STEFAN ŻEROMSKI - POPIOŁY
GENEZA POPIOŁÓW I PRACA NAD NIMI
pisarstwo Żeromskiego było ściśle związane z jego życiem, silnie na nie oddziaływało (nazwał syna Adam Rafał - z miłości do Mickiewicza i jak bohatera Popiołów, świadczy to też o związkach powieści z romantyzmem)
Żeromski przejął od Mickiewicza idee walki o niepodległość (w zagranicznej bibliotece porządkował zbiory Wieszcza 1892-1896), dlatego w O żołnierzu tułaczu podjął wątek wali u boku Napoleona, głoszenie wolnościowych haseł w Polsce za które czekała śmierć i powtórzył te elementy fabuły w Popiołach
Popioły miały być częścią cyklu z dziejów polskich walk narodowowyzwoleńczych (Rozdziobią nas kruki wrony, O żołnierzu tułaczu, Popioły, Echa leśne, Sułkowski, Wierna rzeka i inne niedokończone lub tylko zaplanowane utwory np. o Maurycym Mochnackim)
po ukończeniu pisania Ludzi bezdomnych u schyłku 1899 zabrał się zaraz do pracy nad Popiołami, które od dłuższego czasu miał w głowie (od jesieni 1897 Żeromski pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich)
przekład ustępów powieści dziejących się na Podhalu na gwarę góralską przez S. Witkiewicza
Ż. prosi biblioteki o nadsyłanie książek o kampaniach napoleońskich
w 1900 część rękopisu powieści została skonfiskowana podczas rewizji w jego mieszkaniu
w marcu 1902 zawarł Ż. z firmą wyd. Gebethnera i Wolff umowę na wydawanie powieści w odcinkach w warszawskim „Tygodniku Ilustrowanym”, w czasie druku jeszcze ją doszlifowywał, dopisywał zdania i rozdziały, w grudniu 1903 3 tomy powieści zostały wydane przez ww. firmę wyd. z datą 1904
ŹRÓDŁĄ HISTORYCZNE POPIOŁÓW
końcówkę powieści pisał Żeromski po krwotoku, leżąc nieruchomo (w liście do Miriama-Przesmyckiego żalił się, że nie jest z niej zadowolony)
ogrom materiałów historycznych (słowniki, pamiętniki, dzienniki, opracowania, ale przede wszystkim materiały źróDłowe o przebiegu działań wojennych itp.) jakie w trakcie pisania powieści musiał Ż. przeczytać (inspiracja Panem Tadeuszem i Wojną i pokojem Tołstoja)
Popioły to powieść historyczna, fikcyjnie bohaterowie współżyją z historycznymi postaciami, Żeromski-pisarz-historyk-naukowie
Żeromski dba o szczegóły, opisuje broń, mundury, dokładnie relacjonuje wszystkie potyczki, opisuje sposoby walki, wprowadza mnóstwo rzeczywistych postaci (np. oficerów i dowódców), książka przypomina momentami historyczny podręcznik, opisy militarne to reportaż historyczny, bardzo wierne źródłom hist.
pozytywnie przedstawia gen. Henryka Dąbrowskiego (mimo, że historycy pozytywiści widzieli go negatywnie)
eksponuje zasługi prostych żołnierzy i dowódców, wysoko cieni legionową tradycję walk, która pielęgnowała hasła niepodległości
W KLESZCZACH CENZURY
już debiutującemu Żeromskiemu cenzura dała mocno w kość (programowe utwory „Rozdziobią nas kruki wrony” 1895 i „O żołnierzu tułaczu” 1897 musiał publikować w Galicji pod pseudonimem Maurycy Zych [zmieniam tytułowanie z kursywy z cudzysłów, bo tak jest znacznie wygodniej, choć nie do końca poprawnie - Ł.T.])
