Signum Temporis
Adam Łoniewski
Plan scenariusza
Spektakl w pełnej wersji obejmuje siedem epizodów związanych z siedmioma grzechami głównymi. W wersji na 3 czerwca pokażemy trzy epizody:
Nieczystość
Pycha
Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu.
Prolog
1.
Ciemność. Scena powoli się rozjaśnia, dostrzegamy osobę stojącą po środku. Następuje długa sekwencja choreograficzna związana ze stworzeniem człowieka i obrazem jego walki duchowej . Generalnie na scenie tańczą i „walczą” dwie grupy osób trzymające wielkie bambusowe chorągwie. Umownie nazwijmy je „biali” i „czarni” .W pewnym momencie biali ze swoich ciał konstruują okręt a czarni są falami które próbują doprowadzić do katastrofy. Ściemnienie światła.
Nieczystość
2.
Bohater leży na ziemi jak rozbitek. W tle w zwolnionym tempie w jedną i w druga stronę przechodzi grupa osób, są do siebie wręcz przyklejeni, tworzą coś w rodzaju ruchomej rzeźby, ubrani są przedziwnie w tiule ,boa, pióra itp. Bohater zaciekawiony ruchomym obrazem zdającym się zachęcać go do spotkania dotyka tej rzeźby (dramaturgię tej sceny i wątpliwości bohatera podkreśla muzyka) w pewnym momencie bohater nie może odkleić od niej ręki, rzeźba rozpada się i zaczyna się taniec, bohaterka owinięta jest w długą białą szarfę która podczas tańca zostaje rozwinięta na szarfie pojawia się coraz większa ilość czerwonych odcisków rąk, szarfa jest brudna i cała czerwona a z boku w punktowcu bohaterka zwija się w konwulsyjnych ruchach
Światło gaśnie.
Następna krótka sekwencja- widzimy naszą bohaterkę nad balią próbuje wyprać swoja szarfę.
Pycha
3.
Pycha to scena o wojnie i nieliczeniu się z życiem ludzkim. Scena jest jakby szachownicą na której dwóch graczy rozgrywa partię szachów, ale żywymi ludźmi. Bawią się przy tym świetnie, ale ludzie wciąż giną. W końcu nie mają już kim grać organizują więc nabór wyciągając do góry transparenty z pięknymi hasłami „wolność” „Prawa człowieka” „W imię prawdy” itp. Gra zaczyna się od nowa…
Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu
4.
Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu to groteskowy obraz demonstracji na cześć Imperatora Hamburgera władcy i pana naszych serc. Demonstracja kończy się sceną „wielkiego żarcia” w której wszyscy demonstranci obżarci padają na scenę.
Epilog
5.
Tekst z „Wilka stepowego” Hermana Hessego o konieczności zjednoczenia rozkawałkowanego i rozbitego na wiele części człowieka. Metaforyczna scena tworzenia jednego organizmu rozbitych i zmęczonych części ludzkiej duszy.
1