PODRÓŻ DO ŚRODKA ZIEMI
Zewnętrzna skorupa Ziemi jest strukturą złożoną stanowiącą fragment litosfery. Na kontynentach skorupę tworzą w 92 proc. Skały wulkaniczne i metamorficzne, granitowe, oraz w 8 proc. skały osadowe. Pod rozległymi obszarami równin, takimi jak prerie Ameryki Północnej, skorupa ma 30 - 35 km grubości. Jednakże pod łańcuchami górskimi jej grubość zwiększa się nawet do 80 km. Z kolei skorupa pod oceanami zbudowana jest w dużej (ilości) mierze z bazaltów pokrytych jedynie cienką warstwą osadu i osiąga zaledwie 5 km grubości. Skorupę oddziela od następnej części płaszcza strefa zwana nieciągłością Mohorovicicia; w niej właśnie pierwotne fale sejsmiczne trzęsienia ziemi gwałtownie przyspieszają. Płaszcz sięga na głębokość 2900 km. Górna jego część ma formę stałą, lecz na głębokości 75 - 250 km występuje półpłynna strefa przejściowa (astenosfera). Niżej położona warstwa płaszcza ma ponownie formę stałą i zwana jest mezosferą. Pod płaszczem znajduje się jadro. Jego zewnętrzna warstwa - o grubości ok. 2100 km - jest ciekła i najprawdopodobniej stanowi mieszaninę niklu z żelazem. Ciągły ruch, w jakim się znajduje, powoduje powstanie prądu elektrycznego, który tworzy pole magnetyczne Ziemi. Wewnętrzne jadro Ziemi o średnicy 2740 km jest przypuszczalnie znajdującą się w stanie stałym skrzepniętą kulą stopu miklu i żelaza, ściśniętą do niewyobrażalnej wręcz gęstości przez ciśnienie 3800 ton na 1 cm2 w temperaturze ok. 40000C.