TANGO ARGENTYŃSKIE

"...jedyny współczesny taniec towarzyski, który warto nazwać tańcem"

George Bernard Shaw

Po pierwsze i najważniejsze - tango argentyńskie i tango nowoczesne nie mają ze sobą nic wspólnego.

Tango zawsze było tańcem intymnym, nie wymagającym dużej przestrzeni. Kiedy jednak znalazło drogę do sal balowych Europy, jego styl nie zgadzał się z europejską ideą tańca balowego, a było to ponad sto lat temu. Autentyczny styl został szybko zmieniony. Piękno charakteru prawdziwego tanga zostało zastąpione szybszym, pulsacyjnym rytmem. Tango zostało włączone do konkursów tanecznych i powstał nowy trend, który nakazał tancerzom poruszać się wokół parkietu serią sztucznych marszów staccato, z przejściami sygnalizowanymi rodzajem zaraźliwych skurczów szyi, które powodują sporo śmiechu w Argentynie. Gorąca pasja prawdziwego argentyńskiego tanga została odarta ze swej tajemniczości i uwodzicielskiej intymności. Jednakże w Buenos Aires, gdzie raczej bary i kafejki, a nie sale balowe były miejscami, gdzie spotykano się aby tańczyć, tango nowoczesne nie znalazło naśladowców wśród ludzi, których miłość i wierność prawdziwemu stylowi wciąż trwała. Teraz tango, po ponad stu latach powraca jako popularny styl w Stanach Zjednoczonych, Europie i Azji. W ostatnich latach zainteresowanie tangiem argentyńskim wzrosło do tego poziomu, że wielu czołowych tancerzy światowej klasy próbuje dodać elementy tanga argentyńskiego do tanga nowoczesnego w swoich układach. Jednakże łączenie dwóch bardzo różnych tańców, zwłaszcza prezentowanych w smokingu i sukni balowej podobne jest do włączenia obrotów na głowie rodem z breakdance'u do walca wiedeńskiego tylko dlatego, że w obu występuje szybki ruch obrotowy.

Nadeszły i minęły setne urodziny tanga, a ono wciąż trwa. Czemu jest popularne? Ponieważ tango nie zostało wymyślone przez choreografów ani mistrzów tańca, lecz jest to naturalny taniec z naturalnymi ruchami. To taniec stworzony przez zwykłych ludzi. Nie jest to taniec seksualny, lecz zmysłowy. Jest to taniec dzikiej namiętności i czułej delikatności, taniec dominacji i uwodzenia.

Duch tanga tkwi gdzieś w środku nas. Pozwólmy mu ukazać się w swojej prawdziwej postaci i charakterze i dajmy mu jeszcze jedną szansę, by uwiódł nas swym czarem. Zatańczmy tango, i zatańczmy je tak, jak powinno być zatańczone. Robiąc to przekażemy przyszłym pokoleniom to, co zostało przekazane nam i uchronimy prawdziwe tango, by przetrwało kolejny wiek.

Esto es Tango! - To jest Tango!

Tango argentyńskie, w formie towarzyskiej, nie jest trudne do nauczenia. Nie istnieje problem wpajania w kogoś tanga, ono jest w każdym z nas. Jest to raczej sprawa pozwolenia tangu, by ujawniło się samo. Nawet niedoświadczeni tancerze łatwo znajdą przyjemność w tańczeniu tanga już po dwóch lub trzech lekcjach. Dla młodych jest to ekscytujący i zmysłowy taniec kontaktowy. Dla ludzi kochających życie to po prostu świetna zabawa. Dla ludzi starszych taniec ten jest równie przyjemny, przy czym nie wymaga większego wkładu energii niż pójście na spacer. Nie było jeszcze tańca równie atrakcyjnego dla wszystkich jak tango.
 
 

Technika

Tango argentyńskie to taniec, który narodził się w bocznych uliczkach, na przedmieściach Buenos Aires. Nie zostało wymyślone przez profesjonalnych tancerzy lub nauczycieli tańca. Nie ma zatem jedynej właściwej techniki. Generalnie technika ewoluowała jako oszczędna i praktyczna metoda osiągania wymaganego rodzaju ruchów. Technika jest o tyle ważna, że daje nam pewną podstawę, bazę, i umożliwia tancerzowi wykonanie kroku, figury lub ruchu w dokładny i oszczędny sposób. W tangu argentyńskim ekspresyjny charakter tańca jest najważniejszy i technika, taka jaka istnieje w ogólnej formie, służy jedynie wprowadzeniu w odpowiedni nastrój, stan duszy, wyzwoleniu emocji i umożliwieniu dialogu między tancerzami podczas wykonywania tańca.
Istnieje jednak pewna ogólna norma wykonywania tego tańca, ale po to tylko, by sposób tańczenia tanga był w pewien sposób wspólnie pojmowany. Techniki mogą być porównywane i ulepszane. Pomysłami można się dzielić, można je przekazywać dalej i rozwijać przekraczając geograficzne i językowe bariery.
Narodziny i rozwój tanga argentyńskiego miały charakter nieformalny i raczej przypadkowy. Ponad wiek temu nie dało się przewidzieć, że pewnego dnia technika tego tańca zostanie sformalizowana, by umożliwić jego lepsze zrozumienie i szersze upowszechnienie. Jednak zdecydowanie improwizacyjny charakter tanga argentyńskiego nie pozwolił na pełne sformalizowanie jego techniki. W Argentynie wiele figur, ruchów i gestów ma swoje nazwy, wiele jednak ich nie posiada. Czasem ta sama figura znana jest pod kilkoma nazwami przy małej między nimi różnicy. Technika opisana w dalszym ciągu jest to technika, której podstawy uzyskały aprobatę specjalistów w Europie i na świecie. Stanowi także podstawę dobrego nauczania tanga argentyńskiego na poziomie tańca towarzyskiego.

