Michał Gorbaczow

Pieriestrojka (ros. przebudowa) - potoczna nazwa procesu przekształceń systemu komunistycznego w ZSRR w latach 1985-1991. Początkowo pierestrojka wraz z hasłami głasnosti (ros. jawności) i uskorienia (ros. przyspieszenia) stanowiły symbol nowego kursu politycznego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR). Został on zapoczątkowany przez Michaiła Gorbaczowa i Aleksandra N. Jakowlewa w 1985 po objęciu przezeń stanowiska sekretarza generalnego Komitetu Centralnego KPZR. Podstawowe zasady pierestrojki określił Gorbaczow w książce pt.: Przebudowa i nowe myślenie dla naszego kraju i dla całego świata, opublikowanej w 1988.

Jej istotą była modernizacja gospodarki, częściowe jej urynkowienie, zwiększanie swobód obywatelskich i ocieplenie stosunków z państwami zachodnimi. Pieriestrojka stała się katalizatorem świadomości narodowej w republikach radzieckich, w pierwszym rzędzie bałtyckich i zakaukaskich, doprowadzając do rozpadu ZSRR i systemu komunistycznego.

Polityk radziecki, ostatni sekretarz Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego i jedyny prezydent ZSRR

Urodził się 2 marca 1931 r. w we wsi Priwolnaja, w Kraju Stawropolskim
Wykształcenie:
studia prawnicze na Uniwersytecie im. Łomonosowa w Moskwie

Kariera partyjna:
Michaił Gorbaczow urodził się w rodzinie kołchoźników. Jego dziadek ze strony matki był założycielem kołchozu, a ojciec pracował w nim jako mechanik. Do KPZR wstąpił jeszcze na studiach w 1952 r. Po ukończeniu prawa w 1955 r. pracował jako funkcjonariusz młodzieżowy i partyjny w Stawropolsku, pnąc się stopniowo po szczeblach partyjnej kariery. Jednocześnie studiował ekonomię rolną.
Do Komitetu Centralnego KPZR wszedł w 1971 r. w wieku 40 lat; siedem lat później został sekretarzem KC ds. rolnictwa, a w 1980 r., jako protegowany Jurija Andropowa - członkiem Biura Politycznego.
11 marca 1985 r., po śmierci Konstantina Czernienki Gorbaczow objął najważniejszą funkcję w państwie sowieckim - został sekretarzem generalnym KC KPZR.

Pierestrojka i rozpad ZSRR:
Po objęciu najwyższej władzy, Gorbaczow próbował zreformować ZSRR, inicjując pieriestrojkę (przebudowę) i głasnost (jawność). W lutym 1990 r. został pierwszym (i zarazem jedynym) prezydentem ZSRR. Ograniczone reformy gospodarczo-polityczne nie przyniosły jednak poprawy kondycji gospodarczej, wzmogły natomiast dążenia niepodległościowe w poszczególnych republikach. Po wyborach w 1990 r. w republikach nadbałtyckich władzę przejęła opozycja, która ogłosiła ich niepodległość, czego nie uznał rząd centralny w Moskwie. Odpowiedzią na to miało być referendum (Litwa, Łotwa, Estonia oraz Gruzja, Azerbejdżan i Mołdawia nie wzięły w nim udziału), w którym społeczeństwo opowiedziało się za przekształceniem ZSRR w federację równoprawnych i suwerennych republik i podpisanie nowego układu związkowego.W przeddzień jego podpisania, 18 sierpnia 1991 r., Gorbaczow został aresztowany i odsunięty od władzy w wyniku tzw. puczu Janajewa. Mimo że źle przygotowany zamach załamał się po trzech dniach, Gorbaczow niedługo potem stracił władzę na rzecz Borysa Jelcyna - wówczas prezydenta RFSRR, który skutecznie przeciwstawił się zamachowcom. Pucz Janajewa przyspieszył rozpad ZSRR. Wraz z jego rozpadem 25 grudnia 1991 Gorbaczow przekazał władzę - łącznie z głównym jej atrybutem - teczką z kodami umożliwiającymi uruchomienie broni nuklearnej.
W 1996 roku Gorbaczow brał udział w wyborach prezydenckich w (uzyskał poniżej 1 proc. głosów).
Obecnie jeździ po świecie z wykładami, zapraszany przez rozmaite instytucje w krajach zachodnich, zwłaszcza uniwersytety amerykańskie. Od 1993 jest prezydentem Międzynarodowej Organizacji Ekologicznej "Zielony Krzyż".