wyczuwalne zabiegi autocenzury Ż. wiele przemilczeń, peryfraz, luk i niedomówień, mowa Ezopowa - by uśpić czujność cenzury
nie pada słowo ojczyzna, Polska (zamiast „polski” jest „sarmacki”), wojska rosyjskie, zabory, itp. choć jasne są, że ludzie i zdarzenie odsyłają właśnie do owych desygnatów
opowieść bohatera Nardzewskiego o Konfederacji Barskiej nie jest opowieścią o tych zdarzeniach wprost, jedynie data i słabe aluzje pozwalają się domyślić czytelnikowi o co chodzi, rozbiory nazywa się pogrzebem, w opowieściach bohaterów nie mogą paść miejscowości pod jakimi walczono, nazwiska naczelników (np. Kościuszki)
nie mógł Ż. wprowadzić do utwory Rosjan z którymi wojował Napoleon i Legiony - są więc enigmatyczni „nieprzyjaciele” lub Prusacy sprzymierzeni z nimi
czytelnik musi znać historię i sam domyślać się kontekstów, „więzienny język”, różne b. ważne wydarzenia historyczne (np. utworzenie na Kongresie Wiedeńskim - Królestwa Polskiego są tylko bardzo ogólnikowo wspomniane, choć tak ważne dla akcji)
mimo wszystko książkę odebrano jako kolejny utwór o budzeniu ducha Polaków
„POPIOŁY” JAKO PANORAMA POLSKI NA PRZEŁOMIE XVIII I XIX WIEKU
podtytuł „Powieść z końca XVIII i początku XIX wieku”, dopiero w drugiej połowie II tomu rozpoczyna się udział w wojnie dwóch młodych bohaterów - Rafała Olbromski i Krzysztofa
pierwsza część utworu jest przygotowanie bohaterów do walki, autor kreśli obraz Polski, wskazuje jej szlacheckie tradycje (r. Kulig i Polowanie - za Mickiewiczem), następnie pokazuje ludzi nowej epoki - intelektualistów i robotników (cenią pracę)
akcja powieści rozpoczyna się w roku 1797, ale sięga czasów (opowieści) pierwszych walk o niepodległość (sprzed I rozbioru np. Konfederacja Barska)
w pierwszej części powieści starsi opowiadają młodych (Rafał i Krzysztof) o wojnach w obronie wolności, przygotowują młodych bohaterów do wstąpienia do Legionów, starsi bohaterowie tworzą społęczno-historyczną panoramę
Ż. pokazał szlachtę np. starego cześnika Olbromskiego (ojciec Rafała), który potrafi nadstawić głowy za ojczyznę, ale nie zgodzi się nigdy na demokratyzację chłopów (za takie działania wyrzucił z domu syna - Piotra)
Piotr Olbromowski tułając się po różnych dworach Polski dał swoimi losami panoramę kraju
Sprawa chłopska w „Popiołach”
Ż. poświęca jej niedużo miejsca, ale widać, że podchodzi do niej bardzo dramatycznie (carscy urzędnicy biorą w obronę chłopów przed polskimi panami)
sługa Piotra Olbromskiego - Michcik, który razem z nim walczył w Insurekcji i innych zrywach i był przez swego pana traktowany jak wolny człowiek, po śmierci Piotra zostaje przez nowego właściciela folwarku zabity za głoszenie haseł wolności wśród chłopów (oskarżenie szlachty o wielką samowolę), zabito więc człowieka, który ramię w ramię ze szlachtą walczył w obronie kraju (podobnie jest w opowiadaniu Ż. „O żołnierzu tułaczu”)
chłopi służą szlachcie (na własnych barkach przenoszą sanie z rozbawioną szlachtą przez lodowatą rzekę w r. Kulig), walczą o Niepodległą i są traktowani jak niewolnicy
Żeromski przez usta Krzysztofa kreśli też wizję rabacji chłopskiej, która może wybuchnąć w przyszłości jeśli nie uobywatelni się chłopów na czas
Ż. wiedział, że wolność można odzyskać jedynie wtedy, gdy skonsoliduje się siły całego narodu - funkcja dydaktyczna powieści (Ż. sympatyzował z Polską Partią Socjalistyczną)
Ż. wprowadził też do powieści Żydów - mądry i pracowity Uryś-Uriasz, który karczuje nieużytki i jest dobrym partnerem do filozoficznych rozważań dla Piotra
Warszawa
ks. Józef Poniatowski ukazany jako bawidamek stolicy, a później jego przemiana w narodowego bohatera (w armii) i bohaterska śmierć w nurtach Elstery
