Terry Brooks

Talizmany Shannary

(The Talismans of Shannara)

Przełożyła Grażyna Motak

Wszystkim moim przyjaciołom

z Del Rey Books

za cudownie spędzony razem czas

I

Nad czterema krainami zapadał zmierzch. Światło szarzało powoli, a cienie wydłużały się stopniowo. Żar późnego lata przygasał, w miarę jak ognistoczerwona kula słońca chowała się za horyzontem, a gorące, stęchłe powietrze ochłodziło się nieco. Wraz z końcem dnia nadeszła cisza, która ukoiła ziemię. Trawy i liście drżały w oczekiwaniu nadchodzącej nocy.

U ujścia Mermidonu, w miejscu gdzie rzeka wlewała się do Tęczowego Jeziora, wyrastała czarna sylwetka Strażnicy Południowej, nieprzenikniona i niema. Wody jeziora i rzeki pieścił wiatr, nie tykając jednak obelisku, jak gdyby jak najszybciej pragnął znaleźć się w jakimś bardziej przyjaznym miejscu. Powietrze wokół ciemnej wieży drżało, fale gorąca emanowały z kamienia, tworząc widmowe obrazy, które pierzchały i odpływały. Samotny myśliwy na skraju wody zerknął trwożnie w górę, kiedy mijał budowlę, i szybko poszedł dalej.

W jej wnętrzu uwijały się cieniowce pogrążone w upiornym milczeniu, skupione na swych zadaniach, zakapturzone, jakby pozbawione twarzy.

Rimmer Dall stał przy oknie, spoglądając na okrywającą się zmierzchem krainę i obserwując, jak bledną barwy ziemi, w miarę jak ze wschodu skrada się noc, aby nią zawładnąć.

Noc, nasza matka, nasza pociecha.

Stał z dłońmi splecionymi za plecami – sztywna sylwetka w ciemnych szatach, z kapturem zsuniętym z kościstej, rudobrodej twarzy. Wyglądał na surowego i pozbawionego wszelkich uczuć. Byłby zadowolony, gdyby go to obchodziło, ale już od dawna wygląd nie miał znaczenia dla pierwszego szperacza – od dawna nawet się nad tym nie zastanawiał. Jego powierzchowność się nie liczyła: mógł przybrać wygląd, jaki tylko zechciał. Liczyło się to, co płonęło w jego wnętrzu. To właśnie dawało mu życie.

Oczy Rimmera rozbłysły, kiedy wyobraził sobie, co nadejdzie pewnego dnia.

Spełnienie obietnicy.

Poruszył się nieznacznie, sam na sam z własnymi myślami w milczącej wieży. Pozostali nie istnieli dla niego, byli tylko widmami bez ciał. Poniżej, głęboko we wnętrznościach wieży, słyszał odgłos pracującej magii, cichy pomruk jej oddechu, bicie serca. Bezwiedne nasłuchiwanie stało się nawykiem przynoszącym ulgę skołatanemu umysłowi. Moc należała do nich – wydobyli ją z ziemi, oblekli w kształt i formę, nadali cel. Był to dar cieniowców i do nich tylko należał.

Pomimo druidów i całej reszty.

Usiłował zdobyć się na nikły uśmiech, ale usta nie posłuchały go i uśmiech zniknął w wąskiej linii zaciśniętych warg. Nagie palce lewej dłoni ściskały okrytą rękawicą prawicę. Moc za moc, siła za siłę. Na piersi Rimmera lśnił srebrny znak wilczej głowy.

Bum, bum, dudniła pracująca na dole magia.

Rimmer Dall odwrócił się do półmroku komnaty; nie tak dawno więził w niej Colla Ohmsforda. Teraz chłopak z Vale zniknął – uciekł, jak sam sądził; jednak naprawdę został wypuszczony i uwięziony w inny sposób. Ruszył na poszukiwanie swego brata, Para.

Tego, który władał prawdziwą magią.

Tego, którego dostanie Rimmer Dall.

Pierwszy szperacz odszedł od okna i usiadł przy drewnianym stole, a liche krzesło zatrzeszczało pod ciężarem zwalistej postaci. Dłonie złożył na blacie przed sobą i pochylił surową twarz.

Wszyscy Ohmsfordowie powrócili do czterech krain, wszyscy potomkowie Shannary, każde ze swojej wyprawy. Walker Boh wrócił z Eldwist pomimo przeszkód ze strony Pe Ella. Czarny Kamień Elfów został odzyskany, a jego magia zgłębiona Paranor został przywrócony do świata ludzi, a sam Walker Boh stał się pierwszym z nowych druidów. Z Morrowindl powróciła Wren Elessedil, przynosząc ze sobą Arborlon i elfy. Na nowo odkryła magię Kamieni Elfów, poznając tym samym swoją tożsamość i dziedzictwo. Wypełniono dwa z trzech zadań Allanona. Wykonano dwa z trzech kroków.

Ostatni miał rzecz jasna należeć do Para: odnalezienie Miecza Shannary, który ujawni całą prawdę.

Zabawy starców i duchów, rozmyślał Rimmer Dall. Zadania i wyprawy, poszukiwanie prawdy. No cóż. Znał prawdę lepiej od nich, a prawda była taka, że w ostatecznym rozrachunku nic się nie liczy, ponieważ magia jest wszystkim, a należy ona do cieniowców.

Złościło go, że pomimo tylu wysiłków, aby temu zapobiec, zarówno Paranor, jak i elfy powrócili do świata ludzi. Ci, których wysłał, aby przeszkodzili potomkom Shannary, ponieśli porażkę. Przypłacili to życiem, ale ich śmierć nie mogła złagodzić irytacji Rimmera. Być może powinien być wściekły – albo przynajmniej odrobinę zaniepokojony. Ale Rimmer Dall pewny był swojej mocy, panowania nad wydarzeniami i czasem, przekonany, że przyszłość nadal zależy od jego woli. Co prawda Teel i Pe Eli rozczarowali go, ale znajdą się inni.

Bum, bum, szeptała magia.

A więc...

Wargi Rimmera Dalia zacisnęły się. Potrzebował jedynie trochę czasu. Trochę czasu, aby pozwolić wypadkom, które już przygotował, ruszyć swoim torem, a wtedy będzie już za późno, bo druidzi i ich plany przestaną istnieć. Utrzymać Mrocznego Stryja i dziewczynę z dala od siebie nawzajem. Nie pozwolić im połączyć tego, co wiedzą. Nie pozwolić, aby zebrali siły.

Nie pozwolić, aby odnaleźli chłopaka z Vale.

Potrzebne było coś, co odwróci ich uwagę, co da im zajęcie. Albo jeszcze lepiej coś, co skończy z nimi. Armie, rzecz jasna, aby zmiażdżyć elfy i wolno urodzonych, żołnierze federacji i szperacze cieniowców oraz wszystko, co zdoła zebrać, aby ci głupcy raz na zawsze zniknęli z jego życia. A dla potomków Shannary z całą ich magią i zaklęciami druidów coś jeszcze, coś specjalnego.

Snuł te rozważania przez długie chwile, aż szary półmrok wokół niego zmienił się w noc. Na wschodzie wstał księżyc, przecinając swym sierpem czerń, a gwiazdy rozbłysły niczym srebrne główki szpilek. Ich blask przenikał ciemność komnaty, w której siedział pierwszy szperacz i przemieniał jego twarz w nagą czaszkę.

Tak, skinął wreszcie głową.

Mroczny Stryj opętany był myślą o dziedzictwie pozostawionym mu przez druidów. Trzeba wysłać kogoś, kto wykorzysta jego słabość, coś, co go zaniepokoi i zburzy jego pewność. Wyśle mu Czterech Jeźdźców.

I jeszcze dziewczyna. Wren Elessedil utraciła swego obrońcę i doradcę. Trzeba dać jej kogoś, kto wypełni tę pustkę. Jednego z wybranych Rimmera, kto ją pocieszy i ukoi jej ból, rozwieje obawy, a potem zdradzi i obedrze ze wszystkiego.

Pozostali nie byli poważnym zagrożeniem – nawet ten przywódca wolno urodzonych i góral. Bez spadkobierców Ohmsfordów nic nie zrobią. Jeśli Mroczny Stryj zostanie uwięziony w twierdzy Rimmera i skończy się krótkie panowanie królowej elfów, starannie snute plany ducha druida upadną. Allanon pogrąży się w wodach Hadeshornu wraz z resztą duchów ze swego rodu, odesłany w przeszłość, tam, gdzie jego miejsce.

Tak, pozostali byli bez znaczenia.

Ale i tak się z nimi rozprawi.

A jeśli nawet wszystkie wysiłki zawiodą, jeśli nie będzie mógł zrobić nic poza ściganiem ich, nękaniem, jak pies goniący swoją zdobycz, to wystarczy, skoro na końcu dusza Para Ohmsforda i tak wpadnie w jego ręce. Tylko tego potrzebował, aby położyć kres wszystkim nadziejom swoich wrogów. Tylko tego. Do przepaści było blisko, a chłopak już ku niej zmierzał. Jego brat stanie się kozłem ofiarnym, który doń zaprowadzi, przyciągnie niczym wilka na polowaniu. Coll Ohmsford już był we władzy zaklęcia Lustrzanego Całunu i stał się niewolnikiem magii, z której utkano opończę. Wykradł ją, aby się zamaskować, nie wiedząc, że tego właśnie oczekiwał Rimmer Dall, nie podejrzewając nawet, że opończa była śmiertelną pułapką, która obróci go ku mrocznym celom pierwszego szperacza. Coll Ohmsford będzie ścigał swego brata i zmusi go do walki. Uczyni tak, ponieważ Całun nie pozostawiał mu wyboru, zasiewając w nim ziarno szaleństwa, które mogła ukoić jedynie śmierć brata. Par będzie musiał walczyć. A ponieważ zabrakło mu magii Miecza Shannary, a zwykła broń nie powstrzyma cieniowca, w którego zmienił się jego brat, i ponieważ będzie się bał kolejnego podstępu, użyje magii pieśni.

Być może zabije własnego brata, ale tym razem zabije go naprawdę, a wtedy odkryje – kiedy już będzie za późno, aby cofnąć czas – co uczynił.

A może nie. Może pozwoli bratu uciec – i jego los się dopełni.

Rimmer Dall wzruszył ramionami. Tak czy inaczej, rezultat będzie ten sam. Tak czy inaczej, koniec z chłopakiem z Vale. Użycie magii i pasmo wstrząsów, które będą tego wynikiem, z pewnością nim zachwieją. A to uwolni magię spod jego kontroli i stanie się on narzędziem Rimmera Dalia. Rimmer Dall był tego pewny, ponieważ w przeciwieństwie do potomków Shannary i ich mentora, rozumiał magię elfów, swoją własną magię z mocy urodzenia i prawa. Rozumiał, czym jest i jak działa. Wiedział to, czego nie wiedział Par – co działo się z pieśnią, dlaczego tak właśnie się zachowywała oraz jak zerwała się z uwięzi i stała dzikim, samowolnym stworzeniem.

Par był blisko. Bardzo blisko.

Kiedy walczysz z bestią, sam stajesz się bestią.

Był niemal jednym z nich.

Już niedługo.

Istniała rzecz jasna możliwość, że chłopak odkryje wcześniej prawdę o Mieczu Shannary. Czy broń, którą nosił, którą tak łatwo oddał Rimmer Dall, była poszukiwanym przezeń talizmanem, czy falsyfikatem? Par Ohmsford ciągle jeszcze nie wiedział. Dobrze skalkulowane ryzyko zapewniało, że tego nie odkryje. A nawet jeśli, cóż mu to da? Miecze są zawsze obosieczne. Prawda może wyrządzić Parowi więcej szkody niż pożytku...

Rimmer Dall wstał i podszedł znowu do okna, cień na tle nocnej czerni, otulony przed światłem. Druidzi tego nie rozumieli, nigdy tego nie rozumieli. Allanon był anachronizmem, zanim jeszcze stał się tym, co przeznaczył mu Bremen. Druidzi – używali magii jak głupcy igrający z ogniem: zdumieni jej możliwościami, ale bojący się ryzyka, jakie ze sobą niosła. Nic dziwnego, że tak często parzyły ich jej płomienie. Ale to ich nie powstrzymywało przed odrzuceniem tajemniczego daru. Zbyt szybko osądzali innych pragnących zawładnąć jej mocą – przeważnie cieniowców – uznając ich za wrogów i niszcząc.

Jak zniszczyli samych siebie.

Jednak w wizji życia cieniowców istniała symetria i znaczenie, a magia nie była dla nich zabawką, lecz sednem ich istnienia, skwapliwie przyjętym, chronionym i czczonym. Bez półprawd i środków ostrożności, aby upewnić się, że nikt nie będzie z niej korzystał. Bez przestróg i upomnień. Bez udawania. Cieniowce były po prostu tym, czym uczyniła je magia, a tak przyjęta magia mogła uczynić z nich wszystko.

Wierzchołki drzew i urwiska Runne stanowiły ciemne garby na płaskiej, oblanej srebrem tafli Tęczowego Jeziora. Rimmer Dall spoglądał na świat i widział to, czego druidzi nigdy nie potrafili dostrzec.

Świat należał do tych, którzy mieli dość siły, aby go wziąć, utrzymać i nadać mu kształt. Po to istniał.

Oczy pierwszego szperacza zapłonęły krwawo.

Było ironią, że Ohmsfordowie służyli druidom od tak dawna, wypełniali powierzone im zadania, wyruszali na ich wyprawy, podążając za ich wizją prawdy, która nigdy nie istniała. Ich dzieje przeszły do legendy. Shea i Flick, Wil, Brin i Jair, a teraz Par. A wszystko na nic. Ale teraz koniec. Par będzie służył cieniowcom i w ten sposób przetnie raz na zawsze więzy łączące Ohmsfordów i druidów.

– Par. Par. Par.

Rimmer Dall szeptał w noc jego imię. Było litanią napełniającą umysł Dalia obrazami mocy, której nic się nie przeciwstawi.

Przez długi czas stał przy oknie i pozwalał sobie marzyć o przyszłości.

Potem nagle odwrócił się i ruszył w dół, do wnętrza wieży, na posiłek.

II

Piwnica pod młynem gęsta była od cieni, a nikłe promienie światła sączące się przez szczeliny w deskach podłogi znikały natychmiast w półmroku. Ścigany od bezpiecznego schronienia przez puste katakumby i w końcu zagnany do zamkniętych drzwi, przez które zamierzał uciec, Par Ohmsford skulił się jak osaczone zwierzę, ściskając przed sobą Miecz Shannary, kiedy goniący go intruz zatrzymał się nagle i uniósł dłonie, aby ściągnąć zasłaniający mu twarz kaptur.

– Chłopcze – wyszeptał znajomy głos. – To ja.

Kaptur opończy opadł na ramiona przybysza i odsłonił ciemną głowę. Ale mrok był wciąż zbyt gęsty...

Postać podeszła ostrożnie naprzód, dłoń z nożem opadła.

– Par?

Blady strumień szarego światła obmył nagle twarz intruza i Par gwałtownie wciągnął powietrze.

– Padishar! – wykrzyknął z ulgą. – To naprawdę ty?

Długi nóż zniknął pod opończą. Przybysz roześmiał się cicho, nieoczekiwanie.

– We własnej osobie. Do licha, myślałem, że nigdy cię nie znajdę! Całymi dniami przeszukiwałem Tyrsis wzdłuż i wszerz, każdą kryjówkę, każdą dziurę i za każdym razem czekali tam tylko szperacze albo federacja!

Podszedł do podstawy schodów, uśmiechając się szeroko i wyciągając ramiona.

– Chodź no tu, chłopcze. Niech cię zobaczę.

Par opuścił Miecz Shannary i zszedł po stopniach wdzięczny losowi.

– Myślałem, że jesteś... Bałem się...

A potem Padishar wziął go w ramiona, obejmując, poklepując po plecach i unosząc, jakby był workiem szmat.

– Par Ohmsford! – witał się, stawiając w końcu chłopaka na ziemi i chwytając za ramiona, kiedy odsunął go na wyciągnięcie ręki i patrzył uważnie. Znajomy uśmiech był radosny i beztroski. Znowu się roześmiał. – Wyglądasz okropnie!

Par skrzywił się.

– Ty też nie jesteś specjalnie zadbany.

Na twarzy i szyi olbrzyma widniały blizny po ranach zadanych w boju. Nie było ich, kiedy się rozdzielali. Par pokręcił głową przygnębiony.

– Wiedziałem, że uciekniesz z Dołu, ale dobrze mieć tę pewność.

– Ha, powiem ci tylko, że wiele się wydarzyło od tamtego czasu, chłopcze! – Proste włosy Padishara były zmierzwione, a sińce pod oczami świadczyły o braku snu. Rozejrzał się. – Jesteś sam? Nie spodziewałem się tego. Gdzie twój brat? Gdzie Damson?

Uśmiech Para zgasł.

– Coll – zaczął i nie był w stanie dokończyć. – Padishar, nie mogę... – Zacisnął dłoń na Mieczu Shannary, jakby mógł się stać liną ratunkową, której teraz tak bardzo potrzebował. – Damson wyszła dziś rano. Nie wróciła.

Oczy Padishara zwęziły się.

– Wyszła? Dokąd, chłopcze?

– Poszukać drogi ucieczki z miasta. Albo innej kryjówki, gdyby jej nie znalazła. Federacja znajdowała nas wszędzie. Sam wiesz najlepiej. Widziałeś ich. Jak długo nas szukałeś, Padishar? Jak udało ci się znaleźć to miejsce?

Duże dłonie opadły.

– Przeważnie miałem szczęście. Próbowałem wszędzie, gdzie mogliście być, w nowych miejscach, które Damson przygotowała dla nas w zeszłym roku. Jest też jedno stare, przygotowane pięć lat temu i nie używane od trzech. Przypomniało mi się, kiedy już wszystko sprawdziłem. – Drgnął gwałtownie. – Chłopcze! – wykrzyknął z błyskiem w oku, widząc Miecz w dłoniach Para. – Czy to on? Miecz Shannary? A więc go odnalazłeś? Jak wyniosłeś go z Dołu? Gdzie...?

Ale nagle na drewnianych stopniach za nimi rozległo się szuranie butów, brzęk broni i rosnąca wrzawa głosów. Padishar odwrócił się. Odgłosy nie pozostawiały żadnych wątpliwości. Uzbrojeni ludzie schodzili tylnymi schodami do komnaty, którą właśnie opuścił Par, i przeszli przez te same drzwi co Padishar. Nie zwalniając, wpadli do tuneli za nimi, prowadzeni światłem pochodni, która dymiła i mrugała jasno w ciemnościach.

Padishar odwrócił się ponownie, chwycił ramię Para i pociągnął go w stronę drzwi.

– Federacja. Musieli iść za mną. Albo obserwowali młyn. Par potknął się, próbując się uwolnić.

– Padishar, drzwi...

– Cierpliwości, chłopcze – przerwał mu tamten, wlokąc chłopaka na szczyt schodów. – Będziemy na zewnątrz, zanim nas dopadną.

Uderzył w drzwi i zatoczył się do tyłu, a na jego surowej twarzy odbiło się niedowierzanie.

– Próbowałem cię ostrzec – syknął Par, uwolnił się i zerknął w tył na pościg. Groźnie uniósł Miecz Shannary. – Jest inna droga?

Padishar w odpowiedzi zaczął walić w drzwi, używając całych sił i ciężaru, aby je rozbić. Drzwi jednak nie puszczały, mimo iż niektóre deski trzeszczały i pękały od uderzeń.

– Do licha! – splunął dowódca banitów.

Żołnierze federacji wysypali się z korytarza do komnaty. Prowadził ich czarno odziany szperacz. Ujrzeli Para i Padishara zamarłych bez ruchu przy schodach i ruszyli na nich. Padishar odwrócił się z szerokim mieczem w jednej i nożem w drugiej dłoni, aby przyjąć atak. Pierwsi, którzy podeszli, padli natychmiast. Reszta zwolniła i przyczaiła się ostrożnie, próbując zajść go z boku. Par osłonił kompana i odparł atak. Powoli szli tyłem po schodach, a napastnicy postępowali za nimi.

Walka była przegrana. Żołnierzy było co najmniej dwudziestu. Jeden szybki atak i po wszystkim.

Par uderzył gwałtownie głową w drzwi. Naparł na nie po raz ostatni. Nadal były zablokowane. Poczuł napływająca falę rozpaczy. Byli w pułapce.

Wiedział, że będzie musiał użyć pieśni.

Padishar rzucił się na napastników i cofnął ich o kilka stopni.

Par przywołał magię i poczuł, jak muzyka rośnie mu na wargach dziwnie mroczna i gorzka. Od czasu ucieczki z Dołu nie była to już ta sama pieśń. Nic nie było takie samo. Żołnierze federacji przegrupowali się do kontrataku, który pchnął Padishara z powrotem na szczyt schodów. Surowa twarz banity lśniła od potu.

I wtedy coś gwałtownie poruszyło się nad ich głowami i zablokowane drzwi otworzyły się. Par krzyknął na Padishara. Obaj rzucili się po schodach, nie zważając na nic, i wskoczyli przez otwór do wnętrza młyna.

Była tam Damson Rliee, a jej rude włosy powiewały wokół zakapturzonej sylwetki, kiedy biegła w stronę wyrwy w deskach na ścianie młyna, wołając, aby biegli za nią. Na jej drodze pojawiły się nagle ciemne postacie, wrzeszcząc na pozostałych. Damson odwróciła się do nich kocim ruchem. Z jej pustych dłoni trysnął ogień i deszcz iskier uderzył w twarze napastników. Przeszła przez nich, wirując, błyskając magią na prawo i lewo i oczyszczając ścieżkę. Par i Padishar rzucili się za nią, wyjąc jak szaleńcy. Żołnierze na próżno usiłowali przeformować szyki. Żaden nie dosięgną! Para. Padishar walczył jak opętany i zabijał ich tam, gdzie stali.

Potem znaleźli się na ulicach miasta, wdychając parne nocne powietrze. Pot spływał im po twarzach, a oddech świszczał w piersiach. Ciemność opadła warstwą kurzu i pyłu, która wisiała w wąskich przejściach pomiędzy budynkami. Ludzie biegli i krzyczeli, kiedy żołnierze federacji pojawili się ze wszystkich stron, wrzeszcząc i klnąc, i odpychając każdego, kto stanął im na drodze.

Damson biegła bez słowa aleją, prowadząc Padishara i Para w ciemne tunele cuchnące od śmieci i odchodów. Pościg ruszył natychmiast, ale niezdarnie. Damson powiodła ich przez skrzyżowanie do bocznych drzwi tawerny. Przepchnęli się przez słabo oświetloną sień, minęli mężczyzn pochylonych nad stołami i kuflami piwa, przeszli obok szynkwasu i wyszli frontowym wejściem.

Po drugiej stronie ciągnął się zapadły, przegniły ganek z nisko wiszącym dachem. Na ulicy nie było nikogo.

– Co cię zatrzymało, Damson? – syknął Par, kiedy biegli. – Drzwi...

– To moja wina – prychnęła gniewnie. – Zablokowałam je, żeby je ukryć. Pomyślałam, że tak będziesz bardziej bezpieczny. Myliłam się. Ale to nie ja sprowadziłam żołnierzy. Musieli sami znaleźć nasze miejsce. Albo szli za Padisharem. – Olbrzym chciał coś powiedzieć, ale przerwała mu krótko: – Szybko. Idą.

Ciemne sylwetki żołnierzy federacji wysypały się na ulicę z cieni przed i za nimi. Damson odwróciła się, skręciła gwałtownie ku dalekim rzędom budynków i poprowadziła ich przejściem tak wąskim, że ledwo się przecisnęli. Ścigały ich okrzyki wściekłości.

– Musimy wrócić na aleję Tyrsijską! – wydyszała bez tchu. Wbiegli pędem na rynek, klucząc pomiędzy resztkami jedzenia i potykając się o kosze. Drogę zagrodziły im okratowane drzwi. Damson mocowała się ze sztabą, aż w końcu Padishar odrzucił ją potężnym kopniakiem.

Wypadli za wrota, gdzie natknęli się na żołnierzy z obnażonymi mieczami. Padishar skoczył na nich i dwóch upadło bez ruchu. Reszta rozproszyła się.

Nagłe poruszenie po lewej stronie Para zmusiło go do odwrócenia się. Z ciemności wyrósł szperacz. Na ciemnej opończy lśniła wilcza głowa. Par ułożył magię pieśni w postać potwornego węża i szperacz zatoczył się w tył z krzykiem.

Pobiegli w dół ulicy, przecięli jedno, a potem drugie skrzyżowanie, siły para były na wyczerpaniu, oddech miał tak urywany, że niemal się dusił, a gardło suche od kurzu i pyłu. Ciągle był osłabiony po walce w Dole i nie odzyskał w pełni sił po użyciu magii. Ochronnym gestem przyciskał do piersi Miecz Shannary, którego ciężar rósł z każdym krokiem.

Okrążyli róg i przystanęli przy drzwiach stajni, nasłuchując rosnącej dokoła nich wrzawy.

– Nie mogli iść za mną! – oświadczył nagle Padishar. Z pękniętej wargi ciekła mu krew.

Damson pokręciła głową.

– Nie pojmuję tego, Padishar. Znali wszystkie kryjówki, czekali na nas w każdej. Nawet w tej.

Oczy dowódcy banitów zalśniły nagle zrozumieniem.

– Powinienem się domyślić wcześniej. To tamten cieniowiec, ten, co zabił Hirehone’a, ten, który udawał karła! – Par poderwał głowę. – Dowiedział się jakoś o naszych kryjówkach i wydał je, tak jak Występ!

– Zaraz! Jakiego karła? – dopytywał się zmieszany Par.

Ale Damson już ruszyła, ciągnąc ich za sobą, wiodąc chodnikiem i przez plac, na którym zbiegało się sześć uliczek. Przedzierali się zmęczeni przez żar i mrok, zbliżając się do alei Tyrsijskiej, głównej ulicy miasta. W głowie Para kłębiły się pytania, kiedy tak wlókł się rozpaczliwie naprzód. Zdradził ich karzeł? Steff czy Teel – a może ktoś inny? Próbował pokonać suchość w gardle. Co wydarzyło się w Występie? I gdzie, zastanowił się nagle, jest Morgan Leah?

Na ich drodze pojawił się nagle rząd żołnierzy. Damson szybko pchnęła Para i Padishara w cień budynku. Przyciągnęła do siebie ich głowy, kiedy skulili się pod ścianą.

– Znalazłam Kreta – wyszeptała pospiesznie, rozglądając się na boki, kiedy buchnęły nowe okrzyki. – Czeka na alei Tyrsijskiej, żeby wyprowadzić nas tunelami z miasta.

– Uciekł! – szepnął Par.

– Mówiłam ci, że jest zaradny – wykrztusiła Damson i uśmiechnęła się. – Ale jeśli ma nam się przydać, musimy do niego najpierw dotrzeć – przez aleję Tyrsijską i dalej od tych żołnierzy. Jeśli się rozdzielimy, nie zatrzymujcie się. Biegnijcie dalej.

Potem ruszyła, zanim ktokolwiek zdążył zaprotestować, wybiegając z kryjówki pomiędzy zamknięte stragany. Padishar zdobył się na krótki gniewny protest i pomknął za nią. Par również. Wynurzyli się z alei na ulicę i skręcili w stronę alei Tyrsijskiej. Przed nimi pojawiła się grupka żołnierzy przeszukująca noc. Padishar rzucił się na nich, wściekle wywijając mieczem, na którym zalśniło srebrne światło. Damson poprowadziła Para na lewo od walczących. Pojawiło się więcej żołnierzy i nagle byli już wszędzie, wyłaniając się z ciemności grupami, tłocząc się dokoła. Księżyc schował się za chmurą, a ulicznych lamp jeszcze nie zapalono. W ciemnościach trudno było odróżnić przyjaciela od wroga. Damson i Par przedzierali się przez bijatykę, omijając dłonie, które chciały ich pochwycić, i ciała, które zagradzały im drogę. Słyszeli bitewny okrzyk Padishara i gwałtowny brzęk ostrzy.

Noc przed nimi wybuchła nagle jasnopomarańczowym błyskiem, kiedy coś eksplodowało na środku alei.

– Kret! – syknęła Damson.

Ruszyli pędem w stronę światła. Kolumna ognia płonęła z sykiem w ciemnościach. Mijali ich ludzie biegnący we wszystkie strony. Par został potrącony i nagle oddzielono go od Damson. Zawrócił, żeby ją znaleźć, i wpadł w plątaninę rąk i nóg, zderzając się z uciekającym żołnierzem. Chłopak wstał z wysiłkiem, wołając rozpaczliwie jej imię. Pomarańczowe światło odbijało się w ostrzu Miecza Shannary, kiedy szedł, wołając to w jedną, to w drugą stronę.

Potem dogonił go Padishar, wyłaniając się nie wiadomo skąd, uniósł z ziemi, przerzucił sobie przez ramię i zaniósł w bezpieczne schronienie ciemnych budynków. Cięły ich miecze, ale Padishar był szybki, silny i tej nocy nikt mu nie sprostał. Dowódca wolno urodzonych rzucił się przez resztę żołnierzy federacji i wpadł na chodnik biegnący wzdłuż budynków na drugą stronę alei Tyrsijskiej. Biegł, przeskakując kosze i paki, odrzucając kopniakiem ławy i omijając kupy śmieci.

Przed nim stały ciche i puste warsztaty. Padishar dobiegł do nich z wysiłkiem i wpadł przez drzwi, jakby ich nie było, uderzeniem ramienia wyrywając futrynę z zawiasów.

W środku postawił Para na ziemi i odwrócił się gwałtownie.

Nie było śladu Damson.

– Damson! – wrzasnął.

Żołnierze federacji nadciągali ku warsztatom ze wszystkich stron. Na twarzy Padishara widniały czarne pasma kurzu i czerwone krwi.

– Krecie! – zawołał zrozpaczony.

Futrzasta twarz wychynęła z cienia na końcu warsztatu.

– Tutaj – zabrzmiał spokojny głos Kreta. – Pospieszcie się, proszę.

Par zawahał się, wciąż szukając Damson, ale Padishar chwycił go za tunikę i pociągnął za sobą.

– Nie ma czasu, chłopcze!

Jasne oczy Kreta lśniły, kiedy do niego podeszli, a ciekawska twarzyczka uniosła się wyczekująco.

– Śliczna Damson...? – zaczął, ale Padishar szybko potrząsnął głową.

Kret zamrugał, po czym odwrócił się bez słowa. Poprowadził ich przez drzwi wiodące do kilku magazynów, a potem schodami do piwnicy. Na ścianie, która wydawała się jednolita, znalazł panel, który zwolnił dotknięciem, i poprowadził ich, nie oglądając się za siebie.

Znaleźli się na podeście przylegającym do schodów wiodących do kanałów pod miastem. Kret był znowu w domu. Potoczył się w ciemne, chłodne podziemia, w których światła było ledwie na tyle, żeby Par i Padishar mogli iść za nim. U podstawy schodów Kret podał okopconą, poczerniałą pochodnię dowódcy banitów, który ukląkł bez słowa, aby ją zapalić.

– Powinniśmy po nią wrócić! – syknął wściekle Par do Padishara. Pokryta bliznami twarz uniosła się w mroku, jak wykuta w kamieniu.

Rzucił Parowi przerażające spojrzenie.

– Zamilcz, chłopcze, zanim zapomnę, kim jesteś.

Skrzesał iskrę i rozniecił mały płomyk na pokrytej smołą głowni. Cała trójka ruszyła korytarzami kanałów. Kret mknął naprzód przez zadymiony mrok, pewnym krokiem wybierając drogę, prowadząc głębiej pod miasto i z dala od jego murów. Okrzyki pogoni ucichły zupełnie i Par pomyślał, że nawet gdyby żołnierze federacji odnaleźli ukryte wejście, szybko zgubiliby drogę w tunelach. Nagle zdał sobie sprawę, że ciągle trzyma Miecz Shannary, i po krótkim namyśle wsunął go z powrotem do pochwy.

Mijały minuty i każdy krok oddalał zrozpaczonego Para od widoku Damson Rhee. Bardzo chciał jej pomóc, ale spojrzenie na Padishara przekonało go, że przynajmniej w tej chwili powinien trzymać język za zębami. Na pewno Padishar tak samo był o nią niespokojny.

Przecięli kamienny chodnik przerzucony nad leniwym strumykiem i weszli w tunel, którego strop był tak niski, że musieli posuwać się naprzód niemal na czworakach. Na końcu sufit znowu się podnosił i dotarli do drzwi u zbiegu tuneli. Kret dotknął czegoś, co zwolniło ciężką zasuwę i drzwi otworzyły się przed nimi.

Wewnątrz znaleźli kolekcję antyków i rupieci – tych samych, których utrata groziła Kretowi w czasie ucieczki przed federacją tydzień temu, albo też wiernych kopii. Wypchane zwierzątka siedziały równym rzędem na starej skórzanej kanapie i wytrzeszczały na nich oczy z guzików.

Kret podszedł do nich natychmiast, gruchając słodko.

– Dzielny Chalt, słodka Everlind, moja Westra i maleńka Lida. – Pozostałe imiona wymruczał tak cicho, że ich nie dosłyszeli. – Witajcie, dzieci. Jak się macie? – Ucałował jedno po drugim i usadził starannie z powrotem. – Nie, nie, czarne stwory nie znajdą was tutaj. Obiecuję.

Padishar podał pochodnię Parowi, podszedł do miednicy i zaczął obmywać chłodną wodą spoconą twarz. Kiedy skończył, oparł dłonie na stole i ciężko zwiesił głowę.

– Krecie, musimy się dowiedzieć, co się stało z Damson. Kret odwrócił się.

– Śliczna Damson?

– Była tuż przy mnie – próbował wyjaśnić Par – i nagle wbiegli między nas żołnierze...

– Wiem – przerwał Padishar, podnosząc wzrok. – To nie twoja wina. Niczyja. Może nawet uciekła, ale było ich tak wielu... – Gwałtownie wciągnął powietrze. – Krecie, musimy wiedzieć, czy ją złapali.

Kret zamrugał niespiesznie, a jego bystre oczka zalśniły.

– Te tunele idą pod więzieniem federacji. Niektóre wprost do murów. Mogę popatrzeć. I posłuchać.

Spojrzenie Padishara było nieruchome.

– Bramą do Dołu też, Krecie.

Przez długą chwilę było cicho. Par poczuł dojmujący chłód. Nie Damson. Nie tam.

– Chcę iść z nim – oświadczył cicho.

– Nie. – Padishar pokręcił głową z naciskiem. – Kret podróżuje szybciej i ciszej. – Wzrok miał pełen rozpaczy, kiedy spojrzał na Para. – Ja też chciałbym iść, chłopcze. Ona jest...

Zawahał się, a Par skinął głową.

– Mówiła mi.

Patrzyli na siebie w milczeniu.

Kret przeszedł pokój bezszelestnie, mrużąc oczy w świetle pochodni trzymanej przez Para.

– Poczekajcie tu, dopóki nie wrócę – przykazał. A potem wyszedł.

III

Długa i żmudna podróż przywiodła Para Ohmsforda od tamtego spotkania z cieniem Allanona przy Hadeshornie do obecnego czasu i miejsca i kiedy tak stał w podziemnym legowisku Kreta, patrząc na szczątki i rupiecie życia innych ludzi, nie mógł oprzeć się myśli, jak bardzo przypominało to jego własne życie.

Damson.

Zacisnął powieki, powstrzymując łzy. Nie potrafił sprostać tej stracie. Zaczynał jedynie pojmować, jak wiele dla niego znaczyła.

– Par. – Padishar łagodnie wymówił jego imię. – Chodź się umyć, chłopcze. Jesteś wyczerpany.

Par zgodził się z nim. Był wyczerpany fizycznie, emocjonalnie i duchowo. Był wykończony jak tylko to możliwe, siły go opuściły, a resztki nadziei porwały się w strzępy jak papier pod ostrzem noża.

Znalazł świece i zapalił je od pochodni, zanim ją zgasił. Potem podszedł do miednicy i zaczął się myć, powoli, jakby odprawiał jakiś rytuał, obmywając się z brudu i potu, jakby w ten sposób ścierał całe zło, które spotkało go w czasie poszukiwania Miecza Shannary.

Miecz wciąż miał przepasany przez plecy. Zatrzymał się w pół ruchu i zdjął go, opierając o starą toaletkę z pękniętym lustrem. Spojrzał nań jak na wroga. Miecz Shannary – czy naprawdę? Ciągle nie wiedział. Allanon powierzył mu zadanie odnalezienia Miecza i chociaż kiedyś wierzył, że tego dokonał, teraz brał pod uwagę możliwość porażki. Po śmierci Colla i walce o życie w podziemiach Tyrsis zapomniał o swoim zadaniu. Zastanawiał się, jak wiele zadań powierzonych przez Allanona zostało zapomnianych albo zlekceważonych. Zastanawiał się, czy Walker albo Wren zmienili zdanie.

Skończył mycie, wytarł się i odwrócił do Padishara, który siedział na trójnogim stole. Brakującą nogę zastąpiono wygiętą kratą. Dowódca wolno urodzonych jadł chleb z serem, które popijał piwem. Gestem wskazał Parowi miejsce i oczekujący go talerz z jedzeniem. Chłopak podszedł bez słowa, usiadł i zaczął jeść.

Był bardziej głodny, niż się spodziewał, i jedzenie zniknęło w ciągu paru minut. Wokół niego świece mrugały i płonęły w ciemności, jak świetliki na bezksiężycowym niebie. Ciszę przerywał odgłos kapiącej gdzieś w oddali wody.

– Jak długo znasz Kreta? – zapytał Padishara, odganiając poczucie pustki, które budziło w nim milczenie.

Padishar zacisnął usta. Twarz miał tak pociętą, że wyglądała jak źle ułożona układanka.

– Prawie od roku. Damson zabrała mnie pewnego dnia do parku po zapadnięciu zmroku na spotkanie z nim. Nie wiem, jak ona go poznała. – Zerknął na wypchane zwierzęta. – Dziwny gość, ale przepada za nią.

Par skinął głową bez słowa.

Padishar oparł się na krześle, aż zatrzeszczało.

– Opowiedz mi o Mieczu, chłopcze – zaproponował, obracając w palcach kubek piwa. – Jest prawdziwy?

Par uśmiechnął się mimo woli.

– Dobre pytanie, Padishar. Też chciałbym wiedzieć.

Potem opowiedział dowódcy wolno urodzonych, co przydarzyło mu się od czasu, kiedy walczyli razem, aby uciec z Dołu: jak Damson odnalazła braci Ohmsfordów w Parku Ludu, jak spotkali Kreta, jak zdecydowali się raz jeszcze zejść do Dołu, aby odzyskać Miecz, jak spotkali Rimmera Dalia w otchłani i jak oddano im bez walki to, co miało być pradawnym talizmanem, jak stracili Colla i w końcu, jak on i Damson uciekali i ukrywali się w Tyrsis od tamtej pory.

Nie powiedział tylko Padisharowi, że Rimmer Dall ostrzegał go, iż on sam, Par, tak samo jak pierwszy szperacz, jest cieniowcem. Bo jeśli była to prawda...

– Noszę go, Padishar – skończył, odrzucając tę perspektywę i wskazując zakurzone ostrze oparte o toaletkę. – Ponieważ myślę, że prędzej czy później dowiem się prawdy.

Padishar ponuro zmarszczył brwi.

– Jest w tym jakaś sztuczka. Rimmer Dall dla nikogo nie jest przyjacielem. Albo broń jest fałszywa, albo też jest pewien, że nie będziesz miał z niej pożytku.

Jeśli jestem cieniowcem... Par przełknął, pokonując lęk.

– Wiem. I jak do tej pory nie mam. Cały czas próbuję, wzywam jego magię, ale nic się nie dzieje. – Urwał. – Tylko raz, kiedy byłem w Dole, kiedy Coll... Podniosłem Miecz tam, gdzie go upuściłem, i jego dotyk oparzył mnie jak żywy ogień. Tylko przez chwilę. – Znowu o tym myślał, wspominając. – Magia pieśni wciąż żyła. Ciągle trzymałem płonący Miecz. A potem magia zniknęła i Miecz Shannary był znowu chłodny.

Olbrzym pokiwał głową.

– A więc to tak, chłopcze. Coś w magii pieśni zakłóciło użycie Miecza Shannary. To ma sens, co? To starcie dwóch magii. A skoro tak, Rimmer Dall mógł dać ci Miecz i mieć kłopot z głowy. Par pokręcił głową.

– Ale skąd mógł wiedzieć, że zadziała w ten sposób? – Pomyślał, że pierwszy szperacz wiedział raczej, iż Miecz jest bezużyteczny dla cieniowców. – A co z Allanonem? Czy on też wiedział? Po co wysłał mnie na poszukiwanie Miecza, jeśli nie mogę go użyć?

Padishar rzecz jasna nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań, siedzieli więc tylko, patrząc na siebie przez chwilę.

– Przykro mi z powodu twego brata – odezwał się w końcu olbrzym.

Par na chwilę odwrócił wzrok.

– To Damson powstrzymała mnie od... – wstrzymał oddech. – Pomogła mi znieść ból, kiedy myślałem, że jest zbyt wielki, abym go zniósł. – Uśmiechnął się blado, ze smutkiem. – Kocham ją, Padishar. Musimy ją odnaleźć.

Padishar pokiwał głową.

– Jeśli się zgubiła, chłopcze. Nie wiemy nic. W jego głosie brzmiała niepewność, a wzrok miał daleki i pełen troski.

– Utrata Colla to wszystko, co mogę znieść. – Par nie spuszczał zeń wzroku.

– Wiem. Wróci bezpiecznie, obiecuję.

Padishar sięgnął po dzban z piwem, nalał sobie solidną miarkę i po chwili namysłu dolał trochę do kubka Para. Pociągnął długi łyk i ostrożnie odstawił kubek. Par zrozumiał, że powiedziano wszystko, co było do powiedzenia.

– Opowiedz mi o Morganie – poprosił cicho.

– Ach, góral. – Padishar rozjaśnił się w jednej chwili. – Uratował mi w Dole życie po waszej ucieczce. A potem jeszcze raz, i nie tylko mnie, w Występie. Paskudna sprawa.

I zaczął opowiadać, co się wydarzyło – jak Miecz Leah złamał się podczas ucieczki z Dołu i przed cieniowcami, jak federacja śledziła ich aż do Występu i obiegła go, jak przybyli szperacze i Morgan odkrył, że Teel jest cieniowcem, jak góral, Steff i on szli za Teel w głąb jaskiń za Występem, gdzie Morgan samotnie zmierzył się z Teel i udało mu się wydobyć resztki magii ze złamanego Miecza, aby ją zabić, jak wolno urodzeni wymknęli się z pułapki federacji i jak Morgan zostawił ich, aby wrócić do Culhaven i karłów, zgodnie z obietnicą złożoną umierającemu Steffowi.

– Obiecałem mu, że wyruszę cię poszukać – podsumował Padishar. – Ale najpierw musiałem poleżeć w Firerim Reach, aż zrośnie się złamane ramię. Sześć tygodni. Nadal mi dokucza, chociaż tego nie pokazuję. Dwa tygodnie temu mieliśmy spotkać się z Axhindem i jego skalnymi trollami na przełęczy Jannissona, ale posłałem im wiadomość. – Westchnął. – Tyle straconego czasu, a tak mało go mamy. Jeden krok w przód i dwa do tyłu. W każdym razie podleczyłem się w końcu na tyle, żeby wyruszyć i cię odnaleźć. – Roześmiał się sucho. – Nie było to łatwe. Wszędzie, gdzie szukałem, czekała już federacja.

– Myślisz więc, że to Teel? – zapytał Par. Tamten skinął głową.

– Na pewno, chłopcze. Zabiła Hirehone’a, kiedy skradła jego tożsamość i tajemnice. Hirehone był zaufanym człowiekiem: znał wszystkie kryjówki. Teel, cieniowiec, musiała wyciągnąć z niego informacje, wysączyła je z jego umysłu. – Splunął. – Czarne stwory! A Rimmer Dall odgrywa twojego przyjaciela! Kłamstwa!

Albo co gorsza, prawda, pomyślał Par, ale nie powiedział tego. Par obawiał się, że jego pokrewieństwo z pierwszym szperaczem, jakiekolwiek by było, pozwoliło Rimmerowi Dallowi odkryć tajemnice, które w innym wypadku zatrzymałby dla siebie – nawet te, których nie znał, należące do przyjaciół i towarzyszy.

Była to szalona myśl. Zbyt szalona, aby w nią uwierzyć. Ale to, co spotykało go przez ostatnich parę tygodni, było równie szalone, czyż nie?

Lepiej wierzyć, że to Teel, powiedział sobie.

– W każdym razie – mówił Padishar – rozstawiłem straże przy Reach, kiedy się tam rozłożyliśmy, bo Hirehone wiedział o tym, a to oznaczało, że cieniowce wiedzą również. Ale jak do tej pory cisza. Za tydzień spotkamy się z trollami i jeśli zgodzą się do nas dołączyć, zwołamy armię. Będzie to początek prawdziwego oporu, jądro ognia, który zapłonie wśród federacji i wreszcie nas wyswobodzi.

– Przy przełęczy Jannissona? – zapytał Par, myśląc o czymś innym.

– Ruszamy, jak tylko z tobą wrócę. I Damson – dodał szybko, pewnie. – Tydzień wystarczy. – W jego głosie nie było jednak całkowitej pewności.

– Ale Morgan jeszcze nie wrócił? – dopytywał się Par. Padishar powoli pokręcił głową.

– Nie martw się o swego przyjaciela, chłopcze. Jest twardy jak rzemień i szybki jak błyskawica. I zdecydowany. Gdziekolwiek jest, cokolwiek robi, ma się dobrze. Wkrótce go ujrzymy.

Dość nieoczekiwanie Par był skłonny się z nim zgodzić. Jeśli ktokolwiek potrafił wyjść cało z każdej opresji, to był to Morgan Leah. Ujrzał w myślach bystre oczy przyjaciela, szybki uśmiech, żartobliwy ton głosu i zdał sobie sprawę, jak bardzo za nim tęskni. Jeszcze jedna strata w jego podróży, zgubiona gdzieś po drodze, zrzucona jak zbędny bagaż. Tylko że porównanie było złe – przyjaciel i brat oddali za niego życie. Wszyscy oni, w ten czy inny sposób. A co on dał im w zamian? Co uczynił, aby usprawiedliwić takie poświęcenie?

Co dobrego osiągnął?

Jego wzrok raz jeszcze padł na Miecz Shannary, przebiegając linie uniesionej rękojeści z płonącą pochodnią. Prawda. Miecz Shannary był talizmanem prawdy. A prawdą, którą najbardziej pragnął teraz poznać, było, czy broń, dla której poświęcił tak wiele, jest prawdziwa.

Jak miał tego dokonać?

Naprzeciw niego Padishar przeciągnął się i ziewnął.

– Czas trochę odpocząć, Parze Ohmsford – poradził, wstając. – Potrzebujemy wszystkich sił na to, co nas czeka.

Podszedł do kanapy, na której siedziały wypchane zwierzęta, zebrał je niedbale i rzucił na stojące obok krzesło. Potem ułożył się wygodnie na zniszczonych skórzanych poduchach, a głowę oparł na zgiętym ramieniu. Po chwili już chrapał.

Par patrzył na niego przez chwilę, dając się unieść mrocznym myślom. Nie chciał, aby jego decyzja pierzchła jak liście na wietrze. Bał się, ale strach nie był niczym nowym. Najbardziej niepokoiła go utrata nadziei, niknąca pewność, że poradzi sobie w każdych okolicznościach. Zaczynał w to wątpić.

W końcu wstał i podszedł do krzesła, gdzie Padishar cisnął wypchane zwierzątka. Podniósł je ostrożnie – Chalta, Lidę, Westrę, Everlind i resztę – i zaniósł do Miecza Shannary opartego o toaletkę. Jedno po drugim ustawiał je wokół Miecza, niczym na straży – jakby w ten sposób mogły pomóc mu odpędzić demony.

Kiedy skończył, poszedł na tyły legowiska Kreta, znalazł porzucone poduszki i stare koce, zrobił sobie posłanie w kącie zastawionym starymi obrazami i położył się.

Wciąż nasłuchiwał odgłosu kapiącej wody, kiedy w końcu odpłynął w sen.

Kiedy się obudził, był sam. Kanapa, na której spał Padishar, była pusta, a w komnatach Kreta panowała cisza. Paliła się tylko jedna świeca.

Par zamrugał przed nagłym ukłuciem światła, a potem rozejrzał się w mroku, zastanawiając się, dokąd poszedł Padishar. Wstał, przeciągnął się, podszedł do świecy i zapalił od niej pozostałe. Patrzył, jak ciemność kurczy się do rozsypanych cieni.

Nie miał pojęcia jak długo spał; w podziemiach czas stracił wszelkie znaczenie. Był znowu głodny, przygotował więc sobie posiłek złożony z chleba, sera, owoców i piwa i zjadł go przy trójnogim stole. Jedząc, patrzył ciągle na Miecz Shannary oparty w kącie, otoczony przez dzieci Kreta.

Przemów do mnie, myślał. Dlaczego do mnie nie przemówisz?

Wsuwał jedzenie do ust i nie czuł jego smaku, skończył więc jeść, wypił piwo. Wzrok i umysł skupiony miał na Mieczu. Odsunął się od stołu, podszedł do broni, uniósł ją i zaniósł z powrotem do krzesła. Przez chwilę trzymał ją na kolanach i przyglądał się. W końcu wysunął Miecz z pochwy i trzymał przed sobą, obracając na wszystkie strony. W wypolerowanej powierzchni odbijało się światło świec.

Oczy Para lśniły od niepokoju.

Talizman czy sztuczka – czym jesteś?

Jeśli talizmanem, coś było zdecydowanie nie tak. Był potomkiem Shei Ohmsforda, a jego elfia krew była tak samo dobra jak sławnego przodka; z łatwością powinien być w stanie przywołać moc Miecza. Jeśli oczywiście naprawdę był to Miecz. W przeciwnym razie... Gniewnie potrząsnął głową. Nie, to był Miecz Shannary. Był. Czuł to każdym nerwem. Wszystko, co wiedział o Mieczu, wszystko, czego się nauczył, wszystkie pieśni, które śpiewał o nim przez te lata, mówiły, że to on. Rimmer Dall nie dałby mu podróbki; pierwszy szperacz za bardzo pragnął, aby Par przyjął jego rady w sprawach magii, aby ryzykować zrażenie sobie Para kłamstwem, które w końcu zostałoby odkryte. Cokolwiek mówić o Rimmerze Dallu, był inteligentny – zbyt inteligentny, żeby grać w tak prostą grę...

Par nie dokończył myśli, nie tak pewny, jakby tego pragnął. A jednak czuł, że rozumuje w dobrym kierunku. Rimmer Dall chciał, aby zaakceptował, że jest cieniowcem. Cieniowiec nie mógłby użyć elfiej magii broni, ponieważ...

Ponieważ co?

Być może prawda zabiłaby go i jego własna magia na to nie pozwalała?

Ale kiedy Miecz Shannary oparzył go w Dole, kiedy zabił Colla, a wraz z nim cieniowca, czyż to nie magia broni zareagowała na jego magię? Która sprzeciwiała się której?

Zazgrzytał zębami, zaciskając z całych sił dłonie na rzeźbionej rękojeści Miecza. Wzniesiona dłoń z pochodnią wbijała mu się w skórę ostrą, wyraźną krawędzią. Co stało pomiędzy nimi? Dlaczego nie znajdował odpowiedzi?

Wsunął broń na powrót do pochwy i siedział bez ruchu, w ciszy oświetlonej światłem świecy, myśląc. Allanon wyznaczył mu zadanie odnalezienia Miecza Shannary. Jemu, nie Wren czy Walkerowi, a w ich żyłach również płynęła elfia krew rodu Shannary, prawda? Allanon wysłał jego. Znajome pytania tłukły mu się po głowie. Czy druid nie wiedziałby, że to bezcelowe? Nawet jako duch nie wyczułby, że magia Para stanowi zagrożenie, że to Par jest wrogiem?

Chyba że Rimmer Dall miał rację i to nie cieniowce były wrogami, tylko druidzi. A może wszyscy byli w jakimś stopniu wrogami walczącymi o kontrolę nad magią, cieniowce i druidzi, pragnący wypełnić pustkę powstałą po śmierci Allanona, próżnię, która została po odejściu ostatniej prawdziwej magii.

Czy to możliwe?

Par zmarszczył brwi. Przebiegł palcami po rękojeści Miecza i wiązaniach pochwy.

Dlaczego tak trudno było odkryć prawdę?

Zaczął się zastanawiać, co stało się ze wszystkimi, którzy wyruszyli w podróż z Hadeshomu. Steff i Teel nie żyli. Morgan zniknął. Gdzie był Coglin? Co się z nim stało po spotkaniu z Allanonem i rozdzieleniu zadań? Par zapragnął nagle porozmawiać ze starcem o Mieczu. Coglin z pewnością znalazłby w tym wszystkim jakiś sens. A co z Wren i olbrzymim nomadą? Co z Walkerem Bohem? Czy zmienili zdanie i tak jak on ruszyli wypełnić swoje zadania?

A raczej tak jak zamierzał ruszyć.

Jego wzrok, wpatrzony w przestrzeń, znowu opadł na Miecz. Było coś jeszcze. Teraz, kiedy już miał broń, co miał z nią uczynić? Nawet jeśli Allanon wiedział, kto jest dobry, kto zły i czy Par postępuje właściwie, jakiemu celowi miał służyć Miecz Shannary?

Jaką prawdę miał ujawnić?!

Miał dosyć pytań bez odpowiedzi, skrywanych przed nim tajemnic, kłamstw i pokrętnych półprawd otaczających go niczym padlinożercy czekający na ucztę. Gdyby mógł przerwać chociaż jedno ogniwo tego łańcucha niepewności i zamieszania, który go pętał, gdyby mógł rozsupłać choć jeden węzeł...

Po przeciwległej stronie pokoju uchyliły się drzwi i ukazał się w nich Padishar.

– Tu jesteś – stwierdził pogodnie. – Wypocząłeś, mam nadzieję? Par skinął głową, ciągle ważąc Miecz na kolanach. Padishar przeszedł pokój i spojrzał na broń. Par zwolnił uchwyt.

– Która godzina? – zapytał.

– Południe. Kret nie wrócił. Wyszedłem, bo myślałem, że sam dowiem się czegoś o Damson. Popytam trochę. Powęszę w paru kryjówkach. – Pokręcił głową. – Strata czasu. Jeśli złapała ją federacja, to siedzą cicho. Opadł ciężko na sofę. Wyglądał na zmęczonego i zniechęconego. – Jeśli nie wróci do zmroku, pójdę jeszcze raz.

– Ale ze mną. – Par pochylił się do przodu. Padishar zerknął na niego.

– Nie sądzę – mruknął. – No cóż, chłopcze, może unikniemy przynajmniej kolejnej podróży do Dołu...

Urwał, nagle zdając sobie sprawę, co sugeruje, i zmieszany odwrócił wzrok. Par uniósł z kolan Miecz Shannary i postawił go koło siebie na podłodze.

– Powiedziała mi, że jesteś jej ojcem, Padishar.

Olbrzym przez chwilę patrzył na niego w milczeniu, po czym uśmiechnął się blado.

– Z miłości wygaduje się różne głupstwa. – Wstał i podszedł do stołu. – Chyba coś zjem. – Odwrócił się gwałtownie, a jego głos brzmiał twardo. – Nigdy tego nie powtarzaj. Nikomu. Nigdy.

Czekał, aż Par skinie głową, a potem zajął się przygotowaniem posiłku. Zjadł to samo co Par, dodając trochę suszonej wołowiny, którą znalazł w spiżami. Par obserwował go bez słowa, zastanawiając się, od jak dawna ojciec i córka trzymają wszystko w tajemnicy i co to musi dla nich oznaczać. Ostre rysy Padishara ukryły się w mroku, kiedy jadł, ale oczy lśniły niczym iskry białego ognia.

Kiedy skończył, spojrzał znowu na Para.

– Obiecała, przysięgła, że nikomu nie powie. Par zerknął na swoje zaciśnięte dłonie.

– Powiedziała mi, bo oboje potrzebowaliśmy dowodu, że możemy sobie zaufać. Aby zdobyć to zaufanie, wyjawiliśmy sobie swoje sekrety. To było tuż przedtem, zanim po raz ostatni zeszliśmy do Dołu.

Padishar westchnął.

– Jeśli dowiedzą się, kim jest...

– Nie – przerwał szybko Par. – Znajdziemy ją przed nimi. – Napotkał badawczy wzrok towarzysza. – Znajdziemy, Padishar.

Padishar Creel skinął głową.

– Oczywiście, Parze Ohmsford. Oczywiście.

Kilka godzin później pojawił się bezszelestnie Kret, wysuwając się z ciemności niczym jeden z cieni i mrugając w świetle świecy. Nastroszone, sterczące spod zniszczonego odzienia futerko nadawało mu wygląd kolczastego krzewu. Bez słowa zgasił kilka świec, pozostawiając większą część swoich komnat w ciemności, w której czuł się znacznie pewniej. Przemknął szybko do gromadki swych dzieci siedzących na podłodze, przez chwilę przemawiał do nich czule, po czym zebrał je delikatnie i zaniósł z powrotem na sofę.

Wciąż je usadzał, kiedy cierpliwość Padishara się skończyła.

– Czego się dowiedziałeś? – dopytywał się gorączkowo. – Powiedz nam, bo szkoda czasu!

Kret poruszył się, ale nie odwrócił.

– Jest więźniem.

Par poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Zerknął szybko na Padishara i ujrzał, że olbrzym zerwał się na nogi, zaciskając pięści.

– Gdzie? – wyszeptał Padishar.

Kret przez chwilę jeszcze sadowił Chalta na poduszce, po czym odwrócił się.

– W starych barakach Legionów na tyłach muru. Śliczna Damson jest w południowej wieży, całkiem sama. – Zaszurał stopami. – Długo jej szukałem.

Padishar podszedł i ukląkł przy nim. Blizny na jego twarzy płonęły krwawą czerwienią.

– Czy oni... – Szukał słów. – Jak ona się czuje? Kret pokręcił głową.

– Nie mogłem do niej podejść. Par również podszedł.

– Nie widziałeś jej?

– Nie. – Kret zamrugał. – Ale ona tam jest. Wspiąłem się po ścianie wieży. Była po drugiej stronie. Słyszałem przez kamień jej oddech. Spała.

Chłopak z Vale i dowódca wolno urodzonych wymienili szybkie spojrzenia.

– Jak bardzo jej pilnują? – naciskał Padishar. Kret podniósł dłonie do oczu i potarł je łagodnie.

– Żołnierze stoją na warcie przy drzwiach, u podstawy schodów i przy wejściowej bramie. Patrolują korytarze i chodniki. Jest ich wielu. – Zamrugał. – Są również cieniowce.

Padishar oparł się ciężko.

– Wiedzą – wyszeptał ochryple.

– Nie – zaprzeczył Par. – Jeszcze nie. – Czekał, aż Padishar uniesie wzrok. – Gdyby wiedzieli, nie pozwoliliby jej spać. Nie są pewni. Będą czekali na Rimmera Dalia, tak jak przedtem.

Padishar przez chwilę patrzył na niego bez słowa, a na surowej twarzy pojawił się promyk nadziei.

– Może masz rację. A więc musimy ją stamtąd wydostać, zanim to się stanie.

– Ty i ja – powiedział cicho Par. – Obaj pójdziemy. Przywódca wolno urodzonych skinął głową i zawiązała się między nimi nić porozumienia, głębsza od słów, którymi mogliby je wyrazić. Padishar podniósł się i patrzyli na siebie w mroku zagraconych komnat Kreta, umacniając w sobie postanowienie. Par odsunął na bok pytania bez odpowiedzi i niepewność co do Miecza Shannary. Pogrzebał wątpliwości dotyczące użycia własnej magii. Tam, gdzie chodziło o Damson, zrobiłby wszystko, aby ją uwolnić. Nic innego się nie liczyło.

– Będziemy musieli podejść blisko – oświadczył cicho Padishar, spoglądając na Kreta. – Tak blisko, jak się da, żeby nas nie zauważyli.

Kret uroczyście skinął głową.

– Znam drogę.

Olbrzym wyciągnął rękę, aby dotknąć jego ramienia.

– Będziesz musiał pójść z nami.

– Śliczna Damson jest moim najlepszym przyjacielem – powiedział Kret.

Padishar skinął głową i cofnął dłoń. Odwrócił się do Para.

– Ruszajmy.

IV

Człowiekiem z wysokiego zamku był Walker Boh. Przemierzał jego blanki i parapety, wieże i twierdze, wszystkie korytarze i chodniki określające jego granice niczym widmo, którym był, i wyrzutek, którym się czuł. Paranor, zamek druidów, powrócił do świata ludzi, wskrzeszony z martwych przez Walkera i magię Czarnego Kamienia Elfów. Paranor stał, jak trzysta lat temu, wyrastając z ciemnej puszczy, gdzie grasowały wilki i rosły ciernie o kolcach sterczących jak piki. Wznosił się z ziemi, usadowiony na urwisku, skąd widać było całą dolinę, nad którą górował, od Kennon po przełęcz Jannissona, od jednej krawędzi Smoczych Zębów do drugiej – iglice, mury i bramy. Trwały jak kamień, z którego został zbudowany przed tysiącem lat, był wartownią z legend i baśni. Był znowu całością.

Ale do kroćset, myślał w rozpaczy Walker Boh, za jaką cenę!

– Czekał na mnie na dole przy studni wieży, esencja magii druidów ustawiona na straży – wyjaśniał Walker Coglinowi tamtej pierwszej nocy, w czasie której wynurzył się z warowni, gdzie straszyła obecność Allanona. – Czekał przez te wszystkie lata, jego duch albo też część ducha, ukryty w wężowych splotach mgły, która zabiła widma Mord i ich sprzymierzeńców i odesłała Paranor ze świata ludzi, aby czekał na powtórne przywołanie. Cień Allanona też czekał, tam w wodach Hadeshomu, wiedząc, że pewnego dnia warownia i druidzi staną się niezbędni, że magia i wiedza, którą dzierżą, muszą być pod ręką, w razie gdyby ewolucja dziejów wybrała inną ścieżkę od przepowiedzianej.

Coglin słuchał i nie odzywał się. Ciągle bał się tego, co się wydarzyło, osoby, którą stał się Walker. Bał się. Ponieważ Walker był wciąż Walkerem, ale równocześnie kimś więcej. To Allanon stał się jego częścią w czasie przemiany z człowieka w druida, w rytuale przejścia, który odbył się w mrocznych czeluściach warowni. Coglin zapuścił się w swej duchowej postaci wystarczająco daleko, aby wyciągnąć Walkera z otchłani szaleństwa, która już miała go pochłonąć, zanim zrozumiał zachodzącą przemianę. W tych paru sekundach Coglin wyczuł początek przemiany Walkera – i uciekł w przerażeniu.

– Czarny Kamień Elfów wchłonął mgłę, więc jest ona również we mnie – wyszeptał Walker. Powtarzał te słowa, jakby w ten sposób mógł lepiej je pojąć. Pochylił zesztywniałą twarz pod kapturem opończy: była ciągle zmieniającą się maską. – Wchłonął Allanona. Wchłonął wszystkich druidów, ich historię, wiedzę i magię, ich tajemnice, wszystko, czym byli. Wirowali przeze mnie, niczym tkackie czółenko splatające nici nowego odzienia. Czułem się jak we władzy najeźdźcy i nie mogłem temu zapobiec w żaden sposób. – Twarz pod kapturem zakołysała się lekko w stronę starca. – Mam ich wszystkich w sobie, Coglinie. Uczynili sobie dom w moim wnętrzu, postanowili, że mam dostać ich wiedzę i moc i że mam ich używać na ich sposób. Od samego początku taki był plan Allanona i potomek Brin miał przedłużyć ród druidów, wybrany, kiedy zajdzie potrzeba, posłuszny sługa. – Stalowe palce zacisnęły się nagle na ramieniu Coglina i sprawiły, że skrzywił się z bólu. – Posłuszny, starcze!

Tego ode mnie chcieli, ale nie dostaną! – W słowach Walkera Boha brzmiała gorycz. – Czuję dokoła ich działanie! Wyczuwam ich obecność, kiedy szepczą swoje słowa i próbują odwrócić moją uwagę. Ale jestem od nich silniejszy. Uczynił mnie takim proces przemiany, któremu mnie poddali. Przeżyłem próbę, którą dla mnie przygotowali, i będę, kim zechcę, ich istnieniem w moim ciele i umyśle, ich cieniem i wspomnieniami przeszłości, będę nimi! Jeśli muszę być tym... tym stworem, którym mnie uczynili, dam mu przynajmniej mój głos i serce!

I tak szli. Coglin zimny jak śmierć, słuchający udręczonego Walkera Boha. Walker rozpalony jak ogień, który zaczął płonąć na nowo w palenisku pod kamiennymi murami Parancru. Jego wściekłość przemieniała się w siłę, która pozwalała mu przetrwać to, co się działo.

Ponieważ przemiana zachodziła nawet teraz, kiedy szli korytarzami zamku, starzec i nowo stworzony druid, osłonięci milczącą obecnością Pogłoski, bagiennego kota, chmurnego jak jego panowie. Przemiana wirowała w ciele Walkera niczym wiatr na wietrze, poruszana dłońmi dawno odeszłych druidów. Ich duchy żyły we wnętrzu tego, który pozwolił magii ożyć na nowo. Przybyła, kiedy objawiły się fragmenty wiedzy, czasami w gwałtownych podmuchach – wiedza zbierana i przechowywana przez lata, wszystko, co druidzi odkryli i ukształtowali, wszystko, co podtrzymywało ich przy życiu w czasach lorda Warlocka i Łowców Czaszek, demonów i Zakazu, przez lata panowania Ildatch i widm Mord, przez wszystkie próby, które zgotowało ludzkości mroczne zło. Magia objawiała się krok po kroku, wyzierając z plątaniny dłoni, oczu i szeptanych słów, które krążyły w umyśle Walkera Boha i nie dawały mu spokoju.

Nie spał od trzech dni. Próbował, wyczerpany do granic rozpaczy, ale kiedy tylko chciał odnaleźć pociechę w odpoczynku, którego tak rozpaczliwie potrzebował, nowe oblicza przemiany budziły się do życia i podrywały go niczym sznurki marionetkę, uświadamiając mu swoje potrzeby, obecność i pragnienie bycia wysłuchanym. Za każdym razem, kiedy usiłował z nimi walczyć, przegrywał. Chciał tylko zapewnić je, że wiedza została zbadana, że rozpoznaje jej twarz i słucha ostrzeżeń, aby ostrożnie jej używać. Nie stworzyli go druidzi, przypominał sobie bez końca. To nie druidzi dali mu życie i nie wolno im dyktować jego przeznaczenia. Sam to zrobi. Zdecyduje o charakterze swego życia i mocy swej magii i będzie odpowiadał tylko przed sobą.

Coglin i Pogłoska trwali przy nim, tak samo wyczerpani, ale bali się o niego i zdecydowali, że nie powinien zmierzyć się samotnie z tym, co go czeka. Coglin stanowił głos, którego Walker chciał słuchać w odpowiedzi na swój własny, był ostrzeżeniem i pociechą niosącą ukojenie dla jego bólu i rozpaczy. Pogłoska natomiast był kosmatą, ciemną pewnością, że pewne rzeczy nigdy się nie zmienią, obecnością pewną i oczywistą niczym nadejście dnia po nocy, obietnicą przebudzenia z najgorszego nocnego koszmaru. Razem wspierali go w sposób, którego nawet nie próbowałby określić, a oni z kolei nie próbowali nawet zrozumieć. Wystarczyło, że czuli łączące ich więzy.

Minęły trzy dni, zanim przemiana w końcu się dopełniła. Ręce przestały go szturchać, zniknęły oczy i zgasły szepty. We wnętrzu Walkera Boha wszystko nagle ucichło. Zasnął więc snem bez snów, a kiedy się przebudził, wiedział, że gdy się przemieniał w sposób, który dopiero zaczynał pojmować, w głębi swej istoty pozostał tą samą osobą co zawsze. Zachował serce człowieka, który nie dowierza druidom i ich magii, i mimo iż druidzi żyli w nim i będą mieli swój udział w jego życiu, to rządzić nimi będą zasady, które poprzedziły ich nadejście i przetrwają ich istnienie. Walker stał w swojej sypialni, samotny w ciemnościach komnaty pozbawionej okien, po raz pierwszy od niepamiętnych czasów spokojny. Skończyła się straszliwa podróż, aby wypełnić powierzone mu zadanie i doświadczyć przemiany. Wiele jeszcze zostało do zrobienia i wiele utracił, ale przede wszystkim żył.

Wyszedł poszukać Coglina i znalazł go siedzącego przy bagiennym kocie zwiniętym w kłębek u jego stóp. Na pomarszczonej twarzy malowało się zmartwienie, a w oczach odbijała niepewność. Podszedł do starca i postawił go na nogi niczym dziecko. Przemiana uczyniła go niewiarygodnie silnym – dłonie, oczy i głosy dały mu siłę dziesięciu mężczyzn. Zdrowym ramieniem objął kruche ciało starego i delikatnie uściskał swego nauczyciela.

– Już w porządku – wyszeptał. – Skończyło się i jestem bezpieczny.

Starzec odwzajemnił uścisk i zapłakał na jego ramieniu.

Potem rozmawiali jak za dawnych czasów, dwóch ludzi, którzy doświadczyli wiele, połączonych więzami magii druidów i liniami losu, który przywiódł ich do tego miejsca i czasu. Rozmawiali o przemianie Walkera, uczuciach, które wyzwoliła, i pragnieniach, które mogłaby spełnić. Byli znowu sobą, ludźmi z krwi i kości, a Paranor powrócił. Widzieli sam początek nowej ery w świecie czterech krain, który określił, jak dalej potoczą się ich losy. Walker Boh ciągle był niepewny, jak ma władać magią druidów i czy w ogóle powinien. Należało również rozważyć zagrożenie ze strony cieniowców, ale jego charakter i zasięg pozostawały ciągle tajemnicą. Walkerowi ofiarowano wiedzę druidów, ale nie zrozumienie, co miał z nią uczynić, zwłaszcza jeżeli chodzi o cieniowce.

– Moja przemiana dała mi zrozumienie, którego wcześniej nie miałem – zwierzał się Walker. – Po pierwsze, że użycie magii druidów okaże się konieczne, jeśli mamy skończyć z cieniowcami. Ale czyja to wizja, moja czy Allanona? Zastanawiam się, czy mogę jej wierzyć. Jest prawdą czy fikcją?

Starzec pokręcił głową.

– Myślę, że sam musisz się tego dowiedzieć. Myślę, że tego właśnie chciał Allanon. Czyż nie pozostawiał zawsze Ohmsfordów, aby sami odnaleźli prawdę? Kiedyś nazywałeś to sztuczkami. Ale czy nie jest to coś więcej? Czyż nie taka jest natura życia? Doświadczenie pochodzi z działania, nie z opowieści. Próby i odkrycia. Szukanie i odnajdywanie. To nie machinacje druidów skłaniają nas do tego; to nasze własne pragnienie wiedzy. Tak właśnie się uczymy. Myślę, że ty również musisz uczyć się w ten sposób, Walkerze.

Postanowili, że najpierw należy się dowiedzieć, co się stało z pozostałymi potomkami Shannary: Parem, Collem i Wren. Czy wypełnili powierzone im zadania? Gdzie byli i jakie tajemnice odkryli w ciągu tygodni, które minęły od spotkania nad brzegami Hadeshornu?

– Par odnajdzie Miecz Shannary albo nadal go szuka – oświadczył Walker. Siedzieli w bibliotece druidów, a przed nimi leżała otwarta Kronika, tym razem badana pod kątem pewnych szczegółów, które Walker pamiętał z poprzedniej lektury, a teraz, poprzez wiedzę, jaką przyniosła przemiana, pojmował zupełnie inaczej. – Par pragnął wyruszyć na tę wyprawę. Jego determinacja wykuta była ze stali. Niezależnie od tego, co postanowiłaby reszta z nas, on by nie zrezygnował.

– Myślę, że Wren również nie – stwierdził starzec z namysłem. – W niej również było zdecydowanie, choć nie tak widoczne. – Śmiało spojrzał na Walkera. – Cień Allanona wyczuł, co pociągnie każde z was, i moim zdaniem nikt nie miał tak naprawdę szansy się wycofać.

Walker odchylił się na krześle. Szczupłą twarz okalały proste ciemne włosy i broda, a wzrok miał tak przenikliwy, że wydawało się, iż nic się przed nim nie ukryje.

– Od czasu Shei Ohmsforda druidzi posługiwali się nami, prawda? – zamyślił się, spokojny i daleki. – Znaleźli w nas coś, co dało się zakuć w kajdany, i od tamtej pory byliśmy ich więźniami. Jesteśmy sługami ich pragnień i wasalami ras.

Coglin poczuł, jak powietrze w komnacie się poruszyło – namacalna odpowiedź na przepływ magii głosu Walkera. Nie po raz pierwszy poczuł to, odkąd Walker wyszedł z warowni obdarzony mocą. Był teraz bardziej druidem niż człowiekiem, przejawem mrocznych sztuk i wiedzy, którą kiedyś, dawno temu studiował starzec i odrzucił na rzecz nauk starego świata. Stracona okazja, pomyślał. Ale ocalona psychiczna równowaga. Ciekaw był, czy Walker odnajdzie pokój we własnej przemianie.

– Jesteśmy tylko ludźmi – powiedział ostrożnie.

– Jesteśmy tylko głupcami – odpowiedział Walker, uśmiechając się.

Rozmawiali do późna w nocy, ale Walker pozostał niezdecydowany co do sposobu działania. Odnaleźć resztę rodziny, owszem, ale gdzie zacząć szukać i jak? Było oczywiste, że wykorzysta nowo odkrytą magię, ale czy to nie odsłoni ich przed cieniowcami? Czy wrogowie wiedzą już, co się wydarzyło: że stał się druidem i że Paranor powrócił? Jak silna była magia cieniowców? Jak daleko sięgała? Nie powinien zbyt szybko tego sprawdzać, powtarzał sobie bez końca. Wciąż niewiele wiedział o własnej. Ciągle się uczył. Nie powinien się spieszyć z działaniem.

Dyskusja ciągnęła się, aż Walker zaczął wyczuwać, że coś się zmieniło pomiędzy nim a Coglinem. Z początku myślał, że niechęć do działania była tylko wahaniem, choć było to do niego zupełnie niepodobne. Wkrótce jednak zdał sobie sprawę, że chodzi o coś więcej. Podczas gdy rozmawiali jak za dawnych czasów, narastał pomiędzy nimi dystans, którego wcześniej nie było, nawet kiedy był na starego wściekły albo nie dowierzał mu. Coś się między nimi zmieniło. Walker nie był już uczniem, a Coglin nauczycielem. Przemiana obdarzyła Walkera wiedzą i mocą daleko większą niż starca. Nie był już Mrocznym Stryjem kryjącym się w puszczy Darklin. Dni życia z dala od ras i wypierania się swego urodzenia dawno minęły. Walker Boh stał się tym, kim miał się stać – druidem, jedynym druidem, być może najpotężniejszym z żyjących. To, co czynił, wpływało na życie wszystkich. Walker wiedział o tym i dlatego zaakceptował to, że sam musi podjąć decyzję i że zawsze już tak będzie, ponieważ nikt, nawet Coglin, nie powinien dźwigać ciężaru tak straszliwej odpowiedzialności.

Kiedy w końcu poszli spać, wyczerpani wysiłkiem, Walkera ogarnęły mieszane uczucia. Tak bardzo przerósł człowieka, którym niegdyś był, że ledwie siebie poznawał. Wiedział, że starzec patrzy za nim, kiedy szedł w dół korytarza do swej sypialni, i nie mógł pozbyć się uczucia, że nie tylko to jedno ich dzieli.

Coglin. Ten-który-nigdy-nie-był-druidem towarzyszył temu-który-miał-być-druidem. Co czuł?

Walker nie wiedział. Przyznawał jednak niechętnie, że poczynając od dzisiejszej nocy, nic już nie będzie pomiędzy nimi takie samo.

Potem zasnął, a jego sny były nieuchwytne, pełne twarzy i głosów, których nie rozpoznawał. Zbliżał się świt, kiedy się przebudził i poczuł uścisk ponaglenia, jego zdradziecki szept, wynoszący go ze snu niczym pływaka na powierzchnię wody zachłystującego się ogromnymi haustami powietrza. Przez chwilę był jak sparaliżowany gwałtownością przebudzenia, zamarły w niepewności, podczas gdy serce waliło mu w piersi, a wzrok i słuch usiłowały przebić otaczającą go ciemność. W końcu mógł się poruszyć i opuścił nogi z łóżka, uspokojony dotykiem twardego kamienia pod stopami. Wstał, zdając sobie sprawę, że ciągle ma na sobie ciemną opończę, w której zasnął, zbyt zmęczony, aby się rozebrać.

Coś poruszyło się za drzwiami. Usłyszał miękkie kroki i ocieranie się o stare drewno.

Pogłoska.

Podszedł do drzwi i otworzył je. Ogromny kot stał tuż za nimi i wpatrywał się w niego, unosząc łeb. Odwrócił się niespokojnie, wielka głowa zakołysała się, oczy lśniły.

Chce, żebym poszedł za nim, pomyślał Walker. Coś się dzieje.

Owinął się ciężkim płaszczem i wyszedł z sypialni w grobową ciszę zamczyska. Kamienne ściany tłumiły odgłos jego kroków, kiedy spieszył pradawnymi korytarzami. Rumor szedł przed nim, lśniący i ciemny w mroku, krocząc bezszelestnie przez cienie. Nie zwalniając, minęli komnatę, w której spał Coglin. To nie tam znajdował się problem. Noc bladła dokoła, kiedy szli, a świt wznosił się na wschodzie lśnieniem srebra, które sączyło się przez okna zamku zimnym, zamglonym światłem. Walker ledwie je dostrzegał, utkwiwszy spojrzenie w bagiennym kocie, który przemykał przez zalegające wokół cienie. Natężał słuch, usiłując uchwycić choćby szelest tego, co ich czekało. Ale dokoła panowała niezmącona cisza.

Z głównego korytarza wspięli się ku bramie na blanki i wyszli na powietrze. Brzask niósł ze sobą chłód i poczucie pustki. Całą dolinę spowijała mgła, wspinając się na wschodzie na ścianę Smoczych Zębów i ciągnąc się na zachód do Streleheim ciężkim całunem. Jego górne warstwy otulały Paranor, a wysokie wieże przebijały morze mgły, która wirowała poruszana wiatrem z gór i budziła do życia dziwne kształty i sylwetki w słabym świetle poranka.

Pogłoska poczłapał w dół chodnika, węsząc w powietrzu i niespokojnie machając ogonem. Walker poszedł za nim. Okrążyli południowy i zachodni parapet, niczego nie widząc ani nie słysząc. Minęli otwarte schody i bramy wież niczym duchy.

Przy zachodnim umocnieniu Pogłoska nagle zwolnił. Futro na karku bagiennego kota zjeżyło się, a ciemny pysk zmarszczył, gdy zaczął warczeć. Walker podszedł doń i uspokajająco położył dłoń na gęstej sierści. Pogłoska wpatrywał się w mrok. Stali tuż nad zachodnią bramą zamczyska.

Walker wyjrzał w mgłę. Teraz on też coś wyczuwał.

Coś było na zewnątrz.

Mijały sekundy, ale nic się nie poruszyło. Walker zaczynał się niecierpliwić. Może powinien tam pójść i sprawdzić.

I nagle mgła cofnęła się, jakby odciągnięta w tył, i ukazali się jeźdźcy. Było ich czterech. W bladym świetle wyglądali niczym widma. Jechali powoli, ostrożnie, szarzy jak mrok, który ukrył ich nadejście. Czterech jeźdźców na wierzchowcach, ale żaden nie był człowiekiem, a ich zwierzęta były odrażającą karykaturą koni – pokryte łuskami, z kłami i szponami. Czterech jeźdźców, a każdy inny, każdy na wierzchowcu stanowiącym jego lustrzane odbicie.

Walker Boh wiedział od razu, że to cieniowce. Wiedział również, że przybyli po niego.

Obserwował ich z lodowatym spokojem.

Pierwszy był wysoki i chudy jak trup. Kości przebijały niemal obciągniętą na nich skórę, a kościste ciało pochylało się do przodu niczym polujący kot. Twarz była nagą czaszką ze zwisającą, rozwartą szczęką i szeroko otwartymi oczami – zbyt szerokimi i ślepymi, aby coś widziały. Nie miał nic na sobie, a nagie ciało nie należało ani do mężczyzny, ani do kobiety, ale było czymś pośrednim. Jego oddech unosił się chmurą ohydnej zielonkawej pary.

Drugiemu brakowało jakiegokolwiek wyglądu. Miał ludzki kształt, ale bez skóry i kości. Stanowił jedynie szaloną chmurę ciemności, w której wnętrzu ciskał się i wrzeszczał. Chmura wyglądała jak uwięzione za szkłem komary albo muchy, stłoczone tak gęsto, że przysłaniały światło. Wściekłe dźwięki dobywające się z jeźdźca zdawały się ostrzegać, że w widmowej postaci kryje się przerażające zło trudne do wyobrażenia.

Trzeci jeździec był bardziej rozpoznawalny. Uzbrojony od stóp do głów, najeżony pikami, kolcami i bronią. Niósł maczugi i noże, miecze i topory, a na ogromnej pice wisiał łańcuch czaszek i kości. Jego twarz okrywał szyszak, ale oczy wyzierające przez szczelinę płonęły jak czerwony ogień.

Ostatniego jeźdźca, niewidzialnego jak noc, skrywała opończa z kapturem. Pod jego osłoną nie widać było żadnej twarzy. Żadne dłonie nie trzymały wodzów żylastego wierzchowca. Jechał pochylony jak starzec, przygarbiony i kościsty – stwór okaleczony wiekiem i czasem. Ale wokół niego nie wyczuwało się słabości, niczego sugerującego, że jest czymś innym, niż się wydaje. Ten jeździec jechał pewnie i spokojnie, a pochylał go nie ciężar wieku i czasu, ale brzemię żywotów, które zebrał.

Przez plecy przewieszoną miał kosę.

Walker Boh zamarł, rozpoznając ich. Gdzieś w Kronice druidów, spisanej ze starego świata ludzi, znajdowała się wzmianka o tych czterech. Wiedział, kim byli i po co zostali stworzeni. Teraz ich strój przybrały cieniowce, przyjmując osobowość mrocznych stworów ze starego świata.

Poczuł ucisk w piersiach. Czterej Jeźdźcy. Czterej Jeźdźcy z legend, zbierający żywoty śmiertelników, przybyli z czasów tak zamierzchłych, że niemal całkiem zapomnianych. Ale on czytał legendy i wiedział, kim są.

Głód. Mór. Wojna. Śmierć.

Walker cofnął dłoń z karku Pogłoski i w piersi kota urósł warkot. Cieniowce, pomyślał Walker z mieszaniną grozy i strachu, stworzone, aby być tym, co nigdy nie istniało, a było jedynie obrazem abstrakcji, sposobem zabijania. A teraz przybyły, aby mnie zniszczyć.

Znowu zaczął się zastanawiać, kim i czym były cieniowce, jakie źródło mocy pozwala im przybrać postać, jaką zechcą. Jego przemiana nie dała mu wglądu w to zjawisko. Był takim samym ignorantem jak na początku. Tak, były mroczne, jak przepowiedział cień Allanona. Tak, były złem, które wykorzystywało magię, aby niszczyć. Ale kim były? Skąd pochodziły? Jak można je pokonać?

Gdzie znajdzie odpowiedzi na te pytania?

Patrzył na zbliżających się Czterech Jeźdźców usadowionych na swych dziwacznych, kalekich wierzchowcach, które ledwo przypominały konie, ale były czymś znacznie więcej. Ich oddech parował w chłodzie poranka niczym trujące wyziewy. Pazury drapały i skrobały skałę. Łby uniosły się, a wargi cofnęły, ukazując zakrzywione, pożółkłe kły. Jeźdźcy zbliżali się równym krokiem.

Kiedy dotarli do bram, zatrzymali się. Nie poruszyli się, aby przejść. Nie wykazywali odrobiny zainteresowania podejściem bliżej. Stali rzędem przed bramą i czekali. Mijały minuty i światło jaśniało powoli, wybielając mrok.

I wreszcie słońce wyszło zza gór na wschodzie, blade lśnienie ponad ciemnymi szczytami, a u bram w dole Głód ruszył nagle naprzód. Kiedy był już przy murze, uniósł kościstą dłoń i zapukał. Dźwięk był ledwo słyszalny – głuche, niosące się echem stukanie, niczym ostatnie drżenie ciała w agonii. Walker skulił się mimo woli i wzdrygnął na to uczucie.

Głód cofnął się i jeden po drugim. Czterej Jeźdźcy skręcili w prawo, otaczając mury zamczyska. Walker patrzył, jak przechodzą, pojawiając się i znikając: rozstawiali się ostrożnie pod murami, po jednym na każdym rogu.

Oblężenie, zdał sobie sprawę Walker. Pukanie było wyzwaniem, a skoro na nie nie odpowiedział, mieli zamiar trzymać go w pułapce. Rimmer Dall i cieniowce dowiedzieli się, że Paranor powrócił i że Walker przyjął opończę Allanona. Jeźdźcy byli odpowiedzią.

Walker złożył ramiona na piersi pod opończą. Zobaczymy, kto kogo trzyma w pułapce, pomyślał ponuro.

Przez chwilę jeszcze stał, spoglądając na postacie pod murem, a potem poszedł obudzić Coglina.

V

Kanały pod Tyrsis były wilgotne i Chłodne w półmroku, który sączył się wzdłuż rynien i przez kraty niczym rozlany atrament. Światło dnia odeszło na zachód, a noc rozciągnęła cienie opadające z budynków i murów, jak duchy budzące się do życia. W domostwach ucichły kroki i glosy, a zmęczenie kończącego się dnia było jak westchnienie niesione gorącym, letnim wiatrem, które sadowiło się w cichych, dusznych uliczkach miasta jak duszący koc nad katakumbami w Dole.

Padishar Creel, Par Ohmsford i Kret powoli posuwali się naprzód przez podziemia, trzy cienie wyrastające z nadchodzącej nocy, milczące niczym pył poruszany butami przechodniów spieszących ulicami nad nimi. Oddychali przez usta z powodu zgniłego odoru ścieków we wnętrzu krętych kanałów, a pod ich stopami płynął leniwy strumień odpadków miasta. Chwilami wspinali się po stalowych drabinach i kamiennych schodach, czasami wpełzali w wąskie tunele, cały czas oddalając się od centrum miasta w stronę murów i ściany urwiska, w stronę strażnicy, odzie więziona była Damson, i czekającej ich walki.

– Nie wrócimy bez niej – oświadczył Padishar. – Zrobimy wszystko, co będzie trzeba. Kiedy ją znajdziemy, nie zostawimy już. Krecie – wyszeptał, klęcząc przed dziwacznym ludzikiem. – Poprowadzisz nas tam i, jeśli się uda, z powrotem. Ale nie będziesz walczył, rozumiesz? Trzymaj się z daleka. Bo kiedy uwolnimy Damson – Par zauważył, że w jego głosie nie było wątpliwości – tylko ty będziesz wiedział, jak ją bezpiecznie wyprowadzić, Krecie. Zgoda?

Kret uroczyście skinął głową.

– Par, ty masz najtrudniejsze zadanie – ciągnął herszt banitów, zwracając się do chłopaka. – Jeśli natkniemy się na cieniowce, musisz użyć magii, aby je zatrzymać. Góral potrafił dokonać tego mieczem, kiedy schwytano nas w Dole. Tym razem to twoja rola. Brak mi środków do obrony przed tymi potworami. Jeśli ich spotkamy, chłopcze, nie wahaj się.

Par już postanowił, że użycie pieśni w tych warunkach jest nieuniknione, szybko więc złożył obietnicę Padisharowi. Nie mógł tylko obiecać – i nie powiedział o tym towarzyszom – że nie jest już pewny, czy potrafi zapanować nad magią. Już raz okazała się nieprzewidywalna, już pokazała, że potrafi żyć własnym życiem, nieposkromiona moc, która mogła go pochłonąć. Ale te obawy bladły w obliczu uczuć do Damson Rhee. Nie pamiętał o nich, bo czuł, że jest przy nim bezpieczna, no i pochłaniał ich wspólny wysiłek, aby uciec z miasta. Teraz jednak uczucia wychynęły na powierzchnię na wieść o jej uwięzieniu i płonęły w nim jak ogień. Kochał ją. Być może kochał ją od samego początku, a na pewno od czasu, jak pomogła mu pozbierać się po śmierci Colla. Była jego częścią i nie mógł znieść myśli, że ją utraci. Oddałby wszystko, aby znowu ujrzeć ją bezpieczną. Jeśli oznaczało to szaleństwo magii, która mogła zmienić go nieodwracalnie, a nawet zabić, niech tak będzie. Jeśli Rimmer Dall miał rację, to i tak nie mógł nic zrobić, aby się uratować. Nie zawaha się przed niebezpieczeństwem magii, jeśli w grę wchodzi bezpieczeństwo Damson. Zrobi, co będzie musiał.

Tak więc wyruszyli, każdy zdecydowany, że Damson warta jest każdego ryzyka, wiedząc, że ryzykują wszystko. Kanały ciągnęły się teraz wąskimi, krętymi tunelami, a ciemność szybko przeganiała resztki światła. Wkrótce będą musieli użyć pochodni, a w pobliżu murów miasta jest to szczególnie niebezpieczne. Ponieważ mroczne stwory prawdopodobnie będą stały na straży również na górze i światło pochodni będzie widoczne z daleka.

Spieszyli naprzód. Bystre oczy Kreta i wyczulone zmysły nieomylnie wybierały bezpieczną drogę pośród wszystkich ścieżek, unikając przeszkód. Idąc, słyszeli odgłosy miasta dochodzące z góry, urywki życia tak różnego od ich własnego jak życie od śmierci. Myśli Para błądziły. Miał uczucie, że zostali pogrzebani w kamieniu urwiska, na którym zbudowano Tyrsis, jak widma uciekające na widok ludzi, którymi niegdyś byli. Wydawało mu się, że naprawdę bardziej przypomina ducha niż człowieka, że w czasie ucieczki przed cieniowcami i podczas innych niebezpieczeństw napotkanych w podróży uległ przemianie, którą nie w pełni pojmował, a która odarła go z ciała. Poruszał się teraz na wzór cieni, coraz bardziej oddalony od przyjaciół i rodziny, schwytany w plątaninę magii, które powodowały jego rozpad. Wiedział, że musi być sposób na ocalenie, ale z jakiegoś powodu nie potrafił go znaleźć.

Dotarli do szerokiego zbiegu rur i zwolnili na ostrzegawczy sygnał Kreta. Skuleni u podnóża studni, od której biegły kamienne schody, naradzali się po raz ostatni.

– Te schody prowadzą do piwnicy pod wewnętrznym murem – wyszeptał Kret. Jego nos był wilgotny i lśniący. – Stamtąd musimy wspiąć się do holu i dojść do bramy wychodzącej znowu na zewnątrz, przejść do kolejnych drzwi, wejść i przejść drugim holem do ukrytego korytarza, który poprowadzi nas przez strażnicę, gdzie czeka Damson. – Spoglądał w napięciu to na Para, to na Padishara.

Olbrzym skinął głową.

– Straże federacji? Kret zamrugał.

– Wszędzie.

– Cieniowce?

– Gdzieś w wieży.

Padishar uśmiechnął się sucho do Para.

– Gdzieś. Bardzo precyzyjnie. – Pochylił szerokie ramiona. – No dobrze. Pamiętajcie, co powiedziałem, obaj. Zapamiętajcie, co macie i czego nie macie robić. – Zerknął na Para. – Jeśli mi się nie uda, ty pójdziesz dalej, jeśli będziesz mógł. W przeciwnym razie musisz dotrzeć do Firerim Reach i tam poszukać pomocy. Obiecaj mi to.

Par skinął głową, wiedząc, że kłamie, że nigdy nie zawróci, dopóki Damson nie będzie bezpieczna, nieważne co się stanie.

Padishar sięgnął przez ramię i zacisnął rzemienie przytrzymujące miecz na plecach, po czym sprawdził noże i krótki miecz u pasa. Zza cholewy buta wystawała rękojeść jeszcze jednego noża. Cała broń była starannie owinięta kawałkami materii, aby nie zardzewiała i nie odbijała światła. Par miał tylko Miecz Shannary. Kret w ogóle nie nosił broni.

Padishar uniósł głowę.

– W porządku. Idziemy.

Jeden za drugim wspięli się po schodach, skuleni przy kamiennej powierzchni, idąc ostrożnie w stronę błyskającego w górze światła. Ich oczom ukazała się krata, której żelazne sztaby rzucały na stopnie i ich ciała pajęczynę cieni. W górze panowała cisza, pusta, pozbawiona głosów nicość.

Dotarłszy do kraty, Kret przystanął, nasłuchując i unosząc głowę, jak tropiące lub zagrożone zwierzę. Potem sięgnął w górę i z zaskakującą siłą, niemal bezszelestnie, uniósł kratę. Wyszedł ze studni, trzymając kratę nad głową, aż jego towarzysze wspięli się szybko, po czym ostrożnie opuścił ją na miejsce.

Stali w piwnicy, pierwszej z długiego rzędu połączonych ze sobą komnat, który niknął im z oczu w oddali. Wszędzie stały zapasy, skrzynie z bronią, narzędziami, ubraniami i przeróżnymi towarami – wszystkie starannie oznaczone i ustawione na drewnianych paletach pod grubym kamiennym murem. W sąsiednim pokoju zgromadzono beczki, a ledwo widoczne w mroku zardzewiałe ramy starych łóżek tworzyły gmatwaninę metalowych stelaży. Wysoko na ścianach, tuż od sufitem piwnicy, rząd wąskich, okratowanych okien przepuszczał cienkie smugi wieczornego światła.

Kret poprowadził ich przez labirynt piwnicznych komnat, magazyny i plątaninę skrzyń do miejsca, gdzie kolejne schody wiodły do solidnych drewnianych drzwi. Weszli na nie ostrożnie i Par poczuł, jak unoszą mu się włosy na karku na myśl, że jakieś niewidoczne oczy obserwują każdy ich ruch. Rozglądał się na boki, zerknął do góry, ale nic nie zobaczył.

Przy drzwiach znowu przystanęli, podczas gdy Kret za pomocą niewielkiego metalowego przyrządu otworzył zamek. Przeszli natychmiast i ruszyli szybko korytarzem ciągnącym się za drzwiami. Znajdowali się teraz w wewnętrznych murach cytadeli, drugiej linii umocnień miasta, w miejscu, gdzie stacjonował garnizon federacji. Korytarz był prosty, wąski, z mnóstwem okien i drzwi, z których w każdej chwili mógł ktoś wyjść. Jednak nikt się nie pojawił, kiedy Kret odszukał następne wejście i znaleźli się za kolejnymi drzwiami, zanim Par miał czas odetchnąć głębiej dla uspokojenia nerwów.

Stali teraz w ocienionej niszy, z której rozciągał się widok na podwórzec pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym murem miasta. Żołnierze federacji stali na straży przy bramach i na blankach – niewyraźne kształty w gęstniejącym mroku. Z okien kwater, stróżówek błyskało światło. W ciszy szurały obute stopy. Głosy niosły się cichym szmerem. Gdzieś zgrzytnął ostrzony na osełce metal. Par poczuł skurcz w żołądku. Wszędzie wokół unosiły się odgłosy życia.

Przez długie minuty lgnęli do cieni niszy, nasłuchując i patrząc, czekając, zanim podejmą marsz. Par słyszał oddech Padishara, kiedy olbrzym pochylił się przy murze obok niego. Jego własny oddech gonił gwałtowne bicie serca. W głębi piersi poczuł poruszenie magii pieśni, gdzie emocje brały swój początek, i ledwo nad nią zapanował. Raz jeszcze myślał o tym, co by się wydarzyło, gdyby spróbował użyć magii. Użyłby jej – tego był pewny. Ale czy byłaby mu posłuszna, to zupełnie inna kwestia, i nagle zdał sobie sprawę, że jeśli naprawdę ma nim zawładnąć i zamienić w stwora, o którym mówił Rimmer Dall, to co powstrzyma go od obrócenia się przeciwko przyjaciołom?

Damson, zdecydował. Damson i to, co dla niego znaczy, powstrzyma magię.

Potem Kret ruszył, wyślizgując się z ciemnego wejścia wzdłuż szorstkiego kamienia wielkiego muru. Padishar w jednej chwili podążył za nim i Par pospieszył za nimi niemal bezwiednie. Kluczyli szybko w ciemnościach, uchylając się, kiedy światło pochodni znaczyło ich ścieżkę miękkimi plamami, próbując stopić się z kamieniem i wyobrażając sobie, że są niewidzialni. Żołnierze federacji poruszali się dokoła, niemożliwie głośni, niepokojąco bliscy, i Parowi wydawało się, że lada chwila zostaną odkryci.

Jednak parę sekund później stanęli pod kolejnymi drzwiami, tym razem otwartymi, i znaleźli się w świetle za nimi...

Stał przed nimi zaskoczony żołnierz federacji, trzymając niedbale pikę i przygotowując się do zejścia z warty. Otworzył szeroko usta i na chwilę zamarł bez ruchu. Chwila wahania kosztowała go życie. W jednej chwili Padishar rzucił się ku niemu i zakrył dłonią usta żołnierza. Ostrze długiego noża błysnęło i zniknęło. Par ujrzał, jak oczy żołnierza rozszerza zaskoczenie. Pojawił się w nich ból, a potem pustka. Ciało żołnierza opadło bezwładnie w ramiona Padishara niczym szmaciana lalka. Pika upadła, ale zanim uderzyła o ziemię, pochwyciły ją zręczne dłonie Kreta. W korytarzu z kamienia i drewna, oświetlonym ogniem z zatkniętych na drugim końcu muru pochodni, trójka intruzów stała bez tchu i ruchu, trzymając między sobą ciało żołnierza i nasłuchując w ciszy.

Padishar uniósł ciało, poniósł je w cień niszy i usunął z widoku. Par obserwował wszystko jakby z olbrzymiej odległości, chłodny jak otaczający go kamień. Usiłował nie patrzeć. Wciąż miał w uszach jęk umierającego. Ciągle widział jego oczy.

Ruszyli szybko korytarzem, nasłuchując czujnie. Nikogo jednak nie spotkali i zanim Par się zorientował, przeszli przez niewielkie, okute drzwi, ledwie widoczne w ocienionej niszy.

Drzwi zamknęły się za nimi i stanęli pogrążeni w czerni bezksiężycowej nocy. Par czuł zapach drzewa i kurzu, szorstkość desek pod stopami. Kret przez chwilę szperał dokoła. Potem błysnęła iskra – jedna, druga – i nikły płomyk świecy rzucił niewielki blask na ściany. Znajdowali się w czymś w rodzaju szafy o powierzchni zaledwie sześciu stóp, pełnej dziwnych przedmiotów i śmieci. Kret ostrożnie odgarniał rzeczy na boki, oczyszczając powierzchnię na tyłach komórki, i naparł na ścianę. Jej część niewidoczna gołym okiem okazała się niewielkimi drzwiami, które uchyliły się na zewnątrz.

Przeszli przez nie szybkim krokiem. Pomiędzy kamiennymi ścianami i drewnianymi stemplami otworzyła się wąska przestrzeń o tak niskim stropie, że Padishar musiał przykucnąć, aby uniknąć uderzenia w głowę. Uniósł nad sobą dużą dłoń. Par ujrzał na niej krew i nagle odczuł bliskość własnej śmierci, jak przepowiednię w martwych oczach żołnierza.

Kret przemknął obok niego i zaczął prowadź wzdłuż muru, omijając kamienne występy, stalowe gwoździe i sterczące drzazgi. Na twarzach poczuli dotknięcie pajęczyn, a małe gryzonie uciekały przed nimi z piskiem. Płomyk świecy odbijał się w czerni słabym blaskiem.

Zaczęli się wspinać, odnajdując przybite do stempli szczeble i stopnie wycięte w skale, drabiny i barierki pnące się po murach. Byli teraz w wieży i zmierzali w stronę jej wierzchołka i więzienia Damson. Od czasu do czasu słyszeli głosy, przytłumione i odległe. Robiło się coraz cieplej i duszniej i Par zaczął się pocić. Ich droga stawała się coraz węższa i trudniejsza. Padishar przeciskał się z trudem.

I nagle Kret zatrzymał się, zamierając bez ruchu. Dowódca banitów i chłopak z Vale także przystanęli, skuleni w ciemnościach, nasłuchując. Słychać było tylko ciszę, jednak Par coś wyczuwał – coś żywego i poruszającego się tuż za ścianą. Magia pieśni w jego wnętrzu poruszyła się jak głodny kot, a jej ogień zamruczał niespokojnie. Par zamknął oczy i skoncentrował się na stłumieniu tego głosu.

Za ścianą wyczuwał cieniowca.

Poczuł, jak oddech więźnie mu w gardle, kiedy w umyśle pojawił się obraz czarnego stwora – wizja przywołana przez magię. Kroczył przez korytarze wieży, zakapturzony, otulony opończą, palcami, jak mackami, badając powietrze w poszukiwaniu żeru. Czy również ich wyczuwał? Czy wiedział, że tu są? Magia zasyczała we wnętrzu Para niczym waż, wijąc się, napinając i zbierając siły. Par stłumił ją i nie puszczał. Za wcześnie! Za wcześnie!

Powietrze szeptało mu do uszu jak żywe. Zacisnął zęby i wytrzymał.

Potem cieniowiec zniknął, rozpływając się jak myśl, mroczna, zła i pełna nienawiści. Magia pieśni uspokoiła się i znowu opadła. Par czuł, jak puszcza napięcie i rozluźniają się mięśnie klatki piersiowej i brzucha. Wiedział, że Padishar patrzy na niego, a na jego twarzy odbija się niepokój. Par poczuł stalowy uścisk palców towarzysza i czerpał z niego siłę. Zdołał skinąć głową na znak, że wszystko w porządku.

Ruszyli dalej, wspinając się przez mrok. Wszędzie panowała cisza. Nikłe odgłosy kroków i rozmów żołnierzy federacji ucichły zupełnie. Noc była kocem ciszy, w którym każde żywe stworzenie odpłynęło w sen. To złudzenie, pomyślał Par, prąc naprzód. Niebezpieczeństwo.

Chwilę później znowu się zatrzymali, tym razem przy fragmencie muru obramowanym ciężkimi deskami podpierającymi podłogę nad ich głowami. Kret wręczył świecę Padisharowi i zaczął badać mur palcami. Coś szczęknęło pod jego delikatnym dotykiem i część muru odsunęła się. Pojawił się blady i przydymiony strumień światła.

Kret odwrócił się znowu do Padishara. Mówił szeptem.

– Trzymają ją piętro niżej, gdzieś za drugimi drzwiami. – Zawahał się. – Mogę wam pokazać.

– Nie – odrzekł szybko Padishar. – Poczekaj tu. Poczekaj, aż wrócimy.

Kret przyglądał mu się przez chwilę, po czym niechętnie skinął głową.

– Drugie drzwi – powtórzył.

Obiema dłońmi naparł na mur i pchnął wrota. Padishar i Par przeszli przez nie ostrożnie.

Stali na podeście schodów, które szły zarówno w górę, jak i w dół. Drzwi na wprost nich były zamknięte i zaryglowane. Stal pokrywała gruba warstwa rdzy. W żelaznych obręczach przybitych do kamienia wisiały pochodnie, których blask znaczył rząd zniszczonych stopni, a gryzący dym unosił się w mrok wieży.

Wszędzie panowała cisza.

Ukryte drzwi za nimi znowu się zamknęły.

Par zerknął na Padishara. Olbrzym rozglądał się czujnie dokoła. W jego oczach znowu pojawił się niepokój. Pokręcił głową.

Zaczęli schodzić oparci plecami o mur, nadstawiając uszu na jakikolwiek groźny dźwięk. Schody wiły się przy murze na kształt serpentyny, a plamy światła ledwo spotykały się na zakrętach. Od czasu do czasu przez szczeliny w murze widać było teraz skrawek nocnego nieba. Par czuł skurcze w żołądku. Wydawało mu się, że słyszy na górze kroki, ciche szuranie butów, szelest ubrania. Zamrugał i otarł pot z twarzy. Była tylko cisza.

Dotarli do kolejnego podestu. Były tam drzwi, otwarte i nie strzeżone. Otworzyli je i przeszli cicho. Par miał złe przeczucia. Jeśli to tu trzymano Damson, powinny być jakieś straże. Znowu zerknął na Padishara, ale olbrzym patrzył przed siebie na źle oświetlony korytarz wiodący do obiecanych drugich drzwi. Podeszli do nich szybko i Par poczuł, jak magia pieśni porusza się gwałtownie. Chwycił powietrze ustami, zaskoczony szybkością jej nadejścia, i niemal zgiął się wpół od jej żaru, który buchnął jak z otwartych drzwi paleniska.

Coś było nie tak.

Chwycił Padishara za ramię. Mężczyzna odwrócił się przestraszony. Par podskoczył, czując za plecami poruszenie, mroczną obecność... Cieniowce! Były...

I nagle drzwi za nimi otwarły się z trzaskiem. Wypadło z nich trzech czarno odzianych szperaczy. Przygarbione i zdeformowane sylwetki cieniowców pod okrywającym je ubraniem. W świetle pochodni błysnęła broń. Szeroki miecz Padishara wysunął się z pochwy. Par sięgnął w tył po Miecz Shannary i szybko cofnął dłonie, jak przed ogniem. Oparzy się, jeśli go dotknie! Wiedział, że się oparzy!

– Padishar! – krzyknął.

Olbrzym odwrócił się do drzwi za nimi, które uchyliły się szerzej i wypuściły jeszcze dwa czarno odziane potwory. Oba końce korytarza były teraz zablokowane, a Par Ohmsford i Padishar Creel znaleźli się w pułapce.

– Kret! – Padishar zaklął, pewny, że zostali zdradzeni.

Ale Par go nie słyszał. Szperacze rzucili się ku nim i magia pieśni eksplodowała ostrzegawczym krzykiem, wypełniając wieżę wściekłością. Pochłonęła go niczym wir i pchnęła na zdumionego Padishara. Starał się ją pohamować, ale pokonała go bez wysiłku. Potem trysnęła białym żarem ognia, który runął na cieniowce. Czarne postacie wyrzuciły w górę ramiona, ale magia pieśni przedarła się przez nich i obróciła w popiół. Par krzyknął, nie mogąc się powstrzymać, i pieśń rzuciła się na mury, niczym powódź na zaporę, roztrzaskując zaprawę i wyrywając dziury w kamieniu. Padishar cofnął się, po czym pochwycił Para w rozpaczliwym wysiłku i dosłownie powlókł go przez drugie drzwi, zatrzaskując je za nimi.

Par opadł na kolana i pieśń znowu ucichła.

– Nie... Nie mogę oddychać! – wydyszał. Padishar poderwał go na nogi.

– Par! Do licha, chłopcze! Co się z tobą dzieje? Co ci jest?

Par potrząsnął głową w rozpaczy. Magia w jego wnętrzu wciąż ulegała przemianie. Znowu materialna, nie wyobrażona. Magia Brin, nie Jaira. Ogień, nad którym nie potrafił zapanować, tlący się, wyczekujący...

Zacisnął dłonie na ramionach towarzysza i oddech powrócił, kojąc szaleństwo.

– Znajdź Damson! – wyszeptał. – Może ona tam jest, Padishar! Znajdź ją!

Wokół rozbrzmiewały wrzaski i krzyki żołnierzy federacji pędzących wzdłuż umocnień i po korytarzach wieży. Padishar chwycił tunikę Para i pociągnął chłopaka za sobą, biegnąc korytarzem, na którego końcu znajdowały się ciężkie drewniane wrota, zamknięte i okratowane.

– Damson! – krzyknął rozpaczliwie olbrzym.

Parowi wydawało się, że za drzwiami, przez które uciekli, słyszy szelest szat cieniowców.

– Nadchodzą! – ostrzegł, czując na nowo wznoszący się żar magii pieśni.

– Damson! – zawył Padishar Creel.

Zza drzwi dobiegła stłumiona odpowiedź. Przywódca banitów puścił Para i rzucił się biegiem, wykrzykując imię córki. Znowu nadeszła odpowiedź i Padishar zatrzymał się. Szeroki miecz uniósł się i opadł, wbijając się w drzwi. Z dołu schodów i z odległego końca korytarza rozległ się krzyk. Padishar uderzył w drzwi jeszcze kilka razy, po czym naparł ramieniem na to, co z nich pozostało. Drzwi wypadły z zawiasów, a Padishar zniknął w środku.

Par podbiegł do otworu i zatrzymał się. Padishar był znowu na nogach, zakrwawiony i oszołomiony, a Damson Rhee tuliła się do niego. Rude włosy miała pokryte pyłem i splątane, a na bladej twarzy smugi brudu. Jej oczy zapłonęły, kiedy odnalazły Para.

– Par – wyszeptała miękko i podbiegła go uściskać. Korytarz za nimi wypełniły odgłosy uzbrojonych ludzi. Par odwrócił się, aby przyjąć atak, ale Padishar Creel minął go w jednej chwili i rzucił się w głąb korytarza. Rozległ się mrożący krew w żyłach szczęk broni.

– Par! – krzyknął olbrzym. – Zabierz ją i uciekaj!

Par bez namysłu chwycił Damson za ramię i pociągnął ją przez drzwi. Padishar walczył z grupką żołnierzy federacji. Na schodach pojawiało się ich coraz więcej. Dowódca wolno urodzonych odparł atak i odwrócił się ze złością.

– Niech cię, chłopcze, uciekaj! Już! Pamiętasz naszą umowę? Żołnierze ponowili atak i teraz już Padishar walczył o życie. Upadło dwóch, a potem jeszcze jeden, ale ich miejsce zajmowali następni. Zbyt wielu, pomyślał Par. Zbyt wielu, aby walczyć. Poczuł skurcz w piersiach. Musi pomóc przyjacielowi. Ale to oznaczało użycie magii pieśni, ognia, którego nie potrafił okiełznać. Ujrzy tych ludzi rozdartych na strzępy. Być może Padishar również zginie w ten sposób. A przecież złożył olbrzymowi obietnicę.

– Padishar – usłyszał szept Damson i poczuł, że zaczyna biec ku ojcu.

Zatrzymał ją natychmiast i odciągnął w tył, z dala od walczących. Dokonał wyboru.

– Par! – krzyknęła gniewnie Damson, ale tylko pokręcił głową. Dotarli do zamkniętych drzwi. Czy były za nimi cieniowce? Par ich nie słyszał: nie słyszał nic poza odgłosami walki za sobą.

– Nie możemy go zostawić! – krzyczała dziewczyna. Przyciągnął ją do siebie.

– Musimy.

Przed nimi pojawiły się drewniane wrota, a za nimi rozciągała się przerażająca cisza. Par zacisnął ramiona na piersi i przywołał magię pieśni, ponieważ tym razem nie miał wyboru. Poruszyła się niespokojnie.

Proszę, pomyślał, pozwól mi zapanować nad nią choć ten jeden raz!

Pchnięciem otworzył drzwi, gotowy posłać magię korytarzem, rozżarzoną, śmiertelnie niebezpieczną. Powitała go cisza. Przez szczeliny w spękanym kamieniu wpływało światło księżyca. Podłogę zaścielały śmieci. Przejście było puste.

Rzucił ostatnie spojrzenie na walczącego Padishara, samotnego przeciwko powodzi żołnierzy federacji. Wiedział, że nie ma dla niego nadziei. Od początku była to pułapka. A teraz się zamykała.

Mimo to ciągle jeszcze miał czas, aby uratować Damson.

Tak jak się umówili, za wszelką cenę.

Z Damson, ciągle uczepioną jego ramienia, ruszył pustym korytarzem, zostawiając za sobą Padishara Creela.

VI

W ciągu kilku sekund minęli drzwi i weszli z powrotem na podest. Z korytarza za nimi unosił się gwar głosów i wściekłości, gdzie Padishar trzymał w szachu żołnierzy federacji.

Par odwrócił się i kopniakiem zatrzasnął drzwi wieży.

Którędy?

Gdzieś z dołu słyszał tupanie butów i okrzyki ludzi wchodzących po schodach. Nie mogli więc zejść.

– Puść mnie! – wrzasnęła wściekle Damson i wyrwała mu się. Jej zielone oczy lśniły od łez i gniewu. – Zostawiłeś go!

Par prawie jej nie słuchał. Musieli wejść drogą, z której przyszli, tam gdzie czekał Kret. Chyba że Padishar miał rację i Kret naprawdę ich zdradził. To było możliwe. Kret mógł zostać pojmany, kiedy federacja po raz pierwszy odkryła jego kryjówkę. Ale gdyby tak było, nie pomógłby im uciec z młyna; pozwoliłby federacji schwytać ich i skończyć wszystko. A jeśli schwytano go, kiedy ostatni raz ruszył na poszukiwanie Damson – schwytano i pokonano, zamieniono w cieniowca?

Damson szarpnęła go.

– Musimy wrócić, Par! On nas potrzebuje! To mój ojciec! – Uniosła wargi, obnażając zęby. – Wrócił po ciebie!

Par odwrócił się, chwycił ją za ramię i przyciągnął tak blisko, że czuł na twarzy gorący oddech dziewczyny.

– Powiem to tylko raz. Obiecałem mu. Cokolwiek się stanie, ty masz być bezpieczna. Poświęcił się dla ciebie, Damson, i niech ta ofiara nie pójdzie na marne! A teraz uciekamy!

Odwrócił ją, popchnął ku schodom. Wbiegli po stopniach, nasłuchując odgłosów zbliżającej się pogoni. Na twarzy Para malowała się ponura zaciętość. Jeśli Kret ich zdradził, są skończeni, nieważne którędy pójdą. A jeśli nie, ich jedyną nadzieją jest odnalezienie go.

Dotarli do następnego podestu i Par na próżno zaczął szukać ukrytych drzwi. Nie pamiętał, gdzie były; nie zwrócił uwagi, kiedy przez nie przechodził. Teraz wszystko wyglądało jednakowo.

– Krecie! – krzyknął zrozpaczony.

Po lewej stronie ściana natychmiast się rozstąpiła i przez otwór wyjrzała futrzasta twarz Kreta.

– Tutaj! Tutaj, śliczna Damson! – wołał gorączkowo. Wbiegli przez otwór, a Kret pchnięciem zamknął za nimi ścianę.

– Padishar? – dopytywał się niespokojnie, a sposób, w jaki mówił, i spojrzenie wilgotnych oczu powiedziały Parowi, że nie ma mowy o zdradzie.

– Mają go – odpowiedział chłopak, zmuszając się do spojrzenia na Damson. Odwróciła się natychmiast.

– A więc uciekajmy – przynaglił Kret i pospieszył przed nimi ze świecą w dłoni. – Pospieszcie się.

Wrócili z powrotem w mury wieży, klucząc w mroku i nasłuchując krzyków żołnierzy dochodzących przez kamień stłumioną kakofonią. Dotarli do szafy i szybko przeszli do korytarza poza nią. Pod oknami baraków biegli żołnierze, kierując się ku strażnicy i bramom. Pochodnie niesione w ciemnościach płonęły i sypały iskrami, a odgłos zasuw i rygli opuszczanych na miejsce był ogłuszający. Przytulony do muru w plamie ciemności, Kret trzymał przez chwilę swoich podopiecznych w miejscu, a potem skinął przed siebie. Pobiegli pochyleni przez pusty korytarz do drzwi, które ich tu przywiodły, i wypadli na dziedziniec.

Zapadła ciemność, a księżyc i gwiazdy ukryte były za ciężką warstwą chmur wiszących nisko nad urwiskiem. Przez mrok przedzierało się przydymione światło ognia. Dokoła biegały jakieś postacie, ale nie sposób było odróżnić ich twarze.

– Tędy! – wyszeptał ochryple Kret.

Ruszyli w lewo wzdłuż muru, biegnąc, ponieważ wszyscy biegli. Przemykali przez ciemność, dodatkowe trzy postacie w zamieszaniu, którymi nikt się nie interesował.

Byli tuż przy drzwiach prowadzących z powrotem na ulice miasta, kiedy ich zaskoczono. Usłyszeli krzyk i z mroku wynurzyła się ciemna sylwetka. Przez jedną chwilę Par myślał, że to cudownie ocalony Padishar, ale potem ujrzał insygnia kapitana federacji na czarnym mundurze. Cała trójka zamarła w oczekiwaniu, niepewna co dalej. Kapitan podszedł do nich i w świetle ukazała się jego brodata twarz.

I wtedy Damson wyszła mu na spotkanie, łagodna, rozluźniona i uśmiechnięta. Na jego twarzy odbiło się zmieszanie. Dała mu jeszcze chwilę, po czym trzykrotnie uderzyła w twarz kantem dłoni. Podeszła, przerzuciła żołnierza przez ramię i powaliła na ziemię. Charczał i próbował krzyczeć, ale ostatnie uderzenie w krtań uciszyło go na zawsze.

Damson wstała i przebiegła obok Para do miejsca, gdzie Kret już znikał za bramą. Par przypomniał sobie nagle, jak łatwo go pokonała tamtej nocy w Parku Ludu, kiedy uznał, że jest odpowiedzialna za pułapkę, którą federacja zgotowała Padisharowi i pozostałym. Zdał sobie sprawę, że to samo mogła uczynić w strażnicy. Mogła zmusić go do zawrócenia z drogi, gdyby zechciała. Dlaczego tego nie zrobiła?

Byli znowu za wewnętrznym murem, biegnąc do piwnic, z których tu przyszli. Odgłosy za nimi cichły, stłumione przez warstwy kamienia. Doszli do ukrytych drzwi i zeszli po schodach do tuneli. Stamtąd ruszyli szybko przez mrok, z dala od murów miasta i z powrotem do centrum. Wkrótce byli już głęboko w podziemiach i wszystko ucichło.

– Od... Odpocznijmy chwilkę – zaproponował w końcu Par bez tchu po długim biegu. Musiał pomyśleć i zdecydować, co dalej.

– Tutaj – powiedział Kret, kierując ich do platformy, która służyła za podstawę dla drabiny wychodzącej z plątaniny tuneli i rur na ulice. Przez kraty nad ich głowami świeciło nikłe światło. Ulice były ciche i wymarłe. – Wrócę i upewnię się, że nikt nas nie śledzi.

Zniknął w ciemności, zostawiając im świecę. Chłopak z Vale i dziewczyna patrzyli, jak odchodzi, po czym skwapliwie usiedli pod murem ramię przy ramieniu. Par był wyczerpany. Wpatrywał się w ciemność poza płomieniem świecy i czuł, jak zmęczenie rozchodzi się po całym ciele. Słyszał oddech Damson, czuł ciepło jej ciała.

– Wiesz, co mu zrobią – odezwała się w końcu. Nie odpowiedział, patrząc prosto przed siebie. – Stanie się jednym z nich. Wykorzystają go.

Jeśli dopadną go żywego, pomyślał Par. A może i nawet wtedy nie. Nigdy nie można przewidzieć, co zrobi Rimmer Dall.

– Dlaczego nie zmusiłaś mnie, abym po niego wrócił? – zapytał.

– Nigdy bym ci tego nie zrobiła – odrzekła po długiej chwili milczenia.

Przez chwilę nic nie mówił, ważąc ciężar jej słów.

– Przykro mi z powodu Padishara – powiedział w końcu. – Ja również nie chciałem go zostawić.

– Wiem – odrzekła cicho.

Powiedziała to tak rzeczowo, że spojrzał na nią, aby się upewnić, że dobrze usłyszał. Napotkała jego spojrzenie.

– Wiem – powtórzyła. W jej głosie słychać było ból. – To nie była twoja wina. Padishar kazał ci obiecać, że przede wszystkim uratujesz mnie. Na mnie również wymógł taką obietnicę, w razie gdybyś to ty był więźniem. – Odwróciła wzrok. – Byłam tylko zła, kiedy zobaczyłam... – Pokręciła głową.

– Dobrze się czujesz?

Bez słowa skinęła głową i zamknęła oczy.

– Czy wiedzą, kim jesteś? Spojrzała znowu.

– Nie. Skąd? Odetchnął głęboko.

– Kret. To była pułapka, Damson. Czekali na nas. Mieli powód, aby wierzyć, że po ciebie przyjdziemy. A jaki może być lepszy powód, skoro jesteś córką Padishara Creela? Padishar myślał, że Kret nas wydał.

W jej oczach znowu pojawił się gniew.

– Par, Kret nas uratował! Ciebie w każdym razie. Ja miałam tylko pecha. Federacja rozpoznała mnie na ulicy i wiedzieli, że pomogłam ci uciec z młyna. – Zawahała się. – To również była pułapka, prawda? Wiedzieli... – Przerwała, niepewna, dokąd zmierza.

– To mógł być Kret – upierał się Par. – Mogli go złapać, kiedy cię szukał. Albo wcześniej.

– I pomógłby nam uciec? – zapytała z niedowierzaniem. – Dlaczego? W jakim celu? Federacja złapałaby nas wszystkich, gdyby nie wyprowadził nas ze strażnicy.

– Wiem. Też o tym myślałem. – Pokręcił głową. – Ale ciągle nas znajdują, Damson. W jaki sposób? Cieniowce zdają się mieć szpiega w każdej ścianie. To nie do zniesienia. Czasami wydaje się, że nie można już nikomu ufać.

Uśmiechnęła się z goryczą.

– Bo nie można, Par. Nikomu. Nie wiedziałeś o tym? Jesteśmy tylko my dwoje. A czy możemy sobie ufać?

Spojrzał na nią zdumiony. W jej oczach pojawił się smutek. Objęła go szybko i przytuliła.

– Przepraszam – powiedziała i poczuł, że płacze.

– Myślałem, że utracę cię na zawsze – wyszeptał w jej włosy. Czuł, jak kiwa głową. – Jestem tym wszystkim tak bardzo zmęczony. Chcę tylko, żeby się skończyło.

Tulili się do siebie w ciszy i Par zatonął w jej cieple, zamykając oczy i pozwalając zmęczeniu odpłynąć. Nagle zapragnął znowu znaleźć się w Shady Vale, wrócić do domu, rodziny i dawnego życia. Zapragnął, aby Coglin żył i żeby nic się nigdy nie wydarzyło. Chciał cofnąć czas. Nie zgodziłby się tak chętnie ruszyć na poszukiwanie raz jeszcze. Nie podjąłby tak skwapliwie poszukiwań Miecza Shannary.

I nie dałby się zwieść, że magia jest darem.

Pomyślał potem, jak bardzo niegdyś pieśń była jego częścią i jak obca wydawała się teraz. Raz jeszcze wyrwała się spod jego władzy, kiedy przywołał ją w strażnicy. Pomimo przygotowań, mimo wysiłków. Czy w ogóle mógł powiedzieć, że ją przywołał, czy też po prostu przyszła sama, kiedy wyczuła cieniowce? Z pewnością zrobiła, co chciała, tnąc ich ciała jak nożem. Par zadrżał na to wspomnienie. On nigdy by tego nie chciał. Magia niszczyła czarne stwory bez chwili namysłu i skrupułów. Zmarszczył brwi. Nie, nie magia. On. On je zniszczył. Być może nie chciał tego, ale to zrobił. Parowi nie spodobała się ta myśl. Cieniowce są tym, czym są, i może prawdą jest, że zabiłyby go bez wahania. Ale to nie zmienia tego, kim i czym jest on sam. Ciągle widział oczy żołnierza, którego zabił Padishar. Widział, jak w krótkiej chwili uciekło z nich życie. Chciało mu się płakać. Nienawidził, konieczności tych wydarzeń, a on był ich częścią. Zrozumienie przyczyn nie czyniło tego ani na jotę bardziej znośnym. A zresztą co za hipokryzja, żeby rozpaczać nad jednym żywotem i kończyć tuzin innych?

Nie chciał znać odpowiedzi na to pytanie. Nie zniósłby jej. Wiedział tylko, że magia pieśni zmieniła w nim coś, a tym samym zmieniła jego samego. To sprawiało, że częściej myślał o tym, co mówił Rimmer Dall. Że on również jest cieniowcem. W końcu co ich różniło?

– Damson?

Napięty głos Kreta zaszeptał z czerni i dziewczyna podniosła wzrok, odsuwając się od Para. Zabawne, pomyślał, że Kret mówi tylko do niej.

Mały człowieczek wsunął się w krąg światła, mrugając i mrużąc oczka.

– Nie śledzą nas. Tunele są puste. Damson spojrzała na Para.

– Co teraz, elfiku? – wyszeptała, odgarniając mu włosy z czoła. – Dokąd idziemy?

Par uśmiechnął się i ujął jej dłoń.

– Kocham cię, Damson Rhee – powiedział tak cicho, że słowa zginęły w szeleście jego ubrania. Wstał. – Wychodzimy z miasta. Spróbujemy znaleźć pomoc. U Morgana, wolno urodzonych albo innych. Sami nic nie wskóramy. – Spojrzał na przygarbioną postać Kreta. – Krecie, pomożesz nam się stąd wydostać?

Kret zerknął na Damson.

– Pod miastem są tunele, które wyprowadzą was na równinę. Pokażę wam.

Par odwrócił się do Damson. Milczała przez chwilę. Jej zielone oczy pełne były nie wypowiedzianych myśli.

– Dobrze, Par. Pójdę – powiedziała w końcu. – Wiem, że nie możemy tu zostać. Tu, w Tyrsis, skończył się nasz czas i szczęście. – Podeszła bliżej. – Ale teraz ty musisz mi coś obiecać, tak, jak obiecałeś Padisharowi. Przyrzeknij, że wrócimy po niego – że nie zostawimy go na taką śmierć.

Ani przez chwilę nie bierze pod uwagę możliwości, że może już nie żyć. Wierzy, że jest silniejszy niż wszystko. I ja chyba też.

– Przyrzekam – wyszeptał.

Pochyliła się i mocno pocałowała go w usta.

– Ja też cię kocham. Zawsze będę cię kochała.