Polityka zagraniczna:
Jesienią 1989 r. Gorbaczow w praktyce (nie reagując) zgodził się na upadek rządów proradzieckich w krajach satelickich, w tym muru berlińskiego, a w 1990 r. wyraził zgodę na zjednoczenie Niemiec. 1 lipca 1991 roku ostatecznie rozwiazano Uklad Warszawski. Za rządów Gorbaczowa ZSRR wycofał wojska z Afganistanu i poparł operację przeciw Irakowi "Pustynna Burza". Wycofał się też z z pomocy gospodarczej i militarnej dla Salwadoru, co skutkowało zakończeniem wojny domowej w tym kraju oraz z popierania organizacji terrorystycznych.
Nagrody:
1990 - Pokojowa Nagroda Nobla

Cytaty:

Rzeczpospolita (23.06.2004) „Dla nas Czeczenia jest jak długotrwała choroba. "

Argumenty i Fakty" (28.02.2003) "Amerykańska polityka opiera się na dwóch zasadach: każdy prezydent USA powinien mieć swoją wojnę. I druga: mogą przy tym zostawić innych bez pomocy. A przy tym podkreślają z upodobaniem, że są prawdziwymi chrześcijanami"

W Londynie (03.06.2002) "Wejście Rosji do Unii Europejskiej zapewne uczyniłoby tę organizację zbyt dużą i mogłoby stać się nawet źródłem jej upadku"

Borys Jelcyn:

Były prezydent Rosji

Urodził się 1 lutego 1931 roku w Jekaterynburgu

Wykształcenie:
Inżynier budownictwa

Kariera:
Jako 32 latek stanął na czele wielkiego kombinatu budowlanego. Jednocześnie piął się po szczeblach kariery partyjnej w aparacie Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, by w 1976 roku zostać I sekretarzem w Swierdłowsku.
Po przejęciu władzy przez Michaiła Gorbaczowa został kierownikiem wydziału budownictwa KC KPZR, później zaś sekretarzem Komitetu Centralnego. Stracił stanowisko po konflikcie z sekretarzem KC KPZR ds. organizacyjnych Jegorem Ligaczowem. W 1989 roku został przedstawicielem Moskwy do parlamentu. Jako zwolennik głębokich przemian i "pierestrojki" publicznie zrzekł się członkostwa w partii komunistycznej, podczas zjazdu KPZR.
W pierwszych, demokratycznych i wolnych wyborach prezydenckich w ZSRR zwyciężył w pierwszej turze.
Swoją pozycję jako prezydenta, umocnił stając na czele obrońców gmachu parlamentu przeciw "puczowi Janajewa".
Za jego prezydentury doszło do unieważnienia istnienia Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i powołania do życia Wspólnoty Niepodległych Państw.
W roku 1993 zatwierdził nową konstytucję, która m.in. poszerzała znacznie prezydenckie uprawnienia.
W czasie jego pierwszej kadencji prezydenckiej doszło do zbrojnego konfliktu z parlamentem. W wyniku tych wydarzeń aresztowano członków Dumy.
Jelcyn w roku 1996 ponownie zwycięża w wyborach prezydenckich, a w 1997 podpisuje układ o Związku Białorusi i Rosji.
Krytycznie postrzegany przez międzynarodowe media, poważnie chory na serce i podejrzewany o nadużywanie alkoholu rezygnuje z prezydentury przed końcem drugiej kadencji, w grudniu 1999 roku. Na swego następcę wskazuje Władimira Putina.

