F.A.Q. - Frequently Asked Qustions

1. WPROWADZENIE DO BIOS-u
    1.1. Co to jest BIOS?
    1.2. W jaki sposób zidentyfikować producenta BIOS-u?
    1.3. W jaki sposób zidentyfikować producenta płyty głównej?
    1.4. Czym jest BIOS dla pozostałych urządzeń komputera?
    1.5. Jak zdobyć opis BIOS-u?
    1.6. Jakie są podstawowe zadania BIOS-u?
    1.7. Co to jest SETUP?
    1.8. W jaki sposób uruchomić program SETUP?
    1.9. Jak obsługiwać program SETUP?
    1.10. Co to jest CMOS? (11)
2. PROCEDURY TESTOWE I IDENTYFIKACJA USZKODZENIA
    2.1. Co to jest procedura POST?
    2.2. Jakie wiadomości są widoczne na ekranie podczas wykonywania testu POST? 14
    2.3. Co to są kody dźwiękowe wykonywane podczas testu POST? 15
    2.4. Jak interpretować poszczególne dźwięki? 16
3. UPGRADE BIOS-u
    3.1. Czy mój komputer jest przeżytkiem?
    3.2. Czy mój komputer jest zgodny z problemem Y2K?
    3.3. Jak sprawdzić odporność komputera na rok 2000?
    3.4. Czy zdecydować się na zaktualizowanie BIOS-u?
    3.5. Jak przygotować się do aktualizacji?
    3.6. Co będzie mi potrzebne do aktualizacji?
    3.7. Gdzie mogę znaleźć wszystkie potrzebne komponenty?
    3.8. Czy istnieje prawdopodobieństwo niepowodzenia operacji?
    3.9. Co zrobić jeśli coś się nie uda?
4. NOWA WERSJA BIOS-u
    4.1. Jak rozpoznać wersję aktualnie używanego BIOS-u?
    4.2. Gdzie szukać nowej wersji BIOS-u?
    4.3. W jaki sposób zidentyfikować producenta płyty głównej?
    4.4. Jakiego programu flashującego użyć, i skąd go wziąć?
    4.5. Jaki jest format pliku, pod którym ukrywa się nowa wersja?
    4.6. Jak zarchiwizować starą wersję (aktualnie używaną) BIOS-u?
    4.7. Mój nowy BIOS posiada rozszerzenie *.exe. Czy to jest to?
    4.8. Czy upgrade BIOS-u powoduje również zmianę ustawień w SETUP-ie?
    4.9. Znalazłem kilka wersji nowego BIOS-u, którą wybrać?
5. PRZEGLĄD MENU I OPCJI KONFIGURACYJNYCH BIOS-u
    5.1. Jakie są podstawowe menu BIOS-u?
    5.2. Co wchodzi w skład opcji podstawowych?
    5.3. Jakie jest zadanie opcji zaawansowanych?
    5.4. Czy można zmienić parametry pracy chipsetu sterującego płyty głównej?
    5.5. Za co jest odpowiedzialny system oszczędzania energii?
    5.6. Gdzie dokonujemy konfiguracji PCI i Plug & Play?
    5.7. Gdzie konfigurujemy urządzenia peryferyjne?
    5.8. Co zrobić jeśli dokonane zmiany nie pozwalają uruchomić komputer?
    5.9. Czy BIOS może zabezpieczyć nasz komputer przed ... ?
6. FUNKCJE DODATKOWE BIOS-u
    6.1. Funkcje ukryte i nieuaktywnione.
    6.2. Czy na poziomie BIOS-u istnieje zabezpieczenie antywirusowe?
    6.3. Co to jest formatowanie na niskim poziomie?
    6.4. Na czym polega autodetekcja twardego dysku?
7. OGRANICZENIA BIOS-u
    7.1. Dlaczego BIOS widzi dyski <504MB?
    7.2. Czy ograniczenie obsługi dysków >2GB dotyczy wszystkich HD?
    7.3. Rzadko spotykany problem: dyski >3,7G.
    7.4. Dlaczego mój komputer obsługuje dyski tylko do 8GB?
    7.5. Czy mogą wystąpić problemy z dyskami większymi niż 32GB?
    7.6. Czy istnieją też granice dla obslugi dysków SCSI?
    7.7. Jakie ograniczenia będziemy musieli pokonać w przyszłości?
    7.8. Czy istnieją ograniczenia nakładane przez systemy operacyjne?
    7.9. Dlaczego każdy system operacyjny ma swój system plików?
10. PERSONALIZACJA BIOS-u
    10.1. W jaki sposób można ograniczyć dostęp do BIOS-u?
    10.2. Czy można zmienić wygląd programu konfiguracyjnego? 93
    10.3. W jaki sposób zmienić logo wyświetlane w czasie startu komputera? 94
    10.4. Program 95
    10.5. Czy można spolszczyć BIOS-a? 96
    10.6. Czy istnieją opcje ukryte BIOS-u? 97
    10.7. Program 98
12. CZEGO MOŻNA SPODZIEWAĆ SIĘ PO BIOS-ie w PRZYSZŁOŚCI?
    12.1. BIOS WIELOPAMIĘCIOWY - co to jest?
    12.2. Grafika i multimedia
    12.3. ?????

1. WPROWADZENIE DO BIOS-u

1.1. Co to jest BIOS?

BIOS (Basic Input/Output System) jest podstawowym systemem obsługi i jest zestawem programów przechowywanych w pamięci nieulotnej ROM (w nowszych rozwiązaniach EEROM lub NOVRAM) w zakresie wysokich adresów, przy końcu pierwszego megabajtu pamięci, zajmując ostatnie 128kB tego obszaru.
Kwestia poprawności działania systemu zależy od poprawności skonfigurowania właście BIOS-u. Mniej popularne systemy operacyjne (OS/2, BeOS, Linux) nie potrafią poprawnie współpracować z każdą konfiguracją BIOS-u.  Z jego funkcji bardzo intensywnie korzysta DOS, natomiast większość rozbudowanych systemów operacyjnych wykorzystuje go tylko podczas startu komputera, używając następnie własnych sterowników, które komunikują się bezpośrednio z częściami składowymi komputera. W czasie startu systemu BIOS musi nie tylko rozpoznać i poprawnie zainstalować różne urządzenia, ale od czasu wprowadzenia magistrali PCI i technologii PnP spoczywa na nim dodatkowy obowiązek rozdziału zasobów systemowych. Wymagane do tego informacje o konfiguracji zapisywane są w obszarze ESCD (Extended System Configuration Data), który zajmuje obszar 4kB. Tłumaczy to jednocześnie, dlaczego obecnie stosowane są układy flash-ROM w miejsce popularnych dawniej pamięci EPROM (EPROM nie umożliwiały one zapisu danych).
Powrót

