Jędrzejewicz Janusz (1885-1951), brat W. Jędrzejewicza. Pedagog i polityk, jeden z przywódców obozu piłsudczykowskiego. Od 1904 członek Polskiej Partii Socjalistycznej. 1914-1918 w Polskiej Organizacji Wojskowej i Legionach Polskich. Działacz Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, 1930-1935 jego wiceprezes. 1928-1935 poseł, 1935-1938 senator. 1931-1934 minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego.
Od 10 maja 1933 do 13 maja 1934 stał na czele rządu(prezes rady ministrów). Od 1926 roku redagował miesięcznik Wiedza i Życie, którego był założycielem. Po klęsce wrześniowej udał się na emigrację. Początkowo przebywał w Rumunii, potem w Palestynie i Wielkiej Brytanii. W 1948 roku został prezesem Rady Naczelnej Ligi Niepodległości Polski.
1932-1933 przeprowadził reformę szkolnictwa, tzw. jędrzejewiczowską reformę, wprowadzającą: siedmioletnią szkołę powszechną (z ostatnią klasą przeznaczoną dla uczniów nie kontynuujących dalszej nauki), czteroletnie gimnazjum (zakończone tzw. małą maturą) i dwuletnie liceum (z założenia elitarne, zakończone maturą), a także szkoły zawodowe i trzyletnie licea pedagogiczne (w miejsce seminariów nauczycielskich).
Inicjator powołania organizacji młodzieżowych - Legionu Młodych i Straży Przedniej. 1933-1934 premier. Współtwórca Konstytucji kwietniowej. Od 1939 na emigracji (m.in. w Rumunii, Palestynie i Wielkiej Brytanii). 1948 prezes Rady Naczelnej Ligi Niepodległości Polski.
Jędrzejewiczowska reforma, zainicjowana przez ministra J. Jędrzejewicza reforma szkolnictwa wprowadzona w życie w oparciu o ustawy z 1932 - o ustroju szkolnictwa i z 1933 - o szkołach akademickich.
Ustawa szkolna z 1932 ujednolicała w znacznym stopniu szkoły średnie umożliwiając wstęp na wyższe uczelnie absolwentom liceów zawodowych. Krytycznie oceniana natomiast za organizację szkolnictwa podstawowego, głównie z powodu załamania jednolitego charakteru tej szkoły, została bowiem zróżnicowana szkoła powszechna na trzy stopnie organizacyjne o różnym poziomie i o różnych uprawnieniach absolwentów. 7-letnia szkoła powszechna I stopnia organizowana głównie na wsi, realizowała program tylko 4 klas i nie dawała uprawnień do podejmowania nauki w gimnazjach, co utrudniało absolwentom dostęp do wyższych szczebli nauczania.
Ustawa szkolna regulowała pozycję szkolnictwa zawodowego zapewniając mu rozwój i ścisłe powiązanie z całością systemu oświatowego. Ustawa o szkołach akademickich ujednolicała organizację szkół wyższych, ograniczała ich autonomię.
Reformę szkolną opracował i wcielił w życie Janusz Jędrzejewicz, ówczesny minister wyznań religii i oświecenia publicznego. Była ona efektem dążeń władz Polski po uzyskaniu niepodległości w 1918 r. do opanowania programowego i organizacyjnego chaosu w szkolnictwie polskim będącego pozostałością po czasach zaborów (akty prawne z lat 1919-1931 nie zagwarantowały szkolnictwa jednolitego w całym kraju). Przygotowana reforma została uchwalona przez Sejm 11 marca 1932 roku.
Ustawa szkolna ujednolicała w znacznym stopniu szkoły średnie umożliwiając również wstęp na wyższe uczelnie absolwentom liceów zawodowych. Reforma ustanawiała powszechny obowiązek szkolny na szczeblu szkoły powszechnej (odpowiednik dzisiejszej szkoły podstawowej).
Następnym etapem była sześcioklasowa szkoła ogólnokształcąca, którą podzielono na dwa etapy: czteroletnie gimnazjum ogólnokształcące i dwuletnie liceum ogólnokształcące. Szkoła podstawowa była szkołą siedmioletnią (ostatnia klasa była przeznaczona dla uczniów nie kontynuujących dalszej nauki). Utworzono trzy typy szkoły powszechnej: pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia. Warunkiem przyjęcia do klasy pierwszej czteroletniego gimnazjum było ukończenie 12 roku życia oraz wykazanie się wykształceniem, objętym programem sześciu klas szkoły powszechnej stopnia trzeciego. W tym celu należało zdać egzamin wstępny. Ukończenie gimnazjum dawało tzw. małą maturę i umożliwiało dalsze kształcenie w dwuletnim liceum ogólnokształcącym, liceum zawodowym lub trzyletnim liceum pedagogicznym.
Liceum ogólnokształcące było z założenia elitarne. Można było w nim wybrać jedną ze specjalizacji: klasyczną (z łaciną i greką), humanistyczną (z samą łaciną), matematyczno-fizyczną i przyrodniczą (dwa ostatnie bez nauki języków starożytnych). Absolwenci przystępowali do egzaminu dojrzałości (tzw. duża matura). Otrzymanie świadectwa dojrzałości umożliwiało dalszą naukę na wyższych uczelniach. Elementami struktury ówczesnego szkolnictwa były też szkoły zawodowe (w tym licea zawodowe) i trzyletnie licea pedagogiczne. Jednym z elementów reformy było odrzucenie jakiegokolwiek zróżnicowania klas gimnazjalnych, tym samym zdecydowanie, że cała młodzież gimnazjum musi uczyć się według jednego programu, obejmującego we wszystkich klasach obowiązkową naukę łaciny. Zróżnicowanie programowe zostało ograniczone do klas dwuletniego liceum ogólnokształcącego. Słabym elementem reformy było wprowadzenie trzech stopni organizacyjnych na poziomie szkoły powszechnej. Np. siedmioletnia szkoła powszechna pierwszego stopnia organizowana głównie na wsi, realizowała program tylko 4 klas i nie dawała uprawnień do podejmowania nauki w gimnazjum. Obowiązującym elementem przed reformą było ośmioletnie gimnazjum. Wdrażanie reformy musiało więc przebiegać etapowo. Rozpoczęło się ono w lipcu 1932 roku i polegało na nie przeprowadzaniu naboru do klas pierwszych dawnego gimnazjum ośmioletniego. Pierwsza i druga klasa zostały zniesione, sześć klas dalszych (III-VIII) zostało stopniowo zastąpione nowym czteroletnim gimnazjum i dwuletnim liceum. Pierwsi absolwenci zreformowanego liceum otrzymali świadectwa dojrzałości w czerwcu 1939. Przyjęta w 1932 roku struktura szkół została zniesiona przez władze Polski Ludowej w roku 1948.