi kop­nięciem, ruszył korytarzem, z którego buchnął na nich silny zapach chloru.

Trey znowu poczuł strach, a w jego głowie kłębiły się sceny i odgłosy docierające ze wszystkich stron.

- Dokąd idziemy?

- Trzymaj się mnie - odparł Tom. -Ale...

- Trey zatrzymał się, usłyszawszy zduszony krzyk. Gdy się odwrócił, ujrzał recepcjonistę, który przed godziną witał ich z uśmiechem na ustach, a teraz biegł do nie­go ze stołkiem barowym nad głową i oczami płonącymi wściekłością.

Tom odwrócił się na tyle szybko, by zobaczyć nadlatu­jący stołek, i nawet sięgnął po broń, choć wiedział, że jest już za późno, a drewniane siedzenie niechybnie roztrzaska czaszkę chłopaka.

Nie zdążył odbezpieczyć pistoletu.

W jednej chwili krzesło nieuchronnie zmierzało ku głowie Treya, w następnej zaś uderzyło w mocarną pierś wilkołaka, który wyrósł nad napastnikiem. Trey odtrącił krzesło i ryknął, ochlapując śliną szkła okularów recep­cjonisty, który wpatrywał się w ogromny pysk. Trey ode­pchnął mężczyznę w obronnym geście. Tomowi wydawa­ło się, że nie zrobił tego zbyt mocno, lecz recepcjonista uderzył o ścianę z ogromną siłą i osunął się na podłogę nieprzytomny, obsypany kawałkami płyty gipsowej.

Trey znowu poczuł moc płynącą przez jego ciało. Tym razem jednak bardziej nad nią panował. Czuł w głębi du­szy zew, by jeszcze raz zaatakować mężczyznę, rozerwać go na strzępy kłami i pazurami, ale szybko zdusił te my­śli, uznając je za pierwotne instynkty, charakterystyczne dla wolfana. Pochylił się więc tylko nad recepcjonistą i sprawdził, czy oddycha regularnie, licząc na to, że nie wyrządził mu krzywdy.

- Nic mu nie będzie - odezwał się Tom za jego pleca­mi. Gdy Trey odwrócił się do Irlandczyka, ten pokazał za siebie i ruszył biegiem.

Trey jeszcze raz spojrzał na recepcjonistę i popędził za przyjacielem, swobodnie stawiając długie susy i ocie­rając się uszami o sufit, mimo że pochylił się do przo­du. W którymś momencie Tom zerknął przez ramię, by sprawdzić, czy towarzysz wciąż jest z nim; Trey zobaczył wówczas przerażenie człowieka, który zorientował się, że depcze mu po piętach ogromny likantrop.

Przed wejściem do hali z basenem Tom ściągnął z pół­ki jeden z porządnie ułożonych ręczników. Rzucił go za siebie i uśmiechnął się, gdy bawełniany prostokąt zaczepił nadstawiony pazur.

- Żebyś miał czym zasłonić przyrodzenie, jak już wyj­dziemy na zewnątrz - powiedział i otworzył dwuskrzydło­we drzwi na końcu korytarza. - Nie wiadomo, ilu jeszcze szaleńców tam czeka.

Weszli do przedpokoju salonu odnowy biologicznej i za­trzymali się, gdyż z kieszeni spodni Toma rozległo się jakieś ćwierkanie. Wyjął telefon i przyłożył go do ucha.

- ...Nie, wszystko w porządku, Lucienie... tak, po­służył się Pierścieniem i rozpętał tu piekło... Nie, wy­chodzimy od tyłu. Staram się zlokalizować wyjście prze­ciwpożarowe w pobliżu basenu... Tak, Lucienie, Trey jest cały i zdrowy. Może spróbuj zorganizować mu jakąś marynarkę i spodnie, chociaż... tak... nie, to było nie­uniknione. Został zaatakowany, ale żebyś widział, jak się rusza, czysta poezja.

Tom jeszcze przez chwilę rozmawiał z szefem.

- Dobra, tam się spotkamy - zakończył Irlandczyk wyłączył telefon.

Odwrócił się i uśmiechnął nerwowo, widząc Treya stojącego tuż przy nim.

- No, Biały Kle, idziemy. Lucien czeka w samochodzie na tyłach hotelu.

22

Zanim wyszli z budynku, Trey zmienił postać, i owi­nąwszy się w pasie ręcznikiem, przebiegł na drugą stro­nę ulicy, gdzie czekał samochód z otwartymi drzwiami i włączonym silnikiem. Kiedy ruszyli szybko w kierunku placu Dam, Tom zaczął relacjonować wydarzenia.

Lucien słuchał, nie przerywając mu, aż ten doszedł do momentu, kiedy Trey zmienił postać, by się obronić przed atakiem oszalałego recepcjonisty.

- Odniósł jakieś poważniejsze rany? - zapytał Lucien.

- Nie. Może coś tam sobie złamał i na pewno będzie mu się kręciło w głowie, jak dojdzie do siebie, ale żyje, jeśli o to ci chodzi - powiedział Tom i mrugnął do chło­paka.

- Zupełnie zwariowali - przerwał dłuższą chwilę ciszy Trey. - Oszaleli. Z ich spojrzeń wyzierała ciemność. A ta biedaczka została zamordowana...

- Treyu, nie można winić ludzi za to, co zrobili - rzekł Lucien. - Pierścień Amona zamienia w mordercę każ­dego, kto usłyszy Zaklęcie Zmarłych rzucone przez jego właściciela. Możemy tylko liczyć na to, że dobierzemy się Kalibanowi do skóry, zanim dokona kolejnych zniszczeń. Zgodnie z naszymi przypuszczeniami moc Pierścienia mo­że być rozprowadzana poprzez sieć telefonii komórkowej, a zatem należy się spodziewać, że Kaliban przeprowadzi kolejną próbę na większą skalę i skrzywdzi setki, jeśli nie tysiące, ludzi.

W milczeniu myśleli o tym, co się stało. Monotonny szum opon przerywał głośniejszy stukot kół na licznych torowiskach, przez które przejeżdżali. Trey obserwował przez okno ludzi, którzy spacerowali wzdłuż kanałów albo siedzieli w chłodnym blasku zachodzącego słońca, popijając kawę przed kawiarniami. Pomyślał, że dziwne jest, iż nie wiedzą, co się dzieje w ich pięknym mieście, i jak wszystko może się zmienić w jednej chwili, jeśli Kaliban porazi mieszkańców miasta śmiertelną mocą Pierścienia.

- Obejrzałem z Jensenem miejsce, w którym trzymają Alexe. Nie będzie łatwo, Tom. To stara fabryka na peryferiach. W naszej sytuacji nie ma szans zbliżenia się, żeby nas nie namierzyli, tak więc możliwości są bardzo ograniczone. Sądzę, że pozostaje nam frontalny atak. Jens zbierze ludzi, by dać nam osłonę, ale będziemy musieli zaryzykować i wejść do środka.

Zwolnili i zatrzymali się na światłach, obserwuje przejeżdżające rowery i samochody.

-Myślę, że powinniśmy spojrzeć na to szerzej - powiedział cicho Tom. Przesunął się na swoim miejscu tak, by widzieć twarz Luciena we wstecznym lusterku. - Dlaczego miałby cię tu sprowadzać i aranżować to wszystko, gdyby chciał cię zabić, zanim wejdziesz do te­go budynku? Sam powiedziałeś, że wcale nam nie prze­szkadza w namierzeniu miejsca, w którym trzyma Alexe. On chce, żebyśmy tam przyszli. Małe przedstawie­nie w hotelu to tylko prężenie muskułów. Pragnie, abyś wiedział, że może posłużyć się mocą Pierścienia, jeśli tylko zechce. Prowokuje cię, byś spróbował go powstrzymać. Przyciąga cię do siebie, Lucienie. A jeśli tak jest, to frontalny atak może przynieść skutki odwrotne do za­mierzonych. Cholera, może okazać się katastrofą.

Samochód znowu przyspieszył, oddalając się od cen­trum miasta. Lucien zwrócił głowę w kierunku Toma, rozważając jego słowa. Potem niespodziewanie popatrzył na Treya.

- A ty, co myślisz? Zdaje się, że wszyscy mają jakieś pomysły na to, jak powinienem ratować córkę, powiedz więc, co byś radził? - Jego głos, surowy i napięty, spra­wił, że Trey odruchowo wcisnął się głębiej w siedzenie. Pomyślał, że nigdy wcześniej nie widział Luciena tak od­słoniętego i podatnego na zranienie. Opuścił wzrok, by uniknąć spojrzenia wampira. Nie miał nic sensownego do powiedzenia, dlatego wolał się nie odzywać.

Tom poruszył się nerwowo.

Lucien westchnął, a gdy chłopiec znowu na niego zer­knął, dostrzegł na twarzy opiekuna smutek i żal.

- Wybacz, Treyu. Nie mam prawa tak do ciebie mówić. To było nie fair. Przyjmij moje przeprosiny.

Trey wytrzymał spojrzenie Luciena.

- Myślę, że Tom dobrze ocenił sytuację - powiedział cicho. - Twój brat posłużył się Alexą, żeby cię dopaść. Reszta to tylko mydlenie oczu. Wiedział, że przyjdziesz, i moim zdaniem nie spodziewał się, że postąpisz według jego instrukcji i mnie przyprowadzisz. Wcale go nie ob­chodzi, czy to zrobisz, czy nie. On chce ciebie, Lucienie. Jeśli się ciebie pozbędzie, będzie mógł wykorzystać moc Pierścienia Amona, by rozprawić się z nami.

Lucien skinął głową i odwrócił się, kierując wzrok na drogę przed nimi. Głęboko wciągnął powietrze przez nos i odchylił głowę, aż oparła się o zagłówek.

- Oczywiście obaj macie rację. Zaślepiony pragnie­niem uratowania Alexy, źle oceniłem sytuację. Dziękuję, że wytknęliście staremu wampirowi błędne rozumo­wanie. - Wyraz twarzy Luciena zmienił się, a gdy znowu się odezwał, z jego głosu biło przekonanie i determina­cja, co pozostali przyjęli z ulgą. - Skoro mój brat chce, żebym przyszedł, to niech tak będzie. Po zachodzie słoń­ca udam się do niego, wybadam, co knuje, i wyprowadzę Alexe.

- Pójdziemy tam razem, Lucienie, i pokażemy Kalibanowi, co...

- Pójdę tam sam, Thomasie. To zbyt niebezpieczna misja.

-Jeszcze czego - warknął Tom ze swojego miejsca z tyłu samochodu. - Mylisz się, jeśli sądzisz, że pozwolę ci pójść samemu do jaskini mordercy. To pułapka i Kali­ban nawet nie próbuje tego ukrywać. Idę z tobą i nic mnie nie powstrzyma, chyba że mnie zabijesz!

- W porządku, Tom. Doceniam twoje intencje i rady. Pójdziemy razem.

- Ja też idę - odezwał się Trey ze wzrokiem wbitym w schowek, starając się, by głos nie zdradził jego niepo­koju.

- Nie ma mowy, zakazuję ci - odparł Lucien zdecydo­wanym tonem.

- Cholera, Lucienie! - rozgniewany głos Treya wypeł­nił kabinę samochodu. - Nie jesteś moim ojcem!

- Nie jestem. Ale obiecywałem mu, że zapewnię ci bezpieczeństwo. Na pewno nie pozwolę, żebyś stanął oko w oko z mordercą twojego ojca. - Zamilkł na chwilę, a potem dodał: - Wiedziałem, że popełniam błąd, zabie­rając cię tutaj. Nie pogarszaj sprawy, Treyu.

- Lucienie, chcę pomóc.

- Pomożesz, jeśli mnie posłuchasz i będziesz się trzy­mał od tego z daleka.

