Biografia Ryszarda Kapuścińskiego

Ryszard Kapuściński był reporterem z zawodu. Jest uważany za legendę polskiego i światowego reportażu.

Urodził się 4 marca 1932 roku w Pińsku, na Polesiu (dzisiejsza Białoruś). W latach 1952 - 1956 studiował na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach powraca do pisania do "Sztandaru Młodych", gdzie pisał będąc jeszcze przed maturą. Praca w gazecie była czasem nauki pisania dla młodego i zdolnego dziennikarza. Już wtedy zauważono jego zdolności reporterskie. Za reportaże z Nowej Huty otrzymuje Złoty Krzyż Zasługi. Wkrótce po tym zostaje wysłany w pierwszą zawodową podróż zagraniczną do Pekinu. Powraca jednak przedwcześnie (zamieszki w 1956), manifestując w ten sposób solidarność z redakcją "Sztandaru Młodych", za co zostaje ukarany wydaleniem ze "Sztandaru". Wkrótce po tym zostaje redaktorem działu krajowego w "Polityce". Tygodnik zapewnia mu warsztat pracy, Kapuściński dużo podróżuje i pisze. Jego reportaże krajowe zapewniają mu wielką popularność. Prawdziwą sławę przynoszą mu jednak relacje z ogarniętego wojną domową Konga w 1958 roku.

Debiut literacki znanego i cenionego już wówczas reportera to "Busz po polsku" z 1962 roku - czyli cykl reportaży o tematyce krajowej. W tym też roku zostaje pracownikiem Polskiej Agencji Prasowej. Z ramienia PAP-u zostaje wysłany na sześć lat do Afryki. Bezpośrednim efektem tej podróży były ksiązki "Czarne gwiazdy" (1963) i "Gdyby cała Afryka" (1969).

W 1968 roku powraca do kraju na rehabilitację po malarycznym zapaleniu opon mózgowych i gruźlicy. Wkrótce wyrusza na Kaukaz, podróżuje po południowych republikach ZSRR. Efektem tej podróży jest "Kirgiz schodzi z konia" (1968). W tym samym roku wyjeżdza na pięć lat do Ameryki Południowej, jest kolejno stałym korespondentem w Chile, Brazylii i Meksyku. Owocami są książki "Chrystus z karabinem na ramieniu" (1975) i "Wojna futbolowa" (1978). Pobyt w Ameryce Południowej przerywa wyjazdem do Polski, aby po paru miesiącach znowu powrócić do Meksyku. W 1974 odwiedza Azję i Afrykę, w 1975 Bliski Wschód, w latach 1975/1976 - Angolę, co ma wyraz w książce "Jeszcze jeden dzień życia" (1976). Szczególnie ważne książki związane z tym okresem to "Cesarz" (1978) i "Szachinszach" (1982).

Lata 80-te to okres odpoczynku i wytchnienia. Kapuściński z reportera staje się publicystą, pisarzem, poetą i myślicielem. Wyrazem tego jest zbiór wierszy "Notes" (1986) oraz "Lapidarium" (1990) - cykl aforyzmów i refleksji nad życiem. Już w 1993 wydaje "Imperium", książkę będącą relacją z podróży po byłych południowych republikach ZSRR. Kolejną książką Kapuścińskiego jest "Heban" (1998) ksiązka , która powraca do tematu afrykańskiego. W 2000 ukazuje się czwarta część Lapidariów, Lapidarium IV. Jesienią 2000 wydany zostaje album fotograficzny Z Afryki zawierający zdjęcia z afrykańskich podróży Kapuścińskiego. Kolejną książką jest Lapidarium V (listopad 2002). W 2003 ukazuje się Autoportret reportera.

W 2004 roku ukazują się Podróże z Herodotem zaś w 2006 tomiki poezji Prawa natury Ten inny

Ryszard Kapuściński umiera 23 stycznia 2007 roku.

BUSZ PO POLSKU

"Busz po polsku" jest zbiorem moich krajowych reportaży, z końca lat 50., kiedy pisałem w tygodniku "Polityka". Byłem młodym, początkującym reporterem tuż po studiach i fascynował mnie reportaż - wyprawy w teren, poznawanie nowego świata, jakim była dla mnie polska prowincja z wszystkimi jej problemami. Polska prowincja była wtedy bardzo uboga, żyło się na niej trudno, źle. Ja to po prostu chciałem opisać.” - tak opisuje swoją książkę sam Kapuściński.
Książka ta zawiera w sobie opis Polski. Polski, która fascynowała autora. Nie była to Polska betonowych bloków, osiedli, wielkich fabryk, hut czy kopalni. Była to Polska wsi i miasteczek. Polska, która jest dużo bardziej w tyle. Wybór tematu reportaży, które są zawarte w książce nie była przypadkowa, gdyż Kapuściński pochodził z małego miasteczka, z Kresów. Autor przedstawił Polską wieś taką, jaka była naprawdę w latach jego młodości, w latach 50tych. Każdy reportaż opowiada o jednostkowych historiach. Nie odwoływał się on do ogółu, a więc mógł pisać tak prawdziwie, mógł krytykować, dawać przykłady.

Reportaże cieszyły się dużym zainteresowaniem, co zaowocowało taką ilością i doczekało się publikacji książkowej. Ludzie dostrzegali prawdziwy sens, jaki zawierał w tych reportażach Kapuściński, dlatego tak chętnie czytali.

Wybrałem „Busz po polsku”, gdyż wydaje mi się, że takie reportaże są bardzo dokładnymi opisami ówczesnych realiów wsi, ale również dlatego, że są dobrym sposobem na ukazanie polskiej wsi teraz, bo nie zmieniała się ona aż tak bardzo. Innym powodem mojego wyboru jest fakt, że jest to jedyna książka napisana przez Kapuścińskiego, która w całości traktuje o Polsce, a również dlatego, że jest pierwszą jego książką.

---