Instrumenty Starego Świata:

Fletnia:
    Instrument muzyczny z grupy aerofonów wargowych. Składa się ona z zespołu piszczałek, połączonych w jednym rzędzie. Gra się na niej dmuchając w górną krawędź poszczególnych rurek.

Piszczałka kościana:
    Instrument muzyczny z grupy aerofonów wargowych. Rurka z kości zaopatrzona w otwór wargowy oraz od 3 do 7 otworów bocznych. Wysokość dźwięku może być różna... zależy to od długości piszczałki i od tego, czy jest obustronnie otwarta czy jednostronnie zamknięta. Zmiana długości gotowej już piszczałki jest możliwa. Robi się to za pomocą wentyli, suwaka bądź przez zamykanie i otwieranie otworów bocznych.

Flet podłużny:
    Rodzaj piszczałki wargowej. Trzyma się go w czasie gry pionowo. Zaopatrzony jest w otwory boczne, zamykane palcami. Jeden otwarty koniec stanowi wylot instrumentu. Drugi zakończony ustnikiem z umieszczonym wewnątrz czopem. Budowany jest w różnych wielkościach: dyszkantowej, altowej, tenorowej.

Szałamaja:
    Piszczałka stroikowa z otworami bocznymi.

Róg sygnałowy:
    Robiony z rogu bydlęcego. Cieńszy koniec zakończony ustnikiem, grubszy zaś otwarty. Używany najczęściej przy polowaniach etc.

Róg naturalny:
    Należy do grupy aerofonów ustnikowych. Jest to długa, wąska rura, zawinięta trzykrotnie w okrąg pośrodku, rozszerzająca się gwałtownie u wylotu. Spotykany najczęściej w stroju F.

Bandura:
    Instrument z grupy chordofonów szarpanych. Owalny korpus rezonansowy, lekko wypukły. Szeroka szyjka jest krótka... czasem podwójna. Struny dzielą się na 2 grupy: -melodyczne - krótsze, biegnące nad korpusem i przymocowane do jego krawędzi. -basowe - akompaniujące, biegnące wzdłuż szyjki. Gra się na bandurze szarpiąc struny palcami, bez skracania ich.

Łuk muzyczny:
    Wywodzi się on od zwykłego, łowieckiego łuku. Trzyma się go w zębach (jama ustna stanowi rezonator) szarpiąc strunę-cięciwę palcami, uderzając patykiem czy sztabką metalową, bądź też pocierając cięciwą innego łuku.

Harfa:
    Instrument ten należy do grupy chordofonów szarpanych. Ma kształt wysokiego trójkąta, którego jeden bok oparty o ramię grającego stanowi szerokie, rozszerzające się u dołu pudło rezonansowe. Harfa zaopatrzona jest w 46 strun, naciągniętych na kołki w górnej ramie. Harfę zaopatrzono także w 7 pedałów, służących do mechanicznego przestrajania strun. Dźwięki wydobywane z tego szlachetnego instrumentu są dość ciche i delikatne.

Cytra:
    Również chordofon szarpany. Ma płaski korpus rezonansowy, nie posiada szyjki, kształtu prostokąta ze ściętym narożnikiem. Struny szarpie się palcami.

Cytara:
    Należy do grupy chordofonów szarpanych. Gruszkowaty korpus, o rozszerzających się w kierunku szyjki boczkach. Płaskie płyty rezonansowe. Szyjka jest dość długa, w podstrunnicę powbijane są metalowe progi nad którymi rozciągają się podwójne struny (od 6 do kilkunastu). Służy jako inst. akompaniujący do śpiewu.

Gęśle:
    Instrument smyczkowy. Korpus rezonansowy ma kształt korytka, szerszego przy jednym końcu, przykrytego płytą rezonansową. Jego przedłużeniem jest deseczka, w której wycięto podłużny otwór chwytowy, a za nim 2 pionowe kołki. Dwie struny biegną od kołka leżącego na węższym końcu ponad podstawkiem do kołków. Wzdłuż korpusu umieszczono (pod płytą rezonansową) zagięty patyczek. Część patyczka wystawała przez otwór chwytowy w kierunku strun. Grający pociągał po strunach smyczkiem, a wysokość dźwięku zmieniał przesuwając patyczek wzdłuż osi instrumentu.

Lutnia:
    Należy do grupy chordofonów szarpanych. Posiada mocno wypukły korpus rezonansowy kształtu migdała, przykryty płaską płytą rezonansową zaopatrzoną w otwór zamknięty rozetą. Szyjka jest dość krótka, zaopatrzona w progi, zakończona mocno wygiętą ku dołowi główką, z umieszczonymi po bokach kołkami do naciągu strun. Od 6 do 16 strun i od 4 do 11 progów. Struny szarpie się palcami.

Lur:
    Instrument muzyczny z grupy aerofonów ustnikowych. Jest to wąska, rozszerzająca się stopniowo rura z brązu, zgięta spiralnie i zakończona płaską, talerzową czarą głosową.

Arpa:
    Odmiana bębna, wykonana z wydrążonego pnia drzewa, o długości 50-150 cm. o średnicy ok. 20 cm., nieco zwężonego w połowie długości. Jeden koniec pnia obciągnięty jest skórą, umocowaną łykowatym wieńcem, stanowiącą membranę.

Teorban:
    Należy do chordofonów szarpanych. Jest to rodzaj lutni basowej. Posiada owalny, wypukły korpus podobny do lutni, oraz długą, szeroką szyjkę. Jelitowe struny biegnące od płaskiego podstawka, przyklejonego do płyty rezonansowej, do główek dzielą się na 2 grupy:
    Melodyczne-biegnące nad szyjką do pierwszej główki (mogą być skracane przez przyciskanie palcami)
    I basowe- burdonowe, biegnące obok szyjki i zamocowane na drugiej główce. Nie można ich skracać.
Liczba strun waha się od 11 do 14. Grający szrpie strune palcami.

Piszczałka:
    Aerofon wargowy. Drewniana (bądź z kory wierzbowej) rurka, zapatrzona w otwór wargowy i od 3 do 7 otworów bocznych.

Tubmaryna:
    Chordofon smyczkowy o długim, stożkowatym lub prostokątnym, wąskim korpusie rezonansowym, zakończonym krótką szyjką z progami i jednej strunie. Specjalnie skonstruowany podstawek, drgając pod wpływem struny i uderzając lekko nóżką o wierzchnią płytę rezonansową nadaje dźwiękowi charakterystyczną barwę przypominającą dźwięk trąbki.

---