środowisko uczonych - wolnumularzy - którzy kontynuują tradycję oświecenia (książę Gintułt i major de With) - egzystencjalno-filozoficzne rozważania, antywojenne nastawienie - problematyka filozoficzna powieści, egzystencjalna, pokazanie, że masoni nie działają na niekorzyść państwa
ukazana Warszawa i Kraków
Powieść o miłości
pierwsza w lit. polskiej powieść o wielkiej miłości i namiętności
miłość Rafała i Heleny, lecz widziana przez czytelnika jedynie poprzez uczucia i działania Rafała
wątki miłosne umieszczone w „wysokiej” scenerii - nieskazitelnej, dzikiej naturze (pierwsze spotkanie podczas kuligu, podróż do ukochanej poprzez mroczną i niebezpieczną noc)
przeżycie finału tej miłości w scenerii monumentalnych Tatr! metafizyczna miłość, miłość zmieszana ze śmiercią, poświęceniem (szaleńcza ucieczka kochanków), Helena w końcu skacze w przepaść, a Rafał przemienia się w „kochanka Ojczyzny” i w drugiej części powieści będzie walczył u boku Napoleona
miłość opisana konwencjami młodopolskimi, wywarła na współczesnych autorowi wielkie wrażenie
MŁODOPOLSKA POWIEŚĆ HISTORYCZNA
krytyka przyjęła powieść Ż. entuzjastycznie (jak wszystkie jego książki) lecz z zakłopotaniem, bo „Popioły” odbiegały od modelu p. historycznej scotowsko-sienkiewiczowskiego (a tu brak akcji romansowo-przygodowej, bo wątek miłosny osobny i kończy się z momentem wybuchu wojny) - ubolewano nad złą kompozycją, tylko I. Matuszewski docenił jej nowatorstwo, współistnienie elementów epickich i lirycznych oraz opisy krajobrazu jako ekwiwalenty uczuć i nastrojów
fakty dziejowe są luźno wybrane z materiału historycznego(„budowa nieciągłą, skokowa”
wszystko w panoramie społecznej i obyczajowej
tom 1 pełen nowelistycznych fragmentów, które mogłyby stanowić małą całość (np. Polowanie, Kulig, Egzekucja)
wybiera Ż. te zdarzenia z dziejów Polski, które dokumentują wolę obrony zagrożonej niepodległości (Konfederacja Barska, Powstanie Kośc., Szkoła Rycerska, Legiony Dąbrowskiego) i następnie walki o jej odzyskanie
„pokazuje czerep rubaszny Polski sarmackiej, tradycjonalistycznej, hulaszczej, egoistycznej (pałace i dwory), pokazuje „popioły” życia narodowego” !!!!!!!!
są też dzieje Polski walczącej - nowej
przeobrażenie narodu pod zaborami - demokracja
wątki „chłopskie” - podkreśla udział i przedstawia losy chłopów walczących w powstaniach
przeplata akcje z opisami natury, krajobrazów (noc, las, wiosna) - w powieści młodopolskiej ma to duże znaczenie, ekspresja stanów uczuciowych bohatera
liczne związki „Popiołów” z „Panem Tadeuszem” (scena pierwsza - „ogary poszły w las” i kończąca powieść, gdy młodzi idą na wojnę 1812
mamy inicjację w życie młodego szlachcic, która w obu utworach zakończyła się udziałem w wojnie 1812, lecz stosunek Ż. do swoich bohaterów ambiwalentny
związki z Mickiewiczem też w:
idea narodowowyzwoleńcza (przywołanie wielu tych samych wydarzeń)
szeroka panorama życia szlacheckiego, życie dworu, naukę, zwyczaje i obyczaje
opisy przyrody jako ekwiwalent Ojczyzny (inspiracja rom. w MP)
Ż. podjął dziedzictwo Mic., chciał je rozwinąć (planował dalsze części eposu), przypomniał narodowi o potrzebie walki o wyzwolenie
część druga powieść to opowieść wojenna, militarna, Ż. opowiada kampanię napoleońską na ziemiach polskich 1806 - 1807, wojnę polsko - austriacką 1809 oraz równolegle kampanię Napoleona w Hiszpanii (udział Polaków)
2 różne narracje - w cz. 1 dominuje narracja personalna prowadzona z pozycji Rafała (jak on widzi szlachecki świat), rzadziej inni bohaterowie mają głos
w części drugiej (opisy militarne, wojny i bitwy) przeważa narracja autorska (zorientowany historyk), nieraz się przeplatają
„Popioły” panoramą życia polskiego, epopeją łączącą elementy powieści społeczno-obyczajowej, przygodowej i historyczno-wojennej
epika hist. i dzieje uczuć, myśli. „Popioły” otwierają dzieje nowoczesnej epiki polskiej, nie tylko hist.
