Uniwersytet Boloński
Historia
od IV w. za panowania Teodozjusza I Wielkiego w Bolonii działają szkoły prawa rzymskiego
odnalezienie w połowie XI w. tekstu "Kodeksu i Pandenktów" Justyniana I Wielkiego daje początek bolońskiej szkole prawniczej; pierwszymi uczonymi tej szkoły, o których wspominają źródła byli Pepone i Irnerius, określany przez współczesnych mu jako "lucerna juris" (pochodnia prawa) od końca XI w. w Bolonii działają dwa uniwersytety prawnicze: uniwersytet cismontański, w którym kształcą się studenci pochodzący z Italii, oraz uniwersytet ultramontański dla przybyszów z krajów pozaalpejskich; każdy z nich miał swoich profesorów i rektora; w tym to okresie w Bolonii zaczyna tworzyć się instytucja, która obecnie znana jest jako Uniwersytet; w XIX w. komitet złożony z historyków pod kierownictwem Giosuè Carducci, ustalił datę narodzin Uniwersytetu na rok 1088
w 1140 boloński mnich Gracjan zbiera przepisy prawa kościelnego i opracowuje kodeks znany jako Decretum Gratiani (Dekret Gracjana), który zapoczątkowuje w Bolonii wykłady prawa kanonicznego jako samodzielnej, odrębnej od prawa rzymskiego dyscypliny naukowej
w 1158 z inicjatywy uczniów Irneriusa, tzw. czterech doktorów ((quattuor doctores): Bulgarus, Martinus, Ugo i Jacobus), Fryderyk I Barbarossa wydaje dokument Constitutio Habita, w którym Uniwersytet został prawnie ogłoszony miejscem gdzie mogłaby się niezależnie rozwijać nauka; na prośbę uczonych i mistrzów bolońskich zapewnił im: prawo swobodnego przybycia do miasta, bezpiecznego w nim pobytu, wolność nauczania prawa rzymskiego i kanonicznego oraz wyłączył studentów spod sądownictwa miejskiego; studenci z danego kraju lub grupy krajów tworzyły tzw. nacje (związki studentów); w 1265 działało w Bolonii 30 nacji studenckich, do XVI w. liczba ich wzrosła do 50; w uniwersytecie ultramontańskim wśród 15 nacji była silna nacja polska, w latach 1275-1500 liczyła kilkaset osób (w tym 12 Polaków było rektorami); każda nacja wybierała swego konsyliarza, osobę która prowadziła sprawy organizacyjno-administracyjne danej nacji; studenci wybierali spośród siebie rektora, który sprawował rządy nad uczelnią, organizował tok studiów, dobierał kadrę profesorską; profesorowie otrzymywali wynagrodzenie ustalane przez władze miasta niezależnie od opłat studenckich, mieli luźny związek z korporacjami studentów; zajmowali się nauczaniem, przeprowadzali egzaminy, nadawali stopnie naukowe (magister, doktor) oraz prawo nauczania (licentia docenti). Taki typ uniwersytetu ukształtowany w Bolonii został przeniesiony przez migrujących uczonych i mistrzów do innych miast Włoch, przede wszystkim do Padwy (1222), Sieny (1246), Perugii (1308) i Ferrary (1391)
W XIV wieku tzw. uczeni sztuk wyzwolonych: medycyny, filozofii, arytmetyki, astronomii, logiki, retoryki, i gramatyki - zaczynają współpracować ze szkołą prawników; wprowadzono nauczanie greki i hebrajskiego; w 1364 zaczęto nauczać teologii
w XVI w. wprowadzenie nauk przyrodniczych
XVII w. - złoty wiek bolońskiej medycyny i jednocześnie zmniejszenie znaczenia uniwersytetu w Europie
w XVIII w. wraz z rozwojem rewolucji przemysłowej został zreorganizowany, przekształcony w uczelnię nowożytną, położono nacisk na nauki matematyczno-przyrodnicze, nowożytne nauki prawnicze, obowiązek pracy naukowo-badawczej dla profesorów i zapewnienie im stałych dochodów
w 2 poł. XIX w., wzorem niemieckich uczelni, nadano mu status uniwersytetu typu liberalnego
po II wojnie światowej był dwukrotnie zreorganizowany na wzór uczelni amerykańskich, wydziały podzielono na departamenty, wprowadzono wielostopniowy tok studiów, studia podyplomowe i doktoranckie, rozbudowano pracownie, laboratoria i instytuty.
Sorbona uniwersytet paryski
Z Wikipedii
(Przekierowano z Uniwersytet Paryski)Brak wersji przejrzanej
Skocz do: nawigacji, szukaj
Wejcie do budynku uniwersytetu.La Sorbonne - tradycyjna nazwa historycznego uniwersytetu paryskiego założonego w 1257 roku, jednego z najstarszych (po Uniwersytecie Bolońskim) i najbardziej znanych w Europie.
Pierwotnie uniwersytet został utworzony jako miejsce spotkań fakultetu teologii, jako Collège de Sorbonne przez Roberta de Sorbon (1201-1274), kapelana i spowiednika króla Ludwika IX. W tamtym czasie na Sorbonie studiowało tylko dwudziestu studentów. Szybko zyskał reputację i już w XIII wieku gościł 20 tysięcy studentów z całej Europy, czyniąc Paryż stolicą nauki świata zachodniego. Do dzisiaj zagraniczni studenci stanowią znaczącą część wszystkich studentów uniwersytetu.
23 czerwca 1894 roku baron Pierre de Coubertin zorganizował na Sorbonie międzynarodowy kongres, który doprowadził do utworzenia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. W 1968 roku Sorbona była miejscem gwałtownych rozruchów studenckich znanych jako Paryski Maj, co po raz drugi w tym stuleciu doprowadziło do zamknięcia na pewien czas uczelni (po raz pierwszy stało się to po inwazji Niemiec na Francję w 1940 roku).
Uniwersytet został potem podzielony na szereg autonomicznych szkół i uniwersytetów, ale niektóre z nich w dalszym ciągu noszą nazwę Sorbona: Paris-I (Panthéon-Sorbonne), Paris-III (Sorbonne nouvelle), Paris-IV (Paris-Sorbonne), Paris-V (Paris Descartes). Historyczny campus w Dzielnicy Łacińskiej, w 5ème arrondissement, został podzielony tak, aby mógł obsługiwać kilka uniwersytetów.
Pierwszą kobietą-profesorem na Sorbonie była Maria Skłodowska-Curie.
Patronką uczelni jest święta Katarzyna z Aleksandrii.