Przez resztę nocy przemierzali tunele pod Tyrsis, pradawne przejścia, które dawno temu służyły za schron obrońcom miasta, a teraz pomagały im w ucieczce. Tunele przecinały się bez końca, czasami wystarczająco szerokie i wysokie, żeby pomieścić wozy, a nieraz ledwo mieszczące Kreta i jego podopiecznych. Miejscami skała była sucha, zakurzona i pachniała starą ziemią i nieużytkiem; gdzie indziej natomiast wilgotna, chłodna i cuchnąca ściekiem. Szczury uciekały przed nimi z piskiem i znikały w murach. Owady pierzchały jak suche liście unoszone podmuchem wiatru. Odgłosy ich kroków i oddechów odbijały się echem w pustych pasażach i wydawało się, że w każdej chwili mogą zostać odkryci. Ale Kret ostrożnie wybierał drogę, czasami zbaczając z głównej trasy i polegając na własnym instynkcie. Nie rozmawiał z nimi; wiódł ich przez swoje milczące królestwo niczym duch, którym się stał. Od czasu do czasu przystawał, aby na nich spojrzeć, przyjrzeć się czemuś, co znalazł na podłodze tunelu lub też wpatrzeć się w mrok zaciskający się wokół nich, roztargniony i daleki, pogrążony w rozmyślaniach. Par i Damson zatrzymywali się wraz z nim, czekając, obserwując i zastanawiając się, o czym tak myśli. Nie pytali jednak. Par może by i chciał, ale Damson uznała, że mądrzej będzie milczeć.

W końcu dotarli do miejsca, gdzie ciemność rozjaśniał nikły srebrny blask. Potykając się, ruszyli w jego stronę poprzez zasłonę starych pajęczyn i kurzu, gramoląc się po skalistym spadku, który zwężał się tak, że musieli iść zgięci wpół. Drogę zagradzały zarośla tak gęste, że Kret musiał wycinać im drogę długim nożem, który jakimś cudem zdołał ukryć w futrze. Odsuwając gałęzie, cała trójka wypełzła w końcu z zasłony listowia i wyszła na światło.

Wstali i rozejrzeli się dokoła. Przed nimi wyrastały góry osłaniające skarpę, na której zbudowano Tyrsis – poszarpana, czarna ściana na tle świtu, której szczyty kładły się cieniem na północ i zachód przez równiny, niczym mroczna plama, i znikały w odległych puszczach. Powietrze było ciepłe i pachniało trawą wysuszoną przez letnie słońce. Z zasłony drzew unosił się śpiew ptaków, a nad zarośniętym trzciną stawkiem, powstałym z biegnących strumieni, latały ważki.

Par spojrzał na Damson i uśmiechnął się.

– Wyszliśmy – powiedział cicho, a ona odwzajemniła uśmiech. Odwrócił się do Kreta, który mrugał niepewnie w obcym mu świetle. Impulsywnie wyciągnął dłonie. – Dziękuję, Krecie – powiedział. – Dziękuję za wszystko.

Twarzyczka Kreta zmarszczyła się i zaczął mrugać jeszcze szybciej. Mała dłoń wyciągnęła się ostrożnie, dotknęła Para i cofnęła się.

– Nie ma za co – nadeszła cicha odpowiedź. Damson podeszła, uklękła przed Kretem i objęła go.

– Do widzenia – wyszeptała. – Schowaj się gdzieś, Krecie. Trzymaj się z dala od czarnych stworów. Nie wychodź z ukrycia, dopóki nie wrócimy.

Ramiona Kreta uniosły się i pomarszczona dłoń pogładziła szczupłe ramię dziewczyny.

– Zawsze, śliczna Damson. Dla ciebie zawsze.

Wypuściła go z objęć, a palce Kreta delikatnie dotknęły jej twarzy. Parowi wydawało się, że w kącikach jasnych oczu małego człowieczka widzi łzy. Potem Kret odwrócił się i zniknął w mroku.

Patrzyli za nim przez chwilę, a potem spojrzeli na siebie.

– W którą stronę? – zapytał Par. Roześmiała się.

– No właśnie. Nie wiesz, gdzie jest Firerim Reach, prawda? Czasami zapominam, że nie jesteś tu od zawsze.

Uśmiechnął się.

– Trudno pamiętać, skoro ciągle musisz się mną opiekować, prawda?

Rzuciła mu pytające spojrzenie.

– Nie narzekam. A ty?

Podszedł i przytulił ją na chwilę. Nie odezwał się; po prostu stał, obejmując ją ramionami, z policzkiem przytulonym do kasztanowych włosów i z zamkniętymi oczami. Myślał o tym, co razem przeszli, jak wiele razy ryzykowali życie i jak niebezpieczna była ich podróż. Tak krótka droga, aby zajść tak daleko, zamyślił się. Tak mało czasu, aby odkryć tak wiele.

– Coś ci powiem – odezwał się, ciągle ją tuląc i gładząc jej plecy – Czasami wydaje mi się, że ciągle się boję. Od kiedy Coll i japo raz pierwszy opuściliśmy Varfleet, tyle tygodni temu, boję się. Wszystko, co się dzieje, pochłania tyle ofiar. Ciągle nie wiem, co przyjdzie mi stracić jutro, i nienawidzę tęgo uczucia. Ale najbardziej, Damson Rliee, przeraża mnie możliwość utraty ciebie. – Zacisnął ramiona, tuląc ją mocniej. – I co ty na to? – wyszeptał.

Odpowiedzią był mocny uścisk.

Szli potem przez wczesny ranek, nie mówiąc wiele, zostawiając za sobą miasto Tyrsis i idąc na północ przez równiny do porośniętych puszczą podnóży Smoczych Zębów. Szybko zrobiło się ciepło, krople nocnej rosy osuszyło wschodzące słońce, a wilgoć zamieniła się w tumany kurzu. Przez długi czas nie widzieli nikogo, a i potem jedynie handlarzy i rodziny rolników idące na targ do miasta. Par znowu myślał o domu, o rodzicach i Collu, ale wszystko wydawało się tak bardzo odległe. Jakżeby pragnął, aby nic się nie zmieniło od czasu spotkania z Coglinem – wiedział jednak, że równie dobrze mógłby pragnąć, aby noc stała się dniem, a słońce księżycem. Spojrzał na Damson idącą u jego boku, na łagodne i mocne rysy twarzy, poruszenie ciała i porzucił próżne rozmyślania.

W południe przeszli Mermidon i w puszczy zatrzymali się na posiłek. Znaleźli świeżą wodę, jeżyny, korzonki i warzywa. Pomiędzy drzewami było chłodno i cicho, podczas gdy żar dnia otulał ziemię bezwietrznym, upalnym kocem. Po jedzeniu postanowili zdrzemnąć się trochę, chcąc skorzystać ze schronienia, zmęczeni nocnym wysiłkiem. Damson twierdziła, że do przełęczy Kennon jest tylko parę godzin drogi. Tamtędy przejdą Smocze Zęby i zejdą do doliny będącej niegdyś siedzibą Paranoru. Stamtąd pójdą na północny wschód do przełęczy Jannissona i Firerim Reach. Za dwa dni, obiecywała Damson, dotrą do wolno urodzonych.

Spali jednak dłużej, niż planowali, ukołysani chłodem i łagodnym odgłosem wiatru wśród drzew, i kiedy się przebudzili, zbliżał się wieczór. Wstali i wyruszyli natychmiast, pragnąc jak najlepiej wykorzystać dany im czas. Jeśli wzejdzie księżyc, będą mogli iść całą noc. W przeciwnym razie będą musieli poczekać do świtu. Tak czy inaczej chcieli przed nocą zdążyć do przełęczy Kennon.

Szli więc szybko, wypoczęci i wyspani. Żadne zarośla ani trawy nie zagradzały im drogi. Szlak był przetarty. Słońce chyliło się ku zachodowi, aż stało się jasnym blaskiem złota i purpury prześwitującym przez liście i gałęzie drzew. Na jasnym, błękitnym niebie pojawił się księżyc, a ptaki ucichły wraz z nadejściem nocy. Po raz pierwszy od długiego czasu Par czuł się swobodny i spokojny. Z ulgą powitał wyjście z Tyrsis, z dala od jego kanałów i piwnic, ograniczających murów i czarnych stworów, które go ścigały. Często spoglądał na Damson i uśmiechał się. Pomyślał o Padisharze i usiłował powstrzymać smutek. Jego myśli rozproszyły się pomiędzy drzewami i po dywanie ziemi niczym igrające zwierzątka. Pozwolił im błądzić, dokąd chciały, zadowolony ze swobody.

Ani razu nie pomyślał o tym, że rozsądnie byłoby zacierać za sobą ślady.

Zachodzące słońce płonęło ogniście na równinach za Tyrsis, kiedy dzień przechodził w noc, a upał zaczął słabnąć. Cienie wydłużały się i rosły, nabierając sił i kształtów, budząc się do życia wraz z mrokiem. Wyrastały ze żlebów i wąwozów, z puszczy i samotnych kęp drzew, ciągnąc się to tu, to tam, jakby przeciągając się ze snu i gotując na polowanie.

Jeden z tych cieni poruszał się ze złowieszczą celowością pustymi wąwozami na północ od Mermidonu, ukryty pośród wysokich traw. Kiedy zgasło światło, nabrał śmiałości, wstawał od czasu do czasu i węszył w powietrzu, zanim znowu opadł ku ziemi i podążał za świeżym zapachem. Posilał się po drodze tym, co udało mu się znaleźć, korzonkami, jagodami, owadami i małymi zwierzętami – wszystkim, co weszło mu w drogę i nie było dość szybkie, aby uciec. Przeważnie jednak jego uwaga skupiona była na tropie, za którym podążał, zapachu tego, którego śledził tak wytrwale, tego, który był źródłem jego szaleństwa.

Nad brzegiem Mermidonu uniósł się na tylne nogi, przygarbiona, bezkształtna sylwetka w lśniąco czarnej opończy, na której nie znać było kurzu i brudu pokrywającego jej właściciela. Wychudłe dłonie miał podrapane do krwi, ale nie obmył ich w rzece, kiedy przechodził brodem. Ani na chwilę nie puszczał opończy. Wiedział, że w jakiś sposób podtrzymuje go ona przy życiu. Opończa była jego ochroną.

A jednak ona również wydawała się częścią tego szaleństwa. Jakaś część umysłu stwora szeptała, że tak właśnie jest. Bez końca szeptała ostrzeżenia.

Ale większość jego myśli zapewniała stworzenie, że opończa jest dobra i konieczna, żeby przeżyć, i że szaleństwo powodował ten, którego tropił – To on. (Mój brat?) Imię nie nadchodziło. Jedynie twarz. Szaleństwo bzyczało mu w głowie, w uszach i w ustach jak rój komarów, kąsając, kłując i pożerając rozum, aż nie był w stanie myśleć o niczym innym.

Wcześniej tego samego dnia, w cieniu popołudnia, stwór wyszedł na znienawidzone światło, bo szaleństwo wywlokło go z nory i nagliło. Odnalazł w końcu zapach tropionego. (Imię? Jak się nazywa?) Przeszukując podnóże skarpy noc w noc, stawał się coraz bardziej niespokojny. Pragnął go odnaleźć, poczuć ulgę i niech skończy się szaleństwo.

Ale jak? Jak ma się skończyć?

Nie wiedział. Coś się wydarzy. Kiedy odnajdzie przyczynę. Kiedy... zrani go, jak on go zranił...

Niejasne obrazy wirowały mu przed oczami. Odnajdował przyjemność w tych myślach. Czuł jej smak.

Zęby i oczy zalśniły w świetle księżyca.

Na drugim brzegu rzeki stwór podjął trop i znowu zaczął iść. Ślad był świeży. Wyraźny jak odór gnijącego w słońcu trupa. Był blisko. Jeszcze parę godzin, może nawet mniej...

Stwór zadrżał. Oczekiwanie. Pragnienie. Ziarno szaleństwa wydało owoce.

Coll Ohmsford przyłożył nos do ziemi jak zwierzę, którym się stał, i zniknął między drzewami.

VII

Mrok zamienił się w noc, kiedy Par i Damson dotarli do podnóża Smoczych Zębów i szlaku wijącego się w górę przez urwiska do przełęczy Kennon. Światło księżyca spływało z północy, a niebo było czyste i jasne od gwiazd. Żar dnia zelżał, a z gór wiał chłodny wiatr.

Gdzieś spomiędzy drzew puszczy za ich plecami zahukała miękko sowa i ucichła.

Ponieważ było dość jasno i byli wypoczęci, chłopak z Vale i dziewczyna ruszyli naprzód. Noc sprzyjała podróży, mimo warunków górskich, i dobrze wykorzystali czas, wspinając się na przełęcz z niższych zboczy. Zapadła noc i cisza stała się jeszcze głębsza. Puszcza i jej mieszkańcy zostali za nimi w powodzi czerni. Otaczały ich sylwetki skał, poszarpane i ostre na tle nieba. Ich buty szurały na kamieniach, a oddechy były coraz cięższe, ale poza tym świat był cichy i pusty.

Czas mijał. Zbliżała się północ. Byli blisko wierzchołka przełęczy, gdzie szlak zaczynał schodzić do doliny. Światło nad ich głowami wydawało się jaśniejsze niż za nimi. Wymienili niejedno pytające spojrzenie, zastanawiając się nad tym fenomenem. Nie dotarli jeszcze do środka przełęczy, gdzie wiodła długa szeroka droga pomiędzy skałami, kiedy zdali sobie sprawę, że widzą nie światło gwiazd i księżyca, ale blask płonących tuż przed nimi ognisk.

Teraz ich spojrzenia były pełne niepokoju. Dlaczego płonęły tu ogniska? Kto je rozpalił?

Szli teraz ostrożniej, trzymając się cieni po ciemnej stronie przełęczy i przystając, aby nasłuchiwać tego, co mogło na nich czekać. A mimo to prawie przeoczyli strażników stojących na wzniesieniu kilkaset jardów dalej. Ze swego miejsca mogli zobaczyć każdego, kto próbowałby się przemknąć. Strażnicy nosili mundury żołnierzy federacji. Par i Damson natychmiast wtopili się w mrok.

– Co oni tutaj robią? – wyszeptała dziewczyna do ucha Para. Chłopak pokręcił głową. Nie potrafił wymyślić żadnego powodu.

W pobliżu przełęczy Kennon nie było banitów. Firerim Reach było daleko na wschodzie. Za nimi była tylko dolina, a w niej nic ważnego od kiedy...

Zamarł i otworzył szeroko oczy.

Od kiedy zniknął Paranor.

Wciągnął powietrze w płuca, wspominając zadanie, które Allanon powierzył Walkerowi Bohowi. Czy to możliwe, że Walker...?

Nie dokończył myśli. Nie śmiał. Obecność żołnierzy na przełęczy mogła być spowodowana mnóstwem innych przyczyn. Za szybko wyciągał wnioski.

A jednak coś w jego wnętrzu szeptało, że się nie myli. Żołnierze byli tu, ponieważ Paranor powrócił.

Pochylił się pospiesznie ku Damson. Patrzyła na niego zaskoczona, widząc podniecenie w jego oczach.

– Damson – wyszeptał jej imię. – Musimy przejść obok tych strażników. Albo przynajmniej... – Myślał gorączkowo. – Musimy przynajmniej dojść między skały, żeby zobaczyć dolinę. Możemy? Jest jakaś inna droga?

Mówił tak szybko, że słowa zlewały się ze sobą. Walker Boh, myślał. Mroczny Stryj. Niemal zapomniał o Walkerze od czasu, kiedy rozeszli się przy Hadeshomie. Ale Walker był nieobliczalny. A Allanon wierzył w niego wystarczająco, aby powierzyć mu zadanie odnalezienia Paranoru.

Do licha! Serce waliło mu tak, jakby miało wyskoczyć z piersi. A jeśli...?

Dotyk dłoni Damson przestraszył go.

– Chodź ze mną.

Wrócili przez przełęcz po własnych śladach do wyrwy w skale, gdzie wąski szlak wiódł pod górę. Powoli zaczęli się wspinać. Szlak wił się dokoła, czasami zawracając, a czasami idąc tak stromo, że musieli posuwać się na czworakach, podciągając się i chwytając skał i zarośli. Mijały minuty, a oni wciąż się wspinali, spoceni i zdyszani, z obolałymi mięśniami. Par nie pytał, dokąd idą. Te góry od lat były fortecą wolno urodzonych. Nikt nie znał ich lepiej. Damson wie, co robi.

W końcu szlak opadł i powiódł ich w stronę blasku ognisk. Byli teraz wysoko na szczycie ponad przełęczą. Powietrze było tu ostre i chłodne, a dźwięki stłumione. Podpełzli bliżej do miejsca, gdzie skała przechodziła w wąską skarpę. Wiatr smagał ich bezlitośnie, a światło ognisk rozświetlało ekran nieba jak zamglone jesienne słońce.

Szlak kończył się spadkiem biegnącym setki stóp po ścianie urwiska. W dole leżało północne wejście do przełęczy Kennon. To tam płonęły ogniska. Było ich z tuzin, jasnych i mocnych pod osłoną skał. Dokoła leżeli śpiący ludzie otuleni w koce. Konie stały uwiązane do palików. W każdym rogu stali wartownicy. Federacja blokowała przełęcz w każdym miejscu.

Niemal bojąc się tego, co znajdzie – lub czego nie znajdzie – Par Ohmsford przeniósł spojrzenie poza obóz federacji do doliny. Przez chwilę nic nie widział, bo wzrok przesłonił mu blask ognia, a czerń, którą próbował przejrzeć, otulała całunem cały horyzont. Czekał, aż wzrok przyzwyczai się do ciemności, i dolina powoli zaczęła nabierać kształtu. W miękkim świetle księżyca i gwiazd sylwetki gór i drzew puszczy odbijały się na tle nieba; jeziora i rzeki lśniły niewyraźnym błyskiem srebra, a kosmata szarość łąk i traw wzgórz kładła się plamą na czerni.

– Par! – wyszeptała nagle Damson i zacisnęła palce na jego ramieniu. Pochyliła się podniecona i wskazała coś pospiesznie.

Paranor.

Zobaczyła go pierwsza – daleko w dolinie, skąpany w świetle księżyca na wielkim wzniesieniu. Par wstrzymał oddech i pochylił się do przodu, najdalej jak mógł na krawędzi spadku, żeby upewnić się, że to nie złudzenie, nie pomyłka...

Nie. To nie było złudzenie. To naprawdę twierdza druidów. Powróciła z dawnych czasów i legend, powróciła ze snów i dawnego świata ludzi. Par ciągle nie mógł uwierzyć. Nikt z żywych nigdy nie widział Paranoru. Sam Par tylko śpiewał o nim, wywoływał jego wizję z opowieści dawno nieżyjących pokoleń Ohmsfordów. Przepadły przez te wszystkie lata, od tak dawna, że dla większości był tylko legendą – nagle stał tu, przywrócony czterem krainom, tutaj, prawdziwy. Mury i blanki, wieże i parapety, unoszący się z ziemi niczym feniks pośród mrocznego pierścienia puszczy otaczającej go ochronnym kręgiem.

Paranor. Walker Boh odkrył sposób na przywrócenie go do życia.

Par uśmiechał się od ucha do ucha, kiedy wyciągnął ręce do Damson i przytulił ją tak mocno, że aż się przestraszył, iż złamie ją na pół. Oddała uścisk równie mocno, śmiejąc się cicho. Potem cofnęli się i po raz ostatni wpatrzyli w dół, w ciemną sylwetkę zamku, po czym ruszyli z powrotem skarpą pod osłonę skał.

– Widziałaś?! – wykrzyknął Par, kiedy byli już bezpieczni. Znowu ją uściskał. – Walker to zrobił! Przywrócił Paranor do życia! Damson, to naprawdę się stało! Zadania dane nam przez Allanona wypełniają się! Jeśli naprawdę mam Miecz Shannary i jeśli Wren odnalazła elfy...! Urwał nagle. – Ciekawe, co się stało z Wren? Chciałbym wiedzieć coś więcej! I gdzie jest Walker? Myślisz, że jest w zamku? Czy dlatego federacja blokuje przełęcz, aby go tam zatrzymać? – Z zapałem gestykulował. – A co z druidami? Jak sądzisz, Damson? Odnalazł ich?

Pokręciła głową, uśmiechając się szeroko.

– Obawiam się, że jeszcze przez jakiś czas nie będziemy wiedzieli. Utknęliśmy po niewłaściwej stronie przełęczy. – Uśmiech Para zgasł i chłopak opuścił ramiona. – Nie ma drogi obok żołnierzy, Par. Chyba że użyjesz magii, aby nas ukryć. Co ty na to? Chcesz to zrobić? Możesz?

Poczuł chłód w żołądku. Znowu pieśń. Nie było przed nią ucieczki. Poczuł, jak magia porusza się w jego wnętrzu w oczekiwaniu, że może znowu będzie potrzebna, że uwolni ją na nowo...

Damson zobaczyła, jak zmienia się wyraz jego twarzy, i szybko postawiła go na nogi.

– Nie, nie użyjesz magii. Chyba że będziesz musiał, a nie musisz. Pójdziemy inną drogą, na wschód u podnóża gór, a potem na północ przez Rabb. Jest może trochę dłuższa, ale za to pewna.

Pokiwał głową, czując przypływ ulgi. Instynkt dobrze mu podpowiadał. Bał się użycia magii. Już jej nie ufał.

– Dobrze – zgodził się, zmuszając się do uśmiechu. – Tak zrobimy.

– A więc ruszajmy. – Pociągnęła go za rękę. – Wrócimy tą samą drogą. Prześpimy się parę godzin i znowu ruszymy. – Uśmiechnęła się promiennie. – Pomyśl tylko, Par. Paranor!

Wracali po własnych śladach wąską ścieżką, schodząc po skałach do głównej przełęczy, i ruszyli szlakiem na południe. Podróżowali szybko, podnieceni swoim odkryciem, pragnąc jak najprędzej podzielić się nowiną z innymi. Po chwili jednak euforia minęła i Par zaczął się zastanawiać. Może pospieszył się, świętując powrót Paranoru. Duch Allanona nigdy nie wyjaśnił, jakim celom ma posłużyć wypełnienie powierzonych przez niego zadań. Paranor powrócił, ale cóż to zmieniało? Czy druidzi również wrócili? Jeśli tak, czy pomogą w walce z cieniowcami?

Czy też, jak sugerował Rimmer Dall, okażą się prawdziwym wrogiem ras?

Kiedy schodzili wijącym się szlakiem w stronę ciemnego pierścienia lasu poniżej, Par pochmurniał coraz bardziej. Walker obawiał się motywów Allanona. On pierwszy ostrzegał przed druidami. Co takiego się stało, że zmienił zdanie? Dlaczego zgodził się odnaleźć Paranor? Par zapragnął z nim porozmawiać, chociaż przez chwilę. Chciał porozmawiać z kimkolwiek z kompanii, która wraz z nim przybyła do Hadeshornu. Zmęczony był już poczuciem osamotnienia i porzucenia. Zmęczony pytaniami bez odpowiedzi.

Dwie godziny później dotarli do podnóża Smoczych Zębów i cofnęli się pod osłonę drzew. Za nimi jeszcze długo widać było blask ognisk federacji, zanim zniknął między skałami, a podniecenie odkryciem Paranoru zmieniło się w nawracające wątpliwości. Par nie wyjawiał swych myśli, ale przypadkowe spojrzenia Damson mówiły, że nie dała się zwieść tej ciszy. Parowi wydawało się, że są sobie teraz tak bliscy i tak dobrze się znają, że słowa nie są konieczne. Damson czytała w jego myślach. Wiedziała, o czym myśli; widziała to w jego oczach.

Kiedy weszli między drzewa, wysunęła się naprzód i poprowadziła na wschód u podstawy gór, poprzez gęste zarośla, gdzie drzewa rozdzielały się, ustępując polanom i strumykom, tam rozbili obóz. Noc pełna była zapachów, delikatnych odgłosów i spokoju nie zakłóconego przez żadnego drapieżcę. Wiatr ucichł, a ich oddechy unosiły się mroźną mgiełką, kiedy szli. Księżyc zniknął za horyzontem i tylko światło gwiazd wskazywało im drogę.

Nie uszli daleko, niewiele ponad milę, kiedy Damson usiadła na polanie przy strumyku, żeby odpocząć. Wyruszą znowu za kilka godzin, tuż przed świtem. Owinęli się kocami dostarczonymi przez Kreta z jednej z jego podziemnych kryjówek i położyli się blisko siebie w ciemnościach, wpatrując się pomiędzy drzewa. Par trzymał Miecz Shannary w zagięciu ramienia, czując przy ciele jego ostrze i raz jeszcze zastanawiając się, jakiemu celowi miał służyć talizman i jak ma się tego dowiedzieć.

Nadal zastanawiał się, czy talizman jest prawdziwy.

– Myślę, że jest dobry – wyszeptała Damson, zanim zasnęła. – Nie powinieneś się martwić.

Nie był pewny, o czym mówi, i nie miał ochoty pytać.

Obudził się, kiedy jeszcze było ciemno. Słońce było nikłym blaskiem srebra na wschodzie, ledwo widocznym ponad wierzchołkami drzew. Obudziła go cisza, nagła nieobecność jakichkolwiek dźwięków – umilkły ptaki i owady, zwierzęta zamarły bez ruchu, a cały świat nagle stał się pusty i martwy. Usiadł przestraszony, jakby przebudzony ze złego snu. Ale to cisza przerwała mu drzemkę. Żaden sen nie byłby tak przerażający, pomyślał.

Polanę otulały cienie, głębokie, topniejące plamy wilgoci. Mrok wisiał w powietrzu jak dym, a pomiędzy drzewami unosiła się mgła. Par chwycił Miecz Shannary, ściskając przed sobą broń, jakby miała osłonić go przed lękiem. Rozejrzał się pospiesznie, szukając czegoś, po czym wstał ostrożnie. Damson też się obudziła i patrzyła zaspana spod koca, tłumiąc ziewnięcie.

Martwa cisza, pomyślał Par. Rozglądał się niespokojnie.

Co się dzieje? Dlaczego jest tak cicho?

Potem coś poruszyło się w głębi cieni, jak szybki ruch czerni ledwo dostrzegalny gołym okiem, jakby chmura przesunęła się po tarczy księżyca. Tyle że nie było chmur ani księżyca tej nocy, tylko nocne niebo i gasnące gwiazdy.

Damson stanęła przy nim.

– Par? – wyszeptała pytająco.

Nie przestawał śledzić wzrokiem poruszenia, które zaczęło nabierać kształtu, złowieszcze połączenie nocy i ruchu.

Pojawiła się postać, karłowata i pochylona, czarna i pozbawiona twarzy pod opończą z kapturem.

Par wytrzeszczył oczy. Było coś znajomego w przybyszu. Prawie potrafił to określić. W sposobie, w jaki się poruszał, zatrzymywał, oddychał. Jak to możliwe?

Postać zbliżyła się, nie idąc jak człowiek czy zwierzę, ale wlokąc się niezdarnie, jakby stanowiła połączenie obojga. Kuliła się w najgłębszym mroku i szła w ich stronę, i nagle usłyszeli jej oddech. Huff, huff. Jakby zgrzytliwy kaszel i syk. Czarno odziana i zakapturzona, kryła się w jedwabistej materii nocy, aż nagle uniosła głowę i światło zalśniło blado w purpurowych ślepiach.

Par poczuł na ramieniu palce Damson.

Cieniowiec.

Par poczuł zmęczenie i bezradność, rozpoznając wroga. Znowu będzie musiał walczyć. Znowu musi przywołać magię pieśni. Nie było temu końca, pomyślał znużony. Dokądkolwiek szedł, znajdowali go. Za każdym razem, kiedy myślał, że po raz ostatni użył magii, żądano od niego, aby znowu to uczynił. I znowu. Zawsze.

Cieniowiec zbliżał się, dźwigając czarną opończę i wlokąc za sobą kończyny. Stwór zdawał się poruszać z ogromnym wysiłkiem i przywierał do opończy, jakby go nie puszczała. Ona również była dziwna – cała lśniąca, czarna i czysta, jak nowa, mimo że noszący ją stwór był obdarty i brudny. Par poczuł, jak rośnie w nim magia pieśni, nieskrępowana, unosząca się jak ogień, którego nie da się ugasić. Poddał się, wiedząc, że próżno byłoby ją powstrzymywać i że nie ma wyboru. Nie szukał nawet drogi ucieczki z polany. Zresztą ucieczka była bezcelowa. Cieniowiec wytropiłby go z łatwością. Będzie szedł, dopóki go nie powstrzyma.

Dopóki go nie zabije.

Skrzywił się na tę myśl. Nigdy więcej! Widział twarz żołnierza w strażnicy, wszystkie tamte twarze, wszystkich martwych na swej drodze...

Stwór zatrzymał się. Gwałtownie pokręcił głową pod opończą, jakby odpędzał demony, które tylko on widział. Wydał dźwięk, który mógł być płaczem.

Potem uniósł twarz ku światłu i Par Ohmsford poczuł, jak ziemia usuwa mu się spod nóg.

Patrzył na Colla.

Wymizerowana, zniekształcona, posiniaczona i brudna, ale wciąż była to twarz Colla.

Przez chwilę myślał, że oszalał. Usłyszał okrzyk niedowierzania Damson, poczuł, jak sam cofa się mimowolnie i patrzy, jak wargi brata rozchylają się w grymasie, żeby coś powiedzieć.

– Par? – usłyszał błaganie.

Krzyknął cicho, z rozpaczą, urwał natychmiast i opanował się nadzwyczajnym wysiłkiem. Nie. Nie, raz już próbowano i nie udało się. To nie był Coll. To tylko cieniowiec udający jego brata, oszukańcza sztuczka...

Dlaczego?

Gorączkowo szukał odpowiedzi. Żeby doprowadzić go do szaleństwa, rzecz jasna. Żeby... zmusić go do...

Zacisnął zęby. Coll nie żył! Widział jego śmierć w niszczącym ogniu magii pieśni – Coll, który stał się jednym z nich, cieniowcem, jak ten...

Coś na dnie duszy szeptało mu niejasne ostrzeżenie, słowa pozbawione znaczenia i wagi. Uważaj, chłopcze! Strzeż się!

Jego dłonie ciągle ściskały Miecz Shannary. Bez zastanowienia, ciągle przerażony potwornym widokiem, uniósł broń przed sobą jak tarczę.

Cieniowiec rzucił się na niego w jednej chwili, w mgnieniu oka pokonując odległość pomiędzy nimi i poruszając się z szybkością zadziwiającą przy tak okaleczonym ciele. Skoczył na Para, wydając pełen udręki krzyk. Twarz Colla uniosła się, wielka, przerażająca, aż znalazła się naprzeciw jego twarzy i poczuł jej odór. Powykręcane dłonie zamknęły się na rękojeści Miecza Shannary i próbowały go wyszarpnąć. Cieniowiec i Par upadli i potoczyli się po ziemi. Par usłyszał krzyk Damson, apotem potoczył się dalej, walcząc o Miecz. Przesunął dłonie ku rękojeści, próbując podważyć ją i wyszarpnąć ostrze z pochwy. Walczyli twarzą w twarz i Par mógł zajrzeć w oczy brata...

Nie. Nie, to niemożliwe.

Potoczyli się pomiędzy drzewa i trawy, które cięły i kaleczyły im twarze i dłonie. Pochwa zsunęła się z Miecza i teraz było między nimi tylko nagie stalowe ostrze, kiwające się jak śmiercionośne wahadło, kiedy walczyli. Par zaplątał się w fałdy dziwnej, lśniącej opończy. Jej dotyk na skórze był obrzydliwy, jak dotyk czegoś żywego. Uderzając na oślep, odsunął falującą materię. Kopnął i cieniowiec jęknął, kiedy uderzyło go kolano Para. Nie puścił jednak, zaciskając mocno dłonie na nagim ostrzu Par był wściekły. Cieniowiec zdawał się nie mieć żadnego innego celu poza trzymaniem Miecza. Nie spuszczał wzroku z ostrza, a na jego twarzy malowały się bezmyślność i pustka. Par przesunął dłonie, aby chwycić wolny kawałek rękojeści, i zacisnął je tuż obok dłoni przeciwnika, czując szorstką, spoconą skórę. Ich palce splotły się, kiedy próbowali poluzować uścisk, ciała skręcały się z wysiłku...

Par chwycił powietrze. Dziwne mrowienie przebiegło mu po palcach wzdłuż dłoni i ramienia. Odskoczył zaskoczony, czując, że cieniowiec również się cofa. Oblała go fala ciepła, w dłoniach poczuł dziwne pulsujące gorąco.

Spojrzał w dół.

Ostrze Miecza Shannary zaczęło lśnić nikłym, błękitnym blaskiem.

Oczy Para rozszerzyły się ze zdumienia. Co się dzieje? Do licha! Czy to magia? Magia Miecza...

Talizman rozbłysnął mocniej i błękitne światło zmieniło się w biały ogień, który zapłonął oślepiająco w porannym słońcu. W jego przerażającym blasku ujrzał, jak zmienia się twarz cieniowca, znika bezmyślność i rysy kurczą się w strachu. Par wyrywał ostrze z całej siły, ale cieniowiec nie puszczał.

Jakby z ogromnej odległości usłyszał głos Damson wykrzykującej jego imię.

Potem światło Miecza przepłynęło przez niego, biały ogień rozpłynął się po jego ciele jak strumień krwi, chłodny, ale nieustępliwy, biorąc go w posiadanie. Potem wypłynął z jego ciała w stronę ostrza i ciała cieniowca. Próbował oprzeć się temu porwaniu, ale był bezsilny. Wszedł w czarno odzianą postać i poczuł, jak tamten drgnął. Par próbował krzyczeć i nie mógł. Nie mógł się też uwolnić. Schodził w głąb cieniowca, szalejąc ze złości i rozpaczy. Cieniowiec otaczał go teraz ze wszystkich stron, był przed nim – oczy i usta otwarte z niedowierzaniem, rysy zmieniały się w coś...

Kogoś...

Coll! Och, to jest Coll!

Może wyszeptał te słowa. Może wykrzyczał je głośno. Nie wiedział. Tam, w głębi mrocznej duszy jego przeciwnika, opadła zasłona kłamstw przed mocą Miecza Shannary i ukazała się prawda. To nie z cieniowcem walczył, nie z mrocznym demonem z twarzą jego brata, ale z własnym bratem. Coll, przywrócony do życia ze śmierci, prawdziwy jak talizman, który obaj kurczowo trzymali. Par ujrzał, jak tamten drży, również rozpoznając prawdę, i w następnej chwili zrozumiał, czym się stał. Ujrzał Izy brata, usłyszał jego rozpaczliwy szloch i zobaczył, jak wstrząsają nim konwulsje. Umysł jego brata odmówił posłuszeństwa, zbyt porażony prawdą, aby mógł znieść więcej. Ale Par widział też resztę, czego brat już nie dostrzegł. Ujrzał prawdę o opończy spowijającej Colla, zwanej Lustrzanym Całunem, dziele cieniowców, skradzionej przez brata, aby uciec z więzienia w Strażnicy Południowej. Ujrzał mroczny uśmiech Rimmera Dalia, wyrastającego nad nimi w wirze obrazów. Ale najstraszniejsze było szaleństwo pochłaniające brata, zmuszające go do szukania Para, którego uważał za przyczynę swego cierpienia, zdecydowany położyć kres i bratu, i cierpieniu.

Potem Coll szarpnął się niespodziewanie i uwolnił, wypuszczając z rąk Miecz Shannary. Obrazy zniknęły natychmiast i biały ogień zgasł. Par potoczył się do tyłu, uderzając głową w pień drzewa z ogromną siłą. Przez wirującą mgłę widział, jak jego brat, twór cieniowców, wciąż owinięty w nienawistną opończę, wstaje niczym piekielne widmo. Przez chwilę klęczał, przyciskając dłonie do zakapturzonej głowy, jakby chciał zmiażdżyć obrazy w jej wnętrzu, i krzycząc w szale. W następnej chwili zniknął, uciekł między drzewa, ciągle krzycząc, aż jego krzyk stał się tylko echem w umyśle Para.

Damson pomogła Parowi wstać i trzymała, dopóki nie była pewna, że może ustać samodzielnie. W jej oczach widać było niepokój i przerażenie. Osłaniała go własnym ciałem. Miękkie smugi porannego światła znaczyły ich twarze, kiedy tak stali przytuleni. Patrzyli razem w mrok lasu, jakby po raz ostatni mogli zobaczyć uciekającego stwora.

– To był Coll – wyszeptał Par jak przekleństwo. – Damson, to był Coll!

Patrzyła na niego z niedowierzaniem, nie mając odwagi odpowiedzieć.

– I to! – poranionymi dłońmi uniósł Miecz Shannary. – To ten Miecz.

– Wiem – wyszeptała bardziej pewna. – Widziałam. Potrząsnął głową, ciągle próbując zrozumieć.

– Nie wiem, co się stało. Coś uwolniło magię. Nie wiem co. Ale coś. Była tam, płonęła wewnątrz Miecza. – Odwrócił ku niej twarz. – Nie mogłem wydobyć jej sam, ale kiedy obaj trzymaliśmy ostrze, kiedy walczyliśmy... – Zacisnął palce na jej ramieniu. – Widziałem go, Damson, tak wyraźnie jak ciebie. To był Coll.

Damson wyprostowała się.

– Par, Coll nie żyje.

– Nie. – Uparcie kręcił głową. – Nie, nieprawda. Tak właśnie miałem myśleć. Ale to nie Colla zabiłem w Dole, tylko kogoś albo coś innego. To – skinął między drzewa – był Coll. Miecz mi to pokazał, Damson. Wyjawił mi prawdę. Coll został uwięziony w Strażnicy południowej i uciekł. Ale został odmieniony przez opończę, którą nosił. Jest w niej coś ze złośliwej magii, co podporządkowuje swego właściciela. To Coll, ale zmieniony w cieniowca!

– Par, ja również widziałam jego twarz. Była trochę podobna do Colla, ale nie aż tak, żeby...

– Nie widziałaś wszystkiego – przerwał jej ostro. – A ja tak, bo trzymałem Miecz, a Miecz Shannary ujawnia prawdę! Pamiętasz legendę? – Był tak podniecony, że krzyczał. – Damson, to Miecz Shannary! To on! I to był Coll!

– Dobrze już, dobrze – zgodziła się pospiesznie, próbując go uspokoić. – To był Coll. Ale dlaczego nas ścigał? Dlaczego cię zaatakował? Co próbował zrobić?

Par zacisnął wargi.

– Nie wiem. Nie miałem czasu się dowiedzieć. I Coll również nie wiedział, co się dzieje. Przez chwilę widziałem, o czym myśli, jakbym był w jego umyśle. Zdawał sobie sprawę, co mu zrobiono, ale nie wiedział dlaczego. Dlatego uciekł, Damson. Przeraziło go to, czym się stał.

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.

– Wiedział, kim jesteś?

– Nie wiem.

– A jak sobie pomóc? Wiedział, że wystarczy zdjąć opończę? Par zaczerpnął głęboko tchu.

– Chyba nie. Nie jestem nawet pewny, czy może to zrobić. – Jego twarz spochmurniała. – Był taki zagubiony, Damson.

Objęła go ramionami, a on tulił ją, jakby była skałą na morzu niepewności, które chciało go zatopić. Dokoła nich ciemność znikała powoli, w miarę jak słońce rozjaśniało niebiosa na wschodzie. Ptaki obudziły się z radosnym świergotem, a na trawie zalśniły krople rosy.

– Muszę iść za nim – powiedział Par w jej ramię, czując, jak dziewczyna sztywnieje na te słowa. – Muszę spróbować mu pomóc. – Pokręcił głową w rozpaczy. – Wiem, że to oznacza złamanie obietnicy, że wrócę po Padishara. Ale Coll jest moim bratem.

Odsunęła się tak, że mogła widzieć jego twarz. Poszukała spojrzeniem jego oczu i nie cofnęła się.

– Już podjąłeś decyzję, prawda? – Była przerażona. – Wiesz, że to pewnie pułapka.

Uśmiechnął się gorzko.

– Wiem.

Zamrugała gwałtownie.

– A ja nie mogę iść z tobą.

– To również wiem. Musisz iść dalej do Firerim Reach i poszukać pomocy dla ojca. Rozumiem to.

W jej oczach pojawiły się łzy.

– Nie chcę cię zostawiać.

– Ja ciebie także.

– Jesteś pewien, że to był Coll? Całkowicie pewien?

– Jak tego, że cię kocham, Damson.

Objęła go ponownie. Nie odezwała się, tylko ukryła twarz na jego ramieniu. Czuł, że płacze. Sam czuł się rozdarty. Radość z odnalezienia Paranoru zniknęła, samo odkrycie zostało zapomniane. Uczucie spokoju i zadowolenia, którego doświadczał tak krótko po wydostaniu się z Tyrsis, należało do przeszłości.

Odsunął się.

– Wrócę do ciebie – powiedział cicho. – Gdziekolwiek będziesz, odnajdę cię.

Przygryzła dolną wargę i pokiwała głową. Potem zaczęła szukać czegoś w fałdach ubrania i sięgnęła pod tunikę. Chwilę potem wyjęła płaski, cienki metalowy krążek na rzemieniu przewiązanym na szyi. Spojrzała na krążek i na niego.

– Nazywa się Skree – powiedziała. – Rodzaj magii, ulicznej magii. Ofiarowano mi go dawno, dawno temu. – W jej oczach płonął ogień. – Może być użyty tylko raz. Potem wzięła krążek w obie dłonie i przełamała go na pół tak łatwo, jakby to był suchy patyk. Jedną połówkę podała Parowi. – Weź ją i powieś na szyi. Noś ją zawsze. Obie połówki zawsze się odnajdą. Kiedy metal zalśni, będzie to znaczyło, że jestem blisko. Im będzie jaśniejszy, tym bliżej siebie będziemy. – Wcisnęła mu w dłoń ułamaną połowę. – Tak cię odnajdę, Parze. I nigdy nie przestanę szukać.

Zacisnął palce na krążku. Czuł, jak otchłań otwiera mu się pod stopami i chce go pochłonąć.

– Przykro mi, Damson – wyszeptał. – Nie chcę tego robić. Dotrzymałbym obietnicy, gdybym mógł. Ale Coll żyje i nie mogę...

– Nie. – Położyła mu palec na wargach. – Nie mów już nic. Rozumiem. Kocham cię.

Ucałował ją i przytulił, zapamiętując jej dotyk aż do bólu. Potem wypuścił ją z objęć, podniósł Miecz, zwinął swój koc i zarzucił go sobie na ramię.

– Wrócę po ciebie – powtórzył. – Obiecuję. Bez słowa skinęła głową i nie cofnęła spojrzenia. Odwrócił się więc i szybko wszedł między drzewa.

VIII

Był prawie środek następnego dnia po rozstaniu Para i Damson, kiedy Morgan Leah pojawił się w końcu na granicy miasta Varfleet. Lato przechodziło już w jesień, a dni były długie, leniwe i pełne żaru, który przybywał wraz ze słońcem i nie ustępował aż do zmroku. Góral stanął na wzniesieniu na północ od miasta i spoglądał na plątaninę krzywych uliczek i budynków, myśląc, że nic już nigdy nie będzie dla niego takie samo.

Minęły ponad dwa tygodnie, od kiedy rozstał się z Walkerem Bohem: Mroczny Stryj wyruszył na poszukiwanie Paranoru – Czarny Kamień Elfów miał być kluczem do bram czasu i dali, która porwała zamek druidów – a góral poszedł szukać Padishara Creela i braci Ohmsfordów.

Dwa tygodnie. Morgan westchnął. Powinien dotrzeć do Varfleet w dwa dni, nawet na piechotę. Ale w tych dniach nic nie działo się tak, jak tego oczekiwał.

To, co mu się przydarzyło, było ironią losu, zważywszy, co przeżył przez ostatnie tygodnie. Opuściwszy Walkera, poszedł wzdłuż Smoczych Zębów na południe ku zachodniemu krańcowi Rabb. Dotarł do odnogi rzeki o tej samej nazwie o zachodzie słońca drugiego dnia podróży i ruszył w drogę następnego dnia. Równiny były upalne i wietrzne. Znaczyły je ślady tej samej choroby, która zżerała cztery krainy, połacie nieużytków, gdzie wszystko zostało zatrute. Myślał, że ich uniknie, że będzie się trzymał z dala, ale kiedy obudził się o świcie trzeciego ranka, miał gorączkę i takie zawroty głowy, że ledwo był w stanie iść. Wypił trochę wody i znowu się położył, mając nadzieję, że choroba sama przejdzie. Ale w południe ledwo miał siłę usiąść. Zmusił się do wstania i wtedy zrozumiał, jak bardzo jest chory, że natychmiast musi znaleźć pomoc. Skurcze żołądka nie pozwalały mu się wyprostować, a w gardle miał ogień. Nie czuł się na tyle silny, żeby przejść rzekę, poszedł więc w górę strumienia na równiny. Kiedy przybył na farmę usadowioną w zagajniku wiązów, miał halucynacje. Potykając się, podszedł do drzwi, ledwo zdolny mówić, i upadł, kiedy je otworzył.

Spał przez siedem dni, budząc się tylko, żeby coś zjeść i wypić trochę wody, którą ktoś mu podawał. Nie widział żadnej twarzy, a głosy, które słyszał, były niewyraźne. Chwilami wpadał w malignę, rzucał się i krzyczał, na nowo przeżywając koszmar Eldwist i Uhl Belka, ciągle mając przed oczami naznaczoną cierpieniem twarz Ożywczej, kiedy umierała i znowu czując udrękę, której doświadczał, gdy stał bezradnie u jej boku. Czasami widział Para i Colla Ohmsfordów, jak wołali doń z daleka, i nie mógł do nich podejść. W jego snach pojawiały się też mroczne stwory, cienie bez twarzy, rzucające się na niego niespodziewanie, sylwetki bez imienia, a mimo to nie było wątpliwości, kim i czym są. Uciekał przed nimi, ukrywał się, próbował rozpaczliwie walczyć – ale zawsze pozostawały poza jego zasięgiem, przerażające ponad wszelkie pojęcie.

Gorączka spadła pod koniec pierwszego tygodnia. Kiedy w końcu mógł otworzyć oczy i zobaczył młodych ludzi, którzy się nim opiekowali, ujrzał na ich twarzach wyraźną ulgę i zrozumiał, jak bliski był śmierci. Choroba pozbawiła go sił i przez kilka dni jeszcze trzeba go było karmić. Na krótkie chwile budził się i próbował rozmawiać. Młoda kobieta o włosach koloru słomy i jasnoniebieskich oczach opiekowała się nim, gdy jej mąż pracował w polu, i uśmiechała się z troską, mówiąc, że musiał mieć złe sny. Karmiła go zupą i chlebem, wodą i małymi porcjami piwa. Przyjmował wszystko z wdzięcznością i bez końca dziękował za opiekę. Czasami pojawiał się jej mąż, stawał obok i patrzył na Morgana. Miał niezbyt mądrą, spaloną od słońca twarz, miłe oczy i szeroki uśmiech. Raz wspomniał, że miecz Morgana jest bezpieczny i nie zginął. Najwidoczniej to również było częścią koszmarnych snów.

Pod koniec drugiego tygodnia Morgan jadł już z nimi przy stole, codziennie nabierając sił, bliski powrotu do zwykłej formy. Wspomnienia jednak nie odeszły: uczucie bólu i mdłości, bezradność, lęk, że choroba otworzy drzwi ciemności, która położy kres jego życiu. Wspomnienia nie odchodziły, bo Morgan zbyt często w ciągu ostatnich tygodni bliski był śmierci, aby po prostu odsunąć je na bok. Doświadczenie naznaczyło go i trwało niczym bitewne rany i nawet farmer i jego żona widzieli w twarzy i wzroku Morgana, co mu uczyniono. Nigdy nie prosili o wyjaśnienia, ale widzieli.

Zaproponował zapłatę za ich opiekę i jak przewidywał, spotkał się z odmową. Kiedy żegnał się z nimi siedemnaście dni później, wsunął połowę z reszty swoich pieniędzy do kieszeni znoszonego fartucha gospodyni, gdy nie patrzyła. Odprowadzili go wzrokiem jak rodzice odchodzące dziecko, dopóki nie zniknął im z oczu.

I tak nie tylko opóźniło się jego przybycie do Varfleet oraz poszukiwanie Padishara, Para i Colla, ale zyskał nowe poczucie własnej śmiertelności. Morgan Leah opuścił Eldwist i góry Charnal, wciąż borykając się ze śmiercią Ożywczej, zdruzgotany stratą po jej odejściu, przerażony siłą, która pozwoliła jej spełnić życzenie ojca i poświęcić własne życie, aby uratować ziemię. Stworzona z pierwiastków ziemi, stała się bardziej ludzka, niż oczekiwał jej ojciec, i pozostała dla Morgana zagadką, dla której nigdy nie znajdzie rozwiązania. Łączyła się z nią jednak niezaprzeczalna duma i siła, którą odkrył w sobie, pomagając pokonać Uhl Belka i odzyskując magię Miecza Leah. Kiedy Miecz znowu stał się całością, on również. Ożywcza mu to podarowała. W jej stracie Morgan w jakiś sposób odnalazł samego siebie. Sprzeczność tych strat i zysków walczyła w nim, kiedy podróżował na południe z Walkerem i Homerem Deesem, i nigdy nie potrafił rozstrzygnąć tego sporu, dopóki nie zawładnęła nim choroba i zaciekły spór ustąpił miejsca bardziej podstawowej potrzebie utrzymania się przy życiu.

Teraz, wpatrując się w miasto, po powrocie z kilku koszmarnych światów, poza życiem, które w nich wiódł, tak odległym, jakby przeżytym przez kogoś innego, Morgan pomyślał, że stoi u progu nowego życia. Zaczął się zastanawiać, czy ci, którzy znali go dawniej, rozpoznają, kim jest teraz.

Wszedł do Varfleet jak jeszcze jeden podróżny z północy, Sudlandczyk udręczony kłopotami, które były tylko jego sprawą. Mieszkańcy miasta, którzy w końcu mieli dość własnych kłopotów, nie zwracali na niego specjalnie uwagi. Przemierzył biedniejsze dzielnice, gdzie rodziny żyły we własnoręcznie skleconych szałasach, a dzieci żebrały na ulicach, po raz kolejny uświadamiając sobie, jak niewiele przeklęty protektorat federacji uczynił, aby pomóc ludziom w Callahornie. Wszedł do właściwego miasta, gdzie zapachy gotowanej strawy mieszały się z odorem rynsztoków, kupcy zachwalali swoje towary z wozów i kramów przenikliwymi głosami, a handlarze spełniali pragnienia tych, którzy mogli sobie na nie pozwolić. Ulice patrolowali żołnierze federacji, budząc strach, gdziekolwiek się pojawili: spoglądali tak samo niespokojnie jak ludzie, których pilnowali. Gdyby zabrać im broń i mundury, pomyślał góral ponuro, trudno byłoby rozróżnić, kto jest kim.

Znalazł sklep z odzieżą i resztę pieniędzy wydał na spodnie, tunikę, porządną leśną opończę i parę nowych butów. Jego własne ubranie było podarte, ubłocone i zniszczone i wychodząc, zostawił je w sklepie, zabrał jedynie broń. Zapytał o drogę do gospody „Whistledown”, niepewny nawet, co to jest, i dowiedział się od kupca, że to tawerna w centrum miasta na Wyvern Split.

Torując sobie drogę przez tłum w południowym żarze, Morgan na nowo wspominał wskazówki, jakich parę tygodni temu udzielił mu Padishar Creel. Miał iść do „Whistłedown” i pokazać pierścień z sokołem kobiecie o imieniu Matty Roh. Ona będzie wiedziała, gdzie szukać Padishara. Morgan dotknął spoczywającego w kieszeni pierścienia, bezpiecznie ukrytego do chwili, kiedy będzie go potrzebował. Pomyślał, jak często wątpił, że taki czas w ogóle nadejdzie. Szorstkie linie znaku sokoła odciskały mu się na skórze, kiedy obracał pierścień na palcu, przywołując wspomnienie wodza banitów. Zastanawiał się, czy Padishar Creel bywał zmuszony do powrotu do życia tak często jak on przez ostatnie tygodnie. Ta myśl sprawiła, że gorzki uśmiech pojawił się na wargach Morgana.

Odnalazł Wyvern Split i skręcił w stronę placu otoczonego przez tawerny, gospody i domy uciech. Nie była to najładniejsza część miasta, ale niezwykle ruchliwa. Przesunął na plecach Miecz Leah i poprawił rzemienie, czując jednocześnie smutek i zmęczenie – dziwna mieszanka, ale jakby na miejscu. Choroba i strata udręczyły go, ale przeżycie umocniło tylko postanowienie. Wierzył, że teraz już nic go nie pokona. Potrzebował tej pewności. Przez całe tygodnie patrzył, jak jego przyjaciele i towarzysze odchodzą, niektórzy przez zrządzenie losu, niektórzy przez machinacje innych. Widział, jak jego własne plany ciągle się zmieniają, i jego droga zmienia nieustannie kierunek, aby służyć wyższym – albo przynajmniej innym – celom. Za każdym razem czynił to, co uważał za właściwe, i nie miał powodów do zwątpienia. Był jednak zmęczony ciągłym przestawianiem mu życia niczym mebli w pokoju, gdzie za każdym razem, kiedy spojrzał, wszystko było na innym miejscu. Uszanował życzenie umierającego Steffa i wrócił do Culhaven, aby uratować babcię Elizę i cioteczkę Jilt. Potem oddał swe serce Ożywczej i wraz z nią podróżował do Eldwist. Teraz był czas zrobić to, co obiecał sam sobie, kiedy uciekł z Tyrsis i z Dołu. Czas odnaleźć Para i Colla, ofiarować im swoją opiekę i zostać przy nich, dopóki...

Wzruszył ramionami w duchu. No cóż. Dopóki nie będą go już potrzebowali, jak sądził – kiedykolwiek to będzie.

A gdzie byli teraz? Setki razy się nad tym zastanawiał. Co się z nimi działo od czasu ucieczki?

Te myśli wzbudziły niepokój. Zawsze tak było. Zbyt wiele czasu minęło, od kiedy ich opuścił. Niebezpieczeństwo ze strony cieniowców było zbyt wielkie dla ludzi z Vale, aby zostawić ich samym sobie. Miał nadzieję, że Padishar odnalazł ich do tej pory. Miał też nadzieję, że los był dla nich łaskawszy niż dla niego.

Jednak bardzo w to wątpił.

Doszedł do placu i w przeciwległym kącie po lewej stronie ujrzał „Whistledown”. Nad drzwiami wisiał zniszczony przez niepogodę drewniany szyld z wyrzeźbionym nad nazwą fletem i spienionym kuflem.

Był to drewniany budynek, jak wszystkie skupione dokoła, dzielący ściany z sąsiadami po obu stronach, wyrastający w niebo swoimi trzema kondygnacjami. Na drugim i trzecim piętrze w oknach wisiały zasłony, były tam pokoje mieszkalne właścicieli oraz ich rodzin i sypialnie do wynajęcia. Przez plac przewijali się ludzie, chodzili tam i z powrotem, kluczyli między tawernami, niektórzy tak pijani, że ledwo stali na nogach. Morgan omijał ich, schodząc na bok, wdychając pot i brud ich ciał oraz odór ulicy. Wyvern Split, pomyślał, jest ludzkim ściekiem.

Kiedy wszedł przez otwarte drzwi do „Whistledown”, z zaskoczeniem stwierdził, że wnętrze piwiarni ma zupełnie odmienny wygląd. Mimo że proste i skromnie umeblowane, miało wyszorowane podłogi, drewniany blat baru wypolerowany był na wysoki połysk, stoły, krzesła i stołki były porządnie ustawione, a wszędzie unosił się zapach cedrowych wiórów i lakieru. Beczułki lśniły na stelażach pod ścianą za szynkwasem, a kufle stały w kredensie ze szklanymi drzwiami i stalowymi okuciami. Na końcu szynkwasu były drzwi wahadłowe, zamknięte teraz. Po lewej stronie królował solidny kamienny kominek, a ścianę po prawej zajmowały wąskie schodki na górne kondygnacje. Na kontuarze stały wiadra i leżały ścierki.

Jednak co innego przyciągnęło uwagę Morgana, coś tak nie na miejscu, że musiał spojrzeć po raz drugi, aby się upewnić, że dobrze widzi.

W ogromnych wazonach na półkach wiszących nad beczkami i kredensem stały wiązanki polnych kwiatów.

Kwiaty – tutaj, w takim miejscu! Pokręcił głową.

Wahadłowe drzwi uchyliły się i pojawił się chłopak z miotłą. Był wysoki i szczupły, miał krótką czarną czuprynę i ładne, niemal delikatne rysy. Gdy zamiatał przed kontuarem, poruszał się z płynnym wdziękiem, niemal tańcząc, przesuwając miotłą, zatopiony w myślach. Gwizdał cicho, nieświadomy obecności Morgana.

Morgan przesunął się, aby dać się zauważyć, i chłopak natychmiast uniósł głowę.

– Zamknięte – powiedział. Oczy o barwie kobaltu spojrzały na Morgana otwarcie, niemal wyzywająco. – Otwieramy o zmroku.

Morgan odwzajemnił spojrzenie. Twarz chłopca była gładka i bez zarostu, a dłonie smukłe i szczupłe. Luźne, bezkształtne odzienie zwisało na nim jak na wieszaku, przepasane w wąskiej talii i związane w kostkach. Zamiast długich butów miał trzewiki uszyte z kawałków skóry, dopasowane do kształtu stopy.

– Czy to „Whistledown”? – zapytał Morgan, postanawiając się upewnić.

Chłopiec skinął głową.

– Przyjdź później. Najpierw weź kąpiel. Morgan zamrugał. Kąpiel?

– Szukam kogoś. – Zaczynał się czuć niepewnie pod spokojnym spojrzeniem tamtego.

Chłopak wzruszył ramionami.

– Nie mogę ci pomóc. Jestem tu tylko ja. Spróbuj po drugiej stronie ulicy.

– Dzięki, ale nie szukam byle kogo... – zaczął Morgan.

Ale chłopiec już się odwrócił, zamiatając znowu podłogę przed kontuarem.

– Zamknięte – powtórzył, jakby to wyjaśniało wszystko. Morgan podszedł bliżej, a w jego głosie pojawił się odcień irytacji.

– Chwileczkę. – Dotknął ramienia chłopca. – Zaczekaj. Czy powiedziałeś, że jesteś jedyny...?

Chłopak odwrócił się płynnym ruchem pod dotykiem Morgana, uniósł miotłę i tępy koniec trafił górala pod żebro. Morgan zgiął się wpół, sparaliżowany, i upadł na kolana, chwytając oddech.

Chłopiec podszedł i pochylił się nad nim.

– Mówiłem, że zamknięte. Powinieneś lepiej słuchać. – Pomógł Morganowi wstać z zaskakującą siłą, jak na swoją szczupłą sylwetkę, i poprowadził go do drzwi. – Przyjdź, kiedy otworzymy.

Morgan wiedział tylko, że stoi znowu na ulicy, oparty o ścianę budynku, ściskając się ramionami, jakby miał się rozpaść na pół – i tak zresztą się czuł. Wziął parę głębokich oddechów i poczekał, aż ból w piersi zmaleje.

To śmieszne, pomyślał. Chłopiec!

W końcu zdołał się wyprostować, rozmasował pierś, poprawił na plecach rzemienie Miecza i z powrotem wszedł w drzwi gospody.

Chłopak, zamiatający teraz za kontuarem, nie wyglądał na zadowolonego, kiedy go zobaczył.

– Masz jakiś problem? – zapytał wprost Morgana. Góral podszedł do baru i odwzajemnił spojrzenie.

– Czy mam jakiś problem? Nie miałem, dopóki tu nie wstąpiłem. Nie sądzisz, że jesteś trochę za szybki z tą miotłą?

Chłopiec wzruszył ramionami.

– Prosiłem, żebyś wyszedł, i nie posłuchałeś. Czegoś się spodziewał?

– Może trochę pomocy? Powiedziałem ci, że kogoś szukam. Chłopak westchnął ciężko.

– Każdy kogoś szuka. Zwłaszcza ludzie, którzy tu przychodzą. – Jego głos był niski i łagodny, co stanowiło dziwną mieszankę. – przychodzą napić się i poprawić sobie humor. Przychodzą znaleźć towarzystwo. No i dobrze. Ale muszą to robić, kiedy jest otwarte. A jest zamknięte. Czy to jasne?

Morgan poczuł, że jego cierpliwość się kończy. Pokręcił głową.

– Powiem ci, co jest dla mnie jasne. Jest dla mnie jasne, że brak ci dobrych manier. Ktoś powinien wytargać cię za uszy.

Chłopiec odstawił miotłę i położył szczupłe dłonie na blacie.

– Ale to nie będziesz ty. A teraz odwróć się i wyjdź przez tę drzwi. I zapomnij o tym, co powiedziałem. Nie wracaj tu później. W ogóle tu nie wracaj.

Przez chwilę Morgan zastanawiał się, czy nie wywlec chłopaka zza baru za kark. Jednak wspomnienie miotły było zbyt świeże, aby odważyć się na ryzyko, a poza tym chłopiec ani trochę nie wyglądał na przestraszonego.

Powstrzymując gniew, splótł ramiona na piersi i nie spuszczał z tonu.

– Czy mogę porozmawiać z kimś innym? – zapytał. Chłopiec pokręcił głową.

– Może z właścicielem? Chłopiec pokręcił głową.

– Nie? – Morgan postanowił zaryzykować. – Czy właściciel nazywa się Matty Roh?

W kobaltowych oczach pojawił się błysk zrozumienia i zniknął natychmiast.

– Nie.

Morgan powoli pokiwał głową.

– Ale wiesz, kim jest Matty Roh, prawda? – Było to raczej stwierdzenie faktu niż pytanie.

Chłopiec patrzył spokojnie.

– Męczy mnie ta rozmowa. Morgan zignorował go.

– Matty Roh. Jej właśnie szukam. Przebyłem długą drogę. Dlatego właśnie potrzebuję kąpieli, jak to niegrzecznie zauważyłeś. Matty Roh. Nie jakiegoś bezimiennego towarzysza w bliżej nieokreślonym celu, jak sugerowałeś. – Jego głos nabierał ostrości. – Matty Roh. Znasz to imię; wiesz, kim jest. Więc jeśli chcesz się mnie pozbyć, powiedz, jak ją znaleźć, i pójdę sobie.

Czekał z ramionami na piersi, nie ruszając się z miejsca. Twarz chłopca pozostała bez wyrazu, nie spuszczał wzroku z Morgana. Ale jego dłonie przesunęły się za bar i wydobyły skądś wąski miecz. Trzymał go w sposób znamionujący dużą wprawę.

– I co teraz? – zapytał cicho Morgan. – Czy naprawdę jestem nieproszonym gościem?

Chłopak zachowywał kamienny spokój.

– Kim jesteś? Czego chcesz od Matty Roh? Morgan pokręcił głową.

– To sprawa między nami. – I dodał: – Nie sprawię kłopotu. Chcę tylko z nią porozmawiać.

Chłopiec przyglądał mu się przez dłuższą chwilę, stojąc nieruchomo i nie spuszczając wzroku. Stał za szynkwasem niczym pomnik i Morgan miał niemiłe uczucie, że wybiera pomiędzy ucieczką a atakiem. Góral obserwował jego oczy i dłonie, czekając na sygnał, ale chłopiec ani drgnął. Przez otwarte drzwi wpłynęły odgłosy ulicy i zawisły w ciszy niemiłym zgrzytem.

– Ja jestem Matty Roh – powiedział chłopiec.

Morgan Leah wytrzeszczył oczy. Już miał roześmiać się w głos i powiedzieć, że to śmieszne, ale coś w głosie chłopca powstrzymało go. Przyjrzał mu się uważnie – delikatne, miękkie rysy, smukłe dłonie, szczupłe ciało ukryte pod luźnym odzieniem, sposób, w jaki się poruszał. Nic nie pasowało do chłopca. Ale do dziewczyny...

Powoli pokiwał głową.

– Matty Roh – powiedział z widocznym zaskoczeniem. – Myślałem, że jesteś... że jesteś...

Dziewczyna skinęła głową.

– Tak właśnie miałeś myśleć. – Nie wypuściła z rąk miecza. – Czego ode mnie chcesz?

Przez chwilę Morgan nie odpowiadał, ciągle nie mogąc pojąć, jak mógł się tak pomylić. A co gorsza, że pozwolił zrobić z siebie głupca. Jednak żyjąc w miejscu takim jak to, musisz umieć się bronić. Dziewczyna była sprytna. Musiał przyznać, że przebranie było świetne.

Sięgnął do kieszeni tuniki i wyjął pierścień ze znakiem sokoła.

– Poznajesz to?

Spojrzała szybko na pierścień i zacisnęła dłoń na mieczu.

– Kim jesteś? – zapytała.

– Morgan Leah – przedstawił się. – Oboje wiemy, kto dał mi ten pierścień. Powiedział, żebym przyszedł do ciebie, kiedy będę go potrzebował.

– Wiem, kim jesteś – oznajmiła, mierząc go wzrokiem. – Czy nadal nosisz złamany miecz, Morganie Leah?

Obraz umierającej Ożywczej przemknął mu przed oczami.

– Nie – powiedział cicho. – Znowu jest cały. – Odsunął od siebie ból wspomnienia i sięgnął przez ramię, żeby dotknąć miecza. – Chcesz zobaczyć?

Pokręciła głową.

– Przepraszam, że tak cię źle potraktowałam. Ale trudno dziś wiedzieć, komu ufać. Federacja wszędzie ma szpiegów, przeważnie; szperaczy. – Podniosła miecz i wsunęła go pod kontuar. Przez chwilę wyglądało, że nie bardzo wie, co zrobić. – Chcesz coś zjeść? – zapytała w końcu.

Przytaknął i poprowadziła go przez wahadłowe drzwi do kuchni na tyłach domu. Posadziła go przy stoliku, nałożyła na talerz trochę gulaszu z miski wiszącej nad paleniskiem, ukroiła chleba, nalała piwa do kubka i podała mu wszystko. Zjadł i wypił z apetytem, którego nie czuł od wielu dni. W wazonie na stole stały polne kwiaty. Dotknął ich delikatnie. Obserwowała go w milczeniu z tym samym poważnym wyrazem twarzy, spoglądając otwarcie i z ciekawością. Kuchnia była nadspodziewanie chłodna. Przez tylne drzwi wdzierał się wiatr i wpadał do komina pieca. Napływały odgłosy ulicy, ale góral i dziewczyna nie zwracali na nie uwagi.

– Długo podróżowałeś – powiedziała, kiedy skończył jeść. – Spodziewał się ciebie wcześniej.

– Gdzie jest teraz? – zapytał Morgan. Z trudem unikali imienia Padishara Creela, jakby wzmianka o nim mogła zaalarmować czuwających szpiegów federacji.

– A gdzie miałby być? – odparowała. Nadal mnie sprawdza, pomyślał Morgan.

– W Firerim Reach. Powiedz mi coś. Jesteś taka ostrożna. A skąd ja mam wiedzieć, że mogę ci zaufać? Skąd mam wiedzieć, że naprawdę jesteś Matty Roh?

Skończyła zmywać i ustawiła talerze na barze, żeby wyschły.

– Nie wiesz. Ale szukałeś mnie. Nie ja ciebie Musisz więc zaryzykować.

Wstał.

– To niezbyt pocieszające. Wzruszyła ramionami.

– Nie miałam zamiaru cię pocieszać. Mam się tylko upewnić, że jesteś tym, za kogo się podajesz.

– I jesteś pewna? Spojrzała na niego.

– Mniej więcej.

Jej spojrzenie było nieprzeniknione. Potrząsnął głową.

– A kiedy będziesz?

– Niedługo.

– A jeśli uznasz, że kłamię? Jeśli uznasz, że jestem kimś innym? Podeszła bliżej, aż stanęła na wprost niego. Błękitne oczy były tak jasne, jakby pochłaniały światło.

– Miejmy nadzieję, że nie będziesz musiał poznać odpowiedzi na to pytanie – odrzekła. Patrzyła wyzywająco. – „Whistledown” otwarte jest do pomocy. Porozmawiamy po zamknięciu.

Mógłby przysiąc, że prawie się uśmiechnęła, kiedy odwróciła twarz.

IX

Resztę dnia Morgan spędził w kuchni ze starą kobietą, która przyszła gotować, ale bardziej pochłaniało ją pociąganie piwa z metalowej flaszki i podjadanie z garnków. Stara spojrzała na niego przelotnie, ale tylko po to, żeby wymruczeć coś niezrozumiałego na temat obcych, był więc zdany na własne towarzystwo. Wykąpał się w starej balii w jednym z pokoi na tyłach (ponieważ chciał, a nie dlatego, że Matty Roh sugerowała, że powinien), nosząc gorącą wodę wiadrami, aż mógł się zanurzyć. Zmitrężył w balii trochę czasu, spłukując z siebie nie tylko kurz i brud, i siedział jeszcze, kiedy woda ostygła.

Kiedy „Whistledown” otworzyło swe podwoje, opuścił kuchnię i poszedł do głównej izby, żeby się rozejrzeć. Stanął przy barze i obserwował, jak mieszkańcy Varfleet wchodzą i wychodzą. Tłum był dobrze ubrany, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, i natychmiast stało się jasne, że to nie jest tawerna dla robotników. Kilka stolików zajmowali oficerowie federacji, niektórzy z żonami. Rozmowy i śmiech nie rozbrzmiewały głośno i nikt nie zachowywał się zbyt hałaśliwie. Raz czy dwa żołnierze z patroli federacji wstąpili na szklaneczkę, ale szybko wychodzili. Dobrze zbudowany dryblas z kręconymi, ciemnymi włosami nalewał piwo z beczek, a kelnerka nosiła spieniony trunek do stolików.

Matty Roh również pracowała, chociaż nie od razu Morgan pojął, na czym polega jej praca. Czasami zamiatała podłogę, od czasu do czasu wycierała stoły i niby przypadkiem krążyła wokół zwartych grupek klientów. Obserwował ją przez jakiś czas, zanim zrozumiał, że tak naprawdę słucha, o czym rozmawiają goście tawerny. Była ciągle zajęta i nigdy nie stała w jednym miejscu dłużej niż chwilę, zawsze dyskretna. Morgan nie potrafił stwierdzić, czy ktokolwiek wie, że jest dziewczyną, jednak nikt nie zwracał na nią szczególnej uwagi.

Po jakimś czasie podeszła do kontuaru, niosąc tacę pełną pustych szklanic, i stanęła obok niego.

– Za bardzo zwracasz na siebie uwagę – powiedziała, sięgając po czystą ścierkę. – Wracaj do kuchni. – Odwróciła się do tłumu.

Poirytowany zrobił, o co prosiła.

O północy gospodę zamknięto. Morgan pomógł posprzątać, po czym dziwna kucharka i barman powiedzieli „dobranoc” i zniknęli za drzwiami. Matty Roh zdmuchnęła świece we frontowym pokoju, sprawdziła zamki i wróciła do kuchni. Morgan czekał na nią przy stoliku. Podeszła i usiadła naprzeciw niego.

– A więc czego się dziś dowiedziałaś? – zapytał na poły żartobliwie. – Czegoś pożytecznego?

Spojrzała na niego chłodno.

– Postanowiłam ci zaufać – oznajmiła. Uśmiech Morgana zgasł.

– Dzięki.

– Bo jeśli nie jesteś tym, za kogo się podajesz, to w takim razie jesteś najgorszym szpiegiem federacji, jakiego kiedykolwiek widziałam.

Morgan obronnym gestem skrzyżował ramiona.

– Cofam podziękowania.

– Chodzą plotki – ciągnęła – że federacja schwytała Padishara w Tyrsis. – Kobaltowe spojrzenie nie cofnęło się. – Musi to mieć coś wspólnego z włamaniem się do więzienia. Podsłuchałam dowódcę federacji, jak o tym opowiadał. Twierdzą, że go mają.

Morgan zastanawiał się przez chwilę.

– Padishara trudno schwytać w pułapkę. Może to tylko plotka. Skinęła głową.

– Może. Nie tak dawno twierdzili, że zabili go w Występie. Mówili, że koniec z Ruchem. – Przerwała. – Tak czy inaczej, dowiemy się prawdy w Firerim Reach.

– Idziemy? – zapytał szybko Morgan.

– Idziemy. – Wstała. – Pomóż mi spakować żywność. Wezmę koce. Wymkniemy się przed świtem. Lepiej, żeby nikt nas nie widział.

Wstał razem z nią i podszedł do spiżarni. – Co z tawerną? – zapytał. – Czy ktoś się nią zajmie?

– Tawerna będzie zamknięta do mojego powrotu.

Spojrzał znad bochenka chleba, który właśnie pakował do worka.

– Okłamałaś mnie, prawda? Jesteś jej właścicielką. Wytrzymała jego spojrzenie.

– Nie bądź głupi, góralu. Nie okłamałam cię. Jestem zarządcą, nie właścicielem. Właścicielem jest Padishar Creel.

Skończyli pakowanie zapasów i kocy, przywiązali bagaże na plecach i wyszli w noc. Powietrze było ciepłe i pełne zapachów miasta, kiedy spieszyli pustymi ulicami i alejami, uważając na patrole federacji. Dziewczyna była cicha jak duch, a jej szczupła postać gładko przecinała mrok między budynkami. Morgan zauważył miecz, który wcześniej ukrywała pod barem. Wąskie ostrze przypięła przez plecy pod tłumoczkiem. Zastanawiał się złośliwie, czy wzięła miotłę. Przynajmniej zniknęły jej dziwne trzewiki zastąpione przez bardziej praktyczne wysokie buty.

Wyszli z miasta i pomaszerowali na północ do Mermidonu, przeszli bród i skręcili na wschód. Podążali wzdłuż Smoczych Zębów i o świcie byli już w drodze na północ przez równinę Rabb. Szli nieprzerwanie do zachodu słońca, przystając w południe, żeby coś zjeść i przeczekać najgorszą spiekotę. Równiny były suche, wietrzne i wymarłe, a podróż przebiegała bez niespodzianek. Dziewczyna rzadko się odzywała i Morgan z zadowoleniem przyjął taki stan rzeczy.

O zachodzie słońca rozbili obóz przy Smoczych Zębach, przy dopływie Rabb, w kępie jesionów wspinających się na skały jak maszerujący żołnierze. Zjedli wieczorny posiłek, kiedy słońce zniknęło za górami, rozlewając po niebie i równinach zamgloną plamę purpury i złota. Obserwowali, jak zapada zmrok, a wody rzeki zamieniają się w płynne srebro w świetle księżyca i gwiazd.

– Padishar mówił, że uratowałeś mu życie – powiedziała po chwili dziewczyna.

Nie odzywała się wiele podczas kolacji. Morgan uniósł wzrok zaskoczony nagłością stwierdzenia. Obserwowała go, a jej dziwne niebieskie oczy zdawały się nie mieć dna.

– Przy okazji uratowałem własne – odrzekł – więc nie było to całkiem bezinteresowne działanie.

Splotła ramiona przed sobą.

– Mówił, żeby cię pilnować i dobrze o ciebie zadbać. Mówił, że cię poznam, kiedy cię zobaczę.

Wyraz jej twarzy pozostawał bez zmian. Morgan mimo woli wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– No to się pomylił. – Czekał na odpowiedź, a kiedy nie nadeszła, powiedział nieco zirytowany: – Możesz w to nie wierzyć, ale potrafię sam o siebie zadbać.

Odwróciła wzrok i zmieniła pozycję na bardziej wygodną. Jej oczy zalśniły w świetle gwiazd.

– Jak jest tam, skąd pochodzisz? Zawahał się zmieszany.

– To znaczy?

– Góry. Jakie one są?

Przez chwilę sądził, że próbuje mu dokuczyć, ale potem pomyślał, że jednak nie. Wziął głęboki oddech i wyprostował się, wspominając.

– To najpiękniejsze miejsce w czterech krainach – powiedział i zaczął szczegółowo opisywać wzgórza okryte płaszczem błękitu, lawendy, żółtych traw i kwiatów, strumienie zamarzające o świcie i krwistoczerwone o zmroku, mgłę pojawiającą się i odchodzącą wraz z porami roku, lasy i łąki, uczucie spokoju i nieskończoności. Góry były jego miłością, coraz większą od czasu wyjazdu wiele tygodni temu. Znowu uświadomił sobie, ile znaczy dla niego dom, nawet jeśli pod okupacją federacji nie był już tak całkiem jego. Chociaż naprawdę, pomyślał, należał bardziej do niego niż do nich, ponieważ Morgan nosił go w sercu, a jego dzieje miał we krwi.

Kiedy skończył, milczała przez chwilę.

– Podoba mi się, jak opisujesz swój dom – odezwała się w końcu. – Podoba mi się, co do niego czujesz. Myślę, że czułabym to samo, gdybym tam żyła.

– Na pewno – zgodził się, obserwując jej profil, kiedy patrzyła na Rabb, jakby roztargniona. – Myślę, jednak, że każdy kocha swój dom.

– Ja nie – powiedziała. Wyprostował się.

– Dlaczego?

Zmarszczyła czoło. Gładkie rysy zmieniły się tylko nieznacznie, a jednak wyglądała zupełnie inaczej, zarazem daleka i pogrążona w myślach.

– Chyba dlatego, że nie mam stamtąd dobrych wspomnień. Urodziłam się na małej farmie na południe od Varfleet, w jednej z kilku rodzin zajmujących dolinę. Mieszkałam tam z rodzicami, braćmi i siostrą. Byłam najmłodsza. Hodowaliśmy krowy i zboże. Latem pola były złote jak słońce. Jesienią ziemia stawała się czarna po orce. – Wzruszyła ramionami. – Niewiele więcej pamiętam. Tylko chorobę. Wydaje się to tak dawno, ale chyba nie było. Najpierw zmarniała ziemia, potem zbiory, a w końcu moja rodzina. Wszystko zaczęło umierać. Wszyscy. Najpierw siostra, potem matka, bracia i ojciec. To samo działo się z ludźmi na innych farmach. Bardzo szybko. Zmarli w ciągu paru miesięcy. Znalazła mnie kobieta z innej farmy i zabrała do Varfleet. Byłyśmy ostatnie. Miałam sześć lat. – Opowiadała wszystko, jakby nie było w tym nic niezwykłego. W jej głosie nie było emocji. Skończyła i odwróciła wzrok. – Chyba będzie padać – powiedziała.

Spali do świtu, zjedli śniadanie złożone z chleba, owoców oraz sera i ruszyli szlakiem na północ. Kiedy się obudzili, niebo było zachmurzone, i gdy tylko przekroczyli Rabb, zaczęło padać. Błyskawice przecinały czerń. Grzmiało. Kiedy deszcz lunął strumieniami, schronili się pod koroną starego klonu rosnącego na skalnym zboczu. Przeczekali burzę, ocierając wodę z twarzy i ubrań. Powietrze ochłodziło się nieznacznie, a równiny lśniły od wilgoci.

Siedzieli ramię przy ramieniu, oparci o pień klonu, wpatrując się w mgłę i nasłuchując odgłosu deszczu.

– Jak spotkałaś Padishara? – zapytał Morgan po chwili milczenia. Podciągnęła kolana i objęła je ramionami. Krople wody lśniły na jej skórze i w czarnych włosach.

– Poszłam do terminu u Hirehone’a, kiedy tylko dorosłam na tyle, żeby móc pracować. Nauczył mnie kuć żelazo i walczyć. Po jakimś czasie i w jednym, i w drugim stałam się lepsza od niego. Wprowadził mnie więc do Ruchu i tak spotkałam Padishara.

Wspomnienia o Hirehonie napłynęły falą i Morgan odpędził je po chwili.

– Od jak dawna zajmujesz się gospodą?

– Parę lat. Tawerna daje możliwość dowiedzenia się rzeczy, które mogą pomóc wolno urodzonym. Teraz to mój dom.

Spojrzał na nią.

– Chcesz powiedzieć, że nie będziesz tam zawsze? Rzuciła mu przelotny uśmiech.

– To nie dla mnie.

– A co jest dla ciebie?

– Jeszcze nie wiem. A ty? Zastanowił się.

– Chyba nie. Myślałem tylko o tym, co działo się w ciągu ostatnich paru tygodni. Uciekałem tak szybko, że nie było czasu zatrzymać się i pomyśleć.

Odchyliła się do tyłu.

– Ja nie uciekałam. Tkwiłam w jednym miejscu i czekałam, aż coś się wydarzy.

Spojrzał na nią.

– Ja też. Zanim ruszyłem na północ. Całe życie spędziłem, zastanawiając się, jak uprzykrzyć życie federacji, wszystkim tym oficerom i żołnierzom mieszkającym w domu, który należał do mojej rodziny, i udającym, że należy do nich. Myślałem, że coś robię, ale naprawdę nie ruszałem się z miejsca.

Rzuciła mu zaciekawione spojrzenie.

– A teraz uciekasz. Czy tak jest lepiej? Uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

– Przynajmniej trochę więcej zobaczę.

Deszcz ustał, niebo się przejaśniło i ruszyli w dalszą drogę. Morgan zdał sobie sprawę, że rzuca Matty Roh ukradkowe spojrzenia, obserwując wyraz jej twarzy, linie ciała i sposób, w jaki się porusza. Uznał, że jest intrygująca i o wiele bardziej skomplikowana, niż to chce pokazać. Na pierwszy rzut oka była spokojna i opanowana, ale była to starannie dobrana maska ukrywająca o wiele głębsze i silniejsze emocje. Z jakiegoś powodu wierzył, choć nie umiałby tego wyjaśnić, że zdolna jest do wszystkiego.

Zbliżał się środek dnia, kiedy dziewczyna skręciła między skały i zaczęli podążać szlakiem, który biegł w górę, na wzgórza wyrastające przed Smoczymi Zębami. Wkroczyli w zasłonę drzew osłaniającą góry i równiny, a kiedy się z niej wynurzyli, stali u stóp szczytów. Szlak znikał pomiędzy drzewami i wkrótce wspinali się poszarpanymi zboczami, wybierając drogę między skałami. Morgan, raczej nieżyczliwie, zaczął się zastanawiać, czy Matty Roh wie, dokąd idzie. Po jakimś czasie dotarli do przełęczy i przeszli przez szczelinę w skałach do głębokiego wąwozu. Ściany urwiska zamykały się wokół nich, aż została tylko wąska wstęga zachmurzonego błękitu nieba ponad ich głowami. Ptaki ulatywały ze swoich skalnych gniazd i znikały w słońcu. Wiatr wiał wzdłuż wąwozu w gwałtownych podmuchach przenikliwym, głuchym gwizdem.

Kiedy przystanęli, aby napić się wody z bukłaka, Morgan zerknął na dziewczynę, żeby sprawdzić, jak się trzyma. Jej gładką twarz znaczyły smugi potu, ale oddychała bez wysiłku. Pochwyciła jego spojrzenie i odwróciła się pospiesznie.

Z głębi szczeliny Matty Roh wyprowadziła ich pomiędzy skupisko ogromnych głazów, które najwidoczniej było częścią starego zbocza. Za osłoną skał znaleźli przejście, które wchodziło tunelem w ścianę urwiska. Weszli tam i zaczęli się wspinać spiralnym korytarzem, który gdzieś w połowie drogi wychodził na skarpę. Morgan zerknął ostrożnie w dół. Było bardzo stromo. Wąski szlak wił się w górę niewidoczny z dołu.

Poszli ścieżką aż do szczytu urwiska i wzdłuż jego krawędzi do kolejnej rozpadliny, tak wąskiej, że mogła przez nią przejść tylko jedna osoba naraz.

Matty Roh zatrzymała się przy otworze.

– Za chwilę po nas przyjdą – oznajmiła, zdejmując z ramienia bukłak i podając mu go.

Odmówił. Jeśli ona nie musiała pić, to on też nie.

– Skąd będą wiedzieli, że tu jesteśmy? – zapytał. Przebłysk uśmiechu pojawił się i zniknął.

– Obserwują nas co najmniej od godziny. Nie widziałeś ich? Oczywiście, że nie widział, i doskonale o tym wiedziała, więc tylko wzruszył ramionami i nie pytał więcej.

Wkrótce potem z mroku rozpadliny wynurzyły się dwie sylwetki, brodaci mężczyźni o surowych twarzach, uzbrojeni w łuki i noże. Niedbale przywitali Matty Roh oraz Morgana i skinęli, aby szli za nimi. Jedno za drugim wchodzili w rozpadlinę i szli szlakiem, który wił się w górę, w skupisko skał przesłaniających widok. Morgan wspinał się mozolnie i poirytowany zauważył, iż Matty Roh nadal wygląda, jakby odbywała popołudniową przechadzkę.

X

W końcu dotarli do płaskowyżu ciągnącego się dalej na północ, południe i zachód. Stamtąd roztaczała się zapierająca dech w piersiach panorama Smoczych Zębów i krain, których Morgan nigdy nie widział. Zbliżał się zachód słońca i niebiosa mieniły się jaskrawą purpurą poprzez ekran mgły wiszącej nad szczytami gór. A więc tak wygląda Firerim Reach, pomyślał Morgan. Na wschodzie płaskowyż ponownie się podnosił zboczami porośniętymi gęsto jodłami i cedrami. Tam właśnie obozowali banici. Pomiędzy drzewami widać było dachy szałasów, a w kamiennych kręgach dymiły ogniska. Nie było tu umocnień, jak w Występie, ponieważ płaskowyż opadał w plątaninę poszarpanych szczelin i wąwozów, a jego strome ściany stanowiły zaporę nie do przebycia. Przynajmniej tak wyglądało to od strony Morgana. Przypuszczał, że podobnie jest ze wszystkich stron w promieniu ćwierć mili. Jedyną drogą wydawała się ta, z której przyszli. Jednak góral znał Padishara na tyle, żeby wiedzieć, iż musi być jeszcze jedna.

Odwrócił się, kiedy znajoma, krzepka postać wyszła im na spotkanie ciężkim krokiem – czarna broda, srogi wygląd, jedno oko i ucho oraz poznaczona bliznami twarz. Chandos objął serdecznie Matty Roh, która niemal zniknęła w jego w uścisku, a potem wyciągnął dłoń do Morgana.

– Góralu – powitał go, ujmując dłoń Morgana i miażdżąc ją w swojej. – Dobrze widzieć cię znowu u nas.

– Cieszę się, że wróciłem. – Morgan cofnął obolałą dłoń. – Jak się masz, Chandos?

Olbrzym pokręcił głową.

– Nieźle, biorąc pod uwagę, co się stało. – W ciemnych oczach pojawił się gniew i niepokój. Zacisnął szczęki. – Chodźmy gdzieś porozmawiać.

Sprowadził Morgana i Matty Roh z krawędzi urwiska przez skarpę. Strażnicy, którzy ich tu przyprowadzili, zniknęli tam, skąd przyszli. Chandos celowo oddalał się od obozowiska i reszty banitów. Morgan spojrzał pytająco na dziewczynę, ale jej twarz była nieprzenikniona.

Kiedy nikt nie mógł ich już usłyszeć, odezwała się do Chandosa:

– Mają go, prawda?

– Padishara? – Chandos skinął głową. – Pojmali go w Tyrsis dwie noce temu. – Odwrócił się do Morgana. – Był z nim chłopak z Vale, ten mniejszy, którego Padishar tak bardzo lubił, Par Ohmsford. Najwidoczniej poszli we dwóch do więzienia federacji, aby uratować Damson Rhee. Udało im się, ale za to pojmano Padishara. Damson jest teraz tutaj. Przyszła wczoraj z nowinami.

– Co stało się z Parem? – zapytał Morgan, zastanawiając się równocześnie, dlaczego nikt nie wspomniał Colla.

– Damson mówi, że wyruszył na poszukiwanie brata. Mówiła coś o cieniowcach – zbył pytanie Chandos. – W tej chwili liczy się Padishar. – Poryta bliznami twarz zachmurzyła się. – Jeszcze nie mówiłem reszcie. – Pokręcił głową. – Nie wiem, czy powinienem, czy nie. Mamy się spotkać z Axhindem i jego trollami na przełęczy Jannissona pod koniec tygodnia. Za pięć dni. Jeśli nie będzie z nami Padishara, nie sądzę, żeby do nas dołączyli. Myślę, że po prostu odwrócą się i pójdą, skąd przyszli. Pięć tysięcy ludzi! – Jego twarz zapłonęła i odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. – Potrzebujemy ich, jeśli mamy mieć jakąkolwiek szansę w starciu z federacją. Zwłaszcza po stracie Występu. – Popatrzył na nich z nadzieją. – Nigdy nie byłem dobry w planowaniu. Więc jeśli macie jakieś pomysły...

Matty Roh potrząsnęła głową.

– Jeśli federacja ma Padishara, nie zostanie długo przy życiu. Chandos spojrzał spode łba.

– Może dłużej, niżby chciał, jeśli szperacze wezmą go w swoje ręce. Morgan przypomniał sobie Dół oraz jego mieszkańców i szybko odpędził od siebie tę myśl. Coś się tu nie zgadzało. Padishar poszedł szukać Para i Colla parę tygodni temu. Dlaczego zabrało mu to tak dużo czasu? Dlaczego bracia Ohmsfordowie przez cały czas pozostawali w Tyrsis? I dlaczego Par i Padishar poszli do więzienia, aby ratować Damson Rhee? Gdzie był Coll? Czy cieniowce schwytały również jego? Za dużo tu zagadek, pomyślał Morgan.

– Chcę porozmawiać z Damson Rhee – oznajmił nagle. Od początku miał co do niej wątpliwości, które teraz znowu wypłynęły.

Chandos wzruszył ramionami.

– Śpi. Szła tu całą noc.

Obraz Teel zatańczył Morganowi przed oczami, szepcząc złowieszczo.

– No to obudźmy ją. Chandos spojrzał na niego surowo.

– Dobrze, góralu. Jeśli uważasz, że to ważne. Ale sam to zrób. Skierowali się do obozowiska i minęli ogniska, na których gotowała się strawa, oraz pracujących przy nich wolno urodzonych. Słońce opadało na zachód i zbliżała się pora kolacji. W letnim powietrzu unosił się zapach jedzenia z kotłów. Morgan ledwie to zauważył, zatopiony w myślach. Spomiędzy drzew wypełzały cienie, wydłużając się wraz z nadchodzącym zmierzchem. Morgan myślał o Parze i Collu, którzy po tym wszystkim zostali w Tyrsis. Uciekli z Dołu wiele tygodni temu. Dlaczego tam zostali? – zastanawiał się ciągle. Dlaczego na tak długo?

Pytania napierały nań i ciągle widział twarz Teel – i cieniowca, który się pod nią ukrywał.

Doszli do niewielkiej chaty ukrytej między drzewami i Chandos zatrzymał się.

– Jest tam. Obudź ją, jak chcesz. Kiedy skończycie, zjecie ze mną kolację. Oboje.

Morgan skinął głową i odwrócił się do Matty Roh.

– Chcesz iść ze mną? Zmierzyła go wzrokiem.

– Nie. Myślę, że powinieneś sam to załatwić.

Przez chwilę wydawało się, że chce jeszcze coś powiedzieć, ale potem odwróciła się i weszła z Chandosem pomiędzy drzewa. Wiedziała o czymś, o czym nie mówiła, pomyślał Morgan. Patrzył za nią, znowu myśląc o tym, że Matty Roh była o wiele bardziej skomplikowana, niż chciała to ujawnić.

Spojrzał znowu na chatę, nagle niepewny, jak powinien zachować się w stosunku do Damson Rhee. Rozsądek podpowiadał mu, że nie może sobie pozwolić na obawy i podejrzenia. Nie mógł jednak odegnać obrazu Teel jako cieniowca.

Sięgnął przez ramię, upewniając się, że Miecz Leah wysunie się w razie czego z łatwością, zaczerpnął głęboko tchu, a potem podszedł do drzwi i zapukał. Otworzyły się niemal natychmiast i stanęła w nich dziewczyna o płomiennorudych włosach i szmaragdowych oczach. Była zarumieniona, jakby dopiero co się obudziła. Ciemne odzienie miała w nieładzie. Była wysoka, choć nie tak jak Matty, i bardzo ładna.

– Jestem Morgan Leah – powiedział. Zamrugała i skinęła głową.

– Przyjaciel Para, góral. Tak. Witaj. Jestem Damson Rhee. Przepraszam, spałam. Która godzina? – Zerknęła w niebo. – Prawie zmierzch, prawda? Spałam tak długo.

Cofnęła się, jakby chciała wejść do środka, po czym zatrzymała się i spojrzała na niego ponownie.

– Przypuszczam, że słyszałeś o Padisharze. Dopiero przyszedłeś? Skinął głową, obserwując jej twarz.

– Chcę od ciebie usłyszeć, co się stało.

– Dobrze. – Nie wydawała się zaskoczona. Zerknęła przez ramię i wyszła na światło. – Porozmawiajmy na zewnątrz. Mam dosyć zamkniętych przestrzeni, gdzie nie ma światła. Ile powiedział ci Chandos?

Podeszła do drzew zdecydowanym krokiem i Morgan podążył za nią.

– Powiedział mi, że Padishara schwytała federacja, kiedy on i Par przyszli cię ratować. Mówił, że Par opuścił cię, żeby szukać brata, że ma to coś wspólnego z cieniowcami.

– Wszystko ma coś wspólnego z cieniowcami, prawda? – wyszeptała i ciężko pochyliła głowę.

Podeszła do jednego końca spróchniałego pnia i usiadła. Morgan zawahał się, ciągle czujny, a potem usiadł koło niej. Odwróciła się do niego.

– To będzie długa opowieść, Morganie Leah – oznajmiła. Zaczęła od znalezienia Para i Colla, kiedy uciekli z Dołu w Tyrsis.

Opowiedziała, jak postanowili po raz ostami wrócić na dół do wylęgarni cieniowców, jak zyskali pomoc Kreta i znaleźli drogę przez tunele pod miastem do starego pałacu. Stamtąd bracia wyruszyli razem na poszukiwanie Miecza Shannary. Par powrócił sam, niosąc to, co jak sądził, było talizmanem, na wpół oszalały z żalu i przerażenia, ponieważ zabił własnego brata. Opiekowała się nim przez całe tygodnie w podziemnym mieszkaniu Kreta, powoli przywracając go do życia i ostrożnie wydobywając z mrocznego koszmaru. Stamtąd uciekali od kryjówki do kryjówki, unosząc ze sobą Miecz Shannary, ukrywając się przed szperaczami i federacją i szukając drogi ucieczki z miasta. W końcu znalazł ich Padishar, ale w trakcie kolejnej ucieczki przed federacją Damson została pojmana. Padishar i Par wrócili, aby ją uratować, co z kolei doprowadziło do schwytania Padishara. Uciekali z miasta, ponieważ wreszcie znaleźli drogę, a poza tym bez pomocy nie mogli nic uczynić dla Padishara, i poszli na północ przez przełęcz Kennon. – Impulsywnie dotknęła jego ramienia. – Iz przełęczy, daleko w oddali za ogniskami federacji, zobaczyliśmy, Morganie, Paranor, tak wyraźnie, jak ciebie teraz widzę. Wrócił, góralu, powrócił z przeszłości. Par był tego pewny. Mówił, że to oznacza, iż Walkerowi się powiodło!

Potem, znowu przygnębiona, opisała ich podróż z przełęczy i fatalne spotkanie z Collem – czy też stworem, którym się stał, owiniętym w tę dziwaczną lśniącą opończę, zgarbionym i zniekształconym, jakby przestawiono mu kości. W walce, która potem nastąpiła, zbudziła się moc Miecza Shannary, ujawniając Parowi prawdę o bracie, którego uważał za zmarłego.

– Oczywiście poszedł za Collem – dokończyła. – Co innego mógł zrobić? Nie chciałam, żeby szedł beze mnie, ale nie miałam prawa go zatrzymać. – Poszukała wzroku Morgana. – Nie jestem tak pewna jak on, że tropi naprawdę Colla, ale wiem, że musi się tego dowiedzieć sam, jeśli ma kiedykolwiek zaznać spokoju.

Morgan pokiwał głową. Pomyślał, że Damson Rhee wiele poświęciła, żeby pomóc Parowi Ohmsfordowi, że ryzykowała więcej, niżby tego oczekiwał po kimkolwiek poza sobą i Collem. Myślał również, że jej opowieść nosi znamiona prawdy, że jest prawdopodobna. Wątpliwości, które nie opuszczały go w czasie drogi, zaczęły blednąc. Z pewnością upór Para, żeby szukać Miecza Shannary, leży w jego charakterze, tak jak i poszukiwania brata. Problem w tym, że Par był teraz bardziej samotny niż kiedykolwiek, i Morgan raz jeszcze przypomniał sobie, że nie umiał zadbać o przyjaciela.

Zdawał sobie sprawę, że Damson obserwuje go surowym, badawczym wzrokiem, i podejrzenia zapłonęły na nowo. Damson Rhee – była przyjacielem, któremu wierzył Par, albo też wrogiem, przed którym rozpaczliwie uciekał. Z pewnością mogłaby być powodem tak wielu ucieczek, powodem, dla którego cieniowce tak wiele razy zastawiały na niego pułapkę. Ale czy nie przyczyniła się również do jego ucieczki?

– Nie jesteś mnie pewny, prawda? – zapytała cicho.

– Nie – przyznał. – Nie jestem. Skinęła głową.

,– Nie wiem, co mogłabym zrobić, żeby cię przekonać. Nie wiem nawet, czy chcę próbować. Resztę sił muszę zostawić sobie na znalezienie sposobu uwolnienia Padishara. Potem pójdę szukać Para.

Spojrzał na drzewa, myśląc o mrocznych podejrzeniach, że wszyscy są cieniowcami, i pragnąc, aby było inaczej.

– Kiedy byłem z Padisharem w Występie – odezwał się – musiałem zabić dziewczynę, która naprawdę była cieniowcem. – Popatrzył na nią. – Miała na imię Teel. Mój przyjaciel Steff kochał ją i ta miłość kosztowała go życie.

Opowiedział jej o zdradach Teel i końcowej walce w katakumbach za Występem, gdzie zabił cieniowca, którym była Teel, i ocalił życie Padishara Creela.

– Przeraziło mnie – powiedział – że możesz być inną Teel i Par skończy tak jak Steff.

Nie odpowiedziała, patrząc gdzieś w dal. Równie dobrze mogłaby patrzeć przez niego. W oczach miała łzy.

Nagle sięgnął w tył i wyciągnął Miecz Leah. Damson patrzyła bez ruchu, utkwiwszy spojrzenie zielonych oczu w lśniącym ostrzu, kiedy oparł go na ziemi pomiędzy nimi, z dłońmi na rękojeści.

– Połóż ręce na ostrzu, Damson – powiedział miękko. Patrzyła, nie odpowiadając, i przez dłuższy czas nie poruszyła się.

Czekał, nasłuchując odległych głosów banitów zbierających się na kolację i bliskiej ciszy. Czuł się dziwnie odsunięty od wszystkiego, jakby zamarł w czasie wraz z Damson Rhee.

Nie ta dziewczyna, błagał w myślach. Nie znowu.

W końcu wyciągnęła ręce i dotknęła Miecza Leah, zaciskając dłonie na stali. Potem zdecydowanie zamknęła palce na jego krawędzi. Morgan patrzył przerażony, jak ostrze wbija się głęboko w ciało, i zobaczył strużki krwi.

– Cieniowiec nie mógłby tego zrobić, prawda? – wyszeptała. Sięgnął pospiesznie i odsunął jej palce.

– Nie – powiedział. – Nie bez uwolnienia magii. – Odłożył talizman na bok, oderwał pasek materiału z opończy i zaczął bandażować jej dłoń. – Nie musiałaś tego robić – powiedział z wyrzutem.

Uśmiechnęła się smutno, z zadumą.

– Naprawdę? Czy inaczej byłbyś mnie pewny, Morganie Leah? Nie sądzę. A jeśli nie jesteś mnie pewny, jak możemy sobie pomóc? Musimy sobie ufać. – Utkwiła w nim łagodne spojrzenie. – Czy już tak jest? Pospiesznie skinął głową.

– Tak. Wybacz mi, Damson.

Uścisnęła jego rękę zabandażowanymi dłońmi.

– Coś ci powiem. – Znowu miała łzy w oczach. – Powiedziałeś, że twój przyjaciel Steff kochał Teel? No cóż, góralu, ja kocham Para Ohmsforda.

I wtedy zrozumiał, dlaczego została z Parem, poświęciła się tak całkowicie, poszła z nim nawet do Dołu, pilnowała i ochraniała. To właśnie on by zrobił – próbował zrobić – dla Ożywczej. Damson Rliee stworzyła więzy, które tylko śmierć mogła rozerwać.

– Wybacz mi – powiedział raz jeszcze, myśląc, jak niewystarczające były to przeprosiny.

Jej dłonie zacisnęły się mocniej. Patrzyli na siebie w mroku i długo milczeli. Kiedy trzymała jego dłonie, Morgan wspominał Ożywczą, co czuła i jakie wzbudziła w nim uczucia. Odkrył, że tęskni za nią rozpaczliwie i oddałby wszystko, żeby mieć ją z powrotem.

– Dość prób – wyszeptała Damson. – A teraz porozmawiajmy. Opowiedziałam ci wszystko. Teraz ty zrób to samo. Par i Padishar potrzebują nas. Może razem znajdziemy sposób, żeby im pomóc.

Uścisnęła jego ręce, jakby sama nie czuła bólu, i posłała mu pokrzepiający uśmiech. Pochylił się, żeby podnieść Miecz Leah, po czym ruszył z nią z powrotem między drzewami w stronę płonących ognisk. W głowie miał mętlik, próbując rozważyć to, co mu powiedziała, oddzielić wrażenia od faktów i wydobyć z nich coś użytecznego. Damson miała rację. Par i herszt banitów potrzebowali ich. Morgan zdecydowany był nie zostawiać ich bez pomocy.

Ale co mógł zrobić?

Dotarł do niego nęcący zapach strawy. Po raz pierwszy, od kiedy tu przybył, poczuł głód.

Par i Padishar.

Najpierw Padishar, pomyślał.

Chandos mówił o pięciu dniach.

Jeśli szperacze nie znajdą go pierwsi...

Nagle zobaczył obraz tak wyraźny, że niemal krzyknął. Sięgnął impulsywnie i objął ramiona Damson.

– Chyba wiem, jak uwolnić Padishara – powiedział.

Przez pięć dni Czterech Jeźdźców krążyło pod murami Paranoru i przez pięć dni Walker Boh stał na blankach zamku i obserwował ich ruchy. Codziennie o świcie zbierali się przy zachodniej bramie, jak cienie wychodzące z mroku odchodzącej nocy. Jeden z nich zbliżał się, za każdym razem inny, i uderzał w bramę, wyzywając Walkera. Kiedy druid się nie pojawiał, podejmowali swoje złowrogie czuwanie, stając po jednym na każdej stronie świata, po jednym przy każdej z głównych ścian, i jeździli powoli, nieprzerwanym rytmem, krążąc jak ptaki czekające na żer. Jeździli tak dzień i noc – widma z szarej mgły i mrocznych wyobrażeń, ciche jak myśl i nieubłagane jak czas.

– Wcielenie największych wrogów człowieka – zadumał się Coglin, kiedy ujrzał ich po raz pierwszy. – Manifestacja naszych najgorszych obaw, uśmiercający tak wiele z nich, przybrali kształt i formę, aby nas zniszczyć. – Potrząsnął głową. – Czyżby Rimmer Dall miał jednak poczucie humoru?

Walker był jednak innego zdania. Nie widział w tym nic zabawnego. Cieniowce pojawiły się, aby zawładnąć mocą bez ograniczeń, mocą, która pozwoli im stać się, czymkolwiek zechcą. Nie było w tym nic subtelnego ani skomplikowanego; działania były bezpośrednie i bezpardonowe niczym powódź. Jej fala zdawała się powstawać samoistnie i gotowa zmieść wszystko, co znajdzie na swojej drodze. Walker nie wiedział, jak potężni są Jeźdźcy, ale skłonny był się założyć, że nie jest dla nich równym przeciwnikiem. Rimmer Dall nie wysłałby nikogo słabego, aby zmierzył się z druidem – nawet tak młodym stażem, niepewnym własnej siły, zasięgu magii i sposobów, na jakie mogłaby mu służyć. W końcu jedno z zadań powierzonych przez Allanona Ohmsfordom zostało wypełnione i stanowiło zagrożenie, którego cieniowce nie mogły zlekceważyć.

A mimo to cel zadania pozostawał dla Walkera zagadką, której nie potrafił rozwikłać. Stojąc na murach Paranoru i obserwując krążących w dole Czterech Jeźdźców, zastanawiał się bez końca, dlaczego wyznaczono takie zadania. Co miał osiągnąć Miecz Shannary? Jakiemu celowi miało służyć sprowadzenie elfów na powrót do świata ludzi? Jaki był powód odnalezienia Paranoru i druidów? Albo przynajmniej jednego druida, pomyślał ponuro. Jednego druida złożonego z fragmentów pozostałych. Był amalgamatem tych, którzy odeszli, ich wspomnień, siły i słabości, ich wiedzy i dziejów, tajemnic ich magii. Jego życie druida dopiero się zaczynało i ciągle jeszcze nie wiedział, co ma czynić. Każdego dnia otwierał nowe drzwi do pozostawionej przez innych wiedzy i przekraczał je. Wiedza objawiała się w niespodziewanych błyskach, świetle nadchodzącym z ciemności w zakamarkach jego umysłu, jakby wpadając przez gwałtownie otwarte okna. Nie pojmował wszystkiego, czasami wątpił i często nie wierzył w jej wartość. Jednak nie przestawała napływać i zmuszony był rozważać każde nowe odkrycie, wiedząc, że niegdyś musiało mieć znaczenie, i przyjmując, że nadal je ma.

Ale jaką rolę on sam miał odgrywać w ostatecznej bitwie z cieniowcami? Stał się druidem, którego szukał Allanon, i sam siebie uczynił władcą Paranoru. Ale co miał z tym wszystkim zrobić? Z pewnością władał teraz magią, która mogłaby być użyta przeciwko cieniowcom – tak jak druidzi użyli jej kiedyś, aby pomóc rasom. Miał również wiedzę, być może większą niż ktokolwiek z żyjących, a jej również druidzi używali jako broni. Ale Walkerowi wydawało się, że jego nowo odkrytej mocy brak jakiegokolwiek rozpoznawalnego celu, że najpierw musiałby pojąć naturę swego wroga, zanim znajdzie sposób, by go pokonać.

A tymczasem był tutaj, uwięziony w swojej fortecy, gdzie nikomu nie mógł pomóc.

– Nie próbują dostać się do środka – zauważył w pewnej chwili Coglin, po trzech dniach czuwania na murach zamczyska. – Jak myślisz, dlaczego?

Walker pokręcił głową.

– Może nie muszą. Dopóki pozostajemy zamknięci w środku, służymy ich celowi.

Starzec potarł zarośnięty podbródek. Postarzał się, od kiedy wydostał się z półistnienia, w którym pogrążyła go magia Kroniki druidów. Przybyło mu zmarszczek, pochylił się bardziej, wolniej chodził i mówił, pokonany przez czas. Walkerowi nie podobało się to, co widział, ale nic nie mówił. Starzec dał mu tak wiele i najwyraźniej teraz za to płacił. Nie narzekał jednak i nie wspominał o tym, więc i Walker nie miał ku temu powodu.

– Być może obawiają się magii druidów – ciągnął Walker po chwili, kładąc zdrową dłoń na krawędzi muru. – Paranor zawsze był chroniony przed nieproszonymi gośćmi. Cieniowce mogą o tym wiedzieć i dlatego trzymają się z daleka.

– Albo też czekają, dopóki nie poznają natury i zasięgu tej magii – powiedział cicho Coglin. – Chcą się przekonać, jak bardzo jesteś niebezpieczny. – Spojrzał na Walkera nie widzącym wzrokiem utkwionym gdzieś w dali. – Chyba że po prostu zmęczą się czekaniem – wyszeptał.

Walker zastanawiał się, w jaki sposób mógłby pokonać cieniowce, myśląc o nich, niczym o znaleziskach kryjących klucz do przeszłości. Oczywistym wyborem był Czarny Kamień Elfów, ukryty teraz w przepastnych głębinach podziemi warowni. Ale przywołana magia zażąda swojej ceny, a nie była to cena, którą Walker chciałby zapłacić. Nie było też powodu przypuszczać, że Kamień Elfów zadziała przeciwko Czterem Jeźdźcom, wysysając ich magię, aż zostaną tylko popioły. Ale natura Kamienia sprawiała, że skradziona magia przechodziła na jego właściciela, a Walker wcale nie pragnął, aby magia cieniowców stała się częścią jego istoty.

Był jeszcze Stiehl, dziwne, zabójcze ostrze odebrane mordercy Pe Ellowi w Eldwist, broń zabijająca wszystko. Walkerowi jednak nie podobała się perspektywa użycia broni mordercy, zwłaszcza o tak złej sławie jak Stiehl. Uznał, że skoro będzie potrzebna przeciwko cieniowcom broń, znajdzie jej wiele w zasięgu ręki.

Wiedział, że najbardziej potrzebuje teraz planu. Miał trzy wyjścia. Mógł trwać bezpieczny w murach Paranoru, mając nadzieję, że przeczeka cieniowce; mógł wyjść i zmierzyć się z nimi; lub też mógł próbować przemknąć się obok nich nie zauważony. Pierwszy wariant dawał bardzo nikłe szansę powodzenia, a poza tym czas nie był czymś, na czym mu zbywało. Drugi wydawał się bezsprzecznie szaleństwem.

A zatem pozostawał trzeci.

Po pięciu dniach oblegania Paranoru przez Czterech Jeźdźców Walker postanowił podjąć próbę ucieczki.

Podziemia.

Powiedział Coglinowi o swoim planie tego samego wieczoru przy kolacji – kolacji składającej się z resztek zapasów sprzed trzystu lat, zachowanych w zamku, lecz srodze uszczuplonych, co było dodatkowym argumentem za przerwaniem oblężenia. Pod zamkiem biegły tunele wychodzące do lasów za murami – kryjówki znanej tylko dawnym druidom, a teraz także jemu. Przemknie się przez tunele jeszcze tej nocy i wyjdzie za Czterema Jeźdźcami patrolującymi mury. Uwolni się od nich i odejdzie, zanim zdążą się zorientować.

Coglin marszczył brwi i spoglądał z powątpiewaniem. Wydawało mu się to zbyt proste. Z pewnością cieniowce również rozważały taką ewentualność.

Ale Walker już postanowił. Pięć dni bezczynności wystarczyło aż nadto. Należy czegoś spróbować, a nie miał lepszego pomysłu. Coglin i Pogłoska pozostaną w warowni. Jeśli Jeźdźcy podejmą próbę ataku przed powrotem Walkera, będą mogli wymknąć się tą samą drogą. Coglin zgodził się niechętnie, zmartwiony czymś i tak poruszony, że Walker bliski był naciskania o wyjaśnienia. Jednak zagadkowe zachowanie starca nie było niczym nowym, tak więc w końcu Walker zaniechał starań.

Poczekał do północy, do późna obserwując na murach, czy cieniowce na pewno podejmą swą codzienną marszrutę. Widmowe kształty podjęły jazdę w ciemnościach pod murami, krążąc niezmordowanie. O świcie tego ranka mgła otulająca dolinę od czterech dni uniosła się i wraz z nadejściem nocy Walker ujrzał w niej coś nowego. Daleko na zachodzie, gdzie Smocze Zęby przechodziły w równinę Streleheim, u wejścia do przełęczy Kennon płonęły ogniska. Obozująca tam armia blokowała przejście. Federacja, pomyślał Walker, wpatrując się przez drzewa rosnącej poniżej puszczy i wzgórza ku światłu. Być może ich obecność na przełęczy nie była związana z cieniowcami pod Paranorem, ale Walker tak nie uważał. Wiedzieli o nich, czy nie, federacja służyła sprawie cieniowców – była narzędziem Rimmera Dalia i pozostałych w Radzie Koalicyjnej – i bezpieczniej było założyć, że żołnierze przy przełęczy Kennon mieli coś wspólnego z Czterema Jeźdźcami.

Zresztą to bez znaczenia. Walker Boh ani przez chwilę nie martwił się, że żołnierze federacji okażą się dla niego jakąkolwiek przeszkodą.

Kiedy nadeszła północ, opuścił mury zamku i ruszył przez twierdzę. Nosił odzienie czarne jak noc, luźne i praktyczne. Nie miał broni. Zostawił zerkającego za nim Coglina i Pogłoskę i wszedł do paleniska. Jego wspomnienia należały do Allanona i dawnych druidów i znał drogę tak dobrze, jakby twierdza od zawsze była jego domem. Drzwi ukryte w kamieniu otwierały się pod jego dotykiem, a korytarze były tak znajome, jak miejsca w Hadeshornie z czasów, zanim nadeszły sny Allanona. Odkrył tunele biegnące pod skałą, na której spoczywał Paranor, i torował sobie drogę pod ziemią. Wszędzie dokoła słyszał nieustanne dudnienie ognia w piecach pod twierdzą, pulsującego w sercu skały głęboko pod murami zamku – jedyny dźwięk w ciemnościach i ciszy.

Droga zajęła mu ponad godzinę. Pod zamkiem znajdowały się liczne przejścia, a wszystkie przeplatały się ze sobą i prowadziły do drzwi, które tylko on mógł otworzyć. Zamknął te wychodzące na zachód, szukając wyjścia pod osłoną lasu leżącego pomiędzy Jeźdźcami a przełęczą Kennon pewny, że kiedy już umknie cieniowcom, z łatwością ominie też żołnierzy federacji. Kiedy dotarł do wyjścia z kryjówki, przystanął, nasłuchując. Nic nie słyszał nad sobą. Żadnego poruszenia. Czuł jednak niepokój, jakby przeczuwając, że wbrew pozorom coś nie jest w porządku.

Wyszedł z tunelu w czerń lasu, wstając z ziemi jak cień pod osłoną skał i zarośli. Poprzez szczeliny w baldachimach drzew widział gwiazdy i rąbek bladego księżyca. Pośród drzew panowała martwa cisza. Szukał śladu obecności szarych wilków, ale nie znalazł. Nasłuchiwał nikłych odgłosów owadów lub ptaków, ale zniknęły. W powietrzu wyczuwał dziwny zapach pleśni.

Odetchnął głęboko i wyszedł z otworu.

Usłyszał raczej niż zobaczył świst kosy i uchylił się tuż przed uderzeniem. Śmierć jęknęła z wysiłku – czarno odziany kształt. Walker skoczył na nogi, widząc następny kształt wyrastający po jego prawej stronie. Wojna, zakuta w zbroję, z mieczami i pikami pobłyskującymi groźnie, cisnęła maczugą, która uderzyła w drzewo obok i rozszczepiła pień na dwoje. Walker odwrócił się i uchylił przed kościstym ramieniem Głodu, którego białe kości już miały go pochwycić. Byli tu wszyscy, zdał sobie sprawę z rozpaczą. Odkryli go.

Rzucił się do ucieczki, słysząc syk Moru, czując suchy żar i bliski odór choroby. Skoczył w mały wąwóz, a strach dodawał mu sił. Czuł, jak rośnie w nim palące zdecydowanie. Jeźdźcy biegli za nim, porzucając wierzchowce, aby schwytać go w pułapkę. Fragmenty nocy prysnęły jak odłamki strzaskanego miecza. Słyszał ich ruch, niczym szelest liści na wietrze, delikatny szept. Wszystko inne ucichło – żadnych kroków, oddechów, zgrzytu broni czy kości.

Walker pędził między drzewami, nie wiedząc już, w którą stronę biegnie, pragnąc jedynie zgubić prześladowców. Nagle zgubił się w ciemnych korytarzach puszczy, uciekając bez celu, i usłyszał nadejście cieniowców – szybkie i pewne. Kątem oka dostrzegł ruch. Dogoniły go teraz i polowały jak sfora psów na lisa.

Nie!

Odwrócił się gwałtownie i przywołał magię, rzucając pomiędzy sobą, a pogonią ścianę ognia i posyłając płomienie w ich twarze niczym rozżarzone piki. Wojna i Mór cofnęły się i zwolniły, ale Głód i Śmierć szły dalej nietknięte. Oczywiście, pomyślał Walker podejmując bieg, Głód i Śmierć. Ogień nie uczyni im krzywdy.

Przekroczył strumień i zboczył w prawo, w stronę sylwetki Paranoru, którego wieże i mury rysowały się ostro na tle nieba. Pobiegł w tę stronę bezwiednie i teraz zrozumiał, że to jego jedyna szansa ucieczki. Jeśli dotrze do zamku, zanim go dogonią...

Coglin! Czy starzec czuwał?

Coś wyrosło przed nim z nocy, wężowe sploty śliskie od wilgoci. Pazury wyciągnęły się ku niemu, błysnęły kły. Był to jeden z wierzchowców wysłany, aby odciąć mu drogę. Wyśliznął mu się, jak fragment nocy, którego nie można schwytać, a magia nadała mu szybkość i nieuchwytność wiatru. Wężowy stwór syknął i uderzył potężnie, rozpryskując wokół drobiny ziemi. Walker Boh był już za nim, pędząc z szybkością myśli. Przed nim wynurzył się zamek druidów – jego sanktuarium, schronienie przed tymi stworami...

Czarny ruch po lewej sprawił, że odskoczył w bok, kiedy Głód ciął mieczem wyrzeźbionym w kości, a matowe, białe lśnienie rozdarło krawędź jego szaty. Walker stracił grunt pod nogami i upadł, tocząc się po zboczu, spadając gwałtownie przez zarośla i długie trawy w taflę stojącej wody. Coś przemknęło obok niego, chybiając o jedno kłapnięcie szczęk. Następny wąż. Walker wstał, ciskając we wszystkie strony ognie i gromy w rozpaczliwym wysiłku osłonienia się. Z zadowoleniem usłyszał czyjś wrzask bólu i jęk uderzonego, a potem znowu pobiegł. Po jednej stronie rosły drzewa i Walker zniknął między nimi, szukając kryjówki w głębokim cieniu. Oddychał ciężko i nierówno, a w całym ciele czuł ból. Ku swemu rozczarowaniu odkrył, że znowu oddala się od zamku i bezpieczeństwa, które miał nadzieję zyskać.

Po jego lewej stronie przemknął cień, szybki i cichy, czarna szata i błysk stalowego ostrza. Śmierć. Walker słabł, zmęczony ucieczką i częstą zmianą kierunku. Cieniowce otaczały go i zaciskały krąg. Nie wierzył, że zdąży do zamku, zanim go dogonią. Chciał znowu zmienić kierunek, ale pomiędzy sobą i twierdzą dostrzegł poruszenie, usłyszał wyczekujący syk i nagły grzechot łusek pośród traw i zarośli. Walker ledwo zdołał powstrzymać odruch paniki, czując rosnący ucisk w gardle. Zbyt szybko wyciągał wnioski, był zbyt pewny siebie. Powinien wiedzieć, że to nie będzie łatwe. Powinien przewidzieć lepiej.

Gałęzie uderzały go po twarzy i ramionach, kiedy przedzierał się przez gęsty drzewostan. Wąż był coraz bliżej. Wydawało mu się, że czuje na szyi oddech stwora, dotyk pazurów i kłów na ciele. Przyspieszył kroku, wyszedł z gęstwiny na wycinkę i znalazł tam czekającą Śmierć, w opończy z kapturem i uniesioną kosą. Cieniowiec uderzył, chybił, obracając się, zamachnął po raz drugi i Walker pochwycił kosę, aby ją odsunąć. Dłoń i ramię natychmiast zdrętwiały mu z zimna do szpiku kości i odskoczył z bólu, odrzucając kosę i kosiarza na bok. Coś jeszcze poruszyło się z prawej strony, ale Walker już biegł, przemykając pomiędzy rzędami ciemnych pni, jakby pozbawiony ciała, cały czas czując przenikający go coraz głębiej chłód.

Tak zimno!

Tracił teraz siły i wciąż jeszcze nie zbliżył się ku bezpieczeństwu. Myśl, upominał sam siebie gorączkowo. Myśl! Dokoła poruszały się cienie, szkielet Głodu, nienawistny syk Moru, grzechot Wojny w jej nieprzeniknionej broni, cichy szept Śmierci i kierowane przez nich wężowe stwory.

Nagle coś poruszyło się w pamięci Walkera i chwycił się tej wątłej nitki nadziei. Tu, niedaleko przed nim, w ziemi, były ukryte drzwi do tunelu wiodącego z powrotem do Paranoru. Drzwi były wspomnieniem Allanona, które wypłynęło pod wpływem strachu i udręki chwili, akurat we właściwym czasie. Tam, w lewo! Walker zboczył z drogi pochylony, czując, jak dłoń i ramię martwieją, tak samo jak to, które utracił. Nie myśl o tym! Rzucił się pod osłonę krzewów, smagając liściastą przeszkodę, w dół wąwozem i przez przesmyk.

Tam!

Uderzał ręką w ziemię, szukając ukrytych drzwi pozbawionymi czucia palcami. Były tutaj, pomyślał, tu, na tym skrawku ziemi. Odgłosy pogoni były coraz bliżej. Odnalazł stalowy pierścień, chwycił go i dźwignął. Drzwi otwarły się z hukiem, uderzając o ziemię. Walker potoczył się przez otwór i w dół po schodach, a potem wstał niepewnie. U wejścia stały cienie, szykując się do przejścia. Uniósł zranioną dłoń i ramię, walcząc z drętwotą i chłodem, i przywołał magię. Po schodach buchnął ogień i wypełnił otwór. Cienie zniknęły w kuli światła. Rozległ się zgrzyt ziemi i kamienia i przejście zapadło się całkowicie.

Walker rzucił się w głąb tunelu, krztusząc się i kaszląc od dymu i pyłu. Dwukrotnie obejrzał się za siebie, aby mieć pewność, że nikt go nie goni. Był sam.

Wracał tunelem do warowni dręczony lękiem i wątpliwościami, osaczony przez demony o twarzach swoich wrogów. Zdawało mu się, że nawet tutaj słyszy odgłosy pogoni cieniowców, schodzących pod ziemię, aby skończyć, co zaczęli. Śmierć, Wojna, Mór i Głód – czym była dla nich skała czy ziemia? Czyż nie przenikali wszędzie? Co mogłoby ich Powstrzymać?

Jednak nie nadeszli, bo pomimo przybrania przerażających postaci, nie byli niepokonani. Nie byli też prawdziwym wcieleniem tego, co udawali. Słyszał ich okrzyki bólu; czuł ich ciała. Odrętwienie ramienia zaczynało znikać i z ulgą powitał ukłucia bólu, na nowo czując ból utraty drugiego ramienia i pragnąc cofnąć czas.

Zastanawiał się, ile z siebie musiałby poświęcić, zanim walka dobiegłaby końca. Czyż nie miał szczęścia, że w ogóle uszedł z życiem? Jak niewiele brakowało tym razem!

I nagle pomyślał, że prawdopodobnie nie uciekł tak naprawdę przed niczym. Może pozwolono mu uciec. Może Jeźdźcy tylko się z nim bawili. Czy nie mieli dość okazji, żeby go zabić, gdyby chcieli? Po głębszym namyśle uznał, że być może usiłowali go raczej przestraszyć, niż zabić, zasiać w nim strach, aby nie był zdolny do działania po powrocie do twierdzy.

Jednak niemal natychmiast odrzucił tę myśl. Śmieszne było przypuszczać, że nie zabiliby go, gdyby mogli. Po prostu próbowali i nie udało się. Miał dość sił i magii, aby uratować się nawet z najsprytniejszej zasadzki. Ta myśl pocieszyła go.

Obolały i zmęczony wkroczył w mury Paranoru i skierował się w stronę twierdzy. Coglin będzie czekał. Zwierzy się starcowi ze swojej porażki. Martwiło go to trochę, ale wiedział, że to z powodu przyjętej opinii o niezwyciężoności druidów trudno mu pogodzić się z faktami. Nie mógł jednak pozwolić sobie na dumę. Był ciągle nowicjuszem. Dopiero zaczynał się uczyć.

Powoli opadał z niego strach i wątpliwości, a demony zniknęły. Innym razem, obiecywał sobie – w innym czasie i miejscu zmierzy się z Jeźdźcami.

Kiedy nadejdzie ten dzień, będzie gotowy.

XI

Podczas kolacji Morgan Leah wyjaśnił Damson Rhee i Chandosowi swój plan uratowania Padishara Creela. Odciągnął ich na bok, gdzie nikt nie mógł ich podsłuchać. Pochylali się nad jedzeniem, siedząc na otwartej skarpie, nasłuchując odgłosów nocy i obserwując lśniące na niebie gwiazdy. Najpierw kazał Damson zrelacjonować szczegóły ucieczki miasta, pozwalając jej opowiadać, przenosząc wzrok od dziewczyny do surowej twarzy banity. Kiedy skończyła, odsunął pusty talerz – zjadł wszystko podczas opowieści – i pochylił się do przodu.

Będą się spodziewali próby odbicia go – oznajmił cicho, patrząc na nich. – Wiedzą, że go nie porzucimy. Wiedzą, jakie ma dla nas znaczenie. Ale nie spodziewają się, że zaatakujemy w ten sam sposób. Tym razem będą czekali na coś innego, odwrócenie uwagi przed ogólnym atakiem. Spodziewają się, że będziemy próbowali ich zaskoczyć. Damy im więc coś zupełnie innego, zanim się zorientują, co naprawdę się dzieje.

– Do rzeczy, góralu – prychnął Chandos. Morgan pozwolił sobie na przelotny uśmiech.

– Przede wszystkim musimy szybko wejść i wyjść. Im więcej czasu nam to zajmie, tym większe ryzyko. Cierpliwości, Chandos. Chcę tylko, żebyście pojęli mój tok rozumowania. Musimy myśleć jak oni, żeby uprzedzić ich plan i uniknąć pułapki.

– Jesteś zatem pewny, że zastawią pułapkę? – zapytał olbrzym, pocierając zarośnięty podbródek. – Dlaczego po prostu nie pozbędą się Padishara i nie skończą z tym? Albo dlaczego nie zrobią z nim tego, co z Hirehon’em? – Zerknął pospiesznie na Damson, która zaciskała usta.

Morgan poklepał mężczyznę po ramieniu.