STOSUNEK ŻEROMSKIEGO DO WOJEN NAPOLEOŃSKICH
Żeromski jak romantycy popierał idee walki zbrojnej o odzyskanie niepodległości
krytyczny stosunek Ż. do wojen napoleońskich (choć je popiea), bohaterowie mają wyrzuty sumienia
rewolucja niesie postęp społeczny, wolność chłopom, daje nadzieje na Niepodległą
z drugiej strony wojna to zło, barbarzyństwo i cierpienie (w powieści scotowsko-sienkiewiczowskiej to nie było brane pod uwagę)
wojna u Ż. to wysiłek wielkich mas ludzi, ruch mas ludowych
Ż. oskarża wojska napoleońskie o gwałty i grabieże, o zdradę Polaków (Mantua - wydali Polaków Austriakom)
niektóre bitwy są moralnie wątpliwe (np. podbój Hiszpanii), Polacy muszą walczyć z bohatersko broniącymi swej ziemi Hiszpanami (w tych epizodach wojennych pisarz utożsamiał się broniącymi się Hiszpanami) - wojna sprawiedliwa - w obronie kraju, a wojna zaborcza (mimo, że Napoleon niesie demokracje, obala feudalizm, daje równość)
2 sposoby opisywania zmagań wojennych - w Polsce walczą dwie armie, nie ma opisów pojedynczych starć, nie ma opisów cierpienia i zadawanych ran, uwaga odbiorcy skierowana w stronę świata rzeczy (technika zamienników bądź ekwiwalentów obrazowo-estetycznych), krwawe opisy tylko z daleka i ogólenie - wojna upiększona estetycznie przez pokazywanie jej w wymiarze kataklizmu żywiołów/ wojny w innych krajach są ukazywane w sposób krwawy i bardzo okrutny, widać wielkie cierpienia jednostek (Hiszpania - Saragossa), bohaterowie oglądają zmagania z bliska, regularna armia zabija ludność cywilną, niszczy wielowiekową kulturę (pisarz-humanista), wojna widziana tylko z perspektywy żołnierzy (okropne sceny - gwałty na zakonnicach, zabijanie dzieci, itp.)
z bliskiej perspektywy pokazywane są sceny męstwa wodzów
NAPOLEON
Napoleon przedstawiany zazwyczaj z dala, jako „bóg wojny”
Sułkowski (inteletualista i wybitny umysł) - adiutant Napoleona bezgranicznie wierzy w swojego pana, w jego nowy świat, demokrację i wolność jaką niesie, w wodza wierzą też prości żołnierze i dlatego wędrują z nim po całej Europie, wierzą w Napoleona jak w boga, cesarza, który może wszystko, a oni są jego rękami - chcą znosić nierówności feudalne. dawać wolność (często powtarzane w powieści)
Krzysztof Cedro słucha manifestu Napoleona (znosi poddaństwo i dominującą rolę kościoła) dla Hiszpanii i cieszy się, że brał udział w wielkiej i krwawej bitnie w Hiszpanii
Cedro widzi Napoleona jako wielkiego wodza, który dotrzymuje danego słowa, widzi go „z metalu i marmuru”, jest mu ogromnie wierny (jak wszyscy żołnierze), Napoleon w ich oczach to prosty wojak, który wraz z nimi dzieli wszelkie niedole
Ż. pokazuje Napoleona wieloznacznie, bo poprzez żołnierzy, którzy widzą w nim boga (nieodgadniony Sfinksa), ale też ukazuje zło wojen jakie prowadzi (niszczące, zaborcze), choć tłumaczy to ideą walki o wolność narodów (symbol nadziei) (Ż zderza wiedze o wojnach napoleońskich, ideologie i legendę cesarza)
VIII. BOHATER POWIEŚCI
Rafał czli „vita activa”
jest literacką transpozycją marzeń epoki o silnym i pięknym człowieku, który potrafi wyzwolić się z cierpień i dekadenckiej niemocy (“życiu-rady”) - radość, siła, rozmach życiowy, nie daje się wepchnąć w łożysko norm życia społecznego
poznajemy go na polowaniu (po szlachecku - prezentacja siły fizycznej, sprawności), następnie widzimy wielką namiętność z Heleną (budzenie zmysłów), szkoły - ma wstręt do książek, nie ma zainteresowań umysłowych
bujna żywiołowa natura lekko dotknięta normami cywilizacyjnymi (normami szlacheckimi - siła, męstwo, fantazja, duma i honor)
siła, moc człowieka się liczy - Nitzsche
umyślnie styka się ze śmiercią (nocna wyprawa nad lekko zamarzniętą Wisłę) - chce sprawdzić swoją moc, swój strach - zmaganie się człowieka z żywiołem (symbol)
Żeromski demitologizuje wojnę - ukazuje siłę, charakter bohatera (prezentacja) przed wojną, w normalnym życiu
Rafał zmaga się też ze strasznym żywiołem (zamieć śnieżna i stado wilków) podczas nocnej wyprawy do Heleny - ukazanie człowieka epoki przedindustrialnej, człowieka w naturze
Rafał kochankiem 2 kobiet - wyzwanie obyczajowe powieści, autor wyartykułował też problem przemijania
W stronę Niezschego
Rafał silny i szalony (romantyzm) ale na modłę Nitzschego („bo tak mi się podoba!”). Helena mówi o nim, że jest najsilniejszy na Ziemi, i że nie boi się niczego (przyrzeczeń, ślubów, itp. - drwiny ze świata wartości), że ma serce z żelaza - nie ma skrupułów i litości ) („Jesteś straszny! Jesteś piękny!”)
