Lawrence Watt Ewans Legendy Ethshar 02 Jednym Zakleciem


Jednym Zaklęciem

Lawrence Watt-Ewans


Tytuł oryginału: WITH A SINGLE SPELL

























rozdział l


Mały domek na skraju bagien, w którym stary Roggit przeżył swoje życie, nie należał, ściśle mówiąc, do wioski Telven. Jednakże znajdując się na przeciwległym zboczu wzgórza, które stanowiło granicę miasteczka, był na tyle blisko, aby Roggita uważano za Telveńczyka; nikt tedy nie protestował, kiedy jego uczeń, Tobas, zaprosił mieszkańców na pogrzeb swojego mistrza.

Oczywiście, pomijając wszelkie subtelne rozróżnienia graniczne, nie należało do rzeczy mądrych narażać się na gniew czarnoksiężnika ani też jego ucznia — nawet, jeśli był on tak nie dokształcony jak Tobas, który uczył się dopiero rok czy dwa u nieomal już zupełnie zdziecinniałego i od dawna zniedołężniałego starca.

Z tych to względów, a także zwykłej ciekawości wywołanej całopaleniem jednej ze starszych i bardziej ekscentrycznych osób w okolicy ceremonie pogrzebowe przyciągnęły cały tłum; więcej niż połowę mieszkańców miasteczka. Patrząc, jak rozchodzili się w milczeniu po zagaśnięciu ognia, Tobas zdał sobie sprawę z niemiłej prawdy, że nikt spośród nich — ani młody, ani stary, ani w średnim wieku — nie przyszedł wiedziony przyjaźnią czy też współczuciem dla zmarłego czarnoksiężnika albo dla niego, żyjącego ucznia.

Gdy był młodszy, miał przyjaciół, ale wszyscy odsunęli się od niego, kiedy opuściło go szczęście. Od śmierci jego ojca uważano go za istotę przynoszącą pecha, nie nadającą się na przyjaciela dla nikogo.

Patrzył, jak wieśniacy oddalali się parami, trójkami lub całymi rodzinami, a potem ruszył samotnie na drugą stronę wzgórza do swego domku. Słońce stało jeszcze wysoko na niebie. Stos wypalił się szybko, ostatnio bowiem było dosyć sucho.

Wspinając się na szczyt Tobas zastanawiał się, czy on sam naprawdę smuci się z powodu śmierci Roggita i stwierdził ku swojemu zaniepokojeniu, że nie jest pewien, czy żałuje Roggita, czy tylko martwi się własną przyszłością.

A przyszłość ta była do pewnego stopnia niepewna. Jako uczeń Roggita w momencie jego śmierci dziedziczył wszystko, co nie zostało wcześniej zapisane innym; o ile wiedział, Roggit nie miał dzieci ani krewnych, ani nawet byłych uczniów, którym mógłby coś zostawić. Skromny spadek w całości należał się Tobasowi.

Co prawda nie stanowiło to wielkiej pociechy. Roggit nie był bogaty. Miał niewielki kawałek ziemi, nazbyt bagnistej, aby nadawała się do uprawy, domek wraz z całym wyposażeniem i to wszystko.

Przynajmniej nie zostałem bez dachu nad głową tak jak wtedy, gdy umarł ojciec, pomyślał Tobas. A w domku znajdowały się zapasy ziół i magiczne sprzęty Roggita, w tym rzecz najważniejsza, jego Księga Zaklęć.

Tobas będzie jej bardzo potrzebował. Na niej jedynie może polegać.

Kiedy udało mu się wreszcie przekonać starego czarodzieja, żeby go przyjął na ucznia, chociaż każdy kto nie był na wpół ślepy i zdziecinniały widział, że ma co najmniej piętnaście lat, a nie maksymalnie dopuszczalne trzynaście, Tobas myślał, że zapewnił sobie byt. Oczekiwał, że spokojnie przepędzi swoje dni zarabiając na chleb jako małomiasteczkowy czarnoksiężnik sprzedawaniem napojów miłosnych i odczynianiem uroków, tak jak Roggit. Wydawało się, że będzie to całkiem proste. Został wprowadzony we wstępne tajniki Cechu Czarnoksiężników — myśląc o tym nieświadomie dotknął rękojeści sztyletu, który miał u pasa — i przyswoił sobie pierwsze zaklęcie bez trudu, gdy po całych miesiącach najwyraźniej niepotrzebnych przygotowań Roggit uznał wreszcie, że może go czegoś nauczyć.

Tobas opanował pierwsze zaklęcie dokładnie i ponad wszelką wątpliwość. Ćwiczył dotąd, aż był w stanie wykonać je w sposób doskonały bez chwili zastanowienia; dopiero wtedy Roggit przyznał, że je umie i obiecał nauczyć go następnego w ciągu najbliższego miesiąca. Uczeń z niecierpliwością oczekiwał kolejnego stadium swojej nauki, a tymczasem dwa dni temu staruszek umarł we śnie zostawiając Tobasowi dom i swoją Księgę Zaklęć, a także słoiki, pudełeczka i najrozmaitsze tajemnicze przedmioty oraz znajomość tylko jednego zaklęcia — umiejętność rozpalania ognia.

Dziadek nazywał to Zapłonem Thrindle'a, a Tobas musiał przyznać, że umiejętność zapalania ognia wszędzie, o każdej porze, w każdych warunkach, bez względu na to, jak mokre jest paliwo czy jak silny wieje wiatr, pod warunkiem, że ma swój athame, jak Roggit nazywał zaczarowany sztylet będący kluczem do czarodziejskiej potęgi, oraz kilka ziaren siarki, jest rzeczą bardzo użyteczną i od czasu do czasu popisywał się zapaleniem tego czy owego. Użył zaklęcia do zapalenia stosu pogrzebowego Roggita stwarzając odpowiednią atmosferę ceremonii pogrzebowej i wieśniacy wydali pomruk aprobaty.

Oczywiście nie zawsze udawało mu się z powodzeniem posłużyć swoim zaklęciem, pomyślał kwaśno; raz wpędził się w zakłopotanie usiłując zapalić czarną skałę, którą omyłkowo wziął za węgiel. Jedynym rezultatem był deszcz iskier. Na szczęście dziewczyna, przed którą się chciał popisać, nie wiedziała, że należy oczekiwać czegoś więcej i była odpowiednio zachwycona.

Mimo swojej niewątpliwej użyteczności Zapłon Thrindle'a nie był zaklęciem, z którego można by się utrzymać. Nie zarobi nim na chleb ani nie przekona żadnej dziewczyny, żeby za niego wyszła — większość dziewczyn z miasteczka okazywała mu ostatnio wyraźny chłód, chociaż nie bardzo wiedział dlaczego. Nigdy się nie spodziewał, że ożeni się z miłości — było to udziałem niewielu osób — ale wątpił, żeby w obecnej sytuacji którakolwiek niezamężna kobieta chociaż rozważała możliwość zawarcia z nim małżeństwa z rozsądku.

Musi szybko nauczyć się więcej zaklęć i zdobyć sobie markę jako nowy czarnoksiężnik wioskowy. Jeśli nie uda mu się wkrótce zapewnić sobie tej pozycji, to ktoś może zaprosić jakiegoś obcego maga, który pozbawi go zajęcia. Gdyby tak się stało, to nie utrzyma się z tych paru ziół, które rosną w jego ogrodzie.

Na szczęście miał Księgę Zaklęć Roggita. Ale przyspieszając kroku na opadającym zboczu wzgórza stwierdził, że mimo woli przychodzą mu na myśl powody, dla których mógłby nie potrafić jej użyć. Czy Roggit napisał ją w jakimś tajnym języku czarnoksiężników? Czy potrzebne mu zaklęcia będą wymagały składników, których nie uda mu się zdobyć? Księga była stara; może jej karty będą dla niego nieczytelne, bo tylko Roggit mógł sobie z niej odtwarzać to, co już znał. Czy jest w niej jakaś nie znana mu ważna tajemnica?

Nie chciał marnować czasu. Jeśli straci chociaż jeden dzień na żałobę po biednym starym Roggicie, to coś może pójść nie tak. Otworzy Księgę Zaklęć, jak tylko znajdzie się w domu.

Z niecierpliwością przebiegł przez podwórko, otworzył zasuwę i wszedł do domu, który nie należał już do Roggita. Należał do niego.

Rozejrzał się, jakby był tu po raz pierwszy. Jego własne wąskie łóżko, w zasadzie raczej kozetka, którego już nie będzie używał, stało w jednym kącie; po drugiej stronie znajdowało się skromne łóżko Roggita, które miał zamiar zająć. W obu końcach pokoju ziały paleniska, puste i zimne; było jeszcze ciepło, a od śmierci Roggita Tobas nie zatroszczył się o ugotowanie czegokolwiek. Długi stół, na którym przyrządzano posiłki, jedzono i który stanowił warsztat pracy czarnoksiężnika, stał pośrodku. Dłuższe ściany z obu jego stron zastawione były półkami, szafkami i szafeczkami zapełnionymi przedmiotami niezbędnymi w skromnym życiu codziennym czarnoksiężnika i w jego tajemnym zawodzie. Sufit był po prostu spodem krytego słomą dachu, a podłoga zwykłym klepiskiem. Księga Zaklęć leżała w samotnej glorii na swoim pulpicie.

Niezbyt to wiele, pomyślał krytycznie, ale domek był suchy, a gdy rozpaliło się palenisko, również ciepły. Nie wyglądał teraz najlepiej — materac na łóżku był goły, bo jedyne koce posłużyły do owinięcia szczątków Roggita na stosie pogrzebowym, a wiaderka na drewno i wodę stały puste, gdyż Tobas nie poświęcał wielkiej uwagi sprawom życia codziennego od chwili śmierci Roggita. Kilka zaklęć, które rzucił Roggit, być może działały tu i tam, trochę napojów leczniczych i miłosnych mogło gdzieś walać się w tym bałaganie, ale na wierzchu nie widziało się nic magicznego. Zwykły, skromny dom.

Ale był jego.

Utkwił spojrzenie w Księdze Zaklęć. Ona też należała do niego. Była to jedyna rzecz Roggita, której nie wolno mu było dotykać. Mizerna garstka półszlachetnych kamieni starego czarnoksiężnika leżała schowana gdzieś w domku, ukryta nawet przed jego własnym uczniem, ale Tobas mógł oglądać je do woli, gdy z jakiegoś powodu zostały wydobyte z ukrycia. Tylko Księga była zakazana.

Podszedł do pulpitu i zaczął ją badać.

Była wielka, gruba, oprawiona w matowe, niebieskoszare aluminiowe płyty; duży, czarny znak runiczny, którego Tobas nie potrafił odczytać, zdobił jej okładkę. Wiedział, że większość kart jest pusta, ale Roggit chwalił się, że zawiera trzydzieści różnych zaklęć, a Tobas widział w niej kilka. Był pewien, że księga ta stanowi klucz do jego przyszłości.

Zawahał się, wciąż jakby związany zakazem starca, ale w końcu dotknął wyszczerbionej metalowej okładki. Ma do tego prawo, myślał i postępuje najzupełniej rozsądnie sięgając po Księgę Zaklęć, którą odziedziczył, gdyż chce nauczyć się więcej magii i zarobić na życie. Teraz należała do niego.

