Wujek
Za oknem szarzało, choć zegar wskazywał dopiero szesnastą. Grażyna siedziała w półmroku oglądając telewizję. Szczególnie uwielbiała reklamowe bloki zachęcające do kupna tego czy owego. Jej współlokatorkę stać było na markowe ciuchy ale Grażyna mogła tylko o takich pomarzyć.
- Śpisz? - Marta wtargnęła do pokoju rozsiewając wokół zapach perfum.
- Nie - Grażyna otworzyła oczy
- Kamil znów pytał o ciebie - Marta uśmiechnęła się znacząco.
- E tam - Grażyna wykrzywiła usta. Kamil. Dobry kumpel i tyle. Fajnie się z nim rozmawiało,ale żeby było cos z tego więcej? Zresztą Kamila nigdy nie będzie stać na takie reklamowe buty czy spodnie. Wujek Marty miał gruby portfel, ona więc mogła sobie na wiele pozwolić.
-Wujek ma dziś spotkanie z kimś z branży. Może mogłabyś nam towarzyszyć? - Marta jakby czytała w jej myślach
- Ja? - Grażyna aż podskoczyła z wrażenie
- Wujek jest bardzo ciekawy, z kim mieszkam.
- Ale to chyba nie wypada tak. Zresztą nie pójdę w starych dżinsach i koszulce.
- Weź coś ode mnie - Marta odgarnęła z czoła swoje blond loki- i bądź gotowa na dziewiętnastą.
Restauracja, do której weszli zachwyciła Grażynę bogatym wystrojem a panowie elegancją i osobistym urokiem. Obaj komplementowali Grażynę jakby nagle zobaczyli przed sobą Miss Świata a nie studentkę trzeciego roku. Kilka kieliszków alkoholu rozwiązało jej język więc tryskała śmiechem i humorem. Przyjaciel wujka co chwila nachylał się do jej ucha i szeptał zabawnie posapując
- Jakaś ty śliczna dziewczyno, jakaś śliczna…
Grażyna poddawała się urokowi chwili. To nic , że straszy pan całował ją po rękach i kładł swoje dłonie na jej kolanach. Wujek Marty zachowywał się podobnie a ona zupełnie na to nie reagowała, Widać w wielkim świecie taka poufałość jest na miejscu
- Kupiłem ci coś ładnego - starszy pan wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko i wyciągnął z niego złoty wisiorek. Grażynie zaiskrzyły oczy. Drżącą ręką dotknęła łańcuszka zawieszonego przez nowego przyjaciela na swojej szyi. Wtedy poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Rozejrzała się po sali. Przy stolikach nie było nikogo znajomego. Ale za oknem z przyklejoną do szyby twarzą stał Kamil. Jego nienaturalnie wykrzywiona twarz była napełniona dziwnym cierpieniem. Grażyna poczerwieniała nagle jakby ktoś uderzył ją w twarz.
- Kamil- krzyknęła zrywając się z kanapy. Nie dopięty wisiorek z cichym szelestem upadł na błyszcząca posadzkę
- Kamil- krzyknęła powtórnie kierując się biegiem ku wyjściu. Ale za drzwiami restauracji były już tylko światła samochodów i bezimienne postacie nieznanych przechodniów.
Grażyna powinna pójść spać, lecz kiedy zamykała oczy wciąż widziała twarz Kamila przylepioną do szyby. Włączyła więc telewizor by przerwać rozmyślanie o nieudanym wieczorze. Na ekranie jakaś dziewczyna zachęcała do kupna czerwonej sukienki. Jej głos drażnił mózg jak niewidzialna wiertarka. Chcesz być piękna musisz mieć taką sukienkę - zdawały się mówić jej karminowe usta. Jesteś tego warta - przekonywały wpatrzone w obiektyw oczy. Dziewczyna prawie płynęła po ekranie z wdziękiem przyjmując męską adorację. Jeden z otaczających ją mężczyzn przypominał znajomego „wujka” z restauracji. Wzdłuż pleców Grażyny przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Kamil pewnie pomyślał o niej, że jest właśnie taka. Ze można ją kupić, ze ważniejsze są dla niej stroje niż to, co w środku, co w sercu.
Grażyna zakryła twarz rękami pozwalając by łzy przeciskały się miedzy sztywnymi palami. Nagle w pokoju rozległ się dźwięk telefonu.
- Chciałbym z toba porozmawiać - glos Kamila wpływał do jej duszy jak leczniczy balsam
- Czekam - odpowiedziała natychmiast- wszystko ci wytłumaczę, wyjaśnię - szepnęła żałośnie
- Wiem - odpowiedział dziwnie miękko.
Grażyna poczuła nagle jak pokój zawirował z nią dziwnie niebezpiecznie. I zaraz w jej oczach pojawiły się dwa światełka jak dwie małe latarenki z nadzieją .