1.Silnik o zapłonie samoczynnym (znany powszechnie jako silnik wysokoprężny lub silnik Diesla, ZS) Silnik czterosuwowy wysokoprężny- silnik cieplny spalinowy tłokowy o spalaniu wewnętrznym, w którym ciśnienie maksymalne czynnika jest znacznie większe, niż w silnikach niskoprężnych (z zapłonem iskrowym), a do zapłonu paliwa nie jest wymagane żadne zewnętrzne źródło energii, ma miejsce zapłon samoczynny.
Zasada działania : Ssanie - Do cylindra, w wyniku przesuwania się tłoka i wystąpienia dzięki temu podciśnienia, zasysane jest z otoczenia czyste powietrze. Suw ssania kończy się zamknięciem zaworu ssącego (silnik czterosuwowy) lub przesłonięciem kanału dolotowego (silnik dwusuwowy).
Sprężanie - Zassane do cylindra powietrze (o temperaturze zbliżonej do temperatury otoczenia) jest następnie sprężane w wyniku ruchu tłoka w stronę głowicy przy zamkniętych zaworach. Podczas sprężania rośnie intensywnie temperatura powietrza do bardzo wysokiej wartości.
Praca (ekspansja) -Temperatura powietrza pod koniec sprężania jest tak wysoka, że możliwy jest zapłon wtryśniętej dawki paliwa do przestrzeni nad tłokiem znajdującym się w pobliżu górnego martwego położenia. Paliwo wtryskiwane jest pod wysokim ciśnieniem (zob. hydrauliczny system wtrysku paliwa), dzięki czemu uzyskuje się dobre rozpylenie paliwa. Bardzo małe krople paliwa otoczone gorącym powietrzem szybko odparowują, a pary paliwa, dzięki dużej turbulencji, dobrze mieszają się z powietrzem tworząc jednorodny gaz palny. Gaz ten ulega samozapłonowi wywołanemu wysoką temperaturą. W wyniku spalania silnie rośnie temperatura gazu. Spalanie rozpoczyna się, gdy tłok znajduje się w pobliżu górnego położenia zwrotnego tłoka. Jest to początek ekspansji czynnika roboczego i wykonywania pracy. Początkowo, wraz ze wzrostem temperatury, rośnie także ciśnienie czynnika, lecz wzrost prędkości poruszania się tłoka powoduje, że ciśnienie zaczyna maleć, a rośnie objętość właściwa gazu. Spalanie kończy się jeszcze w czasie ruchu tłoka w stronę DMP.
Wydech -Gdy tłok znajduje się w pobliżu dolnego martwego położenia, następuje otwarcie zaworu wylotowego. Ponieważ ciśnienie gazu w cylindrze jest wyższe od ciśnienia otoczenia, następuje wylot gazu do otoczenia. Zawór ten jest otwarty także podczas ruchu tłoka w kierunku głowicy i prawie wszystkie gazy spalinowe zostają wydalone z cylindra.
Czterosuwowe silniki niskoprężne
W czterosuwowym silniku gaźnikowym do cylindra zasysana jest w czasie suwu ssania mieszanka wytworzona w specjalnym urządzeniu - gaźniku. Składa się ona z pary i drobnych kropelek paliwa wymieszanych z powietrzem. W czasie następnego suwu mieszanka ta zostaje sprężona, wzrasta jej ciśnienie i temperatura. Pod koniec suwu sprężania miedzy elektrodami świecy zapłonowej przeskakuje iskra elektryczna, zapalająca przygotowaną mieszankę. Płomień szybko rozchodzi się po całej przestrzeni spalania, ciśnienie gazów wzrasta do 30-50 kg/cm2, a temperatura podnosi się do 1800-25000C.
Suw pracy i wydechu przebiega w silniku gaźnikowym identycznie, jak w silniku wysokoprężnym.
Obciążenie silnika gaźnikowego reguluje się ilością doprowadzanej do cylindra mieszanki paliwa z powietrzem. Skład mieszanki, tj. stosunek ilości paliwa i powietrza, jest prawie stały, co jest niezbędne, aby był możliwy zapłon mieszanki od iskry świecy.