Delikatnie pogłaskał księgę, jak gdyby spodziewając się, że odczuje jej magię, ale w dotyku była taka sama jak ścianka wiadra na wodę. Uśmiechnął się, rozbawiony swoją naiwną myślą, że można odczuć magię Księgi —jak gdyby ona ją miała. Wreszcie, bardziej przejęty, niż gotów był się do tego przyznać przed samym sobą, chwycił wytartą krawędź i podważył ciężką, oprawioną w aluminium okładkę.

Bez żadnego ostrzeżenia czarna runa na okładce głośno i gwałtownie eksplodowała mu w twarz, wyrzucając na wszystkie strony pomarańczowe iskry; żadna z nich nie trafiła go, chociaż jedna osmaliła mu włosy.

Tobas zaskoczony w pierwszej chwili zrobił krok do tyłu, gapiąc się na dymiącą, poczerniałą okładkę Księgi Zaklęć. Jak się wydawało, Roggit umieścił jakieś zaklęcie ochronne, aby odstraszać złodziei. A potem Tobas poczuł zapach dymu i zdał sobie sprawę, że iskry nie były iluzją. Zdziwiony i pełen niesmaku rozejrzał się dokoła; rozrzucone iskry gasły na twardym klepisku, jedna przypaliła blat stołu, ale wyglądało na to, że nie zrobiły żadnej szkody.

Tylko dlaczego czuł zapach dymu?

Pociągnął ponownie nosem, a potem spojrzał w górę, skąd dobiegł go cichy trzask, i zobaczył, że jeden z ognistych pocisków zapalił dach tuż nad kalenicą. Sucha słoma zajęła się błyskawicznie.

Bliski paniki, rozejrzał się gwałtownie dookoła, szukając jakiegoś sposobu ugaszenia ognia, zanim się rozprzestrzeni. Nie pofatygował się, żeby przynieść wody i teraz nie miał jej pod rękę, by zalać płomienie, a droga do studni czy choćby do bagna zajmie mu tyle czasu, że spali się połowa dachu. Porwał z pobliskiej półki starą szatę Roggita, ale nie sięgał nią tak wysoko, aby móc zdławić ogień. Duży koc, którym dosięgnąłby, spłonął na stosie pogrzebowym.

Wspiął się na stół owijając sobie przedramię szatą; gdy sięgał do góry, noga stołu trzasnęła pod jego ciężarem i poleciał z powrotem na podłogę. Potoczył się na bok nie doznając szwanku, poderwał się na nogi i rozejrzał się za czymś innym, na co mógłby się wspiąć.

Nie znalazł nic. Krzesła, jak to stwierdził natychmiast, były za niskie.

Musiał jednak coś zrobić, bo domek stanowił cały jego majątek. Był w zasadzie czarnoksiężnikiem, jednak patrząc na płomienie liżące poczerniałą ze starości kalenicę kilka stóp poza jego zasięgiem czuł się kompletnie bezradny.

Widok rozprzestrzeniającego się ognia wpędził go w ostateczną desperację i przyszła mu do głowy pewna myśl. Był czarnoksiężnikiem i znał zaklęcie, jedno co prawda, ale za to związane z ogniem. Czyż przysłowie nie mówi, że ogień należy zwalczać ogniem?

Szybko wyrwał zza pasa sztylet, wydobył z woreczka siarkę i cisnął swoje zaklęcie w płonącą strzechę.

Eksplozja, jaką wywołał, przerosła poprzednią. Pół dachu poszło w drzazgi, a siła wybuchu powaliła Tobasa i ogłuszyła go.

Kiedy wrócił do przytomności, cały dom stał w płomieniach, a płonące odłamki padały na wszystkie strony. W panice, zapominając o wszelkich próbach ratowania swojego dziedzictwa i myśląc tylko o własnej skórze, wybiegł na dwór wzywając dziko pomocy.








rozdział 2


Niepocieszony patrzył, jak płonie jego domek. Cały budynek i wszystko, co znajdowało się w środku, trawił ogień a on mógł tylko stać i patrzeć.

To, pomyślał z rozpaczą, ponad wszelką wątpliwość, bez ratunku i nadziei odrobienia, oznacza koniec jego nauki. Jak gdyby śmierć jego mistrza nie stanowiła dostatecznej katastrofy, która pozbawiła go ostatniej osoby na świecie, dla której cokolwiek znaczył, a teraz, w kilka godzin po pogrzebie przez przypadek zniszczył wszystko, co starzec mu pozostawił. Dom i cały jego ziemski majątek, poza tym co miał na sobie, zamieniały się na jego oczach w dym i kupę popiołu.

Księga Zaklęć Roggita niewątpliwie była stracona, a równie niewątpliwie żaden czarnoksiężnik nie weźmie go na ucznia. Miał siedemnaście lat — który czarnoksiężnik przyjmie siedemnastoletniego chłopaka w jakiejkolwiek sytuacji, a już takiego, który tak niewiele znał tajemnej wiedzy? Poznał podstawową tajemnicę czarnoksięstwa, to prawda. Tym sekretem był charakter athame, rytualnego sztyletu wykonywanego przez każdego czarnoksiężnika, i to, że zawiera on część duszy swojego pana. Poza tym znał jedno zaklęcie. Co może zdziałać czarnoksiężnik z jednym zaklęciem?

Szansę znalezienia innego zajęcia w Telven albo w okolicy były niewielkie; nie mógł nawet liczyć na małżeństwo dla pieniędzy, bo nie miał u nikogo długu wdzięczności ani bliskich krewnych, którzy mogliby pomóc mu w zaręczeniu się, ani też na małżeństwo z miłości. Był pewien, że każdy, kto już go znał, nie będzie chciał mieć z nim do czynienia, zwłaszcza po tej ostatniej katastrofie — w obawie, że jego pech może się przenieść na niego.

Westchnął. Nie zawsze był pechowcem, a w każdym razie nie zawsze tak sądził, ale teraz, gdy przebiegał myślą swoje życie, zaczął w to wątpić. Zły znak stanowiło na pewno, że matka zmarła przy jego urodzeniu; nie jest to dobry początek dla żadnego dziecka.

Poza tym powodziło mu się całkiem nieźle, dopóki nie doszedł do piętnastu lat. Czuł się dobrze u kuzynki ojca Indamary i jej męża, którzy zajmowali się nim w zastępstwie rodziców, i doskonale zgadzał się z ich dziećmi, swoim przyrodnim rodzeństwem. Nie przytrafiło mu się więcej niemiłych przygód niż innym dzieciom — upadków z drzew, tonięcia w okolicznym stawie — nic niezwykłego. Wyszedł cało z epidemii ospy, która zabrała kilku sąsiadów, gdy miał osiem lat, a atak, jaki przeszedł, nie pozostawił śladów na jego twarzy. Dobrze mu się żyło w tym czasie; bawił się na polach z innymi dziećmi, chodził na długie spacery z ojcem, ilekroć jego statek zawinął do portu, i ogólnie prowadził normalne, szczęśliwe życie jako syn pirata, któremu się wiodło.

Kapra, poprawił się; jego ojciec był kaprem, broniącym Wolne Krainy Wybrzeża przed tyranią Ethsharyjczyków. Tak mówili wszyscy sąsiedzi.

Nigdy naprawdę nie pojął, jak rabowanie statków kupieckich mogłoby powstrzymać władców Ethshar przed ponownym podbojem Wolnych Krain i przywróceniem swoich surowych rządów, takich jak dawno temu, ale wszyscy twierdzili, że to skutkuje, więc w końcu przestał w to wątpić.

Jego ojciec nigdy nie dbał o uprzejme określenia ani o wykręty; ku zgorszeniu sąsiadów przedstawiał się jako Dabran Pirat, a nie Dabran Kaper i mówił każdemu, kto go o to zapytał, że zajmował się tym dla pieniędzy, a nie z patriotyzmu.

A Dabran dbał o swoje pieniądze. To była główna przyczyna, dla której Tobas, jego syn, pozostał teraz bez grosza. Cały majątek pirata znajdował się na pokładzie jego okrętu „Mściciel", gdy ten zaatakował niewłaściwy statek i poszedł na dno Morza Południowego wraz z całą swoją załogą.

Ten monumentalny pech okazał się początkiem dalszych nieszczęść Tobasa. Kto by przypuszczał, że zwyczajny ethsharyjski statek kupiecki będzie wiózł coś takiego? Świadkowie na brzegu nie byli zgodni w swoich opisach, poza tym, że to coś, co wciągnęło statek Dabrana w odmęty, było wielkie, czarne i miało macki.

Tobas znowu westchnął. Tęsknił za ojcem. Nie widywał go często nawet w najlepszych czasach, ale chociaż miał świadomość, że Dabran żyje, gdzieś tam napada na statki, dopóki demonolog nie wywołał tego czegoś nie wiadomo skąd.

Pocieszał się, że mogłoby być gorzej. Przynajmniej sam nie znajdował się na pokładzie „Mściciela", gdy statek zatonął. Gdyby przyjął propozycję ojca, żeby zostać jego uczniem, a nie tylko dziedziczyć statek i pieniądze, gniłby teraz razem z Dabranem na dnie oceanu. Jego lenistwo uratowało go — zamierzał wykorzystać swoje dziedzictwo, aby założyć jakiś inny interes, który prowadziliby jego pracownicy, a nie pozostać w męczącym zawodzie ojca. Nie chciał pływać na morzu.

Pamiętał ten straszny dzień, kiedy przyszła wiadomość

O śmierci ojca. Pogoda jak na przekór była śliczna: piękny, słoneczny, wiosenny dzień, zielone, nagrzane słońcem pola, błękitne niebo usiane białymi puchatymi obłoczkami. Wylegiwał się na pagórku za domem, po prostu leżał sobie

I cieszył się słońcem, gdy jego kuzynka Peretta przybiegła szukając go, z włosami w nieładzie i powagą na twarzy. Od razu wiedział, że niesie złe wiadomości; Peretta nigdy nie była poważna i tylko prawdziwa katastrofa mogłaby przeszkodzić jej w uczesaniu włosów.

Nie traciła czasu, tylko powiedziała po prostu: Są złe wiadomości z Shan. Twój ojciec nie żyje; demon dopadł jego statek i zatopił go. Nikt nie przeżył i nic się, nie uratowało. Wszystko stracone.

Gapił się na nią, dobrze to pamiętał, po prostu gapił się na nią; jej słowa nie mogły być prawdą. Dopiero gdy rodzice Peretty zapakowali jego skromny dobytek i kazali mu się wynieść przed zachodem słońca, uwierzył, że ojciec naprawdę zginął i że dawne życie skończyło się. Nikt nie odważyłby się narazić Dabranowi, gdyby żył, ale kiedy umarł i skończyły się pieniądze na utrzymanie jego leniwego, nic nie wartego syna, pragnęli się jak najszybciej go pozbyć. W porównaniu z forsą więzy rodzinne nie bardzo się liczą.

To go zabolało. Jedna katastrofa przyszła tuż po drugiej.

No cóż, powiedział sobie, a płomienie huczały pośród zwisających nad szczątkami domku gałęzi drzew bagiennych, przynajmniej teraz to już jest ostatnia katastrofa. Nie miał nic więcej do stracenia.

Źle mu się działo zaraz po katastrofie statku, po tym jak jego kuzyni wyrzucili go; nocował w bramach i na polach i rzadko trafiał mu się posiłek. Dawni przyjaciele omijali go. Uważał się za szczęśliwca, kiedy już prawie godząc się spędzić resztę życia jako złodziej lub żebrak zdołał przekonać starego Roggita, aby przyjął go na ucznia, mimo że miał na to za wiele lat.