Ż. chciał pokazać, że w polskiej historii byli silni ludzie
Rafał porywa Helenę (jest już ona żoną), spełnia ona rolę służebnicy, niewolnicy, nie z tego powodów żadnych wyrzutów, wątpliwości
jednak śmierć Heleny i więzienie, w ogóle cała ta burza namiętności wywracają jego życie, psychikę, podniesie się dopiero na wieść o wojnie (zdaje się, że Ż. nie aprobuje u Nitzschego bycia „poza dobrem i złem”)
postać Rafała to głos w filozoficznej dyskusji epoki
miłość i śmierć zrośnięte w powieści - eksponuje to autor - człowiek w kołowrocie materii - filozofia życia (Nitzsche) - transcendencja w zmierzeniu z przyrodą, w odczucie jedności z nią - przeżycia metafizyczne nie w kościele, ale na łonie natury (charakter epoki) - tak samo Rafał leżąc i patrząc w niebo docenia życie (wcześniej zauważył czaszkę konia co skłoniło go do refleksji nad śmiercią i zmiennością materii)
po „wyszumieniu się” przeistacza się w patriotę, żołnierza, zauważa, że „nadaje się tylko na konia”
pod koniec powieści Ż. pokaże Rafała jak ten uprawia ziemię po przodkach i odbudowuje dom zniszczony w wojennej pożodze
mickiewiczowski paradygmat przemiany Gustawa w Knrada
ta przemiana poprzedzona słuchanie romantycznych opowieści żołnierzy, którzy walczyli w różnych bitwach, w różnych czasach
druga część powieści nastawiona jest przede wszystkim na opis zmagań wojennych, mało tu wewnętrznych przeżyć bohaterów, Rafał występuje jako medium oczami którego oglądamy szereg potyczek
krytycy zarzucają postaci Rafała niekonsekwencję - raz jest czułym kochankiem, wrażliwym na egzystencję filozofem, a zaraz stereotypowym szlachetką, rębajłem i pijakiem - lecz to może być prawdziwe odzwierciedlenie natury młodego człowieka, który z zewnątrz czerpie impulsy, poszukuje - „Popioły” jako powieść o inicjacji młodego człowieka w życie
Książę Gintuł albo „vita contemplativa”
były wychowanek Szkoły Rycerskiej i żołnierz polski
komentuje i ocenia wiele wydarzeń, za jego pomocą wprowadza Ż. tematykę filozoficzną do powieści
książę jest też elementem sprawczym wielu wydarzeń w życiu Rafała
podróżnik, wędrowiec po kulturach i filozofiach, bystry obserwator i myśliciel, studia nad możliwościami człowieka
problem czynu i słowa (problem romantyczno-modernistyczny) w rozmowie Gintułta z Józefem Sułkowskim (gen. u Napoleona), Ż. bez wątpienia był po stronie Sułkowskiego, bezwarunkowo opowiadał się za czynem
walka o jakość wew. człowieka, przezwyciężenia zła w nas samych (jak w „ludziach bezdomnych”) to naczelna myśl Żeromskiego, Gintułt należy do związku wolnumularzy, których celem jest samodoskonalenie, powszechne zbratanie ludzi, ale i wolność kraju. Do masonerii należeli najwięksi oświecenia (np. August Poniatowski) i wielcy XIX wieku, wolnomularze są w powieści alternatywą dla teologicznej (kościelnej) drogi zgłębiania filozofii, historii. Ginrułt zgłębia się w dysputę św. Agustyna z manicheizmem (materia jest przyczyną nieustannej bitwy - rozdarta miedzy dobrem i złem natura bytu człowieka). Autor stawia w warstwie artystycznej powieści pytanie o pochodzenia zła, manichejczycy odpowiedzieliby, że z natury współczesnej Bogu, św. Augustyn, że z wolnej woli ludzkiej. Lekiem na zło wg. Żeromskiego jest aktywizm. Zło przejawia się w krzywdzie bliźniego. W „Ludziach bezdomnych” zło było pokazana w wymiarze społecznym, w „Popiołach” też, ale i w płaszczyźnie historycznej - wojny, Gintułt się mu przeciwstawia pomagając rannym w Mantui i ratując zabytki w Wenecji. Jest też zło egzystencji (cierpienie ludzkie, śmierć)
