JÓZEF PIŁSUDSKI

1867-1935

Józef Piłsudski urodził się w 1867 r. mąż stanu, czołowy działacz niepodległościowy, jeden z głównych organizatorów niepodległego państwa polskiego i później jego przywódca. Od wczesnej młodości związał sie z ruchem socjalistycznym. W latach 1887-92 przebywał na zesłaniu na Syberii. Po powrocie wstąpił doPolskiej Partii Socjalistycznej (PPS). i był członkiem jej władz naczelnych oraz redaktorem naczelnym "Robotnika". Aresztowany w 1900 r., zbiegł z więzienia. Inicjator powołania Organizacji Bojowej PPS. Aktywny uczestnik rewolucji 1905-07, członek władz naczelnych PPS-Frakcji Rewolucyjnej 1906-14, organizator oddziałów strzeleckich 1908-14 w Galicji. Podczas I wojny światowej organizował zbrojne oddziały - zalążek przyszłej armii polskiej, i dowodził I Brygadą Legionów Polskich oraz powołał Polską Organizację Wojskową. Był członkiem Tymczasowej Rady Stanu. Domagał się utworzenia rządu polskiego. 22 VII 1917 r. aresztowany przez Niemców i osadzony w twierdzy w Magdeburgu.

Zyskał wielką popularność i autorytet w znacznej części społeczeństwa polskiegoZwolniony z Magdeburga, wrócił 10 XI 1918 r. do Warszawy i przejął władzę w odradzającym się państwie jako Tymczasowy Naczelnik Państwa (od 20 II 1919 Naczelnik Państwa).

Dążył do odzyskania na wschodzie ziem utraconych przez Polskę na rzecz Rosji carskiej podczas rozbiorów, co realizował w drodze wojny polsko - bolszewickiej 1919-20.

Był zwolennikiem utworzenia federacji państw, obejmującej Polską, Białoruś, Ukrainę i Litwę historyczną. W sprawie zachodnich granic Polski pozostawił wolną rękę pelegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r. Zdawał sobie sprawę, że na zachodzie nie jest możliwe uzyskanie większego terytorium niż to, które przyznają państwa Ententy, i starał śię utrwalić niepodległość państwa polskiego przez odzyskanie ziem wschodnich I Rzeczypospolitej i rozczłonkowanie po "szwach narodowych" osłabionej przez rewolucję i wojnę domową Rosji.

Od 1920 r. Piłsudski był marszałkiem Polski, zwierzchnikiem sił zbrojnych. Po wyborze prezydenta Gabriela Narutowicza złożył urząd Naczelnika Państwa. W 1923 r. Piłsudski zrezygnował ze swoich funkcji w wojsku i wycofał się na pewien czas z oficjalnego życia politycznego. Zamieszkał w Sulejówku pod Warszawą. Mimo to niejednokrotnie krytykował politykę kolejnych rządów, a zwłaszcza "wybujały" parlamentaryzm ("sejmokracja"), godzący, jego zdaniem, w interesy państwa, w zasady "pracy państwowotwórczej" jako naczelnego obowiązku wszystkich obywateli. W imię tych haseł dokonał w 1926 r. zwycięskiego zamachu stanu, obalił rząd Wincentego Witosa (tzw. przewrót majowy) i od tego czasu stał się faktycznym dyktatorem państwa polskiego.

W 1926-28 i 1930 był premierem rządu, od 1926 - ministrem spraw wojskowych i generalnym inspektorem sił zbrojnych. Początkowo uzyskał poparcie partii lewicowych, ale w miarę zaostrzania się antydemokratycznego charakteru rządów sanacyjnych, w szczególności po procesie brzeskim i tzw. wyborach brzeskich 1930, opozycja wobec sanacji i także wobec samego Piłsudskiego stawała się coraz silniejsza.

Przez cały czas swoich rządów Piłsudski przywiązywał szczególną wagę do spraw zagranicznych i wojska. Jako zwolennik równowagi sił między Związkiem Radzieckim a Niemcami, doprowadził do zawarcia paktów o nieagresji ze Xwiązkiem Radzieckim (1932) i z Niemcami (1934). W sprawach wojskowych, organizacji armi, jej wyposażenia, doktryny wojennej itp. hołdował poglądom raczej tradycyjnym. Mimo wielu zastrzeżeń do jego polityki, Piłsudski cieszył się uznaniem, autorytetem i sympatią znacznej części społeczeństwa polskiego, w którym legenda Piłsudskiego jako wytrwałego i zwycięskiego bojownika o niepodległość Polski była bardzo żywa, świadczyła o tym między innymi ogromna manifestacja narodowa podczas pogrzebu Piłsudskiego w drodze z Warszawy na Wawel, gdzie złożono jego ciało. Zmarł 12 maja 1935 r.

---