Tobas patrząc na płonący domek i swoje przepadające w ogniu dziedzictwo, zaczął powątpiewać, czy naprawdę mu się wtedy poszczęściło. Znów był bezdomny, starszy i miał jeszcze mniej perspektyw niż przedtem.

Szczególnie wysoki, jaskrawy płomień wystrzelił wysoko z głośnym trzaskiem, po którym nastąpiła przytłumiona eksplozja; Tobas poczuł dziwny zapach, którego nie był w stanie określić. Płomienie musiały dosięgnąć łatwopalnych materiałów Roggita, specjalnych zalakowanych pudełek, które trzymał z dala od pospolitszych czarnoksięskich przedmiotów, takich jak sproszkowane pająki albo korzenie.

Tobas lekko zmarszczył brwi. Chociaż były to drobiazgi w obliczu katastrofy, złościło go, że nie dowie się nigdy, do czego to wszystko służyło.

Usłyszał wołanie i turkot. Odwrócił się i zobaczył nadjeżdżającą wreszcie z wioski straż ogniową, za późno aby cokolwiek uratować, w pół godziny po tym, jak wysłał po pomoc swojego najbliższego sąsiada. Rozpoznał większość z nich: starego Clurima, który mając dwie żony stanowił temat większości sprośnych dowcipów opowiadanych w Telven; Parana, jedynego kowala we wsi i specjalistę od wszelkich pożarów; Yengara i Zarka, z którymi przyjaźnił się w dzieciństwie, a którzy zaczęli go unikać po śmierci jego ojca. Tobas westchnął — przyjechali za późno, aby się na cokolwiek przydać. Zdążył już stracić nadzieję na uratowanie czegokolwiek poza zewnętrznymi ścianami, ale teraz, gdy obserwował nadjeżdżającą straż pożarną, zobaczył, że i na to nie ma szans.

Wybiegłszy z krzykiem z płonącego domku, uspokoił się trochę na widok pomocnego sąsiada, którego wysłał pod górę do wioski. Przez chwilę walczył z myślą o bohaterskim powrocie do piekła, ale rozsądek szybko zwyciężył śmiałość. W końcu co ma ratować, zapytał sam siebie. Księga Zaklęć prawdopodobnie pierwsza padła pastwą ognia, skoro zapłonął on bezpośrednio nad nią, a pozostałe przedmioty, których wartość znał, to athame u jego pasa i buteleczka z siarką w sakiewce. Półszlachetne kamienie Roggita na pewno warto by odzyskać, gdyby Tobas potrafił je znaleźć. Zostały jednak dobrze schowane przez dziadka.

Dopiero teraz, o wiele za późno, przyszło mu do głowy, że warto by uratować też jakieś ubranie i parę butów. No i wiadro, które przydałoby się do gaszenia pożaru.

Tobas musiał przyznać, że gdy już przybyli, Telveńczycy zabrali się gorliwie do pracy napełniając wiadra wodą z bagien i wylewając ją na ogień, gdzie syczała i zamieniała się w parę bez większego efektu. Ci, którzy nie mieli wiader, jak Tobas, stali i patrzyli, podziwiając kolorowe płomienie, pojawiające się to tu, to tam, gdy tajemnicze proszki starego czarnoksiężnika, jeden po drugim, spadały z pochłoniętych żarem półek i zapalały się, napełniając powietrze bogatym asortymentem zapachów i odorów.

Większość wieśniaków unikała pechowego ucznia czarnoksiężnika, trzymając się od niego z dala. Tobas nie był na tyle niewrażliwy, aby tego nie zauważyć lub źle to zrozumieć, i uznał to za ostateczny dowód, że nadeszła chwila, przed którą bronił się od paru lat. Pora na zawsze opuścić Telven, swoją rodzinną wieś, i udać się w daleki świat szukać szczęścia.

Zadrżał. Co za okropna myśl!

Nie chciał wcale odchodzić. Był domatorem, czuł się dobrze wśród ludzi i w miejscach, które znał, i wcale nie pragnął poznawać nowych. Telven to jego dom. Zawsze tu zostawał, gdy ojciec wypływał na morze, chociaż Dabran stale, od czasu gdy Tobas wyrósł z wieku dziecięcego, zapraszał go na rejsy. Po śmierci ojca pozostał w Telven. Kręcił się po wiosce nawet wtedy, gdy był bezdomny, starając się zostać w miejscu, które znał. Nie miał zawodu, nie miał dziewczyny ani perspektyw małżeństwa, ani bliskich przyjaciół, ale Telven był nadal jego domem. Udało mu się zostać, bo przekonał Roggita, że jest na tyle młody, żeby zostać uczniem.

Gdy to drobne oszustwo powiodło się, Tobas myślał, że ma już miejsce na stałe i że dożyje swoich dni w ojczystej okolicy. Do chwili gdy otworzył Księgę Zaklęć, sądził, że zostanie.

Skąd miał wiedzieć, że staruszek umieścił na niej tak potężne zaklęcia ochronne?

Potrząsnął głową z niesmakiem. Nadal nie wiedział dokładnie, co zrobił źle i jak działało zaklęcie ochronne; nigdy nie widział, żeby Roggit wypowiadał jakieś kontr zaklęcia albo robił coś niezwykłego, gdy zaglądał do księgi. Po prostu sięgał po nią i otwierał ją, tak jak każdą inną książkę. Tobas chciał zrobić to samo.

Ale zaklęcie ochronne działało i w rezultacie stał i patrzył, jak ogień niszczy ostatnie ogniwa wiążące go z wioską.

A on tylko chciał mieć dom i spokojne, wygodne życie; czy naprawdę za wiele wymagał od bogów?

Frontowa ściana domku wygięła się, zapadła i w końcu runęła do środka z głośnym hurkotem, a Tobas odwróć, się. Nic tu już nie miał, nic i nikogo, kto by go tutaj zatrzymał, ani też nie miałby tu z czego żyć, gdyby został. Nie miał tu już domu. Uznał, że nie ma co przedłużać katastrofy. Odszedł, o nadchodzącym świcie, od żaru, światła i huku ognia, ze łzami w oczach, które, jak sobie stanowczo powiedział, były wywołane przez dym.




















rozdział 3


Słońce dobrze już wzeszło, gdy się obudził. Pierwszą myślą było zdziwienie, że śpi zwinięty w kłębek pośród wysokiej trawy, a nie w swoim własnym łóżku w domku Roggita, ale szybko przypomniał sobie wypadki poprzedniej doby.

Po opuszczeniu bagien wędrował bez celu w ciemnościach nie dbając, dokąd idzie, aż upadł i zasnął. A teraz obudził się, zesztywniały od niewygody, zrozpaczony swoją stratą i nie mając pojęcia, gdzie się udać.

Usiadł szeleszcząc trawą. Przetarł oczy i zaczął się zastanawiać. Dokąd ma iść? Nie miał żadnych umiejętności, którymi mógłby zarabiać na życie; nie był ani szybki, ani silny, ani nawet przystojny. Chudy, wzrostu nieco więcej niż średniego, o przeciętnych rysach twarzy, matowych ciemno blond włosach i brązowych oczach, nie rokował żadnej nadziei na sukces. Nie był też wykształcony; poznał podstawy czytania i pisania, arytmetyki oraz opowieści stanowiące historię i religię Mieszkańców Wolnych Ziem, ale poza swoją nauką u Roggita nie miał żadnych specjalistycznych wiadomości. Nigdy nie udał się dalej niż trzy mile od Telven, poza krótką podróżą do Shan, na którą zabrał go ojciec — kilka mil brzegiem morza w tę i z powrotem. Znał geografię o tyle, o ile znał ją każdy chłopak z Wolnych Ziem, ale nic ponadto. Na zachód i południe był ocean, a na północ i wschód rozciągało się mocarstwo Ethshar. Gdyby poszło się dostatecznie daleko na południowy wschód, wzdłuż wybrzeża należącego do Ethshar, można by dotrzeć do na poły mitycznych Małych Królestw, które kiedyś stanowiły Stare Ethshar. Gdyby poszło się dostatecznie daleko na północ, można by dotrzeć do ziem barbarzyńców. Dalej północny kraniec świata był skuty lodem, wschodni gorącą pustynią, zachodni — zasnuty mgłą, a na południe znajdował się nieskończony ocean — o ile wiadomo. Opowiadano mu o górach i puszczy, ale nie miał pewności, czy to prawda; na własne oczy widział tylko znajome łagodne zielone pagórki, kamieniste plaże i wioski Wolnych Ziem, no i ogromny, pusty ocean na południu.

Shan, jedyne prawdziwe miasto, jakie znał, leżało mniej niż o dzień drogi na południowy zachód. Ale jeśli pójdzie tam, to co będzie robić? Parę osób znało go tam jako syna swojego ojca i na pewno rozpowiedzieli już o jego pechu, a może nawet próbowaliby odzyskać prawdziwe czy też urojone długi jego ojca. Znają go i wiedzą, że nie ma nic do zaoferowania. Miał już za wiele lat, by ktoś przyjął go na ucznia; nawet biedny, na poły ślepy i czasem zdziecinniały stary Roggit odnosił się podejrzliwie do wieku, jaki mu podał. Nie mógł iść na morze, tak samo jak nie mógł zostać uczniem; słyszał, że w Ethshar można było zostać żeglarzem mając lat szesnaście i może by mu się to udało, ale w Wolnych Ziemiach kapitanowie woleli przyjmować młodszych chłopców w wieku dwunastu albo trzynastu lat.

Musiał iść tam, gdzie nikt go nie znał, to było jasne. Ale w Wolnych Ziemiach zawsze może się znaleźć ktoś, kto go rozpozna.

Oznaczało to, że musi iść do Ethshar. Mocarstwo Ethshar było jedynym państwem graniczącym z Wolnymi Ziemiami.

Ale jak miał to zrobić? Granica z pewnością znajdowała się o wiele mil od wybrzeża, a taka podróż oznaczałaby całe dnie marszu, podczas których musiałby żebrać o jedzenie albo głodować. A gdy już przeszedłby granicę, to gdzie by się znajdował? Na ziemi wroga! Na pustkowiu! Niewiele wiedział o Ethshar, ale był prawie pewien, że nic ważnego nie znajdowało się tam przy granicy Wolnych Ziem.

O milę na południe rozciągał się ocean, a każdy statek zmierzający do wybrzeża Ethshar musiał tamtędy przepłynąć — od tego zależało istnienie Shan i reszty Wolnych Ziem, bo bez łupów przywożonych przez piratów miasto głodowałoby. Żaden ethsharyjski statek nie zawijał dobrowolnie do Shan ani żaden statek z Shan nie wypływał do Ethshar, więc nie mógłby tam zaokrętować. Ale gdyby napotkał jakiś statek na morzu? Do tego potrzebował łodzi, bo wyruszenie wpław w celu dotarcia na statek znajdujący się na pełnym morzu zupełnie nie miało sensu.

Czy potrafiłby zbudować łódź? Zadał sobie to pytanie i natychmiast wiedział, jaka będzie na nie odpowiedź.