motyw wiecznie zmiennej, odradzającej się natury (również masoński - misteria eluzyńskie i Dionizosa) pochwała życia, dobre jest wszystko, co jest życiem, złem jest śmierć. Życie to wartość najwyższa, sacrum - filozofia aktywistyczna jak u Nietzschego (pisarz odwołuje się do jego frazeologii)
Postacie dalszego planu
Krzysztof Cedro - przyjaciel i daleki kuzyn gł. bohatera Rafała Olbromowskiego. Krzyś, fizycznie i psychicznie słabszy od Rafała, podziwia jego siłę, męstwo i zuchwałe pomysłu, pomaga mu (odrabia lekcje, daje pieniądze), jest zwierciadłem dla Rafała. Krzysztof reprezentuje zamożną szlachtę, zasłużoną dla kraju, a teraz zabiegającą o własne kariery na austriackim dworze. Oczami Krzysztofa obserwujemy wojną Napoleona w Hiszpanii.
Krzysztof jest antytezą Rafała - miękki, wrażliwy i emocjonalny (modernistyczna miłość, egzaltacja uczuciowa), demokrata, przeci przywilejom szlachty Funkcjonuje w powieści na zasadzie elementu rozwojowego fabuły
inne postaci dalszego planu tworzą środowisko dla gł. bohaterów, są reprezentantami różnych grup i środowisk społecznych początków XIX wieku (arystokracja, średnia szlachta itp.), są pokazywane wyraziście, z powtarzającymi się i charakterystycznymi dla tych grup cechami, pozwalają czytelnikowi zapoznać się w realiach społecznych epoki, sa często tłem rodzinnym i towarzyskim gł. bohaterów (Rafał i ks. Girtułt)
wuj Nardzewski i ojciec Rafała - zasłużeni dla kraju, konserwatyści patriarchalni
Szczepan Trepka Nekanda, brat Rafała - Piotr to dziwacy, ich inność polega na nieprzystosowaniu do niewoli kraju (demonstracyjna inność), ich pierwowzory to ludzie, którzy oszaleli po powstaniach. Ż. w ten sposób oszukuje cenzurę, pokazuje, że są jeszcze ludzie w kraju, którzy nie zapomnieli o tradycjach polskich, o wolności, angażują się działania społeczne, mówią o Niepodległej itp. (krzyżówka romantyka z pozytywistą), to te postaci uświadomią Rafałowi i Krzysztofowi jak ważna jest walka o ojczyznę i wprowadzą ich do wojsk Napoleona
Michcik i Gajkoś to postacie z ludu, żołnierze, wierni słudzy swych panów, na ich przykładzie pokazuje autor zmiany po rew. francuskiej, pokazuje, o wolność walczą też biedni i bez tytułów szlacheckich - wg. Ż. niepodległość dokonać się może jedynie poprzez walkę o nią wszystkich klas społecznych
kobiety istnieją w powieści tylko jako przedmiot pożądania mężczyzn, trochę psychiki ma jedynie siostra Rafała - Zofka
postacie dzielą się na 2 rodzaje - fikcyjne i pochodzące z kart historii (gen. Dąbrowski, Sułkowski i Sokolnicki i wiele innych rzeczywistych postaci z wojen napoleońskich - te postacie pokazane są w jakimś momencie ich działania, oczami - słowami bohaterów fikcyjnych
SYMBOL NACZELNY „POPIOŁÓW”
Ż. lubił słowo „popiół” i często go używał
słowo „popiół” ma tendencje metaforyczne - metaforyka psychiczna i fizyczna
popiół jak pozostałość po szczątkach ludzkich
popiół jak uczucie, myśli i młodość (ulotne i spopielone) - oczywistość biologów - wszystko umiera (przeciwstawione romantycznym poglądom na uczucie)
spopielają się też plany i zamiary - popiół w planie egzystencjonalnym
przemijają życia, ludzie, ale zostają idee (np. idea walki o kraj)
popiół i iskry - zapali się do wolności kraj
odradzanie się z popiołów - np. Rafał w końcówce powieści odbudowuje zniszczony w czasie wojny dom, by w nim zamieszkać - mit eleuzyński (wątek masoński) o Demeter i Korze
