II Kryzys wschodni
Ferdynand I Habsburg
Cesarz Austrii od 1835 roku. Z powodu upośledzenia umysłowego i epilepsji cesarz nie był sam w stanie rządzić swoim imperium. Sprawami państwowymi kierował kanclerz mianowany przez Franciszka I, baron książę Klemens Lothar von Metternich oraz rada regencyjna złożona z kilku ministrów i książąt-krwi. Formalnie jednak Ferdynand I nie został ubezwłasnowolniony i oficjalnie sprawował rządy.
Anglia umacniała swoje wpływy gospodarcze na wschodzie. Nasilała swoją ekonomiczną penetrację i handlową współpracę z Turcją.
16 sierpnia 1838 - podpisanie układu handlowego pomiędzy Wielką Brytanią a Turcją.
Wielka Brytania dążyła do tego by kwestie konfliktów wschodnich ustalano zbiorowo, co zmniejszałoby znaczenie Rosji w tym obszarze.
Premier Francji Louis Adolphe Thiers był zwolennikiem paszy Egiptu Muhammada Alego. Triers popierał plany przyłączenia Syrii do Egiptu. Palmerstone (Wielka Brytania) uznał, że Francja zmierza do hegemonii basenu Morza Śródziemnego.
7 kwietnia 1839 roku Triers oświadczył, iż Francja nie zgodzi się na użycie przez mocarstwa siły przeciwko paszy Egiptu.
Konflikt francusko-brytyjski odpowiadał carowi Rosji Mikołajowi I. Podjął on współpracę z Wielką Brytanią w ramach kolektywnego rozwiązywania problemów tureckich i doprowadził do dynastii orleańskiej.
15 lipca 1840 - podpisanie w Londynie konwencji o uregulowaniu konfliktu między Turcją a Egiptem. Konwencja zakładała powrót do starego prawa Imperium Osmańskiego zakazującego obcym okrętom wpływania do cieśnin czarnomorskich.
Konwencje podpisały : Wielka Brytania, Rosja, Austria, Prusy i Turcja.
[Konwencja odbyła się bez udziału Francji co bezpośrednio spowodowało zdymisjonowanie Triersa przez Ludwika Filipa. Nowym premierem został François Guizot].
Styczeń 1841- nowa konferencja w Londynie w wyniku której podpisano z dniem
13 lipca 1841 roku konwencję miedzy Wielką Brytanią, Rosją, Austrią, Prusami, Francją a Turcją. Podpisanie tej konwencji w sprawie cieśnin czarnomorskich dawało możliwość cesarstwom zachodnim wpływania do cieśnin czarnomorskich na terenie Imperium Osmańskiego. Konwencja znosiła uprzywilejowanie Rosji związane z traktatem w
Unkiar-Iskelesi. W ten oto sposób zakończył się II kryzys (konflikt) wschodni.
Wiosna Ludów
Wydarzenia we Francji
Preludium Wiosny Ludów we Francji Ludwika Filipa była rewolucja 1848 roku spowodowana kryzysami: ekonomicznym i społecznym, oraz zwiększanie się opozycji do rządów Ludwika Filipa. W Walce z opozycją wydano zakaz krytyki rządu. W wyniku czego opozycja zaczęła organizować bankiety. Na bankietach przeważały antyrządowe wystąpienia. Zebrani wznosili toast który zwykle kończył się mową polityczną wznoszącego toast. [Czasem mowy trwały nawet kilka godzin]. Jednak w wyniku dalszej walki z opozycją zabroniono organizować bankiety. W wyniku tych działań doszło do Rewolucji Lutowej.
1846 - mimo protestów dochodzi do małżeństwa między siostrą królowej Hiszpanii Izabeli II, a francuskim księciem Antoine'em de Montpensier.
22 lutego 1848 - zaczęła się Rewolucja Lutowa (wystąpienie ludu) trwająca od 22 do 24 lutego 1848 roju w wyniku której obalono monarchię i utworzono II Republikę.
4 marca 1848 - Rząd Tymczasowy ogłosił program polityki zagranicznej Francji.
czerwiec 1848 - zdławienie Rewolucji Czerwcowej w Paryżu (23-26.VI.1848)
wrzesień 1848 - we Francji odbyły się wybory parlamentarne.
grudzień 1848 - we Francji odbyły się wybory prezydenckie w wyniku których prezydentem Francji został Ludwik Napoleon Bonaparte.
2 grudnia 1851 - Prezydent Francji Ludwik Napoleon Bonaparte dokonał zamachu stanu. Plebiscyt przeprowadzony we Francji 21-22 grudnia 1851 roku ratyfikował ten zamach (92%). Kolejny plebiscyt 21-22 listopada 1852 roku zdecydował o przywróceniu we Francji cesarstwa. Ludwik Napoleon Bonaparte został cesarzem jako Napoleon III.
[XII.1852 roku ogłoszono stan cesarstwa].