1.2. W jaki sposób zidentyfikować producenta BIOS-u?

Obecnie na rynku komputerów istnieją trzej producenci BIOS-ów. Wiodącym producentem jest AWARD, może dlatego że największa ilość komputerów jest zaopatrzona właśnie z tego źródła. Pozostali dwaj to AMI-BIOS i PHOENIX.
Zaraz po włączeniu komputera i rozpoczęciu ładowania zostanie wyświetlona w ciagu znaków m.in. jego nazwa.
- AWARD
    np. Award Modular BIOS v4,51PG
- AMI-BIOS
    np. AMI BIOS (C)1992 American Megatrends, Inc.
          BIOS Version 1.00.06.BS0
- PHOENIX
    np. PHOENIX ?????
Powrót

1.3. W jaki sposób zidentyfikować producenta płyty głównej?

Każdy producent płyty głównej posiada w swoim BIOS-ie ukryty prefiks umożliwiający jego zidentyfikowanie. Numer ten ukazuje się w wielu miejscach i jest łatwo dostępny i istnieje kilka sposobów by go pozyskać:
- odczyt z SETUP-u,
- odczytanie go podczas ładowania systemu,
- przy pomocy programów identyfikacyjnych (ctbios lub biosid).

Dla każdego producenta BIOS-u zasada jest inna:
- dla AWARD-a jest to 6 i 7 litera ciągu
    np.    2A69KTJ9C
- dla AMI-BIOS jest to trzeci segment w ciągu znaków
    np.    51-0102-zz5123-00111111-101094-AMIS123-P.
Powrót

1.4. Czym jest BIOS dla pozostałych urządzeń komputera?

Koncepcja architektury komputerów PC opiera się na budowie modułowej. Podstawą jest tu płyta główna, która zawiera wszystkie układy,  urządzenia potrzebne do pracy systemu. Drugim ważnym elemetem jest pamięć główna ROM zawierająca system BIOS. Jest on integralną częścią każdej płyty i nie może być wymieniany pomiędzy innymi różnymi płytami. BIOS z punktu systemu operacyjnego likwiduje różnice pomiędzy układowymi rozwiązaniami płyty. Oferuje on również procedury obsługi standardowych układów i urządzeń wejścia/wyjścia, z których może korzystać zarówno system operacyjny, jak i programista.
Powrót

1.5. Jak zdobyć opis BIOS-u?

Opis BIOS-u zastosowanego na Twojej płycie głównej powinien być dostępny w dokumentacji dołączonej do płyty. Jest tam opisanych zazwyczaj kilka podstawowych funkcji wraz z zalecanymi ustawieniami. Pełna dokumentacja jest dostępna na stronach fimowych producentów płyt głównych (najczęściej w formacie *.pdf   lub *.doc).
Powrót

1.6. Jakie są podstawowe zadania BIOS-u?

Do postawowych zadań BIOS-u, należy zaliczyć przede wszystkim przeprowadzenie po restarcie komputera testów podstawowych układów i urządzeń systemu, zwanych autotestem POST (Post On Self Test). Inicjalizuje on również pracę systemu (instrukcje pobiera podczas startu pracy procesora, programuje układy programowalne, takie jak sterowniki przerwań IRQ czy DMA, wpisuje wartości początkowe do struktur systemowych w pamięci, na przykład inicjacja tablicy wektorów przerwań). BIOS zapewnia w postaci programów obsługi przerwań (programowych bądź sprzętowych) procedury obsługi (sterowników) podstawowych dla standardowych urządzeń systemu. Musi też zniwelować z punktu widzenia systemu operacyjnego, różnice konstrukcyjne płyt głównych pochodzących od różnych producentów.
Powrót

1.7. Co to jest SETUP?

SETUP jest programem konfiguracyjnym BIOS-u, który pozwala w prosty sposób dokonywać wszystkich ustawień w poszczególnych podgrupach menu głównego. W każdym z kolejnych podgrup wyświetlana jest w ramce pomoc pomagająca w szybki sposób zorientować się obsłudze programu.
Powrót

1.8. W jaki sposób uruchomić program SETUP?

Zwykle podczas uruchomienia komputera i rozpoczęcia ładowania systemu operacyjnego zostaje wyświetlona informacja o sposobie wejścia do programu konfiguracyjnego BIOS-u. Przybiera to wygląd napisu:
- Press <F2> to enter Setup
  lub    
- Press <Del> to enter Setup
Jeżeli w czasie startu systemu na ekranie nie zostaje wyświetlony sposób wejścia do programu SETUP spróbuj wykorzystać jedną z poniższych kombinacji.
- Ctrl+Alt+S,
- Ctrl+Alt+Esc,
- Ctrl+Alt+Ins.
Jeżeli wybierzesz zbyt wcześnie kombinację klawiszy BIOS może wyświetlić komunikat o błędzie.
Nie każdy BIOS ma wbudowany program SETUP. Niektóre komputery, takie jak 286 i wcześniejsze modele 386, wymagają uruchomienia programu konfiguracyjnego z dyskietki dołączanej do komputera w momencie jego zakupu.
Powrót

1.9. Jak obsługiwać program SETUP?

Program SETUP obsługujemy za pomocą klawiatury. Jest tak w przypadku najbardziej rozpowszechnionego BIOS-u AWARD. Programy innych producentów mogą się znacznie różnić, ale rzadko się je spotyka. BIOS AMI przypomina bardziej windosowe okienka, po których poruszamy się przy pomocy myszki. Początkowe okno programu to zazwyczaj swoisty spis treści - zawiera zestaw głównych funkcji. Funkcja, której chcemy użyć, podświetlana jest innym kolorem niż tło. Podświetlenie możemy zmienić klawiszami kursora, a po naciśnięciu klawisza Enter otwiera sięokno z konkretnymi funkcjami. Każde z kolejnych okien zawiera listę parametrów, które możemy modyfikować. Parametr, który chcemy zmienić posiada kilka opcji, które są zmieniane klawiszami PageUp, Page Down lub - i +.
Powrót

