Państwo Mieszka I a Cesarstwo Niemieckie.
Stosunek Mieszka do cesarstw dowodził jego wielkiej przezorności i mądrości. Samo porównanie potencjałów ludnościowego, ekonomicznego i militarnego świadczy o wielkiej przewadze silnej monarchii niemieckiej nad powstającym dopiero państwem polskim.
Pierwsza wzmianka o Mieszku I pochodzi z Dziejów saskich Widukinda z 963 roku. Wspomina ona o księciu Mieszku władającym Słowianami, którzy nazywają się „Licicaviki”. W dalszej części fragmentu kroniki podana jest informacja o komesie Wichmanie, mający w tymże roku dwukrotnie walczyć z Mieszkiem I, a w jednej z bitew zginął nie określony z imienia brat polańskiego władcy.
Prawdopodobnie ok. 963 w czasie walk z Wieletami o panowanie nad ziemiami Pomorza Zachodniego Mieszko I wszedł w sojusz z cesarzem Ottonem I.
W 967 dochodzi do generalnego starcia z Wichmanem ( przewodzi grupie najemników niemieckich, Wolinian i innych) w okolicach Pyrzyc z grupą polańskich wojów i jazdą konną czechów pod wodzą samego Mieszka I.
Kończy się ona definitywnym zwycięstwem polan, sam niemiecki awanturnik ponosi śmierć w niedalekich lasach.
Kronikarz Widukin nazywa w tym czasie Mieszka „przyjacielem cesarza” („amicus imperatoris”), a późniejszy dziejopisarz niemiecki biskup Thietmar, określa go „wierny cesarzowi” („imperatori fidelis”).
W tym czasie Mieszko nie było trybutariuszem cesarskim ze swego państawa, lecz tylko z terenów opanowanych do rzeki Warty, czyli ówczesnej wschodniej granicy tzw. Połabi uzależnionej od potężnego Ottona I.
972- wybucha zbrojny konflikt między Mieszkiem I a margrabią marchii wschodniej Hodonem. Bezpośrednią przyczyną stała się najpewniej sprawa plemienia Wolinian, jednego z ostatnich niezależnych plemion pomorskich, które ziemie zamierzał włączyć do swojego państwa Mieszko I.
Zaniepokoiło to margrabiów nadgranicznych obawiających się nadmiernego wzrostu potęgi mieszkowej i przybliżenia granicy jego księstwa bliżej kontrolowanej przez nich Połabi.
W drodze na Pomorze wojska Hodona zmuszone zostały do stoczenia bitwy pod Cedynią. Batalia zakończyła się druzgoczącym zwycięstwem Polan, ale poległ główny inicjator zwycięstwa brat Mieszka, Czczibór.
Sytuacja jaka zaistniał po tej bitwie zaniepokoił bawiącego w Italii Ottona I. Rozkazał wstrzymać działania wojenne obu stronom konfliktu i zapowiedział rozpatrzenie sprawy po swoim powrocie do Niemiec.
W rok później na zjeździe w Kwedlinburgu, stawił się Mieszko wraz ze swoim synem Bolesławem i Hodon. Według Rocznika ałatajskiego Bolesław miał pozostać w cesarstwie jako zakładnik, będąc gwarantem pokoju ze strony Mieszka I.
Po śmierci Ottona I Mieszko dołączył do grupy panów niemieckich oraz księcia czeskiego Bolesława II, sprzeciwiający się nowemu cesarzowi Ottonowi II i dlatego wysunęli kontrkandydata w osobie księcia bawarskiego Henryka Kłótnika.
Spowodowało to znaczne zamrożenie stosunków polsko-niemiecki, chociaż nie potwierdzają tego żadne wzmianki, prawdopodobnie w latach 973-979 trwały nadgraniczne walki między Mieszkiem I a margrabiami.
Dopiero w 979 sam cesarz wyprawił się przeciw Mieszkowi, ale nie odniósł żadnego znaczącego sukcesu.
Według Roczników biskupstwa w Cambrai, zawarto wówczas układ na mocy ,którego wzajemne stosunki wyraźnie poprawiły się. Powszechnie wiadomo, że w jego wyniku Mieszko I pojął za żonę byłą zakonnicę Odę, będącą córką margrabiego Marchii Północnej- Dytryka ( Piękna czeska zmarła dwa lata wcześniej).
W 983 po śmierci Ottona tradycyjnie rozpoczyna się walka o tron cesarski między nieletnim synem poprzedniego cesarza Ottonem III, a „niezłomnym „ księciem Henrykiem Kłótnikiem. Staje się rzecz niespodziewana Mieszko nie wykorzystuje zaistniałej sytuacji, a zachowuje przyjazną neutralność.
Dochodzi nawet do tego, że w 985 wspiera Sasów w ich wyprawie przeciw zbuntowanym Wieletom i Obodorzycom.
W 986 kontynuuje swoją przyjazną politykę względem swojego zachodniego sąsiada, czego wyrazem jest przekazanie Ottonowi III wraz z wieloma darami, Wielbłąda?
W trakcie wojny polsko-czeskiej z 990, cesarzowa Teofano przysłał Mieszkowi jako wiernemu przyjacielowi cesarstwa niewielką pomoc zbrojną.
W 991 Mieszko, wraz z innymi władcami, zjawił się w Kwedlinburgu, gdzie złożył dary cesarzowi Ottonowi III.
Tak przedstawia się spokojna i rozważna polityka Mieszka I wobec cesarstwa Ottonów, dzięki której udało mu się włączyć do swojego państwa ziemie w dorzeczu górnej Wisły i Odry, zapewniając jednocześnie duży zakres suwerenności.