Wampir spojrzał za okno, jakby chciał dać do zrozumie­nia, że rozmowa jest skończona. Trey także popatrzył na zewnątrz, przyglądając się śmigającym, wysokim, nierów­nym dachom i ludziom zajętym swoimi sprawami. Przy­pomniał sobie kobietę leżącą w kałuży krwi przed poko­jem hotelowym. Może planowała, że pójdzie do muzeum albo popływa łodzią po kanałach. Po raz pierwszy od lat pomyślał o matce. Spróbował przywołać jej twarz - tak długo tłumił w sobie myśli o rodzicach - lecz zapamiętał tylko uśmiech i niebieskie oczy o łagodnym spojrzeniu oraz długie, brązowe włosy. Szczerze mówiąc, nawet te wspomnienia pochodziły z fotografii, które pokazał mu dziadek.

- Jak umarła moja mama? - zapytał.

- Treyu, nie sądzę, żeby to była stosowna chwila...

-Jak umarła moja mama?

Lucien wciąż patrzył za okno, nie odwracając się do chłopca.

- Rodzice długo ukrywali fakt twoich narodzin. Prze­nosili się wciąż z miejsca na miejsce i skrupulatnie ma­skowali wszelkie oznaki i sygnały, które mogłyby zdradzić ich prawdziwą naturę. Wtedy już nie pracowałem z twoim ojcem, ale coś mi wypadło i potrzebowałem jego pomocy. Musieliśmy pojechać razem do Włoch - mówił cicho. - Wtedy twoi rodzice mieszkali na małej farmie we Francji.

Trey spróbował to sobie przypomnieć, ale z całego do­mu zapamiętał tylko kuchnię, ogromne pomieszczenie, zawsze wypełnione ciepłem i zapachem ziół, które matka suszyła podwieszone na środkowej krokwi.

- Kaliban z dwoma pomocnikami zdołał wejść do domu mimo zabezpieczeń, jakie zostawiliśmy z twoim ojcem. Początkowo zamierzał ją porwać, by nas szantażować i zmusić do zaprzestania działań przeciwko niemu. W rze­czywistości jednak chciał cię zabić.

Na szczęście twoja matka zorientowała się, że weszli na teren farmy, i zdążyła obudzić opiekunkę, która spała w pokoju przylegającym do twojego. Dziewczynie jakimś cudem udało się wyprowadzić cię z domu tak, że nikt was nie zauważył. Można powiedzieć, że życie zawdzięczasz jej i odwadze matki. Stawiła czoło mojemu bratu, aby dać wam więcej czasu na ucieczkę. Powiedziała mu, że ukryła cię gdzieś w domu i że Kaliban nigdy cię nie znajdzie. Wy­wrócili to miejsce do góry nogami. Rozwścieczeni porażką, rozerwali twoją matkę na strzępy. Wcześniej torturowali ją, by wyciągnąć informacje, lecz nie powiedziała im, z kim jesteś ani w jaki sposób udało ci się uciec.

Trey, wpatrzony w widok za oknem, zamrugał, by po­wstrzymać cisnące się mu do oczu łzy. Usiłował ogarnąć to, co usłyszał.

- Idę z wami, Lucienie - powiedział, a na szybie okna, przez które patrzył, powstały malutkie obłoczki pary je­go oddechu. - Alexa jest w niebezpieczeństwie, tak jak wtedy moja matka. Ojciec nie mógł jej pomóc, ale ja teraz mogę. Musisz dać mi szansę, Lucienie.

- Jensie, zatrzymaj samochód - rzucił Lucien. Auto zjechało na bok. Czarna poręcz z kutego żelaza oddzielała chodnik od kanału po drugiej stronie i turyści zaczęli się gapić na samochód, który zablokował drogę, spychając ich do samej poręczy.

- Proszę, wyprowadź z samochodu pana Laporte'a - ciągnął wampir chłodnym tonem.

- Możesz mnie tu wyrzucić i jechać dalej beze mnie - powiedział Trey. - Nie mam pojęcia, jak szybko potrafię biec jako wilkołak ani jak daleko, ale sądzę, że nadążę za tą maszyną, nawet gdybyście wyjechali na autostradę. Jeśli więc chcesz mnie wykopać, proszę bardzo. Na oczach wszystkich tych ludzi zamienię się w cholernie wielkiego wilka i popędzę za tobą. Już widzę główne tematy wie­czornych wiadomości. Mówiłem wcześniej: jeżeli on cię pokona, to tak jakbym i ja zginął. Pozwól mi sobie pomóc, Lucienie, proszę.

Lucien położył dłoń na ramieniu Jensa i Holender opad! z powrotem na siedzenie. W niezręcznej ciszy, jaka zapa­dła, Tom nerwowo trącał palcem zamek torby, a milczenie mąciło jedynie tykanie kierunkowskazu.

Wreszcie Lucien westchnął i odwrócił się do chłopaka. Trey zamrugał, starając się wytrzymać lodowate spojrze­nie wampira.

- Powtórzę to jeszcze raz: masz się trzymać Toma i dokładnie wykonywać jego instrukcje. Nie zrobisz niczego bez jego polecenia. Czy wyraziłem się jasno?

-Tak.

- Pozwalam ci jechać z nami tylko dlatego, że nie wiem, co innego moglibyśmy z tobą począć, poza obcią­żeniem cię łańcuchami i wrzuceniem do kanału.

- Dziękuję.

Lucien skinął głową, a Jens pojechał dalej. Jeszcze jakiś czas podążali tą samą drogą, a potem skręcili za znakiem kierującym na autostradę. Sunęli otoczeni strumieniami pojazdów pełnych ludzi wracających do domu po dniu pra­cy. Kierowcy o zaciętych twarzach przedzierali się przez gąszcz samochodów, by jak najszybciej dowieźć swoje ro­dziny na miejsce.

Trey obserwował sznury aut z tylnego siedzenia mercedesa. Znowu pomyślał o rodzicach. Wspomnienia o nich wypełniły jego umysł, wypełzając z ciemnych zakamarków, gdzie tak długo je upychał. Teraz już nie próbował, tak jak wcześniej, powstrzymywać łez, któ­re popłynęły po jego policzkach. Pozwalał im kapać na kolana, całkowicie przygnieciony ciężarem ogarniającej go rozpaczy.

Jego towarzysze siedzieli w milczeniu, spoglądając na boki, by pozwolić chłopakowi wyrazić smutek.

Raz tylko się zatrzymali, zdążając na spotkanie z istotą, która miała nadzieję zwabić ich w śmiertelną pułapkę. Na prośbę Luciena Jens zjechał do zatoczki, a wtedy wampir wysiadł szybko i wyjął coś z bagażnika.

Tom pochylił się i pokazał głową szefa stojącego na zewnątrz.

- Czas dać sobie w żyłę - wyjaśnił konspiracyjnym szeptem i wykonał karykaturalny gest, dotykając dłonią szyi.

Słońce schowało się już za horyzontem, dlatego Lucien nie miał kapelusza ani rękawiczek, gdy wsiadał z powro­tem do samochodu. Trey obserwował go, podchodzącego do wozu: znowu biło z niego skupienie, jak podczas treningu.

„Zachód słońca to jego pora" - pomyślał Trey. - Niech Bóg ma w opiece tego, kto teraz odważy się stanąć mu na drodze". Gdy Lucien zajął swoje miejsce, ruszyli dalej, wtapiając się w strumień ostatnich maruderów, wracają­cych wczesnym wieczorem z pracy do domu.

- Jens podwiezie nas do początku drogi, która prowa­dzi do magazynu - wyjaśnił wampir. - Będzie czekał na nasz sygnał. Jeśli, albo kiedy, uda nam się uciec z Alexą, pojedziemy prosto na lotnisko. Jens posprząta tutaj. Ma­my krótkofalówki?

Tom, sięgnąwszy do torby, podał aparaty Jensowi i Lucienowi. Trzeci przypiął sobie do kamizelki.

- A ja nie dostanę? - zapytał Trey.

- Nie - odparł Tom. - Myślisz, że zamierzam wysłu­chiwać, jak warczy i szczeka do mnie cholernie ogromny wilk? - Odwrócił się do Luciena. - Pamiętam wszystko, co powiedziałeś, ale czy naprawdę tak po prostu wejdzie­my frontowymi drzwiami?

- Tak. Oczywiście zachowamy ostrożność, ale nie sądzę, by nam coś groziło przed wejściem do fabryki. Kaliban zechce mieć nas wszystkich w tym samym czasie i w jednym miejscu, aby się z nami rozprawić podczas jednego ataku. Ma Alexe, więc wie, że obaj przyjdziemy. Trey jest bonusem, taką wisienką na torcie.

- Czy nie byłoby lepiej zaczekać na wsparcie? Na wszelki wypadek, gdyby coś poszło nie tak? W razie po­trzeby szybko dostalibyśmy pomoc.

- Tak bym postąpił, gdybyśmy mieli więcej czasu, a Kaliban nie miałby Pierścienia Amona. Niestety, nie możemy sobie pozwolić na taki luksus. Musimy działać, jak powiedziałem.

- Rany, zanosi się na krwawą strzelaninę z O.K. Corral*.

- Lucienie, dojeżdżamy - powiedział Jens, gdy dotarli na koniec zjazdu z autostrady. - Moi ludzie przybędą tu lada moment. Gdybyś chciał na nich zaczekać...

- Nie, dzięki. Skontaktujemy się z tobą, jeśli będziemy was potrzebować.

Lucien odwrócił się do Treya.

- Chcę, żebyś zmienił postać, kiedy tylko wysiądzie­my z samochodu. Pozostań wilkołakiem aż do końca. Nie wolno ci przybierać z powrotem ludzkiej postaci, zanim nie wyjdziemy z budynku z Alexą. Z Tomem nic ci nie grozi, lecz gdyby mu się coś stało, uciekaj w bezpie­czne miejsce. Jak już zlokalizujemy Alexe, ty i Tom za­bierzecie ją. Nie czekajcie na mnie. Muszę się rozmó­wić z bratem i spróbować odzyskać Pierścień. Tomie, dasz znać Jensowi i najszybciej jak to możliwe udacie się na lotnisko, a potem wrócicie do Londynu. Powtarzam: nie czekajcie na mnie.

Tom zerknął na Treya i z kamiennym wyrazem twa­rzy pokręcił głową.

- Doc Holliday i cholerne O.K. Corral - wyszeptał, po czym pochylił się do przodu, by spojrzeć przez szybę na cel ich podróży.

* Słynna strzelanina, do której doszło w Tombstone 26 października 1881 roku.

23

Opony zachrzęściły na żwirze, gdy samochód zatrzy­mał się na końcu drogi; obłoczek kurzu wzniósł się w po­wietrze i zaraz został porwany przez lekki wiatr. W zapa­dającym zmierzchu zobaczyli zarys fabryki.

Tom otworzył bagażnik i zaczął umieszczać granaty oraz magazynki w kolejnych kieszeniach kamizelki i na paskach, a na plecy zarzucił sobie śrutówkę. Potem wyjął pistolet maszynowy, wprawnymi ruchami sprawdzając, czy broń jest gotowa do strzału. Kiedy podniósł wzrok, zobaczył przy sobie Luciena i wilkołaka. Uśmiechnął się krzywo, spoglądając na Treya.

- Jezu, ależ z ciebie straszna bestia, Treyu Laporte, bez dwóch zdań.

Miał nadzieję, że warknięcie ogromnego człowieka-wilka wyrażało sympatię.

- Gotowi? - zapytał Lucien.

Trey poszedł za starszymi kompanami w kierunku fa­bryki. Liczne zapachy i odgłosy, dochodzące ze wszyst­kich stron, zaatakowały jego zmysły, aż zakręciło mu się w głowie, tak samo jak wtedy gdy po raz pierwszy zmienił się w wilkołaka w obecności Luciena. Po dłuższej chwili skupił się na tyle, że udało mu się oddzielić większość istotnych bodźców od szumu i znów odzyskał równowagę. Badając miriady zapachów, natrafił na słaby ślad Alexy, a przynajmniej tak mu się wydawało. Gdy pomyślał, że wbrew woli dziewczyny zaciągnięto ją w to opuszczone miejsce, włosy na karku mu się podniosły, a z potężnej piersi wydobyło się niskie warczenie.