1.10. Co to jest CMOS?

CMOS jest specjalnym rodzajem pamięci podtrzymywanej przez baterię po wyłączeniu komputera. BIOS używa tej pamięci do przechowywania wszystkich ustawień dokonywanych w SETUP-ie. Utrzymuje on również zegar wewnętrzny. Po każdorazowym włączaniu komputera BIOS zagląda do pamięci CMOS i odpowiednio konfiguruje komputer w czasie ładowania systemu. W razie zbyt niskiego napięcia potrzebnego do zachowania danych, dane te są utracone i zostanie wyświetlony komunikat "CMOS invalid" lub "CMOS checksum invalid". Należy niezwłocznie wymienić bateryjkę, po czym przywrócić wszystkie ustawienia w SETUP-ie.
Powrót

2. PROCEDURY TESTOWE I IDENTYFIKACJA USZKODZENIA

2.1. Co to jest procedura testowa POST?

Informacje o zainstalowanym sprzęcie odczytywane są każdorazowo przy starcie komputera i zapisywane w pamięci ROM procedury testowej POST (Power On Self Test) i porównywane ze stanem faktycznym. Składa się on z kolejnych faz, obejmujących sprawdzanie działania poszczególnych podsystemów komputera. Nie jest on szczególnie wyrafinowany i bardziej sprawdza obecność podsystemów i możliwość komunikacji z nimi, niż rzeczywistą poprawność ich działania. Tym niemniej bywa bardzo pomocny w przypadku, gdy komputer nie startuje, a my nie wiemy, dlaczego.
Powrót

3. UPGRADE BIOS-u

3.1. Czy mój komputer jest przeżytkiem?

To czy Twój komputer jest przeżytkiem jest tylko i wyłącznie Twoim subiektywnym odczuciem. Wszystko zależy od tego, jakie aplikacje są na nim zainstalowane i wykazują pełną płynność w swoim działaniu. Każdy zwolennik nowinek softwarowych po każdorazowym zakupie nowego pakietu może sprawdzić na opakowaniu wymagania sprzętowe niezbędne ku osiągnięciu pełnego zadowolenia z modernizacji programowej. Dotyczy to zarówno graczy, jak osób które dążą do tego by być cały czas na topie. Wiele osób jest całkowicie zadowolonych ze sprzętu i oprogramowania które posiadają. Są czasami zdania, że jest on nawet niewykorzystywany w całości swoich mozliwości.
Powrót

3.2. Czy mój komputer jest zgodny z problemem Y2K?

Najprostszym sposobem jest sprawdzenie wykorzystując specjalne programy testujące. Jeśli zostałeś szczęśliwym nabywcą komputera w ciągu ostatniego roku, dwóch lat problem ten Cię nie dotyczy. Wyjątkiem jest tu zakup komputera używanego.
Powrót

3.3. Jak sprawdzić odporność komputera na rok 2000?

Problem ten już nie jest aktualny, ale problemy mogą się jeszcze pojawić. Pierwszym krokiem powinno być sprawdzenie duetu BIOS - zegar systemowy. W najprostszy sposób można to zrobić ręcznie (zmieniając samodzielnie datę na jakąkolwiek z drugiego tysiąclecia) - znacznie więcej pewności dają jednak wyniki testów przeprowadzonych przez specjalistyczne programy, sprawdzające różne aspekty zmiany czasu w tym możliwość występowania efektu TD czy traktowania przez system roku 2000 jako przestępny). Jeśli test wypadł negatywnie rozwiazań jest kilka: można spróbowac dokonać uaktualnienia BIOS-u, wymienić cały chipset lub w najgorszym przypadku zakupić nowa płytę główną. Bardzo wskazane jest również poszukanie i zaktualizowanie sterowników (driverów) poszczególnych podzespołów komputera. Każdy z liczących się producentów opublikował listę własnych produktów, które są narażone na Y2K i zamieścił w Internecie odpowiednie informacje oraz poprawki. Trudniejsza częścią sprawdzania peceta z błędów milenijnych jest kontrola oprogramowania. Ze względu na zazwyczaj dużą liczbę różnego typu użytkowych aplikacji oraz danych przez nie generowanych wymagać to może poświęcenia znacznej ilości czasu.
Powrót

3.4. Czy zdecydować się na aktualizację BIOS-u?

Każdorazowo, gdy ktoś zadaje takie pytanie odpowiadam TAK. Producenci płyt głównych, jak i BIOS-ów nie zawsze dodają opcje uatrakcyjniające obsługę komputera z tego poziomu, ale przede wszystkim usprawniają opcje już istniejące, co przyczynia się do poprawy i zwiększenia wydajności pracy systemu. Aktualizacja BIOS-u ma kilka istotnych zalet: nowe funkcje, ulepszona technika Plug and Play, prostsza obsługa i wyższa wydajność. Ponadto jest ona najbardziej przydatna w przypadku płyt, których od jakiegoś czasu już nie ma na rynku. Przeprowadzenie aktualizacji nie jest specjalnie skomplikowane: w przypadku większości obecnych płyt BIOS jest aktualizowany programowo, a najnowsze jego wersje są dostępne na intrnetowych stronach producentów, oraz tutaj poszczególnych płyt głównych.
Powrót

3.5. Jak się przygotować do aktualizacji BIOS-u?

Pierwszą i najważniejszą sprawą jest ostrożność i całkowite przemyślenie każdej wykonywanej czynności podczas zabawy z BIOS-em. Zmiana ustawień BIOS-u nie jest tym samym co aktualizacja. Złe skonfigurowanie SETUP-u można łatwo usunąć poprzez nową konfigurację, a ze złym wgraniem nowego BIOS-u może być wiele problemów. Chociaż sam proces trwa kilka minut, to zarezerwuj sobie trochę wolnego czasu na tą operację. Najwięcej czasu może zająć Ci znalezianie najnowszej wersji Twojego BIOS-u.
Powrót

3.6. Co będzie mi potrzebna do aktualizacji?

Do aktualizacji BIOS-u jest potrzebna jedynie dyskietka systemowa stworzona w systemie DOS poleceniem  A:\ format A: /S. Powinna ona zawierać nastepujące pliki:
- io.sys, (system Windows 98 PL posiada błąd w tym pliku - należy ściągnąć nowy udoskonalony plik oraz zamienić plik io.sys na ten z zachowaniem jego atrybutów ukryty, systemowy i tylko do odczytu).
- msdos.sys,
- command.com,
- drvspace.bin,
- odpowiedni program flashujący,
- plik nowej wersji BIOS-u (ściągnięty z witryny producenta płyty głównej).
Powrót