– Niczego nie jestem pewny. Ale pomyśl przez chwilę. Jeśli pozbędą się Padishara, stracą szansę złapania reszty z nas. A chcą nas wszystkich, Chandos. Chcą wyciąć w pień wolno urodzonych. – Spojrzał na Damson. – Być może wykorzystają Padishara tak, jak wykorzystali Hirehone’a. Ale nie natychmiast. Przede wszystkim wiedzą, że spodziewamy się tego. Jeśli Padishar wróci, to jakie będzie nasze pierwsze pytanie? Czy to naprawdę Padishar, czy kolejny cieniowiec? Po drugie wiedzą, że dowiedzieliśmy się prawdy o Teel. Wiedzą, że możemy zrobić to samo z Padisharem. Po trzecie i najważniejsze, mamy magię, której pragną. Rimmer Dall ścigał Para Ohmsforda od samego początku i to na pewno z powodu magii. Tak samo z Walkerem Bohem. I tak samo jest ze mną. – Pochylił się do przodu. – Spróbują wykorzystać Padishara jako przynętę, bo wiedzą, że nie podejmiemy próby uratowania go bez przywołania magii, która mogłaby zmierzyć się z ich magią. Pragną tej magii, jak każdej zresztą, a to ich najlepsza szansa dostania jej.

Chandos zmarszczył brwi.

– A więc uważasz, że to z cieniowcami mamy ciągle do czynienia? Morgan skinął głową.

– Od samego początku były to cieniowce. Teel, Hirehone, pełzacze, Rimmer Dall, Gnawl, dziewczynka, którą Par spotkał w Toffer Ridge, wszędzie, gdzie szliśmy, cieniowce już na nas czekały. Kontrolują również federację i Radę Koalicyjną; muszą. Oczywiście, że to cieniowce.

– Jaki masz plan? – przynagliła cicho Damson. Morgan oparł się znowu, krzyżując ramiona.

– Wrócimy tunelami do Tyrsis, tą samą drogą, którą uciekła Damson. Przebierzemy się w mundury federacji, jak uczynił to w Dole Padishar. Wejdziemy do miasta, do strażnicy albo więzienia, gdzie trzymają Padishara. Wejdziemy tam w biały dzień i uwolnimy go. Wejdziemy jedną drogą, a wyjdziemy inną. W parę minut będzie po wszystkim.

Chandos i Damson wytrzeszczyli oczy.

– I to wszystko? To cały twój plan? – dopytywał się Chandos.

– Chwileczkę – przerwała Damson. – Morgan, jak wrócimy do tuneli? Nie pamiętam drogi.

– Jasne, że nie – zgodził się Morgan. – Ale Kret pamięta. – Odetchnął głęboko. – Plan zależy głównie od niego. Musisz go namówić, żeby nam pomógł. – Urwał, wpatrując się w zielone oczy dziewczyny. – Będziesz musiała wrócić do miasta i znaleźć go, a potem zejść do katakumb, żeby nas poprowadzić. Będziesz musiała się dowiedzieć, gdzie trzymają Padishara, żebyśmy nie błądzili. Kret zna wszystkie tajemne przejścia i wszystkie tunele pod Tyrsis. Znajdzie sposób. Jeśli po prostu pojawimy się pod ich drzwiami, nie będą mieli czasu nas zatrzymać. To nasza największa szansa, zrobić to, czego się po nas spodziewają, ale w inny sposób.

Chandos pokręcił głową.

– Nie wiem, góralu. Znają Damson, będą jej szukali. Morgan pokiwał głową.

– Ale tylko jej ufa Kret. Musi iść pierwsza, przez bramy. Pójdę z nią. Spojrzał na dziewczynę. – Co o tym myślisz, Damson Rhee?

– Chyba mogę to zrobić – powiedziała cicho. – A Kret pomoże, jeśli jeszcze go nie złapali. – Skrzywiła się z powątpiewaniem. – Musieliby ścigać go tymi samymi tunelami, którymi pójdziemy.

– Zna je lepiej od żołnierzy – powiedział Morgan. – Od tygodni próbują go schwytać i nie mogą. Potrzebujemy tylko paru dni. – Spojrzał po kolei na swoich towarzyszy. – To nasza największa szansa. Musimy spróbować.

Chandos ponownie pokręcił głową.

– Ilu nas potrzeba?

.– Nie więcej niż dwa tuziny.

Chandos spojrzał szeroko otwartymi oczami.

– Dwa tuziny! Góralu, w Tyrsis stacjonuje pięć tysięcy żołnierzy federacji i kto wie ile cieniowców! Dwa tuziny ludzi nie ma najmniejszych szans!

– Większą niż dwustu czy dwa tysiące, gdybyśmy mieli tylu do dyspozycji, a nie mamy, prawda? – Olbrzym z uporem zacisnął szczęki. – Chandos, im mniejsza grupa, tym większa szansa ukrycia się. Będą szukali większych grup; tego się spodziewają. Ale dwa tuziny? Dopadniemy ich, zanim się zorientują, kim jesteśmy. Dwa tuziny łatwiej ukryjemy wśród pięciu tysięcy żołnierzy niż dwustu ludzi. Dwa tuziny wystarczą w zupełności, jeśli podejdziemy dość blisko.

– On ma rację – odezwała się nagle Damson. – Większą grupę słychać będzie w tunelach, a w mieście nigdzie się nie ukryje. Dwa tuziny można przeprowadzić niepostrzeżenie i ukryć, aż do chwili ataku. – Spojrzała wprost na Morgana. – Nie wiem tylko, czy dwa tuziny wystarczą, żeby we właściwym czasie uwolnić Padishara.

Morgan wytrzymał to spojrzenie.

– Z powodu cieniowców?

– Tak, z powodu cieniowców. Tym razem nie ma z nami Para, który by ich zatrzymał.

– To prawda – zgodził się Morgan – ale macie mnie. – Sięgnął przez ramię, wyciągnął Miecz Leah, zamachnął się i dramatycznym gestem wbił go w ziemię. Miecz drżał lekko, a wypolerowana powierzchnia lśniła srebrem w blasku gwiazd. Spojrzał na nich. – A ja mam to.

– Twój talizman – mruknął zaskoczony Chandos. – Myślałem, że jest złamany.

– Został uleczony, kiedy wyruszyłem na pomoc – odrzekł cicho Morgan, widząc przed oczami twarz Ożywczej. – Odzyskałem magię. Wystarczy, żeby zmierzyć się z cieniowcami.

Damson zerkała zmieszana na twarze swoich towarzyszy. Być może Par nie powiedział jej o Mieczu Leah. Może nie zdążył, usiłując uciec z Tyrsis i dotrzeć do banitów. A z wyjątkiem Walkera Boha nikt nie wiedział o Ożywczej.

Morgan nie miał ochoty niczego wyjaśniać i nawet nie próbował.

– Znajdziesz ludzi? – zapytał Chandosa. Spoczęło na nim spojrzenie czarnych oczu.

– Tak, góralu. Dla Padishara Creela zawsze. – Urwał. – Ale prosisz o duże zaufanie.

Morgan wyszarpnął ostrze z ziemi i wsunął je do pochwy. W oddali, wzdłuż krawędzi klifu, patrolowali w ciemnościach wolno urodzeni. Za nimi, pod drzewami, płonęły ogniska, na których gotowano strawę, a szczęk naczyń zaczął cichnąć, kiedy skończono posiłek i udano się na spoczynek. Zapalono fajki, drobiny światła w czerni niczym robaczki świętojańskie migoczące pod osłoną drzew. Głosy brzmiały cicho i spokojnie.

Morgan spojrzał na olbrzyma.

– Gdyby była inna możliwość, Chandos, cieszyłbym się. – Wytrzymał chmurne spojrzenie tamtego. – Czy to ma znaczyć tak, czy nie?

Chandos spojrzał na Damson, złoty kolczyk błysnął, kiedy odwrócił głowę.

– A ty co na to?

Dziewczyna odgarnęła płomienne włosy. W jej oczach odbijało się zdecydowanie pomieszane z gniewem i nadzieją.

– Musimy czegoś spróbować albo stracimy Padishara. – Jej rysy wykrzywił grymas. – Czy on by nie poszedł, gdyby chodziło o nas?

Chandos potarł bliznę po resztkach ucha.

– Jeżeli chodzi o ciebie, już to uczynił, prawda? – Pokręcił głową. – Głupcy z nas – mruknął nie wiadomo do kogo. – Wszyscy. – Spojrzał na Morgana. – Dobrze, góralu. Dwa tuziny łącznie ze mną. Zbiorę ich dziś wieczorem. – Podniósł się nagle. – Spodziewam się, że ty również będziesz chciał pójść. O pierwszym brzasku albo zaraz potem, jak tylko zgromadzimy zapasy na drogę. – Rzucił Morganowi cierpkie spojrzenie. – Zresztą nie musimy się przejadać, prawda, góralu?

Morgan i Damson wstali wraz z nim. Góral wyciągnął do banity dłoń.

– Dziękuję, Chandos. Olbrzym roześmiał się.

– Za co? Że zgodziłem się na plan szaleńca? – Mimo to uścisnął dłoń Morgana. – Coś ci powiem. Jeśli się uda, to ja będę ci bardziej dziękował.

Mamrocząc coś pod nosem, z pochyloną kudłatą głową na potężnej piersi, powlókł się w stronę ognisk, niosąc pusty talerz. Morgan patrzył, jak odchodzi, myśląc o minionych czasach i pozostawionych wcześniej towarzyszach. Te dokuczliwe myśli pełne były żalu nad tym, co mogłoby się zdarzyć. Poczuł pustkę i samotność.

Poczuł, jak Damson ociera się o niego ramieniem, i odwrócił ku niej twarz. Szmaragdowe oczy były zamyślone.

Może ma rację – zauważyła cicho. – Może i jesteś szalony.

Wzruszył ramionami..

– Poparłaś mnie.

– Chcę uwolnić Padishara. Wydajesz się jedynym człowiekiem, który ma jakiś plan. – Uniosła brew. – Powiedz mi prawdę, czy ujawniłeś nam cały plan?

– Uśmiechnął się.

– Nie całkiem. Będę improwizował po drodze.

Nie odezwała się, tylko patrzyła na niego przez chwilę, po czym ujęła go za ramię i poprowadziła z dala od ściany urwiska. Przez dłuższą chwilę chodzili w milczeniu od ściany drzew do skarpy i z powrotem, wdychając zapach polnych kwiatów i traw, który wiatr przynosił spoza szczytów. Wiatr był ciepły i łagodny, jak dotyk jedwabiu na skórze. Morgan uniósł twarz. Zapragnął zamknąć oczy i zniknąć w tym podmuchu.

– Opowiedz mi o mieczu – odezwała się nagle bardzo cichym głosem. Patrzyła spokojnie, podczas gdy Morgan gwałtownie odwrócił wzrok. – Opowiedz, jak został uzdrowiony i dlaczego ty jesteś tak bardzo zraniony, Morganie. Bo jesteś, prawda? Widzę to w twoich oczach. Opowiedz. Chcę to usłyszeć.

Wierzył jej i odkrył, że naprawdę chce jej o wszystkim opowiedzieć. Pozwolił posadzić się na płaskiej skale. Zaczął mówić, siedząc obok niej w ciemnościach. Oboje patrzyli w stronę urwisk.

– Była taka dziewczyna o imieniu Ożywcza – zaczął, a słowa zabrzmiały szorstko i niepewnie. Urwał i odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. – Bardzo ją kochałem.

Miał nadzieję, że Damson nie widzi łez, które napłynęły mu do oczu.

Tę noc spędził owinięty w koce na skraju drzew, wtulony pomiędzy korzenie starego wiązu, z głową na zwiniętej opończy. Prowizoryczne posłanie okazało się bardzo niewygodne i obudził się sztywny i obolały. Strząsając z opończy liście i kurz, zdał sobie sprawę, że od zeszłej nocy nie widział Matty Roh. Nie widział jej nawet przy kolacji, mimo iż był zajęty planem ocalenia Padishara – wielkim, wspaniałym planem, który w pierwszym, bladym świetle świtu wydawał się raczej powierzchowny i zdecydowanie nie przemyślany. Zeszłej nocy wydawał się całkiem niezły. Tego ranka wyglądał po prostu żałośnie.

Ale już się zobowiązał. Chandos już zaczął przygotowania do podróży Powrotnej do Tyrsis. Kości zostały rzucone.

Przeciągnął się i ruszył do strumyka spływającego ze skał pomiędzy drzewami. Zimna woda pomoże mu odblokować umysł i odegna sen z powiek. Rozmawiał z Damson Rhee jeszcze dobrze po północy. Powiedział jej wszystko o Ożywczej i podróży na północ do Eldwist. Słuchała go, nie odzywając się wiele, i to zbliżyło ich w jakiś sposób. Odkrył, że lubi ją coraz bardziej i ufa jej. Podejrzenia, które miał wcześniej, zniknęły. Zaczynał rozumieć, dlaczego Par Ohmsford i Padishar Creel wrócili po nią, kiedy uwięziła ją federacja. Pomyślał, że zrobiłby tak samo.

Niemniej jednak nie powiedziała mu wszystkiego o tym, co łączy ją z chłopakiem z Vale i dowódcą banitów. Nie kłamała i nie wprowadziła go w błąd; po prostu przemilczała tę część opowieści. Dość szybko przyznała, że kocha Para, ale było coś jeszcze, co poprzedzało uczucie do chłopaka i kazało jej czynić osobiste wysiłki, żeby odzyskać z Dołu Miecz Shannary. Morgan nie był pewny, co to takiego, ale coś tkwiło w materii opowieści, sposobie, w jaki mówiła o obu mężczyznach, sile przekonania, że musi im pomóc. Raz czy dwa Morgan był bliski uchwycenia tego, co ukrywała, ale za każdym razem prawda wymykała mu się z rąk.

W każdym razie poczuł się lepiej, że mógł opowiedzieć komuś o Ożywczej i dać upust uczuciom, które tak długo tłumił. Spał potem mocno, bez snów, ukołysany szumem starego drzewa, a ból ścigający go od tak wielu tygodni trochę zelżał.

Przed sobą słyszał odgłos strumienia, cichy szmer w ciszy. Przeszedł polankę, przedarł się przez zarośla i stanął naprzeciw Matty Roh, wytrzeszczając oczy.

Siedziała na wprost niego, na brzegu strumienia, z podwiniętymi nogawkami spodni, przebierając w wodzie bosymi stopami. Zerwała się, kiedy się pojawił, i sięgnęła po buty. Nagie stopy wyskoczyły z wody z błyskiem białej skóry i niemal natychmiast zniknęły. Jednak przez chwilę widział je wyraźnie. Były pokryte straszliwymi bliznami. Duże palce miała odjęte albo tak zdeformowane, że prawie bezkształtne. Czarne włosy dziewczyny zalśniły w świetle, kiedy poruszyła się gwałtownie, odwracając twarz.

– Nie patrz na mnie – wyszeptała ochryple. Odwrócił się natychmiast, zakłopotany.

– Przepraszam – powiedział. – Nie wiedziałem, że tu jesteś. Zawahał się, a potem odwrócił się, idąc biegiem strumienia w stronę skał. Przed oczami miał ciągle widok jej stóp.

– Nie musisz odchodzić! – zawołała za nim i zatrzymał się. – Ja... Daj mi tylko chwilkę.

Czekał, wpatrując się w drzewa, słysząc w oddali głosy, śmiechy i szepty.

– W porządku – odezwała się. Odwrócił się. Stała przy strumieniu z opuszczonym już nogawkami spodni i w butach. – Przepraszam, że tak na ciebie warknęłam.

Wzruszył ramionami i podszedł do niej.

– Nie chciałem cię zaskoczyć. Chyba jeszcze się nie obudziłem.

– To nie twoja wina. – Ona również wyglądała na zakłopotaną. Ukląkł przy strumieniu i ochlapał wodą twarz i ręce, używając mydła i wycierając się miękką szmatką. Wykąpałby się, ale nie chciał tracić czasu. Wiedział, że dziewczyna obserwuje go, jak milczący cień.

Skończył i przysiadł na piętach, wdychając głęboko poranne powietrze. Czuł woń kwiatów i traw.

– Idziesz do Tyrsis uratować Padishara – powiedziała nagle. – Chcę iść z tobą.

Zaskoczony podniósł wzrok.

– Skąd o tym wiesz? Wzruszyła ramionami.

– Robię to, co umiem najlepiej, mam oczy i uszy otwarte. Mogę iść? Stanął naprzeciwko niej. Ich oczy spotkały się na tym samym poziomie. Był zaskoczony, odkrywając, jaka jest wysoka.

– Dlaczego chcesz to zrobić?

– Ponieważ jestem zmęczona kręceniem się i słuchaniem rozmów innych ludzi. – Patrzyła spokojnie i zdecydowanie. – Pamiętasz naszą rozmowę na szlaku? Powiedziałam, że czekam, aż coś się stanie. I stało się. Chcę iść z tobą.

Nie był pewny, czy ją rozumie, i nie wiedział, co powiedzieć. Dość, że Damson Rhee musiała wracać razem z nimi. Ale Matty Roh? W tak niebezpieczną podróż?

Cofnęła się o krok, mierząc go wzrokiem.

– Nie chcę myśleć, że mógłbyś być tak głupi, żeby się o mnie martwić – stwierdziła bezczelnie. – Potrafię o siebie zadbać o wiele lepiej niż ty. Robiłam to o wiele dłużej. Przypomnij sobie, co stało się w „Whistledown”, kiedy próbowałeś mnie złapać.

– To się nie liczy! – warknął gniewnie. – Nie byłem przygotowany...

– Nie, nie byłeś – przerwała mu ostro. – I właśnie to nas różni, góralu. Nie nauczono cię być w pogotowiu, a mnie tak. – Podeszła bliżej. – Powiem ci coś jeszcze. Lepiej walczę na miecze niż ktokolwiek z wyjątkiem Padishara Creela, a może i tak dobrze jak on. Jeśli nie wierzysz, zapytaj Chandosa.

Patrzył na nią, w wyzywające kobaltowe oczy, wąską linię ust, szczupłe, muskularne ramiona – czekała tylko, aż ją wyzwie.

– Wierzę ci – powiedział, i naprawdę wierzył.

– Poza tym – powiedziała, nie zmieniając wojowniczej postawy – potrzebujesz mnie do swojego planu.

– Skąd wiesz o...

– Nie ty powinieneś iść z Damson do Tyrsis – przerwała, ignorując nie dokończone pytanie. – To powinnam być ja.

– ...planie? – dokończył. Rozgniewany położył ręce na biodrach. – Dlaczego ty?

– Bo mnie nie zauważą, a ciebie tak. Za bardzo zwracasz na siebie uwagę, góralu. Wyglądasz właśnie na tego, kim jesteś! Poza tym federacja zna twoją twarz, a mojej nie. I jeśli coś pójdzie źle, nie będziesz wiedział, gdzie schować się w Tyrsis, a ja tak. Byłam tam wiele razy. A co najważniejsze, nikt nie będzie szukał dwóch kobiet. Przejdziemy obok i nikt nie spojrzy na nas po raz drugi. – Znowu na niego natarła. – Powiedz, że się mylę – prowokowała.

Mimo woli uśmiechnął się.

– Chyba nie mogę. – Spojrzał między drzewa, mając nadzieję, że tam znajdzie odpowiedź. – Dlaczego nie zapytasz Chandosa? On dowodzi, nie ja.

Nie zmieniła wyrazu twarzy.

– Nie sądzę. Przynajmniej nie tu. – Przerwała, czekając. – I? Mogę iść?

Westchnął zmęczony nagle. Może miała rację. Może zabranie jej było dobrym pomysłem. Z pewnością jej argumenty były przekonujące. Poza tym czyż nie powiedział sobie właśnie, że plan potrzebuje wsparcia? Może właśnie Matty Roh była tym, czego potrzebował.

– Dobrze – zgodził się. – Możesz iść.

– Dzięki. – Odwróciła się i ruszyła w stronę obozowiska z opończą przewieszoną przez ramię.

– Ale Chandos też musi się zgodzić! – krzyknął za nią, wciąż szukając wymówki.

– Już to zrobił! – krzyknęła w odpowiedzi.

Rzuciła mu przez ramię przelotny uśmiech i zniknęła między drzewami.

Przy śniadaniu Chandos odpowiadał krótko i lapidarnie, więc Morgan zostawił go w spokoju i usiadł z Damson Rhee. Długi stół okupowała duża, hałaśliwa grupa mężczyzn, toteż góral i dziewczyna nie rozmawiali wiele, skupiając się na jedzeniu i rozmowach wokół siebie. Matty Roh pojawiła się na krótko, przechodząc obojętnie koło Morgana, żeby usiąść gdzie indziej. Przystanęła tylko, żeby powiedzieć coś Chandosowi, co sprawiło, że olbrzym zachmurzył się mocno. Morgan nie słyszał jej słów, ale bez trudu się domyślił, czego mogły dotyczyć.

Kiedy posiłek dobiegł końca, Chandos wstał, rozkazał siedzącym wrócić do pracy i odwołał na bok Morgana i Damson. Wyprowadził ich z lasu na otwartą skarpę, czekając, aż znajdą się poza zasięgiem pozostałych. Z pochmurną miną, burkliwym głosem oznajmił, że zeszłej nocy pośród wolno urodzonych rozeszła się wieść, że elfy wróciły do Westlandii. Nowina miała raptem parę dni, nie była bardzo wiarygodna i olbrzym chciał wiedzieć, co myślą o tym Morgan i dziewczyna.

– Myślę; że to możliwe – powiedział natychmiast Morgan. – Powrót elfów do Westlandii był jednym z zadań wyznaczonych Ohmsfordom.

– Skoro wrócił Paranor, mogły wrócić również elfy – zgodziła się z nim Damson.

– A to by oznaczało, że wypełniono wszystkie zadania – dodał Morgan, coraz bardziej podekscytowany. – Chandos, musimy wiedzieć, czy to prawda.

Olbrzym znowu się zachmurzył.

– Przypuszczam, że zechcesz kolejnej wyprawy, jakby jednej nie było dość! – Westchnął ciężko. – Dobrze, wyślę kogoś na zwiady. Niech przekaże im, że mają w Callahornie przyjaciół. Jeśli tam są, odnajdziemy je.

Dodał jeszcze, że wybrał ludzi na podróż do Tyrsis i że właśnie gromadzą broń i zapasy. Do południa wszystko będzie gotowe, a wtedy natychmiast wyruszą.

– Chandos, co myślisz o Matty Roh? – zawołał Morgan impulsywnie, kiedy olbrzym się odwracał.

– Co myślę? – roześmiał się banita. – Myślę, że dostaje zawsze to, czego chce. – Na odchodnym zawołał jeszcze: – Myślę też, że powinieneś na nią uważać, góralu! – Poszedł dalej, znikając między drzewami i wykrzykując rozkazy.

Damson spojrzała na Morgana.

– O co tu chodzi?

Morgan opowiedział jej o spotkaniu z Matty w Varfleet i ich podróży do Firerim Reach. Opowiedział, jak nalegała, żeby wziąć udział w próbie ocalenia Padishara. Zapytał Damson, czy wie coś o Matty Roh. Dziewczyna nie wiedziała. Nigdy przedtem jej nie spotkała.

– Ale Matty ma rację, że dwie kobiety nie będą na siebie zwracały takiej uwagi – oznajmiła. – I jeśli potrafiła przekonać ciebie i Chandosa, że powinna pójść z nami, to lepiej obaj na nią uważajcie.

Morgan poszedł spakować swój bagaż na południowy szlak, przypasał broń i wrócił na skarpę. W ciągu godziny wybrana przez Chandosa kompania była gotowa do drogi. Była to grupa twardych i sprytnych ludzi. Niektórzy z nich walczyli u boku Padishara przeciwko pełzaczowi w Występie. Morgan rozpoznał kilku i skinął im przyjaźnie głową. Chandos wysłał jednego człowieka na zwiady i poprowadził resztę, razem z Morganem, Damson i Matty Roh, na równiny za Firerim Reach.

Szli cały dzień, schodząc ze Smoczych Zębów na równinę Rabb, a potem skręcili na południe, żeby przejść rzekę i ruszyć dalej w stronę Varfleet. Mimo skwaru posuwali się szybko. Niebo było jasne i bezchmurne, a słońce płonęło równym blaskiem, sprawiając, że powietrze na trawiastej połaci drżało jak tafla wody. W południe zatrzymali się na posiłek, odpoczywali do wieczora i przed zmrokiem dotarli na płaskowyż prowadzący do doliny Shale. Ustawiono straże, zjedzono kolację i kompania udała się na spoczynek. Morgan przez cały dzień szedł z Damson, a na noc rozłożył swoje posłanie blisko niej. Zapewnił, mimo iż prawdopodobnie ani tego nie chciała, ani nie potrzebowała, że będzie jej bronił, postanawiając, że skoro na razie nie może uczynić nic dla Para i Colla, przynajmniej będzie pilnował dziewczyny.

Matty Roh przez większość dnia trzymała się na uboczu, idąc sama, sama jedząc w czasie postoju i wybierając własne towarzystwo. Nikt nie wydawał się zaskoczony, że idzie z nimi; nikt nie zapytał dlaczego. Kilka razy Morgan chciał z nią porozmawiać, ale za każdym razem, widząc jej minę i celowy dystans, jaki utrzymywała, rezygnował.

O północy, nękany przez sny i złe przeczucia, Morgan obudził się i poszedł na skraj zagajnika, w którym się schronili, popatrzeć na niebo i równiny. Pojawiła się nagle. Stanęła obok, cicha jak duch, jakby cały czas czekała na tę chwilę. Stali razem, wpatrując się w opustoszałą połać Rabb, obserwując zarysy krainy w bladym świetle gwiazd i oddychając reszta żaru dnia pośród chłodnej nocy.

– Kraina, gdzie się urodziłam, wygląda podobnie – powiedziała po chwili, jakby nieobecna. – Płaskie, puste przestrzenie porośnięte trawą. Mało wody i dużo żaru. Pory roku surowe i piękne zarazem. – Pokręciła głową. – W górach chyba jest inaczej.

Skinął głową, nie odpowiadając. Przelotny podmuch wiatru zmierzał jej czarne włosy. Gdzieś w oddali zawył wilk, a głos zamarł w ciszy bez odpowiedzi.

– Nie wiesz, co ze mną zrobić, prawda?

Wzruszył ramionami.

– Chyba nie. Jesteś dość kłopotliwą osobą.

Uśmiech, który pojawił się w odpowiedzi, zniknął natychmiast. Delikatne rysy okrywał cień i w nikłym świetle nadawał jej wygląd ducha. Zdawała się nad czymś zastanawiać.

– Kiedy miałam pięć lat – powiedziała po chwili – tuż przed szóstymi urodzinami, niedługo po śmierci mojej siostry, bawiłam się na podwórku koło domu ze starszym bratem. To było pastwisko, zostawione w tym roku na nieużytki. Pasły się na nim mleczne krowy. Pamiętam, jak jedna leżała na boku w zagłębieniu terenu. Wyglądała śmiesznie i podeszłam zobaczyć, co się dzieje. Krowa patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, przerażona. Jakby chciała krzyczeć. Umierała, leżąc w błotnistym dole, którego tam wcześniej nie było. Jej ciało było na wpół zjedzone. – Splotła ramiona na piersi, jakby zmarzła. – Nie wiem czemu, ale chciałam się przyjrzeć. Podeszłam i zatrzymałam się dopiero kilka jardów od niej. Powinnam była zawołać brata, ale byłam mała i nie pomyślałam o tym. Patrzyłam na krowę, zastanawiając się, co się stało. I nagle poczułam, że płoną mi podeszwy stóp. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że stoję w tym samym błocie, w które wpadła krowa. Ciekło zielonymi strużkami i gotowało się. Przeżarło moje buty. Odwróciłam się i uciekłam, płacząc i wołając o pomoc. Biegłam najszybciej, jak mogłam, ale ból był szybszy. Objął całe stopy. Pamiętam, że spojrzałam na nie i zobaczyłam, że zniknęły duże palce. – Zadrżała na to wspomnienie. – Matka umyła mnie, jak mogła, ale było za późno. Połowa palców zniknęła, a stopy były okaleczone i poparzone, jakbym włożyła je w ogień. Dostałam gorączki. Dwa tygodnie leżałam w łóżku. Myśleli, że umrę. Ale nie umarłam; przeżyłam. Za to oni umarli. Wszyscy. – Jej uśmiech był gorzki, ironiczny. – Pomyślałam, że należą ci się jakieś wyjaśnienia. Nie lubię, jak ludzie na mnie patrzą. – Spojrzała na niego przelotnie i odwróciła się. – Ale chciałam, żebyś zrozumiał.

Jeszcze przez chwilę stała obok niego, a potem powiedziała „dobranoc” i zniknęła pomiędzy drzewami. Patrzył za nią dłuższą chwilę, myśląc o tym, co mu powiedziała. Kiedy wrócił do obozu i na powrót owinął się w koc, nie mógł zasnąć. Nie mógł przestać myśleć o Matty Roh.

Wyruszyli znowu o świcie, niczym cienie na tle szarego światła sączącego się ze wschodu. Dzień był pochmurny i przed południem zaczęło padać. Kompania maszerowała ciężko przez porośnięte lasami wzgórza na północ od Varfleet i Mermidonu, podążając na zachód linią Smoczych Zębów. Dwukrotnie zwiadowca ostrzegał ich przed patrolami federacji i musieli czekać w ukryciu, aż droga będzie wolna. Kraina była szara i lśniąca w strugach deszczu. Nikogo więcej nie spotkali. Morgan podszedł nieproszony do Matty Roh i szedł przy niej przez cały dzień. Nie odezwała się ani nie odsunęła. Rozmawiali niewiele, ale zdawała się czuć swobodnie w jego obecności. Kiedy przystanęli, żeby zjeść obiad, podzieliła się z nim owocami, które niosła.

Przeszli Mermidon przed zapadnięciem zmroku i ich oczom ukazało się Tyrsis. Miasto lśniło złowieszczo ze wzgórz, kiedy patrzyli na nie z równin. Deszcz padał niezmordowanie, zamieniając suchą ziemię w błoto. Damson i Matty Roh miały wejść do miasta dopiero rankiem; wtedy będą mogły wmieszać się w tłum handlarzy ściągających tam z okolicznych wiosek. Chandos wysłał zwiadowcę, żeby sprawdził, czy można dowiedzieć się czegoś użytecznego od podróżnych wychodzących z miasta. Reszta kompanii ułożyła się do snu w kępie starych klonów, z niezadowoleniem stwierdzając, że niewiele jest tu suchych miejsc.

Zbliżała się północ, kiedy wrócił zwiadowca. Morgan jeszcze nie spał, razem z Chandosem i Matty Roh słuchając Damson opisującej tunele pod Tyrsis i więzienia federacji. Zwiadowca pochylił się, żeby szepnąć coś Chandosowi, jak szybki, ukradkowy cień. Twarz banity spopielała. Odesłał zwiadowcę i odwrócił się do górala i dziewczyny.

Federacja obwieściła, że skazuje Padishara Creela na śmierć. Pojutrze w południe ma się odbyć publiczna egzekucja.

Chandos wstał i odszedł, potrząsając głową. Morgan siedział z Damson i Matty Roh w milczeniu. Pomylił się. Federacja postanowiła pozbyć się Padishara raz na zawsze. Przywódca wolno urodzonych miał przed sobą niecałe dwa dni życia.

Morgan spojrzał na Damson i Matty. Wszyscy myśleli o tym samym. Ich plan musiał się powieść za pierwszym razem.

XII

Wiatr wiał w twarz Wren Elessedil, chłodząc ją w żarze południowego słońca. Smagał krótką czuprynę i gwizdał w uszach, tłumiąc wszystkie inne dźwięki. Pomimo siły było w nim coś kojącego i usypiającego, co otulało ją jak ciepła opończa w chłodną noc. Uśmiechnęła się do tego uczucia, zamknęła oczy i poddała się jego objęciom.

Wren siedziała na grzbiecie ogromnego roka o imieniu Duch, lecąc ponad lasami Westlandii i wschodnim Arborlonem, zbliżając się do Mermidonu, w miejscu gdzie rzeka graniczyła z bagnami Shroudslip i spływała na równiny Tirfing. Tygrys Ty siedział przed nią, okrakiem na szyi Ducha, tuż przed ogromnymi skrzydłami. Zarówno Skrzydlaty Jeździec, jak i królowa elfów przywiązani byli mocno do uprzęży ptaka, aby zabezpieczyć się przed upadkiem. Niebo było jasne i bezchmurne, a światło słońca obmywało kraj od horyzontu po horyzont niczym płynne złoto. W dole, gdzie ziemia rozciągała się szachownicą zieleni i brązu, panowały gorące i duszne długie dni późnego lata i wszystko zdawało się nieruchomieć. Ale tu, w górze, ponad spiekotą, wiał chłodny wiatr. Wren szybowała przez czas i przestrzeń, a lot wywoływał w niej poczucie ucieczki.

Oczy miała otwarte, a w jej uśmiechu widać było gorycz. Z pewnością dość czasu spędziła, poszukując różnych dróg ucieczki, aby rozpoznać to uczucie.

Minęło już dziesięć dni od jej powrotu do czterech krain. Koszmar Morrowindl został za nią i zaczynał rozpływać się w mrokach pamięci. W snach ciągle prześladowały ją potwory ścigające niewielką kompanię po spękanych zboczach Killeshan do plaż, twarze tych, którzy zginęli po drodze, strach i udręka tamtych dni i potworne poczucie straty, które chyba nigdy jej nie opuści. Ciągle budziła się, drżąc z zimna mimo letniej spiekoty, i spacerowała po komnatach pałacu jak żywy duch. Nawet teraz Morrowindl, zostawiona za oceanem w ognistej pożodze, szeptała ku niej z przeszłości, ze swego morskiego grobowca, a jej głos nieustannie przypominał Wren drogę do wyspy i wszystko, co utraciła.

Jednak nie było wiele czasu na rozpamiętywanie przeszłości, ponieważ wszystko przesłaniały żądania teraźniejszości. Była królową elfów, której powierzono bezpieczeństwo i pomyślność jej ludu. Otrzymała to zadanie od Ellenroh i przyjęła je. Ale nie wszyscy, za których powierzono jej odpowiedzialność, wierzyli jej. Nie było łatwo przekonać elfy, że to właśnie ona ma je poprowadzić. Kiedy opadła pierwsza fala euforii związanej z uwolnieniem z Morrowindl i powrotem do Westlandii, zaczęli wątpić. Kim byłą tą ledwo dorosła dziewczyna, która ogłosiła się ich królową – dziewczyna, która nawet nie była czystej krwi elfem, ale mieszanką elfa i człowieka? Kto zdecydował, że ma nimi kierować, rządzić nimi, podejmować decyzje mające wpływ na ich życie? Twierdzono, że jest wnuczką Ellenroh, córką Alleyne, dzieckiem Elessedilów i ostatnią z rodu rządzących. Ale była również obca, przybyła znikąd, nie znano jej i nie ufano. Dlaczego to ona powinna być królową?

Pomiędzy nieustannie wątpiącymi byli Eton Shart oraz Barsimmon Oridio – jej pierwszy minister i generał jej armii, ludzie, na których stratę nie mogła sobie pozwolić. Nie powiedzieli jej tego w oczy ani nawet publicznie, ale ich rezerwa była oczywista. Służyli Ellenroh długo i wiernie i nie spodziewali się jej utracić. A co gorsza, nie spodziewali się, że jej miejsce zajmie ktoś, kogo ledwie znają. Z pewnością nie obca, a do tego jeszcze dziewczyna. Wren rozumiała ich powściągliwość; rozumiała również, że nie może pozwolić, aby trwało tak wiecznie.

Prawdziwym wsparciem byli dla niej Triss i Strażnicy Domu. Triss przybył wraz z nią z Morrowindl, widział, jak zmagała się z mocą Kamieni Elfów, ze ścigającymi ich demonami i powierzoną jej odpowiedzialnością. Zaakceptował ją, jako królową, ponieważ był świadkiem mianowania jej przez Ellenroh i złożył śluby wierności. To Triss przedstawił nową królową Wysokiej Radzie, armii, a zwłaszcza Strażnikom Domu, którzy mieli ją ochraniać. Strażnicy Domu, w przeciwieństwie do innych rządzących elfów, przyjęli ją natychmiast i bez uprzedzeń. Utraciwszy Ellenroh, przywiązali się gorąco do Wren. Przysięgali, że nic nie zrani ich królowej. Będzie otoczona pełną opieką. Takiego właśnie wsparcia rozpaczliwie potrzebowała, a Triss jako kapitan Domowej Straży dawał jej tę pewność.

A mimo to wsparcie Straży Domowej nie wystarczy na dłuższą metę. Musiała przekonać Wysoką Radę i armię, jeśli mieli uznać ją za królową. A to oznaczało, że musi przekonać Etona Sharta i Barsimmona Oridio, a nie wiedziała, jak ma tego dokonać. Pomimo czynionych przez nią wysiłków, aby uznali jej zalety, pozostawali dalecy i pełni rezerwy, grzeczni, ale zdecydowanie chłodni. Czas uciekał. Elfy wróciły do Westlandii dziesięć dni temu. Federacja i cieniowce pewnie już o tym wiedziały. Od ponad wieku federacja utrzymywała, że to elfy były powodem choroby krain, i wreszcie była możliwość sprowadzić wszystko na właściwą drogę. Nieważne, że był to zły obraz elfów; federacja nie trudziła się zbytnio rozdzieleniem dobrych od złych. Zniszczyć ich wszystkich i problem zniknie.

Dlatego właśnie leciała z Tygrysem Ty na południe. Już podjęto wysiłki zniszczenia elfów.

Tygrys Ty delikatnie dotknął szyi Ducha i rok poszybował w odpowiedzi nad urwiska ponad rzeką. Ptak opadał lekko i wdzięcznie i po chwili siedzieli już na porośniętym trawą brzegu na skraju liściastego lasu. Wren uwolniła się z pasów i zeszła na ziemię, rozprostowując skurczone mięśnie. Ciągle nie mogła się przyzwyczaić do jazdy na ogromnym roku, chociaż od powrotu robiła to już kilkakrotnie. Skrzydlaci Jeźdźcy również zaczęli powracać do Westlandii, ponownie budując swoje siedziby w starym Wing Hove, na południe od Irrybis. Wren przybyła, aby z nimi porozmawiać, poprosić o wsparcie i opowiedzieć o niebezpieczeństwie, jakie czeka ich wszystkich, jeśli nie powstrzymają cieniowców. Tygrys Ty, szanowany członek społeczności, przemawiał w jej imieniu, a od siebie dodał szorstkie uwagi na temat charakteru dziewczyny. Ma więcej rozumu niż tuzin naszych ludzi, powiedział. Nie przebiera w słowach, ale jest zdecydowana i bystra. Użyła magii, ale uczyniła to ostrożnie i z respektem. Ani lądowe elfy, ani Skrzydlaci Jeźdźcy nie dali sobie z tym rady.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Skrzydlaci Jeźdźcy zgodzili się udzielić pomocy. Prawie trzydziestu wysłano już do Arborlonu i oddano pod jej rozkazy.

– Zjesz coś? – zapytał Tygrys Ty, tocząc się ku niej swoim niepewnym krokiem na pałąkowatych nogach. Był zarośnięty i opalony jak zawsze na brąz, ale już nie tak gburowaty. Teraz, kiedy do niej mówił, w jego głosie słyszało się nowe nuty – coś, co niemal można było uznać za respekt.

Skinęła głową i usiadła na trawie naprzeciw niego. Wzięła odeń kawałek sera, jabłko i kubek piwa ze skórzanego bukłaka. Skrzyżowała nogi i ugryzła kawałek sera, kiedy poczuła na piersi jakieś poruszenie. Zza tuniki wychynął futrzasty pyszczek i pojawiła się Faun, węsząc czujnie w powietrzu.

– Ha! Ta wiewiórka nie przegapi niczego, co? – roześmiał się Tygrys Ty, odciął kawałek sera i podał zwierzątku. Faun wzięła go ostrożnie, wyśliznęła się spod odzienia Wren, skoczyła na trawę i zaczęła jeść.

– Lubi cię – zauważyła Wren.

– Co dowodzi, że drzewne wiewiórki nie mają wiele rozumu! – prychnął Tygrys Ty.

W milczeniu skończyli posiłek i usiedli wygodnie, wpatrując się z urwiska przez rzekę tam, gdzie równiny Tirfing ciągnęły się niezmierzonymi falami pokrytych kurzem traw.

– Jak daleko jeszcze? – zapytała po chwili Wren.

Tygrys Ty wzruszył ramionami.

– Przynajmniej godzinę. Podróżowali dość szybko, kiedy ich zauważyłem.

Armia federacji, zauważona przez patrole Skrzydlatych Jeźdźców, wyciągnęła Wren z Arborlonu pomimo protestów Trissa i Domowej Straży. Uznała za konieczne przyjrzeć się lepiej wrogowi, zanim przedstawi swój plan działania sceptycznie nastawionej Wysokiej Radzie.

Wypiła z kubka ostatni łyk piwa. Sprawy miały się źle, a miała przeczucie, że może być o wiele, wiele gorzej.

Wspięli się znowu na grzbiet Ducha, przypięli pasami i unieśli w oślepiający błękit. Faun była już pod tuniką, przytulona wygodnie do ciała Wren. Duch doleciał na odpowiednią wysokość i płaskim ślizgiem pomknął wzdłuż krętej wstęgi Mermidonu. Gdy minęli bagna Shroudslip, zostawili rzekę za sobą i poszybowali wzdłuż łańcucha Irrybis na wschód, gdzie góry graniczyły z Tirfing. Czas mijał szybko: wydawało się, że upłynęło ledwie parę chwil, kiedy Tygrys Ty uniósł ramię, wskazując południe.

Z letniego skwaru unoszącego się nad równinami wznosiła się ogromna kolumna pyłu. Tygrys Ty zerknął na nią przez ramię, a Wren skinęła głową.

Armia federacji.

Lecieli dalej na południe, podążając równolegle do armii i trzymając się w cieniu zboczy. Tygrys Ty okrąży wroga i wyleci na tyłach armii, mając za plecami słońce. W ten sposób nikt ich nie zobaczy. Jak do tej pory nikt nie wiedział o powrocie Skrzydlatych Jeźdźców. Wren postanowiła, że tak ma pozostać.

Mknęli szybko na południe i kiedy kolumna pyłu znalazła się za nimi, skręcili w lewo przez równiny. Nie przestawali krążyć, aż słońce znalazło się dokładnie za ich plecami, a potem poszybowali w stronę kurzu. Unosili się teraz wyżej niż przedtem i jak najczęściej oglądali za siebie na wypadek, gdyby ktoś jeszcze przemierzał niebiosa.

Parę chwil później ujrzeli armię federacji.

Stanowiła olbrzymią ciemną plamę rozciągniętą na ozłoconej słońcem trawiastej połaci. Szło tego trzy kompanie, kolumna za kolumną żołnierzy i konnych w czarno-czerwonych mundurach, ogromne bojowe machiny z drewna i żelaza, machiny oblężnicze, wozy i zapasy. Armia zdawała się ciągnąć w nieskończoność, a pył unoszący się za nią przesłaniał wszystko na mile. Na widok wroga Wren poczuła, jak zamiera jej serce. Elfy mogły zgromadzić zaledwie dziesiątą część tego co federacja, a mówiono, że w Tyrsis stacjonuje kolejne pięć tysięcy żołnierzy. Jeśli elfy będą zmuszone stawić czoło takiej potędze, zostaną unicestwione.

A taki przecież był plan, pomyślała zrozpaczona.

Starannie policzyła rzędy, kolumny i kompanie, kiedy Tygrys Ty zbliżył się na tyły armii, a potem gwałtownie zawrócił roka, kierując go znowu na południe. Wciąż chronił ich blask słońca. Z dołu nie podniosły się żadne krzyki i nie uniosły ramiona. Najwidoczniej nie zostali zauważeni.

Resztę dnia zajął im powrotny lot i Wren wykorzystywała czas, zastanawiając się, co też powie tej nocy Wysokiej Radzie. Złapała się na myśli, że miło byłoby tak po prostu lecieć, podróżując do miejsc tak odległych, że federacja nigdy by jej nie odnalazła. Ale oczywiście nie było takich miejsc. A nawet gdyby nie dopadła jej federacja, zrobiłyby to cieniowce. Udowodniły to już na Morrowindl. Ta choroba była obecna wszędzie i nikt nie będzie bezpieczny, dopóki nie znajdzie się na nią lekarstwa.

Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy ujrzeli Arborlon, rodzinne miasto elfów, odcienie drewna, stalowe podpory i jasne plamy odzieży pośród zieleni. Duch zakołysał się nad Rzeką Szumiącej Pieśni, której błękitne wody mieniły się jak diament w gasnącym świetle, i osiadł łagodnie na trawiastych zboczach Carolan. Wren ledwo zdążyła odpiąć pasy uprzęży i zejść na ziemię, kiedy od strony miasta nadbiegł Triss na czele Domowej Straży, aby upewnić się, że jest bezpieczna. Pomachała im i uśmiechnęła się uspokajająco, po czym szybko nachyliła się do Tygrysa Ty.

– Ani słowa, co widzieliśmy – wyszeptała. – Jeszcze nie teraz. Spoczęły na niej przenikliwe czarne oczy Skrzydlatego Jeźdźca.

– Dopóki nie spotkasz się z Wysoką Radą? Skinęła głową.

– Właśnie.

– Nie spodoba im się to, co usłyszą, ale to nic nowego. Tępogłowe muły! – Uśmiechnęła się przelotnie, ukradkowo. – Znasz mnie. Muszę ich trochę ociosać.

Surową twarz wykrzywił grymas.

– Spotykasz się z nimi dziś wieczór?

– Prawdopodobnie za godzinę.

– Mogę się dołączyć? Pomogę trochę w ociosywaniu. Jestem świetnym drwalem.

Spojrzenie, którym go obdarzyła, było pełne wdzięczności.

– Dzięki, Tygrysie Ty. Skrzydlaci Jeźdźcy też powinni być przy tym obecni. Oczywiście, że możesz się dołączyć.

Odwróciła się, kiedy Triss i reszta Domowej Straży podeszli bliżej. Na ich surowych twarzach malowała się ulga.

-■ Wszystko w porządku, Pani? – zapytał cicho Triss. Zawsze ją tak witał. Wciąż był podrapany i posiniaczony – pamiątka z bitwy z Wisteronem na Morrowindl. Złamane ramię było ujęte w łubki i zawieszone na temblaku. Ale na szczupłej twarzy znowu widać było siłę, a w oczach odbijała się pewność i zdecydowanie. Lepiej poradził sobie z ciężką próbą Morrowindl niż ona.

– Świetnie – odpowiedziała. Zawsze tak odpowiadała. – Chcę, żebyś zwołał wszystkich członków Wysokiej Rady, Triss. Wszystkich, za godzinę.

– Tak, Pani. – Odwrócił się, znikając za urwiskiem.

Wren pomachała Tygrysowi Ty i ruszyła za Trissem, skręcając w stronę Ogrodów Życia i pałacu Elessedilów. Kiedy zgęstniał mrok, na gankach i ulicach miasta zapaliły się światła, a powietrze wypełniła nęcąca woń gotowanej strawy. Wren sięgnęła pod tunikę i wyciągnęła Faun, sadzając ją sobie na ramieniu. Wdychała leśne powietrze oraz unoszącą się nad zapachem jadła woń drzew i traw. Znad rzeki dochodziła bryza, chłodna i kojąca w słabnącym skwarze dnia.

Straż Domowa otoczyła ją szpalerem. Będą jej towarzyszyli, dokądkolwiek pójdzie, niknąc w ciemnościach – niewidzialni obrońcy, przygotowani na każde zagrożenie. Uśmiechnęła się. Tak bardzo martwili się o jej bezpieczeństwo, a przecież lepiej od nich potrafiła się bronić, lepiej była wyszkolona i lepiej wyposażona. Uważali, że są niezbędni, i nie robiła nic, aby osłabić to przekonanie. Jednak zawsze wiedziała, gdzie byli, zawsze wyczuwała, że obserwują z dala, nawet pośród głębokiej nocy. Nauczono ją wyczuwać takie rzeczy, kiedy była dzieckiem. Miała najlepszego nauczyciela.

Garth. Napłynęły wspomnienia, ale odepchnęła je od siebie. Garth odszedł.

Dotarła do bram Ogrodów Życia. Czarna Straż stanęła na baczność, kiedy się zbliżyła – obrońcy Ellcrys, drzewa Zakazu. Ich oczy podążały za nią, kiedy przechodziła, chociaż nie zauważała ich. Weszła do Ogrodów, ich świątyni, nasłuchując brzęczenia i szumu budzących się w ciemnościach owadów, wdychając, mocniejszy tutaj, zapach traw i kwiatów, bogatą woń czarnej ziemi. Wspięła się na wzgórze, gdzie stała Ellcrys, i zatrzymała się przed nią. Robiła tak co noc. Był to swego rodzaju rytuał. Czasem nie robiła nic, stała tylko, patrząc i rozmyślając. Czasami wyciągała dłoń i dotykała drzewa, jakby dając znać, że tu jest. Wizyty u Ellcrys zdawały się dodawać jej sił, pomagały odnowić postanowienie, z którym szła przez życie. Pokrewieństwo, które odczuwała z drzewem, kobietą, którą niegdyś było, siła poświęcenia, której była ucieleśnieniem, podnosiły ją na duchu. Z ciała i krwi w liście i konary, z kobiety w drzewo, ze śmiertelności do wieczności.

Siedzącą na ramieniu Wren Faun otarła się o jej szyję, jakby pocieszając, że wszystko będzie dobrze.

Lekarstwo dla ras, zamyśliła się, zmieniając temat i nastrój, i znowu przypomniała sobie o nadciągającej armii i zagrożeniu cieniowców, któremu musi położyć kres. Wiedziała, że aby to osiągnąć, nie wystarczy powrót elfów. Tyle Allanon powiedział Ohmsfordom, wysyłając ich, aby wypełnili każde swoje zadanie: Par miał odnaleźć Miecz Shannary, Walker Boh druidów i Paranor, a Wren elfy. Czy Parowi i Walkerowi powiodło się tak jak jej? Czy wszystkie warunki zostały już spełnione? Musi się tęgo dowiedzieć. Musi jakoś skontaktować się z pozostałymi, którzy zebrali się wówczas u brzegów Hadeshornu. Po pierwsze musi wiedzieć, co się z nimi stało, i powiadomić ich, czego sama dokonała. Muszą poznać prawdę o cieniowcach. Muszą wiedzieć, że cieniowce to elfy, które odnalazły starą magię dawnego świata, a ona uczyniła je swoimi niewolnikami tak, jak stało się to z Lordem Warlockiem i Łowcami Czaszek prawie pięć wieków temu. Jak odnalazły magię i w jaki sposób im ona pomagała, pozostawało tajemnicą. Jednak wiedza, którą posiadła Wren, musi się stać udziałem pozostałych. Czuła to instynktownie. Dopóki tak się nie stanie, jakikolwiek lek na zarazę cieniowców pozostanie nieosiągalny.

Co robić? Niektóre spośród elfów już wyruszyły z Arborlonu na dalekie krańce Westlandii, aby założyć nowe domy. Rolnicy zaczynali osiedlać się w Sarandon, żyznej dolinie od wieków służącej ludowi elfów za spichlerz. Traperzy i myśliwi ciągnęli na północ, do Breakline, i na południe, do Gór Skalistych Szczytów. Rzemieślnicy chcieli jak najszybciej zdobyć nowe rynki na swoje towary. Wszędzie dążono do odbudowy starych domostw i miast. A co najważniejsze, uzdrowiciele oraz ich uczniowie wyruszyli na poszukiwanie miejsc, gdzie choroba była najcięższa, aby powstrzymać jej rozprzestrzenianie się – kontynuując w ten sposób dawną tradycję elfów zrodzoną na początku czasów. Ponieważ elfy zawsze były uzdrowicielami. Lud ten wierzył, że stanowi jedno z ziemią, na której się urodził; uznawał, że coś trzeba ofiarować światu, który ich wspiera. Podobnie jak gnomy uzdrowiciele ze Storlock, otaczający troską śmiertelnych mieszkańców ziemi, elfy uzdrowiciele troszczyli się o samą ziemię.

Ale i oni, i rolnicy, traperzy, myśliwi, kupcy oraz cała reszta nie byli w Westlandii bezpieczni, dopóki armia elfów nie ochroni ich przed rosnącym z zewnątrz zagrożeniem. Jeśli królowa elfów nie znajdzie sposobu, aby powstrzymać federację wystarczająco długo, żeby skończyć z cieniowcami...

Nie kończąc myśli, odwróciła się od Ellcrys zniechęcona. Tak wiele było potrzeb. Sama nie mogła temu podołać.

Niebo na zachodzie ponad drzewami znaczyły pasma purpury, stanowiące jaskrawą plamę na tle gór, które przybrały barwę krwi. Taki przynajmniej obraz zaświtał w umyśle Wren Elessedil.

Wspomnienia nigdy cię nie opuszczą, pomyślała – nawet te, których nie chcesz, które oby nigdy się nie zdarzyły.

Wyszła z Ogrodów ze wzrokiem utkwionym w ziemi. Myślała o Stresie. Już od wielu dni nie widziała splintera. W przeciwieństwie do Faun, Stresa lepiej się czuł w dziczy i wolał puszczę od miasta. Zamieszkał gdzieś blisko Arborlonu i od czasu do czasu pojawiał się nieoczekiwanie, ale nieodmiennie odmawiał zamieszkania wraz z nią w domu Elessedilów. Stresa był zadowolony z nowej krainy, cieszył się samotnością i niejednokrotnie obiecywał, że stawi się na każde jej zawołanie. Kłopot w tym, że potrzebowała go bardziej, niż chciała przyznać. Ale Stresa wiele już dla niej przeszedł i był teraz szczęśliwy; nie miała prawa stawiać mu nowych wymagań, aby tylko ukoić własny niepokój.

A jednak bardzo go jej brakowało. Stresa, to dziwne i nieobliczalne stworzenie ze świata, w którym elfy tyle przeszły, na zawsze pozostanie jej przyjacielem.

Było już ciemno, słońce zniknęło całkiem na zachodzie, gwiazdy świeciły na niebie jak główki szpilek, księżyc wypłynął nieśmiało ponad wierzchołkami drzew, a łagodne, kojące odgłosy nocy wypełniały świat obietnicą snu. Czy także dla niej? Sen przyjdzie ciężko tej nocy, ciężej niż zwykle, ponieważ Wren musi się spotkać z Wysoką Radą i zdecydować o losie elfów. A być może również o własnym.

Wyszła z Ogrodów, raz jeszcze mijając Czarną Straż i nasłuchując ledwo słyszalnych odgłosów pilnującej jej Domowej Straży. Czasami pragnęła znowu być tylko dziewczyną nomadów, wieść zwyczajne życie, bez tych wszystkich ograniczeń związanych z jej nową pozycją, i na nowo odzyskać wolność. Zrezygnowałaby z bycia królową. Oddałaby Kamienie Elfów, te trzy błękitne talizmany spoczywające w skórzanej sakiewce zawieszonej na szyi, symbol magii przekazanej jej przez matkę, mocy, którą miała władać. Pozbyłaby się tego życia, jak starej skóry, i stałaby się...

Czym? Czym by się stała?

Prawdę mówiąc, nie wiedziała już – być może dlatego, że już się to nie liczyło.

Kiedy niecały kwadrans później weszła do komnat Wysokiej Rady, wszyscy wezwani czekali już, usadowieni wokół stołu, przy którym zasiadała królowa. Weszła wraz z Tygrysem Ty (do tej pory czekał na zewnątrz, niepewny powitania pod jej nieobecność) i podeszła prosto do krzesła u szczytu stołu. Wszyscy wstali na znak szacunku, ale skinęła niedbale, żeby pozostali na miejscach.

Komnata była ogromna. Wysokie ściany z drewna i kamienia wspierały sufit z potężnych dębowych belek o kształcie gwiazdy. Wysoka Rada urzędowała w odległym końcu przy podwyższeniu, na którym stał tron króla i królowej elfów, otoczony sztandarami rządzących rodów, a pośrodku komnaty znajdował się bardzo stary okrągły stół na dwadzieścia jeden osób. Pod każdą ze ścian ciągnęły się rzędami ławy tworzące galerię dla publiczności oglądającej posiedzenia Rady.

Tej nocy oprócz niej obecnych było sześciu członków Wysokiej Rady, stanowiących jej wewnętrzny krąg. Byli tam Triss, jako kapitan Straży Domowej, Eton Shart jako pierwszy minister, Barsimmon Oridio – generał armii elfów, Perek Arundel – minister handlu, Jalen Ruhl – minister obrony i Fruaren Laurel jako minister zdrowia. Tylko Laurel była nowa. Rada rekomendowała ją, kiedy Wren powiedziała, że chce mieć ministra odpowiedzialnego za nadzorowanie wysiłków uzdrowienia Westlandii, krainy elfów. Laurel była pracowitą i zgodną kobietą w średnim wieku o spokojnym, miłym usposobieniu, ale podobnie jak Wren nie udowodniła jeszcze, że można jej ufać. W oczach Rady zajmowała pozycję drugorzędną. Wren lubiła ją, nie była jednak pewna, czy może na nią liczyć w tej walce.

Dowie się dziś wieczorem.

Stanęła przed swoim krzesłem i spojrzała na Wysoką Radę.

– Zaprosiłam na dzisiejsze posiedzenie Rady Skrzydlatego Jeźdźca Tygrysa Ty, ponieważ temat dotyczy bezpośrednio jego ludu. – Nie prosiła o przyzwolenie, ale stwierdzała fakt. Skinęła na pękatą postać Jeźdźca, który stał przy drzwiach. – Siądź tutaj, proszę – powiedziała, wskazując wolne miejsce obok Fruaren Laurel.

Tygrys Ty usiadł. W komnacie zapanowała cisza, kiedy zebrani czekali, aż przemówi Wren. Drzwi zamknięto i na rozkaz Wren stanęli przy nich Strażnicy Domu, do czasu, kiedy pozwoli je znowu otworzyć. W klamrach przymocowanych do ścian oraz oddzielnych stojakach zapłonęły pochodnie. Dym uniósł się pod sufit i rozproszył przez wywietrzniki, zostawiając nikły zapach siarki.

Wren wyprostowała się. Nie zmieniła ubrania, postanawiając, że nie podda się formalnym wymogom zebrania. Muszą ją przyjąć taką, jaka jest. Faun została w jej komnatach. Chciała, aby był teraz przy niej Coglin, Walker Boh albo ktoś inny, dawno zmarły lub zaginiony, ale bezcelowe było pragnąć od nich pomocy. Jeśli tej nocy ma powieść się to, co zamierzała, musi tego dokonać sama.

– Ministrowie, członkowie Rady, przyjaciele – zaczęła, patrząc po kolei na ich twarze. Głos miała spokojny i wyważony. – Przebyliśmy razem długą drogę od miejsca, w którym byliśmy zaledwie parę tygodni temu. Byliśmy świadkami ogromnych zmian w życiu ludu elfów. Nikt z nas nie potrafił przewidzieć, co się wydarzy; być może niektórzy pragnęli, aby sprawy potoczyły się inaczej. Ale jesteśmy tutaj i nie ma już dla nas powrotu. Morrowindl została na zawsze za nami, a przed nami są cztery krainy. Kiedy zgodziliśmy się tu powrócić, wiedzieliśmy, co nas czeka: walka z federacją, cieniowcami, niegodziwie wykorzystaną magią elfów, z naszą własną przeszłością, z której musimy uczynić dobrą przyszłość. Wiedzieliśmy, co nas czeka, a teraz musimy się z tym zmierzyć. – Przerwała, patrząc spokojnie. – Wczoraj Skrzydlaci Jeźdźcy zauważyli armię federacji maszerującą z głębi Sudlandii. Dzisiaj poleciałam na południe razem z Tygrysem Ty, aby ujrzeć to na własne oczy. Znaleźliśmy armię pośrodku Tirfing. O dzień marszu od Myrian. Armia jest dziesięć razy większa od naszej, a podróżuje z machinami wojennymi, oblężniczymi oraz zapasami wystarczającymi na dobry miesiąc. Idzie na pomocny zachód. Szukają nas. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że dotrą do nas za jakieś dziesięć dni. – Przerwała, czekając na reakcję. Jej wzrok wędrował od twarzy do twarzy.

– Dziesięć razy większa? – powtórzył z powątpiewaniem Barsimmon Oridio. – Jak dokładne są te szacunki, Pani?

Wren przewidziała to pytanie. Podała liczby, kolumna po kolumnie, kompania za kompanią, machiny, wozy, piesi i jeźdźcy. Kiedy skończyła, generał jej armii był blady.

– Tak wielka armia zmiecie nas z powierzchni ziemi – powiedział cicho Eton Shart. Był opanowany jak zawsze, dłonie położył na stole przed sobą, a z jego twarzy nie dało się nic wyczytać.

– Jeśli wdamy się w walkę – sprostował Jalen Ruhl. Minister obrony był drobny, o spadzistych ramionach, ale z wąskiej piersi wydobywał się głos podobny do dudnienia grzmotu. – Westlandia to duży kraj.

– Proponujesz, żebyśmy się ukrywali? – zapytał z niedowierzaniem Barsimmon Oridio.

– To nie wchodzi w grę – przerwał ostro Eton Shart. – Nie możemy opuścić miasta i oddać Ellcrys. Jeśli zostanie zniszczona, powróci Zakaz. Lepiej, żebyśmy wszyscy wyginęli.

Przez długą chwilę ministrowie spoglądali po sobie z powątpiewaniem.

– A może jakieś ustępstwo rozwiąże sprawę – zasugerował, jak zwykle ugodowy, Perek Arundel. Był przystojny, o delikatnych rysach, raczej próżny, ale bystry i przenikliwy. Rozejrzał się dokoła. – Musi być jakiś sposób na zawarcie pokoju z Radą Koalicyjną.

Eton Shart ponownie pokręcił głową.

– Były już takie próby. Rada Koalicyjna jest kukiełką w rękach cieniowców. Każdy kompromis będzie zakładał okupację Westlandii i zgodę na służbę federacji. Myślę, że nie po to wracaliśmy z Morrowindl, aby przyjąć taki los. – Spojrzał na Wren. – Co o tym myślisz, Pani? Jestem pewien, że masz własną ocenę tej sytuacji.

Znowu miała przygotowaną odpowiedź.

– Wydaje się, że mamy dwa wyjścia. Umocnić Arborlon i tutaj oczekiwać armii federacji albo zebrać naszą i wyjść im na spotkanie.

– Wyjść im na spotkanie? – Barsimmon Oridio osłupiał. Ciężka postać uniosła się wojowniczo, a stara twarz zmarszczyła groźnie. – Sama powiedziałaś, że przewyższają nas dziesięciokrotnie. Jaki jest sens wyzywać ich do walki?

– Zyskujemy przewagę, nie pozwalając dyktować im czasu, miejsca ani okoliczności – odrzekła. Ciągle stała, wykorzystując, że może patrzeć na nich z góry, a oni muszą podnosić wzrok. – I nie mówiłam nic o wyzywaniu do walki.

Znowu zapadła cisza. Barsimmon Oridio zaczerwienił się.

– Ale powiedziałaś, że...

– Powiedziała, że wyjdziemy im na spotkanie – przerwał Eton Shart. Siedział teraz pochylony z zaciekawieniem do przodu. – Nie mówiła nic o walce. – Jego spojrzenie spoczęło na Wren. – Ale co uczynimy, kiedy już tam będziemy, Pani?

– Będziemy ich nękać. Odciągniemy ich. Będziemy uderzać i uciekać. Zrobimy wszystko, co opóźni ich marsz. Będziemy walczyć, jeśli będzie okazja porządnie im zaszkodzić, ale unikniemy bezpośredniej konfrontacji, kiedy zaczniemy przegrywać.

– Opóźnić ich – powtórzył zamyślony pierwszy minister. – Ale prędzej czy później dopadną nas albo dotrą do Arborlonu. I co wtedy?

– Lepiej wykorzystajmy ten czas na przygotowanie zasadzek, fortyfikację miasta i zebranie zapasów – zaproponował Perek Arundel. – Przeciwstawiliśmy się demonom, kiedy Ellcrys zawiodła dwieście lat temu. Poradzimy sobie i z federacją.

Barsimmon Oridio chrząknął i potrząsnął głową.

– Przypomnij sobie tamte dzieje, Perek. Zdobyto bramy miasta i osaczono nas. Gdyby młoda Wybrana nie przemieniła się na nowo w Ellcrys, byłoby po nas. – Pokręcił głową. – Poza tym mieliśmy wtedy sprzymierzeńców, niewielu, ale zawsze. Trochę karłów i Legiony.

– Może i tym razem będziemy ich mieli – oznajmiła nagle Wren, kierując na siebie spojrzenia wszystkich. – W górach na północy Callahornu są wolno urodzeni, całkiem liczni. W Estlandii jest ruch oporu karłów, a na północy trolli. Niektórych można by nakłonić do pomocy.

– Mało prawdopodobne – odburknął generał armii ostro, jakby zamykał temat. – Niby dlaczego mieliby to zrobić?

Wren doprowadziła dyskusję do punktu, który jej odpowiadał; Rada słuchała jej, czekając odpowiedzi na, wydawałoby się, nierozstrzygalny dylemat.

Wyprostowała się.

– Ponieważ damy im powód, Bar. – Gładko i poufale użyła przydomka tak, jak czyniła to Ellenroh. – Ponieważ damy im coś, czego nie mieli wcześniej. Jedność. Rasy zjednoczą się znowu przeciwko wspólnemu wrogowi. Będą miały szansę pokonania cieniowców.

Eton Shart uśmiechnął się lekko.

– To tylko słowa, Pani. Cóż oznaczają?

Spojrzała na niego. Był jej największym przeciwnikiem w tej sprawie. Musiała mieć jego poparcie.

– I powiem ci, co oznaczają, Etonie. Oznaczają, iż po raz pierwszy od trzystu lat mamy szansę zwyciężyć. – Przerwała dla podkreślenia swoich słów – Pamiętasz, co skłoniło mnie do poszukiwania elfów, pierwszy ministrze? Pozwól, że opowiem ci to jeszcze raz.

I opowiedziała wszystko, zaczynając od podróży do Hadeshornu i cienia Allanona, do poszukiwań Arborlonu. Powtórzyła, jakie zadania wyznaczył Allanon Ohmsfordom. Tylko Trissowi pokazała kiedyś Kamienie Elfów, ale teraz wyjęła je, kończąc opowieść, wyrzuciła na dłoń i wyciągnęła przed siebie.

Oto moje dziedzictwo – rzekła, przesuwając dłoń z Kamieniami od twarzy do twarzy. – Nie pragnęłam go, nie prosiłam o nie i nieraz pragnęłam, aby zniknęło. Ale obiecałam mojej babce, że wykorzystam je w imieniu elfów i tak uczynię. Magia do walki z magią. Cieniowce muszą zmierzyć się ze mną i pozostałymi, których zawezwał duch Allanona, moimi krewnymi, których przeznaczeniem jest władać Mieczem Shannary i mocą druidów. Myślę, że wszystkie talizmany zostały odnalezione, nie tylko Kamienie Elfów, cała magia, której lękają się cieniowce. Jeśli połączymy ich moc i zjednoczymy wolno urodzonych, kobiety, mężczyzn, ruch oporu, a może i nawet trolle z Nordlandii, mamy szansę wygrać tę walkę.

Eton Shart pokręcił głową.

– Trzeba spełnić jeszcze wiele innych warunków, aby tak się stało, Pani.

– W życiu trzeba spełniać wiele warunków, pierwszy ministrze – odpowiedziała. – Nic nie jest pewne i bezpieczne. Zwłaszcza dla nas. Ale pamiętaj, że cieniowce pochodzą od nas i ich magia jest naszą magią. Stworzyliśmy je. Obdarzyliśmy je życiem przez nasze źle skierowane wysiłki, aby odzyskać coś, co lepiej było zostawić przeszłości. Czy nam się to podoba, czy nie, jesteśmy odpowiedzialni. Ellenroh wiedziała o tym, kiedy postanowiła, że musimy powrócić do czterech krain. Jesteśmy tu, pierwszy ministrze, aby wszystko naprawić. Jesteśmy tu, aby skończyć, co zaczęliśmy.

– A ty nas ku temu poprowadzisz?

Nacisk, jaki położył na to pytanie, dawał do zrozumienia, że wątpi, aby miała ku temu dość sił i umiejętności. Wren stłumiła gniew.

– Jestem królową – oznajmiła cicho. Eton Shart pokiwał głową.

– Ale jesteś bardzo młoda, Pani. I nie panujesz długo. Musisz spodziewać się wątpliwości ze strony tych, którzy od dawna pomagają w rządzeniu.

– Spodziewam się raczej poparcia, pierwszy ministrze.

– Bezwarunkowe poparcie dla kogokolwiek byłoby głupotą.

– Niechęć do przyznania, że młodość również odznacza się mądrością, byłaby również głupotą. Przejdź do rzeczy.

Dobrotliwa twarz Etona Sharta ściągnęła się. Przy stole poruszono się niespokojnie. Nikt na niego nie patrzył. W potyczce z Wren został sam.

– Nie kwestionuję... – zaczął.

– Jesteś pierwszym ministrem – warknęła.

– Musisz pamiętać, że nie było mnie tutaj, kiedy mianowano cię królową, Pani, i...

– Zamilcz natychmiast! – Była wściekła i nie starała się tego ukryć. – Masz rację, Etonie Shart. Nie było cię tutaj. Nie widziałeś, jak umierała Ellenroh Elessedil. Albo Gawilan. Ani Sowa. Ani Eowen Cerise. Nie było cię tutaj, kiedy Garth oddał za nas życie w walce z Wisteronem. Nie musiałeś pomagać mu umrzeć, pierwszy ministrze, tak jak ja, ponieważ pozwolić mu żyć byłoby tym samym, co skazać go na bycie jednym z cieniowców! – Opanowała się z trudem. – Poświęciłam wszystko, aby ocalić elfy, moją przeszłość, wolność, moich przyjaciół, wszystko. Nie żałuję tego. Zrobiłam tak, ponieważ moja babka prosiła to, a ja ją kochałam. Zrobiłam, ponieważ elfy są moim ludem i mimo iż nie było mnie z nimi tak długo, to ciągle jestem jedną z nich. Jedną z was, pierwszy ministrze. Skończyłam się tłumaczyć. Nie mam nic do powiedzenia ani tobie, ani pozostałym. Albo jestem królową, albo nie. Ellenroh mi zaufała. To mi wystarczy. Tobie również powinno. I na tym koniec. – Spojrzała ciężko na Etona Sharta. – Musimy być przyjaciółmi sprzymierzeńcami, pierwszy ministrze, jeśli mamy wygrać z federacją i cieniowcami. Musi być między nami zaufanie, a nie wątpliwości. To nie będzie nigdy łatwe, ale musimy się starać zrozumieć siebie nawzajem. Musimy się wspierać i zachęcać, a nie lekceważyć i wyśmiewać. Na nic więcej nie ma miejsca w naszym życiu. Możemy pragnąć czego innego, ale musimy przyjąć, co los nam przeznaczył. – Odetchnęła głęboko i spojrzała na pozostałych. – Tak, jak kiedyś Ellenroh, proszę was o wsparcie. Uważam, że musimy wyjść na spotkanie armii federacji i zmierzyć się z nimi, najlepiej jak potrafimy. Uważam, że powinniśmy poszukać innych, którzy nam pomogą. Ukrywanie się nie doprowadzi nas do niczego. Izolacja to właśnie to, czego oczekuje od nas federacja. Nie możemy zadośćuczynić ich pragnieniu znalezienia nas przerażonych i osamotnionych. Jesteśmy najstarszym ludem ziemi i musimy działać.

Musimy być przywódcami innych ludów, młodszych ras. Musimy im dać nadzieję. – Spojrzała na nich. – Kto staje przy mnie?

Triss wstał natychmiast. Tygrys Ty wraz z nim, wyglądając zdecydowanie niezdarnie. Potem, ku jej miłemu zaskoczeniu, Fruaren Laurel, która przez cały czas nie odezwała się ani słowem.

Czekała. Czworo stało, a reszta wciąż siedziała. Z tej czwórki tylko troje było członkami Wysokiej Rady. Tygrys Ty był tylko emisariuszem swego ludu. Jeśli nic się nie zmieni, Wren zabraknie potrzebnego wsparcia.

Zwróciła spojrzenie na Etona Sharta, a potem wyciągnęła ku niemu dłoń, gestem równocześnie pojednawczym i wyzywającym. Spojrzał na nią pytająco, zaskoczony. Przez chwilę wahał się, niezdecydowany, a potem przyjął jej dłoń i wstał.

– Pani – powiedział i skłonił się. – Jak mówisz, musimy trzymać się razem.

Barsimmon Oridio wstał także.

– Lepiej walczyć, niż tchórzyć – burknął. Pokręcił głową, po czym spojrzał na Wren z czymś w rodzaju podziwu. – Twoja babka doradziłaby nam tak samo, Pani.

Jalen Ruhl i Perek Arundel podnieśli się niechętnie, rzucając na siebie bezradne spojrzenia. Nie byli przekonani, ale nie chcieli sprzeciwiać się jej samotnie. Wren skinęła im z wdziękiem głową. Weźmie, co jej dają.

– Dziękuję – powiedziała cicho. Uścisnęła dłoń Etona Sharta. – Dziękuję wam wszystkim. Obyśmy pamiętali w następnych dniach, że tej nocy połączyliśmy się. Obyśmy pamiętali, że połączyła nas wiara w siebie i wzajemne zaufanie.

Spojrzała po twarzach zgromadzonych dokoła stołu i zauważyła, jak na nią patrzyli. Przynajmniej w tej chwili nawiązała z nimi więź i naprawdę była ich królową.

XIII

Walker Boh przez dwa dni zastanawiał się, zanim znowu podjął próbę ucieczki z oblężonego przez cieniowce Paranoru.

Być może nawet wtedy nie zdobyłby się na odejście, ale odkrył, że zaczyna popadać w niebezpieczny stan umysłu. Im dłużej myślał o różnych sposobach wydostania się z zamku, tym bardziej wydawało mu się, że wymagają one jeszcze rozważenia. Każdy plan miał słaby punkt, a każdy słaby punkt urastał do nierozwiązywalnego problemu. Nic, co wymyślił, nie wydawało się właściwe, a im bardziej starał się odkryć metodę ucieczki, która nie miałaby wad, tym bardziej zaczynał wątpić w siebie. W końcu stało się widoczne, że jeśli będzie tak dalej robił, straci całą pewność siebie i będzie zupełnie niezdolny do działania.

Obawiał się, że wszystko to jest częścią gry cieniowców.

Pierwsze spotkanie z Czterema Jeźdźcami zraniło go fizycznie, ale nie te rany go martwiły. Była to raczej psychiczna niezdolność, która nie mijała, tylko trwała w nim niczym gorączka. Walker Boh zawsze panował nad swoim życiem, zdolny manipulować wydarzeniami wokół siebie, i nie pozwalał wkraczać na swój teren. Osiągnął to przede wszystkim, izolując się w znajomych granicach puszczy Darklin, gdzie niebezpieczeństwa i problemy były mu znane i pozostawały w zakresie jego nadzwyczajnych umiejętności. Władał magią, inteligencją połączoną z niezwykłą intuicją oraz innymi umiejętnościami, nabytymi lub intuicyjnymi – daleko przewyższającymi umiejętności kogokolwiek, z kim chciałby się zmierzyć.

Ale to się zmieniło. Wyszedł z Darklin i wkroczył do wewnętrznego świata. To był teraz jego dom, mały domek w Hearthstone obrócony w popiół, a życie, które znał, należało do innego czasu. Wyruszył w drogę, która odmieniła jego egzystencję tak pewnie jak śmierć. Podjął zadanie wyznaczone przez Allanona i podążył do jego końca. Odzyskał Czarny Kamień Elfów i przywrócił do życia Paranor. Stał się pierwszym z nowych druidów. Był teraz kimś całkowicie odmiennym od osoby, którą był raptem parę tygodni temu. Ta przemiana dała mu nowy wgląd w rzeczywistość, siłę, wiedzę i moc. Ale równocześnie zyskał nową odpowiedzialność, oczekiwania, wyzwania i wrogów. Musiał tylko zdecydować, czy nowe cechy wystarczą, aby pokonać nowych wrogów. Jak do tej pory przynajmniej kwestia ta pozostawała nie rozstrzygnięta. Walker Boh mógł przegrać i zginąć na zawsze – lub też mógł znaleźć drogę ku bezpieczeństwu. Wisiał nad przepaścią.

Cieniowce o tym wiedziały. Przyszły po niego, kiedy tylko dowiedziały się o powrocie Paranoru. Walker wciąż był nowicjuszem w roli druida i teraz właśnie był najbardziej bezbronny. Osaczyć go, niepokoić, odrywać od zadań, zabić, jeśli się da, ale okaleczyć przede wszystkim – taki był ich plan.

I plan działał. Walker powrócił w mury Paranoru po pierwszej nieudanej próbie ucieczki, świadomy kilku niemiłych prawd. Po pierwsze, nie miał dość mocy, aby wygrać w bezpośredniej walce. Czterej Jeźdźcy byli mu bardziej niż równi, ich magia dorównywała jego własnej.

Po drugie, nie potrafił przemknąć obok nich nie zauważony. Po trzecie i najgorsze, ich doświadczenie przewyższało jego własne – i nie bali się go. Przybyli po niego. Uczynili to otwarcie, nie siląc się na fortele. Wyzwali go do walki, prowokowali, aby wyszedł i zmierzył się z nimi. Otoczyli Paranor w jawnej pogardzie dla jego wysiłków. Był więźniem w swoim własnym zamku. Mógł jedynie próbować wymyślić plan uwolnienia się, a Czterej Jeźdźcy byli pewni, że go nie ma. Możliwe – był zmuszony to przyznać – że mieli rację.

– Za dużo nad tym myślisz – oznajmił w końcu Coglin, spotykając Walkera na murach, wpatrujące go się w krążące poniżej widma. Był blady, wymizerowany, obszarpany i zmęczony. – Spójrz na siebie, Walkerze. Prawie nie sypiasz. Nie obchodzi cię, jak wyglądasz. Nie kapałeś się od powrotu. Nie jesz. – Krucha dłoń pocierała rzadkie włosy na brodzie starca. – Zastanów się, Walkerze. Tego właśnie oczekują. Boją się ciebie! Gdyby się nie bali, po prostu rozbiliby bramy i skończyli z tym wszystkim. Ale to nie będzie konieczne, jeśli pogrążysz się w zwątpieniu i wyrzekniesz się postanowień, które przywiodły cię tak daleko. Jeśli tak się stanie, wygrają. Myślą, że prędzej czy później zrobisz coś głupiego, a wtedy cię dopadną.

Była to najdłuższa przemowa, jaką Coglin wygłosił od czasu jego powrotu. Walker wpatrywał się w niego, w starą, wysmaganą wiatrami twarz, patykowate ciało, ramiona i nogi sterczące spod szat niczym tyczki. Coglin powitał go pocieszeniem, ale przeważnie wydawał się daleki i zamyślony – jak w ciągu tych paru dni przed pierwszą próbą ucieczki Walkera. Coś działo się ze starcem, toczył jakąś walkę, ale Walker zbyt był pochłonięty własnymi problemami i wtedy i teraz, aby się nad tym zastanawiać.

Niemniej jednak pozwolił staremu sprowadzić się z parapetów do wnętrza zamku na gorący posiłek. Zjadł bez entuzjazmu, wypił odrobinę piwa i zdecydował, że kąpiel jest po tym wszystkim dobrym pomysłem. Siedział w parującej wodzie, która obmywała duszę i ciało, czując kojące gorąco odprężające ciało i umysł. Pogłoska dotrzymywał mu towarzystwa i ogrzewał się zwinięty w kłębek przy wannie. Podczas wycierania i ubierania się Walker rozmyślał nad niezwykłym spokojem bagiennego kota, pozą, którą przybierały wszystkie koty przypatrujące się światu dokoła i zastanawiające się nad nim w swój własny, nieprzenikniony sposób. Przydałoby się choć trochę tego spokoju, pomyślał.

Nagle przyszło mu do głowy coś innego.

Co działo się z Coglinem?

Zostawił własne kłopoty w łazience i poszedł poszukać starca. Natknął się na niego w bibliotece, raz jeszcze czytającego Kronikę druidów. Coglin podniósł wzrok, przestraszony wyglądem Walkera, a może tym, co zapowiadał.

Walker usiadł przy nim na rzeźbionej, zasłanej poduchami ławie.

– Co cię gryzie, staruszku? – zapytał cicho i łagodnie położył dłoń ma ramieniu starca. – Widzę zmartwienie w twoich oczach. Opowiedz mi o nim.

Coglin z przesadą wzruszył ramionami.

– Martwię się o ciebie, Walkerze. Wiem, jak dziwne wydaje ci się wszystko, od kiedy... hm, od kiedy się to wszystko zaczęło. To nie było łatwe. Cały czas myślę, że musi być coś, co mógłbym uczynić, żeby ci pomóc.

Walker odwrócił wzrok. Od czasu Czarnego Kamienia Elfów, pomyślał. Od kiedy Allanon stał się częścią mnie, przychodząc w magii osłaniającej Paranor, dopóki nie powrócą druidzi. Dziwne to łagodne określenie.

– Nie musisz się o mnie martwić – odrzekł z ironicznym uśmiechem. Przynajmniej nie o to. Konflikt przeszłości i teraźniejszości zgasł, kiedy obie się połączyły, a żywoty i wiedza druidów stały się jego własnością. Pomyślał o sposobie, w jaki magia przedarła się przez niego, pokonując wszelki opór, aż nie pozostało mu nic, jak tylko przyjąć ją jako własną.

– Walkerze. – Coglin patrzył na niego znowu skupiony. – Nie sądzę, żeby Allanon naraził cię na to wszystko, gdyby nie wierzył, że zostanie ci dość mocy, aby zmierzyć się z cieniowcami.

– Masz więcej wiary niż ja. Coglin z powagą pokiwał głową.

– Zawsze miałem, Walkerze. Nie wiedziałeś o tym? Ale pewnego dnia ty również uwierzysz. To tylko kwestia czasu. Mnie dano ten czas i nauczyłem się go wykorzystywać. Żyję już bardzo długo, Walkerze. Bardzo długo. Wiara jest częścią tego, co daje mi siły, żeby iść naprzód.

Walker cofnął dłoń.

– Kiedyś wierzyłem w siebie. Kiedy wiedziałem, kim i czym jestem. Ale to się zmieniło, starcze. Jestem kimś całkowicie innym i prosisz, żebym uwierzył obcemu. To trudne.

– Tak – zgodził się Coglin. – Ale tak się stanie, jeśli dasz sobie czas.

– Jeśli będę go miał – dokończył Walker i wyszedł.

Pogłoska pospieszył za nim, jak czarny cień przemykający od jednej plamy światła do drugiej, kołysząc rytmicznie łbem i machając ogonem. Walker był świadom jego obecności, chociaż myślał znowu o cieniowcach na zewnątrz.

Musi być jakiś sposób...

Sama siła nie wystarczy. Moc magii druida była imponująca, ale nigdy nie wystarczała nawet dawnym druidom. Konieczna była również wiedza. Spryt. Stanowczość. Nieprzewidywalność. A może zwłaszcza ta ostatnia – nieuchwytność właściwa tym, którzy potrafili przeżyć. Czy ją posiada? – zastanowił się nagle. Co miał poza daną mu przez druidów magią, którą mógł przywołać? Postanowił sobie, że nic, co uczynili mu druidzi, nie zmieni go. Ale czy tak było? Jeśli tak, to jaką część siebie mógł teraz przywołać, aby pomogła mu znowu uwierzyć w siebie?

Czy nie był to właśnie klucz do wszystkiego? Czy dzięki wierze w siebie nie podda się rozpaczy?

Wrócił znowu na mury, mając za sobą cień Pogłoski. Noc była bezchmurna i jasna od gwiazd, a w powietrzu unosił się świeży, czysty zapach. Wdychał je głęboko, idąc na górę. Nie patrzył w dół, pozwalając myślom błądzić swobodnie. Zdał sobie sprawę, że myśli o Ożywczej, córce Króla Srebrnej Rzeki, złożonej z pierwiastków, która poświęciła wszystko, aby przywrócić życie krainie kamienia, ofiarować ziemi szansę uzdrowienia. Przywołał z pamięci obraz jej twarzy i głos. Poczuł niewielki ciężar dziewczyny, kiedy niósł ją na skraj Eldwist, emanujące z niej poczucie pewności i mocy. Umierając, wypełniła swoją obietnicę. Tego właśnie pragnęła. Pozostawiła mu jednak część siebie, poczucie celu i pragnienia, postanowienie, że żyjąc, uczyni to, co ona mogła jedynie zrobić, umierając.

Zatrzymał się i wpatrzył w noc. Jak daleko zaszedł, pomyślał z autentycznym zdumieniem. Jak długa była to podróż. A wszystko, aby dotrzeć do tego punktu, przybyć do tego miejsca i czasu.

Przerwał rozmyślania, obracając się ku wieżom zamku, murom i wyrastającym nad nim iglicom wznoszącym się ponuro w noc. Czy tu miało się dokonać jego życie? Czy tu właśnie zakończy się jego podróż?

Jeśli tak ma być, walka jest bezcelowa.

Odwrócił się i spojrzał za mury. Jeden z Jeźdźców przejeżdżał tuż pod nim, jak nikły odblask w ciemności. Śmierć, pomyślał, ale nie był pewien. Zresztą co za różnica. Jeśli nie zważać na imiona, odsunąć na bok tożsamość, wszystkie były w jakiś sposób śmiercią. Cieniowce mordercy, których jedynym celem istnienia było niszczyć. Dlaczego pozwoliły się takimi uczynić? Dlaczego dokonały takiego wyboru?

Patrzył, jak ten znika, i czekał na następnego. Patrolowali przez całą noc, a o świcie na nowo zbierali się u bram i rzucali wyzwanie...

Zastanowił się nagle. Wszystkie razem przed bramami.

Zaświtał mu promyk nadziei. A gdyby odpowiedział na ich wyzwanie?

Z ponurą twarzą zawrócił z murów i zszedł poszukać Coglina.

Nadszedł świt, posrebrzając zamglone, gorące niebiosa. Powietrze było nieruchome i duszne nawet tak wczesnym rankiem, a pozostałości wczorajszego skwaru niosły ze sobą obietnicę, że to lato niełatwo ustąpi przed jesienią. Śpiew ptaków brzmiał ospale i leniwie, jakby niechętnie ogłaszały początek poranka.

Cztery widma zebrały się u bram na swoich wierzchowcach otulone w szarość. Wężowe stwory obojętnie grzebały pazurami w ziemi, podczas gdy jeźdźcy siedzieli niemi przed wysokimi murami Paranoru, duchy pozbawione głosu, żywoty bez wagi. Kiedy światło wspięło się na grzbiety Smoczych Zębów, Wojna przynagliła swego potwornego wierzchowca, uniosła okryte zbroją ramię i uderzyła w bramę z głuchym łoskotem. Dźwięk poniósł się w ciszy, a echo zniknęło w mroku pomiędzy drzewami. Wrota zadrżały i umilkły.

Wojna ruszyła z powrotem.

Walker Boh czekał. Był już za murami, przechodząc przez ukryte drzwi w oddalonej o niecałe pięćdziesiąt stóp wieży. Chroniło go zaklęcie niewidzialności, które nadało mu wygląd, strukturę i zapach starego kamienia, tak że był tylko częścią Paranoru. Nie będą go szukali. A jeśli nawet, wierzył, że nie zostanie odkryty.

Uniósł zdrowe ramię i przywołał magię, która zebrała się w nim natychmiast, aż stała się rozpalonym żarem, i wysłał ją w stronę cieniowców.

Magia uderzyła w Wojnę i przecięła niczego nie podejrzewające widmo niemal na pół. Wężowy wierzchowiec rzucił się do ucieczki z ciągle wiszącymi na nim korpusem i nogami Wojny i zniknął.

Walker uderzył ponownie. Magia pomknęła ku pozostałym trzem, chwytając ich skulonych blisko siebie i zupełnie nie przygotowanych. Wszędzie eksplodował ogień, pochłaniając widma. Wężowe stwory rzuciły się w tył, drąc pazurami i kręcąc się w kółko, aby umknąć płomieniom. Walker posyłał im ogień w ślepia, aby nie widziały, i nozdrza, aby nie czuły zapachu, co doprowadzało je do szaleństwa. Cieniowce obijały się jeden o drugiego, oślepione i oszołomione.

Mam ich! – pomyślał Walker w przypływie uniesienia.

Siły szybko go opuszczały, ale nie ustępował. Odrzucił zaklęcie niewidzialności, zostawiając z siebie tyle, ile mógł, i dalej przypuszczał atak, zmieniając magię w ogień i zmuszając go siłą woli, aby płonął. Jeden z Jeźdźców wyrwał się, parując i sycząc, jak rozrzucony kopniakiem żar. To Mór, którego dziwaczne ciało rozpadło się w brzęczący ciemny rój, zupełnie tracąc kształt. Głód upadł, koń i jeździec tarzali się po ziemi w rozpaczliwym wysiłku ugaszenia pożerających ich płomieni. Śmierć kręciła się w kółko jak oszalała.

A potem wydarzyło się niemożliwe. Poprzez dym i płomień, powracając stamtąd, dokąd uciekła pobita i pokonana, pojawiła się Wojna na grzbiecie wężowego wierzchowca.

Tyle że znowu była cała.

Walker wytrzeszczył z niedowierzaniem oczy. Uderzył przecież Jeźdźca w środek ciała, odcinając górną połowę, a teraz Wojna wracała, wyglądając jakby nic się nie stało.

Wyzywała Walkera, pokonując dystans między nimi, pochylając do przodu okryte zbroją ciało, na której lśniło nikłe światło świtu. Walker usłyszał dudnienie pazurzastych łap, zgrzyt oddechu, szczęk broni i świst ustępującego przed nią powietrza.

To niemożliwe!

Walker instynktownie przywołał magię, aby przyjąć atak i po raz ostatni plunąć ogniem. Wir płomieni dopadł Jeźdźca i wierzchowca i porwał ich, zmiatając ze ścieżki otaczającej zamek w dół, pomiędzy drzewa, gdzie zniknęli z hukiem.

Nie było jednak czasu, aby ponowić atak. Reszta Jeźdźców odzyskała siły. Śmierć obróciła się ku niemu, w szarej opończy z kapturem. Błysnęła pochylona kosa. Za nią podążał Mór, sycząc jak kłębowisko węży i nabierając kształtu, w miarę jak się zbliżała. Walker odciął nogi wierzchowca Śmierci i oboje – jeździec i jego stwór – potoczyli się bezładnie. Tymczasem Mór prawie go dopadł. Walker odskoczył z kocią zwinnością. Ale rozczapierzone palce Jeźdźca zadrasnęły go w przelocie.

W jednej chwili Walker poczuł napływającą falę mdłości. Opadł na kolana osłabiony i oszołomiony. Wystarczy dotknięcie! Odwrócił się za Morem i posłał ogień w ciemne plecy cieniowca. Mór rozpadł się w rój czarnych much.

Walkerowi wydawało się, że wszystko zwalnia. Patrzył, jak Głód zbliża się w ciężkim, leniwym pędzie. Próbował odpowiedzieć, ale siły go opuszczały. Świadom był poranka, nowego światła rozjaśniającego wschodni horyzont, sączącego się gęstymi jak syrop strumieniami przez szaty odchodzącej nocy. Czuł smak i zapach powietrza, woń świeżych liści i traw zmieszaną z kurzem i skwarem. Paranor był ogromnym kamiennym cieniem, bliskim na wyciągnięcie ręki i równocześnie nieskończenie odległym.

Nie powinien odrzucać niewidzialnej osłony. Stracił teraz wszelką przewagę.

Posłał ogień w stronę Głodu i odparł jego atak. Kościste ciało Jeźdźca pochyliło się i rozpadło od podmuchu ognia.

Śmierć, ale nie do końca, pomyślał Walker, czując, jak robi mu się gorąco.

Jeźdźcy zaroili się ze wszystkich stron, spinając wierzchowce i pędząc ku niemu. Dlaczego nie umierają? Jak mogą ciągle atakować? Miał te pytania na końcu języka i nagle zdał sobie sprawę, że wypowiada je na głos i ogarnia go rodzaj delirium. Był nieprawdopodobnie słaby, kiedy zatoczył się na mury, zbierając siły, aby stawić czoło nowemu atakowi. Jego plan zawodził. Coś źle ocenił. Tylko co?

Uniósł ramię i posłał we wszystkie strony fale ognia, ciskając je w napastników w rozpaczliwym wysiłku powstrzymania ich. Ale wyczerpał wszystkie siły, nadwerężone w pierwszej walce, wyssane przez Mór. Magia tylko spowolniła pęd cieniowców, które przedarły się przez jej zasłonę i parły naprzód. Wojna cisnęła w niego wyszczerbiony buzdygan. Obserwował go, niezdolny do działania. W ostatniej chwili przywołał magię, która odchyliła tor broni, ale i tak uderzenie żelaza posłało go na mury Paranoru z taką siłą, że stracił oddech.

To ocaliło mu życie.

Kiedy wczepił się palcami w kamień Paranoru, aby nie upaść, odnalazł spojenie ukrytych drzwi. Na chwilę rozjaśniło mu się w głowie i przypomniał sobie o przygotowanej na wszelki wypadek drodze ucieczki. Zapomniał o niej w ferworze walki, a potem w objęciach gorączki i delirium. Wciąż miał szansę. Czterej Jeźdźcy pędzili na niego, zbliżając się z nieprawdopodobną prędkością. Palce Walkera przebiegły po spojeniu ukrytych drzwi, zdrętwiałe i okrwawione. Gdyby miał dwie ręce, dwa ramiona! Gdyby nie był kaleką! Myśl zniknęła po krótkiej chwili, a rozpacz, która ją przywołała, zniknęła pod napływem wściekłości.

Rozległ się zgrzyt stali i pazurów.

Palce Walkera zamknęły się na zasuwie.

Drzwi uchyliły się, pociągając go za sobą niczym bezkształtny worek szmat. Błyskawicznie cisnął za siebie ostre jak brzytwy iskry ognia. Słyszał, jak uderzają w prześladowców. Zdawało mu się, że gdzieś w głębi duszy słyszy krzyk cieniowców.

Potem znalazł się w chłodnej, pachnącej pleśnią ciemności, a odgłosy wściekłości ucichły za zatrzaśniętymi drzwiami. Bitwa była skończona.

Coglin znalazł go w korytarzach pod murami zamku, zwiniętego w kłębek i tak wyczerpanego, że nie był w stanie się poruszyć. Z ogromnym wysiłkiem starzec zaprowadził Walkera do łóżka i położył go. Rozebrał go, obmył chłodną, czystą wodą, zaaplikował leki i otulił kocem. Mówił coś do Walkera, ale ten nie potrafił zrozumieć słów. Walker nawet odpowiadał, ale bez związku i niewyraźnie. Wiedział, że żyje, że przeżył, aby znowu podjąć walkę, i tylko to się liczyło.

Drżący, obolały i umęczony walką pozwolił się sobą zająć, a potem odpoczywał w ciemnościach. Świadom był obecności zwiniętego u jego boku Pogłoski, trzymającego straż na wypadek jakiegokolwiek zagrożenia, gotowego w każdej chwili przywołać Coglina. Przełknął, pokonując suchość w gardle: pomyślał, że choroba minie, kiedy się obudzi. Postanowił, że tak będzie.

Zamknął oczy, a przez głowę przemknęła mu ostatnia, pokrzepiająca myśl.

Dzisiaj przegrał bitwę. Czterej Jeźdźcy znowu go pokonali. Jednak dowiedział się czegoś – czegoś, co ostatecznie doprowadzi do ich zguby.

Odetchnął powoli, głęboko i odsunął od siebie tę myśl. Sen obmył jego ciało ciepłą, kojącą falą.

Zanim się w nim pogrążył, przyrzekł sobie stanowczo, że w następnej bitwie skończy z cieniowcami.

XIV

Podczas gdy Walker Boh starał się ze wszystkich sił uciec z Paranoru przed Czterema Jeźdźcami, Wren Elessedil przekonywała Wysoką Radę elfów, że armia federacji maszeruje na północ, aby ich zniszczyć, a Morgan Leah prowadził Damson i niewielką kompanię wolno urodzonych na ratunek Padisharowi Creelowi, Par Ohmsford zaś tropił swojego brata Colla.

Było to żmudne i trudne zadanie. Rozpoczął poszukiwania natychmiast po rozstaniu z Damson, wiedząc, że Coll wyprzedza go tylko o parę minut. Myślał, że dogoni go z łatwością, jeśli tylko się pospieszy. Tymczasem wstało słońce i ciemności, które mogły wspomóc jego wysiłek, rozsypały się w cienie i plamy mgły wiszącej pomiędzy drzewami. Coll uciekał w bezrozumnym szale, nie zważając na nic, mając przed oczami wizję, którą ukazał mu Miecz Shannary. Był przerażony i nie wiedział, co się dzieje. Jego ból był namacalny. Jak mógł więc w takim stanie zacierać za sobą ślady? Jak daleko mógł uciekać, zanim pokona go zmęczenie?

Nie były to jedyne pytania Para. Chociaż bez trudu podążał śladami brata, bo trop był wyraźny pomiędzy połamanymi krzewami i pogniecioną trawą, nie mógł go dogonić. Pomimo wszystko – a może właśnie dlatego – Coll najwyraźniej odkrył w sobie niespotykane zasoby siły. Uciekał przed Parem, nie zatrzymując się ani na chwilę, żeby odpocząć. Nie biegł też prostą drogą, ale kluczył, rzucając się to w jedną, to w drugą stronę i zawracając po własnych śladach bez żadnej widocznej przyczyny. Zupełnie jakby oszalał i ścigały go demony zamknięte w jego własnej głowie.

I naprawdę, pomyślał idący za nim Par, tak musiało się Collowi wydawać.

Kiedy zapadła noc, był zupełnie wyczerpany. Po jego twarzy i ramionach ciekły stróżki potu zmieszanego z kurzem, włosy miał w strąkach, a ubranie przemoczone i brudne. Odrzucił wszystko, co mogłoby opóźniać bieg, i niósł jedynie Miecz Shannary, koc oraz bukłak na wodę, a i tak ledwo szedł. Nie mógł pojąć, jak Coll może go wyprzedzać. Strach musiał wyczerpać go już wiele godzin temu. Lustrzany Całun i magia cieniowców musiały kierować jego bratem jak bat zwierzęciem. Ta myśl doprowadzała Para do rozpaczy. Jeśli Coll nie zwolni, jeśli nie odzyska choć odrobiny świadomości, wyczerpanie zabije go. A jeśli nie zrobi tego zmęczenie, to jakiś błąd spowodowany niezważaniem na własne bezpieczeństwo. W tej krainie przeróżne zagrożenia mogły zabić człowieka, nawet jeśli kierował się rozwagą i zdrowym rozsądkiem. W tej chwili wydawało się, iż Coll nie ma żadnej z tych cech.

Kiedy w końcu się zatrzymał, Par odkrył, że znajduje się na zachód od miejsca, gdzie Mermidon rozdzielał swe wody, kierując się na wschód w stronę Rabb i na południe do Varfleet i Runne. Idąc jeszcze dość daleko biegiem drugiej odnogi, można było dotrzeć do Tęczowego Jeziora, a także do Strażnicy Południowej. Gdy już zrobi się zbyt ciemno, aby iść jego śladem, to przynajmniej wiadomo, że tą drogą podąży Coll. Im bardziej Par się nad tym zastanawiał, tym wydawało się prawdopodobniejsze, że brat wybierze właśnie tę ścieżkę, nawet jeśli będzie kluczył. Z powrotem do Strażnicy Południowej i cieniowców. To miało sens, skoro Coll znajdował się we władzy magii opończy.

Par owinął się kocem i oparł o szorstki pień porośniętego mchem orzecha, aby wszystko przemyśleć. Miecz Shannary leżał obok niego na ziemi, a palce chłopaka gładziły linie rzeźbionej rękojeści z uniesioną dłonią i płonącą w niej pochodnią. Jeśli jego bratem kieruje magia cieniowców, Coll może w ogóle nie mieć pojęcia, co czyni. Mógł wyruszyć na poszukiwanie Para, nie wiedząc, dlaczego to robi; a teraz uciekał z tego samego powodu. Tylko że Miecz ukazał Collowi tę samą wizję co i jemu, a to oznaczało, że Coll ujrzał prawdę o sobie. Par czuł się wtedy jak przykuty łańcuchem; Coll był z nim złączony wystarczająco długo, żeby obaj to widzieli. Ale czy to coś zmieniło? Czy prawda o sobie samym była powodem, dla którego Coll próbował uwolnić się od magii cieniowców?

Par zacisnął mocno powieki, próbując pokonać zmęczenie. Potrzebował snu, ale najpierw chciał wiedzieć, co się wydarzyło. Damson ostrzegała, że pościg jest prawdopodobnie pułapką. Coll nie natknął się na nich przypadkiem. Został wysłany przez cieniowce. Dlaczego? Aby go zranić czy zabić? Par nie był pewny. Jak Coll zdołał go odnaleźć? Od jak dawna go szukał? Te pytania brzęczały mu w głowie jak rój rozzłoszczonych szerszeni, natrętne i żądające odpowiedzi, z zatrutymi żądłami. Myśl! Może to magia opończy pozwoliła Collowi odnaleźć brata, doprowadziła do niego. Magia zaraziła Colla, zamieniła go w cieniowca, a on cały czas myślał, że pomaga mu uciec przed prześladowcami. Oszukany i zwiedziony włożył opończę, a ona zaczęła działać...

Par odetchnął głęboko. W ogóle oddychał z trudem, wyobrażając sobie Colla jako jednego z nich, jednego ze stworów z Dołu, które żyły nawet po śmierci.

Wypił jeszcze trochę wody, ponieważ nie miał nic innego. Ile czasu upłynęło, od kiedy jadł po raz ostatni? Jutro będzie musiał coś znaleźć albo upolować. Musiał odzyskać siły. Brak jedzenia i odpoczynku w końcu go zmoże. Nie mógł sobie pozwolić na taki brak rozsądku, jeśli chciał pomóc bratu.

Wrócił myślami do Colla, mocniej otulając się kocem w ciemnościach. Pomiędzy drzewami nad rzeką panował chłód, który przegnał letni skwar w inne rejony. Jeśli Coll nie przybył go zabić, to w takim razie po co przyszedł? Z pewnością nie miał dobrych zamiarów. Coll nie był teraz Collem.

Par zamrugał. Może żeby ukraść Miecz Shannary?

Pomysł był pociągający, ale nie miał większego sensu. Czy Rimmer Dall oddawałby Miecz Parowi, żeby potem wysyłać po niego Colla? Chyba że Coll był narzędziem w zupełnie innych rękach. Ale to miało jeszcze mniej sensu. Istniał tylko jeden wróg, pomimo wszelkich zapewnień pierwszego szperacza. Rimmer Dall zadał sobie bardzo wiele trudu, aby przekonać Para, że zabił własnego brata. Cieniowce wysłały Colla z jakiegoś powodu, ale na pewno nie było nim wykradzenie Miecza Shannary.

Przez chwilę Par oddał się rozmyślaniom, jak dziwne jest to, że Miecz w końcu odsłonił przed nim prawdę. Próbował wszystkiego, aby wyzwolić jego magię, i nic nie pomagało. Zawsze wierzył, że broń jest prawdziwym talizmanem, a nie falsyfikatem, mimo że Rimmer Dall tak łatwo mu ją oddał. Czuł jej moc, nawet jeśli mu nie odpowiadała. Ale wątpliwości nie ustępowały i nieraz popadał w rozpacz. I teraz nagle, nieoczekiwanie, magia przebudziła się do życia. A wszystko z powodu walki z Collem.

Par ciągle nie wiedział dlaczego.

Osunął się po pniu drzewa i leżąc na plecach, wpatrywał się przez liściaste gałęzie orzecha w bezchmurne, rozświetlone gwiazdami niebo. Mówił sobie, że tylko położy się wygodniej. Tylko trochę ulży obolałym kościom. Łatwiej będzie mu myśleć. Tylko tyle.

Zasnął, nie przestając sobie tego powtarzać.

Kiedy się obudził, był świt, a Coll patrzył na niego z góry. Siedział skulony na skalnym kopcu niecałe dwadzieścia stóp od niego, zniekształcony i zgarbiony niczym padlinożerca. Owinięty był w Lustrzany Całun, którego fałdy lśniły dziwnie w nikłym, srebrnym świetle, jakby w tkaninę wpleciono krople rosy. Twarz Colla była wynędzniała i ściągnięta, a oczy, zawsze tak spokojne i rozumne, rzucały na boki spojrzenia pełne strachu i nienawiści.

Par był tak przerażony, że nie mógł wykonać żadnego ruchu. Nie wziął pod uwagę, że brat może zajść go od tyłu, że będzie miał na tyle przytomności umysłu. Dlaczego przyszedł? Aby znowu zaatakować i próbować go zabić? Patrzył na Colla szeroko otwartymi oczyma, w jego postarzałą twarz i zapadnięte oczy. Nie, Coll był tu z innego powodu. Spoglądał, jakby chciał podejść, przemówić, jakby chciał czegoś od Para. A może tak jest, pomyślał nagle Par. Miecz Shannary dał Collowi pierwsze mgnienie prawdy, od czasu kiedy przywdział Lustrzany Całun. Być może zapragnął więcej.

Uniósł się powoli i zaczął wyciągać dłoń.

Coll zniknął natychmiast, zeskakując ze skał w cień i biegnąc ku drzewom.

– Coll! – krzyknął za nim Par. Echo uniosło się i umilkło. Odgłos uciekającego Colla zamarł w ciszy i rosnącej między nimi odległości.

Par zebrał jagody i korzonki i kiedy zjadł liche śniadanie, wiedział, że znajdzie się w prawdziwych tarapatach, jeśli do zmroku nie znajdzie pożywniejszego jedzenia. Posilił się szybko, cały czas myśląc o Collu. W oczach brata widział potworny strach i wściekłość. Na Para, samego siebie, na prawdę? Nie miał pojęcia. Ale Coll ciągle o nim wiedział, dalej go szukał i wciąż była szansa go dogonić.

Ale co zrobi, nawet jeśli go dogoni? Par nie wybiegał myślami aż tak daleko. Raz jeszcze użyje Miecza Shannary, odpowiedział sobie niemal bez namysłu. Miecz dawał największą nadzieję, że Coll uwolni się od Lustrzanego Całunu. Jeśli Coll ujrzy naturę magii, która nim zawładnęła, może znajdzie się sposób, żeby zrzucić opończę. Być może Par zdołają z niego zedrzeć. Ale Miecz był kluczem. Coll nie rozpoznawał niczego, dopóki nie dotknęła go magia Miecza. Dopiero wtedy ujrzał w oczach brata prawdę. Par postanowił, że raz jeszcze użyje talizmanu. I tym razem nie ustanie, dopóki Coll nie będzie wolny.

Zwinął koc i ruszył w drogę. Dzień był parny i cichy, a gorąco zmieniło się szybko w lepki żar, który sprawiał, że ubranie Para przesiąkło potem. Podjął trop Colla, przeszedł Mermidon i skierował się na północ, a potem znowu na południe. Tym razem brat przez kilka godzin trzymał się jednej drogi, podróżując wschodnim brzegiem rzeki do gór Runne. Par minął Varfleet, widząc manewrujące leniwie na szerokiej połaci rzeki kutry i promy, i pomyślał, że dobrze byłoby mieć łódź. Chwilę później jednak przyszło mu do głowy, że na suchym lądzie łódź byłaby bezużyteczna. Przypomniał sobie, jak razem z Collem uciekał z Varfleet parę tygodni temu i ruszyli na południe wzdłuż Mermidonu, ujrzał w myśli początek wszystkiego. Wspominał, jak byli sobie wtedy bliscy, pomimo kłótni o życiową drogę i cel magii Para. Wszystko wydawało się teraz takie odległe.

Koło południa doszedł do niewielkiej przystani ze sklepem i dokiem rybackim. Sklep był zaśmiecony i w opłakanym stanie, a jego bywalcy stanowili milczącą, burkliwą gromadę; mieli spracowane, pokryte bliznami i zgrubiałe dłonie oraz spalone od słońca twarze. Zdołał przehandlować swój pierścień za wędkę, haczyki, krzemień, chleb, ser i wędzoną rybę. Zaniósł wszystko poza przystań, usiadł ciężko i łapczywie pochłonął połowę zapasów. Kiedy skończył, ruszył znowu na południe, czując się zdecydowanie lepiej. Wędka i haczyki pozwolą mu łowić ryby, a krzemień da ogień. Zdał sobie wreszcie sprawę, że dogonienie Colla zajmie więcej czasu, niż się spodziewał.

Znowu zaczął się zastanawiać, dlaczego Coll ruszył na jego poszukiwanie – a właściwie, dlaczego go wysłano. Jeśli nie miał wykraść Miecza ani zabić Para, to co zostawało? Może nadejście Colla miało sprowokować jakąś jego reakcję. Znowu usłyszał szept ostrzeżenia Damson – pościg był prawdopodobnie pułapką cieniowców. Ale skąd cieniowce mogły wiedzieć, że ich spotkanie wyzwoli magię Miecza Shannary i ujawni prawdę o Collu? I że Par ujrzy w nim każdego, tylko nie cieniowca? Coll mógł zostać wysłany na przynętę, aby zwabić Para – co było podobne do Rimmera Dalia – ale znowu skąd cieniowce mogły wiedzieć, że Par rozpozna brata?

Chyba że miał odkryć, iż...

Par zatrzymał się gwałtownie. Przechodził pod ogromnym dębem. Panował tu chłodny cień. Czuł podmuch bryzy znad Mermidonu. Słyszał leniwy bieg fal rzeki. Czuł zapach wody i lasu.

...jest już za późno.

Poczuł ucisk w gardle. A jeśli ma przeżyć wszystko jeszcze raz? Jeśli to nie Coll miał go zabić, tylko odwrotnie, on brata?

Dlaczego?

Ponieważ...

Walczył z odpowiedzią. Prawie tam była, na skraju rozumowania. Szept słów proszących o rozpoznanie, zrozumienie.

Nie mógł ich dosięgnąć.

Ruszył znowu, niespokojny. Był na właściwej drodze, nawet jeśli nie rozumiał jeszcze wszystkich szczegółów. Tam był Coll, prowadził go, uciekał, nie wiedząc dlaczego, wracał w nocy, aby się upewnić, że Par za nim podąża. To Miecz Shannary niósł Par, a jego magia mówiła mu prawdę. To cieniowce kierowały wszystkim, bawiły się z nimi jak dzieci zabawką stworzoną dla uciechy innych.

Musiało to mieć coś wspólnego z magią pieśni, pomyślał nagle Par. Musiało mieć związek.

Wiedział, że w końcu zrozumie. Musiał tylko ciągle o tym myśleć. Zastanawiać się.

Do zachodu słońca drugiego dnia nie odnalazł Colla i rozbił obóz w skalnej niszy, z której mógł widzieć wszystko, co się zbliża. Nie rozpalił ognia. Przesłaniałby mu wzrok, kiedy zrobi się ciemniej. Zjadł trochę ze swoich zapasów, owinął się w koc, usiadł przy skale i czekał.

Zapadła noc i pojawiły się gwiazdy. Par obserwował, jak cienie nabierają kształtów w nikłym świetle. Nasłuchiwał leniwego nurtu rzeki i krzyków nocnych ptaków, krążących nad jej wodami. Wdychał chłodne, wilgotne powietrze i po raz pierwszy od dwóch dni pozwolił myślom wrócić do Damson Rhee. Dziwna była jej nieobecność po długim czasie ukrywania się w Tyrsis i walce o wolność. Martwił się o nią, ale pocieszał się myślą, że pewnie ma się teraz lepiej niż on. Dotarła już pewnie do wolno urodzonych i wspólnie podjęli wysiłki uratowania Padishara. Była już bezpieczna.

Przynajmniej na tyle, na ile każdy z nich mógł być, dopóki się to wszystko nie skończy.

Myśli o Damson, Padisharze, Morganie, Wren i Walkerze Bohu tłoczyły się w jego głowie, fragmenty wspomnień tych, których utracił po drodze. Chwilami wydawało mu się, że przeznaczone mu jest utracić wszystkich. Tak wiele trudu i tak mało zyskał – świadomość tego była ciężkim brzemieniem.

Podciągnął kolana pod brodę, zwijając się w kłębek. Miecz Shannary odciskał mu się na plecach, zapomniał go odpiąć. Miecz, zadanie Allanona, szansa życia, jedyna nadzieja, że któregoś dnia uwolnią się od cieniowców – tak wiele dla niego poświęcił. Znowu zaczął się zastanawiać, jakiemu celowi miał służyć talizman. Z pewnością czemuś niezwykłemu, jak magia, która go stworzyła. Ale jak miał odkryć ten cel – zwłaszcza tutaj, zagubiony gdzieś w Runne, ścigający nieszczęsnego Colla? Powinien szukać Walkera Boha i Wren, pozostałych, którym Allanon powierzył zadania.

Ale oczywiście mylił się. Powinien robić właśnie to, co robił; powinien szukać brata i pomóc mu. Jeśli utraci Colla, który stał przy nim w najtrudniejszych chwilach, który poświęcił wszystko, którego już raz utracił, kiedy znowu go odnalazł...

Pokręcił głową. Nie straci Colla. Nie pozwoli na to.

Mijały minuty, a Par Ohmsford wciąż czekał. Coll nadejdzie. Był tego pewien. Przyjdzie, jak poprzedniej nocy. Może tylko usiądzie i będzie patrzył na Para, ale przynajmniej będzie gdzieś blisko.

Sięgnął pod tunikę i wyciągnął ułamaną połówkę Skree, którą ofiarowała mu Damson. Zawiązał ją na rzemieniu i powiesił na szyi. Jeśli Damson będzie blisko, Skree zabłyśnie. Obejrzał go uważnie. Metal odbijał blade światło gwiazd, ale nie lśnił. Damson była daleko.

Spoglądał na Skree jeszcze przez chwilę, po czym wsunął go pod tunikę. Jeszcze jeden fragment magii, aby był bezpieczny, pomyślał ponuro. Pieśń, Miecz Shannary i Skree. Był dobrze zaopatrzony w talizmany. Opływał w nie.

Gorycz jednak niczemu nie służyła, odsunął ją więc od siebie. Wyjął Miecz i położył go przed sobą na ziemi. Gdzieś na wodach Mermidonu plusnęła ryba. Spomiędzy drzew za jego plecami rozległo się głuche pohukiwanie sowy, nagłe i przenikliwe.

Dziedzictwo magii, pomyślał bezradnie, pogrążony w mrocznym nastroju. I mogę tylko się zastanawiać, czy rację miał Rimmer Dall i czy naprawdę jestem cieniowcem.

Z tą myślą zapatrzył się w noc.

Stwór będący mieszanką cieniowca i Colla Ohmsforda patrzył ze swej kryjówki między drzewami, jakieś pięćdziesiąt stóp od miejsca, w którym jego tropiciel czekał, aż się pojawi.

Aleja nie wyjdę, pomyślał sobie. Zostanę tutaj, bezpieczny w ciemnościach, gdzie moje miejsce, gdzie cieniowce obronią mnie przed...

Przed czym? Nie mógł sobie przypomnieć. Tamtym stworzeniem? Dziwną bronią, którą niosło? Nie, przed czymś innym. Opończą, którą miał na sobie? Niepewnie dotknął materiału, czując, jak coś nieprzyjemnego porusza się pod czubkami palców, znowu świadom wizji, której doświadczył, walcząc z tamtym, który był... który był... Nie mógł sobie przypomnieć. Kimś, kogo znał. Dawno, dawno temu. Prześladowała go niepewność, nigdy go nie opuszczała.

Cieniowiec Coll podniósł się cicho, nie spuszczając z oczu postaci między skałami.

Myśli, że mnie stamtąd zobaczy, ale się myli. Nie zobaczy nic, czego nie będę chciał – dopóki noszę opończę, dopóki mam magię. Podejdę do niego, kiedy zechcę, i odejdę, kiedy mi się spodoba. Nie zobaczy mnie. Nie może mnie dotknąć. Ściga mnie, ale prowadzę go, dokąd chcę. Zabiorę go na południe, do...

Ale nie był pewny, niepokój raz jeszcze przesłonił mu myśli i rozproszył je. Czasami wydawało mu się, że mógłby myśleć lepiej, gdyby zdjął opończę. Ale nie, to byłoby głupie. Opończa go chroniła, Lustrzany Całun, ofiarowany mu przez... nie, skradziony, zabrany z... nie, oszukany przez kogoś... niebezpiecznego...

Myśli przychodziły i odchodziły, szybkie i fragmentaryczne. Kręciły się jak wiry na rzece, dotykające w przelocie mułu i kamieni, a potem mknęły dalej.

Łzy gniewu napłynęły mu do oczu i podniósł ubrudzoną dłoń, żeby je otrzeć. Czasami przypominał sobie rzeczy z dawnych czasów, kiedy nie nosił opończy i był kimś innym. Wspomnienia budziły w nim smutek i wydawało mu się, że coś powoduje te wspomnienia, aby tak właśnie się czuł.

Widziałem przez chwilę, w przebłysku myśli, w tamtej wizji.

Zrozumiałem coś o sobie, kim jestem, byłem, mogłem być. Chcę znowu to zobaczyć!

Uciekał teraz od stwora, który go ścigał, i bał się, nie wiedząc dlaczego. Opończa niosła pocieszenie, ale nawet ona nie chroniła go widać przed tamtym. A ucieczka przed prześladowcą zawsze zdawała się przywodzić go z powrotem do miejsca, gdzie czekał, jak zamknięty krąg, którego nie pojmował. Skoro uciekał, to dlaczego ciągle wracał do swego prześladowcy? Czasami opończa koiła ból i osłaniała przed wspomnieniami i ścigającym go stworem, ale czasami odczuwał ją jak ogień na skórze, wypalający jego tożsamość, przemieniający w coś potwornego.

Zdejmij opończę!

Nie, to głupota, głupota! Opończa chroni!

I tak walka wciąż trwała we wnętrzu udręczonego stwora, który był równocześnie Collem i cieniowcem, ciągnąc go to tu, to tam, pokonując go i podnosząc na nogi, ciągnąc i popychając, aż tracił zupełnie rozum i spokój.

Pomóż mi, błagał w milczeniu. Proszę, pomóż mi.

Nie wiedział jednak, kogo prosi o pomoc ani jakiej pomocy oczekiwać. Wpatrywał się w dół przez ciemność na tamtego, myśląc, że prześladowca wkrótce zaśnie. Co powinien wtedy zrobić? Czy powinien tam zejść, podczołgać się po cichutku, jak chmury dryfujące po niebie, i dotknąć go, dotknąć...

Nie dokończył myśli. Opończa owinęła się ciaśniej wokół niego i przerwała rozmyślania. Tak, może podpełznie na dół, pokaże, że się nie boi (ale się bał!), że może zrobić, co zechce w nocy, w opończy, w bezpiecznej osłonie magii...

Pomóż mi.

Zakrztusił się słowami, usiłując wykrzyczeć je głośno i niezdolny tego uczynić. Zamknął oczy przed bólem i zmusił się do myślenia.

Zabierz mu coś, czego potrzebuje, zabierz mu jego skarb. Zabierz coś, co uczyni go... zrani jak mnie. Rozum przywołał znajome wspomnienie.

Znam go, z czasów, kiedy byliśmy, byliśmy... braćmi! On pomoże, znajdzie sposób...

Ale cieniowiec Coll nie był tego pewny i myśl odeszła jak inne, zagubiona w kłębowisku fragmentów, które rozpychały się i walczyły o uwagę w niespokojnym umyśle, a konflikt nie milkł mimo największych wysiłków.

Znowu przyszły łzy, niechciane, niepowstrzymane. Brudna, podrapana dłoń zacisnęła się w pięść. Zniekształcona twarz usiłowała ułożyć się w coś rozpoznawalnego. Przez sekundę powrócił Coll, wyplątany z pajęczyny mrocznej magii, która go więziła.

Musisz działać, zrobić coś, żeby się dowiedział!

Musisz coś zabrać!

Muszę!

Par spał, kiedy poczuł szarpnięcie za szyję. Poderwał się i uderzył na oślep, próbując powstrzymać, sam nie wiedząc co. Coś go dusiło, zamykało się na jego gardle i odbierało oddech. Czuł na sobie ciężar, coś go otulało.

Cieniowiec!

Jednak to niemożliwe, skoro pieśń go nie ostrzegła. Przywołał więc magię, pragnąc się uratować. Poczuł, jak rośnie z dręczącą powolnością. Na twarzy i szyi czuł czyjś oddech. Ujrzał błysk zębów i poczuł na skórze szorstkie włosy. Otoczył się ramionami, aby odepchnąć napastnika. Jego dłoń otarła się o rękojeść Miecza Shannary i stal zapłonęła niczym ogień.

Potem ucisk na gardło nagle zelżał, ciężar uniósł się i poprzez kolorową mgłę i mrok ujrzał zniekształconą sylwetkę uciekającą w noc.

Coll! To był Coll!

Wstał oszołomiony i przerażony, walcząc o oddech i równowagę. Co się działo? Czyżby jednak miał go zabić? Próbował go udusić? Patrzył, jak ciemna sylwetka znika w cieniu, niemal natychmiast niknąc między skałami i drzewami. Nie było mowy o pomyłce. To był Coll. Był tego pewny.

Ale co jego brat usiłował zrobić?

Pomyślał nagle o Mieczu, spojrzał pospiesznie pod nogi i znalazł broń nietkniętą tam, gdzie ją zostawił. To nie Miecz, pomyślał. Więc co?

Sięgnął ku szyi, czując nową falę bólu. Dłoń miał mokrą od krwi. Znowu ból. Dotknął posiniaczonego, rozdartego ciała. Dotykał ostrożnie, nie dowierzając.

I wtedy zdał sobie sprawę, że nie ma Skree.

Brat ukradł go. Musiał widzieć ukryty w ciemnościach, jak Par go ogląda. Musiał zejść, kiedy Par zapadł w sen, podczołgał się, przygniótł go do ziemi, szarpnął za rzemień na szyi, niemal go dusząc, przegryzł go w końcu i uciekł z talizmanem Damson.

Dlaczego?

Oczywiście, żeby Par poszedł za nim. Żeby nie zaprzestał pościgu.

Chłopak z Vale stał, spoglądając za bratem czy raczej stworem, którym się stał, oniemiały ze zdumienia. W ciszy umysłu zdało mu się, że słyszy krzyk tamtego.

Pomóż mi, mówił Coll.

Pomóż mi.

XV

Kiedy rozjaśniło się nieco, Par ruszył za bratem. Słońce wstało wcześnie, dzień był bezchmurny i jasny, a ślad Colla wyraźny. Par podwoił wysiłki, przynaglając się bardziej niż przedtem, zdecydowany, że tym razem Coll mu nie umknie. Byli teraz w głębi gór Runne, otoczeni ścianami wąwozów biegnących na południe wzdłuż Mermidonu, tak więc nie było możliwości zmiany kierunku. Niemniej jednak Coll nie przestawał błądzić z dala od brzegów rzeki, jakby szukał drogi wyjścia. Czasami szedł prawie pół mili, zanim drogę zamknęły mu góry. Raz nawet zdołał się wspiąć na niskie zbocze i wędrował na południe przez kilka mil, zanim ślepy szlak zakończył się ścianą urwiska i zawrócił go z drogi. Za każdym razem Par zmuszony był iść za nim, żeby nie zgubić tropu, bojąc się, że Coll zawróci, jeśli będzie się trzymał brzegu rzeki. Wysiłek pogoni wyczerpał go, a parne, bezwietrzne powietrze powodowało zawroty głowy. Dzień minął, zaszło słońce, a on ciągle nie znalazł Colla.

Tego wieczoru złowił na kolację ryby, używając linki i haczyka, ugotował i zjadł swoją zdobycz, a resztę – więcej niż hojną porcję – zostawił na płaskiej skale kilkanaście stóp od miejsca, gdzie ułożył się do snu. Nie spał jednak prawie przez całą noc, słysząc i widząc rzeczy, których nie było, drzemiąc niespokojnie i z przerwami. Nie zobaczył jednak Colla. Kiedy się obudził, stwierdził, że ryba zniknęła, ale równie dobrze mogły ją zjeść dzikie zwierzęta. Nie chciał w to wierzyć, ale nie miał żadnej pewności.

Przez następne trzy dni nie zaprzestawał pościgu, idąc w dół rzeki i stale zbliżając się do Tęczowego Jeziora oraz Strażnicy Południowej. Zaczynał się już martwić, że dogoni Colla, kiedy już będzie za późno. Jakimś sposobem brat zdołał go wyprzedzić, nawet z ograniczoną zdolnością rozumowania, nawet będąc na wpół cieniowcem. Coll nie myślał jasno, nie wybierał najłatwiejszych ani najszybszych ścieżek, nie starał się zatrzeć śladów, a mimo to stale się wymykał. Było to niepokojące i kłopotliwe zarazem. Wydawało się nieuniknione, że Par znajdzie brata, kiedy będzie już za późno na pomoc – nie pomoże też sobie, jeśli odkryją go cieniowce. Co zrobi, jeśli Rimmer Dall znajdzie Colla pierwszy? Użyje Miecza Shannary? Już raz próbował, ale daremnie. Wykorzysta magię pieśni? Tego również próbował i okazała się niebezpiecznie nieobliczalna. Poza tym może nie mieć wyboru. Użyłby pieśni, gdyby był to jedyny sposób, aby uwolnić brata. W tym wypadku nie brał pod uwagę ceny, którą będzie musiał zapłacić.

Myślał teraz często o tym, jak zmieniała się pieśń i co z nim uczyniła, kiedy została wezwana. Zastanawiał się, co mógłby zrobić, żeby dopomóc sam sobie, panować nad magią, nie pozwolić jej zupełnie odejść. Moc rosła w sposób, którego nie pojmował, rozwijając się tak, jak wiele lat temu w wypadku Wiła Ohmsforda, oraz objawiając się na nowe, przerażające sposoby. Coś istotnego w duszy Para również się zmieniało. Był przerażony, kiedy zastanawiał się nad zasięgiem tych zmian. Kiedyś była to magia Jaira Ohmsforda, pieśń stwarzająca obrazy z powietrza, które wydawały się realne, ale były tylko wyobrażeniami powstającymi w umysłach słuchaczy. Teraz przypominała raczej magię Brin, siostry Jaira. Magię, która potrafiła zmieniać rzeczy w prawdę, zmieniać je bezpowrotnie. Ale pieśń Para również umiała tworzyć. Stwarzała rzeczy z niczego, jak tamten płonący miecz w Dole czy odłamki stali i wiatr w strażnicy w Tyrsis. Skąd pochodziła taka moc? Co sprawiło, że magia uległa tak gwałtownej zmianie?

