3. Reformy oświatowe Karola Wielkiego. Renesans karoliński.

Reforma karolińska w dziedzinie nauki i oświaty, podstawowy element renesansu karolińskiego, zasadzała się na trzech niewspółmiernych elementach, na tradycji germańskiej, na antycznej kulturze rzymskiej i na chrześcijaństwie. Podstawową nauczania w szkole pałacowej było siedem sztuk wyzwolonych wzbogaconych o naukę o Piśmie Świętym. W szkole nauczano także zasad kancelaryjnych, czyli umiejętności redagowania dekretów królewskich i cesarskich.

5. Rozwój szkół zakonnych.

Pod wpływem tych nowych prądów gospodarczo-społecznych oraz coraz większego zainteresowania nauka i koniecznością studiów teologicznych nastąpił rozwój szkół zakonnych. Klasztory już od dawna przejmowały rolę ośrodków naukowych i szkolnych. Zgodnie z regułą św. Benedykta klasztory te gromadziły biblioteki. Można powiedzieć, że każdy klasztor był jakimś ogniskiem kultury i oświaty. Przez długie wieki klasztory były poważnymi ośrodkami nauki. W klasztorach kultywowano przede wszystkim wiedzę teologiczną, ale obok niej studiowano także pisarzy i filozofów starożytnych. W przyklasztornych szkołach tzw. zewnętrznych, zdobywała wiedzę również przynajmniej wiedzę elementarną młodzież świecka, wywodząca się z arystokracji.
W X-XI wieku, w okresie reform kościelnych zainteresowanie benedyktynów naukami świeckimi nieco osłabło. Zniesiono przyklasztorne szkoły zewnętrzne. Reformatorzy położyli, bowiem nacisk na odrodzenie dla monastycznego i religijnego, którego upadek wyraźnie zaznaczył się w okresie pokarolińskim. Reforma gregoriańska doprowadziła jednak do większego uniezależnienia Kościoła od władzy cesarza, co było objęte dla rozwoju szkolnictwa kościelnego.


6. Szkoły katedralne, kolegiackie, parafialne.

Politycznej rywalizacji dwóch uniwersalizmów średniowiecznych - papiestwa i cesarstwa towarzyszył rozwój prawa oraz szkolnictwa kościelnego. Zaczyna się na większą skalę rozwijać szkolnictwo katedralne i parafialne. Pierwociny tych szkół sięgają już jednak VI wieku. Pierwsze postanowienie w sprawie tworzenia szkół parafialnych wydał synod w Vaison w 529 roku. Eugeniusz II zarządził w 826 roku organizowanie szkół w siedzibach biskupów, a Leon IV w 853 roku tworzenie szkół przy każdym kościele parafialnym. Wielkim impulsem do rzeczywistego rozwoju szkolnictwa kościelnego:katedralnego, kolegiackiego, parafialnego i zakonnego stały się dopiero uchwały soborów luterańskich, zobowiązujące kapituły katedralne do wyznaczenia specjalnego beneficjum dla magistra, by nauczał za darmo niezamożnych studentów. Na wzór katedralnych powstały szkoły przy kościołach kolegiackich. Jeden i drugie były początkowo przeznaczone dla wyższego duchowieństwa świeckiego. Zakony organizowały własne studia przyjmujące czasami także i młodzież świecką. Od XII wieku szkoły katedralne i kolegiackie były już dostępne tak dla młodzieży duchownej, jak i świeckiej. Przy niektórych z nich powstały ważne ośrodki naukowe. Natomiast szkolnictwo parafialne, na szersza skalę zaczęło rozwijać się dopiero w XIII wieku. Jego program był całkowicie podporządkowany Kościołowi. Zakres nauczania w dużym stopniu zależał od środowiska, w którym znajdowała się szkoła. W większych miastach zbliżał się do triwium, a nawet do guadrivium.