Nie potrafiłby. Zawsze planował, że będzie sobie lekko i łatwo żył ze spadku, czy to w postaci złota swojego ojca, czy zaklęć czarnoksiężnika; nie ma co kryć, że ledwo wiedział, jak się trzyma młotek.

W takim razie, powiedział sobie, musi znaleźć łódź, którą zbudował ktoś inny i w jakiś sposób wejść w jej posiadanie.

No cóż, pomyślał, brzmi to jasno i nie powinno być trudne do wykonania. Podniósł się na nogi i skierował na południe. Wydawało mu się, że łagodny wiatr poruszający trawami miał zapach soli morskiej.

Słońce prawie stało nad głową, gdy w końcu pokonał ostatnie wzniesienie, rząd wydm i znalazł się na plaży. Mila nigdy nie wydawała mu się długa, gdy siedział w domu, rozmawiając, czy też rozmyślając — trzy mile, czyli zaledwie sześć tysięcy jardów to nie było wiele — ale maszerując w upalnym słońcu, bez śniadania, w starych kapciach zamiast butów, uznał że jest to wyczerpująca odległość dla kogoś w tak kiepskiej kondycji jak on. Tunika przepociła mu się i żałował, że żadne inne ubranie, oprócz tego co miał na sobie, nie ocalało z pożaru. Usiadł ciężko na kamieniach i zapatrzył się na południe, mrużąc oczy przed jaskrawym odbiciem słońca na falach morza i czując burczenie w brzuchu. Wiatr ustał, a wilgotne i nieruchome powietrze nie przynosiło ochłody.

Kiedy odetchnął i oczy przyzwyczaiły się do jaskrawego blasku, odwrócił się i popatrzył najpierw na wschód, a potem na zachód.

Nie zobaczył ani śladu łodzi i ciężko westchnął. Będzie musiał dalej iść pieszo.

Powoli wstał, otrzepał spodnie i przez chwilę zastanawiał się, jaki ma obrać kierunek.

W którąkolwiek ze stron pójdzie, w końcu dotrze do Ethshar; Wolne Ziemie graniczyły albo z oceanem, albo z Mocarstwem. Podejrzewał jednak, że na zachód będzie o wiele dalej, a poza tym w tym kierunku leżało Shan. No i mówiono, że najbogatsze miasta Ethshar znajdowały się na wschodzie.

Ruszył tedy na wschód.

Przeszedł mniej niż milę, gdy nagle zawahał się. Nie chciał iść aż do samej granicy — chciał znaleźć łódź. Port w Shan był pełen łodzi. A wiedział skądinąd, że między miejscem, gdzie się znajdował, a najbliższym miastem ethsharyjskim nie ma co liczyć na łódź. Rzucił okiem za siebie.

Plaża z jego śladami na piasku tworzącymi samotną linię była nazbyt mu dobrze znajoma. Nie mógł na nią patrzeć. Nie będzie spoglądał do tyłu, powiedział sobie, tylko naprzód! Jeśli ma iść aż do samego Ethshar, w porządku, ale na pewno — o ile wcześniej nie umrze z głodu — w końcu znajdzie jakąś łódź. Popatrzył na morze.

Na horyzoncie, daleko na południowy zachód, znajdował się statek płynący na wschód; najwyraźniej na pełnym morzu było trochę wiatru, jeśli nawet na brzegu panowała cisza. Ethsharyjski handlowiec, domyślił się, który bezpiecznie minął już Shan i jego piratów — jeśli tylko uda mu się do niego dotrzeć, to będzie duży postęp, ale wciąż nie miał łodzi. Ruszył dalej.

Zaledwie sto jardów dalej, gdy okrążał wydmę, zauważył przed sobą wyciągniętą na piasek łódź. Zatrzymał się, zaskoczony swoim szczęściem.

Łódź była mała, bez żagli ani pokładu, o ile widział; a więc albo łódź wiosłowa, albo napędzana magią. Zwrócona była w dobrym kierunku, co stanowiło zachętę.

Nie zauważył nikogo ani w łodzi, ani w jego okolicy; nad głową krzyknęła mu mewa strasząc go, ale ludzi nie dostrzegł.

Zastanawiał się, dlaczego łódź zostawiono właśnie tu, bez opieki. Nie widział żadnego domu na pobliskim brzegu.

Pomyślał, że pewnie jest to wrak i że ani nie wie jak, ani nie potrafi jej naprawić.

Przyszło mu do głowy, że może jest napędzana i chroniona magią i jej właściciel zostawia ją gdzie popadnie, nie musząc się o nią martwić.

Ale dlaczego tu? Nie widział na tym skrawku piasku nic, co mogłoby być w jakikolwiek sposób atrakcyjne dla kogokolwiek.

Nie, to pewnie wrak albo łódź należąca do jakiegoś statku, którą zmył sztorm i rzucił tutaj.

Warto byłoby to zbadać. Spróbował wykrzesać z siebie trochę entuzjazmu, przechodząc w niezręczny trucht — niezręczny, bo stopy bolały go od niezwykłego jak na niego wysiłku, a zniszczone sandały nie nadawały się już do użytku.

Gdy podchodził do łodzi, nastrój poprawiał mu się, a gdy już do niej doszedł, stał się prawie optymistyczny. Karta odwróciła się. Mała łódka okazała się nie uszkodzona i doskonale się nadawała do tego, żeby się nią udać w pogoń za tym statkiem handlowym. Łódź była częściowo wyposażona: pod ławką leżały starannie ułożone wiosła, a płócienny worek upchnięto na rufie. Nadal nie widział w pobliżu nikogo, kto mógłby być właścicielem. Jeśli łódź chroniła magia, to oczywiście nie uda mu się jej wykorzystać. W takim wypadku musi bronić się swoim statusem czarnoksiężnika, aby uniknąć kłopotów — zakładając, że właściciel także nim był, a nie czarownikiem, kapłanem, demonologiem albo jedną z tych tajemniczych nowych odmian szamana, czy jakimś innym rodzajem czarodzieja.

Nagle serce zabiło mu na trwogę. Właściciel — nie, właściciele nie zniknęli jednak bez śladu zostawiając mu łódź. Ślady dwóch par stóp wiły się krętą linią przez plażę, a potem wspinały się na najbliższą wydmę. Było w nich coś dziwnego. Przyjrzał się im w zadumie.

Jedne były głębsze i większe, a drugie mniejsze i płytsze. Wiodły bardzo blisko siebie, ale nie zachodziły na siebie jak to bywa w wypadku, gdy jedna osoba śledzi drugą, ale biegły jeden obok drugiego i prawie idealnie równolegle.

Nie prowadziły też prosto, ale wiły się jak wąż. W dwóch miejscach ślady były na niewielkiej przestrzeni zadeptane.

Tobas patrzył i patrzył, aż wreszcie zrozumiał ich wymowę i zachciało mu się śmiać. Teraz już wiedział, dlaczego ci dwoje dobili to tej pustej plaży, tak odległej od wszystkiego, w środku dnia, i dlaczego poszli na wydmę zostawiając łódź bez straży. Zakochani robią różne głupstwa — ten powszechnie znany fakt był powodem, dla którego większość ludzi unika romansów i żeni się dla wygody i pieniędzy. Oni prawdopodobnie obejmowali się ramionami i dlatego ich ślady biegły tak blisko siebie, a w zdeptanych miejscach niewątpliwie zatrzymywali się i całowali, jakby na przekąskę przed głównym daniem konsumowanym pewnie teraz gdzieś za wydmą i głuszonym szumem fal. Łódź bez kabiny, co łatwo sobie wyobrazić, jest do takich celów zbyt chwiejna i ciasna.

Ale mogli wrócić w każdej chwili. Pospiesznie zepchnął łódź na wodę. Kil zazgrzytał o piasek, a potem nadchodząca fala uwolniła łódź. Tobas wypychał ją, aż znalazł się po kolana w wodzie, a potem chwycił ją za burtę i przytrzymał.

Właśnie gramolił się do środka, gdy brodata, czarnowłosa głowa pojawiła się nad wydmą, tam gdzie prowadziły ślady stóp.

— Ejże! — krzyknął mężczyzna, najwyraźniej zirytowany tym, co zobaczył.

Obok niego pojawiła się głowa kobiety. Tobas zignorował ich oboje i wyciągnął wiosła ze schowka.

— Hej, to nasza łódź! — zawołał mężczyzna. Wspinał się na wydmę, poprawiając swoją zapiaszczoną tunikę.

Tobas wsadził wiosła w dulki, zanurzył pióra w wodę, pochylił się do przodu i pociągnął, nie zamierzając troszczyć się o to, co może się stać, jeśli zaczepi piórem o jakąś podwodną skałę.

Łódź skręciła i Tobas pociągnął mocniej jednym z wioseł, aby nadać jej kierunek na pełne morze. Każde pociągnięcie wyraźnie oddalało go od brzegu; dno opadało tu szybko, więc po trzecim czy czwartym pociągnięciu niebezpieczeństwo zahaczenia piórem o piasek minęło.

— Wracaj! — zawołała kobieta, zbiegając z wydmy na plażę. — Wracaj z naszą łodzią!

Tobas znalazł się twarzą w twarz z nią, gdy odwracał łódź. Uśmiechnął się do niej, gdy zatrzymała się na skraju wody, już o kilka jardów od niego; była bardzo młoda, na pewno miała mniej niż osiemnaście lat, a może nawet mniej niż on, i bardzo ładna mimo tego, że jej włosy były potargane, a spódnica i tunika zapiaszczone i w nieładzie.

— Przepraszam! — krzyknął. — Ale nie mogę inaczej. Zwrócę ją wam, jeśli będę mógł! — Poczuł się trochę winny. Droczenie się z zakochanymi parami miało wieloletnią tradycję w Telven, ale kradzież łodzi mogła mieć poważne konsekwencje. — Słuchajcie — zawołał. — Jeśli pójdziecie milę na zachód, a potem milę na północ, znajdziecie się w Telven; pomogą wam tam! Powiedzcie, że... — zawahał się, czy podawać im swoje prawdziwe imię, ale wzruszył ramionami i ciągnął dalej. — Powiedzcie im, że przysłał was Tobas, uczeń czarnoksiężnika!

— Ale... nasza łódź! — wykrzyknęła kobieta, stojąc po kostki w spienionej wodzie. Mężczyzna stał obok niej, z rękami na biodrach, patrząc z wściekłością na znikającą postać Tobasa.

— Przepraszam — powtórzył Tobas — ale potrzebuję jej bardziej niż wy. Co rzekłszy poświęcił całą swoją uwagę wiosłowaniu i nawet nie spojrzał więcej na prawowitych właścicieli łodzi. Musiał dogonić statek.
































rozdział 4


Słaby wiatr, wiejący z północy pomagał Tobasowi zatrzymując zarazem statek, który chciał dogonić. Szybko znalazł się na pełnym morzu, a brzeg stał się tylko niewyraźnym zarysem na horyzoncie. Obejrzał się przez ramię i zobaczył żagiel na prawo od dziobu,

kadłub statku nie wynurzył się jeszcze zza horyzontu.