Silnik wankla(silnik benzynowy) - Silnik z tłokiem obrotowym jest to silnik spalinowy, w którym tłok obraca się wewnątrz cylindra. Silnik ten opatentował Felix Wankel
Zmianę objętości roboczej uzyskuje przez mimośrodowe umieszczenie najczęściej trójkątnego tłoka w eliptycznym cylindrze.
Powstało wiele koncepcji i konstrukcji, ale jedyną produkowaną i najbardziej znaną konstrukcją jest silnik Wankla. W tym silniku tłok w kształcie zbliżonym do trójkąta (trójkąt Reuleaux o lekko "spłaszczonych" krawędziach) (1), mimośrodowo umieszczony w epitrochoidalnym korpusie (2), obracając się tworzy komory: ssawną, sprężania, rozprężania (pracy) i wydechową. W zależności od kąta obrotu tłoka komory te zmieniają kształt i objętość. W czasie jednego obrotu wału, silnik wykonuje 3 cykle pracy - ssanie, sprężanie, wydech - silnik dwusuwowy wykonuje w czasie jednego obrotu wału jeden cykl pracy, czterosuwowy zaś na jeden cykl pracy potrzebuje dwóch obrotów wału. W momencie, gdy mieszanka paliwowo-powietrzna jest maksymalnie sprężona następuje zapłon. Mieszanka paliwowo-powietrzna dostarczana jest przez kanał doprowadzający (3), a spaliny odprowadzane przez kanał odprowadzający (4). Przeniesienie ruchu tłoka na wał odbywa się przez przekładnię zębatą o zazębieniu wewnętrznym. Przy czym koło zębate większe jest częścią tłoka, a mniejsze częścią wału napędowego
Silnik dwusuwowy niskoprężny jest to silnik spalinowy, w którym cztery fazy pracy (ssanie, sprężanie, praca i wydech) wykonywane są w ciągu dwóch suwów (od górnego do dolnego skrajnego położenia) tłoka.
Silnik dwusuwowy może być zarówno silnikiem o zapłonie iskrowym, jak i o zapłonie samoczynnym.
• Suw sprężania - w pierwszej fazie suwu sprężania następuje "przepłukanie" przestrzeni roboczej silnika (1). Wtedy to spaliny powstałe w poprzednim cyklu pracy są wytłaczane przez kanał wydechowy (2), jednocześnie do przestrzeni roboczej przez kanał międzykomorowy (3) napływa mieszanka paliwowo-powietrzna zgromadzona wcześniej w przestrzeni korbowej silnika (4). W dalszej fazie suwu sprężania tłok. (5), pełniący także rolę zaworu, zamyka kanał wydechowy i międzykomorowy, odsłaniając jednocześnie kanał ssawny (6). W czasie sprężania mieszanki w komorze spalania, świeża porcja mieszanki paliwowej napływa przez kanał ssawny do przestrzeni korbowej silnika.
• Suw pracy - Przed dojściem do górnego martwego położenia tłoka następuje zapłon paliwa, które gwałtownie rozprężając się powoduje ruch tłoka w dół do dolnego skrajnego położenia. W końcowej fazie tego suwu odsłaniany jest kanał wydechowy i spaliny zaczynają opuszczać przestrzeń roboczą. Cykl się powtarza
Silnik czterosuwowy to silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym wykorzystywany w samochodach, ciężarówkach, motocyklach oraz wielu innych maszynach. Nazwa odnosi się do czterech faz, które zachodzą podczas działania: wpływu paliwa, sprężenia, zapłonu i wydmuchu spalonego paliwa powstałego podczas dwóch okrążeń wału korbowego na cykl pracy w Cyklu Otto oraz silniku Diesla. Cztery kroki w cyklu są często nieformalnie przedstawiane jako "ssanie, sprężanie, wybuch, podmuch". Zatem silnik czterosuwowy to silnik, którego tłok wykonuje cztery ruchy posuwiste w jednym cyklu roboczym.
2.Zawory hydrauliczne- oddziaływują na kierunek, wartość i ciśnienie objętościowego przepływu cieczy(strumień objętości) i przez to sterują położeniem, prędkością i siłą siłownika lub momentem silnika.
Zawory gniazdowe- mają gniazdo z pierścieniową powierzchnią styku i element zamykający w kształcie grzybk, talerzyka, kulki lub stożka.
