Redakcja stylistyczna Izabella Sieńko-Holewa

Korekta

Jolanta Gomółka Anna Tenerowicz

Ilustracja na okładce

Cover Design Andrea C. Uva

Cover Photograph by Roger Moenks

Opracowanie graficzne okładki Wydawnictwo Amber

Skład

Wydawnictwo Amber Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi, Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

Gossip Girl. The Carlyles

Copyright © 2008 by Alloy Entertainment. All rights reserved.

For the Polish edition

Copyright © 2008 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-3154-9

Warszawa 2008. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. [phone]

Bądźmy sobie, ile można, obcymi. William Szekspir, Jak wam się podoba tłum. Leon Ulrich

plotkard.net

tematy na celowniku wasze e-maile zapytaj

Wszystkie nazwy miejsc, imiona i nazwiska oraz wydarzenia zostały zmienione lub skrócone, po to by nie ucierpieli niewinni. Czyli ja.

hej, ludzie!

Zdziwieni, że się odzywam? No co wy? Coś się wydarzyło na Upper East Side i nie mogę tego przemilczeć. W mie­ście pojawiła się nowa trójka i to zdecydowanie zbyt ślicz­na, żeby o nich nie mówić...

NAJPIERW MUSZĘ SIĘ TROCHĘ COFNĄĆ

Wszyscy wiemy, że tego lata odeszła nasza ukochana Ave­ry Carls. Ta wspaniałomyślna dobrodziejka rozdała sporą część fortuny muzeom, bibliotekom i parkom tak, jak ludzie oddają sukienki z zeszłego sezonu do sklepu z używaną odzieżą. Miała siedemnaście lat, gdy trafiła na pierwsze strony gazet - tańczyła na stolikach na pierwszym koncer­cie Elvisa w Nowym Jorku. Mając dwadzieścia jeden wyszła za mąż (po raz pierwszy) i przeprowadziła się do słynnego brzoskwiniowego domu na rogu Sześćdziesiątej Pierwszej i Park Avenue. Gdy miała siedemdziesiąt lat, nadal piła szkocką z wodą sodową i zawsze otaczały ją świeżo ścięte białe piwonie. A co najważniejsze, doskonale wiedziała, jak dostać to, czego chciała - od mężów, od pań z towarzystwa, od rządu stanowego, od każdego. Moja pokrewna dusza.

Dlaczego to miałoby was obchodzić? Nie gorączkujcie się, zaraz do tego dojdę. Niesforna córka Avery Carls, Edie,

* plotkara.net jest tłumaczeniem nazwy autentycznej strony interne­towej: www.gossipgirl.net (przyp. red.).

która wiele lat temu uciekła na Nantucket odnaleźć siebie poprzez sztukę, została wezwana do Nowego Jorku, żeby uporządkować sprawy matki. Sądząc po regale pełnym oprawionych w skórę dzienników (i sześciu unieważnio­nych małżeństwach), które starsza pani Carls zostawiła po sobie, porządkowanie może trochę potrwać. Dlatego Edie zamknęła dom na Nantucket i wraz z pozbawionymi ojcow­skiej opieki trojaczkami przeprowadziła się do niesławne­go apartamentu na rogu Siedemdziesiątej Drugiej i Piątej Alei.

Poznajcie Carlsów: O, przystojniak o dość surowej uro­dzie, naga pierś, złociste włosy, zawsze obecne kąpielówki Speedo... Jak na razie zapowiada się dobrze. Następnie A, jasnozłociste włosy, kobaltowo niebieskie oczy, bogini jak z bajki w sukienkach od Marni. No i B, skrót od Baby. Och, ciekawe, czy rzeczywiście takie słodkie z niej niewiniątko?

No i oczywiście nie można zapomnieć o naszych starych przyjaciołach z Upper East Side. Oni też coś kombinu­ją. J widziano ostatnio, jak piła gin Tanqueray na jachcie w Sagaponack. Co tam robiła, skoro miała malować ara­beski w paryskiej Operze Garnier? Nie wytrzymała presji, czy może po prostu stęskniła się za przyszłym miliarderem, J.P.? I nie zapominajmy o R z nieskazitelnymi manierami. Pływał w basenie na dachu w Soho House, podczas gdy jego matka nagrywała właśnie kawałek o letnich rozryw­kach dla programu telewizyjnego Herbatka z lady Sterting. Wszyscy wiemy, że Lady S nie może się już doczekać, żeby zaplanować mu baśniowy ślub z jego dziewczyną, K, ale czy ta młodzieńcza miłość przetrwa? Zwłaszcza że K wi­dziano przy konfesjonale w katedrze św. Patryka... Mówi się, że spowiedź pomaga duszy.

Jak starzy wyjadacze potraktują trójkę nowych na naszej wysepce? Muszę przyznać, że jestem ciekawa: utrzymają się na wodzie, czy pójdą na dno?

wasze e-maile

ES Kochana P!

Drogi Trój kąciku!

Jakiś milion lat temu moja mama chodziła do Con­stance Billard z matką trojaczków. Powiedziała mi, że przeprowadzili się do miasta, bo A przespała się z całą wyspą - z chłopakami i z dziewczynami! Z kolei B jest szalona, błyskotliwa i genialna, przy czym niezrównoważona psychicznie i nigdy nie pie­rze ubrań. A O podobno pływa w weekendy do Nan­tucket w samych Speedo. To prawda? Trój kącik

Ciekawe. Z tego, co widziałam, A prezentuje się całkiem niewinnie. Ale wszyscy dobrze wiemy, że wygląd bywa zwodniczy. Zobaczymy, czy B genial­nie poradzi sobie w mieście. A co do O, Nantucket jest kawałek drogi stąd, więc wątpię, żeby płynął aż tam. Ale jeśli jest w stanie... to powiem ci tylko jedno: wytrzymałość. Właśnie tego szukam w fa­cecie. P.

13 Droga P!

Właśnie się tu przeprowadziłam i po prostu kocham Nowy Jork!!!!! Jakieś rady, jak sprawić, żeby to był najlepszy rok w moim życiu? ZMałegoMiasteczka

Droga ZMM

Powiem ci tylko, bądź ostrożna. Manhattan to nie­wielka wyspa, ale na pewno o niebo wspanialsza od miejsca, z którego przybyłaś - niezależnie od tego, gdzie to jest. Nieważne co robisz i gdzie jesteś - zawsze ktoś cię widzi. Nie skończy się na plotecz­kach w szkolnej stołówce. Tutaj wieści trafiają do rubryki towarzyskiej albo na stronę Gawkera. O ile, rzecz jasna, jesteś dość interesująca albo ważna, żeby plotkować na twój temat. Można tylko mieć nadzieję. P.

Kochana P!

Założę się, że mówisz, że odroczyłaś pójście do college'u, bo tak naprawdę do żadnego się nie do­stałaś. Słyszałem też, że pewien gość z małpą jednak nie trafił do West Point, i uważam, że to dość tajem­niczy zbieg okoliczności: on tu ciągle jest i ty także. Naprawdę jesteś dziewczyną??? A może wcale nie byłaś w ostatniej klasie? Założę się, że jesteś jakąś dziwaczną trzynastolatką bez cycków i ludzie na­wet nie potrafią powiedzieć, czy jesteś dziewczyną, czy chłopakiem. Chodzi mi o to, że wcale nie jesteś prawdziwą Plotkarą. Nawet strona się zmieniła. JeSteśChuckiemB

Drogi JeSteśChuckiemB! Po pierwsze, to się nazywa odmiana i remont! Po­oglądaj trochę telewizji. Po drugie, pochlebia mi, że moja obecność przyczynia się do powstawania teorii spiskowych. Przykro mi natomiast, że cię rozczaruję, ale jestem tak kobieca, jak to tylko możliwe i nie ma żadnej małpki w zasięgu mojego wzroku. Ile mam lat? Jak mawiała szacowna Avery Carls: „Prawdziwa dama nigdy nie kłamie". R

na celowniku

Nowinki na temat nowicjuszy: O biega w Central Parku. Bez koszulki. Czy on w ogóle ma jakieś koszulki? Miejmy nadzieję, że nie. A przymierza srebrną minisukienkę z ceki­nami od YSL w przymierzalni u Bergdorfa. Nikt jej nie po­wiedział, że w Constance obowiązują mundurki? Jej siostra brunetka, B, w FAO Schwarz, wtulona w faceta w ciemno­czerwonej szkolnej bluzie z Nantucket, ustawia pluszowe zwierzątka w niestosownych pozach i robi zdjęcia. Więc tak się bawią dzieciaki tam, skąd oni pochodzą?

No dobra, panie, panowie, pewnie spieszycie się na ostatnie zakupy przed rozpoczęciem roku szkolnego, albo-w przy­padku tych, którzy wyruszyli do college'ow - do czytania Owidiusza i żłopania piwa PBR w swoich nowiutkich, ma­lutkich pokojach w akademikach. Nie martwcie się. Będę tutaj, popijając sancerre w kąciku w Balthazarze i doniosę o wszystkim, co was omija. To początek nowej ery na Up­per East Side. Widząc tę trójkę w mieście, po prostu wiem, że czeka nas kolejny rok szaleństw i niegodziwości...

Wiecie, że mnie kochacie.

Plotkara

witajcie w dżungli

Baby Carls obudziła hałasująca śmieciarka, która właśnie cofała na Piątej Alei. Dziewczyna potarła opuchnięte oczy i spuściła bose stopy na czerwoną terakotę tarasu. Przytuliła do szczupłej piersi czerwoną szkolną bluzę z Nantucket High, która należała do jej chłopaka.

Chociaż zamieszkali na samej górze, na piętnastym piętrze ponad Siedemdziesiątą Drugą i Piątą Aleją, doskonale słyszała hałasy budzącego się w dole miasta. Tu było zupełnie inaczej niż w jej starym domu w Siaconset na Nantucket, lepiej zna­nym jako Sconset, gdzie zwykła zasypiać na plaży ze swoim chłopakiem, Tomem Devlinem. Jego rodzice prowadzili mały pensjonat, a on mieszkał z bratem w domku dla gości na pla­ży, odkąd skończył trzynaście lat. Zaskoczył Baby, odwiedza­jąc ją w Nowym Jorku w ten weekend. Ale wyjechał wczoraj wieczorem. Nie mogła potem zasnąć, więc zabrała kołdrę na hamak na tarasie.

Spanie na świeżym powietrzu? Jakie to... au nature 1.

Weszła przez rozsuwane, przeszklone drzwi do ogromne­go apartamentu, który najwyraźniej teraz będzie jej domem. Wielkie, pomalowane na kremowo pokoje ze lśniącymi, drew­nianymi posadzkami i ozdobnymi, marmurowymi dekoracja­mi, wcale nie wyglądały przytulnie. Baby ciągnęła za sobą kołdrę Frette, wycierając nią nieskazitelną podłogę. Szła do •.ypialni siostry, Avery.

Złote włosy Avery rozsypały się na bladoróżowej podusz-cc Dziewczyna chrapała jak potłuczony imbryk. Baby wsko­czyła do niej na łóżko.

• Ej! - Avery podniosła się, naciągając na opalone ramię i amiączko białego topu Cosabella. Jej długie włosy były ma-lowe, a niebieskie oczy przymglone, ale nadal wyglądała jak księżniczka, dokładnie tak jak ich babka. Całkowite przeci­wieństwo Baby.

• Już rano - oznajmiła Baby, podskakując na kolanach jak czterolatka, która przedawkowała cukier w płatkach z mio­dem.

Chciała to powiedzieć wesoło i dziarsko, ale czuła się ociężała. Nie chodziło tylko o to, że w zeszłym tygodniu cała rodzina została z korzeniami wyrwana z Nantucket. Po prostu Nowy Jork nigdy, przenigdy, nie stanie się dla niej domem.

Kiedy Baby się urodziła, jej pojawienie się zaskoczyło i mamę, i położną, która myślała, że Edie nosi tylko bliźnię­ta. Jej brata i siostrę nazwano po dziadkach ze strony matki, a niespodziewane trzecie dziecko wpisano do metryki po pro­stu jako Baby. I tak już zostało. Za każdym razem, kiedy Baby przyjeżdżała do Nowego Jorku odwiedzić babcię, łatwo było wyczytać z jej spojrzenia, że o ile bliźnięta jeszcze dało się za­akceptować, o tyle trójka to zbyt duża liczba dzieci, zwłaszcza dla samotnej matki. Baby zawsze była zbyt niechlujna i zbyt głośna. Po prostu już samo to, że istniała, to było za wiele i dla babci Avery, i dla Nowego Jorku.

Teraz Baby zaczynała się zastanawiać, czy babcia nie mia­ła racji. Wszystko tutaj - począwszy od pokoi identycznych jak pudełka, a skończywszy na regularnej siatce ulic Nowego

Jorku - uosabiało porządek i ograniczenia. Podskoczyła jesz­cze raz na łóżku siostry. Avery jęknęła sennie.

- No daj spokój, obudź się! - ponaglała Baby, chociaż nie było jeszcze dziesiątej, a Avery zawsze lubiła dłużej pospać.

- Która godzina? - Avery usiadła i przetarła oczy.

Nie mogła uwierzyć, że ona i Baby były spokrewnione. Baby zawsze miała idiotyczne pomysły. Na przykład uczyła ich psa, Chance'a, porozumiewać się przy pomocy mrugania. Zupełnie, jakby cały czas chodziła nawalona. Ale chociaż jej chłopak rzeczywiście regularnie przypalał, Baby nigdy ni tknęła narkotyków.

Wyglądało na to, że ich nie potrzebuje.

- Już po dziesiątej - skłamała Baby. - Masz ochotę gdzieś' wyjść? Jest naprawdę ładnie - namawiała.

Avery popatrzyła na splątane, ciemne, długie włosy sio-! stry i podpuchnięte, brązowe oczy i od razu wiedziała, że Baby przepłakała noc z powodu swojego beznadziejnego chłopaka. Kiedy mieszkali na Nantucket, Avery robiła, co mogła, żeby unikać Toma. Ale przez ostatni weekend nie i dało się nie widzieć tego faceta. Był obleśny, począwszy od brudnych, białych, sportowych skarpetek z Gap, które zwinął i dał do zabawy kotu, Rothko, skończywszy na przyłapaniu go z fajką wodną i trawką na tarasie, kiedy miał na sobie tyl­ko bokserki ze Świętym Mikołajem. Wiedziała, że Baby ceni jego autentyczność, ale czy bycie sobą musi oznaczać bycie odrażającym?

Odpowiedzieć jednym słowem? Nie.

- Dobra, wstaję.

Avery wygrzebała się z pościeli z najdelikatniejszej wło-1 skiej bawełny i wyszła boso na taras. Tuż za nią Baby. Avery zmrużyła oczy od słońca. Szeroka ulica w dole była pusta, tyl­ko limuzyny od czasu do czasu śmigały alejami. Dalej rozcią­gała się bujna zieleń Central Parku. Avery z trudem dostrzegła poplątany labirynt ścieżek wijących się między drzewami.

Siostry usiadły razem, kołysząc się w hamaku i spoglą­dając na wypielęgnowaną zieleń na tarasach i balkonach przy Piątej Alei. Pustych, jeśli nie liczyć ogrodników. Avery wes­tchnęła z zadowoleniem. Tu na górze czuła się jak królowa Upper East Side, do tej roli się urodziła.

Czy aby na pewno?

- Cześć.

Ich brat, Owen - prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, jak zwykle bez koszulki - wyszedł na taras z kartonikiem soku pomarańczowego i butelką szampana. Miał na sobie tylko czarne kąpielówki Speedo. Avery przewróciła oczami na wi­dok brata. Miał obsesję na punkcie pływania i z łatwością po­trafił spić wszystkich, tak że lądowali pod stołem, a sam nadal mógł przebiec 10 kilometrów.

- Macie ochotę na drinka?

Upił łyk soku i wyszczerzył zęby, widząc jak Avery krzy­wi się z odrazą. Baby pokręciła smutno głową, a splątane wło­sy opadły jej na łopatki. Baby zawsze była drobniutka, a teraz wyglądała wręcz filigranowo. Potargane, brązowe włosy stra­ciły już miodowe pasemka, które zawsze pojawiały się w cza­sie pierwszych tygodni lata na Nantucket.

• Co słychać? - zagadnął przyjaźnie.

• Nic - odparły jednocześnie.

Westchnął. O wiele łatwiej było je zrozumieć, gdy miały po dziesięć lat, zanim stały się takie wycofane i tajemnicze.

Pociągnął soku pomarańczowego, zastanawiając się, czy kiedykolwiek rozumiał dziewczyny. Gdyby nie to, że tak trudno im się oprzeć, może by sobie odpuścił i został mnichem. A skoro o tym mowa, jedyny powód, dla które­go wstał tak wcześnie, to z lekka pornograficzny sen, który zmusił go do wyskoczenia z łóżka i poszukania - bez skut ku - basenu.

Sen o kim? Prosimy o więcej szczegółów!

Odstawił zamkniętą butelkę szampana do wielkiej donic ze stokrotkami, upił jeszcze jeden łyk soku i wcisnął się n hamak obok sióstr. Zerknął w dół na gąszcz drzew. Nie móg uwierzyć, jaki mały wydawał się Central Park. Z tej wysokości wszystko wydawało się miniaturowe. Zupełnie inaczej niż na Nantucket, gdzie bezmiar oceanu ciągnął się w nieskończo­ność. Sconset było najbliższym Portugalii i Hiszpanii miej scem w kraju i Owen zawsze się zastanawiał, jak długo mu­siałby tam płynąć.

- Heeeej!

Głos ich matki i brzęk bransoletek własnoręcznie zrobio­nych ze srebra i turkusów było słychać w całym mieszkaniu i na tarasie. Edie Carls pojawiła się w drzwiach. Miała na so bie opływającą kształty, letnią sukienkę w niebieski wzór od Donny Karan, a blond włosy z siwymi pasemkami ścięte n pazia zaplotła w mnóstwo cieniutkich warkoczyków. Wyglą­dała bardziej jak przestraszony jeżozwierz niż mieszkanka naj bardziej ekskluzywnej okolicy na Manhattanie.

- Bardzo się cieszę, że wszyscy tu jesteście - ekscytował-się. - Potrzebuję waszej rady. Wchodźcie.

Wskazała w kierunku korytarza, a grube bransoletki za­dzwoniły jedna o drugą.

Avery zachichotała, kiedy Owen posłusznie zsunął si z hamaka i podreptał do mieszkania za idącą szybkim krokiem Edie. Przez ostatni tydzień pełnił funkcję doradcy do spraw artystycznych matki. Co wieczór był na jakimś otwarciu wy stawy - zwykle w zatłoczonych, pachnących paczulą galeriach na Brooklynie lub w Queens, gdzie sączył ciepłe chardonnay i udawał, że wie, o czym mówi.

Drogie pokoje z drewnianym parkietem, w których kiedyś pewnie stały szezlongi w stylu Ludwika XIV i stoliki Chip­pendale, były teraz puste, jeśli nie liczyć kilku przechodzo­nych sztuk mebli, które Edie zdobyła, korzystając z rozległej łatki przyjaciół w świecie artystycznym. Avery natychmiast i mówiła ultranowoczesny wystrój od Jonathana Adlera i Ce-lei ie Kempbell, ale meble jeszcze nie przyjechały. Tymczasem li lie wytrzasnęła skądś zjedzoną przez mole pomarańczową i .mapę, którą postawiła pośrodku salonu. Rothko zaciekle ją drapał. To było jego nowe ulubione zajęcie od czasu przepro­wadzki do Nowego Jorku. Większość ulubieńców Carlsów lizy psy, sześć kotów, koza i dwa żółwie - musiało zostać na Nantucket. Rothko pewnie czuł się samotny.

Ale nadszedł kres jego samotności. Obok Rothko stała po­nad półmetrowa gipsowa szynszyla, pomalowana na bladonie-biesko i owinięta w folię bąbelkową.

• Co o tym myślicie? - zapytała Edie. Jej niebieskie oczy i o/błysły. - Jakiś facet sprzedawał to po pięćdziesiąt centów na ulicy w Red Hook w Brooklynie, akurat kiedy wracałam wieczorem z performance'u. To autentyczna, nowojorska sztu­ka w stylu ready-made - dodała entuzjastycznie.

• Spadam stąd - stwierdziła Avery, cofając się, jakby gipsowa figurka była nosicielem groźnych chorób. - Wybie­lałyśmy się z Baby do Barneys - dodała, przekonując siostrę •pojrzeniem, żeby się zgodziła. Baby snuła się ze smętną miną w idiotycznej bluzie Toma przez cały weekend. To się musi •.kończyć.

Baby jednak pokręciła głową, przyciskając bluzę moc­niej do ciała. Właściwie to podobała jej się ta szynszyla. Obie w równym stopniu nie pasowały do tego eleganckiego miesz­kania.

- Mam plany - skłamała.

Jakie to plany, zdecyduje, gdy tylko zniknie rodzini z oczu.

Owen patrzył na figurkę. Miał wrażenie, że mruga do nie­go jednym okiem. Naprawdę musiał wyjść z tego domu.

- Ehm, muszę odebrać sprzęt do pływania.

Mgliście przypominał sobie jakiś e-mail, o tym że ma ode­brać strój od kapitana drużyny w szkole św. Judy, nim jutro zacznie się nauka.

- Powinienem się tym zająć.

- No dobrze - zaszczebiotała Edie, kiedy Avery, Owen i Baby rozbiegli się w różne końce mieszkania.

Jutro zaczyna się szkoła. Początek nowej ery. Edie ostrożnie zaniosła szynszylę do swojej pracowni ar tystycznej.

- Bawcie się dobrze, to wasz ostatni dzień wolności! - za wołała. Jej głos niósł się echem w pustym mieszkaniu.

A przecież oni zawsze znajdą sposób, żeby się dobrze ba wić. Nie?

najlepsze rzeczy w życiu sq za darmo

Avery nie mogła powstrzymać uśmiechu, kiedy wyszła / apartamentowca i ruszyła Piątą Aleją. Była dopiero dziesią-lii, ale na ulicach już roiło się od turystów i rodzin. Żar ostat­nich sierpniowych dni przeplatał się z chłodną bryzą, która I u/.yprawiała ją o niecierpliwe drżenie. Avery nie mogła się doczekać, kiedy drzewa po obu stronach alei staną się poma-i.uiczowe, czerwone i żółte. Nie mogła się doczekać chwili, jdy zawinie się w kaszmirowy płaszcz od Burberry i będzie łączyć gorącą czekoladę na jednej z ławek wzdłuż surowych, i imiennych murów otaczających Central Park. Nie mogła się doczekać jutra. Pierwszego dnia w ekskluzywnej szkole dla dziewcząt na Manhattanie, Constance Billard, dnia kiedy jej tycie nareszcie się zacznie.

Skręciła w Madison i zatrzymała się przed oknem wysta­wowym butiku Calvina Kleina na rogu Sześćdziesiątej Drugiej, /crknęła na swoje odbicie. Z długimi, pszenicznymi włosami, /wiązanymi apaszką od Pucciego, i w jasnoróżowej wąskiej lukience bez rękawów od Dianę von Furstenberg, otulającej jej szczupłe, wysportowane ciało wyglądała jak typowa miesz-l inka Upper East Side na spacerze. Na Nantucket, gdzie na

imprezy zakładało się rzeczy z wełny, a cała zabawa sprowa dzała się do wypicia sześciopaku piwa na plaży, Avery zawsz czuła, że nie jest w swoim żywiole. Ale w tym roku będzi inaczej. Nareszcie znalazła się tam, gdzie było jej miejsce.

Oderwała się od wystawy i ruszyła dalej Madison Avenue. Tuż za Sześćdziesiątą Pierwszą dotarła do Barneys i uśmiech­nęła się radośnie, gdy wytworny, ubrany na czarno odźwiern; przytrzymał dla niej drzwi. Wchodząc, wzięła głęboki wdech, gdy aż do bólu znajomy, unoszący się w powietrzu z klima­tyzatorów zapach Creed Fleurissimo, uderzył jej nozdrza. T<j były ulubione perfumy jej babci i Avery praktycznie czuła obecność ducha babki, który poprowadził ją z dala od przy-, dużych zielonych torebek Marca Jacobsa w kierunku torebek prawdziwych projektantów.

Avery szła przez luksusowy dział z torebkami, z czcią do­tykając krokodylej skóry i miękkich zamszy. Jej spojrzenie za­trzymało się na torbie-teczce w kolorze koniaku od Gucciego. Poczuła drżenie w brzuchu. Złote sprzączki przypominały jej starą skrzynię, którą zostawiła w domu na Nantucket. Zawsze wyobrażała sobie, że tę skrzynię straciła na Atlantyku jakaś jej dawna babcia cioteczna o błękitnej krwi, kiedy statek, którym płynęła, zatonął podczas jej miesiąca miodowego. A potem skrzynię - wiele lat po romantycznej śmierci dalekiej ciotki - odnalazł brodaty poławiacz homarów. Avery miała nawyk dorabiania do wszystkiego romantycznych historii.

Cóż, lepsze to niż ssanie kciuka albo obgryzanie paznokci.

- Nadzwyczajna rzecz.

Avery usłyszała za plecami uprzejmy głos. Odwróciła się i spojrzała na sprzedawczynię. Była po czterdziestce i siwieją­ce włosy miała sczesane w gładkiego koka.

- Jest piękna - zgodziła się Avery, marząc, żeby sprze­dawczyni zniknęła.

Chciała, aby ta chwila była nieskażona. Tylko ona i torba. I zmyślony poławiacz homarów?

- Limitowana seria - poinformowała sprzedawczyni. We-dług plakietki na piersi nazywała się Natalie. - Właściwie ktoś |.| zarezerwował, ale nie odezwał się od tamtego czasu... Jest pani zainteresowana? - Natalie uniosła perfekcyjnie wyregu­lowaną brew.

Avery pokiwała głową jak zahipnotyzowana. Zerknęła na metkę. Cztery tysiące dolarów. Ale właściwie nie robiła zbyt wielu zakupów od przyjazdu do Nowego Jorku... i w końcu od t vego Edie miała nowego księgowego, Alana? Poza tym babcia powiedziała jej kiedyś, gdy Avery podziwiała pewną już napraw-. lc wiekową i bardzo klasyczną torebkę Hermes'ego z zapięciem Kelly z niezwykle bogatej babcinej kolekcji - „Torebka nigdy nie umiera. Mężczyźni owszem." Ta torebka była na zawsze.

• Wezmę ją - stwierdziła pewna siebie, już sięgając świe­żo wymanikiurowanymi palcami (paznokcie w kolorze blade­go różu) po giętkie, skórzane paski.

• O, tu jesteś!

Avery i Natalie odwróciły się jednocześnie i ujrzały, idą-cą po marmurowej posadzce, smukłą dziewczynę z kaskadą kasztanowych włosów i pokrytą piegami cerą. Avery zamarła zahipnotyzowana. Nawet w zwiewnej białej sukience Milly i wielkich okularach D&G na głowie dziewczyna wyglądała dokładnie jak balerina z obrazu Degasa, który wisiał w biblio­tece babci.

- Przyszłam po torebkę. Przepraszam, że nie odebrałam waszych wiadomości, byłam w Sagaponack. Telefony fatalnie lam funkcjonują.

Westchnęła ciężko, jakby słaby zasięg w Hamptons był najstraszliwszą rzeczą na świecie.

- Dzięki, że ją zatrzymaliście.

Nieznajoma wyjęła torebkę z rąk Avery, jakby zadaniem Avery było ją dla niej trzymać. Dziewczyna zmrużyła oczy i mocno chwyciła rączkę.

- Pani musi być Jack Laurent. - Natalie zacisnęła usta w wąską linię, odwracając się do nowoprzybyłej. - Niestety, ponieważ mamy określoną politykę w kwestii rezerwacji i zja­wiło się paru innych zainteresowanych, obawiam się, że ter muszę umieścić panią na liście oczekujących.

Avery uśmiechnęła się współczująco do dziewczyny, czu­jąc lekki zawrót głowy. Nikt w Constance Billard nie będzie miał tej torebki. Wydała się o wiele cenniejsza, gdy Avery zo­baczyła, że jest aż tak rozchwytywana. Pociągnęła za rączkę, ale dziewczyna nie puściła torebki.

- Nawet rozumiem, dlaczego potrzebujesz nowej torebki. Jack zerknęła znacząco na znoszoną torebkę od Louisa Vuit-

tona. Avery dostała ją na trzynaste urodziny od babci i - jakby to ona ujęła - widać było, że torebka była bardzo kochana.

- Może wpadnie ci w oko któraś z tych na zewnątrz.

Avery zmrużyła jeszcze bardziej niebieskie oczy i złapała ko­niakowa torebkę za pasek na ramię. Na zewnątrz? Chodzi o tan­detne podróbki u sprzedawców na ulicy? Odebrało jej mowę.

- Więc sprawa jest załatwiona - mówiła dalej Jack, zaci­skając mocniej ręce na paskach torebki Givenchy. - Możemy się tym zająć? - rzuciła wyniośle do Natalie, a jej zielone oczy rozbłysły.

Natalie wyprostowała całe swoje metr sześćdziesiąt wzro­stu. Wyglądała komicznie stojąc między dziewczynami, któ­re patrzyły sobie w oczy ponad dziesięć centymetrów nad jej głową.

- To jedyny egzemplarz, jaki mamy - zaczęła autoryta­tywnym tonem. - To limitowana seria i dość delikatna, więc jestem pewna, że na pewno dojdą panie do porozumienia.

Próbowała podważyć ich palce, zaciśnięte na raczkach tor­ty-

- Nie sądzę, żeby to było potrzebne - powiedziała Ave­ry i szarpnęła zdecydowanie torebkę, zaskakując tym Jack. I )/.iewczyna zatoczyła się do przodu i puściła zdobycz. Udław się tym, jędzo, pomyślała Avery, uśmiechając się krzywo.

Nim Jack odzyskała równowagę, Avery odeszła szybkim krokiem, przyciskając torebkę do piersi jak futbolista zmie-i/.ający z piłką do pola punktowego. Pierwsza się zjawiła i pierwsza wyjdzie z torebką, która sprawiedliwie jej się na­leży. Tylko dziesięć metrów dzieliło ją od wyjścia. Nie mo­fla się powstrzymać, żeby nie odwrócić się i nie rzucić Jack iiiumfującego spojrzenia. W jej rodzinie to był odpowiednik lanca zwycięstwa po zdobyciu punktu. Blada twarz piegowatej dziewczyny straciła wszelkie ślady idealnej opalenizny, a jej zielone oczy wyrażały raczej zmieszanie niż złość. Avery wy­szczerzyła zęby, czując lekki zawrót głowy. Ale nagle wokół niej rozległo się ohydne brzęczenie. Rozejrzała się rozdraż­niona, ale nie wiedziała, skąd się bierze ten hałas. Szła dalej, Czując się jak zwycięzca.

- Przepraszam panią.

Przed nią pojawił się krzepki ochroniarz. Na plakietce / nazwiskiem miał napisane „Knowledge*". Avery spojrzała na niego, nic nie rozumiejąc. Próbowała go ominąć, ale z ła-iwością zagrodził jej drogę.

Nie była pierwszą dziewczyną, która próbowała uciec / Bameys!

- Proszę oddać mi tę torbę i będzie po wszystkim - po­wiedział delikatnie i cicho pan Knowledge, łapiąc Avery za szczupłą rękę.

Czuła, jak złote sygnety, które miał na palcach, wgniatają się w jej opaloną skórę.

- Zamierzałam za nią zapłacić - upierała się, próbując po­wiedzieć to spokojnie.

Bez słowa wręczyła mu torebkę, a jej błękitne oczy zrobi­ły się wielkie z przerażenia. Naprawdę pomyśleli, że chciała ją ukraść?

