PLAN PRACY
do przeprowadzenia zajęć z przedmiotu obrona przeciwlotnicza
ZAGADNIENIE: Zwalczanie celów niskolecących przez pododdział.
CZAS: ............
MIEJSCE: rejon pododdziału, szczelina OPL
ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE:
kbk AKMS - na stan
maska MP-4 - na stan
OP-1 - na stan
Skrzynka z amunicją alarmową
Lp. |
Czynności instruktora |
Czynności szkolonych |
Czas |
|
|
|
|
1.
2.
3.
4.
5.
|
DRUŻYNA BACZNOŚĆ - uczył was będę czynności żołnierza po głoszeniu alarmu lotniczego oraz zwalczanie celów niskolecących przez pododdział -DRUŻYNA SPOCZNIJ Ma to na celu przygotować was do działania w czasie alarmu lotniczego.
OMAWIAM CZYNNOŚCI ŻOŁNIERZY PO OGŁOSZENIU ALARMU LOTNICZEGO Sygnał alarmu lotniczego jest rozkazem do natychmiastowego działania pododdziałów w ramach POPL bez względu na ich miejsce pobytu. - ogłoszenie alarmu przez służbę dyżurną - otwarcie magazynu broni - zaciemnienie okien w nocy - pobierania broni i amunicji według obowiązujących zasad oraz hełmów i masek przez pododdział dyżurny - wysłanie kierowców pododdziału dyżurnego celem wyprowadzenia pojazdów eksploatacyjnych w ustalone miejsce dogodne do zwalczania celów powietrznych z broni pokładowej (strzeleckiej) - pobieranie broni, hełmów i masek przez pozostały stan osobowy - zajęcie stanowisk i osiągnięcie gotowości do prowadzenia ognia przez pododdział, organizacja obserwacji w nakazanym sektorze odpowiedzialności - zajęcie ukryć przez pozostała część stanu osobowego - zamkniecie pomieszczeń pododdziału
Omawiam zasady zwalczania nisko lecących celów powietrznych przez pododdział Prowadzenie ognia do przeciwnika powietrznego z etatowej broni pododdziału organizuje się na zasadzie samoobrony przed atakiem z powietrza i używa się do tego celu wydzielony pododdział, któremu wcześniej wyznacza się odpowiednie zadania ogniowe. Jest to z reguły pododdział nie będący bezpośrednio zaangażowany w walkę z przeciwnikiem naziemnym, niemniej jednak otwarcie ognia przez pododdział dyżurny jest niejako hasłem do włączenia się do walki z celem powietrznym przez pozostałe siły oddziału. Oczywiście włączają się do walki tylko ci ,którzy nie są zaangażowani w walce z przeciwnikiem naziemnym. Zwalczanie celów powietrznych z broni strzeleckiej prowadzi się na wysokość ich lotu do 500 m, a z broni pokładowej wozów bojowych w granicach jej zasięgu. W granicach skutecznej odległości strzelania ogień prowadzi się tylko do celów zbliżających się. Wartość nastawy celownika broni strzeleckiej zależna jest od wielu czynników, w głównej mierze od odległości strzelania i określa się ją w podziałkach celownika odpowiednio dla każdego rodzaju broni. Najskuteczniejszym ogniem broni strzeleckiej do nisko lecących celów powietrznych przeciwnika jest ogień seryjny prowadzony równocześnie przez pododdział dyżurny na komendę swego dowódcy, mającego prawo wydawania stosownej decyzji otwarcia ognia. Dotyczy to dowódcy plutonu i wzwyż. Znajomość zasad identyfikacji celów powietrznych obowiązuje wszystkich dowódców, gdyż ponoszą oni odpowiedzialność za ostrzelanie własnych statków powietrznych. Do celów powietrznych strzela się pociskami przeciwpancerno-zapalającymi. Celowym jest więc aby wszyscy żołnierze pododdziału dyżurnego posiadali jeden magazynek lub w przypadku obsługi km PKS taśmę (250 nb) załadowane w/w amunicją z przeznaczeniem zwalczania celów powietrznych, o użyciu którego decyduje dowódca pododdziału. Zważywszy, że do zwalczania celów powietrznych postawa strzelecka powinna zapewniać dobre oparcie i możliwość obracania się strzelającego (w przypadku strzelania zaporą prostopadłą) najdogodniej jest strzelać z transzei, okopów, lejów, rowów, z zakrycia, w postawie strzeleckiej siedzącej, leżącej, klęczącej lub stojącej. Każdorazowo jednak o postawie decyduje sam strzelający pamiętając jednak zawsze o warunkach bezpieczeństwa. W razie strzelania z samochodu czy wozu bojowego w ruchu jako podpórki wykorzystuje się ściany skrzyni ładunkowej samochodu, burty wozu bojowego lub dach kabiny kierowcy. W zależności od rodzaju celu powietrznego oraz jego prędkości rozróżniamy cztery rodzaje strzelań do:
Śmigłowce i samoloty bezpilotowe zwalcza się strzelając z broni strzeleckiej z uwzględnieniem wyprzedzenia w sylwetkach celu lub wartościach kątowych, gdy cel leci defilująco oraz zaporami ogniowymi czy też z podniesionym celownikiem, gdy cel leci na strzelającego. Zasady strzelania do tych celów polegają głównie na właściwym doborze odpowiedniej nastawy celownika i określeniu wyprzedzenia liniowego - wyrażonego w sylwetkach śmigłowca - oraz kątowego podczas strzelań do samolotów bezpilotowych. Wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed cel o odpowiednią liczbę sylwetek w kierunku lotu, natomiast strzelając do samolotów bezpilotowych wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed samolot o odpowiedni kąt wyprzedzenia w sylwetkach celu i nastawy celownika, które strzelający powinien uwzględnić w czasie strzelania określają instrukcje danej broni. Co się więc z tym wiąże, pododdziały przeznaczone do zwalczania celów powietrznych powinny być w gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia ,a co za tym idzie, mieć celowniki nastawione przed strzelaniem, a broń z dołączonym magazynkiem załadowanym odpowiednią amunicją i zabezpieczoną. W celu ułatwienia praktycznego ostrzelania celów powietrznych w pododdziałach dla wszystkich rodzajów broni zastosowano uproszczone metody stosowania wyprzedzeń, które w praktyce można przyjąć następująco:
W związku z powyższym zarówno żołnierze jak i dowódcy powinni umieć uwzględniać wyprzedzenie w sylwetkach celu oraz w najprostszy sposób określić i uwzględnić wyprzedzenie w wartościach kątowych. Praktyczna realizacja wyprzedzenia podczas strzelania do celów powietrznych przedstawia się następująco: po uwzględnieniu wyprzedzenia linię celowania przesuwa się równomiernie przed sylwetkę samolotu do momentu oddania pierwszej serii. Z chwilą otwarcia ognia celowanie należy prowadzić za pomocą przyrządów celowniczych, a ogień korygować na podstawie obserwacji torów pocisków, natomiast, gdy cel minie przewidziany punkt wyprzedzony, należy zmienić punkt celowania. Pamiętać również należy aby tory pocisków układały się nieco przed i powyżej lecącego celu powietrznego.
Ogień do celu otwiera się na komendę dowódcy i prowadzi seriami po 5-10 strzałów w serii, a w momencie zbliżania się celu do widocznych torów pocisków prowadzi się ogień ciągły. Do otwarcia ognia dowódca podaje komendę: DO ŚMIGŁOWCA Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 SYLWETEK - OGNIA lub DO SAMOLOTU Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 STOPNI - OGNIA. Pamiętać również należy, że do celów powietrznych lecących z prędkością nie przekraczającą 250 km/godz., których kąt kursu przebiega na tzw. „strzelającego”, strzela się z podniesionym ramieniem celownika. Na komendę dowódcy pododdziału podnosi się ramię celownika i ustawia je w pozycji pionowej, a następnie celuje na ogólnych zasadach w przednią część kadłuba statku powietrznego. Czynności te wykonuje się na komendę: DO ŚMIGŁOWCA, CELOWNIK PODNIEŚĆ - OGNIA. Jeśli zaś prędkość celu wynosi ponad 250 km/godz., których kurs przebiega na strzelającego, prowadzi się ogień zaporowy i tak w zależności od odległości na jakiej znajduje się cel wykonuje się zaporę pionową lub zaporę pochyłą. Jeżeli