KRYTERIA OCENY PODLOŻY MAŚCIOWYCH:
cechy reologiczne
homogenność
trwałość chemiczna
zdolność wiązania wody
zdolność uwalniania substancji leczniczej
reakcje skóry na podłoże maściowe
CECHY REOLOGICZNE:
Do podstawowych cech reologicznych podłoży maściowych, wynikających z ich struktury wewnętrznej, należą: konsystencja, rozsmarowywalność, lepkość strukturalna, plastyczność, tiksotropia i tendencja do rozwarstwiania.
KONSYSTENCJA: jest to jedna z najważniejszych cech podłoży. Wpływa na rozsmarowywalność i uwalnianie substancje czynnej z maści. Konsystencję określają liczne i złożone współczynniki, jak: twardość, ciągliwość, sprężystość, plastyczność, lepkość oraz przylepność. Pod pojęciem konsystencja, do którego zwykle dodaje się przymiotnik miękka, półtwarda, twarda należy rozumieć kompleks parametrów reologicznych. Powszechnie stosowanym przyrządem, pozwalającym na porównawcze określenie konsystencji jest penetrometr. Konsystencję można również określić przez pomiar zanurzenia znormalizowanego pręta szklanego, spadającego swobodnie z określonej wysokości na powierzchnię maści. Z innych sposobów oznaczania konsystencji w praktyce stosuje się często test wyciskowy.
ROZSMAROWYWALNOŚĆ: Bada się za pomocą ekstensometru. Do określania rozsmarowywalności służyć może również konsystomierz z płytkami równoległymi, oparty na pomiarze siły, którą należy przyłożyć, aby wykonać tarcie przy ślizganiu się dwóch powierzchni oddzielonych od siebie mascią.
LEPKOŚĆ STRUKTURALNA, PLASTYCZNOŚĆ, TIKSOTROPIA W praktyce do określania powyższych cech reologicznych stosuje się wiskozymetry rotacyjne. Dzięki których wyniki SA wyrażone w wielkościach absolutnych, niezależnych od typu i wymiarów przyrządu pomiarowego.
TENDENCJA DO ROZWARSTWIANIA: Cecha ta określana jest za pomocą liczby potliwości. Oznaczenie polega na pomiarze wysokości wzniesienia się płynnych składników podłoża na bibule filtracyjnej w temp 37oC