3.7. Gdzie mogę znaleźć wszystkie potrzebne komponenty?

Wszystko co jest potrzebne do aktualizacji możesz znaleźć na tej stronie (zarówno udoskonalony plik io.sys, jak i program flashujący). Wybór programu do nadpisywania BIOS-u jest zależny od BIOS-u, jaki jest zainstalowany w naszym komputerze. Wreszcie ściągamy z witryny internetowej producenta płyty głównej najnowszą wersję BIOS-u (możesz zaglądnąć również tutaj).
Powrót

3.8. Czy istnieje prawdopodobieństwo niepowodzenia operacji?

Zawsze istnieje taka możliwość. Niepowodzenie operacji może pociągnąć za sobą również utratę gwarancji. Jeśli przeprowadzisz operację w sposób przemyślany, bez pośpiechu, jeśli zastosujesz odpowiedni program flashujący i zgrasz odpowiedniego następcę swojego wysłużonego BIOS-u - wszystko powinno być O.K.
Powrót

3.9. Co zrobić jeśli się nie uda?

Przed dokonaniem aktualizacji koniecznie należy nagrać na dyskietkę systemową starą wersję BIOS-u. Jeśli po procesie upgradu komputer pracuje niestabilnie lub nie można uaktywnić niektórych opcji wskazany jest powrót do starego. W tym celu przeprowadzamy cały proces aktualizacji od początku, z tą tylko różnicą że tym razem wgrywamy starą  wersję BIOS-u. Jeśli po załadowaniu niowego BIOS-u, ekran monitora jest niemy niechybnie oznacza to że problem nas dosięgnął. Istnieje jednak możliwość by wyjść z opresji.
Powrót

4. NOWY BIOS

4.1. Jak rozpoznać wersję aktualnie używanego BIOS-u?

Sposób 1
Pomocne są tu programy ctbios.exe lub biosid.exe. Po uruchomieniu programu wyświetlone zostają wszystkie dane nas interesujące, m.in. producent BIOS-u, wersja, producent płyty głównej, a nawet jego adres internetowy.
Sposób 2
Podczas startu komputera na ekranie monitora wyświetlanych jest bardzo dużo informacji, również wersja BIOS-u. W pierwszej kolejności wyświetlane są dane zabudowanej karty graficznej, a następnie dane producenta BIOS-u (patrz pkt. 1.2).
Kolejna informacja to wersja zastosowanej wersji BIOS-u.
Przykład:
     TM-P2BX Ver.1.13
Powrót

4.2. Gdzie szukać nowej wersji BIOS-u?

Nowe wersje BIOS-ów dostępne są na witrynach internetowych producentów płyt głównych lub na ich bliższych mirorach.
Powrót

4.3. W jaki sposób zidentyfikować producenta płyty głównej?

Każdy producent płyty głównej posiada w swoim BIOS-ie ukryty prefiks umożliwiający jego zidentyfikowanie. Numer ten ukazuje się w wielu miejscach i jest łatwo dostępny i istnieje kilka sposobów by go pozyskać:
- odczyt z SETUP-u,
- odczytanie go podczas ładowania systemu,
- przy pomocy programów identyfikacyjnych (ctbios lub biosid).

Dla każdego producenta BIOS-u zasada jest inna:
- dla AWARD-a jest to 6 i 7 litera ciągu
    np.    2A69KTJ9C
- dla AMI-BIOS jest to trzeci segment w ciągu znaków
    np.    51-0102-zz5123-00111111-101094-AMIS123-P
Powrót

4.4. Jakiego programu flashującego użyć i skąd go wziąć?

BIOS (please wait)
Powrót

4.5. Jaki jest format pliku, pod którym ukrywa się nowa wersja?

Większość producentów zamieszcza na swoich witrynach nowe wersje BIOS-ów w plikach skompresowanych. Zazwyczaj jest to format *.zip lub samorozpakowujący *.exe. Stwarza to możliwość zaoszczędzenia powierzchni dyskowej na serwerze, a dla zwykłego użytkownika komputera krótszy czas potrzebny na ściągnięcie. Można spotkać również rozszerzenie *.rom. Plik roboczy posiada rozszerzenie *.bin. Niektórzy producenci płyt głównych zamieszczają w plikach udostępnianych na serwerach skompresowany plik BIOS-u oraz program flashujący..
Powrót

4.6. Jak zarchiwizować starą wersję (aktualnie używaną) BIOS-u?

Sposób 1
Zarchiwizowania możemy dokonać bezpośrednio podczas procesu aktualizacji.
Po uruchomieniu procedury upgradu program flashujący pyta użytkownika czy ma zapisać starą wersję BIOS-u.
Sposób 2
Uzyskanie pliku z archiwalnym zapisem możemy dokonać również poprzez "wyciągnięcie" go z pamięci FlashROM programem flashującym (awdflash). Po uruchomieniu komputera w trybie MS-DOS w katalagu zawierającym narzędzia wykonujemy polecenie awdflash old.bin /Pn /Sy. Aktualnie używany BIOS zostaje zapisany pod nazwą oldbios.bin.
Powrót

4.7. Mój nowy BIOS posiada rozszerzenie *.exe. Czy to jest to?

Tak. To jest to.
Bardzo często nowe BIOS-y są skompresowane. Uruchomienie jego spowoduje samorozkompresowanie się do pliku z rozszerzeniem *.bin. 
Powrót

4.8. Czy upgrade BIOS-u powoduje również zmianę ustawień w SETUP-ie?

AWARD:
Przed wywołaniem polecenia dla programu flashującego (awdflash) Awdflash.exe [NewBios.bin] [OldBios.bin] [/xx[/xx...]]
niekiedy warto użyć następujących opcji programu:
/cp - skasuje dotychczasowe ustawienia urządzeń PnP, które zostaną na nowo skonfigurowane po następnym uruchomieniu komputera;
/cd - jw., tylko dotyczy Desktop Management Information (DMI)- opisu sprzętu znajdującego się w komputerze. Po restarcie nastąpi jego odtworzenie;
/cc - zerowanie pamięci CMOS, w ten sposób unikniemy ewentualnych błędów w konfiguracji (BIOS jest ustawiony na Default),
/sb - zostaje pominięte programowanie Boot Block-u,
/sd - zapisuje dane Desktop Management Information (DMI) do pliku,
/r - dokonywany jest Reset komputera po zaprogramowaniu BIOS-u,
/ld - zostaje skasowana suma kontrolna BIOS-u.

