Nie od

• 
  Mamo, jestem najgrubsza w klasie! - wykrzyknęła Iwonka. -Chłopcy śmieją się ze mnie. Co mam robić? Muszę szybko zeszczu­pleć!

• Szybko? To nie takie łatwe. Chyba że będziesz wytrwała i cier­pliwa. Posłuchaj. Po pierwsze -trzeba zrezygnować ze słodyczy. Potrafisz?

• Muszę! Od jutra nie jem żad­nych słodkości!

• Dobrze. Po drugie - powin­naś jeść mniej potraw tuczących, a jak najwięcej warzyw i owoców. Na kolację tylko surówka lub owoce.

• Nie przepadam, ale jeżeli to konieczne - niech będzie.

• Po trzecie - potrzebujesz więcej ruchu. Dużo ruchu. Siedzisz godzinami przy komputerze. Mało wychodzisz. Tato i Kazik jeżdżą na wycieczki rowerowe. Przyłącz się do nich. Kasia od sąsiadów chodzi na pływalnię trzy razy w tygodniu. Jest szczupła i zgrabna.

• A kupisz mi nowy kostium, mamo? Stary jest za ciasny.

• Sama sobie wybierzesz. Wy­kupimy ci też karnet. Jest wiosna, ciepło, zaczynamy chodzić w letniej odzieży. Najwyższy czas, żeby ze­szczupleć.

• Ty nie musisz, mamo. Wszy­scy troje jesteście szczupli, tylko ja nie.

• A więc trzeba to zmienić. Za­dbam o twój jadłospis, córeczko. Ale musisz mnie słuchać. Ja co­dziennie gimnastykuję się przez pół godziny. Ćwicz ze mną!

• Może na razie co drugi dzień - zawahała się Iwonka.

• Dobrze. Na razie. Jutro za­czniemy - rzekła mama. - Musisz

się starać.

* * *

Iwonka chyba starała się za mało, gdyż po dziesięciu dniach wa­żyła niemal tyle samo, co przedtem. Była zniechęcona.

• Nie masz wyników - rzekła mama - bo nie przestrzegasz diety, zaniedbujesz gimnastykę, na rowe­rze byłaś tylko dwa razy...

• Ale słodyczy nie jem w ogó­le! Daję słowo. Mimo to nie potrafię schudnąć.

• To dziwne. W Wielkim Po­ście potrafiłaś. Ubyło ci prawie cztery kilogramy.

• Wtedy pościłam dla Pana Je­zusa, to było umartwienie. Nie my­ślałam, czy schudnę, czy nie. My­ślałam o cierpieniach, które On do­browolnie znosił dla nas. Wszyscy pościliśmy często i chętnie. Było mi łatwo, a nawet... radośnie. Teraz jest inaczej. Chyba nie potrafię.

• Spróbuj jeszcze raz, córecz­ko! Nie rezygnuj tak szybko. Bez wysiłku niczego nie osiągniesz. Chodź, pomodlimy się do świętego

Judy Tadeusza.

* * *

Następnego dnia rano mama zauważyła przy sprzątaniu wysunię­tą szufladę w pokoju córki. Leżał tam kawałek czekolady i karmelo­wa krówka.

• Więc to tak? Iwonka kłamie, oszukuje mnie...

• Te słodycze przyniosłam ze szkoły - wyjaśniła spokojnie dziew­czynka, która właśnie weszła. - Ko­leżanki częstują mnie, a ja chowam

niby na później. Dam je Kubusiowi z parteru, jest taki chudziutki.

• Przepraszam cię, córeczko... Ja myślałam...

• Że kłamię? Jakże bym mogła! Chodzę przecież codziennie do Ko­munii świętej. I wiesz, po tej wczo­rajszej modlitwie uwierzyłam zno­wu w swoje siły. Święty Juda Tade­usz mi pomoże. Tym razem nam

się uda, zobaczysz, mamusiu.

* * *

Nie od razu się udało. Jednak powoli, krok po kroku Iwonka zdą­żała do celu, nabierała nowych przyzwyczajeń. Czuła się świetnie, opaliła się na ładny brzoskwiniowy kolor, urosła i zdecydowanie wy­szczuplała. Wszyscy w klasie za­uważyli korzystne zmiany.

W maju, na imieniny mamy, przyjechali krewni z Opola.

- Jak ty się zmieniłaś, Iwonko
- zawołała ciocia Ela. - Wyrosłaś,
zeszczuplałaś. Ślicznie wyglądasz!

- Nie widzieliśmy cię od pół
roku - dodał wujek Janek. - Gratu­
luję wyglądu!

- Dziękuję! - dziewczynka
spojrzała na mamę, która uśmiech­
nęła się do niej serdecznie. - „Świę­
ty Juda Tadeusz nie zawiódł mnie -
pomyślała dziewczynka. - I mama
też. Moja kochana mamusia".

Zofia Śliwowa

---