Wyrok
z dnia 2 października 2007 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
I SA/Gd 383/07
Dokonywany przez Klub Sportowy wynajem pomieszczeń oraz kortów nie ma cech działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Tym samym podmiot ten nie zyskał przymiotu przedsiębiorcy w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
LEX nr 360275
360275
Dz.U.2007.155.1095: art. 2
Dz.U.2006.121.844: art. 1(a) ust. 1 pkt 3
Skład orzekający
Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Kolanowski.
Sędziowie: NSA Ewa Kwarcińska, Asesor WSA Danuta Oleś (spr.).
Protokolant: Sekretarz sądowy Dorota Zawiślańska.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu, w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 września 2007 r., sprawy ze skargi S. Klubu Tenisowego z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2007 r., nr 507/06, w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2003 oraz 2004 rok:
1) uchyla zaskarżoną decyzję;
2) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana;
3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku na rzecz strony skarżącej kwotę 9.403 zł (dziewięć tysięcy czterysta trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie faktyczne
W okresie od dnia 8 lipca 2004 r. do dnia 15 września 2004 r. w S. Klubie Tenisowym z siedzibą w S. przeprowadzona została kontrola podatkowa w przedmiocie weryfikacji zgodności stanu faktycznego z danymi wykazanymi w deklaracjach złożonych dla podatku od nieruchomości za lata 2003 i 2004.
Biorąc pod uwagę ustalenia kontroli Prezydent Miasta S. dnia 14 grudnia 2004 r. wydał decyzję, w której określił wobec S. Klubu Tenisowego wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2003 r. w kwocie 106.895,50 zł oraz za 2004 r. w kwocie 106.557,64 zł.
W uzasadnieniu swojej decyzji organ podatkowy uznał, iż działalność usługowa (wynajem kortów i pomieszczeń Klubu) prowadzona przez podatnika jest działalnością gospodarczą i w związku z powyższym do opodatkowania nieruchomości należy przyjąć stawki właściwe dla budynków, gruntów i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednocześnie organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika wyrażonym w zastrzeżeniach do kontroli, jakoby korzystał on ze zwolnienia określonego w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.), zwana dalej: "ustawa p.o.l.", gdyż zwolnienie to może dotyczyć tylko powierzchni zajętych na potrzeby prowadzenia przez stowarzyszenia statutowej działalności wśród dzieci i młodzieży, a podatnik nie wykazał, jaka powierzchnia wykorzystywana jest do prowadzenia działalności wśród dzieci i młodzieży, natomiast z zebranego materiału dowodowego wynika, że z kortów korzystają także osoby dorosłe.
Od powyższej decyzji S. Klub Tenisowy złożył odwołanie, w którym wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości w związku z rażącym naruszeniem przepisów prawa (ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ustawy o kulturze fizycznej, ustawy - Prawo o stowarzyszeniach, ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Zdaniem podatnika, działalność statutowa S. Klubu Tenisowego będącego stowarzyszeniem nie nosi wyłącznie znamion działalności gospodarczej. Zdaniem strony odwołującej się organ podatkowy nie uwzględnił, że działalność S. Klubu Tenisowego realizowana jest w celach statutowych (publicznych), a nie komercyjnych; statutowego charakteru tej działalności nie przekreśla - zdaniem strony odwołującej się - uzyskiwanie przez Klub wpływów z tej działalności, bowiem są one przeznaczane na utrzymanie obiektów i służą do realizacji celów użyteczności publicznej i nie mają charakteru dochodowego jak w działalności gospodarczej.
Decyzją z dnia 11 marca 2005 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Po rozpatrzeniu sprawy Prezydent Miasta S. decyzją z dnia 29 kwietnia 2005 r. ponownie określił S. Klubowi Tenisowemu wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2003 r. w kwocie 106.895,50 zł oraz za 2004 r. w kwocie 106.557,64 zł. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ stwierdził, iż zwolnienie od podatku od nieruchomości dotyczyć może tylko powierzchni zajętych na potrzeby prowadzenia przez stowarzyszenie działalności statutowej, z wyjątkiem wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej. Skoro więc, S. Klub Tenisowy świadczy usługi polegające na odpłatnym udostępnianiu kortów osobom dorosłym i innym podmiotom - co zgodnie z ustawą o swobodzie działalności gospodarczej stanowi formę prowadzenia działalności gospodarczej - to nieruchomości te należy uznać za wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.
