Zmiany w systemie wyborczym a ewolucja systemu politycznego we Francji/ Włoszech.
Francja
IV Republika Francuska - system wyborczy proporcjonalny do Zgromadzenia Narodowego, duże rozdrobnienie sceny politycznej, typowy system wielopartyjny
V Republika Francuska - system wyborczy większości bezwzględnej do Zgromadzenia Narodowego, jedynie raz w 1986 roku powrócono do systemu proporcjonalnego, co doprowadziło do rozproszenia sił politycznych w tej izbie i doprowadziło do jej rozwiązania zaledwie po 2 latach funkcjonowania, system dwublokowy
Wprowadzony większościowy system wyborczy do Zgromadzenia Narodowego ,a także powszechny wybór prezydenta z dopuszczalnością jedynie dwu kandydatur w drugiej turze, stały się czynnikiem wymuszającym tworzenie rozmaitych porozumień wyborczych, a nawet łączenia się partii wyborczych, co też powoduje ewolucję systemu partyjnego w kierunku „dwublokowym”. W Zgromadzeniu Narodowym stale funkcjonuje od 5 do 7 partii lub grup politycznych , charakteryzują się one względnie stałą tendencją współpracy międzypartyjnej, przejawiających się w sojuszach wyborczych, wystawianiu wspólnych kandydatur na urząd prezydencki, trwałych koalicjach rządowych.
Włochy
II 1948 (uchwalenie ordynacji wyborczych do parlamentu włoskiego) - 4 VIII 1993 :
I Republika Włoska
Członków Senatu wybierano wg systemu mieszanego a wybory do Izby Deputowanych były oparte na systemie proporcjonalnym. Taki system wyborczy skutkował
rządami koalicyjnymi o bardzo małej trwałości - stąd liczne upadki gabinetów (ok. 50 do 1995 r.), przesilenia rządowe, poszukiwanie sojuszników, przy czym zawsze w skład tych koalicji wchodziła Chrześcijańska Demokracja, nie było możliwości innej konfiguracji ( okres tzw. „zablokowanej demokracji” )
Po reformie z 4 VIII 1993 roku:
Okres po reformie nazywany przez publicystów włoskich II Republiką Włoską
Obie izby parlamentu wybierane są w wyborach powszechnych, równych, bezpośrednich, w głosowaniu tajnym. 75% mandatów w obu izbach obsadzane jest większościowo w okręgach jednomandatowych, 25% proporcjonalnie w okręgach wielomandatowych. Jest 27 sztucznie wytyczonych okręgów w wyborach do Izby Deputowanych, a w wyborach do Senatu okręgami są regiony.
Po reformie łatwiejsze jest zawieranie sojuszy wyborczych, znajdujących swe przedłożenie w sojuszach rządowych. Rzadziej też następują kryzysy gabinetowe ,a koalicje rządowe okazują się bardziej trwałe
W efekcie zmiany systemu wyborczego od 1994 r. scenę polityczną Włoch tworzyły trzy niejednolite bloki partyjne, a od 2001 r. mamy do czynienia ewaluacją w kierunku dwublokowym ( Drzewo Oliwne, przemianowane w ostatnich wyborach na Unię i Dom Wolności) i kilkoma partiami znajdującymi się poza blokami (poza tym we Włoszech jest jeszcze kilkanaście partii bez większego znaczenia politycznego).