AMI BIOS:
Przy użyciu programu amiflash AMIFLASH [NewBios.bin] [/xx] [/xx] [/xx] możemy skorzystać z jego rozbudowanych funkcji:
A - programuje FlashBIOS i przeładowuje system,
B - programuje Boot Block,
b - nie programuje Boot Block-a,
C - nie czyści danych CMOS, ładuje wartości domyślne,
D - czyści hasło BIOS-u,
E - kasuje dane CMOS,
I - sprawdza, czy zapisywany BIOS jest zgodny z istniejącym,
P - identycznie jak A, ale bez resetu na zakończenie,
F:[FileName] : zapisuje istniejący BIOS do piku FileName.
Powrót

4.9. Znalazłem kilka wersji nowego BIOS-u, którą wybrać?

Niektórzy producenci na stronach internetowych ze swoimi sterownikami przedstawiają kilka wersji BIOS-ów. Wszystkie posiadają te same numery wersji, a dodatkowo dwuliterowy prefiks (GG, SG, UG, IG) identyfikujący zastosowany kontroler portów I/O na płycie głównej.
W tym momencie konieczny jest wgląd do wnętrza komputera. Jest to nazwa kości (układu scalonego). Powinna znajdować się ona w okolicy portów COM/LPT. Wyglądem zbliżona do kwadratu 1,5cm z nóżkami z wszystkich stron, montowane techniką powierzchniową. Należy ten chip odnaleźć i przeczytać jego oznaczenie ze stosownym rozszerzeniem.
Przykład:
TX0720GG.BIN  For Super I/O LGS
TX0720SG.BIN  For Super I/O SMC
TX0720UG.BIN  For Super I/O UMC
TX0720IG.BIN  For Super I/O ITE
Powrót

5. PRZEGLĄD MENU I OPCJI KONFIGURACYJNYCH BIOS-u

5.1. Jakie są podstawowe menu BIOS-u?

Każda z wersji BIOS-ów posiada podstawowe funkcje, które są pogrupowane w podgrupach tematycznych. Jest to tzw. układ blokowy sterowania. Ze względu na dużą różnorodność chipsetów oraz liczne modyfikacje wprowadzane przez producentów płyt głównych nomenkleatura, struktura oraz występowanie poszczególnych opcji w różnych wersjach BIOS-u może różnić się od przedstawionych poniżej przykładów.
- AWARD
    opcje podstawowe => STANDARD CMOS SETUP,
    opcje zaawansowane => BIOS FEATURES SETUP,
    opcje Chip-Set => CHIPSET FEATURES SETUP,
    system oszczędzania enrgii => POWER MANAGEMENT SETUP,
    system PCI i PnP => PNP/PCI CONFIGURATION,
    obsługa urządzeń preryferyjnych => INTEGRATED PERIPHERALS,  
- AMI-BIOS
    opcje podstawowe => STANDARD SETUP,
    opcje zaawansowane => ADVANCED SETUP,
    opcje Chip-Set => CHIPSET SETUP,
    system oszczędzania enrgii => POWER MANAGEMENT,
    system PCI i PnP => PCI/PNP SETUP,
    obsługa urządzeń preryferyjnych => PERIPHERAL SETUP,
- PHOENIX
    opcje podstawowe => MAIN,
    opcje zaawansowane => dostępne z menu Advanced i Main,
    opcje Chip-Set => ADVANCED CHIPSET CONTROL,
    system oszczędzania enrgii => POWER,
    system PCI i PnP => PCI CONFIGURATION,
    obsługa urządzeń preryferyjnych => PERIPHERAL CONFIGURATION,
Powrót

5.2. Co wchodzi w skład opcji podstawowych?

W tej części programu informujemy komputer, jakie dyski twarde oraz stacje dyskietek są w nim zamontowane. Jeśli wpiszemy tu niewłaściwe parametry lub są one nieprawdziwe, komputer nie będzie mógł odczytywać i zapisywać danych na tych urządzeniach. Ustawiamy tu również czas i datę zegara wbudowanego w komputer. (patrz również 5.1)
Powrót

5.3. Jakie jest zadanie opcji zaawansowanych?

Ustawienia funkcji BIOS-u to drugie, po ustawieniach podstawowych (CMOS), ważne okno programu SETUP. Tu znajdziemy wiele bardzo istotnych, wpływających na szybkość i bezpieczeństwo pracy z komputerem ustawień. Określamy tu jak ma działać nasza płyta główna, pamięć podręczna i procesor. Tu wybieramy też, z którego z napędów ma startować system operacyjny oraz jak powinna zachowywać się klawiatura gdy za szybko piszemy. Kiedy komputer pracuje za wolno, możemy próbować nieco go przyspieszyć - właśnie dzięki funkcjom tego menu.(patrz również 5.1)
Powrót

5.4. Czy można zmienić parametry pracy chipsetu sterującego płyty głównej?

Tak. W tym menu znajduje się szereg parametrów mających wpływ na wydajność komputera. Niestety, ten fragment programu SETUP zmienia się najczęściej, zależnie od konstrukcji płyty głównej. Często może zdarzyć się tak że występujące funkcje nie będą ujęte w menu pomocy, zdarza się nawet że nie ma ich w instrukcjach płyt głównych. Nie jest wskazane dokonywanie żadnych zmian gdy komputer działa poprawnie.(patrz również 5.1)
Powrót

5.5. Za co jest odpowiedzalny system oszczędzania energii?

PNP/PCI(patrz również 5.1)
Powrót

5.6. Gdzie dokonujemy konfiguracji PCI i Plug & Play?

Konfiguracji systemu PCI i PnP dokonujemy w menu przygotowanym wyłącznie w tym celu. Jeżeli wszystkie komponenty zainstalowane w komputerze mamy zgodne ze standardem PnP i używamy systemu Win95/98 to możemy ustawić tu parametr Resource Controlled By na Auto, zaś opcję PnP OS installed na Yes. Wówczas nasz komputer sam zadba, aby wszystkie wbudowane komponenty dobrze ze sobą współpracowały, przypisując im odpowiednie zasoby.(patrz również 5.1)
Powrót