Obejrzał się raz jeszcze na ginący w oddali ląd i stracił pewność siebie. Jeśli wiatr zmieni kierunek albo jeśli statek zechce popłynąć na południe, bardziej na pełne morze, to nie uda mu się go dogonić, a nie odważy się całkowicie stracić z oczu lądu. Nie znał się na nawigacji, może zgubić drogę na morzu. Oczywiście potrafił ustalić wschód i zachód według słońca, ale niebo może się zachmurzyć lub prąd zniesie go gdzieś na zachód, na bezkresny zachodni ocean, który rozciągał się od południowego do północnego krańca świata, bez skrawka lądu. Popatrzył na żagiel, uznał, że zbliża się i wyciągnął ociekające wodą wiosła na pokład. Zaczeka. Po co ma się męczyć i wypływać dalej, niż to było bezpieczne i potrzebne?

Przez chwilę siedział spokojnie, słysząc tylko fale pluszczące lekko o burty łodzi i wodę kapiącą z wioseł leżących na dnie, a potem przypomniał sobie płócienny worek na rufie. Teraz, pomyślał, jest najlepsza pora, żeby sprawdzić, co jest w środku. Bardzo ostrożnie — znajdował się daleko poza linią, w której załamywały się fale, ale morze kołysało i tu łodzią, a nie zamierzał ryzykować wywrotki — wyciągnął worek i otworzył go.

Gdy zajrzał do środka, poczuł cudowny zapach i nie tracąc ani chwili sięgnął po jego źródło — połówkę pieczonego kurczaka. Był oczywiście zimny, ale głód nie pozwoliłby mu się wahać, nawet wtedy gdyby okazał się surowy.

Ogryzając nogę kontynuował badanie zawartości worka i wyciągał bochenek chleba, butelkę taniego czerwonego wina i różnego rodzaju owoce.

Czuł się, jakby ucztował w samym niebie z bogami, popijając czerwonym winem spory kęs kurczaka.

Pochłonął prawie cały posiłek, najwyraźniej przeznaczony na dwie osoby, mimo ostrzegawczego kłucia w żołądku. Na koniec ułożył się najwygodniej, jak potrafił, aby uspokoić żołądek.

Nie udało mu się to; zjadł za dużo, za szybko, po nazbyt długiej przerwie i zaczął go boleć brzuch. Ruszyło go też sumienie. Ukradł łódź i jedzenie parze na plaży; był złodziejem.

— Zasłużyli na to, żeby stracić obiad — powiedział na głos usiłując żartem zagłuszyć wyrzuty sumienia. — Też wybrali: czerwone wino z kurczęciem na zimno!

Ale wcale nie chciało mu się śmiać. To Indamara nauczyła go, że do drobiu pije się białe wino — ta kuzynka ojca, kobieta, która go wychowała i która wyrzuciła go, gdy tylko Dabran zginął. Nauczyła go także nie kraść, a w każdym razie próbowała i on nigdy nie ukradł nic poza paroma dojrzałymi jabłkami sąsiada.

Poruszył raz kwestię kradzieży w rozmowie z ojcem. W końcu Dabran zarabiał w ten sposób na życie.

— Piractwo morskie to przypadek specjalny — powiedział wtedy Dabran. — Obrabowujemy kupców, którzy są na tyle nierozsądni, że opływają nasz półwysep za blisko. Wiedzą o nas, jeśli więc mimo wszystko ryzykują przepłynięcie przez nasze wody, to zasługują na to, co ich może tu spotkać. Poza tym są i tak bogaci, skoro stać ich na wyposażenie statku i zaopatrzenie go w towary, a chcą zarobić więcej, przewożąc swoje towary przez niebezpieczne wody — są więc chciwymi głupcami zasługującymi na to, żeby ich obrabować. To nie jest to samo co okradzenie kogoś słabszego niż ty, kogoś nie wchodzącego nikomu w drogę albo włamywanie się nocą komuś do domu. My zabieramy otwarcie i ryzykujemy tyle samo co i oni. I dlatego nie jest to kradzież, raczej hazard, a ja jestem skłonny bronić prawa do ryzykowania wszystkim, co się ma, nawet życiem.

Tobas nigdy nie przyjął tego usprawiedliwienia w stu procentach, ale zgadzał się, że człowiek ma prawo ryzykować swoją własność. No cóż, sam Dabran zaryzykował życiem i stracił je, a jego syn został w rezultacie złodziejem, kradnąc łódź i obiad niewinnej parze kochanków. Tobas zacytował sobie na pocieszenie jedną z maksym swojego ojca: „człowiek ma prawo uczynić wszystko, co pozwoli utrzymać mu się przy życiu".

Ale wciąż czuł się kiepsko i czekał niecierpliwie, kiedy ethsharyjski statek przypłynie i wreszcie zabierze go z łodzi. Może jednak zniesie łódź na brzeg i kochankowie odzyskają ją, oczywiście bez kurczęcia na obiad.

Rozejrzał się; statek zbliżył się znacznie i widać było jego smukły, opływowy kadłub pod pełnymi żaglami, ale odległość ciągle jeszcze była duża. Położył się z powrotem, opierając niezbyt wygodnie głowę o ławkę. Trzymał się rękoma za brzuch i usiłował wyobrazić sobie, że wszystko co wydarzyło się od czasu, gdy miał dwanaście lat, jest tylko koszmarnym snem.

Następnym wrażeniem, jakiego doznał, było brutalne szarpanie, które go obudziło; zmęczenie wzięło górę, gdy tylko przestał poruszać się i odczuwać głód.

— Jak się nazywasz? — zapytał basowy głos o dziwnym akcencie.

— Tobas — powiedział. — Tobas z... z Harbek.

— Harbek?

— W Małych Królestwach.

— Nigdy o nim nie słyszałem.

Tobas nie potrafił znaleźć na to odpowiedzi, bo wymyślił tę nazwę przed chwilą, zakładając idiotycznie, że pytający go człowiek wie o Małych Królestwach tyle samo co i on. Popatrzył bezmyślnie na szeroką, opaloną twarz otoczoną gęstymi czarnymi włosami i brodą.

— Co tu robisz? — zapytał ów człowiek.

— Hm... — Tobas nie wiedział jeszcze, na jakim gruncie stoi.

— Zresztą to nieważne; chodź na pokład, a kapitan cię wypyta. Poderwał Tobasa na nogi i na wpół zawlókł, a na wpół przeprowadził go z ukradzionej łódki do burty ethsharyjskiego statku, z którego wysunęło się kilka rąk, aby wciągnąć go przez reling na pokład.

Widok pokładu, tak różnego od tego, jaki pamiętał z „Mściciela", statku swojego ojca, zaskoczył go. „Mściciel" był szybki i służył do walki, był więc długi, wąski, miał sznurowe drabinki i platformy, z których łucznicy mogli razić wroga, a pozostali przeskakiwać na jego pokład. Ten statek zaś był szeroki, aby zmieścić jak najwięcej ładunku, zamiast platform i drabinek wzdłuż burt zwieszały się sieci, które miały utrudnić abordaż. Kilka ogromnych luków zajmowało ponad połowę pokładu, a większość takielunku na omasztowaniu prawdopodobnie służyła jako dźwigi do ładowania i rozładunku. Ponadto pokład nie stanowił równej płaszczyzny, ale składał się z trzech części, z których część dziobowa i rufowa znajdowały się wyżej niż śródokręcie.

Otoczyło go kilku krzepkich żeglarzy w niebieskich spódniczkach. Czuć ich było potem. — Tędy — ogłosił jeden z nich, wskazując kciukiem w stronę rufy; on także mówił z silnym akcentem.

Tobas w milczeniu ruszył we wskazanym kierunku, pod eskortą żeglarzy, i znalazł się w dużej, bogato wyposażonej kabinie, zawieszonej jedwabnymi draperiami i wyłożonej grubym dywanem, w której unosiła się jakaś przyjemna woń, nie znana dotychczas Tobasowi. Pulchny, łysiejący mężczyzna, przyodziany na czerwono siedział za ozdobnym biurkiem; po jego prawej ręce stało dwóch żeglarzy, a po lewej smukła kobieta w białej sukni. Kobieta wpatrywała się w Tobasa natarczywie; wzrok siedzącego mężczyzny wyrażał mniej zainteresowania, a dwóch żeglarzy nie zwróciło na niego wcale uwagi.

— Jeśli to jest sztuczka piratów — stwierdził siedzący mężczyzna, mówiąc tym samym dziwacznym akcentem co żeglarze — to zadbam, abyś zginął, zanim ktokolwiek zdoła cię uratować.

— To nie jest żadna sztuczka — powiedział Tobas. Miał chwilę czasu na zastanowienie, gdy go tu prowadzono. — Nazywam się Tobas z Harbek; towarzyszyłem mojemu panu do Tintallion, gdy nasz statek został staranowany przez kapra z Shan. Gdy statek przechylał się, wpadłem do wody i znalazłem tę łódź; nikt inny nie ocalał. Kaprowie chyba mnie nie zauważyli.

Tobas zastanawiając się nad tym, co dotychczas powiedział, nagle zdał sobie sprawę ze swojej pomyłki.

— To znaczy piraci; mój pan nazywał ich kaprami.

W Wolnych Ziemiach uważano ich za kaprów, cokolwiek mówiłby o tym Dabran, a Tobas dawno przyzwyczaił się używać uprzejmiejszej nazwy w rozmowach z obcymi, dokładniejszego określenia zaś w gronie rodzinnym. Jak się zdawało, wśród Ethsharyjczyków znani byli jako piraci.

— Kto był twoim panem?

— Czarnoksiężnik Roggit — powiedział śmiało Tobas. Była to w zasadzie prawda.

Czerwono odziany człowiek popatrzył na kobietę, a potem zabębnił palcami o biurko.

— Jaki statek?

— „Chluba Poranku" — szybko zaimprowizował Tobas.

— I co dalej? Tobas nie zrozumiał.

— Dalej?

— Skąd płynęła, chłopcze, i jaki był port przeznaczenia?

— Ach! Z Harbek, a płynęła do Tintallion.

— Gdzie jest Harbek?

— W Małych Królestwach.

— Tego już się domyśliłem, chłopcze, ale gdzie w Małych Królestwach?

— Ee... na południu. — Żałował, że nie podał innego miejsca swojego pochodzenia; nie wiedział prawie nic o Małych Królestwach.

Facet popatrzył na niego przez dłuższą chwilę, a potem Pochylił się do przodu opierając łokcie na biurku i rzekł:

— Nigdy nie słyszałem o twoim panu, twoim statku ani o twojej ojczyźnie, chłopcze, a żaden statek z Królestw nie ma po co żeglować za Ethshar Dolne, a już na pewno nie Tintallion, ale na razie nie nazwę cię kłamcą. Pozwól mi jednak zasugerować pewną inną możliwość. Wyobraźmy sobie, że chłopak z Pirackich Miast zapragnął szukać szczęścia na szerszym świecie niż jego zapadła dziura. Może chciałby dostać się na pokład statku płynącego do jednego z Ethshar. Jeśliby mu się to udało, to musiałby umieć się jakoś wytłumaczyć znalazłszy się już na pokładzie. Nie znając dobrze świata wymyśliłby jakąś bajeczkę raczej, niż przyznał się, że pochodzi z kraju wrogiego Mocarstwu, ale byłby raczej przekonywający. Nie zdawałby sobie nawet sprawy, że mówi po ethsharyjsku z akcentem Pirackich Miast, który niczym nie przypomina mowy mieszkańców Małych Królestw, nawet wtedy gdy wydaje im się, że mówią naszym językiem, a niejedną ze swoich dziwacznych gwar. Myślę, że wyglądałby i mówiłby bardzo podobnie do ciebie, Tobasie z Harbek, który twierdzisz, że jesteś uczniem czarnoksiężnika.

