ANALIZA 7 SŁÓW PANA JEZUSA NA KRZYŻU

THE SEVEN WORDS OF JESUS ON THE CROSS

Chrystus zmarł na krzyżu żeby odkupić ludzkość, żeby przez Jego miłość do nas ratować nas od grzechów. Jak zapisano w Ewangeliach Mateusza, Marka, Łukasza i Jana w Piśmie Świętym, z Jezusa szydzono, gardzono Nim i Go torturowano w pretorium. Krzyż niósł Via Dolorosa w Jerozolimie na Golgotę, przybito Go do krzyża i powieszono między pospolitymi przestępcami. Cierpiał niewyobrażalną śmierć, przypominaną przez Kościół w Wielki Piątek Świętego Tygodnia.

Można medytować o Męce Chrystusa poprzez refleksję Jego Siedmiu wypowiedzi na krzyżu albo poprzez nabożeństwo znane jako Droga Krzyżowa.

Kiedy pielgrzymki religijne do Ziemi Świętej skończyły się okupacją wojskową Jerozolimy w Średniowieczu, powstało popularne nabożeństwo w czasie Wielkiego Postu znane jako Dro-ga Krzyżowa, odwołujące się do Męki, Ukrzyżowania i Śmierci Jezusa. Czternaście stacji Krzyża to: Stacja I: Piłat skazuje Jezusa na śmierć, II: Jezus bierze krzyż na swoje ramiona, III: Pierwszy upadek pod krzyżem, IV: Pan Jezus spotyka swoją Matkę, V: Szymon z Cyreny pomaga dźwigać krzyż Jezusowi, VI: Weronika ociera twarz Jezusowi, VII: Drugi upadek pod krzyżem, VIII: Jezus spotyka płaczące niewiasty, IX: Trzeci upadek pod ciężarem krzy-ża, X: Jezus z szat obnażony, XI: Jezus do krzyża przybity, XII: Jezus umiera na krzyżu, XIII: Jezus z krzyża zdjęty, XIV: Jezus do grobu złożony.

Poniżej Siedem Słów, 7 ostatnich wypowiedzi Jezusa Chrystusa na krzyżu zapisanych w Piśmie Świętym.

PIERWSZE SŁOWO

"Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią".

Ewangelia Łukasza 23:34

Jezus z Nazaretu patrzy z krzyża w dół tuż po ukrzyżowaniu Go między dwoma przestęp-cami. Widzi żołnierzy którzy z Niego szydzili, biczowali Go i torturowali, i którzy przed chwilą przybili Go do krzyża. Prawdopodobnie pamięta tych którzy Go skazali – Kajfasza i arcyka-płanów z Sanhedrynu. Piłat zrozumiał, że przekazali Go z zazdrości (Mat 27:18, Mar 15:10). Ale czy Jezus nie myśli także o swoich apostołach i towarzyszach którzy Go opuścili, o Pio-trze który trzy razy się Go wyparł, o zmiennym tłumie, który kilka dni wcześniej Go chwalił przy wjeździe do Jerozolimy, a kilka dni później wybrali Go nad Barabasza by Go ukrzy-żować?

Czy On myśli też o nas, którzy codziennie zapominamy o Nim w naszym życiu?

Czy On reaguje z gniewem? Nie! W szczytowym punkcie fizycznego cierpienia, Jego miłość zwycięża, i prosi swojego Ojca o przebaczenie! Czy może być większa ironia? Jezus prosi Ojca o przebaczenie, ale to dzięki Jego Ofierze na krzyżu można przebaczyć ludzkości!

Aż do ostatnich godzin na ziemi, Jezus głosi przebaczenie. On naucza przebaczenia w Modlitwie Pańskiej: "Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom" (Mat 6:12). Zapytany przez Piotra ile razy powinniśmy komuś przebaczać, Jezus odpowiada 77 razy (Mat 18:21-22). Na Ostatniej Wieczerzy Jezus wyjaśnia apostołom swoje ukrzyżo-wanie, kiedy każe im wypić kielich: "Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów" (Mat 26:27-28). On przebacza paralitykowi w Kafarnaum (Mar 2:5), i pochwyconej cudzołożnicy przed kamienowaniem (Jan 8:1-11). I nawet po Zmartwychwstaniu Jego pierwszym aktem jest zalecenie uczniom by wybaczali: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane" (Jan 20:22-23).

DRUGIE SŁOWO

"Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju".