Najbardziej przerażało go oczywiście to, że odpowiedź na wszystkie pytania o źródło magii była zawsze tym samym nikłym, nienawistnym szeptem, słowami Rimmera Dalia wypowiedzianymi, kiedy Par zmierzył się z pierwszym poszukiwaczem w otchłani kryjącej Miecz Shannary.

Jesteś cieniowcem, Parze Ohmsford. Należysz do nas.

Szóstego dnia pościgu, cztery dni po kradzieży Skree, upał osiągnął takie natężenie, że zdawał się barwić powietrze i palić płuca, a ślad Colla skręcił gwałtownie do rzeki i zniknął.

Par zatrzymał się na skraju wody, przyjrzał się z niedowierzaniem ziemi, zawrócił, aby się upewnić, że nie został oszukany, a potem usiadł w cieniu pod rozłożystą topolą, żeby zebrać myśli.

Coll zniknął w rzece.

Wpatrywał się w jej wody, leniwą, szeroką powierzchnię sięgającą drzew na drugim brzegu. Mermidon wypływa z Runne, gdzie się teraz znajdował, i zbliża się do Tęczowego Jeziora. Góry biegły dalej na południe wzdłuż wschodniego brzegu, ale na zachodzie opadały w pagórkowate, porośnięte trawą niziny i pojawiające się gdzieniegdzie dąbrowy. Gdyby Coll jasno rozumował, zdecydowałby się na łatwiejszą drogę. Ale Coll był w niewoli Lustrzanego Całunu. Par zdecydował, że niczego nie może być pewny. W każdym razie, jeśli Coll przekroczył rzekę, on również musi to uczynić.

Zdjął ubranie, za pomocą linki i suchych patyków sklecił prowizoryczną tratwę, przymocował ubranie, koc, plecak oraz Miecz Shannary i wśliznął się do rzeki. Woda była zimna i przyjemna. Dał się nieść prądowi i popłynął w stronę przeciwległego brzegu. Nie spieszył się i wyszedł na brzeg milę dalej. Ubrał się, przymocował do pleców Miecz Shannary oraz resztę ekwipunku i ruszył szukać śladów Colla.

Jednak nigdzie ich nie znalazł.

Szukał w dole i w górze rzeki, dopóki nie zapadł zmrok. Coll zniknął. Par usiadł w ciemnościach, wpatrując się w płaską, lśniącą taflę rzeki, i zastanawiał się, czy brat utonął. W normalnych warunkach Coll był dobrym pływakiem, ale może siły w końcu go opuściły. Par zmusił się do jedzenia, wypił wodę z bukłaka, owinął się kocem i próbował zasnąć. Ale sen nie nadchodził. Myśli o Collu napierały bez ustanku, wspomnienia przeszłości, ciężar wszystkiego, co wydarzyło się od czasu snów. Parem targały sprzeczne uczucia. Co miał teraz robić? A jeśli Coll naprawdę nie żyje?

Słońce wstało, barwiąc wschodni horyzont głęboką purpurą, a na zachodzie zbierały się chmury. Przetaczały się nad Callahornem ciemną ścianą. Światło dnia było blade i rozproszone, powietrze znieruchomiało. Par wstał i ruszył przed siebie na południe wzdłuż rzeki, nie rezygnując z poszukiwań brata. Był zmęczony, zniechęcony i bliski rezygnacji. Ciągle się zastanawiał, co właściwie robi, goniąc ducha, ścigając stwora cieniowców prowadzonego niczym nieme zwierzę. Skąd mógł wiedzieć, że to naprawdę Coll? Może Damson miała rację. Czy cieniowce nie mogły go omamić? A jeśli Rimmer Dall sfałszował Miecz albo tak zmienił jego magię, że teraz nie mówiła prawdy? Przypuśćmy, że to rodzaj starannie przygotowanej pułapki. Jak miał się tego dowiedzieć?

W końcu przestał o tym myśleć, ponieważ rozważył już każdą możliwość i nie doszedł do niczego. Szedł więc tylko, podążając biegiem rzeki, która wiła się na południe poprzez wzgórza. Mechanicznie przeszukiwał ziemię, odcinając się od własnego wnętrza ponurą ciszą.

Na zachodzie chmury zaczęły ciemnieć, a nagły poryw wiatru poprzedził ich nadejście. Ptaki odleciały z krzykiem na wschód, w stronę gór, niczym błyski bieli znikające w mroku.

Przed nim, o kilka mil w dół rzeki, pojawiła się Strażnica Południowa – czarny obelisk sięgający nieba. Par obserwował, jak rośnie niczym forteca stojąca na drodze nadchodzącej burzy. Kiedy zbliżył się do drzew i skał, omiótł wzrokiem jej mury i wieże. Nic się nie pokazało. Nic się nie poruszyło.

I nagle, nieoczekiwanie, natrafił na ślad Colla. Odnalazł go na skraju rzeki, gdzie brat wynurzył się z wody po przynajmniej siedmiu lub ośmiu milach. Był pewny, że to Coll, nawet zanim znalazł potwierdzenie w postaci odcisku buta. Trop biegł z zachodu na wzgórza i w stronę nadchodzącej burzy.

Ale trop był sprzed kilku godzin. Coll wyszedł na brzeg wczoraj i natychmiast ruszył dalej. Par był co najmniej jeden dzień za nim.

Niemniej jednak zaczął iść śladem brata, wdzięczny, że w ogóle coś znalazł i że brat nadal żyje. Pomaszerował w głąb krainy, oddalając się od rzeki. Światło gasło teraz w szybkim tempie, w miarę jak zbliżała się burza, w powietrzu unosiła się wilgoć, a trawy cięły nogi Para. Nad jego głową przetaczały się ciężko chmury i przesłaniały niebo. Par zerknął za siebie, gdzie po raz ostatni widział Strażnicę Południową, ale wieża cieniowców zniknęła w mroku.

Deszcz zaczął padać drobnymi kroplami, chłodzącymi rozgrzaną skórę, a kiedy zerwał się wiatr, Par poczuł na twarzy ostre ukłucia.

Parę chwil później wspiął się na wzniesienie i zobaczył Colla.

Jego brat leżał rozciągnięty bez ruchu w zakurzonej trawie, twarzą do ziemi, pod obdartym z liści dębem rosnącym pośrodku płytkiej dolinki. Na pierwszy rzut oka wydawał się martwy. Par ruszył szybko przed siebie, czując ciężar w sercu. Nie, mógł tylko pomyśleć. Nie. Zobaczył, że Coll się porusza, przesuwając nieznacznie ramię. Potem napiął mięśnie nogi i rozluźnił je. Coll nie był martwy, był tylko wyczerpany. Zmęczenie w końcu go pokonało.

Par zszedł ze wzniesienia, czując ukłucia wiatru, wyjącego i rozpychającego się w otaczającej go czerni. Odgłosy kroków Para utonęły w zawodzeniu wichru. Pochylił głowę i parł naprzód. Coll ciągle leżał bez ruchu. Nie usłyszał niczego. Par dotrze do niego, zanim Coll się zorientuje.

I co wtedy? – pomyślał nagle. Co mam potem zrobić?

Zdecydowanie sięgnął przez ramię i wyjął Miecz Shannary. W jakiś sposób zdoła raz jeszcze przywołać magię talizmanu i zatrzyma brata, aby mogła się przez niego przedrzeć, zmusi go do zobaczenia prawdy, zedrze opończę cieniowców i uwolni go na zawsze.

Przynajmniej miał nadzieję, że tak właśnie się stanie. Czuł smak i zapach burzy. A więc miał swoją szansę. Coll nie będzie już teraz taki silny. A Par nie pozwoli się zaskoczyć.

Kiedy zbliżył się do brata, wchodząc pod żałośnie zwisające konary dębu, z czerni wytoczył się grzmot – pierwszy w tej burzy. Coll drgnął, odwrócił się na plecy i wpatrzył w stojącego dziesięć stóp dalej brata.

Par zatrzymał się, niepewny. Coll patrzył nań spod aksamitnie czarnego kaptura Lustrzanego Całunu pustym, nic nie rozumiejącym wzrokiem. Uniósł osłabłą dłoń i mocniej otulił opończą skurczone ciało. Zaszlochał i podciągnął kolana.

Par wstrzymał oddech i zrobił krok naprzód, potem drugi, a wiatr uderzał go w plecy, unosił ubranie i targał włosy. Miecz Shannary trzymał jak najbliżej ciała, nie mogąc go teraz ukryć i mając nadzieję, że umknie uwagi Colla. Nierówny zygzak błyskawicy rozdarł niebo, a zaraz potem rozległ się ogłuszający grzmot i potoczył aż po krańce horyzontu.

Coll uniósł się na kolana, a w szeroko otwartych oczach czaiło się przerażenie. Przez ułamek sekundy jego dłonie puściły opończę, pozwalając jej opaść, i jego twarz odzyskała na chwilę dawny wygląd. Przez tę jedną chwilę Coll Ohmsford wpatrywał się w brata, jakby nigdy nie odszedł. Na jego twarzy pojawił się błysk zrozumienia, zaskoczenie, wdzięczność i ulga, która starła ślady bólu i rozpaczy. Par poczuł przypływ nadziei. Chciał zawołać brata, zapewnić go, że wszystko będzie dobrze, powiedzieć, że jest już bezpieczny.

Ale w następnej chwili Coll odszedł. Jego twarz zniknęła na powrót w Lustrzanym Całunie, dziele cieniowców, i przybrała zły, przebiegły wyraz. Błysnęły zęby i brat przyczaił się do skoku, warcząc jak zwierzę.

Znowu ucieknie! – pomyślał Par w udręce.

Ale Coll ruszył na niego, zrywając się na nogi i pokonując odległość pomiędzy nimi, zanim Par zdążył unieść Miecz Shannary. Dłonie Colla zacisnęły się na rękach Para, chwytając rękojeść talizmanu i próbując ją wyszarpnąć. Par nie puszczał, ciągnąc w tył i w przód, walcząc z bratem o broń. Deszcz lał na nich strumieniami z taką siłą, że niemal oślepiał Para. Coll napierał na niego z całej mocy. Par czuł bicie jego serca. Ich dłonie splotły się nad głowami w walce o Miecz, który kołysał się to w jedną, to w drugą stronę. Stal lśniła od wilgoci.

Na północy biły błyskawice, odbłyski jaskrawego światła, za którymi podążały ciężkie uderzenia grzmotu. Ziemia drżała.

Par na próżno usiłował przywołać magię Miecza. Przedtem przyszła bez trudu – dlaczego teraz nie chciała? Usiłował sprostać szaleństwu brata, uniknąć wściekłego ataku. Próbował nie dopuścić do siebie lęku, że nic mu nie pomoże, że moc znowu przepadła. Bracia Ohmsfordowie walczyli na śliskiej, smaganej wiatrem trawie o Miecz Shannary, a ich okrzyki i jęki nikły w odgłosach burzy. Par w dalszym ciągu usiłował bez powodzenia przywołać magię. Poczuł przypływ rozpaczy. Tę bitwę też przegra. Coll był od niego większy i swym ciężarem przygniatał Para. Co gorsza, siły brata wydawały się rosnąć, w miarę jak jego słabły. Coll wygrywał, kopiąc, drapiąc i walcząc jak oszalały.

Ale Par się nie poddawał. Rozpaczliwie ściskał Miecz, zdecydowany nie stracić go za wszelką cenę. Pozwalał bratu odpychać się w tył, mocował się i robił uniki, mając nadzieję, że wysiłek zmęczy i osłabi Colla, a wtedy Par zdoła pozbawić go przytomności. Jeśli mu się to uda, będzie miał szansę.

Znowu błysnęło. W blasku pioruna Par kątem oka uchwycił widok ciemnych sylwetek na wzniesieniu ponad doliną. Było ich koło tuzina, poskręcanych, przygarbionych, a ich oczy lśniły krwawo.

Potem znowu zniknęły, pochłonięte przez czarną, burzową noc. Par zamrugał, strząsając krople deszczu i próbując dojrzeć coś za plecami walczącego brata. Co to było? Znowu błysnęło, akurat kiedy Coll szarpnął wściekle i przewrócił go na rozmokłą trawę. Tym razem niczego nie zobaczył, walcząc o oddech, kiedy uderzył o ziemię. Coll rzucił się na Para, wyjąc. Ale Par wykorzystał rozpęd brata, przerzucił go nad głową i uwolnił się.

Wstał oszołomiony. Mrok był tak gęsty, że ledwo widział połamany dąb. Wzniesienie było niewidoczne.

Coll znowu zaatakował, ale tym razem Par był gotów. Unikając ciosu, mocno uderzył go w głowę rękojeścią Miecza. Coll upadł na kolana oszołomiony. Chwytał powietrze przed sobą, jakby łapał coś niewidzialnego. Strumyczek czerwieni spływał mu po twarzy z rozcięcia na głowie, a krew różowiała, mieszając się z deszczem. Jego rysy zaczęły się zmieniać, dzięki czemu tracił wygląd cieniowca, przybierając na powrót ludzki. Par szykował się do kolejnego uderzenia, drżąc z rozpaczy i wyczerpania, i nagle zatrzymał się, widząc wyraz zdumienia w oczach brata.

Patrzył na niego brat. To był Coll.

Par opadł na kolana, w błoto i śliską trawę i patrzył na Colla. Usta brata poruszyły się, wymawiając słowa, które zginęły w wyciu wichru i w deszczu. Drżał z zimna, ale nie tylko. Powoli zaczął potrząsać głową pod kapturem Lustrzanego Całunu, wijąc się w ciemnych fałdach, jakby zdobywał się na ogromny wysiłek. Coll. Par wymówił bezgłośnie imię brata. Dłonie Colla uniosły się, aby pochwycić fałdy opończy cieniowców, szarpnął ją mocno i odrzucił. Coll.

Pragnąc pomóc bratu, zanim ominie go okazja, Par impulsywnie wbił w ziemię Miecz Shannary i sięgnął, aby ująć dłonie Colla. Brat nie stawiał oporu, wzrok miał pusty i bezmyślny. Par poprowadził jego dłonie ku rękojeści Miecza i zacisnął na niej lodowate, drżące palce, trzymając mocno. Proszę, Coll. Proszę, zostań ze mną. Coll wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami. Widział go, a równocześnie patrzył jakby na wskroś. Łączył ich Miecz Shannary, trzymał mocno. Splecione palce wbijały się w uniesioną pochodnię wyrzeźbioną na rękojeści.

Par ujrzał zniekształcony obraz swojej twarzy na mokrej od deszczu powierzchni ostrza.

– Coll! – krzyknął.

Brat podniósł wzrok. Proszę, niech przyjdzie magia, błagał Par. Proszę!

Coll utkwił w nim wzrok, jakby szukał czegoś jeszcze.

– Coll, posłuchaj mnie! To ja, Par! Twój brat!

Coll zamrugał. W jego oczach mignęło zrozumienie, jak błysk światła. Par czuł pod dłońmi ręce brata zaciśnięte na rękojeści Miecza.

Coll!

Po gładkiej powierzchni Miecza przemknęło światło, szybkie, oślepiające, jak biała furia pochłaniająca wszystko w ułamku sekundy. Za nią podążył ogień, chłodny i jasny wypłynął z Miecza i zapłonął w ciele Para. Chłopak poczuł, jak rozprzestrzenia się i splata, wciąga do wnętrza talizmanu, aby odnaleźć czekającego Colla i połączyć ich w jedno. Poczuł, jak przenika przez stal i gdzieś daleko poza nią. Świat dokoła zniknął – wilgoć i błoto, ciemność i dźwięk. Była tylko biel i cisza. Nic więcej.

Tylko Coll i on. Tylko oni dwaj.

Potem ujrzał, jak lśniąca czerń Lustrzanego Całunu wije się wokół ciała i głowy brata niczym wąż. Opończa żyła, poruszała się, jakby cofając przed niewidzialnym, mocnym szarpnięciem, które chciało ją rozedrzeć.

Par słyszał jej syk.

Miecz Shannary. Magia Miecza.

Przeniknął głęboko w umysł brata, sięgając w zamkniętą tam ciemność, walczącą teraz o swoje miejsce. Posłuchaj mnie, Coll. Posłuchaj prawdy. Przemocą otworzył umysł brata, odrzucając czekającą tam magię cieniowców. Nie dbał o własne bezpieczeństwo, obojętny na wszystko, pragnąc jedynie uwolnić brata. Magia Miecza dawała mu siłę. Posłuchaj mnie. Jego głos smagnął jak batem. Zebrał słowa, nadał im kształt i formę, połączył obrazy z mocą pieśni o dziejach sprzed trzystu lat. Prawda o Collu runęła niepowstrzymanym pędem. Coll ujrzał, jak go ujarzmiono. Zrozumiał, co uczyniła z nim opończa. Zobaczył, w jaki sposób zwrócono go przeciw bratu, wysłano, aby wypełnił mroczne zamiary, których żaden z nich nie był świadom. Zobaczył wszystko, co tak starannie ukrywała magia cieniowców.

Zrozumiał również, co musi zrobić, aby się od niej uwolnić.

Ból tego odkrycia był przenikliwy i mocny. Par czuł, jak jego fala odbija się od brata i wraca do niego. Coll miał przed oczami nagą prawdę o swoim życiu, mroczny, nielitościwy ciąg prawd, które raniły do głębi. Par zwalczył odruch paniki oraz ból i trwał niezachwianie, ponieważ brat potrzebował jego spokoju. Słyszał milczący okrzyk udręki Colla na widok prawdy. Widział udrękę w jego oczach, surową, bolesną. Nie odwrócił się. Nie zwolnił uścisku. Prawda była białym ogniem Miecza Shannary, płonącym, oczyszczającym, ich jedyną nadzieją.

Coll cofnął się i krzyknął, a jego głos wyrwał ich z białej ciszy i cisnął na powrót w czarną, wyjącą furię burzy, klęczących w błocie i mokrej trawie pod starym dębem, pod ciemnymi, skłębionymi chmurami. Dokoła wirowała mgła i ciemność, jakby skradziono resztki dnia. Deszcz chłostał im twarze, oślepiając tak, że widzieli jedynie własne niewyraźne sylwetki ściskające lśniący Miecz. Uderzyła błyskawica, jaskrawa i palącą, a potem gruchnął potężny grzmot.

Dłonie Colla Ohmsforda oderwały się od Miecza, odciągając również ręce Para. Coll wstał ze ściągniętą twarzą. Ale była to jego twarz, twarz brata. Zniknął najmniejszy ślad koszmaru cieniowców, który chciał nim zawładnąć. Coll gorączkowo sięgnął za siebie i chwycił Lustrzany Całun. Zdarł go i rzucił na ziemię. Opończa spadła bezładnie w mokre błoto i natychmiast zaczęła parować. Drżała i skręcała się, a potem zaczęła wrzeć. Spośród lśniących fałd trysnęły zeń zielone płomienie, buchając wściekle. Ogień rozprzestrzeniał się, nieubłagany, pochłaniający i w ciągu paru sekund Lustrzany Całun obrócił się w popiół.

Par wstał z wysiłkiem i stanął naprzeciw brata, widząc w oczach Colla to, czego szukał. Coll powrócił do niego. Miecz Shannary ukazał mu prawdę o zdradliwej materii: że jest ona zaklęciem cieniowców, stworzonym, aby go podporządkować, że jedynym sposobem odzyskania wolności było zedrzeć ją i odrzucić. Coll to uczynił. Miecz dał mu siłę.

Ale nawet w chwili największego uniesienia, kiedy bitwa była wygrana i Coll powrócił, Par czuł wewnętrzny niepokój. Powinno być coś jeszcze, szeptał mu jakiś głos. Magia powinna uczynić coś więcej. Pamiętasz opowieści sprzed pięciuset lat? Pamiętasz pierwszego Ohmsforda? Pamiętasz Shee? Przywołana magia uczyniła dla Shei coś zupełnie innego. Ukazała mu prawdę o sobie samym, odsłoniła przede wszystkim to, co pragnął ukryć, o czym chciał zapomnieć, udawać, że nie istnieje. Ukazała Shei Ohmsfordowi najtrudniejszą prawdę ze wszystkich, aby mógł znieść potem inną prawdę, której od niego zażądano.

Dlaczego jemu nie ukazano takiej prawdy? Dlaczego wszystko dotyczyło jedynie Colla?

Znowu zapłonęła błyskawica i myśli Para rozproszyły się na widok ciemnych postaci na otaczających ich wzgórzach. Tym razem pojawiły się tak wyraźne, że nie było wątpliwości, czym są. Par odwrócił się i zobaczył, że czekają wszędzie, skulone, powykręcane, mroczne, ze lśniącymi, czerwonymi ślepiami. Poczuł, że Coll podchodzi bliżej i zajmuje pozycję za jego plecami. Coll również je widział.

Par odczuł dziwną mieszaninę wściekłości i rozpaczy. Cieniowce odnalazły ich.

Wtedy z szeregów wystąpił Rimmer Dall. Surowa, koścista postać uniosła się w deszcz, z oczami twardymi jak kamień i czerwonymi jak krew. Zatrzymał się kilkanaście kroków od nich. Bez słowa uniósł dłoń w rękawicy i skinął wszystko mówiącym gestem. Musieli iść z nim. Należeli do niego. Byli teraz jego własnością.

Par usłyszał w myślach głos pierwszego szperacza, jakby tamten naprawdę przemówił. Pokręcił głową. Nie pójdzie. Ani on, ani Coll. Już nigdy.

– Par – usłyszał głos brata miękko wymawiający jego imię. – Jestem z tobą.

Rozległ się nagły zgrzyt ostrza Miecza Shannary, kiedy Coll powoli wyciągnął go z ziemi. Par odwrócił się nieznacznie. Coll trzymał talizman w obu dłoniach, patrząc na cieniowca.

Z rozpaczliwym postanowieniem, że nic ich już nie rozdzieli, Par Ohmsford przywołał magię pieśni. Odpowiedziała natychmiast, pragnąc wolności, żądna działania. W żarłocznej zachłanności jej pojawienia się było coś przerażającego. Par zadrżał na to odczucie nieposkromionego głodu. Musi nad nią panować, pomyślał i postanowił, że tego dokona.

W rozdzielającej ich ciemności Par ujrzał uśmiech Rimmera Dalia. Widział, jak cieniowce zaczynają ześlizgiwać się z grzbietu wzniesienia, przez skowyt wichru słyszał zgrzyt pazurów i kłów; blask czerwonych ślepi zamieniał deszcz w parę. Ile ich było? – zastanawiał się Par. Zbyt wielu. Zbyt wielu nawet na ulotną magię pieśni. Rozejrzał się nerwowo, szukając miejsca ucieczki. Będą musieli uciekać. Muszą spróbować dotrzeć do rzeki albo lasu, gdzieś, gdzie można by się ukryć.

Jeśli takie miejsce istniało. Jeśli w ogóle była dla nich jakaś szansa.

Magia zebrała się na czubkach palców Para białym płomieniem, który zawrzał wściekłością. Par poczuł, jak Coll napiera na niego plecami. Krąg zamykał się wokół nich.

Błysnęło i przez czerń przetoczył się grzmot, wpadając w pęd wiatru. W oddali zakołysały się drzewa, a liście rozpierzchły się z gałęzi niczym przerażone myśli. Uciekać, pomyślał Par. Uciekać, póki można.

A potem u stóp starego dębu zapłonęło światło, mocna, niezachwiana jasność, która zdawała się wydobywać z powietrza. Zbliżyła się w mroku, kołysząc się łagodnie, jak maleńki płomyk świecy widoczny przez kurtynę deszczu. Cieniowce zamarły bez ruchu. Wiatr ustał. Par ujrzał, jak znika uśmiech Rimmera Dalia. Jego zimne oczy spojrzały na zbliżające się światło i wynurzającą się z mroku niewielką, smukłą sylwetkę, która nim kierowała.

Był to chłopiec niosący lampę.

Nie zwalniając kroku, chłopiec podszedł do Para i Colla. Wyciągnął przed siebie lampę, która wskazywała mu drogę. Oczy miał ciemne i skupione, mokre włosy kleiły się do czoła, a rysy były gładkie i spokojne. Par poczuł, jak gaśnie magia pieśni. Czuł, że chłopiec nie stanowi zagrożenia. Nie bał się go. Zerknął pospiesznie na Colla i ujrzał zdumienie w ciemnych oczach brata.

Chłopiec podszedł do nich i zatrzymał się. Nie poświęcił jednego spojrzenia potworom, które powarkiwały niepewnie z mroku poza zasięgiem lampy. Wzrok utkwił w braciach Ohmsfordach.

– Jeśli chcecie być bezpieczni, musicie teraz iść ze mną – powiedział cicho.

Rimmer Dall wyrósł jak ciemny duch, odrzucając szaty, aby mieć wolne ramiona. Wyciągnął dłoń w ciemnej rękawicy, jakby odsuwał światło.

– To nie twoje miejsce! – wysyczał ostrym szeptem. – Nie masz tutaj władzy!

Chłopiec odwrócił się lekko.

– Mam władzę, gdziekolwiek zechcę. Niosę Światło Świata, teraz i zawsze.

Oczy Rimmera Dalia płonęły.

– Twoja magia jest stara i zużyta! Wynoś się, póki możesz!

Par patrzył od jednej twarzy do drugiej. Co tu się dzieje? Kim jest ten chłopiec?

– Par! – usłyszał szept Colla.

I wtedy ujrzał, jak chłopiec zmienia się nagle w starca, kruchego i pochylonego wiekiem, odsuwając od siebie lampę, jakby mogła go oparzyć.

– A twoja magia – wyszeptał starzec do Rimmera Dalia – jest skradziona i w końcu cię zdradzi. – Znowu odwrócił się do Para i Colla. – Idźcie już. Nie bójcie się. Jest jeszcze parę drobiazgów, które mogę dla was zrobić, a to jeden z nich. – Stara twarz spojrzała na nich. – Nie boicie się, co? Starca? Starego przyjaciela waszego rodu? Znacie mnie? Znacie, prawda? Oczywiście. Oczywiście, że tak. – Pogłaskał ich ręce swoją dłonią. Był to dotyk starego papieru albo suchych liści. Coś błysnęło, kiedy to uczynił. – Powiedzcie, jak się nazywam – odezwał się.

I nagle wiedzieli.

– Jesteś Królem Srebrnej Rzeki – wyszeptali równocześnie i objęło ich światło lampy.

Cieniowce w jednej chwili rzuciły się do ataku. Ruszyły ze zboczy jak czarna fala, a ich wrzaski i wycie rozbiły dziwny spokój, który przyniósł ze sobą Król Srebrnej Rzeki. Pędziły ze zgrzytem zębów i darciem pazurów, w szale rozdzierając powietrze i ziemię. Przed nimi szedł Rimmer Dall przemieniony w coś nie do opisania, cień tak szybki, że w ułamku sekundy przeciął przestrzeń oddzielającą go od Ohmsfordów. Stalowe obręcze zacisnęły się na gardle Para i piersi Colla, dusząc ich i dławiąc. Mieli uczucie, że wciąga ich czerń, że spadają w dół, który nie ma dna. Przez chwilę byli zgubieni, a potem dosięgnął ich głos Króla Srebrnej Rzeki, przytrzymując jak matczyne dłonie tulące dziecko, uwalniając ze stalowych obręczy i wynosząc z ciemności.

Glos Rimmera Dalia zazgrzytał jak stal na kamieniu i głos Króla Srebrnej Rzeki zniknął. Czerń i stalowe obręcze ponownie się zacisnęły. Par rozpaczliwie walczył o wolność. Czuł straszliwe kołysanie magii, którą władali walczący. Siłę pierwszego szperacza i pradawnego ducha, zmagających się o życie obu braci. Nie czuł już napierającego nań ciała Colla. Widział go przez chwilę, rozpoznał znajome rysy twarzy, a potem nawet one zniknęły.

– Par, muszę ci powiedzieć... – usłyszał wołanie brata.

W jego wnętrzu urosła magia pieśni i słowa brata zniknęły w jej pędzie.

Lampa Króla Srebrnej Rzeki raz jeszcze przecięła mrok cieniowca i zmusiła go do wycofania się. Par sięgnął ku światłu, wyciągając dłonie. Ale ciemność znowu napłynęła wrzaskiem gniewu i rozpaczy. Przecięła światło i zamknęła się wokół Para.

W panice uwolnił magię. Wydarła się z niego, niczym wiosenna powódź, niepowstrzymaną nawałnicą. Par czuł, jak magia wybucha wszędzie, rozżarzona i niepohamowana, wypalając wszystko. Owinęła się wokół niego z furią i nie mógł zrobić nic, żeby ją powstrzymać.

Poczuł, że się zmienia, wychodzi z własnego ciała, a jego twarz ulega przemianie, odkrywając jego prawdziwą istotę. Zmiana była przerażająca i realna; jakby zrzucał skórę.

Zobaczył, jak znika lampa Króla Srebrnej Rzeki. Ujrzał zamykającą się wokół ciemność.

Potem siły go opuściły, zostawiając bez przytomności, i nie widział już niczego.

XVI

Wysoka Rada postanowiła wyjść naprzeciw nadciągającej armii federacji, zamiast czekać na nią w Arborlonie. Kiedy Barsimmon Oridio stwierdził, że zebranie i zaopatrzenie całej armii zajmie przynajmniej tydzień, Wren zdecydowała wyruszyć na zwiad z tyloma ludźmi, ilu zdoła zebrać w ciągu dwóch dni. Stary wojownik sprzeciwiał się stanowczo, podważając sens wysyłania garstki ludzi przeciwko tak dużej sile i pytając, co będzie, jeśli zostaną schwytani w pułapkę i zmuszeni do walki. Słuchała go cierpliwie, po czym wyjaśniła, że zwiad nie ma prowokować wroga, lecz przyjrzeć mu się i dać znać, że w pobliżu znajduje się inna armia. Nie ma powodu do zmartwień, zapewniała. Bar wybierze dowódcę zwiadu, a ona zaakceptuje jego decyzję. Bar krzywił się i grymasił, ale w końcu ustąpił, zadowalając się obietnicą Wren, że poczeka z jakąkolwiek próbą zaczepki, aż przybędzie główny trzon armii.

Wiadomość o nadciągającej armii i niebezpieczeństwie wysłano do elfów osiedlonych w okolicy. Te, które chciały, mogły powrócić do Arborlonu i stanąć w szeregach obrońców elfów. Pozostałe powinny przygotować się do ucieczki, jeśli armia federacji przełamie opór. Skrzydlatych Jeźdźców wysłano do najdalszych punktów oraz Wing Hove. Posłańcy biegali bez ustanku. Rodziny osiedlone najbliżej miasta zaczęły napływać doń niemal natychmiast. Wren ulokowała je w obozowiskach porozrzucanych na skarpie i z dala od nowo powstających szańców. Tym razem za murami miasta nie było żadnych przeszkód. Elfitch został zniszczony podczas ataku demonów za czasów Eventina Elessedila, a Keel został na Morrowindl. Zbudowano wały ochronne, ale nie były one ani wysokie, ani niezdobyte. Urwiska Carolan i wody Rzeki Szumiącej Pieśni tworzyły naturalną barierę przed atakiem na zachodzie, a na północy i południu wyrastały wysokie góry, ale federacja przyjdzie najprawdopodobniej od wschodu, przez dolinę Rhenn. Tam trzeba było zmobilizować wszelką możliwą obronę.

Wren bez końca rozmawiała z ministrami i dowódcami swojej armii, jakie formy powinna przybrać ta obrona. Na wschód od miasta do równin rósł gęsty las, nie do przebycia przez wojsko takich rozmiarów. Zgadzano się, że armia federacji spróbuje zmiażdżyć elfy swoim ogromem i rozproszenie między drzewami nie wydawało się dowódcom Wren właściwym wyborem. A zatem wróg przybędzie przez Rhenn i podąży główną drogą na zachód do miasta; tam rozwinie szyki. Ale nawet wówczas podejście nie będzie łatwe. Drogi nie używano od wielu lat – praktycznie od czasu, kiedy elfy zniknęły z Westlandii. W większości zarosła ją puszcza i teraz był to raczej szlak niż droga: wąski, kręty i pełen miejsc, gdzie mała grupa dość długo mogła się mierzyć z dużą siłą przeciwnika. Na ile czas pozwala, pobudują w tych miejscach fortyfikacje, wykorzystując doły i pułapki dla opóźnienia przeciwnika. W tym czasie trzon armii elfów ma spróbować opóźnić marsz sił federacji na wschodnich równinach, wykorzystując kawalerię, łuczników i Skrzydlatych Jeźdźców, którzy mieli odeprzeć przeważającą liczbę sudlandzkiej piechoty. Jeśli to zawiedzie, ostatnia bitwa rozegra się w dolinie Rhenn.

Jedną drużynę budowniczych wysłano do prac na wschodzie, a druga budowała fortyfikacje na Carolan. Atak z zachodu był mało prawdopodobny, ale niczego nie można było zostawiać przypadkowi.

Tymczasem rozpoczęto ogromne zadanie wyposażenia i zaopatrzenia elfiej armii pod kierunkiem Barsimmona Oridio. Wren schodziła z drogi staremu wojakowi, zadowolona, że ma zajęcie i przestał ją nagabywać. W tajemnicy przed innymi powiedziała Trissowi, że chce, aby na wyprawę wyruszył większy oddział Strażników Domu, a Tygrysowi Ty, że chce tuzin Skrzydlatych Jeźdźców. Oba oddziały mają być na jej osobiste rozkazy. Dobrze było zostawić wojenną taktykę ludziom takim jak Bar, ale ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, była poważniejsza konfrontacja. Przemyślała wszystko bardzo starannie. Nękanie, dokuczanie i opóźnianie, powiedziała Radzie, to wszystko, co chcą osiągnąć elfy. Garth nauczył ją wszystkiego, co powinna wiedzieć o walce tego typu. Nie powiedziała Radzie wszystkiego, ale tydzień wymagany na zebranie armii elfów mógł okazać się zbyt dużym opóźnieniem. Tak naprawdę zwiad był tylko pretekstem, który pozwoli jej szybciej działać. Armię federacji należało zniszczyć teraz, natychmiast. Potrzebna tu była niekonwencjonalna taktyka, a Strażnicy Domu i Skrzydlaci Jeźdźcy byli doskonali do tego zadania.

Rankiem trzeciego dnia wyruszyła z oddziałem liczącym niewiele ponad tysiąc ludzi – ośmiuset piechoty złożonej głównie z łuczników, trzystu kawalerii i setka Strażników Domu pod dowództwem Trissa oraz tuzin Skrzydlatych Jeźdźców, o których prosiła Tygrysa Ty. Skrzydlaci Jeźdźcy prowadzeni byli przez doświadczonego weterana imieniem Erring Rift, ale Tygrys Ty był również z nimi, upierając się, że tylko on może polecieć z królową pod niebo, gdyby chciała wyruszyć na zwiad. Barsimmon Oridio wyznaczył do prowadzenia wyprawy szczupłego wojaka o surowej twarzy imieniem Desidio. Wren wiedziała, że jest godny zaufania, wytrzymały i bystry. Był to dobry wybór. Desidio miał dość doświadczenia, aby robić, co trzeba, i nic poza tym. Wren to odpowiadało. Strażnicy Domu należeli do niej, a Skrzydlaci Jeźdźcy byli niezależni i mogli iść, z kim chcieli. W ten sposób równowaga została zachowana.

To, że ona sama chciała wyruszyć, było głównym punktem dyskusji pomiędzy ministrami, ale już pierwszej nocy stwierdziła wyraźnie, że królowa elfów musi zawsze prowadzić, jeśli oczekuje, że inni podążą za nią. Od początku miała zamiar wyruszyć wraz z armią, przypomniała im, i nie ma sensu się nad tym rozwodzić. Całe życie uczono ją, jak przetrwać. Miała też do ochrony moc Kamieni Elfów. Nie musiała się martwić. Nie zamierzała szukać wymówek.

W końcu postawiła na swoim, ponieważ nikt nie był przygotowany na dyskusję w tej kwestii. Niektórzy, myślała raczej nieżyczliwie, widząc ponure twarze Jalena Ruhla i Pereka Arundela, mają chyba nadzieję, że ten nierozsądny upór obróci się przeciwko niej.

Na straży Rady i miasta zostawiła Etona Sharta. Ministrowie nie sprzeciwią mu się, a elfy znały go i szanowały. Będzie umiał ich poprowadzić w razie konieczności i ufała, że będzie wiedział, co robić. Jej pierwszy minister mógł nie mieć całkowitej pewności, że powinna być królową jego ludu, ale złożył jej przysięgę wierności i wierzyła, że jej nie złamie. Co do innych nie była taka pewna, chociaż Fruaren Laurel wydawała się jej oddana. Ale wszyscy oni będą posłuszni Etonowi Shartowi.

Barsimmon Oridio przyszedł ją pożegnać i zapewnił, że za parę dni podąży jej śladem, oraz przypomniał o obietnicy, że będzie na niego czekała. Uśmiechnęła się i mrugnęła, co tak wyprowadziło go z równowagi, że odmaszerował dumnym krokiem. U jej boku stał Triss z kamienną twarzą i Desidio, zasłaniając ją przed wzrokiem pozostałych. Tygrys Ty już wyruszył, odlatując o brzasku na grzbiecie Ducha, aby ocenić postępy federacji. Reszta Skrzydlatych Jeźdźców wyruszy o zachodzie słońca i dołączy do nich w obozowisku niedaleko Rhenn. Myśliwi elfów maszerowali żegnani wiwatami starych i młodych mieszkańców miasta, którzy wylegli ich pożegnać, machając flagami, wstęgami i wykrzykując życzenia zwycięstwa. Wren rozglądała się dokoła z powątpiewaniem. Wszystko to było bardzo dziwne. Ich wymarsz był świętem i nic nie zapowiadało ran i śmierci, które na pewno nastąpią.

Pierwszego dnia podróżowali szybko, rozciągnięci wzdłuż wąskiej drogi. Aby uniknąć pułapek, zwiadowcy znikali pomiędzy drzewami w regularnych odstępach, żeby ostrzec przed zbliżającym się zagrożeniem. Byli w swoim własnym kraju i nie przykładali takiej wagi do ostrożności. Wren jechała z Trissem i Strażnikami Domu, otoczona przez myśliwych i starannie chroniona przed jakimkolwiek zagrożeniem. Uśmiechała się, myśląc, jak wiele się zmieniło, od kiedy była tylko dziewczyną nomadów. Bez przerwy musiała powstrzymywać przemożną chęć popędzenia konia i pognania w chłodną, zieloną ciszę drzew, powrotu do dawnego życia i jego spokoju.

Faun została w domu, zamknięta w pokoju Wren na drugim piętrze domostwa Elessedilów. Streleheim nie było dobrym miejscem dla leśnych stworzeń. Ale drzewna wiewiórka miała własne zdanie na ten temat i nie zawsze zgadzała się z tym, co Wren uznała dla niej za najlepsze. Tak więc, zanim zwiad zatrzymał się w południe, aby odpocząć i napoić konie, spośród listowia jak ciemna błyskawica wyskoczyła Faun i rzuciła się na swoją przestraszoną panią. W jednej chwili zwierzątko schowało się w fałdy podróżnej opończy Wren i usadowiło wygodnie. Wren wzruszyła bezradnie ramionami i pogodziła się z tym, czego najwidoczniej nie była w stanie zmienić.

Żar późnego lata był duszny i wilgotny i zanim minął dzień, ludzie i konie pocili się obficie. Obozowali pod rozłożystymi dębami i orzechami kilkanaście mil od Rhenn, nieopodal strumienia i stawu, gdzie mogli się napić i umyć, mając za plecami cień i osłonę puszczy. Desidio wysłał na przełęcz patrol konnych, aby się upewnić, że wszystko w porządku, po czym usiadł wraz z Wren i Trissem, żeby omówić dalszą drogę. Tygrys Ty przyniesie nowiny o położeniu armii federacji i jeśli armia nadal posuwa się na północ przez Tirfing, elfy mogą podróżować na południe przez otwarte równiny, wysyłając zwiadowców, aby nie wpaść w zasadzkę, lub też mogą trzymać się granicy lasu, gdzie niełatwo będzie je zauważyć. Wren słuchała cierpliwie, zerkając na Trissa, a potem stwierdziła, że woli podróżować otwartą przestrzenią, co da im przewagę. Kiedy już spotkają federację, mogą ukryć się w lesie i zdecydować, co robić dalej. Desidio spojrzał na nią ostro, słysząc te słowa, ale w końcu skinął głową, wstał i odszedł.

Właśnie skończyli kolację, kiedy spomiędzy drzew sfrunął Tygrys Ty, zakurzony, zgrzany i zmęczony. Posadził Ducha nieco w dole szlaku, gdzie olbrzymi rok mniej niepokoił konie, i zdecydowanym krokiem ruszył z powrotem w stronę obozowiska. Wren i Triss wyszli go powitać. Dołączył też do nich Desidio. Skrzydlaty Jeździec mówił krótko i zwięźle. Armia federacji dotarła do Mermidon i zaczęła przeprawę. Do jutra przejdą rzekę i ruszą znowu na północ. Posuwają się bardzo szybko.

Wren przyjęła nowiny z pochmurną twarzą. Miała nadzieję, że dogoni ich na przeciwległym brzegu rzeki i tam zatrzyma. Jak widać, były to tylko płonne nadzieje. Wydarzenia toczyły się szybciej, niżby tego pragnęła.

Podziękowała Tygrysowi Ty za raport i odesłała go na posiłek.

– Uważasz, że armia elfów jest za daleko – powiedział cicho Desidio. Na szczupłej twarzy malowało się zamyślenie.

Skinęła głową.

– Są w dalszym ciągu co najmniej o tydzień drogi stąd. – Zielone oczy Wren spoczęły na dowódcy. – Moim zdaniem nie możemy pozwolić federacji zbliżyć się do Arborlonu. Musimy spróbować ich powstrzymać.

Patrzyli na siebie.

– Słyszałaś generała – powiedział Desidio. – Mamy czekać na główny trzon armii. – Jego twarz nie wyrażała niczego.

Wren wzruszyła ramionami.

– Słyszałam. Ale generała Oridia nie ma z nami. A ty jesteś. Ciemne brwi uniosły się pytająco.

– Masz jakiś pomysł, Pani? Nie cofnęła spojrzenia.

– Być może. Czy wysłuchasz go, kiedy przyjdzie czas? Desidio wstał.

– Jesteś królową. Muszę słuchać.

Kiedy odszedł, uśmiechnęła się z powątpiewaniem do Trissa.

– Wie, co zamierzam, nie sądzisz?

Triss poruszył złamanym ramieniem i położył je znów na temblaku. Czekał niecierpliwie, aż się zrośnie. Zastanowił się nad pytaniem i pokręcił głową.

– Chyba nikt nie wie, co zamierzasz, Pani – powiedział miękko. – Dlatego właśnie się ciebie boją.

Przyjęła spostrzeżenie bez komentarza. Triss mógł jej powiedzieć wszystko. Pozwalały na to wspólne przeżycia na Morrowindl. Spojrzała pomiędzy drzewa. Zmrok rozlewał ciemne plamy cienia, które pochłaniały światło. Czasami, od kiedy zginął Garth, zastanawiała się, czyją również pochłoną.

Parę chwil później odgłos końskich kopyt przyciągnął jej uwagę w stronę obozu. Powrócili zwiadowcy wysłani do Rhenn i przyprowadzili kogoś ze sobą. Zatrzymali się gwałtownie, ściągając wodze prychających, spienionych wierzchowców. Konie były bardzo utrudzone. Triss wstał szybko i Wren poszła za nim. Jeźdźcy i ich podopieczny – mężczyzna – zsiedli z koni i szli obok grupki myśliwych elfów do miejsca, gdzie czekał Desidio, przypominający widmo na tle ogniska. Wymieniono kilka słów, po czym Desidio wraz z nieznajomym odwrócili się i podeszli do Wren.

Przyjrzała się im bliżej i dostrzegła, że to nie mężczyzna towarzyszył Desidiowi, tylko chłopiec.

– Pani – powiedział dowódca, podchodząc. – Posłaniec od wolno urodzonych.

Chłopiec podszedł do światła. Miał jasne włosy, niebieskie oczy i bardzo jasną skórę pod warstwą opalenizny. Był nieduży i robił wrażenie silnego i zwinnego. Uśmiechnął się i ukłonił niezdarnie.

– Jestem Tib Anie – oznajmił. – Wysłał mnie Padishar Creel i wolno urodzeni, aby powitać lud elfów i zaproponować pomoc w walce z federacją. – Przemowa brzmiała jak wyuczona.

– Jestem Wren Elessedil – odrzekła i podała mu rękę. Ujął ją i przez chwilę przytrzymał niepewnie. – Jak nas odnalazłeś, Tib?

Roześmiał się.

– Wy mnie znaleźliście. Ruszyłem z Callahornu na zachód w poszukiwaniu elfów, ale ułatwiliście mi zadanie. Wasi zwiadowcy czekali u wejścia do doliny. – Rozejrzał się. – Wygląda na to, że przybyłem we właściwej chwili.

– Jaką pomoc ofiarują nam wolno urodzeni? – zapytała, ignorując jego uwagę. Za bardzo się spieszył.

– Na początek mnie. Mam być twoim posłusznym sługą i łącznikiem z naszymi, dopóki tu nie przyjdą. Wolno urodzeni zbierają się w Smoczych Zębach do marszu na zachód. Powinni tu być w ciągu tygodnia. Pięć tysięcy, a może więcej wraz ze sprzymierzeńcami, moja królowo.

Wren zobaczyła, jak Triss unosi brwi.

– Pięć tysięcy? – powtórzył. Tib wzruszył ramionami.

– Tak mi mówiono. Jestem tylko posłańcem.

– I w dodatku bardzo młodym – zauważyła. Uśmiechnął się przelotnie.

– Nie takim młodym, na jakiego wyglądam. I nie podróżuję sam. Mam do obrony Gloona.

Wren odwzajemniła uśmiech.

– Gloona.

Skinął głową, po czym wetknął palce w usta i wydał przenikliwy gwizd, od którego zamarło wszystko dokoła. Uniósł prawe ramię i wtedy Wren zobaczyła, że nosi grubą skórzaną rękawicę aż do łokcia.

Potem z ciemności wyleciał czarny cień, jak świst furii przecinający powietrze, niczym czarna błyskawica. Wylądowała na rękawicy chłopca z głuchym uderzeniem, z rozpostartymi skrzydłami i pierzem nastroszonym jak piki. Wren cofnęła się mimo woli. To był ptak, ale nigdy takiego nie widziała. Duży, większy niż sokół czy nawet sowa. Pióra miał ciemnoszare z czerwonymi brwiami i nastroszonym groźnie grzebieniem. Dziób miał żółty i zakrzywiony ostro. Pazury były dwa razy większe niż reszta jego ciała, ciało zaś krępe i przysadziste, same ścięgna i mięśnie pod warstwą piór. Przechylił głowę na ramię, jakby szykował się do walki, wpatrzył się we Wren twardymi, złośliwymi oczkami.

Co to jest? – zapytała chłopca, zastanawiając się nagle, gdzie ukrywa się Faun: Miała nadzieję, że jest dobrze ukryta.

Gloon? To bojowa dzierzba, potomek myśliwych z krainy trolli.

Znalazłem go maleńkiego i wychowałem. Nauczyłem go polować. – Tib wydawał się dumny z siebie. – Przy nim nic mi się nie stanie.

Wren skłonna była w to wierzyć. Ani trochę nie podobał jej się wygląd ptaka. Zmusiła się do odwrócenia od niego wzroku i spojrzała na chłopca.

– Musisz coś zjeść i wypocząć, Tib – powiedziała. – Ale czy nie powinieneś rano wrócić i powiedzieć wolno urodzonym, gdzie jesteśmy? Potrzebujemy ich tutaj jak najszybciej.

Pokręcił głową.

– Już wyruszyli i nic nie mogę zrobić, aby przyspieszyć ich marsz. Kiedy będą blisko, wyślą mi wiadomość, innego ptaka. Potem ja wyślę Gloona. – Uśmiechnął się. – Znajdą nas, nie martw się. Ale ja mam zostać przy tobie, królowo. Jestem tu po to, by ci służyć.

– Przysłużysz się lepiej, wracając – zauważył nieprzejednany Desidio.

Tib zamrugał i spojrzał zmieszany.

– Ale... ale ja nie chcę wracać! – wyrzucił z siebie. Nagle wydał się tak młody, jak był w istocie. – Chcę tu zostać. Coś ma się wydarzyć, prawda? Chcę brać w tym udział. – Spojrzał szybko na Wren. – Jesteście elfami, moja królowo, a nikt wcześniej nie widział elfów, nigdy! Ja... nie mnie wybrano najpierw do tej podróży. Musiałem długo przekonywać, żeby powierzono mi to zadanie. Nie odsyłajcie mnie tak po prostu. Mogę pomóc. Wiem, że mogę. Proszę, królowo? Przebyłem długą drogę, aby was odnaleźć. Pozwólcie mi trochę zostać.

– I Gloonowi też, jak sądzę? – uśmiechnęła się. Natychmiast odwzajemnił uśmiech.

– Och, Gloon zostanie w ukryciu, dopóki go nie zawołam. – Uniósł dłoń, a dzierzba frunęła w górę i zniknęła. Tib patrzył za nią. – Potrafi o siebie zadbać, przeważnie.

Wren zerknęła na Desidia, który z powątpiewaniem pokręcił głową. Tib zdawał się tego nie widzieć, z oczami utkwionymi w górze.

– Tib, zjedz coś i idź spać – poradziła Wren. – Porozmawiamy rano.

Chłopiec spojrzał na nią, zamrugał, stłumił ziewnięcie, pokiwał głową i posłusznie podreptał za Desidiem. Tygrys Ty minął ich, wracając od ogniska z talerzem jedzenia i rzucił chłopcu surowe spojrzenie.

– Czyżbym widział bojową dzierzbę? – burknął. – Paskudne ptaszyska. Trudno uwierzyć, że chłopak go wyszkolił. Większość z nich urwie ci głowę, zanim zdążysz mrugnąć.

– Takie są niebezpieczne? – zapytała zainteresowana Wren.

– To zabójcy – odrzekł Skrzydlaty Jeździec. – Polują na wszystko, nawet na bagienne koty. Kiedy już coś zaczną, nie wiedzą, kiedy przestać. Krążą plotki, że za dawnych czasów używano ich do polowań na ludzi, wysyłano jak płatnych zabójców. Mądrych i okrutnych. – Pokręcił głową. – Paskudne ptaszyska.

Spojrzała na Trissa.

– Może zatem lepiej, żeby nie kręcił się w pobliżu. Tygrys Ty ruszył dalej.

– Ja bym nie chciał. – Przeciągnął się. – Czas spać. Reszta wyleciała godzinę temu, jeśli chcesz wiedzieć. Zrobimy zwiad jeszcze jutro rano. Dobranoc.

Spokojnym krokiem odszedł w mrok, przysadzisty, na krzywych nogach, kołysząc się z boku na bok, jak stary, potrącony w przelocie mebel. Wren i Triss patrzyli za nim bez słowa. Kiedy odszedł, spojrzeli po sobie.

– Odeślę Tiba z powrotem – powiedziała.

Triss skinął głową. Żadne z nich już się nie odezwało.

Wren spała otulona w lekki wełniany koc na skraju ogniska, śniąc o rzeczach, które znikały tak szybko, jak się pojawiły. Dwukrotnie budziły ją odgłosy nocy, słabe popiskiwanie i bzyczenie, poruszenie w zaroślach i szelest niewidocznych stworzeń w gałęziach drzew nad jej głową. Powietrze było ciepłe i nieruchome, a takie połączenie nie sprzyjało zdrowemu snowi. Strażnicy spali dokoła niej. Triss niecałe dwanaście stóp dalej. W oddali widziała pozostałe patrole, jak niewyraźne cienie w ciemnościach. Zwinięta w zagłębieniu jej ramienia Faun poruszyła się niespokojnie. Noc odpływała, a Wren płynęła wraz z nią przez sen i przebudzenie.

Szykowała się właśnie do następnej próby, sięgając najgłębszej nocy, kiedy na wprost niej pojawiła się wąsata twarz. Podskoczyła przerażona.

– Hssst! Spokojnie, Wren Elessedil! – odezwał się znajomy głos. Uniosła się pospiesznie na łokciu.

– Stresa!

Faun zaskrzeczała, rozpoznając kota, splinter uciszył ją sykiem. Pochylając się bliżej, przysiadł na zadzie i wpatrzył się w nią dziwnymi, niebieskimi oczyma.

– To nie był zbyt dobry pomysł, pozwolić ci iść samej.

Uśmiechnęła się wbrew sobie.

Przestraszyłeś mnie niemal na śmierć! Jak udało ci się minąć straże?

Splinter wysunął język i mogłaby przysiąc, że się uśmiechnął.

No wiesz, dziewczę elfów. To tylko ludzie. Ssstt! Jeśli chcesz poddać mnie próbie phffttt, zawieź mnie z powrotem na Morrowindl. – Lśniące oczy zamrugały. – Rezygnuję po namyśle. Podoba mi się tutaj, w twoim świecie.

Wren przytuliła Faun, kiedy drzewna wiewiórka próbowała się wyswobodzić.

– Cieszę się, że tu jesteś – powiedziała do Stresy. – Martwię się o ciebie chwilami.

– Martwi się o mnie. Phaagg! Po co? Po Morrowindl nic mnie nie przeraża. To dobry świat, Wren z rodu elfów.

– Ale tam, gdzie idziemy, nie jest tak dobry. Wiesz o tym?

– Hsssttt. Słyszałem. Więcej ciemnych stworów, takich samych jak na Morrowindl. Jak bardzo są złe, dziewczę elfów? Czy są takie jak, rrowwwll, Wisteron?

Nos splintera był wilgotny i błyszczał w świetle gwiazd.

– Nie – odpowiedziała. – Przynajmniej jeszcze nie. To ludzie, ale jest ich więcej od nas i zdecydowani są nas zniszczyć.

Stresa zastanawiał się przez chwilę.

– To mimo wszystko lepsze niż potwory.

– Tak, lepsze – westchnęła, wdychając gorące nocne powietrze. – Ale niektórzy z nich również stworzyli potwory.

– A więc nic się nie zmieniło, prawda? – Splinter nastroszył kolce i wstał. – Będę przy tobie, hssttt, ale mnie nie zobaczysz. Będę tu, phhfftt, gdybyś mnie potrzebowała.

– Możesz zostać – zaproponowała. Stresa splunął.

– Lepiej mi w lesie. I bezpieczniej. Rowwlll. Ty też byłabyś bardziej bezpieczna, ale nie pójdziesz. Muszę być twoimi oczami. Hsstt! Tobie pierwszej powiem, co zobaczę. – Oblizał się. – Uważaj na siebie, Wren Elessedil. Nie zapomnij o lekcji Morrowindl.

Skinęła głową.

– Nie zapomnę.

Stresa odwrócił się i ruszył przed siebie.

– Przyślij wiewiórkę, ssttt, gdybyś mnie potrzebowała – wyszeptał przez ramię i odszedł.

Przez chwilę patrzyła za nim w mrok. Faun leżała skulona w jej ramionach, maleńka i ciepła. W końcu położyła się, uśmiechnęła i zamknęła oczy. Czuła się lepiej, wiedząc, że splinter jest w pobliżu.

W ciągu paru sekund zasnęła ponownie i nie obudziła się aż do rana.

XVII

O brzasku przednia straż armii elfów gotowała się do marszu. Wren przywołała Tiba Arne i oznajmiła, że wysyła go z powrotem do wolno urodzonych, aby wiedzieli, że znalazł elfy i idą jak najszybciej. Zapewniła go, że to ważne i że chciałaby, aby został. Powiedziała, że z radością powita go, kiedy dostarczy wiadomość. Tib dąsał się trochę, wyraźnie rozczarowany, ale w końcu przyznał jej rację i obiecał zrobić wszystko, aby ponaglić wolno urodzonych. Desidio dał mu dwóch myśliwych elfów jako eskortę i obronę – pomimo zapewnień, że nie potrzebuje nikogo – i cała trójka ruszyła przez dolinę ku równinom Streleheim. Gloon się nie pojawił i Wren nie ukrywała zadowolenia.

Prawie dwa dni zajęło elfom przemierzenie dystansu dzielącego ich od armii federacji. Podróżowali szybko i nieprzerwanie, wykorzystując otwarte pastwiska i polegając na Skrzydlatych Jeźdźcach oraz patrolach kawalerii. Skrzydlaci Jeźdźcy dostarczali regularne raporty o postępach sudlandzkiej armii, która zwolniła kroku. Jeden dzień wykorzystano na przeprawę przez Mermidon, a drugi na naprawę sprzętu uszkodzonego przez wodę. Federacja nie oddaliła się za bardzo od pomocnego brzegu Mermidonu, kiedy po południu drugiego dnia elfy znalazły się na odległość strzału od niej.

Wieść o tym przyniosło dwóch Skrzydlatych Jeźdźców, którzy wychynęli zza słońca wiszącego na niebie jak oślepiająca, biała kula żaru. Elfy szły skrajem westlandzkiej puszczy niedaleko od miejsca, gdzie rzeka zakręcała, wynurzając się z Pykonu. Kiedy Wren się dowiedziała, że nadciągająca armia znajduje się nieco ponad pięć mil od nich i zbliża się, rozkazała Desidiowi wprowadzić elfy z powrotem pod osłonę drzew, aby przeczekać do zmroku. Tam, w chłodzie cienia, zwołała wszystkich dowódców wyprawy.

– Musimy podjąć decyzję – oznajmiła.

Było ich wszystkich pięcioro – Triss, Desidio, Tygrys Ty, Erring Rift i ona sama. Rift był wysokim, barczystym elfem z czarną, zmierzwioną brodą, przerzedzonymi włosami i oczyma jak kawałki obsydianu. Jego obecność była konieczna, jako dowódcy Skrzydlatych Jeźdźców. Tygrys Ty był obecny dzięki uprzejmości Wren oraz dlatego, że ufała jego osądowi. Zebrali się w kręgu pod starym, odartym z kory orzechem i słuchali jej, trącając butami skorupy orzechów i gałązki.

– Znaleźliśmy ich – ciągnęła – ale to nie wystarczy. Teraz musimy postanowić, co z tym zrobimy. Chyba wszyscy zdajemy sobie sprawę, jakie robią postępy. To potężna armia poruszająca się ze znaczną szybkością, o wiele szybciej, niż oczekiwaliśmy. W ciągu pięciu dni już przebyli Mermidon i dotarli tutaj. Nasza własna armia jest co najmniej tydzień drogi stąd. Federacja nie będzie na nas czekała. Jeśli im pozwolimy, za tydzień dotrą do Rhenn i pierwsze starcie odbędzie się w miejscu, gdzie mieliśmy walczyć po raz ostatni.

– Upał może zahamować ich trochę na tych otwartych równinach – zauważył Desidio.

– A pożar tym bardziej – zasugerował Rift, pocierając brodę. – Wiatr poniesie go prosto na nich, jeśli dobrze obliczymy miejsce.

– A także prosto w puszcze Westlandii – dokończył Triss.

– Albo wiatr przesunie go do nas. – Wren pokręciła głową. – Zbyt ryzykowne. Chyba że jako ostatnia deska ratunku. Nie, myślę, że mamy lepsze wyjście.

– Walkę – odezwał się cicho Desidio. – Którą planowałaś przez cały czas, Pani. I której zabronił mi generał.

Wren uśmiechnęła się i spojrzała na niego otwarcie.

– Mówiłam ci, że przyjdzie czas, kiedy będziesz musiał mnie wysłuchać. Czas nadszedł, dowódco. Wiem, jakie otrzymałeś rozkazy. Wiem, co obiecałam generałowi Oridiowi. Wiem również, czego nie obiecałam. – Uniosła się i pochyliła do przodu. – Jeśli będziemy tu siedzieć bezczynnie, federacja dotrze do Rhenn przed nami i odetnie nam drogę. Arborlon będzie skończone. Nikt nie będzie miał czasu przyjść nam z pomocą, ani wolno urodzeni, ani nikt inny. Musimy opóźnić ich marsz, aby nasi zdążyli dojść tam, gdzie będą skuteczni. Rozkazy są rozkazami, dowódco, ale na polu bitwy wydarzenia dyktują strategię.

Desidio nie odezwał się.

– Oboje obiecywaliśmy, że straż przednia nie wda się w bitwę z armią federacji, dopóki nie przybędzie generał Oridio. Doskonale, dotrzymamy obietnicy. Ale nic nie wiąże Strażników Domu, którymi ja dowodzę, ani Skrzydlatych Jeźdźców, którzy mogą robić, co zechcą. Myślę, że powinniśmy rozważyć, w jaki sposób można wykorzystać ich przeciwko wrogowi.

– Tuzin Skrzydlatych Jeźdźców i setka Strażników Domu? – Desidio pytająco uniósł brwi.

– To dość, aby dokonać tego, co jak sądzę, ma na myśli – wtrącił się Tygrys Ty. – Wysłuchajmy jej.

Desidio skinął głową. Erring Rift jeszcze mocniej pocierał podbródek, a w oczach miał napięcie. Triss wyglądał, jakby rozmawiali o pogodzie.

– Jest nas za mało, aby wdać się w otwartą walkę z federacją – powiedziała Wren, omiatając wzrokiem ich twarze. – Ale mamy za sobą szybkość i zaskoczenie, a to może okazać się cenną bronią w czasie nocnego ataku, który ich rozproszy i narobi zamieszania. Skrzydlaci Jeźdźcy mogą uderzać zewsząd, a Strażnicy Domu wyszkoleni są do niewidzialnej obecności. Jeśli napadniemy ich w nocy, kiedy się tego nie spodziewają? Jeśli uderzymy, kiedy będą bezbronni?

Triss pokiwał głową.

– Ich wozy i zapasy. Erring Rift klasnął w dłonie.

– Machiny oblężnicze!

– Podpalić ich – wyszeptał zajadle Tygrys Ty. – Wypalić do gołej ziemi, kiedy zasną!

– O wiele więcej – przerwała szybko Wren, przyciągając z powrotem ich uwagę. – Zaniepokoić. Przestraszyć. Nocą, kiedy nie widzą. Wykorzystajmy to. Zróbcie to wszystko, co proponowaliście, ale niech myślą, że atakuje ich cała armia. Zaatakujcie wszyscy razem ze wszystkich stron i zniknijcie, zanim zdążą się połapać, co się stało. Niech mają wrażenie, że oblegani są ze wszystkich stron. Nie wyruszą już tak szybko. Nawet jeśli naprawią szkody, będą się za nami czujniej rozglądali, a to opóźni ich marsz.

Erring Rift wybuchnął śmiechem.

– Mówisz jak prawdziwa dziewczyna nomadów! – wykrzyknął z entuzjazmem i dodał pospiesznie: – Pani.

– A jaka ma być moja rola? – zapytał cicho Desidio. – I straży przedniej?

Być może Wren się myliła, ale zdało jej się, że słyszy w głosie dowódcy odcień oczekiwania, jakby naprawdę miał nadzieję, że ma dla niego jakiś pomysł. Nie chciała go rozczarować.

– Zapasy i machiny oblężnicze będą trzymane na tyłach armii. Skrzydlaci Jeźdźcy i Strażnicy Domu nadejdą stamtąd. Jeśli uznasz za stosowne, dowódco, atak twoich łuczników i kawalerii od frontu i z flanki mógłby wprowadzić niemałe dodatkowe zamieszanie.

– Mogą być bardziej czujni, niż myślisz. I lepiej przygotowani – zastanawiał się Desidio.

– W granicach własnego protektoratu? Kiedy podczas całej drogi na północ nie widzieli ani jednego elfa? – Pokręciła głową. – Już teraz zastanawiają się, czy w ogóle jest kogo szukać.

– Mogą tam być cieniowce – odezwał się cicho Triss. Wren pokiwała głową.

– Ale cieniowce będą przebrane za ludzi i nie zechcą ujawnić się przed armią. Pamiętaj o jednym, Triss, oni manipulują z ukrycia. Jeśli się pokażą, stracą anonimowość i wzbudzą panikę w szeregach armii. Nie sądzę, żeby tak ryzykowali. Nie sądzę, żeby w ogóle mieli czas się nad tym zastanowić, kiedy ich zaskoczymy.

– Będziemy mogli zrobić to tylko raz. Uśmiechnęła się blado.

– A więc lepiej zrobić to skutecznie, prawda? – Spojrzała na Desidia. – Pomożesz nam?

Rzucił jej ponure spojrzenie.

– Pytasz, czy sprzeciwię się rozkazom generała? – Westchnął. – Są jasne, ale dowódca polowy może sobie pozwolić na odrobinę samodzielnego myślenia. Poza tym, masz rację. Wiadomo co się stanie, jeśli niczego nie zrobimy. Popatrzył na pozostałych. – Jesteście na to zdecydowani? – Każdy po kolei skinął głową. Desidio spojrzał ponownie na Wren. – A więc muszę zrobić wszystko, aby uratować was przed wami samymi, nawet jeśli oznacza to walkę. Generał by tego nie poparł, ale zgodzi się, mam nadzieję, z logiką faktów. Wie, że nie mam władzy nad Skrzydlatymi Jeźdźcami, czy Strażnikami Domu, a z pewnością nie nad tobą, Pani. – Przerwał i dodał ponuro. – Przyznam, że jestem zaskoczony, jak łatwo mnie przekonałaś.

– Przekonał cię własny rozum, dowódco – poprawiła go. – To różnica.

Wymienili spojrzenia.

– A zatem wszystko jasne? – zapytał opryskliwie Tygrys Ty.

– Oprócz strategii – odpowiedziała Wren. – Zostawiam to tobie. Ale zaznaczam, że idę z wami. Nie, Tygrysie Ty, żadnych sprzeciwów. Weź przykład z Trissa, nawet już nie próbuje.

Skrzydlaty Jeździec rzucił jej ponure spojrzenie i przełknął wszystkie argumenty.

– Kiedy tego dokonamy, Pani? – zapytał Erring Rift. Jego czarne oczy błyszczały.

Wren wstała.

– Dziś w nocy, oczywiście. Jak tylko zasną. – Wyszła z kręgu i zaczęła się oddalać. – Idę się umyć i coś zjeść. Dajcie mi znać, kiedy będziecie gotowi.

Uśmiechnęła się zadowolona z ciszy, jaka zapadła. Nie obejrzała się za siebie.

Dzień zakończył się, barwiąc czerwienią i purpurą zachodni horyzont, a chmury zlewały się i rozlewały, tworząc zmienną panoramę. Upał trwał jeszcze, kiedy zniknęło słońce i przygasły kolory dnia, a cuchnąca wilgoć w dusznym powietrzu sprawiała, że ubrania sztywniały, i skóra zaczynała swędzieć. Elfy zjadły wcześnie i próbowały zasnąć, ale nawet w cieniu lasu trudno było znaleźć spoczynek. Z nadejściem pomocy obudzono myśliwych Desidia, kazano im się ubrać, uzbroić i wyprowadzono z lasu na trawiaste równiny, gdzie przemknęli cicho w stronę wzniesienia na pomocy, u którego stóp spała armia federacji.

Wren poszła wraz z nimi, pragnąc rozejrzeć się po ziemi, zanim wzniesie się w powietrze razem ze Skrzydlatymi Jeźdźcami. Szła z oddziałem Strażników Domu, prowadzonym przez Desidia i Trissa. Wszyscy odziani byli w stroje w zielonych i brązowych barwach puszczy, wysokie buty, pasy i rękawice dla ochrony przed krzewami i zaroślami. Wren niosła plecaczek z Faun (która nie chciała zostać), a skórzaną sakiewkę z Kamieniami Elfów przywiązała na szyi. U pasa miała parę długich noży, a za cholewą sztylet. Bezużyteczna broń, pomyślała. Wyjechali na równiny, po czym zsiedli z koni i udali się na piechotę do miejsca, w którym przyczaiły się w ciemności szeregi elfów myśliwych.

Razem z Trissem i Desidiem podczołgała się do przodu, żeby spojrzeć na obozowisko federacji.

Armia była ogromna. Mimo iż widziała ją z powietrza z Tygrysem Ty, nie była przygotowana na taki ogrom. Setki ognisk ciągnęły się jak okiem sięgnąć powodzią światła, która swym blaskiem przysłaniała nawet gwiazdy. Z równin unosiły się śmiechy i rozmowy tak wyraźne, jakby z odległości kilku jardów. W świetle ognisk rysowały się na niebie kontury olbrzymich oblężniczych machin, ogromne szkielety drewnianych kości i stalowych stawów, wznoszące się niczym bezkształtne giganty. Wozy stały stłoczone blisko siebie, załadowane po brzegi zapasami i bronią, a na wietrze unosił się zapach oleju i smoły. Mimo że było już dobrze po północy, byli jeszcze tacy, co nie spali, wałęsając się od ogniska do ogniska, zachęcani brzękiem szklanic i kielichów, przyciągani okrzykami oraz obietnicami napitku i towarzystwa.

Wren zerknęła na Trissa. Armia federacji czuła się jak u siebie, zadowolona z własnej siły i rozmiarów, które chroniły ją przed każdym niebezpieczeństwem. Królowa elfów samymi wargami wymówiła słowo „straże”. Triss wzruszył ramionami, wskazał na prawo i na lewo, wyławiając ustawionych przez dowódców wartowników. Było ich kilku w dużych odległościach od siebie. A więc nie myliła się w swych przypuszczeniach: Sudlandczycy nie spodziewali się kłopotów.

Ześliznęli się ze wzniesienia, aż w końcu obóz zniknął im z oczu. Wtedy wstali i tą samą drogą wrócili przez szeregi łuczników i kawalerii. Kiedy byli w bezpiecznej odległości, Wren przysunęła się do Trissa i Desidia.

– Podejdź tak blisko, jak się da, dowódco – wyszeptała do Desidia. – Poczekaj, aż Skrzydlaci Jeźdźcy zaatakują ich od tyłu. Wypatruj ognia, a potem uderzaj. Łucznicy idą za kawalerią, zgodnie z planem, a potem szybko się wycofują. Uważajcie. Niech nie widzą was więcej niż to konieczne. Chcemy, żeby wyobrażali sobie, jak wielu nas jest.

Desidio pokiwał głową. Znał swoje zadanie lepiej od niej, ale była królową i nie miał zamiaru jej tego mówić. Uśmiechnęła się blado, ujęła jego dłoń, aby wyrazić swoje zaufanie, po czym wycofała się wraz z Trissem. Eskorta już na nich czekała, wsiedli na konie i wjechali z powrotem w las.

Skrzydlaci Jeźdźcy i główny trzon Strażników Domu czekali na polanie. Z gałęzi upleciono tuzin koszy i powiązano razem rzemieniem. Każdy kosz mógł pomieścić tuzin ludzi. Myśliwi elfów weszli do nich uzbrojeni w długie łuki i krótkie miecze – ciemne, milczące sylwetki pośród nocy. Roki miały wynieść kosze nad równiny na tyłach armii federacji. Wren podbiegła do Tygrysa Ty, który już siedział na grzbiecie Ducha, i usiadła za jego plecami, mocując pasy uprzęży. Triss wspiął się do kosza ustawionego na przedzie. Erring Rift wydał cichy gwizd i roki jeden po drugim uniosły się w niebo, zaciskając pazury na pasach umocowanych na czterech rogach koszy. Uniosły je delikatnie i ostrożnie z ziemi i poniosły między drzewami w ciemne niebo.

Wiatr wionął chłodnym podmuchem w twarz Wren Elessedil, kiedy Duch uniósł się ponad drzewami i poszybował na wschód, w stronę równin. Niemal natychmiast dało się widzieć ogniska federacji, a ich zasięg okazał się z góry jeszcze większy. Erring Rift objął prowadzenie na grzbiecie swego roka Grayla, kierując szyk na południe wzdłuż linii lasów, jak najdalej od światła. Lecieli cicho nad linią drzew, obserwując, jak ogniska rosną i znowu się kurczą, kiedy minęli ich blask i wlecieli z powrotem w ciemność. Gdy byli już dość nisko, Rift poprowadził ich znowu w stronę światła, wylatując nad równiny i zajmując pozycję z tyłu obozu.

Wren trzymała się Tygrysa Ty jedną ręką, żeby się uspokoić i czuć jego bliskość. Skrzydlaty Jeździec siedział spokojnie i nieruchomo, pochylony z odwróconą twarzą. Oboje milczeli.

Kiedy byli już dość blisko, aby wciąż nikt ich nie widział, roki osiadły na ziemi. Spuszczono kosze i odwiązano rzemienie. Strażnicy Domu wysypali się z nosideł i zniknęli w nocy. Roki znowu się podniosły i poszybowały w powietrze, które uniosło je dalej. Wren dalej siedziała za plecami Tygrysa Ty. Triss ma parę minut na unieszkodliwienie wartowników, a wtedy nadejdzie czas.

Roki zatoczyły koło, obniżyły lot i skierowały się wprost na obozowisko federacji, nabierając prędkości. To była najbardziej niebezpieczna część zadania – tak niebezpieczna, że Tygrysowi Ty pozwolono jedynie ponieść królową elfów jako obserwatora. Cokolwiek miałoby się wydarzyć, ona miała pozostać bezpieczna. Mknęli w stronę obozu federacji, zniżając się pięćdziesiąt stóp nad ziemią, kiedy mijali pierwsze ogniska.

Potem pomknęli w dół niczym ciemne strzały wypuszczone z łuku nocy. Wszystkie z wyjątkiem Ducha. Jedenaście roków rzuciło się na obozowisko federacji, pędząc z szybkością błyskawic w stronę wartowniczych ognisk. Zauważono je w ostatniej chwili i w dole rozległy się okrzyki zaskoczenia. Ostrzeżenie przyszło jednak za późno. Rozpościerając skrzydła, roki rozrzuciły ogniska – wybierały już prawie wygasłe – i twardymi pazurami pochwyciły płonący żar. Po co przynosić ogień, skoro jest gotowy pod ręką? – wykłócał się Erring Rift. Roki odfrunęły, skręcając na prawo i lewo w stronę oblężniczych machin. Żołnierze federacji wyplątywali się z koców i łóżek całym rojem, próbując zrozumieć plątaninę wrzasków tych, którzy już się obudzili. Tymczasem roki dotarły już do machin i wozów z zapasami. Płonące szczapy potoczyły się z ich pazurów na suche drewno. Wiatr rozdmuchał żar w locie i drewno w jednej chwili stanęło w płomieniach. Niektóre ze szczap spadły na zakurzone płótno, niektóre na pokryte gontem dachy kabin na szczycie ogromnych wież, a niektóre w kadzie smoły służącej do pokrywania pocisków do katapult.

Ogień buchnął w powietrze z kilkunastu miejsc żarłocznymi jęzorami – Krzyki zmieniły się we wrzaski wściekłości i wołania o wodę, ale płomienie były już wszędzie. Roki spadały na tych, którzy próbowali gasić pożar, i odciągały ich na bok.

Potem spośród nocy wypadli Strażnicy Domu, posyłając w kłębowisko żołnierzy deszcz strzał, od których padali, gdy sięgali po broń, i ginęli, zanim się zorientowali, co się dzieje. Pojawili się wojownicy z mieczami; wynurzali się z każdego krańca obozowiska, odcinali bojowe rumaki oraz juczne zwierzęta i uprowadzali je w noc, rozsypywali wory ziarna, wywracali kadzie z wodą i zwalali z nóg każdego, kto stanął im na drodze.

Armia federacji poszła w rozsypkę. Ludzie biegali bezładnie dokoła, atakując wszystko i wszystkich, a często siebie nawzajem. Oficerowie usiłowali przywrócić porządek, ale nikt nie był pewien, kto jest kim, i wszystkie wysiłki znikały w kompletnym zamieszaniu.

Tymczasem myśliwi Desidia zaatakowali od frontu; najpierw łucznicy, posyłając na obóz grad strzał. Potem z przeraźliwym wyciem wychynęła z nocy kawaleria. Wren patrzyła z wysoka, jak konie elfów przedzierały się przez przednie szeregi federacji, wpadając w głąb obozowiska, a potem znowu się wycofując. Rozrzucały kopytami ogniska i ludzi, a żołnierze i maruderzy uciekali w ciemność.

Ale armia federacji była ogromna i atak ledwo ją zadrasnął. W jej środku, gdzie zachowano spokój, już formowały się szyki i powolny marsz ruszał w stronę źródła całego zamieszania. Setki pieszych uzbrojonych w tarcze i krótkie miecze biegło pośród bijatyki, odsuwając lub depcząc własnych ludzi i szukając napastników. Po chwili byli już w obozie, a blask płonących wozów i machin oblężniczych odbijał się na ich zbrojach jak krew.

Wren wpatrywała się w ciemność, chcąc zobaczyć, co dzieje się z elfami. Roki już szybowały z powrotem na południe, a Tygrys Ty zawracał Ducha, żeby podążyć za nimi. Przeszukiwała wzrokiem obozowisko, kiedy pędzili w ciemność, ale nie zobaczyła śladu myśliwych Desidia, czy Strażników Domu. Żołnierze federacji wychodzili z kręgu światła, na próżno szukając wroga, który już zniknął. Za nimi płonął cały ekwipunek i zapasy, tworząc piramidę ognia wznoszącą się w niebo na setki stóp i buchającą żarem, który Wren czuła nawet na grzbiecie roka. Smród popiołu i dymu drażnił jej nozdrza, a w uszach rozbrzmiewały okrzyki rannych. Wszędzie leżeli zakrwawieni, nieruchomi ludzie.

Mamy swoje zwycięstwo, pomyślała, ale czuła, że już znika pierwszy przypływ radości.

Lecieli dalej i Duch po chwili zrównał się z resztą roków. Rozciągniętym szykiem osiedli w miejscu, gdzie czekały kosze, znaleźli Straż Domu już na swoich miejscach, pochwycili rzemienie, unieśli kosze w powietrze i pomknęli na zachód, w stronę lasów. Wszystko trwało zaledwie parę chwil i już lecieli ponad drzewami, z dala od szaleństwa obozowiska federacji, z powrotem do swojej kryjówki.

Kiedy wylądowali w lesie, Wren wezwała swoich dowódców, aby się dowiedzieć, jak duże ponieśli straty. Roki przeszły atak bez jednego zadraśnięcia. Straż Domu powróciła bezpiecznie z wyjątkiem jednego człowieka. Z myśliwych elfów zginęło tylko trzech kawalerzystów, ściągniętych z koni. Było trochę rannych, ale tylko jeden poważnie. Atak zakończył się całkowitym sukcesem.

Wren podziękowała Trissowi, Desidiowi oraz Erringowi Riftowi i rozkazała zwijać obóz. Przemkną teraz na północ, zanim federacja zacznie ich szukać, i znajdą nową kryjówkę w lasach Westlandii. Rankiem ocenią straty wroga i zdecydują co dalej. Dziś w nocy zrobili dobry początek, ale do końca jeszcze daleko.

Elfy szybko przygotowały się do wymarszu. W trakcie pracy wymieniano zadowolone szepty i uściski dłoni. Była to pierwsza, od ponad stu lat, walka elfów w rodzinnym kraju, którą wygrały. Długa noc Morrowindl w końcu minęła i uwolniono część gniewu i frustracji będących udziałem tak wielu pokoleń. Wielu z nich na nowo odczuło smak wolności.

Wren Elessedil rozumiała to. Tej nocy była królową elfów nie tylko z imienia, nadzieją swojej babki i obietnicą Gartha. Coś w jej wnętrzu również się uwolniło. Widziała, jak patrzą na nią elfy. Czuła ich szacunek. Należała teraz do nich. Była jedną z nich.

W ciągu godziny byli gotowi. W ciszy, ukradkiem, elfy z Morrowindl wtopiły się w noc.

XVIII

Po wielu godzinach równego marszu elfy spędziły resztę nocy w lesie na północ od twierdzy Pykon, przylegającej do dużej części puszczy Drey i wychodzącej na południe w stronę równin, na których obozowała federacja. Całą noc widzieli płonące machiny oblężnicze oraz wozy dostawcze rozświetlające horyzont jaskrawym blaskiem, a w zaciszu leśnej kryjówki słyszeli nikłe krzyki.

Spali niespokojnym snem. O świcie wstali, umyli się, zjedli śniadanie i rozeszli się do swoich obowiązków. Desidio wysłał konnych na północ do Arborlonu z wiadomością o ataku i z osobistym rozkazem Wren, aby Barsimmon Oridio wysłał na południe resztę armii możliwie najszybciej. Patrole kawalerii rozesłano w różnych kierunkach z rozkazem upewnienia się, czy dokoła nie ma żadnych sudlandzkich wojsk. Szczególną uwagę mieli zwrócić na garnizony w miastach Callahornu. Skrzydlaci Jeźdźcy polecieli na południe, aby ocenić rozmiar strat spowodowanych uderzeniem z ostatniej nocy. Mieli również zdecydować, jak szybko kolumny będą mogły ponownie wyruszyć. Dzień był szary i pochmurny i roki polecą nie zauważone w cieniu westlandzkich gór i lasów. Reszta elfów, po nakarmieniu zwierząt, wyczyszczeniu i naprawieniu wojennego ekwipunku, została wysłana na spoczynek. Mieli spać do południa.

Wren spędziła ranek z dowódcami – Desidiem, Trissem oraz Erringiem Riftem. Tygrys Ty poleciał na południe, przekonany, że jakakolwiek ocena kondycji armii federacji nie powinna obyć się bez jego osobistego udziału. Wren była równocześnie zmęczona i podekscytowana, tryskająca energią i spięta ze zmęczenia i wiedziała, że potrzebuje kilka godzin snu, jeśli ma jasno myśleć. Niemniej jednak chciała, aby jej dowódcy – zwłaszcza Desidio, którego przekonała – zaczęli rozważać, co ich niewielkie wojsko powinno teraz uczynić. W większości zależało to od posunięć federacji, ale i tak możliwości było wiele i Wren chciała, aby rozważania przybrały właściwy kierunek. Przy odrobinie szczęścia Sudlandczycy mogą nie ruszyć jeszcze przez kilka dni, a to pozwoli głównemu korpusowi armii elfów dotrzeć do Rhenn. Ale jeśli zaczną ruszać, do Wren i straży przedniej będzie należało znalezienie sposobu, aby znowu opóźnić ich marsz. W żadnym razie nie uważała, że powinni na tym poprzestać. Nie było wątpliwości, że należy szybko stawić opór. Zeszłej nocy odnieśli istotne zwycięstwo nad liczniejszym przeciwnikiem i nie miała zamiaru utracić tej przewagi. Federacja będzie się teraz oglądała za siebie; chciała, aby było tak jak najdłużej. Ważne, aby dowódcy myśleli tak samo.

Kiedy skończyli naradę, z zadowoleniem mogła stwierdzić, że to osiągnęła, i udała się na spoczynek. Spała prawie do południa i obudziła się, kiedy wrócił Tygrys Ty i patrol Skrzydlatych Jeźdźców. Przynosili dobre nowiny. Armia federacji nie szykowała się do ruszenia. Cały oblężniczy ekwipunek i większość ich zapasów zamieniły się w popiół. Obozowisko stało w tym samym miejscu, gdzie zostawiono je zeszłej nocy, a wszystkie wysiłki armii zdawały się koncentrować na opiece nad rannymi, grzebaniu zmarłych i gromadzeniu resztek zapasów. Dookoła patrolowały straże, kwatermistrze plądrowali okolicę, ale główny trzon armii wciąż zbierał się na nogi.

A jednak Tygrys Ty nie był zadowolony.

– Dzisiaj się przegrupowują – oznajmił Wren, kiedy inni nie słyszeli. – Czego się spodziewać po takim ataku. Odnieśli poważne straty i muszą wylizać rany. Ale nie daj się zwieść. Nie przestaną obmyślać kontrataku. Jeśli jutro nadal będą tam siedzieli, to trzeba będzie mocniej się zastanowić. Do tego czasu będą już gotowi. Możesz na to liczyć.

Wren skinęła głową i zaprowadziła go, aby zjeść obiad z Trissem. Triss musi ocenić te wiadomości, stwierdziła. Mieli przed sobą doświadczoną armię i jej dowódcy zrobią wszystko, aby odebrać elfom chwilową przewagę.

Ledwo skończyli jeść, kiedy nadjechał konny patrol, a za nim pobity i zmęczony Tib Arne. Patrol przeszukiwał kraniec Streleheim w stronę Callahornu, kiedy natknął się na chłopca, przemierzającego równiny w poszukiwaniu elfów. Ujrzawszy, że jest sam i ranny, posadzili go na konia i przyprowadzili prosto do obozu.

Tib miał pociętą i posiniaczoną twarz, a od stóp do głów uwalany był brudem i kurzem. Był bardzo zdenerwowany i z początku ledwo mógł mówić. Wren posadziła go i obmyła mu twarz mokrą szmatką. Triss i Tygrys Ty stanęli przy nich, aby usłyszeć, co ma do powiedzenia.

– Opowiedz, co się stało – przynagliła, kiedy uspokoił się już na tyle, żeby mówić.

– Wybacz, moja królowo – przepraszał zawstydzony, że stracił nad sobą panowanie. – Przez cały dzień i noc nie jadłem, nie piłem i nie spałem.

– Co się z wami działo?

– Zostaliśmy zaatakowani, ja i ludzie, których ze mną wysłałaś, niedaleko od Smoczych Zębów. Napadli nas nocą. Ponad tuzin ludzi. Rozbiliśmy obóz, a oni zaatakowali. Ludzie, których posłałaś, walczyli z całych sił, ale zginęli. Mnie też by zabili, gdyby nie Gloon. Przyszedł mi z pomocą, nacierając na napastników, i uciekłem w ciemnościach. Słyszałem krzyk Gloona, wrzaski walczących, a potem już nic. Całą noc chowałem się w ciemnościach, a potem zacząłem was szukać. Bałem się iść bez Gloona, bałem się, że szukają mnie patrole.

– Dzierzba nie żyje? – zapytał nagle Tygrys Ty. Tib rozpłynął się we łzach.

– Chyba tak. Nie widziałem go. Gwizdałem, kiedy było jasno, ale nie przyleciał. – Spojrzał udręczony na Wren. – Wybacz, że zawiodłem, Pani. Nie wiem, jak to się stało, że znaleźli nas tak łatwo. Zupełnie jakby wiedzieli!

– Nic nie szkodzi, Tib – pocieszała go, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Zrobiłeś, co mogłeś. Przykro mi z powodu Gloona.

– Wiem – mruknął, uspokajając się ponownie.

– Zostaniesz teraz z nami – powiedziała. – Znajdziemy inny sposób, żeby wysłać wiadomość wolno urodzonym, a jeśli nie, poczekamy po prostu, aż sami nas znajdą.

Kazała podać chłopcu posiłek, otuliła go wełnianym kocem, a potem odciągnęła Tygrysa Ty i Trissa na bok. Stanęli pod wyniosłym dębem. Pod nogami mieli dywan żołędzich łupin, a nad głowami chmury przesłaniające niebo. Światło było szare i nikłe.

– Co o tym myślicie? – zapytała ich. Triss pokręcił głową.

– To byli nasi doświadczeni ludzie. Nie powinni dać się zaskoczyć. Myślę, że mieli wielkiego pecha, albo chłopiec ma rację i ktoś na nich czekał.

– Powiem wam, co myślę – odezwał się Tygrys Ty. – Myślę, że bardzo trudno zabić bojową dzierzbę, nawet jeśli ją zobaczysz, a jeśli jej nie widzisz, to nawet nie ma o czym mówić.

Spojrzała na niego.

– Co to znaczy?

Tygrys Ty spochmurniał jeszcze bardziej.

– To znaczy, że coś mi tu nie pasuje. Nie sądzicie, że ten chłopiec to dziwny wybór, jak na posłańca od wolno urodzonych?

Przez chwilę wpatrywała się w niego, rozważając jego słowa.

– Jest młody, to prawda. Ale właśnie dlatego może nie zwracać na siebie takiej uwagi. I wydaje się dość pewny siebie. – Urwała. – Nie ufasz mu, Tygrysie Ty?

– Tego nie powiedziałem – Tygrys Ty ściągnął brwi. – Myślę tylko, że powinniśmy być ostrożni.

Pokiwała głową. Wiedziała, że lepiej nie lekceważyć podejrzeń Tygrysa Ty.

– Co ty na to, Triss?

Kapitan Strażników Domu szarpał bandaże na złamanym ramieniu. Temblak zniknął wczoraj przed atakiem i na przedramieniu zostały tylko łubki przewiązane bandażem. Nie podniósł wzroku, zaciskając rozluźniony supeł.

– Myślę, że Tygrys Ty ma rację. Ostrożność nie zawadzi. Wren skrzyżowała ramiona na piersi.

– W porządku. Wyznacz kogoś, żeby miał na niego oko. – Odwróciła się do Tygrysa Ty. – Chcę, żebyś zrobił coś bardzo ważnego. Rozejrzyj się w miejscu, skąd wyruszył Tib. Weź Ducha i poleć na wschód. Jeśli znajdziesz wolno urodzonych, przyprowadź ich tutaj, gdyby mieli jakieś trudności. Zajmie ci to parę dni i będziesz ich musiał wytropić bez naszej pomocy. Nie mam pojęcia, gdzie powinieneś zacząć, ale skoro jest ich pięć tysięcy, nietrudno będzie ich znaleźć.

Tygrys Ty znowu się zachmurzył.

– Nie chcę cię zostawiać. Wyślij kogoś innego. Pokręciła głową.

– Nie, to musisz być ty. Muszę być pewna, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy. Nie martw się o mnie. Triss i Strażnicy Domu zadbają o moje bezpieczeństwo. Nic mi nie będzie.

Kościsty Skrzydlaty Jeździec potrząsnął głową.

– Nie podoba mi się to, ale pojadę, jeśli każesz.

Na wypadek gdyby w trakcie podróży napotkał Para czy Colla Ohmsfordów, albo Walkera Boha, czy nawet Morgana Leah, opisała pokrótce każdego i udzieliła wskazówek, jak może się upewnić co do ich tożsamości. Kiedy skończyła, podała mu dłoń i życzyła wszystkiego dobrego.

– Bądź ostrożna, Wren z rodu elfów – burknął, przez chwilę mocno przytrzymując jej dłoń. – Pod względem niebezpieczeństw ten świat niewiele się różni od Morrowindl.

Skinęła głową i uśmiechnęła się. Tygrys Ty odszedł, a Wren patrzyła, jak zbiera zapasy i koce, mocuje je na grzbiecie Ducha i unosi się w szare niebo. Długo jeszcze spoglądała w górę, kiedy zniknął już z oczu. Chmury były coraz ciemniejsze. Będzie padać, zanim zapadnie noc.

Potrzebujemy lepszego schronienia, pomyślała. Musimy ruszać.

– Wezwij Desidia – rozkazała Trissowi.

W miarę obfity deszcz zmieni trawiaste równiny, na których obozowała federacja, w błoto. Nadzieja była zbyt wielka, ale bardzo jej potrzebowała.

Tylko jeden tydzień, błagała z oczami utkwionymi w szarej masie chmur. Tylko tydzień.

Poczuła na twarzy pierwszą kroplę deszczu.

Przednia straż elfów spakowała się i ruszyła z powrotem w gęsty drzewostan Drey, aby przeczekać burzę. Deszcz wzmagał się, w miarę jak dzień chylił się ku zachodowi, a o zmroku lało już strumieniami. Skrzydlaci Jeźdźcy spętali swoje roki z dala od koni, a ludzie rozciągnęli między drzewami płócienne płachty, aby osłonić siebie i zapasy. Ze wszystkich miejsc oprócz Arborlonu przybyły patrole z wieścią, że z żadnej strony nie widać śladu nadchodzącej armii federacji.

Zjedli gorący posiłek, chroniąc ogniska przed ulewą, i udali się na spoczynek. Wren rozważała bez końca różne możliwości przyszłych wydarzeń i myślała, że nie będzie w stanie zasnąć. Zasnęła jednak niemal natychmiast, a jej ostatnia świadoma myśl dotyczyła Trissa i dwóch Strażników Domu, stojących obok niej na warcie.

Kiedy się przebudziła, padało tak samo mocno jak przedtem. Niebo było zachmurzone, a przemokła ziemia zamieniała się w błoto. Padało przez cały dzień i następny. Zwiadowcy wyruszyli naprzód, aby sprawdzić postępy federacji, i powrócili z wieścią, że armia stoi w miejscu. Tak jak pragnęła Wren, trawiaste równiny stały się grząskie i zdradliwe. Sudlandzka armia podniosła kołnierze i przeczekiwała burzę. Wspomniała ostrzeżenie Tygrysa Ty, żeby nie dać się zwieść pozornemu bezruchowi federacji. Jednak pogoda była tak paskudna, że Skrzydlaci Jeźdźcy nie chcieli latać, a tym samym niewiele było można się dowiedzieć.

Z Arborlonu, od głównego trzonu armii elfów nadeszła wiadomość, że od wymarszu na południe dzieli ich nadal kilka dni. Wren zaciskała zęby z niepokoju. Pogoda nie sprzyjała również elfom.

Spędziła trochę czasu z Tibem, chcąc się dowiedzieć o nim czegoś więcej. Zastanawiała się, czy Tygrys Ty ma podstawy do podejrzeń. Tib był otwarty i pogodny z wyjątkiem chwil, kiedy wspominano Gloona. Ośmielony jej uwagą chętnie opowiadał o sobie. Dorastał w Varfleet, a kiedy jego rodzice zginęli w więzieniach federacji, zwerbowali go wolno urodzeni do pomocy Ruchowi i od tamtej pory żył wśród banitów. Przeważnie roznosił wiadomości i to niemal wszędzie, ponieważ jego wygląd nie budził niczyich zastrzeżeń. Śmiał się z tego i rozśmieszył również Wren. Powiedział, że podróżował na północ raz czy dwa do warowni banitów w Smoczych Zębach, ale nie mieszkał tam. Zbyt cenny był dla nich w mieście. Z żarem mówił o sprawie wolno urodzonych i potrzebie uwolnienia pogranicza spod rządów federacji. Nie mówił nic o cieniowcach i nic nie wskazywało na to, że cokolwiek o nich wie. Wren słuchała uważnie, ale nie usłyszała niczego, co wskazywałoby na to, że Tib nie jest tym, za kogo się podaje.

Poprosiła Trissa, aby również porozmawiał z chłopcem, co też uczynił, i jego opinia była zgodna z jej zdaniem. Tib Arne zdawał się być tym, za kogo się podawał. Wren była przekonana. W końcu przestała o tym myśleć.

Trzeciego dnia ustał deszcz, znikając późnym rankiem, kiedy chmury rozproszyły się i niebo pojaśniało od słońca. Woda kapała z liści i zbierała się w zagłębieniach, a w powietrzu parowała wilgoć. Desidio wysłał konnych z powrotem na równiny, a Erring Rift rozesłał Skrzydlatych Jeźdźców na południe. Elfy wyszły z głębi puszczy na skraj traw i czekały.

Zwiadowcy i Skrzydlaci Jeźdźcy powrócili w południe ze sprzecznymi raportami. Myśliwi elfów nie znaleźli niczego, ale Skrzydlaci Jeźdźcy zobaczyli, że obóz federacji zwija się, a armia szykuje się do wymarszu. Ponieważ było dopiero południe, trudno było stwierdzić coś pewnego, dopóki armia nie przejdzie kilka mil do zmroku. Wren wysłuchała wszystkich raportów, kazała je sobie powtórzyć po raz drugi, przemyślała wszystko i wezwała Erringa Rifta.

– Chcę polecieć na zwiad – oznajmiła mu. – Możesz wyznaczyć mi kogoś?

Czarnobrody Rift roześmiał się.

– I mieć do czynienia z Tygrysem Ty, jeśli coś pójdzie źle? Mowy nie ma! Sam cię zabiorę, królowo. I jeśli coś się stanie, to przynajmniej nie ja będę za to odpowiadał!

Powiedziała Trissowi, co zamierza, odmówiła propozycji towarzyszenia jej i poszła do Rifta, który sadowił się na grzbiecie Grayla. Tib dogonił ją, podniecony, z szeroko otwartymi oczami, i poprosił, żeby zabrała go ze sobą. Roześmiała się i odmówiła, ale rozbrojona jego zapałem i rozczarowaniem obiecała przejażdżkę innym razem.

Parę minut później szybowała na południe na grzbiecie Grayla, spoglądając w dół na mokre baldachimy drzew i omiatany wiatrem dywan traw na wschodzie. Opary mgły unosiły się z ziemi, a powietrze lśniło jak jaskrawa materia. Grayl mknął wzdłuż linii lasu nad twierdzą Pykon, dopóki nie ujrzeli armii federacji. Rift skierował roka bliżej osłony drzew i gór, trzymając się pomiędzy Sudlandczykami a blaskiem popołudniowego słońca.

Wren spoglądała na rozciągnięte obozowisko. Raport mówił prawdę. Armia mobilizowała się, pakowała, formowała kolumny i szykowała do wymarszu. Niektórzy żołnierze już ruszyli i kilka dywizji kierowało się na północ. Atak elfów nie zmienił celu armii. Marsz na Arborlon trwał dalej.

Grayl minął ich i kiedy Rift chciał już zawrócić ogromnego roka, Wren pochwyciła go za ramię i gestem nakazała lecieć dalej. Nie była pewna, czego szuka, chciała się jedynie upewnić, że niczego nie przeoczyła. Czy konni wyruszyli z sudlandzkich miast, czy wymieniono raporty, wysłano posiłki? – słyszała szept ostrzeżeń Tygrysa Ty.

Lecieli dalej wzdłuż błotnistej wstęgi Mermidonu do miejsca, gdzie rzeka wypływała z wzniesienia Pykon na równiny, żeby potem skręcić na wschód ponad Shroudslip w stronę Kern. Trawiaste połacie ciągnęły się na południe i wschód, puste, zielone i oblane letnim żarem. Wiatr wiał Wren w twarz i smagał po oczach, aż zaczęły łzawić. Erring Rift pochylił się, opierając dłonie na szyi Grayla i kierując jedynie dotykiem.

Przed nimi Mermidon skręcał ostro na wschód, zwężał się, a potem znowu rósł i znikał na równinach. Rzeka płynęła leniwie, wezbrana od deszczu, niosąc ze sobą odpadki z gór i lasów i torując sobie drogę przez stare koryto.

Na jej przeciwległym brzegu błysk słonecznego światła odbił się w stali, kiedy coś się poruszyło. Wren zamrugała i dotknęła ramienia Rifta. Skrzydlaty Jeździec skinął głową. On też to widział. Przyhamował Grayla i skierował roka bliżej osłony drzew na północnym krańcu Irrybis.

Przy kolejnym błysku światła Wren wpatrzyła się przed siebie z uwagą. W dole było coś dużego. Nie, poprawiła się, nie jedno coś. Wszystko to poruszało się, wlokąc ociężale niczym olbrzymie mrówki...

I nagle zobaczyła wyraźnie, kiedy pochylone nad brzegiem rzeki szykowały się do przejścia płycizny, nadchodząc od strony Tirfing.

Pełzacze.

Osiem potworów.

Odetchnęła gwałtownie, widząc teraz wyraźnie opancerzone cielska najeżone kolcami i ostrzami, pajęcze odnóża i szczęki, mieszanina ciała i stali stworzona z magii cieniowców.

Słyszała o pełzaczach.

Rift zawrócił Grayla między drzewa, z dala od widoku potworów na brzegu rzeki i wschodzącego słońca. Wren zerknęła przez ramię, aby się upewnić. Nie myliła się. Pełzacze nadchodziły z Sudlandii, wysłane na pomoc armii federacji maszerującej na Arborlon – odpowiedź cieniowców na atak elfów. Przypomniała sobie historię, którą Garth opowiadał jej w dzieciństwie, historię, którą ludzie z czterech krain szeptali raczej, niż opowiadali, od ponad pięciuset lat. Była to opowieść o karłach, które odpierały atak federacji na Estlandię, dopóki nie posłano na nich pełzaczy.

Pełzacze. A teraz wysłano je, aby zniszczyły elfy.

Poczuła w żołądku przejmujący chłód i ciemność. Erring Rift patrzył na nią, czekając, aż powie, co robić. Wskazała za siebie. Skinął głową i przynaglił Grayla. Wren rzuciła w tył ostatnie spojrzenie i patrzyła, jak pełzacze znikają w skwarze.

Tylko na chwilę, pomyślała ponuro.

Ale co zrobią elfy, kiedy potwory znowu się pojawią?

XIX

Walker Boh zmrużył oczy.

Dzień był kryształowo przejrzysty, jeden z tych, kiedy słońce świeci tak jasno, a barwy są tak jaskrawe, że niemal ranią oczy. Od horyzontu po horyzont nie było śladu chmur, a błękitna pustka ciągnęła się w nieskończoność. Z głębi tej pustki lśniło popołudniowe słońce, rozżarzona biała kula widoczna tylko przez przymrużone oczy. Powódź światła zalewała cztery krainy, z oślepiającą jasnością wyławiając barwy późnego lata, nawet przytłumione brązy suchych traw i zakurzonej ziemi, a zwłaszcza zieleń lasów i równin, błękit jezior i rzek, stalowe szarości i płonącą miedź gór i płaskowyżów. Żar słońca falował w miejscach, gdzie nie docierał chłód wiatru, ale nawet tam wszystko wydawało się wyraźne i ostre, jak wycyzelowane ręką rzeźbiarza, miało się wrażenie, że nagły krzyk mógłby rozetrzeć wszystko na proch.

W taki dzień czuło się pełnię życia; mogły się spełnić wszystkie obietnice, a wszystkie nadzieje i sny mogły się stać rzeczywistością. W taki dzień myślało się jedynie o życiu, a myśli o śmierci wydawały się dziwnie nie na miejscu.

Uśmiech Walkera był blady i gorzki. Jakżeby pragnął, aby te myśli zniknęły na zawsze.

Stał samotnie na murach Paranoru, na północno-zachodnim narożniku, tuż pod wystającymi parapetami tworzącymi płytkie zadaszenie, i spoglądał na rozległą krainę. Stał tak od wschodu słońca, wymykając się przez północną bramę, podczas gdy Czterej Jeźdźcy zebrali się przy zachodniej, oznajmiając swe codzienne wyzwanie. Minęło prawie sześć godzin, a cieniowce nie zauważyły go. Znowu osłonił się zaklęciem niewidzialności. Zaklęcie działało już wcześniej, przekonywał Coglina, przedstawiając mu swój plan. Nie ma powodu sądzić, że teraz będzie inaczej.

I jak dotąd działało.

Światło słońca obmywało ściany Smoczych Zębów, przeganiając nawet najbardziej uparte cienie i odsłaniając płaską, nagą powierzchnię skał. Na pomocy, ponad linią drzew, widział połacie Streleheim. Na wschodzie przełęcz Jannissona, a na południu Kennon. Strumienie i stawy lśniły błękitem pomiędzy drzewami otaczającymi twierdzę, a śpiew ptaków płynął w jaskrawej plątaninie barw, które zaskakiwały i zachwycały.

Walker Boh oddychał głęboko. W taki dzień wszystko było możliwe. Wszystko.

Odziany był w luźno skrojone, szare szaty przewiązane w pasie. Kaptur odrzucił do tyłu, tak że czarne włosy opadały mu swobodnie na ramiona. Brodę miał przyciętą i uczesaną. Oczywiście nie było tego widać. Dla przechodzących, a zwłaszcza dla cieniowców, był tylko fragmentem muru. Odpoczynek i pożywienie dodały mu sił. Rany, które odniósł przed trzema dniami, prawie się zagoiły, a w każdym razie nie pamiętał o nich. Nie poświęcił jednej myśli tamtym wydarzeniom. Skupiony był na chwili obecnej, dzisiejszym dniu, godzinie.

Mijał dziesiąty dzień oblężenia cieniowców. Walker postanowił, że będzie on ostatnim dniem.

Spojrzał przez ramię wzdłuż murów zamku, kiedy kolejny z Czterech Jeźdźców ukazał się jego oczom. Głód zbliżał się do zakrętu, który powiedzie go wzdłuż północnej ściany. Koścista postać pochylała się nad wężowym wierzchowcem, nie rozglądając się na boki, pogrążona w swoim własnym szaleństwie. Wlókł się ociężale, szary jak popiół i efemeryczny jak dym. Przeszedł kilkanaście stóp od Walkera, ale nie spojrzał do góry.

Dzisiaj, pomyślał najmłodszy z druidów.

Znowu spojrzał w dolinę, myśląc o innych czasach i miejscach, dziejach dawnych druidów, którzy przybyli do Paranoru i uczynili go swoim domem. Kiedyś były ich setki, ale wszyscy, z wyjątkiem jednego, zginęli, kiedy Lord Warlock schwytał ich w pułapkę tysiąc lat temu. Przeżył tylko Bremen – jedyna nadzieja ras i władca magii druidów. Potem odszedł Bremen, a pojawił się Allanon. Teraz i Allanon nie żył i został tylko on, Walker Boh.

Pusty rękaw utraconego ramienia był przymocowany do ubrania. Na próbę dotknął barku i zabliźnionego ciała kilka cali poniżej. Ledwie już pamiętał, jak to jest mieć oba ramiona. Teraz wydawało się to niemal dziwne. Ale tak wiele się wydarzyło od czasu spotkania z Asphinxem i nie mógł oczekiwać wspomnień z dawnego życia, tak bardzo się ono odmieniło. Nawet gniew i nieufność zostawił przeszłym druidom. Dla ich następcy stały się one bezużyteczne. Druidzi, którymi pogardzał, należeli do przeszłości. Zniknęła również wściekłość na Grimponda, odesłana w tę samą przeszłość. Grimpond robił, co w jego mocy, aby go zniszczyć, i poniósł porażkę. Nie będzie miał drugiej szansy. Grimpond był cieniem w krainie cieni. Nigdy z niej nie wyjdzie, a Walker nigdy tam nie powróci, aby się z nim spotkać. Przeszłość zabrała również Pe Ella i Króla Kamienia. Walker odnalazł w sobie siły, aby pokonać wszystkich wysłanych przeciwko niemu wrogów, i teraz byli oni jedynie wspomnieniem, nic nie znaczącym wobec wyzwań, jakie niosło ze sobą obecne życie.

Walker odetchnął ciepłym powietrzem, zamknął oczy i pogrążył się we własnym wnętrzu. Obok przechodziła Wojna, cała w ostrzach i pikach, ze lśniącą zbroją i czarnym otworem szyszaka. Walker nie zwrócił na cieniowca uwagi. Pogrążony w ciszy i spokoju własnego wnętrza, raz jeszcze oglądał swój plan. Walker ułożył go, lecząc się z ran, a teraz badał krok po kroku, przeżywając w myślach wydarzenia i ich następstwa. Tym razem nic nie pozostawi przypadkowi. Nie będzie prób, półśrodków i litości. Zwycięży albo...

Niemal się uśmiechnął.

Albo nie.

Otworzył oczy i spojrzał w niebo. Mijało południe, chyląc się ku drugiej połowie dnia. Ale światło nie było jeszcze tak jasne ani żar tak intensywny, poczeka więc jeszcze trochę. Światło i upał służyły mu bardziej niż cieniowcom i dlatego był tu od południa. Wcześniej zamierzał wymknąć się w ciemnościach. Ale ciemność była sprzymierzeńcem Czterech Jeźdźców, bo z niej zostali zrodzeni i z niej czerpali swe siły. Walker, ze swoją magią druidów, znajdował siły w jasności.

To będzie próba sił. Tego dnia w końcu zdecyduje się, kto będzie żył, a kto umrze.

Próba wszystkich sił.

Przypomniał sobie ostatnią rozmowę z Coglinem. Zbliżał się świt i Walker szykował się już do wyjścia. Na schodach prowadzących z bramy wieży do wyjścia na podwórzec poruszyło się coś i pojawił się Coglin. Chude ciało wymknęło się z cienia z cichym szelestem szat i ciężkim oddechem. Pokryta bliznami, zarośnięta twarz wyjrzała na krótko spod postrzępionego kaptura i znowu się odwróciła. Podszedł i przystanął, odwracając się w stronę drzwi prowadzących na zewnątrz.

– Jesteś gotowy? – zapytał.

Walker skinął głową. Omówili już wszystko – albo przynajmniej tyle, ile Walker chciał omówić. Nie było już nic więcej do powiedzenia.

Dłoń starca tak chuda, że niemal przezroczysta, spoczęła na kamiennym parapecie podtrzymującym i osłaniającym okute stalą wejście.

– Pozwól mi pójść z tobą – powiedział cicho. Walker potrząsnął głową.

– Już o tym mówiliśmy.

– Zmień zdanie, Walkerze. Pozwól mi iść. Będziesz mnie potrzebował.

W jego głosie była pewność i Walker przerwał rozmyślania.

– Nie. Ty i Pogłoska poczekacie tutaj. Zostań przy drzwiach, żebym mógł wrócić, jeśli się nie powiedzie.

Coglin zacisnął szczęki.

– Jeśli się nie powiedzie, nie będę musiał otwierać ci drzwi.

To prawda, pomyślał Walker. Ale to niczego nie zmienia. Nie pozwoli starcowi ani bagiennemu kotu pójść ze sobą. Nie chce być odpowiedzialny jeszcze za ich życie. Wystarczy, że musi się martwić o własną skórę.

– Myślisz, że nie umiem o siebie zadbać – odezwał się starzec, jakby czytając w jego myślach. – Zapominasz, że dbałem o siebie przez lata, zanim ty się pojawiłeś, zanim nadeszli druidzi. O ciebie też kiedyś dbałem.

Walker pokiwał głową.

– Wiem o tym. Starzec zdenerwował się.

– Wiesz, że może znowu powinienem ci pomóc. Może będziesz mnie tam potrzebował. – Spojrzał na Walkera spod kaptura. – Jestem stary, Walkerze. Żyję już od dawna. Żyłem pełnią życia. Nie ma już znaczenia, co się ze mną stanie.

– Dla mnie ma znaczenie.

– Nie powinno. Ani na jotę. – Coglin był stanowczy. – Niby dlaczego? Od kiedy to lubisz mnie aż tak bardzo? To ja wciągnąłem cię w to wszystko. To ja namówiłem cię do podróży do Hadeshornu, a potem do przeczytania Kroniki druidów. Już zapomniałeś?

Walker pokręcił głową.

– Nie, nie zapomniałem o niczym. Ale to ja dokonałem wyboru, nie ty. O tym też już rozmawialiśmy. Byłeś takim samym pionkiem w grze druidów jak ja. Wszystko zostało postanowione trzysta lat temu, kiedy to Allanon zawarł z Brin Ohmsford przymierze krwi. Nie jesteś niczemu winny.

Coglin spojrzał w dal zamglonym spojrzeniem.

– Winien jestem wszystkiemu, co wydarzyło się w moim i twoim życiu, Walkerze. Ja pierwszy wybrałem drogę druidów, a potem zdecydowałem się ją odrzucić. Zdecydowałem się zgłębić dawne nauki i zachować ich małą część. Sam uczyniłem z siebie stworzenie dwóch światów, druidów i ludzi, biorąc, co chciałem wziąć, zatrzymując to, czego pożądałem, kradnąc z obu tych światów. Łączę w sobie przeszłość i teraźniejszość, stare i nowe i dlatego Allanon mógł mnie wykorzystać. Jak bardzo to, kim jestem, przyczyniło się do twojej przemiany, Walkerze? Jak daleko byś zaszedł, gdybym nie deptał ci po piętach? Czy choć przez chwilę myślałeś, że o tym nie wiem? Albo że Allanon nie zdawał sobie z tego sprawy? Nie, nie mogę się rozgrzeszyć. Nie możesz wziąć mojej winy na siebie.

Walker przypomniał sobie gwałtowność głosu starca, twarde tony, upór.

– Nie będę więc próbował cię rozgrzeszyć, starcze – odpowiedział. – Ani siebie. Nie wybierałeś za mnie i nie powstrzymywałeś mnie. Tak, były znaczące powody, że wybrałem tak, jak wybrałem, ale sam je znalazłem. Poza tym, mogę powiedzieć to samo o sobie. Jaką rolę odegrałbyś w tym wszystkim beze mnie? Czy stałbyś się kimś więcej niż tylko posłańcem Para i Wren, gdybyś nie był ze mną związany? Nie sądzę.

Starzec pochylił głowę, widząc nieugiętość Walkera i słysząc jego odmowę.

– Pomożesz mi najbardziej, czekając tutaj – dokończył Walker, dotykając ramienia starego. – Zawsze wiedziałeś, jak ważna jest wiedza, kiedy działać, a kiedy nie. Zrób to teraz dla mnie.

Na tym skończyła się ich rozmowa. Coglin stał przy Walkerze, dopóki odgłos wyzwania cieniowców nie odbił się od murów Paranoru i Walker nie wyszedł im na spotkanie.

Wszystkie siły, powtarzał sobie, stojąc po zawietrznej stronie zamku i nasłuchując kroków kolejnego cieniowca, zataczającego koło. Będzie potrzebował tego szczególnego uporu, który charakteryzował Coglina – zaciętej determinacji, żeby nie poddać się najtwardszym nakazom życia – jeśli ma przeżyć ten dzień. Głód, Mór, Wojna i Śmierć – Czterech Jeźdźców Apokalipsy przybywa po jego duszę. Ale tego dnia on będzie Losem, a to Los w końcu decyduje o przeznaczeniu.

Podniósł wzrok, kiedy pojawił się Mór, i wyprostował się. Nadszedł czas.

Walker Boh czekał w cieniu muru, niewidoczny, podczas gdy Czterej Jeźdźcy zbliżali się jakby w letargu, obojętnie, usadowieni na swych wężowych wierzchowcach, jak rój brzęczących owadów zebranych w ludzki kształt. Mór nie miał rysów twarzy, a zatem i żadnego na niej wyrazu, Walker nie mógł więc stwierdzić, czy coś widzi lub myśli. Przeszedł, nie zwalniając, a pazury węża zazgrzytały na ścieżce. Walker postąpił krok za nim. Zaklęcie niewidzialności chroniło go, a odgłos kroków wężowego stwora zagłuszał wszelki dźwięk. Walker rozważał wykorzystanie zaklęcia niewidzialności, aby całkiem wymknąć się cieniowcom. Ale znaleźli go szybko, kiedy usiłował uciec przez podziemne tunele Paranoru, mimo iż był cichy jak myśl. Sądził, że potrafią wyczuć jego obecność, kiedy oddalał się od twierdzy, swego sanktuarium i źródła mocy druidów. Nawet niewidzialność mogłaby go nie ochronić. Postanowił, że lepiej wykorzystać swoją przewagę tam, gdzie może na niej polegać i skończyć z Jeźdźcami raz na zawsze.

Idąc w ślad za Morem, okrążył mury zamku, a ciszę południa przerywało jedynie skrobanie pazurów wężowego potwora i brzęczenie uwięzionych owadów. Przeszli pod chłodniejszą północną ścianą, wzdłuż zachodniej i minęli bramy, przy których każdego ranka zbierali się Jeźdźcy, aby rzucić mu wyzwanie. Walker wybrał na kryjówkę północny mur, wiedząc, że godzinami będzie wystawiony na skwar, i mając nadzieję, że cień po zawietrznej stronie da mu pewną osłonę. Jednak walka z cieniowcami będzie toczyła się przy południowej ścianie – tam, gdzie słońce świeciło najmocniej. Już było mocne, kiedy wyszli z ostatniego cienia, jaki oferowały blanki zamku, i zbliżyli się do światła.

Okrążyli róg południowej ściany, wyniosłej, płaskiej połaci rozgrzanego kamienia, która wychodziła na rozległą puszczę w kierunku ciasno stłoczonych szczytów Smoczych Zębów. Poszarpane, rozpalone urwisko było jedyną drogą pod murami zamku. Z wyjątkiem pojedynczych krzewów i kilku karłowatych drzew, które pochylały się na stromym zboczu w stronę chłodniejszego lasu, skarpa była zupełnie naga. Żar zamieniał się w spiekotę, która wysysała powietrze z płuc, ale Walker nie poddawał się palącej fali, idąc za Morem ciągle w tej samej odległości. Przez chwilę widział Głód daleko na przedzie; po chwili zniknął w cieniu pod łukiem parapetów pod wschodnią wieżą.

Mijały sekundy. Walker czuł rosnące napięcie. Cierpliwości, upominał się. Poczekaj na odpowiednią chwilę.

W jego wnętrzu zaczęła wzbierać magia.

Kiedy Mór był w połowie drogi pomiędzy najbliższą strażnicą a południową bramą, Walker uderzył. Ciągle osłonięty zaklęciem niewidzialności, wypuścił w jego stronę piorun, od którego koń i jeździec potoczyli się po ziemi. Jeździec usiłował wstać i Walker znowu uderzył. Magia trysnęła z jego dłoni chłodnym żarem i cięła cieniowca przez plecy. Walker już słyszał, jak nadchodzą pozostali, a ich wrzask odbijał się w jego umyśle. Już czuł ich wściekłość.

Pierwszy pojawił się Głód, zawracając spod łuku strażnicy, który zasłonił go na chwilę. Był bliżej walki niż reszta. Koścista, pochylona nisko postać z wyciągniętymi dłońmi rzuciła się do ataku. Ale na jego drodze stanęła chmura kurzu i dymu, uniesiona przez Walkera na jego powitanie. Cieniowiec nie mógł dostrzec wyraźnie, co się dzieje. Kiedy przedarł się przez przeszkodę, znalazł się na wprost swego przeciwnika. Walker Boh zmagał się z Morem, mocując się z cieniowcem, usiłując ściągnąć go z grzbietu wijącego się wierzchowca i nie dopuścić, żeby wstał.

Głód przemknął obok, celując kościstymi palcami w twarz Walkera.

Chybił.

Zamiast Walkera pochwycił Mór i sam z kolei został przez niego złapany.

Obaj jeźdźcy wrzasnęli, kiedy odczuli uderzenie własnych magii. Mór upadł osłabiony głodem i pragnieniem. Głód zatoczył się, wymiotując.

Z kamiennych murów pomiędzy nimi buchnął ogień. Głód zawirował od potężnego podmuchu.

Teraz pojawiła się również Wojna, okrążając zachodni kraniec muru. Jeździec rzucił się do walki, unosząc nad głową olbrzymią maczugę. Wężowy stwór dyszał płomieniami, a w szczelinach zbroi lśniły ogniste ślepia. Ujrzała Walkera, kiedy druid mocował się z Głodem, i natychmiast zaatakowała. Jeśli nawet usłyszała okrzyk ostrzeżenia Głodu, to nie zwróciła nań uwagi. Maczuga opadła z miażdżącą siłą, która miała skończyć z Walkerem za jednym zamachem. Ale Walker zniknął i cios trafił w Głód, przepoławiając cieniowca i wbijając się w węża. Głód zawył z bólu i zwalił się na ziemię stosem kości. Wąż i Jeździec legli w kurzu bez ruchu.

Wojna odwróciła się i nagle otoczyła ją chmura much, żądląc i gryząc przez stal zbroi. Wojna wrzasnęła, ale atak był szybki i pewny. Mór ujrzał, jak Walker Boh unika ciosu, który powalił Głód, i rzuca się na Wojnę, zaczynając ją dusić. Oszołomiony i pobity Mór zareagował instynktownie, posyłając w odwecie gorączkę i zarazę. Jednak coś szło ciągle na opak; uderzenie trafiło w Wojnę, a nie w Walkera Boha.

Walker przywarł płasko do murów zamku. Przybrał postać chmury pyłu za plecami szamoczącej się Wojny i posłał ognisty piorun w stronę Moru. Cieniowiec spadł z wierzchowca. Całą skarpę przysłoniła mgła kurzu i żaru wyrzucana w górę przez wijące się, warczące węże i ich rozszalałych jeźdźców. Obrazy były starą sztuczką, której trzysta lat temu z powodzeniem użył Jair Ohmsford w walce z widmami Mord. Walker przypomniał sobie o tym i wykorzystał dziś tę sztuczkę w dobrym celu. Zawracał cieniowce to w jedną, to w drugą stronę, nakładając na nich na zmianę własny obraz, i cały czas trzymał się mocno murów zamku.

Zwierciadła i światło okazały się wystarczającą bronią.

Wojna zawróciła swego węża, uderzona morderczymi atakami gorączki. Walker Boh znowu się pojawił, stając okrakiem nad leżącym Morem i usiłując udusić cieniowca. Wojna rzuciła się do ataku, na wpół oślepiona i oszalała z wściekłości, wyciągając potężny wojenny topór. Wpadła na druida i topór opadł, przecinając go na pół.

Tylko że Walkera już tam nie było, a ostrze przecięło Mór i jego wierzchowca.

Ze swego miejsca przy murze zamku Walker uderzył ogniem w Wojnę. Cieniowiec spadł z wierzchowca. Kiedy ten próbował wstać, Walker spalił go na popiół.

Odkrył, że wężowe stwory nie potrafią wracać do dawnej postaci jak ich jeźdźcy. A Czterej Jeźdźcy, mimo iż zdolni do odzyskiwania sił po atakach jego magii, nie byli odporni na swoją własną. Zauważył, w jaki sposób atakowali go za każdym razem – pojedynczo, jeden po drugim, nigdy wszyscy naraz. Nieprzerwany atak zniszczyłby go skutecznie, ale Czterej Jeźdźcy byli śmiertelnie niebezpieczni nie tylko dla swoich wrogów, ale i dla siebie nawzajem. Ich magia była przekleństwem, nędzną imitacją legend. Na to właśnie liczył Walker. Polegał na tym tak, jak polegał na świetle dnia i skwarze osłabiającym stwory zrodzone z ciemności. I nie mylił się.

Rozpaczliwa szamotanina dochodziła z miejsca, gdzie padła Wojna, mocując się z własną zbroją i szalejącą w niej zarazą. Głód i Mór leżeli bez ruchu. Ich węże ciągle leżały przy nich, a z ich ciał ciekła zielonkawa posoka, wsiąkając w ziemię. Zamglone powietrze przejaśniało się, kurz i pył osiadał na ziemi. Znowu widać było plamy nieba, gór i lasów.

Walker odsunął się od muru. Jeszcze jeden. Gdzie był...

Ciężki czarny sznur świsnął pośród mgły razem z jastrzębim wrzaskiem, uderzył w Walkera i owinął się wokół niego, kiedy druid zatoczył się od uderzenia. Związany opadł na kolana, a potem na plecy.

Natychmiast pojawiła się Śmierć, wypadając z blasku słońca z uniesioną kosą. Walker pochwycił powietrze w obolałe płuca. Jak go odnalazła? Skąd wiedziała, gdzie jest? Jeździec pochylał się nad nim, a pazury wężowego stwora drapały zajadle w skalne podłoże. Walker dźwignął się na kolana, próbując się uwolnić. Musiał zachować większą ostrożność niż pozostali. Musiał widzieć, jak Walker spala wierzchowca Wojny, poszedł za źródłem ognia i odgadł jego kryjówkę.

Walker odrzucił bezużyteczne teraz zaklęcie niewidzialności i przywołał ogień druidów. Oślepiający wir pociął na strzępy sznur Śmierci. Walker wstał z wysiłkiem akurat w chwili, kiedy jeździec zbliżył się do niego, wyrzucił przed siebie tarczę magii i odbił uderzenie kosy. Mimo to siła ciosu zwaliła go z nóg. Znowu dźwignął się na nogi, a cieniowiec zawrócił. Walker wziął się w garść. Nikt nie wygra dla niego tej walki; sztuczka z obrazami już nie wystarczy. Tym razem musi walczyć samotnie.

Ponownie przywołał ogień. Śmierć przeciwko Losowi. Walker przyczaił się do skoku.

Jeździec zamachnął się po raz drugi, a Walker rzucił w niego płonącym ogniem. Śmierć zatoczyła się, ostrze kosy odchyliło się i chybiło. Ale w powietrzu uniósł się przejmujący chłód i Walker poczuł napływającą falę mdłości.

Cieniowiec znowu zamierzył się do ciosu i Walker natychmiast odparł atak, wypuszczając z dłoni ogień druidów. Kosa uniosła się, pochwyciła ogień i przecięła go. Śmierć przynagliła wierzchowca i skierowała go znowu na Walkera. Druid uderzał raz za razem, ale ogień nie przenikał obrony jeźdźca. Śmierć była już niemal nad nim, wąż syczał nienawistnie przez kurz i żar, zalśniła kosa. Walker zdał sobie nagle sprawę, że Śmierć zmieniła zamiar i postanowiła po prostu go stratować. W jednej chwili zebrał ogień druidów i uderzył w odnóża potwornego węża, odcinając je, a potem uderzając w poskręcane ciało, aż wszystko stało się płonącą masą mięsa.

Wąż zadrżał, skręcił w bok, stracił równowagę i runął do przodu. Odskoczył na bok, kiedy potworna bestia przeleciała obok niego, otoczona płomieniami i wrzeszcząca z wściekłości. Jej ogon uderzył gwałtownie, tnąc Walkera przez pierś i przewracając go na ziemię. Chmura pyłu zmieszała się z dymem z osmalonego cielska węża i wszystko zniknęło w oślepiającej mgle.

Potłuczony, zakrwawiony, z podartą szatą, Walker wstał z wysiłkiem na nogi. Obok niego leżał zdychający wąż, a jego oddech zgrzytał nierówno w ciszy, która nagle zapadła. Walker rozejrzał się we mgle.

Śmierć pojawiła się za nim, wymachując gwałtownie kosą nad głową Walkera. Ten cisnął ogniem druidów i zablokował uderzenie, a potem wyprostował się i zwarł ze Śmiercią. Zdrowa dłoń druida zacisnęła się na trzonku kosy. Całym ciałem naparł na Śmierć. Poczuł przypływ paraliżującego chłodu. Zakapturzona głowa cieniowca pochyliła się, kiedy przechylali się w przód i w tył na skarpie, a dziwne czerwone oczy patrzyły nieruchomo na Walkera, wciągając go powoli do swego wnętrza. Walker czym prędzej odwrócił twarz i posłał wirujący ogień druidów wzdłuż trzonka kosy. Śmierć rzuciła się w tył, unosząc kaptur do światła – poza purpurowymi ślepiami nie było pod nim nic. Jedną ręką puściła kosę i uderzyła Walkera, odpychając go do tyłu. Walker skulił się, czując nową falę chłodu. Jego magia zawodziła go. Śmierć uderzyła ponownie, a zdradziecki cios sięgnął gardła Walkera, który zwolnił uchwyt i upadł.

