Według kalendarza byt środek zimy, ale pogoda przypominała raczej jesień. Mglisto, pochmurno, trochę przejaśnień, ciepło.

- Romku, wychodzę na mały spacer
- powiedziała babcia. - Przy okazji zała­
twię zakupy w sklepie spożywczym. Może
spotkam dziadka? Poszedł ńg pocztę.

* * *

• O, jakie ciężkie te siatki - pomy­ślała starsza pani, wychodząc ze sklepu. Spojrzała w głąb długiej, prostej ulicy, szukając wzrokiem znajomej sylwetki. Niestety - dziadek jeszcze nie wracał. Ruszyła więc w stronę domu. Nagle -jak spod ziemi - wyrósł przed nią szczupły, wysoki chłopiec.

• Przepraszam! Czy nie dałaby mi pani trzy pięćdziesiąt na bilet autobusowy?

Babcia - zaskoczona - stanęła w miejscu, przełożyła obydwie siatki do jednej ręki, a drugą sięgnęła do kieszeni kurtki. Wyjęta jakieś drobniakUOkazało się, że są to cztery ppdzie#ciogro-szówki. Chłopiec wziął wśez •polpiechu i stał nadal, patrząc wycZM^cc;. Starsza pani rozejrzała się ukradra|fe'W" pobliżu nie było nikogo. Sięgnęła powtórnie do kieszeni. Wyjęła dwie monety: złotówkę i dwuzłotówkę. Zastanawiała się, którą dać chłopcu? On jednak szybko zgarnął obydwie z jej dłoni.

- Dziękuję pani! Bardzo dziękuję! -
Poszedł raźnym krokiem w kierunku
bocznej uliczki. Starsza pani patrzyła za

nim lekko oszołomiona.

* * *

Kiedy opowiedziała wszystko w do­mu, wywiązała się ożywiona dyskusja.

• Dałaś mu za dużo, babciu! - rzekł Romek. - Niechby poprosił jeszcze kogoś.

• Pewnie że dużo. Połowa mojej ty­godniówki - westchnął młodszy Wojtuś.

• Pytanie, czy w ogóle należało mu coś dawać - rzekł tato. - Mnie się zdaje...

Przerwano rozmowę, bo właśnie wrócił dziadek.

- Ależ była kolejka na poczcie! Cze­
kałem prawie pół godziny. W powrotnej
drodze zaczepił mnie jakiś chłopiec, taki
nawet nieźle ubrany. Prosił o trzy pięć­
dziesiąt na bilet autobusowy.

• Coś podobnego! - wykrzyknął Ro­mek. - Dałeś mu, dziadziu?

• Tak i to całe pięć złotych, bo nie miałem drobniejszych.

• Ja mu wcześniej dałam też pięć. Wyłudził od nas dziesięć złotych - rzekła rozżalona babcia. - Toż to dwa obiady można by za to kupić w barze. Człowiek się liczy z każdym groszem, a potem na­gle daje się tak nabrać!

• Faktycznie, zręcznie nas podszedł - przyznał dziadek. - Nie zrobię więcej ta­kiego głupstwa.

• Ja nie daję pieniędzy żebrakom -powiedział tato - a już szczególnie dzie­ciom i nastolatkom. Jeżeli jakieś zabie­dzone dziecko mówi, że jest głodne, ku­puję mu coś do jedzenia w najbliższym sklepie. Ale pieniędzy nie daję. Kto wie, na co zostaną wydane? Może na papiero­sy, alkohol lub narkotyki.

• Chyba że się kogoś zna - wtrąciła mama. - Panią Ludwikę trzeba od czasu do czasu wesprzeć jakąś sumką, bo jej naprawdę brakuje na lekarstwa.

• My z dziadkiem, jak wiecie, wpła­camy na „Caritas" - rzekła babcia. -

Wrzucamy też datki na biednych do pusz­ki w kościele.

- Podobnie jak my z mamą - dodał
tato. -1 niech tak zostanie. „Caritas" daje
pewność, że pomoc trafi do ludzi napraw­
dę potrzebujących.

* * *

• Babciu, czy to grzech tak żebrać jak ten chłopiec? - zapytał Wojtuś, kiedy dziadek i rodzice wyszli.

• Pewnie, że grzech. To jest nie­uczciwość. On kłamie, żeby wyłudzić pie­niądze.

• Chyba nigdy nie był harcerzem -dodał Romek. - Ja bym się spalił ze wsty­du.

• Kiedy prosimy babcię lub dziadzia o pieniążki na lody, to też jest wyłudza­nie? - zapytał Wojtuś.

• Skądże, głuptasku! - roześmiała się babcia. - My dajemy wam chętnie, bez przymusu, ze szczerego serca, żeby wam sprawić przyjemność. Oczywiście, kiedy mamy akurat pieniądze.

• Och, to dobrze! - odetchnął z ulgą chłopczyk.

Zofia Śliwowa