Ewangelia Łukasza 23:43

Nie tylko religijni liderzy szydzą z Jezusa, ale nawet jeden z przestępców, spadkowa pro-gresja szyderstwa. Ale przestępca po prawej wstawia się za Jezusem, tłumacząc iż dwaj przestępcy są słusznie karani, zaś "On nic złego nie uczynił". Następnie, zwracając się do Jezusa, prosi: "Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa" (Łuk 23:41-42). Jakie wspaniałe zaufanie ma ten skruszony grzesznik do Jezusa – dużo większe niż wątpiący Tomasz, jeden z apostołów. Ignorując własne cierpienie, w swoim drugim słowie Jezus odpowiada z miłością i miłosierdziem.

Drugie słowo znowu jest o wybaczeniu, tym razem skierowane do grzesznika. Tak jak pierwsze słowo, to biblijne wyrażenie znajduje się tylko w Ewangelii Łukasza. Jezus poka-zuje swoją Boskość otwierając niebo dla skruszonego grzesznika – taka hojność dla czło-wieka, który tylko poprosił by o nim pamiętał!

To wyrażenie oferuje nam nadzieję na zbawienie, bo jeśli skierujemy swoje serca i modlitwy do Niego i przyjmiemy Jego wybaczenie, to też będziemy z Jezusem Chrystusem na końcu naszego życia.

TRZECIE SŁOWO

"Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: "Niewiasto, oto syn Twój". Następnie rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja".

Ewangelia Jana 19:26-27

Jezus i Maryja są znowu razem, na początku swojej posługi w Kanie, i teraz na końcu jego posługi publicznej u stóp krzyża. Jan jest jedynym ewangelistą piszącym o Maryi pod krzy-żem. Pan odnosi się de swojej matki jako niewiasty na weselu w Kanie (Jan 2:1-11) i w tym fragmencie przypominając niewiastę z Rodz 3:15, pierwszym mesjańskim proroctwie o Zba-wicielu, i oczekując niewiasty odzianej w słońce w Ap 12.

Jaki ból musi wypełniać serce Maryi, widzieć Jej Syna szydzonego, torturowanego i ukrzyżowanego. Jeszcze raz miecz przeszywa duszę Maryi: to przypomina nam przepowiednie Symeona w Świątyni (Łuk 2:35). U stóp krzyża jest ich czworo: Maryja Jego Matka, Jan, uczeń którego umiłował, Maria Kleofasa, siostra jego matki, i Maria Magdalena. Trzecie słowo adresuje do Maryi i Jana, jedynego świadka z pośród autorów Ewangelii.

Ale znowu Jezus wznosi się ponad okazję, i niepokoi się o tych którzy go miłują. Jest dobrym Synem, i niepokoi się o opiekę nad swoją Matką. W rzeczywistości ten fragment pokazuje dowód na to, że Jezus był jedynym dzieckiem Maryi, bo gdyby miał braci lub siostry, to oni zadbaliby o Nią. Ale Jezus zwraca się do Jana by Nią się zaopiekował.

Św. Józef jest zauważalnie nieobecny. Malowidła historyczne, takie jak Michała Anioła
Tondodoni i Święta Rodzina Rafaela, sugerują iż Józef był dużo starszy. Św. Józef prawdo-podobnie zmarł przed ukrzyżowaniem, albo byłby tym który zaopiekuje się Maryją. Tradycje wczesnych chrześcijan i apokryficzne Protoevangelium Jakuba z II wieku mówi, że Józef był wdowcem, a jego dzieci pierwszej małżonki były "braćmi i siostrami Jezusa".

Inny uderzający zapis wskazujący na to, że Jezus z Nazaretu był jedynym dzieckiem jest u Mar 6:3, nawiązujący do Jezusa: "Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?" Teraz – gdyby Jakub, Józef, Juda i Szymon byli też naturalnymi synami Maryi, to Jezus nie byłby nazywany "synem Maryi", a raczej "jednym z synów Maryi".

CZWARTE SŁOWO

"Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?"

Mat 27:46 i Mar 15:34

To było jedyne wyrażenie Jezusa w Ewangeliach Mateusza i Marka. Obie Ewangelie mówiły, że to było w dziewiątej godzinie, po 3 godzinach ciemności, że Jezus wykrzyczał to czwarte słowo. Dziewiąta godzina oznaczała 15:00 w Judei. Po czwartym słowie, Marek powiedział ze strasznym poczuciem rzeczywistości: "Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha" (Mar 15:37).