Właściwości zaw.gniazdowych: zamykają szczelnie, maja minimalne przecieki, są dostosowene też do cieczy HF( hydrauliki wodnej), są nie wrażliwe na zanieczyszczenia, do przesterowania potrzebne są znaczne siły.
Zawory suwakowe- zamykają i otwieraja kanały za pomocą cylindrycznej powierzchni suwaka, która jest przesuwana po wywierceniach lub wytłoczeniach w korpusie zaworu. Krawędzie suwaka przesuwające się po kanałach dopływowych zaworu nazywa się krawędziemi sterującymi.
Właściwości zzaworów suwakowych: na powierzchcie czołowe suwaka nie działa ciśnienie,a za temmożna go przesuwać małą siła, za pomocą prostych konstrukcyjnych przedsięwzięć mogą spełniać inne zadania, za względu na luz promieniowy występuja przecieki, na krawędziach streujących powstaja za względu na duże prędkości pzrepływu znaczne siły wynikające ze zmiany pędu cieczy.
3. Sprzęgła- łączą dwa wały, przekazują moc z jednego wału na drugi, najczęściejsłużą do połączenia silnika z wałem mechanizmu napędowego.
Sprzęgła: włączalne(rozłączne), stałe(nierozłączne)
Sprzęgła włączalne: spoczynkowe, ruchowe.
Sprzęgła ruchome: jednotarczowe, gładkie płaskie tarczowe, rowkowo płaskie tarczowe, sprzęgło wielopłytkowe
Sprzęgła stałe: sztywne, podatne
Sprzęgła sztywne: tulejowe, tulejowo kołkowe
Sprzęgło tarczowe - sprzęgło przymusowe, sztywne, stałe. Człon czynny i bierny są kolistymi tarczami (1), których piasty (2) zainstalowane są na wałach przy użyciu połączenia wpustowego (3). Oba człony połączone są sztywno za pomocą radialnie usytuowanych śrub (4). Śruby są wstępnie zaciśnięte tak, by pomiędzy członami sprzęgła powstało połączenie cierne wystarczające do przeniesienia obciążenia.
4. Przekładnia- urządzenie przenoszące ruch między dwoma wałami, z jednoczesną zamianą parametrów tego ruchu. Rodzaje przekładni: zębate, cierne, cięgnowe.
Przekładnie zębate: o zazębieniu wewnętrznym, o zazębieniu zwenetrznym
Koła zębate: walcowe, stożkowe, ślimakowe.
Koła zębate: o zębach prostych, śrubowych, daszkowych, łukowych.
Parametry koła zębatego: szerokość wrębu zębów(e), grubość zęba(s), podziałka(t).
Rodzaje zębów: normalne, niskie, wysokie.
Zęby normalne: wysokość stóp 0,4t, wysokość głów 0,3t, szerokość wrębu 21/40·t, grubość zęba 19/40∙t
5. Eżektor- urządzenie wywołujące spadek ciśnienia statycznego w rurociągu, w celu umieszczenia w tym rurociągu dodatkowej porcji gazów lub jakiegoś materiału.
Spadek ciśnienia statycznego wywołany jest specjalnym przewężeniem, w którym następuje wzrost prędkości gazu zgodnie z prawem Bernoulliego, a co za tym idzie miejscowy wzrost ciśnienia dynamicznego i spadek ciśnienia statycznego.Urządzenie znajduje szerokie zastosowanie w wszelkiego rodzaju przenośnikach pneumatycznych, umożliwiając załadunek do nich np. ziaren zbóż i ich przemieszczanie razem z cząsteczkami powietrza.
6. Sprzęgło hydrokinetyczne to sprzęgło, w którym ruch obrotowy z elementu czynnego do biernego jest przenoszony za pośrednictwem cieczy, przeważnie oleju lub wody. Zazwyczaj stosowane jest w celu regulacji prędkości obrotowej elementu biernego poprzez zmianę ilości cieczy pośredniczącej lub odległości elementu biernego od czynnego. Jest najpowszechniejszym rodzajem przekładni hydraulicznej, stosowanym np. do przenoszenia napędu w pojazdach silnikowych (maszynach roboczych ciężkich), czy do regulacji prędkości obrotowej dużych pomp wirowych. Jest odporniejsze na przeciążenia od sprzęgła suchego (tarczowego), ponieważ nie istnieje możliwość przegrzania elementów przekazujących napęd (na przykład tarcz ciernych).