— Jestem uczniem czarnoksiężnika — albo raczej byłem. Mój pan nie żyje.

— A reszta?

— Ee... — Tobas zamilkł.

— Miałeś w łodzi parę solidnych wioseł, jak mi powiedziano, i wyglądasz na sprawnego — dlaczego nie powiosłowałeś do brzegu?

— Ee...

— Chciałeś dostać się na pokład statku?

— Tak — przyznał Tobas po chwili wahania, nie widząc innego wyjścia.

— Tak też myślałem. I to nie dlatego, że boisz się mieszkańców Pirackich Miast z twoim akcentem. — Wyprostował się i popatrzył na Tobasa, składając dłonie. — No, cóż — ciągnął. — Skądkolwiek się wywodzisz, wygląda na to, że jesteś zupełnie sam na świecie, bobyś się tu nie znalazł, a kimkolwiek byś był, nie zamierzam przeszkadzać ci w odpracowaniu swojego przejazdu do Ethshar Dolnego, a nawet do Ethshar Górnego. Ale będziesz pracował. Dekretem naszej władzy wyrzutkowie i uciekinierzy mają otrzymać wolny przejazd, ale jeśli się co do ciebie pomyliłem, to możesz poskarżyć się staremu Edredowi Czwartemu, gdy dopłyniemy do Ethshar Dolnego, ale do tej pory będziesz pracował. Jeśli nie chcesz, możemy wsadzić cię z powrotem do łodzi, w której cię znaleźliśmy. Zgoda?

Tobas milcząco skinął głową i nawet nie odważył się zapytać, jaka jest różnica między Ethshar Dolnym a Ethshar Górnym, ani też kim jest Edred Czwarty.

Pozwolił się odprowadzić i pokazać, który jest jego hamak. Znajdował się w połowie drogi do kambuza, gdzie miał pomagać kucharzowi w przygotowaniu obiadu dla załogi, gdy wreszcie dotarło do niego, że udało mu się, chociaż jego historyjka została zdemaskowana jako kłamstwo. Nie powieszą go jako pirata ani nie wrzucą na powrót do morza. Był w drodze do Ethshar, gdzie znajdzie fortunę i nowy dom!

Uśmiechnął się. Zły los minął. Szukał statku i proszę, znalazł się na statku. Potrzebował łodzi, żeby się tu dostać — i trafiła mu się łódź.

Wtedy przypomniał sobie, że ukradł łódź, a marynarze wciągnęli ją na statek i przymocowali do pokładu, i uśmiech jego zgasł. Kiedyś, przyrzekł sobie, gdy już będzie bogaty i potężny, zapłaci parze kochanków za łódź i za kłopoty, na jakie ich naraził.

I za kurczaka też.

































rozdział 5


Pierwszym portem, do którego zawinęli, było Ethshar Dolne. Na widok tego miasta Tobas, wcześniej już przytłoczony dziwacznym, płaskim krajobrazem, jaki mijali, stracił całkowicie pewność siebie. Nie zdawał sobie przedtem sprawy, że miasto może być aż tak ogromne. Wiedział, że Telven było niewielkie, ale Shan to już spore miasto ze swoją ludnością sięgającą powyżej tysiąca. Wszyscy mieszkańcy Shan mogli jednak zagubić się bez śladu w Dolnym Ethshar.

Złe przeczucia Tobasa zaczęły się, gdy tylko zostawili za sobą znajome wzgórza i pstrokate plaże i zaczęli mijać milę za milą płaskiego wybrzeża, prawie zupełnie pozbawionego cech indywidualnych, gładkiego jak spokojne morze — nieskończoną płaszczyznę piasku i traw. Tobas nie wyobrażał sobie dotychczas, że krajobraz może być aż tak równinny; nigdy przedtem nie widział nic innego tylko łagodne wzgórza i żwirowe plaże swojej ojczyzny.

Widok odległej jeszcze Wielkiej Latarni, nawet zanim Tobas zdał sobie sprawę z jej rozmiarów, nie polepszył sytuacji; ogromna, samotna wieża górująca nad tym dziwnym, płaskim światem, wydawała się groźna i jakby nie na miejscu. Gdy statek zbliżał się do niej i pojawiła się też kopuła pałacu oraz nieskończone rzędy pokrytych czerwoną dachówką domów, uczucie niepewności zaczęło wzrastać. Rząd za rzędem budynki stały w szeregach wzdłuż piaszczystych brzegów, na przestrzeni, jak się wydawało, całych mil, a statek płynął i płynął w górę Kanału, obok Wież Zewnętrznych, Zewnętrznych Basenów Portowych, Wież Wewnętrznych aż do Portu Seagate.

Nawet zapachy były obce w tym mieście; dziwna, ostra woń stanowiąca połączenie dymu, ryb i stłoczonych ciał ludzkich oraz innych rzeczy, których nie potrafił określić, dobiegła na statek. Nigdzie w Wolnych Ziemiach tak nie pachniało.

Stał przy relingu z bosakiem w rękach i patrzył w osłupieniu. Skąd wzięło się na świecie tyle ludzi, żeby zapełnić tak wiele budynków? Czym oni wszyscy się zajmują? Skąd biorą jedzenie, skoro w mieście nie ma pól uprawnych?

Łódź rybacka podpłynęła niebezpiecznie blisko i żeglarz stojący za Tobasem odepchnął ją bosakiem, klnąc jego niedbalstwo. Tobas oprzytomniał na tyle, że udało mu się oderwać wzrok od brzegu i zwrócić uwagę na otaczającą wodę, ale nawet ona zadziwiała go, bo w tym jednym porcie zgromadzonych było więcej statków, niż można by ich naliczyć we wszystkich portach Wolnych Ziem.

Tego było za wiele i gdy po przycumowaniu statku kapitan zapytał, kto chce wyjść na brzeg, Tobas pozostał oparty o reling i zapatrzony na tętniące życiem ulice. - Chwilę później kapitan — Tobas dowiedział się po dwu dniach, że kapitan nazywa się Istram, a statek „Złota Mewa", ale wciąż zwał ich w myślach „kapitanem" i „statkiem" — podszedł do niego i zapytał bez ogródek:

— Nie schodzisz ze statku? Tobas podskoczył z wrażenia.

— Och... nie — powiedział. — Zostanę chyba, jeśli można.

Kapitan wzruszył ramionami.

— Przyda się każdy dodatkowy marynarz, ale musisz się bardziej przyłożyć do pracy. Nie sprawdziłeś się przy wchodzeniu do portu i nie widziałem jeszcze twojej magii, którą, jak twierdzisz, posiadasz.

— To magia związana z ogniem — wyjaśnił Tobas z urazą, kładąc dłoń na rękojeści athame. — Do czego ma się przydać na statku? — Trwał przy tym wyjaśnieniu, gdy załoga podśmiewała się z niego, posunął się więc do tego, ze użył jedynego znanego sobie zaklęcia do zapalenia pościeli najgorszego prześladowcy, aby wykazać się swoją sztuką. Po tym nikt go już nie niepokoił, ale najwyraźniej nie doszło to do kapitana. — Rozpalałem ogień w kuchni, co jeszcze miałem robić?

— Nie potrzebujemy czarnoksiężnika do rozpalania ognia — powiedział pogardliwie Istram.

— Nie proszę o zapłatę dla czarnoksiężnika! — szybko odparował Tobas.

Kapitan uśmiechnął się.

— To dobrze, bobyś jej nie otrzymał. Nie zarobiłeś nawet na buty, które dostałeś, ani na swoje wyżywienie. Ale jestem dobrym człowiekiem, więc jeśli chcesz zostać na statku, to pozwalam ci; następnym portem będzie Ethshar Górne i możesz tam wyokrętować, bo potem, wszystko zależy od ładunku, jaki dostaniemy — prawdopodobnie popłyniemy z powrotem na zachód.

Tobas skinął głową.

— Dzięki, panie. — Popatrzył na wyżej wzmiankowane buty; dostał je od chłopaka okrętowego, który z nich wyrósł. Kapitan miał rację, że nawet na nie nie zapracował.

Westchnął; był jeszcze bardzo daleko od tego wygodnego, bogatego życia, jakiego pragnął.

Dwa dni stali w porcie, wyładowując prawie połowę futer, oliwy i innych towarów, jakie znajdowały się na statku, a na ich miejsce przyszła świeża wołowina — i magik prestidigitator, który miał za zadanie zapobiec psuciu mięsa. Tyle było noszenia, ciągnięcia lin i w ogóle ciężkiej pracy, że gdy statek znów się zapełnił, Tobas czuł, że zarobił na cały warsztat szewski. Raz czy dwa przyszło mu na myśl, by uciec — a raczej, skoro nie podpisał żadnej umowy, oddalić się — ale widok, hałas i zaduch zatłoczonych ulic wystarczająco go zniechęcił. Ethshar Dolne przerażało go swoim ogromem i obcością; Ethshar Górne może nie okaże się aż takie straszne.

Został na statku również i dlatego, że miał nadzieję poznać magika i może nawet nauczyć się trochę jego nowej, dziwacznej sztuki, która nie wymagała czarnoksięskich rytuałów ani sprzętu. W końcu praca w którejkolwiek dziedzinie magii mogła okazać się zyskowna, a fakt, że został przyjęty do Cechu Czarnoksiężników, nie powinien przeszkadzać mu w studiowaniu innych dziedzin tej tajemniczej sztuki.

Oczywiście na statku cały czas znajdował się inny czarodziej; kobieta w białych szatach, która stała koło kapitana, gdy Tobas po raz pierwszy pojawił się na pokładzie.

Była kapłanką wyspecjalizowaną w teurgii, jak się później dowiedział, i należało do niej chronienie statku przed piratami i innymi niebezpieczeństwami.

Ale teurgia nie bardzo podobała się Tobasowi, który wiedział, że wymagała poważnych studiów i wyrzeczenia się wielu drobnych przyjemności życiowych, a przy tym nie dawała stuprocentowej pewności sukcesu. Poza tym kapłanka nie chciała mieć do czynienia na statku z nikim poza kapitanem.

Magia wydawała się Tobasowi o wiele bardziej interesująca.

Co prawda widok mrocznej i ponurej twarzy maga pohamował jego zapędy. To nie był człowiek skłonny do nawiązywania łatwych przyjaźni.

Inni wcale nie znali go lepiej niż Tobas, nawet kapitan Istram, który traktował magika-prestidigitatora tak samo jak innych członków załogi, chociaż trochę jakby się go bał. Mówiąc o nim, tak samo jak o kapłance, nie używano jego imienia — nazywano go po prostu magiem. Tobas nie miał pewności, czy on w ogóle miał jakieś imię; z tego co wiedział, magowie nie byli w pełni ludźmi.

Ich mag spał w hamaku zawieszonym w ładowni, blisko mięsa, o które miał się troszczyć; przynoszono mu tam nawet posiłki. Jako kuchcik Tobas za to odpowiadał.

Zająwszy swoje miejsce, magik nie rozmawiał z nikim, odbierał posiłki w milczeniu i nigdy nie wychodził z ładowni. Tobas domyślał się, że utrzymanie zaklęcia — bo w ładowni było zawsze chłodno, chociaż na zewnątrz paliło słońce — wymagało jego pełnej koncentracji i zabierało całą energię.

