Św. Wojciech.
Po śmierci Mieszka I w 992, Bolesław pozbył się swoich dwóch przyrodnich braci: Mieszka i Lamberta i swojej macochy Ody. Według merseburskiego biskupa Thietmar państwo mające być podzielone( Dagome iudex) zostało z „ lisią chytrością” zjednoczone przez Bolesława Chrobrego.
Głównymi zadaniami dla nowego księcia piastowskiego było zdobycie korony królewskiej bądź utworzenie polskiej niezależnej metropolii kościelnej. Bardzo pomogła mu śmierć św. Wojciecha, która został w znakomity sposób wykorzystana dla w/w celów.
Św. Wojciech pochodził z czeskiego wpływowego rodu Sławnikowiców, książąt libickich, skonfliktowanych z rządzącą dynastią Przemyślidów.
W 982 otrzymał stanowisko biskupa praskiego, w wyniku trudności na jakie natrafił wyruszył po 6- latach do Włoch, gdzie wstąpił do klasztoru na Awentynie w Rzymie. Powrócił na swoje wcześniejsze stanowisko w 992 roku.
Tymczasem w kraju jego czterej bracia zostali zamordowani (995) i dlatego zmuszony został do dobrowolnej emigracji.
Udał się na Węgry, aby następnie na przełomie 996/997 udać się do swojego brata, Sobiesława ( Sobiebora) przebywającego w Polsce.
Przybył do Gniezna i spotkał się z Bolesławem Chrobrym, który zasugerował mu rozpoczęcie działalności misyjnej wśród bałtyjskich Prusów.
Przez Gdańsk udał się statkiem do ziem Prusów. Wojciech poniósł męczeńską śmierć z rąk pogan 23 kwietnia 997 roku, prawdopodobnie w Pomezanii lub Sambii.
Według tradycji, utrwalonej w Kronice Galla Anonima, Książe Bolesław wykupił ciało męczennika z rąk Prusów, płacąc złotem za nie tyle, ile ważyło.
Śmierć Wojciecha miała ogromne znaczenia dla Polski, albowiem w 999 r został on ogłoszony w Rzymie świętym i stał się patronem dopiero schrystianizowanej Polski.