W wyniku złożonego odwołania w dniu 22 lipca 2005 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku wydało decyzję, którą po raz drugi uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując organowi na konieczność przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego i określając jego zakres.
Prezydent Miasta S. przeprowadził ponownie postępowanie wyjaśniające uwzględniając wskazania Kolegium i decyzją z dnia 27 grudnia 2005 r. określił podatnikowi wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2003 r. w kwocie 110.291,60 zł, a za 2004 r. w kwocie 109.980,10 zł.
W uzasadnieniu swojej decyzji organ podatkowy stwierdził, iż działalność wykonywana przez S. Klub Tenisowy nosi znamiona działalności gospodarczej. Po raz kolejny organ powtórzył stanowisko co do niemożności skorzystania przez podatnika ze zwolnienia określonego w art. 7 ust. pkt 5 ustawy p.o.l. oraz przedstawił dokładne wyliczenie wysokości podatku.
W złożonym w dniu 16 stycznia 2006 r. odwołaniu S. Klub Tenisowy wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji ze względu na rażące naruszenie przepisów prawa i stanu faktycznego oraz o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadniając odwołanie Klub zarzucił, że przyjęte stawki podatkowe zostały zawyżone i są niezgodne ze stanem faktycznym oraz z zakresem prowadzonej działalności statutowej podatnika. Stwierdził, iż aby można było mówić o działalności gospodarczej winny być spełnione co najmniej dwie przesłanki - osiąganie zysku czyli zarobek oraz ciągłość działalności, a żadna z tych przesłanek nie została stwierdzona przez organ podatkowy w przedmiotowej sprawie. Skarżący nie zgodził się z literalnym odczytaniem przez organ podatkowy zapisów statutowych. O treści działalności podatnika nie może przesądzać jedynie zapis statutowy, a ocena jego rzeczywistej działalności. Wskazano, iż w aktach sprawy znajdują się powołane przez podatnika dowody dotyczące szkolenia i organizowania turniejów dla młodzieży. Organ I instancji w uzasadnieniu swojej decyzji nie odniósł się do tych dowodów, czym naruszył art. 187 § 1 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Powołano się na pismo Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru z dnia 5 sierpnia 2005 r., w którym zawarto stanowisko, że "nieruchomości zajęte przez stowarzyszenia na prowadzenie działalności statutowej w zakresie objętym zwolnieniem korzystają ze zwolnienia również wtedy, gdy są jednocześnie zajmowane na działalność gospodarczą stowarzyszenia, z której dochód przeznaczony jest na realizację celów statutowych".
Pismem z dnia 25 października 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku zobowiązało organ I instancji do uzupełnienia akt sprawy. Po uzupełnieniu materiału dowodowego podatnik w dniu 21 grudnia 2006 r. został poinformowany o możliwości zapoznania się i wypowiedzenia co do zebranego materiału dowodowego, w wyniku czego, podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i wskazał, iż zasadnym byłoby ustalenie wysokości podatku poprzez analizę dochodową.
Decyzją z dnia 7 lutego 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku utrzymało w mocy decyzję Prezydent Miasta S. z dnia 27 grudnia 2005 r.
Organ odwoławczy przywołał treść art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy p.o.l. oraz za komentarzem do tego przepisu wskazał, iż opodatkowaniu nie podlegają nieruchomości lub ich części zajęte na potrzeby prowadzenia przez stowarzyszenia statutowej działalności wśród dzieci i młodzieży w zakresie oświaty, wychowania, nauki i techniki oraz kultury fizycznej i sportu, przy czym będą one musiały być obciążone podatkiem od nieruchomości w okresie ich wykorzystywania do działalności gospodarczej, bez względu na to, jaki podmiot prowadzi tam działalność.
W ocenie Kolegium, S. Klub Tenisowy prowadzi działalność, która nosi znamiona działalności gospodarczej, gdyż jest to działalność usługowa o charakterze zarobkowym wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Organ zwrócił uwagę, iż okolicznością niekwestionowaną jest fakt, że S. Klub Tenisowy przekazał do korzystania innym podmiotom część budynku przy ul. C. oraz część budynku przy ul. H. w zamian za czynsz. Klub wynajmuje również odpłatnie korty przez cały rok (24 godziny na dobę), z wyjątkiem dni, w których organizowane są turnieje.
