|
Gospodarka Odpadami Grupa 6 8.00 |
Data spotkania: 10.10.2014 |
Data oddania sprawozdania: 18.12.2014 |
Liczba punktów:
|
||
|
|
Sprawozdanie nr.1 Dnia 10 października 2014 roku odbyto ćwiczenia terenowe w ramach przedmiotu Gospodarki Odpadami w Krakowie, w rejonie Woli Duchackiej, Borku Fałęckiego i Łagiewnik. Zrealizowano je na obszarze osadników sodowych, znajdujące się przy dzisiejszym Centrum Handlowym „Zakopianka”, gdzie dawniej znajdował się Krakowski Zakład Sodowy „Solvay”. Obszar osadników stanowi bardzo ważny i charakterystyczny element IX Dzielnicy Krakowa. Otoczone są od wschodu ulicą Herberta, od południa ulicą Jugowicką, od zachodu ulicą Zakopiańską, a od północy ulica do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia oraz ulica świętej Faustyny. Wzdłuż ich zachodniej granicy biegnie linia kolejowa Kraków – Zakopane. Osadniki przecięte są na linii północ-południe rzeką Wilgą. Przez ich teren przechodzi także ścieżka łącząca pobliskie osiedla (Wola Duchacka, Kurdwanów Nowy) z Centrum Handlowym „Zakopianka”. Teren osadników jest nazywany także „Białe Morze”. Historia Krakowskich Zakładów Solvay rozpoczyna się w latach 80. XVIII wieku, kiedy odkryto iły łupkowe i gips na terenie Łagiewnik. Przyczyniło się to do rozwoju przemysłowego na tym terenie. Na początku XX w. powstała firma B&W Liban - Fabryka Produktów Chemicznych. W 1906 r. uruchomiono produkcję oraz wyprodukowano tu pierwszą tonę sody kalcynowanej i kaustycznej. Wkrótce fabryka weszła w skład koncernu Solvay'a. W okresie od 1918 do 1939 r. nastąpiła szybka rozbudowa zakładu oraz wzrost produkcji sody. Efektem zwiększonej produkcji była konieczność znalezienia miejsca umożliwiającego składowanie odpadów posodowych. Wybrano tereny znajdujące się nad rzeką Wilgą w bezpośrednim sąsiedztwie fabryki. Budowę osadników odpadów poprodukcyjnych, mających na celu zabezpieczenie utrzymania ciągłości produkcji rozpoczęto w 1930 r. Osadniki tzw. "Białe Morza" były wykorzystywane jako składowisko odpadów poprodukcyjnych powstających w produkcji sody metodą Solvay'a. Głównym odpadem w procesie produkcji sody były płynne szlamy podestylacyjne. Tok budowy osadników obejmował usypanie żwirowo-żużlowych obwałowań, do których wlewano odpady w postaci 15-20% zawiesiny. Po opadnięciu cząstek stałych na dno, zbiornik odwadniano przy użyciu systemu rurociągów. Po wyschnięciu osadu nasypywano kolejną warstwę obwałowania i powtarzano proces. W ten sposób osadniki osiągały wysokości do 20 m n.p.t. Pierwsze osadniki powstały na początku lat 30. Do drugiej połowy lat 70. powstało 15 osadników, w tym 6 dwupoziomowych. Krakowskie Zakłady Sodowe intensywnie rozwijają się do 1977 r. W tym samym roku zapada decyzja o likwidacji zakładu wyznaczając jako datę likwidacji koniec 1990 r. W wyniku przeprowadzonych w tym czasie analiz, uznano, że rewitalizacja osadników posodowych musi być przeprowadzona w późniejszym czasie z uwagi na przyjętą technologię rekultywacji. Rekultywację techniczną "Białych Mórz" rozpoczęto w 1989 r., a ukończono w 1995 r. W tym czasie rozplantowano i zabezpieczono skarpy osadników wraz z nawiezieniem ziemi i obsianiem trawą. Przyjmując średnią warstwę nawiezionego gruntu ok. 30 cm do rekultywacji osadników użyto ok. 240 000 m sześciennych ziemi. W wyniku tych prac uzyskano ok. 80 ha terenów możliwych do zagospodarowania m.in. na cele rekreacyjne. Po 17 latach od zamknięcia fabryki oraz w wyniku 10–letniej rekultywacji terenu powstały 32 ha terenów zielonych, częściowo zalesionych. Osadniki przypominają teraz strome pagórki. Teren jest bardzo popularnym miejscem spacerów, stanowi specyficzną oazę zieleni wśród otaczających go osiedli. Znajdują się tu dwie charakterystyczne konstrukcje. Pierwszym jest most stalowy nad Wilga, który prowadzi do Centrum Handlowego "Zakopianka", ma wysokość 14 m i 4 przęsła. Druga to przyczółek rozebranego (w czasie likwidacji KZS "Solvay") mostu, znajduje się przy tylnej drodze wjazdowej na teren CH "Zakopianka". W ramach ćwiczeń terenowych z Gospodarki Odpadami na parceli 20/21 pobrano próbki odpadu z gruntu po rekultywacji. Pierwszą próbkę pobraliśmy na głębokości ok. 25cm. Do pobrania posłużyła saperka oraz wiertło ogrodowe. Przed ulokowaniem osadu w workach foliowych opisaliśmy kartki znamienne, a miedzy innymi datę, głębokość oraz konsystencję. Następnie próbkę dwukrotnie zawinęliśmy folią, odseparowaliśmy od czynników pogodowych wsadzając próbki do plecaków. Z kolei powtarzaliśmy tą czynność do głębokości ok. 110 cm, co ok. 20 cm. Po uprzątnięciu miejsca odwiertu wróciliśmy pod Sanktuarium, skąd wróciliśmy na uczelnie. |
|
|||