Zaczynamy...

Jeśli kiedykolwiek uczyliście się tanga nowoczesnego lub macie przed oczyma pokazy turniejowych par tanecznych, spróbujcie, o ile to możliwe - zapomnieć o tangu nowoczesnym. Te dwa tańce nie mają ze sobą wiele wspólnego. W tangu argentyńskim nie używamy techniki tanga nowoczesnego, nie używamy chwytu tanga nowoczesnego oraz nie ustawiamy się w pozycji tanga nowoczesnego.

Postawa taneczna

Gdy rozpoczynamy taniec, powinniśmy pamiętać o jego historycznym, intymnym charakterze tańca spelunek i burdeli. Tancerz, który podchodzi do tanga w jego autentycznym stylu, powinien wczuć się w rolę i przynajmniej w wyobraźni zamienić parkiet w ciemny kąt knajpy. Partnerzy w tango powinni stworzyć swój intymny świat, świat, w którym będą tańczyć ze sobą i dla siebie swoje własne, prywatne tango. Mężczyzna swoją lewą ręką ujmuje prawą dłoń kobiety. Lewa ręka mężczyzny jest lekko przygięta. Jego prawa ręka znajduje miejsce na plecach kobiety. Dla niej będzie wygodnie ułożyć lewą rękę na prawym przedramieniu, ramieniu, plecach, a czasem nawet na karku mężczyzny. Łokcie są lekko odwiedzione od boków ciała. Tancerze dostosowują swoje ramiona, stawiając lekki opór, ale nie usztywniając ich. Pomoże to mężczyźnie odpowiednio prowadzić kobietę, a kobiecie reagować na prowadzenie. Przy niektórych figurach jest to najłatwiej osiągalne przy lekkim oporze prawej ręki kobiety. Partner zwraca głowę w lewo. Całkiem naturalne jest tańczyć policzek przy policzku, ale również mniej intymna pozycja jest uznawana. Punkt wyjściowy dla kontaktu ciał znajduje się mniej więcej na wysokości przepony. Dotyk bioder lub brzuchów jest wyjątkiem, a nie zasadą. Tancerze nie powinni pokładać się na sobie, a ciężar ciała powinien być utrzymywany przez nogi. W przeciwieństwie do tanga nowoczesnego, gdzie mężczyzna sztywno utrzymuje ramiona w tej samej pozycji w stosunku do ciała, by zapewnić silny uchwyt kobiecie, w tangu argentyńskim ramiona mężczyzny nie są trzymane tak sztywno, przez co kontakt ciał nie zawsze zostaje zachowany, zwłaszcza, gdy tancerze przechodzą do bardziej zaawansowanych figur. W tangu argentyńskim figury często zawierają długie sekwencje tańca na małej powierzchni parkietu.

Krok podstawowy

składa się trzech części:
rozpoczęcia - (Salida)
części środkowej - (Cruzada)
zakończenia - (Rezolucion)

START
(w wersji "europejskiej" niektórzy zaczynają do tyłu, Argentyńczycy zaczynają od razu w bok)

Rozpoczęcie: tancerze ustawieni twarzą do siebie (rysunek powyżej). Stopy u obojga złączone. Mężczyzna stoi na prawej, a kobieta na lewej nodze.

Mężczyzna

1. Krok lewą nogą do boku, nieco szerszy niż krok partnerki

Kobieta

1. Krok prawą nogą do boku

CRUZADA

kontynuujemy poprzednią figurę

Mężczyzna

1. Krok prawą nogą naprzód, z prawej strony stóp partnerki

2. Krok lewą nogą naprzód, z prawej strony partnerki

3. Dostawienie prawej nogi do lewej, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała

Kobieta:

1. Krok lewą nogą do tyłu

2. Krok prawą nogą do tyłu

3. Skrzyżowanie lewej nogi przed prawą, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała (tzw. krzyżyk)

ZAKOŃCZENIE W POZYCJI ZAMKNIĘTEJ

kontynuacja poprzedniej figury

Mężczyzna

1. Krok lewą nogą naprzód, łączymy stopy

2. Krok prawą nogą do boku

3. Dostawienie lewej nogi do prawej, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała

Kobieta

1. Krok prawą nogą do tyłu, łączymy stopy

2. Krok lewą nogą do boku

3. Dostawienie prawej nogi do lewej, z pełnym przeniesieniem ciężaru ciała

Z własnego doświadczenia dodam, że rozpoczęcie nauki tańca od kroku podstawowego to zmora dla prowadzącego na wiele miesięcy! Sam w to kiedyś wpadłem i nie umiałem żadnej figury poprowadzić dopóki nie przeszedłem np. do kroku drugiego, czy "krzyżyka". Lepiej nauczyć się zasad, chodzenia, równowagi, i samemu komponować dowolne układy, wplatać figury. Nauczycieli, którzy tę zasadę na kursach wprowadzili - polecam.

---