Hipotezy wytrzymałościowe

Hipotezy wytrzymałościowe są formułami określającymi kryteria oceny stanu wytężenia materiału w trójwymiarowym stanie naprężenia w celu ilościowego porównania takiego stanu, przypadkiem prostym jakim jest rozciąganie.

Naprężeniem zredukowanym (δ_red., δ₀) nazywamy znane naprężenie otrzymane po zastosowaniu przyjętej hipotezy wytrzymałościowej dla trójkierunkowego stanu naprężenia, które jest równoważne z naprężeniem rozciągającym w jednokierunkowym stanie naprężenia.

1. δ_max (Ranhine`a)

W myśl tej hipotezy naprężenie δ₂ i δ₃ nie mają żadnego wpływu na wytężenie materiału. Hipoteza ma znaczenie historyczne, bywa czasem stosowana dla materiałów kruchych.

2. Hipoteza największego wydłużenia względnego ε_max (de Saint-Verianta)

Hipoteza ta daje większą zgodność z wynikami doświadczeń niż hipoteza δ_max, była powszechnie stosowana w początku XX wieku, obecnie stosowana dla niektórych materiałów kruchych.

3. Hipoteza największych naprężeń stycznych (τ_max, Coulomba)

Hipoteza wykazuje dużą zgodność z doświadczeniami, szczególnie dla materiałów plastycznych i bywa obecnie szeroko stosowana.

4. Hipoteza Haber-Mses-Heuchy (H-M-H)

W myśl tej hipotezy o wytężeniu materiału decyduje największa energia odkształcenia plastycznego.

Wartość wynikająca z tej hipotezy wykazuje największą zgodność z wynikami doświadczeń dotyczących materiałów plastycznych wykazujących jednakowe własności na ściskanie i rozciąganie (stale, stopy miedzi, aluminium itp.)

Hipoteza τ_max bywa stosowana na równi z hipotezą H-M-H ponieważ w większości przypadków obie hipotezy dają zbliżone wyniki. Hipoteza τ_{max jest} przy tym łatwiejsza w stosowaniu ze względu na prostotę formuły określającej naprężenie zredukowane.

---