Na zarobkowy charakter tej działalności wskazuje otrzymywanie z tego tytułu czynszu, przy czym zdaniem organu bez znaczenia jest akcentowany przez stronę fakt, iż czynsz ten nie prowadzi do osiągnięcia zysku przez podatnika. Bez znaczenia jest również, na jakie potrzeby jest wykorzystywany zysk z prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie Kolegium, zarobkowego charakteru nie niweczy fakt istnienia prawnych ograniczeń dotyczących wykorzystywania przez stowarzyszenia osiąganych wpływów to jest obowiązku przeznaczenia ich na cele statutowe i nieuczestniczenia przez członków stowarzyszenia w ich podziale. Organ podatkowy podkreślił, że działalność gospodarcza jest faktem, kategorią o charakterze obiektywnym. Powtórzył za wyrokiem NSA z dnia 12 maja 1994 r., sygn. akt SA/Łd 365/93 (Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1997, nr 2, s. 42), iż "nie ma (i nie może mieć) znaczenia okoliczność, że podmiot prowadzący określoną działalność nie ocenia jej (subiektywnie) jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak bądź też oświadcza, że jej nie prowadzi".
Reprezentujący S. Klub Tenisowy pełnomocnik, zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wnosząc o jej uchylenie w całości. Zarzucił naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 4, art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 5 ust. 1 pkt 1a i pkt 2b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przez błędną wykładnię zawartych w tych przepisach pojęć: "działalność gospodarcza", "przedsiębiorca" oraz "związania" z działalnością gospodarczą, art. 2 w zw. z art. 86 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez błędną jego wykładnię, a także art. 2, art. 7 i art. 32 Konstytucji RP poprzez nietraktowanie w ten sam sposób wszystkich podatników prowadzących działalność, w takim samym stanie faktycznym i prawnym.
Skarżący stoi na stanowisku, iż nie jest przedsiębiorcą, to jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i art. 2 ust. 1 ustawy z 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej. Jego zdaniem niezbędną przesłanką warunkującą możliwość uznania danej działalności za działalność gospodarczą jest jej zarobkowy charakter. S. Klub Sportowy nie działa w celu zarobkowym, nie uczestniczy także w obrocie gospodarczym (nie występuje na rynku), a więc nie prowadzi działalności gospodarczej. Powołano się, iż w literaturze prawniczej, jako przykład tego rodzaju działalności tj. nie prowadzonej w celu zarobkowym, podaje się, między innymi, działalność w zakresie sportu amatorskiego.
Dalej stwierdzono, że S. Klub Tenisowy prowadzi wyłącznie działalność non profit, która to działalność nigdy nie jest uznawana za działalność gospodarczą w rozumieniu wyżej wymienionych przepisów. Stwierdzono też, że działalność Klubu nie jest jednak działalnością not for profit, dla bytu której wymagane jest prowadzenie obok działalności podstawowej, ubocznej działalności akcesoryjnej o charakterze wyłącznie zarobkowym, gdyż pobieranie opłat za korzystanie z kortów nie jest żadną uboczną i akcesoryjną działalnością Klubu.
Następnie odwołano się do przykładu spółdzielni mieszkaniowych i wyroków Sądu Najwyższego wyrażających pogląd, iż grunty należące do spółdzielni mieszkaniowych nie są związane z działalnością gospodarczą, a spółdzielnie mieszkaniowe nie są przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Strona skarżąca stwierdziła, że Gmina S. określiła wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości posiadanych przez S. Klub Tenisowy przy założeniu, że są one związane z działalnością gospodarczą, natomiast wobec innych posiadaczy nieruchomości wykorzystywanych na obiekty sportowe (np. stadiony, boiska, tory wyścigów konnych, część plaży wykorzystywanej przy sportach wodnych) organ podatkowy uznał, iż nie ma podstaw do przyjęcia "związania" tych nieruchomości z działalnością gospodarczą i w konsekwencji naliczenia podwyższonego podatku od nieruchomości pomimo pobierania opłat za korzystanie z takich obiektów sportowych, świadczy to zdaniem skarżącego o wybiórczym traktowaniu podatników.
Udzielając odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku wniosło o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie prawne
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.
Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej w dalszej części "p.p.s.a" - stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.
W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c p.p.s.a.).
Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Zdaniem Sądu skargę należało uznać za zasadną, gdyż zaskarżona decyzja narusza prawo, w tym wskazane w skardze przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji, Sąd pragnie zwrócić uwagę na niczym nieuzasadnioną przewlekłość postępowania odwoławczego. Wskazać należy, iż odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji zostało złożone w dniu 16 stycznia 2006 r. Dopiero pismem z dnia 25 października 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku zobowiązało organ I instancji do uzupełnienia akt sprawy, a swoją decyzję wydało 7 lutego 2007 r. Przypomnieć trzeba jedną z podstawowych zasad ogólnych postępowania podatkowego wynikającą z art. 125 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej: "Ordynacja podatkowa", stanowiącą, iż organy podatkowe powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, a sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwiane niezwłocznie (§ 2). Nadto art. 139 § 3 Ordynacji podatkowej zobowiązuje organy do załatwienia spraw w postępowaniu odwoławczym w ciągu 2 miesięcy od dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy, a spraw, w których przeprowadzono rozprawę lub strona złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy - nie później niż w ciągu 3 miesięcy. W niniejszej sprawie powyższe terminy nie zostały zachowane, a akta sprawy nie uzasadniają powstania tak znacznej zwłoki.
Przechodząc do rozpoznania sprawy należy uznać, iż stan faktyczny nie jest między stronami sporny, a istota sporu sprowadza się do kwestii czy dokonywany przez S. Klub Sportowy w S. wynajem pomieszczeń oraz kortów stanowił działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i tym samym nadał Klubowi przymiot przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy p.o.l. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r.) wynika, iż jako grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.
Zgodnie natomiast z art. 1a ust. 1 pkt 4 ustawy p.o.l. działalnością gospodarczą na gruncie ustawy jest działalność, o której mowa w przepisach Prawa działalności gospodarczej, z wyłączeniem działalności wymienionej w ust. 2 (rolniczej lub leśnej oraz działalności polegającej na wynajmie turystom pokoi gościnnych w budynkach mieszkalnych znajdujących się na obszarach wiejskich przez osoby ze stałym miejscem pobytu w gminie położonej na tym terenie, jeżeli liczba pokoi przeznaczonych do wynajęcia nie przekracza 5). Przepis art. 86 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808) przewiduje, iż ilekroć w obowiązujących przepisach jest mowa o przepisach ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej, należy przez to rozumieć właściwe przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zatem działalnością gospodarczą na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest działalność, o której mowa w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.). I tak, w myśl art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Zarobkowy charakter działalności stanowi podstawową, konstytutywną cechę działalności gospodarczej.
W ocenie Sądu, nie jest uzasadnione stanowisko organów podatkowych, że działalność S. Klubu Sportowego posiada wszystkie wskazane powyżej cechy.
Dodatkowo dokonując oceny działalności S. Klubu Sportowego pod kątem zakwalifikowania jej do działalności gospodarczej Sąd pomocniczo pragnie przywołać uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 r., sygn. akt III CZP 117/91 (OSP 1992, z. 11-12, poz. 235), w której sformułowano cechy działalności gospodarczej:
a) zawodowy (zatem nie amatorski, nie okazjonalny) charakter działalności;
b) podporządkowanie się zasadom racjonalnego gospodarowania (regułom opłacalności i zysku);
c) powtarzalność działań (standaryzacja transakcji, seryjność produkcji, stała współpraca);
d) uczestnictwo w obrocie gospodarczym.
Zdaniem Sądu, działalność wykonywana przez skarżący Klub nie spełnia powyższych kryteriów wynikających zarówno z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak i z przytoczonej powyżej uchwały Sądu Najwyższego. Pamiętać należy, iż zasadniczym celem istnienia S. Klubu Sportowego oraz prowadzonej przez niego działalności jest realizacja zadań w zakresie kultury fizycznej i sportu określonych w ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 ze zm.). Działalność ta w samym założeniu nie ma zawodowego charakteru, a jej celem nie jest uczestnictwo w obrocie gospodarczym.
W rozważaniach dotyczących opodatkowania S. Klubu Sportowego nie można pominąć kwestii jego statusu prawnego. Klub jest stowarzyszeniem działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.). Zgodnie z zawartą w art. 2 ust. 1 cytowanej ustawy definicją legalną, stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Dobrowolność oznacza brak jakiegokolwiek przymusu prawnego, co do zakładania i przynależności do stowarzyszeń. Samorządność stowarzyszeń to swoboda w kształtowaniu struktury organizacyjnej, określania kryterium członkostwa, wyznaczania sobie zadań, przyjmowania dowolnych metod funkcjonowania. Wymóg trwałości nie pozwala na zakwalifikowanie jako stowarzyszeń tych organizacji, które skupiają osoby w celu realizacji jednorazowego zadania, zadania stowarzyszeń muszą być zadaniami długoterminowymi. Stowarzyszenia od organizacji gospodarczych najbardziej odróżnia niezarobkowy cel działalności. Każde stowarzyszenie podlega obowiązkowej rejestracji w rejestrze stowarzyszeń prowadzonym przez Krajowy Rejestr Sądowy (art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209 z późn. zm.), zwana dalej "KRS".
