Noc i mgła

Noc nigdy nie zatrzymywała w drodze pielgrzyma, żeglarza czy żoł­nierza. Kieszonkowa latarka lub gwiazdy umożliwiają posuwanie się dalej wśród ciemności. Nawet gdy nic więcej dokoła nie widać, reflektory oświetlają dostateczny odcinek jezdni.

Co innego jeśli wędrowca zaskoczy gęsta mgła w krajach północ­nych, burza piaskowa na Saharze lub śnieżna zawieja w Kanadzie.

Człowiek wtedy traci orientację, nie widzi zatartej, zasypanej ścieżki. Może o krok dalej czyha przepaść. Może podróżny błąkając się w kółko zginie tuż koło schroniska. Nawet głos nie zdoła przebić mgły i zawiei.

Chrześcijanin idzie w mroku, czasem nieprzeniknionym, lecz wiara jest mu „światłem, które w ciemnościach świeci", i chętnie śpiewa wśród nocy:

„Twoje słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścież­ce" (Ps 119/118, 105).

Bez wiary wychodzimy z nocnych mroków w mgłę. Dokąd iść? Po co? Wszystko się zaciera i plącze. Błądzimy jak dzieci we mgle. Zagubieni.

---