Spojrzał ku rozgwieżdżonemu niebu i poczuł, że coś się w nim poruszyło, jakieś głębokie i potężne uczucie, które nagle popłynęło przez jego ciało. Do tej pory zmie­niał postać pod dachem, lecz teraz, kiedy tak stał pod gołym niebem, przepełniły go zdumiewające poczucie słuszności i tak wielka euforia, że miał ochotę od­chylić ogromny wilczy łeb, by zawyć z radości. Wcześ­niej wyznał Alexie, że w postaci wilkołaka czuje, iż na­prawdę żyje, teraz uczucie to było stokroć silniejsze. Jakby w tej postaci był naprawdę sobą: wilkiem na wol­ności pod nocnym niebem, pośród traw i wiatru.

Nieśmiałe kaszlnięcie Toma wyrwało Treya z zadu­my; natychmiast odsunął wszystkie myśli, aby skupić się na zadaniu.

Fabryka znajdowała się pięćdziesiąt metrów przed ni­mi, pogrążona w ciemności, lecz chłopak wilczym wzro­kiem widział każdą rysę na ścianie wokół drzwi, nad któ­rymi wisiała zniszczona tabliczka z napisem Mittendorf, jakby patrzył przez noktowizor.

Kimkolwiek byli ci Mittendorfowie, dawno już się stąd wynieśli.

Chwasty porastały okolice budynku, a większość okien była zabita deskami albo potłuczona przez miejscową młodzież, która przychodziła tu na popijawy, sądząc po pustych butelkach i puszkach leżących w trawie.

Trey przesunął wzrokiem po szybach i wydało mu się, że w jednej z nich dostrzegł ruch, jakby ktoś ich obserwo­wał z ukrycia. Jeszcze raz omiótł spojrzeniem okna, lecz niczego już nie zauważył. Sylwetki rysujące się za potłu­czonymi szybami były ledwie zapowiedziami tego, co mogli tu spotkać, dał więc spokój próbom wypatrzenia czegoś pośród rozmazanych kształtów. I tak wkrótce się dowie, z kim bądź czym się tu zmierzą.

Gdy zbliżyli się do wejścia na odległość dziesięciu me­trów, nieoczekiwanie zapaliły się dwa nieduże światła umieszczone po obu stronach otwartych drzwi. Szkla­ne, brudne od sadzy klosze nadawały żarówkom żółtawy odcień, co wyglądało jak otwierające się, zażółcone oczy osadzone na ponurej twarzy fasady budynku.

- To mi się nie podoba - mruknął Tom i odbezpieczył karabin.

Lucien poszedł cicho dalej. Krok miał tak lekki, że ledwo trącał kamyki w szczelinach popękanego asfaltu, którym kiedyś wylano ścieżkę.

Zatrzymali się przed otwartymi drzwiami, usiłując coś zobaczyć w ciemności wnętrza domu. Od wejścia pro­wadził korytarz, który dochodził do schodów na tyłach budynku, a po jego obu stronach znajdowały się drzwi, za którymi czaiły się pokoje wypełnione złowrogą czernią.

- Wspaniale, jakaś cholerna królicza nora - jęknął Tom. - Lucienie, będziemy potrzebować grupy sztur­mowej, żeby przeprowadzić akcję jak trzeba. To czyste szaleństwo...

Lucien uciszył go podniesioną dłonią. Zamknął oczy i stał przez chwilę nieruchomo, a wszystko dokoła także zamarło. Trey rozpoznał to samo czyste zatrzymanie, którego doświadczył w domu dziecka podczas pierwsze­go spotkania z Lucienem; jakby na moment świat prze­stał się kręcić, a wszystko wstrzymało oddech w oczeki­waniu, aż znowu drgnie.

I nagle tak się stało. Trey zamrugał, gdyż kakofonia dźwięków znowu wypełniła jego uszy, a kiedy spojrzał na Toma, ten tylko wzruszył ramionami i przybrał minę w rodzaju mnie-nie-pytaj.

- Trzyma Alexe na drugim piętrze - odezwał się Lu­cien i wszedł do budynku.

W pokojach na dole mieściły się kiedyś biura, lecz teraz przypominały puste skorupy. Pozostawione meble dawno już połamali albo spalili wandale. W kącie jedne­go z pomieszczeń stała zardzewiała, metalowa szafka z wyciągniętą dolną szufladą, przez co całość przypomi­nała nadąsane dziecko, które musi ścierpieć niesłuszną karę.

Całą fabrykę przenikał odór zepsucia i zaniedbania. Trey odbierał go jako brązowoczarną, pylistą woń wy­pełniającą obszar w jego umyśle, o którego istnieniu na­wet nie wiedział. Zastanawiał się, czy w taki sposób pre­historyczni ludzie odbierali zapachy: uzbrojony w łuk albo włócznię człowiek tropił ofiarę, posługując się wyostrzo­nymi do granic możliwości zmysłami, by samemu nie paść łupem innego myśliwego.

Niespodziewanie coś wypadło z kąta mijanego pokoju. Tom szybko skierował karabin w tamtą stronę i już miał nacisnąć spust, lecz Lucien spokojnym ruchem odsunął broń od istoty przemykającej w ciemności.

- To tylko szczur - powiedział i poszedł dalej kory­tarzem.

- Mam wrażenie, że tu aż się roi od nich - mruknął Tom. - A niektóre są cholernie duże, takie z gatunku dwu­nożnych. - Niskie warczenie dobiegające z tyłu sprawiło, że włoski na karku Irlandczyka stanęły na baczność.

Lucien mijał kolejne pokoje, ledwie na nie zerkając. Za­trzymał się przy schodach i poczekał na Toma i Treya.

Doszli do pierwszego podestu i zatrzymali się na znak wampira, który, nasłuchując, przekrzywił głowę. Trey wyostrzył zmysły, pozwalając się zalać powodzi dźwię­ków i zapachów fabryki. Słyszał dosłownie wszystko. A odgłosy, przeplatane i przesycane woniami, powiedzia­ły mu, że na wyższym piętrze czekają na nich jakieś isto­ty: kręciły się niespokojnie w ciemności, cuchnąc pod­ekscytowaniem i głodem, były gotowe do ataku. Gdzieś z góry płynął też smród niegodziwości; unosił się nad schodami niczym gęsta, czarna mgła. Przypomniał Tre­yowi woń śmierci i zepsucia, jaką roztaczał Hopper, gdy pierwszy raz zmienił postać w jego obecności.

Lucien też odbierał te zapachy. Spojrzał na swoich towarzyszy, a potem gestem pokazał, że mają wchodzić na następne piętro, powoli i ostrożnie. Ruszył pierwszy, przemykając bezgłośnie po kamiennych stopniach, po czym dał znak, by podążyli za nim. Zatrzymał się u szczy­tu schodów, czujny i napięty, spodziewając się w każdej chwili ataku. Nic się jednak nie stało.

Mieli przed sobą kolejny ciemny korytarz, na którego końcu przez witrażowe okno sączył się srebrzysty blask księżyca, odbijając się w szklanych okruchach na podło­dze, co tworzyło świetlną, rozbitą mozaikę pogrążoną w ciemności. W połowie korytarza przecinał go inny hol. Obie prostopadłe odnogi odchodziły w przeciwne strony, a słabe światło płynące z okna ukazywało tylko niewielki odcinek obu mrocznych arterii. Gdzieś przed nimi rozległo się niskie, gardłowe mruczenie podobne do warknięcia tygrysa tropiącego jelenia w wysokiej tra­wie. Tom spojrzał na Treya i aż się wzdrygnął na widok ogromnego wilka, który - cały napięty - wyszczerzył ostre siekacze.

Trey uaktywnił część swojego umysłu odpowiedzialną za węch i po raz kolejny próbował poszukać zapachu Alexy; wreszcie wyodrębnił go spośród mnóstwa innych wo­ni. Był pewny, że dziewczyna znajduje się na tym piętrze, lecz jej ślad dochodził z wielu stron, jakby przeprowadzano ją z miejsca na miejsce. Wszyscy trzej doszli ostrożnie do skrzyżowania korytarzy i wtedy ciszę rozdarł przeszywa­jący okrzyk córki Luciena. Skręcili w lewą odnogę, idąc za odgłosem, ale po chwili zatrzymali się, ponieważ kolejny krzyk rozległ się dokładnie za ich plecami.

- Dziel i rządź - powiedział Tom.

Lucien skinął głową.

- Ja biorę ten korytarz, ty z Treyem pójdziesz w tam­tą stronę. - Zamilkł i chwycił delikatnie Treya za przed­ramię, spoglądając do góry. - Trzymaj się blisko Toma. A gdyby mu się coś stało, uciekaj w bezpieczne miejsce. Jeśli dotrzesz do Alexy, postępuj zgodnie z planem: opuść ten dom najszybciej, jak to możliwe. Powodzenia, Treyu. Nie zrób niczego głupiego.

Ten odpowiedział skinieniem głowy, a z jego piersi popłynęło głuche warczenie. Coś kazało mu się pochylić i polizać twarz Luciena; jego długi język otarł się szorstko o brodę wampira.

- Chodź, Treyu - rzekł Tom i pociągnął wilkołaka za sobą. Odeszli w przeciwnym kierunku. Gdy już oddalili się od skrzyżowania korytarzy, Trey zatrzymał się i spoj­rzał za siebie. Przez chwilę patrzył, jak Lucien zanurza się w ciemność.

24

Lucien ostrożnie posuwał się ciemnym korytarzem, aż doszedł do drzwi, zza których wcześniej rozległ się krzyk jego córki. Przez chwilę nasłuchiwał uważnie, a potem otworzył drzwi i wszedł szybko do pokoju. Przestronnego pomieszczenia kiedyś używano pewnie jako warsztatu, gdyż stały tam jeszcze porysowane stoły warsztatowe, ustawione w dwóch rzędach na środku, niczym ogromne trumny; były jednak pozbawione urządzeń, które niegdyś na nich zamontowano. Zanim wszedł dalej, wzrokiem spe­netrował półmrok.

- Tatusiu, pomóż mi! - Głos Alexy dochodził zza drzwi widocznych w przeciwległym końcu pokoju. Usłyszawszy tę prośbę nabrzmiałą bólem, Lucien zapomniał o ostrożności. Pobiegł w kierunku głosu.

Gdy tylko stanął na progu, poczuł uderzenie kuli z dziwnej substancji.

Masa natychmiast rozlała się po jego twarzy, zalepia­jąc mu usta i oczy. Instynktownie spróbował ją zerwać, lecz palce przykleiły się do lepkiej mazi i zanurzały w niej tym głębiej, im bardziej próbował je wydostać.

Przez chwilę zastanawiał się nad śmignięciem, jednak nie wiedział, jak duże jest pomieszczenie ani gdzie są ściany. A poza tym nie było sensu śmigać, dopóki miał na twarzy to świństwo.

- Och, spójrzcie no - powiedział Hopper szyderczym tonem, podchodząc doń z końca pokoju. - Nasz pan, zaro­zumiały Lucien Charron, chyba się trochę poddusił! - Ro­ześmiał się i zaraz zawtórował mu ktoś inny. - Co, małe kłopoty? - mówił dalej Hopper. Stał na prawo od Luciena, w bezpiecznej odległości. - Chyba trochę niewygodnie tam w środku. Płuca puste, coraz mniej tlenu. To musi być trudne nawet dla wampira. Jak myślisz, Glebb?

- Nie jest to raczej numer ze szczytu wampirzej listy przebojów. - Wydawało się, że te słowa wypowiedziała Alexa, lecz Lucien już wiedział, że nie ma jej w pokoju, zrozumiał też, kim jest towarzysz Hoppera. To był sukub: demon potrafiący naśladować głos i wygląd każdej kobiety, by zwabiać ofiary płci męskiej na pewną śmierć. Lucien dał się złapać w tak trywialną zasadzkę...

- Oczywiście - kontynuował sukub głosem Alexy. - Nawet jeśli umrze, to jako istota cienia. O ile w ogóle można mówić, że nieumarli umierają. W którymś momencie się zregeneruje. - Głos łudząco podobny do tonu Alexy brzmiał jeszcze przenikliwiej; oba demony wyraźnie rozkoszowały się szansą zadrwienia z Luciena, który dusił się w ciemności swojej maski.