Cytaty:

"Moskowskije nowosti" (24.10.2003)
Uważam, że po dymisji człowiek nie ma prawa pozostawać politykiem. Obiecałem sobie, że nie będę komentować działań obecnego prezydenta. To, co mi się podoba albo nie, mówię mu w kontaktach sam na sam"

Podczas obiadu z Ezerem Weizmanem, prezydentem Izraela (16.01.2000)
"Mimo mojej dymisji, Rosja nie zejdzie z drogi demokracji. Nasz kraj nigdy nie wystąpi przeciw innemu państwu. (…) Jeszcze miesiąc i zmiażdżymy terrorystów i już nie opuścimy Czeczenii"

Podczas wizyty w Pekinie (19.12.1999)
"Bill Clinton nie może zapominać, na jakim świecie żyje. Rosja dysponuje bronią jądrową i to ona wraz z Chinami będzie dyktować światu, jak żyć"

Helmut Kohl:

Helmut Kohl urodził się w 1930 r. Studiował historię i prawo. Od 1947 r. jest członkiem CDU, w 1973 r. został jej przewodniczącym. Od 1969 r. do 1976 r. był premierem rządu krajowego Nadrenii-Palatynatu. W latach 1982-1998 pełnił funkcję kanclerza RFN. Uważany jest za głównego architekta zjednoczenia Niemiec. W grudniu 1999 r. przyznał, że w latach 1993-1998 zebrał od anonimowych darczyńców ponad 2 mln DM dla swojej partii. Jest deputowanym CDU.

--Kanclerz Niemiec w latach 1982-98. Uważny za ojca zjednoczenia Niemiec w 1991 roku. Wraz z prezydentem Franjci, Francois Mitterandem twórca jednego z najbardziej skutecznych francusko-niemieckich tandemów politycznych.

Studiował historię i prawo na uniwersytetach we Frankfurcie i Heidelbergu. Doktor nauk politycznych. Po ukończeniu studiów pracował w przemyśle chemicznym. Działalność polityczną rozwijał początkowo w Nadrenii-Palatynacie. Już w 1947 roku wstąpił do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU). Przez kilkanaście lat był członkiem zarządu federalnego CDU, a w roku 1969 został premierem Nadrenii-Palatynatu. Następnie został przewodniczącym CDU i kandydatem tej partii na kanclerza RFN. W 1976 roku przegrał wybory do Bundestagu.

Kanclerzem został 1 października 1982 roku. Sprawował ten urząd 16 lat - najdłużej w historii zachodnioniemieckich szefów rządów. W tym czasie, wraz z prezydentem Francji Francois Mitterrandem kontynuował tradycję francusko-niemieckich tandemów (Adenauer-de Gaulle, Schmidt-Giscard d'Estaing), działających na rzecz integracji Europy. Był kontynuatorem koncepcji politycznej Adenauera, głównie w kwestiach integracji europejskiej. Opowiadał się za możliwie szybkim poszerzeniem Unii o Polskę, Czechosłowację (później Czechy) i Węgry.

Jego największym sukcesem politycznym było doprowadzenie do zjednoczenia Niemiec w 1991 roku.

Fakty

w związku z informacjami niemieckiej prasy jakoby Kohl naciskał Joachima Gaucka, by ten nie ujawniał zawartości teczki byłego kanclerza, sporządzonej przez wschodnioniemiecką służbę bezpieczeństwa Stasi. (09.04.2000)
Niemiecka prasa poinformowała, że Helmut Kohl naciskał Joachima Gaucka, by ten nie ujawniał zawartości teczki byłego kanclerza, sporządzonej przez wschodnioniemiecką służbę bezpieczeństwa Stasi. Materiały zebrane przez wywiad NRD być może ułatwiłyby dochodzenie w sprawie nielegalnych kont CDU. Według Markusa Wolfa, byłego szefa Stasi, teczka zawiera również dokumenty, które pokazałyby, jaką rolę były kanclerz odegrał w aferze łapówkarskiej Flicka w 1981 r. Politycy niemieccy nie są zgodni, jak traktować zapiski Stasi. Część opowiada się za tym, by i w tym wypadku wykorzystać dane wywiadu, skoro postępowano tak w stosunku do wielu osób. Pozostali przekonują, że dane z nielegalnego podsłuchu - często fałszowane - nie powinny być dowodami w sprawie. Również Helmut Kohl podał w wątpliwość wiarygodność materiałów Stasi. W wywiadzie radiowym stwierdził, że o ich ewentualnym wykorzystaniu powinien zadecydować trybunał konstytucyjny.