Tu uderza udręczony ton tego wyrażenia w przeciwieństwie do pierwszych trzech słów Jezusa. Ten krzyk wychodzi z bolącego serca Jezusa człowieka, który musi czuć się porzucony przez Ojca i Ducha Świętego, nie wspominając o ziemskich towarzyszach – apostołach. Jakby dla podkreślenia samotności, Marek nawet ma tam nawet umiłowanych przez niego "przypatrujących się z daleka", nie blisko niego jak w Ewangelii Jana. Jezus czuje się rozdzielony od Ojca. Teraz jest sam, i sam musi zmierzyć się ze śmiercią.

Ale czy to nie jest dokładnie tak kiedy umieramy? My też jesteśmy sami w godzinie śmierci! Jezus całkowicie przeżywa ludzkie doświadczenia, tak jak my, i przez to uwalnia nas ze szponów grzechu.

Jego czwarte słowo otwiera Psalm 22, i dlatego jego okrzyk z krzyża przypomina krzyk Izra-ela, i wszystkich niewinnych ludzi którzy cierpią. Psalm 22 Dawida mówi uderzające proroc-two o ukrzyżowaniu Mesjasza w czasach kiedy nie wiedziano o istnieniu ukrzyżowania: "Przebodli ręce i nogi moje, policzyć mogę wszystkie moje kości" [ang. policzyli wszystkie moje kości] (22:17-18) Psalm mówi dalej: "moje szaty dzielą między siebie i los rzucają o moją suknię" (22:19).

Nie może być bardziej przerażającej chwili w życiu człowieka niż ta. Jezus który przyszedł do nas zostaje ukrzyżowany, i zdaje sobie sprawę z grozy tego co się dzieje i przez co teraz przechodzi. Ma być pochłonięty w szalejącym morzu grzechu. Zło triumfuje, co potwierdza Jezus: "to jest wasza godzina" (Łuk 22:53). Ale to tylko przez chwilę. Ciężar wszystkich grzechów ludzkości na chwilę przygniata człowieczeństwo naszego Zbawiciela.

Ale czy to nie ma się wydarzyć? Czy to nie wydarza się skoro Jezus ma nas uratować? To pokonaniem tego człowieczeństwa zostanie spełniony Boski plan Jego Ojca. To przez Jego śmierć jesteśmy odkupieni. "Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie" (1 Tym 2:5-6).

"On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości - Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni"

1 Piotr 2:24

PIĄTE SŁOWO

"Pragnę".

Ewangelia Jana 19:28

Piąte słowo Jezusa jest jedynym ludzkim wyrażeniem o Jego cierpieniu fizycznym. Teraz Jezus jest w szoku. Zadane Mu rany poprzez chłostę, koronowanie cierniami, utratę krwi podczas 3-godzinnego przejścia przez miasto Jerozolimę na Via Dolorosa do Golgoty, i przybijanie do krzyża teraz zbierają swoje żniwo.

Ewangelia Jana najpierw nawiązuje do pragnienia kiedy Jezus spotyka przy studni Samary-tankę. Po pierwszym pytaniu o "napój" tak odpowiada kobiecie: "Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecz-nemu" (Jan 4:13-14). Ten fragment sugeruje iż jest więcej niż tylko pragnienie fizyczne.

Jezus pragnie także w sensie duchowym. Pragnie miłości. Pragnie miłości Ojca, który zostawił Go bez pomocy podczas tej strasznej godziny, kiedy musi spełnić swoją misję sam. I pragnie miłości i zbawienia jego ludu, ludzkości. Jezus praktykował to co głosił:

"To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich".

Jan 15:12-13

SZÓSTE SŁOWO

Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: "Wykonało się!" I skłoniwszy głowę oddał ducha.

Ewangelia Jana 19:29-30

W tym fragmencie Jan przypomina poświęcenie Baranka Paschalnego w Wyj. 12. Hizop jest małą roślinką używaną do opryskiwania krwią Baranka Paschalnego futryn drzwi Hebrajczy-ków (Wyj 12:22). Ewangelia Jana opowiada, że był to dzień przygotowania, dzień przed prawdziwym szabatem Paschy (hebr. Pesach, grecki/ łacina Pascha), kiedy Jezusa skazano na śmierć (19:14) i poświęcono na krzyżu (19:31). Jan kontynuuje w 19:33-34: "Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni", przypominając instrukcję w Wyj. 12:46 dotyczącą Baranka Paschalnego. On zmarł o dziewiątej godzinie (15:00), mniej więcej o tej kiedy zarzynano baranki paschalne w świątyni. Chrystus stał się Barankiem Paschalnym, jak napisał św. Paweł: "Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha" (1 Kor 5:7). Niewinnego Baranka zarżnięto za nasze grzechy, tak żeby nam wyba-czono. Teraz to jest fait accomplit. Szóste słowo jest uznaniem przez Jezusa, że Jego cierpie-nie się zakończyło i jego zadanie zrealizowano. Jezus jest posłuszny Ojcu i daje swoją miłość za ludzkość poprzez odkupienie nas Jego śmiercią na krzyżu.