- Och, Glebb. Zapomniałeś? Przecież istotę cienia mo­że zabić inna istota cienia, a wystarczy jej kieł i pazur. Czy też, jak w tym wypadku, przebiegłość i ślina.

Zachichotali, przyglądając się, jak Lucien próbuje uwolnić się z lepkiej masy. Zaczął słabnąć, aż wreszcie, miotając się, opadł na podłogę, na co tamci zareagowali dzikim śmiechem. Jeszcze trochę się rzucał, rozciągnięty na podłodze, lecz jego ruchy stawały się coraz wolniejsze, aż w końcu znieruchomiał.

Istota o imieniu Glebb wyłoniła się z kąta, w którym dotąd się ukrywała, i podeszła do Luciena. Oba demo­ny występowały w swojej prawdziwej postaci - otwar­to tymczasowy most między tym światem a Otchłanią, obejmujący cały budynek, w którym się znajdowały. Dzię­ki temu nie musiały wciskać się w niewygodną ludzką skórę, co normalnie miało miejsce, gdy przechodziły na poziom człowieka. Sukub był wysoką, mlecznobiałą istotą pozbawioną włosów. Jego skóra wydawała się za duża i zwisała fałdami na różnych częściach ciała. Pod­chodząc ostrożnie, powłóczył nogami. Spojrzawszy na leżącego wampira, dwukrotnie kłapnął szczęką i nieprzy­jemnie trzasnął małymi, ostrymi ząbkami.

- Nie żyje? - zapytał.

- Tak myślę. Najlepiej przekonajmy się, co? - powie­dział dżin pluj, szczerząc zęby w paskudnym uśmiechu.

Hopper podszedł i uniósł wysoko nad głowę drewniany kołek. Potem opuścił go szybko i z całej siły wbił w pierś wampira.

25

- Powinniśmy trzymać się razem - powiedział cicho Tom, podążając w mrok przed Treyem. - Niedobrze jest się rozdzielać. Sami się podkładamy Kalibanowi.

Trey poszedł za Tomem i obaj ostrożnie zbliżyli się do drzwi na końcu korytarza. Irlandczyk, odbezpieczywszy karabin, włączył latarkę umocowaną pod lufą.

Skupiony, skinął głową na towarzysza.

- Trudno przewidzieć, co nas tam czeka. Kaliban wie, że przyszliśmy, a nie mam pojęcia, jakie siły Otchłani nam przeciwstawił. Trzymaj się mnie i wykonuj moje polece­nia, dobrze?

Wilkołak spojrzał na niego z góry i skinął głową.

Tom, zerknąwszy na drzwi, wziął głęboki oddech.

- Jak to rozegramy? - zapytał, wskazując głową wej­ście.

Trey uniósł stopę i kopnął w drzwi. Wyrwane z zawia­sów, wpadły do wnętrza pustego pomieszczenia, a hałas przerwał niepokojącą ciszę w budynku.

- Och, bardzo subtelnie! - zawołał Tom i omiótł świat­łem latarki kąty pomieszczenia. Trey wbiegł za nim, schylając głowę pod futryną, po czym stanął u boku przyja­ciela w pustym pokoju. - Jak ci się to podoba? Zapraszają na imprezę, a nikt nas nie wita.

Coś było nie tak. Trey rozejrzał się po pokoju, lecz nic nie dostrzegł w ciemnych kątach i zakamarkach. Sierść mu się zjeżyła, gdy poczuł fetor wypełniający pomieszczenie. Tom uśmiechnął się krzywo i dał znak, by przeszli do dwuskrzydłowych drzwi po lewej stronie. Zdążył wejść na drugi stopień, kiedy został zaatakowany.

- Pająki z Nrgalu! Ich trucizna jest śmiertelnie niebezpieczna. Treyu, biegnij! - zawołał i odchylił głowę na lewo, by uniknąć potwornych kłów. Ogromna istota podobna do pająka dorównywała wielkością psu i była cała czarna, z fasetką czarnych oczu. Z porośniętego szorstką sierścią, bulwiastego odwłoku wysuwały się mocne, pokryte chityną kończyny, starając się pochwycić Toma i wbić w jego ciało jadowite, haczykowate zęby.

Mężczyzna spróbował wystrzelić w pysk atakującego monstrum pocisk, lecz potwór zdążył zahaczyć nogą jego ramię, więc użycie broni mogło okazać się niebezpieczne. Uzyskawszy pewną przewagę, napastnik przyciągnął do siebie ofiarę i uniósł głowę, aby zadać śmiertelne pchnięcie.

Trey zaatakował bestię, zaciskając szpony na odwłoku w miejscu, gdzie trudno było oddzielić głowę od tu­łowia. Zacieśnił uścisk, lecz istota nie puściła ofiary, na którą czekała tak długo. Trey skupił się na głowie, starając się odciągnąć pająka od Toma i uniemożliwić mu wstrzyknięcie śmiertelnej trucizny.

Z sufitu spuścili się nowi przeciwnicy o wygłodniałych oczach, w których odbijały się wydarzenia na dole, gdy spieszyli przyłączyć się do ataku.

Trey nie mógł oderwać napastnika od Toma. Całą siłę zużył na to, by uniemożliwić mu ukąszenie przyjaciela. Zaryczawszy z wściekłości, spróbował wgryźć się w głowę monstrum w nadziei, że stwór wypuści Toma z uścisku. Usłyszał raptem nieprzyjemny trzask oka pająkowatego demona, któremu towarzyszyło przeciągłe wycie. Ciało istoty wygięło się w agonii, a kończyny z niewiarygodną prędkością zwróciły się ku Treyowi.

Gdy nieprzyjaciel się odwrócił, unosząc dłuższe przed­nie kończyny, by pochwycić Treya, chłopak dostrzegł miękką część odwłoka. Zakrzywił palce i głęboko rozorał pazurami skórzaste podbrzusze. Wnętrzności stwo­ra wypłynęły na zewnątrz i zawisły nad podłogą niczym koszmarne wahadło. Trey cofnął dłoń i patrzył, jak napast­nik osuwa się na podłogę, a jego ciało oblewa substancja czarna niczym smoła.

- Treyu, jest ich zbyt wiele. Biegnij, szybko! - za­wołał Tom, wskazując na zbliżające się pająki. Popchnął wilkołaka w kierunku dwuskrzydłowych drzwi, omia­tając sufit serią z karabinu, która wypełniła zamknięte pomieszczenie kakofonią dźwięków i sprawiła, że Trey aż zamrugał, gdy te odgłosy naparły na jego uszy.

Przyjaciele podbiegli do drzwi i zatrzymali się tylko na moment, by Tom wyjął granat spod kamizelki. Wy rwał zawleczkę i potoczył go po podłodze w kierunku demonów, które zmierzały w ich stronę. Chwycił Trey a za ramię i wypchnął go na korytarz, po czym zamknął drzwi i obaj usunęli się na bok. Siła wybuchu była tak duża, że fala dźwięku i dymu wyłamała je. Tom, który stał pochylony nad ogromną sylwetką wilkołaka, zerwał się na nogi i puścił serię z karabinu w kłębiący się dym, a potem następne, aż wystrzelał wszystkie naboje.

Wtedy wycofał się do Treya i zmienił magazynek. Kiedy dym się trochę rozwiał, zajrzeli do pokoju; zobaczyli porozrzucane fragmenty ciał demonów-pająków.

Gdzieś za ich plecami ktoś zaklaskał. Odwrócili się błyskawicznie i ujrzeli wysoką, świetliście bladą istotę o płonących oczach, której spojrzenie obiecywało jedynie śmierć. Trey poczuł nienawiść bijącą z tamtych ślepi i od razu się domyślił, że ma przed sobą tego, kto pragnie jego zniszczenia - Kalibana.

- Potrafimy z klasą wejść na scenę, co?

26

Hopper spojrzał na ciało Luciena i z obrzydzeniem pokręcił głową.

- Wampiry, zarozumiałe dupki - powiedział. - Mrocz­ni panowie nocy, też coś! Wystarczył kobiecy głos i zwy­kły podstęp.

- Hopper, lepiej uważaj na to, co mówisz o rasie Kalibana, bo on jest w tym samym budynku. W jakiś sposób słyszy wszystko - przemówił Glebb już swoim głosem i podszedł do towarzysza.

- Szkoda, że nie przyszła tu ta szumowina, Tom - rzekł dżin. - Z radością rozerwałbym go na strzępy, kawałek po kawałeczku. Chętnie go posmakuję. Będzie mój, zoba­czysz. Dostanę go w nagrodę za to. - Pokazał głową na martwą postać na podłodze. - Kaliban da mi go, przeko­nasz się. Zakosztuję jego krwi, o tak. - Kłapnął zębami i się uśmiechnął.

- Jak już mówimy o krwi, to niewiele z niego wypły­nęło, co? - zauważył Glebb i pokazał na leżącego bez ru­chu wampira.

Hopper spojrzał w dół, marszcząc czarcią twarz.

- Rzeczywiście. Pewnie kołek blokuje ranę.

- Co z nim zrobimy? - zapytał Glebb i ostrożnie trą­cił ciało szponiastą stopą, zachowując bezpieczną odle­głość.

- Kaliban powiedział, że musimy go spalić, ale naj­pierw chce zobaczyć zwłoki, trzeba więc je do niego za- taszczyć. Chodź, pomóż mi. - Hopper pochylił się, by chwycić Luciena za nogi, gdy nagle uzmysłowił sobie, że nic nie zrobią, bo przecież kołek przyszpilił ciało do podłogi.

- Wyciągnij to z niego - zwrócił się do sukuba.

- Ja się tego nie tykam. Ty mu wbiłeś kołek, to teraz sam posprzątaj.

Hopper zerknął na towarzysza.

- Wiesz, dlaczego inne demony gardzą wami i się z was śmieją? Bo nie macie jaj, zupełnie jak kobiety, których głosy naśladujecie! - Cmoknął zadowolony z własnego dowcipu i obszedł zwłoki, by wyciągnąć z nich kołek.

Z nogą na piersi wampira chwycił ciężką, drewnianą żerdź i mocno pociągnął.

To była ostatnia rzecz, jaką zrobił.

W chwili gdy stopa Hoppera dotknęła ciała Luciena, lepka substancja na twarzy wampira zmieniła postać. Lucien, który przez cały czas walczył, by nie osunąć się w mroczną otchłań śmierci, wykorzystał jedyną szansę, na którą liczył. Zerwał z twarzy duszącą go kulę i gwał­townie wciągnął powietrze, szeroko otwierając oczy i usta. Strząsnął z dłoni resztkę lepkiej masy, chwytając jednocześnie dżina za nogę w kostce i blokując mu mię­sień, tak by demon nie mógł się wyswobodzić z uścis­ku. Źrenice istoty cienia zwęziły się, gdy patrzyła, jak ożywa jej wróg.

Lucien wolną ręką wyrwał kołek z własnej piersi, a w tej samej chwili przerażający ból, podobny do ogłu­szającej fali, która pochłania wszystko, wydobył z jego gardła potworny ryk. Spojrzał na ostro zakończony kołek i przez ułamek sekundy zastanawiał się, jak udało mu się przeżyć przebicie tak straszliwym narzędziem.

Gdy kołek przeszył jego pierś tuż przy sercu, wam­pir musiał zablokować duże obszary swojej świadomości, aby uniknąć lawiny bólu, która na niego spadła. Schował się przed nią w zakamarku umysłu, z którego obserwo­wał całą jatkę, i czekał tam, ukryty, utrzymując się przy życiu, gotów wymknąć się przy stosownej okazji. Teraz jednak, zmuszony do opuszczenia kryjówki, znowu poczuł ból trawiący go niczym pożar.

Powstał, jedną ręką trzymając Hoppera dyndającego w powietrzu do góry nogami. Dżin pluj, który już oprzy­tomniał, wypluwał kolejne lepkie kulki, skręcając ciało, by trafić w Luciena. Ale dopóki wampir pozostawał z plujem w bezpośrednim kontakcie, pociski odbijały się, nie czy­niąc Lucienowi żadnej szkody.