Wtedy o Francji mawiało się następująco „Kiedy Francja kichnie katar ma cała Europa”.
Wydarzenia w Austrii
12 marca 1948 roku cesarzowi Ferdynandowi I wręczono petycję w której domagano się odwołania najbardziej skompromitowanych urzędników - w tym kanclerza Lothara von Metternicha.
13 marca 1948 roku wybucha tzw. I rewolucja wiedeńska, która zakończyła się dymisją Metternicha i wprowadzeniem nowej „oktrojowanej” konstytucji.
Galicja
6 kwietnia 1948 roku - Komitet Narodowy wydał odezwę mówiącą o „Polsce wyzwolonej, Polsce szczęśliwej, wielkiej, całej i niepodległej”. Z momentem rozpoczęcia zamieszek do Galicji wkroczyły wojska austriackie i brutalnie stłumiły powstanie.
Czechy
marzec 1948 - w Czechach (Pradze) miały miejsce wiece podczas których wznoszono narodowościowe i społeczne postulaty np. zniesienie pańszczyzny, tajemnicę korespondencji, wolność prasy i zgromadzeń.
22 marca 1948 - cesarz Ferdynand I przyjął czeską delegację ale jej postulaty odrzucił. W wyniku tej decyzji wybuchły w Pradze zamieszki, które zostały spacyfikowane przez
gen. Windischgrätza i jego oddziały.
Węgry
3 marca 1848 - sejm węgierski w petycji do cesarza domaga się uchwalenia konstytucji i zwiększenia praw narodowościowych (obywatelskich).
[stolica Preszburg - współczesna Bratysława].
18 marca 1848- sejm węgierski przyjmuje akty normatywne zgodne z petycją.
1 kwietnia 1848 - na manifestacji w Budapeszcie rzucono hasło walki zbrojnej i ogłoszono Węgry republiką. Na czele ruchu niepodległościowego stanęli Lajos Kossuth i Sándor Petöfi. Do armii węgierskiej zgłosili się m.in. gen, Józef Bem i gen. Henryk Dembiński.
2 grudnia 1848 - cesarz Ferdynand I Habsburg abdykował a na tronie zasiadł Franciszek Józef I.
wiosna 1849 - Franciszek Józef I prosi cara Mikołaja I o pomoc na Węgrzech.
czerwiec 1849 - Armia rosyjska wkracza na Węgry i po dwóch miesiącach ciężkich walk tłumi powstanie.
Wojna krymska (1853-1856)
1849 - odżyła kwestia wschodnia, gdy powstańcy węgierscy [Kossuth, Bem, Dembiński] po swojej klęsce schronili się w Turcji. Rosja oraz Austria domagały się od sułtana Abdülmecida zabicia lub wydania uciekinierów, ten jednak odmówił.
1774- traktat rosyjsko-turecki
Powstanie górali czarnogórskich (w Cetyni) przeciw panowaniu osmańskiemu. [dowódcą powstania był Omar Pasza]. Wydarzenie to spowodowało uaktywnienie się działalności austriackiej na tym terenie, a później rosyjska aktywność.
Ludwik Napoleon Bonaparte był protektorem dążeń wyzwoleńczych Rumunii. Jego polityka i wskrzeszenie cesarstwa wzbudziło niepokój innych mocarstw [sojusz antyfrancuski z 1840r.]
Po II kryzysie wschodnim Mikołaj I mawiał w czasie negocjacji z Anglią iż „Turcja to konający człowiek. Możemy dążyć do utrzymania jej przy życiu, ale to się nam nie uda. Ona powinna umrzeć i umrze”. Car mówił w czasie tych negocjacji (31.V-9.VI.1844) iż Austria ma dokładnie takie same zdanie co do sprawy Turcji co Rosja. Jednak jak się później okazało bardzo się mylił.
W roku 1953 spór między Francją a Rosją o miejsca święte przybrał na sile. Cesarz
Napoleon III potraktował swoją misję obrońcy katolicyzmu jeszcze bardziej ambicjonalnie niż za czasów II Republiki.
28 lutego 1853 - Mikołaj I wysłał ministra Aleksandra Mienczykowa do Turcji z zadaniem nakłonienia sułtana do przyjęcia rosyjskiego planu rozwiązania problemu miejsc świętych.
31 maja 1853 - car Mikołaj I skierował do Turcji ultimatum w sprawie przekazania pod opiekę Rosji wszystkich prawosławnych obywateli w Imperium Osmańskim. Sułtan Turcji ultimatum odrzucił.
4 czerwca 1853 - sułtan wydał firman (dekret) o prawach i przywilejach Kościołów katolickiego i prawosławnego w Turcji.
21 czerwca 1853 - Rosja zajęła zgodnie z zapowiedzą księstwa naddunajskie: Mołdawię i Wołoszczyznę.
4 października 1853 - Turcja wypowiedziała wojnę Rosji.
Historia Stosunków Międzynarodowych
wykład 7 (22.11.2007)