5.7. Gdzie konfigurujemy urządzenia peryferyjne? (48)

Peryf(patrz również 5.1)
Powrót

5.8. Co zrobić jeśli dokonane zmiany nie pozwalają nam uruchomić komputer?

Każdy użytkownik powinien posiadać zarchiwizowane wszystkie ustawienia BIOS-u. Nie jest wskazane wykonanie więcej niż jednej modyfikacji ustawień. Jednorazowa zmiana ustawienia pracy pozwala ocenić nam czy modyfikacja korzystnie wpływa na czas ładowania, prędkość systemu  oraz na współpracę wszystkich zainstalowanych komponentów w naszym komputerze.
Specjalnie z myślą o tych, którzy nie zapisali sobie zmian stworzono dwie opcje systemu ładowania wartości predefiniowanych. Jest on zapisany w tabelach w pamięci stałej. Jedna z nich przyjęta jako wartość bezpieczna, a druga stanowi wartość mającą maksymalnie zoptymalizować (przyspieszyć) działanie systemu.
- AWARD
    wartości bezpieczne => LOAD BIOS DEFAULTS,
    wartości optymalne => LOAD PERFORMANCE DEFAULTS lub LOAD SETUP DEFAULTS,
- AMI-BIOS
    wartości bezpieczne => DEFAULTS => FAIL SAFE,
    wartości optymalne => DEFAULTS => OPTIMAL,
- PHOENIX
    wartości bezpieczne => nie posiada,
    wartości optymalne => LOAD SETUP DEFAULTS,
Ładowanie pierwszego zestawu wartości dokonywane jest zwykle w celach diagnostycznych by wykluczyć ewentualne źródła błędnego zachowania się systemu wynikające ze złych nastaw w obrębie programu konfiguracyjnego. Jeżeli po takiej operacji działanie systemu powraca do normy wiadomo jest, że winne są zmiany wprowadzone przez użytkownika.
Powrót

5.9. Czy BIOS może zabezpieczyć nasz komputer przed ... ? (50)

System zabezpieczeń jest dwupoziomowy i składa się z hasła użytkownika (User Password) oraz hasła administratora (Supervisor Password). Pierwsze z nich broni ogólnego dostepu do systemu. Pod tym pojęciem rozumie się samo uruchomienie komputera. Hasło administratora rozszerza obszar ochronny również na obszar konfiguracyjny SETUP. Przyjęta dwupoziomowość umożliwia ochronę komputera przed próbami manipulacji w programie konfiguracyjnym, a jednocześnie zaimplementowanie prostego mechanizmu ochrony ogólnego dostępu. Użytkownik dysponujący hasłem do przydzielonego mu komputera ma mieć możliwość uruchomienia i pracy zgodnie z profilem wytyczonym przez administratora.
- AWARD
    hasło użytkownika => USER PASSWORD,
    hasło administratora => SUPERVISOR PASSWORD,
- AMI-BIOS
    hasło użytkownika => SECURITY => USER,
    hasło administratora => SECURITY => SUPERVISOR,
- PHOENIX
    hasło użytkownika => SET USER PASSWORD,
    hasło administratora => SET SUPERVISOR PASSWORD,
Samo wprowadzenie hasła jeszcze niczego nie zmienia w zachowaniu się komputera. Aktywacja systemu zabezpieczeń natępuje po uaktywnieniu opcji w:
- AWARD
    BIOS FEATURES SETUP => Security Option,
- AMI-BIOS
    ADVANCED SETUP => Password Check,
- PHOENIX
    SECURITY => Password On Boot.
W zależności od ustawień system będzie żądał podania hasła przy próbach wejścia do programu konfiguracyjnego i/lub przy starcie systemu.
Powrót

6. FUNKCJE DODATKOWE BIOS-u

6.1. Funkcje ukryte i nieuaktywnione.

BIOS jak każdy program posiada swoje tajemnice, które nie są ukazane w pełni swoim użytkownikom.
Program Modbin77 służy do edycji plików binarnych zawierających obraz BIOS-u. Dzięki niemu użytkownik ma wpływ na wiele zaawansowanych opcji konfiguracyjnych logiki płyty głównej, a także na wygląd samego programu SETUP. Najbardziej przydatna okazuje się modyfikacja standardowo wyświetlanych (lub nie) opcji konfiguracyjnych, np. w BIOS-ach z uaktywnionym programem do formatowania niskopoziomowego dysków twardych - można usunąć i nie kusić losu.
Powrót

6.2. Czy na poziomie BIOS-u istnieje zabezpieczenie antywirusowe?

System ochrony opiera się na kontroli odwołań do dysku mających miejsce za posrednictwem przerwania INT13h. Kanał ten stosowany jest w praktyce wyłącznie przez MS DOS a większość systemów operacyjnych wyższej generacji (system ten nie funkcjonuje w Win NT, Linux i OS/2) przechwytuje obsługe tego przerwania instalując w to miejsce własne sterowniki. Jeżeli system ochrony został aktywowany to reaguje on komunikatem na każdą próbę zapisu do boot-sektora dysku lub tablicy partycji. Użytkownik może w tym przypadku zatrzymać dalszą pracę systemu (i przeanalizować sytuację przy pomocy programu skanującego uruchamianego z niezainfekowanej dyskietki) lub dopuścić do zapowiadanego zapisu. Nowoczesne systemy operacyjne często umieszczają różne informacje w tych obszarach i ostatecznie nie zawsze wiadomo czy żądanie jest uzasadnione czy też może być wynikiem działania wirusa. Bardziej niecierpliwi będą zmuszeni do wyłączenia systemu ochrony, szczególnie w przypadku nowej instalacji systemu (Win 95) by nie być przysypywanym kolejnymi komunikatami ostrzegawczymi.
Powrót

6.3. Co to jest formatowanie na niskim poziomie?

Formatowaniem niskiego poziomu (ang. low level format) nazywamy operację nanoszenia na powierzchnię dysku ścieżek, sektorów i wszystkich innych pól dodatkowych. Często pojęcie to jest określane jako inicjalizacja lub preformatowanie. Większość producentów napędów HDD poddaje tej operacji swoje produkty jeszcze w czasie procesu technologicznego. Nie jest wskazane powtarzanie tego zadania. Wręcz kategoryczne jest zakazane formatowanie dysków IDE (AT-BUS), których kontrolery są zgodne na poziomie rejestrów z systemem ST412/506. Właśnie te dyski bardzo łatwo poddają się tej operacji. Tak sformatowany dysk może pracować bezbłędnie, ale jest to tylko nasze subiektywne odczucie. Jeśli udało nam się sformatować dysk na niskim poziomie i została uszkodzona co najmniej jedna z tablic odwzorowania uszkodzonych sektorów to w przyszłości mFHMNoże się to ujawnić. Dostępu do takiego dysku odmawia nawet program FDISK. Na niepowodzenie skazane jest również użycie programów diagnostycznych próbujących poprawić współczynnik przeplotu dysków IDE, który z reguły wynosi 1:1.
Ze względu na fakt, że producenci dysków nie zalecają samodzielnego formatowania na tym poziomie opcja ta jest usunięta z większości Setup-ów. Powinniśmy omijać tej opcji. Formatowanie niskopoziomowe trwa bardzo długo (nawet klika godzin - w zależności od pojemności posiadanego dysku). Przed przystąpieniem do tej czynności warto zaopatrzyć się w UPS, gdyż brak zasilania w czasie tej czynności może trwale uszkodzić dysk.
Powrót