w związku z przyznaniem mu Orderu Orła Białego. (01.11.1998)
"Mam nadzieję, że era Helmuta Kohla nie skończyła się" - stwierdził premier Jerzy Buzek, który spotkał się z ustępującym kanclerzem Niemiec przed uroczystością nadania mu przez prezydenta RP Orderu Orła Białego. "Niezależnie od zajmowanych stanowisk jesteśmy i pozostaniemy przyjaciółmi" - odpowiedział wyraźnie wzruszony wieloletni przywódca niemieckich chadeków. Kohl jest pierwszym od zakończenia wojny niemieckim kawalerem najwyższego polskiego odznaczenia. W ten sposób Polska chce podkreślić przywiązanie do dotychczasowej polityki Niemiec, obliczonej na poprawę stosunków polsko-niemieckich oraz popieranie dążeń naszego kraju do integracji z Zachodem. Za dwa miesiące, podczas wiedeńskiego szczytu Unii Europejskiej, Kohl odbierze tytuł honorowego obywatela unii. Wcześniej tytuł ten przyznano tylko Jeanowi Monnetowi, jednemu z "ojców" integracji europejskiej.

 Cytaty:

w czasie obrad VI Zjazdu Gnieźnieńskiego (17.10.2005)
Nowy rurociąg to sprawa wyłącznie biznesowa. Nie chodzi o budowanie osi między Berlinem a Moskwą. Sama ta myśl, to absurd.

PAP (19.02.2004)
Absurdem jest koncepcja Europy, w której jedni uczestniczą w podejmowaniu decyzji, a drudzy stoją pod drzwiami.

PAP (03.03.2002)
"Stany Zjednoczone powinny zrozumieć, że Europejczycy są partnerami, a nie wasalami"

Ronald Reagan

Urodził się 6 lutego 1911 r. w stanie Illinois. W wieku 26 lat rozpoczął karierę aktora. Grał przeważnie w rozrywkowych filmach "klasy B". W 1947 roku został przewodniczącym gildii (zwiazku zawodowego) aktorów filmowych. W 1962 r. przeszedł od Demokratów do Partii Republikańskiej (GOP). W 1966 r. został na dwie kadencje gubernatorem Kalifornii. W 1980 r. wybrany na prezydenta USA. W pierwszej kadencji Reagan przeforsował w Kongresie obniżki podatków i rozpoczął rozbudowę machiny obronnej, znacznie zwiększając wydatki na wojsko i nowe rodzaje broni. W Europie rozmieścił rakiety nuklearne średniego zasięgu, mimo masowych protestów tamtejszej lewicy. Rozpoczął akcję wspierania antykomunistycznych ruchów rebelianckich na świecie, głównie w Ameryce Łacińskiej. W Polsce popierał Solidarność.

W drugiej kadencji Reagan kontynuował politykę wywierania presji na ZSRR, w tym forsowania planu budowy tzw. Strategicznej Inicjatywy Obronnej (SDI), czyli systemu kosmicznej obrony przed radzieckimi rakietami transkontynentalnymi ("Wojny gwiezdne"). Wielu ekspertów jest zdania, że właśnie wywieranie stałej presji na Moskwę doprowadziło gospodarkę sowiecką na skraj bankructwa. Pod koniec drugiej kadencji Reagana cieniem na jego rządy rzuciła się afera "Iran-contras". Okazało się, że jego Biały Dom sprzedaje broń Iranowi w zamian za zwolnienie więzionych tam zakładników, a dochody przeznacza dla rebeliantów w Nikaragui. Działo się to bez wiedzy i wbrew ustawom Kongresu. Po zakończeniu zimnej wojny historycy coraz wyżej oceniali jego prezydenturę. Powszechnie uznaje się dziś, że był wybitnym przywódcą. Jeszcze za życia Reagan doczekał się takich zaszczytów jak nazwanie jego imieniem lotniska National Airport w Waszyngtonie, lotniskowca "USS Ronald Reagan" -- pierwszego w historii lotniskowca nazwanego imieniem żyjącego prezydenta.
Zmarł 5 czerwca 2004 roku, w wieku 93 lat na chorobę Alzheimera , na którą cierpiał od początku lat 90.