Zalety: łagodny rozruch, częściowe wyrównanie obciążeń napędów w układach wielonapędowym, chroni przed przeciążeniem, zmniejsz wpływ siły dynamicznej.
Wady: duzy moment rozruchu, konieczność okresowego dopełniania sprzęgła cieczą, duże wymiary przy przenoszeniu dużych momentów obrotowych, zmniejszenie sprawności mechanizmu napędowego.
7. Hamulce: podział ze względu na element cierny: klockowe(jednoklockowe, dwuklockowe), szczękowe(bębnowe), taśmowe, tarczowe
Podział hamulców ze względu mechanizmuuruchamiającego: mechaniczne, hydrauliczne, elektryczne, pneumatyczne.
Hamulec tarczowy-Zasada działania: do bocznych powierzchni osadzonej na osi koła wirującej tarczy( często zaopatrzonej w otwory chłodzące) dociskane są systematycznie z obu stron elementy cierne.
Hamulec pneumatyczny- podobny konstrukcją do hamulca hydraulicznego( konstrukcja odwrotna).Ciśnienie w układnie utrzymuje siłownik przy kołach w pozycji spoczynku. Spadek ciśnienia( uzyskiwany poprzez otwarcie zaworu przez kierującego pojazdem) powoduje mechaniczne( zwykłe za pomocą układu sprężyn) uruchomienie hamulca.
Hamulec klockowy - hamulec, w którym elementem hamującym są klocki dociskane promieniowo do obwodu hamowanego koła.
Klocki hamulcowe mogą być wykonane z tworzyw sztucznych (w hamulcach obrabiarek), z mieszanki ciernej (w rowerach) lub z żeliwa (w zestawach kolejowych).
Hamulce klockowe mogą być uruchamiane ręką operatora działającą bezpośrednio na dźwignię hamulca (w rowerze), za pośrednictwem korby (hamulce postojowe w wagonach), siłownikiem pneumatycznym podciśnieniowym (w pociągach) lub siłownikiem elektromagnetycznym (w obrabiarkach).
Hamulce jednoklockowe posiadają tylko jeden klocek hamulcowy (np w rowerze). Nacisk klocka na koło powoduje powstanie dużej siły przenoszącej się na wał lub oś hamowanego koła.
Hamulce dwuklockowe (na przykład w pociągach) posiadają dwa klocki rozmieszczone symetrycznie. Ich naciski wzajemnie równoważą się nie powodując dodatkowych obciążeń wału lub osi.
8.Opryskiwacze Podział:
Opryskiwacze ciągnikowe: budowa- rama, podwozie opryskiwacza, zbiorniki, pompa, filtry, mieszadło, zawory sterujące,monometr.
Rodzaje: rozpylacze( ciśnieniowe, pneumatyczne, ciśnieniowo-pneumatyczne, rotacyjne, w polu elektrycznym).
Opryskiwacze ręczne i silnikowe: plecakowe( plcakowe ręczne, plecakowe motorowe), wózkowe i stacjnarne, wytwórnice aerozoli.
9.Opryskiwacz plecakowy- Opryskiwacz Sano składa się ze zbiornika z polietylenu o pojemności 20 litrów, pompy, lancy, dźwigniowego układu napędu pompy, podstawy zbiornika i pasów nośnych. Dźwignię napędową pompy można przestawiać na lewą lub na prawą stronę, co znakomicie ułatwia pracę w dłuższym czasie roboczym. Pompa osadzona jest w otworze użeberkowanego dna zbiornika. Stanowi ona jednolity zespół z powietrznikiem, którego części połączone ze sobą nierozłącznie na gwint i klej. Po napełnieniu opryskiwacza cieczą i założeniu na plecy, jedną ręką ujmuje się lancę a drugą przesuwa dźwignię pompy. Gdy dźwignię przesuwamy w górę, nurnik pompy wysuwa się z cylindra i powoduje zassanie cieczy ze zbiornika przez filtr ssący, przewód ssący i zawór ssący do cylindra. Ruchem dźwigni w dół wciskamy nurnik z powrotem w głąb cylindra pompy (w górę), wytłaczając ciecz z cylindra przez zawór tłoczący do powietrznika i jednocześnie przewodem tłoczącym dalej przez filtr tłoczący znajdujący się w rękojeści lancy do końcówki rozpylającej.