Obraz na początku artykułu ma oznaczać uchwycenie tego momentu.

Co było najciemniejszym dniem ludzkości stało się najjaśniejszym dla ludzkości.

I Ewangelie jako grupa uchwyciły ten paradoks. Ewangelie synoptyczne opowiedziały grozę tego wydarzenia – agonia w ogrodzie, porzucenie przez apostołów, proces przed Sanhe-drynem, intensywne kpiny i torturowanie Jezusa, jego samotne cierpienie, ciemność nad ziemią, i Jego śmierć, jaskrawo przedstawione przez Mateusza (27:47-51) i Marka (15:33-38).

W przeciwieństwie do tego męka Jezusa w Ewangelii Jana wyraża Jego Królestwo i okazuje się być Jego triumfalną drogą do chwały. Jan pokazuje Jezusa jako kierującego działaniem na całej drodze. Wyrażenie "Wykonało się" niesie poczucie spełnienia. U Jana nie ma żad-nego procesu przed Sanhedrynem, a raczej Jezus jest wprowadzony na rzymski proces jako "Oto król wasz!" (Jan 19:14) Jezus nie potyka się czy upada w Ewangeliach synoptycznych, a Droga Krzyżowa pokazana jest z majestatem i godnością, bo "Jezus sam dźwigał krzyż" (Jan 19:17). I u Jana napis na szczycie krzyża jest wyraźnie napisany "Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski" (Jan 19:19). Napis INRI na szczycie krzyża jest po łacinie Iesus Nazarenus, Rex Iudaeorum.

Kiedy Jezus zmarł, On "oddał" Ducha. Jezus zachował kontrolę do końca, i to On oddał Ducha. Nie powinno się przeoczyć tu podwójnej niejasności, bo to można interpretować, że Jego śmierć sprowadziła Ducha Świętego.

Ewangelia Jana stopniowo Ujawnia Ducha Świętego. Jezus wspomina żywą wodę u Jana 4:10 i podczas Święta Namiotów nawiązuje do żywej wody jako Duch Święty w 7:37-39;. Na Ostatniej Wieczerzy Chrystus ogłasza iż poprosi Ojca by "innego Pocieszyciela dał wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy" (14:16-17). Słowo Pocieszyciel tłumaczy się także jako komforter, pomocnik, parakleta albo doradca. " A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem" (14:26). Symbolika wody dla Ducha Świętego staje się bardziej widoczna w Jan 19:34: "tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda". Przebicie Mu boku spełnia proroctwo Zach 12:10: " Będą patrzeć na tego, którego przebili". Przebicie boku Jezusa zwiastuje Sakramenty Eucharystii (krew) i Chrztu (woda), jak również początek Kościoła.

SIÓDME SŁOWO

Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem:

"Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego".

Ewangelia Łukasza 23:46

Siódme słowo Jezusa pochodzi z Ewangelii Łukasza, i jest skierowane do Ojca w niebie, tuż zanim umrze. Jezus przypomina Psalm 31:6: "W ręce Twoje powierzam ducha mojego: Ty mnie wybawiłeś, Panie, Boże wierny!" Łukasz wielokrotnie mówi o niewinności Jezusa: z Piłatem (Łuk 23:4, 14-15, 22), poprzez przestępcę Dismasa (Łuk 23:41), i tuż mojego śmierci z setnikiem – "Na widok tego, co się działo, setnik oddał chwałę Bogu i mówił: "Istotnie, człowiek ten był sprawiedliwy" (Łuk 23:47).

Jezus był posłuszny wobec Ojca do końca, i Jego ostaniem słowem przed śmiercią na krzyżu była modlitwa do Ojca.

Relacje Jezusa z Ojcem ujawnia Ewangelia Jana, bo powiedział: "Ja i Ojciec jedno jesteśmy" (10:30), i jeszcze raz na Ostatniej Wieczerzy: "Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł" (14:10). I On może wrócić: "Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca" (16:28). Jezus spełnia swoją misję i tę Ojca – na krzyżu:

"Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał,

aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne".

Jan 3:16

http://www.jesuschristsavior.net/Words.html