MUSICAL
Musical narodził się pod koniec XIX wieku jako forma teatru. Do lat dwudziestych ubiegłego stulecia gatunek zdążył zyskać sobie taką popularność, że przeniesienie go na ekran filmowy wydawało się tylko kwestią czasu i techniki..
był nowym rodzajem atrakcji, gatunek eskapistyczny (oderwany od rzeczywistości),
MUSICAL AMERYKAŃSKI
Pierwszym, dominującym nurtem musicalu był tak zwany „Backstage” - bezpośredni wynik „popytu” wśród widzów. Wczesne lata kina charakteryzowały się swoistą prostotą i realizmem. Innymi słowy, ludzie nie chcieli historii mocno odbiegających od rzeczywistości, a przecież takie z natury są musicale. Dlatego też produkcje z tego gatunku opowiadały w znacznej większości o środowisku scenicznym, o ciężkiej drodze na szczyt, bohaterami byli tancerze, śpiewacy i tak dalej. Fabuła natomiast traktowała na przykład o realizowaniu przedstawienia na Broadway'u. „Backstage” utrzymywał się przez całe lata 30' i 40', nakręcono wtedy wiele bardzo dobrych tytułów:
„Wielki Zegfield” (1936) Roberta Z. Leonarda,
„Panowie w cylindrach” (1935) i
„Wesoła rozwódka” (1934) Marka Sandricha,
„Lekkoduch” (1936) George'a Stevensa,
- jedne z najlepszych musicali najsłynniejszej pary gatunku, Freda Astaire i Ginger Rogers Sceny muzyczne w filmach z ich udziałem uzupełniają linię fabuły, w logiczny sposób wplecione są w wir miłosnych uniesień, nieporozumień, rozstań i powrotów, a także humoru i ciętych dowcipów, które stały się znakiem firmowym Rogers. Fred Astaire przyczynił się do zmiany sposobu, w jaki kamera porusza się w musicalu. Nalegał na długie ujęcia, w których widać całą jego postać. Wymagał perfekcji od siebie i partnerki (jeśli partia taneczna kręcona jest jako jedno lub dwa ujęcia, to każdy błąd aktora musi się skończyć powtórzeniem całej sekwencji), a także pomysłowości od operatorów (za jego sprawą zaprojektowano tzw. "Astaire dolly"- kamerę na kółkach, która pozwalała podążać za tancerzem, pokazując całą jego sylwetkę z bliskiej odległości). Fred i Ginger znakomicie się uzupełniali
Melodia Broadwayu
Harry Beaumont 1929
Pierwszy pełnometrażowy musical filmowy
opowiada historię dwóch sióstr, aktorek wodewilowych, które przyjeżdżają do Nowego Jorku, by wystąpić na Broadwayu. Film reklamowano hasłem: „All talking, All singing, All dancing".
nie wytrzymał próby czasu - nieco archaiczne wodewilowe korzenie filmu, naiwna, nawet jak na standardy musicalu, fabuła, niewiarygodny wątek miłosny i taneczne podskoki bohaterów nie robią już wrażenia.
w swoim czasie „The Broadway Melody" był filmem rewolucyjnym. Począwszy od dialogów zawierających określenia slangowe, poprzez wykorzystanie ruchomej kamery, na post-produkcji efektów dźwiękowych skończywszy.
Zapoczątkował modę na scenariusze ukazujące kulisy show-businessu.
Jako pierwszy film muzyczny, a także jako pierwszy film dźwiękowy, został uhonorowany Nagrodą Akademii dla najlepszego filmu lat 1928-1929.
stanowił preludium do złotej ery musicalu na ekranie,
Film jest dramatem społecznym opowiadającym dzieje dziewczyny (Greta Garbo - jako gwiazda kina niemego, bała się nagranie filmu dźwiękowego), którą ubóstwo zmusza do uprawiania prostytucji. Po długiej chorobie wraca do rodzinnego domu. Uratowany z fal sztormowych marynarz zakochuje się w niej z wzajemnością, nieświadomy haniebnej przeszłości. Wyznanie prawdy poddaje próbie zrodzone uczucie.