7. Wychowanie i rozwój szkolnictwa w Polsce.

Szkoły katedralne, kolegiackie, parafialne i studia zakonne rozwijały się także i w Polsce. Wymienione struktury kościelne stały się bazą powstającego w Polsce szkolnictwa. Szkoły katedralne w Polsce pojawiają się już w końcu XII wieku lub na początku XIII wieku. Duży ich rozwój obserwuje się w XII i XIV wieku, w okresie rozbicia dzielnicowego. Nastąpiła ważna dla rozwoju szkolnictwa pewna emancypacja Kościoła spod władzy książęcej. Wydaje się, ze chrześcijaństwo w Polsce dotarło już do najniższych warstw społecznych.
W latach 1215-1364 było już w Polsce 13 szkół katedralnych oraz 14 przy kolegiatach. W końcu XV wieku jednych i drugich było odpowiednio 17 i 30. Szybka rozbudowa organizacji parafialnej oraz wspomniane uchwały, zwłaszcza soboru luterańskiego IV z 1215 roku, przyczyniły się do przyśpieszonego tworzenia szkół parafialnych. Początkowo szkoły te powstały w miastach. Ponieważ mieszczaństwo w dużym stopniu było pochodzenia niemieckiego, szkoły te w większych miastach miały charakter niemiecki. Budziło to niezadowolenie biskupów. Dlatego synody diecezjalne nawołują księży, by powierzali stanowiska nauczycielskie osobom znającym język polski. Z czasem szkoły zaczynają się rozwijać również i na wsi. W XIV i na pocz. XV wieku było już dość szeroko znane. W pocz. XVI wieku, szkolnictwo to stało się w Polsce zjawiskiem powszechnym. Szkoły te najlepiej rozwinięte były w wielkich ośrodkach miejskich tj. Kraków, Wrocław, Poznań, Lwów.

10.Metody wychowania, program i dydaktyka średniowiecza.

Metody dydaktyczne i wychowawcze były bardzo zacofane w porównaniu do starożytności.
Metody wychowania w średniowieczu były bardzo surowe. Były one wspólne dla wszystkich typów szkół:parafialnych, katedralnych, kolegiackich i zakonnych. Polegały na wyrabianiu chrześcijańskich skłonności u chłopca. Wpajano zwłaszcza cnotę pokory i posłuszeństwa. Temu służyły także bractwa, do których uczniowie należeli. W szkole średniowiecznej wszechwładnie panowała rózga, która stała się symbolem władzy nauczyciela. W momencie przekazywania szkoły nauczycielowi uroczyście wręczano mu rózgę jak symbol jego urzędu nauczycielskiego. Kary cielesne były bardzo rozpowszechnione. Panowało przekonanie, że każde przewinienie powinno być ukarane. Kary stosowano niezależnie od pochodzenia stanowego uczniów. Nie rozumiano, że młody umysł nie mógł pojąć zbyt zawiłych lekcji. Nie zapamiętywanie, czy niezrozumienie często zawile wyłożonej kwestii kładziono na karb przewrotności dziecka. Nie zastanawiano się nad jego psychiką. Traktowano je, jako małego człowieka dorosłego. Samo nauczanie polegało na metodzie pamięciowej. Szeroko stosowano metody mnemotechniczne. W szkole panowała ścisła dyscyplina. Uczniowie mieszkali razem, zajmowali ciasne, ciemne i słabo ogrzewane cele. Wyżywienie było skąpe. Natomiast przyzwyczajono chłopców do długich godzin modlitwy i to zarówno w dzień, jak i w nocy. Strach przed karami doczesnymi i jeszcze większy lęk przed karami wiecznymi był istotnym czynnikiem wychowawczym. Była to pedagogika strachu, której elementy przetrwały aż do XX wieku. Takie metody wychowawcze wyczerpywały nieraz do ostateczności słaby organizm dziecka. Szkoła, jak świadczą opisy niektórych uczonych średniowiecznych była tortura dla chłopców.
W szkole średniowiecznej obowiązywał w większym lub mniejszym zakresie program triwium i guadrivium poszerzony nieco w XII wieku. Do podstawowych treści nauczania we wczesnym średniowieczu należała gramatyka łacińska. Początkowo, w zasadzie nie dopuszczano do szkoły języków narodowych. Po opanowaniu podstawowych zasad gramatyki łacińskiej, uczono na pamięć tzw. Dystychów Katona („Disticha Catonis de moribus”), zawierających główne zasady moralne ujęte w łatwych do zapamiętania dwu- lub czterowierszach o treści moralnej. W szkołach o wyższym poziomie nauczania czytano wyjątki z łacińskiej literatury rzymskiej i chrześcijańskiej. Wykształcenie retoryczne ograniczono do nauczania zasad stylu kancelaryjnego. Dialektyka, rozumiana jako logika, do której Kościół podchodził początkowo nieufnie, z czasem, gdy uczeni chrześcijańscy przyswoili sobie filozofie Arystotelesa, stała się ważnym czynnikiem rozwoju filozofii scholastycznej.
Wchodzące w zakres guadrivium:arytmetyka, geometria, astronomia i muzyka były inaczej rozumiane niż w starożytności. Nauka we wszystkich typach szkół:zakonnych, katedralnych i parafialnych miała być przygotowaniem do dalszych studiów teologicznych.
Inaczej niż obecnie wyglądała dydaktyka uniwersytecka. Średniowiecze nie znało pojęcia postępu nauki. Uważano, że prawda została już ustalona i należy ją wykładać jako gotową. Świadomość postępu naukowego wykształciła się dopiero w XII-XIII wieku. Wykładano metodą scholastyczną, która polegała na lekturze tekstu profesora z jemu tylko dostępnej księgi. Następnie komentowano przeczytany tekst. Wreszcie rozpoczynano tzw. dysputę nad problemami wysuniętymi w komentarzu, z której po wyczerpaniu argumentów za i przeciw wyciągano odpowiedni wniosek. Wyróżniano dysputę zwykła, generalną, bardziej uroczystą, oraz dysputę magistralną odbywającą się między dwoma mistrzami. Wiek XIII był, jak już wiemy, wiekiem scholastyki, choć jako nowość, budziła ona początkowo zastrzeżenia ze strony Kościoła. Jej rozwój ściśle był związany z rozwojem zakonów żebraczych:dominikanów, franciszkanów, których przedstawiciele zajmowali katedry uniwersyteckie.