Śmierć kroczyła naprzód – straszliwa czerń na tle mgły. Walker dźwignął się na kolana, trzymając się za pierś i walcząc o oddech.

Ostrze kosy uniosło się i opadło.

I nagle pojawił się między nimi Coglin, jakby znikąd, jak strach na wróble z rozwianym włosem i szelestem zniszczonych szat. Pochwycił trzonek kosy i odwrócił uderzenie. Ostrze wbiło się głęboko w ziemię za Walkerem, który przetoczył się na bok i usiłował wstać, wrzeszcząc na starca. Ale Coglin rzucił się na cieniowca i odepchnął w tył. Śmierć trzymała jedną dłoń na gardle Coglina, a drugą na trzonku kosy, szykując się do uderzenia. Zrozpaczony starzec walczył ze wszystkich sił, ale cieniowiec był silniejszy. Powoli odepchnął Coglina, odciągając go za szyję i przesuwając drugą dłoń, żeby lepiej chwycić kosę. Uciekaj! – błagał w myślach Walker, niezdolny wymówić słowa. Uciekaj, Coglinie!

Walker wstał chwiejnie, walcząc z bólem i wyczerpaniem i dobywając resztek sił.

Patykowata postać Coglina chyliła się jak suche drzewo na wietrze, skręcając się pod zajadłym naporem cieniowca. I nagle krzyknął, wyszarpnął spod szat garść czarnego proszku i rzucił go z przekleństwem w jeźdźca.

W tej samej chwili kosa opadła.

Proszek eksplodował w błysku ognia i huku, chwytając również Coglina, który wyleciał w powietrze razem ze Śmiercią. Walker cofnął się przed wybuchem i nagłym blaskiem, widząc kątem oka poszarpane ciała. Potem ruszył chwiejnym krokiem, przywołując magię i zbierając w dłonie ogień druidów. Ujrzał, jak Śmierć podnosi się z kurzu, czarna, osmalona i dymiąca. Z rękawów jej czarnej szaty tryskały płomienie. Kosa leżała roztrzaskana na ziemi obok niej. Czerwone ślepia zalśniły, kiedy sięgnęła po jej resztki.

Walker pchnął ku niej przeszywający ogień, przez pozbawiony twarzy kaptur i to, co żyło wewnątrz. Śmierć zatoczyła się w tył od uderzenia. Walker szedł dalej, uderzając nieubłaganie i paląc raz po raz. Śmierć zatoczyła się i próbowała uciekać. Jednak nie było dla niej ucieczki. Walker doskoczył do niej, wsadził pięść w wirujący kaptur i posłał cały ogień do jego wnętrza.

Śmierć zadrżała raz i stanęła w płomieniach.

Walker upadł, wyrywając ramię i odwracając się od światła i żaru. Jego sprzymierzeńcy, światło i gorąco, pomyślał oszołomiony – śmierć dla cieniowców. Spojrzał za siebie. Śmierć płonęła w strzępach na zakurzonej ziemi, martwa i nieruchoma.

Walker Boh wrócił do rozciągniętego bezwładnie na ziemi Coglina. Delikatnie odwrócił starca, ukląkł, żeby wyprostować jego ramiona i nogi, i położył na kolanach poczerniałą, osmaloną głowę. Włosy i broda Coglina były prawie spalone. Z ust i nosa ciekła mu krew. Znalazł się zbyt blisko ognia, aby uniknąć jego skutków. Walker poczuł ucisk w piersi. Starzec oczywiście o tym wiedział. Wiedział, a mimo to użył proszku.

Coglin otworzył oczy, przerażająco białe na tle poczerniałej skóry.

– Walker? – wyszeptał. Walker skinął głową.

– Jestem tutaj. Już po wszystkim, stary. Są skończeni, wszyscy. Zgrzytliwy oddech zakończył się zachłyśnięciem.

– Wiedziałem, że będziesz mnie potrzebował.

– Miałeś rację. Potrzebowałem cię.

– Nie. – Coglin uniósł dłoń i władczo uścisnął jego ramię. – Wiedziałem, Walkerze. – Odkaszlnął krwią i powiedział już mocniejszym głosem: – Powiedział mi. Allanon. Przy Hadeshornie, kiedy ostrzegł, że mój czas minął, że moje życie się kończy. Pamiętasz, Walkerze? Powiedziałem ci tylko część z tego, czego się dowiedziałem tamtego dnia. Tylko o Kronice druidów. Resztę zatrzymałem w tajemnicy. Powiedziano mi, że będziesz mnie potrzebował. Dano mi tę odrobinę czasu, tutaj, w Paranorze, żeby być przy tobie. Żyłem wystarczająco długo, aby jeszcze się przydać. – Zakaszlał, kuląc się z bólu. – Rozumiesz?

Walker skinął głową. Przypomniał sobie, jak daleki i zamknięty w sobie wydawał się starzec w warowni druidów. Coś się zmieniło, myślał wtedy, ale pochłonięty próbami ucieczki przed cieniowcami, nie starał się dowiedzieć co. Teraz rozumiał. Coglin wiedział, że jego życie dobiega końca. Allanon odroczył jego śmierć, ale nie na zawsze. Magia Kroniki druidów ocaliła go nad brzegiem Hadeshomu, aby mógł umrzeć w Paranorze. Starzec gotów był dokonać takiej zamiany.

Walker spojrzał na okaleczone ciało. Tam, gdzie cięła kosa przez materię szaty, widać było srebrne pasma mrozu.

– Powinieneś mi powiedzieć – nalegał cicho. W oczach miał łzy. Nie zauważył, kiedy napłynęły. Jakaś część jego istoty pamiętała, że kiedyś był zdolny do płaczu, dawno temu. Nie rozumiał, dlaczego może płakać teraz, ale nie sądził, żeby po tym wszystkim znowu był do tego zdolny.

Coglin pokręcił głową powolnym, bolesnym ruchem.

– Nie. Druid nie mówi, czego nie musi powiedzieć. – Zakaszlał znowu. – Wiesz o tym.

Walker Boh nie mógł mówić. Patrzył tylko na starca. Coglin zamrugał.

– Powiedziałeś, że zawsze wiedziałem, kiedy działać, a kiedy nie. – Uśmiechnął się. – Miałeś rację.

Znowu zakaszlał, a potem jego oczy znieruchomiały i przestał oddychać. Walker patrzył na niego, klęcząc w kurzu i skwarze, nasłuchując w niezmąconej ciszy i pocieszając się z goryczą, że Allanon wykorzystał starego po raz ostatni.

Zamknął niewidzące oczy Coglina.

Pozostaje się tylko przekonać, czy druid wykorzystał go właściwie.

XX

Walker Boh pochował Coglina w lesie pod Paranorem. Ułożył go na spoczynek na polanie, gdzie strumienie wiły się przez liczne wąskie szczeliny, polanie osłoniętej przez dęby i orzechy, których liściaste gałęzie nakrapiały dywan leśnych kwiatów i zielonych traw plamami cienia, poruszającymi się i zmieniającymi za każdym razem, kiedy słońce wędrowało na zachód. To miejsce przypominało Walkerowi ukryte dolinki górskie przy Hearthstone, którymi obaj tak lubili spacerować. Wybrał miejsce na środku polany, skąd widać było wyraźnie wieże Paranoru. Coglin, który do końca uważał się za zbłąkanego druida, na dobre powrócił do domu.

Po skończonym pochówku, Walker stanął na polanie. Był pobity i zmęczony, ale najgłębsze rany były niewidoczne i stanie pośród starych drzew oraz oddychanie leśnym powietrzem przynosiło mu odrobinę pociechy. Śpiewały ptaki, wiatr szumiał w listowiu i trawach, szemrał strumień, a wszystkie te dźwięki były kojące i spokojne. Nie chciał jeszcze wracać do Paranoru. Nie chciał przechodzić obok poczerniałych, zwęglonych szczątek Czterech Jeźdźców i ich wężowych wierzchowców. Chciał jedynie wymazać wszystko, co wydarzyło się w jego życiu, niczym kredę z tablicy i zacząć od nowa. Była w nim gorycz, której nie potrafił sprostać, która gryzła go i drapała niczym głodne zwierzę i nie dawała się odpędzić. Ta gorycz miała wiele źródeł – nie miał siły ich zliczyć. Oczywiście, była to przeważnie jego własna gorycz. Ostatnio ciągle był rozgoryczony. Obcy, przybysz znikąd, człowiek, którego tożsamość ledwo rozpoznawał, pionek oddany całkowicie pragnieniom i potrzebom starców sprzed tysięcy lat.

Siedział na polanie przy strumieniu, wpatrując się w wycinkę i plamę świeżo skopanej ziemi, gdzie leżał Coglin. Zmusił się do wspomnień o starcu. Jego gorycz potrzebowała ukojenia; może przyniosą je wspomnienia. Przez chwilę nabierał w dłonie zimnej wody ze strumienia opryskał sobie twarz, obmywając ją z brudu, popiołu i krwi, po czym usadowił się w plamie słońca i pozwolił płynąć myślom.

Walker pamiętał Coglina głównie jako nauczyciela, człowieka, który przybył doń, kiedy jego życie splątało się i pomieszało, kiedy porzucił rasy, aby żyć w odosobnieniu Hearthstone, gdzie nie gapiono się na niego i nie szeptano za plecami, gdzie nie był znany jako Mroczny Stryj. Magia była wtedy dla Walkera tajemnicą, dziedzictwem pieśni Brin Ohmsford sprzed lat, plątaniną nici, których nie potrafił rozsupłać. Coglin pokazał mu, jak kontrolować magię, tak aby nigdy już nie czuł się wobec niej bezradny. Nauczył go, jak zapanować nad swym życiem, aby stać się panem białego żaru, który w nim wrzał. Zabrał lęk i zmieszanie i przywrócił Walkerowi poczucie celu i szacunek do samego siebie.

Stary był jego przyjacielem. Dbał o niego, troszczył się tak, jak ojciec troszczy się o syna. Walker przyznał to po namyśle. Pouczał go i prowadził i zawsze był obecny, kiedy Walker go potrzebował. Nawet kiedy Walker dorósł i zrodził się między nimi dystans, który powstaje, kiedy ojciec i syn muszą spojrzeć na siebie jak na równych sobie, choć nie całkiem temu wierzą, Coglin pozostał bliski na tyle, na ile Walker mu pozwalał. Walczyli ze sobą i kłócili się, nie dowierzali i oskarżali nawzajem, zmuszali do robienia rzeczy właściwych, choć niełatwych.

Ale nigdy się nie opuszczali ani nie wyparli siebie nawzajem; nigdy nie żałowali swojej przyjaźni. Teraz myśl o tym pomagała Walkerowi.

Czasami łatwo było zapomnieć, że starzec żył niegdyś innymi żywotami, o których Walker niewiele wiedział. Coglin był kiedyś młody. Jak to było? Starzec nigdy o tym nie mówił. Zgłębiał wiedzę wraz z druidami – Allanonem i Bremenem, a być może tymi, którzy odeszli wcześniej, chociaż nigdy nie powiedział, jak było naprawdę. Ile lat miał Coglin? Jak długo żył? Walker zdał sobie nagle sprawę, że nie wie. Coglin był już starcem, kiedy Kimber Boh była dzieckiem, a Brin Ohmsford przybyła do puszczy Darklin na poszukiwanie Ildatch. Było to trzysta lat temu. Tyle Walker wiedział o Coglinie. Stary opowiadał o tamtym okresie, dziecku, które wychowywał, szaleństwie, które udawał, a potem tego poniechał, jak poprowadził Brin i jej towarzyszy do Maelmord, aby położyć kres widmom Mord. Walker słyszał te opowieści; a jednak były one tylko małą cząstką życia starego, jednym dniem całego roku. A co z resztą? Które części swego życia Coglin postanowił ukryć, które przepadły teraz na zawsze?

Walker potrząsnął głową i spojrzał pomiędzy drzewami na Paranor. Części, których stary nie zamierzał utracić. Walker nie żałował, że Coglin miał przed nim tajemnice. Każdy je ma. Każdy zachowuje dla siebie część z tego, kim i czym był i jak żył, sprawy, które należą tylko do niego i których nie chce z nikim dzielić. Po śmierci stają się one ciemnymi lukami we wspomnieniach tych, którzy żyją dalej, ale tak już musi być.

Ujrzał w myślach zarośniętą twarz starego. W ciszy nasłuchiwał dźwięku jego głosu. Coglin żył bardzo długo. Przeżył wiele żywotów. Żył dłużej, niż powinien, oszczędzony przy jeziorze Hadeshorn, aby przybyć do Paranoru i ujrzeć jego powrót. Umarł tak, jak chciał, oddając życie, aby Walker mógł zachować swoje. Błędem byłoby żałować tego daru, ponieważ żal umniejszyłby jego wartość. Coglin żył, aby ujrzeć jego przemianę w druida, którym starzec nigdy nie został. Żył, aby zobaczyć, jak dorasta do snów Allanona i wypełnia przymierze Brin Ohmsford. Bez względu na to, czy dobrze, czy źle się stało, Walker przeszedł przez wszystko bezpiecznie dzięki Coglinowi.

Poczuł, jak gorycz zaczyna blednąc. Gorycz była zła. Żal był zły. To łańcuchy, które wiążą mocno i ciągną w dół. Nic dobrego z nich nie przyjdzie. Jeśli przyszłość miała coś znaczyć, potrzebował równowagi i właściwej perspektywy. Walker pamiętał – i powinien pamiętać. Ale wspomnienia miały kształtować to, co nadejdzie, wykorzystać leżące przed nim możliwości i zrobić z nich właściwy użytek. Znowu pomyślał o druidach oraz ich machinacjach, o tym, w jaki sposób kształtują dzieje ras. Niegdyś pogardzał ich wysiłkami. Teraz był jednym z nich. Coglin żył i umarł, aby mógł się taki stać. Miał szansę zrobić lepiej to, co tak krytykował, u tych, którzy odeszli. Musi ją wykorzystać jak najlepiej. Coglin by tego oczekiwał.

Słońce schodziło pod osłonę lasów na zachodzie, kiedy wstał i po raz ostatni stanął nad grobem starca. Był już bardziej pogodzony z tym, co się stało, bardziej spokojny w obliczu surowych faktów. Coglin odszedł. Walker pozostał. Będzie czerpał siły, odwagę i zdecydowanie z przykładu starca. Zachowa jego pamięć w swym sercu.

Kiedy światło zabarwiło się czerwienią, złotem i purpurą w skwarze lata, powrócił przez mroczniejący las do Paranoru.

Tej nocy śnił o Allanonie.

Po raz pierwszy od czasu Hadeshornu. Spał głębokim zdrowym snem i nie przebudził się, chociaż myślał potem, że raz czy dwa był tego bliski. Był wyczerpany po walce i niewiele zjadł. Wykąpał się, przebrał i wypił kubek piwa, siedząc w gabinecie, który upodobał sobie Coglin. Pogłoska leżał zwinięty u jego stóp, a lśniące oczy unosiły się ku niemu od czasu do czasu, jakby pytał, co się stało ze starcem. Kiedy zmęczenie zupełnie odebrało mu siły, poszedł do sypialni, wsunął się pod koce i odpłynął w sen.

Sen przyszedł niemal natychmiast. Była noc, a on szedł samotnie po lśniącej, czarnej skale stanowiącej podłoże doliny Shale. Niebo było jasne i pełne gwiazd. Księżyc w pełni lśnił bielą, niczym świeże płótno na poszarpanej krawędzi Smoczych Zębów. Powietrze pachniało czystością jak za dawnych czasów, a wiatr gładził jego twarz chłodnym dotykiem. Walker odziany był w czarną szatę z kapturem, pas i wysokie buty, druid idący śladem dawnych druidów. Nie pytał, kim jest, wychodząc z ciemności Czarnego Kamienia Elfów, przechodząc przez ogień przemiany w studni twierdzy i wracając z powrotem do świata ludzi. Był panem Paranoru i sługą ras. Było to dziwne, podniecające uczucie. Jakby znajome.

Chwile mijały we śnie ociężale. Potem zbliżył się do Hadeshomu, którego wody były czarne i nieruchome pośród nocy. Jezioro lśniło jak szkło w blasku księżyca, gładkie i wypolerowane, odbijające niebo i gwiazdy. Kiedy szedł, kamienie chrzęściły mu pod stopami, ale poza tym była tylko cisza. Było tak, jakby był ostatnim człowiekiem na świecie, ostatnim, który po nim chodzi, ostatni samotny strażnik czuwający nad pustką.

Dotarł do Hadeshornu i zatrzymał się tuż na jego skraju. Wiatr znieruchomiał i on także; zewsząd napierała nań cisza. Podniósł dłoń i ściągnął kaptur opończy; nie wiedział, dlaczego tak uczynił. Czekał z obnażoną głową.

Czekał tylko chwilę. Niemal natychmiast jezioro zaczęło kipieć, jego wody zawrzały jak ukrop w saganie. Potem zaczęły wirować, powolnym, okrężnym ruchem jak wskazówki zegara. Wir ciągnął się od brzegu do brzegu. Walker wiedział, co się dzieje. Widział to już wcześniej. Hadeshorn zasyczało, a ponad jego powierzchnią uniosły się gejzery pary i opadły diamentowym rozbłyskiem kropli. Zaczęło się zawodzenie, dźwięk uwięzionych w odległym miejscu, błagających o uwolnienie. Dolina zadrżała, jakby rozpoznała krzyki, jakby skuliła się ze strachu przed nimi. Walker Boh nie cofnął się.

Wtedy pojawił się Allanon, wyrastając z czarnych wód w chór krzyków, zakapturzony szary duch przybywający z nicości, aby rozmawiać z człowiekiem, którego wybrał na swego następcę. Jego postać zalśniła, przezroczysta w świetle księżyca, blady obraz tego, kim był niegdyś, bo śmiertelne ciało druida już dawno obróciło się w proch. Unosił się z głębin, aż stanął na powierzchni wód i znieruchomiał, patrząc na Walkera Boha.

– Allanonie – powitał go Mroczny Stryj głosem, którego sam nie rozpoznawał.

„Dobrze się spisałeś, Walkerze”.

Głos był głęboki i donośny. Unosił się gdzieś z przepastnego wnętrza ducha.

Walker Boh pokręcił głową.

– Nie bardzo. Tylko dostatecznie dobrze. Zrobiłem, co musiałem. Porzuciłem dawnego siebie, aby stać się tym, kim chciałeś. Z początku byłem zły, że ma tak być, ale zostawiłem gniew za sobą.

Wody Hadeshornu zawirowały i zasyczały ponownie, kiedy duch ruszył naprzód, ślizgając się po powierzchni, jakby w ogóle się nie poruszał. Zatrzymał się dziesięć stóp od Walkera.

„Życie jest czasem, w którym dokonujemy wyborów, Walkerze Boh. Śmierć jest czasem na rozpamiętywanie ich. Czasami wspomnienia nie są przyjemne”.

Walker skinął głową.

– Wiem, że tak musi być. „Czujesz smutek z powodu Coglina”.

Walker ponownie pokiwał głową.

– Ale to również jest już za mną. Dokonał właściwych wyborów. Nawet tego ostatniego.

Ramię ducha uniosło się w ślad za błyskiem piany, która opadła jak srebrny pył.

„Nie mogłem go ocalić. Nawet druidzi nie mają mocy powstrzymywania śmierci. Bremen powiedział mi, kiedy mój czas dobiegał końca. Ja powiedziałem Coglinowi. Pomogłem mu, jak mogłem – dałem mu szansę powrotu do czterech krain z nowym Paranorem, szansę wspomożenia cię w ostatniej bitwie z cieniowcami. To wszystko, co mogłem uczynić”.

Walker nie odezwał się, patrząc na zjawę i wprost przez nią, widząc w oddali przeszłe i przyszłe wydarzenia i grób Coglina. Śmierć dostała wreszcie starca, ale na jego warunkach.

„Gdybym mógł, oddałbym ci wszystkich, których utraciłeś, Walkerze. Ale nie mogę. Nie mogę dać ci nic, co odeszło, i nic, co jeszcze utracisz. W życiu druida jest wiele śmierci i strat”.

We śnie Walkera dolina była ciemna z powodu mgły, która przepływała falami, niczym deszcz ponad lasem albo chmury przesłaniające słońce. Płynęła powoli i miękko, niosąc ze sobą uczucie, że żywoty rodzą się do istnienia i biegną swoim torem, a wszystko to dzieje się w ułamku sekundy. Były w niej twarze, wszystkie nieznane, głosy nawołujące ze śmiechem i bólem. Czas ciągnął się w nieskończoność, godziny przechodziły w dnie, dnie w lata, a Walker trwał w nich nie zmieniony, stale poza nimi, samotny na wieki.

„Tak będzie i dla ciebie. Pamiętaj o tym”.

Ale Walker nie musiał pamiętać. Miał wspomnienia Allanona. Ofiarowała mu je przemiana. Miał wspomnienia wszystkich druidów, którzy odeszli. Wiedział, jakie będzie jego życie. Rozumiał, co go czeka.

„Pamiętaj”.

Szept cienia znowu zatrzymał czas, dolina Shale stała się wyraźna, a bieg myśli Walkera znowu jasny.

– Po co tu jestem, Allanonie? – zapytał.

„Jesteś teraz całością, Walkerze Boh. Stałeś się tym, czym miałeś być. Nie pozostało już nic do zrobienia. Nosisz płaszcz druidów; będziesz go nosił zamiast mnie. Ponieś go teraz z Paranoru do czterech krain. Jesteś tam potrzebny”.

– Wiem.

Para zasyczała i zaśpiewała. Zakapturzona twarz Allanona pochyliła się.

„Nie wiesz. Uległeś przemianie, Walkerze Boh, ale to dopiero początek. Stałeś się druidem, tak – ale jeszcze nim nie jesteś. Jesteś odpowiedzialny za rasy i ich los, Mroczny Stryju. Ci, od których niegdyś pragnąłeś się odciąć, są teraz twoimi podopiecznymi. Czekają”.

– Żeby uwolnić ich od cieniowców.

„Żebyś pokazał im, jak się uwolnić. Żebyś wskazał im drogę. Żebyś wyprowadził ich z ciemności”.

Walker Boh pokręcił głową w pomieszaniu.

– Ale ja nie znam lepszego sposobu niż oni sami. Powierzchnia Hadeshornu buchnęła parą, a powietrze wypełniła mgła. Wilgoć osiadła na twarzy Walkera jak chłód zimowego poranka. To śmierć dotknęła wód Hadeshornu, ale nie sięgnęła po niego. Ponieważ druidzi już dawno temu odkryli tajemnice pozwalające na przemianę śmierci.

Głos Allanona był mroczny i pewny.

„Znajdziesz sposób. Masz siłę i mądrość tych wszystkich, którzy odeszli przed tobą. Władasz magią całych wieków. Wyrusz z Paranoru i znajdź pozostałe dzieci Shannary. Każde z was zostało wysłane, aby wypełnić zadanie. Każde z was to uczyniło. Masz talizmany, Walkerze. Te talizmany będą cię wspierać”.

Walker niespokojnie pokręcił głową.

– Jakie talizmany?

Cień Allanona zalśnił na chwilę w chórze krzyków, które podniosły się z jeziora, jakby miał zaraz zniknąć.

„Najpotężniejszy talizman ze wszystkich: płaszcz druidów, który przybrałeś. Nie widać go, ale jest zawsze przy tobie i należy tylko do ciebie. Jego moc wzrasta, kiedy go używasz; za każdym razem ma większą siłę. Pomyśl, Walkerze. Zanim podjąłeś walkę i pokonałeś Jeźdźców, byłeś słabszy niż teraz. I tak będzie za każdym wyzwaniem, które podejmiesz i przezwyciężysz. Jesteś jeszcze dzieckiem i dopiero zaczynasz odkrywać, co znaczy być druidem. Z czasem dorośniesz”.

– A co teraz?

„Dość jest zadań. Zadania przyniosą talizmany, a talizmany magię. Magia połączona z wiedzą przyniesie koniec cieniowcom. Tak było, kiedy rozmawiałem z tobą po raz pierwszy. I tak jest teraz. Ofiarowałbym ci więcej, gdybym mógł, Walkerze. Ale dałem wszystko, co mogłem, wszystko, co wiedziałem. Pamiętaj, Mroczny Stryju. Odszedłem z waszego świata i zamieszkałem w innym. Nie mam ciała. Z tego miejsca nie widzę wyraźnie. Widzę jedynie cienie przyszłości i na nich muszę polegać. Ty musisz polegać na swojej wizji. Idź, Walkerze. Znajdź potomków Shannary i dowiedz się, czego dokonali. W ich dziejach i swoich własnych odnajdziesz to, czego potrzebujesz. Musisz wierzyć”.

Walker nie odezwał się, myśląc przez chwilę, że znowu żąda się od niego samej wiary. Ale przecież czynił tak, od kiedy po raz pierwszy objawiły się sny i nakłoniono go do podróży do Hadeshornu i Allanona. Czy naprawdę trudno mu zaakceptować, że wiara musi poprowadzić go raz jeszcze?

Spojrzał na bladą postać przed nim, przezroczyste kontury, wspomnienia przeszłych żywotów.

– Wierzę – odrzekł cieniowi Allanona i naprawdę wierzył. „Walkerze Boh”.

Głos cienia był cichy i pełen żalu.

„Odnajdź dzieci Shannary. Masz wzrok druidów. Masz mądrość, której potrzebujesz. Nie zawiedź ich”.

– Nie – odrzekł Walker szorstko. – Nie zawiodę.

„Połóż kres cieniowcom, zanim zupełnie zniszczą cztery krainy. Czuję, że choroba rozprzestrzenia się nawet tutaj. Okradają ziemię z życia. Powstrzymaj ich, Walkerze”.

– Tak uczynię, Allanonie.

„A zatem pochyl się ku mnie, Mroczny Stryju. Pochyl się ku mnie ostatni raz, zanim odejdziesz. Sen niesie nas ku świtowi i musimy podążyć różnymi ścieżkami. Posłuchaj po raz ostatni, co ci powiem, i niech twoja mądrość i rozum rozstrzygną, co pozostało ukryte przed nami. Pochyl się ku mnie, Walkerze, i słuchaj”.

Cień zbliżył się, jak para ponad wodami Hadeshornu, która przybrała ludzki kształt, materia z mgły i szarego światła, widmo utkane z dźwięków przybyłych z przerażającej ciemności.

Napięty i niepewny Walker Boh czekał z oczami utkwionymi w wirującej wodzie i odbitych w niej gwiazdach, aż wszystko zniknęło w czerni cienia.

Wtedy poczuł dotyk na skórze i zadrżał gwałtownie.

Obudził się o wschodzie słońca, kiedy blade światło wśliznęło się przez korytarz do zaciemnionej komnaty. Przez chwilę leżał bez ruchu, rozmyślając nad snem i tym, co mu ukazał. Allanon zesłał ten sen, aby mógł zacząć nowe życie. Sen odnowił w nim postanowienie odnalezienia Para i Wren, ale dał mu również nową wiarę w siebie. Mógł zaakceptować to, kim i czym się stał, skoro istniała choćby najmniejsza szansa, że będzie mógł wyzwolić zniszczone krainy i ich lud z niewoli cieniowców.

Odnajdź dzieci Shannary. Nie zawiedź ich.

Wstał z łóżka, umył się, ubrał i zjadł śniadanie na murach zamku, wpatrując się w krainę w świetle nowego dnia. Znowu pomyślał o Coglinie, o wszystkim, czego nauczył go starzec. Wyrecytował litanię praw i formuł, które ofiarowała mu przemiana ze śmiertelnego człowieka w druida, całe dzieje dawnych i nowych druidów. Ostrożnie wprowadzał w życie nową wiedzę – czasem poddawał ją próbie, czasem pozostawiał nie wypróbowaną.

Na końcu odtworzył jeszcze w pamięci wydarzenia ze snu i ukazane mu tajemnice. A były tam tajemnice – niezwykle ważne, które poznał, kiedy dotknął go Allanon. To, czego się nauczył, już zaczynało formować odpowiedzi na dawno temu zadawane pytania. Całe dzieje czterech krain, od czasów Pierwszej Rady na Paranorze, tworzyły wzór dzisiejszych wydarzeń. Wydarzenia minionych tygodni nadawały tym wzorom barwę i kształt. Ale to sen i wizja pozwoliły mu wydobyć wzór na światło, gdzie mógł go zobaczyć wyraźnie.

Ciągle tylko nie znał powodów, dla których Wren otrzymała zadanie sprowadzenia elfów na powrót do Westlandii.

Nie wiedział też, dlaczego Par miał odnaleźć Miecz Shannary.

A przede wszystkim wzór nie ujawniał prawdy o tajemnicach mocy cieniowców.

W końcu wstał i zszedł w głąb zamczyska, a za nim sunął jak cień Pogłoska. Zabierze bagiennego kota ze sobą, postanowił. W końcu dał mu go Coglin; był teraz za niego odpowiedzialny. Nie mógł zostawić go zamkniętego w warowni, a ich przyjaźń mogła się okazać pożyteczna. Uśmiechnął się po głębszym namyśle. Tak naprawdę Pogłoska dostarczał mu tej odrobiny towarzystwa, której brakowało mu po śmierci Coglina.

Wszedł do studni twierdzy i położył dłoń na kamiennym murze, sięgając w głąb po spoczywające tam życie. Magia przybyła posłusznie na jego wezwanie, a on zapieczętował to miejsce, aby nikt nie mógł wejść aż do jego powrotu.

Potem zamknął bramy Paranoru i wyszedł na zewnątrz. Zszedł ze skarpy do lasu, gdzie panował chłodny półmrok. Pogłoska szedł za nim, wdzięczny za uwolnienie z murów, przeszukując cienie, tropiąc i od czasu do czasu powracając do boku Walkera, aby się upewnić, że nadal tu jest. Podróżowali na północ od miejsca, gdzie spoczywał Coglin, ale Walker nie skręcił w bok. Pożegnał się już ze starcem; niech tak zostanie.

Dzień chylił się ku zachodowi, a płonąca kula słońca przesuwała się na zachód w stronę Smoczych Zębów. Żar znikał powoli w chłodzie wieczornych cieni. Walker i bagienny kot szli dalej. Wkrótce przed nimi zapłonęły ogniska żołnierzy federacji obozujących na przełęczy Kennon: jedzono kolację i rozstawiano straże.

Koło północy Walker i kot przemknęli obok nich nie zauważeni i ruszyli dalej na południe.

XXI

Deszcz zalewający westlandzkie elfy i pościg armii federacji stanowiły ciągłe zagrożenie, kiedy rankiem dwie obdarte, wynędzniałe kobiety wprowadziły swego ociemniałego ojca przez bramy Tyrsis wraz z innymi handlarzami, kramarzami i komiwojażerami, którzy przybywali z leżących poza murami wsi, aby wymienić swoje towary. Jak większość pozostałych, spędziły tę noc pod bramami, pragnąc wejść jak najwcześniej i zapewnić sobie najlepsze stragany w rynku, gdzie handlowano i wymieniano wszystko, co się dało. Powłócząc nogami, szły możliwie najszybciej, ale ich marsz opóźniał ojciec, po omacku szukający drogi. Podtrzymywały go z obu stron i wiodły ostrożnie zakurzoną drogą.

Straże federacji stały wzdłuż wejścia przy murach, sprawdzając każdego, kto przechodził, i odsuwając tych, którzy wydawali się podejrzani. Ta ostrożność była dość niezwykła, w przeszłości bowiem bardziej martwiono się o to, kto wychodzi z miasta, a nie do niego wchodzi. Ale Padishar Creel, dowódca wolno urodzonych, miał być powieszony w południe następnego dnia i federacja chciała zapobiec próbie jego uwolnienia. Byli przekonani, że wszelkie próby zawiodą, choćby doskonale przygotowane, ponieważ garnizon miejski liczył pięć tysięcy ludzi i podjęto nadzwyczajne środki ostrożności. Mimo to, żeby nie pozostawić nic przypadkowi, straże przy bramach dostały rozkaz sprawdzania wszystkich wchodzących.

Postanowili nie wpuścić kobiet i starca. Był to przypadkowy wybór, na który zdecydował się dowódca straży. W ten sposób osiągał kompromis pomiędzy zatrzymywaniem wszystkich, co trwałoby w nieskończoność, a niezatrzymywaniem nikogo, co wyglądałoby na zaniedbywanie obowiązków. Całej trójce kazano stanąć z dala od tłumu i zająć miejsce na środku podwórca pomiędzy murami zamku. Mieli tam czekać na przesłuchanie. Z ciżby rzucano im ukradkowe, podejrzliwe spojrzenia, które zdawały się mówić: lepiej wy niż my. Spod stóp przechodzących unosił się kurz i nawet teraz, jeszcze zanim nastał upał, powietrze było gorące i lepkie.

– Imiona – powiedział oficer do żebraczek i starego.

– Asra, Wintah, a to nasz ojciec Criape – odrzekła jedna ze splątanymi, rudymi włosami. Na jej twarzy widać było wrzody, a ona sama cuchnęła jak stare śmieci.

Oficer zerknął na drugą kobietę, która otworzyła usta, ukazując poczerniałe zęby i czerwone gardło pozbawione języka. Oficer przełknął ślinę.

– Ona nie mówi – powiedziała pierwsza, szczerząc zęby.

– Skąd jesteście?

– Spekese Run – odrzekła kobieta. – Wiesz, gdzie to jest? Oficer pokręcił głową. Przejrzał stos szmat przytroczonych do ich pleców. Bezużyteczne śmieci. Zerknął na starego, który stał z pochyloną głową. Nie widać było jego twarzy. Oficer podszedł i odsunął do tyłu kaptur starca. Ten poderwał głowę i otworzył poczerniałe powieki, ukazując gęsty, mleczny płyn w miejscu, gdzie powinny być oczy. Oficer wzdrygnął się.

– Wynocha – skinął, przechodząc szybko do następnych pechowców.

Kobiety i starzec powlekli się posłusznie, wchodząc w tłum i mijając kordon straży przy bramach i murach miasta. Weszli do środka. Zeszli z alei Tyrsijskiej w boczne uliczki, gdzie nie było straży federacji. Matty Roh wypluła suchą skórkę owocu przyklejoną wewnątrz ust.

– Mówiłam, że to za duże ryzyko! – powiedziała.

– Przecież się udało! – warknął wściekle Morgan. – Przestań narzekać i zabierz mnie gdzieś, żebym mógł zmyć to świństwo z oczu!

– Uciszcie się oboje! – rozkazała Damson Rhee i przynagliła ich. Wszyscy byli na granicy wybuchu. Kłócili się zajadle o to, kto ma wejść do miasta, a nastrój pogorszyła jeszcze nowina o zbliżającej się egzekucji Padishara Creela. Półtora dnia to niedużo na skuteczny ratunek, a tyle tylko mieli, i Morgan zdecydował, że trzeba zmienić pierwotny plan. Zamiast Matty Roh i Damson, które miały same odnaleźć Kreta, on również postanowił wejść do miasta. Do wieczora musieli wytropić Kreta i wprowadzić Chandosa oraz resztę wolno urodzonych przez podziemne tunele, opracować plan ocalenia Padishara i wprowadzić go w czyn. Morgan upierał się, że musi natychmiast dostać się do miasta, żeby zdecydować o kolejności działań. Nie mógł pozwolić sobie na czekanie na zmrok i Kreta, żeby wszystkiego dopatrzyć. Damson i Matty były równie uparte i twierdziły, że każda próba przemycenia go przez bramy narazi ich wszystkich na niebezpieczeństwo. Dla nich dwóch będzie to wystarczająco trudne, a podwójnie niebezpieczne, jeśli będą zmuszone zabrać go ze sobą. Dlaczego nie może zastanawiać się tam, gdzie jest? Czy nie dość czasu spędził już w mieście, żeby wiedzieć, gdzie co jest?

Kłótnia trwała więc, aż w końcu Morgan wygrał, stwierdzając, że nie może niczego zaplanować, skoro nie wie, gdzie trzymany jest Padishar, a nie dowie się, dopóki nie wejdzie do miasta. Ceną zwycięstwa było nieugięte żądanie obu kobiet, żeby zostawił Miecz w ukryciu. Oszustwo może się udać, ale nie jeśli będzie miał ze sobą broń. Ryzyko jej znalezienia było po prostu zbyt duże. Kobiety nie ustąpiły pomimo gwałtownych protestów i Miecz Leah został z Chandosem.

Damson poprowadziła ich aleją do bocznych drzwi opuszczonego budynku, pchnęła je i wprowadziła swoich towarzyszy do środka. Wnętrze było ciasne i duszne, a w powietrzu wisiał kurz. Zamknęła drzwi i przeszli przez pokój do następnych, a przez nie do drugiego pokoju, tak samo dusznego. Za nim znajdowało się maleńkie podwórko i cała trójka weszła we wczesny poranek i nikły zapach leśnych kwiatów z nie wyjaśnionych powodów rosnących w spalonym słońcem rogu podwórka, przy szopie pełnej starych narzędzi i ławek. Damson zostawiła swoich towarzyszy i wróciła po chwili z blaszaną miską pełną wody. Wszyscy troje usiedli, żeby się umyć.

Kiedy zmyli z siebie cały brud, wyciągnęli z tobołków własne ubrania, przebrali się i usiedli na drewnianej ławie, aby zastanowić się co dalej.

– Pójdę pierwsza i spróbuję skontaktować się z Kretem – powiedziała Damson, ciągle rozczesując splątane rude włosy. Starannie związała je z tylu i ukryła pod chustką. – Mogę zostawić znaki, które zrozumie. Wtedy wrócę i zobaczymy, czego możemy się dowiedzieć o Padisharze. Potem muszę was gdzieś ulokować i poczekać na Kreta. Jeśli zobaczy nas wszystkich, może nie wyjść z kryjówki. Nie zna was, a po tym, co się stało, będzie bardzo ostrożny. Jeśli przyjdzie, pójdę z nim po Chandosa i resztę i spotkamy się z wami o zmroku. Jeśli nie przyjdzie...

– Nie mów tak – przerwał ostro Morgan. – Po prostu zrób, co możesz.

Damson spojrzała na Matty.

– Jak dobrze znasz miasto?

– Wystarczająco, żeby uniknąć kłopotów.

Damson skinęła głową.

– Jeśli coś mi się stanie, będziesz musiała wyprowadzić stąd Morgana.

– Chwileczkę! – krzyknął Morgan. – Nie mam zamiaru...

– Zrobisz, co ci powiem. Twój plan będzie na nic, jeśli mi się nie uda. Jeśli federacja złapała Kreta albo jeśli schwytają mnie, nic więcej nie da się zrobić.

Morgan spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami, milknąc pod wpływem gniewu i determinacji, jakie ujrzał w zielonych oczach. Matty ujęła go za ramię i pociągnęła w tył.

– Zajmę się nim – obiecała.

Damson kiwnęła głową i jej rysy zmiękły odrobinę. Wstała, owinęła się opończą, skinęła im krótko i zniknęła. Morgan patrzył za nią bezradnie. Miała rację. Nic nie będzie mógł zrobić, jeśli jej się nie uda. Powodzenie wymyślonego przezeń planu zależało od tego, czy dziewczyna i Kret wprowadzą Chandosa oraz wolno urodzonych do miasta. Bez nich i magii Miecza nie będzie mógł pomóc Padisharowi. Wszystko wisi na bardzo cienkiej nitce, pomyślał ponuro.

– Zjesz coś? – odezwała się pogodnie Matty Roh z pytaniem w ciemnych oczach i podała mu jabłko.

Czekali w cieniu szopy aż do południa, samotni i zamknięci w kręgu małego podwórka. Powietrze parowało od upału, a słońce wypalało kamienie i uschnięte trawy, wspinając się po pomocnym murze niczym plama rozlanej farby. Morgan zdrzemnął się na chwilę, zmęczony długim marszem i niespokojnym snem przed bramami miasta w niewygodnym przebraniu. Myślał o Parze i Collu oraz czasach sprzed cieniowców i Allanona, dniach spędzonych na polowaniu i łowieniu ryb w górach, swoich latach chłopięcych, długich, leniwych dniach, kiedy życie wydawało się ekscytującą grą. Myślał o Steffie, babci Elizie i cioteczce Jilt. Myślał o Ożywczej. Wspomnienia przeszłości traciły nieco ze swoich barw wraz z każdym mijającym dniem. Wszyscy zdawali się zniknąć z jego życia dawno, dawno temu.

Słońce wisiało tuż nad ich głowami, kiedy w końcu powróciła Damson Rhee. Była zarumieniona od gorąca i pokryta kurzem, ale w jej oczach widniało podniecenie.

– Trzymają Padishara w tej samej wieży, gdzie trzymali mnie – oznajmiła, opadając na ławę i ściągając opończę. Pociągnęła długi łyk wody z kubka, który podała jej Matty Roh. – Tak mówi ulica. Mają zamiar zabrać go do głównej bramy jutro w południe i powiesić na oczach całego miasta.

– Jak on się czuje? – zapytał pospiesznie Morgan. – Czy ktoś coś mówił?

Pokręciła głową, pijąc.

– Nikt go nie widział. Ale pośród żołnierzy słyszy się, że źle z nim. Zerknęła na Matty Roh, która zmarszczyła brwi.

– Ulica? – Posłała Damson zamyślone spojrzenie. – Nie wierzę ulicy. Z mojego doświadczenia wynika, że często oznacza to fałszywą pogłoskę.

Damson zawahała się.

– Wszyscy wydają się tego pewni. – Urwała. – Sądzę jednak, że sami musimy się upewnić, prawda?

Matty Roh oparła łokcie na kolanach, a brodę na dłoni. Na jej chłopięcej twarzy malowało się napięcie.

– Mówiłaś mi, jak złapali Padishara. – Morgan wytrzeszczył oczy. Pierwsze słyszał. Ile jeszcze Damson jej powiedziała? – Skoro raz się udało, całkiem możliwe, że spróbują znowu. Tylko zmienią zasady. Upewnią się, że tym razem nikt nie ucieknie. Zamiast żywej przynęty, użyją tym razem... ulicy.

Morgan pokiwał głową. Pomyślał o tym.

– Przynęta. Spodziewają się próby uwolnienia, więc zmylą nas. Trzymają Padishara gdzie indziej.

Matty z powagą skinęła głową. – Tak myślę. Damson wstała.

– Zostawiłam Kretowi znaki, których nie przeoczy. Jeśli ma przyjść, przyjdzie dziś wieczorem. Do tego czasu spróbuję się dowiedzieć, gdzie naprawdę jest Padishar.

– Idę z tobą. – Morgan wstał i sięgnął po płaszcz.

– Nie. – Głos Matty był stanowczy. Stanęła pomiędzy nimi. – Żadne z was nie idzie. – Sięgnęła po swój płaszcz. – Ja pójdę. – Spojrzała na Morgana. – Mogą cię rozpoznać, teraz, kiedy zrzuciłeś przebranie. Zresztą i tak nie możesz pójść tam, gdzie mógłbyś się czegoś dowiedzieć – – Odwróciła się do Damson. – A ty nie możesz już więcej ryzykować. W końcu ciebie też znają. Dość ryzykowaliśmy dziś rano. Cokolwiek się stanie, musisz tu zostać, dopóki nie spotkasz Kreta i nie wprowadzisz reszty. Nie zrobisz tego, jeśli cię odkryją i znajdą wśród towarzyszy Padishara Creela. Poza tym jestem w tym lepsza od ciebie. Wiem, jak słuchać i dowiadywać się różnych rzeczy. Odkrywanie sekretów to moja specjalność.

Przez chwilę wpatrywali się w nią bez słowa. Kiedy Morgan zaczął protestować, Damson uciszyła go spojrzeniem.

– Ona ma rację. Padishar też by tak powiedział.

Morgan znowu próbował coś powiedzieć, ale Damson weszła mu w słowo.

– Poczekamy tu na ciebie, Matty. Uważaj na siebie.

Matty skinęła głową i nasunęła płaszcz na ramiona. Jej szczupła twarz była skupiona i gładka mimo zaciśniętych szczęk.

– Nie czekajcie, jeśli nie wrócę do zmroku. – Rzuciła Morganowi szybki, ironiczny uśmiech. – Nie zapomnij o mnie, góralu.

Potem przeszła podwórko, jedne i drugie drzwi i zniknęła.

Czekali na nią przez cały dzień, pochyleni w cieniu szopy, usiłując wykorzystać tę odrobinę wygody, jaką dawało schronienie. Słońce chyliło się powoli ku zachodowi, a żar podążał jego śladem. Powietrze na dusznym podwórku wciąż było nieruchome i pełne kurzu.

Żeby zabić czas, Morgan zaczął opowiadać Damson, jak walczyli razem z Padisharem przeciwko federacji w Występie. Ale rozmowa o tym nie złagodziła nudy wbrew jego nadziejom. Przywołała jedynie wspomnienia, o których pragnął zapomnieć – nie o Steffie i Teel, pełzaczu czy nawet niszczącej walce w katakumbach, ale o potwornym, przerażającym poczuciu braku, kiedy pozbawiono go magii Miecza Leah. Odkrycie jego magii po latach uśpienia poprzez pokolenia jego rodu otworzyło pewne drzwi, które lepiej było pozostawić zamknięte. Magia zawładnęła nim całkowicie. Eliksir mocy silniejszy był niż rozum i samozaparcie, zdradziecki w swej chęci dominacji, absolutny w żądzy władania nim. Pamiętał, jak moc wiązała go i jak cierpiał po jej stracie, jak czuł się pozbawiony odwagi i zdecydowania, kiedy tak bardzo ich potrzebował – aż do teraz, kiedy znowu dysponował tą mocą i bał się, że cena jej posiadania będzie zbyt wysoka. To sprawiło, że pomyślał o Parze, przeklętym, nie błogosławionym, magią pieśni, magią potencjalnie dziesięć razy silniejszą niż ta Miecza Leah, magią, z którą był zmuszony zmagać się od narodzin i która teraz przemieniała się w jakiś przerażający sposób, żeby całkowicie nim zawładnąć. Morgan pomyślał, że w pewnym sensie miał szczęście. Ofiarowano mu wiele pomocy – Steff, Padishar, Walker, Ożywcza, Homer Dees, a teraz Damson i Matty Roh. Każde z nich wnosiło w jego życie pewną dozę rozsądku i równowagi, powstrzymując go przed zatraceniem się w rozpaczy, która mogła nim zawładnąć. Niektórych zabrano mu na zawsze, niektórych oddaliło zrządzenie losu. Ale byli, kiedy ich potrzebował. A na kim mógł polegać Par? Na Collu zwiedzionym sztuczką cieniowców? Padisharze, który zniknął? Walkerze, Wren czy innych, którzy wyruszyli w tę nie kończącą się podróż? Coglinie? Sobie samym? Z pewnością nie na sobie. Nie, miał tylko Damson i Kreta – a raczej tylko Damson. A teraz i ona odeszła i Par znowu był sam.

Jedna myśl wiodła ku drugiej i chociaż zaczął mówić o Padisharze i Występie, nagle odkrył, że znowu mówi o tym, co prześladowało go najbardziej. O Parze, swoim przyjacielu, którego zawiódł, jak sądził. Obiecał Parowi, że zostanie z nim, przysięgał wyruszyć na pomoc i być jego obrońcą. Nie dotrzymał obietnicy i cały czas żałował, że nie ma jeszcze jednej szansy, tylko jednej, aby naprawić to, co zaniedbał.

Damson również mówiła o chłopcu z Vale, a drżenie jej głosu zdradzało uczucia bardziej niż słowa. Był to szept jej własnego poczucia straty i porażki. Przedłożyła Padishara Creela nad Para i chociaż jej wybór był usprawiedliwiony, nie znajdowała w tym pocieszenia.

– Zmęczona jestem dokonywaniem wyborów, Morganie Leah – wyszeptała w pewnej chwili. Milczeli przez jakiś czas, leżąc w szopie i popijając ciepłą wodę, aby zapobiec odwodnieniu. Bezradnie machnęła dłonią. – Męczy mnie, że muszę wybierać albo nieustannie podejmować decyzje, których nie chcę podejmować, bo cokolwiek zdecyduję, wiem, że kogoś skrzywdzę. – Potrząsnęła głową, a na jej czole pojawiły się bolesne zmarszczki. – Jestem po prostu bardzo zmęczona, Morganie, i nie wiem, czy wytrzymam dłużej.

W jej oczach pojawiły się łzy wywołane myślami i skrywanymi przed nim uczuciami. Pokręcił głową.

– Wytrzymasz, bo musisz, Damson. Ludzie liczą na ciebie. Wiesz o tym. Najpierw Padishar. Potem Par. – Wyprostował się. – Nie martw się, znajdziemy go, ty i ja. Nie spoczniemy, dopóki tak się nie stanie. Nie możemy się poddać zmęczeniu, prawda?

Zabrzmiało to protekcjonalnie i nie spodobało mu się. Ale Damson pokiwała głową w odpowiedzi i otarła łzy. Wciąż czekali na Matty Roh.

Zapadła noc, a ona ciągle nie wracała. Cienie splamiły światło, a niebo pociemniało szybko i wypełniło się gwiazdami. Od zachodu, poza zasięgiem wzroku, zbliżała się burza, a wraz z jej nadejściem ochłodziło się powietrze w murach miasta.

Damson wstała.

– Nie mogę już dłużej czekać, góralu. Teraz ja muszę iść i znaleźć Kreta, żeby zdążyć wprowadzić do miasta wolno urodzonych. – Naciągnęła płaszcz i przewiązała go w pasie. – Poczekaj tu na Matty. Kiedy przyjdzie, dowiedz się, czego będziesz mógł.

– Kiedy przyjdzie – powtórzył Morgan. – Zakładając, że przyjdzie.

Wyciągnęła dłoń i lekko dotknęła jego ramienia.

– Cokolwiek się stanie, wrócę po ciebie tak szybko, jak będę mogła. Skinął głową.

– Powodzenia, Damson. Bądź ostrożna.

Uśmiechnęła się i zniknęła pomiędzy cieniami podwórka. Odgłos jej kroków odbijał się echem na kamieniu i gasł w ciszy.

Morgan siedział sam w mroku i nasłuchiwał, jak odgłosy miasta powoli cichną i zamierają. Chmury na niebie zaczęły przesłaniać gwiazdy. Noc była coraz ciemniejsza, a na skarpie zapadła dziwna cisza. Padishar, pomyślał, trzymaj się, idziemy już do ciebie. Już idziemy.

Próbował zasnąć, ale bezskutecznie. Usiłował myśleć o czymś, co mógłby zrobić, ale wszystko wymagało wyjścia z kryjówki, a wtedy mógłby już nigdy nie wrócić. Musiał czekać. Miał w głowie mnóstwo planów ocalenia Padishara, ale wszystkie były ulotne jak dym, oparte na spekulacjach, a nie faktach, i bezużyteczne. Żałował, że nie ma przy sobie Miecza Leah. Nie czułby się taki bezbronny. Żałował, że nie wybrał właściwie, spiesząc na pomoc swoim przyjaciołom. Żal nie prowadził jednak do niczego i zmusił się do zaniechania rozmyślań z obawy, że obezwładnią go wyrzuty sumienia.

Zbliżała się prawie północ, kiedy usłyszał skrzyp butów na kamieniach podwórka i obudził się z płytkiej drzemki. W gasnącym świetle gwiazd pojawiła się Matty Roh. Zerwał się z miejsca, a ona uciszyła go sykiem. Podeszła i usiadła przy nim, dysząc ciężko.

– Biegłam ostatnią milę – powiedziała. – Bałam się, że pójdziecie.

– Nie. – Czekał. – Nic ci nie jest? Spojrzała na niego w popłochu.

– Damson?

– Poszła szukać Kreta, a potem ma wprowadzić Chandosa i resztę przez tunele. Spotkamy się tam o świcie.

Uśmiechnęła się niepewnie, wyczekująco.

– Cieszę się, że tu jesteś.

Odwzajemnił uśmiech, ale wydał mu się niestosowny w tej sytuacji.

– Co się stało, Matty?

– Znalazłam go.

Morgan zachłysnął się.

– Mów – przynaglił, czując, że nie powinien jej poganiać. Jej skóra lśniła od potu, a oczy miały dziwny wyraz.

Pochyliła się i ich ramiona się zetknęły. Chłopięce, delikatne rysy twarzy były napięte i niespokojne.

– Zaczęłam od piwiarni, podpatrując i nasłuchując. Zawarłam parę przyjaźni z żołnierzami i młodszym oficerem. Wydobyłam z nich, co się dało, i poszłam dalej. Wspominano imię Padishara, ale tylko przelotnie, mówiąc o egzekucji. Przyszła noc, a ja ciągle nie wiedziałam, gdzie go trzymają.

Przełknęła, sięgając do wiadra z wodą, nabrała kubek i wypiła. Poczuł siłę jej smukłego ciała, kiedy się poruszyła. Odwróciła się.

– Byłam pewna, że trzymają go w miejscu, którego ludzie unikają. Wieża była pułapką, więc co pozostało? Są więzienia, ale i z nich wydostają się wieści. To musiało być miejsce, gdzie nikt nie zechce pójść.

Morgan zbladł.

– Dół. Skinęła głową.

– Tak. – Nie spuszczała z niego wzroku. – Poszłam do Parku Ludu i odkryłam, że stróżówka jest pilnie strzeżona. Zastanawiałam się po co. Czekałam, aż wyjdzie z niej oficer, jeden z tych wysokich rangą. Poszłam za nim i przysiadłam się do stolika, kiedy pił. Pozwoliłam się namówić, żeby pójść z nim do domu. Kiedy byliśmy sami, przyłożyłam mu nóż do gardła i zadałam parę pytań. Wykręcał się, ale zdołałam nakłonić go do wyznania tego, co już wiedziałam, że Padishara trzymają w jego celach.

– Ale czy żyje?

– Żyje, bo ma być publicznie stracony. Nie chcą, żeby potem wybuchły plotki, że uciekł. Wszyscy mają zobaczyć, jak umiera.

Patrzyli na siebie w ciemności. Dół, myślał Morgan, czując skurcz żołądka. Miał nadzieję, że nigdy tam nie wróci, nigdy się nawet nie zbliży do tego miejsca. Myślał o stworach, które tam żyły, odpadki cieniowców, potwory schwytane barierą magii, która roztrzaskała Miecz Leah...

Odsunął na bok te rozmyślania. Dół. Wiedział przynajmniej, na co się porywa. Musi obmyślić plan.

– Dowiedziałaś się jeszcze czegoś? – zapytał cicho. Pokręciła głową. Widział puls na jej szyi. Czarny hełm włosów tworzył obramowanie delikatnej twarzy.

– A ten oficer?

Długo milczała, patrząc mu w oczy. Potem uśmiechnęła się blado. – Poderżnęłam mu gardło.

XXII

Siedzieli potem bez słowa na drewnianej ławie, wciąż dotykając się ramionami i patrząc w ciemność. Kilkakrotnie Morgan chciał wstać i odejść, bał się jednak, że Matty zrozumie go opacznie i dlatego nie ruszył się z miejsca. Gdzieś z zewnątrz dobiegał ochrypły śmiech, zakłócając ciszę podwórka i szarpiąc nerwy. Morgan nie wiedział, ile minęło czasu. Wiedział, że powinien coś powiedzieć. Powinien sprostać mrocznym obrazom jej słów. Nie wiedział jednak jak.

W oddali zaszczekał pies, a długie staccato ucichło z nagłym szarpnięciem.

– Nie podoba ci się, że go zabiłam – powiedziała w końcu. Nie było to pytanie, a raczej stwierdzenie faktu.

– Nie, nie podoba mi się.

– Uważasz, że powinnam zrobić coś innego?

– Tak – przyznał z niechęcią. Nie spodobało mu się brzmienie własnego głosu, ale nic nie mógł na to poradzić.

– Co ty byś zrobił?

– Nie wiem.

Położyła dłonie na jego ramionach i odwróciła go do siebie. Jej oczy lśniły jak odbłyski błękitnego światła.

– Spójrz na mnie – powiedziała. – Zrobiłbyś to samo. Skinął głową, ale bez przekonania.

– Zrobiłbyś, ponieważ wiesz, że nie było innego wyjścia. Ten człowiek wiedział, kim jestem. Wiedział, co zamierzam. Nie mógł się co do tego mylić. Gdybym zostawiła go przy życiu, nawet związanego i ukrytego gdzieś, mógłby uciec. Albo zostać znaleziony. Albo cokolwiek innego. Bylibyśmy skończeni, gdyby tak się stało. Twoje plany, jakiekolwiek są, nie miałyby szansy. A ja musiałabym wrócić do Varfleet. Mógłby mnie tam zobaczyć. Rozumiesz?

Znowu skinął głową.

– Tak.

– Ale nadal ci się to nie podoba. – Jej szorstki, niski głos był szeptem. Potrząsnęła głową, aż zalśniły czarne włosy. W jej głosie brzmiał jawny smutek. – Mnie również, Morganie Leah. Ale już dawno temu nauczyłam się, że aby przeżyć, muszę robić wiele rzeczy, które mi się nie podobają. I nic nie mogę na to poradzić. Już od dawna nie mam rodziny, domu, kraju ani niczego i nikogo, na kim mogłabym polegać. Tylko siebie.

– Wiem – przerwał jej, zawstydzony nagle. Pokręciła głową.

– Nie, nie wiesz.

– Wiem. To, co zrobiłaś, było konieczne i nie powinienem cię obwiniać. Niepokoi mnie tylko cała sprawa. Myślałem o tobie inaczej, w inny sposób.

Uśmiechnęła się smutno.

– Tylko dlatego, że naprawdę mnie nie znasz, Morganie. Widzisz jedną stronę medalu, i to od niedawna, i tak mnie postrzegasz. Ale jest jeszcze wiele tych stron. Zabijałam już ludzi. Zabijałam ich w otwartej walce, nie z ukrycia. Robiłam to, żeby przeżyć. – W jej oczach zalśniły łzy. – Jeśli nie możesz tego zrozumieć...

Urwała, zagryzając wargi, wstała gwałtownie i odeszła. Nie próbował jej zatrzymać. Patrzył, jak idzie na drugi koniec podwórka i siada na kamieniach w gęstym cieniu, oparta plecami o ścianę. Zastygła bez ruchu w ciemności. Czas mijał i powieki Morgana stawały się coraz cięższe. Nie spał od zeszłej nocy, a i potem niewiele. Świt przyjdzie, ani się obejrzy, i będzie wyczerpany. Nie obmyślił jeszcze planu ocalenia Padishara Creela – nawet nie zaczął się zastanawiać. Czuł się odarty z nadziei i pomysłów.

W końcu rozłożył płaszcz na podłodze szopy, zrobił poduszkę ze szmat, które wszyscy troje nieśli, i położył się. Próbował myśleć o Padisharze, ale zasnął niemal natychmiast.

W środku nocy obudziło go jakieś poruszenie. Poczuł, jak Matty Roh zwija się w kłębek u jego boku i przytula całym ciałem. Objęło go smukłe ramię, a drobna dłoń odnalazła jego rękę.

Leżeli tak razem przez resztę nocy.

Zbliżał się świt, kiedy obudził go dotyk Damson. Błyskawice światła pośród cieni mówiły o nadchodzącym dniu, a na ścianach budynków rysowały się blade, srebrne linie. Zamrugał, odpędzając sen z powiek, i poznał, kto przy nim klęczy. Wciąż przytulony do Matty, obudził ją delikatnym szturchnięciem. Oboje wstali niechętnie, zesztywniali.

– Są tutaj – powiedziała po prostu Damson. W jej oczach nie było widać, co myśli, zastając ich razem. Skinęła przez ramię. – Kret ukrył ich w piwnicy niedaleko stąd. Znalazł mnie zeszłej nocy, jak tylko cię zostawiłam, poprowadził tunelami i razem wprowadziliśmy Chandosa i resztę. Jesteśmy gotowi. Znalazłeś Padishara? Morgan skinął głową, już całkiem przebudzony.

– Matty go znalazła. – Spojrzał na dziecinną twarz. – Ja nie byłbym w stanie tego zrobić.

Damson uśmiechnęła się z wdzięcznością do wysokiej dziewczyny i uścisnęła jej szczupłe dłonie.

– Dziękuję, Matty. Bałam się, że wszystko na nic. Kobaltowe oczy Matty zalśniły niczym kamień.

– Jeszcze mi nie dziękuj. Nadal musimy go stamtąd wyciągnąć. Trzymają go w celach stróżówki w Dole.

Damson zacisnęła szczęki.

– Oczywiście. Tam tylko mogli go zabrać, prawda? – Odwróciła się. – Morganie, jak my...

– Lepiej się pospieszmy – powiedział, przerywając jej. – Powiem ci, jak dotrzemy do reszty.

Jeśli coś do tej pory wymyślę, dodał w duchu. Ale zarys pomysłu już tworzył się w jego umyśle, plan, który pojawił się natychmiast po przebudzeniu. Narzucił płaszcz i cała trójka opuściła maleńkie podwórko, wracając przez pokoje i wychodząc na ulicę.

Pusta, cicha ulica była korytarzem przecinającym ściany budynków i znikającym w labiryncie bocznych uliczek. Szli szybko, przemykając wzdłuż murów, ścigani przez własne cienie, przebijając czerń odchodzącej nocy. Umysł Morgana pracował, rozważając różne możliwości, badając sposoby i alternatywy. Egzekucja Padishara ma się odbyć w południe. Zostanie powieszony u bram miasta. Będą musieli więc przewieźć go ze stróżówki w Dole do murów. Jak to zrobią? Poprowadzą go aleją Tyrsijską, która była szeroka i łatwa do upilnowania. Czy będzie szedł? Nie, to zbyt wolne. Na koniu czy na wozie? Tak, stojąc na wozie, żeby wszyscy go widzieli...

Skręcili w przejście biegnące w ślepą uliczkę pomiędzy dwoma budynkami. W połowie drogi znaleźli drzwi i weszli do środka. Było ciemno, ale po omacku znaleźli drogę do przeciwległej ściany, gdzie migotało światło lampy. Chandos stał w drzwiach z mieczem w dłoni i zjeżoną, czarną brodą. W mroku wyglądał groźnie, ale jego uśmiech był życzliwy, kiedy poprowadził ich po schodach do piwnicy, gdzie czekała reszta.

Wymieniono powitania i uściski dłoni. Panowała atmosfera wyczekiwania i gotowości. Małej grupce dwudziestu czterech ludzi niemal całą noc zajęło wejście do Tyrsis przez tunele. Wydawali się jednak wypoczęci i pełni zapału, a w ich oczach lśniło zdecydowanie. Chandos podał Morganowi Miecz Leah i góral przepasał go przez plecy. Czuł taką samą chęć działania jak oni.

Poszukał wzrokiem Kreta, ale go nie znalazł. Zapytana o niego Damson powiedziała, że trzyma straż.

– Chcę, żeby pokazał mi, gdzie tunele biegną pod ulicami – oznajmił. – Chcę też, żeby narysował mapę miasta.

– Masz plan, góralu? – zapytał Chandos, przysuwając się bliżej. Dobre pytanie, pomyślał Morgan.

– Mam – odrzekł i miał nadzieję, że mówi prawdę. Potem skinął, aby podeszli bliżej, i powiedział, co zamierza.

Świt był szary i przytłaczający, burza podchodziła na skraj Callahornu, tocząc czarne chmury, które rzucały mroczny cień na wschód, do Runne. W Tyrsis było gorąco i duszno, a mieszkańcy budzili się, żeby zacząć kolejny dzień pracy. Powietrze gęste było od zapachu potu, kurzu i zestarzałego odoru. Mężczyźni i kobiety zerkali w niebo, czekając z utęsknieniem na wiszący w powietrzu deszcz, aby dał im choć trochę wytchnienia.

Kiedy poranek przesunął się ku południowi, zaczęło rosnąć podniecenie zapowiedzianą egzekucją banity Padishara Creela. Tłum zebrał się u bram miasta, wyczekujący, poirytowany i umęczony skwarem, spragniony jakiejkolwiek rozrywki. Zamknięto sklepy, sprzedawcy zwijali swoje stragany, a praca poszła w kąt w nadchodzącej atmosferze karnawału. Pojawili się klauni i sztukmistrze, sprzedawcy napojów i słodyczy, kramarze i mimowie, a kordony żołnierzy federacji były wszędzie, odziane w czarno-szkarłatne mundury, ustawione wzdłuż murów. Nadeszło południe i pociemniało od burzowych chmur zaciągających niebiosa od horyzontu po horyzont. Zaczęła siąpić mżawka.

W samym środku miasta stał cichy i wymarły Park Ludu. Wiatr nadchodzącej burzy szeleścił w liściach drzew i poruszał chorągwiami u wejścia do stróżówki. Nadjechał wóz ciągnięty przez konie i otoczony strażą federacji. Na metalowych kabłąkach drewnianej platformy rozpięto płótno, a po bokach ustawiono stalowe kraty. Konie wlokły się powoli i coraz bardziej okrywały pianą, a skwar pokrywał twarze mundurowych warstwą potu. Ich oczy przeszukiwały drzewa i ścieżki Parku, mury otaczające Dół i zebrane dokoła cienie. Stalowe ostrza pik i toporów lśniły matowo. Glosy brzmiały cicho i ukradkowo, jakby ktoś mógł ich podsłuchiwać.

Potem otworzyły się bramy stróżówki i wyszła z nich drużyna żołnierzy, a za nimi Padishar Creel. Dowódca wolno urodzonych miał skrępowane do tyłu ramiona i zakneblowane usta. Szedł chwiejnie, a w każdym kroku widać było ból. Twarz miał posiniaczoną i zakrwawioną. Uniósł głowę, pomimo widocznego bólu, a jego oczy mierzyły prześladowców twardym, zawziętym spojrzeniem. Niewielu napotkało to spojrzenie, pilnie bacząc na okolicę, czekając, aż ich minie, żeby zerknąć nań ukradkiem. Banita poprowadzony został na tył wozu i wepchnięty do środka. Zaciągnięto poły płótna, wóz zawrócił, a żołnierze zaczęli gromadzić się w szeregach po obu jego stronach. Kiedy wszystko było gotowe, cała procesja powoli ruszyła.

Wyjazd z Parku zajął dużo czasu, konie prowadzono ostrożnie, a szeregi żołnierzy otaczały wóz szczelnym kordonem. Było ich ponad pięćdziesięciu, uzbrojeni, o surowych twarzach, przecinali drogę między drzewami, wychodząc na aleję Tyrsijską. Kilku napotkanych przechodniów zostało czym prędzej zepchniętych na bok i wóz powoli wtoczył się do miasta. Po obu jego stronach wyrosły budynki, a w oknach pojawiły się głowy. Żołnierze utworzyli szpaler i ruszyli, przeszukując bramy i boczne ulice, aby usunąć wszelkie przeszkody. Deszcz padał już teraz nieprzerwanie, rozpryskując się na kamieniach drogi i barwiąc je ciemnymi plamami. Zaczęły się zbierać kałuże. Gdzieś z oddali dobiegł grzmot i długie echo przetoczyło się po murach miasta. Deszcz wzmógł się i coraz trudniej było cokolwiek zobaczyć.

Wóz dotarł do punktu, w którym zbiegało się kilka ulic, kiedy pojawiła się kobieta. Krzyczała histerycznie, wołając do żołnierzy, aby się zatrzymali. Ubranie miała w nieładzie, a na twarzy łzy. Mają ze sobą dowódcę banitów, prawda? Mają go powiesić, prawda? To dobrze, krzyczała wściekle, bo odpowiedzialny jest za śmierć jej męża i syna, dobrych ludzi, którzy walczyli za sprawę federacji. Chciała zobaczyć, jak zawiśnie. Chciała być pewna, że tak się stanie.

Procesja przystanęła niepewnie, kiedy pojawili się inni, poruszeni żarliwą przemową kobiety. Powiesić przywódcę banitów, krzyczeli gniewnie. Napierali do przodu obdartą bandą, wyrzucając w górę ręce i gestykulując gniewnie. Zatrzymały ich piki i włócznie żołnierzy, a dowódca oddziału rozkazał ludziom cofnąć się.

Nikt nie zauważył, że krata kanału odsunęła się na bok pod stojącym wozem, a z ciemności przemknęły się jedna po drugiej ciemne postacie.

„Powieście go tutaj, natychmiast!” – wrzeszczał tłum, nie przestając napierać na gromadę żołnierzy. Oficer federacji dobył miecza i krzyczał gniewnie na swoich ludzi, żeby oczyścili drogę.

I nagle sylwetki spod wozu wskoczyły nań ze wszystkich stron, niektórzy na miejsce woźnicy, niektórzy do środka. Powożący oraz oficer zostali wyrzuceni na ulicę i schwyceni za gardła. Więcej żołnierzy odepchnięto, upadli bezwładnie, nieruchomi i zakrwawieni. Żołnierze otaczający wóz odwrócili się instynktownie, żeby zobaczyć, co się dzieje, i w jednej chwili upadli, umierając, kiedy wolno urodzeni, którzy wysunęli się z tłumu zatopili w nich ukryte wcześniej sztylety. Rozległy się krzyki i wrzaski, a żołnierze rzucali się to w jedną, to w drugą stronę, usiłując dobyć broni.

Na siedzeniu woźnicy pojawił się Morgan Leah, chwycił wodze i krzyknął na konie. Wóz ruszył naprzód, ciągnięty przez przerażone zwierzęta. Żołnierze rzucili się na górala, usiłując zagrodzić mu drogę, ale już była przy nim Matty Roh ze swym szybkim i śmiertelnie tnącym mieczem. Wóz przedarł się przez czoło kolumny. Część ludzi stratowały kopyta koni, a niektórych miażdżyły koła wozu. Morgan szarpnął wodze i skierował wóz w boczną ulicę. Za nimi trwała walka. Ludzie zmagali się wręcz i bronią. Kolumna federacji została zdziesiątkowana. Walczyła zaledwie garstka, która wycofała się w końcu pod ścianę budynku i waliła w drzwi.

Nadbiegła Damson Rhee, zrywając z siebie przebranie oszalałej z żalu wdowy. Dosięgła ramy siedzenia i wskoczyła na przejeżdżający wóz. Teraz doganiali ich także wolno urodzeni, szybko pokonując odległość dzieląca ich od wozu. Przez mgnienie oka wydawało się, że plan Morgana się powiedzie. Potem coś poruszyło się w mroku po jednej stronie i Morgan odwrócił się na chwilę. Wóz wpadł w dziurę wypełnioną wodą, pękła oś, koło potoczyło się w bok, trzasnęły rzemienie. Wóz przechylił się gwałtownie i chwilę później pękł na pół. Wszyscy potoczyli się na ulicę.

Morgan upadł wraz z Damson i Matty Roh. Pozbierali się powoli, ubłoceni i posiniaczeni. Wóz był zniszczony, płótno podarte, a drewniane pudło popękane. Przerażona grupka zniknęła w mroku. Spod wraku wyczołgał się Chandos, obejmując krępym ramieniem Padishara. Dowódca banitów uwolnił ręce i wypluł knebel. W oczach miał ogień, kiedy usiłował stanąć o własnych siłach.

– Nie zatrzymujcie się! – wychrypiał. – Biegnijcie!

Dobiegli do nich pozostali wolno urodzeni. Odzienie mieli podarte i splamione krwią. Było ich mniej, a niektórzy byli ranni. Ścigały ich okrzyki i wrzaski, a na plac wypadły nowe posiłki żołnierzy.

– Szybko! Tędy! – wołała niecierpliwie Damson i ruszyła biegiem.

Ruszyli za nią, z mozołem pokonując zabłocone ulice, przez zmoczone deszczem budynki. Z wilgoci unosiła się mgła, ogrzewając kamienie, kiedy ochłodziło się powietrze i zasłoniła wszystko w promieniu dwudziestu stóp. Pojawiło się więcej żołnierzy federacji; wypadali z bocznych uliczek. Wolno urodzeni przyjęli atak i odrzucili ich, walcząc o przejście. Matty Roh walczyła na przedzie, szybka jak kot i śmiertelnie niebezpieczna, kiedy tak torowała drogę pozostałym. Chandos i Morgan walczyli po obu stronach Padishara, któremu starczało wprawdzie zapału, ale brakowało sił, aby się obronić. Upadał nieustannie i w końcu Chandos musiał go nieść.

Dotarli do mostu ponad wyschniętym korytem rzeki i przeszli go, zataczając się ze zmęczenia. Bez wozu szybko tracili siły. Niemal połowa z tych, którzy przybyli do miasta, aby ratować Padishara, nie żyła. Kilkunastu pozostałych zostało tak poważnie rannych, że nie mogli już walczyć. Żołnierze federacji nadchodzili ze wszystkich stron, wezwani od bram, gdzie rozniosły się wieści o ucieczce. Mała grupka walczyła desperacko, ale czas uciekał. Wkrótce żołnierzy będzie zbyt wielu, aby im umknąć. Nie ukryje ich nawet mgła i deszcz.

Z mgły wynurzył się oddział konnych. Pojawili się tak szybko, że nie było szansy ich ominąć. Morgan ujrzał, jak Matty rzuca się w bok, i usiłował uczynić to samo. Wolno urodzeni upadali pod kopytami koni, które potykały się w bijatyce, zrzucając swoich jeźdźców. Z walczącej masy unosiły się krzyki i wrzaski. Chandos zniknął pod stosem ciał. Padishar zatoczył się i upadł na kolana. Morgan wstał i stanął na środku mostu, zupełnie sam, wymierzając ciosy Mieczem Leah każdemu, kto się zbliżył. Wydał z siebie bojowy okrzyk swego rodu, „Leah, Leah!”, jakby szukał w nim sił, i usiłował zebrać wokół siebie pozostałych.

Przez chwilę myślał, że są zgubieni.

Wtedy pojawił się Chandos, okrwawiony i straszny, odrzucając na bok żołnierzy federacji, jakby byli suchymi liśćmi. Potykając się, podszedł do opartego o ścianę mostu Padishara i dźwignął go na nogi. Damson nawoływała gdzieś z przodu, przynaglając ich. Znowu pojawiła się Matty Roh. Skoczyła na ostatniego żołnierza federacji, zabiła go jednym uderzeniem i pobiegła naprzód. Morgan i wolno urodzeni ruszyli za nią, klucząc we mgle i krwi pokrywającej powierzchnię mostu.

Na drugim końcu znaleźli Damson czekającą przy otwartych drzwiach do ogromnego magazynu. Skinęła, żeby się pospieszyli. Dotarli do niej zdyszani, słysząc odgłosy pogoni – obute stopy dudniące w błocie, broń uderzającą o zbroję, przekleństwa i okrzyki wściekłości. Wbiegli do ciemnego budynku, a Damson zatrzasnęła za nimi drzwi i zaryglowała je. Z ukrytych w cieniu na tyłach budynku drzwi wychynęła głowa Kreta i zaraz znowu zniknęła.

– Do tuneli! – rozkazała Damson, wskazując za Kretem. – Szybko!

Banici pobiegli posłusznie. Silniejsi pomagali rannym, a pierwszy szedł Chandos, na wpół ciągnąc, na wpół niosąc Padishara. Okrzyki pogoni dobiegły do drzwi magazynu i rozpoczęło się wściekłe walenie. Piki i włócznie uderzały w przeszkodę, rozszczepiając drewno. Morgan przystanął w połowie tunelu. Matty Roh stała samotnie przed nadciągającym atakiem, trzymając w pogotowiu miecz.

– Matty! – zawołał.

Ostatni wolno urodzony skoczył przez drzwi w podłodze. Wojenny topór rozbił rygiel blokujący wejście do magazynu i ciężkie drzwi opadły na zawiasach. Matty Roh wycofywała się powoli, niechętnie ustępując pola. Wydawała się mała i bezbronna przed czekającym ją atakiem, ale zachowywała kamienny spokój.

– Matty! – krzyknął znowu Morgan, a potem podbiegł do niej, chwycił za ramię i pociągnął do wejścia tunelu w chwili, kiedy drzwi magazynu ustąpiły i do pokoju wpadli żołnierze federacji. W większości byli to szperacze w opończach z kapturem. Znak wilczej głowy lśnił na ich mundurach. Kiedy go ujrzeli, syknęli z zadowolenia.

Morgan odwrócił się ku nim, stając przed wejściem do tunelu. Było za późno na ucieczkę. Gdyby próbował, uderzyliby w plecy, a potem schwytali pozostałych. Jeśli zostanie, opóźni ich atak, a reszta zyska kilka cennych chwil. Matty Roh szykowała się do walki u jego boku. Przez chwilę myślał, że każe jej uciekać, ale ukradkowe spojrzenie na jej twarz powiedziało mu, że straci tylko czas.

Atak nadszedł z trzech stron, ale Morgan i dziewczyna walczyli z zawziętością zrodzoną z rozpaczy i odparli go. Miecz Leah błysnął błękitnym płomieniem, napotykając uderzenie szperaczy, odrzucił cieniowców w tył i zamienił czarne stwory w popiół. Niektórzy żołnierze federacji ujrzeli, co się stało, i cofnęli się z tłumionymi okrzykami i przekleństwami. Matty Roh zaatakowała, kiedy osłabły ich szeregi, a jej smukły miecz sięgał w przód z taką szybkością, że ledwo było go widać. Poruszała się płynnie, skutecznie podążając za swoją bronią. Morgan osłaniał ją, pobudzony nagłym poruszeniem magii, która spłynęła z talizmanu Leah do jego ciała. Znowu krzyknął głośno swoje wojenne zawołanie, „Leah, Leah!”, i rzucił się na żołnierzy. Umierali w jednej chwili, a następujący po nich potykali się i upadali jeden przez drugiego, rzucając się do ucieczki. Matty Roh krzyczała również, a jej krzyk przebijał kakofonię wrzasków umierających i rannych. Morgan czuł, że umysł ma jasny, pusty, pozbawiony żądz i pragnień, wszystkiego z wyjątkiem magicznego ognia.

I nagle atak federacji załamał się zupełnie, a ostatni pozostały przy życiu wybiegł przez drzwi magazynu na ulice Tyrsis. Morgan obracał się z furią, prowadzony magią, a Miecz Leah lśnił płomieniem. Zamachnął się talizmanem jak kosą i ciął belki podtrzymujące sufit. Potężny cios załamał je i cały budynek zaczął się walić.

– Dosyć! – krzyknęła Matty, chwytając go za ramię i ciągnąc za sobą.

Opierał się przez chwilę, potem zdał sobie sprawę, co robi, i zrezygnował z walki. Rzucili się do klapy w podłodze i wgramolili do środka w chwili, kiedy sufit zawalił się i pogrzebał wszystko z ogłuszającym hukiem.

Biegli przez czerń tuneli, pędząc bez wytchnienia i nie zważając na kierunek. W oddali migotało światło, blade i przyzywające, i gnali co sił w jego stronę. Dziwne poczucie całości, którego doświadczył Morgan, używając Miecza Leah, zaczęło znikać, na nowo otwierając otchłań głodu, znajome poczucie straty i początek desperackiego pragnienia. Walczył z tym, napominając się, że nie może pozwolić magii zawładnąć sobą tak jak kiedyś, i przywołując obrazy Para i Colla, a w końcu Ożywczej, aby umocnić swe postanowienie. Chwycił Matty za rękę. Poczuł, jak odwzajemnia uścisk, jakby wyczuła jego lęk i trzymała mocno.

Nie pozwól mi odejść, błagał w milczeniu. Nie pozwól mi upaść.

Płuca wypełniały mu kurz i wilgoć. Zakaszlał, walcząc o oddech. Zmęczenie zaczynało go pokonywać, otulając całe ciało. Biegli w stronę mocniejszego teraz, bliższego światła. Urywany oddech Matty łączył się z tupotem ich butów na kamieniach. Morgan słyszał w uszach puls krwi.

I nagle znaleźli się w kręgu światła, dobiegającego przez kratkę ściekową na powierzchni ulicy. Deszcz lał się strumieniami przez otwory, tworząc srebrną kurtynę, a po niebie przetaczały się grzmoty. Matty upadła pod ścianą, pociągając za sobą Morgana. Oparli się plecami o chłodny kamień i dyszeli ciężko.

Odwróciła się do niego. Kobaltowe oczy lśniły dziko, a dziecinna twarzyczka promieniała. Wyglądała, jakby miała ochotę wrzeszczeć z radości. Jakby znalazła coś, co uznała za utracone na zawsze.

– To było cudowne! – wydyszała i roześmiała się jak dziecko. Pochyliła się szybko i mocno pocałowała go w usta. Trwała tak długą chwilę, obejmując go ramionami i tuląc mocno. Potem wypuściła go z objęć, znowu się roześmiała i dźwignęła go na nogi. – Chodź, musimy dogonić resztę! Rusz się, Morganie Leah! Biegniemy!

Pobiegli tunelami, a w czerni ścigał ich odgłos burzy. Kiedy opadła euforia, zwolnili kroku. Ich oczy przyzwyczaiły się już do mroku i dostrzegali przemykające szczury. Deszcz napływał przez kraty coraz większą ulewą i wkrótce już szli po kostki w wodzie. Szli od jednego snopu światła do drugiego, nasłuchując odgłosów zarówno tych, co szli przed nimi, jak i tych, którzy mogli ich szukać. Z ulicy słyszeli krzyki i nawoływania, galop koni, dudnienie kół wozów i tupot obutych stóp. Miasto roiło się od polujących na nich żołnierzy, ale na razie niepokojące dźwięki docierały tylko z góry.

Ciągle nie było śladu Damson i wolno urodzonych.

W końcu dotarli do miejsca, gdzie przejście rozchodziło się w dwie strony. Musieli wybrać. Morgan robił, co mógł, ale nie znalazł niczego, co pomogłoby podjąć decyzję. Gdyby woda nic zalała podłogi kanału, można by było odczytać jakieś ślady. Ruszyli naprzód, ramię w ramię, a Matty Roh trzymała się go jakby w obawie, że zgubi go w ciemnościach. Odległość pomiędzy kratkami ściekowymi zaczynała się powiększać, aż tunel pogrążył się w zupełnych ciemnościach.

– Chyba źle skręciliśmy – powiedział cicho Morgan. Był zły. Wrócili po własnych śladach i spróbowali jeszcze raz. Nowe przejście wiło się to w jedną, to w drugą stronę i znowu odległość między kratkami zaczęła się powiększać, a tunel pogrążył się w ciemnościach. Znaleźli poczerniałą pochodnię wbitą w skalną ścianę i zdołali ją zapalić, używając pasków odzienia Matty i krzemieni. Dużo czasu minęło, zanim płomień rozgorzał pośród wilgoci, a kiedy pochodnia już płonęła, usłyszeli, jak coś porusza się w wodzie w korytarzach za nimi.

– Przekopali się albo znaleźli inną drogę – wyszeptała dziewczyna i uśmiechnęła się tajemniczo. – Ale nas nie dogonią – a jeśli tak, to pożałują. Ruszamy!

Przeciskali się gwałtownie zwężającymi się tunelami. Kratki ściekowe zniknęły w końcu całkiem i pochodnia stanowiła jedyne źródło światła. Mijały godziny i stało się oczywiste, że zgubili drogę. Żadne z nich tego nie powiedziało, ale wiedzieli. W którymś miejscu wybrali źle i poszli w złym kierunku. Ciągle było możliwe, że znajdą wyjście, ale Morgan nie liczył na przypadki. Nawet Damson, która żyła w tym mieście i często schodziła do tuneli, nie odważała się przemierzać labiryntu korytarzy bez Kreta. Zastanawiał się, co się stało z dziewczyną i resztą wolno urodzonych. Zastanawiał się, czy uznali ich za martwych.

Znaleźli jeszcze jedną pochodnię w trochę lepszym stanie i wzięli ją ze sobą na zapas. Kiedy pokryty smołą trzonek poprzedniej wypalił się, Morgan zapalił zapasową za pomocą ogarka i szli dalej. Byli coraz głębiej pod skarpą i odgłosy deszczu ucichły, a potem całkiem zniknęły. Słychać było tylko ich własne oddechy i kroki. Morgan usiłował ustalić kierunek, ale tunele przecinały się i zawracały tak często, że w końcu się poddał. Czas uciekał, ale nie sposób było dowiedzieć się, ile na pewno już upłynęło. Byli coraz bardziej głodni i spragnieni, ale niczego nie mieli.

W końcu Morgan zatrzymał się i odwrócił do Matty.

– Nigdzie tak nie zajdziemy. Musimy spróbować czegoś innego. Wróćmy do pierwszego poziomu. Może wieczorem wśliźniemy się do miasta i jutro wymkniemy przez bramy.

W najlepszym wypadku była to słaba nadzieja – federacja będzie szukała ich wszędzie – ale wszystko będzie lepsze od bezradnego błąkania się w ciemnościach. Wkrótce nadejdzie noc i Morgan nie przestawał myśleć o cieniowcach, które, jak mówiła mu Damson, żerowały w tunelach blisko Dołu. Mogą się na któregoś natknąć. Pozostanie w tunelach było coraz bardziej niebezpieczne.

Ruszyli z powrotem w stronę czoła skarpy, wybierając korytarze wijące się w górę i klucząc z powoli wypalającą się pochodnią. Wiedzieli, że czas nagli. Jeśli wkrótce nie wydostaną się na ulice miasta światło się skończy i utkną tu w ciemnościach. Ale teraz słyszeli już w oddali odgłosy ludzi poruszających się w wodzie i deszczu oraz szept głosów. Ich prześladowcy zbierali siły, a oni ani trochę nie zbliżyli się do wyjścia z potrzasku.

Dużo czasu minęło, zanim ponownie dotarli do kanałów i uchwycili błysk dziennego światła przez kratki. Światło było już nikłe i gasło, a dzień uciekał szybko. Deszcz przeszedł w leniwą mżawkę, a miasto było ciche i wymarłe. Znaleźli drabinę prowadzącą na górę. Morgan wziął głęboki oddech i zaczął się wspinać. Kiedy wyjrzał spomiędzy krat, ujrzał naprzeciwko żołnierzy federacji, ponurych i milczących w mroku. Zszedł bezgłośnie i ruszyli dalej.

Pochodnia wypaliła się, a światło dnia zgasło – niebo było tak zachmurzone, że światło prawie wcale nie docierało do tuneli. Odgłosy pościgu ucichły i zastąpił je pisk szczurów i odgłosy kapiącej wody. Wszystkie otwory ściekowe, jakie sprawdzali, były pilnowane. Szli dalej, bo nic innego nie mogli zrobić, a bali się, że kiedy przystaną, nie będą w stanie ruszyć znowu.

Morgan zaczynał już wpadać w rozpacz, kiedy zobaczył przed sobą oczy. Kocie oczy – zalśniły w ciemności i zniknęły.

Morgan zatrzymał się natychmiast.

– Widziałaś to? – wyszeptał do Matty Roh.

Wyczuł raczej, niż zobaczył, że skinęła głową. Zamarli bez ruchu, czekając. Te oczy nie należały z pewnością do szczura. Potem rozległ się szmer wody i szuranie butów.

– Morgan! – zawołał ktoś cicho. – To ty?

To była Damson. Morgan odpowiedział i już po chwili dziewczyna uściskała go, a potem Matty, mówiąc, że szuka ich od wielu godzin, przeszukuje tunele wzdłuż i wszerz, próbując odnaleźć ślad.

– Jesteś sama? – zapytał z niedowierzaniem Morgan. Odczuł na jej widok taką ulgę, że prawie kręciło mu się w głowie. – Masz coś do jedzenia albo wodę?

Dała im obojgu bukłak, chleb i ser z plecaka.

– Kret mi pomagał – odrzekła, zniżając głos do szeptu. – Kiedy rozbiłeś sufit magazynu, część tunelu również się zapadła. Może nawet nie zauważyliście. Zostaliśmy od was odcięci, a wy poszliście w złym kierunku. – Potrząsnęła płomiennymi włosami i westchnęła. – Musieliśmy najpierw wyprowadzić Padishara i resztę. Nie było czasu was szukać. Kiedy byli już bezpieczni, Kret i ja wróciliśmy po was.

W ciemności błysnęły jasne oczy Kreta. Morgan był zdumiony.

– Ale jak nas znaleźliście? Zupełnie się zgubiliśmy, Damson. Jak mogliście...?

– Zostawiliście ślad – powiedziała, ściskając go za ramię, żeby powstrzymać potok pytań.

– Ślad? Ależ deszcz zmył wszystko!

Uśmiechnęła się, chociaż widać było, że się powstrzymuje.

– Nie na ziemi, Morganie, w powietrzu. – Zmieszana pokręciła głową. – Krecie! – zawołała. – Powiedz mu.

Kosmata twarz Kreta wynurzyła się do światła. Zamrugał sennie i zmarszczył nos, jakby obwąchiwał górala.

– Strasznie śmierdzisz – powiedział. – Czuć cię w całych tunelach. Śliczna Damson ma rację. Łatwo was wytropić.

Morgan wytrzeszczył oczy. Słyszał stłumiony śmiech Matty Roh i poczuł, że się czerwieni.

Odpoczęli tylko tyle, żeby coś zjeść, i znowu wyruszyli w drogę. Tym razem Kret był przewodnikiem. Nie napotkali już ani żołnierzy federacji, ani widm cieniowców, a droga mijała szybko i bez przeszkód. Myśli Morgana błądziły w przeszłości i wybiegały naprzód w powolnej, celowej podróży samorozwoju. Przyglądał się sam sobie i temu, w jaki sposób się zmieniał. Nie miał powodów do niezadowolenia. Nauczył się ważnych rzeczy, a podróż, która powiodła go na północ od Leah, wyszła mu na dobre.

Kiedy wynurzyli się po północnej ścianie góry, niebo znowu było czyste i jasne od światła księżyca i gwiazd. Powietrze pachniało świeżym deszczem i lasem, a zachodnia bryza była chłodna i łagodna. Stanęli wszyscy na wilgotnej po burzy trawie, patrząc na równiny i wzgórza ciągnące się do Smoczych Zębów i dalej po horyzont.

Morgan zerknął na Matty Roh i odkrył, że dziewczyna przygląda mu się badawczo, uśmiechając się lekko do własnych, sekretnych myśli. Była dziwnie pociągająca, brzydka i ładna, powściągliwa i otwarta, pełna wielu jeszcze sprzeczności, paradoksalna mieszanka nastrojów i zachowań, których nie pojmował, ale które pragnął zrozumieć. Ujrzał ją we fragmentach wspomnień – jako chłopca, za którego uznał ją w „Whistledown”, dziewczynę z okaleczonymi stopami i kaleką przeszłością w Firerim Reach, szybką i śmiertelnie niebezpieczną kobietę władającą mieczem, walczącą przeciwko federacji i cieniowcom w Tyrsis oraz jako zuchwałego banitę, który mógł być dobrym duchem albo też demonem.

Nie potrafił się powstrzymać. Oddał uśmiech, próbując dzielić jej tylko znane sekrety.

Damson klęczała przed Kretem.

– Nie pójdziesz z nami? – pytała. Kret pokręcił głową. – Za każdym razem, kiedy wracasz, robi się coraz bardziej niebezpiecznie.

– Nie boję się o siebie, śliczna Damson – stwierdził Kret. – Boję się tylko o ciebie.

– Te potwory, cieniowce, są w mieście – przypomniała mu łagodnie.

Leciutko wzruszył ramionami i spojrzał z powagą.

– Potwory są wszędzie.

Damson westchnęła, skinęła głową, wyciągnęła ramiona i delikatnie uściskała małego ludzika.

– Do widzenia, Krecie. Dziękuję za wszystko. Dziękuję za Padishara. Tyle ci zawdzięczam.

Kret zamrugał. Jasne oczka zalśniły. Wypuściła go z objęć i wstała.

– Wrócę po ciebie, jak tylko będę mogła – powiedziała. – Obiecuję.

– Kiedy odnajdziesz chłopca z Vale? – Kret wyglądał na zakłopotanego.

– Tak, kiedy odnajdę Para Ohmsforda. Wrócimy oboje. Kret otarł twarz.

– Będę na ciebie czekał, śliczna Damson. Zawsze będę na ciebie czekał.

Potem odwrócił się i zniknął w skałach, wtapiając się w nie jak jeden z nocnych cieni. Morgan stał przy Matty Roh i patrzył za nim, nie wierząc do końca, że naprawdę odszedł. Noc była cicha i chłodna, pozbawiona dźwięków i pełna wspomnień, które zlewały się niczym za szybko wypowiedziane słowa. Wydawało się, że wszystko jest snem, który skończy się wraz z mrugnięciem powiek po przebudzeniu.

Damson odwróciła się ku niemu.

– Idę za Parem – oznajmiła cicho. – Chandos zabrał Padishara i resztę do Firerim Reach, gdzie odpoczną dzień lub dwa, zanim wyruszą na północ, żeby spotkać się z trollami. Zrobiłam dla niego, co mogłam, Morganie. Już mnie nie potrzebuje. Ale Par Ohmsford tak i zamierzam dotrzymać danej mu obietnicy.

Morgan skinął głową.

– Rozumiem. Idę z tobą. Matty Roh spojrzała wyzywająco.

– Ja też – oznajmiła. Patrzyła po kolei na ich twarze, czekając na sprzeciw, ale go nie znalazła. Zapytała więc bardziej rzeczowym tonem: – Kim jest Par Ohmsford?

Morgan niemal się roześmiał. Zapomniał, że Matty Roh nie bardzo wie, co się dzieje. Nie było powodu, żeby wciąż nie wiedziała. Ma do tego prawo, skoro poszła z nimi do Tyrsis na pomoc Padisharowi.

– Opowiesz jej po drodze – przerwała nagle Damson i zerknęła za siebie niespokojnie. – Stoimy za bardzo na widoku. Nie zapominajcie, że nadal na nas polują.

Po chwili szli już na wschód, z dala od ściany klifu, w stronę Mermidonu. Po godzinie marszu dotrą pod osłonę lasów i będą sobie mogli pozwolić na kilka godzin snu. Tej nocy tylko na to mogli mieć nadzieję.

Po drodze Morgan raz jeszcze opowiedział dzieje Para Ohmsforda i snów o Allanonie. Trzy postacie znikały powoli w oddali. Minęła północ i zaczął się nowy dzień.

XXIII

Resztę nocy spędzili w dąbrowie otaczającej Mermidon, kilka mil od przełęczy Kennon. Chłodny cień osłaniał ich przez skwarem lata, który rósł na otwartych trawiastych przestrzeniach już od wczesnego ranka. Obudzili się dobrze po wschodzie słońca. Umyli się i zjedli śniadanie z zapasów, które niosła Damson, nasłuchując powolnego biegu rzeki i tętniącego życiem śpiewu ptaków. Morgan starł sen z powiek i usiłował przypomnieć sobie wydarzenia poprzedniego dnia, ale już zbladły i wydawały się bardzo odległe. Liczyło się tylko to, że Padishar Creel jest znowu bezpieczny, choćby cała sprawa wydawała się bardzo odległa, powiedział sobie zmęczony Morgan i odsunął na bok wszystkie wspomnienia wczorajszego dnia.

Kiedy zjadł chleb ze serem, naciągnął buty i zaczął się zastanawiać, co dalej. Nowy dzień był gorącym, parnym oczekiwaniem, drżącym przez nakrapiane cienie liści i gałęzi, które mogło doprowadzić go wszędzie. Przeszłość była wspomnieniem zmienności życia, które igrało z nim, dając możliwości i natychmiast je odbierając. Trudy i straty, których doświadczył Morgan, zahartowały go niczym stal w ogniu, tworząc wokół niego próżnię, której nic już nie przeniknie, martwe miejsce, gdzie nie mogły przetrwać ból, rozczarowanie i strach, tarczę, która pozwalała mu osłonić się przed wszystkim i iść dalej, kiedy nachodziły go chwile zwątpienia. Problem w tym, że owa tarcza nie przepuszczała również innych odczuć – nadziei, troski i miłości. Potrafił je do siebie dopuścić, kiedy chciał, ale zawsze istniało niebezpieczeństwo, że wraz z nimi nadejdą inne uczucia. Kiedy pozwolisz sobie na jedno, zawsze ryzykujesz, że przyjdą także inne. To właśnie było dziedzictwo Steffa i Ożywczej, Występu i Eldwist, duchów druidów i cieniowców. Prawda, która go prześladowała.

Odsunął na bok rozmyślania i spekulacje, dokończył posiłek, wstał i przeciągnął się.

– Gotów? – zapytała Damson Rhee. Była zarumieniona od kąpieli w chłodnej wodzie, a płomienne włosy były uczesane i lśniące. Była ładna, pełna życia, a zdecydowanie emanowało z niej niczym żar z ogniska.

Morgan patrzył na nią i raz jeszcze pomyślał, jak szczęśliwy był Par, mając kogoś takiego, kto go kochał.

Matty Roh skończyła myć talerz i podała go Damson do spakowania.

– Dokąd teraz idziemy? – zapytała w swój zwykły, wyzywający sposób. – Jak znajdziemy Para Ohmsforda?

Damson wsunęła talerz wraz z innymi do plecaka.

– Poszukamy śladów. – Zacisnęła rzemienie plecaka i wstała. – Z pomocą tego.

Sięgnęła pod tunikę i wyciągnęła coś, co wyglądało na połowę medalionu zawieszonego na rzemyku. Morgan i Matty pochylili się ku niej. Medalion – metalowy krążek – nie miał żadnych znaków, a poszarpany brzeg świadczył o tym, że niedawno go przełamano.

– Nazywa się Skree – wyjaśniła Damson, unosząc go do światła, aby zalśnił miedzią. – Drugą połówkę dałam Parowi, kiedy się rozstaliśmy. Krążek został zrobiony z jednego metalu i może być użyty tylko raz. Połówki przyciągają się nawzajem. Kiedy są blisko siebie, zaczynają świecić.

Matty Roh spoglądała sceptycznie.

– Jak blisko muszą być?

Czarne, proste i krótkie włosy otaczały dziecinną twarzyczkę, a oczy były głębokie i badawcze. Wyglądała świeżo i młodo – młodziej niż na swój wiek, pomyślał Morgan, i bardzo niewinnie.

Damson uśmiechnęła się.

– Skree to uliczna magia. Widziałam, jak działa; wiem, co potrafi. – Zacisnęła usta. – Spróbujemy?

Wyciągnęła otwartą dłoń i obróciła się na zachód, a potem na północ i wschód. Skree nie reagował. Damson zerknęła na nich pospiesznie.

– Podróżuje na południe – wyjaśniła. – Zostawiłam to na koniec. Wyciągnęła dłoń na południe. Miedziana powierzchnia Skree zalśniła blado, ale Morgan nie był tego pewny. Jednak Damson z zadowoleniem pokiwała głową.

– Chyba jest daleko stąd. – Uśmiechnęła się z wahaniem i spojrzała na nich. – Musicie wiedzieć, jak go odczytywać. – Wetknęła krążek z powrotem pod tunikę. – Lepiej już ruszajmy.

Sięgnęła po plecak i przewiesiła go przez ramię. Matty Roh spojrzała z ukosa na Morgana i pokręciła głową, jakby mówiąc: „Widziałeś coś?” Morgan wzruszył ramionami. Nie był pewien.

Ruszyli w skwar, podążając biegiem Mermidonu na wschód, w stronę Varfleet, i jak najbardziej trzymając się cienia drzew. Znad wody dochodziła bryza, przynosząc odrobinę ochłody, ale reszta krainy była pusta i nieruchoma. Szczyty Smoczych Zębów na północy były nagie i szare w letnim upale, a wzgórza na południu suche i spalone słońcem. Słońce wznosiło się na bezchmurnym niebie, posyłając w dół fale gorąca. Na otwartych równinach leżały martwe zwierzęta, a ich poskręcane ciała zaczynały gnić. Rozległe połacie lasów Callahornu dotknięte były chorobą, a ziemia w nich była naga i jałowa. Zbiorniki stojącej, brudno-zielonej wody stały nieruchome i cuchnące. Drzewa były poszarpane i odarte z kory, niczym powieszone do wyschnięcia ścierwo. Połacie zniszczonej ziemi ciągnęły się często na mile. Morgan czuł w powietrzu odór rozkładu. To było coś więcej niż tylko żar lata i susza; to trucizna cieniowców, której często był świadkiem, od kiedy wyruszył na pomoc, zniszczenia spowodowane przez mroczne stwory. I było coraz gorzej.

Minęło południe, a oni ominęli Varfleet od północy i nadal szli wzdłuż Mermidonu; rzeka zaczynała skręcać na południe. Napotkali po drodze kilku wędrownych handlarzy, ale skwar powstrzymywał ewentualnych podróżnych, mieli więc przeważnie drogę tylko dla siebie. Zbliżając się do Varfleet, zauważyli pierwszy patrol federacji i cofnęli między drzewa, aby pozwolić im przejść.

Kiedy czekali, Damson ponownie użyła Skree – rezultat był ten sam. Krążek zalśnił blado, wskazując na południe – a może był to tylko odblask słońca. Morgan i Matty znowu wymienili ukradkowe spojrzenia. Było gorąco, a oni byli zmęczeni. Zastanawiali się, czy Skree naprawdę gdzieś ich doprowadzi, czy to tylko nadzieja Damson. Gdyby krążek nie działał, znajdą inny sposób wytropienia Para, ale żadne z nich nie chciało się sprzeciwiać Damson. Jeszcze nie.

Potrzebowali łodzi, żeby dopłynąć rzeką do Tęczowego Jeziora, stwierdziła dziewczyna, chowając Skree pod tuniką. Podróż na piechotę będzie trzy razy dłuższa. Matty wzruszyła ramionami i powiedziała, że pójdzie do miasta, bo dla niej to mniej niebezpieczne, i spotka się z nimi, jak tylko znajdzie to, czego potrzebują. Odłożyła koce i zniknęła w drgającym od upału powietrzu.

Morgan usiadł z Damson w cieniu starej wierzby na brzegu rzeki, skąd mogli obserwować, gdyby ktoś się zbliżał. Rzeka była zamulona i pełna śmieci – ślad ostatniej nocnej burzy. Patrzyli, jak płynie leniwym, odmierzonym rytmem, niosąc odpadki przeszłości. Powieki ciążyły Morganowi z braku snu i zamknął je przed światłem.

– Ciągle nie jesteś mnie pewny, prawda? – usłyszał po chwili pytanie Damson.

Spojrzał na nią.

– Co masz na myśli?

– Widziałam wasze spojrzenia z Matty, kiedy użyłam Skree. Westchnął.

– To nie znaczy, że nie jestem ciebie pewny, Damson. Oznacza tylko, że niczego nie widziałem i to mnie martwi.

– Musisz wiedzieć, jak go używać.

– Tak mówiłaś. A jeśli się mylisz? Nie możesz mnie winić za sceptycyzm.

Uśmiechnęła się ironicznie.

– Tak. Mogę. W którymś momencie tej podróży musimy zacząć sobie ufać, wszyscy troje. Jeśli nie, będziemy mieli duże kłopoty. Pomyśl o tym, Morganie.

Myślał jeszcze o tym, kiedy zmierzch usadowił się nad pograniczem, a z mgły wynurzyła się Matty ze zmęczoną twarzą.

– Mamy łódź – oznajmiła, opadając ciężko w cień wierzby i sięgając po kubek wody, który podała jej Damson. Opryskała wodą zakurzoną twarz i pozwoliła jej spłynąć. – Łódź, zapasy i broń, wszystko schowane u ujścia rzeki. Weźmiemy je po zmroku.

– Jakieś kłopoty? – zapytał Morgan. Rzuciła mu twarde spojrzenie.

– Nie musiałam nikogo zabijać, jeśli o to pytasz. – Spojrzała groźnie, a potem oparła się i zamilkła.

Teraz obie są na mnie wściekłe, pomyślał i postanowił się nie przejmować.

Kiedy zapadła noc, podążyli brzegiem rzeki do miasta i dotarli do doków na północy, gdzie Matty ukryła łódź. Był to stary, płaskodenny skiff z bosakami, wiosłami, masztem i płóciennym żaglem, załadowany jedzeniem i bronią, jak obiecywała Matty. Bez słowa weszli na pokład i odepchnęli się od brzegu, popłynęli w dół rzeki do pierwszej wolnej zatoczki, wyciągnęli łódź na brzeg i natychmiast zasnęli. Wstali o wschodzie słońca i ruszyli Mermidonem na południe w kierunku Runne, a o zachodzie rozbili obóz na skalnym cyplu wychodzącym na wąską łachę piasku, za którą rosły jesiony. Zjedli zimną kolację, owinęli się w koce i znowu zasnęli. Minęły dwa dni, podczas których żadne wiele się nie odzywało. Nerwy mieli napięte, a niepewność co do kierunku ucinała wszelką chęć do rozmów. Zniknęły łączące ich w Tyrsis więzi – być może z powodu odczuwanych w stosunku do siebie wątpliwości, a może z powodu niepokoju, co ich czeka. W Tyrsis mieli plan, albo przynajmniej jego zarys. Tu była tylko niejasna determinacja, żeby tropić Para Ohmsforda, dopóki go nie znajdą. Wiedzieli, gdzie był Padishar, i mieli poczucie pewnej kontroli nad wydarzeniami. Ale Par mógł być wszędzie i nie mieli żadnego znaku, czy przypadkiem nie jest już za późno, żeby mu pomóc.

Dlatego odczuli ogromną ulgę, kiedy następnego ranka Damson wyjęła Skree i skierowała go na południe, a miedź zalśniła jasno, mimo mroku otaczających ich skał. Po chwili wahania uśmiechnęli się do siebie jak starzy przyjaciele, którzy na nowo się odnaleźli, i ruszyli kanałem z nową determinacją.

Napięcie zelżało i poczucie wspólnoty, jakie dzielili, ratując Padishara, powróciło raz jeszcze. Skiff płynął w dół kanału, niesiony ciągle na południe przez fale, które znowu były chłodne i kojące. Dzień był gorący i bezwietrzny, a podróż powolna, ale wypełniali sobie czas, dzieląc się myślami i marzeniami, pokonując granice, którym pozwolili stanąć między sobą, i gawędząc, dopóki znowu nie poczuli się ze sobą swobodnie.

Noc zaskoczyła ich w głębi Runne. Góry stanowiły mroczną ścianę w rosnącej ciemności, która przesłaniała światło gwiazd i zostawiała im tylko wąski pas nieba nad głową. Rozbili obóz na wyspie, która w większości była piaszczystą plażą. Walały się tam zbielałe od słońca kawałki drewna. Otaczały ją karłowate jodły. Powietrze wciąż było parne i gęste od cierpkich zapachów rzeki – martwych ryb, mułu i śmieci. Morgan złowił ryby, które upiekli na małym ognisku. Wypili trochę piwa, które niosła Damson, i patrzyli na snującą się powoli, srebrną wstęgę rzeki. Damson użyła Skree, który zalśnił miedzią, wskazując południe. Jak do tej pory wszystko szło dobrze. Byli o niecały dzień drogi od miejsca, gdzie Mermidon wpadał do Tęczowego Jeziora. Może tam się dowiedzą czegoś o miejscu pobytu Para.

Po chwili Damson i Matty rozłożyły koce do spania, Morgan zaś poszedł na brzeg rzeki i usiadł, myśląc o innych miejscach i czasach. Pragnął połączyć ze sobą nici wszystkich wydarzeń, aby nadać sens temu, co miało nadejść. Był zmęczony ucieczką przed wrogiem, o którym ciągle prawie nic nie wiedział, i w typowy dla siebie sposób wierzył, że jeśli zastanowi się nad tym wystarczająco mocno, dowie się czegoś. Ale nici wymykały mu się jak targane wiatrem i wydawało się, że nie da rady ich zebrać. Unosiły się i błądziły, a pytania dręczące go od tygodnia pozostawały bez odpowiedzi.

Grzebał w piasku patykiem, kiedy pojawiła się Matty Roh i usiadła obok niego.

– Nie mogłam zasnąć – powiedziała. Twarz miała bladą i spokojną w świetle gwiazd, a oczy głębokie niczym studnie. – Co robisz?

Potrząsnął głową.

– Myślę.

– O czym?

– O wszystkim i o niczym. – Uśmiechnął się przelotnie. – Nie mogę się zdecydować. Myślałem, że spróbuję zrozumieć parę spraw, ale mój umysł po prostu błądzi.

Przez chwilę milczała, odwracając wzrok ku rzece.

– Za bardzo się starasz – powiedziała w końcu. Spojrzał na nią. – Pracujesz nad wszystkim, jakby to była ostatnia dana ci szansa. Jesteś jak mały chłopiec, który dostał od mamy zadanie do wykonania. Tak wiele to dla ciebie znaczy, że nie możesz pozwolić sobie nawet na najmniejszy błąd.

Wzruszył ramionami.

– No cóż, taki już jestem. Może tak to w tej chwili wygląda, ale to nie jestem prawdziwy ja. Poza tym, kto teraz kogo osądza?

Spojrzała na niego otwarcie.

– Nie osądzam cię; dzielę się tylko swoimi wrażeniami. To różnica. To ty osądzałeś mnie.

– Och. – Przez chwilę nie mógł uwierzyć. Widać to było na jego twarzy i nie starał się niczego ukryć. – Tak czy inaczej wysiłek nie jest czymś złym.

– Pamiętasz, kiedy ci powiedziałam, że zabiłam wielu ludzi? – Skinął głową. – Kłamałam. Albo przynajmniej przesadziłam. Powiedziałam tak, bo po prostu mnie rozwścieczyłeś. – Odwróciła wzrok zamyślona. – Jest wiele rzeczy, których we mnie nie rozumiesz. Nie sądzę, żebym umiała ci to wszystko wyjaśnić.

Wpatrywał się w nią uparcie, ale odwracała wzrok.

– Hm, nie prosiłem o wyjaśnienia – odpowiedział zaczepnie. Nie zwracała na niego uwagi.

– Bardzo dobrze sobie radzisz z tym mieczem. Niemal tak dobrze jak ja. Mogłabym cię podszkolić, gdybyś zechciał. Wiele mogłabym cię nauczyć. Pamiętasz, co się stało, kiedy chwyciłeś mnie w „Whistledown”. Tego też mogłabym cię nauczyć.

Zaczerwienił się.

– Nie stałoby się tak, gdybym...

– ...gdybyś był gotowy. – Uśmiechnęła się. – Wiem, już to mówiłeś. Ale rzecz w tym, że nie byłeś gotowy, i zobacz, co się stało. Liczy się tylko czujność. Padishar mnie tego nauczył. Gotowość jest ważniejsza niż ciężki wysiłek. Zacisnął szczęki.

– Skończyłaś już wyliczać moje braki? Czy też chciałabyś jeszcze coś dodać?

Uśmiech zniknął z jej twarzy. Nie patrzyła na niego, trzymając wzrok utkwiony w rzece. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale powstrzymał się po namyśle. Nagle wydała się dziwnie bezbronna. Patrzył, jak podciąga kolana, obejmuje je ramionami i pochyla głowę. Słyszał jej powolny, równy oddech.

– Bardzo cię lubię – powiedziała w końcu, nie podnosząc głowy. – Nie chcę, żeby coś się stało.

Nie wiedział, co powiedzieć. Patrzył tylko szeroko otwartymi oczami.

– Dlatego tu jestem – powiedziała. – Dlatego poszłam z tobą. – Uniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. – Co o tym myślisz?

Potrząsnął głową.

– Nie wiem, co myśleć. Odetchnęła głęboko.

– Damson powiedziała mi o Ożywczej.

Powiedziała to, jakby słowa mogły zapłonąć jej w ustach. Poszukała wzrokiem jego oczu i zrozumiał, że boi się tego, co mógłby pomyśleć, ale mimo to postanowiła dokończyć.

– Damson powiedziała, że kochałeś Ożywczą i że miłość do niej była najgorszym, co cię spotkało. Powiedziała mi o tym, bo pytałam. Chciałam wiedzieć o tobie coś, czego sam nigdy byś mi nie powiedział. Potem chciałam o tym porozmawiać, ale teraz już nic nie wiem. Jestem świetnym słuchaczem, ale nie umiem zadawać pytań.

Morgan zamrugał. Ujrzał w myślach Ożywczą, cudowną, srebrnowłosą zjawę, efemeryczną jak dym. Ból wspomnienia był namacalny. Próbował go odepchnąć, ale bez powodzenia. Nie chciał pamiętać, ale wspomnienie było zawsze tuż na granicy myśli.

Matty Roh impulsywnie położyła rękę na jego dłoni.

– Mogę teraz posłuchać, jeśli mi pozwolisz – powiedziała z wahaniem. – Bardzo bym chciała.

Nie, pomyślał, nie chcę o tym rozmawiać, nie chcę nawet o tym myśleć, nie z tobą, z nikim! Ale ujrzał ją znowu w tamtym dniu, myjącą okaleczone stopy w strumieniu i opowiadającą o tym potwornym wydarzeniu, jak trucizna ziemi zmieniła na zawsze jej życie. Czy ból jej wspomnień był mniejszy niż jego własny? Pomyślał też o umierającej Ożywczej, uzdrawiającej Miecz Leah, ofiarowującej mu część siebie, coś, co przemieni jej śmierć. To, co zostawiła po sobie, nie ma stać się skrywaną tajemnicą. Chciała się tym dzielić.

Wiedział też, że wspomnienia nie są szklanym skarbem, który ma być trzymany w zamknięciu. Były jasnymi wstęgami, które powinny powiewać na wietrze.

Uścisnął jej dłoń. Potem pochylił się bliżej, żeby widzieć wyraźnie jej twarz, i zaczął opowiadać. Mówił przez długi czas, z początku z trudem, a później coraz lżej, przedzierając się przez labirynt emocji, które w nim narosły, szukając słów, które czasem nie przychodziły, zmuszając się do dalszej opowieści, nawet kiedy sądził, że już nie da rady.

Kiedy skończył, przytuliła go mocno i część bólu odpłynęła.

Wyruszyli dalej o brzasku, a szare, zamglone światło niosło obietnicę deszczu. Od zachodu przetaczały się chmury ciężką, ciemną nawałnicą, która pochłaniała wszystko na swej drodze. Nad rzeką było gorąco i cicho, a plusk wody o ściany kanionu odbijał się ostrym echem, kiedy płynęli w dół rzeki. Morgan postawił maszt i żagiel, ale niewiele było wiatru, więc ściągnął go po chwili, pozwalając nieść łódź prądowi. Zbliżało się południe, kiedy minęli Strażnicę Południową. Czarny obelisk unosił się nad nimi, ogromny, milczący i nieprzenikniony, rzucając na Mermidon cień Zakazu. Spoglądali nań z nienawiścią, widząc w wyobraźni czekające we wnętrzu mroczne stwory i z niepokojem rozważając możliwość, że mogą być obserwowani. Jednak nikt się nie pojawił i pożeglowali dalej. Strażnica Południowa odpłynęła w dal, stopiła się z mgłą i zniknęła.

Wkrótce potem dotarli do ujścia rzeki, gdzie wody rozlewały się szeroko i stawały Tęczowym Jeziorem, wygładzając się jakby w szklaną taflę i lśniąc głębokim błękitem. Tęczę, od której jezioro wzięło swą nazwę, stanowił blady pas skrzący się w delikatnej mgiełce i skwarze, zawieszony ponad wodami niczym spłowiały sztandar unoszący się na wietrze. Skierowali łódź na zachodni brzeg, wyciągnęli ją na plażę i wyszli na nagi płaskowyż opadający na wschodzie i południu do wody i ciągnący się na pomoc przez równiny. Rosły na nim jedynie trawy i karłowate, pozbawione liści drzewka, sięgające do linii wzgórz na horyzoncie. Rozglądali się dokoła, wdychając świeże powietrze, ale jak okiem sięgnąć nie było śladu niczyjej obecności.

Damson zaczesała do tyłu płomienne włosy, przewiązała je opaską nad czołem i wyjęła Skree. Trzymając go na otwartej dłoni, odwróciła się na południe. Morgan obserwował, jak połówka krążka lśni miedzią.

Chciała już go schować, ale po namyśle sprawdziła jeszcze pozostałe strony świata. Kiedy odwróciła się na północ, skąd przyszli, Skree zalśnił po raz drugi maleńkim, słabym pulsem światła. Damson spojrzała z niedowierzaniem, zamknęła dłoń, odwróciła się i spróbowała raz jeszcze, otwierając dłoń. I znowu Skree zalśnił blado.

– Dlaczego on to robi? – zapytał natychmiast Morgan. Damson pokręciła głową.

– Nie wiem. Nigdy nie słyszałam, żeby tak się zachowywał. Znowu zwróciła się na południe i ostrożnie przesunęła dłoń od wschodu do zachodu i z powrotem. Potem uczyniła to samo, zwracając się na północ i obserwując wypolerowaną powierzchnię Skree. Nie mylili się. Skree świecił po obu stronach.

– Może został jeszcze raz przełamany, a oba fragmenty poniesiono w przeciwnych kierunkach? – zapytał Morgan.

– Nie. Można go podzielić tylko raz. Kolejne złamanie uczyniłoby go bezużytecznym. – Damson była zmartwiona. – A jednak coś się stało. Odczyt na południe wskazuje krainę Srebrnej Rzeki na zachód od Culhaven, ponad Battlemound. Ten jest silniejszy. – Spojrzała przez ramię. – Odczyt na północ kieruje się na Strażnicę Południową.

Przez długą chwilę rozważali w milczeniu, co to może oznaczać. Znad jeziora rozległ się krzyk czapli, która wyfrunęła z mgły srebrnym błyskiem i znowu zniknęła.

– Dwa kierunki – powiedział Morgan, położył dłonie na biodrach i pokręcił głową. – I jeden z nich jest fałszywy.

– A więc któremu wierzyć? – zapytała Matty. Odeszła kilka kroków, jakby miała coś na myśli, po czym odwróciła się gwałtownie i wróciła do nich. – Który jest prawdziwy?

Damson ponownie pokręciła głową.

– Nie wiem.

Kobaltowe oczy Matty spojrzały w stronę horyzontu, gdzie zbierały się chmury.

– A zatem musimy sprawdzić oba. Damson skinęła głową.

– Chyba tak. Nie znam innego sposobu. Morgan westchnął zrezygnowany.

– W porządku. Najpierw pójdziemy na południe. Ten odczyt jest silniejszy.

– I zostawić Strażnicę Południową? – Matty pokręciła głową. – Nie możemy tego zrobić. Ktoś musi tu zostać na wypadek, gdy Par Ohmsford znajdował się w środku. Zastanów się, góralu. Jeśli tam jest i spróbują go wywieźć? Jeśli pojawi się szansa uratowania go, a w pobliżu nie będzie nikogo? Moglibyśmy go zgubić i musielibyśmy zaczynać wszystko od początku. Chyba nie możemy ryzykować.

– Ona ma rację – zgodziła się Damson.

– Świetnie. Ty zostajesz, a ja z Damson idziemy na południe – oświadczył Morgan, zły, że sam o tym nie pomyślał.

Ale Matty znowu potrząsnęła głową.

– Ty musisz zostać. Twój miecz jest jedyną skuteczną bronią przeciwko cieniowcom. Jeśli będzie potrzebny ratunek, jeśli dojdzie do walki, twój Miecz będzie talizmanem przeciwko ich magii. Wiele umiem, ale wiem również, kiedy moje umiejętności nie wystarczą. Nie podoba mi się to bardziej niż tobie, ale nie ma rady. Damson i ja pójdziemy na południe.

Nastąpiła długa cisza. Patrzyli na siebie, a Morgan walczył z przemożną chęcią odrzucenia jej szaleńczego planu. Kobaltowe oczy Matty były spokojne i zdecydowane, a w ich błękitnym świetle odbijał się ciężar argumentów.

W końcu Morgan cofnął wzrok. Rozsądek przezwyciężył złość, a niechęć ustąpiła poczuciu konieczności i nadziei.

– Dobrze – powiedział cicho. Słowa brzmiały surowo i gorzko. – Dobrze. Nie podoba mi się to, ale dobrze. – Znowu uciekł spojrzeniem. – Ale jeśli znajdziecie Para i będzie walka, wrócicie po mnie.

Matty skinęła głową.

– Jeśli będziemy mogły.

Morgan skrzywił się na ten warunek, potrząsnął gniewnie głową i zerknął wyzywająco na Damson. Ale Damson jedynie przytaknęła skinieniem głowy. Morgan powoli wypuścił powietrze.

– Jeśli będziecie mogły – powtórzył głucho.

Naradzali się jeszcze przez chwilę, uzgadniając, co zrobią, jeśli czas i okoliczności pozwolą. Morgan przyjrzał się okolicy i wskazał na zachód, gdzie skarpa nad jeziorem wychodziła na otaczającą go krainę. Stamtąd będzie mógł zobaczyć wszystko, co wchodzi lub też wychodzi ze Strażnicy Południowej. Jeśli w tym czasie nic się nie wydarzy, znajdą go tam po powrocie.

Poszedł z nimi do łodzi i wyjął zapasy, które powinny mu wystarczyć na tydzień. Potem objął je z wahaniem. Najpierw Damson, potem Matty.

Wysoka dziewczyna przytuliła go mocno, niemal jakby przekonując o swej niechęci do odejścia. Nie odezwała się, ale zacisnęła dłonie na jego plecach i musnęła ustami policzek górala. Kiedy się odsunęła, spojrzała twardo i miał uczucie, że zostawia w tym spojrzeniu cząstkę siebie. Chciał uśmiechnąć się uspokajająco w odpowiedzi, ale już się odwróciła.

Kiedy odeszły, znikając we mgle sadowiącej się ponad rzeką, poszedł na zachód w stronę wybranego miejsca warty i zanurzył się w nadchodzącej ciemności. Chmury przesłaniały niebo od horyzontu po horyzont, a powietrze zaczęło się ochładzać. Powiał wiatr, dmuchając sponad równiny i sypiąc mu w oczy drobinami piasku i kurzu. Z oddali na zachodzie zbliżała się ku niemu ciemna kurtyna deszczu. Naciągnął kaptur opończy i pochylił wzrok ku ziemi.

Dotarł na miejsce, kiedy spadł deszcz. Ulewa nadciągnęła nad równiny i pokryła wszystko w jednej chwili. Morgan skulił się pod osłoną rozłożystej jodły i usiadł tuż przy pniu. Było tu sucho i przechodząca burza nie dosięgła go. Deszcz padał przez kilka godzin, potem przeszedł w mżawkę i wreszcie ustał. Niebo pojaśniało, a zachodzące słońce płonęło czerwienią i purpurą w gasnącym świetle.

Morgan opuścił schronienie pod jodłą i znalazł kępę szerokolistnych klonów, które oferowały mu schronienie, a jednocześnie dawały wyraźny widok na Strażnicę Południową i wschodni Mermidon, szerokie pasmo Tęczowego Jeziora na południu i pasemko pomiędzy wzgórzami poniżej Runne, którędy kierował się wszelki lądowy ruch. Była to idealna pozycja obserwacyjna na kilkanaście mil dokoła. Usiadł więc, aby przeczekać noc.

Zjadł trochę zapasów i wypił odrobinę wody. Zastanawiał się, czy Damson i Matty próbowały przepłynąć Tęczowe Jezioro przed atakiem burzy, czy też postanowiły przeczekać. Zastanawiał się, czy rozbiły obóz gdzieś na brzegu rzeki na wprost niego.

Światło poszarzało i zaczęły pojawiać się gwiazdy. Morgan wpatrywał się w Strażnicę Południową i żałował, że nie może zajrzeć do środka. Usiłował nie zastanawiać się za bardzo nad tym, co może się tam dziać. Niebezpiecznie było zbyt wiele sobie wyobrażać. Obserwował równiny na wschodzie, nagie, pozbawione życia nieużytki brązowej ziemi i szarych, uschniętych drzew, które rozchodziły się od wieży cieniowców niczym plama. Zauważył, że obrzeża też już ciemniały, zainfekowane rozprzestrzeniającą się trucizną. Drzewa gniły, a trawy usychały. Skarpa, na której siedział, była już zagrożona.

Odpiął Miecz Leah i trzymał go w ramionach. Talizman przeciwko cieniowcom. Tak nazwała go Matty Roh. Ale był również mocą, która kradła duszę, i niewiele można było zrobić, żeby się przed nią ochronić. Za każdym razem, kiedy używał magii, następowała próba sił i woli, jego własnych i Miecza, walczących o zwierzchnictwo, zmagających się o władzę. Trzysta lat temu Allanon odpowiedział na rozpaczliwe błaganie Rona Leah, użyczając pradawnej broni maleńką cząstkę magii druidów, dziedzictwo tego daru – czy też przekleństwo – miało słodko-gorzki smak: gdy ktoś raz go doświadczył, domagał się coraz więcej.

To samo uczyniła pieśń z Parem. Cała magia tak czyniła, każda, niczym syrenie pieśni przemieniające wszystko w nieodparte, nieubłagane pragnienie śpiewu.

Uśmiechnął się ponuro. Uważaj na swoje życzenia, bo mogą się spełnić. Czyż to nie stara przestroga dla tych, którzy błagali o to, czego nie mieli?

Uśmiech zbladł. Może znowu się nie dowie, kiedy nadejdzie czas wezwania magii Miecza, a prędzej czy później będzie musiał ją przywołać. Może uzdrawiający dotyk Ożywczej, magia, która pozwoliła mu odzyskać talizman, okaże się w końcu równie mordercza jak magia cieniowców.

Ta myśl pozostawiła w nim uczucie chłodu, pustki i niemożliwej do zniesienia samotności. Siedział bez ruchu w mroku, wpatrując się w krainę i czekając, aż zawładnie nią ciemność.

XXIV

Trzy dni wcześniej przeszła kolejna burza, szczególnie gwałtowna, ulewna nawałnica, rozdzierana eksplozją piorunów oraz blaskiem błyskawic. Nadciągnęła wraz z wyjącym wichrem, niczym potop, który regularnie nawiedzał pogranicze, kiedy rosło ciśnienie i skwar późnego lata. O zmroku nadciągnęła nad Carolan, zalewając krainę przez noc i odchodząc na południe wraz ze świtem.

Po jej przejściu z błotnistej ziemi na skraju Tęczowego Jeziora uniosła się samotna postać, zabłocona nie do poznania, zataczając się, jakby dźwigała ciężkie łańcuchy.