Spodnie przykleiły mu się do nóg, nasiąknięte krwią płynącą z klatki piersiowej i z pleców. Wampir czuł, że no­gi uginają się pod nim niebezpiecznie, lecz wyprostował się i potrząsnął demonem.

- Żegnaj, Hopper - powiedział i opuścił go na podłogę, a następnie wbił kołek w pierś demona. Patrzył spokojnie, jak ten wije się przez chwilę, a potem nieruchomieje.

Lucien odwrócił się powoli i poszukał wzrokiem sukuba. Ten już wcześniej wycofał się do ciemnego kąta, z którego wyszedł. Jego błagalne spojrzenie błądziło po twarzy mściwego potwora, który stał przed nim.

- Mów - rzekł Lucien spokojnym tonem.

- Nie. Proszę, nie możesz mnie do tego zmusić - błagał demon, usiłując się odsunąć.

- Twoje imię, sukubie!

- Proszę, nie...

- Podaj mi swoje prawdziwe imię, sukubie - powtórzył Lucien i wyciągnął zakrwawiony kołek z ciała mar twego dżina plują. - Wyjaw swoje imię albo podzielisz jego los.

Istota spojrzała mu w oczy, szukając współczucia, lecz nie znalazła niczego poza płonącą nienawiścią. Wampir zrobił krok do przodu i uniósł kołek nad głowę.

- Nazywam się Rashishnrok - powiedział szybko sukub i zasłonił twarz dłońmi, jakby chciał się obronić przed nieuniknionym atakiem.

Lucien kiwnął głową i opuścił kołek.

- Znasz pakt Otchłani. Poznałem twoje imię, więc należysz do mnie. Teraz ja jestem twoim panem i odtąd będziesz mi posłuszny. Masz udać się do Otchłani i nie wracać na poziom ludzki, chyba że cię wezwę. Jeśli nie usłuchasz, zapiszę twoje imię w Księdze Halzoga, a on przyjdzie po ciebie.

Odwrócił się od całkowicie pognębionej istoty.

- Ruszaj. I pamiętaj, kto odtąd jest twoim prawdzi­wym panem.

Demon zaczął powoli zanikać, aż został po nim ledwo widoczny cień - po chwili i on zniknął.

Lucien opadł na kolana. Wciągnął gwałtownie powie­trze, czując, że ciało odmawia mu posłuszeństwa. Stracił za dużo krwi. Kołek nie uszkodził serca, ale przebił płuco. Wampir obficie broczył krwią.

Położył się. Był zmęczony i pragnął jedynie, by prze­nikające zimno pochłonęło go całego.

Na dźwięk wybuchu gwałtownie otworzył oczy, a po­tem słuchał, jak odgłos karabinowej serii Toma rozrywa ciemność.

Resztką sił podparł się na rękach i kolanach i popełzł w kierunku strzałów.

27

Lucien czołgał się po podłodze, a brud i kurz mieszały się z jego krwią, tworząc lepką, ciemną maź pokrywającą ubranie i dłonie.

Był świadom, że wciąż krwawi z ran na piersi i na ple­cach. Wiedział, że może sobie pozwolić na utratę dużej ilości krwi, zanim jego ciało przestanie funkcjonować, lecz bał się myśleć, ile zostało mu jeszcze czasu. Dzięki umiejętności spowalniania funkcji organizmu wciąż żył, ale nie chciał znów zapaść w ten stan, podczas gdy To­mowi i Treyowi groziło śmiertelne niebezpieczeństwo, a Alexa wciąż znajdowała się w rękach jego brata.

Gdy Hopper zaatakował, wampir zrozumiał, że nie ma sensu się bronić. Uznał, że jeśli zdoła udać własną śmierć, to może uniknie przebicia kołkiem. Dlatego osunął się na podłogę i wyłączył niemal wszystkie funkcje ciała, spo­walniając bicie swego serca do minimum. Przez cały czas obserwował obu napastników. Stan, w który się wprowa­dził, przypominał jego wampirzy sen, w czasie którego ciało pogrążało się w rodzaju letargu. Dzięki temu niemal zapomniał, że nie może zaczerpnąć tchu.

Gdy przebito go kołkiem, poczuł straszliwy ból, ale wytrzymał; mógł w tym stanie jeszcze długo wytrwać. Kiedy jednak Hopper nierozważnie uwolnił go od duszą­cej maski, uznał, że oto nadarzyła się jedyna okazja, aby pokonać wroga.

Szybko wyszedł z letargu, odblokował życiowe czyn­ności i zaczął działać. Jednak kosztowało go to zbyt wie­le sił, dlatego teraz z trudem pełznął, a krew wciąż nie­bezpiecznie wyciekała z jego ciała.

Kiedy dotarł do skrzyżowania z głównym korytarzem, zatrzymał się i oparł o ścianę. Rozerwał nogawkę spodni aż po udo i oddarł długi pasek materiału. Zwinął go w kulkę i wepchnął do szerokiej rany na piersi, licząc na to, że choć trochę zatamuje krwawienie.

Sunął dalej odnogą, w którą wcześniej skręcili Trey i Tom, i wczołgał się do pokoju na końcu korytarza.

Przyspieszył na widok wyważonych drzwi. Zatrzymał się, ujrzawszy ogromnego pająka, a potem ruszył powoli w stronę kałuży lepkiej cieczy, która wypłynęła z ciała istoty. Wszędzie walały się szczątki pajęczych odwłoków, a wśród nich puste magazynki po pociskach. Lucien do­myślił się, że spustoszenia dokonał wybuch, który usłyszał. Odetchnął z ulgą, gdy nigdzie nie zobaczył ciał Toma ani Treya.

Popełzł dalej przez śmieci zalegające podłogę, zmuszając kończyny do posłuszeństwa. Niestety, opuściły go już siły; poczuł, jak ręce uginają się pod nim, i boleśnie uderzył twarzą o podłogę. Łapczywie wciągając zatęchłe powietrze do jedynego sprawnego płuca, zanurzył się wreszcie w czarną mgiełkę, która zaczęła go spowijać, i czekał, aż jego długie istnienie wreszcie dobiegnie końca.

Głos brata, przebijający się przez ciemność, powstrzy­mał Luciena przed ostatecznym osunięciem się w mrok. Przenikliwy i gardłowy ton przypominał odgłos piły prze­cinającej kość; był zupełnie pozbawiony radości, pasji czy współczucia. Ten głos istniał na ziemi od prawie trzystu lat i wszystkim, którzy mieli pecha go usłyszeć, zawsze groził śmiercią albo czymś jeszcze gorszym. Towarzyszył Lucienowi na początku jego istnienia, kiedy zachęcał go i nakłaniał do coraz krwawszych czynów. Długo słuchał tego głosu - aż do dnia, w którym Kaliban popełnił zbrod­nię tak potworną, że coś w Lucienie pękło. Obiecał sobie wtedy, że już nigdy nie ulegnie bratu i odtąd będzie sta­rał się uciszyć i usunąć ze świata ten trujący głos. Ze smutkiem zdał sobie sprawę, że nie wypełnił misji i że to on sam zamilknie teraz na zawsze.

Ryk, który przebił się przez natrętną ciszę, mógł pochodzić tylko z gardła Treya, a znajomy głos wyrwał Luciena z apatycznego odrętwienia. Wampir odtworzył w umyśle obraz Alexy i posłużył się nim, by przedrzeć się przez paraliżujące go ból i rozpacz. Przerażony pomy­ślał, że Tom i Trey mogą spróbować uwolnić Alexę z rąk Kalibana bez jego pomocy, a na to nie mógł pozwolić.

Lucien zamknął oczy i przez zaciśnięte zęby wciąg­nął powietrze. Resztką sił dźwignął się na kolana, ignorując zawroty głowy. Z trudem stanął, chwiejąc się jak pijak.

Odetchnął gwałtownie, przesuwając stopę do przodu, a ten błahy z pozoru ruch spowodował falę przenikliwego bólu. Lucien zmusił się do podniesienia głowy i wypro­stowania; z ran na piersi i na plecach znowu popłynę­ła krew. Szedł ku otwartym drzwiom, podążając za gło­sem brata.

­28

Tom i Trey odwrócili się i spojrzeli na Kalibana. Stał na środku pokoju, przez świetlik sączył się blask księżyca. Kaliban był niczym aktor w świetle reflektorów. U jego boku stała Alexa. Wydawało się, że jest zdrowa, tylko mia­ła mętne spojrzenie, jakby podano jej silny narkotyk.

Trey widział jakieś istoty poruszające się w mroku. Ich nieregularne cienie sugerowały, że nie są to postaci całkiem materialne. Porozumiewały się ze sobą, a mam­roczące głosy i zwierzęce pomruki zlewały się w cha­otyczny zgiełk, z którego nie dało się wyodrębnić żadnych sensownych słów.

- Spokój! - rozkazał Kaliban i głosy stały się ledwo słyszalnym szeptem.

Trey kątem oka zobaczył, że Tom podnosi broń i celu­je w wampira. Wyciągnął rękę, by powstrzymać Irland­czyka, lecz w tej samej chwili Kaliban zasłonił się dziew­czyną. Tom trzymał palec na spuście, licząc na to, że w którymś momencie nadarzy się okazja, aby poczęsto­wać wampira serią z karabinu.

Kaliban wzrostem dorównywał bratu i - tak jak Lucien - był łysy. Na tym kończyło się ich podobieństwo.

Wampir wydawał się bardzo stary. Szara skóra ciasno opinała czaszkę, uwydatniając wystające kości policzkowe i wysuniętą szczękę. Głęboko osadzone żółte oczy o czar­nych, wydłużonych jak u kozła źrenicach lekko przypo­minały mieniące się kolorami oczy Luciena.

Kaliban uśmiechnął się znad barku dziewczyny, od­słaniając śnieżnobiałe kły. Uniósł dłoń i powoli, z roz­mysłem pogładził gardło Alexy długimi, ciemnymi szpo­nami, powstrzymując w ten sposób Toma i Treya od ata­ku. Obserwując ich, mocniej wbił zakrzywione szpony i przeciągnął paznokciami po szyi ofiary, ale nie przeciął skóry, pozostawił tylko białe zadrapania.

Cmoknąwszy, spojrzał na Toma i zapytał urażonym tonem:

- Po co ta agresja? - jego głos brzmiał spokojnie, lecz czaiła się w nim groźba. - Przecież możemy porozmawiać w cywilizowany sposób, prawda?

Popatrzył na karabin Toma i wydął usta, dając wyraz niezadowoleniu, niczym nauczyciel, który przyłapał ucznia na posiadaniu scyzoryka.

- A poza tym, co chciałeś zdziałać tymi swoimi pukawkami? Zostawiają tylko paskudny bałagan, a nie ma z nich większego pożytku, głupi człowieczku. - Zaj­rzał Tomowi w oczy i na jego usta powrócił paskudny uśmiech. - Wiesz o tym. Karabin to tylko środek służący do osiągnięcia ostatecznego celu, dobrze mówię? Narzę­dzie, które pozwoli ci zyskać na czasie, żebyś mógł mnie przekłuć, jak jakiegoś wieprzka, jednym z tych okrop­nych, drewnianych kołków, które z pewnością przynie­śliście ze sobą. - Teatralnie wywrócił oczami. - Jakież to przewidywalne. Ty żałosny, nic nieznaczący ludziku.

Gdy poruszył palcami wolnej ręki, z mroku pokoju wystrzeliły grube, czarne macki, które oplotły Irland­czyka, podniosły go do góry i wciągnęły w atramentową ciemność.

- E-e - Kaliban ostrzegł Treya, widząc, że wilkołak poruszył się, by pomóc przyjacielowi.

Trey przyglądał się bezradnie, jak wężowate postacie oplatają ramiona i nogi Irlandczyka, a jedna z nich, owi­nięta wokół szyi i ust mężczyzny, uściskiem dusiciela przyciąga do siebie jego głowę. Oczy Toma wyszły na wierzch, lecz jeszcze zdążył posłać Treyowi ostrzegawcze spojrzenie.

Kaliban, poirytowany, pokręcił głową. Po chwili sku­pił uwagę na Treyu, choć nie przestawał głaskać gardła Alexy.

