Pan Cezary

Pan Cezary, mąż przedziwnej pani Klary - zgubił swoje okulary,
szuka wszędzie już od rana, to jest sprawa niesłychana.

Biega w kółko jak szalony, może to zabiegi żony?

Już na szafę chciał się wdrapać, już żyrandol zaczął łapać,

już wyrzucił wszystko z półek i obejrzał mysią dziurę,

zajrzał także do komody, i do dzbanów pełnych wody,

był też w kuchni i na strychu, ale ciągle bez wyników.

Oj! zasmucił się Cezary, nie uniknie chyba kary,

nie pamięta nic od wczoraj i do tego boli głowa.

Pobiegł w końcu do żoneczki

- żonko moja, piękna, miła - bądź ty dzisiaj litościwa

(chciał wystrugać tam wariata, no bo przecież biega w gatkach)

mówi cicho:

- chciałem obrać ci ziemniaczki, zrobić kaczkę i buraczki,

lecz źle widzę już od rana i nie będzie dla nas dania,

chciałem też odkurzyć kąty, nalać kwiatom świeżej wody,

iść do ptactwa, i na ryby, dom posprzątać, być dziś miłym,

lecz jak mogę, jak kochana, gdy nie widzę już od rana?

Widzę tylko jak się krzątasz, czy to świątek, czy sobota,

widzę jednak tu rozgardiasz, czy ty żonko - na coś wpadłaś?

Powiedz wreszcie moja miła - co ty z nimi żeś zrobiła,

pewnie skryłaś gdzieś przede mną, lecz nie jesteś przecież wredną,

okulary są potrzebne, zanim utnę sobie drzemkę.

Na to żona:

- Ach ty draniu, ty łobuzie powinieneś dostać w buzie,

jakim prawem psujesz nerwy i powiadasz jakieś bzdety?

Znów zbłądziłeś przed wieczorem, położyłeś pod oborę,

przytaszczyłam ciebie sama i kompresy dałam z rana,

ty wciąż kiepsko rozumujesz, i po domu wciąż się snujesz,

co widnieje na twym licu, czyżby było to dla picu?

Widzisz dobrze już od rana, teraz padnij na kolana,

proś o litość, przebaczenie, bo popadasz w otępienie.

Okulary masz na nosie,

co tak patrzysz…,

- no i proszę!

2.01.2009

---