Grupy poetyckie okresy międzywojennego:
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku w odrodzonym państwie Polskim zaistniały warunki do rozwoju nauki oraz literatury. Bardzo istotną rolę w tym rozwoju spełniało pokolenie pisarzy, którzy ukształtowani zostali już w kulturze modernizmu. Należeli do nich prozaicy tacy jak: Żeromski, Nałkowska, Przybyszewski, Berent czy Strug oraz poeci: Staff, Kasprowicz i Leśmian. W rozwoju literatury szczególną rolę spełniali ludzie młodzi. Po odzyskaniu niepodległości, zaczęło powstawać coraz więcej nowych programów pokazujących jak literatura powinna korzystać z wolności.
Do jednej z takich grup poetyckich należała Awangarda Krakowska. Ich program to tzw. 3 M, który głosił, że tematami wykorzystywanymi w sztuce powinny być miasta, masy oraz maszyny, gdyż sztuka powinna podążać za rozwojem cywilizacji. Dążeniem artystów było maksymalne skondensowanie treści, a najważniejszym ze środków językowych była metafora. Hasłem przez nich propagowanym było „najmniej słów”. Reprezentantami awangardy krakowskiej był: Jan Brzękowski, Julian Przyboś, Jalu Kurek oraz Tadeusz Peiper.
Druga Awangarda to kolejna grupa poetycka dwudziestolecia, początkowo znajdowała się w Lublinie w późniejszym czasie w Warszawie. Posługiwała się zapożyczoną stylistyką skrótu, dopuszczając także do pisania o tradycyjnych motywach, t.j. np. pejzaże, ale były one opisywane jako marzenia senne. Grupa ta krytykowała Skamandra. Reprezentantami drugiej awangardy byli: Józef Czechowicz i Stanisław Piętak.
Futuryści – cechuje ich wiara w przyszłość przy jednoczesnym uwolnieniu od przeszłości głównie mitów narodowych. Charakterystyczną cechą były eksperymenty formalne t.j. zapis wersów w sposób równoległy, odrzucenie ortografii, logiki oraz składni. Reprezentantami krakowskimi byli członkowie grupy Katarynka: Stanisław Młodożeniec, Tytus Czyżewski oraz Bruno Jasieński, natomiast reprezentantami warszawskimi: Aleksander Wat i Anatol Stern.
Kwadryga była grupą poetycką skupioną wokół „Kwadrygi” (lata 1927-31). Grupa ta postulowała prostotę formalną zawartą w poezji. Tematami sztuki powinna być zarówno krytyka rzeczywistości jaki i niesprawiedliwości społecznej.
Reprezentantami kwadrygi byli: Stanisław Ryszard Dobrowolski, Władysław Sebyła, Stanisław Ciesielczuk, Włodzimierz Słobodnik, Lucjan Szenwald, Stefan Flukowski oraz Konstanty Ildefons Gałczyński.
Grupa Skamander nie miała swojego programu, zastępowała go siła twórcza, młodość oraz przyjaźń. Odrzucała tematy narodowe. W twórczości dominujące są motywy wiosny, miłość wraz z radością z życia.
Reprezentanci tej grupy to: Antoni Słonimski, Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Julian Tuwim czy Kazimierz Wierzyński.
Żagary to nazwa oznaczająca regionalnie ognisko lub chrust, ale został zaczerpnięty od tytułu pisma. Była to grupa wileńska, która posługiwała się w poezji symboliczno-wizyjnym przedstawieniem świata, wynikającym z przekonania o panującym kryzysie, który doprowadzi do szybkiego końca ówczesnego świata. Reprezentantami byli: Czesław Miłosz, Teodor Bujnicki, Jerzy Putrament i Jerzy Zagórski.