- Cała ta przemoc. Zupełnie niepotrzebna. Zgodzi się pan ze mną, panie Laporte? - zapytał, unosząc lekko brwi. - Powinniśmy porozmawiać i ogłosić coś w rodza­ju... amnestii. Czy mówię od rzeczy, Treyu? Pozwolisz, że będę się zwracał do ciebie po imieniu?

Z lewej strony rozległy się zduszone jęki Toma, lecz Trey nie potrafił oderwać oczu od szponów na gardle dziewczyny.

- Siedź cicho, ty psie! - warknął Kaliban do Toma, wciąż patrząc na Treya. - Czy może mam cię całkowicie wykluczyć z naszych uroczystości? Problem z tymi ludź­mi polega na tym - mówił dalej - że nie rozumieją swojego miejsca w świecie. Wierzą, że są najwyższymi istotami, szczytem ewolucji. Ale nie rozumieją, że aby stać się naj­ważniejszymi istotami, trzeba najpierw zająć najwyższe miejsce w łańcuchu pokarmowym i objąć panowanie nad wszystkimi innymi stworzeniami, z którymi - jako naj­wyżsi w hierarchii drapieżnicy - łaskawie zamieszkują ten świat. Niestety, przeoczyli fakt, że wcale nie stoją na szczycie: mają nad sobą mnie i moich pobratyńców. Dla mnie to tylko żer, żywy inwentarz, którym mój rodzaj karmił się od tysięcy lat. Gardzę nimi wszystkimi.

Zerknął na Toma, a potem znowu przeniósł złowrogie spojrzenie na Treya.

- Z pewnością mój brat próbował cię przekonać, że jestem złem wcielonym, że chętnie wytępię ludzkość i zamienię Ziemię w coś zupełnie innego. Rzeczywiście, posiadam taką moc. Mam Pierścień Amona i gdybym zechciał, to ludzie sami rozerwaliby ten swój świat na kawałki. Dlaczego więc tego nie zrobiłem?

Dopiero teraz Trey zwrócił uwagę na duży, srebrny pierścień na środkowym palcu dłoni zakrywającej szyję Alexy.

- Daj spokój, Treyu, nasza rozmowa jest irytująco jed­nostronna. Powróć do ludzkiej postaci, żebyśmy mogli porozmawiać i rozwiązać nasze problemy.

Tom znowu wydał z siebie jakiś odgłos, lecz Kaliban, nie odrywając wzroku od Treya, uciszył go ledwo dostrze­galnym ruchem palca.

- Jestem już stary. Mam prawie trzysta lat i nie tę­sknię za walką. Chcę zakończyć konflikt z bratem i wie­rzę, że ty możesz doprowadzić do pokoju. Proszę więc, przyjmij postać człowieka, co umożliwi nam rozmowę, a ja wypuszczę Alexę i twojego przyjaciela.

Jego spojrzenie wyrażało prośbę.

- Nie sądzisz, że gdybym chciał ich skrzywdzić, to już bym to zrobił? Nie, ja oczekuję tylko rozmowy. Po­rozmawiaj ze mną, Treyu. Pomóż mi uporządkować cały ten bałagan.

Trey dotknął srebrnego amuletu zawieszonego na szyi. Musnął wzrokiem puste spojrzenie Alexy i przy­pomniał sobie, jak kilka chwil wcześniej Kaliban prze­ciągnął szponami po gardle dziewczyny. Potem zerknął na Toma i serce zamarło mu na moment, bo zobaczył, że bezwładne ciało przyjaciela zanurzyło się w ciemności istot cienia.

Został sam. Nie widział innego sposobu rozwiązania tej sytuacji, jak spełnić prośbę Kalibana.

Na powrót przybrał postać człowieka.

Gdy tylko to zrobił, ściany pokoju jakby ożyły, a z ką­tów zaczęły wynurzać się ciemne, ohydne istoty. Wypeł­zały i podkradały się chyłkiem, coraz głośniej bełkocąc niezrozumiale. Były tak groteskowe, że Trey pomyślał, iż atakują go piekielne hordy.

Nie, Treyu! To pułapka, on chce nas wszystkich zabić Zmień postać!

Spojrzenie Alexy, która dotąd patrzyła w podłogę, ożywiło się; popatrzyła na Treya w tej samej chwili, w której usłyszał jej głos w swojej głowie.

- Zamknij się, ty mała suko! - Kaliban przeciął potok słów Alexy niczym ostry nóż. Trey patrzył, jak wampir gwałtownym ruchem odchyla głowę dziewczyny i szcze­rzy monstrualne zęby, gotów zatopić je w szyi Alexy.

Wraz z biegiem kolejnych wydarzeń czas jakby za­marł. Treyowi wydawało się, że wrósł w podłogę, gdy zobaczył Kalibana gotowego do ataku. Mięśnie nie po­słuchały jego komendy ratowania Alexy, dlatego z prze­rażeniem patrzył, jak wampir niewiarygodnie szeroko otwiera usta i opuszcza głowę ku jej gardłu.

Wtedy niespodziewanie wyrósł między nimi Lucien.

Śmignął między bratem a córką i osłonił sobą dziew­czynę. Zęby Kalibana wbiły się w pokryte brudem ciało brata. Lucien zaś, zamiast odepchnąć napastnika, chwycił go za głowę, przyciągając ją do siebie i jeszcze głębiej wbijając kły brata w swoje ciało, przez co tamten nie mógł się uwolnić.

Alexa osunęła się na podłogę, a Trey patrzył, jak Ka­liban próbuje się wyswobodzić, żłobiąc pazurami w gło­wie Luciena głębokie rany, z których od razu popłynęły strużki krwi. Starszy wampir śmignął, nie mogąc uwol­nić się z braterskiego uścisku. Lucien postąpił podobnie. Niestety chłopak zobaczył z przerażeniem, że coś jest nie tak. Kaliban zniknął i pojawił się niemal natychmiast jakieś pół metra przed Treyem; jakby wyswobodził się z klinczu. Jednak jego głowa pozostała pochylona do przo­du pod nienaturalnym kątem, tak jak wtedy, gdy trzy­mał ją Lucien. W oczach Treya Kaliban wyglądał jak ktoś z przetrąconym karkiem, kto do końca życia zachowa już tę groteskową postawę. Kaliban spojrzał ku górze, jakby szukał wzrokiem niewidzialnej mocy, która wciąż go blokowała. A potem powietrze przed nim nabrzmiało i wybuchło migotaniem, z którego uformowała się postać Luciena Charrona; wampir pojawił się w takiej samej po­zycji, w jakiej zniknął.

Trey pamiętał, co Tom mu powiedział o mignięciu obrazu, które zauważył podczas walki z Lucienem. Była to oznaka zmęczenia wampira, dlatego teraz chłopak się domyślił, że powolne pojawienie się Luciena także świad­czy o jego zmęczeniu i że przyjaciel nie będzie w stanie długo przytrzymywać brata, a już na pewno nie zbierze dość sił, by jeszcze raz śmignąć.

Trey patrzył, jak Lucien, oddychając chrapliwie, pomi­mo bólu otwiera oczy i spogląda w jego stronę. Chłopiec poczuł, że serce zatrzymało mu się na moment, bo do­strzegł w tym spojrzeniu całkowite wyczerpanie i świa­domość porażki. Wiedział, że jego opiekun nie ma już sił walczyć i lada moment pozwoli się zabić własnemu bratu.

Jakby wyczuwając to, Kaliban złożył palce prawej dło­ni w grot włóczni, a ostre szpony na końcach złączonych palców utworzyły rząd sztyletów, które miały ugodzić odsłoniętą szyję Luciena.

Wampir odchylił rękę, by zaatakować, przybliżając dłoń do twarzy Treya. Chłopak odchylił gwałtownie głowę, unikając uderzenia, a ten prosty odruch wystarczył, by się wyrwać z pęt paraliżującego strachu, który go obezwład­nił, gdy pomyślał, że Kaliban zamorduje Alexę. W jednej chwili zmienił postać i zaatakował. Rozwarł wilczą pasz­czę i zacisnął szczęki na przedramieniu Kalibana. Wampir wydał zduszony okrzyk, lecz Trey nie zwracał na to uwagi, przebijając skórę i mięśnie białymi, ostrymi jak dłuta zę­bami. Kaliban zaczął wierzgać, wydając z siebie przeraź­liwy ryk autentycznej agonii, lecz Lucien wciąż trzymał go za głowę, uniemożliwiając bratu ucieczkę czy choćby obronę. Trey poczuł mdłości, gdyż z ran wampira popły­nęła na jego pysk okropna krew. Instynktownie domyślał się, że nie wolno mu jej połknąć, dlatego domknął tylną część gardła, by trucizna zamiast dostać się do jego ciała, mogła swobodnie wypływać między szczękami. Wresz­cie rozległ się trzask łamanej kości i zęby Treya znowu się zetknęły, a dłoń wampira uderzyła głośno o podłogę. W tej samej chwili siły i wola Luciena stopniały do zera. Puścił brata, a potem padł na podłogę jak martwy.

Krzyk demona przypominał ryk silnika startującego odrzutowca. Wydobył się nie tylko z ust Kalibana, lecz także z ust istot cienia, które wcześniej zeszły ze ścian, i przeszył powietrze, które aż zawibrowało. Trey przy­cisnął dłonie do uszu, patrząc, jak demony wycofują sięw mrok. Wydawało się, że każdą cząsteczkę w pomiesz­czeniu i każdą molekułę samego pokoju, ale i ludzi w nim się znajdujących, przenika dziwne, niepokojące doznanie bolesnego szarpnięcia, jakby elastyczność wszech­świata została nagle nadwerężona i kosmos zaprotesto­wał przeciwko napierającej nań sile. Rozległ się t r z a s k, pozbawiający Treya powietrza w płucach, jakby otrzymał cios w splot słoneczny, a kiedy znowu podniósł wzrok, zobaczył, że istoty cienia oraz ich mroczny przywódca zniknęli.

Alexa podpełzła do ojca i oparła jego głowę na swoich kolanach. Płynące po jej twarzy łzy skapywały na prze­siąknięte krwią ubranie Luciena.

- Nie żyje? - zapytał Trey i już w ludzkiej postaci przy­klęknął obok niej. Zadrżał, nie tylko z powodu chłodu.

- Nie, ale umrze, jeśli mu zaraz nie pomożemy. - Spoj­rzała na niego i kiwnęła głową. - Dziękuję, Treyu. Ura­towałeś go. - Położyła dłoń na jego ręce i uśmiechnęła się poprzez łzy.

Kaszlnięcie za ich plecami podpowiedziało Treyowi, że Tom wciąż żyje. Podbiegł więc do przyjaciela. Pomógł mu dźwignąć się na nogi i patrzył, jak Irlandczyk delikat­nie maca czerwonosine pręgi na swojej szyi.

- Już myślałem, że cię załatwili.

- Mnie? Myślisz, że jakaś tam cholerna-kreatura-z-piekła-rodem jest w stanie wycisnąć z mojej szacow­nej osoby całą parę? My, Irlandczycy, jesteśmy ulepieni z twardej gliny. - Zakasłał, mrugając z bólu, i dopiero znowu podniósłszy głowę, zobaczył Luciena leżącego na podłodze.

Szybkim ruchem wyjął z kieszeni krótkofalówkę. Przez chwilę rozmawiał z Jensem, a potem schował urządzenie i stanął obok Treya, spoglądając na zakrwawione ciało w ramionach Alexy.

- Już jadą, Lucienie - powiedział cicho Trey. - Trzy­maj się.

Tom spojrzał na niego. Z jego spojrzenia wyzierał nie­pokój, ale kiwnął głową i uśmiechnął się ponuro.

- Dobrze się spisałeś, Treyu. Bardzo dobrze.

Chłopiec pokręcił głową i spojrzał na Luciena.

- Powinienem był zareagować szybciej, a ja stałem jak słup soli. Mogłem temu zapobiec. - Pokazał głową na swojego opiekuna.

- Zareagowałeś wtedy, kiedy trzeba było działać. Gdy­byś postąpił inaczej, już byśmy nie żyli.