ojczyzna odrodzi się jak Feniks z popiołów - z ognia, który jest w popiele
symboliczny szyfr patriotyczny przełomu wieków - Feniks z popiołó, mit eleuzański i ogień w popiele
współistnienie życia i śmierci, popiołu i ognia - zakończenie powieści (dwuczłonowe) - Rafał buduje dom i Rafał z Krzyśkiem na wojnie 1812 (tę samą jako znak dążności narodu do niepodległości opisał Mic. w „PT”
„POPIOŁY” JAKO EPOS KRAJOBRAZU NARODOWEGO
„Ogary poszły w las” - początek powieści, potem opis puszczy (jak u Mic. w scenie na polowaniu „Ogary wpadły w otchłań lasu”) - system świadomych odwołań i paralelizmów Ż. - nawiązanie i kontynuacja „PT” - utwór, który jak „PT” ma ambicje ogarnięcia całości narodowego losu w ważnym ,przełomowym momencie historii, w momencie pierwszych walk narodowowyzwoleńczych
Ż. miał problem z powodu cenzury ukazać dokładny obraz historii, ukazał więc obraz przyrody, natury z trwałym ludzkim bytowanie - człowiek w naturze - przyroda jest równoprawnym bohaterem utworu (człowiek epoki przedindustrialnej)
rozpoczynający utwór b. długi opis Puszczy Świętokrzyskiej
gdzie w Polsce są bohaterowie, autor opisuje tamtejszą przyrodę (np. Tatry) - prezentacja ziem polskich - upodobania Żeromskiego-pejzażysty, „pejzaż jest stanem duszy” (teoretycy epoki)
koncepcja człowieka jako istoty biologicznej (powrót do natury Nietzschego, pierwotne instynkty)
związek z ziemią (przyrodą), językiem i tradycją zastępuje Polakom państwo
zapis przeżycia przyrody, jej piekna, wartosci i chwały
Kielecczyzna (mała ojczyzna Ż.) dla Żeromskiego, jest tym czym Litwa dla Mickieiwcza
szlachta polska żyje wśród natury
Polacy (patrioci) zamykają się wśród natury, by nie musieć stykać się z historią czynioną przez zaborców
przyroda jest rdzeniem polskości, jej przeżycie jest przeżyciem polskości
natura pokazana modernistycznie - nacechowana emocjonalnie - opisy przyrody są opisami poetyckimi (inny język niż język bohaterów) - wielopiętrowe struktury składniowe, liczne zdania przydawkowe i dopełnieniowe, szyk przestawny, epitet emocjonalny, epitet potrójny i złożony, instrumentacje dźwiękowe, aliteracje, eufonie i onomatopeje, bogate i indywidualne porównania i metafory, emocjonalne zawieszenia głosu (trzy kropki)
natura jawi się jako świątynia, sacrum (np. „królewskie szczyty”), częsta personifikacja, uczłowieczenie natury (np. drzewa) - brak orła w lasach symbolizuje stan niewoli, puszcza jako symbol ziemi ojczystej (dumna, twarda, wyniosła, królewska)
puszcza jest siedliskiem dobrego, ale i też złego
puszcza pamięta dawne czasy - symbol pamięci o przeszłości
puszcza jako matka żywicielka
opis przyrody (puszcze) zestawiony z nowymi porządkami urzędników cesarskich, realistycznymi opisami niewoli (celowy kontrast)
opis Wisły - rzeki rodzinnej - żywioł wody - Rafał skaczę po pękających krach - zejście do świątyni - otarcie się o śmierć - inicjacja
noc zimowa, zawierucha, burza śnieżna - proste, surowe życie w dzikiej naturze
Rafał to postać wyrosła z zafascynowania Ż. filozofią Nitschego (nadczłowiekiem) - walczy on z groźnymi żywiołami, sprawdza się, ukazuje swą potężną, pierwotną siłę
rozdział „Wiosna”, opis wiosny idzie w parze z intensywnym doznawaniem miłości
rozdział „Drzewa w grudnie” - drzewa wypowiadają grozę, śmierć i stan ducha człowieka człowieka stykającego się z historią
opisy natury korespondują ze stanami bohaterów, mówią to, czego Ż. nie mógł, nie chciał powiedzieć wprost, wzmacniają fabułę - symboliczny ekwiwalent przeżyć ludzkich (silniej niż w jakiejkolwiek innej powieści Ż)