6.4. Na czym polega autodetekcja twardego dysku?

Funkcja ta odczytuje podstawowe parametry dysku, takie jak liczba cylindrów, głowic i sektorów (C/H/S). Informacje te są przechowywane w specjalnym , niedostępnym dla użytkownika 256bajtowym sektorze dysku twardego. Po pomnożeniu przez siebie odczytanych wartości obliczana jest pojemność dysku.
Pierwsze dyski nie miały takiego sektora, wobec czego nie były rozpoznawane przez funkcję autodetekcji. Nowe wersje BIOS-ów nie wymagają podawania parametrów nowo podłączonego dysku. Zamiast tego po każdorazowym uruchomieniu komputera mogą automatycznie sprawdzić właściwości wszystkich dysków (opcja TYPE/AUTO).
BIOS-y wykorzystujące mechanizm rozpoznawania bazujący na parametrach rozszerzonego CHS nie potrafią zidentyfikować dysków o pojemnościach przekraczających 8GB, wobec czego nie działa dla nich funkcja automatycznego wykrywania dysku podczas startu komputera. Jedynym sposobem na rozpoznanie geometrii takich dysków jest użycie dostępnej w BIOS-ie funkcji IDE HDD Auto Detection.
Powrót

7. OGRANICZENIA BIOS-u

7.1. Dlaczego BIOS widzi dyski <504MB?

Jest to najstarsze utrudnienie powodowanym przez BIOS. Jest to ograniczenie obsługiwanego rozmiaru dysku do 504MB. Dotyczy to BIOS-ów wyprodukowanych przed 1994 rokiem.Wspomniany limit jest wynikiem nałożenia się na siebie ograniczeń spowodowanych realizowaną przez BIOS techniką adresowania pojedynczych sektorów oraz ogólnych ograniczeń wynikających z konstrukcji interfejsu IDE. Wersje BIOS-u, których dotyczy ten problem, nie są w stanie obsłużyć wywołań poza 1024 cylinder i 16 głowicę. Wynika stąd, że maksymalny rozmiar dysku wynosi 504MB (512bajtów x 1024cylindrów x 16głowic x 63sektory). W tym przypadku najbardziej słusznym rozwiązaniem będzie aktualizacja BIOS-u do wersji ze zmodyfikowaną funkcją obsługi przerwania 13H (tzw. rozszerzony BIOS), która potrafiłaby przeadresować przestrzeń dyskową, tak aby pozornie zmniejszyć liczbę cylindrów, zwiększając w zamian liczbę głowic. Jednak ze względu na to, że płyty główne wyposażone w BIOS obarczony takim mankamentem są już dość stare, odnalezienie odpowiedniego uaktualnienia może okazać się bardzo trudnym zadaniem.
Powrót

7.2. Czy ograniczenie obsługi dysków >2GB dotyczy wszystkich dysków?

Ograniczenie do 2GB dotyczy niektórych rozszerzonych (Enhanced) BIOS-ów. Nie potrafią one poprawnie rozpoznać trzynastego bitu adresu cylindra, wobec czego obsługiwanych jest tylko 4096 zamiast 8192 cylindrów. W ten sposób powstaje limit do 2016MB (512bajtów x 4096cylindrów x 16głowic x 63sektory). Zazwyczaj podłączenie dysku o pojemności dysku o pojemności przekraczającej tę granicę doprowadza do zawieszania komputera.
Rozwiązaniem tego problemu jest wymiana BIOS-u. Jeśli mamy układ z pamięią typu flash i producent udostępnia uaktualnienie, nie powinniśmy mieć z tym żadnego problemu. Ewentualnie możemy postąpić tak jak w przypadku ograniczenia do 504MB - zaktualizować BIOS.
Powrót

7.3. Rzadko spotykany problem: dyski >3,7GB?

Niektóre rzadko już spotykane BIOS-y nie potrafią, korzystać z przerwania 13H, zaadresować więcej niż 6322cylindrów. Wówczas używanie dysków większych niż 3700MB jest niemożliwe i - podobnie jak dzieje się to w przypadku BIOS-u z ograniczeniem do 2GB - system zawiesi się podczas bootowania. Rozwiązanie tego problemu jest takie jak w przypadku dysków ograniczunych 2GB pojemności.
Powrót

7.4. Dlaczego mój komputer obsługuje dyski tylko do 8GB?

Ograniczenie maksymalnego obszaru dyskowego do 8GB jest obecnie chyba najczęściej spotykanym problemem. W zasadzie możemy przyjąć, że problem ten dotyczy wszystkich BIOS-ów, które pojawiły się przed połową 1998 roku.
Zgodnie ze specyfikacją BIOS wykorzystujący technikę adresowania blokowego LBA jest w stanie zarządzać dyskami, których rozmiar nie przekracza 8GB. Wynika to z faktu, że do zapisywania adresu może wykorzystywać jedynie 24bity, co w efekcie daje 8046MB (512bajtów x 2²⁴). Użytkownicy Win95 OSR2 i 98 powinni zatem sprawdzić, czy producent płyty głównej nie oferuje uaktualnienia BIOS-u, w którym do adresowania w trybie LBA używane jest 28 zamiast 24bitów. Z dyskami większymi niż 8GB radzą sobie programy Ontrack Disk Manager (od wersji 9.0) oraz EZ Drive.
Inne nowoczesny programy operacyjne są w stanie obsłużyć dyski o rozmiarach przekraczających 8GB, korzystających z własnych sterowników. Niezależnie od ograniczeń BIOs-u jądro systemu operacyjnego musi być jednak zawsze umieszczone na partycji znajdującej się w obrębie pierwszych 8GB, ponieważ BIOS musi mieć możliwość odczytania go w trakcie bootowania. W praktyce oznacza to, że najlepiej zainstalować system na partycji C:, której wielkość nie przekracza wartości granicznej BIOS-u.
Jeszcze więcej problemów sprawiają systemy plików FAT16, które potrafią obsłużyć jedynie 255 zamiast 256 głowic i z tego powodu mogą adresować tylko 7,84GB. Niektóre dyski EIDE o pojemności wiekszej niz 8GB posiadają specjalna zworkę, która ogranicza ich rozmiar. Trzeba także pamiętać, aby posiadając tak duży twardy dysk, podzielić go na cztery części, ponieważ FAT16 "nie widzi" ( w przypadku DOS i Win95) partycji większych niż 2GB.
Powrót