- Uciekł.

- Nie da się ukryć - odparł Tom i przeciął pokój w poprzek. Schylił się i coś podniósł, po czym pokazał to Treyowi. - Ale zostawił to.

Trzymał szczątki ręki Kalibana. Postrzępiony nad­garstek i dłoń zakończona zakrzywionymi palcami, jakby nawet teraz zamierzał wyrządzić szponami jakieś zło.

- Popatrz no tylko - rzucił Tom. Ściągnął ze środ­kowego palca pierścień, po czym z obrzydzeniem rzucił na podłogę odgryzioną dłoń. - Pierścień Amona. Treyu, czynisz cuda, chłopcze.

Ostrożnym ruchem włożył klejnot do jednej z kiesze­ni kurtki i zasunął zamek.

Na zewnątrz rozległo się dudnienie wirnika śmigłow­ca, obwieszczające przybycie Jensa.

Trey stał nieruchomo, wpatrzony w zmaltretowaną postać Luciena. Zamruga! gwałtownie, by powstrzymać łzy. Tom przysunął się do chłopca i objął go przyjaciel­sko.

- No, Treyu - powiedział. - Zabierzmy go do domu.

Ogromny śmigłowiec wylądował na pokrytym zaro­ślami terenie z tyłu fabryki. Trey patrzył, jak metalowy lewiatan opuszcza się z nieba, wzniecając tumany kurzu; szary obłok wdarł mu się boleśnie do gardła i oczu. Zało­żył kurtkę, którą Jens przyniósł z samochodu, i przyglą­dał się operacji ratowania Luciena.

Jens i jego ludzie sprawnie położyli wampira na no­szach i zanieśli do śmigłowca, gdzie lekarz od razu zabrał się do tamowania krwi i podał Lucienowi środki znie­czulające, by choć trochę mu ulżyć. Potem do maszyny wprowadzono Toma, Alexę i Treya, a po kilku minutach wielki, żelazny ptak znowu wzniósł się w powietrze. Podczas krótkiej podróży na lotnisko Alexa ani na chwi­lę nie puściła ręki ojca. Tylko raz, gdy lądowali, spojrza­ła na Treya i Toma, a na jej zaniepokojonym obliczu od­malowała się niewiara w to, by ojciec przeżył.

Jens już wcześniej zawiadomił odpowiednich ludzi, zatem na ziemi czekał lekarz, tak by Lucien mógł dostać krew, której bardzo potrzebował. Jens i doktor wymie­nili zatroskane spojrzenia i ostrzegli Alexę, żeby nie za­bierała ojca zbyt szybko do Londynu. W tym momencie jednak Lucien otworzył oczy i lekko ścisnął dłoń córki. Kiedy nachyliła się do niego, powiedział:

- Do domu. - I znowu stracił przytomność.

Wydano więc odpowiednie dyspozycje i niebawem od­rzutowiec zabrał całą czwórkę z powrotem do Londynu, gdzie czekała już na nich prywatna karetka, którą poje­chali do apartamentu w Docklands.

Epilog

Minęły trzy tygodnie, zanim Lucien znowu otworzył oczy. Gdy to się stało, był z nim Trey. Siedział na krześle, zajęty lekturą, a przestrzeń między nimi wypełniały licz­ne kroplówki i urządzenia podłączone do nieruchomego ciała na łóżku.

Oboje z Alexą na zmianę czuwali przy chorym, a teraz dziewczyna pojechała z Tomem wyszukać nowy rodzaj materaca dla taty.

Kątem oka dostrzegł ruch, a gdy podniósł głowę, zo­baczył, że wampir jest przytomny.

Wydawał się bardzo mały, jego skóra na tle bawełnia­nej pościeli była niemal przeźroczysta. Zupełnie nie przy­pominał imponującego mężczyzny, którego Trey zobaczył w domu dziecka. Jakby z ciała Luciena wyssano esencję jego osoby i pozostała tylko krucha powłoka.

Trey zerwał się na nogi i podszedł do łóżka. Gdy lekko uścisnął dłoń Luciena, oczy wampira zwróciły się ku nie­mu, a na ustach zagościł cień uśmiechu.

- Treyu... - wyszeptał Lucien.

- Ciii. Pójdę po pielęgniarkę. - Chłopak chciał wstać, lecz Lucien przytrzymał jego dłoń.

- Nie. Powiedz mi, czy Alexa jest cała i zdrowa?

- Tak. Uratowałeś ją. Nic jej się nie stało. - Trey uśmiechnął się i patrzył, jak Lucien zamrugał gwałtow­nie i znowu zamknął oczy. Chłopak spojrzał na przycisk dzwonka, zastanawiając się, czy powinien wezwać kogoś z ekipy medycznej, która czuwała przez całą dobę w jed­nym z biur na niższym piętrze.

Po dłuższej chwili zorientował się, że Lucien znowu na niego patrzy.

- A Pierścień Amona? - zapytał szeptem wampir.

- Tom zniszczył go od razu następnego dnia. Wziął dwóch ludzi i poszli do huty. Powiedział, że nic nigdy nie sprawiło mu tyle radości co wrzucenie Pierścienia do pie­ca. - Trey uśmiechnął się na wspomnienie tamtej chwili, gdy Irlandczyk z wypiekami na twarzy opisywał mu ulgę, którą poczuł, przyglądając się, jak Pierścień się roztapia w masie płynnego metalu.

- To dobrze. Bardzo dobrze. - Lucien lekko kiwnął głową.

- Zawołać Alexę? Złapią z Tomem taksówkę i będą tu w pięć minut. Zmartwi się, że nie było jej przy tobie, kiedy odzyskałeś przytomność.

Lucien pokręcił głową i spojrzał smutno na Treya.

- Potrzebujesz czegoś? - zapytał zaniepokojony chło­pak. - Mogę coś dla ciebie zrobić?

- Treyu, ja umieram. Ani ty, ani nikt inny nie może mi pomóc. - Wampir przyciągnął go do siebie. - Treyu Laporte, jesteś wyjątkowym człowiekiem i smutno mi, że nie pobędziemy ze sobą zbyt długo. Przekaż Alexie, że ją kocham.

Zamknął oczy i znowu zanurzył się w nieprzytomno­ści. Kiedy jego ręka zsunęła się z dłoni Treya, chłopak nacisnął guzik alarmu.

Alexa obwiniała się o to, że nie było jej przy ojcu, gdy się ocknął, oznajmiła więc, że już nie opuści pokoju i bę­dzie spała w fotelu przy jego łóżku.

W następnych dniach wszyscy troje - Alexa, Trey i Tom - krążyli po mieszkaniu, starając się nie tkwić ciągle pod drzwiami pokoju Luciena, lecz gdy tylko le­karz stamtąd wychodził, przybiegali, by dowiedzieć się czegoś nowego.

Któregoś wieczoru siedzieli w kuchni przy kolacji, udając, że interesuje ich rozmowa na temat potraw przy­gotowanych przez panią Magilton. Wcześniej żadne z nich nie wspomniało o tym, co Lucien powiedział o swoim stanie. Jednak tego wieczoru Alexa poruszyła ten temat i poprosiła Treya, aby dokładnie powtórzył słowa jej ojca. Tom był wyjątkowo milczący i siedział zamyślony, ude­rzając trzonkiem łyżki o dolną wargę.

W pewnym momencie Trey stracił cierpliwość.

- Tom, czy jest coś, czego nie chcesz mi powiedzieć?

- Hm? Och, tak sobie myślałem o tym, co Lucien po­wiedział, że nie ma dla niego ratunku.

-I...?

- Nie zgadzam się z tym. Jest ktoś, kto mógłby mu pomóc.

Trey poczuł, jak jego serce zabiło mocniej, i spojrzał uważniej na przyjaciela.

- Kto to taki, Tom? Kto mógłby mu pomóc?

Tom wbił wzrok w stół, zanim spojrzał na parę nasto­latków oczekujących od niego odpowiedzi.

- Matka Alexy. Żona Luciena, Gwendolina - ogromny Irlandczyk powiedział to wręcz przepraszającym tonem i natychmiast wbił wzrok w talerz.

Alexa pokręciła głową.

- Moja matka nie żyje - przypomniała.

- Żyje, Alexo - odparł Tom. - Ojciec tak mówił, żeby było ci łatwiej zapomnieć o niej. Zostawiła go dla Kalibana. Jest czarodziejką.

- Kłamiesz!

- Przykro mi, że musiałem ci to wyjawić, Alexo. Lu­cien nie chciał, abyś się dowiedziała. Twoja matka bardzo się zmieniła. Ale ma pewien przedmiot, Kulę Mynora. Dzięki niej można by uratować życie Lucienowi.

- W takim razie musimy ją zdobyć - oznajmił Trey. - Gdzie znajdziemy matkę Alexy?

Tom wciąż wpatrywał się w dziewczynę.

- Mieszka w miejscu, które rozciąga się po obu stro­nach granicy naszego świata z Otchłanią. Nazywają je Wieżą Lerotha, ale nie będzie łatwo się tam dostać, że nie wspomnę o zdobyciu Kuli. Chodzi o to, że wieża nie stoi nigdzie na stale, wciąż zmienia miejsce, gdyż tworzy nowe mosty, łączące poziom demonów z naszym. W pokoju zapadła cisza, jakby ktoś rzucił klątwę

- W jaki sposób Kula mogłaby pomóc Lucienowi? - odezwał się wreszcie Trey.

- Ma niezwykłe moce lecznicze. Zwłaszcza jeśli chodzi o uzdrowienie istoty cienia. Wierzę, że Przywróciłaby Lucienowi zdrowie.

Alexa wstała, a zgrzyt krzesła na ceramicznych kafelkach zabrzmiał niczym pociągnięcie piły. Przyjaciele posłali jej pytające spojrzenia.

- W takim razie na co czekamy? - powiedziała. - Lepiej zacznijmy się zastanawiać, w jaki sposób znowu mogłabym spotkać się ze „zmarłą" matką, żeby ratować ojca.

Tom także wstał z wyrazem determinacji na twarzy.

- Musimy też znaleźć zdrajcę, który jest wśród nas. Wierzcie mi, gdy już to się stanie, pożałuje, że kiedyś wiek usłyszał o Lucienie Charronie.

Ciąg dalszy nastąpi..

DEMONCYKLOPEDIA

PRZEWODNIK PO OTCHŁANI I ISTOTACH JĄ ZAMIESZKUJĄCYCH

wstęp

Relacje między ludzkim światem a Otchłanią zawsze były złożone i tajemnicze, zniekształcone mrocznymi opowieściami. Rzadko pozostawały otwarcie wrogie. Demony były wśród nas od początku historii (może wam się wydaje, że spotkaliście jednego lub dwóch). Przez większość człowieczych dziejów wizyty piekielnych mieszkańców Otchłani w naszym świecie pozostawały pod ścisłą kontrolą wszechpotężnych książąt demonów, którzy sprawowali nad nimi rządy. Działo się tak nie dlatego, że książęta demonów kochali rodzaj ludzki, ale w ich interesie leżało, by utrzymać panowanie nad por­talem łączącym oba światy. Współistniały one, zobowią­zane tajemnymi umowami i paktami regulującymi wza­jemne kontakty, i tylko czasami, w momentach zrywania paktów, dochodziło do gwałtownych starć. Wydarzenia przedstawione w tej książce świadczą o tym, że nastała nowa era: wampir Kaliban i jego kohorta nabrali śmia­łości, stali się bardziej agresywni, a książęta demonów nie mają już nad nimi władzy, tak więc dawna wiedza utraciła swoje znaczenie.

Może przydadzą wam się informacje o przeciwnikach, którym musimy stawić czoło. Dlatego z pomocą badaczy Luciena Charrona zebraliśmy najistotniejsze dane doty­czące mieszkańców Otchłani. Dedykujemy je ludziom, którzy dopiero poznają życie demonów i naukę o nich.

wampiry

(Potoczne nazwy wampirów w Otchłani: wampy, krwi­ste ćpuny, pijawki, hemofile).