Ludzie w wydarzeniach:

List od Nancy Reagan
Lech Wałęsa i polscy robotnicy wytyczyli drogę do upadku rządów komunistycznych i pomogli odzyskać wolność wielu innym uciśnionym narodom - napisała do legendarnego przywódcy "Solidarności" żona prezydenta Reagana, który gorąco popierał ten zryw.

Reagan największym Amerykaninem
Za najznamienitszego swego rodaka Amerykanie uznali zmarłego w ubiegłym roku byłego prezydenta USA Ronalda Reagana - wynika z sondażu przeprowadzonego przez Discovery Channel i AOL.

Polski plac Reagana
Plac Centralny w Nowej Hucie będzie nosił imię Ronalda Reagana. Taką uchwałę przegłosowali krakowscy radni.

Lech Wałęsa

Lech Wałęsa urodził się w 1943 r. Jest absolwentem Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lipnie. Był członkiem stoczniowego komitetu strajkowego w czasie tzw. wydarzeń grudniowych na Wybrzeżu w 1970 r. W latach 1977-1980 współtworzył Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża, za co był prześladowany. Od 1980 r. do 1990 r. był przewodniczącym NSZZ "Solidarność". W czasie stanu wojennego był internowany. Przewodniczył stronie solidarnościowej podczas obrad ,okrągłego stołu". W latach 1990-1995 był prezydentem RP. Otrzymał wiele nagród, między innymi Pokojową Nagrodę Nobla. W 1998 r. został przewodniczącym Chrześcijańskiej Demokracji III Rzeczypospolitej Polskiej. W wyborach prezydenckich w 2000 r. uzyskał niewiele ponad 1 proc. poparcia i zapowiedział zakończenie działalności politycznej.

Fakty

Wałęsa pokrzywdzony przez służby PRL (16.11.2005)
Były prezydent Lech Wałęsa otrzymał od Instytutu Pamięci Narodowej status pokrzywdzonego przez służby specjalne PRL.
Lech Wałęsa powiedział, że zamierza obejrzeć w IPN zgromadzone na jego temat materiały. Zastrzegł jednak, że nie wie kiedy to zrobi, gdyż jest bardzo zajęty.
P.o. prezes IPN Leon Kieres powiedział, że w sprawie byłego prezydenta zgromadzono w Instytucie kilkadziesiąt tomów akt.
"Są ludzie i instytucje, którzy pomagają wyjaśnieniu. Jest satysfakcja, że jednak ten kraj staje się naprawdę uporządkowany, że nie można pomawiać, że jest możliwość sprawdzenia, udowodnienia. Takich ludzi jak ja jest więcej i każdy obywatel może się znaleźć w takiej sytuacji" - powiedział Wałęsa.

w związku z 25 rocznicą "S" (29.08.2005)
Przemówienie legendarnego przywódcy "Solidarności" Lecha Wałęsy było najważniejszym punktem uroczystego zgromadzenia posłów i senatorów dla uczczenia 25 rocznicy jej powstania. "Wierzę, że zwycięstwo solidarnościowe wejdzie na stałe do naszego dziedzictwa narodowego i zapisze się w zbiorowej pamięci" - powiedział Wałęsa i dodał, że "pod jednym sztandarem +Solidarności+ zgromadziły się po raz pierwszy w czasach powojennych wszystkie grupy społeczne". To był klucz do sukcesu, który pozwolił odzyskać nam utraconą wolność. Wspomniał też wszystkie wcześniejsze - tłumione przez władze - wolnościowe zrywy i rolę Jana Pawła II w budzeniu ludzkich sumień i nadziei.
W Sierpniu "zdarzyła się rzecz nieprawdopodobna, wielka, wręcz niemożliwa w tej części świata". Usunięto wtedy - powiedział Wałęsa - "narzucone zdradą, podstępem i siłą rozwiązania po II wojnie światowej.
"Niezależnie od dzisiejszych kalkulacji i ceny jaką przyszło zapłacić", przez ostatnie 25 lat "zamknęliśmy epokę podziałów, wrogów i granic".