7.5. Czy mogą wystąpić problemy z dyskami większymi niż 32GB?

Kiedy w sprzedaży pojawiły się dyski o pojemności przekraczającej 32GB, okazało się (podobnie jak we wspomnianych wcześniej przypadkach), że wiele BIOS-ów nie umożliwia obsługi nowych napędów. Po podłączeniu zbyt dużego dysku do systemu pojawiają się różnego rodzaju nieprawidłowości - od wyświetlania nieprawidłowej pojemności przez BIOS podczas uruchamiania komputera, poprzez niemożliwość uruchamiania systemu z takiego dysku, aż do zawieszania się peceta natychmiast po włączeniu. Przed instalacją 32GB dysku powinniśmy więc poszukać dodatkowych informacji na ten temat na stronach producenta płyty głównej dysku twardego. Niektórzy producenci dysków twardych do zakupionego nowego dysku załącza odpowiednie oprogramowanie partycjonujące.
Powrót

7.6. Czy istnieją też granice dla dysków SCSI?

Dyski SCSI z założenia korzystają z adresowania blokowego, realizowanego przez konbtroler SCSI. Dzięki temu sprawiają one znacznie mniej kłopotów niż napędy EIDE.
Bardzo stare karty kontrolerów miały jednak BIOS, który ograniczał wewnętrzne adresowanie do 1024cylindrów, 64głowic i 32sektorów, co odpowiada maksymalnie 1GB porzestrzeni dyskowej. W przypadku nowych kontrolerów ograniczenie było mniej kłopotliwe i wynosiło 8GB. Współczesne adaptery nie mają już tej wady, musimy jedynie pamiętać, że wymagany jest aktualny sterownik ASPI (Adnanced SCSI Programing Interface). Program konfiguracyjny nowych kontrolerów oferuje zazwyczaj opcję włączającą zgodność z dyskami przeznaczonymi do pracy z kontrolerami 1MB. Dzięki niej dyski takie mogą być obsługiwane przez nowe adaptery bez utraty zapisanych na nich danych. Opcja ta nie powinna byc wyłączana.
Powrót

7.7. Jakie ograniczenia będziemy musieli pokonać w przyszłości?

Na długo zanim pojemności dysków twardych zbliżą się do granic wyznaczonych przez sytem plików FAT32 (2TB), będziemy musieli poradzić sobie z przeszkodą, związaną ze sposobem adresowania przestrzeni dyskowej, opisanym w specyfikacji IDE. Kontroler IDE ma do swojej dyspozycji 28bitów adresu, co pozwala obsłużyć dyski o pojemności do 128GB (512bajtówx2²⁸). Za około dwa lata trzeba będzie zatem pokonać kolejny limit.
Powrót

7.8. Czy istnieją ograniczenia nakładane przez systemy operacyjne?

Każdy system operacyjny musi stworzyć na swojej partycji system plików, który pełni dwie istotne funkcje. Po pierwsze, łączy wiele sektorów w logiczne bloki (klastry), dzięki którym adresy są krótsze, a zarządzanie nimi na dysku łatwiejsze i przede wszystkim szybsze. Po drugie, system operacyjny decyduje o położeniu zbiorów na dysku. Niestety, systemy plików także dotyczą maksymalnego rozmiaru partycji.
Powrót

7.9. Dlaczego każdy system operacyjny ma swój system plików??

Każdy producent wprowadzając nowy system operacyjny stara się stworzyć coś, co w momencie premiery będzie rewelacją i innowacją techniczną. Tak też został stworzony system VFAT, który jest rozszerzeniem FAT16 opracowanym dla potrzeb Win95 (wprowadzona funkcja długich nazw plików). Jego z kolei następca (FAT32) wprowadza dodatkowo możliwość tworzenia partycji do 2TB. Dla WinNT został opracowany system NTFS - został on zoptymalizowany pod kątem obsługi dużych partycji.
System OS/2 Warp wprowadza nowy system HPFS, który zrównuje rozmiar klastrów z rozmiarem sektorów, dzięki temu w przypadku przechowywania wielu małych plików tracimy znacznie mniej miejsca na dysku.  
Powrót

12. CZEGO MOŻNA SPODZIEWAĆ SIĘ PO BIOS-ie W PRZYSZŁOŚCI?

12.1. BIOS wielopamięciowy - co to jest?

Powstała niedawno rodzina wirusów uszkadzających Flash BIOS, których pierwowzorem stał się sławny CIH, spowodowała lawinowy wzrost zainteresowania zabezpieczeniami BIOS-u przed uszkodzeniem. Pionierem na tym polu była firma Gigabyte, lansująca od września '99 Dual BIOS. Jest to rozwiązanie, które zapewnia wystarczający poziom bezpieczeństwa zarówno wobec wirusów atakujących BIOS, jak i w przypadku wykonywanego samodzielnie upgrad'u BIOS-u - ta operacja w zbyt wielu przypadkach kończy się całkowitą utratą kontaktu z komputerem.
Powstały również inne rozwiązania, które nie tylko służą do zabezpieczenia BIOS-u, ale także umożliwiają realizację wielu dotychczasowych niedostępnych funkcji.
Powrót

12.2. Funkje dodatkowe

Producenci BIOS-ów i płyt głównych wprowadzają całą gamę funkcji uatrakcyjniających ich produkt i zwiększając zarazem ich funkcjonalność. Są to m.in.:
* AUDIOALERT - nowatorska w skali światowej technologia ostrzegania głosem wykorzystywana na płytach głównych,
* BIOS Guardian - wbudowany system antywirusowy chroniący BIOS systemowy,
* LogoGenie - możliwość stworzenia własnego logo wyświetlanego podczas startu systemu
* Easy Key - natychmiastowy dostęp do BIOS-u w celu modyfikacji częstotliwości taktowania zegara i ustawień domyślnych,
* Overclock Partner - możliwość przetaktowania zegara z poziomu BIOS-u,
* Clockometer - aplikacja Windows pozwalająca na zmianę ustawienia zegara bez konieczności wchodzenia do menu BIOS-u.
Powrót

12.3. ?????

Producenci mogą nas jeszcze zaskoczyć czymś co się jeszcze nikomu nie śniło.
Powrót

---