10.Osie i wały-części maszyn najczęściej w kształcie wydłużonych walców osadzonych w łożyskach, podtrzymujące inne części maszyny.Zamocowane są na nich: koła zębate, koła pasowe, dźwignie,bębny.
Osie- podtrzymują części maszyn, przenoszą obciążenia poprzecznei momenty zginające, nie przenoszą momentu obrotowego.
Osie: a)ruchome( obracają się wraz z częściami na nich osadzonymi np. osie wagonów kolejowych)
b) nie ruchome( obracają się tylko osadzone na nich części np. osie wozów)
Wały- wykonuja ruch obrotowy, służą do przenoszenia momentu obrotowego.Podział: proste( gładkie, kształtowe), korbowe, wykorbione
różnica: wały przenoszą momenty obrotowe i siły a osie tylko siły.
11. Silnik hydrauliczny - silnik zamieniający energię potencjalną lub/i kinetyczną cieczy w energię mechaniczną. Zasada jego działania jest odwrotnością pracy pompy hydraulicznej - zamienia on wysokie ciśnienie na siłę mechaniczną w ruchu obrotowym. Elementy robocze są takie same jak w pompie hydraulicznej, dlatego też stosowane są silniki hydrauliczne zębate i wielotłoczkowe. Konstrukcja silnika pozwala na wykorzystanie go jako urządzenia zasilającego.Wytwarza on wtedy ciśnienie niezależnie od kierunków obrotów wałka napędowego.
Silniki hydrauliczne dzielą się na:
* silniki hydrostatyczne, w których na energię mechaniczną zamieniana jest energia potencjalna (ciśnienia) cieczy,
Silnik hydrostatyczny - silnik hydrauliczny zamieniający energię potencjalną cieczy w energię mechaniczną.
Silniki hydrostatyczne, ze względu na rodzaj ruchu elementu roboczego dzielą się na:
- silniki o ruchu posuwistym - siłowniki hydrauliczne
-silniki hydrostatyczne obrotowe
* silniki hydrokinetyczne, w których na energię energię mechaniczną zamieniana jest energia kinetyczna (przepływu) cieczy.
Silnik hydrokinetyczny - silnik hydrauliczny zamieniający energię kinetyczną cieczy w energię mechaniczną.Silnikami hydrokinetycznymi są:
- koło wodne
-turbina wodna
Silniki szybkoobrotowe- do tych silnikówz zaliczamysilniki: zębate, łopatkowei osiowe silniki tłokowe.
Silniki zębate o zazębieniu zewnetrznym można zasilać ci…śnieniem do 250 barów.Są to rozwiązania tanie, proste, małogabarytowe i nie wymagają konserwacji. Wadą jest ich niska sprawność i znaczna hałaśliwość. Nie mogą ruszyć pod obciążeniem.
Silniki łopatkowe są lepsze od zębatych w przypadku duzych chłonności. W rozwiązaniach konstrukcyjnych z czterema komorami ciśnieniowymi, które są rozmieszczone parami naprzeciw siebie, wartość natężenia przepływu może być stopniowana skokowo.
Silniki tłokowe są zbudowane ze skośnej osi lub skośną tarczą. Maja wysoką sprawność, są dostosowane do wysokich obrotów i wysokich ciśnień. Jeżeli są wykonane jako silniki nastawiane, to mogą być łączone z pompami o zmiennej wydajności i tworzyć w układzie zamknietym tzw. Przekładnie hydrauliczne.
Silniki wolnoobrotowe ze względu na korzystny przebieg charakterystyki momentu obrotowego ,są lepsze od napedów mechanicznych lub elektrycznych. Moment obrotowy ma już w czasie postoju maksymalna wartość i pozostaje prawie stały w całym zakresie zmian obrotów.Wartość momentu obrotowego zależy od wartości ciśnienia roboczego.
12. Właściwości cieczy hydraulicznych: Lepkość, odporność na utlenianie, ochrona przed korozją, własności smarne,stabilność termiczna, filtrowalność,wygląd oleju, zdolnośc do wydzielania powietrza, zdolność do deemulgowania.
13. Układ zapłonowy w pilarce- ma za zadzanie dostarczenie prądu do świecy zapłonowej, aby mieszanka paliwowo-powietrzna w cylindrze uległa zapaleniu odiskry elektrycznej za każdym razem, gdytłok znajduje się w położeniu górnym.
