Place de la Concorde

Place de la Concorde (pl. Plac Zgody) - obszerny plac w centrum Paryża między Polami Elizejskimi a Ogrodami Tuilerie.

Zbudowano go w latach 1755-1775 by ustawić pomnik Ludwika XV. W 1793 roku ścięto na placu Ludwika XVI. Swoje stałe miejscegilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuilerie. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób.

Współczesną nazwę nadano placowi po Rewolucji mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. W centralnej części placu znajduje się egipski obelisk podarowany w 1831 roku przez kedywa (wicekróla) Egiptu, Muhammada Alego. Obeliskma ponad 3300 lat (w 2006 r.) i pochodzi ze świątyni w Luksorze. Waży 230 ton i mierzy 23 metry wysokości. W ostatnich latach Egipt żąda jego zwrotu.

Na placu znajduje się również duża ozdobiona rzeźbami z brązu fontanna wykonana przez Jacoba Ignaza Hittorffa^[1] na początkuXIX wieku.

W narożnikach placu znajduje się osiem kobiecych posągów będących symbolami głównych miast francuskich. Ludwika XVI ścięto koło posągu Brestu. Przy placu znajduje się Ministerstwo Marynarki (Hotel de la Marine), ekskluzywne hotele, m.in Hôtel Continental, ulubione miejsce pobytu cesarzowej Eugenii w czasie jej odwiedzin w Paryżu po roku 1880, a także siedzibaFédération Internationale de l'Automobile.

Usytuowany na wschodnim krańcu Champs Élysées, w osi ogrodów Tuileries na powierzchni 8 ha. Powstał w latach 1755-1775, był miejscem ważnych wydarzeń historycznych. Początkowo nazywany był Placem Królewskim. 
Nawiązaniem do architektury placu i niejako przedłużeniem dochodzącej doń od północy rue Royale stał się most (obecnie Pont de la Concorde), zbudowany w 1790 r. z kamieni, pochodzących ze zburzonej Bastylii (architekt Jean-Rodolphe Perronet). W czasie Wielkiej Rewolucji zniszczono pomnik Ludwika XV, a od listopada 1792 do maja 1795 plac nosił nazwę Placu Rewolucji. Tutaj właśnie ustawiono gilotynę, na której ścięto m.in. Ludwika XVI (21 I 1793) i królowę Marię Antoninę (16 X 1793), siostrę króla Elżbietę, a potem Dantona, Lavoisiera, Robespierre’a, Saint-Justa – ogółem w latach 1792-95 zginęło tu przeszło 1300 osób.
Pośrodku placu wznosi się obelisk z czerwonego granitu pochodzący z jednej ze świątyń Luksoru. Jest to autentyczny obelisk staroegipski, wykute na nim hieroglify sławią czyny Ramzesa II. 
Ze środka Placu jest doskonała perspektywa na dwa jednolite stylistycznie budynki z czasów Napoleona I – na północ Kościół Św. Magdaleny, do którego prowadzi ul. Royale, na południe zaś, przez Most Zgody – Pałac Burboński, siedziba parlamentu francuskiego (Zgromadzenia Narodowego). Od Placu Concorde odchodzi wzdłuż Sekwany spacerowa aleja Cour la Reine. U jej początku stoi posąg króla Belgów Alberta I, sojusznika Francji z czasów I wojny światowej. 
Na Placu Concorde, od strony ogrodów Tuileries, znajduje się wielki parking autokarowy, gdzie mają swój końcowy przystanek m.in. autobusy z Polski. 

Plac Wolności w Łodzi

Plac Wolności - centralny plac Łodzi, położony u północnego wylotu ul. Piotrkowskiej. Wytyczony został w 1823 roku jako rynek zakładanej wówczas osady sukienniczej "Nowe Miasto", na skrzyżowaniu traktu Piotrkowskiego biegnącego z północy na południe i ul. Średniej (obecnie Pomorska) biegnącej ze wschodu na zachód. Nadano mu kształt regularnego ośmiokąta foremnego. Dla odróżnienia od pierwotnego rynku Łodzi, położonego ok. 450 m na północ, był nazywany Nowym Rynkiem. Później północny odcinek traktu Piotrkowskiego, od Placu do ul. Północnej został przemianowany na ul. Nowomiejską, zaś ulica wychodząca na zachód otrzymała nazwę Konstantynowskiej. "Nowe Miasto" otaczały z czterech stron: ulice Zachodnia, Północna, Wschodnia i Południowa.

W centrum placu usytuowano miejskie targowisko. Przy placu w 1827 roku stanął budynek Ratusza Miejskiego, oraz kościół ewangelicki Św. Trójcy (pierwsze reprezentacyjne budynki Łodzi). W 1898 roku na Nowy Rynek dotarła komunikacja tramwajowa, a targowisko zostało przekształcone w reprezentacyjny plac miasta.

Rynek został przemianowany na Plac Wolności w chwili odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918. W roku 1930, pośrodku placu, stanąłpomnik Tadeusza Kościuszki. Po agresji Niemiec na Polskę i aneksji Łodzi przez III Rzeszę niemieckie okupacyjne władze Łodzi zburzyły pomnik 11 listopada 1939, a plac przemianowały na Deutschlandplatz.

Pomnik odbudowany został w identycznym kształcie w roku 1960.

Plac jest punktem odniesienia w numeracji łódzkich ulic.