Ciemne oczy zamrugały, usiłując dojrzeć coś wyraźnie. Dzień budził się opieszale, jakby obawiał się powrotu burzy, a na ołowianych niebiosach wisiały kapryśne ciemne chmury. Wschodzące słońce miało stalowoszarą barwę i wysuwało się ostrożnie zza upartych nocnych cieni.

Postać wpatrzyła się w płaską taflę jeziora, światło na wschodzie, niebiosa i najwyraźniej nieznajomy świat. W jednej dłoni trzymała miecz, który lśnił słabo pod oblepiającą go warstwą trawy i błota. Zawahała się, niepewna, a potem poszła chwiejnym krokiem na brzeg jeziora, zanurzyła twarz i dłonie w wodzie, a w końcu całe ciało, myjąc się i szorując, aż ukazały się łachmany i naga skóra.

Błoto i śmieci zatonęły w ciemnych wodach i Coll Ohmsford wstał, żeby się rozejrzeć.

Z początku pamiętał jedynie, kim jest – chociaż wydawało się, że jego tożsamość nie była kiedyś pewna. Rozpoznał Tęczowe Jezioro, teren, na którym stał i otaczającą go krainę. Stał na południowym brzegu jeziora, na zachód od Culhaven i północ od Battlemound. Nie wiedział jednak, jak się tutaj dostał.

Przyjrzał się mieczowi trzymanemu w dłoni (zdołał się umyć, nie wypuszczając go?) i zdał sobie sprawę, że to Miecz Shannary.

I wtedy wspomnienia powróciły gwałtowną falą, która wydarła mu powietrze z płuc i zgięła wpół, jak cios w brzuch. Natarły na niego obrazy. Został schwytany przez cieniowce i uwięziony w Strażnicy Południowej. Udało mu się uciec, ale tak naprawdę udało się to Rimmerowi Dallowi. Wmówiono mu, że Lustrzany Całun ukryje go, podczas gdy naprawdę opończa cieniowców podporządkowała go sobie w sposób, którego nawet nie chciał pamiętać, zamieniając go w jednego z nich, odmieniając na ich obraz i podobieństwo. Nie panował już nad sobą, stając się czymś podobnym do zwierzęcia, przemierzającym krainę w poszukiwaniu brata, Para, szukającym go bez jasnego celu poza niejasnym zamiarem skrzywdzenia go. Otulony w ciemne fałdy Lustrzanego Całunu, wytropił, odnalazł i zaatakował swego brata...

Oddychał szybko przez usta. Czuł ucisk w piersi i płomień w żołądku.

Swego brata!

...i próbował go zabić – i zabiłby, gdyby coś go nie powstrzymało, nie odciągnęło.

Potrząsnął głową, walcząc z natłokiem wspomnień. Uciekł przed Parem niespokojny i oszalały ze złości, rozdarty pomiędzy swą prawdziwą istotą a tym, kim się stał. Potem szedł za Parem, ledwo świadomy tego, co robi, uciekając za dnia i szukając po nocy, śledząc go cały czas, zagubiony gdzieś we własnym wnętrzu. Prowadziły go nienawiść i strach, ale ich źródło pozostawało niezrozumiałe. Czuł, że Lustrzany Całun zaczyna tracić nad nim władzę, jednak nie wiedział, czy to dobrze, czy źle. Na powrót się zmieniał, ale nie w całości, nadal spętany magią cieniowców, tkwił w jej niewoli. Powracał w ciemności, aby odnaleźć brata, chcąc go zabić i równocześnie znaleźć ocalenie, a myśli wiły się wokół niego jak węże. Chodź za mną! – błagał Para, a potem pragnął uciec tak szybko i daleko, żeby brat nie mógł za nim podążyć.

Otoczył się ramionami przed przenikającym go chłodem, patrząc na zamglone lustro jeziora i wspominając. Od ilu dni uciekał? Ile czasu stracił?

Chodź za mną!

Potem ukradł metalowy krążek, który Par nosił na szyi – ukradł, nie wiedząc dlaczego. Widział tylko, jak brat ogląda go i gładzi w półmroku, i wyczuł, ile dla niego znaczy. Chciał zranić Para, zabierając krążek, ale pomyślał też, że kradzież zmusi brata do pójścia za nim.

I zmusiła.

Do zniszczonej krainy pod Strażnicą Południową.

Dlaczego uciekał właśnie tutaj? Powód wymykał mu się jak złudny szept w podświadomości. Zmarszczył brwi, usiłując zrozumieć. Kierowała nim magia Lustrzanego Całunu, wzywając do powrotu...

Otworzył szeroko oczy. Żeby przyprowadzić Para, ponieważ...

I Par dogonił go pod starym, pochylonym od wichrów dębem, znalazł go wyczerpanego, pobitego i pokonanego. Walczyli po raz ostatni, zmagając się o Miecz Shannary, próbując przedrzeć się przez oddzielającą ich barierę, każdy na swój sposób. Par usiłował przywołać magię Miecza, żeby uwolnić Colla, a Coll walczył, żeby... żeby...

Co?

Powiedzieć Parowi. Powiedzieć mu.

– Par – wyszeptał w przerażeniu i wspomnienie prawdy, którą ujawnił Miecz, zapłonęło w nim jak biały ogień. Spojrzał na ubłocone ostrze, płaskorzeźbę pod palcami – dłoń trzymającą w górze płonącą pochodnię. Patrzył zdumiony, a jego palce błądziły po znaku, jakby odkrywając tajemnicę.

Wszystkie te miesiące spędzone na poszukiwaniu Miecza Shannary, pomyślał, i nigdy nie zdali sobie z tego sprawy. Tak wiele wysiłków, aby go odzyskać, walka pełna rozpaczliwych bitew i utraconych żywotów i nigdy niczego nie podejrzewali. Pchało ich naprzód zadanie wyznaczone przez Allanona. To ono kierowało Parem, a Coll chciał iść z nim. Odnajdźcie Miecz Shannary, polecił im duch druida. Tylko wtedy cztery krainy znowu staną się całością. Odnajdźcie Miecz, szeptał w wirze krzyków unoszących się z wód Hadeshomu.

I Par Ohmsford dokonał tego – nie podejrzewając nawet, że nie on z niego skorzysta.

Serce Colla Ohmsforda waliło jak młotem. Powoli, głęboko zaczerpnął tchu, aby uspokoić puls. Odczuwał niemal przytłaczającą rozpacz na myśl, ile mógł kosztować ich błąd, ale nie pozwolił wciągnąć się w przepaść. Zacisnął obie dłonie na talizmanie i cofnął się znad brzegu Tęczowego Jeziora do kępy klonów, które rzucały plamy cienia na trawiasty pagórek. Oszołomiony i osłabiony usiadł w miejscu, gdzie przez gałęzie mogły dosięgnąć go promienie słońca, i próbował uporządkować obrazy zamknięte w pamięci.

Par tropił go do równin na zachód od Strażnicy Południowej i po raz ostatni stoczyli bitwę – brat przeciwko bratu. Par szedł za nim, ponieważ Lustrzany Całun był magią cieniowców, z której Coll sam nie mógł się wyzwolić. Par pragnął użyć Miecza Shannary, aby dać Collowi moc do zerwania okowów – rozpoznanie, kim i czym się stał, zrozumienie, jak został podporządkowany. Prawda, ta szczególna zaleta Miecza, pomogła mu uciec. Par był pewny, że ma prawdziwy Miecz Shannary, bo jego magia sama się objawiła, kiedy Coll zaatakował go pod Tyrsis. Uwolniona przez żar ich walki przemknęła przez nich obu, pozwalając Parowi upewnić się, że Coll żyje, a Collowi dając straszliwy przebłysk tego, czym się stał. Par wierzył, że jeśli magia Miecza przeniknie brata, Coll będzie wolny.

Łzy napłynęły mu do oczu na wspomnienie napięcia malującego się na twarzy Para, kiedy starli się w walce podczas szalejącej burzy. Znowu ujrzał, jak wargi brata poruszają się, szepcząc do niego: „Coll, posłuchaj mnie. Coll, posłuchaj prawdy”.

I prawda nadeszła, buchając z Miecza Shannary oczyszczającym, białym płomieniem, wpadając do wnętrza Colla i rozdzierając magię cieniowców tak, że był w stanie zerwać z siebie Lustrzany Całun i odrzucić go na zawsze. Prawda nadeszła i Coll naprawdę był wolny.

Ale ta prawda nigdy nie była prawdą Para – i nie on ją ofiarował. Należała do Colla i on jeden mógł ją przyjąć.

Słońce na wschodzie przebijało się przez odpływające burzowe chmury, a szarość brzasku ustępowała złotemu światłu dnia. Coll wpatrywał się w nie i czuł, jak cały smutek, którego kiedykolwiek zaznał, zamyka się w tej jednej chwili.

Par nie przywołał magii Miecza Shannary. Coll to uczynił. Nie raz, ale za każdym razem, nie zdając sobie sprawy z tego, co czyni i czym włada. Coll, nie Par, był Ohmsfordom, któremu przeznaczony był Miecz. Ale ta prawda, jak i wiele innych, była ulotna jak dym i trzeba było czasu, aby ją zrozumieć. Allanon nie wyznaczył Collowi zadania, kiedy zebrali się przy Hadeshomie – a jednak do niego należała moc przywołania magii Miecza Shannary. Teraz wydawało mu się to logiczne. Był bratem Para i tak jak on nosił w sobie dziedzictwo magii elfów. W ich żyłach płynęła ta sama elfia krew. Ale to Parowi wyznaczono zadanie i wszystko koncentrowało się na nim. Par został wysłany, aby odzyskać Miecz, uzbrojony we własną magię i niezłomne postanowienie, pewny swego celu, nawet kiedy reszta niewielkiej kompanii wątpiła. Par został wysłany i Allanon musiał wiedzieć, że nie zawiedzie. Ale dlaczego nie powiedział, że Miecz przeznaczony jest Collowi? Dlaczego o nic go nie proszono? Zacisnął dłonie i splótł je przed sobą. Pamiętał to uczucie, kiedy zbudził do życia magię Miecza, niewytłumaczalny, chłodny biały płomień. Nawet w niewoli Lustrzanego Całunu poczuł, jak nadchodzi, niczym obmywająca go powódź, usuwająca wszystko przed sobą. Prawdy przedarły się przez bariery magii cieniowców, najpierw nieduże, wspomnienia dzieciństwa i młodości, potem większe, trudniejsze i bardziej palące, podmuchy paraliżujące jego wolę, a potem umacniające go i krok po kroku przygotowujące na to, co miało nastąpić. Prawdy były bolesne, ale równocześnie uzdrawiające, i kiedy ukazała się ostatnia – prawda o tym, kim i czym się stał – był zdolny przyjąć ją i położyć kres zwodniczej szaradzie.

Tysiące razy opowiadał dzieje Miecza Shannary – jak talizman obudził się do życia w dłoniach Shei Ohmsforda pięćset lat wcześniej, jak odkrył przed nim prawdę o sobie samym i zdemaskował Lorda Warlocka. Opowiadał tę historię tak często, że mógłby ją recytować przez sen.

Ale nawet tak nie był przygotowany na to, co czuł teraz po użyciu magii. Odsłonięcie prawdy odarło go z iluzji i złudzeń, którymi osłaniał się przez całe życie. Został pozbawiony ochronnej bariery i postawiono go wobec jego najcięższych błędów i porażek. Stanął przed nimi nagi i wystawiony na ciosy. Czuł się ośmieszony i zawstydzony.

I bał się o Para.

Ponieważ Miecz Shannary, uwalniając go, ujawnił mu również prawdy dotyczące Para. Jedną z nich było to, że Par nie mógł użyć Miecza. Kolejną, że nie zdawał sobie z tego sprawy. A trzecią, że przyczyną wszystkich kłopotów brata była pieśń.

Tajemnice odsłoniły się przed nim – ujrzał je wszystkie. Ale Par nie. Z ciągle nie znanych powodów pieśń nie pozwalała Parowi zawezwać magii Miecza, nie pozwalała wprowadzić się do jego wnętrza i nie pozwalała mu zobaczyć prawd o sobie samym. Pieśń była murem broniącym dostępu magii Miecza, ukrywającym to, co on ujawniał, trzymającym brata w swym więzieniu. Coll nie wiedział, dlaczego tak się dzieje, tylko że tak jest. Pieśń robiła coś z Parem, a Coll nie był pewny co. Czuł jej opór przed mocą Miecza, kiedy walczył z bratem o broń. Czuł, że pieśń odpycha magię, trzymając ją wewnątrz Colla i upewniając się, że prawdy zostaną wyjawione jemu, a nie bratu.

Dlaczego? – zastanawiał się. Dlaczego tak się działo? Dlaczego Allanon nic o tym nie powiedział, ani o tym, kto ma użyć Miecza, ani do czego Miecz jest potrzebny. Jakiemu celowi służył Miecz? Zostali wysłani, aby go odzyskać, i uczynili to. A co teraz mają z nim zrobić?

Co on miał z nim zrobić?

Słoneczne światło pogłaskało go po twarzy. Zamknął oczy i pochylił się ku niemu. Ciepło przynosiło ukojenie i pozwolił otulić się nim jak pledem. Był zmęczony i niespokojny, ale również bezpieczny, a to więcej, niż można było powiedzieć o Parze.

Cofnął się przed światłem i otworzył oczy. Król Srebrnej Rzeki próbował zabrać ich obu, ale jego wysiłki zawiodły. Par wpadł w panikę i użył pieśni, a jego magia zmierzyła się z magią ich wybawcy. Coll został uniesiony do światła i bezpiecznie poszybował dalej, jednak Par upadł w ciemność i wyczekujące ramiona cieniowca.

Był teraz własnością Rimmera Dalia.

Coll zacisnął usta. Krzyczał, widząc upadającego Para, a potem poczuł, że otula go i pociesza w bólu światło, które uniosło go dalej. Król Srebrnej Rzeki przemawiał do niego słowami pociechy i obietnicy. Głos starca sączył się miękko do jego uszu. Będzie bezpieczny, szeptał. Zaśnie i zapomni na chwilę o wszystkim, ale kiedy się przebudzi, będzie znowu pamiętał. Zatrzyma na własność Miecz Shannary, bo to właśnie on ma nim władać. Poniesie go na poszukiwanie brata i użyje, aby go ocalić.

Coll pokiwał głową na to wspomnienie. Użyć, aby go ocalić. Uczynić dla Para to, co Par zrobił dla niego. Odszukać Para, przez przywołanie magii Miecza Shannary zmusić go do konfrontacji z prawdami, które ukrywa pieśń, i uwolnić go.

Ale uwolnić od czego?

Poczuł w duszy mroczny niepokój, kiedy przypomniał sobie obawy Para, że magia pieśni ulega przemianie. Rimmer Dall ostrzegał obu Ohmsfordów, że Par jest cieniowcem, że takim uczyniła go pieśń i że istnieje niebezpieczeństwo, iż magia pochłonie go całkowicie, ponieważ nie rozumiał, jak nad nią zapanować. Ostrzegał, że tylko on może uchronić chłopaka z Yale przed zniszczeniem. Oczywiście nie było powodów, aby wierzyć w jakiekolwiek stwierdzenia pierwszego szperacza. Ale jeśli choć trochę miał rację? To z pewnością wystarczający powód, aby pieśń ukrywała przed Parem prawdy Miecza. Bo jeśli Par naprawdę jest cieniowcem...

Coll oddychał ze złością. Nie pozwolił sobie na dokończenie tej myśli, nie mógł przyjąć takiej możliwości. Jak Par mógł być cieniowcem? Jak mógłby być jednym z tych potworów? Musi być inna przyczyna, dlaczego tak się dzieje. Musi być.

Przestań nad tym rozmyślać! Wiesz, co musisz zrobić! Musisz znaleźć Para!

Podniósł się i stanął, wpatrując się w zamglone jezioro, pobity i umęczony walką o życie i odkryciami Miecza. Pomyślał o latach, które spędził, opiekując się bratem, kiedy dorastali – Par był taki swawolny i kłótliwy w swych zmaganiach o zrozumienie i panowanie nad magią, która w nim żyła, a Coll był rozjemcą, wykorzystującym swój spokój i fizyczną przewagę, aby sprawy nie wymykały się spod kontroli. Ileż razy wstawiał się za Parem, osłaniał przed karami i naganami, ratował przed krzywdą? Jak często pokonywał własne obawy, żeby stanąć przy bracie i chronić go? Nie potrafiłby tego zliczyć. Nie chciał nawet. Po prostu musiał tak robić. I zrobiłby teraz. Par i on byli braćmi, a bracia stają przy sobie w potrzebie. Już dawno temu wybrał.

Znaleźć Para i uwolnić go.

Zanim będzie za późno.

Spojrzał na Miecz Shannary i na próbę przesunął palcami po rękojeści, wspominając tamto uczuci, kiedy przepłynęła przezeń magia. Jego magia. Magia, którą, jak mu mówiono, nigdy nie władał. Dziwna była świadomość, że moc należy do niego. Pamiętał, jak bardzo jej kiedyś pragnął. Pragnął ze względu na to, co czyniła, ponieważ wierzył, że zbliży go to do Para. Pamiętał uczucie osamotnienia po spotkaniu z Allanonem – był jedynym członkiem rodziny Ohmsfordów, któremu nie wyznaczono zadania. Pamiętał, jak myślał, że równie dobrze mogłoby go tu nie być. Wspomnienie bolało nawet teraz.

Więc co uczyni z daną mu teraz szansą?

Spojrzał na siebie, obdartego i pobitego, bez jedzenia i wody, bez broni (poza Mieczem), bez pieniędzy i rzeczy, które mógłby wymienić. Popatrzył znowu na jezioro i mgłę, która zaczynała unosić się pod wpływem coraz jaśniejszego słonecznego światła.

Znaleźć Para.

Brat będzie pewnie w Strażnicy Południowej. Ale czy nadal będzie jego bratem? Coll wierzył, że dotrze do Para, że znajdzie sposób, aby pokonać wszelkie przeszkody, ale co w tym czasie stanie się z jego bratem? Czy Miecz Shannary pomoże w walce z tym, co mogły uczynić Parowi cieniowce? Czy będzie jakikolwiek pożytek z magii, jeśli Par stanie się jednym z nich?

Trudne to były pytania. Jeśli będzie je dalej rozważał, może zmienić zdanie.

Ale czy inaczej było, kiedy Par wyruszył, aby mnie szukać?

Czy pytał, czy nadal jestem jego bratem?

Odsunął od siebie pytania, chwycił mocno Miecz Shannary i ruszył przed siebie.

Podróżował na wschód, podążając linią brzegową aż do ujścia Srebrnej Rzeki. Droga na zachód nie wchodziła w grę, ponieważ oznaczało to przemierzanie Moczarów Mgieł, a wiedział już, że lepiej nie próbować. Zniknęły chmury i pojawiło się słońce, a ziemia rozmiękła. Parująca wilgoć unosiła się falami z błotnistego gruntu, a kałuże i strumienie utworzone przez burzę wsiąkały w kurz. Nad jeziorem przelatywały długim, powolnym ślizgiem czaple i żurawie, a na powierzchni wody pojawiała się srebrna piana po ich przelocie.

Ciągle obcy w tym nowym świecie, rozmyślał długo i wytrwale o wszystkim, co się wydarzyło, próbując poskładać ciągle nie pasujące do siebie części układanki. Królowało w niej obsesyjne zainteresowanie Rimmera Dalia Parem. To, że pierwszy szperacz popadł w obsesję, nie ulegało wątpliwości. Zbyt wiele poświęcił mu czasu i wysiłków. Po pierwsze starannie dopracowane oszustwo, aby przekonać Para, że Coll nie żyje. Potem pozwolono Collowi wrócić do życia w niewoli Lustrzanego Całunu i wysłano na poszukiwanie Para. I jeszcze oddanie Parowi Miecza Shannary, kiedy i tak nie mógł go użyć. Po co to wszystko? Dlaczego jego brat miał dla Rimmera Dalia takie duże znaczenie? Gdyby stanowił przeszkodę na drodze pierwszego szperacza, już dawno zostałby zabity. Zamiast tego Dall zdawał się bawić w starannie opracowane gry – poszukiwanie Miecza Shannary, odegranie śmierci Colla i jego niewoli i ciągłe dawanie do zrozumienia, że właśnie Para chce zniszczyć. Co usiłował zrobić Rimmer Dall?

Coll wiedział, że w jakiś sposób łączy się to z zadaniem, które wyznaczył bratu Allanon, aby odzyskać Miecz Shannary. Może Miecz miał ujawnić prawdę ukrytą pod wszystkimi oszustwami. Być może miał uczynić coś jeszcze. Cokolwiek to było, mieli do czynienia z manipulacją i planami, których obaj nie pojmowali i jakoś musieli je rozwikłać.

W południe odpoczął, pijąc wodę ze strumienia i żałując, że nie ma czegoś do jedzenia. Był blisko Srebrnej Rzeki i wkrótce miał skręcić na północ w stronę Rabb. Treningi z Ulfkingrohem w Strażnicy Południowej dodały mu sił, ale niewola Lustrzanego Całunu znacznie je osłabiła. Głód szarpał mu wnętrzności i w końcu poddał się. Używając Miecza, zrobił włócznię z wierzbowego patyka i poszedł łowić ryby. Przeszedł płyciznę jeziora do cichej zatoczki, stanął po kostki w przejrzystej wodzie i dźgał włócznią, kiedy ryby podpłynęły. Po kilkunastu próbach połów się w końcu udał. Wyniósł ryby na brzeg i przypomniał sobie, że nie ma ich na czym ugotować. Nie był w stanie zjeść ich na surowo – nie po dniach spędzonych we władzy opończy cieniowców. Przeszukał ubranie, ale znalazł jedynie dziwny krążek, który ukradł Parowi, i wetknął go do kieszeni. Rozgniewany wrzucił złowione ryby z powrotem do jeziora i ruszył w drogę.

Nadeszło popołudnie. Coll odpoczywał teraz częściej, czując zawroty głowy od upału i chwiejąc się na nogach. Pomógłby mu sen, ale postanowił iść aż do nocy. Od czasu do czasu widział obraz Para, drżący w upale unoszącym się z suchych traw, słyszał go i widział, jak się porusza. Wspomnienia przychodziły i odchodziły, mieszając się z obrazami i umykając, kiedy podchodził zbyt blisko. Potrzebował lepszego planu, mówił sobie. Nie wystarczy po prostu wrócić do Strażnicy Południowej. Sam nigdy nie zdoła ocalić Para. Potrzebował pomocy. Co, zastanawiał się, stało się z Morganem i resztą? Co stało się z Walkerem i Wren? Gdzie była Damson? Czy również szukała Para? Padishar Creel pomógłby, gdyby Coll wiedział, gdzie go szukać. Ale Padishar mógł być wszędzie.

Wszedł we wczesny półmrok i ujrzał przed sobą Srebrną Rzekę – jasną wstęgę wijącą się w głąb krainy. Ominął bagna utworzone przez truciznę w wąskiej zatoczce. Cuchnące wody były zielone i mętne, a roślinność poszarzała od choroby. W powietrzu wisiał ciężki odór śmierci. Oddychając przez usta, zmusił się do przejścia, gdyż chciał znaleźć się jak najdalej.

Kiedy doszedł do kępy jodeł, ujrzał wóz i zatrzymał się.

Pięciu mężczyzn siedzących przy ognisku podniosło wzrok. Patrzyli na niego bez ruchu. Mieli surowe, szorstkie twarze. Na rożnie piekło się mięso, a w saganie wrzała zupa. Do Colla dotarł nęcący zapach. Gromadka mułów pasła się spętana przy wozie. Na ziemi leżały przygotowane do snu posłania. Mężczyźni podawali sobie właśnie bukłak z piwem.

Jeden z nich gestem zaprosił Colla. Coll zawahał się. Pozostali również zamachali, mówiąc, żeby podszedł, zjadł coś i wypił, i powiedział, co mu się, na litość boską, stało.

Coll podszedł, wiedząc, jak dziwacznie musi wyglądać. Był jednak straszliwie głodny. Usadzili go między sobą, dali talerz, miskę i kubek piwa. Ledwo zdołał wziąć pierwszy kęs, kiedy trafił go cios w ucho i wszyscy rzucili się na niego. Walczył, żeby wstać, uwolnić się i uciec, ale przytrzymywało go zbyt wiele rąk. Kopali go i okładali pięściami prawie do nieprzytomności. Wydarto mu Miecz Shannary, poczuł łańcuchy wokół kostek i nadgarstków i rzucono go na tył wozu. Błagał, żeby tego nie robili. Prosił, żeby go uwolnili, mówiąc, że szuka brata, że musi go odnaleźć, że muszą go wypuścić. Śmiali się z niego, szydzili i zagrozili, że go zakneblują, jeśli się nie uciszy. Posadzili go, dali kubek rosołu i koc.

Powiedzieli, że dostaną dobrą cenę za jego broń. Ale za niego dostaną jeszcze lepszą, kiedy sprzedadzą go federacji do niewolniczej pracy w kopalniach w Dechtera.

XXV

Par Ohmsford śnił.

Biegł przez las czarny od cieni i pozbawiony życia. Była noc, niebo barwy głębokiego błękitu, widoczne przez baldachim konarów, pozbawione było księżyca i gwiazd. Par widział wszystko wyraźnie, ale nie potrafił określić źródła światła. Pnie drzew usuwały się przed nim, falując niczym trawy i łodygi na wietrze. Musiał kluczyć, żeby je ominąć. Gałęzie pochylały się, ocierając się o jego twarz i ramiona, próbując go powstrzymać. Jakieś głosy szeptały, nawołując go bez końca.

Cieniowiec. Cieniowiec.

Był przerażony.

Ubranie miał mokre od potu, a buty ocierały mu kostki. Od czasu do czasu pojawiały się stawy i strumienie i zmuszony był przeskakiwać je albo omijać, bo instynktownie wiedział, że były trzęsawiskami i gdyby na nie nastąpił, wciągnęłyby go w głąb. Biegnąc, nasłuchiwał odgłosów innych żywych stworzeń. Ciągle myślał, że nie może być tu sam, że w lesie muszą przecież żyć inne stworzenia. Myślał też, że puszcza musi się wreszcie skończyć, że nie może ciągnąć się w nieskończoność. Ale im dalej biegł, tym głębsza była cisza i ciemniejsze drzewa. Żaden dźwięk nie przerywał milczenia lasu. Żadne światło nie prześwitywało pomiędzy drzewami.

Po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że coś go śledzi. Bezimienny, czarny stwór biegł równie szybko jak on, podążając za nim pewnie niczym cień. Chciał oddalić się od niego, biegnąc szybciej, ale nie mógł. Pragnął zgubić go, skręcając w bok, ale stwór skręcał razem z nim. Chciał wtulić się w potężny, stary pień jakiegoś nie znanego mu drzewa, ale stwór zatrzymał się i czekał.

To on szeptał do niego.

Cieniowiec. Cieniowiec.

Biegł dalej, nie wiedząc, co robić; czuł przypływ paniki i rozpaczy pozbawiającej go nadziei. Drzewa i ciemność trzymały go w pułapce, z której nie mógł uciec. Wiedział, że prędzej czy później stwór go dopadnie. Czuł w uszach puls i słyszał własny urywany oddech. Czuł ucisk w piersiach, bolały go nogi i nie wierzył, że da radę biec dalej. Wiedział jednak, że nie może się zatrzymać. Sięgnął po broń i nie znalazł jej. Usiłował przywołać kogoś na pomoc siłą woli, ale imiona i twarze, które przywoływał, nie nadchodziły.

Potem znalazł się na brzegu rzeki, czarnej i rwącej pośród nocy, pędzącej z siłą powodzi szerokim, prostym kanałem. Wiedział, że nie jest to prawdziwa rzeka, tylko coś innego, ale nie wiedział co. Ujrzał most spinający jej brzegi i pobiegł ku niemu. Za sobą słyszał tropiącego go stwora. Wskoczył na most, szeroki łuk z bali zbitych stalowymi gwoździami. Jego buty nie wydawały żadnego odgłosu. Sądził, że jest drogą ucieczki, kiedy ruszył naprzód, ale nagle odkrył, że nie widzi przeciwległego brzegu. Spojrzał za siebie. Las również zniknął. Niebo obniżyło się, wody uniosły i nagle znalazł się w ciasnym pomieszczeniu.

Śledzący go stwór syknął. Pomieszczenie kurczyło się, a on rósł coraz bardziej.

Par odwrócił się, wiedząc, że nie ucieknie, że dał się zapędzić w pułapkę i że ucieczka była złudą. Przypomniał sobie jednak, że przecież nie jest zupełnie bezbronny, że ma moc pieśni i że magia elfów ochroni go przed wszystkim. Poczuł gwałtowny przypływ nadziei i przywołał w obronie magię. Buchnęła przez niego dzikim, radosnym pędem, białym światłem, które przemieniało krew w ogień, a ciało w lód. Poczuł, jak go wypełnia, okrywa zbroją swej mocy i czyni niezniszczalnym.

Czekał teraz niecierpliwie na śledzącego go stwora.

Wypełzł z nocy jak kot, stworzenie bez ciała i kształtu. Wyczuł je dużo wcześniej, zanim je zobaczył. Czuł, jak obserwuje, oddycha i unosi się. Podeszło z jednej, z drugiej strony, a potem było już wszędzie dokoła niego. Wiedział jednak, że nic mu nie zagraża, dopóki widzi jego twarz. Stworzenie wiło się i wirowało wokół niego, trzymając się ostrożnie z daleka. Czekał, aż się zmęczy.

Potem zaczęło się materializować. Nie było ani dziwne, ani bezkształtne, ani nawet tak duże. Jego ciało miało rozmiar i kształt. Stanęło przed Parem, ale wciąż nie ukazywało twarzy. Posłał magię pieśni do czubków palców i przytrzymał ją tam, niczym strzałę na cięciwie, ostrą jak brzytwa, czekającą na wypuszczenie. Stwór przed nim obserwował. Odwrócił ku niemu głowę, ale twarz miał niewyraźną i zakrytą. Jego głos znowu zaszeptał.

Cieniowiec. Cieniowiec.

Potem ukazała się jego twarz – Par patrzył na siebie.

Cieniowiec. Cieniowiec.

Par zadrżał i posłał w stronę stwora magię pieśni. Stwór pochwycił ją i zniknęła. Par uderzył po raz drugi potężnym podmuchem mocy, które powinno zetrzeć stwora na proch. Ale ten połknął magię, jakby to było powietrze. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Sama twarz była pusta i niewyraźna, jak pustynny miraż, który zaraz rozpłynie się w gorącym powietrzu.

Nie wiesz?

Nie widzisz?

Protekcjonalny, chytry, pełen nienawiści głos. Par atakował raz po raz, ale działo się coś dziwnego. Im więcej magii przywoływał, tym bardziej stwór wydawał się zadowolony. Jego satysfakcja była niemal namacalna. Stworzenie zmieniało się, nabierało kształtu, karmiąc się magią, wsysając ją w siebie.

Nie rozumiesz?

Par chwycił gwałtownie powietrze i cofnął się, zdając sobie nagle sprawę, że on również się zmienia, tracąc kształt i zarysy, rozpadając się tak, jak płonące drewno zamienia się w popiół. Dotknął swego ciała i w rozpaczy stwierdził, że dłonie przechodzą przez niego na wylot. Stworzenie zbliżyło się. W jego ślepiach ujrzał samego siebie.

Cieniowiec. Cieniowiec.

Ujrzał siebie i zdał sobie sprawę, że nie było już pomiędzy nimi różnicy. Stał się tamtym stworem.

Krzyknął, kiedy stwór wziął go w ramiona i powoli wchłonął.

Sen skończył się i Par przebudził się ze wzdrygnięciem. Kręciło mu się w głowie, a jego urywany oddech brzmiał chrapliwie w ciszy. To tylko sen, pomyślał. Złożył twarz w dłoniach i czekał, aż minie zawrót głowy. Nocny koszmar, ale jakże prawdziwy! Przełknął, pokonując lęk.

Otworzył oczy i rozejrzał się dokoła. Znajdował się w pokoju równie czarnym jak las, przez który uciekał. Pachniało w nim pleśnią i starością. Okna na przeciwległej ścianie otwierały się na nocne, zachmurzone niebo bez księżyca. Powietrze było gorące i lepkie. Nie było wiatru. Siedział na łóżku składającym się tylko z ramy i siennika. Ubranie miał mokre i sztywne od zaschniętego błota.

I wtedy sobie przypomniał.

Równiny, burzę, walkę z Collem, uwolnienie magii Miecza Shannary, nadejście cieniowców, pojawienie się Króla Srebrnej Rzeki, światło, a potem ciemność – obrazy przemknęły w ułamku sekundy.

Gdzie był?

Nagle błysnęło światło, jaskrawym płomieniem, który spoczywał na czubkach palców ramienia okrytego do łokcia rękawicą. Światło dotknęło lampy, która zapaliła się, rzucając blask pomiędzy cienie.

– Może porozmawiamy, skoro się obudziłeś.

Czarno odziana postać weszła w krąg światła, wysoka, barczysta i zakapturzona. Poruszała się cicho, z gracją. Na jej piersiach lśnił biały znak wilczej głowy.

Rimmer Dall.

Par poczuł, jak od stóp do głów przenika go zimno. Tylko tyle mógł zrobić, żeby powstrzymać się przed ucieczką. Spojrzał szybko na kamienne ściany, kraty w oknach i obite stalą, drewniane drzwi za plecami Rimmera Dalia. Znajdował się w Strażnicy Południowej. Poszukał Miecza Shannary. Zniknął. Nie było również Colla.

– Nie wyglądasz na wyspanego.

Szept Rimmera Dalia popłynął przez ciszę. Odrzucił kaptur i w świetle ukazała się koścista, brodata twarz, złożona z ostrych kątów i plam maska pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu. Jeśli nawet był świadom niepokoju Para, nie okazał tego. Podszedł do krzesła i usiadł.

– Chcesz coś zjeść?

Par pokręcił głową, nie ufając własnemu głosowi. Gardło miał suche i zaciśnięte, a mięśnie spięte. Nie wpadaj w panikę, mówił sobie. Tylko spokojnie. Zmusił się do powolnego, głębokiego i równego oddechu. Spuścił nogi z łóżka i postawił stopy na podłodze, ale nie próbował wstawać. Rimmer Dall obserwował go bezdennymi oczami. Siedział bez ruchu, zaciskając wargi w wąską kreskę. Jak czekający kot, pomyślał Par.

– Gdzie jest Coll? – zapytał spokojnym głosem.

– Zabrał go Król Srebrnej Rzeki – wyszeptał tamten głos, dziwnie pocieszająco i łagodnie. – Zabrał też Miecz Shannary.

– Zdołałeś jednak powstrzymać go przed zabraniem mnie. Pierwszy szperacz roześmiał się cicho.

– Sam to uczyniłeś. Nie musiałem nic robić w tej sprawie. Użyłeś pieśni i magia odwróciła się przeciwko tobie. Odepchnęła od ciebie Króla Srebrnej Rzeki. – Przerwał. – Jej magia jest coraz bardziej nieobliczalna, prawda? Pamiętasz, jak cię ostrzegałem?

Par skinął głową.

– Tak. Pamiętam wszystko. Ale nie to się liczy, bo nie uwierzyłbym ci, nawet gdybyś mówił, że słońce wstanie na wschodzie. Kłamałeś od samego początku. Nie wiem dlaczego, ale okłamywałeś mnie. A ja mam dość słuchania, więc równie dobrze możesz zrobić, co zamierzasz, i skończmy z tym.

Rimmer Dall przyglądał mu się w milczeniu.

– Powiedz, w czym cię okłamałem – powiedział w końcu.

Par był wściekły. Zaczął mówić, ale powstrzymał się, uświadamiając sobie nagle, że nie pamięta żadnego kłamstwa, którym karmił go olbrzym. Istniały, tak wyraźne jak wilcza głowa lśniąca na czarnej szacie, ale nie potrafił ich sprecyzować.

– Kiedy się spotkaliśmy, powiedziałem ci, że jestem cieniowcem. Dałem ci Miecz Shannary i pozwoliłem wypróbować go na sobie, żebyś wiedział, czy kłamię. Ostrzegałem, że twoja magia stanowi dla ciebie niebezpieczeństwo, że przemienia cię i być może nie będziesz mógł jej kontrolować bez pomocy. Gdzie w tym wszystkim jest kłamstwo?

– Uwięziłeś mojego brata, przekonując mnie, że go zabiłem! – wrzasnął Par, wbrew postanowieniu zrywając się na nogi. – Pozwoliłeś mi myśleć, że nie żyje! A potem pozwoliłeś mu uciec z Lustrzanym Całunem, żeby stał się cieniowcem i żebym znowu go zabił! Postawiłeś nas przeciwko sobie!

– Doprawdy? – Rimmer Dall potrząsnął głową. – Dlaczego miałbym to robić? Co miałbym w ten sposób osiągnąć? Powiedz, jakiemu celowi mogłoby to posłużyć. – Siedział spokojny w obliczu gniewu Para i czekał. Par stał, płonąc oburzeniem, ale nie odpowiadał. – Nie? A zatem posłuchaj. Nie kazałem ci myśleć, że zabiłeś Colla, sam to uczyniłeś. Twoja magia to sprawiła, omotując cię i zmieniając to, co widzisz. Pamiętasz, Par? Pamiętasz, jak myślałeś, że tracisz nad nią panowanie?

Par wstrzymał oddech. Tak, właśnie tak było. Miał poczucie, że jest odsuwany, że wypływa z własnego ciała. Olbrzym pokiwał głową.

– Moi szperacze znaleźli twojego brata, kiedy uciekłeś, i przynieśli go do mnie. Tak, byli dla niego surowi, ale nie wiedzieli, kim jest. Wiedzieli tylko, że znajduje się tam, gdzie nie powinien. Trzymałem go w Strażnicy Południowej, to prawda. Próbowałem przekonać go, żeby pomógł mi cię odnaleźć. Uważałem, że jest moją ostatnią szansą. Kiedy uciekł, zabrał ze sobą Lustrzany Całun, ale nie ja pomogłem mu go ukraść. Sam go wziął. Tak, opończa zniewoliła go; jej magia jest za silna dla zwykłego człowieka. Ty mógłbyś ją nosić bez żadnych skutków. I nie postawiłem was przeciwko sobie, sami to uczyniliście. Za każdym razem, kiedy przychodziłem, próbowałem ci pomóc, i za każdym razem uciekałeś ode mnie. Czas skończyć z ucieczkami.

– Z pewnością byś tego chciał! – warknął wściekle Par. – Tak byłoby łatwiej!

– Pomyśl, co mówisz. To bez sensu. Par zacisnął zęby.

– Bez sensu? Wszędzie, gdzie się pojawiam, czekają już cieniowce, próbując zabić mnie i moich przyjaciół. Co z Damson Rhee i Padisharem Creelem w Tyrsis? Przypuszczam, że wszystko było pomyłką?

– Pomyłką, ale nie moją – odrzekł spokojnie Rimmer Dall. – Ścigała cię tam federacja, wzięli dziewczynę, a potem dowódcę wolno urodzonych. Szperacze, których zabiłeś w wieży, kiedy uwolniłeś dziewczynę, byli na rozkazach federacji. Nie wiedzieli, kim jesteś. Wiedzieli tylko, że jesteś intruzem. Zapłacili za to swoim życiem. Musisz to przyznać uczciwie.

Par pokręcił głową.

– Nie wierzę ci. Nie wierzę ani jednemu słowu.

Rimmer Dall poruszył się nieznacznie na krześle, zafalowała czerń.

– Zawsze tak mówisz, kiedy rozmawiamy. Ale brak ci konkretnego powodu. Kiedy zrobiłem coś, co ci zagroziło? Kiedy próbowałem coś ukryć? Opowiedziałem ci dzieje cieniowców. Powiedziałem, że magia jest naszym dziedzictwem, darem, który pomaga i ocala. Powiedziałem, że federacja jest wrogiem, że ściga nas i niszczy na każdym kroku, ponieważ boi się i nienawidzi wszystkiego, czego nie pojmuje. Wrogowie, chłopcze? Nie ty i ja. Jesteśmy krewnymi. Jesteśmy tacy sami.

Par ujrzał nagle sen, a jego wspomnienie rozświetliło coś ciemnego i nieprzeniknionego w jego wnętrzu. Ucieczka przed sobą, przed magią, przed dziedzictwem, przeznaczeniem – to chyba możliwe...

– Skoro jesteśmy krewnymi, a nie wrogami, pozwolisz mi odejść – stwierdził.

– O nie, nie tym razem. – Olbrzym pokręcił głową, a w kącikach jego ust pojawił się uśmiech. – Już tak zrobiłem i niemal zniszczyłeś sam siebie. Nie będę już taki głupi. Tym razem spróbujemy mojego sposobu. Porozmawiamy, pozwiedzamy, poodkrywamy, zbadamy i dowiemy się czegoś, mam nadzieję. Potem możesz odejść.

Par gniewnie potrząsnął głową.

– Nie chcę rozmawiać ani zwiedzać. Nie mamy o czym rozmawiać. – Spojrzał wyzywająco. – Użyję pieśni, jeśli spróbujesz mnie zatrzymać.

Rimmer Dall pokiwał głową.

– Śmiało, użyj jej. – Przerwał. – Ale pamiętaj, co czyni z tobą jej magia.

Zmienia mnie, pomyślał Par, wspominając ostrzeżenie. Za każdym razem przemiana jest coraz głębsza. Za każdym razem tracę nad nią panowanie. Próbuję do tego nie dopuścić, ale chyba nie umiem temu zapobiec. I nie wiem, jakie będą konsekwencje, ale przypuszczam, że niezbyt przyjemne.

– Nie jestem cieniowcem – powiedział bezbarwnym głosem. Spojrzenie Rimmera Dalia było spokojne i bez wyrazu.

– To tylko słowo.

– Nieważne. Nie jestem.

Pierwszy szperacz wstał i podszedł do okna. Wyjrzał w noc, pogrążony w myślach i daleki.

– Kiedyś przejmowałem się, kim jestem i jak mnie nazywają – powiedział. – Uważałem się za szalonego i niebezpiecznego odmieńca. Ale myliłem się. Nie liczyło się to, co myślą o mnie inni ludzie; ważne, co ja o sobie myślałem. Jeśli pozwoliłbym ukształtować się na wzór ich opinii, stałbym się tym, czym pragnęli, żebym się stał. – Odwrócił się z powrotem do Para. – Cieniowce niszczone są bez powodu. Obwinia się nas bez przyczyny. Mamy magię, która pomaga na wiele sposobów, a nie pozwala się nam jej używać. Zapytaj sam siebie, Parze, czy z tobą jest inaczej?

Par poczuł się nagle wyczerpany, przygnieciony ciężarem wydarzeń i ciągłym niepokojem, co też mogą oznaczać. Rimmer Dall był spokojny, opanowany i nieporuszony. Jego argumenty były przekonujące. Par nie mógł już myśleć, że pierwszy szperacz kłamie. Nie potrafił przywołać przykładów, kiedy tamten chciał go skrzywdzić. Zawsze wydawał się wrogiem – tak mówił Allanon i Coglin – ale gdzie dowody? Gdzie byli druid i starzec? Dlaczego nikt nie spieszył mu z pomocą?

Prześladowały go wspomnienia snu. Ile było w nim prawdy?

Podszedł z powrotem do łóżka i usiadł na nim. Od czasu, kiedy przyjął od Allanona zadanie odzyskania Miecza Shannary, nic nie zdawało się iść po jego myśli. Nawet sam Miecz nie okazał się użyteczny. Był samotny, opuszczony i bezradny. Nie wiedział, co robić.

– Potrzebujesz jeszcze snu – powiedział cicho Rimmer Dall. Szedł już do drzwi. – Przyślę ci za chwilę coś do jedzenia i picia. Porozmawiamy później.

Przeszedł przez drzwi i zniknął, zanim Par zdążył podnieść wzrok. Chłopak z Vale wstał szybko, żeby go zatrzymać, i znowu usiadł. Powróciły zawroty głowy. Ciało miał słabe i ociężałe. Może powinien zasnąć. Może potem będzie w stanie logicznie myśleć.

Cieniowiec. Cieniowiec.

Czy to możliwe, że nim był?

Zwinął się w kłębek na sienniku i odpłynął w sen.

Znowu śnił, a drugi sen był odmianą pierwszego, mroczną i przerażającą. Obudził się zlany potem, roztrzęsiony i wykończony nerwowo. Światło dnia rozjaśniało niebiosa za oknem. Czarno odziany, milczący cieniowiec przyniósł jedzenie i picie i Par przez chwilę zastanawiał się, czy nie zmiażdżyć stwora swą magią i nie uciec. Wahał się jednak, niepewny, czy mądrze postąpi, i po chwili drzwi znowu się zamknęły.

Zjadł, wypił, ale nie poczuł się lepiej. Siedział w mroku swego więzienia i nasłuchiwał w ciszy. Od czasu do czasu słyszał krzyki czapli i żurawi gdzieś z zewnątrz i cichy gwizd wiatru omiatającego kamienny zamek. Podszedł do okna i wyjrzał. Znajdował się po wschodniej stronie. W dole Mermidon wił się przez Runne do Tęczowego Jeziora, a wody wezbrane od burzy pełne były śmieci. Okno było głęboko osadzone i nie pozwalało zobaczyć wiele, czuł jednak zapach drzew i traw i słyszał szum rzeki.

Potem znowu usiadł na łóżku, próbując wszystko przemyśleć. I nagle zdał sobie sprawę z dudniącego dźwięku dochodzącego gdzieś z głębi zamku, dziwnej wibracji przebiegającej kamień i żelazo, niczym grzmot w czasie burzy, głuchy i ciągły. Wydawało się, że dźwięk biegnie stałą, nieprzerwaną falą, ale co jakiś czas wyczuwał jakby przerwę i słyszał w jego jęku coś innego. Nasłuchiwał uważnie, czując w ciele jego poruszenie i zastanawiając się, co to takiego.

Nadeszło południe i powrócił Rimmer Dall. Tak czarny, że zdawał się pochłaniać światło wokół siebie, wsunął się przez drzwi niczym cień i ponownie usiadł na krześle. Zapytał Para, jak się czuje, jak spał i czy wystarczyło mu jedzenia. Był miły, opanowany i chciał rozmawiać, a równocześnie daleki, jakby obawiał się, że każda próba zbliżenia może rozjątrzyć już i tak otwarte rany. Znowu mówił o cieniowcach i federacji, o błędzie, jaki popełnia Par, łącząc ich ze sobą, i jak niebezpieczna jest wiara, że są wrogami. Raz jeszcze mówił o braku zaufania do druidów, o tym, w jaki sposób manipulowali i zwodzili, o ich obsesji władzy i jej wykorzystania do swoich celów. Przypomniał Parowi dzieje jego rodziny: jak druidzi wykorzystywali Ohmsfordów do osiągnięcia celów, które w końcu potomkowie Shannary uznali za konieczne, a to odmieniło na zawsze ich życie.

– Nie odczuwałbyś tak boleśnie zmienności magii pieśni, gdyby nie to, co uczyniono wiele lat temu Wilowi Ohmsfordowi – oznajmił. Jego głos była jak zawsze cichy i kuszący. – Sam to przyznasz, Parze. Wszystko, co przeszedłeś przez ostatnich kilka tygodni, spowodowali druidzi i ich magia. Kogo chcesz winić za to kłamstwo?

Potem mówił o chorobie czterech krain i krokach, które należy podjąć, aby pospieszyć im z pomocą. To nie cieniowce powodowały chorobę. To zaniedbania ras, które niegdyś tak starannie chroniły je i osłaniały. Gdzie były elfy, kiedy cztery krainy znalazły się w potrzebie? Odeszły, ponieważ wygoniła je federacja, przerażona dziedzictwem ich magii. Gdzie były karły, zawsze najlepsze z opiekunów ziemi? W niewoli, pokonane przez federację, żeby nie mogły w żaden sposób zagrozić rządowi Sudlandii.

Mówił tak przez jakiś czas i nagle znowu zniknął, wtopił się z powrotem w kamień i ciszę zamczyska. Par siedział bez ruchu, słysząc w myślach szept pierwszego szperacza – rytm jego głosu, dźwięk słów, litanię argumentów, która zaczynała się, kończyła i znowu zaczynała. Minęło popołudnie i słońce zgasło na zachodzie. Zapadł zmrok i Par dostał kolację. Przyjął, co podał mu milczący sługa, i tym razem nie pomyślał o ucieczce. Zjadł i wypił, nie zwracając uwagi na smak, wpatrując się w ściany pokoju i rozmyślając.

Nadeszła noc, a wraz z nią Rimmer Dall. Tym razem Par czekał na niego, spodziewając się wizyty, a oczekiwanie rosło w nim niczym grzmot w czasie wiosennej burzy. Usłyszał zgrzyt odsuwanej zasuwy, ujrzał, jak otwierają się drzwi, i patrzył, jak przechodzi przez nie pierwszy szperacz. Postać w czerni podeszła bez słowa do krzesła i usiadła.

Spoglądali na siebie w ciszy, mierząc się wzrokiem.

– Czy coś jeszcze powinienem ci powiedzieć? – zapytał w końcu Rimmer Dall, tkwiąc bez ruchu w rosnącym mroku. – Jakich odpowiedzi mogę jeszcze udzielić?

Par pokręcił głową. Pierwszy szperacz udzielił mu zbyt wielu odpowiedzi i dał zbyt wiele do myślenia. Wszystkie myśli przesuwały się w głowie Para niczym kolorowe szkiełka w kalejdoskopie. Jakaś jego część wciąż opierała się wszystkiemu, co usłyszał, uparta i krnąbrna. Nie pozwalała mu uwierzyć; nigdy nie pozwoli. Pozwalała mu tylko rozmyślać. Jego sny pełne były koszmarów, a przebudzenie przynosiło bezsensowne, sprzeczne możliwości. Pragnął, aby to wszystko już się skończyło.

Nie powiedział tego Rimmerowi Dallowi. Zamiast tego zapytał o dźwięki dochodzące z głębi zamczyska, dudnienie przenikające ściany, zawodzenie i jęki, jakieś poruszenie. Pierwszy szperacz uśmiechnął się. Wyjaśnienie było proste. Par słyszał Mermidon przepływający podziemnymi kanałami biegnącymi pod twierdzą. To jego wody uderzały o ściany starych jaskiń. Czasami wibracje czuć było na mile dokoła. Czasami przenikały aż do kości.

– Czy to zakłóca ci sen? – zapytał olbrzym.

Par potrząsnął głową. To koszmarne sny przeszkadzały mu spać.

– Gdybym postanowił ci uwierzyć – powiedział, pozwalając wymknąć się słowom, zanim przemyślała je uparta część jego jestestwa – w jaki sposób pomógłbyś mi kontrolować magię pieśni?

Rimmer Dall zachował kamienny spokój.

– Nauczyłbym cię ją okiełznać. Nauczyłbym cię czuć się z nią swobodnie. Dowiedziałbyś się, jak możesz używać jej bezpiecznie.

Par patrzył przed siebie nieruchomym, nie widzącym spojrzeniem. Chciał uwierzyć.

– Myślisz, że potrafisz to uczynić?

– Uczyłem się tego przez lata. Musiałem uczynić tak z własną magią i zapewniam cię, że te lekcje nie poszły na marne. Magia jest potężną bronią, Parze, i może obrócić się przeciwko tobie. Aby właściwie nią władać, potrzebujesz dyscypliny i zrozumienia. Mogę ci to dać.

Par poczuł ociężałość własnych myśli, powieki mu opadły. Zmęczenie było niczym ciemna chmura, która nie pozwalała mu myśleć.

– Chyba moglibyśmy o tym porozmawiać – powiedział.

– Porozmawiać tak. Ale również poeksperymentować. – Rimmer Dall pochylił się nad nim z napięciem. – Kontrola nad magią wypływa z praktyki, jest nabytą umiejętnością. Magia jest dziedzictwem, ale potrzebuje treningu.

– Treningu?

– Mógłbym ci to pokazać. Pozwolę ci zajrzeć do wnętrza swego umysłu i zobaczyć, jak działa we mnie magia. Mógłbym ci pokazać, w jaki sposób ją blokuję i kontroluję jej przepływ. Potem ty zrobisz to samo dla mnie.

Par podniósł wzrok.

– W jaki sposób?

– Pozwolisz mi zajrzeć w swój umysł. Pozwolisz mi go zbadać i ustanowić ochronę, której potrzebujesz. Moglibyśmy pracować razem.

Ciągnął dalej, wyjaśniając wszystko starannie i z przekonaniem, ale Par przestał słuchać, powstrzymany przez jakieś niejasne ostrzeżenie, które nie miało tożsamości, a jednak istniało w nim. Uparta cząstka, która nie chciała wierzyć słowom pierwszego szperacza, uniosła się z krzykiem i zamknęła jego umysł jak zapadowe drzwi. Udawał, że słucha, chwytając nawet strzępy słów i udzielając nic nie znaczących odpowiedzi.

Co to było? Co się działo?

Po jakimś czasie Rimmer Dall zostawił go samego.

– Zastanów się nad tym, co ci powiedziałem – namawiał. – Pomyśl, co można by z tym zrobić.

Zapadła noc i cela Para pogrążyła się w ciemnościach. Ułożył się do snu, czując dziwne wyczerpanie, ale natychmiast zwalczył potrzebę zamknięcia oczu, nie chcąc powrotu koszmarów. Wpatrywał się w sufit, a potem w niebo za oknem, czyste i pełne gwiazd. Pomyślał o swoim bracie i Mieczu Shannary. Zastanawiał się, co uczynił z nimi Król Srebrnej Rzeki. Myślał o Damson i Padisharze, Walkerze i Wren i wszystkich pozostałych, zamieszanych w walkę. Zastanawiał się, o co toczy się ta walka.

W końcu zasnął, nie wiedząc kiedy i tonąc w kojącej czerni. Ale koszmar natychmiast wynurzył się na powierzchnię i po raz trzeci przeżył bitwę z widmem cieniowca. Rzucał się dziko, walcząc o przebudzenie, a potem leżał w ciemnościach, dysząc ciężko i ociekając potem.

Nagle, z mrożącą krew w żyłach pewnością, zdał sobie sprawę, że dzieje się coś straszliwie złego.

Wystarczy spojrzeć, co się z nim dzieje. Nie może zasnąć bez snów, a sny zawsze są takie same. Je, ale traci siły. Spędza czas bezczynnie w pokoju, a mimo to ciągle jest zmęczony. Nie potrafi jasno myśleć. Nie potrafi się skoncentrować. Jego energia jest na wyczerpaniu.

To nie przypadek, upominał sam siebie. Musi być jakaś przyczyna.

Usiadł wyprostowany na łóżku, spuścił nogi na podłogę i wpatrzył się w cienie zalegające pokój. Myśl! Walczył z wyczerpaniem, łańcuchami letargu i rozkojarzeniem. Nadeszło zrozumienie, jak powoli rozplątywana nić. Istniały dwie możliwości. Magia pieśni dotknęła go w jakiś nowy sposób i musiał uczynić to, do czego namawiał go Rimmer Dall. Albo też skaziła go magia cieniowców i to Rimmer Dall usiłował pokonać jego obronę, a całe to gadanie o pomocy było jedynie oszustwem.

Ale po co?

Par odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. Pragnął odrzucić okrycie, ale powstrzymał się. Chciał krzyczeć, ale zdusił w sobie ten krzyk. Czy Rimmer Dall kłamał, czy mówił prawdę? Jakie były jego prawdziwe zamiary? Par zacisnął dłonie, aby powstrzymać ich drżenie. Czuł się rozdarty na pół. Czuł niemal, jak się rozpada, ale nie wiedział, jak to powstrzymać. Jeśli Rimmer Dall mówił prawdę o pieśni, to Par potrzebował jego pomocy. Jeśli zaś kłamał, oszustwo było tak zagmatwane i potężne, że przerastało wszelkie wyobrażenia chłopaka z Vale, ponieważ musiało działać od chwili, gdy pierwszy szperacz odszukał go wiele tygodni temu w gospodzie „Pod Modrym Wąsiskiem”.

Do licha! Muszę wiedzieć!

Par wstał, podszedł do okna i stał, patrząc w noc i wdychając chłodne powietrze. Paraliżowało go niezdecydowanie. Jak miał dowiedzieć się prawdy? Czy mógł jakoś pokonać własną niepewność, rozpoznać oszustwo? Miecz Shannary nie pokazał mu niczego, przypomniał sobie. Niczego! Czego jeszcze mógłby spróbować?

Obserwował cienie rzucane przez nocne chmury, poruszające się między drzewami nad rzeką niczym zwierzęta. Będzie więc zwodził Rimmera Dalia, postanowił. Będzie słuchał i rozmawiał, ale nie pozwoli na nic więcej. Musi znaleźć sposób, aby rozproszyć niepokój i rozpoznać, co jest prawdą, a co kłamstwem. Równocześnie nie może sobie pozwolić na zupełne załamanie.

Zamknął oczy, ukrył twarz w dłoniach i zaczął się zastanawiać, jak tego dokonać.

XXVI

Żar uchodził z trawiastych równin na wschodzie puszczy Drey parującymi falami, południowe słońce było płonącą kulą na bezchmurnym niebie, a w powietrzu unosił się gęsty zapach potu i kurzu. Wren Elessedil leżała płasko na grzbiecie wzniesienia i obserwowała, jak armia federacji sunie przez równiny mozolnym marszem, niczym ślamazarny owad o wielu odnóżach.

Bezmyślny i niezmordowany, pomyślała ponuro.

Nawet nie oglądała się na pozostałych – Trissa, Erringa Rifta i Desidia. Wiedziała już, co ujrzy na ich twarzach. Wiedziała już, o czym myślą.

Już od godziny obserwowali postępy federacji – nie oczekując, że dowiedzą się czegokolwiek, ale pragnąc uczynić coś oprócz siedzenia i czekania na to, co nieuniknione. Elfy miały kłopoty. Federacja podjęła na nowo marsz na północ ku Rhenn dwa dni temu, a czas uciekał. Barsimmon Oridio wreszcie zakończył mobilizację i zaopatrzenie głównego trzonu armii elfów i kierował się na wschód do przełęczy. Forsowny marsz przywiódłby elfy do Rhenn przynajmniej na trzy dni przed wrogiem, ale stosunek sił był wciąż dziesięć do jednego i żadne usiłowania nie mogły go zmniejszyć. Co gorsza, pełzacze zbliżały się nieustannie, szybko doganiając co wolniejszych Sudlandczyków. Za cztery, może pięć dni pełzacze wyprzedzą ich i staną się strażą przednią, wysyłaną na akcje poszukiwawcze i niszczycielskie.

Wren poczuła ukłucie bezradności i odtrąciła je gniewnie od siebie.

Co mogę zrobić, aby ocalić mój lud?

Ponownie skupiła się na pełznącej armii i próbowała myśleć. Kolejny nocny wypad nie wchodził w grę. Federacja była teraz czujna i po raz drugi nie da się zaskoczyć na drzemce. Patrole kawalerii dzień i noc krążyły wokół głównego trzonu armii, wypatrując śladów elfów. Raz czy dwa bardziej śmiali niż rozważni jeźdźcy zapuścili się w las. Wren przepuściła ich, a elfy wtopiły się pomiędzy drzewa, niewidoczne w mroku. Nie chciała, aby federacja się dowiedziała, gdzie są. Nie chciała dać im niczego, czego dać nie musiała. Zresztą i tak nie miało to znaczenia. Patrole trzymały ich na odległość, a linie wartowników ciągnęły się na ćwierć mili od obozowiska, kiedy zapadała ciemność. Skrzydlaci Jeźdźcy mogli zaatakować z góry, ale nie miała zamiaru ryzykować swej najcenniejszej broni, skoro nie mogła jej niczym wesprzeć.

Poza tym, co za różnica, co uczyni armii federacji, jeśli nie znajdzie najpierw sposobu na powstrzymanie pełzaczy. Mimo że wciąż odległe, pełzacze były największym i najbardziej bezpośrednim zagrożeniem. Jeśli pozwoli im dotrzeć do Rhenn czy choćby do puszczy Westlandii na południu, nic nie powstrzyma ich przed przedarciem się wprost do Arborlonu. Pełzacze nie będą dbały o szeroką drogę. Nie będą zważały na zasadzki i pułapki. Nie potrzebują zwiadowców ani patroli, żeby odnaleźć wroga. Pełzacze znajdą elfy, gdziekolwiek te spróbują się skryć, i zniszczą je tak samo, jak zniszczyły karły pięćdziesiąt lat temu. Wren znała te dzieje. Wiedziała, z jakim wrogiem przyjdzie jej się zmierzyć.

Pot kładł się na jej twarzy wilgotną maską. Powoli wypuściła powietrze, skinęła na pozostałych i zaczęła schodzić ze zbocza. Kiedy znaleźli się znowu pod bezpieczną osłoną drzew, wstali i poszli do miejsca, gdzie myśliwi trzymali ich konie. Nikt się nie odezwał. Nikt nie miał nic do powiedzenia. Wren prowadziła, usiłując wyglądać, jakby miała jakiś plan, mimo że nie miała żadnego. Nie chciała utracić ich zaufania zdobytego podczas ataku zeszłej nocy, zaufania, którego potrzebowała, aby zapanować nad wydarzeniami, kiedy przybędzie Barsimmon Oridio. Jest królową elfów, powtarzała sobie. Ale nawet królowa może przegrać.

Wsiedli na konie i wrócili do obozu elfów. Wren raz jeszcze rozważała wszystko, co wydarzyło się od przybycia Coglina. Zastanawiała się, co stało się ze starcem – i co, przede wszystkim, dzieje się z innymi, którzy zebrali się przy Hadeshornie, żeby porozmawiać z cieniem Allanona. Miała niejasne poczucie skruchy, że tak mało wie o ich losach. Powinna była ich szukać, odszukać ich i powiedzieć prawdę o pochodzeniu cieniowców. Czuła, że to ważne, aby wiedzieli. To, kim i czym są cieniowce, może doprowadzić do ich zniszczenia. Wierzyła, że Allanon o tym wiedział. Ale dlaczego po prostu nie powiedział im tego? Potrząsnęła głową. To nie mogło być takie proste. Lecz czy w tej walce cokolwiek było proste?

Dotarli do obozowiska przedniej straży, położonego kilka mil na północ, zsiedli z koni i przekazali wierzchowce w ręce służby. Wren odeszła od reszty, ciągle milcząc, wzięła jedzenie ze stołu nie dlatego, że była głodna, ale wiedziała, że musi coś zjeść, usiadła samotnie na drugim końcu ławy i zapatrzyła się w drzewa. Gdzieś tam leży odpowiedź, mówiła sobie. Nieustannie myślała, że związani są z przeszłością, że historia się powtarza i że z dawnych dziejów należy czerpać wiedzę. Lekcje Morrowindl stawały jej przed oczami, przybierając postać twarzy zmarłych i przelotnych obrazów nie kończących się ofiar. Tak wiele poświęcono, aby bezpiecznie wyprowadzić elfy ze śmiertelnej pułapki; nie po to przecież. Nie po to, żeby zginęli tutaj zamiast tam.

Nagle zapragnęła obecności Gartha. Zatęskniła za jego spokojem, sposobem, w jaki przyjmował problemy i sprawiał, że widziała ich rozwiązanie. Nieważne jak ponury obrót przybierały sprawy, Garth zawsze szedł dalej. Zabierał ją ze sobą, kiedy była mała, i pozwalał prowadzić, kiedy dorosła. Tęskniła za nim bardzo. Łzy napłynęły jej do oczu, ale otarła je pewnym ruchem. Już nie będzie po nim płakać. Obiecała, że nie będzie.

Wstała i zaniosła talerz z powrotem do stołu, rozglądając się za Erringiem Riftem. Jeszcze raz poleci na południe, postanowiła, zerknąć znowu na pełzacze. Musi być jakiś sposób, aby je powstrzymać albo przynajmniej opóźnić ich marsz. Może coś wpadnie jej do głowy. Była to nikła nadzieja, ale nie miała innej. Chciała, aby był tutaj Tygrys Ty: dawał jej trochę tego spokoju, którym napełniał ją Garth. Jednak krzywonogi Skrzydlaty Jeździec nie powrócił z poszukiwań wolno urodzonych, a przyprowadzenie ich na pomoc elfom było ważniejsze niż pocieszanie jej.

Zobaczyła Rifta i zawołała go.

– Polecimy raz jeszcze przyjrzeć się pełzaczom – oznajmiła, patrząc nań spokojnie. Brodata twarz zachmurzyła się. – Muszę to zrobić. Nie sprzeciwiaj się.

Rift pokręcił głową.

– Ani mi się śni – mruknął – Pani.

Wzięła go za ramię i poprowadziła przez obozowisko.

– Nie polecimy na długo. Zobaczymy tylko, gdzie są, dobrze? Obsydianowe oczy spojrzały na nią i cofnęły się.

– Są piekielnie blisko, jeśli gdzieś są. Oboje już to wiemy. – Pogładził brodę. – To żadna tajemnica. Musimy je powstrzymać. Nie masz czasem jakiegoś planu, co?

Uśmiechnęła się blado.

– Pierwszy się o nim dowiesz.

Ruszyli w stronę polanki, gdzie siedziały roki, kiedy nadbiegł zdyszany i zarumieniony Tib Arne.

– Pani! Pani! Czy lecisz na wielkim ptaku? Zabierz mnie ze sobą, proszę. Powiedziałaś, że zabierzesz mnie następnym razem. Powiedziałaś, że mnie zabierzesz. Proszę. Mam dość bezczynnego siedzenia.

Odwróciła się ku niemu.

– Tib – zaczęła.

– Proszę – błagał, zatrzymując się przed nią gwałtownie. Odgarnął do tyłu burzę jasnych włosów. Błękitne oczy lśniły oczekiwaniem. – Nie sprawię kłopotu.

Zerknęła na Rifta, który rzucił jej ponure, ostrzegawcze spojrzenie. Ale ona czuła się dziwnie rozkojarzona, oderwana od wszystkiego i musiała odzyskać właściwą perspektywę. Dlaczego nie? – pomyślała. Może obecność Tiba w czymś pomoże. Może nasunie jakiś pomysł.

Skinęła głową.

– Dobrze. Możesz lecieć.

Tib uśmiechnął się od ucha do ucha. Jego radość była równie wielka jak niezadowolenie Erringa Rifta.

Polecieli na południe wzdłuż grzbietu gór – królowa elfów, dowódca Skrzydlatych Jeźdźców i chłopiec. Trzymając się nisko nad ziemią, minęli maszerującą armię federacji, rozciągniętą na pustych równinach niczym potężna chmura pyłu, i polecieli dalej przez ponure grzęzawiska Matted Brakes w stronę błękitnej wstęgi Mermidonu. Wiatr omiatał ich kojącymi, chłodnymi falami, a kraina ciągnęła się barwnymi płachtami ziemi nakrapianymi jasnymi plamami słonecznego światła, które odbijało się w stawach i strumieniach. Wren siedziała za Erringiem Riftem, a za nią Tib Arne. Wyczuwała w chłopcu napięcie, kiedy wychylił się, aby wyjrzeć zza skrzydła Grayla najpierw po jednej, a potem po drugiej stronie, wydając okrzyki podniecenia. Uśmiechnęła się i zatonęła we wspomnieniach.

Tylko raz powróciła myślami do teraźniejszości. Po raz drugi z rzędu nie wzięła ze sobą Faun na przejażdżkę z Erringiem Riftem. Faun bardzo się napierała, ale Wren odmówiła. Być może bała się o drzewną wiewiórkę, która mogła przecież spaść z grzbietu roka. Może było to coś jeszcze. Nie była pewna.

Mijały godziny. Dotarli do Pykonu, wylecieli nad kręte koryto Mermidonu i pomknęli na południe. Ciągle nie było ani śladu pełzaczy. Wren przeszukiwała okolicę, obawiając się, że potwory wśliznęły się między drzewa, gdzie nie można ich będzie wyśledzić. Jednak parę sekund później w oddali zalśnił błysk stali i Erring Rift zawrócił Grayla. Wylecieli znad Mermidonu i zbliżyli się do gór na zachodzie. Kiedy znaleźli się nad pełzaczami, przylgnęli do skał. Potwory zebrały się na zachodnim brzegu rzeki, wlokąc się za armią federacji. Wren obserwowała, jak owadzie stwory poruszają się bez wysiłku w skwarze i kurzu, potwory służące swym nieludzkim panom oraz ich ohydnym pragnieniom. Pomyślała o stworach, które zostały na Morrowindl, i zdała sobie sprawę, że tak naprawdę wcale ich tam nie zostawili. Mroczne potwory, które stworzyła magia elfów, odrodziły się po prostu w innej postaci. Historia znowu się powtarza, pomyślała. Czego więc musiała się nauczyć?

Przelecieli nad nimi dwukrotnie i Wren kazała Erringowi Riftowi wylądować na skarpie pośród zalesionych wzgórz, graniczących z Górami Skalistych Szczytów. Mogli stąd obserwować postępy pełzaczy, maszerujących przez trawiaste równiny równym rytmem owadzich odnóży.

Wren usiadła bez słowa. Tib Arne przysiadł obok niej, podciągając kolana i otaczając je ramionami. Na jego twarzy malowało się napięcie, kiedy wpatrywał się w pełzacze. Pełzacze. Wymówiła słowo samymi wargami. Jak można je powstrzymać? Zastanawiała się nad tym, wbijając w ziemię obcasy butów. Za jej plecami Erring Rift sprawdzał pasy uprzęży Grayla. Pomiędzy drzewami wiał łagodny wiatr, chłodząc i pieszcząc skórę. Pomyślała o Wisteronie, dalekim kuzynie pełzaczy, który zatonął w końcu w bagnisku niedaleko swego legowiska.

Rift dotknął jej ramienia, podając bukłak z wodą. Wzięła go, napiła się i podała Tibowi, który grzecznie odmówił. Wstała i poszła z Riftem na skraj wzniesienia, ponownie wypatrując pełzaczy. Co takiego mogłoby zranić te potwory? Czy jadły i spały jak inne stworzenia? Czy potrzebowały wody? Czy oddychały powietrzem?

Otarła pot z twarzy.

– Musimy wracać – powiedział cicho Rift.

Skinęła głową i nie poruszyła się. W dole wlokły się ociężale pełzacze. Na ich zbroi lśniło słońce, a ciężki chód unosił w górę tumany kurzu.

Wisteron, myślała. Zatonął w ziemi.

Zamrugała. Zdała sobie sprawę, że coś znalazła. Coś użytecznego...

Potem usłyszała znajomy, cichy gwizd i odwróciła się. Obok niej pojawił się Tib Arne, jasnowłosy, niebieskooki, uśmiechnięty i podniecony. Podszedł ze śmiechem i wskazał na równiny.

– Spójrzcie.

Erring Rift odchrząknął gwałtownie i pochylił się do przodu. Za nimi rozległo się ciężkie uderzenie, jakby upadło drzewo, i wrzask mrożący krew w żyłach.

Odwróciła się, coś uderzyło ją w głowę i wszystko pogrążyło się w czerni.

Daleko na wschodzie Smocze Zęby zaczynały już rzucać cień w gasnącym świetle późnego popołudnia. Tygrys Ty prowadził Ducha w podmuchach powolnego, stałego wiatru, który niósł ich na północ przez najwyższe szczyty w stronę spalonych słońcem, spłowiałych równin. Skrzydlaty Jeździec spędził dzień bezowocnie – tak jak i każdy dzień, odkąd wyruszył na poszukiwanie wolno urodzonych. Od świtu do zmierzchu przeszukiwał krainę, wypatrując jakiegoś znaku obiecanej armii, i niczego nie znalazł. Wszędzie były patrole federacji, niektóre nawet duże, jak ten, który blokował przełęcz na południowym krańcu gór. Zostawił Ducha, aby przez jakiś czas wypytywać o nowiny podróżnych na drodze, i dowiedział się o włamaniu do więzienia w mieście zwanym Tyrsis, gdzie trzymano Padishara Creela, dowódcę banitów, aby go stracić, ale towarzysze zdołali go uwolnić. Było to nie lada osiągnięcie i wszyscy o tym mówili. Nikt jednak nie wiedział ani gdzie jest teraz Padishar, ani ktokolwiek z wolno urodzonych.

Albo też nie chcieli o tym mówić.

To, że Tygrys Ty był elfem i nic prawie nie wiedział o czterech krainach, nie ułatwiało sprawy. Przez swoją niewiedzę musiał ograniczyć się do szukania na chybił trafił. Zdołał odkryć, że banici prawdopodobnie zaszyli się w górach, nad którymi teraz szybował, ale góry były rozległe i pełne kryjówek. Mógłby szukać pięćdziesiąt lat i nigdy nikogo nie znaleźć.

W pewnej chwili zaczął myśleć, że to beznadziejne. Jednak obiecał Wren, że odnajdzie banitów, i był nie mniej zdecydowany niż ona, kiedy leciała na Morrowindl w poszukiwaniu elfów.

Wpatrywał się w puste, przeklęte skały, a na pomarszczonej twarzy rysował się chmurny grymas. Wszystko wyglądało tak samo. Kiedy góry przesunęły się dalej na północ, zawrócił Ducha w lewo i raz jeszcze prześledził ich linię. Leciał już tak po raz drugi, za każdym razem nieznacznie zmieniając kurs, aby ogarnąć nieznaną połać rozległych przestrzeni, chociaż wiedział, że i tak pozostaje mu jeszcze setki miejsc, które omija.

Mięśnie miał napięte ze zmęczenia i niepokoju. Jeśli była tu gdzieś armia wolno urodzonych, to dlaczego tak piekielnie trudno ją znaleźć?

Przez chwilę myślał o Wren i lądowych elfach. Zastanawiał się, czy armia federacji doszła do siebie na tyle, żeby podjąć pościg. Uśmiechnął się, wspominając noc ataku. Ta dziewczyna miała coś w sobie. Miała charakter co się zowie. Ledwo odrosła od ziemi, a już stała się przywódcą. Lądowe elfy, pomyślał, zajdą tak daleko, jak pozwolą się jej zaprowadzić. Jeśli jej nie posłuchają, okażą się niemożliwie głupie...

Tok myśli przerwał mu błysk światła spomiędzy skał w dole. Zaczął intensywnie wypatrywać. Błysk znowu się pojawił, szybki i wyraźny.

Z pewnością sygnał. Ale od kogo? Tygrys Ty przynaglił Ducha, zawracając go, żeby mógł lepiej obserwować. Błysk pojawił się po raz trzeci i czwarty, a potem zniknął, jakby ktoś wiedział, że został zauważony. Sygnał dochodził z wysokich zboczy szczytów na północy i kiedy się do nich zbliżył, ujrzał grupkę czterech mężczyzn czekających na środku skarpy. Stali na otwartej przestrzeni i nie próbowali się ukryć. Oprócz nich nie było najwyraźniej nikogo. To dobry znak, pomyślał Skrzydlaty Jeździec. Ale trzeba zachować ostrożność.

Usadowił Ducha na zboczu, czujny na każdy podstęp. Ogromny rok usiadł na krawędzi, z dala od czekającej czwórki. Tygrys Ty przez chwilę siedział na jego grzbiecie, obserwując teren. Mężczyźni na wprost niego czekali cierpliwie. Tygrys Ty uspokoił się, odwiązał pasy uprzęży i zsiadł z roka. Rzucił Duchowi ostrzeżenie i spokojnym krokiem przeszedł pasmo suchych traw i pokruszonych skał. Dwóch mężczyzn wyszło mu na spotkanie, jeden wysoki, szczupły, jak wyciosany w kamieniu, a drugi czarnobrody i groźny. Wysoki utykał.

Kiedy byli niecałe sześć kroków od siebie, Tygrys Ty zatrzymał się. Dwóch mężczyzn uczyniło to samo.

– To wy dawaliście znaki? – zapytał Tygrys Ty. Wysoki skinął głową.

– Latasz nad nami od dwóch dni, szukając czegoś. Postanowiliśmy, że czas się dowiedzieć, czego tak szukasz. Legenda głosi, że tylko Skrzydlaci Jeźdźcy dosiadają ogromnych roków. Czy to prawda? Czy pochodzisz z ludu elfów?

Tygrys Ty skrzyżował ramiona na piersi.

– Zależy kto pyta. W dzisiejszych czasach niewielu ludziom można ufać. Czy wam można?

Czarnobrody zaczerwienił się i zrobił krok naprzód, ale powstrzymało go spojrzenie towarzysza.

– Tak – odrzekł, unosząc pytająco brwi. – A tobie? Tygrys Ty uśmiechnął się.

– Ta zgadywanka może trochę potrwać, prawda? Jesteście wolno urodzonymi?

– Teraz i zawsze – odpowiedział wysoki mężczyzna.

– A zatem jesteście tymi, których szukam. Zwą mnie Tygrys Ty. Przysyła mnie Wren Elessedil, królowa lądowych elfów.

– A więc elfy wróciły naprawdę? Tygrys Ty skinął głową.

Wysoki mężczyzna uśmiechnął się z zadowoleniem.

– Jestem Padishar Creel, dowódca wolno urodzonych. Mój przyjaciel nazywa się Chandos. Witaj w czterech krainach, Tygrysie Ty. Potrzebujemy was.

Tygrys Ty odchrząknął.

– My was bardziej. Gdzie twoja armia? Padishar Creel spojrzał zdumiony.

– Ta, która miała maszerować nam na ratunek! Grozi nam atak sił federacji dziesięciokrotnie większych niż nasze... – kawaleria, piechota, łucznicy, machiny oblężnicze... – tych może już niewiele, ale i tak wystarczy im broni, żeby wymieść nas jak mrówki miotłą. Chłopak mówił, że wysłaliście nam na pomoc pięć tysięcy ludzi. To o połowę za mało, ale każda pomoc będzie mile widziana.

Chandos ponuro zmarszczył brwi, gładząc brodę.

– Chwileczkę. O jakim chłopcu mówisz? Tygrys Ty wytrzeszczył oczy.

– Tym z bojową dzierzbą. – Skrzydlaty Jeździec poczuł nagły niepokój. – Tib Arne. – Spoglądał po kolei na ich twarze. – Niebieskie oczy, jasne włosy, raczej nieduży. Wysłaliście go, prawda?

Obaj mężczyźnie wymienili pospieszne spojrzenia.

– Wysłaliśmy człowieka koło czterdziestki. Nazywa się Sennepon Kipp – powiedział ostrożnie Chandos. – Wiem to najlepiej. Sam go wybrałem.

Tygrys Ty poczuł, jak przenika go chłód.

– A ten chłopiec? Nie znacie go?

Padishar Creel utkwił w nim surowe spojrzenie.

– Nie znaliśmy, Tygrysie Ty. Założę się jednak, że poznamy go teraz.

Jaskrawe światło przedarło się przez uchylone powieki Wren, kiedy odzyskała przytomność. Odwróciła głowę, mrugając. Czyjaś dłoń chwyciła ją za włosy i poderwała w górę, a głos szepczący do ucha pełen był nienawiści i pogardy.

– Obudź się, obudź, królowo elfów.

Dłoń zwolniła chwyt i Wren opadła na kolana z głową obolałą od uderzenia. W ustach miała knebel umocowany tak ciasno, że mogła oddychać tylko przez nos. Ręce związano jej za plecami, a nadgarstki skrępowano sznurem, który wrzynał się w ciało. Nozdrza wypełniał jej kurz oraz zapach własnego potu i strachu.

– Ach, pani, moja pani, najsprawiedliwsza ze sprawiedliwych, władczyni lądowych elfów, jesteś taka głupia! – Głos przeszedł w syk. – Siadaj i patrz na mnie!

Uderzenie w skroń powaliło ją znowu na ziemię, a czyjaś dłoń ponownie wczepiła się w jej włosy i poderwała do góry.

– Patrz na mnie!

Uniosła głowę i wpatrzyła się w błękitne oczy Tiba Arne. Nie było już w nich iskierek śmiechu ani nic z chłopca, którym się wydawał. Były twarde, zimne i czaiła się w nich groźba.

– Kot odgryzł ci język? – prychnął i uśmiechnął się złośliwie. – Kot zabrał język, a ja resztę. I co mam z tobą zrobić? Jakie honory powinienem oddać królowej elfów?

Odwrócił się, zachichotał cicho, potrząsając głową i zacierając z radości ręce. Wren rozejrzała się dokoła ponuro. Obok niej leżał na ziemi martwy Erring Rift, w którego plecach wciąż tkwiło, wbite po rękojeść, mordercze ostrze. Trochę dalej leżał Grayl, również bez życia, prawie pozbawiony głowy. Nad nim wznosił się Gloon, który urósł niemal do rozmiarów roka, a z żylastego ciała, jak kolce, sterczały nastroszone pióra. Czerwonymi od krwi szponami i dziobem rozdzierał martwego roka, wyrywając kawały mięsa. Gloon przerwał jedzenie i spojrzał prosto na nią, wyginając łukowate brwi. W oczach bojowej dzierzby czaił się głód.

Oddech uwiązł jej w gardle. Nie mogła odwrócić wzroku.

– Większy niż pamiętasz, co? – powiedział Arne, znowu blisko niej. Kiedy się pochylił, jego cień okrył Wren. Chłopięcy głos zupełnie nie pasował do okrutnej twarzy. – To był twój pierwszy błąd, myśleć, że jesteśmy tym, na co wyglądamy. Byłaś bardzo głupia. – Chwycił ją za szyję i obrócił ku sobie. – To było naprawdę łatwe. W każdej chwili mogłem wejść do obozu i powiedzieć, że jestem kimkolwiek. Ale czekałem, cierpliwy i sprytny. Zobaczyłem posłańca wolno urodzonych i przechwyciłem go. Zanim umarł, powiedział mi wszystko. Potem zająłem jego miejsce. Musiałem jedynie znaleźć się z tobą sam na sam na parę chwil, jak widzisz. To wszystko.

Miał rozbiegane oczy. Nagle zaczął ją bić wolną ręką, przytrzymując drugą, żeby nie upadła.

– Ale nie pozwoliłaś mi na to! – Przestał uderzać, odwracając ku sobie jej zakrwawioną twarz. Jasne włosy miał w nieładzie, a błękitne oczy rzucały iskry, ale ujmujący chłopiec nie mógł ukryć potwora, który szalał tuż pod powierzchnią jego skóry, chcąc się wydostać. – Próbowałaś mnie odesłać, a kiedy poszedłem, przeprowadziłaś tamten nocny atak na armię federacji! Głupia, głupia dziewucha! Oni są niczym! Opóźniłaś jedynie odrobinę bieg spraw, zmusiłaś nas do wcześniejszego wysłania pełzaczy i większego wysiłku!

Opadł przed nią na kolana, ciągle zaciskając stalowym uściskiem dłonie na szyi dziewczyny. W jej zamglonym bólem umyśle tłukło się bez końca jedno słowo. Cieniowiec.

– Ale zabiłem tamtych ludzi, a raczej Gloon zrobił to za mnie. Rozdarł ich na strzępy, a ja słuchałem ich wrzasków i nie zrobiłem nic, aby przyspieszyć ich śmierć. Ale to była twoja wina, że zginęli, nie moja. Kazałem Gloonowi ukryć się i wrócić – za późno, żeby powstrzymać twój głupi nocny wypad, ale wystarczająco szybko, aby upewnić się, że nie będzie następnego. A potem czekałem na okazję, kiedy będziesz sama. Wiedziałem, że musi nadejść! – Rzucił jej błagalne spojrzenie małego chłopca, a w jego głosie pojawiło się szyderstwo. – Och, Pani, zabierz mnie ze sobą, proszę. Obiecałaś. Proszę. Nie sprawię kłopotu.

Oddychała ciężko przez nos, walcząc z dławiącym ją kurzem i krwią. Za wszelką cenę chciała zachować przytomność.

– Och, przepraszam. Niewygodnie ci? – Klepnął ją lekko w jeden, a potem drugi policzek. – Lepiej? – Roześmiał się. – Na czym to ja skończyłem? A tak, czekałem. I dzisiaj skończyło się czekanie, prawda? Odwróciłaś się, gwizdnąłem na Gloona, żeby skończył z rokiem, skupiłem twoją uwagę na pełzaczach, pchnąłem nożem Skrzydlatego Jeźdźca, a potem powaliłem ciebie. Tak szybko, tak łatwo. W parę sekund było po wszystkim.

Puścił ją i wstał. Wren osunęła się na kolana, ale nie upadła. Nie chciała mu dać satysfakcji. Przez zmęczenie i ból rosła w niej wściekłość i dodawała sił. Mogła skupić się na chłopcu.

Cieniowiec.

Tib Arne parsknął śmiechem.

– Nie ma dla ciebie nadziei, królowo elfów, prawda? Najmniejszej. Będą cię szukali, ale nie znajdą. Ani ciebie, ani Skrzydlatego Jeźdźca, ani roka. Wszyscy po prostu znikniecie. – Uśmiechnął się. – Chcesz wiedzieć gdzie? Jasne, że chcesz. Ci dwaj nie są ważni, ale ty... Położył dłonie na biodrach i zadarł głowę swoim zwyczajem, ale zdradzała go twardość spojrzenia i złośliwość w głosie.

– Pójdziesz do Strażnicy Południowej i Rimmera Dalia – razem z tym!

Sięgnął do kieszeni i wyciągnął skórzaną sakiewkę z Kamieniami Elfów. Serce jej zamarło. Kamienie Elfów, jej jedyna broń przeciwko cieniowcom.

– Wiedzieliśmy o nich, od kiedy zabiłaś naszego brata w Wing Hove. Potężna moc, ale nie należy już do ciebie. Teraz należy do pierwszego szperacza. I ty również, moja pani. Dopóki z tobą nie skończy, a wtedy poproszę, żeby mi cię oddał! – Wsunął sakiewkę z powrotem do kieszeni. – Powinnaś była zostawić sprawy swojemu biegowi, królowo elfów. Tak byłoby dla ciebie najlepiej. Powinnaś była” pamiętać, że wszyscy mamy wspólne pochodzenie – elfy, przybyłe ze starego świata, gdzie byliśmy królami. Powinnaś poprosić i stać się jednym z nas. Twoja magia pozwoliłaby ci na to. Przeznaczeniem elfów jest stać się cieniowcami. Niektórzy z nas wiedzą o tym. Niektórzy z nas nasłuchują szeptów ziemi!

O czym on mówi? – zastanawiała się, ale umysł miała przyćmiony.

Odwrócił się, przez chwilę obserwował pożywiającego się Gloona, po czym gwizdem odwołał dzierzbę. Gloon przyleciał niechętnie. W zakrzywionym dziobie ciągle trzymał kawałki Grayla. Tib Arne poklepywał i uspokajał ogromnego ptaka, przemawiając doń cicho, śmiejąc się i żartując. Gloon słuchał w skupieniu z oczami utkwionymi w chłopcu i spuszczoną posłusznie głową. Wren została na swoim miejscu, próbując myśleć, jak mogłaby sobie pomóc.

Potem Tib podszedł do niej, podniósł z łatwością na nogi, przewiesił przez ciemnoszary grzbiet Gloona niczym worek ziarna i przywiązał. Wrócił do ciała Erringa Rifta i zrzucił Skrzydlatego Jeźdźca ze skarpy w rosnące poniżej gęste zarośla. Gloon zatopił swój żółty, ociekający krwią dziób w ciele Grayla, pociągnął nieszczęsnego roka na skraj urwiska i zrzucił w ślad za jego panem. Wren zamknęła oczy, pokonując budzące się na ten widok uczucia. Tib Arne miał rację. Była wyjątkowo głupia.

Potem chłopiec wrócił i wsiadł na Gloona.

– Widzisz? Magia pozwala nam na wszystko, królowo elfów – warknął przez ramię, sadowiąc się na grzbiecie dzierzby. – Gloon może się powiększać albo zmniejszać, kiedy zechce, osłonięty piórami dzierzby, opuszczając postać cieniowca, którą przybrał, przyjmując magię. A ja mogę być synem, którego nigdy nie będziesz miała. Czy byłem dobrym synem, matko? Co? – Roześmiał się. – Nigdy byś nie podejrzewała, prawda? Rimmer Dall powiedział, że nie będziesz. Powiedział, że będziesz chciała mnie polubić i zaufać mi. Że potrzebujesz kogoś po stracie swego dużego przyjaciela na Morrowindl.

Wren poczuła, jak rośnie w niej gorycz, mieszając się z upokorzeniem i rozpaczą. Tib Arne obserwował ją przez chwilę i roześmiał się.

Potem Gloon rozpostarł skrzydła i polecieli na wschód przez równiny, oddalając się szybko od lasów Westlandii, pełzaczy, armii federacji i elfów. Patrzyła, jak wszystko znika stopniowo w świetle zachodzącego słońca, a potem w mroku. Wraz z zamglonym, szarym światłem zapadła noc. Lecieli w ciemność, podążając linią Mermidonu do Callahornu, minęli Kern oraz Tyrsis i pomknęli przez trawiaste równiny na południe.

Kiedy nadeszła północ, opadli na ciemny płaskowyż, gdzie czekał wóz i konni. Wren nie wiedziała, jak się tu dostali. Mężczyźni byli czarno odziani i nosili znak szperaczy – wilczą głowę. Było ich ośmiu, wszyscy mroczni i milczący, jak widma ciszy i nocy. Wyglądało na to, że oczekują Tiba Arne i Gloona. Tib dał jednemu z nich sakiewkę z Kamieniami Elfów, a dwóch innych uniosło Wren z grzbietu Gloona i wsadziło ją do wozu. Nie padło ani jedno słowo. Wren odwróciła się, usiłując coś zobaczyć, ale zaciągnięto już sznury płóciennej budy.

Leżąc w ciemności i ciszy, słyszała odgłos skrzydeł Gloona wzbijającego się z powrotem w powietrze. Potem wóz zakołysał się ciężko i ruszył naprzód. Zaskrzypiały koła, jęknęły sznury, a kopyta koni zaczęły wybijać równy rytm w ciszy nocy.

Wiedziała, że jest w drodze do Strażnicy Południowej i Rimmera Dalia. Miała uczucie, że pod jej stopami otwiera się otchłań, aby ją pochłonąć.

XXVII

Było już blisko świtu, kiedy Morgan Leah ujrzał wóz i jeźdźców wynurzających się z trawiastych połaci i zwalniających przed wzgórzami prowadzącymi do Strażnicy Południowej. Stał na południowym stoku, który od trzech dni stanowił jego miejsce warty, wpatrując się w budzącą się do życia krainę. Gwiazdy i księżyc gasły już na bezchmurnym niebie, ale wzgórza okrywały grube warstwy mgły, która przylgnęła do zagłębień i szczelin. Ziemia gromadziła cienie wczesnego świtu, które rozpływały się w szarość i znikały w nocy, niczym suche i martwe łupiny, które znikną całkiem wraz z nadejściem poranka.

Z wyjątkiem oczywiście wozu i jeźdźców – materialnych cieni, których ruch sprzeciwiał się nieruchomej ciemności. Morgan obserwował ich w milczeniu, stojąc bez ruchu, jakby jakikolwiek ruch czy dźwięk z jego strony mógł sprawić, że znikną we mgle. Cienie były ciągle daleko, ledwo widoczne w mroku, drżące jak mroczne duchy na tle nocy.

Byli pierwszą oznaką życia, od kiedy zaczął swoje czuwanie. Instynktownie wiedział, że właśnie na nich czeka.

Minęły trzy dni i nikt nie wszedł ani nie wyszedł ze Strażnicy Południowej. Nikt nawet nie przeszedł w pobliżu. Kraina była jak wymarła, z wyjątkiem paru ptaków, które przelatywały tam i z powrotem w sobie tylko wiadomych celach. Na wodach Mermidonu i Tęczowego Jeziora pojawiały się łodzie, ale wszystkie płynęły na południe, z dala od cytadeli cieniowców, unikając wszelkiego kontaktu. Morgan długo i uważnie wypatrywał wszelkich znaków życia we wnętrzu obelisku, ale nic się nie pojawiło. Spał po kilka godzin, czuwając przez część dnia i nocy, aby zmniejszyć możliwość, że czegoś nie zauważy. Patrzył i czekał, ale nic się nie pojawiło.

Teraz jednak widział wóz i jeźdźców i był pewny, że ma to związek ze strażnicą.

Przyjrzał im się uważnie i wiedział już też, że są szperaczami. Mógł to stwierdzić po czarnych opończach i kapturach, po ich postawie i tajemniczym pojawieniu się. Przybywali ukradkiem i pod osłoną nocy i cokolwiek zamierzali, nie chcieli, aby ktoś o tym wiedział. Jeźdźców było sześciu, czterech z przodu i dwóch z tyłu oraz przynajmniej dwóch woźniców. W dziwnej ciszy odchodzącej nocy byli jak szept omiatający pustkowie, wypełzający z mgły i cieni i posuwający się powoli w stronę nadchodzącego światła.

Odetchnął głęboko. To na nich, powtarzał sobie, czekał cały czas. Nie wiedział dlaczego. Nie pojmował ich celów ani nie rozumiał zamiarów. Może wieźli na wozie Para Ohmsforda. A może nie. Nieważne. Coś w jego wnętrzu szeptało, że nie może pozwolić im przejść. Przemawiało głosem tak wyraźnym i pewnym, że nie mógł go zignorować.

To na nich właśnie czekałeś. Zrób coś.

Minęło pięć dni, od kiedy Damson Jahee i Matty Roh wyruszyły na poszukiwanie Para, podążając za blaskiem Skree w nadziei, że doprowadzi ich do chłopaka z Vale. Burza zmiotła wszelkie ślady i Skree był jedyną pomocą w tropieniu. Morgan pozostał przy Strażnicy Południowej, aby czekać na ich powrót. Ale ciągle nie wracały i nic nie wskazywało na to, że szybko powrócą. Do Morgana należało przekonać się, czy Par jest więźniem cieniowców. Zadanie to wydawało się praktycznie niewykonalne, skoro nie było możliwości wejścia do twierdzy i się rozejrzeć.

Ale teraz...

Zaczerpnął głęboko tchu. Teraz może być inaczej.

Musi jednak szybko zdecydować, co zrobi. Musi działać natychmiast.

Szedł już śladem wozu, który piął się przez zamglone wzgórza. Mógł przeciąć mu drogę, gdyby zechciał. Mógł zrównać się z nim, zanim dotarliby do Strażnicy Południowej, stanąć im na drodze na kilka mil przed twierdzą. Wóz musiał podążać wyjeżdżonym szlakiem, żeby dotrzeć do cytadeli. Był już blisko. Mógł go powstrzymać.

Jeśli się zdecyduje.

Jeden człowiek przeciwko ośmiu – i to szperaczom, a prawdopodobnie również cieniowcom. Zacisnął szczęki i uśmiechnął się sardonicznie. Właściwie mógł być tego pewny.

Na wschodzie pierwsze blade smugi srebrnego światła zaczynały wyzierać zza linii lasów, rozpościerając nad płaską, ciemną powierzchnią Tęczowego Jeziora lśniącą pajęczynę. Cisza była coraz głębszym, milczącym wyczekiwaniem.

Stojąc bez ruchu na skarpie i wpatrując się poprzez wzgórza w wóz i konnych, Morgan zdał sobie sprawę, że patrzy poza tu i teraz, w przeszłość, i znowu widzi siebie w Leah, w górach, gdzie jego rodzina żyła od wieków, i przypomina sobie, jak wyglądało jego życie jeszcze tak niedawno temu. Pamiętał, jak opisywał je Matty – jako stojące w miejscu. Trawił czas na dokuczaniu urzędnikom federacji stacjonującym w domu jego rodziny, zadowolony z każdej psoty, figla i złośliwości. Od tamtego czasu przebył długą drogę, najpierw na północ do Hadeshornu i ducha Allanona, potem do Tyrsis i Dołu, Smoczych Zębów i Występu, do Padishara Creela i banitów, a potem jeszcze dalej, do Eldwist i Króla Kamienia, do Czarnego Kamienia Elfów i Maw Grinta. Walczył z cieniowcami oraz ich sługusami i przeżył to, czego nie przeżyłby nikt inny. Wyszedł z jednego życia i wynurzył się w innym, odmieniony na zawsze. Już nigdy nie będzie tym samym człowiekiem – ale też i nie chciał nim być. Całe życie upłynęło od czasu, kiedy opuścił góry, a doświadczenia umocniły go w sposób, którego nawet sobie nie wyobrażał.

Wzrok Morgana przejaśnił się, przeszłość zbladła we wspomnieniach, a w teraźniejszości rysowało się mocne i pewne przekonanie – wiedział, co musi uczynić. Wpatrywał się w wóz i konnych i nasłuchiwał szeptu własnych myśli. Wiedział, co musi zrobić.

Decyzja zapadła i ruszył szybko przed siebie. Wziął ze sobą tylko Miecz Leah. Zdjął plecak i ciężki płaszcz, przypiął Miecz i przemknął między drzewami na północne zbocze skarpy, nie spuszczając z oczu swego celu. Dotarł do poniższych wzgórz i przebiegł je, kierując się na północ do przesmyku, który musiał przejechać wóz i konni, żeby dotrzeć do Strażnicy Południowej. Myślał, że będzie mógł zmienić zdanie, kiedy coś pójdzie źle. Myślał również, że potrzebuje planu, jeśli ma przeżyć walkę z tak licznym przeciwnikiem. Ziemia była twarda i dudniła głucho pod stopami, ale trawy wilgotne od porannej rosy wydawały mokry, szeleszczący dźwięk, kiedy szedł. Czuł zapach ziemi i drzew w bezwietrznym powietrzu. Ich woń była mocna i przenikliwa. Mgła gęstniała w miarę drogi, sięgając ku niemu, aby otulić go i za chwilę znowu wypuścić z objęć. Musi być szybki, mówił sobie – szybki jak myśl i pewny jak ręka losu. Musi zabić większość z nich, zanim go zauważą. Musi być bardziej mroczny niż oni. Musi być jeszcze bardziej niebezpieczny i śmiertelnie groźny.

Wyszedł z zagłębienia w kępę czarnych orzechów i wiśni, pochylających ciężko mokre od rosy liście, i spojrzał na wzgórza, nasłuchując. Stąd będzie mógł usłyszeć wóz, ciche skrzypienie i jęk osi we mgle. Wyprzedzał go znacznie, stojąc blisko miejsca, gdzie przetnie mu drogę. Mrok nocy wciąż nie przepuszczał nadchodzącego świtu. Spojrzał na wschód i zobaczył, że słońce jest jeszcze pomiędzy drzewami, a jego światło to jedynie nikły odblask na tle nieba. Pozostało mu dość czasu, zanim słońce odkryje jego obecność. Oto jego szansa.

Znowu ruszył naprzód, trzymając się w ukryciu i zachowując ciszę. Lata całe polował w górach, zanim podążył na północ; wstawał przed świtem, żeby wyruszyć ze swym jesionowym łukiem, samotny w świecie, w którym był intruzem, ucząc się upodabniać do zwierzyny, na którą polował. Czasami polował, żeby zdobyć pożywienie, ale częściej po prostu szedł za nią, nie musząc zabijać, żeby nauczyć się jej sposobów przeżycia, odkryć jej tajemnice. Był w tym dobry; teraz również. Ale cieniowce też były myśliwymi. Potrafiły wyczuwać zwierzynę na odległość lepiej od niego. Musi o tym pamiętać. Musi zachować ostrożność.

Bo jeśli znajdą go pierwsze...

Oddychał głęboko przez usta, uspokajając bicie serca. Jaki miał plan? Co zamierzał uczynić? Zatrzymać ich, zabić, zobaczyć, co jest w wozie? A jeśli nic tam nie było? Czy to ważne? Ile będzie musiał poświęcić, jeśli wszystko okaże się porażką?

Ale nie będzie. Wiedział, że nie będzie. Wóz nie był pusty. Szperacze nie eskortowaliby pustego wozu do swej twierdzy. Wieźli coś. Głos w jego wnętrzu, naglący szept, niósł ze sobą obietnicę.

Na to właśnie czekałeś.

Przez chwilę wydawało mu się, że mógł to być głos Ożywczej, przemawiający doń gdzieś z otchłani albo też z ziemi, do której powróciła, prowadząc go, wiodąc ku czemuś, co tylko ona widziała. Ale pomysł wydawał się zbyt śmiały i w jakiś sposób niebezpieczny i odrzucił go natychmiast. Głos należał do niego i do nikogo innego. To on podjął decyzję i on poniesie konsekwencje.

Dotarł do przesmyku, gdzie miał przejeżdżać wóz, i przystanął gwałtownie, nasłuchując w ciszy. Tu ich zatrzyma. W oddali, gdzieś z wnętrza mgły, dotarł odgłos nadjeżdżających. Morgan stał na środku przesmyku i próbował ocenić, ile czasu mu pozostało. Potem przeszedł wzdłuż, trzymając się cieni po jednej stronie, żeby w świetle nie było widać wilgotnych odcisków stóp. Wdychał chłodną wilgoć, żeby rozjaśnić myśli. Różne plany działania pojawiały się i znikały w popłochu, wyławiane i odrzucane szybko na bok, jak sny przed momentem przebudzenia. Żaden nie wydawał się właściwy. Dotarł do końca przesmyku, zawrócił i zatrzymał się.

Stanął u wejścia do najwęższej części przesmyku.

Tutaj, powiedział sobie. Tu wszystko się zacznie, kiedy wóz wjedzie w przesmyk, kiedy jadący z przodu, znajdą się w pułapce i nie będą mogli zawrócić na pomoc towarzyszom jadącym za wozem. W ten sposób zyska cenne chwile, żeby skończyć przynajmniej z dwoma konnymi, a może nawet z powożącymi wozem, i zajrzeć do środka. Jeśli nic nie znajdzie, będzie mógł zniknąć szybko...

Wiedział jednak, że nie będzie mógł uciec, bo pozostali ruszą za nim. Nie, będzie musiał zostać i walczyć, cokolwiek znajdzie na wozie. Będzie musiał ich zabić albo sam zginie. Nie będzie drogi ucieczki.

Miał uczucie, jakby bicie serca miało rozsadzić mu pierś, a w żołądku czuł piekący ciężar. Kręciło mu się w głowie od myśli i planów. Był równocześnie podniecony i przerażony, niezdolny zapanować nad szarpiącymi nim licznymi emocjami.

Ale głos ciągle szeptał. Na to właśnie czekałeś. Na to.

Odgłos nadjeżdżających cieniowców stał się wyraźniejszy. Światło na wschodzie ciągle było blade i odległe. W przesmyku zalegała gęsta, nieruchoma mgła. Był wystarczająco dobrze ukryty... Cofnął się między drzewa, wysunął z pochwy Miecz Leah i przykucnął.

Obym miał rację. Obym się nie mylił. Proszę. Oby na wozie był Par. Oby nie poszło to na marne.

Słowa rozbrzmiewały litanią w jego umyśle, mieszając się z szeptem, który nie pozwalał mu ustąpić z drogi i utwierdzał w przekonaniu o słuszności działania. Nie potrafił wyjaśnić tego uczucia. Wiedział jedynie, że czasami nie zadaje się pytań, tylko po prostu przyjmuje wszystko z wiarą. Był rozdarty pomiędzy prawdą, którą wyczuwał, i możliwością, że go zwodzi. Rozum doradzał mu ostrożność, ale emocje były głuche na jego argumenty. Wszystkie te uczucia walczyły w nim, kiedy czekał, zmagając się ze sobą.

Nagle zerwał się na nogi i pobiegł między drzewa wspiął się na wzgórza, trzymając się w najgłębszym cieniu, i oddychał ciężko przez usta, chwytając hausty powietrza. Na szczycie podpełzł do miejsca, skąd widział zachód. W ciele czuł żar i napięcie. Zza zasłony białej mgły pojawili się jeźdźcy i wóz, poruszając się powoli i równomiernie wzdłuż przesmyku. Nie widać było po nich wahania ani troski, nie rozglądali się na boki. Zbyt blisko domu, żeby musieli się martwić, pomyślał Morgan. Żałował, że nie wie, co jest w wozie. Zerknął w dół, jakby w ten sposób mógł przeniknąć wzrokiem płócienną budę, ale nic się nie pokazało. Czuł ogień płonący we wnętrzu. Trwała walka pomiędzy wątpliwościami i pewnością.

Wśliznął się z powrotem pomiędzy cienię i skulił się. Pocił się obficie. Co ma robić? Miał ostatnią szansę, żeby zmienić zdanie, przemyśleć na nowo słuszność swojej decyzji. Czy szepczący w nim głos mówił prawdę? Co ukrywał?

Potem wstał i ruszył przed siebie, przemykając na powrót przez cienie do przesmyku. Zostawił za sobą rozmyślania. Miał plan działania. Zrób coś. Zrób coś! Szept stał się krzykiem, który wziął go w objęcia i otulił jak zbroją.

Dotarł do kryjówki i opadł na kolana. Obiema dłońmi ściskał rękojeść Miecza, talizmanu, którego tak często się wypierał i na którym znowu musiał polegać. Jak łatwo i szybko do niego powrócił, pomyślał zdumiony. Z brwi spływał mu pot, swędząc i łaskocząc. Otarł go dłonią. Chłodnę poranne powietrze nie łagodziło żaru, który trawił jego ciało. Oddychał powoli, żeby uspokoić bicie serca. Miał uczucie, że się rozpada. Co mogła uczynić magia Miecza – ocalić go czy pochłonąć? Co tym razem?

Dźwięk nadjeżdżającego wozu był teraz całkiem wyraźny, koła dudniły na nierównym szlaku, a konie parskały w ciszy. Zamarł bez ruchu w mroku swej kryjówki ze wzrokiem utkwionym w kurtynie mgły. Jedna dłoń sięgnęła ku obsydianowej powierzchni Miecza Leah i przypomniał sobie, skąd pochodziła magia Miecza, jak jego przodek, Ron Leah, prosił Allanona o magię, aby chronić Brin Ohmsford, i jak druid spełnił jego życzenie, zanurzając ostrze Miecza w wodach Hadeshornu. Ten jeden gest pociągnął za sobą tak wiele. Odmienił tak wiele żywotów.

Przesunął obie dłonie ku rzeźbionej rękojeści i zacisnął chwyt, aż zbielały mu kostki.

Mgła rozstąpiła się przed nim i pojawili się czarno odziani jeźdźcy, zakapturzeni, pozbawieni twarzy i więksi, niż się spodziewał. Konie oddychały ciężko, a z ich rozgrzanych boków unosiła się para. Weszli w przesmyk. Prowadzili czterej konni, za nimi toczył się skrzypiący wóz z dwoma woźnicami. Pochód zamykało dwóch jeźdźców. Morgan Leah był już spokojny, porzucił wyczekiwanie i skupił się na bieżących wydarzeniach. Widma pochylały się na swoich wierzchowcach i siedzeniach wozu, milczące i nieruchome, nie pokazując twarzy ani myśli. Na każdej piersi lśnił, niczym biały metal, znak wilczej głowy. Morgan policzył ich raz jeszcze. Ośmiu. Ale pod budą wozu mogło być ich więcej. Płócienne poły były zaciągnięte i związane. Wóz mógł być ich pełny.

Wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. Czy potrafi tego dokonać? Zacisnął szczęki. Walczył ze szperaczami federacji i cieniowcami jak Callahorn długi i szeroki i przeżył. Nie był niedoświadczonym żółtodziobem. Zrobi, co będzie musiał.

Jeźdźcy przeszli wejście przesmyku, a za nimi toczył się wóz. Morgan wstał, cichy i szybki, i wyjął Miecz Leah. Bądź szybki. Bądź pewny. Nie wahaj się.

Opuścił kryjówkę i ruszył za konnymi zamykającymi pochód. Pierwsi jeźdźcy i wóz już wjechali do przesmyku. Zaskoczył dwóch ostatnich u wejścia, zatoczył ostrzem łuk, wkładając w to wszystkie siły i przeciął ich wpół. Spadli z koni jak kłody, wydając z siebie tylko jeden zaskoczony jęk, i zginęli na miejscu. Ich krew była zielonkawa i gęsta na połach szat i splamiła ręce Morgana. Konie rzuciły się do galopu, ciągnąc w dwie strony, kiedy góral pobiegł w stronę wozu. Przesmyk dalej był ocieniony i zarośnięty drzewami oraz zaroślami, a pochód nie zwolnił. Morgan dosięgnął wozu, chwycił poły płóciennej budy i wskoczył na wóz. Przeciął wiązania i wskoczył do środka. Blade światło wyłowiło pojedynczą postać, leżącą bez ruchu na podłodze. Ręce i nogi miała związane. Minął ją, nie zwalniając; widział, że ciemne postacie siedzące na koźle zaczynają się odwracać. Siła rozpędu pchnęła go na przód wozu. Wykręcił ciało, sięgając do tyłu po Miecz Leah. Ktoś krzyknął ostrzegawczo, a potem Morgan przedarł się wściekle przez płótno, drąc je na strzępy i tnąc szperaczy, którzy usiłowali dobyć broni. Wrzasnęli i potoczyli się, a Miecz Leah w dłoniach Morgana zalśnił białym płomieniem.

Chłopak skoczył przez poszarpane poły budy na siedzenie wozu i kopnął resztki jednego ze szperaczy. Chwycił lejce, wrzasnął wściekle i smagnął zaprzęg batem. Konie zarżały i rzuciły się do galopu, mknąc prosto na prowadzących konnych, którzy właśnie odwracali się, aby zobaczyć, co się dzieje. Wóz runął na nich, nie zostawiając miejsca na ucieczkę. Próbowali zawrócić, zeskoczyć z drogi, zderzając się i wijąc w coraz węższym przejściu, niczym cyrkowi akrobaci powiewający czarnymi szatami. Ale wóz uderzył w nich, w obu równocześnie, miażdżąc jednego szperacza pod kołami, a drugiego rzucając między drzewa. Wóz przechylił się i uderzył w konie. Morgan uniósł się na siedzeniu, mijając dwóch pozostałych jeźdźców i unosząc Miecz Leah, aby odparować skierowane ku niemu ciosy.

Wypadając z przesmyku na płaskowyż, szarpnął lejce i zatrzymał zaprzęg, niemal przewracając wóz. Koła ślizgały się na mokrej trawie i Morgan wsunął Miecz za cholewę buta, żeby zapanować nad zaprzęgiem. Dwaj jeźdźcy rzucili się za nim – ciemne kształty wyłaniające się z mgły. Ten, który wcześniej spadł z konia, biegł teraz na piechotę. Morgan skierował na nich konie, nabierając prędkości. Pot zalewał mu oczy i przesłaniał wzrok. Sięgnął do buta po Miecz Leah i uniósł go, a magia przesunęła się po ostrzu jak ogień. Szperacz na koniu dopadł do niego pierwszy, rozdwoił się i uniósł dwa ostrza. Morgan przesunął się najdalej jak mógł do prawej strony, koncentrując się na najbliższym jeźdźcu; pokonał go i zmiażdżył mu czaszkę. Na ramieniu poczuł piekący ból, kiedy drugi szperacz wskoczył na wóz. Cios niemal pozbawił go równowagi. Morgan zachwiał się, prawie upadając, i kopnął napastnika w plecy. Wóz zakołysał się gwałtownie i tym razem już nie wyprostował. Wypadł z toru i przewrócił, zrzucając na ziemię walczących. Morgan upadł ciężko, czerwona mgła przesłoniła mu wzrok i ból przeszył całe ciało, ale niemal natychmiast zerwał się na nogi. Szperacz, który go zranił, już czekał. Zbliżał się również jego pieszy towarzysz. Obaj przemienili się w cieniowce, wychodząc z czarno odzianych ciał mgłą ciemności, która spoglądała czerwonymi, przerażającymi ślepiami. Widzieli ognisty strumień mknący po ostrzu jego broni i wiedzieli, że Morgan włada magią. Odrzucając przebranie szperaczy, przywołali własną. Karmazynowy ogień pomknął z ich broni na Morgana, ale odparował atak i rzucił się na nich, kierowany tylko jednym pragnieniem, nie myśląc, lecz tylko działając. Uderzył pierwszego i przewrócił go na ziemię. Miecz Leah opadł, roztrzaskując broń przeciwnika i paląc go ogniem od stóp do głów. Cieniowiec wrzasnął, zadrżał i znieruchomiał.

Morgan natychmiast skoczył ku drugiemu, pochłonięty eliksirem magii, pchany siłami, nad którymi już nie panował. Cieniowiec zawahał się, widząc jego twarz; zbyt późno zdał sobie sprawę, że trafił na silniejszego przeciwnika. Wyrzucił w górę ogień, który rozpadł się na ostrzu Morgana. Morgan zaatakował, uderzając raz, drugi i trzeci, a magia przebiegała po talizmanie gwałtownym, białym płomieniem. Cieniowiec wrzeszczał, próbując się uwolnić, a potem ogień eksplodował jaskrawym błyskiem światła i potwór zniknął.

Morgan odwrócił się, przeszukując mrok – z prawej, lewej, przed i za sobą. Kraina była cicha i pusta. Słońce na wschodzie ozdabiało horyzont błyskiem srebra i złota, a spomiędzy drzew spływały promienie światła, przenikając mrok i mgłę. Przesmyk był ciemnym tunelem, w którym nic się nie poruszało. Dokoła niego leżały martwe cieniowce. Został tylko jeden koń, jak ciemna, niewyraźna plama pięćdziesiąt stóp dalej. Potrząsał łbem, wlokąc za sobą lejce, i bił w ziemię kopytem, nie wiedząc, co ma robić. Morgan spojrzał na niego, obejrzał swoje spocone dłonie i wyprostował się powoli. Magia Miecza zgasła, a ostrze znowu było czarne.

Tuż obok krzyknął drozd. Morgan Leah nasłuchiwał bez ruchu, a własny oddech świstał mu ostro w uszach. Cieniowce w Strażnicy Południowej musiały słyszeć. Przyjdą po ciebie. Rusz się!

Wsunął Miecz Leah do pochwy i podbiegł do przewróconego wozu, przypominając sobie o Parze, pragnąc się przekonać, że z chłopakiem wszystko w porządku. W środku musiał być Par, powtarzał sobie. Musiał. Był oszołomiony, zakrwawiony, ubranie miał podarte i zabłocone, a na skórze warstwę potu i kurzu. Czuł się lekki i niebezpiecznie niezwyciężony.

Oczywiście, że to był Par!

Wspiął się na przewrócony wóz i podszedł do związanej postaci, która opierała się ciężko o roztrzaskany bok, spoglądając na niego. Jej twarz okrywał cień. Morgan pochylił się, zamrugał i wytrzeszczył oczy.

To nie Para uratował.

To była Wren.

XXVIII

Wren była tak samo zaskoczona jak Morgan, kiedy ją ujrzał. Wysoki, szczupły, o bystrym spojrzeniu. Właśnie takiego go pamiętała – a równocześnie inny. Wydawał się starszy, bardziej zmęczony. I to coś w jego spojrzeniu. Zamrugała, patrząc na niego. Co tu robił? Próbowała się wyprostować, ale siły ją opuściły i upadłaby znowu, gdyby góral jej nie podtrzymał. Ukląkł przy niej, wyjął nóż zza pasa, rozciął jej więzy i usunął knebel.

– Morgan – wyszeptała, czując ogromną ulgę i wyciągając do niego ręce. – Tak się cieszę, że cię widzę.

Zdobył się na przelotny, nikły uśmiech i na jego surowej twarzy pojawił się ślad dawnej figlarności.

– Wyglądasz okropnie, Wren. Co się stało?

Odwzajemniła uśmiech, świadoma swego wyglądu. Twarz miała posiniaczoną i opuchniętą.

– Obawiam się, że okropnie się pomyliłam, oceniając kogoś z wyglądu. Nie martw się. Już w porządku.

Mimo to podniósł ją, wyniósł ze zniszczonego wozu na światło poranka i postawił delikatnie na nogach. Rozcierała nadgarstki i kostki, żeby przywrócić krążenie, a potem uklękła, aby zmoczyć dłonie w rosie, ostrożnie dotknęła poranionej twarzy. Podniosła ku niemu wzrok.

– Myślałam, że już nie ma dla mnie żadnej nadziei. Jak mnie i znalazłeś?

Pokręcił głową.

– Ślepy traf. Nawet cię nie szukałem. Szukałem Para. Myślałem, że cieniowce przewożą go tym wozem. Nie miałem pojęcia, że to byłaś ty.

Stąd rozczarowanie w jego oczach, kiedy ją rozpoznał. Teraz rozumiała dlaczego. Był pewny, że ocalił Para.

– Przykro mi, że nie jestem Parem – powiedziała. – Ale i tak dziękuję.

Wzruszył ramionami i skrzywił się. Wtedy zobaczyła na jego ubraniu mieszaninę czerwonej i zielonej krwi.

– Co tu robisz, Wren? Wstała i spojrzała na niego.

– To długa historia. Ile mamy czasu? Zerknął przez ramię.

– Niewiele. Strażnica Południowa jest raptem parę mil stąd. Cieniowce musiały słyszeć odgłosy walki. Musimy jak najszybciej uciekać.

– A więc będę się streszczać. – Czuła się już silniejsza. Ogrzewało ją zdecydowanie i pośpiech. Była znowu wolna i zamierzała to wykorzystać. – Elfy powróciły do czterech krain, Morganie. Odnalazłam je na wyspie przy Błękitnej Granicy, gdzie żyły od ponad stu lat, i przyprowadziłam je z powrotem. Takie zadanie wyznaczył mi Allanon i w końcu przyjęłam je. Ich królowa, Ellenroh Elessedil, była moja babką. Umarła w drodze i teraz ja jestem królową. – Ujrzała osłupienie w jego oczach i ścisnęła go za ramię, żeby zamilkł. – Posłuchaj tylko. Elfy są oblegane przez armię federacji przewyższającą ich dziesięciokrotnie. Próbują opóźnić jej marsz na południe od doliny Rhenn. Muszę natychmiast do nich wracać. Chcesz pójść ze mną?

Góral wytrzeszczył oczy.

– Wren Elessedil – powiedział cicho, jakby wypróbowywał jej nowe imię. Potem potrząsnął głową i powiedział już mocniejszym głosem: – Nie, nie mogę, Wren. Muszę odnaleźć Para. Być może jest więźniem cieniowców w Strażnicy Południowej. Inni też wyruszyli na jego poszukiwanie. Obiecałem na nich zaczekać. – Ton jego głosu nie zostawiał miejsca na sprzeciw, jednak dodał niechętnie: – Ale jeśli naprawdę mnie potrzebujesz...

Uciszyła go uściskiem dłoni.

– Potrafię wrócić sama. Ale jest coś, co muszę ci powiedzieć, a ty musisz mi obiecać, że powiesz pozostałym, kiedy znowu ich zobaczysz. – Wzmocniła uścisk. – A w ogóle, gdzie oni są? Co się z nimi stało? Co stało się z zadaniami Allanona? Czy inni również je wypełnili? – Mówiła tak gwałtownie, że zmuszona była zwolnić i uspokoić się. Spojrzała na jaśniejące niebo na wschodzie. – Usiądź tutaj. Spojrzę na twoje rany.

Wzięła go za ramię i poprowadziła do omszałego pnia. Posadziła go, zdjęła koszulę, podarła ją na pasy, oczyściła i zabandażowała rany od miecza najlepiej jak potrafiła.

– Par i Coll znaleźli Miecz Shannary, ale potem zniknęli – mówił, kiedy pracowała. – To za długa opowieść na teraz. Szedłem za Parem, a on chyba szedł za Collem. Nie wiem, który z nich ma Miecz. Co do Walkera, to byłem z nim, kiedy szedł na północ, żeby odzyskać magię, która miała ożywić Paranor i druidów. Udało mu się i wróciliśmy razem, ale od tamtej pory go nie widziałem. – Pokręcił głową. – Paranor powrócił. Miecz został odnaleziony. Wypełniono wszystkie zadania, ale nadal nie wiem, co to zmienia.

Skończyła obwiązywać rany i stanęła przed nim.

– Ja również nie wiem. Ale coś zmienia. Musimy tylko odkryć jak. – Przełknęła, pokonując suchość w gardle, i utkwiła w nim spojrzenie orzechowych oczu. – A teraz posłuchaj. Musisz to powiedzieć pozostałym. – Wzięła głęboki oddech. – Cieniowce to elfy. Elfy, które odkryły na nowo starą magię i lekkomyślnie postanowiły ją wykorzystać. Zostały, kiedy reszta ludu elfów uciekła z czterech krain przed federacją. Magia podporządkowała je sobie, jak wszystko inne, i zamieniła w cieniowce. Są inną formą dawnych Łowców Czaszek, mrocznych widm, które nie potrafią się oprzeć żądzy magii. Nie wiem, jak można je zniszczyć, ale musimy tego dokonać. Allanon miał rację: są złem, które zagraża nam wszystkim. Odpowiedź, której potrzebujemy, leży w celu, dla którego wypełniliśmy wyznaczone nam zadania. Jedno z nas odkryje prawdę. Musimy ją odkryć. Powiedz im, co usłyszałeś ode mnie, Morganie. Obiecaj mi to. Morgan wstał.

– Powiem.

Krzyk czapli rozdarł ciszę poranka i Wren poderwała się niespokojnie.

– Poczekaj tu – powiedziała.

Utykając, podeszła do martwych cieniowców i zaczęła przeszukiwać ich ubrania. Wiedziała, że jeden z nich ma Kamienie Elfów skradzione jej przez Tiba Arne. Jej gniew zapłonął na nowo. Przeszukała dwóch leżących najbliżej i niczego nie znalazła. Poruszyła popioły tego, którego spalił Morgan, i również nic nie znalazła. Potem podeszła do woźnicy i jego towarzysza, a raczej ich zwęglonych ciał, i nie zważając na nic, uważnie przeszukała ich szaty.

W kieszeni płaszcza jednego z nich znalazła skórzaną sakiewkę i Kamienie. Oddychając ciężko, wetknęła sakiewkę pod tunikę, i kulejąc, wróciła do Morgana.

W połowie drogi zobaczyła konia cieniowców, który nie uciekł i pasł się teraz na skraju drzew. Zatrzymała się, rozważając coś przez chwilę, po czym włożyła palce do ust i wydała dziwny, niski gwizd. Koń podniósł głowę i nadstawił uszu. Gwizdnęła ponownie, nieznacznie zmieniając wysokość tonu. Koń spojrzał na nią i uderzył kopytem w ziemię. Powoli podeszła do zwierzęcia, przemawiając cicho i wyciągając dłoń. Koń obwąchał ją, a ona pogładziła jego szyję i bok. Przez chwilę poznawali się nawzajem i nagle Wren znalazła się na jego grzbiecie, ciągle przemawiając łagodnie, i chwyciła wodze.

Koń zarżał i zatańczył pod jej dotykiem. Poprowadziła go do czekającego Morgana i zsiadła.

– Będzie mi potrzebny, jeśli mam zdążyć na czas – powiedziała, jedną ręką ciągle mocno ściskając wodze. – To, co znalazłeś, należy do ciebie, zwykli mawiać nomadzi. Chyba nie zapomniałam wszystkiego, czego mnie nauczyli. – Uśmiechnęła się i dotknęła ramienia górala. – Nie wiem, kiedy znowu się spotkamy, Morganie. Skinął głową.

– Lepiej już ruszaj.

– Mam u ciebie dług, góralu. Nie zapomnę o tym. – Wskoczyła z powrotem na siodło. – Długą drogę przebyliśmy od Hadeshomu, prawda?

– Od Hadeshornu i całej reszty. Dłuższą, niżbym chciał. Uważaj na siebie, Wren.

– Ty również. Powodzenia dla nas obojga.

Przez chwilę jeszcze patrzyła mu w oczy, czerpiąc z nich siłę. Otuchą napawało ją, że nie jest tak samotna, jak uważała, i że czasami pomoc nadchodzi z nieoczekiwanej strony.

Potem wbiła pięty w boki konia i ruszyła galopem.

Jechała na zachód, kiedy zapadła noc i znowu wstał świt. Zatrzymała się, żeby dać odpocząć koniowi i napoić go w zbiorniku wody. Roztarła znowu kostki i nadgarstki, obmywając głębokie nacięcia i ciemne sińce. Przysięgła sobie, że Tib Arne drogo jej za to zapłaci, kiedy go dogoni. Od ponad dwunastu godzin nie miała nic w ustach, ale teraz nie było czasu szukać czegoś do jedzenia i pitnej wody. Kiedy cieniowce odkryją jej ucieczkę, ruszą w pościg. Ruszą też za Morganem, pomyślała. Miała nadzieję, że zna jakąś dobrą kryjówkę.

Wsiadła z powrotem na konia i zeszła ze wzgórz na równiny poniżej Tyrsis wiodące do Tirfing. Dzień zrobił się gorący i parny, błękitne niebo było bezchmurne, a słońce paliło niczym ogień. Drzewa przerzedziły się, przechodząc w zagajniki, potem pojedyncze kępy, aż w końcu całkiem zniknęły. Nadeszło południe i Wren przeszła Mermidon przy przesmyku, gdzie wody rzeki toczyły się leniwie i powoli, niknąc na równinach. Całe ciało i twarz bolały ją od razów i więzów, ale nie zważała na niewygody, myśląc o zamieszaniu, które spowodowało jej zniknięcie. Pewnie szukają jej już wszędzie. Może znaleźli Erringa Rifta oraz Grayla i myślą, że ona również nie żyje. Może zrezygnowali z niej, skupiając się na armii federacji i pełzaczach. Niektórzy z pewnością rozkażą o niej zapomnieć. Dla niektórych jej zniknięcie będzie błogosławieństwem...

Odsunęła od siebie taką perspektywę. Nie mogła niczego udowodnić. Wiedziała tylko, że musi wrócić. Barsimmon Oridio zbliża się do Rhenn wraz z trzonem armii elfów. Przy odrobinie szczęścia Tygrys Ty wróci razem z federacją. Jeśli dotrze do nich, zanim zacznie się walka...

Powstrzymała bieg myśli.

To co?

Co uczyni?

Odsunęła od siebie to pytanie. Nieważne, co zrobi. Dość, że tam będzie, że elfy dowiedzą się o powrocie królowej, że federacja znowu będzie miała z nią do czynienia.

Skręciła na północ wzdłuż biegu Mermidonu i na równinach znalazła wodę dla konia. Dla siebie jednak nadal nie. Słońce prażyło nad głową i powietrze wysysało wszelką wilgoć z jej ciała. Była zmęczona. Koń również. Nie mogła już dalej iść. Musiała się zatrzymać i przeczekać skwar. Na samą myśl zazgrzytała zębami. Nie miała na to czasu! Na nic nie miała czasu!