W związku ze... zgoleniem wąsów (09.08.2002)
Lech Wałęsa zgolił wąsy. Dla wielu Polaków wizerunek wąsatego polityka to jeden z symboli pierwszej "Solidarności" i walki z PRL. Do Wałęsy żal mają współpracownicy bo, ich zdaniem "naruszył atrybut historycznej osobowości"). Co piąty uczestnik ankiety Wprost Online (20,8 proc.) odmówił Wałęsie prawa do zgolenia wąsów. Zdecydowana większość (71,4 proc.) uszanowała prawo do prywatności b. lidera "Solidarności" i przyznała mu bezwarunkowe prawo do golenia i zapuszczania wąsów, kiedy tylko ma na to ochotę.

Cytaty:

RMF FM (13.03.2006)
"Ostrzegałem, mówiąc, że to [rząd PiS] będzie nieszczęście dla Polski, i na razie z przykrością stwierdzam, że na to wygląda."

Program III Polskiego Radia (21.11.2005)
W mojej ocenie Jacek Kurski to największy łotr jeśli chodzi o polityków. To jest cynik, gracz, to jest niepoważny w ogóle człowiek

podczas spotkania z Donaldem Tuskiem (17.10.2005)
Tusk słucha argumentów, a jego konkurent jest jak Koziołek Matołek. Jak się zaprze, to nikt go nie przekona.

OJCOWIE EUROPY: Ojcowie Europy to politycy, którzy w latach pięćdziesiątych mieli ideę zjednoczenia państw europejskich w jedną wielką rodzinę. Zaczęło się jednak od pomysłu, żeby owa jedność oparła się na zasadach ekonomicznych...

Jean Monnet (1888-1979), - francuski polityk, dyplomata, ekonomista i wizjoner. W czasie II wojny światowej był członkiem ruchu oporu. W latach 1919 - 1921 pełnił funkcję pierwszego zastępcy sekretarza Generalnego Ligi Narodów. W 1947 r. został Pełnomocnikiem Planu Modernizacji Francji. Włączył się aktywnie w przygotowanie i realizację celów wypracowanych na Kongresie Europejskim w Hadze (1948 r.), mających na celu zjednoczenie Europy.

Po wojnie zaangażował się w proces tworzenia Zjednoczonej Europy. Wraz z Robertem Schumanem współtworzył tzw. plan Schumana, który był dokumentem przełomowym i który był podstawą utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. W uznaniu jego zasług w latach 1952-1955 został mianowany pierwszym prezydentem Wysokiej Władzy EWWiS (ponadnarodowego organu Wspólnoty). W 1976 roku szefowie rządów i państw EWG nadali mu tytuł Obywatela Europy.

Robert Schuman (1886-1963), polityk francuski. Schuman wyrastał na styku dwóch kultur: francuskiej i niemieckiej, co niewątpliwie wpłynęło na jego zaangażowanie w proces jednoczenia obu narodów oraz przezwyciężane wzajemnej niechęci. studiował w Berlinie, Monachium i Strasburgu. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej, w latach 1919-1940 został deputowanym do parlamentu francuskiego. W czasie II wojny światowej walczył we francuskim ruchu oporu. Po wojnie wielokrotnie obejmował teki ministerialne we francuskim rządzie. Od 1946 do 1947 r. był ministrem finansów, 1947 - 1948 premierem a następnie ministrem spraw zagranicznych. Był gorącym zwolennikiem pojednania Francji i Niemiec, propagował zacieśnianie współpracy pomiędzy zachodnimi sojusznikami. Był autorem planu integracji europejskiej (tzw. plan Schumana), w efekcie którego w 1952 roku utworzono Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. W latach 1956-1960 był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego. Zapoczątkowane przez Schumana procesy doprowadziły do powstania Wspólnot europejskich, a w późniejszym czasie także Unii Europejskiej.