Natalie dołączyła do nich, zabierając torebkę z rąk ochro­niarza. Avery czuła, jak czerwone plamy wyskakują na jej de­kolcie i twarzy. Zawsze się tak działo, gdy się denerwowała. Lada moment wybuchnie płaczem.

• Naprawdę uważam, że powinni ustalić limit wiekowy na niektórych piętrach, nie uważasz? - powiedziała jakaś siwa kobieta do przyjaciółki z nadmiernie natapirowanymi rudymi włosami. Ta druga miała na sobie szmizjerkę w leopardzie cętki od Normy Makali. Avery nagle poczuła się, jakby miała pięć lat.

• Zamierzałam zapłacić - powtórzyła na głos. - Kasy nie są dobrze oznaczone.

Kiedy to powiedziała, skrzywiła się. Kasy? Brzmiało to tak, jakby źle skręciła w markecie Target.

Pokręciła głową, próbowała wyglądać na w najwyższym stopniu poirytowaną i sięgnęła do torebki z monogramem LV. Chciała wyjąć nowiutką kartę American Express z portfela w zielono-czerwone paski Gucciego. Wtedy wszyscy zoba­czyliby, że to niefortunna pomyłka. Przeprosiliby ją i - żeby wynagrodzić przykrości - obrzuciliby ją gratisami od sklepu.

- Na szczęście wyjście jest dobrze oznaczone - odparła lodowato Natalie.

Avery zauważała, że sprzedawczyni świetnie się bawi. Na­talie zniżyła głos:

- Nie martw się, nie powiadomimy rodziców.

Obróciła się na obcasie czarnych pantofli Prądy i wróciła do Jack, która czekała z zimnym, krzywym uśmieszkiem na irytująco piegowatej twarzy.

- Po prostu muszę ją mieć na pierwszy dzień w szkole westchnęła teatralnie Jack.

Wzięła torebkę i przyjrzała się jej uważnie, jakby chciała się upewnić, że Avery nie wybrudziła jej lepkimi palcami.

- Koniec zakupów - oznajmił cicho ochroniarz, wyrywa­ne Avery z ponurego zamyślenia.

Dwóch innych ochroniarzy odprowadziło ją do wyjścia na Sześćdziesiątą Pierwszą ulicę.

Drzwi zamknęły się za nią ze stłumionym odgłosem.

Twarz Avery płonęła. Podświadomie spodziewała się, że zaraz wybiegnie za nią tłum z Barneys, ale minęły ją tylko dwie kobiety około trzydziestki. Pchały czarne wózki Buga­boo przypominające czołgi i rozmawiały o przedszkolach. ()dźwierni w białych rękawiczkach stali przed rzędami luksu­sowych apartamentowców. Czerwony dwupiętrowy autobus |cchal w stronę Central Parku. Avery poczuła, że wreszcie jej serce zaczyna zwalniać. Nikt nie miał pojęcia, kim jest, ani i o się właśnie stało. Poprawiła apaszkę i przeszła przez ulicę z wysoko uniesioną brodą. To nie Nantucket, gdzie wszystko lozgłaszano w nieskończoność. To Nowy Jork, miasto, w któ­rym żyje ponad osiem milionów ludzi, gdzie Avery może ro­bić, co jej się spodoba... Albo być, kim jej się żywnie spodoba. I co z tego, że nie dostała torebki Givenchy? Nadal miała nowe l.ikierki bez pięty Louboutina, które kupiła wczoraj, i przy no­'s z ace szczęście perły od babci Avery. Pewnie spokojnie jutro będzie mogła pójść do Barneys i nikt jej nie pozna.

Kiedy przechodziła przez Piątą Aleję, przystojny chłopak w szarej koszulce szkoły średniej Riverside i czapce Yankees l>r/.ebiegł obok niej, uśmiechając się. Odpowiedziała mu

szerokim uśmiechem, trzepocząc wytuszowanymi rzęsami. Jutro Avery Carls zacznie nowe życie w nowej szkole i Jack Laurent stanie się odległym wspomnieniem - zasmarkana diwa, która ukradła jej torebkę. Nikt o niej nigdy więcej nie usłyszy.

Może. Tylko że dowcip polega na tym, że chociaż Nowy Jork jest ogromnym miastem, Manhattan jest maleńką wy­spą...

to moie być początek pięknej przyjaźni

Owen Carls stał przed imponującym domem z czerwonej Cegły między Park Avenue i Madison. Z wahaniem nacisnął dzwonek obok nazwiska Sterling. W zeszłym tygodniu dostał c mail, że ma odebrać kostium członka drużyny pływackiej od Rhysa Sterlinga, kapitana drużyny w szkole św. Judy. Mimo to nieco się krępował wpadać bez uprzedzenia. Czuł się trochę |ak dzieciak przychodzący po cukierki w Halloween.

Jakby kiedykolwiek odmówiono mu cukierka i to o do­wolnej porze roku!

Zadzwonił raz jeszcze. W białych skrzynkach przy wej­ściu rosły ładne, niebieskie kwiatki. Od niechcenia się po­chylił, żeby je powąchać, myśląc o kimś, komu chciałby dać te kwiaty. Kiedy zaciągnął się słodkim zapachem, drzwi się otworzyły. Stała w nich kobieta w granatowej, lnianej sukien­ce ze zdumiewającymi, idealnie siwymi włosami, chociaż jej iwarz była kompletnie pozbawiona zmarszczek. Wyglądała trochę jak Nicole Kidman w siwej peruce.

- Dzień dobry - powiedziała ze sztywnym, brytyjskim akcentem, uchylając drzwi i zerkając na niego pytająco. -W czym mogę pomóc?

- Cześć. Jestem, ehm, Owen Carls... Przyszedłem do Rhysa. Jestem nowym uczniem w drużynie pływackiej i chcia­łem odebrać swoje rzeczy... - zaczął niezręcznie.

Naprawdę miał nadzieję, że trafił do właściwego domu. Na twarz kobiety wypłynął ciepły uśmiech.

- Owen Carls! No oczywiście, bardzo dobrze znałam twoją babcię. Cudowna, jedyna w swoim rodzaju kobieta.

Wprowadziła Owena do rozległego holu. Czuł się nie­zręcznie, trzymając kwiatek, który zerwał przed domem.

- Wiesz, że kilka razy wystąpiła w programie?

Owen zmarszczył brwi nie rozumiejąc. Przed nim wznosi­ły się wspaniałe, przykryte czerwonym dywanem schody, jak­by żywcem wyjęte z Bulwaru Zachodzącego Słońca, jednego z ulubionych filmów Avery. Nie miał pojęcia, o czym jest, ale Avery oglądała go pewnie jakieś czterysta razy.

Herbatka z lady Sterling - powiedziała surowo kobieta, jak­by go poprawiała. - Herbatka ze mną - wyjaśniła z naciskiem.

Owen nie miał pojęcia, o czym do cholery mówiła ta ko­bieta. Rzadko oglądał telewizję, a jeśli już, to z założenia uni­kał programów z „herbatką" w tytule.

- Miło mi panią poznać. - Wyciągnął niezdarnie rękę. Ściany holu wejściowego pomalowano na spokojny szaro-

beżowy kolor. Zdobiły je stare obrazy przedstawiające angiel­skie sceny z polowania na lisy. Nienagannie prezentujący się chłopak w uprasowanych, bawełnianych spodniach i nieskazi­telnej, niebieskiej koszuli z krótkim rękawem zbiegł po scho­dach. Wyglądał, jakby się wybierał na pole golfowe. Owen wsadził ręce do kieszeni podniszczonych szortów Adidasa i zgarbił się w cienkiej, szarej koszulce Nantucket Pirates.

- Rhys! Masz gościa! - Lady Sterling uśmiechnęła się cie­pło do obu chłopców. - To Owen Carls. Owen, mój drogi, po­wiedz proszę matce, że z przyjemnością się z nią spotkam. Wi-

.1 ziałyśmy się tylko raz, na przyjęciu dobroczynnym, a wiesz, |nk tam jest - zawołała Lady Sterling, odchodząc korytarzem.

- Miło cię poznać, stary! - Rhys zdecydowanie uścisnął Błoń Owena.

Był nieco niższy od niego, miał ciemnobrązowe włosy i piwne oczy ze złotymi plamkami. Otworzył drzwi do szafy i wyjął bordową torbę Speedo.

• To dla ciebie.

• Dzięki.

Owen przejrzał zawartość i znalazł sześć batoników energetycznych, bordowy ręcznik z wyhaftowanym napisem „Szkoła św. Judy" i trzy pary maleńkich kąpielówek Speedo. /mieszany przyłożył je do bioder. Były jakieś pięć rozmiarów || małe.

- Miło było cię poznać.

Owen wrzucił kąpielówki do torby i odwrócił się, żeby wyjść.

• Poczekaj - zawołał za nim Rhys. - Jesteś zajęty dziś po­południu? Masz ochotę na brunch? U Freda jest niezłe żarcie. Na ostatnim piętrze Barneys.

• Nie! - odpowiedział szybko Owen, jedną nogą już na ulicy.

Ostatnie, na co miał ochotę, to wpaść na Avery w trakcie )• oraczki zakupowej.

Rhys wyglądał na zniechęconego.

- W porządku. Owen pokręcił głową.

- To znaczy... może byśmy po prostu złapali po bajglu? I poszli do parku? - zaproponował speszony.

Chociaż zawsze uganiały się za nim tabuny dziewcząt, ()wen nigdy nie miał bliskich kumpli. I to właśnie przez dziew-. /yny. Chłopaki ze szkoły na Nantucket zazdrościli mu wyglądu i pewności siebie. I wiedzieli, że nie mają szansy na podryw, jeśli on jest w pobliżu. Owen starał się tym nie przejmować i nie czuł się samotny ani nic w tym stylu. Ale dajcie spokój. W końcu t nie jego wina, że działa jak magnes na panienki. Cóż, nie jest łatwo być przystojnym.

- Dla mnie spoko. - Rhys pokiwał głową i zsunął na oczy raybany, gdy wyszli z domu i ruszyli w stronę parku. Po dro­dze zajrzeli do delikatesów. Kupili bajgle i piwo.

Śniadanie mistrzów !

Przeszli Madison i Piątą, a kiedy weszli do parku, Rhys po­prowadził ich wijącymi się ścieżkami, kierując się na zachód. W końcu zatrzymali się przed kamienną budowlą przypominającą zamek. Wznosiła się dumnie nad maleńkim stawem. Miała jakieś dwa piętra wysokości i wyglądała jak średniowieczna twierdza.

• To jest jedno z moich ulubionych miejsc w mieście - powiedział Rhys. - Zamek Belvedere. Kiedy byłem młod­szy, myślałem, że to prawdziwy zamek, i chciałem w nim za­mieszkać. Mama miała własny program telewizyjny, Herbatka z lady Sterling. - Spojrzał pytająco na Owena.

• Aha, wspomniała mi o nim. - Owen kopnął kamyk na ścieżce.

Dziewczyny w bikini Malia Mills opalały się na spory trawniku, udając, że są w Hamptons, a upaleni chłopcy grali w zośkę albo bawili się frisbee. To było trochę smutne. No­wojorczykom tak bardzo brakowało kontaktu z przyrodą, że musieli udawać, że kawałek trawy to plaża.

- Ponieważ mama jest Angielką, uznałem, że powinni­śmy mieć własny zamek. - Rhys wzruszył z zakłopotaniem ramionami.

Owen się zaśmiał, sadowiąc się na kamieniu, podczas gdy Rhys otworzył puszkę Olde English, uważając, żeby pozosta­ło w papierowej torbie. Podał ją Owenowi. Chłopak upił łyk i przyjrzał się okolicy. Powierzchnię stawu pokrywały stare liście i zielona piana, ale na trawie obok kamiennego zamku piknikowało mnóstwo dziewcząt z idealną, sierpniową opale­ni/ną. Mimo stadka dziewczyn w luźno zawiązanych bikini, ()wen łapał się na tym, że rozgląda się, czy gdzieś nie błysną bursztynowe włosy. Westchnął sfrustrowany.

Przez ostatnich kilka miesięcy, niezależnie od tego, gdzie był, myślał tylko o Kat, dziewczynie, którą poznał na ognisku na początku lata. Miała kształtną figurę, figlarne, niebieskie oczy i włosy w takim samym kolorze jak sierść ich golden retrievera, (!hance'a. Nie mógł oderwać od niej oczu. Nim podeszła popro­sić, żeby otworzył jej piwo Corona Light, Owen już był zakocha­ny po uszy. A kiedy kilka minut później zapytała, czy pokazałby lej latarnię, oboje wiedzieli, czego chcą. Tam, na piasku, w ciem­nościach, stracili dziewictwo. To była najbardziej szalona, nieod­powiedzialna i niesamowita rzecz, jaką Owen zrobił w życiu.

- Jak masz na imię? - zapytał potem, przesuwając palcem PO łuku jej pleców.

Czułby się jak dupek, gdyby tego nie zrobił. Jasne, że umawiał lię na prawo i lewo, ale stracić dziewictwo z dziewczyną, której nic znał choćby z imienia, to było za dużo nawet dla niego.

- Mała podpowiedz.

Zdjęła delikatną, srebrną bransoletkę z wypisanymi ozdob-n;| czcionką literami: Kat.

Resztę nocy spędzili zabawiając się na plaży i kąpiąc się za każdym razem, kiedy się za bardzo spocili. Była z Nowego Jorku i przyjechała na Nantucket tylko na jeden dzień. Tak mu powie­działa. Świadomość, że jutro już jej nie będzie, sprawiała, że te chwile wydawały się jeszcze bardziej wyjątkowe, jakby to była icgo ostatnia noc na ziemi. Następnego ranka Owen obudził się na plaży sam. To mógłby być sen, gdyby na dowód nie została mu srebrna bransoletka. Wyjął ją teraz z kieszeni szortów i przesunął

kciukiem po nierównościach powierzchni. Przysunął ją do nos jakby jakimś cudem mógł poczuć zapach Kat.

• Co to? - zapytał zaciekawiony Rhys, wyrywając Owen z romantycznej zadumy.

• To... talizman - skłamał Owen, szybko chowając bły skotkę z powrotem do kieszeni szortów.

Miał ochotę zapytać Rhysa, czy zna Kat, ale w tym mie­ście mieszkały miliony ludzi, a on nie chciał wyjść na zako| chanego czuba.

Za późno.

• Och. - Rhys stracił zainteresowanie bransoletką. - Więc Nantucket, hę? Jak tam jest?

• Super. Mała przestrzeń.

Nie było mowy, żeby powiedział pierwszemu poznanemu; na Manhattanie chłopakowi, że faceci w szkole bojkotowali go za to, że podrywa wszystkie dziewczyny. Znowu pociąg­nął piwa. Bąbelki podrapały go w gardło, a słońce sprawiło, że! zrobił się śpiący.

- Manhattan to też mała przestrzeń - stwierdził Rhys. - Uczę się z tymi samymi chłopakami od przedszkola.

Owen patrzył, jak dwie piegowate dziewczyny przeszły, obok nich, zgodnie wymachując torbami z zakupami. Nie mógł uwierzyć, że resztę szkolnych dni spędzi w towarzystwie samych chłopaków. Na co będzie patrzył?

- Więc jak to jest żyć bez dziewczyn?

Rhys zmrużył złoto-brązowe oczy, jakby naprawdę się za­stanawiał nad odpowiedzią.

- W porządku. Moja dziewczyna chodzi do Seaton Arms, dalej przy tej samej ulicy, więc to nie są ciągle tylko faceci.

Owen westchnął z ulgą. Wyciągnął się na kocu, czując jak słońce go grzeje przez T-shirt. Obok nich przebiegł biegacz w obcisłym stroju z lycry.

• No więc... jedna z rzeczy, którą powinienem zrobić |gko kapitan drużyny, to podrzucić trenerowi parę nieoficjal­nych nowinek z końca lata. - Rhys przerwał ciszę. - Ponieważ Hic o tobie nie wiem, pościgajmy się w stawie. Ocenię twój | /as, porównując z moim.

• Tutaj? - Owen zapytał sceptycznie i się wyprostował.

• Dlaczego nie?

Rhys stanął na skale, machając na Owena, żeby zrobił to lamo. Zdjął koszulę, odsłaniając wyrzeźbione mięśnie brzucha i szerokie ramiona pływaka. Owen wzruszył ramionami i ściąg-nąl koszulkę. Dwie dziewczyny przeglądające francuskiego „Vogue'a" na pobliskiej ławce, zerknęły sponad pisma.

No proszę, proszę!

- Gotowy? Start!

Owen bez chwili wahania zanurkował w błotnistym sta­wie. Wyplątał się wodorostów i zaczął płynąć stylem dowol­nym, strasząc po drodze kaczki. Sunął przez wodę gładkimi, mocnymi pociągnięciami. Instynkt rywalizacji wziął górę.

Dotarł do drugiego brzegu ohydnego stawu. Dyszał ciężko, kiedy oparł stopy na błotnistym, kląskającym dnie. Miał wraże­nie, jakby pod stopami miał owsiankę sprzed tygodnia. Zielony szlam przykleił mu się do ramion. Na drugim końcu stawu Rhys Stał na kamieniu, popijając z torby i się śmiejąc. Owen zmrużył oczy. Co do cholery? Dwie dziewczyny na ławce zachichotały.

- Ej, stary, jesteś naprawdę szybki! - krzyknął wesoło Rhys, idąc brzegiem do Owena.

Zza rogu zamku wybiegł dozorca parkowy w zielonym kombinezonie.

- Tu nie wolno pływać! - wrzasnął, szarżując na Owena z grabiami.

Zapominając o koszulce i butach Owen pognał przed siebie. Rhys dogonił.go na jednej z krętych ścieżek w parku.

Kiedy dotarli do wyjścia, zatrzymali się i zgięli w pół zJ śmiechu. Owen wziął otwarte piwo od Rhysa. Może życie w Nowym Jorku nie będzie takie złe. Świetny kumpel, śliczne dziewczyny, ostre pływanie - czego więcej mógłby chcieć? Ej, to Manhattan. Tu zawsze chce się więcej.

voulez-vous coucher avec J?

Jack Laurent wsadziła baletki do obowiązkowego, różo­wego worka amerykańskiej szkoły baletowej. Zignorowała pozostałe tancerki, pijące witaminizowaną wodę i flirtujące ze indentami pierwszego roku w Fordham wokół fontanny przed I incoln Center. W tym roku Jack uczestniczyła w prestiżowym Itażu, co oznaczało kilka dodatkowych zajęć dziennie, w na­dziei, że zostanie wybrana do występów z zespołem. Tańczyła przez większość życia i przychodziło jej to równie naturalnie |ak oddychanie. Ale dzisiaj była pół sekundy za muzyką. Po raz pierwszy balet wydał jej się trudny, a Mikhail Turneyev, dyrektor stażu, zauważył każdy jej najdrobniejszy błąd.

Kiedy szła rozległym marmurowym placem, zauważy­ła kroplę krwi z pęcherza plamiącą nowiutkie, bladobłękitne zamszowe pantofelki na płaskim obcasie, które kupiła w Bar-ncys tego ranka.

- Cholera - mruknęła.

Ze wściekłością ściągnęła buty i wyrzuciła je do kosza. Trach.

Dla jednych śmieć, dla innych skarb. Wsunęła na stopy wypłowiałe klapki J. Crew, które nosi­ła w torbie, kiedy wybierała się na pedikiur, i usiadła na jednej

z niskich, kamiennych ławek, okalających staw naprzeciwko Vivian Beaumont Theatre. Zerknęła na Treo i zorientowała się, że ojciec dzwonił do niej trzy razy, kiedy była na zajęciach. Zgo­dziła się na lunche dwa razy w miesiącu w Le Cirque, w czasie których ojciec pytał ją o szkołę i taniec, i udawał, że interesują go odpowiedzi. Ale z zasady nie dzwonili do siebie na pogadusz-ki. Nawet nie wiedział, że wcześniej wróciła z paryskiej szkoły tańca. I zdecydowanie nie miała ochoty mu tego tłumaczyć.

Jack była nieplanowanym dzieckiem Vivienne Restoin, sławnej francuskiej primabaleriny oraz Charlesa Laurenta, sześć-dziesięcioparoletniego byłego amerykańskiego ambasadora we Francji. Vivienne zaszła w ciążę, kiedy miała dwadzieścia jeden lat i - jak chętnie przypominała Jack - poświęciła ciało tancerki oraz karierę dla swojej jedynaczki. Wyjechali z Paryża jako ro­dzina, tuż po pierwszych urodzinach Jack, ale rodzice rozwiedli się już po kilku wspólnych latach w Nowym Jorku. Ojciec ożenił się potem (kilka razy) i teraz mieszkał z nową żoną i pasierbami w West Village. Jack wyciągnęła paczkę Meritów Ultra Light, zapaliła jednego i zaciągnęła się z teatralnym westchnieniem.

- Myślałem, że rzuciłaś je lata temu.

Jack obróciła się i zobaczyła swojego chłopaka, J.P. Cash-mana idącego w jej kierunku. Miał na sobie szorty khaki i schludną, różową koszulę Brook Brothers. W ręku trzymał podniszczoną książkę - Niewygodną prawdę. Właśnie wrócił z wyprawy na biegun południowy z ojcem, tytanem handlu nieruchomościami, który próbował poprawić sobie opinię, zajmując się zanieczyszczeniem środowiska. Jack szybko zga­siła papierosa, zgniatając go obcasem klapka. J.P. nienawidził palenia i zwykle starała się przy nim powstrzymać, ale skąd miała wiedzieć, że zaskoczy ją, pojawiając się po zajęciach? I czy nie zasłużyła sobie na maleńką, malusią przerwę, skoro teoretycznie nadal jeszcze trwało lato?

- Cześć, ślicznotko.

J.P. przyciągnął ją do siebie. Objęła jego mocne plecy i się pocałowali. Smakował imbirowymi cukierkami. Oparł dłoń na |ftj pulchniejszym niż zwykle biodrze.

Kiedy się uczyła w paryskiej operze, nabrała nawyku zaja­dania croissantów z czekoladą z piekarni obok akademika.

- Masz ochotę na lunch? - zapytał J.P, obejmując ją w ta­lii.

Zesztywniała pod jego dotykiem. Czuła się jak wyjątkowo ilusta kiełbasa w różowym trykocie.

Przejście z rozmiaru zero do dwójki to prawdziwa tragedia.

- O ile to nie oznacza prawdziwego jedzenia - zgodziła lic Jack, tuląc się do J.P.

Ruszyli, trzymając się za ręce, Broadwayem w stronę Co­lumbus Circle. Na ulicach tłoczyły się rodziny, cieszące się Ostatnim letnim weekendem, a powietrze wydawało się gęste <kI upału.

• Więc... - zaczął J.P., jak dżentelmen zarzucając tor-l>ę Jack na ramię. - Po wyprawie udało mi się skontaktować / lym profesorem z Columbii, który pracuje nad zrównoważo­nym rozwojem, a ja właśnie zaczynam staż...

• J.P.? - przerwała mu Jack. - Nie powiedziałeś mi, że Ifldnie wyglądam.

Wiedziała, że dla kogoś innego mogłoby to zabrzmieć ża­łośnie, ale J.P. zawsze mówił jej, że ładnie wygląda, gdy ją widział. To była pierwsza rzecz, jaką mówił, i właśnie to Jack najbardziej w nim uwielbiała.

Czyż kobiety nie są troszkę egocentryczne?

- Właśnie, że powiedziałem. Przywitałem się, mówiąc cześć, ślicznotko". To to samo - odpowiedział J.P. prawie

na nią nie patrząc i otwierając dla niej szklane drzwi do Time Warner Center.

Racja, pomyślała Jack. Nie cierpiała domagać h\[ mentu, ale odkąd wywalili ją z zajęć w • operze lraiuu samotne picie muscadeta w pokoju w akamdemiku, czuli che roztrzęsiona. Wróciła wcześniej i spę=dziła o stal i godnie u przyjaciółki Genevieve wrozlesgłej posiadł Maiden Lane w Hamptons. Picie Tanqirueray na pla całkiem miłym sposobem na zakończeni* e lata, ale I I rano nie szło jej na zajęciach, powróciły vwsponxnionlii w Paryżu i zrobiła się drażliwa.

Pojechali windą do Bouchon Bakery^, zwykłego I drugim piętrze, i usiedli przy stoliku z wictJokiem na ('ul Circle. Samochody tłoczyły się na rondz::ie, turyści ml wali przy fontannie pośrodku. No dobra, będzie mu IM sałatki przez kilka tygodni i spędzić parę godzi m i więcej w studiu. I co z tego? Kochał ją najl bardzi«ej n wany chłopak w Nowym Jorku. Ich przezsnaczemkm h pobrać, zamieszkać w jednym z luksusowych bu^dynl ¹ żących do jego ojca, wyjeżdżać na bajeczne e waksej' począć od równie bajecznego życia. Apókzi co on. nadszedł ten rok, kiedy to zrobią. Właśnie t to!

Też jakiś sposób na spalanie kalorii.

Melodia z Dziadka do orzechów Czajko_owski-«ego p ła z różowej torby Jack. Wyjęła telefon i spcojrzała* n lacz. Znowu ojciec. Skrzywiła się i przerwaała pofc-ąc

• Kto to? - zapytał J.P., odgryzając kęss kansapl 1 wanym serem, którą chudy kelner z kozią boródkćj| wli»< stawił na stole. Jack poczuła, jak burczy jej ' w brz uchu

• Charles.

Wzruszyła ramionami i porwała frytkę zz jego talei na jej nie zabije.

- Kiedy ostatni raz z nim rozmawiałaś? • - J.Pl* /.mu brwi.

lack zmarszczyła nos. Tylko dlatego, że on sam był blisko cm i pojechał z nim na całe lato na wyprawę na Antarkty-akładał, że wszyscy powinni mieć podobne, dobre relacje l/.icami. J.P. do wszystkiego podchodził z pozytywnym iiwieniem, co Jack uwielbiała, ponieważ to równoważyło że ona dostawała furii, nawet kiedy ktoś pomylił jej zamo­kłe w Starbucks. Ale teraz wolała, żeby entuzjazm skiero-na jej osobę. Mogliby zacząć od siedzenia w luksusowych, /anych fotelach sali kinowej w apartamencie Cashmanów, ilając Parasolki z Cherbourga albo inny idiotyczny fran-1 film i zdejmując z siebie jedną rzecz za każdym razem, ktoś zapalał papierosa.

Wzięła jeszcze jedną frytkę. Już sama myśl o dłoniach J.P j ciele sprawiała, że robiła się głodna, lim. Chyba raczej napalona?

Chodźmy stąd - szepnęła ponad stolikiem, przesuwając imi po jego opalonym udzie.

Ucieszyła się, gdy zobaczyła, że jego brązowe oczy roz-ly podnieceniem. IŁachunek, proszę!

czarowny wieczór R... albo i nie

Rhys zanurkował do basenu o długości dwudziestu pi_t ciu metrów w piwnicy domu rodziców przy Osiemdziesiątej Czwartej, miedzy Madison i Park Avenue. Sunął przez błękit­ną wodę, przecinając ją mocnymi ramionami. Desperacko pró­bował wytrzeźwieć po popołudniu spędzonym na piciu z ty] nowym chłopakiem, Owenem Carlsem.

Czy wody nie powinno się pić, jeśli się chce wytrze wieć?

Gdy na chwilę zatrzymał się przy drugim końcu basenu, poczuł się, jakby dostał choroby morskiej. Nie pomagał fakt, że basen wyłożono włoskimi kafelkami ręcznie malowanymi w rozgwiazdy, wodorosty i ośmiornice. Miał wrażenie, jakby tonął w jakichś bazgrołach wykonanych przez niedorozwinię­tego pięciolatka.

Zerknął na wielki, odporny na wilgoć zegar ponad Łęko­wymi drzwiami, które oddzielały basen od reszty pomiesz­czeń sportowych w piwnicy. Siódma trzydzieści pięć. Jego dziewczyna, Kelsey, miała pojawić się o ósmej, a nie widzieli się od czerwca. On całe lato spędził w Europie w posiadłości w Walii, która od pokoleń należała do rodziny ojca. Większość czasu przesiedział w miejscowym pubie z kuzynami albo latał

<!<> Londynu prywatnym odrzutowcem na mecze piłki nożnej. Kelsey była w swoim domu na Cape Cod w Orleans. Roz­mawiali przez telefon, ale rzadziej, niż Rhys by sobie życzył. Zajęcia i różnica czasowa sprawiały, że ciągle się mijali. Ona il/.woniła, gdy on spał, on, kiedy ona była na plaży, siedziała pr/.y kolacji albo po prostu jej nie było. Teraz wreszcie mieli /ansę pobyć razem. Rhys nie chciał być pijany.

Zanurzył głowę i zaczął szybko płynąć stylem motylko­wym. Kiedy jego mocne ramiona cięły wodę, wpadł w rytm i wreszcie lepiej się poczuł. Styl motylkowy zawsze należał do lego ulubionych, ponieważ wymagał siły i delikatności zara­zem. Trzeba było jednocześnie współpracować z wodą i wal-i/yć z nią. Zawsze uważał, że to przypomina seks.

Nie, żeby miał o tym jakieś pojęcie.

Przez całe lato Rhys myślał o obietnicy, którą złożyli sobie pod koniec roku, że kiedy tylko znowu się zobaczą, po raz pierwszy będą się kochać.

Kochać? O rety, stary.

Rhys i Kelsey znali się od przedszkola, kiedy wylądowali w lej samej grupie w ekskluzywnym ośrodku Ali Souls przy I ,exington. Wtedy zapytał ją, czy zostanie jego Walentynką, | lady Sterling, która akurat nagrała tę chwilę, każdego czter­nastego lutego puszczała to w swoim programie. Na poważnie zaczęli ze sobą chodzić w dziewiątej klasie i teraz - jak jazz i czerwone wino - stanowili nierozłączną parę.

Dziś wieczorem miał nadzieję, że nie będzie musiał nic mówić. Będą tak podekscytowani tym, że wreszcie się widzą, że to się po prostu... stanie.

- Jest tu kto? - Głos rozległ się w parnym powietrzu.

Rhys zamarł w pół ruchu, zaskoczony widokiem Kel-ley w drzwiach. Przyszła wcześniej. Wyglądała pięknie. Już sam widok delikatnej, złotej bransoletki Me&Ro, którą jej podarował, zwieszającej się z opalonej kostki, sprawiał, ż prawie go rozsadzało.

- Cześć.

Kelsey podeszła do basenu, krzyżując ręce na piersi. Rhy wyskoczył na brzeg i objął ją mocno. Jej włosy pachniały jab łkami.

- Rhys! Jesteś mokry! - zaprotestowała, uśmiechając się słonecznie.

Uśmiech odsłaniał odrobinę nierówne zęby.

- Przepraszam. Odsunął się, wziął ręcznik z ławki i obwiązał się w pasie.

- Nie szkodzi - Kelsey mu odpuściła, marszcząc leciutk zadarty nos i całując go delikatnie w usta. Odsunęła się i wy cisnęła rąbek długiej do kolana sukienki. - Jak się masz?

- W porządku - mruknął Rhys. - To znaczy teraz tak.

A przynajmniej niedługo tak się stanie. W sypialni miał dwie butelki chłodzącego się szampana. Wziął je ze sporego zapasu ojca, bankiera. Wiedział, że to tania zagrywka, ale ku­pił też dwa tuziny róż w kwiaciarni na rogu, kiedy wracał do domu z parku.

Nie ma nic lepszego niż butelka piwa, żeby obudzić w fi cecie romantyka.

- Kto pierwszy? - Uniosła znacząco brew, jakby znała smakowity sekret.

Rhys zapomniał, jak zaraźliwy jest jej entuzjazm. Ni cierpiał tych dziewczyn, które udają, że są zawsze wyluzowa-ne i podchodzą do wszystkiego z dystansem. Kelsey była ich przeciwieństwem. Wszystko, począwszy od Gwieździstej noc w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, skończywszy na karmel Jacąuesa Torresa, wywoływało u niej uśmiech.

Kelsey pobiegła kręconymi schodami na parter, który zdo­biły szerokie, dębowe dźwigary, dzięki czemu dom Sterlingów

B] /.ypominał bardziej angielski dworek niż dom na Upper East Sicie na Manhattanie. Wszystkie meble były ciężkie, ciemne i funkcjonalne, uratowane z różnych zamków w całej Europie. Wyglądały surowo i ponuro nawet w jasny dzień.

Kiedy pędzili szerokimi, przykrytymi czerwonym dywanem •.chodami, Rhys nie mógł oderwać oczu od wysportowanych, pie­gowatych łydek Kelsey i szeleszczącej miękko sukienki. Modlił sic w duchu, żeby matka ich nie usłyszała. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebował, to przydługa rozmowa o trendach wśród nastolat­ków, która nieodzownie stałaby się fragmentem działu Znowu w szkole w Herbatce z lady Sterling.

Trendy wśród nastolatków, czyli tracenie cnoty na łóż­ku obsypanym płatkami róż ze sklepu przy Siedemdziesiątej I )/.iewiątej i Madison.

Wyprzedził Kelsey na schodach i wpadł do swojej sypialni na drugim piętrze. Szybko zapalił białe świece Bond nr 9, któ-i • kupił na tę okazję, i puścił Snow Patrol na iPodzie z głośni­kami. Przygasił światła akurat, kiedy stanęła w drzwiach.

Leżeć, Rhys!

- Boże, nic dziwnego, że jesteś świetnym pływakiem. Te Nchody to niezłe ćwiczenie. - Kelsey westchnęła teatralnie, udając, że ociera pot z czoła.

Rhys pokiwał głową, ale był zbyt zajęty myślami o czym innym, żeby się uśmiechnąć. Zwykle uwielbiał, jak się wygłu­piała, ale teraz wolałby, żeby była trochę poważniejsza. Przyj­rzała się pokojowi w półmroku.

- Co jest grane?

Zerknęła na pokryte płatkami róż łóżko, na głośniki i świece na parapecie. Rhys szybko zaciągnął zasłony, żeby letni zachód słońca nie wlewał się do pokoju. Nagle wydało mu się, że trochę przesadził aranżując romantyczną noc, kiedy na zewnątrz nadal było jasno.

• Po co to wszystko?

• Tęskniłem.

Przeczesał palcami nadal wilgotne włosy, a potem speszo­ny pozwolił im opaść z boków, jakby nie wiedział, co z nimii zrobić. To było takie dziwaczne, stać kąpielówkach, podczas gdy Kelsey była ubrana. Z jakiegoś' powodu wydawało się td niesmaczne. Żałował, że nadal czuje się lekko podchmielony i że tyle wypił z tym nowym chłopakiem.

- Chciałem ci pokazać, jak bardzo cię kocham - powie­dział, przyciągając ją do siebie i całując.

Kiedy musnął wargami jej usta, ostatnie zdanie powróci­ło do niego w myślach. „Chciałem ci pokazać, jak bardzo cię kocham?" Czy to nie brzmiało jak klasyczny przypał? Nagle zauważył, że woda z kąpielówek zrobiła kałużę na podłodze z orzecha. Miał nadzieję, że to nie wygląda, jakby się zsiusiał.

Nie ma nic bardziej seksownego od pielucho-majtek.

- To słodkie.

Kelsey odsunęła się i usiadła na wielkim łóżku. Przyciąg­nęła kolana do piersi.

• Pamiętasz, jak nocowaliśmy u siebie w pierwszej klasie i twoja mama zawsze zaciągała zasłony i udawała, że jest już* północ, chociaż była dopiero szósta popołudniu?

• Pogadamy o tym później - szepnął Rhys, klękając obok niej na łóżku.

Delikatnie pocałował jej odsłonięte łopatki, zsuwając cen­tymetr po centymetrze ramiączko sukienki. Może rzeczywiście trochę przesadził z robieniem nastroju. Właściwie słońce wle­wające się do pokoju byłoby całkiem miłe. Kelsey uśmiechnę­ła się tajemniczo, Rhys poczuł w sobie nerwowe poruszenie. Zaczął całować jej obojczyk i szyję, i wreszcie usta. To się działo. Wreszcie się stanie.

Rozległo się głośne pukanie do drzwi.

Rhys odsunął się lekko, ale nadal czuł gorący oddech Kel-ey na policzku.

• Tak? - zapytał ostrożnie.

• Rhys, kochanie, przyszła Kelsey? Wydawało mi się, że H słyszałam.

Był to przenikliwy głos lady Sterling, okraszony angiel-ikim akcentem, chociaż urodziła się i wychowała w Green-wich w Connecticut, a nie w Greenwich w Wielkiej Brytanii. Kirys zastanawiał się, czy wiedziała co robią... a raczej zamie-i zali robić.

- Tak, mamo - wymamrotał, znowu obwiązując się w pa-lie ręcznikiem i kręcąc głową.

Jego matka uwielbiała Kelsey. Na szczęście uczucie było odwzajemnione. A nawet jeśli nie, to Kelsey nigdy się nie skarżyła. To była jedna z wielu rzeczy, które w niej uwielbiał.

• Jak cudownie! - Głos lady Sterling wzniósł się o okta­wę, w sposób, w jaki zwykle mówiła przed kamerą. - Byłoby miło zobaczyć się z wami w oranżerii na herbatce. Chciała­bym usłyszeć wasze zdanie na temat działu szkolnego do ju­trzejszego programu - zagruchała za drzwiami.

• Świetnie, lady S! - zawołała Kelsey.

Wygładziła sukienkę i założyła za uszy falujące włosy w kolorze bursztynu.

Słychać było oddalające się kroki lady Sterling; zeszła schodami.

• Powinniśmy do niej pójść. - Rhys wzruszył bezradnie ramionami. - Przepraszam. Jesteś zła?

• Nie - odpowiedziała Kelsey i wstała z łóżka. - W po­rządku. Innym razem.

Podeszła do zasłoniętego okna i zdmuchnęła świece.

- Pójdę pozabawiać twoją mamę. Dołącz do nas, jak się przebierzesz - dodała, całując go w nos.

Rhys zdmuchnął pozostałe s'wiece, gdy Kelsey zamknęła za sobą drzwi. Czy tylko mu się wydawało, czy też w ogóle się nie zdenerwowała, że im przerwano? Poszedł do łazienki, odkręcił wodę i pozwolił, żeby pomieszczenie wypełniła para. Może tylko to sobie wyobrażał. Może nadal był podpity.

Może. Ale wiadomo, że masz kłopoty, kiedy bardziej par­no jest łazience niż w sypialni.

plotkdrd.net

lematy na celowniku wasze e-maile zapytaj

/ystkie nazwy miejsc, imiona i nazwiska oraz wydarzenia zostały zmienione lub skrócone, po to by nie ucierpieli niewinni. Czyli ja.

hej, ludzie!

Mniej szczęśliwi spośród nas mają jutro wielki, a raczej sądny dzień - powrót do szkoły. Po lecie pełnym imprez do piątej nad innem i spaniu do czwartej popołudniu czas nastawić budzi­ki i spakować tornistry. Kiedy będziecie wyciągać nowiutkie •.weterki TSE i zapinać grzeczniutkie, lakierowane pantofelki na pasek Miu Miu, pamiętajcie: nie chodzi tylko o naukę.

W końcu tutaj, na Upper East Side, pracujemy ciężko i rów-Mi. ■ ostro balujemy. Oto prawdziwa lista rzeczy do zrobienia pierwszego dnia szkoły:

I. Zamówcie masaż wCornelia Day Resort na rogu Pięć­dziesiątej Pierwszej i Piątej. Wstawanie rano do szkoły to mordęga po tym, jak do później nocy tańczyło się w hotelu M.iritime w sali balowej Hiro.

,'. Załatwcie sobie korepetytorów. Przystojni chłopcy ze stu­diów medycznych są rozchwytywani, więc się nie ociągaj-110! Jest mnóstwo chwilowo niezatrudnionych i tragicznie pizeuczonych frajerów, ale przecież chcecie też kogoś, na Kogo przyjemnie popatrzeć, nie?

|, Przygotujcie się do zbliżeń. Niepozowane zdjęcia do rocz­nika zawsze robi się na jesieni, a wszyscy widzieliśmy, co wykopują na temat hollywoodzkich gwiazd w „E!". A prze-i loż sława jest nam przeznaczona, prawda?

Niektórzy z was są już weteranami i mają w ręku gotów folder z nieformalnymi fotkami. Ludzie z ostatnich klas dos konale wiedzą, co robić. Ale tym, którzy dopiero zaczynają, przypominam: to ten rok, kiedy ludzie wreszcie zwrócą n was uwagę. To czas, kiedy podrobiony dowód już nie wy gląda aż tak bardzo na podrobiony, kiedy college nie wy daje się tak odległy, a szalony piątek nie sprowadza się do zwędzenia ojcu butelki ginu Bombay Sapphire i oglądania starych filmów. Czas zadbać o swoją reputację. Tylko, żeb; ludzie się nie dowiedzieli, jak bardzo się staracie!

na celowniku

Wieczorem A w mundurku idzie do Constance Billard - ćwi czy. Wiemy, że jest bardzo podekscytowana, ale to już na prawdę... B robi sobie niestosowne zdjęcia na tarasie apa ratem w komórce. Hm, to nie jest tak odosobnione miejsce jak może jej się wydawać. O bez koszulki na Piątej Alei. I na Madison. I w moich snach. J.R z ojcem na inspekcji nowego, ekologicznego budynku wTribece. Brawo, Kapitanie Plane­to! R wyrzuca przez okno płatki róż, prosto na Osiemdziesiątą Czwartą. J pakuje podręcznik do matematyki do torby Given-chy z limitowanej serii, o której słyszałam, że jest do dostania tylko w Europie. Czy jest coś, czego ta dziewczyna nie ma?

Wasze e-maile

E9 Kochana P!

No więc słyszałam, że teraz w Barneys robią rewizję osobistą, bo ta laska, która wprowadziła się do sta­rego mieszkania Waldorfów, wpakowała się w jakiś spory przekręt z kradzieżami. Podobno próbowała wrobić J. Wiesz, co się stało? KlientkaBarneys

Droga KB!

Cóż, wszyscy wiemy, że w Barneys bywa, że dziew­czynę zaswędzą ręce i może nieco ją ponieść. Ale czy nowa miałaby tyle odwagi, żeby spróbować coś ukraść i w dodatku podpaść J? P.

Droga P!

Kręciłam się dziś w Central Parku i widziałam po pro­stu przecudnego chłopaka w kaczym stawie. Chcia­łabym się z nim spotykać, ale nie wiesz, czy od tej wody człowiek nie złapie jakiejś dziwnej choroby? Hipochondryczka

Droga H!

Skoro tak bardzo ci zależy, żeby się z nim spotykać, pomyśl, jak długa musi być kolejka chętnych. Bar­dziej bym się martwiła konkurencją niż radioaktyw­nym szlamem ze stawu. R

Kochana P!

Moi rodzice zmuszają mnie do pójścia do idiotycz­nej szkoły dla dziewcząt, chociaż właśnie wróciłam z miesięcznej podróży po Europie, gdzie ludzie mają tyle wolności i mają kontakt ze swoją seksualnością. Jestem tak zdołowana, że nie mam pojęcia, co robić. Serio. Alienacja wśród nastolatków to temat zgrany do bólu; nie jestem w stylu młodej narkomanki, nie piszę poezji i zdecydowanie nie kręcę dziwacznych filmów. Ale co mam robić, żeby przestać cierpieć? Niezadowolona

Wejście Carlsów 49

ES Droga N!

Hm, wygląda na to, że fajna z ciebie dziewczyna. Ale masz rację, alienacja wśród nastolatków to ograny temat. A więc jesteś młoda, bogata i miejmy nadzie­ję, nie wyglądasz tragicznie, chociaż może szybka sesja z woskiem byłaby na miejscu, bo wiem, że Europejczycy cenią sobie naturalny wygląd. Dam ci dokładnie taką samą radę jak każdej szanującej się pięciolatce przed pierwszym dniem w ultra-eks* kluzywnym przedszkolu - znajdź sobie przyjaciółkęl I nie bij chłopców na placu zabaw, no chyba że aku­rat to cię kręci. R

Czas na sen dla urody. Wam też się przyda. Pamiętajcie, jutro pierwszy dzień reszty waszego życia. Wykorzystajci go dobrze.

Wiecie, że mnie kochaci Plotkar

wszystko o A

- Na pewno dasz sobie rade? - Avery zapytała młodszą, ■ Male siedem minut, siostrę, Baby, która s'ciskala domowej inhoty ekstra-dużą porcję herbaty z mlekiem i gapiła się jak zahipnotyzowana w swoje brudne, hawajskie klapki.

Skręciły w Madison i szły w kierunku budynku z czerwo­nej cegły na Wschodniej Dziewięćdziesiątej Trzeciej, gdzie znajdowała się szkoła dla dziewcząt Constance Billard.

- Aha - mruknęła poirytowana Baby.

W końcu to jej siostra świrowała i zmusiła je do wyjs'cia t siódmej rano, godzinę przed rozpoczęciem zajęć.

- I tak nie sądzę, żebym długo tam została - dodała ta-bmniczo, wiążąc kręcone, ciemne włosy w niedbały kucyk i zwijając je w węzeł.

Baby miała ten rodzaj włosów, które wyglądały tym lepiej, im rzadziej sieje szczotkowało. Albo myło. Co oznaczało, że izadko robiła jedno i drugie. Gdyby Avery raz w tygodniu nie ni /ądzała na nią zasadzki z mgiełką ułatwiającą rozczesywanie <><l Bumble and bumble oraz szczotką z włosia Mason Pearson, i" |iiż dawno miałaby na głowie dredy.

Trzeba dzwonić po doktora Fekkai. Szkoda tylko, że nie |l /d/i na wizyty domowe.

- Możesz zdjąć tę bluzę? Śmierdzi. Avery spiorunowała wzrokiem czerwoną bluzę Nantuckel

High, której Baby nie chciała zdjąć, odkąd Tom wyjechał. Ave^ ry uwielbiała romantyzm, ale dlaczego Tom nie mógł zostawidf Baby na pamiątkę czegoś normalnego, na przykład naszyjnika! od Tiffany'ego?

- Proszę - dodała Avery, tym razem nieco milej, widząc, że siostra nie zamierza zdjąć bluzy.

Baby zrobiła zeza i pokazała jej język, ale zdjęła bluzę, od­słaniając farbowany T-shirt Grateful Dead, pamiątkę z czasów, gdy ich matka była zapaloną hipiską. Avery westchnęła sfrustro-fl wana. Czy jej siostra aż tak bardzo chciała, żeby ubrane w ciul chy od projektantów koleżanki od razu ją znienawidziły? BabyJ przegrzebała ogromną, neonowo-zieloną torbę na ramię Brook­lyn Industries i wyjęła niebieski blezer Constance Billard.

- Robię to tylko dla ciebie. - Uśmiechnęła się promiennie do Avery, wkładając blezer i upychając bluzę do torby.

- Od razu lepiej - westchnęła zadowolona Avery.

Na szczęście blezer zasłaniał tańczące misie na koszulce Baby.

Skręciły na rogu Sześćdziesiątej Trzeciej i zbliżyły się do dwupiętrowego ceglanego budynku.

- Jesteśmy na miejscu - mruknęła Avery, kiedy prze­chodziły przez potężne, ciemnoniebieskie, podwójne drzwi! szkoły.

Rozejrzała się nerwowo po morzu dziewcząt w spódnicz­kach z krepy ze lśniącymi włosami i świeżo rozjaśnionymi) pasemkami. Skąd miała wiedzieć, z którą z nich się zaprzyjaź­nić? Na chwilę straciła pewność siebie i prawie żałowała, żel nie jest z powrotem w szkole na Nantucket, gdzie w zeszłym roku w głosowaniu wybrano ją najlepiej ubraną dziewczyną i zebrała najwięcej komplementów w dziale pochwał rocznika

• i.ii niej klasy, chociaż była dopiero w klasie dziesiątej. Jakim udem ma się wyróżnić tutaj? Cóż, dla chcącego nic trudnego.

- No dobra, dziewiąta klaso! Za pięć minut zaczynamy wycieczkę! - rzuciła tubalnym głosem wielka kobieta z okra­si, płaską twarzą jak u szmacianej lalki. Złapała Avery za iiunię i poprowadziła ją do grupy niskich, podenerwowanych 'l/u-wczyn, tłoczących się w kącie.

- Ale ja jestem w jedenastej ! - zaprotestowała Avery. Wyglądała aż tak dziecinnie? W czarnej, skórzanej opasce,

zgrabnie trzymającej blond włosy, w granatowych pantoflach luv. pięty Louboutina i w perłach od babci z pewnością nie wyglądała aż tak młodo. Rozejrzała się i zobaczyła, że każ-ilii dziewczyna miała dokładnie taką samą torebkę od Louisa Vuittona jak ona. Torebki praktycznie krzyczały: „Bez pomy-I r'! Zarumieniła się.

- Witam w Constance Billard. Jestem dyrektorką szkoły, l|/y wam się McLean - huknęła kobieta.

Fioletowe guziki kostiumu opinały się na jej wielkich pier­dlach.

- Zaraz pojawi się wasza przewodniczka i opowie wam • > wszystkim.

Rozkojarzona, poklepała Avery po głowie, obróciła się na piecie i ruszyła za drobniutką nauczycielką o ciemnych, krót­ko obciętych włosach.

• Dobrze wyglądam? - szepnęła niespokojnie Avery do plostry, kiedy już znalazły się w bezpiecznej odległości od młodszych dziewcząt.

• Pewnie - odparła z roztargnieniem Baby, zatrzymując lc, żeby obejrzeć gablotę z nagrodami pośrodku głównego

lory tarza.

- Uciekam do toalety - postanowiła Avery.

Musiała się upewnić, że jej makijaż się nie rozpłyną,I, chciała pomalować jeszcze raz usta, umyć zęby i zerknąć, czy nigdzie na głowie nie odstają jej wicherki.

- Za pięć minut mamy francuski! - dodała i pisnęła ner­wowo.

Baby tylko machnęła ręką.

Avery stanęła przed lustrem ponad rzędem umywalek i umyła ręce, chociaż nie musiała. Po jej prawej i lewej stad ły dziewczyny, które - jak zgadywała - są jej koleżankami z roku. Uśmiechnęła się w lustrze do dziewczyny o prostej, ciemnej grzywce, która nakładała zdecydowanie za dużo różu Nars. To był doskonały odcień dła każdego, ale nie kiedy sii nim wypacykujesz.

• Cześć, nazywam się Avery - wypaliła, zaskoczona własną odwagą, ale w brązowych oczach dziewczyny było coi przyjaznego.

• Jiffy. - Tamta uśmiechnęła się krótko i zaraz znowu zmarszczyła brwi, patrząc w odbicie.

Avery szybko wysuszyła ręce papierowym ręcznikiem, niepewna, czy dziewczyna była miła, czy całkowicie ją zig» norowała.

Wyszła z łazienki i miała jeszcze minutę. Zerknęła na plan zajęć w różowym organizerze Filofax. Sala numer 125, zaawan­sowany francuski z madame Rogers. Sala 125 znajdowała się w tym korytarzu. Avery weszła i minęła Baby, która siedziała przy samych drzwiach. Ona zamierzała usiąść z przodu i pośrodku.

• Więc Jack wróciła wcześniej z Paryża i siedziała aż do teraz w Sagaponack? - zapytała Jiffy, wchodząc do kia-¹ sy. Usiadła obok biuściastej dziewczyny w kremowej bluzce z bufiastymi rękawami od Calvina Kleina.

• Aha - odpowiedziała biuściasta znudzonym głosem, bawiąc się dwiema grubymi, emaliowanymi bransoletami u. nncs i przesuwając je za łokieć. - Byłam w Hamptons lylko dwa tygodnie. Mam już trochę dosyć wschodniego wy-lir/.eża.

Avery się uśmiechnęła. Wszyscy wydawali się tu tacy wyrafinowani. Ale Jack... czy to nie imię tej jędzy z Bar-Mys? Avery spokojnie przygładziła blond włosy. To pewnie hrdzo popularne imie na Upper East Side. Jak Chloe albo Madison.

Albo Baby?

Rozwinięta dziewczyna zerknęła w jej kierunku wycze­kująco. Avery odpowiedziała uśmiechem, czując lekki zawrót głowy.

- Ukradłaś wczoraj jeszcze jakieś torebki? - usłyszała \\rry za sobą.

Odwróciła się i spojrzała prosto w twarz swojemu odbiciu w mosiężnej sprzączce torby od Givenchy. Powoli podnio­są wzrok. Nad nią stała i uśmiechała się z góry Jack Laurent w beżowych pantoflach Christiana Louboutina i w idealnie /noszonym krepowym mundurku. Wyglądała na jeszcze wyż-,/;| i jeszcze bardziej wredną niż wczoraj.

- Ehm, cześć - wymamrotała Avery, unikając jej wzro-

ku.

Dwa słowa przebiegły jej przez głowę: „o!" i „cholera".

- Następnym razem może wypróbuj Barneys w New Jersey - stwierdziła Jack, uśmiechając się do dwóch dziew­czyn obok Avery. -1 musisz się przesiąść, bo zajęłaś moje miejsce.

Jack wypakowała zeszyt i elegancki, srebrny długopis Montblanc z torby. Położyła je na ławce.

- Możesz usiąść przy drzwiach, na wypadek, gdybyś mu-liała uciekać - zasugerowała przesłodzonym głosikiem. - Po tym, jak ukradniesz torebkę madame Rogers.

Z płonącą twarzą Avery wzięła torbę i rozejrzała się za innym miejscem. Klasa szybko się zapełniała i wolne miejsce zostało tylko obok Baby, która nie zdjęła ciemnych okularów i drapała długopisem po ławce. W pogniecionym blezerze, z po-1 targanymi włosami i w ciemnych okularach wyglądała jak Kate Moss w czasie odwyku. Avery powoli podeszła do niej. Kocha­ła siostrę, ale siedzenie razem pierwszego dnia szkoły trąciło nieprzystosowaniem, jakby nie miały żadnych przyjaciół.

A miały?

• Cześć - powiedziała, siadając.

• Kto to? - zapytała Baby, przesuwając okulary na głowę, żeby przyjrzeć się ładnej, piegowatej dziewczynie, piorunują­cej je obie wzrokiem.

Baby uśmiechnęła się do niej nieszczerze i pomachała. Na Upper East Side jest pełno jędz, pomyślała.

- O co jej właściwie chodziło? - zapytała.

Avery czuła, że wszystkie dziewczyny gapią się na nie. Nie tak chciała się poznać z ludźmi ze szkoły.

- Nie wiem - odpowiedziała szeptem.

Nie opowiedziała Baby o wczorajszej katastrofie w Bar­neys, wiedząc, że ta nigdy nie dałaby jej o tym zapomnieć. Wyciągnęła czarny sweter z kaszmiru TSE i zapięła go pod szyję, na wypadek, gdyby miała dostać pokrzywki. Madame Rogers weszła do sali ubrana w elegancki, czarny kostiumj Tocca. Miała około sześćdziesiątki, ale starzała się z klasą, jak Catherine Deneuve. Położyła książki na biurku i przyjrzała się klasie pełnej dziewcząt.

- Witam ponownie - powiedziała. - Jacqueline, jak za wsze miło cię tu widzieć - dodała, zauważając Jack, siedzącą w pierwszej ławce po środku, praktycznie na biurku nauczy cielki. Nie sposób nie zauważyć kogoś, kto wybrał to miejsce, pomyślała z goryczą Avery.

- Ponieważ mamy w klasie nowe dziewczęta, zaczniemy M przedstawienia się po francusku. Jack, możesz robić notatki na tablicy?

Jack wstała.

- Oczywiście. Jest jakaś kreda, którą mogłabym pod-kraść? - syknęła w stronę Avery i wdzięcznym krokiem, z roż­ki iłysanymi kasztanowymi włosami podeszła do tablicy.

Madame Rogers zauważyła Avery i Baby i klasnęła w dło­nie, jakby zobaczyła najbardziej ekscytującą rzecz w swoim /.yciu.

- Nos nouvelles étudiantes. - zawołała. - Peut-&re vou­lez-vous vous présenter!

Avery odchrząknęła, starając się nie robić wrażenia zbyt « nluzjastycznie nastawionej. Doskonale wiedziała, co powie. Przez cały ranek przygotowywała prezentację. „Nazywam się Avery Carls. Właśnie przeprowadziłam się tutaj ze Sconset, Nantucket i bardzo się cieszę, że będę tu mieszkać. Interesuję Nię..."

- Peut-être pourraient-elles commencer par nous parler leurs choix intéressants vestimentaires! - zasugerowała nie­winnie Jack, nim Avery czy Baby zdążyły powiedzieć choćby •.Iowo.

Wzięła kredę, jakby dziewczyny mogły nie zauważyć sar­kazmu i zacząć odpowiadać.

- Quelle suka! - wyrwała się Baby, po części kryjąc sło­wa za udawanym kichnięciem.

Avery obróciła się gwałtownie i spiorunowała siostrę w/.rokiem. Czy Baby właśnie zaklęła?

- Excusez-moiï - Arystokratyczna twarz madame Rogers poczerwieniała.

- Excusez-moi - uśmiechnęła się Baby. Szczera skrucha.

- Mais, comment dit-on suka? - ciągnęła Baby mówiąj perfekcyjnym francuskim. - Parce que je pense que c'est m meilleur mot pour décrire cette fille. - Wskazała na Jack.

Avery przeanalizowała słowa. Baby mówiła szybko, jak rodowita Francuzka, co naprawdę robiło wrażenie. Tylko żĄ właśnie stwierdziła, że Jack Laurent jest suką.

• Je m 'excuse. - Avery szybko przerwała ciszę, która za­padła wśród zszokowanych dziewczyn. Nawet nie spojrzała na Baby. Co do cholery wyrabiała jej siostra?

• Sortez ! - zażądała madame Rogers. - Proszę do gabi­netu pani McLean - dodała łagodniej, najwidoczniej próbując zachować spokój i panowanie nad klasą.

• Au revoir. - Baby wyszczerzyła zęby i zabrała ogromną torbę na ramię.

Mrugając do Avery, spokojnym krokiem wyszła z sali. Avery spojrzała na madame Rogers. Bardzo chciała napra­wić to, co popsuła jej siostra.

• To jej pierwszy dzień w szkole i dlatego się denerwuje. To takie zaburzenie. Coś w rodzaju francuskiego syndromu Tourette'a - tłumaczyła zdesperowana.

• To była twoja siostra? - zapytała madame Rogers zerka­jąc na łistę uczennic i całkiem zapominając o tym, że powinna mówić po francusku.

Avery pokiwała głową, chociaż w tej chwili gotowa była wyprzeć się Baby.

- A ty jesteś?

W klasie zapadła cisza. Jack nadal stała z kredą w ręku. luk stenotypistka na sali sądowej czekała, kiedy ma zacząć pi­nu.

- Avery Carls. I jeszcze raz przepraszam. To nie jej wina •.kłamała.

Niech Baby wyjdzie na dziwadło. Przynajmniej pozo-tftłe dziewczyny będą jej współczuć, bo musi wytrzymywać I ..lrudnym" członkiem rodziny. Kątem oka zauważyła, że na Iwarz Jack wypływa uśmiech.

- Ja też chciałam przeprosić, madame Rogers - oznaj­miła sztywno Jack. - Nie zdawałam sobie sprawy, że tak ją /denerwuję. Poznałam Avery wcześniej i gdybym wiedziała, ■ są siostrami, byłabym delikatniejsza. Wiem, że Avery też

• n.i problemy - dodała, marszcząc z troską brwi, jakby siostry i '.u Is były najsmutniejszymi istotami, jakie poznała w swoim ifciu.

Reszta klasy zachichotała i zaczęła się gapić na Avery.

- Proszę o uwagę! - Madame Rogers postukała linijką

• biurko. - Nie chcę już słyszeć ani słowa od was. Zamiast go zajmiemy się testem z czasowników.

Dziewczyny zgodnie jęknęły, podając sobie niebieskie książki. Avery czuła na sobie dwadzieścioro par gniewnych oczu. Dziewczyna siedząca przed nią rzuciła książki na jej Inwkę. Część spadła na podłogę. Kiedy Avery schyliła się, fceby je zebrać, zauważyła pospiesznie nabazgrany liścik wy-lający z podręcznika, który był przeznaczony dla dziewczyny liedzącej dalej w jej rzędzie. Ta nowa coś BIERZE? Myślisz, /o blondynka też jest pokręcona? Pod spodem była odpo-Hl iedź dwa razy podkreślona na fioletowo: TAK.

Avery zgniotła karteczkę i rzuciła na podłogę. Tyle, jesfll idzie o dobre wrażenie. Jej życie w Constance już się skori-czyło.

Avery - 0, Jack - 2. Ale to dopiero pierwszy dzień. Będzie jeszcze mnóstwo okazji, żeby się odegrać.

w miłości i na wojnie wszelkie chwyty dozwolone

Owen garbił się w ławce w małej, wyłożonej niebieską wykładziną sali do historii sztuki pani Kendall w szkole św. ludy dła chłopców. To były ostatnie zajęcia przed lunchem i nie mógł się doczekać, kiedy wyskoczy z klasy i rozepnie i-uzik przyciasnego kołnierzyka wyprasowanej, białej koszu­li. Wiercił się na zniszczonym, drewnianym krześle, a zbyt mocno wykrochmalone spodnie khaki drapały go pod kola­nami.

- Czy ktoś z was czuł się tak kiedyś? - zapytała pani Ken­dall, młoda, do bólu nieciekawa nauczycielka historii sztuki, patrząc z entuzjazmem na slajd z Nawróceniem św. Pawła Ca-iavaggia.

Owen przyjrzał się obrazowi i wyobraził sobie, jak opo­wiada o nim Kat. Ostatniej nocy znowu mu się śniła i teraz nie mógł przestać o niej myśleć. Popatrzył na obraz jeszcze raz, przyjrzał się niskiemu światłu sączącemu się przez okno na .w. Pawła. Tak to wtedy czuł. W jednej chwili był po prostu sobą, a w drugiej ujrzał ją i... Boże, ale był napalony.

- Panie Carls, zechciałby pan powiedzieć coś o najbar­dziej charakterystycznych cechach techniki Caravaggia?

- Chyba Duke by wolał - wymamrotał Owen, zerkając na nadzwyczaj chudego Duke'a Randalla, który wymachiwał ręką w powietrzu jak wariat.

Już zdążył usłyszeć, że większość chłopaków podkochujc się w pani Kendall. Krążyły nawet plotki, że zaprasza ulubień­ców do swojego gabinetu na „dodatkowe zajęcia". Nie mógł uwierzyć, że koledzy byli tak zdesperowani, żeby fantazjować* o nauczycielkach. Co najmniej sześć sztywnych włosków wjff rastało jej z pieprzyka w kształcie gruszki na brodzie.

Cudo.

Kiedy Duke - całe metr sześćdziesiąt pięć - podszedł do wielkiego, białego ekranu na przodzie klasy, rozbrzmiał dzwo­nek, sygnalizując koniec lekcji.

- No dobrze, panowie. Pamiętajcie, w sztuce, jak w życiu, wszystko kręci się wokół pożądania! - Pani Kendall klasnęła w dłonie, rumieniąc się przy tym mocno.

Rhys zatrzymał się przy ławce Owena, który właśnie się pakował.

- Masz ochotę wyskoczyć po coś do jedzenia? - zapropo­nował przyjaźnie.

- Jasne.

Razem wyszli z klasy. Na korytarzu pełno było chłopaków w identycznych niebieskich blezerach ze złotymi guzikami.

- Dobra, pójdę do szafki. Zaraz wracam. Rhys skręcił w prawo. Owen szedł dalej korytarzem

Zerknął na dwóch niskich chłopaków po obu stronach jego świeżo pomalowanej na szaro szafki. Wyglądali, jakby wyL bierali się na spotkanie na Wall Street, a nie na zajęcia z ma|T my. Jego komórka zabrzęczała, kiedy wyciągnął ją z kiesze­ni. Miał nadzieję, że Kat jakimś cudem odkryła jego numer telefonu.

A co powiesz na imię, tak na początek?

NAJGORSZY DZIEŃ W MOIM ŻYCIU brzmiała wiadomość ml Avery. Uśmiechnął się szeroko, znając skłonność siostry do przesady. Pewnie odkryła, że w szafkach nie ma suszarek albo roś w tym stylu. Oparł się o chłodny metal i zerknął na kory­tarz. Jego wzrok padł na czyjeś nogi. Dziewczęce nogi. Przesu-m wzrokiem po znajomych kształtach, w górę po piegowatych udach, na sięgającą przed kolana spódniczkę w kratkę i białą, wykrochmaloną koszulę. I wtedy ją zobaczył.

Kat.

Miraż szedł w jego kierunku i Owen krzyknął mimo woli:

- Kat!

Zerknęła zaskoczona i nagle na jej twarz wypłynął pro­mienny uśmiech. Jej bursztynowe włosy lśniły, a niebieskie oczy były żywe i błyszczące. Nawet w szarym, jarzeniowym Iwietle szkolnego korytarza wyglądała promiennie.

- Rhys! - pisnęła.

Owen się obrócił. Przyjaciel właśnie wyszedł zza rogu.

- Cześć! - Rhys objął Kat. Owen patrzył na to i czuł się, lakby obserwował wypadek samochodowy. - Owen, to moja (l/.iewczyna, Kelsey - przedstawił ją Rhys, obejmując za smu-k le ramiona.

Owen popatrzył na dziewczynę. To była Kat. Jego Kat. Albo, hm, Kelsey.

Rhys patrzył to na jedno, to na drugie. Kelsey wyglądała, lakby zobaczyła ducha.

Ducha minionych wakacji?

• Znacie się? - zapytał.

• Nie znam go. - Kelsey odsunęła się od Rhysa, jakby |,| spoliczkowano. - Chciałam zrobić ci niespodziankę, a on pokazał mi twoją szafkę. Jak się nazywasz? - Spojrzała na li­noleum przed Owenem.

• Owen - wydusił z siebie.

Czuł się tak, jakby próbował mówić pod wodą. Co tu do cholery było grane?

- Miło cię poznać - powiedziała Kat, wpatrując się w swoje stopy.

Owen wiedział, że nie może na nią patrzeć. Nie chciał wi­dzieć, jak jej szaroniebieskie oczy patrzą na Rhysa w taki sam sposób, w jaki przyglądała mu się tamtej nocy na plaży. Kła­mała, kiedy powiedziała, że to był jej pierwszy raz?

- Więc chyba pójdę na lunch razem z Kat... Przepraszam, że cię tak wystawiam - powiedział Rhys, kompletnie nieświado­my, że Owen i Kelsey gapią się w ten sam punkt na podłodze.

Przysunął dłoń Kelsey do ust i pocałował, jakby chciał wszystkim pokazać, jak bardzo ją kocha.

- Ej, możemy stąd wyjść? - szepnęła nerwowo Kelsey. ] Rhys poczuł jej oddech na uchu. Przypomniało mu to po­przedni wieczór i złapał się na tym, że trochę go to podnieci­ło, chociaż była dopiero dwunasta trzydzieści i stali właśnie w ponurym korytarzu szkolnym z szarymi szafkami.

- Jasne - odparł ochoczo i dopiero wtedy zauważył, że jego dziewczyna pobladła. - Dobrze się czujesz?

Zatroskany dotknął jej czoła. Może dopadła ją jakaś cho­roba.

- Aha. - Kelsey wzruszyła ramionami i wygięła w uśmie­chu pełne usta. - Wiesz, pierwszy dzień szkoły, denerwuję się. 1

Szkołą, a może zdradą?

• Miło było cię poznać, Owen - rzuciła znacząco Kelsey, nie patrząc mu w oczy.

• Wzajemnie - mruknął, odchodząc korytarzem i po­wstrzymując chęć przykopania w coś.

Rhys i Kelsey ruszyli w kierunku betonowych schodów św. Judy i skręcili w East End Avenue. Nie pytając, Rhys zatrzymał się koło sprzedawcy na rogu i kupił im po kubku kawy, czarna dla siebie oraz z podwójnym słodzikiem i jednoprocentowym mlekiem dla niej. Rhys zawsze czuł się trochę bardziej męsko, Idy mógł się o nią zatroszczyć, nawet jeśli chodziło o drobiazgi.

Czego więcej można oczekiwać od faceta?

Bez słowa podeszli do drewnianej ławki w parku Carl Schurz i usiedli twarzą do East River. W parku było pusto, nie licząc starszej pani, drepczącej alejką z yorkshire terierem, ubranym w czerwony sweterek, i kilku rolkarzy jeżdżących hałaśliwie w tę i z powrotem. Zwykle rzeka wyglądała ohyd­nie i naprawdę można było oczami wyobraźni zobaczyć ciała płynące z prądem. Ale z Kelsey u boku widoki były niemalże mmantyczne. Rhys westchnął z zadowoleniem, obejmując jej smukłe ramiona. Zastanawiał się, czy dałby radę zarezerwować apartament w Mandarinie zaraz po szkole. Z tak niewielkim wy­przedzeniem...

• Myślałem o wczorajszym dniu - zaczął. - Myślałem...

• Ja też - weszła mu w słowo Kelsey.

Para unosiła się znad jej kawy. Rhys zauważył czerwona­we pasemka w jej bursztynowych włosach. Nie mógł się już doczekać, kiedy naleją sobie po kieliszku szampana i wzniosą loast za pierwszą noc reszty ich życia.

• Myślałam właśnie, że powinnam ci coś powiedzieć.

• Co takiego?

Kelsey mówiła poważnie. York usiadł na ziemi, ale nicze-go nieświadoma staruszka dalej dreptała. Rhys szturchnął Kel­sey, mając nadzieję, że się roześmieje. Nie zauważyła.

- Chyba nie powinniśmy się już widywać - oświadczyła beznamiętnie Kelsey, patrząc przed siebie na rzekę.

Zmarszczył opalone czoło i ściągnął brązowe brwi.

- Zawsze będę cię kochać - powiedziała.

Odstawiła kawę na ziemię. Kubek chwiejnie zakołysał się na kępce trawy.

- Co się stało? - zapytał Rhys.

Oczy go piekły i czuł, jak uszy mu płoną.

• Jest ktoś inny - wyrwało się Kelsey.

• Co?!

Rhys upuścił kubek z kawą. Brązowa kałuża popłynęła w stronę jej klasycznych czarno-białych pantofli na płaskim obcasie od Prądy. Ktoś inny? Ktoś poza nim?

- Ups! - Kelsey podciągnęła kolana i zaśmiała się ner­wowo.

Rhysowi mignęły jej opalone uda pod spódniczką, ale już nie miał prawa na nie patrzeć. Należały... do kogoś innego. Nie wiedział, co powiedzieć. Łza popłynęła mu po policzku, potem kolejna. Ze złością je otarł.

- Jeśli ty będziesz płakać, to i ja zacznę - zakwiliła Kel­sey. - Dla mnie to też jest bardzo trudne. Nie chciałam cię zra­nić, ale ty byłeś w Europie, a ja przez całe lato na Cape Cod, więc...

Urwała, patrząc na wodę, a potem spojrzała na Rhysa. Miała łzy w oczach. Zdał sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie widział, żeby płakała.

- Zawsze będę cię kochać, ale to byłoby nieuczciwe, gdy byśmy zostali razem.

A potem wstała i odeszła.

Rhys nadal siedział na sfatygowanych deskach ławki. Spojrzał na ziemię i po raz pierwszy zauważył, jaki błyszczący jest chodnik, jeśli się na niego długo patrzy. Nie bardzo wie­dział, czy się popłacze, czy zemdleje. Zamknął oczy i zobaczył gwiazdy.

Dobrze, że ma teraz przyjaciela i może się wypłakać na jego ramieniu.

skoro niegrzeczne dziewczynki lepiej się bawią, to czemu B czuje się tak beznadziejnie?

Baby otworzyła ciężkie, dębowe drzwi do biura pani McLean. Spiorunowała wzrokiem złotą plakietkę z napisem „gabinet dyrektorski". To brzmiało tak przesadnie, jakby Con-itance Billard była jakąś dziewiętnastowieczną pensją dla J/iewcząt. Usiadła w jednym z twardych foteli w poczekalni, naprzeciwko sekretarki, która udawała, że jest zajęta przy komputerze. Nie mogła znieść tego, jak pretensjonalna była ta

/koła - począwszy od nauczycielki francuskiego, która wy­glądała, jakby ją przysłali z castingu do filmu klasy B, skoń-l /ywszy na wszechobecnych wykończeniach z dębu. Zanim lię przeprowadzili, Baby błagała matkę, żeby pozwoliła jej /ostać na Nantucket, ale Edie odmówiła. Wspominała nawet o przeprowadzce na stałe do brzoskwiniowego domu babci, kiedy prawnicy zrobią już swoje. Baby desperacko pragnęła wrócić na Nantucket i do Toma, który nigdy niczego od niej nie oczekiwał i pozwalał jej po prostu być sobą.

- Pani McLean może cię przyjąć - powiedziała chuda

rkretarka w średnim wieku, o smętnie wiszących cieniutkich

włosach. Skinęła głową w kierunku drzwi z orzecha, którt prowadziły do właściwego gabinetu.

• Dzięki - odpowiedziała słodko Baby, wstając.

• Nazywam się McLean.

Onieśmielająco wielka dyrektorka wstała i uścisnęła dłoń Baby ponad ogromnym, mahoniowym biurkiem, rzucając na nią cień.

- Ty musisz być Baby.

Baby pokiwała głową i opadła na niebieską, dwuosobową ka­napkę w rogu, podwijając nogi pod siebie. Cały wystrój gabinetu utrzymano w kolorze niebieskim, białym i czerwonym. Baby za4 stanawiała się, czy dyrektorka nie uważa się za prezydenta.

Pani McLean spojrzała znacząco na jej nogi, dając do zro­zumienia, żeby zabrała je z kanapy. Baby z westchnienierr opuściła stopy na podłogę. Przez ostatnie szesnaście lat zbiei ła od nauczycieli same pochwały. Ze wszystkiego miała pią" od góry do dołu, nawet się nie starając. Ale teraz wszys wyglądało całkiem inaczej. Oczywiście mogłaby odwa~ wyjaśnić, że to był po prostu pokaz sytuacjonizmu, awang dowego ruchu w Europie z lat sześćdziesiątych, który prag wnieść z powrotem do życia autentyczność. Na Nantucket swój wybuch mogłaby jeszcze dostać pochwałę. Ale w suro wym gabinecie pani McLean czuła, że energia opuszcza je ciało i w ogóle nie chciało jej się tłumaczyć, jak się czuje.

- Madame Rogers właśnie dzwoniła, bardzo poruszo twoim wyskokiem - zaczęła dyrektorka, przyglądając się Ba mętnobrązowymi oczami. - Myślę, że mamy tu do czynieni z wyjątkowo niewłaściwą postawą, prawda?

Baby się skrzywiła. Nie cierpiała, kiedy nauczycie używali pierwszej osoby liczby mnogiej, choć tak napraw powinni użyć drugiej liczby pojedynczej, jak w zdaniu: „N prawdę pokpiłaś sprawę, prawda?"

A przecież właśnie o to chodziło. Ale nim się tym zajmiemy... Masz naprawdę nietypo­we imię - oznajmiła pani McLean, przeglądając akta Baby. I 7v jest jakieś bardziej stosowne, którego mogłabyś uży-

Wać?

Baby zmrużyła niebieskie oczy. Tak się nazywam - powiedziała powoli, wyraźnie wy-Biwiając każde słowo.

W tej szkole chodziło tylko o konformizm. Jedna rzecz to iniis/.ać uczennice do noszenia mundurków, ale żeby żądać imany imienia?!

- No dobrze. Chciałam tylko dać ci znać, że masz wybór, fcdybyś szukała czegoś bardziej stosownego w szkole.

Pani McLean zakaszlała, a Baby zerknęła na oprawione I drewniane ramki zdjęcie farmy pośród czerwonych i niebie-i Ich kubków z ołówkami.

- Ale oczywiście to twój wybór. A wracając do naszej Brawy. Wiem, że to twój pierwszy dzień w szkole i sytuacja Boże trochę przytłaczać ciebie i twoją siostrę. Niemniej ocze­kujemy od uczennic, że dostosują się do naszych warunków 1 norm obowiązujących w Constance Billard.

Pani McLean uśmiechnęła się w matczyny sposób i na 1 hwilę Baby poczuła do niej sympatię. Dyrektorka przypo­minała trochę panią Doreen, która prowadziła ciastkarnię na Nantucket. Zawsze dawała Baby kawałek rabarbaru na koszt firmy, jeśli Baby zapomniała portfela.

- Wiem, że odebrałyście z siostrą niekonwencjonalne wy-ehowanie. Czy jest coś, co chciałabyś mi powiedzieć?

Skrzyżowała wyczekująco ramiona, jakby oczekiwała •.kąpanego we łzach wyznania.

- Nie. - Baby pokręciła głową. Może tylko to, że niena­widzę wszystkiego w Nowym Jorku, pomyślała.

- Dobrze więc. Skłonna jestem zapomnieć o tym incy­dencie, jeśli zgodzisz się pracować społecznie na rzecz szkoły! przez tydzień. Po lekcjach. I nie jest to kara. Zamierzam wyj znaczyć ci zadania, dzięki którym lepiej poznasz tradycje Con-j stance Billard. Chcę, żebyś' poczuła, że to twój drugi dom.

Baby wyobraziła sobie, jak poleruje nagrody w korytarzu, podczas gdy dziewczyny tratują ją, pędząc na wyprzedaż, albo do Bameys, czy gdzie tam chodzą po lekcjach.

- Więc, co o tym myślisz? - dopytywała się pani McLean. - Wykonasz prace społeczne i będziesz się przez miesiąc grzecznie zachowywać, a zapomnimy o tym incydencie.

- Zajebiście. - Baby ziewnęła.

Dreszczyk podniecenia przebiegł jej po plecach, gdy drobne jak u szmacianej lalki usteczka dyrektorki ułożyły siej w pełne zaskoczenia „O".

• Słucham? - Niski głos pani McLean zamienił się w warknięcie, ale Baby nie przestała patrzeć dyrektorce prosto w oczy.

• Dajcie mi tę robotę - ziewnęła znowu Baby. - To mi, wygląda na to „nowatorskie" myślenie, które czyni Constance Billard tak specjalnym miejscem. - Przy ostatnim zdaniu pra­wie zachichotała. - Mogę już iść?

• Nie. - Pani McLean zacisnęła usta. - Widziałam twoje oceny i wiem, że jesteś bystra, ale to nie wystarczy. W zeszłym roku dziewczyna, która uległa złym wpływom, musiała znaleźć sobie bardziej stosowne miejsce nauczania, szkołę z internatem.

To brzmiało znajomo.

Pani McLean wyjęła niebieską broszurkę z szafki i podała ją Baby. Kodeks zachowania Constance Billard, przeczytała na okładce.

Baby wstała i wygładziła spódniczkę. Była tak sztywna, że miała wrażenie, iż mogłaby stać wbrew grawitacji.

- Ostatnia rzecz - powiedziała pani McLean, rozsiadając mv w fotelu i patrząc Baby prosto w oczy. - W Constance kul­tywujemy doskonałość, a to oznacza zasadę trzech minusów, lir/, wyjątków.

Uśmieszek wypłynął na usta Baby. Będzie łatwiej niż się N|nidziewała. Jeśli wyrzucą ją z Constance, Edie będzie mu-pla przyznać, że córka tam nie pasuje. Nie pozostanie jej nic innego, jak odesłać ją na Nantucket. Jeszcze kilka dni przekli­naniu po francusku i wyląduje na promie, a bryza znad oceanu w/hurzy jej włosy.

• Powiedziałam coś zabawnego? - Pani McLean zmie-i/yła ją surowym wzrokiem.

• Nie. - Baby ruszyła do drzwi.

• Dobrze więc. - Pani McLean nie wyglądała na przeko­nują. - Przeczytaj broszurkę. I pamiętaj, dzisiejszy dzień liczy U jako pierwszy minus.

Baby wyszła z gabinetu, uśmiechając się triumfalnie. Ni­gdy nie przepadała za baseballem, ale teraz zaczęła go doce­niać.

Bo tam jest pierwsza próba, druga, trzecia. ..iw końcu wylatujesz z boiska.

jak zdobyć przyjacibf i wpływ na ludzi

Avery ulżyło, gdy zadzwoni!dzwona obwieszczający koniec zaawansowanych zajęć z anielskiego, bo oznaczało to, że nadszedł czas na zebranie całejizkoly. Ruszyła za dziew­czynami, idącymi korytarzem. Ich ni^ekiskie ogony pod­skakiwały, a buty od Chloe stukał)wjfokrowane podłogi.

Nerwowo wygładziła włosy i r.szyh do tłocznego audy­torium za dwiema „nadwornymi sdanTJadc Laurent.

- Słyszałam, że ją wywalili, tatów jest kompletnie klepto, jak Winona, i zabronili jej frzychodzid do supermar­ketu na Nantucket za kradzież, no -iesz. chleba dietetyczne­go - powiedziała drobnej blondyncJiif) Bennett, odrzucając długie, kręcone, ciemne włosy.

Jiffy była piegowata i nosiła ciąką, gęstą grzywkę, która okalała jej okrągłą twarz. Druga dłwnjwtrzymała gazetę w łososiowym kolorze i ciemne olairy Prądy, jakby właśnie wyszła z zebrania redakcyjnego „VqiieY.

- Serio? Nic o niej nie słyszałaL tyto olej drugiej, która nigdy nie myje głowy. Bo niby wierzie n-turałny zapach ciała to afrodyzjak. Wyobrażasz sobie miećna/?-Wtrąciła głośno dziewczyna w okularach, podsuwającej na małym nosie.

72

- A wiesz, że to trojaczki? Moja mama chodziła do szkoły / ich matką i powiedziała mi, że ich brat jest prześliczny! Po­dobno był modelem Valentino, ale uciekł i postanowił zostać w Stanach. Podobno ma wziąć udział w olimpiadzie, i zawsze nosi szczęśliwe kąpielówki pod ubraniem. Cały czas te same

dokończyła przemądrzale Jiffy.

Serce Avery zamarło. One rozmawiały o jej rodzinie. Nikt hoża Owenem nie nosił kąpielówek Speedo zamiast bokserek.

Jiffy zerknęła w jej stronę. Jej ciemnobrązowe oczy rozbły­sły, poznała ją. Avery odwróciła się gwałtownie i szybko ruszy­li! na tył audytorium, ignorując nerwowe zaciskanie się żołądka. ( 'hciałaby się teraz znaleźć w zupełnie innym miejscu.

- Ktoś tu siedzi? - Avery wskazała na jedno z nielicznych pustych miejsc obok wysokiej, szczupłej dziewczyny o po­targanych, sięgających brody ciemnych włosach, podpiętych /. tyłu w węzeł.

- Ty, prawda?

Avery nie była pewna, czy to pytanie, czy raczej polece­nie. Zawahała się nad krzesłem, a dziewczyna na nią spojrzała. Miała rozpięty blezer i zwykły, biały top pod spodem. Na nogi wsunęła idiotycznie wysokie, piętnastocentymetrowe platfor­my w stylu striptizerki. Avery nie była pewna, ale miała wra­żenie, że dziewczyna ma kolczyki w sutkach. Szybko odwró­ciła wzrok, nim tamta zauważy, że gapi się na jej piersi.

- Siadaj.

Dziewczyna niecierpliwie poklepała krzesło i wróciła do książki. Kiedy tylko Avery usiadła, usłyszała, że dziewczyny w rzędzie za nią chichoczą i szepczą między sobą. Poruszyła się niespokojnie i zerknęła na książkę, którą czytała jej sąsiad­ka. Patrz w obie strony - biseksualizm. Avery rozejrzała się po sali, szukając miejsca, gdzie mogłaby się przesiąść, nie zacho­wując się przy tym niegrzecznie, ale nigdzie nie było wolnych

krzeseł. Westchnęła i usadowiła się, mając nadzieję, że zebra­nie szybko się zacznie i nie zostanie wciągnięta w rozmowę n| temat przekłuwania sutków czy czegoś równie ohydnego.

• Jesteś nowa? - zapytała dziewczyna, zamykając książM Avery nie spojrzała w jej stronę.

• Nazywam się Sydney Miller. - Tamta wyciągnęła rękę,

• Avery - wymamrotała i uścisnęła podaną dłoń. Dziewczyna pokiwała znacząco głową.

- Świetne imię. Moi rodzice nazwali mnie Sydney, bo tam /.ostałam poczęta. Oczywiście trzy lata później się rofl wiedli i teraz tylko ja przypominam o idiotycznym łóżkowym szaleństwie w Australii.

Przechyliła wyczekująco głowę, jakby spodziewała się, że Avery opowie o własnym poczęciu.

Avery z trudem się powstrzymała, żeby nie otworzyć us(; z niedowierzaniem. Nie zamierzała opowiadać o tym, jak jej matka wylądowała na jakiejś orgietce po koncercie pod chmurka w New Hampshire i skończyła z trojaczkami. Tępo wpartywaln się w ozdobne litery na okładce śpiewnika, leżącego przed nią.l

• A tak dla twojej informacji, ta szkoła jest beznadziejna - zwierzyła się jej Sydney. - Nie mogę się doczekać, kiedy się stąd wyniosę. - Westchnęła teatralnie i zaniosła się kaszl lem nałogowego palacza. - Miałam nadzieję, że rodzice wyślą mnie chociaż do którejś ze szkół w centrum, gdzie mogłabym spotykać się z ludźmi z NYU, ale tutaj mieszkają same wredne suki, nie uważasz?

• Niespecjalnie - szepnęła Avery, zakłopotana tym, jak głośno mówiła Sydney.

Może i ten pierwszy dzień nie był najlepszy, ale nadal za­mierzała poznać tutejszych ludzi i zaprzyjaźnić się z nimi. Jak na razie w Constance wszystko jej się podobało, począwszy od sztywnej dyrektorki, poprzez widok z ogromnych okien audy­i un na eleganckie domy przy Dziewięćdziesiątej Trzeciej

ulicy, a skończywszy na chybotliwych, przeżartych przez mole nlcilzeniach z niebieskiego aksamitu. Avery wyjęła pudernicz-kv MAC z torebki i krytycznie przyjrzała się kościom policz­kowym i odgarniętej na bok grzywce, bardzo twarzowej przy |r| wysokim czole. Co w niej takiego było, że odsuwały się od Hicj wszystkie dziewczyny z wyjątkiem nadmiernie przyjaznej lilscksualistki z kolczykami w sutkach? Kiedy się pochyliła, /cby odłożyć puderniczkę do torby, zauważyła wielką, nie­kształtną czarną gwiazdę na przedramieniu Sydney.

Nie można płynąć pod prąd, jeśli się nie ma tatuażu, który gląda, jakby go zrobiono mazakiem.

Sydney zauważyła jej spojrzenie.

- Zrobiłam sobie tego lata tatuaż w Hiszpanii. Moi głupi rodzice znowu się zeszli i zachciało im się ponownie odkrywać Hf ks w wieku średnim, więc wysłali mnie do Europy. Tatuaż <robił chłopak, którego poznałam na plaży w Barcelonie i oczy-

llcie schrzanił sprawę. Interesuje cię sztuka ozdabiania ciała? A odwrócony francuski manikiur się liczy?

• Nie. - Avery pokręciła głową, uśmiechając się leciutko i .iarając się być uprzejma.

• Och. - Sydney była rozczarowana. - Czasem konserwa-Ivwne dziewczyny w głębi duszy są naprawdę perwersyjne.

I wtedy właśnie weszła pani McLean z Baby drepczącą U (ej boku. Drobna dziewczyna wyglądała wręcz komicznie przy zwalistej dyrektorce. W auli rozległy się szepty, podczas 1'dy Baby odprowadzono do miejsca w pierwszym rzędzie. Avery poczuła znajomy żar w piersi. Co tym razem zmalowała |i-j siostra?

Jack zerknęła do tyłu i zobaczyła, że Avery siedzi obok Sydney Miller, dziewczyny, którą wszyscy ignorowali, odkąd w ósmej klasie ujawniła się jako feminizująca lesbijka i upierała

się, ze nie powinno się pisać „woraan', tylko „womyn". Jack wyjęła paczkę gumy z torby Genevieve, z roztargnieniem za­stanawiając się, czy piersi jej koleżanki mogą urosnąć jeszcze większe. Już wyglądały na większe niż wiosną.

Nie żeby planowała je mierzyć, czy cokolwiek w tym stylu.

Pani M wyszła na scenę i stanęła przed dziewczętami w fioletowym kostiumie, który wyciągała tylko na specjal­ne okazje. Spiorunowała wzrokiem tłum, a Jack przewróciła oczami. Wszyscy wiedzieli, że pani M jest wyjątkowo cięta pierwszego dnia szkoły, bo nie cierpiała wracać z farmy w Ver­mont i rozstawać się ze swoją partnerką, Vondą. Wolała raczej robić zapiekanki i jeździć na traktorze. Powszechnie wiadomo było, że pani M miała nadzieję przejść na wcześniejszą emery turę, żeby mogły z Vondą otworzyć hodowlę alpak na północy i zająć się dzierganiem na zamówienie.

Są jeszcze jacyś chętni do kółka robótek ręcznych?

- Moje panie, z przyjemnością witam was ponownie, mimo pewnych kłopotów. - Pani McLean zerknęła na Baby i serce Avery zabiło szybciej. - Z radością witamy wszystkie nowe uczennice w rodzinie Constance Billard. - Uśmiech wy­płynął na wielką, ciastowatą twarz dyrektorki, gdy spojrzała na rzędy zadbanych dziewcząt z Upper East Side.

Kilka rzędów z przodu Jack szturchnęła chudą blondynkę z wielkimi piersiami, która była z nimi na francuskim. Ohio zachichotały, po czym spojrzały na scenę, gdy zorientowały się, że dyrektorka piorunuje je wzrokiem.

Pani M zaczęła omawiać politykę na nadchodzący rok szkol­ny. Przedłużone godziny otwarcia gabinetu doradców dla dziew­cząt z ostatniej klasy, które potrzebują pomocy z podaniami o wcześniejsze przyjęcie do college'u; zakaz palenia na terenie

,/koły. Bla, bla, bla, bla. Avery odpłynęła i zaczęła kartkować lożowy organizer. Nie chciała używać palmtopa, bo uwielbiała elegancką prostotę zapisywania odręcznie dat i wydarzeń. Jak na razie cały rok krył się w rządkach pustych różowych okienek. ('o ma zrobić, żeby zaznaczyć tu swoją obecność? Właściwie to już została zauważona, nie?

- Drogie panie, z przyjemnością ogłaszam nową funkcję w samorządzie szkoły obok przedstawicieli klas - ciągnęła pani McLean. Avery nadstawiła ucha. - Wybierzemy spośród was przedstawiciela uczniów przy radzie nadzorczej. Jak wie-i'ic, mamy bardzo dobre stosunki z naszą radą nadzorczą. Nie­którzy z jej członków byli z Constance Billard od jej założenia i w związku z tym są bardzo zainteresowani jej przyszłością. Wybrana osoba będzie reprezentować wszystkie uczenni-< e i będzie brała udział w podejmowaniu wszelkich decyzji, /wiązanych z zarządzaniem naszą szkołą.

Jack poczuła, jak Jiffy wbija palec wskazujący w jej napięty bi-eeps. Zbyła ją wzruszeniem ramion. Kogo obchodzi pozycja przed-lawiciela, kiedy ma się tyle ważniejszych spraw na głowie?

Na przykład myśli o J.P., zdejmującym koszulę, potem jej Imi/.kę, swoje spodnie, jej spódnicę...

- Czy można by wreszcie zdjąć lustra w stołówce? - wy-iwała się Elise Wells, wysoka dziewczyna z dziesiątej klasy, wymachując wściekle ręką i potrząsając gęstymi, równo ście­mni włosami.

Dwie inne dziewczyny krzyknęły, popierając ją z takim • niiizjazmem, jakby usłyszały o wyprzedaży próbek u Prądy. Nagle w całej auli zaczęły się dyskusje. Wszystkie dziewczy­ny nie cierpiały tych luster, przez które nie tylko czuły się gru-10, jedząc, ale w dodatku nie mogły się przed nikim schować.

- Cisza, proszę o ciszę! - Pani McLean machała rękoma, hby się uspokoiły. - To nie jest właściwa chwila na rozmowy o wystroju szkoły. Przedstawicielka uczniów w radzie na zorczej będzie miała słowo we wszystkich decyzjach, tak dotyczących kwestii dyscyplinarnych i imprez urządzanyc przez szkołę. To zobowiązanie na cały rok, więc z przyj em» nością zapraszam uczennice przedostatnich klas. Jeśli ktolf jest zainteresowany, proszę zgłosić się do mnie po zebraniu po folder informacyjny. Wybory odbędą się w czasie dorocz* nego niedzielnego brunchu w Tavern on the Green.

Pani McLean klasnęła w dłonie i sala wypełniała się po ekscytowanymi szeptami.

- Zawracanie tyłka i strata czasu - rzuciła przeciągle Sy ney, obracając srebrny pierścionek z czaszką na kciuku.

Ale Avery praktycznie już zapomniała, że obok niej siedzi Sydney. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Zostanłl przedstawicielem uczennic. To idealny sposób, aby zauwa* żono ją w Constance. W szkole na Nantucket była w radził uczniowskiej i zorganizowała imprezę, na której zbierano fun« dusze dla straży przybrzeżnej. Nawet opisano ją w „Boston Common". To nie mogło być dużo trudniejsze. Zaangażuje się, pokaże, że czuje ducha szkoły, pozna parę osób, będzie miału parę ciekawych zajęć pozaszkolnych do wpisania w opinii szkoły. Wszystko za jednym zamachem.

• Planowanie imprez może być fajne. Jack na pewno zo» stanie wybrana, więc już powinnyśmy zacząć myśleć o zab wie - szepnęła niezbyt cicho Jiffy do blondynki obok.

• Widzisz, co miałam na myśli, mówiąc o sukach? - Syd ney wskazała na Jack, która zawzięcie pisała na Treo, szepcząc z przyjaciółką. - Cała szkoła należy do Jack Laurent - parsknęlai

Ignorując ją, Avery wstała i sprężystym krokiem ruszyła do pani McLean na podium. Chciała zjawić się jako pierwszi po informacje, żeby dyrektorka widziała, jak poważnie pod« chodzi do sprawy.

Z przodu sali Jack wstała powoli, rozciągając mięśnie łyd­ki i z zadowoleniem zauważając, jakie są elastyczne. Cieszy­ła się, że obudziła się wcześniej i poszła do studia madame Walters na ćwiczenia przy drążku. Leniwie ruszyła na scenę, pni M stała za dębowym podium trzymając garść folderów I kolorze winogron, idealnie pasującym do jej kostiumu. Rola |n/edstawiciela zapowiadała się raczej nudno, ale będzie do-I Ee wyglądała na podaniu do college'u, a Jack wykorzysta bu­d/et szkolny do zorganizowania jakichś fajnych imprez. Poza ni przyjaciółki praktycznie ją zmusiły, żeby się zgłosiła.

Kiedy szła pomiędzy uczennicami, wychodzącymi z auli zauważyła Elisabeth Cort, dziewczynę z jedenastej klasy, klóra ubiegała się o wszelkie możliwe funkcje i za każdym Bem przegrywała, odkąd zmoczyła się w spodnie w czasie wyborów w siódmej klasie. Elisabeth biegła do podium. Jack |n/ miała jej powiedzieć, żeby sobie nie zawracała głowy, ale baz sobie darowała. Podeszła do pani M i się uśmiechnęła. W/ięła ze stosu pakiet zgłoszeniowy. I wtedy zauważyła, że ta odpychająca Avery Carls idzie tuż za nią, a w jej niebieskich ■Zach pojawił się błysk determinacji. Jack zagryzła usta wie-il/i|c swoje. Elisabeth Cort nie miała szansy, tak samo jak ta i ii-ptomanka z wyspy z siostrą z francuskojęzycznym Touret-(•III. To żałosne, że w ogóle próbuje.

Cóż, źle, że nie docenia etyki pracy rodem z Nowej Anglii.

plotkard.net

tematy na celowniku wasze e-maile zapylut

Wszystkie nazwy miejsc, imiona i nazwiska oraz wydarzenia zostały zmieni lub skrócone, po to by nie ucierpieli niewinni. Czyli ja.

hej, ludzie!

Dzwonek jeszcze nie zadzwonił, a już tyle się wydarzyło Powinnam chyba zainstalować na stronie „pasek" z naj ważniejszymi wiadomościami...

pierwsze wrażenia

Możesz stworzyć sobie nowy wizerunek latem, ale wystar­czy kilka sekund, żeby wywrzeć niefajne pierwsze wraże­nie, a to zdecyduje o reszcie roku szkolnego. O trojaczkach zdecydowanie będzie się dużo mówić na Manhattanie. Po pierwsze, czy możemy porozmawiać o tym cudzie wcielO' nym, O? Plotki okazały się prawdą. Jest po prostu przesłod-ki, ale chyba za bardzo się skupił na zdobywaniu kumpli, żeby zerknąć w stronę pań. Nie martwcie się, ja to napra­wię. B nie jest żadnym niewiniątkiem. Dowód nr 1 - świet> na znajomość francuskich przekleństw. Ale skąd ta złość) Francuski to język miłości. Może tego jej właśnie trzebć A styl A jest rzeczywiście nienaganny. Ale jak wszystkie wifll my, idealny wygląd oznacza, że ma się dużo do ukrycia...

tragiczne zerwanie złotej pary z U ES

Ona była nieprzewidywalna i histeryczna, on mimo bólu po­został jak zawsze uprzejmy. Od dzieciństwa byli razem. Teflj związek dostał przyzwolenie samej lady S. Więc co się sta­ło? Komuś zgotowano zimny prysznic? A może przeciwnie komuś zabrakło żaru?

dłlewczyna, która musi zrobić coś z grzywką

■Oja droga. Wiem, że gęste grzywki są w modzie, ale jeśli |08y prawie sięgają ci oczu, to wyglądasz, jakby cię ostrzy-

Iniin od garnka. Wiesz co? Nie musisz tracić dwóch cennych : godzin w salonie Elizabeth Arden Red Door, żeby ci podcięli losy. Istnieje taka rzecz, która się nazywa nożyczki! Podetnij

ii . ywkę sama! Rzeczy własnej roboty są teraz przebojem.

wpływowa para prawie jak po ślubie

A oni już, czy jeszcze nie? Lato spędzili osobno, on w tym . Msie poczuł się bardziej odpowiedzialnym obywatelem, nii.i pokochała pieczywo. Nadal są tak blisko ze sobą, jak inni koniec zeszłego roku, kiedy czekał na nią po zajęciach i baletu z kwiatami? Czy jeszcze bliżej?

Dl i elowniku

,1 popala Merity w czasie zajęć z fotografii. Czy nie miała Irh rzucić? A kuli się na tyłach klasy w czasie zajęć z an-ulclskiego, nie patrząc na nikogo. W ten sposób nie znaj­dzie sobie przyjaciół! R odwołuje zamówione róże, które nil,ino przesłać do mieszkania K. O przez całe zajęcia z hi-ilorii Ameryki kręci się i przytupuje. Wygląda, jakby chciał wyskoczyć ze skóry. Skąd to poruszenie?

No dobra, zmykam do salonu Elizabeth Arden Red Door. h/ez to szybkie pisanie zniszczył mi się odwrócony francu­ski manikiur. Ech. Życie jest ciężkie, ale ktoś musi je prze­być.., Dogłębnie i na wylot!

Wiecie, że mnie kochacie.

Plotkara

na psa urok

Baby zmarszczyła brwi. Siostra nawet nie skinęła jej gło­wą, kiedy porwała folder informacyjny od pani McLean pe zebraniu w auli. Baby nie zawracała sobie głowy zatrzymywa* niem przy szafce, tylko od razu wyskoczyła przez niebieski* drzwi i zerwała z siebie idiotyczny, gryzący, granatowy blezer, Wybrała jedynkę na czerwonej, małej Nokii, nie mogąc się do* czekać, kiedy usłyszy głos Toma.

- O mój Boże! No więc musiałam pojechać do Brazyl w ramach tej wymiany, na którą zapisali mnie rodzice. Myśli łam, że wiecie, będziemy siedzieć na plaży i bawić się w Ric A zamiast tego mieliśmy budować domy. A ja się pytam, kt niby wie, jak się buduje te pieprzone domy? W końcu jestcn z Nowego Jorku - opowiadała jakaś dziewczyna koleżanco, Miała proste, smętnie zwieszające się ciemne włosy i idffl cały czas wpadała na przyjaciółkę.

Tom nadal nie odbierał, a Baby wyobraziła sobie jego pc wgniataną, czerwoną szafkę w zatłoczonym korytarzu szkol nym. Po szkole wszyscy pójdą coś przekąsić albo posiedzic na plaży kilka przecznic dalej. Odliczyła już piąty dzwonek Klapnęła na kamienne schody twarzą do Dziewięćdziesiąt Trzeciej. Tłum dziewczyn wylewał się przez niebieskie dr/,\

I oblewał ją z obu stron. Jedna prawie uderzyła ją w głowę irebrną torbą od Balenciagi, akurat gdy Baby otwierała tele-inii.

- Halo?

Głos Toma zabrzmiał ciepło i leniwie. Od razu przypo­mniały jej się letnie pikniki, burze i za głośno puszczany Wil-m» w brązowym mercurym cougarze rocznik '88, którego Tom ■kupił od dziadka. Wrzucił na tył prześcieradła w lamparcie reiki i wcisnął ruszt pod maskę, żeby zawsze można było za­improwizować grilla przy plaży.

To się nazywa auto na podryw.

- To ja - powiedziała cicho, rzucając wściekłe spojrzenie 11» niebiesko-białą spódnicę z krepy, która rozłożyła się jej na ■łanach.

Gdyby była na Nantucket, miałaby na sobie jedną z hipi-miwskich sukienek z szafy matki, w których czuła się najle-Mj, W mundurku było jej nieswojo. Ostatni raz, kiedy nosiła luk obcisłą w talii spódniczkę do kolan, miała pięć lat i szła na herbatkę z babcią Avery w hotelu Płaza.

- Co w szkole? - zapytała, starając się ignorować głośne ">- mowy wokół.

Angielskiego znowu uczy mnie Funkmaster Smith, I i * rąbane, ale przynajmniej mam większą salę.

li aby zachichotała, przypominając sobie, jak strasznie ulatywało od pana Smitha. Nawet tego jej brakowało. Tom I vdawał się taki odległy. Tak bardzo chciała być blisko niego, a- aż bolało.

Usłyszała szelest w słuchawce.

- Daj mi telefon! - jęknął niecierpliwie dziewczęcy głos. To była Kendra, jedna z przylep, które zawsze kręciły się

I pobliżu paczki. Baby znała ją od przedszkola. Kiedyś były pi /yjaciółkami, ale odkąd Kendra zaczęła palić na potęgę,

interesowała ją tylko trawka i faceci z college'ów, którzy pr/\ jeżdżali na Nantucket popracować w restauracji latem i nigdy już nie wyjeżdżali.

• Cześć, Baby - rzuciła Kendra przeciągając jej imię n| trzy sylaby. Baby się domyśliła, że dziewczyna musi być upa­lona. - No więc... pewnie masz tam prawdziwe szaleństwo, co? Jak się mieszka w Nowym Jorku?

• W porządku - skłamała Baby. - Ale pewnie w przyszły weekend na imprezę na plaży.

A raczej na pewno, poprawiła się w myślach, widząfl dziewczynę wrzeszczącą na kierowcę eleganckiej limuzyny, która zatrzymała się przed szkołą.

• Już? Na pewno w Nowym Jorku są o niebo lepsze irrji prezy, nie? - rzuciła leniwie Kendra.

• Ej, możesz mi dać z powrotem Toma? - odparła krótko Baby.

• Jasne. Ale nie martw się, jeśli coś ci wypadnie, damy sobie radę bez ciebie.

Baby usłyszała śmiech w tle. Pewnie już się ładowali di samochodu Toma. Z frustracji i zazdrości kopnęła obcasem kamienny schodek.

• Naprawdę myślisz, że dasz radę przyjechać w piątek? Nie masz jakiegoś kotyliona, opery, czy czegoś w tym stylu? - zapytał Tom zaspanym głosem najaranego faceta.

• To Nowy Jork, a nie głębokie południe! - Baby sio uśmiechnęła.

Uwielbiała Toma za krańcową bezpretensjonalność. I brak podstawowej znajomości geografii?

- Pewnie, że przyjadę. Nie przegapiłabym pierwszej w tym roku imprezy na plaży. - Baby odliczała już godziny. Nie mo« gła się doczekać, kiedy pójdą z Tomem spać na dworze w jej hamaku, raptem kilka kroków od oceanu.

Super. - Baby prawie widziała, jak Tom kiwa głową. W każdym razie właśnie wszyscy jedziemy do portu, więc | i lc już kończyć. Tęsknię - dodał na koniec. Ja też - odpowiedziała i się rozłączyła. Wstała i przeszła przez ulicę, nie bardzo wiedząc, co zro-

■ ze sobą przez resztę popołudnia. Zastanawiała się, czy nie
m /ckać na Avery, ale siostra najwyraźniej z rozmysłem ją ig-
Owała, więc Baby postanowiła odpowiedzieć tym samym.

^terminowana zeszła z krawężnika.

Patrz, gdzie leziesz, mała! - wrzasnął kurier na rowerze. 11 eeał w Madison i prawie ją rozjechał. Słysząc, jak ktoś wrzeszczy na nią ze złością, zamiast ode-mflć się ciepło i delikatnie, poczuła, jak rozgrzany do czerwo-iin-.ci gniew - na matkę, na nową szkołę, na cały Nowy Jork pi/epłynął przez jej drobne ciało.

Odpieprz się! - wrzasnęła, wściekła. Grupa starszych pań na przystanku autobusowym zaczęła ■•/■piać między sobą. W Baby aż się krew zagotowała. Niena-Idziła Nowego Jorku. Wszyscy byli tutaj tacy sami. Te głupie ¹ !>) były dokładnie takie same jak Jack Laurent i jej jędzowa-Ipi /.yjaciółeczki, tyle że dwieście lat starsze.

Zła na siebie, że w ogóle się nimi przejmuje, wskoczyła m pobliskiego Starbucksa i kupiła mrożoną herbatę z mle-h.in i przyprawami u ekspedientki, która przedawkowała fcfeinę i wykrzykiwała wszystkie zamówienia. Kiedy tylko npila pierwszy łyk, miała ochotę wypluć przesłodzony napój.

■ Nantucket herbata już na nią czekała, kiedy zachodziła

■ The Bean, ulubionej kawiarenki. Sklepy należące do sieci takie jak Starbucks - były zakazane na jej ukochanej wy-

Me.

Iij, to znaczy, że nie mieli tam też Barneys. Ani niczego Mego, wartego uwagi.

Pchnęła drzwi Starbucksa i wyszła na zalany słońcij chodnik. Zobaczyła złocistego labradoodle'a, szarpiąca™ się na smyczy od Gucciego i ciągnącego właściciela, kldry jednocześnie próbował poradzić sobie z dwoma puggle'aml w podobnych płaszczykach Marca Jacobsa: niebieskim i ciot* wonym. Pokręciła głową, współczując psom, które czuły nIc w tych strojach równie źle, jak ona w mundurku. WłaścicielaH był sympatycznie wyglądający nastolatek o krótko przyciętych brązowych włosach, brązowych oczach i szerokich ramionach Baby skupiła się na jego szortach. Miały odcień czerwone) gliny - kolor Nantucket - którego nikt by nie założył, nawol mieszkaniec wyspy. W każdym razie nikt normalny.

Patrzyła jak labradoodle z rozmysłem wygiął grzbiet i zro» bił wielką, brązową kupę prosto na skórzany sandał chłopaku Prawie jakby to zrobił dla przyjemności Baby, która wszyslkn obserwowała.

- Nemo! - krzyknął chłopak z niedowierzaniem.

I wtedy pies się wyrwał i ruszył pędem, wpadając na wózB jakiejś kobiety i klucząc między przechodniami na chodniku.

Nie zastanawiając się, Baby odstawiła na chodnik herhalc i popędziła ulicą, żeby złapać psa, zanim wpadnie pod autobiu albo jakąś limuzynę.

- Łap za smycz! - krzyknęła za nią jakaś kobieta. Wreszcie dogoniła psa w ostatniej chwili, nim zanurkował

między samochody na Piątej. Zamrugał smutno, patrząc na ni brązowymi oczami.

- Już dobrze - szepnęła do niego i mocno złapała psa / obrożę.

Wzięła smycz i przypomniała sobie Annie. Sierota Annie zaprzyjaźnia się z Sandym, kochanym psim przybłędą, który staje się jej najlepszym przyjacielem i wszędzie za nią chodzi,

Przynajmniej miała jakiegoś przyjaciela.

- Wiem, że chciałeś od niego uciec, ale muszę cię odpro-idzić do właściciela, rozumiesz?

Skręciła w stronę przecznicy ze Starbucks. Przed kawiar­ni ., stał właściciel psa, bezskutecznie próbując zetrzeć psią i rpc ze stopy przy pomocy czarnej, plastikowej torby. Pug-p oplatały mu nogi smyczami i wąchały kwiatki w skrzynce |ii/ez kawiarnią.

- Twój pies. Chociaż na niego nie zasługujesz - powie­działa i podała mu smycz.

Zaczerwienił się i jego twarz przybrała ten sam pomido-ifnwy odcień, co szorty. Mógłby być interesujący, pomyślała, Hle podobaliby jej się przystojni, uprzywilejowani, zepsuci . hlopcy z Upper East Side.

I gdyby nie miała już chłopaka.

Nemo usiadł obok właściciela i wyczekująco przekrzywił |0wę. Chłopak wyciągnął rękę, w której trzymał torbę z psią kupą, ale opamiętał się i cofnął ją.

Przepraszam, normalnie podałbym ci rękę, ale... -Wzruszyła ramionami. - Jestem J.P. Cashman. A te potwory Berknął na psy, które siedziały teraz posłusznie w rządku, iM/ypatrując się Baby i wcale nie wyglądały na takie złe - to Nemo, Darwin i Shackleton. Obiecałem matce, że zajmę się ni mi przez najbliższe tygodnie.

- Jestem Baby. - Wyciągnęła drobną dłoń.

Nie chciała dokładać się do wszechobecnego grubiaństwa Nowym Jorku. Jasne.

- Baby - powtórzył, unosząc brwi.

'/mrużyła oczy. Dzisiaj już dość się nasłuchała na temat uwojego imienia.

To lepsze imię niż Shackleton - odparła, kiwając głową na puggle'a w niebieskim płaszczyku.

- Mój ojciec pasjonuje się odkrywcami. Prawdziwymi i fikcyjnymi.

- Miło.

Baby pogłaskała psa po sierści w kolorze kawy. Pies zatfl nił się z radości.

- Chyba źle zaczęliśmy naszą znajomość.

J.P. spojrzał na wypaćkane palce stóp i zaśmiał się, M skakując Baby. Myślała, że bardziej się zdenerwuje z powody zniszczonych sandałów. Może jednak Czerwone Szorty nil był taki spięty.

No wiesz, czasem się zdarza, że człowiek wdepnie w gów« no...

- Musisz chodzić do Constance. - J.P. zerknął na spód niczkę.

Baby się zarumieniła i pokiwała głową, czując się jak cho dząca reklama snobizmu z Upper East Side.

- Ja chodzę do Riverside. Na West Side. Jedenasta klasa, - J.P. spojrzał wyczekująco.

Darwin się do niej wyrywał. Oczy tak wybałuszył, M wyglądał jak pies z kreskówki na koszulkach Urban Ouihi ters.

• Cześć, psiaku, mnie też miło było cię poznać. - Bahy poklepała psa i spojrzała w jego wielkie, ufne oczy. Szkoda, że z ludźmi nie jest tak prosto. - Powodzenia - powiedział* powątpiewająco do chłopaka, chcąc odejść.

• Ej, poczekaj - krzyknął za nią J.P. - Psy najwidoczniJ cię polubiły, a ja potrzebuję pomocy... Nasza dziewczyna oj wyprowadzania psów uciekła z ogrodnikiem.

Baby się zatrzymała. Żartował sobie? Odwróciła się do niego zaciekawiona.

- Nie, mówię serio. To właściwie słodkie. Pobrali sil w zeszłym tygodniu i wyjechali na miesiąc miodowy nad wo4 lipad Niagara. W każdym razie zajmowanie się psami to te-■ I mój obowiązek, ale może chciałabyś pomóc?

Baby otworzyła usta, gotowa odmówić. To dopiero typowe liowanie. Chciał, żeby odwalała za niego brudną robotę?

- Oczywiście zapłacimy. - J.P. uśmiechnął się szeroko, i (i by to wszystko załatwiało.

liaby się zastanawiała. No dobra, facet nie miał pojęcia, |uk się ubrać, ale psy były kochane. Poza tym lepsze to niż li ilzenie w kącie i rozczulanie się nad sobą. Albo zawstydzanie siostry przy całej klasie.

- Jasne - zgodziła się Baby. - Ale nie potrzebuję pienię­dzy. Uznam to za pracę charytatywną.

J.P. się rozpromienił. Znajdę sposób, żeby ci to wynagrodzić - ciągnął po-I linie. - Możemy spotkać się jutro u mnie w domu, o trze-i lej? Mieszkam na Sześćdziesiątej Ósmej, róg Piątej. - Wy-i iiij-nął z kieszeni grubą wizytówkę w kolorze kości słoniowej i |f| podał.

Ten chłopak miał wizytówki? Zerknęła przelotnie, spo­dziewając się jakiegoś idiotycznego tytułu, który wyglądałby nu zmyślony, ale zobaczyła tylko imię i nazwisko oraz adres, wydrukowane schludną, czarną czcionką. Mieszkał w pent-linusie w Kompleksie Cashman. Oczywiście budynek nosił |i7'.o nazwisko.

No przecież wiadomo.

- To do jutra - powiedziała krótko, odwróciła się na u asie klapka i wsunęła wizytówkę do kieszeni spódniczki I. repy.

Za jej plecami rozległo się niskie wycie. Jak nic szczenię-i .1 miłość.

czasem trzeba wskoczyć do szafy

Avery nie zawracała sobie głowy szukaniem Baby w szko­le. Jeśli siostra zamierzała zachowywać się jak czubek, to niech to robi na własny rachunek. Zatrzymała taksówkę i kazała sif zawieźć do domu babci przy Sześćdziesiątej Pierwszej i Park Avenue. Był to trzypiętrowy bladobrzoskwiniowy budynek wi włoskim stylu, który bardziej pasowałby do Charleston albo San Francisco niż Upper East Side. Avery uwielbiała to, jak m. wyróżniał spośród otaczających go ceglanych domów. Przypo­minał, jak jedyna w swoim rodzaju była Avery Carls Pierwsza, Avery Druga miała nadzieję, że odziedziczyła to coś po niej. Po* trzebowała tego, zwłaszcza po dzisiejszym trudnym poranku.

Pchnęła ciężkie żelazne drzwi i jęknęła, gdy zobaczyła Karen, myszowatą asystentkę z kancelarii prawnej, która mil la skłonność do noszenia niepasujących do siebie części odkol stiumów z wyprzedaży u Ann Taylor. Przysłała ją kancelaria Meyers & Mooreland, która zajmowała się majątkiem Carlsów. i urządziła sobie prowizoryczne biuro pośrodku frontoweg J salonu, żeby skatalogować i wycenić rzeczy babci. Avery nit mogła znieść tego, że prawnicy przejęli dom. Kiedy się doi wiedziała, że rodzina się przeprowadza, błagała matkę, żeby pozwoliła im zamieszkać w tym domu, zamiast w penthousi J

By Piątej Alei, ale prawnicy i Edie zgodnie uznali, że najła­twiej będzie, jeśli zamieszkają gdzie indziej, dopóki majątek mc /ostanie skatalogowany. Niezależnie od wszystkiego apar-litinent z ledwie wyczuwalnym, ale jednak obecnym smrodem kociego moczu na podłodze w sypialni i tandetną, niemożliwą ilo usunięcia naklejką Yale w szafce na leki nie miał atmosfe-IV domu. W przeciwieństwie do tego budynku, a przynajmniej dopóki nie pojawili się w nim prawnicy. Za pierwszym razem, S dy tam zajrzały z matką, Avery uratowała kilkanaście sta­ph francuskich magazynów „Vogue" przed wylądowaniem ■ mięciach.

Prawdziwa samarytanka. Dopóki nie sprzeda ich na eBayu u zamian za klasyczną torebkę Hermesa Birkina, o której od iwna marzy.

Cześć! - zawołała wesoło Karen, nie podnosząc wzroku nad laptopa.

Avery zignorowała ją i ciężkim krokiem weszła po scho-■Dh do wielkiej sypialni babci. Ruszyła prosto do rozległej l'iiideroby i westchnęła z ulgą, kiedy włączyła dyskretne świat­łu Przed nią wisiały rzędy kostiumów od Chanel, ułożone we-ilim kolorów i długości. W latach osiemdziesiątych nosiło się bwnie obcisłe skórzane spódniczki i srebrne topy bez pleców i Valentino i Niny Ricci, ale w ostatnich latach babcia Ave-iv nigdy nie wychodziła z domu ubrana inaczej niż w żakiet ,r spódnicą do kolan i pantofle Ferragamo, z nadgarstkami i uyją ozdobionymi gustowną biżuterią. Avery zamknęła oczy . ipragnęła, żeby obok pojawiła się babcia. Zawsze wiedziała, : [ pocieszyć wnuczkę. Ale kiedy otworzyła oczy, zobaczyła • Ho garderobę pełną pozbawionych życia ubrań.

- Mogę to pożyczyć, jak będę duża? - zapytała raz piccio­li ima Avery, podnosząc garść zdobionych brylantami wisiorków i i.i.nisoletek, które były prezentem od hrabiego Lichtenbergu.

- Nie - stanowczo odpowiedziała babcia i zdjęła wy kowo duży pierścionek z brylantami i rubinem z palca Avery - Brylanty są tylko dla kobiet po trzydziestce. A jedyne brylan ty, które wyglądają lepiej od tych, jakie podaruje ci mężc/y* zna, to te, które kupisz sobie sama.

A potem babcia zabrała wnuczkę na pierwszą wyciec/i* do Tiffany'ego, gdzie pozwolono jej podać platynową kartf American Express, po tym jak wybrała dla siebie prosty rófl ny wisiorek w platynie.

Avery musnęła gładki materiał różowego kostiumu i wfl tchnęła. Żałowała, że nie ma tu babci. Mogłyby wypić filiżan* kę herbaty i zaplanować, co zrobić, aby Avery wygrała wyboiy w szkole. Od dzisiejszego zebrania wiedziała, że musi zostaj wybrana na przedstawicielkę uczennic przy radzie nadzorc/. i Ale przedstawicielkę wybiorą uczennice, a najwyraźniej pod padła wszystkim po kolei. A w dodatku miała tylko tydzień¹, żeby podbić ich serca.

- Co zrobić? - szepnęła, przesuwając palcami po rękawlf popielatego kostiumu.

„Wypraw bajeczne przyjęcie!" - prawie usłyszała, jfl szeptem odpowiedział kostium.

Avery odsunęła się od żakietu Chanel i rozejrzała się pfl rozległej bawialni babci. Wzięła do ręki zdjęcie w srebrno) ramce od Tiffany'ego, które przedstawiało babcię, kiedy miai około dwudziestki, przed swoim romansem z Chanel. Nosili kanciasty kostium Yves Saint Lamenta i pantofle Diora. Z jfl gęstymi, długimi włosami i wielkimi oczami wydawała slf dziwnie znajoma. Avery spojrzała w wysokie lustro, próbuje naśladować pewne siebie spojrzenie starszej Avery, mówią­ce: „Dostanę wszystko, czego zapragnę". Nieźle. Wyglądała wspaniale i kompetentnie - właściwa osoba na właściw miejscu.

Ale czy takim spojrzeniem zdobywa się przyjaciół?

Avery wróciła do sypialni. Dwa wypchane misie siedzia­ły przy małym, różowo-białym, ręcznie malowanym stoliku w kącie. Na blacie ustawiono porcelanowy serwis. To nie-lądre i sentymentalne trzymać rzeczy z pokoju dziecinnego, w którym bawiła się Edie, a potem trojaczki. Kiedy zeszłej wiosny choroba przykuła babcię do łóżka, poprosiła, żeby za-Ituwki umieszczono w jej sypialni. Miały jej przypominać jej własne herbatki. Regularnie zapraszała Annę Hearst i Senge Mortimer. I wygrała ze wszystkimi nowojorskimi gospodynia­mi, przebijając je swoimi przyjęciami. Avery wzięła filiżan­kę. Czy istnieje lepszy sposób przedstawienia się koleżankom ■u-bie i swojej przeszłości - niż zaproszenie ich na współ-i /csną, jedyną w swoim rodzaju wersję herbatki?

Prawie podskoczyła z radości. Zbiegła po schodach do (iidalni i z rozmachem otworzyła drzwi do szafki z porcela-IH|.

- Co robisz? - spytała Karen, trzymając garść segregato­rów i mrużąc na nią niesymetrycznie rozmieszczone, niebie-ukie oczy.

Nosiła pantofle Nine West. Avery miała ochotę ją zdzie­li.

- Potrzebuję ich. Dasz mi coś do pakowania? - warknęła, Wciskając jej delikatną, porcelanową filiżankę.

- Nie wiem... - zawahała się Karen.

• Mama o nie prosiła. - Avery czuła, że zaraz zacznie łupać. W końcu te filiżanki należały do jej rodziny, a nie do Karen. - Są nasze - dodała z uporem.

• Dobrze - ustąpiła asystentka i poszła poszukać folii bą-i" Ikowej.

Chociaż Avery wiedziała, że to dziecinne i absolutnie niestosowne, wywaliła język do pleców Karen. W Constance

chodziło o to, żeby iść na przedzie, a nie za innymi, a taka ul., nie była babcia. Kiedy już Avery wygra wybory, babcia, gdzi* kolwiek teraz jest, będzie bardzo, bardzo dumna z wnuczki. Kiedy?! Nie za dużo tej pewności siebie?

biedna mała bogata dziewczynka

Jack rozsiadła się na schodach Metropolitan Museum of rl i dopiła resztkę mrożonej kawy. Jiffy Bennett, Genevie-Vr Coursy i Sarah Jane Jenson przysiadły wokół niej. Pali­ły Merity i od czasu do czasu zerkały w dół na jeżdżących lin deskach chłopców bez koszulek, którzy ćwiczyli różne w loczki na schodach poniżej. Koniec końców zawsze lą­dowały tutaj, gdy nie miały innego pomysłu, dokąd pójść. I ijiociaż w pewnym sensie to było nudne, Jack czuła się ni |ak u siebie. To była jej jedenasta klasa. Powinna dostać rlnwną rolę w Dziadku do orzechów, zostać gwiazdą Nowe-B Jorku, nadal mieć same piątki z plusem i wreszcie pójść P łóżka z J.P. To było aż nazbyt piękne. I właśnie miało się pełnić.

• Więc co z tą dziewczyną z francuskiego? - zapytała Jif-ly, obracając piegowatą twarz do słońca i wydmuchując dym w stronę chłopców z deskami.

• Z Baby Carls? - Sarah Jane zerknęła i poprawiła okula­ry. - Nie wiem. Moja mama znała ich matkę ze szkoły i podob­no też była niezłym świrem.

Sarah Jane miała niemal białe rzęsy i brwi, przez co wiecz­nie wyglądała na zdziwioną.

- Ale ich babcia to ta Avery Carls, więc wiecie, nie m wyrzucić Avery i Baby z Constance... - Urwała i ciężko tchnęła.

- Ta Avery Carls? Co to ma znaczyć? - zapytała Jac Cała ta rozmowa o siostrach Carls była potwornie n

Wolałaby porozmawiać o czymś ciekawszym. Na przykład o sobie?

nain Jod lain

- Nie wiesz, kim była Avery Carls? - Sarah Jane wygi dała na jeszcze bardziej zdziwioną niż zwykle. - Ona była.,, wiesz, jak te starsze panie, zajmujące się filantropią. Trzymali z Brooke Astor, Annette de la Renta... z nimi wszystkimi. Je( na z moich ciotek przyjaźniła się z nią. Podobno miała romi z co najmniej jednym członkiem rodziny królewskiej każdegB europejskiego kraju. Ciotka mówiła, że taki postawiła sobłi cel, czy coś takiego. - Sarah Jane skinęła głową na podsumo­wanie.

Dziękujemy za wyciąg z „Town & Country".

- Aha - mruknęła lekceważąco Genevieve.

Oparła się na łokciach, więc jej piersi były doskonało widoczne dla grupki chłopców od św. Judy, przechodzących z frisbee.

- I tak nie wygra wyborów, nie? Ty wygrasz. Genevieve osłoniła dłonią oczy i zerknęła na Jack. W zol

iazdij

szłym roku była najlepszą przyjaciółką Jack. Ale lato spędziła z ojcem, producentem, w Los Angeles i miała romans - trwa«| jacy krócej niż pięć minut - z Breckiem O'Dellem, gwiazdki) jakiegoś głupawego letniego filmu. I teraz zadzierała nosa. Nic żeby Jack była zazdrosna, czy coś takiego. Romans z gwis filmu klasy B graniczył z tandetą.

- Na pewno wygrasz. Wtedy zrobisz coś z audytorium, lustrami i mundurkami, no i będziesz odpowiedzialna za wyj darzenia towarzyskie. Musimy urządzić wielką imprezę z chło­linkami z Riverside. Albo od Świętego Judy. Co myślisz? - za-I pytała z zapałem Jiffy, wertując fioletowy pakiet informacyjny i dokładną listą obowiązków. Nosiła dwa kucyki po obu stro-lliich głowy jak dziewczyna z farmy. Próbowała naśladować try styl Anny Sui, ale wyglądała po prostu jak pudel.

• Pewnie będziesz wolała zrobić imprezę z chłopakami \ i Riverside, nie? Ze względu na J.P.?

• Pewnie tak - uśmiechnęła się Jack.

Po raz pierwszy rola przedstawicielki wydawała się cie-■ luiwsza niż zwykła zapchajdziura potrzebna do podania do inllege'u. Załatwienie nowych mundurków szkolnych i pla-[ imwanie imprez może się okazać całkiem fajne. A ponieważ i ywalizowała z Elisabeth Cort, dziewczyną o słabym pęcherzu i sylwetce traktora, której oddech zawsze jechał tuńczykiem, oraz kleptomanką Avery Carls, wątpiła, czy musi się wysilać podczas kampanii wyborczej. No i funkcja przedstawicielki Udzie się wspaniale prezentowała w liście polecającym ze n/.koły. Dzięki temu nawet nie kiwnie palcem, a będzie jeszcze hardziej aktywna społecznie.

- O mój Boże, Breck właśnie przysłał mi wiadomość! Pi-. że będzie w mieście w ten weekend! - pisnęła Genevieve,

wyciągając Treo i rumieniąc się, kiedy Sarah Jane i Jiffy stło-■ Były się nad maleńkim ekranikiem. Jack przewróciła oczami.

- Dobra, spadam.

Wstała, strzepnęła z tyłu spódniczkę. Pójdzie do domu, przebierze się i spędzi popołudnie z J.P. W przeciwieństwie do (icnevieve miała prawdziwego chłopaka.

Jack poszła na Sześćdziesiątą Trzecią, między Piątą i Madi­son. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła porośnięty bluszczem dom ZC skrzynkami na kwiaty przy oknach i artystycznie ozdobionym wejściem. Ale kiedy się zbliżyła, zamarła. Przed domem stały

dwie ciężarówki do przeprowadzek. Jej matka trzymała się po­ręczy z kutego żelaza przy frontowych schodach i paliła jedncjio Gitanes'a za drugim, jakby od tego zależało jej życie.

- Mamo? - zapytała.

Ogarnęło ją potworne przeczucie. Oczy Vi vienne były równie czerwone jak jej włosy, a strumyki tuszu płynęły po jej bladych policzkach. Jack podeszła bliżej i stanęła poniżej matki na schodku.

- Mamo? - zapytała raz jeszcze i się rozejrzała. Postanowiły zmienić wystrój domu? Trzech mężczyzn

z nadwagą i bez koszul pociło się na wypolerowaną powierzcli nic jadalnianego stołu George'a Nakashimy o toczonych nóż-kach. Właśnie wynosili mebel.

- Twój ojciec... - zaszlochała głośno i boleśnie Vivien-ne, jakby była na przesłuchaniu do Fedry, francuskiej tragedii, którą czytały w zeszłym roku na zajęciach u madame Rogera, W dramacie grecka królowa postanawia się zemścić na byłym kochanku, nim całkiem straci nad sobą panowanie. - Sprzedał nasz dom i meble. Wszystko. Wszystko straciłyśmy. - Wy« dmuchała nos w czerwoną chusteczkę. - Bâtardl

Jej twarz zachmurzyła się złowróżbnie.

Dwóch tragarzy paliło Marlboro niebezpiecznie blisko orzechowego łóżka Jack z baldachimem na czterech kolumien­kach. To łóżko zawsze sprawiało, że czuła się jak księżniczka. Nieskazitelnie biała, ażurowa narzuta zsunęła się i teraz leżała na popękanym chodniku.

- Jesteśmy... bezdomne? - wykrzyknęła z niedowierza­niem Jack.

Może jej matka przesadzała. Nie byłoby w tym nic zas kującego. Za każdym razem, gdy rozmawiała z ojcem Jac rzucała telefonem o ścianę. W tym roku sześć razy kupow srebrny aparat Bang & Olufsens.

Będziemy mieszkać na górze na poddaszu - powiedzia­ło Vi vienne. - Jak za czasów gdy byłam młodą dziewczyną, lieszkałam w piątym arrondisement i musiałam iść korytarzem |h> wodę. I tak musimy teraz żyć. Artysta zawsze cierpi - dodała inclodramatycznie, wymachując palącym się papierosem.

Jack zmrużyła oczy. Poddasze było ciągiem pokoi na ostat­nim piętrze ich domu. W przeszłości ojciec, który pracował 1.1/ jako doradca inwestycyjny w Citigroup, groził Vivien-iir, że tam zamieszka, jeśli nie przestanie trwonić pieniędzy. B siało się już swego rodzaju żartem między Jack i matką wykorzystywały poddasze jako miejsce na bardziej ekstra-• Iganckie i rzadko używane przedmioty, które kupiły za karty

lucilytowe Charlesa.

Ej, obrębiane owczą skórką kozaczki z jaszczurczej skóry od Gucciego muszą gdzieś powędrować latem.

Ojciec mówił, że próbował cię ostrzec, ale ani razu nie nddzwoniłaś. Powiedział, że miałam swoją szansę. Nigdy nie doslrzegał, że jestem artystką! A artysta nie może po prostu pracować! Mam iść do biura i odbierać telefony? - Vivienne /uwodziła, załamując drobne ręce.

Kiedyś jej drobne ciało tancerki było giętkie i eleganckie, ale teraz wyglądało po prostu krucho. Jeden z mężczyzn uniósł brew, zerkając na drugiego, który podciągał zjeżdżające z tył­ka spodnie.

- Wiedziałaś, że to zrobi? - krzyknęła Jack. Pomyślała o starym ojcu, jego znacznie młodszej żonie

I pasierbach mieszkających na Perry Street. Dupki.

- No... tak - przyznała Vivienne. Zmarszczki palacza na jej czole się pogłębiły.

- I co mam teraz zrobić? - pisnęła Jack, łapiąc się żela­znej poręczy. Miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje.

- Ach, cherie. - Vivienne wstała i ją objęła.

Jack czuła pod palcami każdy jej kręg i duszący zapach Chanel nr 5.

- To dobrze, że nauczysz się, co znaczy cierpieć. Vivienne się odsunęła i ostentacyjnie zniknęła w porosili

tym bluszczem wejściu dla służby.

Jack z niedowierzaniem patrzyła na oddalającą się, niemi turalnie drobną sylwetkę matki.

Jeden z tragarzy sapał, wynosząc z salonu fotel typu ber gère. Jak mogli być tak nonszalanccy? Nie rozumieli, że wł| nie odbierają jej całe życie?

Jack starała się zapanować nad sobą. Na lekcjach tarte» miała kiedyś sesje medytacji, gdzie uczyła się uspokajać przed przesłuchaniami. Musiała wybrać jedno słowo i powtarzać jf w myślach. Spróbowała tego teraz, wyobrażając sobie prostą linię kręgosłupa i jej słowo: „perfekcja". Instruktorka chciała, żeby wybrała coś innego: „skupienie", albo „walka". Ostrze­gała, że nie da się osiągnąć perfekcji. Ale Jack i tak została przy swoim.

- Cześć!

Jack odwróciła się i zobaczyła drobniutką blondynkę zbie­gającą po schodach. Wyglądała na pięć lat i nosiła różową tiu­lową spódniczkę-paczkę oraz skrzydełka od kompletu z FAO Schwarz. Jack zmrużyła oczy, patrząc na to niewiniątko. Nowa rodzina już wprowadziła się do ich domu? Jej rodzice mogą fundować sobie tyle melodramatycznych kłótni, ile chcą, ale jak ojciec mógł zmusić Jack do mieszkania na poddaszu, jakby była jakimś starym gratem?

Albo kozaczkami z jaszczurczej skórki?

Jack zamknęła oczy i pomasowała skronie, mając nadzie­ję, że gdy je otworzy, dziewczynka zniknie i jej życie powróci do normalności.

- Nazywam się Satchel! I teraz tu mieszkam!

Jack otworzyła oczy. Dziewczynka tańczyła nad nią na I In ulach. Jej schodach.

- Satchel?! - jęknęła z niedowierzaniem Jack. Zerknęła na torebkę Givenchy. Widok delikatnej skórki po-i. izył ją i dziękowała, że zostało jej jeszcze trochę godności obistej. Ściągnęła łopatki i wyprostowała szyję. Perfekcja. Po prostu zarezerwuje pokój w hotelu St. Claire. Chyba [Jto... chyba że ojciec anulował też jej karty kredytowe? Quelle horreur] u Świętego Judy wszyscy za jednego i jeden za wszystkich...

- Dobra, chłopcy! Wiem, że to pierwszy dzień po wakji cjach, ale na moje oko macie kiepską formę! - krzyknął trenc Siegel z chwiejnej wieży ratowniczej. Chłopcy od św. Judy co dziennie ćwiczyli pływanie o trzeciej popołudniu. Dmuchu; w gwizdek, dyskretnie oglądając swoje mięśnie brzucha od bijające się na powierzchni metalu. Miał dwadzieścia pięć lat, raptem rok temu skończył Stanford i nadal korzystał z życia, jak wspominał pływakom przy każdej okazji.

Na torze trzecim Rhys płynął apatycznym kraulem. Czu jak Owen go wyprzedza, burząc za sobą wodę, gdy sunął ki drugiemu końcowi basenu. Chociaż Rhys przyzwyczaił sie, że zawsze jest najszybszy, kompletnie się tym nie przejął. Za­miast tego spokojne płynął. - Sterling, poczekaj chwilę.

Trener zeskoczył z wieżyczki i podszedł do Rhysa. Adida­sy skrzypiały na mokrej nawierzchni. Miał kwadratową szczęk kę, chude nogi i szeroką pierś, którą - jak twierdził - uwiel­biały dziewczyny.

Rhys dźwignął się z basenu na mokry brzeg, czując jak żołądek mu się zaciska.

- Sterling. - Trener przeczesał dłońmi zmierzwione, ru-"brązowe włosy. - Spóźniłeś się.

Khys pokiwał głową i zerknął na wodę na kafelkach. Jed-iii / kałuż wyglądała jak serce. Wsadził w nią stopę i woda |fn/|)lynęła się po niebieskiej glazurze.

Przepraszam, musiałem coś załatwić - odpowiedział, mc patrząc trenerowi w oczy.

Tak naprawdę to pierwsze piętnaście minut treningu spę-il/il płacząc w rzadko używanej łazience w pobliżu laborato-| ilow na piętrze, przeglądając na telefonie zdjęcia Kelsey zro-l lilone tej wiosny. Wyglądała na taką podekscytowaną, gdy ją iilujinował. Co się stało?

Noo dooobrze - rzucił trener Siegel, przeciągając sylaby. Khys się skrzywił. Nie dość, że dziewczyna zrównała go uniią, to jeszcze teraz oberwie przez to na treningu?

- Wiem, że to pierwszy dzień szkoły i macie wiele spraw, ule nie chodzi tylko o to, że straciłeś pierwszych kilka minut, /uwaliłeś cały trening. Ten nowy, Carls, cię prześcignął!

Trener Siegel zmrużył niebieskie oczy, patrząc na niego i. /ekając na wyjaśnienie.

- Przykro mi, to sprawy osobiste - wymamrotał Rhys. Cały czas po jego głowie krążyły słowa: „Jest ktoś inny".

To prawda? Kto to mógł być? Ktoś z Cape Cod? Chłopak z Ri-\ciside, którego Kat poznała na imprezie?

- Kłopoty sercowe? - ożywił się trener.

• Nie, po prostu... sprawy w szkole - odpowiedział szyb­ko Rhys.

• No dobra, miejmy nadzieję, że to tylko kiepski począ-i.k. bo nie mogę pozwolić, żeby kapitan pływał jak ty dzisiaj.

Rhys skinął głową, a trener klepnął go w plecy.

- I daj mi znać, gdyby to były kłopoty z dziewczyną. One l mm rafią zabić człowieka - dodał porozumiewawczo.

Aha, ale dziewczyny są tego warte.

Rhys powlókł się do szatni, gdzie Jeff Kohl i łan McDfl* niel podawali sobie srebrną piersiówkę z bourbonem Maker'i Mark. W pomieszczeniu panowała wilgoć. Śmierdziało chlo« rem, potem i stopami.

- Dobziee. - łan zrobił idiotyczną minę w stylu Boi.u podając piersiówkę Owenowi.

Owen pokręcił głową. I wtedy właśnie do szatni wpadł Rhys i otworzył z rozmachem szafkę.

- Dałem ciała jak rzadko.

Wyciągnął witaminizowaną wodę z bocznej kieszeni wjffl pchanej torby Speedo i pociągnął solidny łyk.

- Moim zdaniem było w porządku.

Rozkojarzony Owen wykręcił ręcznik. Kiedy już wyszdB z basenu, nie potrafił przestać myśleć o Kat, Kelsey, czy jak się naprawdę nazywała. Jak długo spotykała się z Rhysem? Byli zakochani? Dlatego nie podała mu prawdziwego imienia? Czy Rhys wiedział, że zdradziła go tego lata?

• Nie, naprawdę byłem beznadziejny - upierał się Rhys,

• Ej, stary, trzeba ci piwa - krzyknął Hugh Moore, mu« skularny chłopak.

Rzucił budweisera z drugiego rzędu szafek. Puszka ude­rzyła o podłogę i zasyczała, wypuszczając gaz i pianę.

- Nie teraz, dzięki.

Rhys wiedział, że jako kapitan powinien palnąć im mów kę, że nie powinni pić w czasie sezonu, już nie wspominając

0 szatni. Tylko że naprawdę miał to gdzieś. Chciało mu się płakać.

Znowu.

- Więc... pamiętasz tę dziewczynę, którą ci przedstawi­łem w czasie lunchu? Kelsey? - zapytał Rhys, krzywiąc twarł:

1 siadając ciężko na zniszczonej, drewnianej ławce.

()wen pokiwał głową i odgarnął mokre włosy z oczu. Jak ■lliy zapomnieć? Udawał, że grzebie w torbie, żeby nie tn/eć na kumpla. Na drugim końcu szatni Hugh, łan i paru nych chłopaków złapało dziewiątoklasistę, Chadwicka Jen-

nsa.

■ Ogolimy ci brwi! - zawołali radośnie, ciągnąc przerażo­no chłopaka do rzędu umywalek.

Zerwała ze mną. Zaraz po tym, jak odszedłeś - powię­zi, d beznamiętnym głosem Rhys. Nie obchodziło go, kto cze to usłyszy. - Powiedziała, że jest ktoś inny. Owen upuścił torbę Speedo na podłogę. Kat... Kelsey ze-lwala z Rhysem? Znowu była sama? I był ktoś inny?! Miała im myśli...?

- Czekaj, dziewczyna z tobą zerwała? - powtórzył z nie-ierzaniem Hugh, puszczając Chadwicka.

Usiadł obok Rhysa na ławce.

- Gadaj!

Przyjacielsko objął go za ramiona i otworzył kolejną pusz­kę piwa, wypuszczając pianę na stopy Owena.

Nie wiem, co powiedzieć. To było jak grom z jasnego ilba. Powiedziała nagle, że jest ktoś inny... Nie wiem, kto to mmi/e być, chyba że to jakiś dupek, którego poznała na Cape • Dd. Ktokolwiek to jest, rozkwaszę mu pysk - warknął Rhys.

Owen musiał powstrzymać uśmiech, który chciał wypły-Bd mu na usta. Czuł się jednocześnie winny i rozradowany. I,al zerwała z Rhysem, bo chciała być z nim?

A niby faceci nic nie rozumieją.

Hugh pokiwał współczująco głową.

- Poważna sprawa. - Krople wody z jego ręki spływały Ihysowi po torsie. - Ej, chłopaki? Chodźcie tutaj.

Owen zerknął na kolegów. Większość była nadal w kąpie­lówkach, niektórzy ze świeżo przyciętymi brwiami.

- Dobra - powiedział Hugh, stając na ławce i wymai I otwartą puszką piwa. Zebra tak mu wystawały, że jego pieni wyglądała prawie jak wklęsła. - Właśnie się dowiedziałem, H Rhys Sterling, nasz kapitan i pod każdym względem porządfl facet, ma złamane serce z powodu dziewczyny z Seaton Arnu - W szatni rozległ się chóralny jęk. - Wiem równie dohr/t jak wy, że to się zdarza nawet najlepszym. Wiemy, że Kliyn znajdzie sobie nową dziewczynę. Ale do tego czasu proponuj wyzwanie w ramach solidarności. - Odchrząknął. Było widm', że zaraz powie coś ważnego. - Dopóki Rhys nie wróci do gfj my nie gramy. I damy temu dowód brodami. - Pogłaskał się \h kształtnym podbródku i się rozejrzał.

- Pochrzaniło cię? - krzyknął Ken Williams.

Ważył ponad dziewięćdziesiąt kilo i bardziej wyglądał jnl pomocnik w futbolu niż pływak.

- Będziemy zapuszczać brody, dopóki Rhysowi nie po szczęści się z panną. Do tego czasu żaden z nas też nie będzie randkował. I Jenkins, to oznacza, że nie zabawiasz się też sam' - ryknął Hugh. - Kto wchodzi?

Jeden po drugim chłopcy z drużyny pływackiej krzyknęli i przybili piątkę z Rhysem, który siedział na ławce i gapił ,slf ponuro na mokrą podłogę.

- Nie musicie tego robić - wymamrotał.

Wsparcie ze strony kumpli było naprawdę miłe, ale przfll cież powinien zachęcać ich do walki na zawodach, a nic okazywania, jaki z niego mięczak w sprawach męsko-dain* skich.

- Póki Rhys nie dostanie, my też nie! - ryknął Hugh. Owen przyjrzał się kumplom, chudym rękom Chadwic

i gęstym włosom na torsie Kena. Zastanawiał się, czy któ kolwiek z nich w ogóle miał szansę coś dostać. W każd razie miał nadzieję, że to raczej hipotetyczne rozważania, l/cczywiste postanowienie. Owen nigdy nie przeżył tygodnia, U całując się z dziewczyną. I za to go kochamy.

- Dzięki - mruknął do Hugha Rhys.

- Nie ma sprawy - odpowiedział z uśmiechem kumpel. Poza tym moja dziewczyna jest w tym roku we Francji, więc

innie też czeka posucha.

Jeden po drugim chłopcy się rozeszli, masując brody, jak-w ten sposób mogli przywołać zarost. Rhys zdołał się słabo uśmiechnąć i spojrzał na Owena.

- Czułbym się o wiele lepiej, gdybym wiedział, kto to jest przyznał, kiedy szatnia opustoszała.

Było tak cicho, że Rhys słyszał brzęczenie jarzeniówki lind głową. W tym świetle jego ramiona wydawały się dziwnie te.

• Jeśli go spotkasz, możesz w moim imieniu obciąć mu |nja? - Spróbował się zaśmiać, ale wydał z siebie tylko przy-11 v zgrzyt.

• Jasne - zgodził się Owen, dręczony wyrzutami sumie-ii.i - Naprawdę nie znam nikogo...

• Jasne, wiem, ale gdybyś coś usłyszał. Albo spotkał ją I coś by ci powiedziała. Po prostu daj mi znać, jeśli się czegoś dowiesz. To wina tego faceta.

Rhys wstał i kopnął w szafkę. Huknęła tak, że echo się ro­zeszło po szatni.

- Sterling, nie połam kości z powodu kobiety - ryknął tre­ner z małego gabinetu po sąsiedzku. - A już na pewno nie łam wiesz czego! - Zaśmiał się.

Rhys poczerwieniał. Cholera. Nawet trener wiedział, że go i/uciła. Powinien coś zrobić, żeby wieści nie rozniosły się dalej.

Niech drużyna przystojniaków złoży śluby celibatu. Na pewno nikt nie będzie się dopytywał dlaczego!

plotbra.net

tematy na celowniku wasze e-maile zapylm

Wszystkie nazwy miejsc, imiona i nazwiska oraz wydarzenia zostały zmienlOB lub skrócone, po to by nie ucierpieli niewinni. Czyli ja.

hej, ludzie!

Już północ i pierwszy dzień szkoły oficjalnie się zakończył, Czas na obowiązki domowe. Wiem, że lato bez mundurków mogło sprawić, że niektórzy trochę zardzewieli i zapomnin li, jak najlepiej z nich korzystać, więc pozwólcie, że pokroi ce przypomnę wam podstawy.

tak i nie w świecie mundurków

Im krócej, tym lepiej, ale nie zapomnijcie włożyć coś pod spódniczkę. To Nowy Jork, a nie Los Angeles, i chodzeni* bez bielizny La Perlą zapewni wam jedynie bardzo niekon. fortowy dzień. Poza tym to ryzykowne. I, ehm, ohydne.

Nic nie wygląda mniej seksownie niż plamy pod pachami na kaszmirowych sweterkach Chloe, więc ubierajcie slf lekko. I na miłość boską, nie skąpcie dezodorantu.

Zasadę „tylko czarne obuwie" można ominąć na tysiąc spo­sobów. Chodzi o trzy „M": Marni na klinie, Manolo na ma­leńkim obcasiku i Marc Jacobs. Najlepiej wyrazisz siebii poprzez buty. Albo - jak w moim wypadku - przez pantoflu od Jimmy'ego Choo.

na celowniku

Ciężarówka do przeprowadzek przez domem J. Czy to możliwe, że księżniczka Upper East Side (ach!) naa

108

rn./cza? A niesie dwie ogromne torby filiżanek do tak-11. Jeszcze herbatniczka? O żłopie Gatorade, idąc li/icwięćdziesiątą Drugą. Y z mokrymi włosami i uśmie-iliimi od ucha do ucha. A pan przystojniak dlaczego taki Ul /uśliwy? R płacze przed apartamentowcem na Piątej. ! h/yuotowuje się do międzyszkolnego przedstawienia Ro-l i Julii, czy przeżywa prawdziwą tragedię romantycz-i' K kupuje nową bieliznę Cosabella w Barneys. Wie­my, że nowa bielizna oznacza tylko jedno - albo straci to i R, albo traci R na rzecz kogoś innego. Matka J próbuje H.irneys zwrócić moherowe kozaki ponad kolano z ze-•/Infjo sezonu od Gucciego. Oczywiście, że to kompletna iM.niyłka, ale nie można się spodziewać, że to Barneys nudzie płacić za nasze potknięcia w dziedzinie mody. Oj, 11«. źle.

mwe e-maile

Kochana Plotkaro!

Widziałam jak A zaprzyjaźniła się z tą dziwaczką z tatuażami w auli wConstance. Myślisz, że są ra­zem? To znaczy naprawdę razem? WeDwie

ŁLa Droga WeDwie A co, zazdrosna?

-"

La Droga P!

Cze. Strona do bani. Steś beznadziejna & tylko uda­jesz jedną z nas. 3maj się mocno, bo dowiem się, kim steś. PrawdziwaUES

Droga prawdziwaUES!

Jesteś (steś?) w btędzie i wyczuwam w tobie du. niepotrzebnej wrogości. Pokażę ci, że jestem stupm centową dziewczyną z Upper East Side - nie zaczrtf się trząść w butach od Christiana Louboutina z po« wodu listu z fatalną ortografią. Jeśli nie potrafisz stfl wić czoła prawdzie, to może lepiej zamieszkaj gd/li indziej. Na przykład wWeehawken. Ale nie kłóćrflj się! R

A skoro pierwszy dzień już za nami, możemy skupić sil na naprawdę ważnych sprawach. Na przykład, kto urząd/l pierwszą imprezę w tym roku? Stawiam na J. Chociaż nj gdy nie byłam dobra w zakładach...

Wiecie, że mnie kochacie PlofH

podstawowe strategie w kampanii wyborczej

We wtorek rano przed zajęciami Avery wyślizgnęła się mieszkania, ciesząc się, że Baby jeszcze się nie obudziła. - Panno Carls.

Ubrany w szary uniform odźwierny skłonił się szybko, a Av-im v nie mogła powstrzymać uśmiechu. Powietrze pachniało wieżością, ptaki głośno ćwierkały, chodniki lśniły od wody, [ chociaż Avery nie pamiętała, żeby padało. Było właśnie tak, |nk jest w Nowym Jorku. Każdy dzień zaczyna się od nowa, tł poprzedni został już zmyty.

A dzisiejszy dzień zdecydowanie był nowy. Zeszłego wieczoru zamknęła się w pokoju i przygotowywała zaprosze­niu na herbatkę. Wszystkie wypisała odręcznie na eleganckich kurteczkach od Tiffany'ego i każde przyczepiała do uszka de­likatnej jak skorupka jajka filiżanki. Pomyślała, że to będzie zabawne i niepowtarzalne, ale teraz, kiedy niosła dwie wielkie, liiwendowe torby z Bergdorfa, wypełnione zawiniętą w folię huhelkową porcelaną, nie była już tego taka pewna. Czuła się, |nkby niosła materiały na referat z pokazem przed klasą.

Zbliżyła się do rogu Dziewięćdziesiątej i dostrzegła grupę il/iewczyn z jedenastej klasy, które pamiętała z auli. Zebrały się na schodach jakiegoś domu. Tam siadywała na papierosa i plotki śmietanka towarzyska Constance Biłlard. Dziewczyny trzynuily już w palcach Merity Ultra Light, chociaż do pierwszego dzwon* ka brakowało jeszcze pół godziny. Avery poczuła, jak jej żołądjjj nerwowo się zaciska, ale uśmiechnęła się szeroko.

- Cześć, Jiffy - przywitała dziewczynę o obrysowanych brunatnym cieniem oczach.

Jiffy zerknęła sponad magazynu „W", w którym z zai \\ ciem podkreślała coś fioletowym mazakiem. Avery uśmiei I] nęła się ciepło. Wiedziała, że Jiffy trzyma z Jack Laurent, |fl jej brązowa grzywka - kończąca się tuż nad brwiami - i wiol* kie, brązowe oczy sprawiały, że wyglądała na najbardzic| przyjazną dziewczynę w tej grupie.

- O, cześć.

Jiffy odgarnęła grzywkę z oczu i rzuciła pozostałym d/ilo­czynom na schodkach spojrzenie, które Avery dobrze znała, ha sama przez lata rzucała je innym. Mówiło: „Co do diabła?"

Avery zebrała się w sobie i wyjęła pierwsze zaproszeniu z torby.

- Urządzam dziś po szkole spqJkanie. Same dziewczy żebym was poznała i żebyśmy pogadały o zaczynającym roku. - Avery się skrzywiła. Za dużo w tym było zapału. -prostu, żebyśmy posiedziały razem - poprawiła się.

A możemy przynieść nasze misie?

- Nooo dooobra - odparła powoli Jiffy. Avery podała jej filiżankę i wyjęła następną.

• Och, super! - wykrzyknęła Jiffy, gdy przyjrzała się di likatnej porcelanie i zauważyła zaproszenie przyczepione do uszka.

• Patrzcie tylko, to prześliczne - powiedziała, podając zapro szenie dziewczynie obok, której brwi zniknęły gdzie na czole.

• Cieszę się, że się wam podobają!

Avery odstawiła torbę na popękane, betonowe schody, Itowa rozdać resztę. Już zebrał się wokół niej mały tłum. i' lewćzyny z Constance były zachwycone zaproszeniami! I'm /ula, że gdzieś, jakoś babcia uśmiecha się do niej. Co to? - usłyszała za plecami jakiś głos. ()hróciła się i zobaczyła Sydney, dziewczynę, obok której ' U zmuszona siedzieć wczoraj w auli. Pod blezerem Constan-Hillard miała brązową koszulkę z napisem „Jesteś gópi". Cześć - przywitała ją. Czuła się niezręcznie i jednocześ-■ starała się nie stracić zainteresowania pozostałych dziew-ii Urządzam małe spotkanie. W związku z wyborem |n/cdstawicielki przy radzie nadzorczej. Nie wiem, czy to cię Biresuje. - Wzruszyła ramionami, mając nadzieję, że Sydney . gnuje.

- Dziś?

Aha - powiedziała Avery, wręczając zaproszenie Gene-| ve, dziewczynie z wielkimi piersiami, która przyjaźniła się jlck.

Dzięki. - Genevieve wzięła filiżankę i włożyła ją do ■marańczowej torby Longchamps, nawet nie zerkając na do­lt /one zaproszenie. Rzuciła papierosa na ziemię niebezpiecz-I| blisko czarnych bucików za kostkę Avery.

Mogę dostać jedno? - zapytała wyczekująco Sydney, deptując papierosa Genevieve klasycznymi martensami.

Jasne - Avery podała jej filiżankę. Nie chciała być nie-11 /.na.

W końcu była z nią na jednym roku w Constance i dlacze-: I miała ją oceniać? Miała tylko nadzieję, że jeśli Sydney się Bawi, włoży nieco bardziej kobiece buty.

/, mniejszą ilością stali w palcach?

- Dzięki! - Sydney uniosła filiżankę i udała, że pije z niej ni li hylając mały palec.

- Do zobaczenia wieczorem! - Nadal się uśmiechają Avery pomachała do dziewczyn i się odwróciła.

Szybko przeszła przez ulicę do niebieskich drzwi szkol Chciała rozdać zaproszenia przed pierwszą przerwą. Przfl! lunchem wszystkie dziewczyny będą rozmawiały tylko ojlf herbatce.

Jasne, że będą o niej mówić, ale czy dobrze?

0 zdobywa nowych czworonożnych przyjaciół

Baby ziewnęła głośno na ostatnich zajęciach z filmu u pa-

I Beckhama. Pozostałe dziewczyny zachichotały. Przewró-• lin oczami, patrząc w ich stronę. Nieważne. To były ostatnie

■Jęcia i szczerze mówiąc, miała serdecznie dosyć Manhatta­nu Woody Allena. Stwierdzenie pana Beckhama, że zachwyt Ni.wym Jorkiem stanowi integralną część filmu, sprawiło, że ■fila ochotę wstać i rzucić kilka ostrych słów. I nie byłby to jej pierwszy raz.

/resztą film był strasznie głupi. Oglądała go kiedyś Biatką i nie mogła się przestać dziwić, dlaczego młoda i [dna Mariel Hemingway poleciała na Woody Allena, sta­liwo dziwaka.

Chce pani coś dorzucić do dyskusji, panno Carls? - za-lal nauczyciel.

Przysiadł na jej ławce jak przerośnięty ptak i wyszczerzył ■uiliwie zęby.

Wygląda na to, że film podsunął komuś sprośne myśli. Dzwonek zadzwonił. Baby prawie zepchnęła kościsty ty-

II pana Beckhama z ławki, wrzuciła zeszyt do limonkowej
li u by na ramię i wybiegła z klasy.

W ramach kary za zachowanie na francuskim miała ponw Irene, siedemdziesięciotrzyletniej szefowej stołówki, przeji/pC pomysły na posiłki z pudełka z sugestiami. Baby zatrzyma la na chwilę i zerknęła do prześlicznej stołówki, całej w lustraill i jasnym drewnie, żeby sprawdzić, czy w ostatniej chwili nti ulegnie pokusie i nie zostanie grzeczną dziewczynką. Nie ma mowy. Odwróciła się na pięcie i ruszyła korytarzem ku niebli skim drzwiom, które prowadziły na wolność.

Drugie uderzenie!

Zatrzymała się i spojrzała na tablicę informacyjną w gl< iv nym holu. Przejrzała ogłoszenia różnych klubów i zajęć. Stowarzyszenie przyszłych prawniczek. Nie. Układanie bukietów. Nie. Plecenie koszy. Aha, jasne.

Co? Żadnego klubu dla Pozbawionych Złudzeń i Sty.sk nionych za Chłopakiem? Może powinna wykazać się wrazili wością społeczną i sama go założyć. _p

- Przyłączysz się do któregoś? - Obok niej stanęła A\ 11

i postawiła na podłodze wielką, lawendową torbę na zakupy Odgarnęła blond włosy za ucho i poprawiła brylantowe ko| czyki na sztyfcie.

- Nie ma niczego w moim guście.

Baby wzruszyła szczupłymi ramionami i spojrzała na sl* strę. Avery była zarumieniona i szczęśliwa. Nawet jej maleń kie brylantowe kolczyki w kształcie różyczek jakby jaśnllj błyszczały.

- Jak ci minął dzień?

- Świetnie! - ekscytowała się Avery. - Dziś wieczór unCK dzam małe spotkanie w domu babci.

- Mama o tym wie? - Baby zmrużyła oczy.

Jak to możliwe, że Avery o niczym jej nie powiedziała wczoraj wieczorem? Kiedy wróciła do domu, Avery siedziała

I łebie i nie wyszła nawet, gdy Owen oznajmił, że zamawia |i i wszą autentyczną nowojorską pizzę.

Aha, jasne - szybko odpowiedziała Avery. - W każdym le to są zaproszenia.

Wyjęła porcelanową filiżankę z torby Bergdorfa, a Baby natychmiast poznała wzór. Stłukła taką, kiedy miała cztery lulu

- Dzięki, nie potrzebuję filiżanki. - Baby praktycznie •<l> pchnęła kruche naczynie.

Więc przyjdziesz? - Avery zmarszczyła brwi. Jasne. - Baby powoli pokiwała głową. No dobra, to do zobaczenia - odpowiedziała niepewnie ery, jakby były obcymi osobami. Baby skinęła głową i udawała, że pochłonęły ją ogłosze­nia, dopóki Avery nie odeszła. Wreszcie wciskając ręce do i fi ./cni, ruszyła do niebieskich drzwi. Poczuła pod palcami ins s/.tywnego. Wyjęła wizytówkę i przyjrzała się jej. Czy ten hlopak mówił poważnie o wyprowadzaniu za niego psów? I czy miała coś lepszego do roboty? Ruszyła Piątą Aleją i znalazła adres z wizytówki. Spoj-< |ła w górę na podwójne, zlepione grzbietami złocone „C" linii szklanymi drzwiami budynku. Mosiężne litery metrowej wysokości układały się w napis Kompleks Cashmana Baby marszczyła nos. Wyglądało to tandetniej, niż sobie wyob-lii/ala.

Trzeba zobaczyć, żeby uwierzyć.

Portier siedział za imponującym, polakierowanym na i /inno biurkiem. Miał na sobie niebieski uniform ze złotymi frędzlami na ramionach i brzuchu. Był starszym mężczyzną I wyglądał, jakby nosił ten strój od szesnastego roku życia.

- Przyszłam do tego chłopaka - powiedziała Baby i prze­miela po biurku pogniecioną wizytówkę.

Nadal nie przywykła do obecności odźwiernych i portij rów. Wydawali się pozostałością po innej epoce, jak neoni gumki frotki i krzaczaste wąsy.

Nie bądź taka pewna, jeśli idzie o to ostatnie.

- Proszę skorzystać z prywatnej windy w końcu ken rza po lewej.

Portier uśmiechnął się ciepło jak dziadek. Baby odpowie działa tym samym. Przycisnęła guzik i aż jej dech zaparło, kiedf winda śmignęła dwadzieścia sześć pięter w górę, na ostatnie | i|i tro. Drzwi się otworzyły i wytoczyła się prosto do mieszkam..

J.P. stał pośrodku wyłożonego złotymi płytkami łbyj i czekał. Założył spodnie khaki i pogniecioną niebieską kosu lę. Włosy miał potargane, jakby właśnie wyrwano go z drzem ki. Uśmiechał się do niej ciepło. Złapał Darwina akurat, kiedy szczeniak wybiegł przez złocony łuk drzwi. J.P. chwycił łapty psa i pomachał nią do Baby.

• Przyszłaś. - Ucieszył się.

• Ze względu na tego małego.

Baby wzięła Darwina z wielkich rąk J.P. i pocałowała go w czarny, wilgotny nosek. Shackleton i Nemo przybiegły z odległego pokoju. Pazurki zgrzytały i ślizgały się na podln dze, gdy psy pędziły do niej.

- Jak można nie kochać takiego pyszczka? - zagruchalu, od razu czując się lepiej niż przez cały dzisiejszy dzień.

Postawiła puggle'a na podłodze obok reszty zwierząt. P«y spojrzały na nią wyczekująco, z entuzjazmem machając ogo« nami.

- Otrząsnąłeś się po przygodzie z kupą? - Baby nie mojdii się oprzeć pokusie. Ujrzała rumieniec na twarzy J.P.

Należał do tego typu schludnych, zadbanych chłopaków, za którymi Avery szalała. Baby zawsze wolała bardziej nil okrzesanych, niegrzecznych facetów.

To znaczy wiecznie ujaranych?

Dzięki, że o tym wspominasz - odparł sarkastycznie. Baby zerknęła za niego i zobaczyła amfiladę pokoi wypeł-

ych ultranowoczesnymi meblami i antykami, kompletny

.ni,/masz. Czy tamte drzwi prowadziły na boisko do koszy-i .w ki? Czy to było... złoto?! Baby miała wrażenie, że widzia-I lahlicę z koszem. Dzjen-dobryj !

Potężna blondynka weszła przez jedne z licznych lustrza-l li drzwi, otaczających imponujące foyer. Rozjaśnione na i a \ nowy odcień włosy miała podpięte w stylu modelek i lal osiemdziesiątych. Podeszła w porażająco niebieskich litach Prądy i uściskała Baby, prawie dusząc ją ostrymi per-imami.

• Witaj, nasz dom jest twoim domem - oznajmiła wspa­niałomyślnie z ciężkim, rosyjskim akcentem, wskazując na pikoje długimi, pomalowanymi lakierem Chanel Vamp pa­znokciami.

• To moja mama, Tatiana - przedstawił matkę J.P. -Mamo, to Baby Carls. Będzie wyprowadzać psy.

• Tak, jestem jego matką, a on jest moim ślicznym, prze-lu/nym synem! - zawołała Tatiana, całując chłopaka i za­bawiając na jego opalonym policzku ślad czerwonej szminki I lianel.

• Miło mi panią poznać - powiedziała uprzejmie Baby, / irudem opanowując pokusę, żeby zrobić jej zdjęcie aparatem I telefonie i przesłać fotkę Tomowi. - Ma pani prześliczne hy! - dodała, czując się niezręcznie.

• Wiem! Kocham je jak moją rebiatę. I są takie cudne, bo One zawsze potrzebują mamy, nie to co chłopcy! - Pochyliła Hę, żeby przydusić Nemo w pachnących objęciach, wypinając okrągły tyłek.

Baby zerknęła na J.P. Speszony uśmiechnął się leciutko i wzruszył ramionami.

- Ja zawsze cię potrzebuję.

Jak na zawołanie zwalisty mężczyzna wyszedł z pokoju po lewej i dla żartu klepnął Tatianę w wypiętą pupę. Zachl chotała. Mężczyzna nosił kowbojski kapelusz, który sprawiiil wrażenie zbyt małego na różowej jak landrynka, łysej głowlo Złapał drobniutką rękę Baby w swoją potężną dłoń i uścisnął zamaszyście.

- Dick Cashman - rzucił gromko.

Obrzucił Baby jednym spojrzeniem, zerkając na jej brud ne, białe klapki i T-shirt, który założyła pod blezer. Znaki/In go na pchlim targu na Cape Cod. Przedstawiał aligatora poże­rającego tygrysa.

- Świetna koszulka! I niezły przekaz: „nie karm aligali rów, bo ci odgryzą tyłek!" - zawołał Dick szczerząc zęby.

- Cześć, tato, więc to jest właśnie Baby... - zaczął J.P. I

- Baby? Jak w Nobody puts Baby in the eonie rl Mo by nie musieli, gdybyś się ubrała jak człowiek! - ryknął Dick, uderzając się w kolano.

Baby uśmiechnęła się uprzejmie, chociaż słyszała ten tekil już milion razy i nawet nie lubiła Dirty Dancing.

- Więc będziesz się zajmowała tymi monstrami? - cifl nął, poklepując z zacięciem Nemo po głowie.

- Yhm - odpowiedziała speszona Baby.

Czuła się, jakby wzięła udział w jakimś kiepskim telewl zyjnym reality show. Najbogatszy frajer?

- Baby pewnie wolałaby już zacząć - powiedział J.P., po» dając jej trzy smycze od kompletu z monogramami od Louli

Vuillona. - Mam coś dla ciebie w kuchni, a potem odprowa-Uę cię do wyjścia.

Uśmiechnął się niezręcznie do rodziców.

• Przepraszam za to - szepnął do niej, gdy prowadził ją 11 .nym labiryntem korytarzy. Ściany, jakby pokryte emalią, obwieszono obrazami przedstawiającymi zielone kule, które wyglądały trochę jak smarki. Kiedy dotarli do ultranowoczes­nej kuchni, J.P. złapał kubek z podwójnym „C" i podał Baby.

• Zauważyłem, że zostawiłaś napój, kiedy goniłaś wczo-mi za psami. To czaj - dodał niemal nieśmiało.

- Dzięki. - Baby uśmiechnęła się poruszona. Pociągnęła łyk. Herbata z mlekiem i przyprawami smako­wa o wiele lepiej od tej w Starbucks, prawie jak domowa.

- Właściwie nie bardzo wiem, co to jest, ale mam nadzie­ję, że ci smakuje - dodał J.P. - Raphael, nasz kucharz, zrobił |0 dla ciebie.

- Och - mruknęła Baby, odsuwając kubek od ust. No jasne, kucharz to zrobił.

A niby co w tym złego?

- Mógłbym wyjść z tobą, jeśli chcesz... - zaproponował II'., nadal stojąc w drzwiach kuchni.

Baby zrobiła kilka kroków wstecz.

• Nie, sama dam sobie radę - odpowiedziała stanowczo. Gwizdnęła świdrująco i psy przybiegły do niej.

• Do zobaczenia.

Szybko przypięła smycze do obróż i mszyła korytarzem smarkami na obrazach do złotego holu i windą dwadzieścia i pięter w dół.

Portier uchylił kapelusza z lakierowanej skóry, kiedy prze-i hodziła.

- Do zobaczenia wkrótce, panienko! - zawołał za nią. Miejmy nadzieję, że często będziemy się widywać.

nie truj, tatku

Jack siedziała na niskiej kanapce w Star Lounge w mod nym hotelu Tribeca Star. Chociaż dochodziła dopiero pili popołudniu i na zewnątrz ulice pełne były ludzi na zakupach, rozkoszujących się popołudniowym słońcem, tutaj panował mrok, a od dębowych, ciemnych ścian odbijało się migotliwe światło świec. Jack uwielbiała puste sale klubowe. Czuła »lf w nich jak Mata Hari albo jakiś inny elegancki szpieg. Potrze bowała ucieczki od życia, w którym ojciec ignorował jej tell fony, i wydawało się coraz bardziej prawdopodobne, że będzie musiała złożyć podanie o dofinansowanie college'u.

Quelle horrible!

Wyjęła puderniczkę i przyjrzała się sobie krytycznie. iM szłej nocy była zmuszona po raz pierwszy nocować w nowym pokoju na poddaszu. Spała w maleńkim, jednoosobowym łóżku i obudziła się zlana potem, ponieważ nie miała klin u tyzacji. Widać było, że jest niewyspana. Dwa razy nało/\l. hojną warstwę kremu pod oczy de la Mer, ale nadal miała sifl) worki.

Zupełnie jak Maria Antonina przed pójściem na gilotynę, Jiffy, Sarah Jane i Genevieve miały się z nią spotkać, alf po szkole poszły do domów się przebrać. Jack wiedziała I

me ma mowy, aby wróciła do domu po co innego, niż żeby pójść spać, więc spakowała prostą, dopasowaną sukienkę Stel­li McCartney z niegniotącego się materiału do wielkiej, ciem­noniebieskiej torby Balenciaga. Miała w niej także ubranie do lanca z porannych zajęć, na których wyładowała gniew, per-fcccyjnie wykonując arabeski. Przebrała się w szatni w szkole, . tając się jak jakiś nomada i właśnie pojawiła się w barze, za­mierzając się upić. I to bardzo.

Skinęła głową na kelnera po dwudziestce. Kręcone, czarne włosy opadały mu na oczy.

- Jeszcze jedna wódka z tonikiem - zamówiła, trzepocząc ■ami.

Nie prosił wcześniej o dowód, więc mało prawdopodobne, poprosi przy drugiej kolejce.

- Ciężki dzień? - zapytał porozumiewawczo, podając •Innka.

Jack pokiwała niezobowiązująco głową. Jakaś tandetna para ■raków z Europy głośno rozmawiała z ciężkim, angielskim ak-• .ulem na drugim końcu baru i sprzeczała się, z czyjej winy wy-i/ueili ich poprzedniego wieczoru z klubu Pink Elephant.

Kiedy Jack bezmyślnie słuchała kłótni i ignorowała przy­mulającego się jej kelnera, Genevieve, Jiffy i Sarah Jane •padły, rozchichotane i idiotycznie odstawione jak na piątą popołudniu.

- Dostałaś takie?

Siadając, Genevieve podała Jack białą kartkę.

- Wezmę kieliszek Veuve - rzuciła, nawet nie patrząc na kelnera ze zmierzwionymi włosami. - W Los Angeles zawsze (•opołudniu wpadaliśmy zBreckiem do Chateau Marmont na

mipana - oznajmiła, nie bardzo wiadomo do kogo. Kelner pojawił się błyskawicznie i zebrał zamówienia, il k przyjrzała się kartonikowi od Genevieve.

Przyjdź i dowiedz się, ile dla mnie znaczy Constarmę Herbatka i rozmowa o naszej przyszłości. Dodaj mioM i zamieszaj \

• Aha - skłamała Jack. Czy Avery nie zdawała sobie spr|» wy, jak poważnym błędem było pominięcie jej osoby? - Ali serio wybieracie się tam? Dajcie spokój. Herbatka?!

• A nie uważasz, że filiżanki są prześliczne? - zapylała Jiffy. - Mam ochotę pójść. Zobaczyć, jak się zapowiada ry* walizacja.

Jack zmarszczyła brwi.

- Avery Carls to żadna rywalka - przypomniała sztywint przyjaciółce, przyglądając się odręcznemu pismu. - Poza tym, to nawet nie jest prawdziwa impreza.

Jack pociągnęła solidny łyk drinka i machnęła ręką po nu stępnego. Już się czuła lekko wstawiona.

- Więc dlaczego mamy nie pójść? - zapytała Sarah Jani, jakby nagle doznała olśnienia.

Okulary Prądy sztywno siedziały jej na nosie. Ubrała \\ w wydekoltowaną czarną tunikę Tory Burch, która ledwo z|i słaniała jej tyłek. Widać, że starała się wyglądać seksowni Wzięła zaproszenie z rąk Jack i mu się przyjrzała.

• To w domu ich babci. Mama mówi, że podobno |i | olśniewający.

• Mam lepszy pomysł - powiedziała szybko Jack.

Nie ma mowy, żeby oglądała olśniewający dom bahcl Avery, bo to tylko przypominałoby jej ojej nowym życiu. 7\ ciu w nędzy.

• Może gdzieś wyjdziemy? To drugi wieczór w roku szklonym i jeszcze nie mamy nic ważnego na jutro - pr/.j pomniała.

• Ja się piszę. - Genevieve wzruszyła ramionami. - Szcza* rze mówiąc herbata Avery zapowiadała się nudno.

- No właśnie. Kto do diabła chciałby pić herbatę? - Jack ilorhnęła następny łyk drinka, czując, że odzyskuje pewność li hie.

Zawsze wiedziała, czego chce. No, prawie zawsze. Spotkamy się najpierw u ciebie? - zapytała Genevieve.

- Nie! - odruchowo zaprotestowała Jack.

W zeszłym roku najlepszą częścią wieczoru zwykle było izykowanie się do wyjścia w ogromnej sypialni Jack. Włą-pła iPoda i tańczyły do starych piosenek Madonny i innych , mijących kawałków. Umarłyby ze wstydu, gdyby ktoś się Inwiedział, że w ogóle ich słuchają. Piły szampana, robiły so­ur idiotyczne zdjęcia i przymierzały różne stroje z garderoby Bk. Zawsze uważała, że to trochę niedojrzałe, ale teraz dała-

wszystko, żeby było jak kiedyś.

• To znaczy... - zawahała się sekundę. - Mamy remont.

• Serio? - Jiffy wytrzeszczyła oczy.

• Teraz wszystko nabiera sensu. - Genevieve skinęła zna-ląco głową do Sarah Jane, która odpowiedziała tym samym.

• Co? - zapytała niepewnie Jack.

• Widziałyśmy wczoraj ciężarówkę przed twoim domem. Pewnie ekipa remontowa? - zapytała Sarah Jane, obracając plasterek cytryny w drinku.

• Aha - z ulgą przytaknęła Jack. - Beznadzieja. Prak-leznie rozwalony jest cały dół i musimy mieszkać na pod-iluszu.

• Dlaczego nie zamieszkacie w apartamencie w Regency > /v coś w tym guście?

• Znacie moją mamę - westchnęła Jack, jakby to wszyst­ko wyjaśniało, chociaż z założenia na ile mogła, trzymała mat­kę /. dala od przyjaciółek. - Chce być na miejscu, żeby dopil­nować dekoratorów.

- Możemy się zebrać u mnie - westchnęła teatralnie Gf> nevieve.

Mieszkała w skromnym mieszkaniu z dwiema sypialnia mi na rogu Piątej i Trzeciej. W porównaniu z domem Jack lii było maleństwo i Genevieve ciągle ględziła na ten temat, przy­pominając im, że jej matka była aktorką, chociaż grała tylku kiedyś w operze mydlanej, a teraz w jakimś dziwnym, awan gardowym musicalu w centrum.

- Dobra. - Jack skinęła na kelnera.

Przyjemna mgiełka zaczynała okrywać rzeczywistość. Po-winna wpaść dziś wieczorem po tańcach z dziewczynami dn J.P. i może wreszcie coś - to - się wydarzy.

- Jeszcze jedna wódka z tonikiem - powiedziała ostro) nie, kiedy zjawił się kelner. Nie żeby była pijana czy coś la* kiego.

No jasne, że nie.

- 1 rachunek - dodała.

Wyjęła czarną kartę z portfela od Gucciego.

- W tej chwili - oznajmił kelner i obrócił się na pięcie z jej American Express w ręku.

Wrócił niemal w tej samej chwili.

- Pani karta została odrzucona.

Oddał jej kartę. Jack zamurowało. Poczuła na sobie śwl« drujące, pytające spojrzenie Genevieve.

- Ja to załatwię.

Jiffy litościwie wyjęła swoją kartę z zielono-białej torebki Kate Spade. Pomimo tej torebki w stylu Marysi Gęsiarki, Jack miała ochotę uściskać przyjaciółkę.

- W Paryżu używałam innej karty. Pewnie tę zamro/i>n> albo coś takiego - skłamała Jack.

Najpierw ojciec zabrał jej dom, a teraz to? Naprawdę |i) odcinał?

• Więc dokąd idziemy? Zaczniemy w Tenjune? - zapyta-i Jiffy, wymieniając znany klub w Meatpacking District.

• Wiecie co? Właściwie odechciało mi się gdziekolwiek vychodzic - oznajmiła nagle Jack. - Jutro rano mam zajęcia

baletu. Ale wy bawcie się dobrze.

- Ale jest tak wcześnie - jęknęła Genevieve.

Jack nawet nie zawracała sobie głowy wyjaśnianiem. Po rostu wybiegła z hotelu i przeszła szybko na Houston, żeby łapać taksówkę. Powietrze było gorące i klejące, a autobus iicjski przejechał obok i dmuchnął spalinami prosto w jej nogi. ukienka od Stelli McCartney wydęła się w górę. O Boże. Czy w ogóle stacją na taksówkę? Zakręciło jej się w głowie, zalała I lala różnych uczuć i nagle poczuła się bardzo, bardzo pija-a Wyciągnęła trochę pogniecionych banknotów z ogromnej iii/.anej torby w niebieskim kolorze. Za mało na taksówkę. Zauważyła wejście do metra i podeszła chwiejnym kro­kiem, zastanawiając się, co znaczą te wszystkie litery i nume-iv Zielona szóstka wyglądała znajomo. Nie jechała na Upper I'nsl Side?

Ruszyła za grupą ludzi do zielonej linii, udając, że wcale hic przygląda się mapie z przystankami nad głową. Jakiś facet |>i/.ydepnął ją mokasynem. Wreszcie po nieskończonej ilości |ii/ystanków w towarzystwie zespołu mariachi Jack wysiadła ii/v Pięćdziesiątej Pierwszej ulicy. Pospiesznie podeszła do Imponującego budynku Citigroup na rogu Pięćdziesiątej Trze-• lej i Park Avenue, gdzie znajdowało się biuro jej ojca. Słońce /m/.ynało już zachodzić i niebo odbijało się błękitem i poma-flinczem w nowoczesnej stalowo-chromowej wieży drapacza l'hmur. Ostatni raz Jack była w tym budynku, gdy miała jede-ii.i.iie lat.

Kobiety i mężczyźni w sztywnych, oficjalnych kostiu­mach krzątali się pospiesznie w ogromnym westybulu. Jack natychmiast poczuła, że tu nie pasuje w koktajlowej sukierw z niebieską szkolną torbą.

- Jestem Jacqueline Laurent. Mój ojciec pracuje na dvvil« dziestym pierwszym piętrze. Wschodzące rynki - rzuciła szył* ko do zwalistego, siwego mężczyzny za biurkiem ochrony.

Natychmiast podniósł słuchawkę telefonu.

- Proszę na górę - odpowiedział z mocnym akcenli n z Bronxu.

Jack weszła do srebrnej windy. Wiedziała, że musi mul sobą panować. Skupiła się na prognozie pogody, puszczani) na małym ekranie telewizyjnym w windzie. Dzisiejszy wl| czór będzie przyjemny, choć zanosi się na burzę.

Zupełnie jak ktoś, kogo znamy. Miła, ale może wybuch

nąć.

Kiedy wysiadła na dwudziestym pierwszym piętrze, chu­da kobieta z brwiami wyrysowanymi kilkanaście centymetrów nad oczami już na nią czekała.

- Dobry wieczór - oznajmiła krótko i machnęła ręka,, żeby Jack szła za nią do wielkiego biura w rogu.

- Jacqueline! - zawołał ojciec.

Wstał zza wielkiego dębowego biurka i złapał jej dlo nie w obie ręce, ale nie objął jej. Jack spojrzała z góry ni siwą szopę włosów. Nie bardzo wiedziała, kiedy przerosła ojca. Wyglądał raczej jak pulchny Święty Mikołaj niż jak wpływowy biznesmen i były przedstawiciel Stanów Zjednfl czonych.

Uśmiechnęła się, starając się nie wyglądać na wstawioną, To wszystko pewnie było głupim nieporozumieniem. Może oj* ciec w jakiś bezmyślny, typowo męski i zawoalowany sposób próbował odzyskać Vivienne, a Jack, jej łóżko z baldachimem i czarna karta American Express po prostu trafiły w ogiert krzyżowy.

Jasne, to wydaje się bardzo prawdopodobne.

- Nie odpowiadałaś na moje telefony.

Ojciec wskazał, żeby usiadła i Jack opadła na jeden z czar-tych, skórzanych foteli naprzeciwko ogromnego okna z wido-lem na Park Avenue.

- Ty też, tato - odpowiedziała spokojnie. Wygładziła spódnicę na kolanach i rzuciła mu bezradne

l»>irzenie zagubionego szczeniaka.

- Matka nie powiedziała ci, co postanowiliśmy - oznaj­mił Charles. Podszedł do srebrnego serwisu do kawy na dru-l>im końcu pokoju. - Kawy?

Pokręciła głową. W środku aż się gotowała. To nie było /wykłe spotkanie przy kawie. Chodziło ojej przyszłość.

• Dlaczego moja karta kredytowa nie działa? - wyrzuciła w końcu z siebie.

• Dlaczego wcześniej wróciłaś z Paryża? - odpowiedział pokojnie pytaniem Charles.

Nalał sobie herbaty do filiżanki z białej porcelany, a Jack Uugle przypomniała sobie o idiotycznym przyjęciu Avery. I/siadł obok niej. Jego bystre oczy przyglądały się jej, szukając W jej twarzy odpowiedzi.

• Ja... - Jack urwała. - Chciałam się upewnić, że będę miała czas wrócić do formy przed stażem. Chciałam zadbać, teby wszystko było na swoim miejscu. - Głos jej zadrżał, gdy kłamała.

• Na swoim miejscu? W Hamptons? - zapytał beznamięt­nie Charles.

Jack się zarumieniła. No dobra, i co z tego? Zasłużyła na IŻ tak brutalną karę? Na Boga, w końcu musiała tu jechać me­nem!

Rodzi się nowa Matka Teresa.

Charles wstał i z brzękiem odstawił filiżankę na biurko.

- Jacqueline, robię to dla twojego dobra. Bardzo kochftt lem twoją matkę. Nie chcę, żebyś się stała taka jak ona. Ch(fl żebyś znała wartość ciężkiej pracy. Dopóki nie udowodnUj mi, że masz poczucie obowiązku i potrafisz dotrzymywał zobowiązań, nie będę finansował twojego stylu życia. Bffl płacił za szkołę i to wszystko. Ale nie za balet. Gdybyś km h| ła balet tak mocno, jak wierzy w to twoja matka, zostałabj w Paryżu i skończyła kurs.

Uśmiechnął się i usiadł za biurkiem, jakby tą surowo<o|i nadrobił fakt, że nie był obecny w życiu córki.

Jack czuła się, jakby ją spoliczkowano. ł.zy napłynęK |i do oczu. Zauważyła, że bordowy lakier odprysł jej z paznuk cia. Tata nie mógł jej odciąć od pieniędzy, prawda?

Właśnie to zrobił.

- A co z domem? - jęknęła, nie przejmując się już, że w|i dać jej desperację.

Niech jego dwie asystentki i banda urzędniczek usłys/.ij, jak Jack płacze. Może przynajmniej one się nad nią zlitują. Charles przyjrzał się Jack i jego twarz złagodniała.

- Musiałem się go pozbyć. To była studnia bez dna, a praw­dę mówiąc nie potrzebujecie z matką tyle miejsca. Oczywiśi ii możesz zamieszkać ze mną, Rebeccą i dziewczynkami - zapru ponował. - Byłbym zachwycony, mając cię w swoim domu.

Jack bez słowa pokręciła głową. Rebecca była raptem osiem lat starsza od niej. Poza tym nie mogła zostawić matki, Vi vienne by się załamała. Już była załamana.

- Uznam Paryż za głupią pomyłkę, jeśli udowodnisz mi, że jesteś odpowiedzialna - ciągnął Charles, jakby prowadził negocjacje dyplomatyczne z wyjątkowo wojowniczym, ale niezbyt potężnym krajem. - Jeśli zdołasz to zrobić, z przy­jemnością wesprę finansowo ciebie i twoje dążenia. Zdołasz,! Jacqueline?

luck musiała dalej uczyć się baletu. Na śliskiej czarnej lnic w Lincoln Center czy na lśniącym parkiecie w sali prób Hiiln się tak wolna, jak nigdzie indziej w życiu. Balet spra-iiil /.e czuła się kimś specjalnym, czynił ją piękną i dodawał I i |K przyku. Dzięki niemu była Jack, a nie Jacqueline. Spoj-[ 11 ul.i ojcu w oczy.

Mam poważne obowiązki w szkole - sprzeciwiła się. iii m się nazywało? - Jestem... przedstawicielką uczennic I h uul/.ie nadzorczej.

Albo raczej będzie nią za kilka dni. Spojrzała na Charlesa lilmnlująco.

Dobrze! - Klasnął w dłonie, jakby to był powód do «\\ lęlowania.

brakowało tylko szampana. Ups, nie, już go dziś piła. Od kiedy? - Charles spojrzał na kalendarz na biurku. Zaczynam w przyszłym tygodniu. Stała przed biurkiem jak balerina z obrazka - którą zresztą I dyla - z kręgosłupem prostym jak spod linijki.

Więc jeszcze oficjalnie nie zaczęłaś? - dopytywał się Charles.

Przysiadł półdupkiem na biurku i zmarszczył siwe brwi.

- Ogłoszą to w niedzielę. Mamy brunch dla matek i córek v\ Tavern on the Green.

• Przyjdę - oznajmił szarmancko Charles.

• Nie jesteś moją matką - zauważyła Jack.

Nie dość, że zamierzał zrujnować jej życie, to jeszcze mieszyć na szkolnym spotkaniu?

• A kto płaci czesne? - zapytał spokojnie. - Poza tym nie wygląda na to, żeby Vivienne zamierzała się pojawić. Czas, /cby ktoś naprawdę zainteresował się twoją przyszłością.

• Moją przyszłością jest balet - przypomniała ojcu Jack przez zaciśnięte zęby.

- Skoro poważnie myślisz o balecie, to udowodnij, że jl steś odpowiedzialna, a ja wypiszę czek. Jasne?

Jack pokiwała głową. Była zbyt wściekła, żeby się oda* zwać. Nie mogła uwierzyć, że klucz do całej jej przyszłodfll znajdował się w ojcowskim portfelu z brązowej skóry od Chri­stiana Lacroix. I w rękach koleżanek z Constance. Jeśli ojciec nie zapłaci za naukę tańca, będzie musiała złożyć podani*

0 stypendium, a nie było siły, żeby dyrektor od stażu Mikh.ni Turneyew, Trupajew, czy jak się do cholery nazywał, przyznał jej stypendium.

Wściekła wyszła z biura ojca, minęła chudą jędzę sekn tarkę, która kręciła się pod drzwiami, nasłuchując. Wyciągnęli komórkę i wybrała numer do J.P., ale przełączyło ją od razu na pocztę głosową. Już miała wygadać się ze wszystkiegH co się wydarzyło, powiedzieć, że teraz oficjalnie jest biedll

1 będzie musiała jeść tuczące japońskie ramen, żeby przetrwać!, i poprosić, żeby natychmiast oddzwonił... Nagle zamarła. J.P, uzna, że jest żałosna. Nie przełknie tego, że jest biedna.

- Cześć, to ja... oddzwoń - powiedziała tylko po sygnale, Zamknęła komórkę, ściągnęła łopatki i wyprostowała szy»

ję. Perfekcja, powiedziała sobie w myślach. Perfekcja. To się nazywa siła pozytywnego myślenia.

iła miłość

Owen wrócił do domu po dziesięciomilowym biegu w ra­ni.u li treningu. Zerwał przepoconą koszulkę Nantucket Pi-i ii<-\ i rzucił ją na skórzany klubowy fotel, który pojawił się I przedpokoju. Zauważył nową, niską kanapę z białego lnu i łoicie na miejscu zapchlonej pomarańczowej sofy w salonie. I in tam pusto, jeśli nie liczyć dziwnych poduszek, które wyglądały jak z metalu. Na Nantucket - chociaż mieszkali im akrze ziemi - każdego wieczoru zbierali się w przytulnym •mionie, żeby pojadać czekoladowe całuski i dzielić się dro-bla/.gami z dnia.

Jest mnóstwo innych dziewczyn, które z radością podzielą

nic z nim całuskami!

Owen skierował się do swojego pokoju, gdy zadzwonił

uwonek do drzwi.

- Otworzę! - krzyknął głośno na wypadek, gdyby ktoś

i . I w domu.

Na Nantucket ludzie, którzy pojawiali się w ich drzwiach, < /ęsto kończyli zamieszkując z nimi. Pewna para - Leon i Ga-i y zatrzymała się, żeby zapytać o drogę, a ostatecznie wpro­wadzili się do nich na sześć miesięcy. W końcu postanowili wyprowadzić się do Amsterdamu i hodować tulipany. Nadal w każde Boże Narodzenie przysyłają im cztery pary drew n\ ków.

- Dobrze, skarbie! - odkrzyknęła Edie. Owen słyszał silu mione dźwięki buddyjskich mantr, dochodzące zza zamknie tych drzwi pracowni.

Ruszył przedpokojem, nie zawracając sobie głowy zaklii daniem koszulki. To pewnie Rhys z kolejną torbą Speedo alM czymś w tym stylu.

Otworzył drzwi i aż mu dech zaparło. Eteryczna, niebie skooka bogini z jego na poły pornograficznych snów stała doi kładnie przed nim. Kat.

Chciał powiedzieć Kelsey?

Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, milcząc.

- Cześć - powiedziała w końcu, przerywając ciszę. - Sły­szałam, że tu mieszkasz. Moja matka przyjaźniła się Waliloi fami. Wiesz, z rodziną, która tu kiedyś mieszkała? Jesteśmy sąsiadami! Mieszkam na Siedemdziesiątej Siódmej!

Mówiła z nadmiernym entuzjazmem. Owen wyczuł, h się denerwowała. Spojrzenie jej srebrzysto-niebieskich oczu wylądowało na jego nagim torsie. Uśmiechnęła się lekko onie­śmielona. Owen złapał koszulkę i z powrotem ją założył. Na­dal była wilgotna i kleiła się do skóry.

W ten sposób jeszcze lepiej widać kaloryferek na brzuchu, mój drogi.

- Co tu robisz? - wypalił.

To było takie dziwne widzieć ją na progu nowego domu, po tylu tygodniach fantazjowania na jej temat. Ale to już nil była po prostu Kat, to była Kelsey, a on nie wiedział, kim dziewczyna jest.

- Zabawnie było wpaść na ciebie wczoraj, Kelsey. Chciał, żeby to zabrzmiało sarkastycznie, ale wys'

uprzejmie i szczerze.

Za dużo czasu spędzał z panem Dobre Maniery.

- Chyba powinnam się przedstawić. Jestem Kelsey Ad-
i Talmadge. Nigdy nie powiedziałam ci, że nazywam się

i zapomniałeś?

Delikatny uśmiech igrał w kącikach jej ust, a potem znik­li |l <'dy spoważniała. Jej opalona skóra cudownie prezentowała ile w zestawieniu z wyciętym w serek topem. Mignął mu zarys i'.linych piersi - miseczka B. Boże, wyglądała rewelacyjnie.

- Przepraszam, musiałam się z tobą zobaczyć. - Kelsey ba-[ wiła się wielkim, srebrnym pierścionkiem na palcu. - Nie mo-

Iflmn przestać myśleć o tamtym wieczorze na plaży. Ale potem . /ułam się potwornie winna, bo jeszcze nigdy nie zdradziłam... I nie sądziłam, że jestem do tego zdolna. - Jej błękitne oczy za-Mysly. Mówiła szczerze. - Naprawdę coś poczułam, gdy cię po­gnałam, ale to się wydarzyło w niewłaściwym czasie, przestra-»/yłam się, mieszkaliśmy w różnych miejscach... Dlatego nie powiedziałam ci, jak mam na imię. Dałam ci tylko bransoletkę. 1 'liyba miałam nadzieję, że jakoś mnie odnajdziesz. - Wzruszyła liunionami. W jej oczach malowała się prośba. - Przepraszam, /■• skłamałam. Wcale nie jestem taką złą osobą.

Wyglądała tak pięknie, tak słodko i wydawała się taka n/izera. I nim pomyślał, co robi, objął ją mocno. Czuł, jak bije |i'j serce. Położył dłoń na jej policzku i zaciągnął się jabłko-iii zapachem szamponu.

- Cieszę się, że mnie znalazłaś - powiedział po prostu, nie bardzo wiedząc, co będzie potem.

W tej chwili zwykłe obejmowanie się było nawet lepsze NI świńskich snów, które miał. Serio?

Telefon w kieszeni Owena zawibrował. Wyjął go i spojrzał lin ekran. Równie szybko, jak jego serce wzbiło się w obłoki, | iaz ciężko opadło.

- Wiadomość od Rhysa - powiedział patrząc w niebieslffl

oczy Kat.

- Przyjaźnisz się z nim? - zapytała zmieszana.

Owen wzruszył ramionami. Przeczytał w milczeniu SMS | i podał Kat telefon. CHCE MI SIĘ SKOCZYĆ Z MOSTU ALE MOGĘ SKOCZYĆ NA JEDNEGO. STEŚ W DOMU? ST|| W OKOLICY.

Kat się zmartwiła.

- Chyba nie powinno mnie tu być - mruknęła.

Owen pokiwał głową, chociaż niczego nie pragnął buf dziej, niż żeby została.

- Kat... to znaczy Kelsey... - poprawił się.

- Przy tobie lubię być Kat - szepnęła. - Dla siebie moifl my być kimkolwiek zechcemy.

Owen pokiwał głową. To, co powiedziała, nie miało spfl cjalnego sensu, ale zabrzmiało naprawdę romantycznie.

Odezwał się dzwonek z dołu. Oboje zamarli i spojrzeli pit sobie.

Owen zastanawiał się gorączkowo.

- Poczekaj tutaj - rzucił pospiesznie, ciągnąc Kat w stroe nę nieskazitelnie urządzonego pokoju Avery, z meblami w cle* ganckich odcieniach beżu, bieli i delikatnego różu, które zij mówiła u jakiegoś projektanta od razu, gdy się sprowadzili, Wepchnął Kat do środka.

Dzwonek znowu zabrzęczał, a on pochylił się ku nififl W końcu się pocałowali. Chciał ją tylko musnąć wargami, uli kiedy ich usta się spotkały, pocałunek okazał się tak niecierp. liwy i namiętny, że miał ochotę zamknąć drzwi, położyć ją nit łóżku i...

Tak, bo to by był idealny sposób ochrzczenia nowiutkich prześcieradeł siostry z egipskiej bawełny prosto od Bergdor> fa.

telefon zawibrował kolejną wiadomością.

BTEM PRZY DRZWIACH. GDZIE JESTEŚ DO CH?

Muszę iść. Poczekaj, aż usłyszysz, że wyszliśmy. W głowie mu się kręciło z podniecenia i poczucia winy.

Co zrobimy? - zapytała Kat tonem szlachetnej dziewi-potrzasku, dla której Owen zrobi wszystko, aby ją ura-

Coś wymyślimy - odparł z przekonaniem. Pocałował ją jeszcze raz i z bijącym sercem zamknął drzwi ilu pokoju Avery.

Cześć, stary! - Owen otworzył drzwi i uśmiechnął się id» Uhysa zbyt wesoło.

• tezy kumpla były zaczerwienione, a skóra szara. Chłopak vflaclał, jakby nie spał od tygodni, chociaż dopiero dzień upłynął od rozstania z Kat.

Czas na drinka? - rzucił zachęcająco Owen. Khys przechylił głowę, patrząc na opalonego przyjaciela, i >"i V uśmiechał się i tak bardzo starał się poprawić mu humor. • 'n „im czuł, że umiera.

Przez godzinę stałem pod jej domem. Widziałem, jak w vi hodziła i poszedłem za nią, aleją zgubiłem, więc postano-lli ni wpaść do ciebie. Wiem, że zachowuję się jak czubek. ()wen się skrzywił. Kat pewnie nasłuchiwała w sąsiednim jiukoju. A w zachowaniu Rhysa rzeczywiście było coś chorego. Nie mam pojęcia, dokąd mogła pójść. To jakaś obsesja - stwierdził Owen, nie do końca przy-

Jrt/nie.

()parł się o mahoniową framugę.

Pewnie poszła do przyjaciółki albo coś takiego. Można to i tak ująć. Po prostu chciałem wiedzieć, z kim jest. - Rhys pokrę-i il ('Iową. - Powiedziała, że poznała kogoś. Kto to może być?

- Stary, nie mam pojęcia - powiedział bezradnie Owen Wzruszył ramionami i nagle poczuł, że przepocona kii<

szulka bardzo nieprzyjemnie klei mu się do skóry.

- Wyjdźmy gdzieś'. Po paru piwach wszystko nahicu większego sensu.

Ktoś" ma ochotę na terapię drinkową?

herbatka dla dwojga

Zachodzące słońce kładło się wzorami na ciemnoniebie-11' li japońskich dywanach z końca dziewiętnastego wieku, ących na lśniących parkietach w domu babci Carls. Avery Dlnlziała z Sydney Miller. Tą, która słynęła z przekłutych sut-i m. Sydney Miller, jedynym gościem na herbatce.

Raptem rok temu ten pokój pojawił się w „Vogue" po , I \ jęciu towarzystwa Drama League, które urządziła babcia, ' draż - z segregatorami prawników ustawionymi w niechluj-I losy na ziemi przypominał bardziej muzealną wystawę, klńią właśnie rozbierano. Tyle, że było mniej ludzi. Podaj mi to.

Avery wskazała na tacę z nietkniętymi mini tartami, ozdo-I m mymi maleńkimi malinami. Różowa taca idealnie pasowała ilu kostiumu Chanel, który pożyczyła z szafy babci.

Sydney bez słowa podała tacę. Szklanki mrożonej her-pty domowej roboty stały nietknięte na bocznym stoliku; I llgoć skraplała się na zimnym szkle. Avery myślała, że Opiją się zaraz po przyjściu i że podanie mrożonej herbaty ■(Izie fajnym pomysłem na unowocześnienie tradycyjnej l| i halki.

Gdyby tylko tę mrożona herbatę podawali przystojni kol nerzy...

- Nie sądzę, żeby ktokolwiek przyszedł - powici l w końcu Sydney, rozglądając się po pokoju.

Krzesła w stylu chippendale, które Avery przytaszi i z jadalni, stały w jednej linii naprzeciwko małego balkomi-z kutego żelaza, zawieszonego nad oranżerią. Siedziały w binecie na pierwszym piętrze. Babcia Avery kazała zbudowwl balkon ze względu na położenie. Kiedy słońce zachodziła każdy kto na nim stanął, znajdował się w pięknym swicMli* Edie zawsze kpiła, że jej matka wpadła na ten pomysł po oht>| rżeniu musicalu Evita. Mimo to, efekt był niezwykły i Avfflf planowała wejść na balkonik i wygłosić krótką mowę, a poti fl wmieszać się w tłum i poznać lepiej pozostałe dziewczyn)! z Constance.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Avery rzuciła umalowanej czitf» ną, matową szminką Sydney spojrzenie pod tytułem „A nłf mówiłam" i zerwała się z wielkiego fotela. Skrzywiła | z bólu, gdy jej stopy rozmiaru dziewięć próbowały rozepclim' babcine pantofle od Ferragamo rozmiaru siedem.

Jeśli buty pasują, noś je, a jeśli nie... to nie noś.

Otworzyła ciężkie, dębowe drzwi i zobaczyła Baby z try.fi ma psami ustawionymi według wzrostu.

• Niespodzianka! - Baby się uśmiechnęła szelmowsko, a krzyżówka pudla z labradorem ocierała się tyłkiem o nogf Avery, szczerząc zęby i straszliwie się śliniąc. Dwa maleiikii puggle okręcały smycze wokół łap większego psa.

• Co ty, do cholery, wyprawiasz? - wydusiła Avery, odpyi chając psa od kolana.

Czy według Baby to ma być żart?

- Nemo, ty wariacie, nie masz dość po spacerze? - Baby siłowała się z psem. - Właśnie wracam z parku. Byłam w p£

Mi/ii i pomyślałam, że zajrzę. Mam wrócić, jak już je odpro-Bdzę?

15 aby popuściła smycze i wielki pies znowu skoczył ku

l v.

- Nie! - wykrzyknęła Avery i zatrzasnęła ciężkie, dębowe jlli/wi. Westchnęła umęczona.

- Kto to był? - krzyknęła Sydney.

- Nikt - odpowiedziała głosem bez wyrazu, wróciwszy i- .alonu.

Wzięła następną tarte i skubnęła brzeżek.

- Mówiłam ci, same suki.

Sydney stanęła obok Avery i tacy z deserem i wrzuciła do iim całą tarte. Avery mignął srebrny kolczyk w języku, gdy il/iewczyna przeżuwała. Przynajmniej przyszła, pomyślała.

- I zero procentów - zauważyła Sydney, zjadając kolejną Imię. - Cholernie to dobre - zauważyła, biorąc kolejne dwie

u, IV.

Beczka piwa nie wydawała mi się stosownym akceso-
iiiiin przy dyskusji na temat wyboru przedstawicielki szkoły
Ddparła z godnością Avery, upinając pasemko blond włosów
- powrotem w koka. Wyczerpana padła na fotel zbrzoskwi-
\\ ą, żakardową tapicerką.

- Żartujesz? Na piwo ludzie by przyszli. Herbatka, żeby pogadać o szkole? Wiesz, jak beznadziejnie to brzmi? - Syd-I \ /aśmiała się sucho, a kiedy zobaczyła urażoną minę Avery, dodała łagodniej: - Ogólnie rzecz biorąc nowojorskie imprezy oznaczają chłopców, alkohol, kilka dziewczyn, które straciły pi/ylomność w łazience i wyjątkowo szemrane parki obmacu-|i|i c się po kątach - stwierdziła rzeczowo. - Tam, skąd pocho-i i'./., tak się nie robi?

- Aha, ale to było Nantucket. - Avery zmarszczyła nos

niesmakiem.

Zakładała, że tego typu imprezy ma już za sobą. Czy Nu» Jork nie miał być bardziej wyrafinowany? Więc o to chód/ilu wszystkim dziewczynom ze szkoły? Macanki i chlanie?

Ujmując rzecz w skrócie - tak. Chociaż jesteśmy bani wybredne, jeśli chodzi o to, z kim się całujemy i co pijemy.

Sydney pokiwała głową i usiadła na jednym z krzeseł iin> przeciwko Avery, jakby była przedszkolakiem, czekającym im czytanie bajki.

• A jak myślisz, dlaczego tak bardzo chciałam się stlj wynieść? Bo ludzie tutaj są pozbawieni wyobraźni.

• Więc dlaczego Jiffy i reszta dziewczyn powiedziały, przyjdą? - Avery wstała i złapała kanapkę z ogórkiem.

Nie mogła znieść widoku tak pełnych tac.

- Bo zakładały, że będą chłopcy, procenty i wszystko, du czego przywykły na imprezach. Pewnie któraś z nich, wyji|| kowy geniusz, tknięta filiżanką przeczytała zaproszenie i mu powiedziała reszcie.

Avery westchnęła.

- Mogę cię o coś zapytać? -1 nie czekając na odpowieiW, Sydney spytała: - Dlaczego tak bardzo chcesz zostać pivi il stawicielką?

Avery chwilę się nad tym zastanawiała. Chciała zosta przedstawicielką uczennic, bo to było coś, co pewnie zrohj łaby jej babcia. Ale z drugiej strony może za czasów baimi ludzie byli inni - może uważali, że co innego jest niezbędni' żeby przyjęcie było dobre, żeby życie było dobre i żeby dołu się bawić. Pamiętała, jak babcia zabrała ją jako osobę towai. szącą na świąteczny bal na cele dobroczynne w Metropoli lun Museum. Miała sześć lat i ubrała się w ciemnoniebieską, a||> samitną sukienkę od Bergdorfa. Niemożliwie wysokie choin ki otaczały parkiet, na którym wirowała babcia w objęci, hrabiego von Arnima, eleganckiego bułgarskiego arystokial

i przyjaciela babci. Pamiętała, jak wyglądała na dwór i widzia­ło puszyste płatki śniegu spadające na rozległą, ciemną połać I Vntral Parku. Pomyślała sobie wtedy, że Manhattan jest naj-kdziej magicznym miejscem na świecie. Czy ten świat nadal IMniał?

- To dla mnie ważne - powiedziała cicho, obracając na \ i wisiorek z pojedynczym brylantem.

Może Nowy Jork się zmienił, a może ona źle się zabierała ilu sprawy.

No i strój... jest w porządku, taki w stylu członkini rady tetropolitan Museum... - stwierdziła Sydney, wskazując na |h idnicę Avery. - Ale o ile nie planujesz lunchu na cele dobro-\ ime, powinnaś darować sobie kostium. Avery westchnęła, zdjęła piękny, różowy żakiet i powie­liła go na krześle z różowym, haftowanym obiciem. Wyjęła • I al ki z włosów i kaskada blond loków opadła jej na ramiona, liii nie wiedziała, co zalecałaby babcia.

- Masz ochotę na piwo? - zaproponowała Sydney, pod-bodzac znowu do stołu z przekąskami. - Chciałam zajrzeć

>l" paru klubów ze striptizem w centrum. Myślę o zrobieniu w tym semestrze niezależnego studium na temat uprzedmio-ienia kobiety.

Nie, dzięki - odmówiła Avery, prawie jej nie słucha­li¹

W porządku. - Sydney nie przejęła się specjalnie. - Ża­rn, gdybyś zmieniła zdanie. Zaczynam w Scores! Wyszła, zostawiając Avery samą w mrocznej już oranżerii urami pełnymi delikatnych tart. Avery złapała jedną i spio-InKiwała wzrokiem pełne szklanki z mrożoną herbatą, myśląc I d/iewczynach z Constance, które powinny być tutaj i pić tę I ihatę. Zastanawiała się z roztargnieniem, gdzie w tej chwili ino/c być Jack Laurent i jej superwredne przyjaciółki. Pewnie

piją gdzieś koktajle i śmieją się z jej żałosnej próby zdobyciu popularności.

I wtedy - równie szybko jak się zaczęło - skończyło n|| jej użalanie nad sobą. Wstała i wyrzuciła całą tacę tart do ko sza. Nie była królową zasmarkanych tart, tylko Avery Carlu, i zadba, żeby te jędze zapamiętały to raz a dobrze.

Da im popalić!

Impreza, część druga

W środę rano Avery przebrała się w ohydny niebiesko-1'i.ily strój gimnastyczny Constance na pierwszy w tym roku I To był dzień po jej totalnej klęsce herbacianej. Postano-

ila sobie, że ta drobna wpadka nie przesądzi ojej karierze

l olnej.

Wyszła na Dziewięćdziesiątą Trzecią ulicę, gdzie reszta hewczyn zebrała się, żeby pobiec nad staw w Central Parku, iuczycielka wf-u, trenerka Crawford, kręciła na palcu sznu-P /. gwizdkiem. Miała przyklapie, brązowawe włosy z siwy-I pasemkami i nosiła zbyt obcisły top, który odsłaniał rowek

,idzy piersiami. Wyglądało to tak, jakby upchnęła pod bluz-

ilwa grejpfruty. Cześć.

Avery zdziwiła się, widząc Baby w T-shircie i sportowej i"hlnicy Constance Billard, zwłaszcza, że ta urwała się z po-

■ Dinego francuskiego. Sportowy strój był za duży na Baby, ale

Wglądał na niej naprawdę dobrze. Avery zerknęła na swój |6j. Koszulka niemiło obciskała jej piersi, przez co wygląda-

I |.ik pomponiara ze Środkowego Zachodu. Musiały pomylić

tlmjc.

Co u ciebie? - zapytała siostrę.

Hi Wejście Carlsńw 145

- Kolejne zabawne zajęcia z harpiami - odparła z hum. rem Baby. - Mogłoby być lepiej?

Skinęła głową na Genevieve i Jiffy. Co dziwne, Jack ni gdzie nie było widać. Trenerka poprowadziła je Dziewięćd/ii> siatą Trzecią w kierunku Piątej Alei.

- Więc... pomyślałam, że powinnyśmy urządzić impu w ten weekend - stwierdziła Avery, zerkając kątem oka na ( in nevieve i Jiffy.

Podobał jej się pomysł drugiej, prawdziwej imprezy. I\n> razem będzie miała do pomocy Owena i Baby, więc będzie ||| za starych, dobrych czasów, a Avery wykorzysta wieczór, żeby zdobyć głosy koleżanek.

• Żadnych psów, ale musisz przyjść, bo inaczej wyd dzicze cię jako siostrę - dodała.

• Jasne - skinęła głową Baby, zastanawiając się, jak urM dzić imprezę, skoro nikogo nie znają.

Jedyna osoba, z którą rzeczywiście rozmawiała w tyifl mieście, był J.P. Właściwie to dlaczego nie przyprowadza | na imprezę?

- Wysoka i niska! Chodźcie! - warknęła trenerka, zupfi dzając grupę na zebrę i nadal obracając gwizdkiem.

Wysoka? Avery pociągnęła nosem. To się nazywa skupi* nie na uczniu typowe dla prywatnych szkół? Z pewnością im stąpi wiele zmian, kiedy dojdzie do władzy. Przed nimi hu i Genevieve dziarsko szły przez ulicę.

- Ej, dziewczyny, przykro mi, że nie mogłyście wpa wczorajsze spotkanie, ale w sobotę urządzam imprezę, wlfl jeśli chcecie wpaść... - oznajmiła Avery, dopadając Jiffy, gd przechodziły do parku i reszta grupy zaczynała biec betonowi, ścieżką do stawu. Jiffy wytrzeszczyła oczy.

Zerknęła na Genevieve, która uśmiechnęła się kpiąco.

- Kto będzie?

Baby przewróciła oczami i pobiegła ścieżką. Włosy pod-I .ikiwały w rytm jej kroków. Jak Avery mogła przestać nie­nawidzić te suki i stać się ich najlepszą przyjaciółką? Nigdy air znała siostry od tej strony i nie była pewna, czy jej się to koba. Baby nic się nie podobało w Constance Billard, ani I Nowym Jorku, skoro już o tym mowa. Chociaż staw był rze-• /vwiście ładny. Było coś niesamowitego w widoku drapaczy iliinur, wznoszących się ponad gęstwiną zielonych koron. To i i/ało wszystkie sprzeczności Nowego Jorku, miasta no-fczesnego, ale zarazem klasycznego, ogromnego, a jednak ■ I bardzo, bardzo małego. Nie żeby zaczynała doceniać to mii.isio, co to, to nie. No jasne, że nie. Zapraszam kilka dziewczyn z Constance i paru chło-, ków ze świętego Judy. Pomyśleliśmy z bratem, że fajnie Idzie spędzić razem trochę czasu. - Avery improwizowała, I itrząc, jak Baby pędzi ścieżką, jakby rzeczywiście przejmo-llasię bieganiem. Dziewczyny wspięły się po kamiennych stopniach prowa-Łcych do stawu i zatrzymały się przy fontannie, udając, że ■i /ygotowują się do biegu.

Masz brata? - dopytywała się podekscytowana Jiffy. Avery pokiwała głową. Tak samo było na Nantucket. Wy-i.ur/yło obiecać chłopaka, a dziewczyny waliły drzwiami .i nami.

Aha, Owena, jest w drużynie pływackiej u świętego imly, więc pewnie paru jego kumpli też się zjawi - wspomnia-1 Jakby nigdy nic.

Roztrzepała jasne włosy w kucyku i spięła je ciaśniej na Ubku głowy.

Sarah Jane i Genevieve podeszły do niej ukradkiem. Więc gdzie będzie ta impreza?

- W domu mojej babci przy Sześćdziesiątej Pici \\ i Park Avenue. Mam nadzieję, że możecie wpaść. - Avorw uśmiechnęła. - Brat naprawdę chce poznać moje nowr pi jaciółki.

I pobiegła w ślad za siostrą. Czuła, że Jiffy, Geneviève i ' ran Jane przyglądają się jej ciekawie, jak biegnie wokół i. i dogania Baby. Zdobywanie popularności trochę przypomni łowienie ryby. Najważniejsza jest właściwa przynęta.

Haczyk, linka i obciążnik!

maty na celowniku

wasze e-maile zapytaj

il m nazwy miejsc, imiona i nazwiska oraz wydarzenia zostały zmienione I lóc.one, po to by nie ucierpieli niewinni. Czyli ja.

hej, ludzie!

mną coś nie tak, czy nagle na Upper East Side zrobiła nerwowa atmosfera? W ciągu jednej nocy taka zmia-il Zamiast radośnie kręcić się po Madison Avenue w naj-jlups/ych letnich ciuszkach, wszyscy pędzą do szkoły i ze ■fkoły z czołami zmarszczonymi jak trzydziestka przed bo-llnksem. A jak wiadomo, stres oznacza problemy ze snem. h/yjrzyjmy się najbardziej typowym koszmarom szkoły lïodniej, żebyśmy spojrzeli na własne życie z właściwej rspektywy.

' Brak randki na doroczny ba! Złoto i Srebro. Wasi ro­dzice powinni mieć wystarczająco dużo znajomości, żeby znaleźć wam kogoś, z kim możecie pójść, nawet jeśli to ku­zyn drugiego stopnia z New Jersey i ma problem z halitosis lin nieświeży oddech - wyjaśniam tym, którzy jeszcze nie mi żęli kursów przed końcowymi egzaminami).

I Nie dostaliście się do żadnego coilege'u. Wszyscy wie­my, jak to się kończy u pewnych osób. Póki tatuś ma dość pieniędzy, żeby zasponsorować naukę wytwarzania wina we Francji, nic wam nie będzie.

.' Przypadkiem pojawiliście się nago w jakimś potwor­nym miejscu, na przykład Metropolitan Museum, albo

na reklamie na środkach miejskiego transportu, czy w tym stylu. Hm. Tak między nami, to pewne dziewc/yn. tylko o tym marzą... więc przejdźmy do numeru jeden f| szej listy lęków.

1. Urządzaliście imprezę, na której nikt się nie pojawił

Gdy wydarzy się coś, co tak bardzo osłabia pozycję towi rzyską, większość ludzi natychmiast przeprowadza sig ni wyspę na końcu świata, chyba że właśnie stamtąd priy* jechali. Jeśli jednak jesteście tacy jak ja, zawsze możooll stwierdzić, że macie ich w nosie. Chrzanić ich wszystkii hi Co przypomina mi o pewnym...

króliczku duracella

Znacie tych ludzi, co nigdy się nie poddają? To ci, któi przetrwają - Cher naszego świata, niezmordowani ucztijt nicy reality show, bokserzy wagi ciężkiej, którzy nie rezyf* nują bez walki. Wygląda na to, że na Upper East Side mamy nowego boksera wagi ciężkiej, pełną energii nowo przybyłą A. Po katastrofalnej herbatce we dwójkę zeszłego wieczoru szybko zebrała się w sobie i widziano ją dzisiaj popołudniu na schodach pewnego dwupiętrowego budynku szkolnegs z czerwonej cegły, jak podekscytowana rozsyłała wici o ho* lejnej imprezie, większej od poprzedniej. Mam nadzlojl Czapki z głów dla niezmordowanej dziewczyny. Zobac/) my, na co się zdadzą jej wysiłki...

na celowniku

A przed Constance Billard z nieogolonym O nakręca zuln< teresowanie imprezą. Czy on jest główną atrakcją? Jak dli mnie doskonała strategia. Jej szkolne koleżanki G, SJ 1.1 pozbawione kasztanowłosej szefowej, gapią się łakomił

1 O. Spokojnie, dziewczęta! B kupuje herbatę z mlekiem w '.tarbucks i natychmiast ją wyrzuca. Ma coś lepszego na Ł? J ćwiczy battement w Central Parku i wygląda przy lyin, jakby chciała kogoś kopnąć. I to mocno! R z dziwacz-n.) kozią bródką i ledwo sypiącym się wąsem stara się nie (ilnkać. Wiem, że kiepska fryzura czy zarost mogą być po­ważną traumą, ale to już przesada!

wn*.ze e-maile

E9 Droga P!

Moja dziewczyna mówi, że jest feminizującą lesbijką i każe mi nosić T-shirty z napisem „Moim celem ży­ciowym jest skopać tyłek patriarchatowi". Czuję się z tym niezręcznie. Co mam robić? Wrażliwy

Drogi Wrażliwy!

Jeśli zależy ci na niej, powiedziałabym, noś je z du­mą, chociaż osobiście uważam, że T-shirty z hasłami powinny być prawnie zabronione. I może powinie­neś zacząć wybierać T-shirty dla niej. Na przykład „Moim celem jest wykastrować mojego chłopaka". Brzmi znajomo, co? P.

13 Droga RP!

Nazywam cię Rzekomą Plotkarą, bo nie wierzę, że jesteś prawdziwa. Po pierwsze, dziwne, że mówisz, że nadal tu jesteś, bo ja akurat wiem, kim była praw­dziwa Plotkara, a ona wyjechała do college'u. Nawet brzmisz inaczej. Jesteś jej młodszą siostrą, czy co? Przekazała ci robotę? A może ukradłaś jej komputer?

Zatożę się, że porwałaś prawdziwą Plotkarę i torii biedaczka siedzi związana w jakiejś piwnicy a 11)8 równie ponurym miejscu. Niedowiarek

Drogi N!

Na temat powiem tylko, że ludzie zawsze kwesti

ją, czy Szekspir napisał te wszystkie wspaniałe dzllf ła, które mu się przypisuje. Ale nigdy się nie down my, jak było? Prawda? P (nie R)

ftnnsevoort. Jest podgrzewany i pod szkłem, i tam zatnie-[jam spędzać wszystkie popołudnia. Wpadnijcie siępny-llioćl

Wiecie, że mnie kochacie,

Plotkara

Kochana P!

Dziewczyna z mojej klasy baletowej nie była już ma kilku zajęciach. Miała być następną prima balem ale teraz nasz ■-nowy dyrektor artystyczny jest Ink wściekły z powodu jej nieobecności, że może ją wy rzucić. Podejrzewam, że to jakaś podłamka z powa du presji. Zaszyła się gdzieś i wyjada surowe ciasto czekoladowe prosto z tubki. Wiesz, co jest grane? Przyszła Diwa

Kochana PD!

Podłamka? Tak baleriny nazywają załamanie nerwu we? Jeśli mówimy o pewnej dziewczynie jak gazel.i idealnie wyprostowanej i z nogami, dla których moł na by dać się pokroić, to może i się zaszyła, ale nlł sądzę, żeby zawiesiła baletki na kołku. P.

No dobra, dzieciaki. Odkryłam doskonałe antidotum n| prawie jesienną melancholię - basen na dachu hotelu

Nos nouvelles étudiantes! Peut-être voules-vous vous présenter? Iliane.) - Nasze nowe uczennice! Może byście się przedstawiły?

Nos nouvelles étudiantes! Peut-être voules-vous vous présenter? Iliane.) - Nasze nowe uczennice! Może byście się przedstawiły?

Peut-être pourraient-elles commencer par nous parler leurs choix intéressants vestimentaires? (franc.) - Może mogłyby zacząć, opowiada­ne nam o swoich ciekawych wyborach w kwestiach stroju?

Mais, comment dit-on suka? Parce que je pense que c'est le meiÙ leur mot pour décrire cette fille (franc.) - Ale jak powiedzieć „suka"? Bo myślę, że to słowo najlepiej pasuje do tej dziewczyny.

Je m'excuse (franc.) - przepraszam.

Sortez* (franc.) - wyjdź!

Mais, comment dit-on suka? Parce que je pense que c'est le meiÙ leur mot pour décrire cette fille (franc.) - Ale jak powiedzieć „suka"? Bo myślę, że to słowo najlepiej pasuje do tej dziewczyny.

Womyn (ang.) - jedna z alternatywnych propozycji zapisu słowu „woman", proponowana przez feministki (przyp. tłum.).

76

Womyn (ang.) - jedna z alternatywnych propozycji zapisu słowu „woman", proponowana przez feministki (przyp. tłum.).

76

Satchel (ang.) - dosłownie „torebka".

Satchel (ang.) - dosłownie „torebka".

Quelle horreur (fr.) - to horror.

Nobody puts Baby in the corner (ang.) - „Nikt nie posyła Baby ilu kąta", słynny cytat z filmu Dirty Dancing, (przyp. tłum.).

120

Nobody puts Baby in the corner (ang.) - „Nikt nie posyła Baby ilu kąta", słynny cytat z filmu Dirty Dancing, (przyp. tłum.).

120

7

7

www.wydawnictwoamber.pl

2

7

3

6

16

17

Wejście Carlsów

20

21

20

7

8

* Knowledge (ang.) - wiedza (przyp. tłum.)

23

9

* Knowledge (ang.) - wiedza (przyp. tłum.)

23

10

27

32

\- Wejście Carlsów ^3

32

\- Wejście Carlsów ^3

37

36

37

36

16

15

18

55

19

55

20

64

65

Wejście Carl sów

08

69

08

21

74

22 5

23

24

81

Wejście Carlsów

84

85

25

85

26

27

28

95

97

96

/ Wejście Carlsów

97

96

/ Wejście Carlsów

98

99

98

29

30

31

32

109

111

33

| Wejście Carlsów 1 1 3

34

112

| Wejście Carlsów 1 1 3

117

116

117

35

123

40

123

41

147

42

147

146

151

44

43

GB

plotbra.net

---