W końcu odpoczęła, wiedząc, że musi. Znalazła grupkę jesionów blisko brzegów rzeki, gdzie było dość chłodno, żeby uciec przed najgorszym żarem. Znalazła trochę jagód, bardziej gorzkich niż słodkich, i kawałek żywicy, który mogła żuć. Zdjęła siodło z konia i spętała go. Odpoczywając pomiędzy drzewami, obserwowała bieg rzeki i zasnęła w końcu, mimo iż nie miała takiego zamiaru.

Kiedy się przebudziła, było późne popołudnie. Z niespokojnej drzemki wyrwało ją ciche rżenie konia. Natychmiast zerwała się na nogi, widząc, że kosmata głowa zwierzęcia wskazuje południe. Spojrzała na równiny i rzekę, odkrywając, że w jej stronę zmierzają konni – czarno odziani, zakapturzeni konni, których tożsamość nie była dla niej tajemnicą.

Osiodłała konia i ruszyła w drogę. Kilka mil jechała wzdłuż brzegu rzeki szybkim truchtem, spoglądając w tył, czy pościg idzie za nią. Szedł oczywiście i miała uczucie, że w Tyrsis może czekać ich więcej. Światło gasło na zachodzie, mieniąc się srebrem, różem, a wreszcie szarością, i kiedy zapadł wczesny półmrok, Wren odbiła od rzeki i skierowała się na zachodnie równiny. Tam będzie miała większą szansę zgubić pościg, myślała. W końcu była nomadką. Kiedy zapadnie ciemność, nikt jej nie wytropi. Potrzebowała jedynie odrobiny czasu i szczęścia.

Nie znalazła ani jednego, ani drugiego. Wkrótce potem koń zaczął się potykać. Przynaglała go szeptanymi obietnicami i zachęcającym głaskaniem po szyi i uszach, ale jego siły się wyczerpały. Prześladowcy pojawili się rozciągnięci szpalerem na horyzoncie, ciągle dalecy, ale nie ustający w drodze. Mgła była coraz gęstsza, jednak ukazał się księżyc i gwiazdy i pogoń miała dość światła. Wren umocniła się w swym postanowieniu i jechała dalej.

Kiedy koń potknął się i upadł, potoczyła się na ziemię, wstała, podeszła doń, postawiła z powrotem na nogi, odpięła siodło oraz uzdę i puściła go wolno. Zaczęła iść, kulejąc z powodu ciągle bolesnych ran i śladów po więzach, zła, zmęczona i zdecydowana, że nie da się znowu pojmać. Szła przez długi czas, nie oglądając się za siebie, aż wreszcie zapadła noc i całe równiny skąpało białe światło. Było cicho i pusto. Wiedziała, że prześladowcy nie są jeszcze wystarczająco blisko, żeby musiała się martwić, bo w przeciwnym razie słyszałaby ich. Skupiła się więc na stawianiu stóp jedna za drugą i po prostu szła naprzód.

Kiedy w końcu się obejrzała, nie zobaczyła nikogo.

Spojrzała z niedowierzaniem. Ani jednego jeźdźca, konia, pieszego, nikogo. Odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić, i spojrzała ponownie – nie tylko na wschód, ale dokoła, myśląc z przerażeniem, że być może zajdą ją z boku. Ale tam również nie było nikogo. Była sama.

Uśmiechnęła się oszołomiona.

I wtedy zobaczyła ciemny cień wysoko w górze, szybujący w jej stronę, powolny, leniwy i nieunikniony jak zimowy chłód. Serce zamarło jej z przerażenia, kiedy patrzyła, jak nabiera kształtów. Ani przez sekundę nie pomyślała, że to jeden ze Skrzydlatych Jeźdźców wyruszył na jej poszukiwanie. Ani przez chwilę nie wzięła go za przyjaciela. To był Gloon. Wiedziała od razu. Poznała przysadziste, muskularne ciało, sterczący grzebień na głowie bojowej dzierzby i ostry łuk szerokich skrzydeł. Przełknęła, pokonując strach. Nic dziwnego, że pogoń została w tyle. Nie było pośpiechu, skoro polował na nią Gloon.

Oczywiście prowadzi go Tib Arne. W myślach ujrzała twarz chłopca kameleona. Najpierw przyjaciela, potem oszusta; twarz ludzką i cieniowca. Słyszała zgrzytliwy śmiech, czuła gorąco oddechu na swojej twarzy, kiedy ją uderzył, smak krwi w ustach od ciosów...

Rozejrzała się za kryjówką i szybko poniechała tego pomysłu. Już ją widziano i znajdą ją, gdziekolwiek się skryje. Może uciekać albo walczyć – a była zmęczona ucieczką.

Sięgnęła pod tunikę i wyjęła Kamienie Elfów. Ważyła je na dłoni, jakby ciężar ich magii mógł określić wynik bitwy. Spojrzała na zachód, ale nic nie zobaczyła. Lasy wciąż kryły się za horyzontem. Tak czy inaczej nikt nie będzie jej szukał – nie tak daleko i nie w nocy. Zacisnęła zęby, znowu wracając myślami do Gartha i zastanawiając się, co by zrobił na jej miejscu. Obserwowała zbliżającego się Gloona. Nie spieszył się, mknąc gładko z prądem powietrza, bez wysiłku, pewny swej mocy i umiejętności, pewny tego, co może zrobić. Dzierzba spróbuje porwać mnie za pierwszym razem, pomyślała, szybko i zdecydowanie, zanim zdołam przywołać magię Kamieni Elfów. A niełatwo będzie użyć Kamieni przeciwko ruchomemu celowi.

Przecięła równiny, żeby mieć za plecami niewielkie wzniesienie. Lepsze to niż nic, powiedziała sobie, nie spuszczając wzroku z Gloona. Myślała o tym, co dzierzba uczyniła z Graylem. Czuła się mała, zmarznięta i bezbronna, samotna na ogromnej połaci równin, gdzie jak okiem sięgnąć nie było nikogo, kto by jej pomógł. Tym razem nie było Morgana. Nie będzie ocalenia z nieoczekiwanej strony. Będzie walczyła sama i to, jak będzie walczyła – i ile będzie miała szczęścia – zdecyduje o jej życiu, lub śmierci.

Zacisnęła dłoń na Kamieniach Elfów. Chodź, Gloon. Chodź, zobacz, co dla ciebie mam. Dzierzba wzbijała się i opadała, latając tam i z powrotem, wznosząc się i sfruwając z niedbałą pogardą – ciemny ruch na błękitnym aksamicie nieba. Wren czekała niecierpliwie. Chodź, Gloon! No chodź!

I nagle Gloon spadł jak kamień i zniknął.

Wren rzuciła się przerażona przed siebie. Przed nią rozciągała się noc, ogromna, ciemna i pusta. Co się stało? Czuła na plecach strużki potu. Gdzie zniknęła dzierzba? Nie pod ziemią, nie mogła przecież zapaść się pod ziemię, to nie miało sensu...

W okamgnieniu zdała sobie sprawę, co się stało. Gloon atakował. Opadł na ziemię, żeby nie widziała jego cienia i szykował się do ataku. Jak szybko? Ile miała czasu? Wpadła w panikę i rzuciła się do tyłu. Nie widziała go! Próbowała wyśledzić dzierzbę na tle ciemnego horyzontu, ale nic nie widziała. Próbowała go usłyszeć, ale była tylko cisza.

Gdzie on jest? Gdzie...

Ocalił ją tylko instynkt. Rzuciła się w bok wiedziona nagłym impulsem i poczuła, jak mija ją pędem masywny ciężar dzierzby, a pazury rozdzierają powietrze o cal od niej. Uderzyła i potoczyła się gwałtownie, czując w ustach smak kurzu i krwi i nową falę bólu w poranionym ciele.

Natychmiast zerwała się na nogi, odwróciła gwałtownie w stronę, gdzie, jak myślała, zniknęła dzierzba, przywołała magię Kamieni Elfów i posłała ją w noc wachlarzem błękitnego ognia. Ale ogień zapłonął w próżni i nie uderzył w nic. Wren przykucnęła, rozpaczliwie przepatrując oświetloną blaskiem księżyca czerń. Wróci – ale ona go nie widzi! Zgubiła go! Był niewidzialny pod linią horyzontu. Przenikała ją rozpacz. Z której strony nadejdzie? Z której strony?

Uderzyła na oślep, w prawo, a potem w lewo i rzuciła się w dół, upadła, wstała i znowu uderzyła. Usłyszała, że magia zderza się z czymś. Usłyszała wrzask, a za nim ciężkie uderzenie skrzydeł dzierzby po lewej stronie i jakby syk pary. Rozejrzała się w ślad za dźwiękiem, ocierając pył z oczu. Nic.

Wstała i pobiegła. Pokonując ból, pomknęła przez puste pastwiska do leżącego sto stóp dalej zagłębienia. Dotarła do niego i zanurkowała, padając ze zmęczenia. Rozległ się znajomy szum skrzydeł i coś ciemnego przeleciało ponad jej głową. Gloon znowu chybił. Przypadła płasko do ziemi i zerknęła w niebo. Widziała tylko księżyc i gwiazdy, nic więcej. Do licha! Podniosła się na kolana. Zagłębienie dawało jej pewną ochronę, ale niewystarczającą. Noc również nie była jej przyjacielem, bo dzierzba miała wzrok dziesięć razy lepszy od niej. Widziała ją w zagłębieniu wyraźnie, a Wren jej nie.

Wstała i wysłała na oślep magię elfów, mając nadzieję, że trafi. Ogień pomknął w przestrzeń, przedzierając się przez równiny, i poczuła przenikającą ją moc. Krzyknęła w uniesieniu, nie mogąc się powstrzymać, ujrzała dzierzbę na sekundę przez atakiem, zatoczyła magią wściekłe koło – za późno – i raz jeszcze rzuciła się na ziemię. Ocaliła ją szybkość. Błękitny płomień Kamieni Elfów w ostatniej chwili zmusił dzierzbę do zmiany kierunku, i znowu chybiła.

Tym razem zobaczyła Tiba Arne, przez mgnienie oka, kiedy przemknął obok z szybkością błyskawicy. Jasne włosy powiewały na wietrze. Usłyszała krzyk gniewu i złości i wrzasnęła za nim wściekle, szyderczo.

Niebiosa znieruchomiały, kraina ucichła. Skuliła się w zagłębieniu, drżąca i spocona, zaciskając w dłoni Kamienie Elfów. Przegra tę walkę, jeśli nie zrobi czegoś, co zmieni bieg wydarzeń. Prędzej czy później Gloon ją dopadnie.

I wtedy usłyszała nowy krzyk, daleko na zachodzie, dziki wrzask przeszywający duszącą ciszę. Odwróciła się w jego kierunku, rozpoznając go, ale jeszcze nie rozumiejąc. Ptak, rok. Znowu krzyknął, szybko, wyzywająco.

Duch! To był Duch!

Patrzyła, jak z nocy wypada mroczny cień, spadając z wysoka, szybki jak myśl. Duch, pomyślała – a to oznacza Tygrysa Ty! Poczuła iskierkę nadziei. Zaczęła się podnosić, krzycząc w odpowiedzi, ale szybko przypadła ponownie do ziemi. Gloon ciągle tam był, szukając okazji, żeby z nią skończyć. Omiotła wzrokiem ciemności, szukając go na próżno. Gdzie była dzierzba?

Z mroku wyrósł Gloon, aby ruszyć na spotkanie nowego przeciwnika. Masywne, czarne ciało nabierało szybkości. Wren wstała niezdarnie, krzycząc ostrzegawczo. Duch zaatakował, po czym w ostatniej chwili skręcił w bok tak, że bojowa dzierzba minęła go, nie czyniąc krzywdy, i odwróciła się, żeby zacząć pościg. Ogromne ptaki krążyły ostrożnie wokół siebie, markując atak i robiąc uniki, walcząc o przewagę. Wren zacisnęła zęby, bezradna na ziemi. Gloon był większy od Ducha i nauczony zabijać. Gloon był cieniowcem i podtrzymywała go magia. Duch był mężny i szybki, ale jaką miał przewagę?

Zakotłowało się, kiedy olbrzymie ptaki rzuciły się na siebie, zwarły na chwilę, wrzeszcząc wściekle i znowu rozdzieliły. Zaczęły ponownie krążyć, usiłując wzlecieć ponad przeciwnikiem. Wren wyszła z zagłębienia na płaskowyż. Ruszyła za nimi, kiedy się oddaliły, nie chcąc tracić ich z oczu, ciągle zdecydowana pomóc w jakiś sposób. Nie zostawi tej bitwy Tygrysowi Ty i rokowi. To nie była ich walka, tylko jej.

Znowu ptaki zanurkowały i zwarły się, drąc i szarpiąc dziobami oraz pazurami. Czarne cienie na tle oświetlonego księżycem nieba wiły się i skręcały, bijąc dziko skrzydłami i opadając. Wren pobiegła za nimi z Kamieniami Elfów w dłoni. Żebym tylko mogła się zbliżyć! Nie myślała o niczym innym.

Jakby w ostatniej sekundzie ptaki odpadły od siebie, zataczając się raczej, niż odlatując, a z poszarpanych ciał leciały pióra, lotki i krew. Wren zacisnęła zęby z wściekłości. Gloon otrząsnął się i uniósł, kładąc się na wietrze długą, powolną spiralą. Duch odwrócił się i upadł na grzbiet, chwiejnym i niepewnym lotem. Usiłował się wyprostować, zadrżał, zaczął spadać i zniknął. Wren wydała rozpaczliwy okrzyk – a potem wstrzymała oddech zdumiona, kiedy Duch nagle znowu się pojawił, pewny i cudownie uleczony. Udawał! Był teraz pod Gloonem, uniósł się z ziemi jak pocisk i pomknął przez noc, aby uderzyć w«dzierzbę. Rozległ się ostry chrzęst, jakby kruszono kamienie. Oba ptaki krzyknęły i odpadły od siebie, rozdzierając szponami powietrze.

Nagle spadł jeden z jeźdźców, wyrzucony z siodła siłą uderzenia. Wymachując dziko ramionami i nogami i wrzeszcząc w przerażeniu, leciał w stronę ziemi. Spadł jak kamień i uderzył w ziemię z głuchym łoskotem. W górze trwała walka, rok i bojowa dzierzba zmagały się na niebie, jakby strata jeźdźca nie robiła im żadnej różnicy. Wren nie wiedziała, kto spadł na ziemię. Pobiegła przez płaskowyż z gardłem ściśniętym ze strachu i mocno bijącym sercem. Przez długi czas nie widziała nikogo, aż w końcu pojawiła się przed nią zakrwawiona, obdarta postać, która usiłowała wstać. Jakimś cudem jeszcze żyła.

Zwolniła biegu, a rozbita, okaleczona twarz odwróciła się w jej stronę. Zadrżała, napotykając jej wzrok. Ranny próbował coś powiedzieć, ale z jego gardła wydobył się tylko ochrypły gulgot. Mimo to słyszała w nim nienawiść. Pod warstwą krwawiących ran był wciąż chłopcem, ale w końcu uwolnił się w nim również cieniowiec, unosząc się ku niej jak czarny dym. Natychmiast uniosła Kamienie Elfów, błękitny ogień przedarł się przez mrocznego stwora i pochłonął go.

Kiedy spojrzała ponownie, patrzyły na nią niewidzące, błękitne oczy Tiba Arne.

I wtedy usłyszała nad głową wrzask roka i dzierzby i uniosła wzrok akurat w chwili, kiedy Gloon obniżał lot przed ścigającym go Duchem. Dzierzba porzuciła podniebną walkę i ruszała do ataku na Wren. Dziewczyna skuliła się w cieniu. Zagłębienie było za daleko, a w pobliżu nie znalazła żadnej innej kryjówki. Uniosła Kamienie Elfów, ale jej ruchy były ociężałe i wiedziała, że nie ma dość czasu, aby się uratować.

I wtedy Duch przyspieszył po raz ostatni i chwycił Gloona z tyłu, uderzając w niego, tak że stracił równowagę. Gloon odwrócił się błyskawicznie i zaatakował roka pazurami, i w tej samej chwili Wren uwolniła po raz ostatni magię Kamieni Elfów. Ogień pochwycił Gloona, objął dzierzbę i zaczął ją spalać, pożerając ptaka, który ciągle próbował uciekać. Gloon wrzeszczał wściekle, rzucał się dziko i usiłował lecieć dalej. Lecz magia elfów objęła ptaka zewsząd płomieniami. Obracał się na wszystkie strony i prostował, bijąc szaleńczo skrzydłami. Wren uderzyła po raz drugi. Błękitny płomień zmienił się w biały żar. Dzierzba spadała, a za nią ciągnęły się płomienie. Uderzyła w ziemię, zadrżała i zamarła bez ruchu.

W ciągu paru sekund ogień zamienił ją w popiół.

W ciszy, która nagle zapadła, Duch osiadł cicho na trawiastej równinie. Zsiadł z niego Tygrys Ty i podszedł do Wren swoim kołyszącym, kaczym chodem na pałąkowatych nogach, a jego pomarszczona twarz ociekała potem. Wyciągnął ręce, aby ją uściskać.

– Nic ci nie jest, dziewczyno? – zapytał cicho i w jego bystrych oczach ujrzała głęboką troskę.

Uśmiechnęła się.

– Dzięki tobie. Po raz drugi dzisiaj ratuje mnie przyjaciel, którego uważałam za utraconego. – Opowiedziała mu o Morganie Leah i cieniowcach przy Strażnicy Południowej.

– Znalazłem banitów w Smoczych Zębach wczoraj rano. – Sękate dłonie wciąż jej nie puszczały, jakby w obawie, że mogłaby zniknąć.

Ich dowódca powiedział mi, że nie wysyłali chłopca, ale kogoś innego. Wiedziałem, co się stało. Zostawiłem ich i wróciłem po ciebie. Mieli ruszyć za mną, kiedy będą mogli. Myślałem, że jest za późno. Już zniknęłaś. Szukaliśmy cię przez cały dzień. Znaleźliśmy Rifta i Grayla, ale ani śladu ciebie. Wiedziałem, że pojmał cię chłopiec. Ale wiedziałem też, że uciekniesz, jak tylko będzie okazja. Wziąłem sam Ducha, kiedy inni zaprzestali poszukiwań przez noc, i wyruszyłem. – Rzucił jej surowe spojrzenie. – Dobrze zrobiłem.

– Dobrze – zgodziła się z nim.

– A niech to! Czy nie mówiłem ci, żebyś nie leciała z nikim poza mną?

Pochyliła się ku niemu i przez chwilę emocje nie pozwalały jej powiedzieć ani słowa.

– Mówiłeś – wyszeptała.

Być może dojrzał ból w jej oczach. A może usłyszał go w głosie. Przez chwilę jeszcze patrzył na nią, po czym opuścił dłonie i cofnął się.

– Nigdy już tego nie rób. Zainwestowałem w ciebie za dużo czasu i wysiłków. – Odchrząknął. – Obejrzę Ducha, czy nie odniósł poważnej szkody.

Przez kilka chwil sprawdzał rany roka, ostrożnie przesuwając dłonie po ciemnym, okrytym piórami ciele. Duch obserwował go świdrującym wzrokiem. Kiedy Skrzydlaty Jeździec przemówił doń, rok opuścił dziób, rozpostarł skrzydła i otrząsnął się.

Tygrys Ty zadowolony skinął na Wren. Obrzucił ptaka dumnym spojrzeniem.

– Wiesz, że i tak by zwyciężył – burknął.

Wren milczała przez chwilę, po czym uśmiechnęła się.

– Tak właśnie myślałam.

Tygrys Ty pomógł jej wsiąść i zapiął uprząż. Z wdzięcznością pogładził Ducha, pokiwał głową i dołączył do Wren, która rozglądała się po zamarłym w nocnym bezruchu krajobrazie, opustoszałym i nieruchomym oprócz zwęglonych, dymiących szczątków Gloona. Czuła zmęczenie i zawroty głowy, ale czuła też, że żyje. Skutki działania magii elfów nie ustały jeszcze, przenikając ją jak iskry ognia.

Znowu przeżyła, pomyślała i zastanawiała się, jak długo jeszcze da radę przetrwać.

– Nie zwyciężą – odezwała się nagle. – Nie dopuszczę do tego.

Nie zapytał, o kim mówi. W ogóle się nie odezwał. Spojrzał tylko i skinął głową. Potem gwizdnął na Ducha, ogromny rok uniósł się w powietrze i poszybowali w ciemność.

XXIX

Morgan Leah patrzył, jak Wren znika w powracającej ciemności nocy, a rozczarowanie, które czuł, nie znajdując Para, łagodziło zadowolenie, że jego wysiłki nie poszły na marne. Coś takiego – znaleźć właśnie Wren! Pomyślał, że świat jest mniejszy, niżby się wydawało, i może właśnie dlatego dzieci Shannary mają jednak szansę w walce przeciwko cieniowcom.

Potem zawrócił na wschód, odwracając wzrok od jaśniejącego nieba ku srebrnoszaremu światłu, które spływało pomiędzy drzewa i po górskich zboczach, rozlewając się powoli w szerokie plamy. Ścigał go świt. Chroniąca go osłona nocy zniknęła już i ryzykował teraz więcej, niż zamierzał.

Zerknął przelotnie na skorupę przewróconego wozu i czarną plątaninę ciał cieniowców i nie mógł powstrzymać myśli, że to jego dzieło. Stanąłem do walki przeciw nim wszystkim.

Ale gdzie miał teraz iść? Wkrótce nadejdą cieniowce ze Strażnicy Południowej. Bez kłopotu znajdą jego ślady, pójdą za nim i odpłacą za to, co uczynił. Odetchnął głęboko i rozejrzał się raz jeszcze, jakby mógł w ten sposób znaleźć ucieczkę, której potrzebował. Nie mógł wrócić na skarpę, bo tam będą szukali najpierw. Odnajdą szlak i wrócą po jego śladach, mając nadzieję, że jest na tyle głupi, aby powrócić do dawnej kryjówki.

Uśmiechnął się blado. Oczywiście nie był tak głupi, ale mogliby przecież tak pomyśleć. Nie był to zły pomysł.

Przeszedł ponownie przesmyk do wejścia i po własnych śladach wrócił pomiędzy drzewa na wzgórza, nie starając się ukryć tropu, ale chodząc w kółko, żeby zmylić liczbę śladów, a potem skręcił i ruszył z powrotem, już bardziej ostrożny, ponieważ cieniowce mogły przybyć pod jego nieobecność. Jednak nie przyszły, a przesmyk i płaskowyż poza nim wciąż były puste z wyjątkiem martwych cieniowców. Wrócił szlakiem, którym przyjechał wóz, stawiając stopy w koleinach, aby ukryć ślady butów, przez kilka mil trzymał się śladów kół, zanim skręcił gwałtownie na północ w wysokie trawy, gdzie ostrożnie wycofał się między skały. Jeśli dopisze mu szczęście, nie odkryją, gdzie skręcił, i będą zmuszeni przeszukiwać okolicę na oślep. W ten sposób może zyskać dodatkowy czas, którego potrzebował, żeby dotrzeć tam, dokąd postanowił wyruszyć.

Oczywiście wszystko na nic, jeśli cieniowce potrafią tropić po zapachu. Jeśli umieją polować jak zwierzęta, znajdzie się w opałach, choćby wytarzał się w błocie i cuchnącym zielsku, na co zresztą nie był przygotowany. Co potrafią te niby-elfy? Żałował, że nie wie o nich więcej, żałował, że nie zapytał Wren, ale teraz nie było już na to rady. Musi wykorzystać swoją szansę. Wdychał poranne powietrze i myślał o tym, jakie ma szczęście, mając do ochrony magię Miecza Leaha, i nagle zdał sobie sprawę, że znalazł odpowiedź napytanie, czy moc ocali go, czy też pochłonie. Oczywiście nie oznaczało to, że jest przy niej bezpieczny, że może jej swobodnie używać i że może być pewny, iż sprawy przybiorą następnym razem taki sam obrót. Znaczyło to tylko, że tym razem przeżył, ale stawało się coraz bardziej jasne, że przeżycie w każdych warunkach było wszystkim, na co może mieć nadzieję – tak jak każdy z nich – w bitwie przeciwko cieniowcom.

Kiedyś będzie inaczej, powiedział sobie – ale niczego nie był pewny.

Kraina przed nim pełna była wzgórz, skalnych zrębów, zarośniętych krzewami zagłębień oraz gęstych lasów porastających zbocza Runne. Omijał skały, nie spiesząc się, ostrożnie stawiając kroki tam, gdzie drogę zagradzały mu zwietrzałe kamienie i pochylone gałęzie. Rozumował następująco: skarpa, na której trzymał straż, znajduje się na południu i stamtąd zaczną go ścigać cieniowce. Wren odjechała na zachód i tam z pewnością również wyruszą. Na północy leżały miasta Callahornu – Tyrsis, Kern i Varfleet – były następnym logicznym wyborem. Ostatnim miejscem, w którym będą go szukać, jest więc wschód i krainy otaczające Strażnicę Południową, ich fortecę, ponieważ nie przyjdzie im do głowy, że ktoś, kto zabił jeden z patroli, aby ocalić królową elfów, ruszy w tym samym kierunku, w którym zmierzał patrol.

Królowa elfów, zamyślił się, Wren Elessedil. Mała Wren. Pokręcił głową. Ledwie ją znał, kiedy dorastała wraz z Parem i Collem w Shady Vale. Trudno było uwierzyć, kim się stała.

Skrzywił się. Co prawda, pomyślał ponuro, o każdym z nich można było powiedzieć to samo.

Słońce wstało już nad horyzontem, nocne cienie zniknęły na powrót w ukryciu, a letni skwar unosił się spośród traw i drzew wraz z gęstym odorem powietrza i suchej ziemi. Morgan znalazł strumień spływający ze skał, doszedł do progów, gdzie woda była czysta, i napił się. Nie miał niczego do jedzenia, ani picia, a jeśli chciał przeżyć tak długi czas, musiał zaopatrzyć się w jedno i drugie. Przez chwilę myślał o Damson i Matty, mając nadzieję, że nie wybrały sobie tego dnia na powrót z poszukiwań. Spodziewały się znaleźć go na skarpie, a zamiast niego mogą znaleźć oczekujące cieniowce. Nie była to przyjemna myśl. Oczywiście musi je ostrzec, ale aby to zrobić, musi najpierw przeżyć.

Zostawił strumień i ruszył w górę. Zza osłony świerków, wyjrzał w tył na południowe wzgórza, szukając śladów pogoni. W końcu ruszył dalej, kierując się teraz na wschód, w stronę gór, rzeki i Strażnicy Południowej. Znajdował się nad cytadelą, wystarczająco głęboko między drzewami, aby go nie zauważono, ale też dość blisko, żeby nie tracić jej z oczu. Posuwał się stale naprzód pomimo ran i bólu, który pulsował tępo, zepchnięty na obrzeża umysłu; torował sobie drogę z wprawą i determinacją doświadczonego trapera, który potrafi wyczuć, co dzieje się dokoła niego, będąc jakby częścią krainy. Nasłuchiwał odgłosów ptaków i zwierząt, uspokojony ich obecnością, wiedząc, że wszystko jest w porządku.

Nadeszło południe i wciąż nie było śladów pogoni. Zaczynał mieć nadzieję, że zaniechali jej zupełnie. Znalazł owoce i dzikie zioła oraz więcej pitnej wody, a kiedy dotarł do ściany Runne, ponownie skręcił na południe. Przesunął Miecz Leah, aby ulżyć obolałym plecom, i pomyślał o jego dziejach. Tak wiele lat uśpienia, relikt innych czasów, którego magia została zapomniana do chwili spotkania z cieniowcami w czasie podróży do Culhaven. Zwykły przypadek, nic więcej. Dziwny bieg wydarzeń. Snuł refleksje o skutkach, jakie Miecz wywarł na jego życie, o tym, w jaki sposób działał, pomagając i szkodząc, oraz o dziedzictwie nadziei i rozpaczy, które ze sobą przyniósł. Nie było już ważne, czy przyjmował je, czy nie, czy uważał swoje powiązanie z magią za dobre, czy złe, ponieważ w końcowym rozrachunku to się nie liczyło – magia po prostu istniała. Ożywcza, pomyślał, lepiej od niego poznała jej nieuchronność i na powrót uczyniła Miecz całością, bo wiedziała, że magia ma należeć do niego i nie powinna być osłabiona ani kaleka. Ożywcza rozumiała zasady tej gry i zostawiła mu je w spadku.

Przystanął, aby odpocząć, kiedy żar dnia osiągnął szczyt, a ostry, płonący blask unosił się z wypalonej ziemi rozpalonym do białości drżeniem. Usiadł w cieniu starego klonu, a szerokolistne konary rozpościerały się nad nim niczym namiot. Pod osłoną gałęzi poruszały się wiewiórki i ptaki, najwyraźniej lekceważąc jego obecność, zajęte własnymi sprawami. Wpatrywał się poprzez drzewa we wzgórza i trawiaste połacie na południu i wschodzie, trzymając między kolanami Miecz Leah i obejmując jego rękojeść. Zastanawiał się, czy Wren jest bezpieczna. Zastanawiał się, gdzie są pozostali, ci wszyscy, którzy wraz z nim podjęli wyzwanie i zagubili się gdzieś po drodze. Niektórzy oczywiście zginęli. Ale co z innymi? Kopał ziemię obcasami i żałował, że nie widzi ukrytych przed nim rzeczy, ale potem pomyślał, że być może to i lepiej.

Późnym popołudniem temperatura spadła do znośnej i Morgan podjął marsz. Cienie ponownie się wydłużyły, wysuwając się zza drzew, skał, żlebów i stoków, za którymi się chowały. Widać już było Strażnicę Południową, której czarny obelisk wyrastał z zatrutych równin łączących ujście Mermidonu i Tęczowym Jeziorem. Samo jezioro było płaską, srebrną taflą zwierciadła, w którym przeglądało się niebo i ziemia, a barwy jego lustrzanej misy były spłowiałe i blade w gasnącym świetle dnia. Nad jego powierzchnią ślizgały się czaple i żurawie, jak niewyraźne błyski bieli na tle szarej mgiełki nadchodzącego zmierzchu.

Zatrzymał się, żeby popatrzeć, i prawdopodobnie to ocaliło mu życie.

Ptaki ucichły nagle; pomiędzy drzewami coś się poruszyło, ledwo dostrzegalne, dalekie i niewyraźne w blednącym świetle. Morgan wycofał się między zarośla, cichy niczym zapadające cienie, i zamarł w bezruchu. Po chwili pojawiły się cieniowce, jeden, dwóch, a potem jeszcze czterech – patrol poruszał się bezszelestnie pomiędzy drzewami. Nie wydawali się tropić, lecz jedynie szukać czegoś, i myśl, że mogliby tropić, kierując się węchem, sprawiła, że Morgan skamieniał. Byli ciągle kilkanaście jardów od niego i szli wzdłuż zbocza. Ta ścieżka doprowadzi ich do miejsca jego kryjówki, ale przetną szlak, który zostawił za sobą. Chciał biec, uciekać stamtąd szybko jak wiatr, ale wiedział, że nie może tego uczynić, i zmusił się do czekania. Myśliwi byli czarno odziani, zakapturzeni i nie nosili odznak szperaczy. Nie zachowywali pozorów, a to oznaczało, że nie czują się zagrożeni i nie dbają o bezpieczeństwo. Żadna z tych perspektyw nie była zbytnio pokrzepiająca.

Morgan obserwował, jak przemykają między drzewami niczym fragmenty nadchodzącej nocy i znikają mu z oczu.

Ruszył natychmiast; szybko ześlizgiwał się, pragnąc jak najbardziej zwiększyć odległość pomiędzy sobą a łowcami w czerni. Szukali jego czy kogoś innego – a może kogokolwiek po tym, co uczyniono z ich patrolem? Może myśleli, że jeszcze ktoś się ukrywa? Nieważne, pomyślał Morgan. Dość, że tam są i prędzej czy później prawdopodobnie go znajdą.

Skorygował swój poprzedni plan, myśląc tylko o swoich nogach i nie zwalniając ani na chwilę. Nie zostanie po tej stronie Mermidonu. Przejdzie rzekę i poczeka na przeciwległym brzegu, gdzie będzie mógł obserwować linię brzegową i jezioro w oczekiwaniu na powrót Damson i Matty. Źle się składa, że równocześnie nie będzie mógł mieć oka na cytadelę cieniowców, ale pozostawanie w pobliżu było zbyt niebezpieczne. Najlepiej poczekać na relację Damson, co ukazał Skree w czasie jej podróży na południe. Potem, w razie konieczności, niech znowu wypróbuje jego magię. Tak musi być.

Był teraz bardzo blisko Strażnicy Południowej i zrozumiał, że nie dojdzie do Mermidonu, aby podjąć próbę przekroczenia rzeki, jeśli nie opuści swej kryjówki pomiędzy drzewami. Oznaczało to, że musi czekać na zmrok, a do zapadnięcia ciemności było jeszcze kilka godzin. Wiedział, że to zbyt długo na czekanie w jednym miejscu. Przykucnął w cieniu i obserwował krainę w dole, szukając powodu, który mógłby podważyć ten osąd. Drzewa się przerzedziły, tak że na równinach ciągnących się na wschód od rzeki nie było gdzie się skryć. Zacisnął zęby niespokojny. Próba była zbyt ryzykowna. Musi wrócić w góry i starać się odnaleźć przejście wiodące na wschód albo też całkiem zawrócić do miejsca, skąd przyszedł. Pierwszy plan miał szansę powodzenia, drugi był całkiem niemożliwy.

Ale kiedy rozważał alternatywy, zauważył nowe poruszenie pomiędzy drzewami. Ponownie zamarł bez ruchu, przeszukując wzrokiem cienie. Być może się mylił, powtarzał sobie. Może niczego tam nie było.

Wtedy ze światła wysunęła się czarno odziana postać i po chwili znowu zniknęła.

Cieniowiec.

Umknął szybko do kryjówki. Decyzja zapadła bez jego udziału. Zaczął zawracać, pnąc się między skały. Poszuka przełęczy przez Runne i spróbuje przy rzece. Jeśli nie uda mu się znaleźć drogi, wróci po własnych śladach pod osłoną nocy. Nie podobała mu się myśl o przebywaniu na otwartej przestrzeni, kiedy cieniowce wciąż go szukały, jednak z alarmującą gwałtownością pozbawiano go jakiegokolwiek wyboru. Zmusił się do głębszego, wolniejszego oddechu i wśliznął się na powrót między drzewa, usiłując zachować spokój. Zbyt wiele cieniowców kręciło się dokoła, żeby nie było to celowe poszukiwanie. W jakiś sposób odkryli, gdzie jest, i zaciskali krąg. Poczuł ucisk w gardle. Przeżył już tego dnia bitwę, ale nie uśmiechała mu się perspektywa jeszcze jednej.

Zbliżał się zachód słońca i górski las otuliła bezwietrzna cisza. Posuwał się stale i bezszelestnie do przodu, wiedząc, że zdradzi go najmniejszy szelest. Na plecach czuł ciężar Miecza Leah i oparł się pokusie sięgnięcia po broń. Była tam, gdyby jej potrzebował, mówił sobie – i oby nie była mu potrzebna.

Przecinał właśnie górski grzbiet, kiedy ujrzał poruszenie cieni pomiędzy drzewami, daleko na przedzie, w zarośniętym krzewami wąwozie. Cień pojawił się i zniknął w ułamku sekundy i Morgan miał wrażenie, że raczej wyczuł go, niż zobaczył. Nie było jednak wątpliwości, czym był cień, i góral skulił się, żeby wpełznąć w gęste zarośla po prawej, skręcając wyżej między skały. Był tylko jeden. Samotny myśliwy. Pot na twarzy i szyi zostawiał na skórze ciepłą, lepką warstwę, a mięśnie pleców miał boleśnie skurczone. Czuł, jak rana pulsuje nową falą bólu, i żałował, że nie ma piwa, aby zwilżyć wyschnięte gardło. Drogę pod górę zagrodziła mu ściana urwiska i zawrócił niechętnie. Miał poczucie osaczenia i zaczynał myśleć, że w końcu zewsząd otoczą go ściany.

Przystanął na skraju niskiego występu i spojrzał za siebie w aksamitną połać lasu. Nic się nie poruszało, ale coś tam było, nadchodząc niespiesznie. Morgan rozważał, czy nie zaczekać na prześladowcę, ale jakakolwiek walka sprowadzi na niego wszystkie polujące w lesie cieniowce. Lepiej iść dalej, zawsze jeszcze może walczyć później.

Drzewa przerzedziły się, kiedy skały zamieniły się w poszarpane skupiska, a zbocza w strome urwiska. Wszedł najwyżej jak mógł bez opuszczania osłony drzew i wciąż nie było żadnej przełęczy, która przeprowadziłaby przez góry. Myślał, że słyszy odgłos spienionej rzeki gdzieś poza ścianą skał, ale mogła to być tylko wyobraźnia. Znalazł kępę potężnych świerków i ukrył się, nasłuchując odgłosów lasu. Ruch pojawiał się już teraz z przodu i z dołu. Cieniowce otaczały go. Musiały odnaleźć trop. Ciągle było wystarczająco jasno, żeby tropić, i ścigały go. Być może nie dogonią go, zanim ściemni się wystarczająco, żeby zniknęły ślady stóp, ale uznał to za nieistotne, skoro były tak blisko. Czuły się w ciemnościach bardziej swobodnie od niego i było jedynie kwestią czasu, kiedy go dopadną.

Po raz pierwszy pozwolił sobie na rozważenie możliwości, że nie zdoła uciec.

Sięgnął do tyłu i wyciągnął Miecz. Obsydianowe ostrze zalśniło blado w półmroku i spoczęło wygodnie w dłoni Morgana. Wyobraził sobie, że czuje jego magię szepczącą mu zapewnienie, że przybędzie na jego zawołanie. Talizman przeciwko ciemności. Opuścił głowę i zamknął oczy. I wszystko po to? Kolejna walka z nie kończącej się serii walk, aby przeżyć? Był coraz bardziej zmęczony tym wszystkim. Nie mógł przestać o tym myśleć. Był zmęczony i zniechęcony.

Naprzód!

Otworzył oczy i wśliznął się między drzewa, idąc znowu na południe w stronę równin prowadzących do Strażnicy Południowej. Zmienił zdanie. Nie będzie się już ukrywał. Lepiej się czuł, maszerując, jakby ruch był bardziej naturalny i w jakiś sposób dawał więcej bezpieczeństwa. Przemknął przez las, ostrożnie wybierając drogę i nasłuchując odgłosów tych, którzy chcieli schwytać go w pułapkę. Wokół niego poruszały się cienie, maleńkie zmiany światła, drobne ruchy, które nie pozwalały uspokoić bicia serca. Gdzieś w oddali miękko zahukała sowa. Las był jak nocna rzeka płynąca powoli i wytrwale, lśniąca i wirująca.

Od czasu do czasu oglądał się za siebie, szukając samotnego myśliwca, ale nie widział niczego. Cieniowce przed nim również były niewidzialne, ale pomyślał, że być może nie są tak pewne jego obecności jak tamten. Miał nadzieję, że nie porozumiewają się telepatycznie, ale nie dałby za to głowy. Magia, którą władały, zdawała się mieć niewiele ograniczeń. Nie wolno tak myśleć, strofował się. Ograniczenia zawsze istnieją. Cała sztuka polega na tym, żeby je odkryć.

Dotarł do kępy cedrów porastających urwisko i skręcił w nie, ponownie przypadając do ziemi, aby nasłuchiwać. Przez długie minuty trwał nieruchomo niczym kamienie wokół niego, ale nic nie usłyszał. Wiedział jednak, że cieniowce tam są. Nadal szukają, ciągle tropią...

I wtedy je ujrzał, dwóch, bardzo blisko, przemykających pomiędzy drzewami niecałe sto jardów poniżej, jak czarno odziane cienie zbliżające się do jego kryjówki. Poczuł, jak zamiera mu serce. Jeśli się teraz poruszy, zobaczą go. Jeśli zostanie tu, znajdą go. Wybór ma doprawdy ogromny, pomyślał gorzko. Ciągle trzymał Miecz Leah, zaciskając dłonie na rękojeści. Będzie musiał zostać i walczyć. Musi tak uczynić. Wiedział, jaki będzie przypuszczalny koniec tej walki.

Powrócił myślami do Występu, Tyrsis, Eldwist, Culhaven i pozostałych miejsc, gdzie został schwytany w pułapkę, kiedy próbował uciec, i myślał gorączkowo w gniewie i rozpaczy. Musisz tak pomyśleć jeszcze raz...

I nagle czyjaś dłoń zacisnęła się na jego ustach stalowym chwytem i pociągnięto go gwałtownie z powrotem między drzewa.

XXX

Zmierzch zstąpił na krainę wokół Tęczowego Jeziora purpurowo-srebrną mgiełką, która wypełzła z Anaru niczym kot, aby przegonić płonącą kulę słońca na zachód, pomiędzy Czarne Dęby i krainy za nimi. Półmrok był miękki, jedwabisty i łagodził skwar bryzą wiejącą z głębi lasu, chłodną i kojącą. Gospodarstwa, którymi usiana była kraina ponad niziną Battlemound, skąpane w powodzi cieni i świateł wyglądały niczym malowidło. Zwierzęta stawały pyskami do bryzy, nieruchome na tle ciemniejącej zieleni pastwisk. Gospodarze i pomocnicy wracali z pracy i słychać było plusk wody w miednicach, a z palenisk unosiła się woń gotowanej strawy. W wydłużających się cieniach znać było pogodny spokój, coraz chłodniejsze powietrze niosło ulgę. Cisza, która zapadła, obiecywała pociechę i wypoczynek tym, którzy zakończyli kolejny dzień pracy.

W dąbrowie na niskim wzniesieniu, tuż przy skraju Anaru, na północ od Battlemound, z walącego się komina starego myśliwskiego domku unosił się dym. Domek składał się z czterech drewnianych ścian, spękanych od niepogody i upływu czasu, pokrytego gontem, zniszczonego dachu i zadaszonego ganku, który przechylał się na jedną stronę. W najgłębszym cieniu pomiędzy drzewami stała kamienna studnia. O jedną ze ścian oparto wóz, a gromadkę ciągnących go mułów uwiązano przy palikach na skraju lasu. Właściciele mułów i wozu tłoczyli się w środku, usadzeni na ławach przy stole, na którym stała ich kolacja. Jeden tylko trzymał straż na kamiennych stopniach ganku, spoglądając na dolinę na południu i wschodzie. Było ich pięciu, razem z wartownikiem na zewnątrz, zarośniętych i brudnych mężczyzn o surowym spojrzeniu. Nosili miecze, noże i blizny po wielu walkach. Kiedy rozmawiali, ich głosy brzmiały chrapliwie i donośnie, a w ich śmiechu nie było radości.

Zdaniem Damson i Matty Roh nie wyglądali na kogoś, kto miałby ku temu powody.

Kobiety przykucnęły na polanie, gdzie ich ruchy przesłaniały gęste zarośla, i spojrzały na siebie.

– Jesteś pewna? – zapytała cicho wyższa i szczuplejsza. Damson skinęła głową.

– Jest w środku.

Umilkły, jakby obu zabrakło słów, aby dalej ciągnąć rozmowę. Przez cały dzień śledziły wóz, od chwili kiedy natknęły się na ślady kół, podążając za Skree na południe od Tęczowego Jeziora. Przed trzema dniami, po pożegnaniu z Morganem, przepłynęły jezioro, wypłynąwszy z ujścia Mermidonu tuż w nadciągającą burzę. Wiatr poprzedzający burzę przeprowadził je szybko na drugą stronę, a sama burza dogoniła je, kiedy były już prawie na przeciwległym brzegu. Tam zostały zepchnięte, a potężne uderzenie wichru przewróciło łódź do góry dnem na wschód od Moczarów Mgieł i musiały płynąć do brzegu wpław. Uszły z burzy z większością swoich zapasów, ociekające wodą, zmęczone, i przespały noc pod osłoną kępki jesionów. Stamtąd poszły na południe, prowadzone światłem Skree, szukając jakiegokolwiek śladu Para. Nie znalazły nic, aż do śladów wozu i pięciu ludzi, którzy na nim jechali.

– Nie podoba mi się to – powiedziała cicho Matty Roh. Damson Rhee wyjęła ułamaną połówkę Skree, ułożyła je na dłoni i wyciągnęła w stronę domku. Talizman zapłonął miedzianym płomieniem, jasnym i równym. Spojrzała na Matty.

– Jest tam.

Matty skinęła głową. Ubranie miała pomięte od noszenia i niepogody, podarte od kolców jeżyn i skał, a kąpiel wprawdzie trocheje wyczyściła, ale nie poprawiła wyglądu. Jej chłopięca twarz była opalona od słońca i spocona. Zmarszczyła brwi, spoglądając na lśniący metalowy półksiężyc.

– Musimy podejść bliżej – powiedziała. – Kiedy się ściemni. Damson skinęła głową. – Rude włosy miała splecione i przewiązane na czole opaską. Jej odzienie było zwierciadlanym odbiciem ubioru Matty. Była zmęczona, spragniona gorącego posiłku i potrzebowała kąpieli, wiedziała jednak, że na razie musi się bez tego wszystkiego obejść.

Cofnęły się na tył polany, gdzie zostawiły swój ekwipunek, i usiadły, aby zjeść trochę owoców, sera i napić się wody. Żadna nie odezwała się w czasie posiłku. Cienie wydłużały się, a dokoła zamykała się ciemność. Wzeszły gwiazdy i księżyc, a powietrze ochłodziło się tak, że było niemal przyjemnie. Tak bardzo się od siebie różniły, te dwie kobiety. Damson była zapalczywa, śmiała i pewna tego, co zamierza, Matty zaś opanowana, pełna rezerwy i przekonana, że niczego nie można przyjąć za pewnik. Poza ich naturalną przedsiębiorczością łączyła je żelazna dyscyplina, którą wykuły lata walki o przetrwanie w służbie wolno urodzonych. Trzy dni spędzone wspólnie na poszukiwaniu Para Ohmsforda wzmocniły jeszcze wzajemny szacunek. Niewiele wiedziały o sobie, kiedy wyruszyły w tę podróż, i dalej tak było. Jednak to, co wiedziały, wystarczało, aby obie były przekonane, że mogą na sobie polegać w trudnych sytuacjach.

– Damson – Matty Roh wymówiła nagle jej imię. Cisza pogłębiła się i dziewczyna mówiła szeptem. – Wiesz, jak to jest, kiedy czasami znajdujesz się w samym środku jakichś wydarzeń i zastanawiasz się, jak to się stało? – Wydawała się niemal zakłopotana. – Tak właśnie się czuję. Jestem tutaj, ale nie bardzo wiem dlaczego.

Damson pochyliła się ku niej.

– Żałujesz, że nie jesteś gdzie indziej?

– Nie wiem. Nie, chyba nie. – Matty zacisnęła usta. – Ale nie bardzo wiem, co tutaj robię. Wiem, dlaczego poszłam, ale nie rozumiem, co skłoniło mnie do tej decyzji.

– Może przyczyna nie jest istotna. Może liczy się tylko bycie tutaj. Matty pokręciła głową.

– Chyba nie.

– Może składa się na to wiele rzeczy. Ja jestem tu z powodu Para. Ponieważ obiecałam mu, że wrócę.

– Ponieważ go kochasz.

– Tak.

– Ja nawet go nie znam.

– Ale znasz Morgana. Matty westchnęła.

– Znam go lepiej niż on siebie. Ale go nie kocham. – Urwała na chwilę. – Chyba nie. – Odwróciła wzrok, zmartwiona. – Poszłam, bo nudziło mnie kręcenie się w kółko. Tak właśnie powiedziałam góralowi. I to prawda. Ale poszłam też z innego powodu. Nie wiem tylko z jakiego.

– Myślę, że może to być Morgan Leah.

– Nie.

– Myślę, że go potrzebujesz.

– Potrzebuję? – Matty nie wierzyła własnym uszom. – Chyba jest wprost przeciwnie, nie sądzisz? To on mnie potrzebuje!

– To także. Potrzebujecie siebie nawzajem. Obserwowałam cię, Matty, ciebie i Morgana. Widziałam, w jaki sposób na niego patrzysz, kiedy nie widzi. Widziałam, jak on patrzy na ciebie. Jest między wami więcej, niż pojmujecie.

Wysoka dziewczyna potrząsnęła głową.

– Nie.

– Martwisz się o niego, prawda?

– To nie to samo. To różnica.

Damson patrzyła na nią przez chwilę bez słowa. Matty utkwiła spojrzenie w przestrzeni gdzieś pomiędzy nimi; kobaltowe oczy były nieruchome i niezgłębione. Widziała coś, czego nie mógł ujrzeć nikt inny. Kiedy znowu podniosła wzrok, jej oczy były puste i smutne.

– On nadal kocha Ożywczą. Damson powoli pokiwała głową.

– Tak przypuszczam.

– Zawsze będzie ją kochał.

– Może i tak, Matty. Ale Ożywcza nie żyje.

– To nieważne. Słyszałaś, jak o niej mówi? Była piękna, magiczna i ona również go kochała. – Błękitne oczy zamrugały. – Trudno z tym walczyć.

– Nie musisz walczyć. To nie jest konieczne.

– Jest.

– Z czasem o niej zapomni. Nic na to nie poradzi.

– Nie, nie zapomni. Nigdy. Nie pozwoli sobie na to.

Damson westchnęła i odwróciła wzrok. Noc dokoła była głęboka i nieruchoma, cicha i wyczekująca.

– On cię potrzebuje – wyszeptała w końcu, nie wiedząc, co jeszcze mogłaby powiedzieć. Spojrzała z powrotem na Matty. – Ożywcza odeszła, Matty, i Morgan Leah potrzebuje cię.

Patrzyły na siebie w ciemności, rozważając prawdę swoich słów, mierząc ich siłę. Milczały. Potem Matty wstała i spojrzała przez trawy w stronę domku.

– Musimy zejść i przyjrzeć się.

– Ja pójdę. – Damson również wstała. – Poczekaj tu. Matty ujęła ją za ramię.

– Dlaczego nie ja?

– Bo ja wiem, jak wygląda Par, a ty nie.

– A więc powinnyśmy pójść obie.

– I obie się narazić? – Damson wytrzymała spojrzenie dziewczyny. – Sama wiesz najlepiej.

Matty patrzyła na nią przez chwilę zaczepnie, po czym puściła ramię Damson.

– Masz rację. Poczekam tutaj. Ale bądź ostrożna.

Damson uśmiechnęła się, odwróciła i wśliznęła w ciemność. Przeszła przez polanę, aż znalazła się na północ od domku. W środku płonęły lampy, a ich żółtawy blask przenikał przez uchylone boczne okna i otwarte frontowe drzwi. Przystanęła, zastanawiając się. Ze środka dobiegały głosy mężczyzn, ale czerwony blask fajki i zapach tytoniu ostrzegał, że stopnie ganku zajmuje wartownik. Obserwowała ciemne sylwetki mułów poruszających się przy ścianie domku, słyszała dźwięk tłuczonego szkła i przekleństw. Mężczyźni pili i kłócili się.

Weszła do lasu i okrążyła domek, chcąc podejść od południowej ściany. Bała się, że jeśli nadejdzie z pomocy, zdradzają zwierzęta. Nad jej głową przesuwały się chmury niczym widma, zmieniając natężenie światła, kiedy przesłaniały księżyc i gwiazdy. Damson cofnęła się na skraj drzew, pogrążona w cieniu, ostrożnie stawiając stopy, mimo iż głosy i śmiechy tłumiły prawdopodobnie wszelkie inne dźwięki. Kiedy znalazła się za domkiem, wyszła zza drzew i podeszła szybko do tylnej ściany, po czym przekradła się wzdłuż niej i ruszyła w stronę południowego okna. Głosy były już teraz wyraźne, wyczuwała w nich gniew i pogróżki. Twardzi ludzie. Nie było co do tego wątpliwości.

Podeszła schylona do okna, wyprostowała się ostrożnie i zajrzała do środka.

Coll Ohmsford leżał na tyłach zatęchłego, zniszczonego domku i nasłuchiwał kłócących się i grających w kości mężczyzn. Owinięty był w koc i odwrócony do ściany. Dłonie i stopy miał skute łańcuchem i przypięte do stalowego kółka w deskach. Dall mu jeść i pić, a potem zapomnieli o nim. Co nie było złe, pomyślał udręczony, gdyż mieli nieprzyjemny nastrój. Picie i hazard sprawiły, że stali się bardziej podli niż zwykle, i wcale nie pragnął przekonywać się, jaki będzie skutek, kiedy przypomną sobie, gdzie jest. Dwukrotnie już go pobito, od czasu kiedy został schwytany – raz za próbę ucieczki, a raz, ponieważ jeden z nich wściekł się na coś i postanowił wyżyć się na Collu. Był posiniaczony, poraniony i obolały i po całym dniu podskakiwania na wozie chciał tylko spać.

Kłopot w tym, że w tych warunkach trudno było o sen. Zmęczenie i ból nie wystarczały, żeby zagłuszyć hałas. Leżał, nasłuchując i zastanawiając się, jak może sobie pomóc. Ponownie pomyślał o ucieczce. Podróż wozem zaprzężonym w muły była powolna, ale od Dechtera dzieliło ich raptem trzy albo cztery dni, a kiedy już się tam znajdzie, będzie skończony. Słyszał o kopalniach niewolników, w których pracowały głównie karły. Morgan opisywał je, kiedy dowiedział się o nich od Steffa. Były używane jako wysypisko odpadków na karły, które sprzeciwiły się okupantom federacji, a w szczególności na członków Ruchu. Karły zsyłane do kopalń nigdy nie powracały. Nikt nie powracał. Morgan słyszał pogłoski o Sudlandczykach wysyłanych do pracy w kopalniach, ale aż do tej chwili Coll nie wierzył, że to możliwe.

Wpatrywał się w spękane deski ścian. Chyba przeznaczone mu jest dowiedzieć się wielu prawd w tak straszny sposób.

Odetchnął głęboko i powoli, z wysiłkiem wypuścił powietrze. Czas uciekał, a szczęście zdawało się zniknąć już dawno. Był w lepszym stanie niż miał prawo w tych okolicznościach. Ćwiczenia z Ulfkingrohem w Strażnicy Południowej pozwoliły mu przetrwać najgorsze. Niewielka to jednak była pociecha, skoro był związany i więziony niczym zbrodniarz. Bez klucza nie było nadziei na uwolnienie się z łańcuchów. Próbował rozbić zamki, ale były mocne i solidne. Usiłował przekonać swoich prześladowców, aby pozwolili mu przejść się na chwilę, ale tylko się roześmiali. Jego plan ocalenia Para przed Rimmerem Dallem i cieniowcami był tylko bladym wspomnieniem, równie dalekim jak dom w Shady Vale. Czuł niemal, że nigdy tam nie powróci.

Jeden z mężczyzn kopnął krzesło, wstał i wyszedł z pokoju. Coll zaryzykował przelotne spojrzenie ze swojej kryjówki. Miecz Shannary leżał na stole. Grali o niego w kości, albo o jeszcze jedną część. Trójka pozostałych przy stole warknęła paskudnie, kiedy towarzysz opuścił pokój, ale nie patrzyli na siebie.

Coll odwrócił się z powrotem do ściany i zamknął oczy. Nieważne, że ci ludzie nie mieli pojęcia o prawdziwej wartości Miecza. Nieważne, że tylko on umiał wykorzystać jego magię i że tak wiele od tego zależało. W tej chwili, pomyślał zrozpaczony, nie pomoże żaden cud.

Splótł dłonie pod kocem i poczuł, jak spada w czarną otchłań.

Co mam robić?

– To on?

Światło księżyca odbijało się na gładkiej twarzy Matty Roh, nadając jej wygląd ducha pod krótką, czarną czupryną. Damson napiła się wody z podanego jej bukłaka i zerknęła za siebie, myśląc przelotnie, że może ktoś ją śledzi. Ale noc była cicha, a krajobraz opustoszały i nieruchomy w światłe gwiazd.

– Tak? – powtórzyła niespokojnie, nagląco Matty. Damson skinęła głową.

– To musi być on. Rzucili go w głębi pokoju, owiniętego w koc, i nie widziałam twarzy, ale to nieważne. Na stole leżał Miecz Shannary i nie mam co do tego wątpliwości. To na pewno on. Skuli go łańcuchami. To handlarze niewolników, Matty. Wracając, zajrzałam do wozu. Pełno w nim łańcuchów i kajdan. – Przerwała, a na jej twarzy pojawił się wyraz niepokoju. – Nie wiem, jak się na nich natknął i dlaczego pozwolił się schwytać, ale to nie powinno się wydarzyć. Magia pieśni powinna być więcej niż równym przeciwnikiem dla tych ludzi. Nie rozumiem tego. Coś się tu nie zgadza.

Matty milczała, czekając.

Damson podała jej bukłak z wodą i westchnęła.

– Szkoda, że nie mogłam zobaczyć jego twarzy. Przez chwilę podniósł głowę, ale było zbyt ciemno. – Pokręciła głową. – Handlarze niewolników... – z nimi nie ma dyskusji.

Matty poruszyła stopą.

– Oni nie mają potrzeby dyskutowania o czymkolwiek. Jesteśmy kobietami. Jeśli będą mieli cień szansy, złapią nas, wykorzystają dla własnej przyjemności, a potem poderżną nam gardła. A jeśli naprawdę będziemy miały pecha, sprzedadzą nas razem z nim. – Spojrzała w noc.

– Ilu ich jest?

– Pięciu. Czterech w środku i jeden na warcie. Piją, grają w kości i kłócą się. – Urwała i powiedziała z nadzieją w głosie: – Kiedy zasną, może zdołamy się wśliznąć do środka i uwolnić Para.

Matty spojrzała na nią spokojnie.

– To ryzykowne w ciemnościach. Jeśli dojdzie do walki, nie damy im rady. A jeśli chłopak przykuty jest do ściany, uwolnienie go zabierze zbyt dużo czasu i narobi hałasu. Poza tym mogą tak siedzieć całą noc. Skąd możemy to wiedzieć?

– Możemy trochę poczekać. Dzień albo dwa, jeśli będzie trzeba. Prędzej czy później nadarzy się okazja.

Matty pokręciła głową.

– Nie mamy czasu. Nie wiemy, kiedy ruszą w drogę. Przed nimi może być ich więcej. Nie. Musimy zrobić to teraz. Dziś w nocy.

Teraz Damson wytrzeszczyła oczy ze zdumienia.

– Dziś w nocy – powtórzyła. – W jaki sposób?

– A jak myślisz? Skoro potrafili schwytać go pomimo magii, to są zbyt niebezpieczni, żeby próbować sztuczek. – Matty Roh poddawała Damson próbie. – Jeśli będziemy szybkie, umrą, zanim się zorientują, co się dzieje. Potrafisz to zrobić?

Damson wzięła głęboki oddech.

– A ty?

– Po prostu rób to co ja i trzymaj się z tyłu. Osłaniaj mnie. Nie zapominaj, ilu ich jest. Nie strać rachuby. Jeśli zginę, uciekaj. – Wyprostowała się. – Gotowa?

– Już?

– Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy.

Damson bez słowa skinęła głową, mając wrażenie, że obserwuje bieg wydarzeń z jakiejś dużej odległości.

– Mam tylko myśliwski nóż.

– Użyj czegokolwiek. Pamiętaj tylko, co powiedziałam.

Wysoka dziewczyna odrzuciła opończę i schyliła się do bagaży po wąski miecz, który przypięła przez plecy w taki sam sposób, jak czynił to Morgan Leah. Umocowała u pasa parę noży, a za cholewę buta wsunęła szerokie ostrze noża myśliwskiego. Damson obserwowała ją bez słowa. Dwie przeciwko pięciu, myślała. Nie był to jednak równy rachunek. Mężczyźni byli oprychami, mordercami, którzy zabiją bez chwili namysłu. Czym dla nich jesteśmy? – zastanawiała się, ale stwierdziła, że to głupie pytanie.

Ruszyły w noc, przemykając się przez trawiaste połacie niczym duchy. Damson prowadziła Matty tą samą drogą, którą przebyła wcześniej; obserwowały, jak światło olejnych lamp wewnątrz domku robi się coraz jaśniejsze. Głosy mężczyzn wychodziły im na spotkanie, ochrypłe i gardłowe. Damson nie widziała już odblasku fajki na schodkach ganku, jednak nie oznaczało to, że wartownik zniknął. Weszły między drzewa na północ od domku i wyszły za tylną ścianą, przypadając płasko do szorstkich desek. Ze środka ciągle dochodziły odgłosy pijatyki i hazardu.

Wyjrzały zza południowej ściany w stronę frontu budynku. Nie było śladu strażnika. Teraz prowadziła Matty, trzymając przed sobą miecz, przesunęły się do okna i zerknęły do środka. Nic się nie zmieniło. Więzień wciąż owinięty był w koc i leżał na podłodze na tyłach domku. Czterech mężczyzn ciągle siedziało przy stole. Damson i Matty wymieniły pospieszne spojrzenia i przekradły się ku frontowi domku. Dotarły do rogu i spojrzały na pochyły ganek.

Strażnik zniknął.

Twarz Matty zachmurzyła się, ale i tak dziewczyna weszła w krąg światła, trzymając w pogotowiu miecz, i podeszła do otwartych drzwi. Damson szła za nią, rozglądając się na boki i zastanawiając się, gdzie jest wartownik. Były już prawie przy drzwiach, kiedy wynurzył się na powrót z ciemności, wracając być może od zwierząt i mamrocząc coś do siebie. Nie zauważył kobiet, dopóki nie wszedł na ganek, a wtedy mruknął zaskoczony i sięgnął po broń. Matty była szybsza. Przerzuciła miecz do lewej ręki, prawą sięgnęła do noży u pasa i rzuciła w mężczyznę. Ostrze uderzyło go w pierś i z cichym okrzykiem bólu upadł na ganek.

Kobiety wbiegły przez drzwi do środka. Najpierw Matty, a za nią Damson. Pokój był mały, zadymiony i tak ciasny, iż stanęły na wprost handlarzy. Damson widziała wyraźnie ich twarze, pot na skórze, gniew i zaskoczenie w oczach. Mężczyźni poderwali się od stołu i wyszarpnęli broń zza pasów. Rozległy się krzyki i jęki, przewrócono szklanice i blaszane kubki, a piwo wylało się na podłogę. Matty zabiła najbliższego mężczyznę i ruszyła ku następnemu. Stół załamał się z trzaskiem, rozrzucając dokoła śmieci. Jeden z bandytów ruszył ku więźniowi, ale Matty była za blisko, żeby ją zlekceważyć, i odwrócił się, aby odeprzeć atak. Drugi upadł, chwytając palcami powietrze, a z gardła tryskała mu krew. Dwóch pozostałych rzuciło się ku Matty z mieczami i nożami pobłyskującymi dziko w świetle lamp i zmusiło ją do wycofania się pod ścianę. Damson cofnęła się o krok, szukając wolnej przestrzeni, ktoś chwycił ją od tyłu i przez drzwi wtoczył się piąty mężczyzna, wczepiając się w nią palcami. Z rany na piersiach ciekła mu krew. Wykręciła się, śliska od jego krwi, a potem wypchnęła go przez drzwi na schody. Na zewnątrz ryczały muły, kopiąc w panice w ścianę domku.

Matty skoczyła i cięła mężczyznę przed sobą, starając się wydostać z kąta i wrzeszcząc do Damson. Lampa stłukła się, rozlewając wszędzie olej, i po podłodze domku zaczęły się ślizgać płomienie. Damson skoczyła na plecy najbliższego mężczyzny, wbijając mu palce do oczu. Zawył z bólu, upuścił broń i usiłował zrzucić ją gołymi dłońmi. Puściła go, zeskakując i sięgając po nóż. Mężczyzna ruszył na nią w szale, nie zważając na nic, potknął się i upadł w płomienie. Jego ubranie zajęło się od ognia i zaczął płonąć. Wrzeszcząc, wybiegł przez drzwi w noc.

Ostami walczył jeszcze przez chwilę, po czym również czmychnął przez drzwi. Płomienie lizały już ściany, wspinając się po krokwiach i pożerając łapczywie suche drewno. Damson i Matty pobiegły na tyły domku, gdzie więzień uniósł się na kolana i targał stalowy pierścień przykuwający go do ściany. Matty odsunęła go bez słowa, wyjęła z buta duży myśliwski nóż i zaczęła uderzać w ścianę, aż wyrwała pierścień. Wtedy pomknęli ku drzwiom domku, a płomienie szalały dokoła, osmalając im włosy i ciała. Byli już prawie na zewnątrz, kiedy więzień wyrwał się i zawrócił, rzucając się w dym i ogień, wlokąc za sobą łańcuchy i przeszukując śmieci zaścielające podłogę, dopóki nie znalazł Miecza Shannary.

W jednej chwili byli na zewnątrz, chwytając powietrze i kaszląc od dymu i kurzu płonącego za nimi domku, kiedy Damson zdała sobie sprawę, że nie uratowały Para Ohmsforda, ale jego brata, Colla.

Przystanęli tylko na chwilę, żeby zerwać kajdany z kostek i nadgarstków Colla, rzucając za siebie w noc niespokojne spojrzenia, po czym umknęli szybko, zostawiając dymiące szczątki domku, pusty wóz i martwe ciała. Muły uciekły już dawno, a wraz z nimi zniknęli pozostali przy życiu bandyci i okolica opustoszała. Cała trójka wdychała zapach ognia i popiołu, a ich oczy łzawiły od dymu. Umazani byli krwią tamtych. Matty miała kilka pomniejszych ran, a Damson zadrapania na twarzy, ale obie wyszły z walki bez poważniejszych obrażeń. Coll Ohmsford szedł jak człowiek, któremu złamano obie nogi.

Pod osłoną drzew, gdzie czekały bagaże, oczyścili się najlepiej jak mogli, zjedli coś, napili się wody i próbowali pojąć, co się wydarzyło. Kobiety dość szybko się zorientowały, że Coll nosi brakującą połówkę Skree, którą skradł Parowi, będąc we władzy Lustrzanego Całunu. To wyjaśniało, dlaczego Damson i Matty myślały, że tropią Para. Nie wyjaśniało natomiast, dlaczego Skree świecił w dwóch kierunkach, kiedy Damson użyła go przy Strażnicy Południowej, chociaż po wysłuchaniu opowieści Colla o tym, co wcześniej działo się z braćmi, można było przypuszczać, że magia Para w jakiś sposób wpłynęła na krążek. Wydawało się, że wpływa niemal na wszystko, z czym się styka, zauważył Coll. Coś przydarzyło się jego bratu i jeśli wkrótce do niego nie dotrą i nie poradzą sobie z tym, co go rozdzierało na strzępy, utracą go na dobre. Coll nie potrafił powiedzieć Damson i Matty, co to jest, ale był przekonany, że istnieje. Uwolnienie magii Miecza Shannary ujawniło wiele prawd ukrytych wcześniej, a to była jedna z nich.

Nie zastanawiali się, co mają dalej czynić. Mieli wspólny cel, nawet Matty Roh. Spakowali swój ekwipunek i ruszyli znowu na północ. Kierowali się w stronę Tęczowego Jeziora i krainy poza nim, zmierzając ku walce z cieniowcami i Rimmerem Dallem. Morgan Leah będzie tam na nich czekał i razem podejmą kolejną próbę ocalenia. Ich czworo, kiedy nadejdzie czas walki z wrogami, podtrzymywanych niewiele znaczącą magią swoich talizmanów, odwagą i zdecydowaniem, bo więcej nie mieli. To, co chcieli uczynić, było trochę szalone, ale już dawno temu porzucili rozsądek. Pogodzili się z tym tak samo jak z nadejściem nowego dnia, którego pierwsze blade odbłyski malowały ciemny horyzont pasmami złota. Przyjęli tak samo jak drogę, na którą przywiodły ich odmienne koleje losu aż do rozstajów, gdzie dzielili wspólne przeznaczenie. Wiedzieli, że nie da się odmienić tego, co w życiu nieuchronne.

Mieli nadzieję, każde pogrążone we własnych myślach, że zwłaszcza ta nieuchronność losu przyniesie coś dobrego.

Morgan Leah ledwie miał czas chwycić powietrze.

Atak był tak szybki i nieoczekiwany, że znalazł się na ziemi, zanim zdołał pomyśleć o jakimkolwiek działaniu. Dłoń wciąż zaciskała się lekko na jego ustach, a ciemna sylwetka pochylała się, trzymając go przy ziemi. Stracił Miecz, jedyną rzecz, która mogłaby mu pomóc, i był tak zaskoczony, że chociaż wszystko rwało się w nim do ucieczki, trwał bez ruchu jak małe zwierzątko schwytane w sidła. Jego gardło zacisnęło się i przestał oddychać. Wiedział, że umiera.

Ogromna, wąsata twarz przysunęła się do jego twarzy, jakby ciekawa, cóż to za stworzenie, i spojrzały nań lśniące, żółte oczy bagiennego kota.

– Spokojnie, góralu – wyszeptał mu do ucha znajomy głos, miękki i krzepiący. – Nic ci nie grozi. To tylko ja.

Dłoń puściła i Morgan zaczął znowu oddychać, szybko i nierówno. Czuł, jak mięśnie się rozluźniają i znika chłód w żołądku.

– Bądź cicho – wyszeptał kot. – Jeszcze są blisko. Potem kocia twarz cofnęła się i Morgan ujrzał Walkera Boha.

XXXI

Stresa przyszedł do Wren Elessedil tuż przed świtem. Gwiazdy mrugały jeszcze na czarnym aksamicie nieba, a las był gęsty od cieni. Jedynie nikła jasność na wschodzie pomiędzy drzewami zdradzała nadejście nowego dnia. Wren wstała, kiedy się pojawił, czując niepokój i ulgę. Czekała na niego całą noc, mimo iż równie dobrze mógł przyjść dopiero następnego dnia. Jej elfie uszy uchwyciły ruch splintera, zanim wyłonił się z mroku, i zawołała na niego.

– Stresa – wyszeptała. – Tutaj.

Posłusznie potoczył się ku niej, kładąc kolce na grzbiecie i węsząc w powietrzu. Jego oczy lśniły niczym świece.

– Widzę cię dość dobrze, królowo elfów – wymruczał splinter, podchodząc. – I równie dobrze słyszę.

Wren uśmiechnęła się na dźwięk znajomego głosu. Nie minęły trzy dni, od kiedy myślała, że już nigdy go nie usłyszy. Ciężka próba, jaką przeszła z Tibem Arne i Gloonem, sprawiła, że na nowo doceniła to, co kiedyś pochopnie uważała za należne jej i oczywiste. To dziwne, w jaki sposób szept śmierci poprawia słuch. Pomyślała, jak wiele razy musiała go wysłuchać, żeby zapamiętać tę lekcję.

– Co znalazłeś? – zapytała, kucając, żeby lepiej go widzieć. Stresa prychnął.

– Wejście dla nich i wyjście dla nas. Phfftt. To da się zrobić. – Rozejrzał się dokoła. – Gdzie, ssttpp, wiewiórka?

Skinęła ręką.

– Na wschodzie, gdzie czekają pozostali. Nie chcę, żeby ktokolwiek słyszał, o czym rozmawiamy. To zabawne, o ile lepiej się teraz porozumiewamy.

Splinter nastroszył kolce i ponownie je położył.

– To prawdziwe osiągnięcie. Wiewiórki nie mają wiele do powiedzenia. Hsssttt. Nie rozgaduj się, królowo elfów.

Wren powstrzymała się od uśmiechu. Nie ma sensu go ośmielać.

– A więc możemy tego dokonać, ty i ja?

– To nie jest Morrowindl, a Brakes to nie In Ju. Oczywiście, że możemy. Sppptt! – Splunął. – Sam powinienem o tym pomyśleć.

Ledwie trzy dni minęły, od kiedy Wren uciekła cieniowcom, i miała zamiar znowu się z nimi zmierzyć. Przyleciała do obozu z Tygrysem Ty i powitały ją okrzyki uniesienia i zdumienia elfów, które uznały ją za zaginioną. Wciąż obozowali na skraju puszczy Drey, obserwując nieustanny postęp armii federacji i wyczekując Barsimmona Oridia i reszty armii elfów. Desidio powitał ją wylewnie, mówiąc wprost, że elfy potrzebują jej dowództwa, a on czeka na rozkazy, i w tej jednej chwili powiedział więcej niż przez cały czas, od kiedy opuścili Arborlon. Triss był na nią wściekły, wypominając, że jej własna lekkomyślność spowodowała uprowadzenie, i ostrzegając, że nie wolno jej się już nigdzie ruszyć bez Strażników Domu, chyba że z nim osobiście. Obie uwagi powitała klaśnięciem w dłonie i zapewnieniami, że nigdy już nie podejmie takiego ryzyka, i wiedząc już, że właśnie tak uczyni.

Podczas jej nieobecności przednia straż nie próżnowała. Desidio i Triss odłożyli na bok różnice zdań co do strategii i kontynuowali to, co tak szczęśliwie rozpoczęła: zorganizowali kolejny najazd na armię federacji tej samej nocy, kiedy ją porwano. Podpalali wozy i zapasy, nękali śpiące wojsko i robili wszystko, co mogło przysporzyć wrogom niewygód i zamieszania i powstrzymać ich marsz. Po śmierci Erringa Rifta dowództwo nad Skrzydlatymi Jeźdźcami przejął Tygrys Ty, najbardziej doświadczony z nich. Był dowódcą, z którym czuli się swobodnie. Tygrys Ty był szorstki i burkłiwy, ale stanął na wysokości zadania: wysłał Skrzydlatych Jeźdźców na pomoc lądowym elfom. Armia federacji była wprawdzie lepiej przygotowana niż poprzednio, ale ciągle nie dosyć, aby zapobiec znacznym zniszczeniom swoich zapasów. Tym razem elfy straciły ponad tuzin ludzi, ale moloch federacji stracił dwa razy tyle i zmuszony był wstrzymać marsz, żeby dać wytchnienie koniom, uzupełnić zapasy wody i żywności oraz opatrzyć rannych.

Barsimmon Oridio dotarł do doliny Rhenn i ruszył im na spotkanie. Przybyli posłańcy od starego generała, aby oznajmić, że pomoc jest w drodze. Desidio i Triss odesłali ich z powrotem, przesyłając pozdrowienia od królowej – nie chcieli na razie ujawniać, że sama królowa zniknęła. Żaden z nich nie potrafiłby przyznać, że utracili ją na dobre, pomimo tego, co stało się z Erringiem Riftem i Graylem. Wren z zadowoleniem dowiedziała się, że utrzymywali jej zniknięcie w tajemnicy.

Postanowiła już jednak, że przednia straż elfów musi uczynić coś więcej poza czekaniem na Bara i resztę armii. Przemyślała wszystko podczas lotu znad równin. Ciało miała wprawdzie obolałe po walce z Tibem Arne i Gloonem, ale umysł dziwnie jasny i świeży. Wiedziała, co należy uczynić, i to nie zważając na nic innego. Muszą powstrzymać pełzacze, które szybko doganiały armię federacji: nadchodziły z Tirfing, przekroczywszy Mermidon i trawiaste równiny na wschód od Pykonu. Za parę dni dogonią ich i dołączą do polowania na elfy. Kiedy tak się stanie, będzie po wszystkim. Elfy nie dysponowały żadną obroną przeciwko pełzaczom. Brakowało im ludzi, umiejętności i sił, a machiny cieniowców pociągną za nimi przez lasy Westlandii do Arborlonu i tam z nimi skończą.

Nie pozwoli na to, przyrzekła sobie, i ponownie wróciła myślami do Morrowindl i stworów, które ją tam ścigały. Pomyślała też o stworach, które prześladowały Ohmsfordów przez całe lata służby druidom, i nagle, niespodziewanie, nieoczekiwanie znalazła odpowiedź, której potrzebowała.

Jednak znowu wystawi się na ryzyko i raz jeszcze będzie musiała użyć Kamieni Elfów.

Tej samej nocy powiedziała Tygrysowi Ty, Trissowi i Desidiowi o swoim planie. Wszyscy trzej byli przerażeni i zdumieni. Błagali, aby zrezygnowała, pomyślała o czymś innym, spróbowała innej taktyki. Zaklinali na wszystko, aby rozważyła, co stanie się z elfami, jeśli znów ją utracą – tym głazem na zawsze. Przekonała ich jednak rozsądkiem, faktami, siłą woli i argumentami, aż w końcu zmuszeni byli, aczkolwiek niechętnie, pogodzić się z jej decyzją. Zdołali wymóc tylko jedno ustępstwo: Tygrys Ty i Triss pójdą z nią możliwie najdalej.

Było to dwa dni temu. Tego samego dnia wyruszyła na południe z Tygrysem Ty, Trissem, pięćdziesięcioma Strażnikami Domu i szóstką Skrzydlatych Jeźdźców. Roki niosły Strażników Domu w ogromnych koszach, trzymając się osłony drzew i gór, gdzie nie można ich było dojrzeć z równin, a Wren leciała z Tygrysem Ty. Trzymała wszystkich w miejscu dość długo, chciała bowiem wysłać Faun do puszczy Drey, żeby wiewiórka znalazła i przyprowadziła Stresę. Powiedziała splinterowi, co zamierza, i ponieważ tak wiele od niego zależało, czekała na zapewnienie, że plan może się powieść. Kiedy się z nią zgodził, podniosła go, przypięła pasami do grzbietu Ducha, wsadziła Faun do plecaka i wszyscy ruszyli.

Desidio i reszta wojska zostali wysłani na północ na spotkanie z Barsimmonem Oridiem, gdzie mieli czekać na jej powrót.

Dwa dni temu. Podróżowali całą noc i pierwszy dzień w ogóle nie spali. Wszyscy wyruszyli na poszukiwania.

Pokręciła głową. Spoglądała między ciemne drzewa, wdychając zapach mchu, mokrej kory, polnych kwiatów i myśląc o tym, jak wiele wydarzyło się w tak krótkim czasie. Słyszała, jak Stresa porusza się niespokojnie w ciemnościach za jej plecami i odwróciła się.

– Znalazłeś stwora? – zapytała, nie wiedząc, jak to nazwać.

– Hssstt – roześmiał się Stresa. – Nie stwora, Wren Elessedil. Stwory! Wygląda na to, że w ciągu trzystu lat zaszły pewne zmiany. Jest ich teraz więcej niż jeden.

A może zawsze tak było, a widziano zawsze tylko jednego, pomyślała nagle. Uniosła się, podziwiając nadejście nowego dnia. Przed nią, na wschodzie, czekali Skrzydlaci Jeźdźcy i Straż Domu, a za nimi, gdzieś na trawiastych równinach, pełzacze. Za nią, na zachodzie, leżały grzęzawiska Matted Brakes.

Więcej niż jeden. No i dobrze.

– Poczekaj na mnie, Stresa – rozkazała, wstając ponownie. Pragnęła już zaczynać. – Dolina przechodzi w przesmyk, który przywiedzie je prosto tutaj. To nie potrwa długo.

Stresa odwrócił się i skierował pomiędzy cienie.

– Zdrzemnę się. Zmęczyły mnie te wszystkie wypady. Wiesz, że w Brakes cuchnie. Pfffttt. Uważaj na siebie, dopóki nie wrócisz, królowo elfów.

Zostawiła go bez słowa, po czym zawróciła na wschód pomiędzy drzewa i ruszyła z powrotem w stronę coraz jaśniejszego światła poranka. Las był tutaj rzadki, a przesmykiem, który opisywała, była szeroka wycinka biegnąca z wyższego poziomu, gdzie wiatr i woda zniszczyły niemal całe poszycie. Prawie natychmiast znalazła Faun. Stworzonko wskoczyło jej na ramię i tak już zostało, kiedy Wren przemykała pomiędzy drzewami. Plan się powiedzie, mówiła sobie, i żeby się upewnić, raz jeszcze obracała go w myślach. Jego zasady były całkiem proste. Liczyło się tylko jego przeprowadzenie, a to leżało prawie całkowicie w jej rękach.

Zeszła do doliny, podążając północnym zboczem, gdzie cienie były najgłębsze w rosnącym świetle. Spojrzała na równiny w oddali, gdzie wszystko okrywała nikła mgiełka. Dzień wcześniej przeszukali wszystko starannie. Straż Domu znała teren wystarczająco dobrze, aby wykorzystać go dla swojej przewagi, a Skrzydlaci Jeźdźcy odkryli pomiędzy drzewami kryjówki tuż przy Brakes. Gra w grze. Koło wewnątrz koła. Powróciła myślami do Morrowindl, gdzie nauczyła się grać w kotka i myszkę ze stworami cieniowców i wykorzystała w praktyce całą wiedzę, którą przekazał jej Garth. Pomyślała o tym, jak przewidujący byli jej rodzice, oddając ją pod opiekę Gartłiowi, jakby wiedzieli, jakie kiedyś będzie jej życie. Nawet teraz dziwna była myśl, jak wiele jej ofiarowano, ale nietrudno już było to przyjąć. Życie niosło ze sobą odpowiedzialność, jak i pragnienia, ale nigdy w równych częściach. Cała sztuka polegała na tym, żeby się nie bać, kiedy już się o tym wiedziało.

Faun zaćwierkała cicho i Wren podniosła rękę, żeby pogłaskać ciepły, puszysty pyszczek. Musimy troszczyć się o siebie nawzajem, pomyślała. Musimy kształcić i kochać, jeśli życie ma naprawdę coś znaczyć. Ale przede wszystkim, niestety, musimy znaleźć sposób, aby przetrwać wszystko, co nas przed tym powstrzymuje.

Znalazła Trissa i Strażników Domu ukrytych u wejścia do doliny w kępie sosen i gęstych zarośli. Na równinach za nimi było cicho i mglisto, a nadchodzący brzask rozpraszał się we mgle tuż nad ziemią, tak że wyglądała jak śnieg. W powietrzu wisiała wilgoć, nadając mu gorzkawy, metaliczny posmak.

– Są nie dalej niż o milę stąd – oznajmił cicho Triss, opanowany, patrząc na nią spokojnie. Tak jak niegdyś Garth. – Tropiciele odkryli ich nadejście, nie zaskoczą nas więc. Jesteś gotowa, Pani?

Skinęła głową i wepchnęła Faun z powrotem do plecaka, który dla niej niosła. Faun też jej nie opuści.

– Wyślij kogoś do Tygrysa Ty i ruszajmy.

Odprawiono posłańca i reszta Straży Domu, uzbrojona w łuki i kołczany pełne strzał, wymknęła się z ukrycia na równiny, posuwając się przez gęste trawy i zarośla. Równiny skąpane były w rosie, ale ziemia była twarda jak kamień. Poruszali się ostrożnie i powoli, przypadając do ziemi, kiedy prowadzący dawał znak, i wypatrując nadciągających potworów.

Usłyszeli je, zanim zobaczyli, kiedy ciężkie, opancerzone cielska wstrząsnęły ziemią. Mimo to nadchodziły ciszej, niż Wren się spodziewała. Przednia straż cofnęła się z wieścią, że pełzacze są na wschodzie i przed nimi, niecałe pięćset jardów stąd. Szło ich osiem, maszerując parami, ramię w ramię. Byli z nimi szperacze, czarno odziani, ze znakiem wilczej głowy na piersiach. Wren była zaskoczona. Nie widziała wcześniej szperaczy. Jednak ich obecność niczego nie zmieniała, rozkazała więc Trissowi rozwinąć szyki. W milczeniu Straż Domu weszła w mgłę – rozpostarty wachlarz widmowych postaci.

Teraz mogli już tylko czekać. Sekundy mijały się z morderczą powolnością. Nasłuchiwali odgłosów pełzaczy i nagłej ciszy wokół, oznajmiającej ich nadejście. Triss mruknął coś na temat mgły. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Triss odwrócił wzrok. Nawet teraz, po wszystkim, co razem przeszli, zachowywał rezerwę. W końcu była królową. Zawsze będzie stała z dala.

Niebo jaśniało równomiernie, a mgła rozstępowała się.

Pojawiła się pierwsza para pełzaczy, materializując się niczym widma, ogromne i potworne, przygniatające swym ogromem czarno odziane sylwetki maszerujące u ich boku. Wren policzyła błyskawicznie. Szperaczy było około dwudziestu.

Sięgnęła pod tunikę i wyjęła Kamienie Elfów. Leżały na jej dłoni i lśniły odłamkami błękitnego ognia. Tylko ja mogę ich użyć, pomyślała. Zacisnęła wokół nich palce i czekała.

Kiedy druga para pełzaczy znalazła się na wprost nich, wstała, wyciągnęła Kamienie Elfów, przywołała drzemiącą w nich moc i uderzyła błękitnym płomieniem. Ogień przedarł się przez półmrok i mgłę i uderzył w najbliższego potwora cieniowców. Pełzacz poderwał się od wstrząsu i upadł, płonąc i dymiąc. Pozostałe odwróciły się w jej stronę, a Straż Domu rzuciła się natychmiast do ataku. Na pełzacze i cieniowce spadł deszcz strzał, a z szeregów elfów uniosły się krzyki. Przez parę chwil trwało zamieszanie, podczas gdy pełzacze i ich panowie kręcili się niepewnie dokoła, po czym odparli atak, pędząc przez trawy w poszukiwaniu napastników.

Ale Straż Domu wycofała się już za linię drzew, wypuszczając strzały, wykrzykując przekleństwa i uciekając co sił w nogach. Pełzacze były olbrzymie, ale bardzo szybkie, i zaczynały doganiać elfy. Wren powstrzymała ich pęd błękitnym płomieniem Kamieni i wycofała się do boku Trissa. Pełzacz, który upadł, znowu był na nogach i wszystkie osiem ruszyły do ataku. Na to właśnie miała nadzieję, tego oczekiwała, ale mimo wszystko była przerażona. Kiedy wynurzyły się z mgły, znowu ujrzała Wisterona na Morrowindl, powielonego ośmiokrotnie, i musiała zwalczyć strach wywołany tamtym wspomnieniem. Słyszała chrobot pazurów oraz kłapanie szczęk i szczypiec. Ujrzała drzewa na zachodzie, wsunęła do kieszeni Kamienie Elfów i pomknęła w ich stronę.

Wbiegli do doliny przed pełzaczami, nie zwalniając nawet, żeby spojrzeć za siebie, bo odgłosy pościgu nie budziły żadnych wątpliwości. Wren odwróciła się, raz jeszcze uniosła Kamienie Elfów i ustawiła w przejściu ścianę błękitnego ognia. Słyszała wrzask wściekłości pełzaczy, odgłos jakby zgrzytu zardzewiałej stali, przenikliwy i nieludzki. Pełzacze przeszły ścianę ognia z dymiącymi ciałami i parującym pancerzem. Posłała kolejne uderzenie, unosząc się na czubkach palców od jego siły. Miała wrażenie, że pęd magii porywa ją w powietrze. Wypełniona jej mocą, zaczęła wykrzykiwać wyzwanie.

– Dosyć! – krzyknął Triss, odciągając ją. – Uciekaj!

W jej oczach błysnął gniew. Zacisnęła palce wokół Kamieni Elfów i wyrwała się z cichym okrzykiem. Zrobiła jednak to, o co naglił, biegnąc wraz z nim do przesmyku, pomiędzy drzewa i ich chłodny cień. Oddychała, jakby już nigdy nie miała chwycić w płuca dość powietrza, czując, jak magia przenika jej ciało, niespokojna i żądająca, prosząca o uwolnienie, błagająca o wykorzystanie. Taka potężna moc! Zacisnęła dłonie w pięści i biegła dalej.

Przebiegli pędem przesmyk i wbiegli między drzewa. Elfy myśliwi torowali drogę dla Wren, Trissa i garstki tylnej straży. Pełzacze nadchodziły, rozdzierając wszystko na swej drodze, od krzewów po rosłe drzewa, a odgłos zniszczeń był przerażający. Działa, pomyślała Wren. Wszystko idzie zgodnie z planem. Ale pełzacze były o połowę za szybkie!

Na polanie przed nimi czekali z koszami Skrzydlaci Jeźdźcy. Strażnicy Domu wspięli się do środka, wszyscy z wyjątkiem Trissa, który upierał się, że zostanie przy Wren. Roki uniosły się pod niebo i zniknęły na zachodzie. Wren przeszła polanę i raz jeszcze uniosła Kamienie Elfów. Kiedy pojawiły się pełzacze, z rozmachem torując sobie drogę pośród poszycia, kłębowisko sterczącej stali i kolczastych odnóży, ponownie cisnęła w nie ogniem, wypalając całą polanę, zacierając wszelkie ślady ucieczki Strażników Domu i przyciągając potwory dalej.

Potem wróciła między drzewa, biegnąc za Trissem w ciemność. Nagle pojawił się Stresa, przecinając im drogę i obejmując prowadzenie. Nie odezwał się, nawet na nich nie spojrzał, a jego przysadzista sylwetka poruszała się o wiele szybciej, niż wydawało się to możliwe. Prowadził ich prosto w mrok znaczący wschodni kraniec bagnisk Matted Brakes.

Wren obejrzała się za siebie, aby się upewnić, że pełzacze idą za nimi, po czym pobiegła dalej. W ciągu paru chwil znaleźli się w Brakes. Chodźcie za mną, chodźcie za mną, powtarzała w myślach bez końca, włączając w to całą siłę woli. Plan, który obmyśliła w celu zniszczenia pełzaczy, był prosty. Zaatakować je na równinach wystarczającą liczbą ludzi, aby myślały, że mają do czynienia z przednią strażą armii elfów lub też znaczącą jej częścią, wciągnąć je pomiędzy drzewa i dalej na Matted Brakes, poprowadzić szlakiem, który wybrał Stresa, a którego one nie znały, i wprowadzić w pułapkę, z której nie ma ucieczki – pułapkę, w której ich siła i przebiegłość okażą się bezużyteczne.

Jak wiele innych, odpowiedzi na żądania teraźniejszości leżały w przeszłości, a w tym wypadku w pieśniach Para Ohmsforda i legendach o jego przodkach z rodu Shannary.

Ze Stresą na prowadzeniu i biegnącym za nią Trissem, wciągała stwory cieniowców głębiej w grzęzawiska, ani przez chwilę nie zdradzając, że nie ścigają armii, tylko dziewczynę, mężczyznę i stworzenie z innego świata. Uderzała w nich ogniem Kamieni Elfów, w ziemię, po której się przetaczały, drzewa porośnięte gęsto mchem i pnączami i cuchnące, zielonkawe wody dokoła. Chciała je zaniepokoić i rozgniewać, wytrącić z równowagi i całą uwagę skierować na pościg. Niegdyś obawiała się wykorzystania magii elfów. Teraz wydawało się to bardzo odległe, dalekie jak życie, które znała przed podróżą na Morrowindl i odkryciem swego dziedzictwa. Lęki rozwiały się, kiedy przyjęła swe przyrodzone prawo jako królowa elfów i wyprowadziła swój lud z Morrowindl. Teraz magia była przedłużeniem jej samej, częścią zadania powierzonego jej przez babkę na łożu śmierci, ogniem pochodzącym z krwi jej przodków, który miał ochraniać ją przed wszelkim zagrożeniem. Wierzyła, że jeśli będzie silna, nic jej nie zrani.

Dzień pojaśniał i zbliżało się południe. Zjedli coś i wypili, przystając w trakcie ucieczki, aby odetchnąć i nasłuchiwać odgłosów pogoni. Brakes zamieniły się w grzęzawiska splątanych korzeni, pełne drzew, których gałęzie zwisały niczym martwe ciała, nieruchomych, bezdennych wód i lotnych piasków, które pochłaniały śmiałka w ciągu paru chwil. Stresa ostrożnie wybierał drogę, odnajdując twardy grunt i stale posuwając się do przodu. Dwukrotnie pełzacze zrównały się z nimi nieoczekiwanie, raz wykonując manewr z flanki, który niemal schwytał ich w potrzask, a drugi, nadciągając pędem stalowych cielsk i przetaczając się pomiędzy drzewami z taką szybkością, że ledwo uniknęli stratowania. Wydawało się, że bagna nie odstraszają pełzaczy, które kroczyły przez nie jak po twardym podłożu. Wren nie potrafiła stwierdzić, czy któryś zgubił się, czy zawrócił. Miała nadzieję, że nie. Miała nadzieję, że nadal ścigają ich wszystkie. Do tego celu, i żadnego innego, zostały stworzone i modliła się w duszy, aby instynkt prowadził je tam, skąd bardziej myślące i nie tak potężne stwory dawno by zawróciły.

Kiedy dotarli do jeziora, właśnie minęło południe.

Zwolnili, podchodząc bliżej i starając się robić jak najmniej hałasu. Odgłosy pogoni za nimi odbijały się echem pomiędzy potężnymi baldachimami drzew, ostre, nie zważające na nic, zbliżające się gwałtownie. Jezioro było ogromne, nieruchome, zielone i ciche niczym grobowiec. Ciągnęło się w chmurze mgły wiszącej nad nim jak całun i okrywającej brzegi. Przeciwległy brzeg był w ogóle niewidoczny. Mech i pnącza zwisały z drzew otaczających jezioro koronkową zasłoną zieleni, których korzenie splatały się i wiły w wodzie niczym żerujące węże. Wszędzie panowała cisza; żadnych ptaków, owadów, ryb. Nawet szept wiatru nie zakłócał tej ciszy. Miało się uczucie, że czas zatrzymał się tutaj, życie stanęło w miejscu i wszystko zamarło w oczekiwaniu.

Tutaj, pomyślała Wren, bezwiednie wstrzymując oddech. Tutaj wszystko się skończy.

Jednak nie było czasu na dalsze rozmyślania. Pełzacze już nadchodziły, tocząc się przez bagniska, rozchlapując, tnąc i miażdżąc wszystko, co stanęło im na drodze. Stresa już ruszał w prawo, wzdłuż brzegu, ku wąskiemu paskowi lądu, który utworzyła ziemia i splątane korzenie wijące się aż do samego środka ogromnego jeziora. Wren i Triss pospieszyli za nim. Weszli na most i ruszyli w stronę ściany mgły. Wren spojrzała w niebo, pozwalając sobie na to po raz pierwszy, od kiedy zaczęli uciekać. Ale niebo było puste. Jeszcze za wcześnie. Pomknęli, lekko stawiając kroki, milcząc i nasłuchując odgłosów pełzaczy. Spojrzała na drugą stronę jeziora, wypatrując stworów, ale widać było jedynie płaską, mętną powierzchnię nieruchomych wód.

Byli już prawie we wnętrzu mgły, kiedy pełzacze wynurzyły się spomiędzy drzew, przystając chwiejnie. Ich stalowe cielska parowały od żaru, wlokąc za sobą pnącza i gałęzie. Miażdżyły wszystko dokoła siebie, kiedy podeszły razem na skraj jeziora. Byli z nimi szperacze. Zobaczyli Wren i szybko ruszyli za nią.

– Tam – syknął nagle Stresa, wskazując łbem na lewo.

Spojrzała i zobaczyła pośród wód górski grzbiet – pojawiła się w nich skalna skorupa obrośnięta gęsto mchem i porostami. Potem dopiero ujrzała dwa strumienie pary tryskające z jednego końca i zdała sobie sprawę, że to nozdrza. Dostrzegła dwa stwory, a za nimi, niemal niewidoczny we mgle, rysował się jeszcze jeden. Ciągle tu były, jak za czasów Wiła Ohmsforda, potwory z głębi wód Matted Brakes, stwory.

Stresa znowu ruszył i pospieszyła za nim, próbując stąpać cicho niczym chmury wędrujące po niebie. Nie zrób nic, co je zaniepokoi, mówiła sobie. Niech jeszcze przez chwilę śpią. Mgła falowała dokoła, ale już nie tak gęsta, żeby ukryć je przed nadciągającymi stworami. Wren zerknęła za siebie i ujrzała, że pełzacze również są już na moście.

Ale tylko dwa!

Zatrzymała się gwałtownie, szepcząc do Stresy i Trissa, żeby się zatrzymali. Dwa to za mało! Muszą być wszystkie! Zawróciła, wyjęła Kamienie Elfów i wyciągnęła je przed siebie.

– Nie! – usłyszała ochrypły krzyk Stresy.

Mimo to wysłała naprzód ogień, omiatając wody bagniska i uderzając w pochylone na brzegu pełzacze, zasypując ich płomieniem niczym deszczem strzał, paląc i osmalając. Pełzacze cofnęły się, szarpiąc pazurami ziemię. Poczuła, w jeziorze coś się porusza. Jeszcze nie! Pełzacze na brzegu kręciły się w kółko, a czarno odziani dozorcy próbowali je uspokoić. Jeden ze szperaczy zniknął z wrzaskiem w błysku stalowych szponów.

Na lustrzanej, zielonej toni jeziora pojawiły się zmarszczki. Wren wzięła głęboki oddech. Spokojnie, tylko spokojnie.

Potem znowu uderzyła, a ogień elfów buchnął między pełzacze i tym razem zaatakowały ją wszystkie, szaleńczym pędem rzucając się na most.

Teraz już w całym jeziorze widać było poruszenie, grzbiety przemieszczały się powoli, zbierały ciemne kształty. Ujrzała je kątem oka, biegnąc za Trissem i Stresą – po jednej stronie, później przed sobą i z tyłu i zdała sobie sprawę z grożącego jej niebezpieczeństwa. Jeśli stwory teraz zaatakują, żadne z nich nie ujdzie z życiem. Potwory z bagnisk, starsze niż pomiot cieniowców i nieubłagane jak czas, oto kogo sprowadziła do walki z pełzaczami. Były tu, kiedy Wil Ohmsford i Amberle Elessedil przemierzali Brakes ponad trzysta lat temu w poszukiwaniu Krwawego Ognia. Pożarły wówczas dwóch elfów myśliwych wysłanych dla ochrony młodzieńca z Shady Vale i Wybranej. Miała nadzieję, że teraz pożrą również pełzacze.

Przed nimi leżała wyspa, niewielki spłachetek skalistej ziemi poznaczonej kępami zarośli i cyprysów. Most biegł ku niej, a potem skręcał dalej. Wyspa stała samotnie we mgle, odarta z życia.

– Pospieszcie się! – usłyszała syk Stresy.

Obejrzała się znowu za siebie i ujrzała wszystkie osiem pełzaczy, gramolące się przez pokryty splątanymi korzeniami pas ziemi rozciągający się za nimi. Za nimi biegli szperacze, wykrzykując coś i starając się uniknąć stratowania. Pełzacze wymknęły się spod kontroli, widząc żer w zasięgu ręki i czując, że za chwilę go dopadną. Zbliżały się szybko, niebaczne na niebezpieczeństwo czające się dokoła, pewne swej siły i zbroi. Magia elfów, mogła parzyć ale nie niszczyć. Myśliwi nauczeni jedynie polować, nigdy ukrywać się ani zawracać. Jeden pośliznął się i upadł, zanurzając się na chwilę w stojących wodach jeziora, zanim znowu wydostał się na powierzchnię.

Chodźcie za mną, szeptała do nich bezdźwięcznie. Zobaczcie, co dla was przygotowałam.

Kiedy była na wyspie, odwróciła się raz jeszcze, a ogień Kamieni Elfów już formował się w jej dłoni. Zamarła, zdając sobie sprawę, że być może czekała zbyt długo, że najbliższy z pełzaczy jest niecałe pięćdziesiąt jardów od niej. Szybko przywołała magię i posłała ogień nie między pełzacze, ale w wody jeziora, grzbiety z parującymi nozdrzami, w stwory.

Jezioro eksplodowało gejzerami, które wystrzeliły w powietrze na setki stóp, kiedy ciemne kształty uniosły się w niebo wielorybim skokiem. Pełzacze na moście zwolniły zaniepokojone, kłapiąc stalowymi szczękami i drapiąc pazurami. Jezioro zawrzało i zakotłowało się wokół nich, a potem stwory zaatakowały. Wychynęły z mętnej zieleni, z mrocznych głębin i porwały pełzacze z mostu. Stwory rzucały się i wymachiwały odnóżami, ale w wodzie nie mogły znaleźć punktu oparcia i zniknęły Wren z oczu, a wraz z nimi wrzeszczący szperacze. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że skończyło się, zanim na dobre zaczęło. Kilka sekund, wirująca powierzchnia jeziora, chwilowa ciemność, chrzęst stali i ciał, i pełzacze zniknęły na zawsze.

Z wyjątkiem jednego – tego, który został najbliżej wyspy. Teraz atakował, nadchodząc z trzaskiem po resztkach wąskiego mostu, aż ziemia drżała od furii jego ataku. Wren wysłała mu na spotkanie ogień, ale przedarł się przez płomienie jakby były tylko złotymi i szkarłatnymi liśćmi. Wszedł na wyspę chwilę później, tak ogromny, że przysłonił całe bagniska, gdzie ostatnie zmarszczki wygładzały się na pustej powierzchni jeziora. Triss krzyknął i skoczył na pomoc Wren, dobywając miecza. Stresa krzyczał szaleńczo i nawet Faun wyszła z plecaka i pojawiła się, piszcząc ze strachu.

I wtedy mroczny kształt wyskoczył z mgły, szybszy niż myśl, i szpony Ducha pochwyciły łeb pełzacza i odrzuciły bestię na bok. Pełzacz opadł na łapy i odwrócił się rozszalały z wściekłości. Duch przeleciał nad nim, pochylił się, zawrócił i zaatakował powtórnie, odrzucając go jeszcze dalej. Triss chwycił Wren w pasie, przerzucił ją przez ramię i pobiegł przez wyspę z powrotem na most. Nie, chciała go ostrzec. Stwory nadal tam są! Jednak uderzenie zaparło jej dech w piersiach i mogła jedynie szarpać go bezradnie. Faun czmychała przed Stresą, a cała ich gromadka wyglądała jak linoskoczkowie na linie.

W mrocznych toniach jeziora znowu zapanowało poruszenie.

Jednak Tygrys Ty nie zapomniał o zadaniu, które wyznaczyła mu Wren, i Duch przeleciał po raz trzeci, zostawiając pełzacza i lecąc w stronę mostu. Poczekał, aż wejdą na bagniska, i już był gotów bezpiecznie ich unieść. Ogromny rok wyciągnął łapy, żeby pewnie uchwycić się grobli, i przysiadł, żeby Triss zdążył wrzucić mu na grzbiet Wren, niczym worek pierza. Za nimi wskoczyła Faun, a Stresa został wciągnięty na górę. Wtedy Duch uniósł się ponownie, o włos unikając potężnych szczęk, które wyskoczyły z bagniska, żeby przeciąć im drogę na moście, i pochwyciły tylko powietrze.

Szybowali powoli i Wren wyprostowała się, zacisnęła pasy uprzęży i spojrzała w dół. Ostatni z pełzaczy kulił się na wyspie, otoczony ze wszystkich stron przez postrachy jeziora. Plamy cienia znaczyły go niczym wrzody. Nie mógł uciec. Zginie na bagnach jak jego towarzysze. Wren utkwiła w nim nieruchome spojrzenie. Nie było w niej żadnych uczuć.

Duch wyleciał z mgły w słońce i Wren zmrużyła oczy przed nagłym blaskiem. Grzęzawiska Matted Brakes i to, co ukrywało się we mgle i mroku ich wnętrza, zniknęły w dole.

Odeszły w przeszłość, tak jak Morrowindl...

Wren odwróciła twarz od słońca i już się nie obejrzała.

XXXII

Cienie półmroku wydłużały się w noc, a niebo nad Strażnicą Południową zgęstniało od chmur, które przysłoniły księżyc oraz gwiazdy i niosły ze sobą obietnicę deszczu przed świtem. Żar dnia złagodniał, a kurz i skalny osad osiadały z powrotem na ziemi. Drobiny pyłu tańczyły jak baśniowe duszki w rozrzedzonym powietrzu. Od Runne napłynął zupełnie nieoczekiwanie delikatny wietrzyk. Krainę otuliła cisza, miękka jak satyna i krucha jak szkło. Mgła przylgnęła do ziemi długimi czułkami, które wiły się poprzez wąwozy i górskie zbocza i zamieniały zatruta krainę wokół twierdzy cieniowców w ogromny biały ocean.

Ocean zaczynał właśnie wrzeć, parując i wirując.

Nadszedł czas widm, duchów, które żeglowały z wiatrem niczym morskie statki, stworów, które nie zostawiały po sobie na trawie odcisków stóp. Nadchodził czas, kiedy nadzieje, oczekiwania, obawy i wątpliwości dnia nabierały kształtów i wychodziły na powierzchnię w poszukiwaniu głosu, którym mogłyby przemówić, pragnąc odkupienia z nowo odkrytej wiary. Był to czas, kiedy rozsądek ustępował miejsca tworom wyobraźni. Czas marzeń i snów.

Walker Boh przywołał swój sen i obserwował jego nadejście, szybkie i pewne jak spadający jastrząb. Wówczas wyszedł mu na spotkanie, opuszczając ciało lekki jak powietrze, i uniósł się w górę. Milczący, niewidzialny jak jedno z widm nocy, wyszedł z lasu na zbocza Runne i pomknął pomiędzy ciemnymi pniami i bezlistnymi konarami, przez ciszę i czerń, z surową pewnością nadchodzącej śmierci. Chłodny i nieporuszony niczym lód zimą, wysunął się na przeklęte, puste równiny, przenikając przez mgłę w stronę czekającego czarnego obelisku. Szedł na sposób druidów, jakiego nauczył go Allanon, duch pozbawiony ciała. Jego wspomnienia wirowały i napierały nań, wspomnienia Allanona i człowieka, którym był wcześniej. Pamiętał obu równocześnie i raz jeszcze ujrzał siebie jako wyrzutka nie mogącego uwierzyć i walczącego z przemianą, którą nieubłaganie niosła magia druidów. Widział również siebie jako cień druida, który wprawił w ruch wydarzenia zmierzające ku tej przemianie, zawierając z Brin Ohmsford przymierze krwi. W nim znalazło ono w końcu spełnienie. Istnienie w dwóch osobach było dziwne, a zarazem znajome. Nigdy nie znajdował spokoju w samym sobie i to niezadowolenie płynęło w większej części z braku poczucia całości i spełnienia. Teraz był całością, jednym stworzonym z wielu, uformowanym ze wszystkich. Ciągle uczył się, jak nim być, jak czuć się z tym swobodnie, ale najważniejsze było poczucie całości.

Ziemia była poczerniała i naga, odarta z życia, wypalona i osmalona, pusta i obrócona w perzynę. Uczyniły to cieniowce, ale jeszcze nie pojmował natury ich trucizny. Dziś w nocy, pomyślał, być może pojmie.

Przed nim wyrastała Strażnica Południowa, a jej czarne wieże unosiły nad nim ostre iglice sięgające nieba. Czuł pulsujące w niej życie. Cytadela cieniowców żyła. W jej murach tkwiła magia, która ją stworzyła, a teraz podtrzymywała przy życiu i chroniła. Była potężna, ale niechętna. Czuł to. Wyczuwał jej napięcie i wysiłki, aby się uwolnić. Skuliła się gdzieś w głębi czarnego kamienia niczym zwierzę w klatce. W środku i na zewnątrz poruszały się cieniowce, ledwo widoczne w czerni, trzymające straż. Magia uciekała od nich.

Jak część mgły, część nocy, cichy jak unoszony na wietrze proch, podszedł do murów. Wiedział, że cieniowce nie wyczują jego ruchów. Zbliżył się do bram twierdzy i przemknął dalej. Zbyt dobrze były strzeżone, aby ważyć się na przejście, nawet jako duch. Poczekał, aż jeden z czarnych stworów przekroczy pęknięcie na gładzi kamienia, i podążył za nim. Poczuł ciężar zamykającej się wokół niego wieży. Był namacalny. Otulił się przed złem, które rozdarło powietrze mieszaniną potwornej złości, nienawiści i rozpaczy. Skąd, zastanawiał się zaskoczony, pochodziła?

Zawahał się przed wyborem kierunku, a potem instynktownie podążył za magią do jej źródła. Tylko na chwilę, tylko spojrzeć. Magia emanowała z dołu, gdzieś z głębi ziemi pod twierdzą, cała z ciemności i ślepej furii. Przemknął korytarzami fortecy, ostrożnie unikając dotykania ścian i czegokolwiek materialnego, bo nawet w duchowej formie mógł zostać dostrzeżony. Ochrona była tu potężna, większa nawet niż w królestwie Uhl Belka w Eldwist, potężniejsza nawet niż magia druidów w Wiecznej Rezydencji Królów. Ta magia posiadała niewiarygodną moc, była miażdżącą siłą zdolną zniszczyć wszystko.

Wszystko, poprawił się, ale tworzące ją i zabezpieczające więzy służyły cieniowcom.

Zszedł schodami, klucząc w ciemnościach; po raz pierwszy usłyszał coś dudniącego i skrzypiącego, odgłos ciężkiego wysiłku. Jak skuty łańcuchami smok. Miało smak i zapach potu, napinało się i unosiło niczym miechy w kuźni – a jednak było czymś więcej. To stamtąd magia czerpała życie. To tam się rodziła.

Potem dotarł do ochrony, której nawet duch nie mógł przejść nie zauważony, i zmuszony był zawrócić. Był blisko tego, co leżało uwięzione w lochach Strażnicy Południowej, blisko źródła magii, sekretu, który tak pieczołowicie ukrywały cieniowce. Jednak nie mógł podejść bliżej i tak tajemnica pozostała nie odkryta.

Wrócił po schodach, mknąc szybko przez mrok niczym przelotny przebłysk myśli. Mijał coraz więcej widm cieniowców i jeden czy dwóch zwolniło przed nim, ale żaden go nie dostrzegł. Ruszył teraz na poszukiwanie Para. Wiedział, że chłopak jest więźniem, i chciał jak najszybciej odkryć, gdzie jest trzymany i czy nadal jest sobą. Nie było bowiem podstaw wierzyć, że mógłby nadal być sobą. Powinien raczej zostać podporządkowany magii i stracony na zawsze.

Serce Walkera Boha skamieniało, kiedy rozważył tę możliwość. Wszystko wskazywało na to, że tak właśnie się działo. A zaczęło się od przemiany magii Para, ewolucji pieśni w coś więcej niż to, czym była, kiedy zaczynał swą podróż do Hadeshomu i Allanona. Potem przyszło załamanie zaufania w jej użycie, poczucie, że magia coś mu odbiera. Kres wszystkiego nadejdzie tutaj, w twierdzy cieniowców, jeśli Par uzna ich racje, jeśli przyzna, iż jest jednym z nich.

A przecież jest, pomyślał ponuro Walker Boh.

I równocześnie nie jest.

Gra w grze. Znał jej zasady, ale jeszcze nie wszystkie.

Wchodził po schodach twierdzy, ciągle szukając chłopaka, przeszukując ciemne korytarze i jeszcze ciemniejsze komnaty, szybki i cichy. Pamiętał, jak Par przekonywał go do podróży do Hadeshornu, aby porozmawiać z cieniem Allanona. Pamiętał jego wiarę. Magia jest darem. Sny są prawdą. No cóż, tak i nie. Tak było. I nie było. Jak w wielu wypadkach, prawda leży gdzieś pośrodku.

Dawne wspomnienia wywoływały nowe i ujrzał sam siebie jako Allanona, kiedy prowadził Coglina korytarzami Paranoru, gdy warownia druidów była jeszcze uwięziona we mgle pomiędzy światami, wygnana przez magię w nieistnienie. Czuł mieszaninę strachu i zdecydowania Coglina i w tamtych emocjach na nowo odbijał się konflikt w jego wnętrzu. Próbował pomóc Walkerowi odzyskać równowagę pomiędzy nimi. Człowiek i druid – tworzące go części toczyły nieustanną walkę, żądania i pragnienia każdej z nich trwały w stanie ciągłej wojny. Nigdy się to nie zmieni. Taką cenę wymógł sam na sobie, kiedy zgodził się na to przymierze krwi. Ostatni z dawnych druidów i pierwszy z nowych – którym był? Obydwoma, pomyślał. Pomyślał również, że może właśnie w taki sposób istnieli Allanon, Bremen, Galaphile i wszyscy inni.

Wzniósł się wysoko we wnętrzu ciemnej wieży i nagle dotarł doń szept znajomej obecności. Emanował z dolnego korytarza u stóp schodów, niczym nić babiego lata. Ruszył w jego stronę, ostrożny, bo był tam ktoś jeszcze, również znajomy. Wyczuł Rimmera Dalia, niczym odór rozległego, bezdennego bagna. Dowódca cieniowców wypełniał powietrze swą mroczną magią, a jej fetor był jak trujące perfumy. Tuż pod jej powierzchnią, ledwo rozpoznawalna, skuliła się magia Para, stłamszona i szalejąca ze złości.

Walker zbliżył się do drzwi, za którymi mierzyli się ze sobą, zatrzymał się w miejscu, gdzie nie mogli go wyczuć, i pochylił się, nasłuchując.

– Lepiej będzie – mówił cicho Rimmer Dall – jeśli nie będziesz tak bardzo bał się tego słowa.

Cieniowiec.

– Nazwa nie zmienia tego, czym jesteś. Nawet to, jak sam siebie nazywasz. Przeraża cię twój strach przed przyjęciem prawdy o sobie.

Cieniowiec.

Par Ohmsford słyszał ten szept w myślach, powtarzający się bez końca, prześladujący go teraz na jawie i we śnie. Rimmer Dall miał rację – nie mógł uciec przed tym strachem, narastającą pewnością, że to przeciwko samemu sobie walczy od samego początku, że jest wrogiem, którego zniszczenie nakazał Allanon dzieciom Shannary.

Wstał z krawędzi łóżka i podszedł do okna, żeby spojrzeć w noc. Niebo było zachmurzone, a kraina zamglona i nieruchoma jak okryty mrokiem podwórzec, na którym igrały widma jego umysłu. Wiedział, że się rozpada. Czuł to. Myśli miał chaotyczne i rozproszone, rozsądek odmawiał posłuszeństwa i nie był zdolny skupić uwagi. Z każdym dniem było coraz gorzej, otaczająca go ciemność wypełniała go niczym misę, która groziła przelaniem. Nie widział drogi ucieczki. W nocy dręczyły go sny, w których zmagał się ze sobą – cieniowcem, a dzień był męką pozbawioną nadziei. Zżerała go rozpacz. Nieuchronnie osuwał się w szaleństwo.

Rimmer Dall cały czas przychodził, aby porozmawiać i zaoferować pomoc. Wie, jakie to przykre, zapewniał chłopca. Rozumiał wymagania magii. Od czasu do czasu ostrzegał Para, że musi zmierzyć się z tym, kim jest, i podjąć kroki konieczne do obrony. Jeśli mu się nie uda – i to niezwłocznie – będzie zgubiony.

Czarno odziana postać podeszła do niego i przez chwilę Par zapragnął odnaleźć pociechę w mrocznej sile tamtego. Pragnienie było tak przemożne, że przygryzł wargi, aby je powstrzymać.

– Posłuchaj mnie, Parze – wyszeptał głos, cichy i naglący. – Te stworzenia w Dole w Tyrsis były niegdyś takie jak ty. Używały magii, nie tak, jak ty to czyniłeś, bo ich magia była pośledniejszego rodzaju, ale jak twoja, była prawdziwa. Zaprzeczały własnej istocie. Usiłowaliśmy do nich dotrzeć – tylu przynajmniej, ilu mogliśmy znaleźć. Namawialiśmy, aby pogodziły się z tym, że są cieniowcami, i przyjęły pomoc, którą mogliśmy im ofiarować. Odmówiły.

Dłoń spoczęła lekko na ramieniu Para, i drgnął pod jej dotykiem. Nie poruszyła się.

– Znalazła ich wszystkich federacja, zabrała do Tyrsis i wsadziła do Dołu, uwięziła jak zwierzęta. Zniszczyła je. Uwięziła w ciemności, odarła z nadziei i rozumu i szybko stały się ofiarami. Magia pożarła je i uczyniła z nich potwory, które znalazłeś. Ich egzystencja jest teraz potwornością. My, którzy jesteśmy cieniowcami, możemy chodzić wśród nich, bo ich rozumiemy. Ale nigdy już nie będą wolne, a federacja pozostawi je tam, dopóki nie umrą.

Nie, pomyślał Par. Nie. Nie wierzę ci. Nie wierzę.

Nie był jednak pewny, ponieważ teraz już niewielu rzeczy był pewny. Zbyt wiele mu się przydarzyło. Wiedział, że jest pożerany przez magię, ale nie wiedział czyją. Był zdecydowany robić uniki, dopóki będzie mógł, ale nie czynił postępów. Był więźniem, tak jak stworzenia w Dole, i chociaż Rimmer Dall nieustannie ofiarował się z pomocą, nie mógł się pogodzić z myślą, że potrzebuje oparcia ze strony pierwszego szperacza.

Przed oczami wirowały mu demony, potwory o złośliwym spojrzeniu, które szydziły, wyśmiewały się i odpływały. Szły za nim wszędzie. Żyły w nim niczym pasożyty. To magia dawała im życie.

W dole, w głębi strażnicy, nie ustawało dudnienie, nieprzerwane, nieubłagane.

Odwrócił się od okna i dotyku olbrzyma. Zapragnął ukryć twarz w dłoniach. Chciał płakać albo krzyczeć. Jednak postanowił niczego po sobie nie okazywać i zdecydowany był dotrzymać tej obietnicy. Tak wiele przeżył, pomyślał. Tyle wydarzeń, których nigdy nie pragnął. Niektóre już zaczynały blednąc, niewyraźne wspomnienia zagubione we mgle niepokoju. Niektóre jednak trwały niczym kwaśny, metaliczny smak na języku. Miał uczucie, jakby wszystko w jego wnętrzu wirowało jak niesione wiatrem chmury, nabierało kształtu i traciło go i jeżeli ukazywało coś, to jedynie na ułamek sekundy.

– Musisz pozwolić sobie pomóc – szeptał Rimmer Dall i w jego głosie brzmiało przynaglenie, którego Par nie mógł zlekceważyć. – Nie pozwól, aby tak się stało, Par. Daj sobie szansę. Proszę. Musisz. Doszedłeś samotnie tak daleko, jak mogłeś. Magia jest zbyt wielkim brzemieniem. Nie możesz dalej dźwigać go sam.

Duża dłoń raz jeszcze spoczęła na jego ramieniu, trzymając mocno i napełniając go siłą.

I Par poczuł, jak jego postanowienie topnieje, kruszy się i opada jak okruchy rozbitego szkła. Był taki zmęczony. Chciał, żeby ktoś mu pomógł. Ktokolwiek. Nie mógł już tak dalej. Demony szeptały podstępnie. Ich oczy zalśniły oczekiwaniem. Odsuwał je na próżno, a one tylko się śmiały. Z wściekłością zazgrzytał zębami. Poczuł, jak magia rośnie w jego wnętrzu, i cofnął ją z wysiłkiem.

– Pozwól, że ci pomogę, Par – prosił Rimmer Dall, trzymając go. – To potrwa tylko chwilę. Pamiętasz? Pozwól mi wejść w siebie, tylko żebym zobaczył, gdzie zagraża ci magia. Pomogę ci znaleźć ochronę, której potrzebujesz.

Dosyć Allanona. Dosyć druidów i ich ostrzeżeń. Dosyć wszystkiego. Gdzie są ci, którzy obiecywali pomoc w potrzebie? Wszyscy odeszli. Wszyscy straceni. Nawet Coll. Jestem taki zmęczony.

– Jeśli chcesz – szeptał Rimmer Dall – możesz najpierw wejść we mnie. To nie jest trudne. Wyjdziesz z ciała z łatwością, jeśli spróbujesz. Pokażę ci, jak to zrobić, Par. Spójrz tylko na mnie. Odwróć się i spójrz na mnie.

Miecz Shannary stracony. Wren, Walker i Morgan zniknęli. Gdzie jest Damson? Dlaczego zawsze jestem sam? Do oczu napłynęły mu łzy i oślepiły go.

– Spójrz na mnie, Par.

Odwrócił się powoli i zaczął podnosić wzrok.

Ale w tej samej chwili przemknął między nimi cień, szybki jak światło, przybył i zniknął w mgnieniu oka, a Par Ohmsford rzucił się w ślad za nim.

Nie!

Ogień eksplodował pomiędzy nimi, wywołany dotykiem, i pomknął w mrok, sypiąc iskrami. Rimmer Dall odwrócił się, a kościste rysy twarzy skurczyły się z wściekłości. Czarne szaty zafalowały, a dłoń w rękawicy uniosła się w blasku czerwonej furii. Par, nadal niepewny, co się dzieje, krzyknął cicho i cofnął się, czując, jak błękitny płomień magii pieśni unosi się, aby go osłonić. W ciągu jednej chwili otoczyło go światło i teraz z kolei cofnął się Rimmer Dall.

Patrzyli na siebie w mroku, a płomienie ich magii zbierały się na czubkach palców, w oczach odbijał się gniew i strach.

– Nie zbliżaj się do mnie! – syknął Par.

Rimmer Dall trwał bez ruchu jeszcze przez chwilę, ogromny, czarny i niepokonany. Potem cofnął swój płomień, opuścił dłoń w rękawicy i bez słowa wyszedł z pokoju.

Par Ohmsford również pozwolił zgasnąć swojej magii. Stał, wpatrując się w otaczające go cienie, zdumiony tym, co uczynił.

Demony wokół niego tańczyły, najwyraźniej zadowolone.

– Jak długo ma zamiar tak trwać? – zapytała w końcu Matty Roh. Morgan Leah potrząsnął głową. Walker Boh nie poruszył się od ponad godziny. Znajdował się w czymś w rodzaju transu, pogrążony w półśnie. Siedział otulony swą czarną opończą, oczy miał zamknięte, a oddech powolny i ledwo wyczuwalny. Kazał im trzymać straż i czekać na swój powrót. Nie powiedział, dokąd idzie. Co prawda nie wyglądało na to, że poszedł dokądkolwiek, ale Morgan wiedział, że Mrocznego Stryja lepiej o nic nie pytać.

Zebrali się w świerkowym lasku na pograniczu urwisk Runne – Morgan, Matty, Damson Rhee, Coll Ohmsford i Walker Boh. W ciemnościach za nimi lśniły czujne oczy Pogłoski. Noc była czarna i cicha, niebo przesłaniał całun chmur, a w powietrzu unosił się świeży zapach drzew niesiony północnym wiatrem. Minęło pięć dni, od kiedy Walker Boh znalazł Morgana i ocalił go przed zaciskającymi krąg cieniowcami. Zwiódł mroczne stwory, nadając jednemu z nich wygląd Morgana i pozwalając pozostałym rozedrzeć go na strzępy. Cieniowce, zadowolone, że zniszczyły intruza, wycofały się do Strażnicy Południowej. Wczoraj pojawił się Coll Ohmsford i jego wybawicielki, przepłynąwszy Tęczowe Jezioro na małej łódce. Walker i Morgan przecięli im drogę u ujścia Mermidonu i przyprowadzili tutaj.

– Jak myślisz, co on robi? – nie ustępowała Matty. W jej głosie brzmiał strach i niepokój.

– Nie wiem – przyznał się Morgan.

Pochylił się, żeby spojrzeć, ale szybko cofnął się, słysząc warkot Pogłoski. Spojrzał na Matty i wzruszył ramionami. Pozostałych dwoje siedziało w ciszy, a mrok przesłaniał ich twarze. Byli lepiej wypoczęci i nakarmieni niż ostatnio, ale wyczerpani emocjonalnie i umęczeni fizycznie długą walką o przetrwanie. Naprzód gnała ich tylko determinacja, żeby odnaleźć Para i poczucie, które dał im Walker Boh, że ich podróż od Hadeshornu zbliża się ku końcowi.

– On szuka Para – powiedziała nagle Damson, a jej głos był cichym szeptem pośród ciszy.

Oczywiście, że tak. Podążał za drugim śladem Skree do Strażnicy Południowej, żeby sprawdzić, czy chłopak jest tam więziony. Coll cały czas był pewien, że brat znajduje się w rękach cieniowców. Reszta też już w to uwierzyła. Ale Morgan czuł, że Walker szukał czegoś jeszcze. Nie mówił o tym, zatrzymywał przezornie dla siebie. Wiedział jednak coś, czego im nie powiedział, ale tak zawsze było z druidami, a tym właśnie był teraz Walker. Druidem. Morgan odetchnął głębiej i rozluźnił się, wpatrując się w ciemność. Jakie to dziwne. Walker Boh stał się właśnie tym, czym niegdyś gardził. Kto by w to uwierzył? No cóż, wszyscy oni pochodzili z odmiennych światów, zauważył filozoficznie. Każdy miał inne życie.

Patrzył wprost na Walkera, kiedy ten otworzył oczy. Morgan podskoczył przestraszony. Blada twarz uniosła się pod kapturem opończy, upiornie biała, a szczupłe ciało zadrżało.

– Żyje – wyszeptał Mroczny Stryj, powracając do siebie. – Uwięził go Rimmer Dall i cieniowce.

Wstał ostrożnie, otulając się płaszczem, jakby zmarzł. Pozostali wstali wraz z nim, wymieniając niepewne spojrzenia. Z ciemności wysunął się Pogłoska.

– Co widziałeś? – dopytywał się niespokojnie Coll. – Czy miałeś wizję?

Walker Boh pokręcił głową. Sięgnął roztargniony, żeby pogładzić szeroki łeb Pogłoski, kiedy kot otarł się o niego.

– Nie, Coll. Użyłem sztuczki druidów i wyszedłem z ciała, żeby jako duch wejść do twierdzy cieniowców. W ten sposób nie mogli mnie łatwo wyczuć. Znalazłem Para zamkniętego w wieży. Był z nim Rimmer Dall. Pierwszy szperacz usiłował namówić Para, żeby pozwolił mu zapanować nad magią pieśni. Mówił, że Par jest cieniowcem, tak jak i on.

– Mówił to Parowi już przedtem – odezwała się cicho Damson.

– To kłamstwo – upierał się Coll. Ale Walker potrząsnął głową.

– Być może nie. Jest w tym trochę prawdy. Czułem to w jego słowach. Ale prawda jest ulotna. Nie wystarczy jej wypowiedzieć. Par jest niespokojny, zły i przerażony. Bliski jest przyjęcia słów pierwszego szperacza. Jest bliski poddania się.

– Nie – wyszeptała Damson z pobladłą twarzą. Walker wciągnął w płuca nocne powietrze i westchnął.