Podróż minęła w miarę spokojnie i Tobas był całkiem zadowolony ze swojego losu. Miał wyżywienie i dach nad głową. Jego ubranie pozostawiało nieco do życzenia — miał tylko jedną zmianę — ale mógł je prać raz na trzy dni we wspólnej balii.

Jednak życie na statku i związana z nim ciasnota, ciężka praca i marne jedzenie znacznie odbiegały od jego wizji życia, więc „Złota Mewa" nigdy nie stanie się dlań domem.

W ostatnią noc, gdy okręt okrążył już półwysep i płynął na północny zachód w głąb Wschodniej Zatoki, załogę zbudził mag, który krzyczał, jakby go mordowano lub obdzierano ze skóry czy też, jak stwierdził jeden z żeglarzy o wyjątkowo bujnej wyobraźni, żarły go żywcem szczury. Tobas jako osoba mająca najwięcej spośród nich kontaktów z magikiem został jednogłośnie wysłany, aby sprawdzić, co się stało.

Krzyki ucichły, nim dotarł do ładowni. Przez chwilę stał u stóp drabiny, z migoczącą latarnią w dłoni, zanim zebrał się na odwagę, żeby iść dalej.

Świeczka w latarni została źle zapalona albo może knot był za krótki, zawahał się więc, czy nie użyć Zapłonu Trindle'a, aby powiększyć płomyk, ale przypomniał sobie wybuch w domku Roggita i porzucił tę myśl. Rzucanie zaklęcia na coś, co już się paliło, stanowiło pewne niebezpieczeństwo, a on wcale nie pragnął stracić nawet tego mizernego płomyka pośród nieznanych niebezpieczeństw.

Gdy wreszcie odważył się wejść do przechowalni mięsa, zobaczył, że magik siedzi w hamaku oparty o przepierzenie, z twarzą ukrytą w dłoniach. Zgiął swoje długie, chude nogi, a jego gołe kolana połyskiwały białawo w świetle latarni niczym nagie kości; oparł na nich łokcie, kryjąc twarz w drżących dłoniach.

— Panie? — odważył się odezwać Tobas, starając się opanować mimo strachu i nienaturalnego chłodu w powietrzu niepewność głosu i rąk.

Mag spojrzał na niego.

— Najmocniej przepraszam, jeśli cię przestraszyłem, chłopcze. Miałem koszmarny sen. — Mówił niskim, aksamitnym głosem, z odrobiną akcentu, który różnił go od ethsharyjskiego załogi.

Tobas nie dowierzał własnym uszom.

— Sen? Po prostu sen? Mag uśmiechnął się smutno.

— Tak, po prostu sen. To wina mojego zawodu — magowie miewają mary nocne pewnego rodzaju. Przychodzą one, gdy nadużywamy naszych zdolności, tak jak się to stało podczas tej podróży i mogą... no cóż, nie wiem dokładnie, co mogą spowodować, ale magom, którzy je mają, regularnie zdarza się znikać. Być może skazałem się na to dla świeżego mięsa dla arystokratów z Górnego Ethshar. Ale niech cię to nie martwi — to nie twoja sprawa. Wracaj spać. Obiecuję, że nie zasnę, więc nie obawiaj się dalszych niepokojów.

To była zdecydowanie najdłuższa wypowiedź, jaką ktokolwiek z załogi usłyszał z ust magika, co wprawiło Tobasa w zakłopotanie, ale ciekawość przeważyła i po chwili wahania zapytał:

— Czy one wracają, te koszmary senne, jeśli już się raz je ma?

— Żebym ja to wiedział — odparł magik. — Przydarzył mi się po raz pierwszy od czasu Nocy Szaleństwa w 5202, kiedy magia pojawiła się na Świecie na długo przed twoim urodzeniem. — Uśmiech wykrzywił mu twarz. — Nigdy nie musiałem się niczego uczyć. Bogowie, a może demony czy też jakaś inna moc obdarowały nas całymi naszymi umiejętnościami od razu, kiedy byłem chłopcem. Gdybyś żył w owych czasach, sam mógłbyś je otrzymać, nawet w kolebce — i może sny zabrałyby cię już dawno temu. Ale urodziłeś się za późno, na szczęście. Ja nie. A teraz idź śnić swoje nieszkodliwe sny i zostaw mnie moim.

Tobas posłusznie wycofał się w stronę drabiny i opuścił ładownię, zadowolony, że oddala się od chłodu, zapachu wiszącego mięsa i bladej, zmęczonej twarzy magika.

Zgodnie z obietnicą mag więcej ich nie niepokoił, ale Tobas, układając się w hamaku postanowił, że nie będzie zajmował się magią, cokolwiek by się stało. Pozostanie przy czarnoksięstwie wydawało się o wiele bezpieczniejsze, chociaż od czasu do czasu zaklęcie mogło mieć skutek przeciwny od pożądanego albo też wyłączyć się spod kontroli, jak to się zdarzyło przy połączeniu ochronnego napisu na księdze Roggita i Zapłonu Trindle'a. W końcu został już wtajemniczony, miał przygotowany i naładowany rytualny sztylet — był członkiem, nawet jeśli mało ważnym, Cechu Czarnoksiężników. Musiał tylko nauczyć się więcej zaklęć, żeby zostać prawdziwym czarnoksiężnikiem; zawód maga wymagał zgłębienia znacznie więcej tajemnic i zaznania niebezpieczeństw, o czym me wiedział, a wcale nie miał na to ochoty.

Doszedł też do przekonania, że przeżywa najprawdziwszą przygodę, taką jak w opowieściach. W Telven nie działo się nic, co można by porównać z krzyczącymi magami albo miastami podobnymi do Dolnego Ethshar, a pracowite życie na ciasnym statku było o wiele ciekawsze niż wegetacja na wiejskiej farmie. Nie lepsze, ale znacznie ciekawsze.

Nie oznaczało to oczywiście, że chce spędzić całe życie na morzu albo na różnych przygodach — nie był to sposób na zdobycie bogactw i zabezpieczenie sobie spokojnej starości. Wbrew temu, co mówiły opowieści, przygody są rzeczą niebezpieczną, w której można łatwo stracić życie. Obiecał sobie, że w Górnym Ethshar wyjdzie na ląd i poszuka łatwiejszego, bezpieczniejszego i bardziej obiecującego zajęcia. Wiedział, że nie uda mu się namówić żadnego czarnoksiężnika, żeby przyjął go na ucznia, ale może uda się w jakiś sposób zapłacić za naukę paru zaklęć. Tylko tego potrzeba mu, żeby mógł zacząć spokojnie pracować w czarnoksięstwie. A gdy zarobi trochę pieniędzy, znajdzie sobie dom.

Z tą myślą zasnął.

Rankiem, gdy wyszedł na pokład zmywszy już naczynia po śniadaniu, prawie zmienił zdanie.

Ethshar Górne okazało się, o ile to możliwe, jeszcze większe niż Ethshar Dolne. Wyraziście zarysowany, skalisty brzeg przechodził w miłe dla oka pagórki i nieregularności tak różne od niesamowitych, płaskich piasków kończących się labiryntem ławic w Ethshar Dolnym, ale i tutaj miasto zajmowało co najmniej milę wybrzeża. Ale chociaż nie górowała tu żadna Wielka Latarnia, nie wznosiła się ku niebu kopuła pałacu ani nie strzegły portu wieże, miasto miało ogólnie wyższą zabudowę niż Ethshar Dolne. Tam poza wielkimi budowlami publicznymi nic nie przekraczało trzech pięter, tutaj cztero-, a nawet pięciopiętrowe domy pojawiały się bardzo często. Zamiast jednej olbrzymiej latarni morskiej były tu dwie mniejsze, zamiast wież portowych Tobas wypatrzył wielkie wieże strażnicze w murach miejskich, zamiast kopuły pałacu zobaczył niezmiernie dużo ściśniętych jeden obok drugiego magazynów, kamienic i sklepów. Zabudowa brzegu w Ethshar Dolnym budziła podziw, ale była nieomal dwuwymiarowa — sama jej długość onieśmielała. Tu odległość w poprzek była równie wielka, ale wznoszące się zbocza pozwalały również patrzeć w głąb — miasto sięgało daleko w ląd, rozciągało się nie tylko wzdłuż brzegu, ale i na zboczach wzgórz.

Zapach zaś, który do niego dobiegał, wydał mu się jeszcze bardziej obcy niż w Dolnym Ethshar — woń dymu i zatłoczonych ulic zmieszana z aromatem ostrych przypraw i dziwną stęchlizną, jak gdyby cale miasto uperfumowało się, aby ukryć toczącą je pleśń.

Jednak, powiedział sobie, muszę w końcu opuścić statek. Kapitan zapowiedział, że następnie popłyną najprawdopodobniej z powrotem naokoło półwyspu i na zachód, a więc znalazł się najdalej, gdzie można dopłynąć statkiem na wschód. Jeśliby pozostał na pokładzie, to tylko wracałby swoimi własnymi śladami, a tego bynajmniej nie pragnął.

Małe Królestwa, jak powiedział mu jeden z marynarzy, leżały po drugiej stronie Zatoki, a za nimi znajdowały się już wschodnie i południowe krańce Świata -- nie ma z pewnością lepszego miejsca na szukanie szczęścia niż w tym mieście cudów, rozciągającym się na uspokajająco znajomych wzgórzach. W tak wielkim mieście na pewno mieszka wielu czarnoksiężników, a jemu potrzeba tylko tego jednego, który nauczy go paru zaklęć. A gdy już przyswoi sobie przyzwoity zasób czarów, to niewątpliwie uda mu się znaleźć klientelę, zarobić na życie i znaleźć dom — może nawet nie w Górnym Ethshar.

Z tą myślą, gdy już statek przycumował bezpiecznie przy Długiej Kei, która, jak powiedzieli mu marynarze, znajdowała się w Dzielnicy Portowej miasta, cokolwiek by to miało znaczyć, napisał zwięzły list do kapitana statku wyjaśniający, że ukradł łódkę, i opisujący, jak ją zwrócić właścicielom, gdyby kapitan miał taką fantazję. To uczyniwszy, zapakował manatki, wziął głęboki wdech i zszedł po trapie, pozostawiając „Złotą Mewę" Istrama na zawsze za sobą.





























rozdział 6


Długa Keja, jak to stwierdził Tobas, okazała się rzeczywiście bardzo długa — wiodła do głębokich wód Zatoki przez płycizny i skały koło zachodniej latarni morskiej i rozdzielała się tuż koło miejsca, do którego dochodził najwyższy przypływ. Wybrał bardziej uczęszczaną trasę i skręcił w lewo, na południowy wschód.

Zapach morza i plusk fal o kamienne filary został szybko stłumiony intensywną wonią i hałasami miasta. W Ethshar pachniało rybami pieczonymi na węglach w tysiącach kuchni, drewnem tysięcy domów powoli murszejącym w wilgotnym powietrzu i milionem innych ludzkich czynności, skatalizowanymi wonią korzeni i perfum, które nadawały całej mieszaninie posmak egzotyczny. Nie czuło się natomiast odoru charakterystycznego dla większości ludzkich osiedli — miasto miało doskonały system kanalizacyjny.

Keja, którą Tobas wybrał, zakręcała na wschód i szybko zamieniała się w ulicę biegnącą wzdłuż brzegu, ze sklepami, tawernami i domami publicznymi po prawej stronie, a otwartą na morze po lewej, gdzie tylko czasem wcinał się w wodę dok albo pomost; z początku szedł bez celu, wchłaniając widoki, dźwięki i zapachy.