odległość wykrycia celu jest większa niż 2500 m wykonuje się zaporę ogniową pochyłą, natomiast jeśli odległość wykrycia nie przekracza 2500 m wówczas - pionową zaporę ogniową. SAMOLOTY ODRZUTOWE, których prędkość przelotowa jest duża, wyprzedzenie powinno być również bardzo duże, a co za tym idzie prowadzenie ognia do nich ze stosowaniem tychże jest niemożliwe. W związku z powyższym strzelanie do szybko lecących celów powietrznych na małej wysokości prowadzi się ogniem zaporowym, polegającym na postawieniu przez pododdział dyżurny zapory ogniowej (pionowej lub poziomej) na prawdopodobnym kursie celu jednocześnie całym pododdziałem (plutonem, kompanią). W zależności od odległości od odległości wykrycia celu i jego kursu wykonuje się następujące rodzaje zapór ogniowych:
Pionową zaporę ogniową wykonuje się wówczas, gdy odległość wykrycia celu jest mniejsza niż 2500 m, jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału (kurs „ZERO”) . Na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, PIONOWA - OGNIA żołnierze ustawiają broń pionowo i wszyscy jednocześnie otwierają ogień. Komenda do otwarcia ognia powinna być wydana gdy cel znajduje się w odległości około 700 m od strzelających. Pochyłą zaporę ogniową stosuje się w przypadku, gdy odległość do celu jest większa niż 2500 m , jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału, wówczas to żołnierze ustawiają broń pod kątem zbliżonym do 450 w stosunku do poziomu i otwierają ogień w kierunku zbliżającego się celu na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, POCHYŁA - OGNIA. Komenda OGNIA powinna być podana w momencie, gdy cel znajduje się około 1000 m od strzelającego pododdziału. W obu przypadkach ogień prowadzony jest do momentu podania komendy o jego przerwaniu przez dowódcę lub wyczerpaniu się amunicji w magazynkach. Pamiętać jednak trzeba aby zachować niezbędne warunki bezpieczeństwa utrzymując odległość między żołnierzami min. 3-4 kroki. Prostopadłą zaporę ogniową stosuje się, gdy kurs samolotu przechodzi w pewnej odległości nad ugrupowaniem pododdziału. W ten sam sposób zwalcza się samoloty nurkujące na sąsiedni pododdział lub obiekt, położony w odległości do 500 m. Postawienie prostopadłej zapory ogniowej polega na prowadzeniu ognia do punktu na kursie celu określonego przez obrót broni o około 600 w kierunku lotu celu. Praktycznie odbywa się to w sposób następujący - po wskazaniu samolotu przez dowódcę żołnierz celują do niego, a następnie na jego komendę OGNIA szybko przesuwają punkt celowania (wykonują zwrot) przed cel o ok. 600 i prowadzą ogień. W celu wykonania zapory prostopadłej podaje się komendę : Uwaga pluton DO SAMOLOTU, PROSTOPADŁA - OGNIA.
STRZELANIE Z BRONI STRZELECKIEJ DO DESANTU SPADOCHRONOWEGO prowadzi się z nastawą celownika 3, a do otwarcia ognia podaje się komendę np. DO SPADOCHRONIARZY, DWIE FIGURY - OGNIA. W tym przypadku punkt celowania określony jako środek skoczka przesuwa się wzdłuż kierunku jego opadania. Wielkość wyprzedzenia dla wszystkich rodzajów broni pododdziałów piechoty z niewielkim uproszczeniem przyjmuje się następująco:
Przechodzę do praktycznego ćwiczenia ustawiam szkolonych w szczelinie OPL wydaję komendy. Ćwiczą całością
Po skończeniu ćwiczenia podaję komendę „DRUŻYNA - BACZNOŚĆ W SZEREGU ZBIÓRKA - SPOCZNIJ” Omawiam popełnione błędy oraz wskazuję możliwości ich wyeliminowania oraz najlepiej i najgorzej ćwiczących. |
Stoją na zbiórce i słuchają.
Stoją na zbiórce i słuchają.
Obserwują wzorowy pokaz a następnie ćwiczą praktycznie wykonując omówione wcześniej czynności.
Stoją na zbiórce przed szczeliną OPL i słuchają.
Stoją na zbiórce i słuchają.
Ćwiczą całością
Stoją na zbiórce i słuchają.
|
1 min
|
OPRACOWAŁ: