Św. Marcin
(11 listopada
Marcin urodził się około 320 roku na Węgrzech. Ojciec jego, poganin, był dowódcą w wojsku rzymskim.
Wskutek zrządzenia łaski Bożej, dziesięcioletni Marcin opuścił dom rodzicielski, aby poświęcić się Chrystusowi, być wy. chowanym przez chrześcijańskiego kapłana i na wzór mnichów wieść żywot klasztorny. W wieku 15 lat został schwytany i zaciągnięty w szeregi wojskowe. Ale nawet wtedy, gdy przywdział zbroję, prowadził życie wstrzemięźliwe jak mnich, chociaż nie był jeszcze ochrzczony. Pewnego razu podczas srogiej zimy, w mieście Amiens, ujrzał żebraka w łachmanach, drżącego z zimna. Ponieważ już przedtem rozdał swój żołd pomiędzy ubogich, dał mu połowę swego żołnierskiego płaszcza. Następnej nocy ukazał mu się Pan Jezus, otoczony chórem aniołów, okryty połową płaszcza i rzekł: - Marcin, spragniony Mej nauki, przyodział Mnie.
Marcin przyjął chrzest, a zwolniony po dwóch latach ze służby wojskowej, udał się do świętego Hilarego, słynnego biskupa w Poitiers we Francji. Hilary przyjął go jak syna i mimo jego pokornego oporu, udzielił Marcinowi niższych święceń, po czym kazał mu wrócić do rodziców i pozyskać ich dla wiary Chrystusowej. Udało mu się nawrócić matkę i kilku krewnych, nic jednak nie wskórał u ojca. Wygnany z Węgier przez zwolenników heretyka Ariusza, chciał wrócić do Hilarego, ale ponieważ ten został wygnany przez cesarza, zwolennika arian, zamieszkał w jednym z klasztorów mediolańskich, a gdy i tam arianie nie dali mu spokoju, schronił się na bezludną wyspę Galinarię i żył tam jako pustelnik. Gdy święty Hilary triumfalnie przyjechał do Poitiers, Marcin pospieszył do niego wrócić.
Razem z nim założył klasztor, uchodzący za pierwszy we Francji. Sława cnót, którymi zajaśniał zgromadziła koło niego liczną rzeszę uczniów. Po śmierci Grzegorza, biskupa diecezji Tours, obrano Marcin jego następcą.
Będąc biskupem, pozostał takim, jakim był jako zakonnik: pokornym, skromnym i żarliwym wielbicielem Zbawiciela. Rozpoczął walkę przeciw niedobitkom pogaństwa we Francji. Otoczony zakonnikami przebiegał diecezję, niszczył świątynie pogańskie, kruszył bałwany, głosił Ewangelię i czynił różne cuda. Krajowcy bronili wprawdzie ołtarzy i nieraz groziło jego życiu niebezpieczeństwo, ale biskup przełamywał ich upór nieulękłością i ufnością w Bogu, który go nigdy nie opuścił.
Marcin doznawał później wielu przykrości od biskupów i kapłanów, którzy pod wpływem zbytków rzymskich zupełnie zniewieścieli i znajdowali upodobanie w pięknych zaprzęgach, strojach i okazałych mieszkaniach. Tęskniąc do zacisza klasztornego, założył Marcin pod miastem Tours klasztor, który przez 1400 lat głosił sławę jego imienia. Zamieszkał w szałasie, zbudowanym na stromej skale, a wkrótce zgromadziło się wokół niego 80 mnichów, którzy zaludnili przyległe jaskinie. Starsi zajmowali się modlitwą, młodsi przepisywaniem ksiąg. Nie wolno im było nic kupować ani sprzedawać, jadali tylko raz wieczorem i ściśle przestrzegali ubóstwa. Było między nimi wielu ludzi wykształconych, którzy dostąpili godności biskupiej.
Kiedy Marcin doszedł w nieustannej pracy 80 roku życia, czekał na chwilę oswobodzenia z więzów ciała. Gdy śmiertelnie zachorował, uczniowie prosili Boga o przedłużenie jego życia. Marcin, przychylając się do ich życzenia, rzekł: zostawcie wszystko Bogu, co będzie chciał to zrobi.