natura jako uprzedmiotowienie patriotyzmu
przyroda pomaga zrozumieć samego siebie (przypadek Rafała)
nastrojowo-symboliczna liryka pejzażu - dlatego jest to powieść młodopolsko-nastrojowa (mimo tematyki historycznej) - powieść o ziemi ojczystej - poemat wyprowadzony z romantycznej koncepcji „PT”, ale zrealizowany w poetyce neoromantyzmu („bogate mwienie”)
przyroda wypowiada doznania uczuciowe bohaterów
OJCZYZNA-POLSZCZYZNA. UWAGI O JĘZYKU „POPIOŁÓW”
Ż. często określany „budzicielem ducha narodowego”
naród polski w czasie zaborów przekształcił się w społeczeństwo demokratyczne
Ż. poświęca dużo miejsca ziemi-ojczyźnie, społeczeństwu, historii i językowi
język jest najistotniejszą ojczyzną człowieka
archaizacja archaizacja języka bohaterów (do współczesnej polszczyzny Ż. dodał dawności) oraz języka narratora (w mniejszym stopniu) - zmiana leksyki, gramatyki i stylu
Ż. studiował stare słowniki (Lindego) i czerpał ze starych ksiąg frazy, cytaty, przysłowia, zwroty gwarowe z przekonania, że w gwarach zachował się stary język
u narratora archaizacja widoczna szczególnie na płaszczyźnie leksyki (stare przysłówki i zaimki, stare formy czasownika oraz staropolskie epitety złożone np. „cudnobarwny krzyk”), stare nazewnictwo różnych rzeczy, fachowe słownictwo wojskowe
postacie mówią charakterystycznym dla swego pochodzenia językiem, ich mowa jest zindywidualizowana, np. szlachta wtrąca zdania po łacinie (makaronizmy), operuje historycznymi zwrotami, starymi nazwami. Bohaterowie wiejscy mają „gruby” język, średniozamożna szlachta posługuje się wtrąceniami z francuskiego (np. sentymentalne piosenki francuskie siostry Krzysztofa). Gintułt mówi językiem oświeceniowo-filozoficznym, Piotr Olbromski językiem biblijnym, gen. Dąbrowski używa słów niemieckich, główni bohaterowie podobnie jak narrator mówią językiem prawie współczesnym
Ż. wprowadził gwary regionu Małopolski i góralską - zbójnicy (nadludzie) wypowiadają nitzscheańską koncepcję woli jako siły napędowej człowieka - rozdział Włada (napisany gwarą góralską) pomagał Ż. pisać Stanisław Witkiewicz - Ż. chciał pokazać, że chłopi też są w idei walki o Polskę bardzo ważni - brzmiało to mocno i przekonowująco - miało też siłę literackiej nowości
polszczyzna narratora to polszczyzna początku XX wieku z elementami archaizacji, jednak jest ona bardzo bogata, ma dużo zdobniczych elementów, wiele synonimów na określenie jednej rzeczy (np. konia), wiele figur retorycznych (egzaltacja stylistyczna) - bardzo bogata poetyka ujawnia się poprzez mnożenie różnych efektów służących rytmizacji i metaforyzacji tekstu
rytmizacji służy technika nagromadzeń i powtórzeń - podobnie brzmiące słowa i zdania, nagromadzenia epitetów, częste przymiotniki w formie najwyższej, popularne modernistyczne „trójki” i „czwórki” („Buk stał samotny, twardy a zimny”), nagromadzeni rzeczowników i przymiotników, rytmizujące eufonie („świst-poświst”), powtórzenia, inwersje, anafory słów rozpoczynających kolejne zdania, rozbudowana składnia, wiele metafor i porównań(szczególnie dużo w opisach krajobrazu i uczuć bohaterów) - ukonkretnianie abstraktów (uczuć) poprzez zestawienie ich z rzeczami materialnymi, modernistyczne personifikacje duszy
personifikacje i animizacje przyrody, metafory zestawiające świat przyrody ze światem uczuć bohaterów - PROZA POETYCKA (wartość w modernizmie czy maniera współcześnie?)