Będąc potomkami prastarej rasy, wampiry żyły wśród ludzi od początku czasu. Widzą siebie jako ostatecznego drapieżcę, ludzi zaś traktują jak ogniwo w łańcuchu po­karmowym. Potrzebują nas, by przeżyć, i to w pewnym sensie daje nam nad nimi przewagę. Przez całe stulecia ludzie polowali na wampiry i je niszczyli albo wypędzali do Otchłani. Te jednak, ogarnięte żądzą krwi, zawsze wracały do świata ludzi.

Wampiry pokonały dawnych książąt demonów i prze­jęły władzę w Otchłani. Pragną ją wykorzystać, by z po­mocą armii istot cienia zapanować nad rodzajem ludz­kim.

Właściwości fizyczne: Istoty blade (szczególnie gdy są głodne) o niezwykłym, niemal hipnotycznym spoj­rzeniu. Heliofoby nie znoszą zetknięcia z bezpośrednim światłem słonecznym - nawet krótki kontakt powoduje powstawanie pęcherzy i oparzenia na skórze, podczas gdy długie wystawienie na światło słoneczne może do­prowadzić do całkowitego spalenia osobnika. Potrafią osiągnąć niemierzalny wiek i zwykle nie widać po nich lat chyba że wykazywały się szczególnym okrucieństwem. Wampiry płci męskiej są bardzo atrakcyjne w oczach kobiet rodzaju ludzkiego. Kły i szpony czynią je łatwo rozpoznawalnymi w tłumie.

Metody pozbycia się wampira: Przebicie kołkiem tradycyjne i wciąż najskuteczniejsze rozwiązanie. Nie wystarczy jednak wbicie ostrego narzędzia w pierś wam­pira - należy przebić jego serce. Przebiciu kołkiem zwy­kle towarzyszy ucięcie głowy. Choć nie jest konieczne (każda z metod jest równie skuteczna), to trzeba pamię­tać, że w kontaktach z nieumarłymi lepiej dmuchać na zimne. Ogień/materiały wybuchowe - ogień lub mate­riały wybuchowe powodują całkowite zniszczenie ciała. Utopienie - w wodzie bądź w oleju.

Mity: Lustra - wszystkie wampiry mają swoje odbicie. Sen w trumnach (kto przy zdrowych zmysłach chciałby spać w trumnie?). Ponadto wcale nie potrafią zamieniać się w nietoperze, wilki albo węże.

wilkołaki

(Potoczne nazwy w Otchłani: likantropy, ludzie-wilki, futrzaki, psy piekieł).

Zmiennokształtni ludzie-wilki są uzależnieni od peł­ni księżyca. Typową postacią likantropa jest wolfan - bar­dzo groźny, nie potrafi zapanować nad pragnieniem zabi­jania i żywi się podczas pełni księżyca. O wiele rzadszy jest ten, który potrafi stać się istotą bimorficzną, co zna­czy, że może dowolnie zmieniać postać. Bimorf stoi wy­prostowany, posiada pełną kontrolę nad swoją mocą i łą­czy potęgę ludzkiego umysłu z fizyczną siłą zwierzęcia. Tę hybrydową postać może osiągnąć tylko osobnik natu­ralny (wilkołak zrodzony z obojga rodziców wilkołaków), noszący Amulet Theissa. Te ogromne istoty o wielkiej mocy i niezwykłej sile zmysłów należą do nielicznych (wśród ludzi i istot cienia), których boją się wampiry.

Właściwości fizyczne: W postaci ludzkiej nie­rozpoznawalne wśród innych osobników rasy ludzkiej. W postaci wilczej należą do najpotężniejszych zwierząt: większe niż przeciętny wilk, pokryte gęstą, lśniącą sier­ścią i wyposażone w ogromne szczęki; są w pełni zwie­rzętami. Bimorf posiada wilcze/ludzkie kończyny i nie­zwykle potężną zwierzęcą górną część tułowia oraz gło­wę. Ma nadzwyczaj wyostrzone zmysły słuchu, powonie­nia i wzroku.

Metody pozbycia się likantropa: Bardzo podobne do sposobów eliminacji wampirów - ogień, obcięcie gło­wy, utopienie.

Mity: Srebrne pociski nie są skuteczne. Wilkołaki niekoniecznie gustują w krwistym mięsie.

Demony i dżiny

Najliczniejsze i najbardziej zróżnicowane, demony i dżiny stanowią ponad dziewięćdziesiąt procent popu­lacji Otchłani. Niektóre zamieszkują świat od początku jego istnienia, inne zaś zostały stworzone - powołane do istnienia przez czarowników i inne osoby uprawiające czarną magię. Demony i dżiny mają bardzo rozbudowaną hierarchię, co w historii Otchłani było przyczyną wielu konfliktów, a nawet wojen. Demony są najsilniejszą gru­pą wśród społeczności Otchłani, dżiny zaś wykazują wo­bec nich postawę służalczą i uległą. Choć nie tak potęż­ne jak demony, dżiny są za to znacznie liczniejsze i ten brak równowagi między mocą a liczebnością powoduje częste animozje między obiema grupami.

Najpotężniejsze demony, posiadające wiedzę magicz­ną, są trudne do zabicia, lecz każdy z nich ma swój słaby punkt: niepowtarzalne i tajemne imię, nadane mu w chwili powołania do życia. Strzegą go ponad wszystko, wiedząc, że jeśli ktoś je pozna, będą musiały słuchać rozkazów tego (demona lub człowieka), kto posłużył się ich imieniem. Choć formalnie stanowią oddzielne rodzaje istot cienia, dżiny uważają się za „prawdziwe demony" (co więcej, tworzą własny system kastowy). Z kolei demony traktują dżiny jak istoty niższe, jeśli chodzi o wartość, moc i sta­tus. Demony posiadają bardzo złożoną hierarchię, a wy­raźnie wyodrębnione kategorie determinują rolę i status poszczególnych osobników z Otchłani.

HIERARCHIA Demonów

Demony poziomu czwartego: Najpotężniejsze. Eli­tarny eszelon, który tradycyjnie sprawuje władzę w Ot­chłani. Należą do nich: krakeny, demony szedim, demony piekieł, siewcy terroru.

Demony poziomu trzeciego: Demony z tego pozio­mu zajmują często prominentne stanowiska w Otchłani. Wśród nich można wymienić demony cienia, kościane grele, ghule, ashnony i demony mroku.

Demony poziomu drugiego: Do tej grupy należy większość demonów. Wśród nich są: inkuby, nargwany, sukuby, maugi, horderlingi, nekrotrofy.

Demony poziomu pierwszego: Najniższy eszelon w społeczeństwie demonów. Istoty te często wiodą pod­łe życie i żyją tylko po to, by robić rzeczy, których nie chcą się podjąć inne demony. Należą do nich orgony, krele i chochliki. W hierarchii dżinów także istnieją cztery poziomy, które jednak są lekceważone przez społeczność demo­nów. Według nich (nawet dla demonów niskiego pocho­dzenia z pierwszego poziomu) dżiny to tylko coś trochę więcej niż zwykłe sługusy i parweniusze - istoty po­wołane do życia z użyciem stosunkowo prostej magii, które rozprzestrzeniły się i rozmnożyły do niepokoją­cych rozmiarów.

Różnorodność wśród demonów i dżinów komplikuje się jeszcze bardziej ze względu na to, w jaki sposób mu­szą się adaptować po przejściu do świata człowieka: oba gatunki dzielą się na demony niezależne i uzależnione. Niezależne demony mogą egzystować w ludzkim świecie w swojej postaci, wkładając dla niepoznaki strój ludzi. Demony uzależnione, przebywając w świecie ludzi, mu­szą wejść w ciało człowieka; jak pasożyty przenoszą się z żywiciela na żywiciela, nie dbając o to, czy pozostawiają po sobie śmierć, czy szaleństwo.

PRZYKŁADY DEMONÓW NIEZALEŻNYCH

Maugi: Duże, silne demony. Niezbyt inteligentne, lecz zaciekłe w walce, a ich silne poczucie lojalności wobec pracodawcy czyni z nich idealnych strażników i ochro­niarzy.

Demony cienia: Niewiarygodnie szybkie, cieszą się reputacją bezwzględnych morderców. Zatrudnia się je często jako najemników i zamachowców. Są szczególnie pomocne w ciemnych miejscach, gdzie ich skóra pochła­nia wszelkie światło, czyniąc je do ostatniej chwili niewi­docznymi. Bardzo skuteczne maszyny do zabijania.

Inkuby/sukuby: Zmiennokształtne demony, które po­trafią przybrać wygląd i cechy kobiet oraz mężczyzn. Po­siadają niespotykaną zdolność odgadywania pragnień i fan­tazji przyszłej ofiary i przybierania odpowiedniego wyglądu, którym ją kuszą. W rzeczywistości są to tchórzliwe isto­ty, ale żerują na osobach zarozumiałych i łatwowiernych, dlatego często używa się ich do infiltracji świata ludzi bo­gatych, żyjących w przepychu.

PRZYKŁADY DEMONÓW UZALEŻNIONYCH

Nekrotrofy: Istoty pasożytnicze. Nawiedzają swoich żywicieli, przenikając przez ich otwarte usta i gnieżdżąc się w ich jelitach. Stamtąd wypuszczają setki czułek, którymi wczepiają się w mózg żywiciela oraz jego krę­gosłup, by przejąć nad nim kontrolę. Gdy już doprowa­dzą do śmierci lub obłędu żywiciela, przenoszą się do innego.

Ashnony: Bardzo rzadka postać demonów, które posiadają zdolność całkowitego kamuflażu: potrafią przyjąć idealną postać każdej ludzkiej istoty. W przeciwieństwie do inkubów i sukubów ashnony pozostają nierozpoznawalne dla istot cienia, a także inaczej niż nekrotrofy (których nienawidzą i od razu je zabijają) nie wyrządza­ją krzywdy osobom przez siebie naśladowanym. Żądają ogromnych honorariów, by wcielić się w głowy państw, monarchów czy inne ważne osobistości, którym grozi zabójstwo lub porwanie. W przeciwieństwie do nekrotrofów ich relacje z żywicielami przybierają charakter bardziej symbiotyczny niż pasożytniczy.

książęta Demonów

Tylko najpotężniejsze i najbardziej bezwzględne de­mony potrafią utrzymać się na wysokim stanowisku w Otchłani. W świecie, w którym rządzą nienawiść, zniszczenie i zdrada, nie sposób powiedzieć, kto jest po stronie władcy, a kto spiskuje przeciwko niemu. Dlatego najpotężniejsi książęta demonów zawsze sprawowali rzą­dy, posługując się strachem i tyranią, formując armie istot cienia, aby pokonać przeciwnika. Jednakże ostatnio stali się zbyt pewni siebie; zdemoralizowani władzą, goniący za własnymi pragnieniami, nie powstrzymali makiawe - licznych machinacji wampira Kalibana, pozwalając mu zgromadzić potężną armię.

florą i fauna Otchłani

Otchłań, podobnie jak ziemia, ma wiele różnych zwie­rząt i roślin, które jej mieszkańcy wykorzystują, by wzbo­gacić swój arsenał. Pająki z Nrgal, stado Skaleba, odyńce z piekła, które strzegą bram pałacu Helzoga - oto przykłady fauny Otchłani, wykorzystanej przez potężne istoty z tego świata do strzeżenia własności, tajemnic i skarbów. Flora królestwa demonów jest równie mroczna. Ukłucie kolcem trującego wiedźmociernia powoduje paraliż ofiary, którą potem krzew posila się do woli. Bluszcz Baela po­trafi wsuwać się nocą do sypialni swoich ofiar, a następnie dusi je podczas snu, ciała zaś zagrzebuje między swymi korzeniami, aby się rozłożyły. Niemal wszystkie rośliny w Otchłani są trujące i powszechnie wykorzystywane przez istoty posługujące się czarną magią.

LUDZIE w Otchłani

Niektórzy ludzie tak bardzo oddają się czarnej magii, że zatracają cechy, które stanowią o ich człowieczeń­stwie. Przekraczają granice między światami i wkraczają do Otchłani bez światła. Zbyt straszny spotyka ich los, by o tym wspominać.

---