– Oby nie. Ale Par ma coraz mniej czasu. Jego siły słabną. Odważyłem się wtargnąć na chwilę, żeby zakłócić ten stan jego ducha, i na razie tak się nie stanie. Ale musimy szybko go wydostać. To Par nosi w sobie tajemnicę zniszczenia cieniowców. Zawsze tak było. Rimmer Dall skupił wszystkie swoje wysiłki na pokonaniu Para. Wie o moim powrocie, o powrocie Wren, o naszej ucieczce przed tamtymi cieniowcami. Wie, że jesteśmy coraz bliżej. Cieniowce są zagrożone, ale on koncentruje się tylko na Parze. Par jest kluczem. Jeśli uwolnimy go od lęku przed pieśnią, możemy odzyskać wszystkie kawałki tej układanki. Allanon wysłał nas na poszukiwanie talizmanów i odnaleźliśmy je. Wysłał nas, żeby sprowadzić na powrót elfy i Paranor, i tego również dokonaliśmy. Mamy wszystko, czego potrzeba, aby pokonać cieniowce; musimy jedynie odkryć, jak tego użyć. Odpowiedź leży tam.

Spojrzał w dolinę, pomiędzy drzewami, gdzie wznosił się nad horyzontem czarny obelisk Strażnicy Południowej.

– Miecz Shannary uwolni Para – oznajmił Coll, występując zdecydowanie naprzód. – Wiem, że tak będzie.

Walker zdawał się go nie słyszeć.

– Jest coś jeszcze. Cieniowce trzymają coś w lochach twierdzy, skute łańcuchami magii i więzione wbrew swojej woli. Nie wiem, co to jest, ale wyczuwam jego moc. Musimy znaleźć sposób, żeby to uwolnić, jeśli mamy wygrać tę walkę. Cokolwiek to jest, cieniowce będą tego strzec za cenę życia. Ochronny łańcuch jest bardzo mocny. – Spojrzał na nich ponownie. – Cieniowce są elfami z urodzenia i używają magii z baśniowych czasów. Stąd pochodzi cała ich siła i słabość. Par może w pewnym sensie być jednym z nich z powodu elfiej krwi. Nie jestem pewny. Myślę jednak, że nie przesądzono jeszcze, kim się stanie.

– Nigdy nie odwróci się przeciwko nam – wyszeptała Damson i odwróciła wzrok.

– Co zrobimy, Walkerze? – zapytał cicho Coll. W dłoniach trzymał Miecz Shannary, a jego szeroka twarz wyglądała jak wykuta z granitu.

– Pójdziemy do niego, chłopcze – odpowiedział druid. – Pójdziemy teraz, póki jeszcze nie jest za późno.

– Ale nie wszyscy – przerwał pospiesznie Morgan i zerknął na kobiety.

Walker spojrzał na niego.

– Są zdecydowane pójść, góralu.

Morgan nie chciał ustąpić. Nie chciał, żeby Damson i Matty schodziły do legowiska cieniowców. Wszyscy mężczyźni dysponowali jakąś magią dla własnej ochrony. Kobiety nie miały nic. To był błąd.

– Nie zostawisz mnie tu – wtrąciła się szybko Damson i Morgan ujrzał, jak Matty kiwa głową.

– To zbyt niebezpieczne – usłyszał własny sprzeciw. – Nie ochronimy was. Musicie tu zostać.

Spojrzały na niego, a on odwzajemnił spojrzenie. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Cała trójka stała naprzeciw siebie w ciemnościach, pragnąc, żeby ktoś się odezwał.

Potem Walker uniósł dłoń i przywołał do siebie Damson i Matty, odsuwając tym samym ruchem Morgana i Colla. Był wyższy, niż Morgan pamiętał, i bardziej barczysty, jakby urósł i przybrał na wadze. Było to oczywiście niemożliwe, ale tak wyglądało. Zdawało się, że jest więcej niż jednym człowiekiem. Wypełniał przestrzeń pomiędzy nimi, ogromny i groźny, a noc zamilkła nagle w oczekiwaniu.

– Nie mogę dać wam magii, którą można walczyć – odezwał się cicho do kobiet. – Dam wam jednak magię, która osłoni was przed atakiem cieniowców. Bądźcie teraz cicho i nie ruszajcie się.

Wyciągnął dłoń i omiótł nią powietrze, które wypełniło się jasnością. Blask zdawał się rozprzestrzeniać i opadać niczym kurz, płonąc i przygasając, kiedy ich dotykał. Uniósł dłoń z jednej strony i opuścił japo drugiej, pokrywając je od stóp do głów jasnością, aż zalśniły na chwilę, i z powrotem otulił czernią.

– Jeśli chcecie iść – powiedział – to zapewni wam bezpieczeństwo.

Zebrał wszystkich wokół siebie, niczym małe dzieci w ramionach ojca. Nagle wydał się im zmęczony i zagubiony, ale również zdecydowany.

– Uczynimy, co musimy i możemy – powiedział. – Wszystko, o co walczyliśmy, każda droga, którą przemierzyliśmy, każdy żywot poświęcony po drodze zmierzał ku temu. Tak powiedział mi Allanon po powrocie Paranoru i mojej własnej przemianie, po tym jak Coglin oddał za mnie życie. Tutaj przyjdzie koniec na cieniowce albo na nas. Kto nie chce, nie musi iść. Ale każdy z nas jest potrzebny.

– Idziemy – powiedziała szybko Damson. – Wszyscy. Pozostali, nawet Morgan Leah, skinęli głowami.

– A zatem pięcioro – uśmiechnął się blado Walker. – Najpierw pójdziemy uwolnić Para, przywrócić mu magię. Jeśli nam się powiedzie, zejdziemy do lochów. Wyruszymy teraz, żebyśmy weszli do strażnicy o brzasku. – Urwał, jakby zastanawiając się, co jeszcze może powiedzieć. – Uważajcie na siebie. Trzymajcie się blisko mnie.

W ciemności zagajnika cała piątka spojrzała po sobie i w milczeniu przypieczętowała zgodę. Spróbują dokończyć to, co tak wielu rozpoczęło tak dawno, bo choć mogli chcieć inaczej, byli jedynymi, którzy pozostali.

Jak milczące cienie, trzech mężczyzn, dwie kobiety i bagienny kot wymknęli się spomiędzy drzew i poszli górskim zboczem w stronę nadchodzącego świtu.

XXXIII

Dwa dni po zniszczeniu pełzaczy w Matted Brakes elfy zaatakowały armię federacji na równinach poniżej doliny Rhenn. Uderzyły tuż przed świtem, kiedy światło było jeszcze nikłe, a oczy wroga okrywał gęsty cień snu. Niebiosa pociemniały od deszczu, który padał przez całą noc, chłodne powietrze pachniało wilgocią, namoknięta ziemia nie dawała stopom pewnego oparcia, a całą krainę okrywał nisko wiszący pled mgły ciągnący się od lasów Westlandii aż do wschodniego horyzontu. Trawiaste połacie przybrały wygląd fantasmagorycznego piekła, we mgle poruszały się jakieś cienie, czarne, groźne niebo przygniatało ziemię, a stłumione, nierozróżnialne dźwięki przywodziły na myśl obecność nierealnych istot. Wszystko wydawało się jakieś odmienne. Była to idealna pora dla elfów.

Początkowo wcale nie zamierzały atakować. Planowały rozpoczęcie obrony w dolinie Rhenn, a kiedy zajdzie konieczność, wycofanie się w stronę miasta Arborlon. Jednak dzień wcześniej przybył Barsimmon Oridio, dołączając wreszcie do Wren Elessedil i przedniej straży elfów, i po raz pierwszy ich armia była kompletna. Po naradzie królowej elfów z generałem, Desidiem, Tygrysem Ty oraz garstką wysokich rangą dowódców z głównego trzonu armii zdecydowano, iż nie ma sensu czekać na atak federacji, bo to pozwoliłoby im na dalsze przegrupowanie i wzmocnienie sił, i że najlepszą obroną będzie właśnie nieoczekiwany atak. Była to sugestia Desidia i Wren wysłuchała jej z zaskoczeniem, które zwiększyło się jeszcze, kiedy Bar zaakceptował ten pomysł. Ale stary generał, choć z natury konserwatywny i uparty, nie był głupcem. Widział, jak niepewna jest ich sytuacja, i był wystarczająco bystry, aby pojąć, czego trzeba dla zrównoważenia przeważających sił federacji. Dobrze przeprowadzony atak mógł się powieść. Zorganizował więc jego przebieg, osobiście przeprowadził zwiad i o świcie następnego ranka wprowadził w czyn.

Federacja już była w drodze, przeciąwszy większą część równin na południe, aby dotrzeć do wejścia doliny. Zamierzali osłaniać się przed elfami na przestrzeni przynajmniej kilku mil po wschodzie słońca i wkroczyć do doliny w południe. W samym środku Rhenn nie mogli obozować bezpiecznie, wiedząc, że elfy zorganizowały tam obronę i że będą na nich czekały. Raz jeszcze się pomylili. Elfy wyszły ukradkiem z lasów na zachodzie, kiedy było jeszcze ciemno, ustawiły swoich łuczników potrójnym rzędem wzdłuż bocznych skrzydeł federacji, a za nimi stanęło dwanaście szeregów pieszych uzbrojonych w krótkie miecze i włócznie. Druga grupa łuczników, pieszych, i cała kawaleria została wysłana z doliny na wschód, aby utworzyć kolejną linię ataku na północnym krańcu obozowiska federacji. Wszystko odbyło się w absolutnej ciszy. Elfy wykorzystały taktykę skradania się, którą wydoskonaliły na Morrowindl. Krok za krokiem, stopniowo, armia rozdzieliła się na szwadrony i patrole, które rozesłano oddzielnie i zebrano w chwili ataku. Przez dziesięć lat elfy uczyły się mierzyć z tak poważnymi zadaniami. Nie czuły strachu. Walczyły o życie, ale czyniły tak już od dawna.

Łucznicy na zachodniej flance uderzyli pierwsi, posyłając na budzący się obóz deszcz strzał. Kiedy żołnierze federacji zerwali się na równe nogi, chwytając za zbroje i broń, i rozbrzmiały nawoływania do walki, ruszyli myśliwi elfy, opuszczając włócznie i schodząc pomiędzy łucznikami w sam środek wroga. Kiedy przedarli się przez bijatykę, łucznicy nad armią federacji przypuścili drugi atak. Teraz już Sudlandczycy byli przekonani, iż zostali otoczeni, i usiłowali bronić się na wszystkie strony. Niezbyt duża grupka kawalerii elfów wychynęła z mgły, aby przedrzeć się przez ciągle nie zorganizowaną linię obrony federacji i odepchnąć ją. Cała równina, gdzie obozowała federacja, zamieniła się w kłębowisko zmagających się, napierających ciał.

Elfy nie ustępowały,– dopóki nie pojawiło się ryzyko pochwycenia w pułapkę, po czym umknęły znowu w mrok i mgłę. Na zachodniej flance dowodził osobiście Barsimmon Oridio, a na północno-wschodniej Desidio. Wren Elessedil, Triss i Strażnicy Domu obserwowali ze wzgórza mgłę unoszącą się nad wejściem do doliny. Faun siedziała na ramieniu Wren drżąca, z szeroko otwartymi oczami. Stresa na własną ręką przeszukiwał lasy na zachód od doliny. Tygrys Ty przebywał ze Skrzydlatymi Jeźdźcami, których trzymano w rezerwie.

Atak przebiegał zgodnie z planem i elfy zmieniły pozycje, korzystając z mroku i zamieszania, aby szybko przegrupować siły. Od prawie dwóch tygodni pilnowały doliny i ich zwiadowcy starannie zbadali cały teren. Callahorn mógł należeć do federacji, ale elfy znały ten jego skrawek o wiele lepiej od żołnierzy sudlandzkiej armii. Zachodnia flanka ruszyła do przodu, a północno-wschodnia przesunęła się całkiem na wschód. Potem elfy uderzyły raz jeszcze, tym razem posyłając łuczników w zwartych szeregach, a w ślad za nimi wojowników z mieczami. Armia federacji została zepchnięta. Ludzie zaczynali się cofać i uciekać. Środek trzymał się mocno, ale flanki armii były systematycznie nadszarpywane. Wszędzie leżeli ranni i umierający, a sprzeczne rozkazy pogłębiały tylko i tak niemal całkowitą rozsypkę sudlandzkiego molocha.

Wszystko by się skończyło, ponieważ przednie szeregi armii federacji uciekały przez równiny, gdyby nie jedno z tych pechowych wydarzeń, które zawsze pojawiają się niespodziewanie, aby przesądzić o wynikach bitwy. Jadący na czele ataku Desidio upadł w plątaninę ciał, kiedy zastrzelono pod nim konia. Złamał rękę i nogę, a martwe ciało wierzchowca przygniotło go do ziemi. Patrzył bezradnie, jak ośmielona jego upadkiem gromada obrońców federacji przypuściła kontratak. Napastnicy ruszyli w stronę rannego dowódcy elfów, a elfy porzuciły bitewne plany i pospieszyły mu na pomoc. Uwolniono go i odciągnięto w bezpieczne miejsce, ale cały front się załamał.

Słysząc po prawej okrzyki zwycięstwa, federacja przegrupowała się i zaatakowała Barsimmona Oridio. Pozbawiony drugiego frontu dowódca elfów zmuszony był się wycofać, żeby nie ryzykować przegranej. Federacja ruszyła ławą w jego stronę, ciągle w rozsypce, ale w liczebnej przewadze, dzięki której odzyskała utracone pozycje. Kiedy zdawało się, że Bar nie dotrze bezpiecznie do Rhenn bez walki, Wren posłała do boju Skrzydlatych Jeźdźców, którzy spłynęli zza chmur, aby rozerwać pierwsze szeregi ataku federacji i zatrzymać je tak długo, aż Bar zbierze siły do ucieczki.

Atak załamał się, kiedy obie armie przystanęły, aby przegrupować siły. Elfy ponownie zajęły pozycje wzdłuż zboczy i u wejścia do doliny, aby tam oczekiwać nadejścia federacji. Federacja natomiast odesłała rannych i zabitych na tyły i zaczęła zbierać swoich żołnierzy do potężnego uderzenia. Ich plan nie był skomplikowany. Mieli zamiar zajść elfy z prawej i po prostu przytłoczyć je swoją siłą. Nie było powodu sądzić, że nie zdołają tego dokonać.

Wren odwiedziła Desidia, który cierpiał straszliwie. Złamana noga oraz ramię zostały złożone i zabandażowane, a twarz miał szarą jak popiół. Był wściekły, że go zraniono, i prosił, aby zaniesiono go z powrotem do żołnierzy. Wren odmówiła i na rozkaz Barsimmona Oridio odesłała go z powrotem do Arborlonu. Jego udział w bitwie się skończył.

Rozdrażniony generał oznajmił jej, że dowódca imieniem Ebben Cruenal zajmie miejsce Desidia. Wren skinęła głową bez słowa. Oboje wiedzieli, że nikt nie potrafi zastąpić Desidia.

Dzień pojaśniał, ale chmury i mgła nie zniknęły, pozostawiając krainę parną od żaru i wilgoci. Ranek przechodził w południe. Elfy wysłały na wschód i zachód zwiadowców, aby sprawdzić, czy federacja nie atakuje ich z boku, ale nic nie odkryły. Federacja wydawała się pewna, że frontalny atak odniesie sukces.

Nadeszli, kiedy minęło południe. We mgle zadudniły bębny, kiedy armia pojawiła się kolejnymi falami żołnierzy odzianych w czerń i szkarłat, maszerujących do rytmu. Zalśniły miecze i włócznie. Boków strzegli łucznicy, a krańce armii patrolowała kawaleria, aby ostrzec przed niespodziewanym atakiem. Jednak elfy nie miały wystarczająco dużo ludzi, żeby rozbić ich siły, i musiały skupić się na utrzymaniu Rhenn. Federacja wmaszerowała do doliny, w sam środek elfów, jakby obojętna na to, co ich tam czeka.

Elfy uderzyły ze wszystkich stron. Osłonięci i ukryci na górze łucznicy zasypywali strzałami szeregi federacji, aż Sudlandczycy zmuszeni byli maszerować po ciałach własnych ludzi. Jednak ciągle parli naprzód, wycinając sobie drogę i wykorzystując dla osłony własnych łuczników. Wren obserwowała walkę sponad doliny wraz z Barem i Trissem, nasłuchując krzyków i wrzasków walczących, szczęku ich broni i zbroi. Nigdy nie doświadczyła czegoś takiego i skuliła się pod naporem furii ataku. Bar stał z boku, obserwując beznamiętnie, wydając rozkazy posłańcom, którzy nieśli je w przód, i wymieniając uwagi ze swoją świtą, a od czasu do czasu z Trissem. Elfy widziały wiele walk i stoczyły wiele bitew. Nie było to dla nich niczym nowym. Ale Wren miała uczucie, że stoi w samym środku wiru.

Odkryła, że myśli o bezsensie tego wszystkiego. Federacja dążyła do unicestwienia elfów, ponieważ wierzyła, że magia elfów niszczy cztery krainy. Tymczasem elfią magię wykorzystywali niewłaściwie renegaci, a nie walczące tutaj elfy. A mimo to one właśnie były odpowiedzialne za to, że ich magia została podporządkowana złu i powołała do istnienia cieniowce. Federacja zaś odpowiadała za nie kończące się, źle skierowane polowanie na czarownice, które obarczało całą winą westlandzkie elfy. Pomyłki i sprzeczności, błędne wyobrażenia i fałszywe osądy splatały się ze sobą, czyniąc możliwym całe to szaleństwo. Nie było miejsca na rozum, pomyślała zniechęcona Wren. Ale w czasie wojny rzadko bywa nań miejsce.

Przez chwilę elfy utrzymały pozycję i odparły atak federacji. Jednak stopniowo napór większości brał górę i elfy zostały zepchnięte, najpierw wzdłuż zboczy doliny, a potem na jej dno. Ustępowały stale, acz niechętnie. Atak zaczynał toczyć je jak liście pod naporem miotły. Bar przywołał ostatnie posiłki i przyłączył się do walki. Triss posłał Straż Domu na zbocza, kilkaset jardów od miejsca, gdzie stał razem z Wren. Rozkazy, które wydawał, były jasne. Nie ma mowy o odwrocie, dopóki go nie zarządzi. Straż Domu pozostanie tu, aby chronić królową, i tu umrze.

Ponad ich głowami Skrzydlaci Jeźdźcy z pomocą roków przenosili kłody i głazy, aby zrzucać je w sam środek szeregów federacji. Czynili straszliwe szkody, ale łucznicy wroga zranili dwa ogromne ptaki, a pozostałe trzymano z dala. Z mgły na południu wymaszerowały kolejne posiłki sudlandzkiej armii. Jest ich po prostu za dużo, pomyślała posępnie Wren. Za dużo, aby ich powstrzymać.

Zgodziła się pozostać z dala od walki, aby ocalić Kamienie Elfów, gdyby stały się niezbędne, czy to przeciwko pełzaczom i ich panom, czy też czemukolwiek, co zdołałaby wytworzyć czarna magia. Jak do tej pory nic podobnego nie przyłączyło się do ataku federacji. Nawet czarno odziani szperacze nie pokazali się osobiście. Czuli widocznie, iż nie są potrzebni, bo regularna armia sama poradzi sobie wystarczająco dobrze. Najwyraźniej mieli rację.

Popołudnie ciągnęło się morderczo wolno. Armia federacji przejęła już wejście do doliny i stale parła do przodu. Wszelkie wysiłki, aby powstrzymać ich pochód, zawodziły. Elfy cofały się, zdziesiątkowane i straszliwie utrudzone, walcząc ostatkiem sił. Wren patrzyła, jak czarno-szkarłatna horda podchodzi coraz bliżej, a jej dłonie zacisnęły się na sakiewce z Kamieniami Elfów. Wyciągnęła je przed siebie. Miała nadzieję, że nie będzie musiała użyć Kamieni. Nawet w tej chwili nie była pewna, czy zdoła to uczynić. To nie pełzacze miała zamiar zniszczyć, tylko ludzi. Wykorzystanie magii przeciwko ludziom wydawało się jej czymś złym. Użycie Kamieni Elfów pozbawiało ją sił i woli; wiedziała już o tym po spotkaniu z cieniowcami tutaj i na Morrowindl. Poza tym użycie ich pozbawiało ją również człowieczeństwa i za każdym razem groziło takim osłabieniem, jakby nigdy już nie miała stać się znowu sobą. Każdego rodzaju zabijanie prowadziło do tego, ale będzie jeszcze gorzej, jeśli zostanie zmuszona zabijać ludzi.

Triss stanął przy niej.

– Odłóż je, Pani – powiedział cicho. – Nie musisz ich użyć. Jakby czytał w jej myślach, ale tak już między nimi było od czasu Morrowindl.

– Nie mogę pozwolić na śmierć elfów – wyszeptała.

– Nie pomożesz im zwyciężyć, jeśli zgubisz samą siebie. – Położył dłoń na jej dłoniach. – Odłóż je. Nadchodzi zmrok. Może zdołamy wytrwać do tego czasu.

Nie wspomniał, co się stanie, kiedy nadejdzie jutro, a moloch federacji znowu ich zaatakuje. Wiedziała jednak, że nie ma sensu się nad tym rozwodzić. Z powrotem wsunęła Kamienie do sakiewki.

Walka na dole wzmogła się jeszcze. W kilku miejscach żołnierze federacji przedarli się przez szeregi elfów.

– Muszę im wysłać na pomoc Straż Domu – powiedział szybko Triss i już ruszył. – Poczekaj tu na mnie. – Rozkazał otaczającej ją grupce strażników dbać o bezpieczeństwo królowej, zszedł szybko ze zbocza i zniknął jej z oczu.

Wren stała, wpatrując się w rzeź na dole. Została teraz sama z Faun i ośmioma obrońcami. Sama na spokojnej wysepce, podczas gdy wokół szalało morze. Nienawidziła tego widoku. Nienawidziła tego, co się działo. Przysięgła sobie, że jeśli przeżyje, resztę życia poświęci na przywrócenie elfich tradycji uzdrawiania i zwrócenie posiadaczy tych umiejętności czterem krainom i rasom.

Faun poruszyła się na jej ramieniu, muskając policzek Wren.

– Już, już, malutka – wyszeptała uspokajająco. – W porządku.

Dolinę zalewały fale ludzi, co rusz napierających na zbocza i przesmyk, a odgłosy walki stawały się coraz głośniejsze. Wren zerknęła na zachodni horyzont, szukając ciemności, która zakończy bitwę, ale do końca dnia było jeszcze daleko. Nadzieje Wren gasły. Elfy nie wytrwają do tego czasu, pomyślała posępnie. Nie przeżyją.

– Zaszliśmy tak daleko, żeby teraz przegrać – mruknęła do siebie tak cicho, że mogła ją usłyszeć jedynie Faun. – To nie w porządku. To nie...

Wtedy Faun pisnęła ostrzegawczo, Wren odwróciła się i ujrzała, jak fala czarno odzianych szperaczy wypada z ukrycia za jej plecami, wyłaniając się spomiędzy drzew, gdzie cienie i mgła dawały najgłębszy mrok. Szperacze szli szybko i pewnie w jej stronę, ich broń lśniła złowieszczo w półmroku, a na piersiach błyskały insygnia wilczej głowy. Straż Domu pospieszyła jej na pomoc, zastępując drogę napastnikom. Ale szperacze byli szybcy, bezlitośni i wycięli elfy w pień niemal natychmiast, kiedy do nich dotarli. Rozbrzmiały ostrzegawcze okrzyki i wołanie o pomoc do walczących w dole, ale odgłosy bitwy zagłuszyły je zupełnie.

Wren wpadła w panikę. Padło sześciu Strażników Domu, a dwóch ostatnich trzymało się resztką sił. Szperacze musieli jakoś ominąć zwiadowców i dostać się w głąb lasu, aby do niej dotrzeć. Była otoczona z trzech stron, a krąg się zamykał. Nie było wątpliwości, co się wydarzy, kiedy już schwytają ją w pułapkę. Już raz wypuścili ją z rąk. Drugi raz nie zaryzykują.

Rzuciła się do ucieczki, ale źle postawiła stopę, potknęła się i upadła. Szperacze zabili ostatniego Strażnika Domu i ruszyli ku niej. Była teraz sama. Faun, sycząc, zeskoczyła z jej ramienia. Wren sięgnęła pod tunikę po sakiewkę z Kamieniami Elfów, zacisnęła na niej palce, wyszarpnęła i uniosła. Wszystko trwało tak długo. Próbowała oddychać, ale gardło miała ściśnięte. Ostrza atakujących szperaczy uniosły się przed nią i zamachnęły. Cofała się niezdarnie przez długie trawy, usiłując wyjąć Kamienie z sakiewki. Nie! Nie! Nie mogła poruszać się wystarczająco szybko. Skamieniała w bezruchu. Była jak sparaliżowana. Czerwone ślepia lśniły pod kapturami najbliższych napastników. Jak zdołali się prześliznąć? Jak to się mogło stać?

Jej ręce rozerwały rzemyki, rozpaczliwe, szalone, szukające. Pierwszy szperacz dopadł do niej, ale zdołała odepchnąć go kopniakiem. Ściskając sakiewkę, wstała chwiejnie, bezbronna w obliczu reszty wrogów. Wrzasnęła z wściekłości, porzucając Kamienie, jej dłoń na skórzanej sakiewce zacisnęła się w pięść i zamachnęła w stronę najbliższego szperacza, odpychając ostrze od gardła tak, że ześliznęło się po ramieniu i rozdarło jej płaszcz. Popłynęła krew. Odwróciła się gwałtownie i kopnęła. Kolejny napastnik poleciał w bok. Jednak było ich zbyt wielu. Zbyt wielu dla niej jednej.

I wtedy do walki skoczyła Faun. Maleńkie ciałko rzuciło się na najbliższego napastnika, plując i szarpiąc pazurkami i zębami. Szperacze za nim zwolnili, niepewni, zaskoczeni nagłym powtórnym pojawieniem się drzewnej wiewiórki. Wren zatoczyła się i podniosła z trudem. Faun! Próbowała wołać, ale gardło miała ściśnięte. Szperacz, którego zaatakowała Faun, zamachnął się wściekle, zdarł z twarzy małe ciałko i rzucił je na ziemię. Wren zawyła, unosząc dłoń z Kamieniami Elfów. Faun uderzyła w skalistą ziemię, a napastnik opuścił but. Rozległ się trzask łamanych kości i przeraźliwy pisk.

Wren Elessedil poczuła, jak wszystko w niej się rozpada w wirze furii, udręki i rozpaczy, a z jego jądra unosi się magia Kamieni Elfów. Eksplodowała w jej pięści, unicestwiając skórzaną sakiewkę i przedzierając się przez szczeliny między palcami niczym woda przez piasek. Pochwyciła stojącego nad Faun szperacza i pochłonęła go. Potem pomknęła w stronę pozostałych i uderzyła w nich. Upadli jak papierowe sylwetki, wycięte i sklejone razem, zawieszone w powietrzu na sznurkach i pozostawione na pastwę burzy. Niektórzy ominęli podmuch magii i wyciągnęli ku niej ręce. Niektórzy pochwycili ją i usiłowali ściągnąć w dół. Ale Wren była poza zasięgiem ich mocy, nie czuła niczego. Była tylko przepływającą przez nią magią elfów. Poddała się jej pragnieniu i dopóki nie zostanie ono zaspokojone, nie mogła powrócić. Magia zawróciła, aby pochwycić tych, którzy do niej przylgnęli, i oderwała ich jak luźne nitki z ubrania. Wren odwróciła się, aby ich zniszczyć, i spłonęli w płomieniach magii niczym opadłe liście. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku podczas walki, zapomniała wszystkie słowa, a jej twarz była śmiertelną maską. Bitwa pomiędzy elfami i federacją zniknęła w czerwonej mgle. Nie widziała już nic poza ziemią, na której toczyła walkę. Szperacze atakowali i ginęli w ognistym śladzie magii Kamieni Elfów. Czuła tylko zapach ich popiołów.

I nagle znowu była sama, ostatni szperacze uciekali pomiędzy drzewa, biegnąc w panice. Czarne szaty tliły się na nich w strzępach. Zebrała ogień i posłała go za nimi w pościg, a wraz z nim resztkę swoich sił. Jej ramię opadło i ogień przygasł. Opadła na kolana. Trawa wokół niej była zwęglona, czarna i cuchnąca. Pomiędzy ciałami Straży Domu leżały wszędzie stosy popiołu. Ze zboczy w dole, gdzie Triss i reszta Straży zajmowała pozycje, żeby zmierzyć się z federacją, słyszała krzyki. Nie dotykajcie mnie, odpowiedziała. Nie podchodźcie do mnie. Nie była jednak pewna, czy wymówiła te słowa naprawdę. Krzyki stały się głośniejsze i dochodziły teraz z całej doliny Rhenn. Coś się działo. Coś nieoczekiwanego.

Wstała z wysiłkiem i spojrzała przez gasnące, zamglone światło. Daleko na wschodzie, gdzie ujście doliny otwierało się na trawiaste połacie, pojawiła się armia. Zbliżała się pędem, wymachując bronią i wznosząc wojenne okrzyki. Większość stanowili piesi uzbrojeni w miecze i łuki. Zamiast dołączyć do sił federacji, jak się spodziewała, zaatakowali Sudlandczyków z niezrównaną furią i determinacją, wbijając się w nich niczym skała w wilgotną ziemię. Ich okrzyki były słyszalne nawet tam, gdzie stała. Wolno urodzeni! Wolno urodzeni! Przetoczyli się przez szaleństwo jak podmuch świeżego wiatru przez bagniska. Potem przez zbocza doliny, gdzie elfy walczyły, umierały i cofały się pod naporem wroga, przeszła fala za falą potężnych, opancerzonych ciał, które wydawały się wykute w kamieniu. Skalne trolle niosące ośmiostopowe włócznie, maczugi, topory i ogromne, okute żelazem tarcze, wymaszerowały równym krokiem spośród mroku i weszły pomiędzy szeregi federacji.

Połączone siły wolno urodzonych i skalnych trolli ruszyły ławą na sudlandzką armię. Przez kilkanaście minut żołnierze federacji trzymali się na miejscach, wciąż przewyższając liczebnie napastników. Ale kolejny szturm był ponad siły ludzi walczących od wschodu słońca. Sudlandczycy cofali się zrazu powoli, potem coraz szybciej, aż w końcu rzucili się do ucieczki. Dolina Rhenn pustoszała z sudlandzkich wojsk, w miarę jak załamywał się opór federacji. Elfy dołączyły do pościgu i razem z armiami banitów oraz trolli zepchnęły molocha federacji z powrotem we mgłę i mrok południa, zostawiając za sobą świeże trupy, zniszczenia i nasiąkającą krwią ziemię.

Wren zawróciła, żeby odnaleźć Faun. Słyszała wołającego ją Trissa, kiedy wspinała się z trudem po zboczu. Słyszała też głosy towarzyszącej mu Straży Domu. Nie odpowiedziała. Wetknęła Kamienie Elfów do kieszeni tuniki, jakby były dotknięte zarazą, i zostawiła je tam. Dłonie ciągle piekły ją od magicznego ognia, a w głowie słyszała dziwny szum. Faun leżała bez ruchu pośród stosów popiołów, cała we krwi. Wren uklękła przy drzewnej wiewiórce i uniosła w dłoniach jej poszarpane ciałko.

Ciągle tuliła maleńkie stworzonko, kiedy Triss i Straż Domu w końcu do niej dotarli. Nie spojrzała na nich. Miała uczucie, że tuli w ramionach cały lud elfów.

XXXIV

Atak na Strażnicę Południową rozpoczął się niecałą godzinę przed świtem.

Brzask nadszedł nie zauważony. Chmury ciągle przysłaniały niebo, nie przepuszczając światła księżyca i gwiazd i otulając leżącą pod nim ziemię miękkim, grubym pledem mroku. Pod chmurami unosiła się w powietrze mgiełka i przywierała do drzew, krzewów i traw jak dym z ogniska. Noc była cicha i ciemna, pozbawiona odgłosów i ruchu. Na wyschniętej, nagiej ziemi wokół wieży cieniowców nic się nie poruszało.

Walker Boh szedł pierwszy, wyprowadzając ich z wyżyn na równiny, wiodąc przez mgłę i cienie i otulając ich ciszą za pomocą magii druidów. Przechodzili przez czerń niczym widma, niewidzialnie jak myśl i spokojnie jak płynąca woda. Cieniowce nie wyszły na zewnątrz tej nocy, a przynajmniej nie było ich w miejscach, którędy przechodziło pięcioro ludzi i bagienny kot. Kraina należała tylko do nich. Walker obmyślał swój plan. Uważał, że nie będą mieli dość czasu, aby dotrzeć do Para, uwolnić go z więzów i zejść do piwnic. Trzeba będzie Miecza Shannary, żeby przedrzeć się przez wiążący go czar pieśni, a przecież jeśli użyją Miecza, natychmiast pojawią się cieniowce. Muszą zatem wyciągnąć Para z więzienia i wejść do piwnic, zanim użyją Miecza. Zastanawiał się, jak mogliby tego dokonać.

Coll Ohmsford również snuł rozważania. Myślał, że być może mylił się, wierząc, iż Miecz Shannary może pomóc jego bratu. Możliwe, iż prawda, którą tak pragnął ujawnić, nie uwolni Para, lecz doprowadzi go do szaleństwa. Bo jeśli prawdą było, że Par jest cieniowcem, pożytek z niej doprawdy niewielki. Być może Allanon przeznaczył Miecz do innego celu, martwił się, celu, którego jeszcze nie poznał. Być może Par znajdował się w stanie, w którym Miecz na nic się nie zda.

Krok za nim, z boku, Morgan Leah myślał, że nawet ze wszystkimi talizmanami, które niosą, i magią, którą władają, ich szansę w tej wyprawie są nikłe. Przeciwności piętrzyły się, kiedy w Tyrsis ratowali Padishara Creela, ale tu były o wiele większe. Tego nie przeżyją, myślał. Nie podobała mu się ta myśl, ale sączyła się trudnym do uniknięcia, cichym szeptem gdzieś w zakamarkach umysłu. Zastanawiał się, czy to możliwe, że po przeżyciu Dołu, Występu, Eldwist i wszystkich potworów, które zamieszkiwały te miejsca, przyjdzie mu tutaj zginąć. Wydawało się to niedorzeczne. Oto koniec ich wyprawy, podsumowanie podróży, która odarła ich ze wszystkiego oprócz determinacji, żeby iść dalej. Nie powinna zakończyć się ich śmiercią. Wiedział jednak, że to możliwe.

Damson Rhee myślała o swoim ojcu oraz Parze i zastanawiała się, czy zyskała jednego, tracąc drugiego, kiedy pozwoliła Parowi wyruszyć samotnie na poszukiwanie Colla, gdy brat niespodziewanie pojawił się znów wśród żywych. Zastanawiała się, czy kosztem jej wyboru będzie żywot obu, i postanowiła, że jeśli ceną będzie jej śmierć, zapłaci ją, jeśli tylko raz jeszcze ujrzy chłopaka z Shady Vale.

U jej boku Matty Roh rozmyślała, jak silna jest magia, którą ofiarował jej druid, czy wystarczy, aby przeciwstawić się czarnym stworom, z którymi przyjdzie im się zmierzyć, czy będzie zdolna je zabić. Wierzyła, że tak. Wokół niej unosiła się aura niezwyciężoności. Była tam, gdzie miała być. Jej życie wiodło do tego czasu, miejsca i tylu nowych spraw. Patrzyła przed siebie, aby ujrzeć, co przyniosą.

Biegnąc w ciemnościach niczym smukły, czarny cień przez wilgotne przed świtem trawy, Pogłoska nie myślał o niczym, nie nękany ludzkimi obawami i rozumowaniem, wiedziony instynktem i podniecony świadomością polowania.

Przeszli przez mrok i przed ich oczami ukazała się ciemna sylweta wieży. Nie przystanęli, żeby się zastanowić ani choćby spojrzeć, ale parli dalej, aby dotrzeć do celu, zanim zmrożą ich lęki i wątpliwości. Strażnica Południowa wyrastała z mgły, niewyraźna i zamglona, mroczna ściana na tle chmur. Wyglądała jak zrodzona z nocy, jakby wraz z nadejściem świtu miała znowu w niej zniknąć. Strzelała w niebo mocna i nieponiszona, jak najczarniejszy koszmar, który kiedykolwiek wyczarował sen, tak zła, że nawet jej bliskość mogła zatruć duszę. Wyczuwali jej mrok, zbliżając się, jej zamysły, zasięg jej mocy. Czuli, jak oddycha, patrzy i nasłuchuje. Czuli, że żyje.

Walker podprowadził ich do murów, gdzie obsydianowa powierzchnia wyrastała z ziemi czarna i gładka, i położył dłonie na kamieniu. Pulsował jak żywe stworzenie, ciepłe, wilgotne i wyciągające się w górę, jakby pragnęło się uwolnić. Ale jak to możliwe? Mroczny Stryj raz jeszcze rozważył właściwości wieży i naciskał wzdłuż ścian, chcąc znaleźć wejście. Wysuwał czułki magii, aby dotrzeć do mrocznych mieszkańców wieży, ale wszyscy byli zajęci i jeszcze nieświadomi jego obecności. Wycofał się szybko, nie chcąc ich zaalarmować, i ostrożnie badał dalej.

Podeszli do wejścia utworzonego przez łukowato wygiętą niszę skrywającą szeroki, kamienny klin – były to drzwi. Walker starannie zbadał wejście, wyczuwając jego granice i szukając pieczęci. Można ją sforsować, zdecydował, zwolnić zasuwy i otworzyć wierzeje. Ale czy wyłom w murze nie zdradzi ich zbyt szybko? Spojrzał na pozostałych: dwie kobiety, góral, chłopak z Shady Vale i bagienny kot. Musieli dotrzeć do Para nie zauważeni. Potrzebowali przynajmniej tyle czasu, zanim będą musieli walczyć.

Pochylił się ku nim.

– Trzymajcie mnie. Nie pozwólcie mi odejść i nie ruszajcie się z tego miejsca.

Potem zamknął oczy i opuścił swe ciało w duchowej postaci, aby wejść do twierdzy.

W mrocznym wnętrzu więziennej celi Par Ohmsford siedział skulony wpół na swym nędznym wyrku, próbując trzymać się w ryzach. Był zrozpaczony. Czuł, że kolejny dzień we wnętrzu wieży będzie oznaczał jego koniec, kolejny dzień spędzony na rozmyślaniach, czy magia zmienia go bezpowrotnie, odbierze mu rozum na zawsze. Teraz czuł już bez przerwy, jak magia przenika go, oplatając członki, doprowadzając krew do wrzenia, szczypiąc i drapiąc skórę niczym swędzenie, którego nie da się załagodzić. Nienawidził tego, co się z nim działo. Nienawidził tego, kim był. Nienawidził Rimmera Dalia, cieniowców, Strażnicy Południowej i czarnej otchłani swego życia, do której go wtrącono. Nadzieja nie miała już dla niego znaczenia. Utracił wiarę, że magia jest darem, że cień Allanona wysłał go w świat, aby służył jakimś ważnym celom, że istnieje wyraźna granica między dobrem i złem i że on sam ma przeżyć to, co się działo.

Przyciągnął kolana do piersi i zapłakał. Serce miał chore i pełne rozpaczy. Nigdy się nie wydostanie z tego miejsca. Nigdy już nie ujrzy Colla, Damson ani pozostałych – jeśli ktokolwiek z nich jeszcze żył. Wyjrzał przez kraty wąskiego okna i pomyślał, że świat na zewnątrz mógł już stać się koszmarem, który dawno temu ukazał mu Allanon. Pomyślał, że być może zawsze taki był i tylko jego mylne postrzeganie rzeczy pozwalało mu wierzyć, iż jest inaczej.

Starał się nie zasypiać. W ogóle nie miał już odwagi spać, ponieważ nie mógł znieść koszmarów, które przynosił sen. Czuł, że zaczyna uznawać koszmar za prawdę, wierzyć, że musi być prawdą, iż jest cieniowcem. Jego zdolność jasnego rozumowania była ograniczona i nie mógł się oprzeć uczuciu, że nie jest już sobą. Rimmer Dall był ciemną sylwetką obiecującą pomoc i oferującą coś jeszcze. Rimmer Dall był szansą, której nie śmiał podjąć – i którą w końcu musiał przyjąć.

Nie. Nie. Nigdy.

Coś poruszyło się w powietrzu przy zamkniętych na zasuwy drzwiach. Wyczuł to, zanim zobaczył, potem uchwycił wzrokiem okruch mroku przechodzący przez noc. Zamrugał, myśląc, że to jeszcze jeden demon, który przyszedł go prześladować, jeszcze jedna oznaka nadchodzącego szaleństwa. Przeciągnął dłonią w powietrzu przed oczami, jakby mógł lepiej ujrzeć to, czego jak wiedział, nie było. Niemal się roześmiał, kiedy usłyszał czyjś głos.

Par. Posłuchaj mnie.

Pokręcił głową. Niby dlaczego miał to robić?

Parze Ohmsford!

W głosie pobrzmiewała surowość i gniew. Par natychmiast poderwał głowę.

Posłuchaj mnie! Słuchaj mego głosu. Kim jestem? Powiedz moje imię.

Par wpatrzył się w czerń przed sobą, myśląc, że naprawdę oszalał. Głos, którego słuchał, należał do Walkera Boha.

Powiedz moje imię!

– Walker – wyszeptał.

To słowo było niczym iskierka światła w czerni jego rozpaczy i rzucił się w stronę jasnego błysku, opuszczając stopy na podłogę i zwieszając ramiona. Z niedowierzaniem wpatrywał się w mrok, słysząc wrzask i pierzchanie demonów.

Posłuchaj mnie, Parze. Przybyliśmy po ciebie. Przyszliśmy cię uwolnić i zabrać stąd. Jest ze mną Coll. I Morgan. I Damson Rhee.

– Nie – wymówił bezwiednie. Słowo padło, zanim się zastanowił. Ale tak właśnie wierzył. To niemożliwe. Tyle razy miał nadzieję. Miał nadzieję i nadzieja nieustannie go zawodziła.

Ruch w powietrzu przybliżył się i wyczuł obecność, której nie mógł zobaczyć. Walker Boh. Jak do niego dotarł? Jak mógł tu być, i to niewidzialny? Czy stał się...?

Tak. Dokonałem tego, co mi zlecono, Parze. Przywróciłem Paranor i stałem się pierwszym z nowych druidów. Zrobiłem, o co prosił Allanon, i wypełniłem powierzone mi zadanie.

Par wstał, oddychając gwałtownie i sięgając w nicość.

Posłuchaj mnie. Musisz zejść do miejsca, gdzie czekamy. Nie możemy tu przyjść. Musisz użyć magii pieśni, Parze. Użyj jej, aby przedrzeć się przez drzwi, które cię więżą. Wyłam je i zejdź do nas.

Par potrząsnął głową. Użyć magii pieśni? Teraz, kiedy tak bardzo starał się temu zapobiec? Nie, nie mógłby. Jeśli to uczyni, będzie zgubiony. Uwolniona magia pokona go i uczyni jednym z tych stworów, którym za wszelką cenę nie chciał się stać. Prędzej umrze.

Musisz, Par. Użyj magii.

– Nie – słowo było ochrypłym szeptem w ciszy.

Inaczej do ciebie nie dotrzemy. Użyj magii, Par. Jeśli masz wyjść z więzienia, tego, które sam dla siebie zbudowałeś, i tego, w którym umieściły cię cieniowce, musisz użyć magii. Teraz, Parze.

Ale Par nagle pomyślał, że to kolejna sztuczka, jeszcze jedna gra stworzona przez magię cieniowców czy też jego własną, gra głosów przywołanych z pamięci, aby go dręczyć. Znowu usłyszał śmiech demonów. Odwrócił się, zacisnął dłonie na uszach i gwałtownie pokręcił głową. Walkera nie było tutaj. Nikogo tu nie było. Był teraz sam. Od kiedy przywieziono go do twierdzy, był sam. Głupotą było myśleć inaczej. To kolejna oznaka nadchodzącego szaleństwa, jasna, gładka powierzchnia odbijająca dawne marzenia.

– Nie zrobię tego. Nie mogę.

Zacisnął zęby i wysyczał te słowa niczym klątwę. Odwrócił się od źródła fałszywej nadziei, nie istniejącego głosu, i cofnął w głębszy cień i dalej w ciemność.

Głos Walkera nadszedł ponownie, spokojny i przekonujący.

Par. Powiedziałeś mi kiedyś, że magia jest darem, że została ci dana w konkretnym celu i że ma być użyta. Powiedziałeś, że powinienem wierzyć w ukazywane nam sny. Pamiętasz?

Par wpatrzył się w czerń przed sobą, wspominając. Mówił tak, kiedy po raz pierwszy spotkał Walkera w Hearthstone, tyle tygodni temu, kiedy Walker nie chciał iść z nim do Hadeshomu. Uwierz, namawiał Mrocznego Stryja. Uwierz.

Użyj magii, Parze. Uwolnij się.

Odwrócił się. W ciemnościach, w rozpaczy, znowu błysnęła iskierka. Pragnął znowu uwierzyć. Tak jak kiedyś namawiał do tego Walkera. Czy zapomniał? Ruszył przez komnatę, odzyskując zdecydowanie. Chciał uwierzyć. Dlaczego nie miałby tego uczynić? Dlaczego nie spróbować? Dlaczego nie zrobić czegoś, czegokolwiek, zamiast się poddawać? Ujrzał drzwi wychodzące ku niemu z mroku, unoszące się – bariera, której nie mógł przejść. Chyba że... Chyba że użyje magii. Dlaczego nie? Co mu pozostało?

I nagle Walker Boh znalazł się przy nim, tak blisko, że poczuł jego obecność, mimo iż naprawdę go tu nie było. Walker wynurzył się z własnej rozpaczy, własnego braku wiary, aby przyjąć zadanie Allanona. Tak, Paranor i druidzi powrócili. Tak, on sam odnalazł Miecz Shannary. Wren odnalazła też elfy – musiała je odnaleźć, odnajdzie.

Użyj magii, Parze.

Tym razem nie słyszał napomnienia. Przeszedł przez nie, a jedynym dźwiękiem był szept jego oddechu, kiedy zbliżał się do drzwi. Coś w jego wnętrzu ustąpiło. Nie umrę tutaj, pomyślał. Nie umrę.

Potem magia zapłonęła na czubkach jego palców i posłał ją pędem ku drzwiom, wyrywając je z zawiasów, jakby pochwycił je gwałtowny poryw wiatru. Drzwi poleciały przez cały korytarz i roztrzaskały się na murze. Par natychmiast przeszedł przez otwór i ruszył korytarzem ku schodom. Słyszał znowu głos Walkera i podążał za jego wskazówkami i przynagleniem. Jednak we własnym wnętrzu czuł tylko ogień magii, który wirował i palił mu kości, znowu wolny i zdecydowany pozostać na wolności. Nie dbał o to. Podobało mu się to uczucie. Pragnął, aby ogień go pochłonął, pożarł wszystko w jego zasięgu. Jeśli to było obiecywane mu szaleństwo, pragnął w nim zatonąć.

Zszedł szybko po schodach, zostawiając za sobą magiczny płomień i próbując zapanować nad rosnącą w jego wnętrzu mocą. Mroczne kształty wyskoczyły mu na spotkanie i spalił je na popiół. Cieniowce? Coś innego? Nie wiedział. Wieża budziła się w ciemnościach przed świtem, a jej mieszkańcy wstawali, wyczuwając obecność magii, wiedząc, że zostali zaatakowani i pragnąc wykryć źródło inwazji. Ogień ruszał na niego z góry i z dołu, ale na długo wcześniej wyczuwał jego uderzenie i bez trudu odparowywał atak. W jego wnętrzu formowało się mroczne jądro, niebezpieczna mieszanka pogardy i zadowolenia zrodzonego z użycia magii. Jego nadejście powodowało utratę ostrożności i rozwagi. Gubił własne człowieczeństwo. Mógł robić to, co sprawiało mu radość. Magia dawała mu takie prawo.

Walker Boh wrzeszczał do niego, ale nie słyszał już jego słów. I nie dbał o nie. Parł naprzód, schodząc nieprzerwanie i niszcząc wszystko, co stanęło mu na drodze. Teraz już nic nie mogło się z nim zmierzyć. Posyłał przed sobą ogień pieśni i radośnie podążał za nim.

Walker Boh otrząsnął się ze snu, drgnął i uwolnił ramiona. Jego towarzysze cofnęli się pospiesznie.

– Idzie! – wyszeptał i otworzył oczy. – Ale zatraca się w magii! Nie musieli pytać, o kim mówi.

– Co to znaczy? – Coll ciągle trzymał jego opończę i gwałtownie szarpnął Walkerem.

Oczy Walkera twarde były jak kamień, kiedy napotkał wzrok chłopaka.

– Użył magii, ale stracił nad nią panowanie. Wykorzystuje ją przeciwko wszystkiemu. Odejdź!

Otrząsnął się i odwrócił, położył dłonie na kamiennych wrotach i pchnął. Z jego rąk trysnęło światło i spłynęło z czubków palców w spoiny masywnego portalu, wnikając przez szczeliny. Zamki puściły, a stalowe zasuwy pękły. Nie było już czasu na ukradkowe, ostrożne wejście. Drzwi zadrżały i ustąpiły ze zgrzytem.

Natychmiast znaleźli się w środku, wchodząc w czerń ciemniejszą nawet od nocy. Czuli na skórze chłód i wilgoć i wdychali kurz i zgniliznę. To nie wiekowe zapomnienie napotkali, ale obrzydliwy smród mówiący o czymś umierającym, schwytanym w pułapkę. Zadławili się nim, a Walker posłał przed siebie światło omiatające kąty komnaty, w której stali. Było to potężne wejście do mnóstwa korytarzy przechodzących pod wąską kładką wysoko w górze. Za nimi, widoczny przez łukowaty otwór, ciągnął się pusty podwórzec.

Gdzieś daleko w mroku usłyszeli krzyki, poczuli zapach spalenizny i ujrzeli biały płomień magii Para.

Pogłoska już ruszał naprzód, susami mijając wejście i otwór na podwórzec. Walker i pozostali poszli za nim bez słowa, z ponurymi twarzami. Na krawędziach świetlnego wiru poruszały się cienie i dźwięki, ale nie atakowały. Przecięli podwórzec pochyleni, rozglądając się czujnie na boki. Cieniowce były tuż, gdzieś w pobliżu. Dotarli do przeciwległego krańca podwórca, ciągle śledząc głosy i błyski wewnątrz, i wbiegli do holu.

Przed nimi pięły się do wnętrza ciemnej wieży schody, wijąc się w czerń naznaczoną teraz, jak pchnięciami nożem, błyskami białego płomienia magii. Par schodził w dół. Zamarli bez ruchu, kiedy się zbliżył, niepewni, co znajdą i co robić. Wiedzieli, że muszą do niego jakoś dotrzeć, muszą mu pomóc stać się z powrotem sobą, ale wiedzieli też – nawet Matty Roh, dla której magia była wielką niewiadomą – że nie będzie to łatwe, że to, co dzieje się z Parem Ohmsfordem, jest przerażające, groźne i nieubłagane. Rozstawili się na milczący rozkaz Walkera. Morgan dobył Miecza Leah, a Coll Miecza Shannary – dwa talizmany przeciwko ciemnym mocom, i kiedy Matty to ujrzała, ona też wyjęła swój wąski mieczyk. Walker wystąpił krok przed nimi, uznając, że to jego zadanie, że to on musi znaleźć sposób przedarcia się przez zbroję, którą narzuciła na Para magia pieśni, że jest odpowiedzialny za to, aby pomóc mu odkryć prawdę o sobie samym.

I nagle pojawił się Par, zsuwając się bezszelestnie po schodach, widmo rozświetlone płomieniem magii. Moc skrzyła się na czubkach jego palców, twarzy i w głębi oczu. Widział ich i jednocześnie nie widział. Szedł, nie zwalniając, bez słowa. W górze panował chaos, ale pościg jeszcze się nie rozpoczął. Par szedł, ciągle płynąc w powietrzu, ciągle widmowy, idąc prosto na Walkera i nie przystając ani na chwilę.

– Parze Ohmsford! – zawołał Walker Boh. Chłopak z Shady Vale szedł dalej.

– Par, wycofaj magię!

Par zawahał się, gdy zauważył Walkera, a może tylko go rozpoznawał, i zwolnił.

– Par. Zabierz magię. Nie mamy...

Par smagnął Walkera wstęgą ognia, która miała go zadusić. Magia Walkera uniosła się w obronie, odsuwając wstęgę i obracając ją w dym. Par zatrzymał się zupełnie i obaj mężczyźni patrzyli na siebie w mroku.

– Par, to ja! – zawołał z boku Coll.

Brat odwrócił się w jego stronę, ale w jego oczach nie błysnęło rozpoznanie. Magia pieśni syczała i śpiewała w powietrzu wokół niego, trzepocąc niczym schwytana wiatrem opończa. Morgan również zawołał, błagając, żeby go wysłuchał, ale Par nawet nie spojrzał na górala. Był teraz w niewoli magii, tak omotany nią, że nic innego się nie liczyło i nawet głosy przyjaciół były obce. Odwracał się od jednego do drugiego, kiedy wołali, ale dźwięk ich głosów powodował jedynie, że więzy magii zaciskały się coraz mocniej.

Nie oderwiemy go, pomyślał zrozpaczony Walker. Nie odpowie żadnemu z nas. Czuł, że już zaczyna się pościg, wyczuwał, jak cieniowce nadchodzą z pobliskich korytarzy. Kiedy dotrze do nich Rimmer Dall...

I nagle wysunęła się naprzód Damson Rhee. Odsunęła Walkera, zanim miał czas zaprotestować, wspięła się po schodach i zbliżyła do Para. Par ujrzał ją i gotował się do walki, a magia zalśniła złowieszczo na czubkach jego palców. Damson nadchodziła bez broni i magii, z opuszczonymi ramionami, otwartymi dłońmi i uniesioną głową. Walker chciał podbiec i odciągnąć ją, ale było już za późno.

– Par – wyszeptała, podchodząc, i zatrzymała się niecały jard przed nim. Patrzyła na niego z niższego stopnia, odsunęła z twarzy rude włosy, a w jej oczach zalśniły łzy. – Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę.

Par Ohmsford wytrzeszczył oczy.

– Boję się, że znowu cię stracę, Par. Dla magii. Dla twoich lęków, że zdradzi cię, tak jak to uczyniła, kiedy uwierzyłeś, że Coll nie żyje. Nie opuszczaj mnie, Par.

W szalonych oczach pojawił się błysk rozpoznania.

– Podejdź do mnie, Par.

– Damson? – wyszeptał nagle.

– Tak – odrzekła, uśmiechając się, a po jej twarzy płynęły łzy. – Kocham cię.

Przez długą chwilę nie poruszył się, stojąc w mroku na schodach jak kamienna rzeźba, a magia przenikała jego członki i oplatała ciało. Potem załkał w odpowiedzi, coś przebudziło się w jego wnętrzu i zacisnął powieki. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz, magia zapłonęła raz jeszcze i zgasła. Znowu otworzył oczy.

– Damson – wyszeptał, widząc ją teraz, widząc ich wszystkich, i zatoczył się w przód.

Złapała go, kiedy upadał, i natychmiast skoczył ku niej Walker, a potem reszta, chwytając Para i ciągnąc go w dół korytarza. Postawili go na nogi i zajrzeli w wymizerowaną twarz.

– Nie mogę oddychać – wyszeptał do nich. – Nie mogę oddychać. Damson tuliła go, szepcząc, że wszystko będzie dobrze, że jest już bezpieczny, że zabiorą go stąd. Ale Walker dostrzegł prawdę w oczach Para Ohmsforda. Stoczył bitwę z magią pieśni i został pokonany. Cokolwiek się z nim działo, musiał natychmiast się z tym zmierzyć, aby uwolnić się od lęków i wątpliwości, które prześladowały go od tygodni.

– Coll – powiedział cicho, kiedy pozwolili Parowi opaść na kolana i oprzeć się o Damson. – Użyj Miecza Shannary. Nie zwlekaj dłużej. Użyj go.

Coll wpatrzył się niepewnie w Mrocznego Stryja.

– Ale nie mam pewności, co uczyni. Głos Walkera Boha zamienił się w stal.

– Użyj Miecza, Coll. Użyj, albo go stracimy!

Coll odwrócił się szybko i ukląkł obok Para i Damson. Trzymał przed sobą Miecz Shannary, zaciskając na rękojeści obie dłonie. Do niego należało użycie talizmanu, ale on również będzie musiał ponieść tego konsekwencje.

– Morgan, uważaj na schody – rozkazał Walker Boh. – Matty, korytarze. – Podszedł do Para. – Puść go, Damson.

Damson Rhee spojrzała w górę udręczonym wzrokiem. W oczach Walkera nieoczekiwanie zalśniło ciepło, mieszanina pociechy i życzliwości.

– Puść go, Damson – powiedział łagodnie. – Odsuń się. Wypuściła Para z objęć i chłopak pochylił się. Pochwycił go Coll, przez chwilę tulił w ramionach, po czym ujął dłonie brata i położył je na rękojeści Miecza pod własnymi.

– Walkerze – wyszeptał błagalnie.

– Użyj go! – syknął Mroczny Stryj. Morgan obejrzał się niespokojnie.

– Nie podoba mi się to, Walkerze...

Ale było za późno. Coll, pchnięty siłą rozkazu Walkera, przywołał magię. Miecz Shannary zapłonął życiem i mroczną studnię warowni cieniowców zalała powódź światła.

Otulony chmurą paraliżującego niezdecydowania i niszczącego lęku, Par Ohmsford czuł, jak magia Miecza przenika ciemność niczym ogień i spływa do jego wnętrza. Magia pieśni uniosła się na jej spotkanie, aby powstrzymać ją białym murem zdecydowanego milczenia. W jego duszy zatrzasnęły się jakieś wrota, zapadły zasuwy, a drżenie sprawiło, że zakołysał się w tył. Miał niejasną świadomość, że Coll przywołał magię Miecza i że moc uczynienia tego należała do brata, a nie do niego. Miał poczucie, że wszystko stanęło na głowie. Wycofywał się przed nadejściem magii, niezdolny znieść prawdy, którą mogła przynieść, pragnąc jedynie ukryć się na zawsze we własnym wnętrzu.

Ale magia Miecza Shannary przyszła tym razem wspierana ciężarem głosu brata, naciskając na niego. Słuchaj, Par. Posłuchaj. Posłuchaj, proszę. Słowa przenikały osłonę pieśni i czyniły przejście temu, co podążało za nimi. Z początku myślał, że to same słowa Colla przełamały jego obronę i wpuszczały białe światło. Potem jednak zrozumiał, że to coś więcej. To jego własne dręczące pragnienie, aby raz na zawsze dowiedzieć się najgorszego, uwolnić się od wątpliwości i panicznego strachu, które niosła niewiedza. Żył z nimi zbyt długo i nie mógł już dłużej. Własna magia osłaniała go przed wszystkim, ale nie mogła tego czynić, kiedy już sobie tego nie życzył. Znajdował się na skraju szaleństwa i nie chciał się dalej cofać.

Jego własny głos, udręczony i naglący, napotkał głos brata. Powiedz mi. Powiedz wszystko.

Pieśń pluła i syczała jak przyparty do muru kot, ale ciągle było to przecież jego życzenie, jego prawo, jego dziedzictwo i w żaden sposób nie mogło przeciwstawić się rozumowi i pragnieniu. Nagiął się do jej woli, kiedy pokonał go strach i wątpliwości, ale nigdy się nie złamał, a teraz na zawsze uwolni się od niepewności.

Coll, błagał. Jego brat był tam, uspokajając go. Coll.

Trzymając się siebie nawzajem i Miecza, spletli ciasno palce i zsunęli się w światło magii. Coll uspokajał Para, zapewniając, że magia uleczy go i nie uczyni mu krzywdy, że cokolwiek się stanie, on nie porzuci swego brata. Ostatni bastion we wnętrzu Para ustąpił, zamki puściły, drzwi otwarły się, a ciemność rozproszyła. Otrząsając się z resztek więzów pieśni, poddał się z westchnieniem.

I wtedy zaczęła się prawda, strumień wspomnień, który szybko zamienił się w powódź. Wszystko, co kiedykolwiek wydarzyło się w życiu Para, sekrety, które skrywał nawet przed sobą, wstyd i zakłopotanie, błędy i porażki, które od siebie odsunął, wyszły z ukrycia. Wmaszerowały prosto w światło i chociaż Par skulił się z początku przed srogim, nie kończącym się bólem, jego siły rosły z każdym wspomnieniem i przyjęcie tego, co oznaczały i jakim czyniły go człowiekiem, stawało się możliwe.

Potem światło uniosło się i ujrzał, jak wyrusza na poszukiwanie Miecza Shannary przynaglany przez Allanona, niespokojny, pragnący odkryć prawdę o sobie samym. Czy naprawdę tego pragnął? Odkrył przecież, że może się stać stworem, z którym walczył. Odnalazł czekającego Rimmera Dalia, mówiącego, że nie jest tym, za kogo się uważa, że jest kimś zupełnie innym, jednym z mrocznych stworów, jednym z cieniowców. To tylko słowo, szeptał Rimmer Dall, tylko nazwa. Cieniowiec, władający magią cieniowców, mocą nie różniącą się od tej należącej do czerwonookich widm, zdolny być tym czym one i czynić to co one.

A w chłodnym, białym świetle prawdy Miecza ujrzał, że wszystko to jest prawdą.

Jeden z nich.

Był jednym z nich.

Zachwiał się na nogach, cofając przed nieuniknionym, i pomyślał, że mógłby krzyczeć w przerażeniu, ale nie mógł we wnętrzu światła. Cieniowiec! Był cieniowcem! Poczuł, jak Coll cofa się i wzdraga. Ale Coll nie puszczał, trzymał mocno. Nieważne, kim jesteś, jesteś moim bratem, usłyszał. Nieważne, jesteś moim bratem. Powstrzymał Para przed upadkiem w otchłań szaleństwa. Pozwolił mu spojrzeć w twarz własnemu przerażeniu, potwornemu odkryciu samego siebie.

Pozwolił mu też zobaczyć resztę tego, co ujawniła prawda.

Ujrzał, że to krew i przodkowie elfów związali go z cieniowcami, które także były elfami. Pochodzili z tego samego rodu, mieli te same dzieje, byli związani jak ludzie, którzy dzielą tę samą przeszłość. Ale była też możliwość stania się kimś innym. Jego przodkowie pochodzili zarówno z rodu cieniowców, jak i Shannary. Nie chciał się stać tym, czym mogła uczynić go magia. Wiara, że jego przeznaczeniem jest stać się jednym z mrocznych stworów, była kłamstwem, które zasiał w nim Rimmer Dall, w tamtej otchłani, kryjącej Miecz Shannary, kiedy razem z Collem i Damson zszedł po raz ostatni do Dołu. To Rimmer Dall pozwolił mu wypróbować Miecz, wiedząc, że nie zadziała, ponieważ własna magia Para nie pozwoli na to, odsuwając prawdę, która mogła okazać się zbyt przerażająca, żeby ją przyjąć. To Rimmer Dall zasugerował, że Par jest nasieniem cieniowców, jednym z nich, naczyniem na ich magię, i zasiał w nim niepewność, żeby zapobiec walce magii Miecza i pieśni, i tak zaczęła się długa spirala wątpliwości, która doprowadziła do ostatecznego podporządkowania Para, kiedy to, że może być cieniowcem, stało się faktem.

Par krzyknął i cofnął się, widząc to teraz i pojmując wszystko. Wierz w coś wystarczająco długo, a stanie się to prawdą. Uwierz, że to możliwe, a dokona się. Oto co uczynił samemu sobie, osłonięty magią zbyt silną, żeby cokolwiek przedarło się przez nią wbrew jego woli, odcięty od prawdy przez własne lęki i niepewność. Rimmer Dall wiedział, że Par samotnie zmaga się z możliwościami, które on mu oferuje. Pozwolić mu myśleć, że zabił brata swoją magią. Pozwolić mu sądzić, że magia Miecza Shannary nigdy nie będzie należała do niego. Wyobrażać sobie, że upada z powodu tego, kim mógłby być. Dopóki nieświadomie wykorzystuje pieśń, aby powstrzymywać magię Miecza, jaką ma szansę rozwiązania konfliktu własnej tożsamości? Par będzie zbawcą druidów i równocześnie pionkiem cieniowców, a to połączenie rozedrze go na pół.

– Ale nie muszę być jednym z nich – usłyszał własne słowa. – Nie muszę!

Zadrżał od ciężaru tych słów. Rozumiejący uśmiech Colla ogrzał go niczym słońce. Podobnie jak z jego bratem, kiedy prawda Miecza przedarła ciemności kłamstwa Lustrzanego Całunu, zrozumienie stało się ścieżką, którą Par wracał teraz do siebie. Czy Allanon wiedział, że tak będzie? – zastanawiał się, kiedy zaczął wychodzić ze światła. Czy Allanon rozumiał, że takie jest zadanie Miecza Shannary?

Kiedy magia zgasła i otworzył oczy, z zaskoczeniem odkrył, że płacze.

XXXV

Cienie i mgła splatały się i wiły wzdłuż doliny Rhenn, niczym morskie fale przetaczające się przez ciała umarłych i przywołujące żywych w ponurym geście zaproszenia. Wren Elessedil stała u szczytu doliny wraz z dowódcami armii elfów i ich odnalezionymi sprzymierzeńcami, rozmyślając nad pokusą tego zaproszenia. Z ciał porozrzucanych w dole, przeważnie Sudlandczyków porzuconych przez swych towarzyszy, unosiły się ramiona, zastygłe w śmierci, niczym drogowskazy do piekieł. Rzeź rozprzestrzeniła się na równiny południa, aż pochłonął ją mrok, a królowej elfów zdało się, że równie dobrze mogłaby ciągnąć się w nieskończoność. Była przebłyskiem przyszłości, czekającej, żeby ją pokonać.

Stała z dala od reszty – Trissa i Barsimmona Oridio, przywódcy wolno urodzonych Padishara Creela i jego gburowatego przyjaciela Chandosa oraz tajemniczego Axhinda, dowódcy trolli. Wszyscy patrzyli w dolinę, jakby rozważając tę samą zagadkę, mieszaninę mgły, cieni i śmierci. Nikt się nie odzywał. Stali tam, od kiedy nadeszły nowiny, że federacja znowu rusza do marszu. Światło ciągle jeszcze chowało się za krawędzią horyzontu na wschodzie, niebiosa ciężkie były od chmur, a świat był domem czerni.

Wren czuła rozpacz, która przenikała do kości i zdawała się nie mieć końca. Pomyślała, że płakała po raz ostatni, kiedy umarł Garth, ale utrata Faun na nowo przyniosła łzy i ból. Wierzyła teraz, że nigdy się od nich nie uwolni. Miała uczucie, że odarto ją ze skóry, a krew spływa spod niej, ukazując nagie nerwy. Zdawało jej się, że cel jej życia zmienił się w próbę woli i wytrzymałości. W sercu czuła ból, a w duszy pustkę.

– To tylko wiewiórka – syknął nieprzekonująco Stresa, kiedy znalazł ją przed północą. Powiedziała mu o śmierci Faun, ale śmierć nie była dla Stresy niczym nowym. – Dorastają po to, żeby umierać, Wren Elessedil. Nie zamartwiaj się tym.

Słowa nie miały jej zranić, ale nie mogła powstrzymać sprzeciwu.

– Czy tak samo byś mi radził, gdybym to nad tobą płakała?

– Phhfftt. Pewnego dnia zapłaczesz. – Splinter wzruszył ramionami. – To zwykły bieg rzeczy. Wiewiórka zginęła, ratując cię. Chciała tego.

– Nikt nie chce umierać. – Jej słowa były gorzkie i twarde. – Nawet drzewne wiewiórki.

– To był jej wybór, prawda? – odpowiedział Stresa.

Potem znowu odszedł w głąb lasów na zachodzie, aby trzymać straż i ostrzec elfy, gdyby zaszła taka potrzeba. Czuła, że oddalają się od siebie. Stresa był stworzeniem natury, ona nie. Pewnego dnia pójdzie i już nie wróci – zniknie ostatnia więź z Morrowindl. A wtedy wszystko odejdzie w niepamięć, początek tego, kim jest teraz, i koniec tego, kim była.

Rozmyślała, jak całkowicie odmieniło się jej życie, a ona ciągle jest taka sama.

A może okłamywała się, udając nie zmienioną, kiedy naprawdę była już kimś innym i nie potrafiła się do tego przyznać. Wpatrzyła się w mrok, przeszukując zabójczy teren w dole, i zastanawiała się, jak wiele z niej przetrwało koszmar Morrowindl i jak wiele utraciła. Zapragnęła mieć kogoś, komu mogłaby zadać to pytanie. Ale większość nie żyła, a pozostali przy życiu wzdragaliby się z odpowiedzią. Musiała sama odnaleźć odpowiedź i miała nadzieję, że będzie prawdziwa.

Szczupła twarz Padishara Creela odwróciła się w jej stronę, szukając jej spojrzenia, ale nie przywołała go. Nie rozmawiała z nikim od świtu, nawet z Trissem, osłonięta samotnością niczym zbroją. Wolno urodzeni nadeszli w końcu, prowadząc ze sobą Axhinda i jego skalne trolle, posiłki, o które się modliła i o które nagle przestała dbać. Nie chciała, żeby elfy ginęły, ale zabijanie budziło w niej wstręt. Wczoraj skończyła się bitwa w przesmyku, nie przynosząc niczego, a dzisiaj nic nie obiecywało nowego rezultatu. Federacja przestała uciekać, przegrupowała się i znowu nacierała. Nie ustąpią, pomyślała. Mieli na to dość sił. Wolno urodzeni i trolle wzmocnili szansę przeżycia elfów, ale nie dawali powodów do nadziei, że uda się powstrzymać federację. Z miast na południu i z Tyrsis zostaną wysłane świeże siły. Nie kończąca się rzeka, jeśli zajdzie taka konieczność. Atak na westlandzkie elfy będzie trwał, a jedyną niewiadomą był czas trwania zniszczeń.

Przełknęła gorycz i rozpacz, zła, że dopuszcza do siebie słabość. Królowa elfów nie może pozwolić sobie na poddanie, zbeształa się. Królowa elfów zawsze musi wierzyć.

Ale w co jeszcze mogła wierzyć?

Że Par i Coll Ohmsfordowie żyją i mają Miecz Shannary, odpowiedziała zdecydowanie. Że Morgan Leah ruszył za nimi. Że Walker Boh odnalazł Paranor i druidów. Że wypełniono zadania Allanona, odkryto sekrety cieniowców i że była dla nich nadzieja. Miała w co wierzyć i w tym musiała znaleźć siłę.

Zastanawiała się, czy jej wuj, kuzyni i Morgan Leah ciągle czerpią siłę ze swej wiary. Zastanawiała się, czy mają jeszcze w co wierzyć. Pomyślała o stratach, które ją dotknęły, i zastanawiała się, czy oni również cierpią tak bardzo. Rozważała wreszcie, czy zważaliby na zadania Allanona, wiedząc od początku, jaką cenę przyjdzie im zapłacić. Chyba nie.

Na wschodzie błysnęło światło, kiedy słońce wspięło się na krawędź świata, nikłe lśnienie srebra, które obrysowało Smocze Zęby i puszcze w dole. Światło sączyło się w dolinę i przeganiało cienie z mgły, rozdzielając je i ukazując wyraźny krajobraz. Z oddali słychać było odgłos bębnów i maszerujących stóp, jeszcze nikły, ale rozpoznawalny. Padishar Creel kłócił się z Barismmonem Oridio. Nie zgadzali się w kwestii strategii, jaką powinny podjąć połączone armie. Obaj mieli silną wolę i nie dowierzali sobie nawzajem. Axhind słuchał bez słowa, bierny, z twarzą bez wyrazu. Triss odszedł na bok. Dowódca wolno urodzonych czuł się dotknięty naleganiem Bara na przejęcie dowództwa nad całością. Już raz Wren ich rozdzieliła. Może będzie musiała uczynić to jeszcze raz. Nie chciała brać udziału w tym, co się działo, już nie. Stała, obserwując, i nie poruszyła się, kiedy kłótnia stawała się coraz bardziej zażarta. Triss obejrzał się, czekając na jej krok. Bębny na południu dudniły coraz głośniej.

I nagle pojawił się Stresa; wypadł niespodziewanie z zarośli, unosząc kolce, aby strząsnąć kurz i liście, i pędził ku niej. Wren odwróciła się, zapominając o wszystkim innym. W nadejściu splintera widać było wyraźne przynaglenie do działania.

– Królowo elfów – wyszeptał ochryple. – Przyprowadzili pełzacze!

Poczuła kamień w piersi i ucisk w gardle.

– Zostawiliśmy wszystkie na bagnach – zdołała wykrztusić.

– Znaleźli ich więcej! Sssstt! – Mokry nos uniósł się, ciemne oczy były rozszerzone i surowe. – Wygląda na to, że z Tyrsis. Phhfftt! Żołnierzy też, ale tylko pełzacze się liczą. Przynajmniej pięć. Przybiegłem, jak tylko je zobaczyłem.

Odwróciła się do pozostałych. Padishar Creel i Bar przestali się kłócić. Axhind i Chandos stali ramię w ramię jak kamienne posągi. Triss był już przy niej.

Pełzacze.

Światło pojaśniało i mgła rozproszyła się, kiedy armia federacji wymaszerowała z mroku w stronę doliny Rhenn. Czarno-czerwone dywizje stanęły szeroko u wejścia doliny i na szerokich zboczach rozciągnęły się długie, zwarte kolumny ludzi. Po bokach jechała kawaleria, ciągnąc drewniane machiny, za którymi ukrywali się łucznicy. Były tam osłony od ognia i katapulty, a dowództwo objęli znowu czarno odziani szperacze.

Ale oczy wszystkich zwracały się w stronę środka armii. Szły tam pełzacze, lśniące czarną stalą, kolczaste, owłosione odnóża, połączenie machiny z bestią, pełznące w stronę elfów i ich sprzymierzeńców, ludzi, których miały zniszczyć.

Wren Elessedil patrzyła na nie szeroko otwartymi oczami i nie czuła niczego. Wiedziała, że ich nadejście oznacza koniec elfów. Ich nadejście oznacza koniec wszystkiego.

Sięgnęła pod tunikę po Kamienie Elfów i postąpiła krok do przodu, aby stoczyć swą ostatnią bitwę.

– Wstawaj, Par!

Coll krzyczał do niego, szarpiąc za ramię i stawiając na nogi.

Pozbierał się posłusznie, wciąż w szoku, oszołomiony prawdami, które objawił Miecz. Na schodach zawirowało, kiedy ci, którzy po niego przyszli – Walker, Damson, Coll, Morgan i wysoka, szczupła, ciemnowłosa kobieta, której twarzy nie rozpoznawał – otoczyli go w pośpiechu. Pogłoska niespokojnie przemierzał komnatę. Rozległ się szelest czyichś kroków po schodach, ale mrok skrywał wroga. Drzwi w murze były zamknięte, z wyjątkiem jednych, prowadzących z powrotem przez podwórzec do murów i wyjścia na ziemię poza nimi. Ta droga była przynajmniej wolna, a w oddali ujrzał światło poranka wspinające się ponad krawędź gór Runne.

Zobaczył, że Walker Boh również patrzył w tamtą stronę. Walker, cały w czerni, brodaty i blady, wyglądał jakoś dziwniej niż zwykle, pełen ognia, który płonął tuż pod powierzchnią. Jak Allanon, pomyślał Par. Jak kiedyś Allanon. Walker wpatrywał się przez chwilę w otwór, niezdecydowany, podczas gdy pozostali skulili się przy Parze, patrząc w tył, w stronę zamkniętych drzwi i otwartych schodów, i trzymając w pogotowiu broń.

– Którędy! – syknęła ciemnowłosa dziewczyna.

Walker odwrócił się i szybko podszedł ku nim, decydując się.

– Przyszliśmy tu po Para oraz aby uwolnić to, co więżą w lochach zamku. Jeszcze nie skończyliśmy.

Damson otoczyła Para ramieniem i tuliła go, jakby nigdy już nie miała puścić. Par oddał uścisk, mówiąc, że wszystko w porządku i jest już bezpieczny, ale ciągle zastanawiał się, czy naprawdę jest i co naprawdę się wydarzyło. Magia pieśni znowu należała do niego, jednak pozostała niepewność, co może uczynić.

Ale przynajmniej nie jestem cieniowcem! Przynajmniej tego się dowiedziałem!

Coll stał tuż przy Walkerze.

– Drzwi z kratą, tamte, prowadzą w dół korytarza do piwnic. Idziemy?

Walker skinął głową.

– Szybko. Trzymajcie się razem!

Przebiegli przez komnatę i wtedy czarny kształt frunął ze schodów prosto na ciemnowłosą dziewczynę. Odskoczyła na bok, a stwór natychmiast odwrócił się ku niej, syczący, czerwonooki, unosząc gwałtownie łapy z ognistymi szponami. Ale Pogłoska chwycił go, zanim zdążył uderzyć, rozdzierając na pół i odrzucając na bok.

Walker skoczył ku zakratowanym drzwiom, a reszta rzuciła się za nim, zostawiając za sobą schody i prześladowców. Korytarz był wysoki i mroczny. Przemykali ostrożnie, przeszukując wzrokiem cienie. Pogłoska znowu prowadził, bo koci wzrok był ostrzejszy niż ich własny. Gdzieś z dołu dochodził zgrzytliwy odgłos, a potem długie westchnienie wydychanego powietrza. Zamek cieniowców zadrżał w odpowiedzi, niczym skóra żywego stworzenia, które wzdrygnęło się od uderzenia. Co tam było? – zastanawiał się Par. To nie uderzenie fal o skały, jak mówił mu Rimmer Dall – kolejne kłamstwo. To coś więcej. Coś na tyle ważnego, że Walker wolał raczej zaryzykować wszystko, niż to zostawić. Czy wiedział, co to było? Czy Allanon udzielił mu odpowiedzi, których wszyscy szukali?

Nie było teraz czasu pytać. Cienie wypełniły otwór za nimi i Morgan odwrócił się, posyłając w ich stronę ogień Miecza Leah. Rozproszyły się i zniknęły, ale za chwilę wróciły znowu. Coll szeptał nagląco do Walkera, wskazując drogę do korytarzy wiodących na dół, ale Walker zdawał się wiedzieć, dokąd idzie, odsuwając Colla za siebie i trzymając go w pobliżu. Pozostali szli gęsiego, trzymając się murów. Z ciemności przed nimi wyskoczyły cienie, ale były tylko nikłym odbiciem tego, co podążało za nimi. Par przyciągnął Damson do siebie i biegł dalej.

Dotarli na podest ponad schodami wijącymi się w głąb lochów fortecy, a odgłosy uwięzionego tam stwora stały się wyraźne i głośne. Był to oddech ogromnego zwierzęcia, wznoszący się i opadający, świst powietrza wpadającego do gardzieli, ściśniętej i wysuszonej z braku wody. Zgrzyt był natomiast odgłosem ruchu, jak ciężkie kamienie poruszane lawiną.

Na schodach poniżej pojawiły się czarno odziane postacie i ogień cieniowców pomknął ku nim, niczym ostre czerwone włócznie. Walker wyrzucił w górę tarczę, która odparła atak i odbiła uderzenie. Z korytarzy przecinających ten, którym przyszli, nadbiegły inne cienie. Cieniowce były teraz wszędzie, czarne, milczące i atakujące wściekle. Morgan zawrócił, aby osłaniać tyły, podczas gdy Walker prowadził, a pozostali kulili się pomiędzy nimi. Zeszli szybko po stopniach, czując, jak zamczysko drży jakby w odpowiedzi na to, co się działo. Stwór w dole oddychał szybciej.

I nagle wszędzie buchnęły płomienie. Coll upadł uderzony lśniącym podmuchem, a Miecz Shannary wypadł mu z dłoni. Par schylił się bez namysłu i pochwycił go. Miecz nie oparzył go, tak jak w Dole. A więc wszystko było tylko lękiem przed tym, kim mógł być? Patrzył zdumiony na Miecz, po czym odwrócił się, aby pomóc Damson, która dźwigała na nogi Colla, i ponownie wsunął broń w ręce brata. Pogłoska skoczył susem ze schodów na najbliższego napastnika. Jego lśniące, gładkie futro było osmalone i dymiło, ale rzucił się na cieniowca, nie zważając na rany. Walker wypuścił z dłoni ogień druidów, który przesłonił wszystko jak całunem i cofnął cieniowce, oczyszczając przed nimi drogę.

I wtedy Par ujrzał Rimmera Dalia. Pierwszy szperacz znajdował się pod nimi, na chodniku ponad otchłanią opadającą z podestu, przez który przechodziły schody. Stał sam, zaciskając dłonie na poręczy, a jego koścista twarz była maską wściekłości i niedowierzania. Dłoń w rękawicy płonęła jakby w odpowiedzi. Spojrzeli na siebie i coś przemknęło pomiędzy nimi, co Par mógłby określić jako zrozumienie, choć było to coś znacznie więcej.

W następnej chwili już go nie było i Par przedzierał się przez atak cieniowców. Jego magia ożyła, czuł, jak narasta w jego wnętrzu. Teraz ją wykorzysta, pomyślał. Teraz wykorzysta swoją przewagę, bo wiedział przynajmniej, że używając magii, nie zmieni się w jednego z nich. Cieniowce były tuż za nimi i Morgan odwrócił się, wrzeszcząc na resztę, aby nie przystawali. Ciemnowłosa dziewczyna stanęła przy nim, osłaniając jego bark, i we dwoje bronili schodów przed atakującymi potworami.

Walker dotarł na podest i zerknął przez jego krawędź. Par dołączył do niego i poderwał się pospiesznie. Na dole było coś ogromnego, co dyszało, wiło się i pulsowało w świetle.

Szalejąca czarna postać uderzyła w Pogłoskę, który przechodził pod podestem, i bagienny kot zniknął im z oczu. Walker i pozostali pobiegli za nim. Magia Para zapłonęła życiem i przepłynęła przezeń, kiedy przywołał ją okrzykiem. Pamiętał swój lęk przed nią, ale teraz był on jedynie wspomnieniem i odpędził go niemal tak szybko, jak się pojawił. Patrząc na kładkę i skulone tam cieniowce, próbował trzymać ogień z dala od Damson i Colla. Coll był znowu ranny, ale szedł, kuśtykając, ciągle trzymał przed sobą Miecz Shannary i osłaniał Damson.

Usłyszeli wrzask Pogłoski, ten syczący, wściekły krzyk, który oznaczał ból i strach. Potem kot wyskoczył w górę tuż przed nimi. Jakiś czarny stwór przywierał do niego. Walker zakręcił się i posłał przed siebie ogień druidów, który pochwycił stwora wpół i zdarł go z grzbietu Pogłoski. Bagienny kot obrócił się w powietrzu, zwarł ponownie ze swym napastnikiem i zniknął im z oczu.

Ze ścian i podłogi, gdzie zapłonęła magia, uniósł się dym, a powietrze gęste było od popiołu. Lochy Strażnicy Południowej były czarne jak smoła z wyjątkiem światła, które wydzielał stwór na dole. Mrok zamykał się wokół ludzi, a cieniowce wyskakiwały z niego i cofały się, szukając miejsca do ataku. Damson została uderzona, oparzona i odrzucona na bok tak szybko, że Par nie zdążył temu zapobiec. Wstała i znowu upadła. Coll schylił się do niej, nie zwalniając, przerzucił przez ramię i biegł dalej.

I nagle część schodów zapadła się i Walker Boh zniknął w kłębach kurzu, popiołu i kamieni. Przez jedną chwilę Par, Coll i półprzytomna Damson zostali sami na walących się schodach, wpatrując się w otchłań, gdzie pulsowało światło, i w przerażeniu przyciskając się do ściany. Usłyszeli w dole warczenie Pogłoski, wrzask wściekłości Walkera i ujrzeli błysk magii druidów.

– Co robicie? Ruszcie się!

To Morgan Leah krzyczał do nich, pojawiając się nagle spośród dymu i ognia ponad ich głowami z ciemnym, rozpalonym Mieczem Leah w dłoni. Kulał paskudnie, a lewe ramię przyciskał do boku. Ciemnowłosa kobieta była wciąż przy nim, tak samo potłuczona jak on, z umazaną krwią twarzą. Wybiegli z mgły i popchnęli resztę w stronę spadku. Par potknął się o skalny odłam i zniknął w mroku. Wylądował na nogach i podniósł się w jednej chwili. Czarne sylwetki zamknęły krąg wokół chłopaka, ale ocaliła go magia pieśni. Zapłonęła wokół niego niczym zbroja, po czym eksplodowała w prześladowców, odrzucając we mgłę czarne stwory. Minął go Pogłoska, mknąc naprzód jak znikający i pojawiający się cień. Par usłyszał, że pozostali schodzą za nim, i po kilku sekundach byli znowu razem.

Przed nimi pulsowało światło, a odgłos oddechu był przerażającym jękiem niepokoju i bólu.

Poszli, szukając w mroku pełnym dymu i popiołu Walkera i bagiennego kota. Cieniowce atakowały nieprzerwanie, ale Morgan i Par odparowywali ciosy, trzymając między sobą Colla i kobiety. Damson poruszyła się, jednak Coll wciąż ją niósł. Druga kobieta szła sama, potykając się, z zaciśniętymi zębami i ogniem w oczach. Przeszli wysoki, wąski korytarz kończący się klatką schodową i nagle znaleźli się w oświetlonej komnacie.

Była ogromna, wyrzeźbiona w skale dawno temu przez czas i żywioł, o poszarpanych ścianach. We wszystkich kierunkach wybiegały z niej tunele. Na środku spoczywało światło. Było pękatą, pulsującą masą, oplataną sznurami i otoczoną czerwonym płomieniem. Stwór walczył z więzami, napinając ciało, ale nie mógł ich rozerwać. Wydawał się częścią podłoża jaskini, zespolony ze skałą i wyrastający z jej serca w mrok. Nie miał kształtu ani tożsamości, a jednak coś w sposobie jego poruszania się przypominało Parowi zwierzęta w sidłach. Przy poruszeniu słychać było oddech, a cała komnata zdawała się unosić wraz z nim. Strażnica Południowa najwyraźniej była z nim połączona. Kiedy stworzenie drżało, mury twierdzy drżały w odpowiedzi. Kiedy wzdychało, ściany jaskini wzdychały wraz z nim.

– Co to jest? – Par usłyszał szept Colla u swego boku. Wtedy ujrzeli Walkera. Leżał na podłodze jaskini zwarty w walce z Rimmerem Dallem. Dwie postacie w czerni zmagały się ze sobą w rozpaczliwym wysiłku. Rękawica Rimmera Dalia płonęła czerwonym ogniem cieniowców, a Walker osłonięty był białym płomieniem druidów. Skała pod nimi parowała od żaru, a powietrze dokoła falowało. Oczy pierwszego szperacza wyglądały jak purpurowe punkty, a kościstą twarz ściągnęła wściekłość. Z drugiej strony Pogłoska walczył rozpaczliwie, żeby dotrzeć do Walkera, a dokoła niego zamykał się krąg cieniowców.

Morgan rzucił się im na pomoc, nie zwalniając; wydał swój bojowy okrzyk i uniósł ciemne ostrze swego talizmanu w ślad za płomieniem. Ciemnowłosa kobieta ruszyła za nim. Coll natomiast rzucił się w stronę skutego łańcuchami światła, pragnąc tam uderzyć, ale zmuszony był skręcić w bok, żeby zmierzyć się z cieniowcami zeskakującymi z pomostu. Upuścił Damson i Par podbiegł, aby ją pochwycić. Cieniowiec naparł na Colla, ale ten odepchnął go. Miecz Shannary nie stanowił dla nich zagrożenia, a Coll nie miał innej magii. Par krzyknął, żeby zszedł z drogi, ale Coll rzucił się w wir bijatyki. Par pospiesznie położył Damson na ziemi i ruszył za nim. Coll potknął się i upadł, po chwili wstał i znowu upadł na dobre. Cieniowce rzuciły się na niego. Par zawył z wściekłości i uderzył w nich magią pieśni, odrzucając napastników na bok. Ogień zapłonął także wokół niego, ale strząsnął go z siebie pod osłoną magii.

Coll wstał na czworaki, zakrwawiony i obdarty. Uniósł twarz, kiedy ujrzał podbiegającego Para, i pchnął w jego stronę Miecz Shannary.

– Bierz! – krzyknął i upadł.

Par pochwycił Miecz, w nozdrzach czuł kwaśny zapach popiołu i gęsty dym. Co miał zrobić? Widział, że Morgan walczy teraz sam, bo ciemnowłosa kobieta również upadła. Nie” dostrzegł zaś Walkera ani Rimmera Dalia. Czuł, jak siły zaczynają go opuszczać z powodu zbyt długiego używania magii. Cokolwiek uczyni, będzie musiał działać szybko. Potykając się, pobiegł, zbliżając się ku światłu i ponownie zastanawiając, czym było i co miał z nim uczynić. Czy maje uwolnić? Czy Walker nie powiedział, że po to właśnie weszli do strażnicy? Skoro było więźniem cieniowców, musiało być uwolnione. Ale czym było? Niczego już nie był pewny. Ledwo uwolnił samego siebie i niepewność wciąż ciążyła mu jak pęta.

Spojrzał na Miecz Shannary, nagle świadom, że go niesie, że wziął go od Colla. Dlaczego to uczynił? Miecz nie był mu przeznaczony. Miął należeć do Colla. Nie był nawet zdolny go użyć.

I nagle stanął przed nimi Rimmer Dall, wilcza głowa zalśniła w świetle, ciemna szatą drżała i falowała. Odrzucił kaptur, a czerwono-brodą, kanciasta twarz spływała krwią. Odciął Parowi drogę od światła, unosząc się przed nim. Rękawica pulsowała karmazynowym ogniem. Jego uśmiech był przerażającym grymasem.

– Zszedłeś dowiedzieć się, co tu trzymamy? – zapytał ochrypłym szeptem.

– Zejdź mi z drogi – rozkazał Par.

– Nie tym razem – odezwał się szperacz i Par nagle zdał sobie sprawę, że dłoń w rękawicy nie była już dłonią, że rękawica ukrywała ogień na całej długości ramienia. – Wykorzystałeś już wszystkie szansę, które ci dałem, chłopcze.

Nie udawał już teraz przyjaźni ani troski. W oczach Rimmera Dalia lśniła nienawiść, a ciało skręcała wściekłość.

– Należysz do mnie! Zawsze należałeś! Powinieneś powierzyć się mnie, kiedy miałeś okazję! Tak byłoby łatwiej!

Par wpatrywał się w niego z otwartymi ustami.

– Jesteś mój! – wrzeszczał wściekle Rimmer Dall. – Ciągle nie rozumiesz, prawda? Jesteś mój, Parze Ohmsford! Twoja magia należy do mnie!

Skoczył i Par ledwo zdążył krzyknąć i wyrzucić w górę magię pieśni, żeby go powstrzymać. Zdołała jedynie opóźnić atak. Pierwszy szperacz przedarł jej osłonę jakby była z papieru i zacisnął palce na ramieniu Para niczym stalowe szpony. Chłopak niejasno uświadomił sobie, że tego właśnie pragnął od samego początku Rimmer Dall – magii pieśni i ciała Para, aby nią zawładnąć. Cała ta udawana chęć pomocy w zapanowaniu nad magią była tylko zasłoną, którą miała ukryć ambicje posiadania jej na własność. Jak wszystkie cieniowce, Rimmer Dall pożądał magii innych, a niewiele mogło się równać z magią Para.

Par zatoczył się pod ciężarem napastnika, pochylił i opadł na kolana. Miecz Shannary wypadł z pozbawionych czucia palców. Podniósł ręce, żeby odepchnąć cieniowca, wzywając do obrony magię, ale wszystkie siły go opuściły. Ledwo był w stanie oddychać, kiedy okrył go cień wroga.

Rimmer Dall zaczął wychodzić z własnego ciała i wchodzić w ciało Para. Chłopak widział i czuł, jak zaczyna się przemiana. Krzyknął i próbował się uwolnić, ale był bezradny.

Tylko nie to! – pomyślał w panice. Nie pozwól, żeby to się stało!

Wił się, kopał i drapał, ale cieniowiec Rimmera Dalia naciskał na niego, przenikając jego skórę. Wypełniło go uczucie chłodu, mroku i nienawiści do samego siebie. Kiedyś mógłby temu zapobiec, czuł. Kiedyś, kiedy magia była nieokiełznana, pchana jego lękiem i wątpliwościami, byłby dość silny, żeby powstrzymać napastnika. Rimmer Dall o tym wiedział. Myśli pierwszego szperacza natarły na niego i skulił się przed tym, co ujawniały. Niech ktoś mi pomoże! Kątem oka uchwycił jakiś ruch po lewej stronie. Morgan Leah skoczył z krzykiem naprzód. Ale Rimmer Dall uderzył dłonią w rękawicy, na ułamek sekundy puszczając Para, i Morgan zniknął w błysku czerwonego ognia, tocząc się z powrotem w ciemność. Dłoń na nowo pochwyciła Para. Chłopak wycofał się do własnego wnętrza, gdzie magia była najsilniejsza, i zebrał jej stalowe jądro. Ale Rimmer Dall przywarł doń nieubłaganie, napierając i ściskając. Par czuł, jak nawet ta ostatnia jego cząstka ustępuje...

I nagle pierwszy szperacz został szarpnięty w tył, a jego cieniowiec oderwał się od Para. Par chwycił gwałtownie powietrze, zamrugał i ujrzał Walkera Boha zdrową ręką trzymającego za gardło Rimmera Dalia. Wzdłuż jego ramienia mknął ogień druidów. Druid był osmalony i podrapany, a jego twarz pod czarną brodą i pasmami krwi była biała jak kreda. Lecz kiedy uniósł przeciwko wrogowi moc swojej magii, był obrazem czystej determinacji. Rimmer Dall skoczył z rykiem w górę, zamierzając się dłonią w rękawicy i rozsypując dokoła magię cieniowców. W jakiś sposób Walker trzymał Rimmera Dalia z dala od jego ziemskiego ciała, pozostawiając cieniowca tuż za nim. Obie części walczyły, żeby się połączyć, ale Walker stał pomiędzy nimi, blokując drogę.

Par zatoczył się i znowu wstał. Palce Walkera zamknęły się w pięść, ściskając coś we wnętrzu cieniowca. Rimmer Dall szarpnął się i wrzasnął, a jego chuda sylwetka drżała z wściekłości. Ogień cieniowców spłynął na podłogę, wbijając się w kamień. Pozostałe cieniowce ruszyły na pomoc, ale Pogłoska skoczył pomiędzy nie, drąc i szarpiąc pazurami.

– Użyj Miecza! – syknął do Para Walker Boh. – Uwolnij go!

Par pochwycił ostrze i pomknął do światła. Dotarł do niego w ciągu paru sekund, nie powstrzymywany przez nikogo, bo wszystkie oczy skierowane były na walkę druida z pierwszym szperaczem. Podbiegł do ogromnej, pulsującej masy oplecionej szkarłatnymi wstęgami łańcuchów i trzymając w obu dłoniach Miecz Shannary, położył go płasko na świetle.

Potem siłą woli przywołał magię, modląc się w duchu, aby nadeszła.

I nadeszła, unosząc się łagodnie, z łatwością, wolna od więzów, które narzuciła magia pieśni, kiedy jego lęki, wątpliwości i oszustwa Rimmera Dalia przekonały Para, że jest cieniowcem. Nadeszła szybko, jak biała świetlna boja, która pomknęła ku światłu, po czym wróciła, żeby pochłonąć Para. Na nowo ujrzał prawdy o swoim życiu, prawdy o swej magii, o swym dziedzictwie Shannary i cieniowców, o elfich przodkach. Wdychał je jak powietrze, które dawało życie, i nie cofnął się.

Wreszcie ujrzał prawdę o świetle. Zrozumiał, co uczyniły cieniowce, jak użyły swej magii, żeby podporządkować sobie cztery krainy. Pojął znaczenie snów Allanona i przyczynę przywołania dzieci Shannary do Hadeshornu. Zrozumiał, co musi uczynić.

Wycofał magię Miecza i upuścił broń na podłogę jaskini. Za nim Rimmer Dall i Walker Boh wciąż ścierali się w walce, która zdawała się nie mieć końca. Pierwszy szperacz wrzeszczał – nie z bólu, ale z wściekłości na to, co zamierzał uczynić Par. Zewsząd napierały cieniowce, próbując minąć Morgana Leah, który znów był na nogach, i Pogłoskę, który wydawał się niezniszczalny. Było już jednak za późno. Ta chwila należała do Para, jego przyjaciół i sprzymierzeńców, do tych wszystkich, którzy walczyli, żeby nadeszła, żyjących i zmarłych, do mężnych.

Po raz ostatni przywołał magię pieśni, uniósł ją całą, płonącą w jego wnętrzu, zmieniającą się z dziedzictwa w potwora, który niemal go pożarł. Zawezwał ją i raz jeszcze ukształtował w tarczę błękitnego ognia, która pojawiła się po raz pierwszy, gdy usiłował uciec z Dołu, tarczę, która zdawała się kawałkiem lazurowej błyskawicy zstępującej z nieba. Uniósł ją nad głową i opuścił na karmazynowe pęta magii, które wiązały światło, rozrywając je na zawsze.

Par zadrżał od siły uderzenia i wysiłku, który odebrał mu siły.

Światło eksplodowało w odpowiedzi, rozświetlając najciemniejsze zakamarki jaskini, i pomknęło w górę Strażnicy Południowej. Przegoniło cienie i mrok i zamieniło czerń w biel. Wydało okrzyk radości, odnajdując wolność, a potem poszukało zemsty za to, co mu uczyniono.

Najpierw zabrało Rimmera Dalia, wysysając zeń życie, jakby wciągało dym w płuca. Pierwszy szperacz zadrżał gwałtownie, upadł, rozsypując się w popiół, i przestał istnieć. Światło ruszyło wtedy za resztą cieniowców, które już uciekały w bezradnej rozpaczy, i pochłonęło je jednego po drugim. W końcu uniosło się, żeby pochłonąć Strażnicę Południową, mknąc po czarnych ścianach, w głąb pulsującego obsydianowego kamienia. Walker dźwignął Para, a ten się schylił, żeby podnieść Miecz Shannary. Walker zawołał Morgana i w ciągu kilku sekund zebrali pozostałych, ciągnąc ich za sobą i niosąc tych, którzy nie mogli iść o własnych siłach. Pogłoska prowadził, kiedy biegli w stronę tunelu na przeciwległym końcu komnaty, uciekając przed kataklizmem. Strażnica Południowa nad ich głowami eksplodowała w poranne niebo gejzerem ognia i popiołu.

Stresa pierwszy poczuł drżenie ziemi i syknął ostrzegawczo do Wren.

– Królowo elfów. Phhfftt! Czujesz? Hssst! Hssst! Ziemia się porusza!

Wren stała w pewnym oddaleniu od Trissa, zaciskając w dłoni Kamienie Elfów. Obserwowała nadejście armii federacji, czekając na walkę z pełzaczami. Dotarły do ujścia doliny Rhenn, niecałe trzysta jardów od pierwszych szeregów elfów i ich sprzymierzeńców. Bitwa, której tak się obawiała, miała się niedługo rozpocząć. Barsimmon Oridio, Padishar Creel, Chandos i Axhind rozeszli się, aby wypełnić rozkazy. Tygrys Ty wyruszył do Skrzydlatych Jeźdźców. Straż Domu otoczyła królową ze wszystkich stron, ale Wren czuła się nieprawdopodobnie samotna.

Odwróciła się na słowa splintera, a potem sama poczuła drżenie.

– Triss – wyszeptała.

Z każdą serią przenikających ją wstrząsów ziemia drżała coraz głębiej, jakby jakaś bestia budziła się ku wschodzącemu słońcu, ku nadchodzącemu światłu. Otrząsała się ze snu, a jej pomruk unosił się ponad dudnieniem bębnów federacji i odgłosem maszerujących stóp żołnierzy.

Przerażona Wren wstrzymała oddech.

Co się dzieje?

I wtedy, daleko na wschodzie i południu, buchnął ogień i dym, unosząc się na tle słonecznego światła rozszalałą pożogą, a drżenie zamieniło się w rozpaczliwe falowanie. Wrogie armie przerwały walkę, a ludzie odwrócili się, przeszukując wzrokiem horyzont. Zaczynały rozbrzmiewać krzyki. Ogień i dym zebrał się w chmurę czarnego popiołu i nagle nastąpił potworny wybuch białego światła, które wypełniło jasnością niebiosa, żywe i pulsujące. Uniosło się, mknąc przed tarczą słońca i z powrotem, biegnąc wraz z wiatrem i chmurami.

Kiedy znowu opadło na ziemię, drżenie wznowiło się, unosząc i opadając, wypełniając swym dźwiękiem powietrze.

Potem światło zapłonęło we wnętrzu doliny, przebijając skorupę ziemi i tryskając w górę pomiędzy przerażonymi ludźmi. Wren krzyknęła, widząc blask, i poczuła, jak Kamienie Elfów wbijają się jej w ciało, kiedy zacisnęła mocno dłoń.

Światło mknęło tam i z powrotem, choć nie na oślep, jak początkowo sądziła, ale ze śmiertelną celowością. Najpierw pochwyciło pełzacze, rozrzuciło je na bok i pozostało dymiące, poszarpane i martwe. Potem chwyciło szperaczy, otulając ich całunem śmierci, wysysając z nich życie i zostawiając po sobie stosy dymiącego popiołu. Przemknęło przez armię federacji, oczyszczając jej szeregi z cieniowców, a tym samym pozbawiając ją celu i odwagi. Pozostali żołnierze zawrócili i rzucili się do ucieczki, porzucając broń, umocnienia i bojowe machiny, a ich jedyną nadzieją było ocalenie życia. Wszystko skończyło się w ciągu paru sekund. Pełzacze i cieniowce zostały zniszczone, żołnierze armii federacji uciekli, a równiny zaścielały pozostałości po walce. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że elfy, banici i skalne trolle nie mieli nawet czasu zareagować, zbyt oszołomieni, aby uczynić cokolwiek. Patrzyli tylko, a potem pospiesznie przejrzeli własne szeregi, aby upewnić się, że światło ich nie dotknęło.

Na skarpie u wejścia do doliny Wren Elessedil oddychała powoli w ciszy, obserwując wydarzenia. Triss stał obok z szeroko otwartymi ustami. Stresa dyszał ciężko u jej stóp. Przełknęła z wysiłkiem, a potem spojrzała na dolinę Rhenn zdumiona ostatnim cudem.

Na całej połaci wyschniętych, nagich równin jak okiem sięgnąć rozkwitały w świetle słońca polne kwiaty.

XXXVI

– Co było wewnątrz światła, Walkerze? – zapytał Coll.

Był późny ranek, kiedy zebrali się w cieniu drzew na zboczach wiodących z Runne na północ od ruin Strażnicy Południowej. Twierdza cieniowców nie przestawała dymić, parować i płonąć. Jej mury rozpadły się w gruz, a niegdyś gładki, czarny kamień stał się kruchy i matowy. Walker siedział samotnie z boku, otulony podartymi resztkami swej czarnej szaty. Par i Coll siedzieli na wprost niego. Morgan opierał się o szeroki pień czerwonego klonu, żując źdźbło trawy i wpatrując się we własne buty. Matty Roh opierała się tuż przy nim, dotykając ramienia górala. Kilka jardów dalej leżała śpiąca Damson. Wszyscy byli potłuczeni, zmęczeni, pokryci krwią i brudem, a Coll miał złamane ramię i żebro. Ale napięcie minęło, a z ich wzroku zniknęła czujność. Już nie uciekali i nie bali się.

– To była magia – powiedział cicho i z przekonaniem Par. Uciekli z lochów twierdzy cieniowców przez tunel, który wybrał Walker, a wokół nich kruszyły się i opadały kawałki kamienia, kiedy tak biegli przez podziemny mrok, mając za przewodnika jedynie ogień druidów. Tunel wił się i skręcał i wydawało się, że nigdy się z niego nie wydostaną na czas. Za sobą słyszeli odgłosy niszczenia warowni, czuli na plecach podmuch kurzu i stęchłego powietrza, kiedy zapadały się mury. Bali się, że zostaną uwięzieni, ale Walker wydawał się pewny drogi, podążali więc za nim bez pytania. W końcu korytarz otworzył się na kępę zarośli porastających niskie wzgórza ponad twierdzą i stamtąd wdrapali się na górę pod osłonę drzew, żeby obserwować pożogę ognia i dymu, która oznaczała koniec strażnicy. Damson znowu była nieprzytomna i Walker zajął się nią intensywnie, uzdrawiając ją z pomocą magii druidów, tak jak parę tygodni temu uzdrowił Para, kiedy chłopak został zatruty przez wilkołaki. Jej rany spowodowały gorączkę, ale Walker obniżył ją, tak że mogła spać. W tym czasie, pozostali umyli się i opatrzyli najlepiej jak mogli.

Światło słońca ciągnęło się teraz ku wzgórzom na zachodzie, a oni siedzieli, patrząc w tył na równiny, gdzie dopalała się cytadela cieniowców. Wszędzie rosły polne kwiaty, rozkwitłe wraz z upadkiem twierdzy czarnej magii i powrotem światła na ziemię. Kwiaty rozjaśniły feerią barw całą krainę wszerz i wzdłuż, pokrywając nawet chore i zniszczone tereny. Ich zapach unosił się lekko w porannym powietrzu, zdając się zapowiadać nowy początek.

– Skradziona magia – poprawił Walker Boh.

To, co ukazała Parowi magia Miecza Shannary, on wyczuwał instynktem druida. Ciemne oczy otaczały pierścienie popiołu i brudu, twarz miał ściągniętą, a mimo to w spokojnym spojrzeniu znać było siłę. Skończyli relacjonować sobie swoje dzieje i rozważali teraz, co kryło się za tymi wszystkimi wydarzeniami.

Walker uniósł twarz.

– Światło było magią, którą cieniowce wykradły z ziemi. W ten sposób zdobyły moc. Magia elfów z czarodziejskich czasów pochodziła od wszystkich żywiołów, a w szczególności z ziemi, bo ziemia była jej największym źródłem. Kiedy elfy odzyskały tę utraconą magię po śmierci Allanona, cieniowce stanowiły pośród nich grupę renegatów, które pragnęły wykorzystać magię w sposób, do jakiego nie była przeznaczona. Jak wcześniej Łowcy Czaszek i widma Mord, cieniowce tak bardzo zdały się na magię, że w końcu je sobie podporządkowała. Uzależniły się od niej, była im niezbędna do przeżycia. W końcu stała się jedyną przyczyną ich istnienia. Z początku kradły ją w małych dawkach, a kiedy ich potrzeby wzrosły, kiedy zapragnęły mocy zdolnej do władania przeznaczeniem ras i czterech krain, zbudowały Strażnicę Południową, aby czerpać magię w ogromnych ilościach. Znalazły sposób, aby wyłuskać ją z serca ziemi i uwięzić pod twierdzą. Twierdza i zebrana w jej wnętrzu magia stały się źródłem ich mocy. Ale kiedy używały jej do mnożenia, tworzenia stworów takich jak pełzacze i wzmacniania siebie, osłabiały ziemię, z której czerpały magię. Cztery krainy zaczęły chorować, ponieważ magia nie była już dość silna, aby zachować je w zdrowiu.

– Sny Allanona – odezwał się Par.

– Za jakiś czas stałyby się prawdą. Nic nie mogło temu zapobiec, dopóki magia nie została uwolniona.

– A kiedy tak się stało, zniszczyła swoich oprawców. Walker pokręcił głową.

– Nie tak, jak myślisz. Nie zniszczyła ich rozmyślnie. To, co się wydarzyło, było bardziej pierwotne. Uwolniona magia przyciągnęła na powrót to, co jej skradziono. Odebrała moc, którą z niej czerpano. Kiedy to uczyniła, pozbawiła cieniowce oraz ich potwory życia, którym się karmili. Pozostawiła je niczym puste muszle na plaży. Magia utrzymywała ich przy życiu. Kiedy została im odebrana, zginęli.

Przez chwilę milczeli zamyśleni.

– Czy Strażnica Południowa też była żywym stworzeniem? – zapytał Coll.

Walker skinął głową.

– Żywym, ale nie w takim sensie jak my. Była organizmem, stworzeniem, które karmiło i chroniło cieniowce. Była matką, która ich żywiła, matką stworzoną z magii. Żywili się tym, co im dawała.

Matty Roh skrzywiła się i kopnęła w ziemię.

– Ich choroba powróciła do nich – mruknęła.

– Nie rozumiem, dlaczego było tyle różnych gatunków cieniowców – odezwał się nagle Morgan. – Tamte ze strażnicy, jak Rimmer Dall i jego szperacze, zdawały się panować nad sobą. Ale co z tymi biednymi stworzeniami w Dole? Co z leśną kobietą i olbrzymem, którego spotkaliśmy w drodze do Culhaven?

– Magia różnie na nich oddziaływała – odpowiedział Par, rozglądając się. – Niektóre radziły sobie z nią lepiej niż reszta.

– Niektóre się dostosowały – powiedział Walker. – Ale wiele nie potrafiło, mimo iż próbowały. A niektórzy z tamtych w Dole to ludzie, którym cieniowce odebrały ich małe magie, słabi pokonani przez silnych. Pamiętasz, jak cieniowce ciągle próbowały wejść i stać się częścią ciebie? Jak leśna kobieta i tamto dziecko w Toffer Ridge?

Jak Rimmer Dall, pomyślał Par, ale nic nie powiedział.

– Musiały karmić się, aby przeżyć, i czyniły tak, jeśli tylko czuły taką potrzebę. Wykorzystywały ludzi wokół siebie, tak jak ziemię, która podtrzymywała ich przy życiu. Jeśli magia była silna, żądza zawładnięcia nią była jeszcze silniejsza. Kiedy cieniowce wysysały magię, doprowadzały do szaleństwa stworzenia, którym ją kradły. A w niektórych wypadkach oszalały same cieniowce. Był to niezwykle niszczący podbój. Cieniowce nigdy tego nie zrozumiały. Moc, której tak pragnęły, była dla nich przekleństwem. Moc, która daje życie ziemi i jej stworzeniom, jest zbyt niebezpieczna, aby nią manipulować.

Z mroku wyszedł cicho Pogłoska, osmalony i pokrwawiony w wielu miejscach, gdzieniegdzie miał nawet zdartą skórę. Zdawał się na to nie zważać. Pysk miał wilgotny od wody ze strumienia znalezionego gdzieś między drzewami. Lśniące ślepia przyjrzały im się przelotnie, po czym kot poczłapał do Walkera, usiadł i zaczął się myć.

Par zerwał kwiat rosnący u jego stóp.

– Rimmer Dall chciał odebrać mi magię pieśni, prawda?

– Chciał więcej, Parze. – Walker usiadł wygodniej, a Pogłoska podniósł wzrok, aby sprawdzić, czy nie odchodzi. – Chciał również ciebie. Pragnął stać się tobą. Trudno to pojąć, ale cieniowce nauczyły się, jak opuszczać ciała i przetrwać jako widma. Pozwalała im na to stara magia; magia ziemi dawała im moc stawania się, kim zechcą. Brakowało im jednak tożsamości, a one pragnęły bardzo być czymś więcej niż tylko dymem. Tak więc wykorzystywały ludzkie ciała, porzucając je, kiedy były gotowe stać się kimś albo czymś nowym. – Pochylił się nieznacznie do przodu. – Ale Rimmer Dall był pierwszym szperaczem, najsilniejszym z cieniowców, i pragnął być kimś więcej niż pozostali. Postanowił stać się tobą, Parze, bo dałbyś mu młodość i moc, jakiej nie miał żaden człowiek. Wiedział, że pieśń ulega przemianie. Co więcej, rozpoznawał jej kierunek. Twoja elfia krew prowadziła magię z powrotem ku temu, co odziedziczyła po swym ojcu Brin Ohmsford, ku magii Kamieni Elfów.

Pamiętasz, jak Brin walczyła, żeby magia jej nie zniszczyła? Rimmer Dall pojmował naturę tej magii. Należała do elfów, ale miała też cechy cieniowców. Gdyby zdołał nad nią zapanować, wykorzystałby ją na własny użytek. Nie mógł jednak tego uczynić bez twojej pomocy. Magia była zbyt silna, zbyt cię ochroniła, żeby mógł podporządkować cię siłą. Musiał cię zwieść, żebyś mu pomógł. To właśnie w końcu go zniszczyło, obsesja zawładnięcia tobą. Poddał się jej, spędzał czas na wyszukiwaniu sposobów, aby ją zaspokoić, powtarzając, że już jesteś cieniowcem, sugerując, że ty sam jesteś swoim głównym wrogiem, pozwalając ci myśleć, że zabiłeś Colla, a potem przywracając go do życia, ścigając cię wszędzie i przekonując usilnie, że bez jego pomocy oszalejesz.

Do pośpiechu skłoniło go odkrycie, że Allanon wysłał cię na poszukiwanie Miecza Shannary. Od czasów Varfleet wiedział o twojej magii, ale teraz znalazł sposób, aby nakłonić cię do przymierza przeciwko najbardziej niebezpiecznemu wrogowi. Musiał mieć cię przy sobie, żeby upewnić się, iż nie odkryjesz prawdy, a twoja magia mu pomoże. Pochodziła od elfów i za każdym razem, kiedy się do niej zwracałeś, był to dlań sygnał, gdzie jesteś. To nie wystarczało, żeby cię pojmać, ale mógł być w pobliżu.

– Jednak mylił się co do Miecza Shannary – upierał się Par. – Myślał, że tylko ja mogę go użyć, a Miecz przeznaczony był dla Colla.

Walker pokręcił głową.

– Nie wiem, czy był przeznaczony tylko dla jednego z was. Wydaje się, że obaj mieliście go użyć. Było jednak konieczne, żeby Coll użył go pierwszy, aby uratować cię z rąk Rimmera Dalia. Ty musiałeś zaakceptować to, że mimo iż twoje obawy przed magią były uzasadnione, to nie decydowały o twoim losie. Allanon przezornie nie ujawnił przed tobą roli Colla. Wiedział, że jeśli Coll ma ci pomóc, musi to pozostać tajemnicą.

– Może wiedział, że cieniowce dowiedzą się o zadaniach – zauważył Morgan. – Dlatego o jednym nie powiedział.

– A co z zadaniami? – zapytał nagle Par. – Co miały osiągnąć? Wiemy, dlaczego odzyskanie Miecza Shannary było ważne, ale co z resztą?

Walker odetchnął głęboko, przez chwilę spoglądał zamyślony na równiny, po czym odwrócił wzrok. Wiedza i mądrość pozwalały mu szybciej niż towarzyszom rozpoznać ukryte za wydarzeniami prawdy i dlatego u niego szukali wyjaśnienia. Przewidywanie, zrozumienie, postrzeganie i dedukcja – przekazane mu umiejętności druidów. Dodano do nich moc magii i odpowiedzialność, aby mądrze jej używać. Zaczynał już doceniać brzemię, które Allanon dźwigał przez te wszystkie lata.

– Zadania zostały powierzone, aby dokonać czegoś więcej niż tylko zniszczenia cieniowców – powiedział, ostrożnie dobierając słowa.

Trzeba było wielu różnych rzeczy, aby cztery krainy mogły przetrwać. Przede wszystkim zrozumienia, kim są cieniowce i co zamierzają, i wyprawy w celu wypełnienia zadań Allanona odkryły to. Bardziej bezpośrednio pomogły je zniszczyć talizmany: Miecz Shannary, Kamienie Elfów, pieśń i miecz Morgana. A pośrednio były to magie, które pomogły nam odzyskać te talizmany.

Zadania jednak zostały dane również po to, żeby utrzymać cztery krainy, kiedy cieniowce znikną, i żeby powstrzymać je i im podobne stwory przed powrotem. Elfy powróciły, aby zapewnić utraconą równowagę. Elfy są uzdrowicielami ziemi i jej stworzeń, opiekunami magii. Kiedy się wycofały, nikt nie powstrzymywał cieniowców przed kradzieżą magii, nikt nawet nie wiedział, co się stało. Elfy będą pracowały, aby zapobiec w przyszłości podobnym wypadkom.

A druidzi – powiedział cicho – również przyczynią się do tej równowagi. Nie pojmowałem tego wcześniej. Dopiero kiedy stałem się jednym z nich. Druidzi są sumieniem ziemi. Nie manipulują i nie kontrolują. Ich zadaniem jest odkryć, co przeszkadza krainom i ludziom, i pomóc to naprawić. Czasami może wydawać się, że dbają jedynie o własne cele, ale błędna ocena wynika ze strachu przed mocą, jaką władają. Decyzja należy do nich, oczywiście, również do mnie, ale przyczyną ich istnienia jest pragnienie służby. – Przerwał. – Inaczej nie mógłbym być jednym z nich.

– Kiedyś nie mógłbyś być jednym z nich – zauważył cicho Par. Walker skinął głową, a jego surowy wzrok złagodniał.

– Kiedyś, Parze. Dla nas wszystkich było to dawno temu. Coglin przyznałby mu rację, pomyślał chłopak. Starzec natychmiast rozpoznałby prawdę w tamtych słowach. Coglin widział, jak mijały lata, znał czasy, które odeszły w niepamięć i stały się legendą, zniknięcie druidów i ich powrót, przemianę starego świata w nowy. Coglin był ostatnim z dawnych czasów i zrozumiałby, że nieuchronność zmian jest jedynym pewnikiem w życiu.

– A więc czarne stwory naprawdę odeszły – odezwała się nagle Matty Roh, nie patrząc na nikogo, jakby potrzebując potwierdzenia.

– Cieniowce odeszły – zapewnił ją Walker Boh. Przerwał, spuszczając wzrok. – Ale magia, która podtrzymywała je przy życiu, pozostała. Nie zapominajcie o tym.

Wtedy poruszyła się Damson i poszli zobaczyć, jak się czuje. Słońce ponad ich głowami przeświecało przez poranną mgiełkę, a powietrze robiło się gorące i lepkie. W dole na równinach lśniły i parowały w upale szczątki Strażnicy Południowej; po chwili wyglądały jak miraż.

Południe przyszło i minęło, kiedy grupka śmiałków wypoczywała w chłodzie górskich drzew. Damson obudziła się z drzemki, żeby coś zjeść i wypić, i ponownie zamknęła oczy. Szybko wyzdrowieje, pomyślał Walker. Wkrótce dojdzie do siebie.

Potem zasnęli jedno po drugim, czując woń kwiatów i świeżych traw, ukołysani ciszą lasu. Mogło pokonać ich wyczerpanie, ale Par pomyślał później, że musiało to być coś więcej. Śniło mu się, że Walker przemawia do każdego z nich podczas snu. Mówił, że powinni zapamiętać, co powiedział o magii i jakie to ważne dla krain. Tej cząstki magii, którą zatrzymali – mówił to zwłaszcza do Para – muszą strzec przed nadużyciem i zaniedbaniem. Zachować ją do czasu, aż będzie potrzebna. Została mu powierzona do czasu, kiedy będzie musiała zostać użyta. Dotykał każdego z nich, przechodząc pomiędzy nimi w milczeniu i pozwalając im wypoczywać w spokoju. Jego wygląd zmieniał się, kiedy tak szedł. Chwilami wyglądał jak Walker, a chwilami jak Allanon. Wziął od Colla Miecz Shannary. W ten sposób już nie zginie, wyjaśnił. Coll nie sprzeciwiał się, pozostali również nie. Miecz tak naprawdę nie należał do nich. Należał do czterech krain.

Potem Walker zaczął blednąc niczym cień w świetle słońca. Muszę was teraz opuścić, powiedział im, bo moje uleczenie wymaga snu druidów.

Kiedy znowu się obudzili, było późne popołudnie, niebo mieniło się fioletem i purpurą, a las ucichł, chłodny i nieruchomy. Walker Boh zniknął i zrozumieli od razu, że już do nich nie wróci.

Chwilę później, w gasnącym świetle dnia, pojawili się Skrzydlaci Jeźdźcy i ich roki, niosąc Wren, Padishara i pozostałych, którzy walczyli w dolinie Rhenn. Nadszedł czas na ponowne wyjaśnienia.

XXXVII

Mijał czas i lato zmieniło się w jesień. Żar połowy roku ustępował niechętnie, dnie ochłodziły się, stały krótsze i w jakiś sposób cenniejsze w perspektywie nadchodzącej zimy. Polne kwiaty przybladły, liście zaczynały więdnąć i zmieniła się paleta barw. Ptaki odlatywały na południe, a wiatr od gór był coraz zimniejszy. Przymglone światło zdawało się sączyć z nieba głębokimi, miękkimi, milczącymi warstwami niczym puch.

Coll Ohmsford ruszył do domu w Shady Vale, aby się upewnić, że Jaralan i Mirianna są bezpieczni, i z zaskoczeniem odkrył, że federacja znudziła się parę tygodni temu, porzucając miasteczko i starszych Ohmsfordów dla bardziej naglących spraw. Powitanie było radosne i Coll skwapliwie obiecał, że nieprędko znowu wyruszy w podróż.

Par Ohmsford i Damson Rhee powędrowali na północ do Tyrsis i zostali tam dopóty, dopóki nie przekonali się, że Kret naprawdę przeżył nagonkę cieniowców. Potem powrócili do Shady Vale, aby dołączyć do Colla. Par snuł już plany, co będą robili. Cała trójka miała otworzyć gospodę gdzieś na pomocy, w jednym z przygranicznych miast Callahornu, gdzie będą podawali dobre jadło, zapewniali wygodne noclegi i zabawiali gości opowieściami i pieśniami. Coś stało się z pieśnią podczas uwalniania magii ziemi przy Strażnicy Południowej. Teraz mogła jedynie, jak dawniej, tworzyć obrazy. Ale to wystarczało Parowi i Collowi do snucia opowieści, tak jak niegdyś. Coll oczywiście będzie wzdragał się przed opuszczeniem Shady Vale, ale Par uważał, że zdoła go namówić.

Cieniowce odeszły z miast Callahornu i pośród ludzi narastało przekonanie, że federacja również zniknęła. Padishar Creel niemal natychmiast zaczął snuć plany dla wolno urodzonych i podżegać do rewolucji, która na dobre wygna Sudlandczyków z Callahornu. Ludziom, którzy mu pomagali, mówił, że jego rodzice mieli niegdyś ziemie w Callahornie. Federacja uwięziła ich i zabiła, a on został oddany na wychowanie do ciotki. Nigdy nie widział swoich rodziców, ale słyszał, że jego ojciec znany był powszechnie jako baron Creel.

Morgan Leah dotrzymał obietnicy danej Steffowi i powrócił do Estlandii, aby dołączyć do ruchu oporu karłów w walce przeciwko federacji. Matty Roh poszła wraz z nim, nie zastanawiając się już, czy właściwie wybiera, i nie zamartwiając się dłużej duchem Ożywczej. Morgan powiedział, że pragnie jej towarzystwa. Odnajdą babcię Elizę i cioteczkę Jilt i nie ustaną, dopóki karły nie będą znowu wolne. Potem wrócą w góry i pokaże jej swój domek na wzgórzach. Tak powiedział, ale ona pomyślała, że być może powiedział coś jeszcze.

Wren Elessedil wróciła do Westlandii jako królowa elfów, pomna swej przysięgi, że elfy podejmą dawne wędrówki po czterech krainach jako uzdrowiciele. Mając za sobą Trissa, Tygrysa Ty, a teraz nawet i Barsimmona Oridio, nie sądziła, że Wysoka Rada nadal będzie się jej sprzeciwiać. Jej uzdrowiciele zostaną powołani spośród Wybranych. Będą opiekunami nie tylko Ogrodów Życia i Ellcrys, ale całej ziemi. Z początku nie będą akceptowani, ale nie poddadzą się. W końcu ustępowanie nie leżało w naturze elfów.

Wojna z federacją na jakiś czas przybrała na sile, a potem ucichła, kiedy Sudlandczycy zaczęli się wycofywać ponownie na swoje rodzinne ziemie. Bez wpływu cieniowców na Radę Koalicyjną i z pokonaną w dolinie Rhenn armią zainteresowanie federacji przedłużaniem wojny szybko wygasło. Powstania w Callahornie i Estlandii prowadziły do rosnącego niezadowolenia z sudlandzkiego najazdu i w końcu federacja całkiem porzuciła dalekie krainy.

Mijał czas i zmieniały się pory roku.

Paranor przetrwał nieporuszony jesień i zimę, wznosząc się pośród osłaniających go mrocznych lasów, otoczony wyniosłymi szczytami Smoczych Zębów, ciemne zbiorowisko murów, parapetów, obronnych wałów i wieżyc. Od czasu do czasu mijali go podróżni, ale nikt nie śmiał wstąpić do warowni druidów. Mówiono, że jest nawiedzonym przez duchy igrające na podwórcu grobowcem dusz dawnych druidów. Niektórzy widzieli bagiennego kota grasującego w jego wnętrzu, a czasem poza murami, czarnego jak noc, wielkiego jak koń, z płonącymi ślepiami. Niektórzy twierdzili, że kot potrafi mówić jak człowiek.

Wewnątrz twierdzy Walker Boh spał spokojnie snem druidów. Chociaż jego ciało wypoczywało, duch często przemierzał krainę, mknąc na wietrze do najdalszych zakątków, cwałując na grzbietach chmur i morskich fal. Walker śnił o przeszłych i przyszłych dziejach, o tym, co było i będzie. Śnił o nowej radzie druidów, o zebraniu najmędrszych mężczyzn i kobiet spośród ras, skupieniu wiedzy, która pozwoli rosnąć i rozkwitać czterem krainom. Śnił o pokoju. Jego sny rozciągały się dalej niż podróże, które odbywał w duchowej postaci, ponieważ nic nie ograniczało jego wyobraźni.

Czasami przychodził do niego Allanon. Był teraz prawie biały, mroczny cień stał się duchem tracącym zarysy w świetle. Rozmawiał z Walkerem, ale przekładał na słowa raczej uczucia niż myśli. Coraz bardziej oddalał się od świata światła i materii i zagłębiał w nicość życia po śmierci. Wydawał się zadowolony, że odchodzi. Wydawał się spokojny.

A czasem, kiedy serce Walkera było ciche, a umysł jasny, pojawiał się również Coglin. Starzec zbliżał się, z ciałem jak wiązka patyków i rzadkimi, rozwianymi włosami. Rysy miał wyraziste, a wzrok jasny. Uśmiechał się i kiwał głową. Tak, Wateeice, mówił. Dobrze się spisałeś.