 Alcide De Gasperi (1881-1954), polityk włoski. W czasie I wojny światowej był posłem parlamentu wiedeńskiego z ramienia regionalnej partii katolików, gdzie reprezentował interesy mniejszości włoskiej. Od 1921 roku deputowany do parlamentu włoskiego. Był przeciwnikiem faszyzmu. W okresie dyktatury Mussoliniego został aresztowany i skazany na 4 lata więzienia. Został zwolniony dzięki interwencji papieża Piusa IX. W 1943 roku współtworzył, a potem został przywódcą Włoskiej Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej. W latach 1945-1953 premier Włoch, jednocześnie kilkakrotnie pełniący obowiązki ministra spraw zagranicznych. Był zwolennikiem współpracy Włoch z Zachodnimi sojusznikami, sprzeciwiał się niezaangażowaniu Włoch w sprawy europejskie. Jego wielką zasługą jest wprowadzenie Włoch w struktury ogólnoeuropejskie - początkowo do Rady Europy, a w 1952 roku do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (Włochy były jednym z 7 państw założycielskich EWWiS).

Konrad Adenauer (1876-1967), niemiecki prawnik, polityk, działacz chrześcijańsko-demokratyczny. Od 1917 roku pełnił funkcję nadburmistrza Kolonii. Po dojściu Hitlera do władzy, odmówił mu prawa wjazdu do Kolonii za co został zwolniony z urzędu, a później aresztowany. Po klęsce Hitlera ponownie objął stanowisko. Współtworzył niemiecką Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną. W latach 1949 - 1963 był kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec (RFN), a w okresie 1951-1955 jednocześnie ministrem spraw zagranicznych RFN. Odegrał wybitną rolę w procesach integracji europejskiej, aktywnie uczestniczył w tworzeniu EWG i Euratomu. Efektywnie realizował program odbudowy gospodarczej RFN oraz integracji politycznej i wojskowej z Europą Zachodnią i USA, w celu przezwyciężenia izolacjonizmu Niemiec na arenie międzynarodowej. Doprowadził do zbliżenia z Francją i nawiązania stosunków dyplomatycznych z ZSRR.

Paul-Henri Spaak (1889-1972), polityk belgijski. W 1938 roku został premierem Belgii. Był współtwórcą unii celnej państw Beneluksu (Belgii, Holandii, Luksemburga), która powstała w 1948 roku. Od roku 1932 deputowany do parlamentu, wielokrotny minister, premier Belgii. Paul-Henri Spaak współredagował Kartę Narodów Zjednoczonych i był pierwszym przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Jednocześnie wspierał uczestnictwo Belgii w Unii Zachodnioeuropejskiej, czyli regionalnym sojuszu państw Beneluksu z Francją i Wielką Brytanią. Odegrał znaczną rolę w negocjacjach Traktatów Rzymskich z 1957 roku.

INNI: Charles de Gaulle

prezydent Francji w latach 1959-69, francuski bohater narodowy, zwolennik Europy ojczyzn i ograniczania roli Stanów Zjednoczonych na kontynencie.

Helmut Kohl

kanclerz Niemiec w latach 1982-98, jest uważany za ojca zjednoczenia Niemiec w 1991 r.

Francois Mitterrand

prezydent Francji w latach 198 -95, zwolennik ścisłej integracji europejskiej.

Etiene Davignon

belgijski polityk i finansista, członek zarządów wielu międzynarodowych koncernów, odegrał ważną rolę w umocnieniu pozycji Komisji Europejskiej.

Winston Churchill

premier Wielkiej Brytanii w czasie II wojny światowej. Sugerował powołanie Stanów Zjednoczonych Europy.

Jacques Lucien Delors

przewodniczący Komisji Europejskiej w latach 1985-95. Wzmocnił jej rolę i był jednym z twórców ścisłej integracji Europy.

---