Świeca zapłonowa- jej zadaniem jestwytworzenie iskry elektrycznej.Składa się z : izolato, korpus, elektroa centralna, elektroda boczna.
14.Urządzenie rozruchowe w pilarce.Może ono mieć różna konstrukcje, lecz wszystkie posiadają system sprężynowy, który powoduje zwijanielinki na kółku linowym.Sprężyna powrotna przymocowana jest do kółka linowego i do pokrywy. Która stanowi obudowę urządzenia rozruchowego.
15Sprzęgło w pilarce- Przenoszenie energii z koła linowego na koło zamachowe silnika nastepuje poprzez sprzęgło, które może składac się z zabieraków iwychwytników.Sprzęgło jest tak skonstruowane ,że wyłącza się w czasie uruchomienia silnika.
16. Gaźnik
Praca gaźnika na wolnych obrotach: Na wolnych obrotach przepustnica mieszanki jest prawie całkowicie zamknięta, zassane powietrze przemieszcza się częścieowo poprzez przepustnicę , częscioweo poprzez dyszę-L. Zawór w dyszy-H zapobiega przedostawaniu się powietrza do komory membranowej
Praca gaźnika na średnich obrotach: poprzez dodanie gazu otwiera się przepustnia mieszanki i paliwo przedostaje się dodyszy-L. Dlategoteż stosunek zmieszania na średnich obrotach reguluje się śróbą-L.Dopiero przy pzrechodzeniu na wyższe obroty silnika, paliwo jest porywane z dyszy głównej-H.
Praca gaźnika na wysokich obrotach: na wysokich obrotach( pełnym gazie) przepustnica mieszanki znajduje się w pozycji poziomej i ta duża ilość powietzra, która przemieszcza się poprzez gaźnik zwiększa swoją szybkość przemieszczania w przewężeniu, gdzie znajduje się dysza- H. Zwiększona prędkość przemieszczania się powietrza powoduje powstanie podciśnienia w zwężce przez co poprzez dysze główna przedostaje się maksymalna ilośc paliwa.
Opryskiwacze z PSP wykorzystują strumień powietrza jako nośnik kropel efektywnie przeciwdziałający ich znoszeniu przez wiatr, a także jako bezkontaktowy rozchylacz łanu roślin i czynnik wspomagający równomierne nanoszenie cieczy użytkowej na wszystkie części warzyw. Opryskiwacze te są szczególnie użyteczne do zwalczania uciążliwych patogenów i szkodników występujących na trudno dostępnych i wrażliwych częściach roślin, takich jak podstawa roślin (np. zgnilizna pierścieniowa i zgorzel podstawy łodygi na pomidorach), szyjka cebuli (np. zgnilizna szyjki) czy dolne strony liści (np. mączniak rzekomy, przędziorki, mszyce, wciornastki). Pomocniczy strumień powietrza uniezależnia opryskiwanie roślin od wiatru i częściej, niż w przypadku techniki konwencjonalnej, pozwala na przeprowadzenie zabiegów w optymalnym terminie, minimalizując tym samym szkody wyrządzane przez agrofagi. Dodatkowo umożliwia zastosowanie rozpylaczy drobnokroplistych niemal w każdych warunkach. Drobne krople cieczy użytkowej są znacznie lepiej zatrzymywanie na powierzchniach roślin pokrytych substancją woskową, która powoduje spływanie kropel średnich i grubych. Ma to szczególne znaczenie w ochronie warzyw kapustnych, cebulowych oraz grochu. Odchylenie strumienia powietrza od pionu (rys.) i skierowanie kropel cieczy pod pewnym kątem ułatwia ponadto nanoszenie preparatów na pionowe powierzchnie roślin. W połączeniu z drobnymi kroplami jest to najskuteczniejszy sposób nanoszenia środków chemicznych na liście cebuli czy pora, które trudno adsorbują krople opadające pionowo podczas opryskiwania konwencjonalnego. Odpowiednio dobrana prędkość i kierunek strumienia powietrza umożliwia także naniesienie cieczy użytkowej na dolną stronę przylegających do gleby liści ogórków i innych warzyw dyniowatych, ułatwiając zwalczanie, na przykład mączniaka rzekomego czy przędziorków.