• odbudowa szkół śrdw.

VI-VIII w.- upadek szkolnictwa, ciemnota

Karol Wielki- uważany za najpotężniejszego władcę śrdw. Europy od 768 r. król Franków-ogromne podboje, stworzenie imperium;
w 800 r. koronowany przez papieża na cesarza zachodniorzymskiego; próbował zrekonstruować dawne cesarstwo rzymskie, połączyć zachód z wschodem (planował ślub z bizantyjską królową), wskrzesić antyczny świat i kulturę klasyczną; mecenas nauki i kultury, okres jego panowania to czas wielkiego rozkwitu kulturalnego tzw. „renesans karoliński”

szkoły klasztorne:

529r.- założenie klasztoru Benedyktynów na Monte Cassino, I szkoła klasztorna:
- wewnętrzna- kształcenie przyszłych zakonników tzw. oblatów, poświęconych Bogu
- zewnętrzna- kształcenie chłopców, którzy chcieli zrobić karierę pozakościelną
od samego początku szkoły klasztorne mają wielkie znaczenie dla rozwoju oświaty :
w klasztornych bibliotekach gromadzi się księgi, w tzw. skryptoriach przepisywane są one na zamówienie władców, popularyzacja książek, zakonnicy podejmują także pracę naukową polegającą na czytaniu ksiąg i pisaniu na ich marginesie komentarzy, w ten sposób tworzą się podstawy wielu nauk
św. Benedykt: „lenistwo jest grzechem duszy”, praca w skryptorium wpisana w regułę zakonną, co oznacza że każdy zakonnik miał taki obowiązek

do Xw. szkoły klasztorne były jedynymi ośrodkami życia umysłowego, przeżywały swój rozkwit, rozprzestrzeniały się

upadek szk. klasztornych:814 r. śmierć Karola Wielkiego- klasztory, które zmusił on do zakładania szkół i kształcenia wszystkich chętnych chłopców rezygnują z przyjmowania kandydatów świeckich a program nauczania przyszłych zakonników ograniczają do przedmiotów ściśle religijnych;

szkoły katedralne:

826r.- papież Eugeniusz II wydaje bullę nakazującą zakładanie szkół w każdej diecezji, przy siedzibach biskupów mieli być trzymani nauczyciele uczący gramatyki i sztuk wyzwolonych chłopców, którzy nie wybierają życia zakonnego;

papież nakazał zakładać ale nie zatroszczył się o zabezpieczenie tym szkołom trwałego bytu przez wyznaczenie funduszów na utrzymanie nauczycieli, los tych szkół zależał więc od dobrej woli biskupów i wiele z nich od razu upadało
właściwy rozwój szkół katedralnych nastąpił więc znacznie później:

1179r.- sobór lateraneński- uniezależnienie szkół katedralnych od woli biskupów, obowiązek wyznaczenia specjalnych beneficjów na utrzymanie nauczyciela, zapewniło to trwały byt wszystkim szkołom katedralnym

szkoły katedralne miały obowiązek przyjmowania wszystkich zgłaszających się kandydatów, były to szkoły wyższe, odpowiednik dzisiejszych szkół średnich

szkoły parafialne:
853r.- papież Leon IV wydaje nakaz utrzymywania przez proboszczów szkół elementarnych w każdej parafii
1215r.- sobór lateraneński, upoważnienie biskupów do udzielania zezwolenia na tworzenie szkół i nauczanie gramatyki łacińskiej przy poszczególnych kościołach na terenie ich diecezji

szkoły miejskie:
w XI w. pojawiaja się pierwsze szkoły tworzone z inicjatywy bogatego mieszczaństwa, ale ich właściwy rozwój nastąpi dopiero w XII w.

---