Zasadniczo przyjmuje się, że stowarzyszenia i fundacje nie mają statusu przedsiębiorcy, gdyż nie są tworzone w celach komercyjnych i z reguły nie wykonują działalności gospodarczej. Stowarzyszenie może podjąć taką działalność, z zastrzeżeniem, iż dochód z niej osiągnięty będzie służyć realizacji celów statutowych i nie będzie dzielony pomiędzy członków stowarzyszenia. Przy czym podjęcie działalności gospodarczej przez stowarzyszenie zgodnie z art. 50 KRS wymaga wpisu do rejestru przedsiębiorców.
Wskazać należy, iż Krajowy Rejestr Sądowy jest oficjalnym wykazem wszystkich podmiotów prawnych posiadających określone właściwości. Te podmioty to: przedsiębiorstwa, stowarzyszenia, inne organizacje społeczne i zawodowe, fundacje oraz publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Wpis do KRS stanowi formalne zakwalifikowanie przez upoważniony organ państwowy podmiotu ubiegającego się o pewien status jako spełniającego ustawowe wymagania i tym samym dopuszczenia go do działalności w tym charakterze.
W tym miejscu Sąd rozstrzygający niniejszą sprawę pragnie powołać się na pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. akt I SA/Gd 49/04 (niepubl.), iż: "podatnik obowiązany był opłacać podatek od budynków według stawek właściwych dla budynków związanych z działalnością gospodarczą za okres, w którym miał status przedsiębiorcy. O tym, czy podmiot był przedsiębiorcą czy też nie, przesądzał wpis do rejestru przedsiębiorców". Wyrok ten zapadł co prawda w odniesieniu do stanu prawnego obowiązującego w 2001 r. i dotyczy opodatkowania budynków, jednak -zdaniem Sądu, zachował aktualność na gruncie przepisów regulujących opodatkowanie podatkiem od nieruchomości obowiązujących od 2003 r.
W ocenie Sądu, dokonywany przez S. Klub Sportowy wynajem pomieszczeń oraz kortów nie ma cech działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Tym samym podmiot ten nie zyskał przymiotu przedsiębiorcy w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy p.o.l. Wskazać należy, iż sam organ podatkowy podkreślił, że działalność gospodarcza jest kategorią o charakterze obiektywnym. Jednak wbrew temu twierdzeniu nie dokonał w tym zakresie obiektywnych ustaleń (chociażby w oparciu o KRS) lecz poprzestał na swoim subiektywnym przekonaniu.
W okolicznościach rozpatrywanej sprawy brak było podstaw do zastosowanie wobec S. Klubu Sportowego przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy p.o.l stawek przewidzianych dla nieruchomości związanych z prowadzoną działalności gospodarczą. Tym samym zdaniem Sądu rację ma strona skarżąca, iż zaskarżone decyzja narusza art. 1a ust. 1 pkt 4, art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 5 ust. 1 pkt 1a i pkt 2b ustawy p.o.l.
Końcowo należy stwierdzić, iż Sąd nie ma możliwości zweryfikowanie twierdzenia strony skarżącej o wybiórczym traktowaniu podatników przez Gminę S. Natomiast podkreślić należy, iż nie ulega wątpliwości, że co do zasady organy podatkowe mają obowiązek równego traktowania wszystkich podatników prowadzących działalność w takim stanie faktycznym i prawnym. W przeciwnym razie ich działanie naruszałoby przepisy Konstytucji RP.
Na marginesie Sąd pragnie wskazać, iż z przedłożonego do akt sprawy aktualnego wypisu z KRS wynika, iż S. Klub Tenisowy nie figuruje w rejestrze przedsiębiorców. Nadto zawiera on informację, iż Klub nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Okoliczności te nie były badane przez organy podatkowe w prowadzonym postępowaniu.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, kierując się przedstawionymi wyżej względami na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę jako uzasadnioną uwzględnił. Orzeczenie w przedmiocie stwierdzenia niemożności wykonania zaskarżonej decyzji wydano na podstawie art. 152 powołanej ustawy. Ponadto wyrok zawiera rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, które zgodnie z art. 200 w zw. z art. 209 p.p.s.a. Sąd zasądził na rzecz strony skarżącej.