Antygonę i Ismenę, główne bohaterki dramatu Sofoklesa pt."Antygona ", poznajemy jako kazirodcze córki Edypa i Jokasty. Są one poległych w bratobójczej walce Etoklesa i Polonika siostrami. Obie siostry są Greczynkami i mieszkają w Tebach. O wyglądzie Antygony i Ismeny wiemy niewiele, gdyż nie było to dla autora dramatu najważniejsze. Możemy się jedynie domyślać, że wyglądały one jak większość kobiet w Grecji w tamtych czasach. Na tym etapie ich podobieństwa zdecydowanie się kończą, gdyż pomimo to, że są spokrewnione, to ich cechy charakteru, a także zachowanie, świadczą o tym, iż to zupełnie odmienne ppostacie.
Córki Edypa zestawione są ze sobą w utworze na zasadzie kontrastu. Antygona przypomina niekiedy księżniczkę. Jest dumną, inteligentną, pewna swego zdania i nieznosząca sprzeciwu. Zna swoją wartość. Mimo, że jest młodą kobietą, to jednak bardzo doświadczoną przez życie. Widać też wyraźnie, że Antygona to osoba bardzo religijna, która stawia prawa boskie na pierwszym miejscu. Wobec tego samego wydarzenia, czyli zakazu chowania, wydanego przez Kreona, jednego z braci, siostry zachowują się zupełnie inaczej, mimo iż obie kochały go jednakowo i dla każdej z nich był on bardzo bliski. Antygona postanowiła złamać zakaz króla, nie patrząc na konsekwencje swojego czynu. Wykazała się przy tym niezwykłą odwagą. W imię miłości do brata nie bała się nawet śmierci. Nie była również w stanie zrozumieć, Ismeny, która w obawie przed konsekwencjami nie chciała jej pomóc. Natomiast postać drugiej córki Edypa wypada w dramacie dosyć niekorzystnie. Ismena jest przedstawiana jako osoba słaba, lękliwa, uległa, której brak odwagi, aby pomóc siostrze w pochowaniu brata. Uznała ona władzę Kreona i nie chciała się jej sprzeciwić, nawet w imię miłości do bliskiej osoby. Pokornie przyjmowała krytykę z ust starszej siostry, jednocześnie też zwracając uwagę na nierozsądek jej czynu. W momencie, gdy Antygona prowadzona była na stracenie Ismena chciała podzielić z nią tragiczny los. Możliwe, że Ismena bardzo żałowała swojej postawy. Jednak jej próby ratowania siostry okazały się daremne. Ismena podziwiała swą siostrę za odwagę i bardzo ją kochała. Wypowiedziała nawet słowa:"...Bo czym bez niej dla mnie samej życie?”, których wyraźnie możemy odczytać jak wielki i ogromny żal ogarnął tą kobietę na myśl o stracie kolejnej bliskiej osoby.
Uważam, że żadna z sióstr nie postąpiła do końca dobrze. Antygona była zbyt pewna siebie. Zaślepiona swoimi przekonaniami nie zauważyła, że może być inna droga wyjścia z tej sytuacji. Ismena natomiast była zbyt lękliwa, uległa prawu Kreona, wrażliwa, delikatna, ale za to wierna siostrze i rozważna. Chciała nawet wziąć część winny na siebie za pogrzebanie brata. To ona właśnie wzbudziła najbardziej mój podziw, ponieważ pomimo swego lęku starała się ratować Antygonę i mimo, że nie zdecydowała się stanowczo postawić Kreonowi to jednak odbieram ją jako osobę wykazującą się czystością serca i racjonalnym myśleniem.