Wiele karier legło w gruzach z powodu dźwięku np. John Gilbert - rozpuszczono pogłoski, że publicznośc śmieje się z jego głosu,
John Ford - podobno jako pierwszy wyszedł w plener kino dźwięku pochodzącego nie tylko ze studia,
Busby Berkeley
najsłynniejszy choreograf musicali, ukształtował je, kamera bierze udział w choreografii musicalu, jego musicale były czysto rozrywkowe i kinowe,
w układzie taneczny potrafił przedstawic ludzkie tragedie i szczęście,
Broadway jako metafora kraju
„Poszukiwaczki złota” - celem bohaterek są mężczyźni, lata `30 - odwołanie się do kryzysu gospodarczego i moralnego,
„ Spotkamy się na Broadway`u” - nowatorski film, inscenizacja pamiętnika z przełomu wieków, każdy śpiewa, tańczy, gdy ma na to ochotę, piosenki posuwają akcję, uwidaczniały emocję bohaterów, piosenki ironiczne - gdy niepewna przyszłośc rodziny w wielkim świecie, grała w nim Judie Garland - matka Lisy Minnelli,
Siegfried Kracauer
niemiecki socjolog, pisarz, dziennikarz i teoretyk filmu. Studiował filozofię i architekturę. Współpracował z prasą 1921-1933, podejmując również problematykę filmową. W 1933 emigrował do Ameryki.
Przedstawiciel Szkoły frantfurdzkiej
W 1947 opublikował traktat socjo-polityczny „Od Caligariego do Hitlera. Z psychologii filmu niemieckiego” w którym przeprowadził analizę prądów psychologicznych w Niemczech 1918-1933. Interpretuje kino niemieckie jako zapis społecznych przeczuc. „Teoria filmu. Wyzwolenie materialnej rzeczywistości „ stanowiącą podstawę nowoczesnego rozumienia filmu w kontekście jego powiązań z rzeczywistością, syntetyczna, globalna praca wskazująca naturę filmu jako rejestrację rzeczywistości
Musical to zmiana stosunku aktora i widza - z dźwiękiem nadchodzi era osobowości,
Nazwał musical ornamentem z ludzkiej masy, gdzie ciało ludzkie traktowane jest jako zdepersonalizowane (jako symbol społeczeństwa niemieckiego),
W musicalu dominuje tendencja klasycznego Hollywoodu - atrakcje są zmasowane, spiętrzone,
Lata `40 to koniec ciężkich czasów, zanikają w musicalu aluzje co do sytuacji, emocji i wartości rzeczywistych
Lata `50 to szczyt musicalu !!!
„Wszyscy na scenę” 1953
Tony Hunter, gwiazdor musicalu, który od dwóch lat nie występował, przyjeżdża do Nowego Jorku, by ponownie spróbować szczęścia na scenie. Spotyka parę dawnych przyjaciół, którzy mają dla niego materiał do nowego przedstawienia. Udaje się im zainteresować swoim pomysłem znanego producenta, który decyduje się sfinansować przedsięwzięcie, jeśli będzie to jego wizja współczesnej opowieści o Fauście. Jednakże spektakl ponosi klęskę. Wtedy Tony, z poparciem całego zespołu, postanawia przerobić musical na nowoczesną modłę i odnosi sukces.
Film jest jednym z najlepszych hollywoodzkich musicali, z interesującą fabułą, wypróbowaną reżyserią Vincente Minnellego i niepowtarzalnym mistrzostwem tanecznym Freda Astaire;a, któremu partneruje świetna Cyd Charisse.
Dodatkowym atutem są oryginalne układy taneczne i scenografia; wszystko to stawia film w rzędzie dzieł zasłużenie zapisanych w historii kinematografii.
„ Narodziny gwiazdy” 1954
George Cukor
Historia hollywoodzkiego gwiazdora, "cichego alkoholika" Normana Maine'a, i jego poświęcenia dla śpiewaczki Esther, której pomagał zostać wielką gwiazdą. Jednak uczennica przerosła samego mistrza, w wyniku czego Norman zaczął się coraz bardziej staczać...
Gangsterskie ikonografie musicalowe - wyrażona nostalgicznośc, tajemniczość, świat jest sceną, należy do tych, którzy umieją śpiewac i tańczyc
W końcu musical przestaje trwac jako gatunek filmowy,
Bob Fosse - reżyser, choreograf, tancerz i aktor, zdobywca Oscara za film Kabaret.
Doris Day - piosenkarka i aktorka filmowa, ukochana Ameryki
1