Domy publiczne natychmiast przykuły jego uwagę — o ile bowiem sklepy i tawerny stosowały wywieszki i wystawy, aby przyciągnąć klientów, niektóre z nich, chociaż również stosowały wywieszki, wyróżniały się balkonami, na których przystojne młode kobiety, a czasem też i młodzi mężczyźni, wychylali się przez barierki, czasem wykrzykując jakieś propozycje do potencjalnych gości. Stroje ich nie przypominały niczego, co Tobas dotychczas widział — tuniki z głębokimi dekoltami, spódnice kusząco opinające biodra albo o ukośnym rąbku, który odsłaniał jedną kostkę — a wszystko zrobione z tkanin wyglądających na bardzo drogie, miękkich i błyszczących, albo przezroczystych, albo przetykanych złotą nitką.

W Telven domy publiczne nie istniały. A chociaż Tobas słyszał, że w Shan znajdowało się ich kilka, nigdy nie natrafił na żaden z nich podczas swoich niewielu krótkich wizyt. Nigdy nie zastanawiał się nad tego rodzaju instytucjami, ale teraz znalazłszy się w obcym mieście, nie potrafił nie zwracać na nie uwagi. Niektóre l kobiet były bardzo kuszące — no ale co z tego, skoro nie miał pieniędzy.

Dostrzegł także, że kobiety czasami były starsze, niż na to wyglądały na pierwszy rzut oka i że pojawiali się tylko nieliczni klienci -- najwyraźniej interesy nie szły najlepiej.

Gdy Tobas wreszcie zatrzymał się, aby pomyśleć, dokąd ma iść, nie widział już nikogo ze statku. Oszołomiony niezwykłością miasta nie potrafił zdobyć się na to, żeby poprosić któregoś z mijających go obcych ludzi o radę. Zresztą nawet i obcych było tu mało — okolica najwyraźniej źle prosperowała. Większość miejsc w dokach świeciła pustką, a stan urządzeń portowych pozostawiał wiele do życzenia. Pomyślał, że może działalność kaprów w Wolnych Ziemiach mogła mieć coś wspólnego z pustymi i zamkniętymi sklepami czyżby handel aż tak ucierpiał z powodu ich napaści?

Zadrżał. Jeśli piraci byli winni, a ktoś rozpozna go jako mieszkańca Wolnych Ziem, jego życie będzie krótkie i nieprzyjemne.

Przyszło mu na myśl zawrócić do najbliższego domu publicznego i zapytać jedną z kobiet na balkonie o drogę, ale nie umiał się na to zdobyć. Zamiast tego, gdy doszedł do szczególnie zadbanego fragmentu nabrzeża, skręcił w prawo, w ulicę, która prowadziła do doków w głąb lądu. Jeśli sytuacja wyglądała tak, jak mu się wydawało, wolał nie pozostawać dłużej blisko portu, bo żeglarze prędzej mogli rozpoznać jego akcent niż ludzie pozostający stale na lądzie.

W milczeniu minął dwa długie kompleksy budynków, na parterze których mieściły się magazyny i sklepy z osprzętem, podziwiając ich wielkość, okazałość — i wiek! — oraz to, że ulica jest taka prosta, i oto znalazł się na kwadratowym rynku.

W odróżnieniu od sklepów przy kei rynek me był wcale opuszczony; handel morski być może podupadł, ale trudności nie dotarły jeszcze na odległość dwóch bloków w głąb lądu. Grupki mężczyzn, z niewielką liczbą kobiet i dzieci, tłoczyły się na udeptanej ziemi, powietrze wypełniał szum ich rozmów, głośny i nieprzerwany jak rozbijanie fal morskich o skały. Część nosiła niebieskie żeglarskie spódniczki, a większość pozostałych ubrana była w tuniki i spodnie, tak jak mieszkańcy w Shan, ale znajdowali się tutaj też ludzie przyodziani w fantazyjne płaszcze, suknie, klejnoty, futra, dziwne czapki czy ubiory ze skór. Tobas me wiedział, jak ma to rozumieć.

Mocny zapach korzeni przenikał tu wszystko bardziej niż na ulicach, którymi przedtem wędrował. Tobas nie potrafił znaleźć jego źródła, ale przypuszczał, że dobiega i okolicznych magazynów.

Stało tu też parę budek i wózków z próbkami lin, drobnymi wyrobami żelaznymi, świecami i innymi towarami przydatnymi na statkach, a nie, lak był do tego przyzwyczajony, ziarnem i płodami rolnymi.

Większą część rynku jednakże zajmowali ludzie tłoczący się wokół osób, które nie wydawały się mieć żadnych dóbr na sprzedaż. Jedni wspięli się na skrzynki albo stołki,; inni zadowalali się staniem na ziemi.

Tobas z zaciekawieniem podszedł do jednej z grup, w większości składającej się z żeglarzy, i zaczął się przysłuchiwać.

— ...ponadto nie musicie obawiać się Pirackich Miast — mówił człowiek — bo będziemy mieć na pokładzie nie jednego, ale dwóch pierwszorzędnych czarodziejów nieporównanego Kolgara z Yolder czarnoksiężnika i Artalda Pięknego, maga! Każdy z tych potężnych władców magii z łatwością obroni statek przed zasadzką piratów, a będą spać na zmianę, tak że o żadnej porze nie uda się nas zaskoczyć! Minimalne ryzyko przy maksymalnym zysku — i całe bogactwo Tintallion! Kto z was zgłasza swój akces na tę podróż „Purpurową Gwiazdą"?

— A co się stało z poprzednią załogą? — zapytał starszy wiekiem żeglarz.

— Ach, przyjacielu — odparł werbujący — nie słuchałeś mnie uważnie! „Purpurowa Gwiazda" jest nowym statkiem, prosto ze stoczni! — Machnął ręką w kierunku wschodnim, w którym, jak przypuszczał Tobas, znajdowały się stocznie.

— Kto się zapisuje?

Starszy wiekiem żeglarz odwrócił się i zobaczył Tobasa stojącego poza kręgiem słuchaczy.

— Nie wierz mu, chłopcze — powiedział. — Tintallion to zimne i nieprzyjemne miejsce, wcale nie bogatsze niż tu. — I oddalił się.

Tobas nie zamierzał zamustrować się na statek do Tintallion; także odwrócił się, ale podszedł do następnej grupy.

Słuchano tu podobnej tyrady, tylko ten werbownik twierdził, że potrzebuje trzech wyszkolonych ludzi na miejsce trójki marynarzy, którzy zginęli w czasie sztormu. Trzecia grupa była jeszcze inna — żołnierz w żółtej tunice i czerwonej spódniczce odczytywał donośnym, ale znudzonym i monotonnym głosem różne najnowsze postanowienia władcy miasta Azrada VII dotyczące transportu morskiego.

Grupa czwarta koncentrowała się wokół młodej kobiety w powiewnej, białej, aksamitnej sukni o przybrudzonym rąbku; włosy miała uczesane w nie spotykaną dla Tobasa fryzurę, spiętą drogocennymi klamerkami. Twierdziła, że jest księżniczką, i poszukiwała dzielnych młodych ludzi, którzy przywrócą należne jej dziedzictwo w miejscu zwanym Mezgalon, z którego została wyzuta za pomocą zdrady i przemocy. Tobas patrzył zafascynowany: nigdy w życiu nie widział księżniczki. Jej historia brzmiała podobnie do sensacyjnych bajek, których słuchał z Perettą u kolan jej matki; nie potrafił traktować księżniczki poważnie.

Przede wszystkim między bajką a prawdą powinny, jak zakładał, istnieć jakieś różnice, a poza tym ta kobieta niezupełnie odpowiadała jego wyobrażeniom o księżniczkach; bogaty strój nie zdołał ukryć brzydkiej twarzy, płaskich piersi, nieprzyjemnego, nosowego głosu i wyjątkowo nieładnego akcentu. Niektóre z dziwek przy kei bardziej pasowały do typowego opisu księżniczki z bajki.

No cóż, pomyślał Tobas, nie wszystkie księżniczki mogą być jednakowo piękne.

Czuł się trochę dziwnie w miejscu, gdzie kobieta, jeśli chciała, mogła twierdzić, że jest księżniczką; przyszło mu do głowy, że stare opowieści, które uważał za bajki, miały w sobie więcej prawdy i wydawały się zmyśleniem dla Telveńczyka tylko dlatego, że Telven było wyjątkowo nudnym miejscem.

Tobas ruszył dalej, podniecony myślą, że Świat okazuje się o wiele bardziej ciekawy, niż się spodziewał. Może znajdzie tu jakiś lepszy sposób zarobkowania od czarno-księstwa. Nie wydawało się to prawdopodobne, ale było możliwe.

W kolejnej grupie znowu werbowano na statek, a w następnej szukano górników do pracy na diamentowych polach Tazmor. Tobas zaczął się nudzić. Wszystko to było piękne, ale nie dla niego. Nie pragnął żadnej z tych prac i w duchu przeklinał swoją głupotę, iż przez chwilę uwierzył, że coś tu dla siebie znajdzie. Nie miał pieniędzy, jedzenia ani noclegu — popołudnie dobiegało już końca, a on nie zrobił nic, żeby nauczyć się więcej zaklęć. Jeśli mu na tym będzie zależało, to może wrócić tu później — teraz miał ważniejsze sprawy do załatwienia.

Ale co miał robić? Nie zastanowił się nad tym wcześniej. Był na siebie zły, że marnował na statku czas, zamiast myśleć i przewidzieć każdą okoliczność.

Nie mając pieniędzy, nie mógł zdobyć jedzenia ani noclegu, chyba że coś ukradnie albo sprzeda. Nie miał nic na sprzedaż poza swoim jedynym zaklęciem, a nie doszedł jeszcze do takiego stanu, żeby zaprzedać się w niewolę — ani mu to było w głowie! — i nie wyobrażał sobie, żeby ktokolwiek w tym ogromnym i bogatym mieście chciał zapalać ogień za pomocą magii. Może uda mu się znaleźć jakąś pracę — no bo chyba jednak musi — ale wyglądało na to, że werbownicy na tym rynku potrzebowali ludzi do pracy poza miastem, zazwyczaj niebezpiecznej albo nieprzyjemnej, a on nie chciał jeszcze go opuszczać, nie miał na razie zamiaru przystać do czegokolwiek, w czym mógłby stracić życie. Wolałby w jakiś sposób nauczyć się więcej zaklęć i zostać prawdziwym czarnoksiężnikiem. Ale żeby poznać nowe zaklęcie, musiał znaleźć nauczyciela, no a gdzie mieliby być czarnoksiężnicy jak nie w Górnym Ethshar!

To przywróciło mu słabnącą już nadzieję, że zdoła urządzić się jakoś bez podejmowania niebezpiecznej lub ciężkiej pracy. Może przemówi do swoich cechowych braci, opowie im swoją smutną historię, a ich stać będzie na to, żeby go utrzymać, zanim nie znajdzie sobie odpowiedniego zajęcia.

Może nauczyliby go jakichś zaklęć za darmo.

Ale przedtem musiał ich znaleźć. Zbierając się na odwagę, pociągnął za rękaw człowieka, który wysłuchał z rozbawieniem szczególnie niewydarzonego mówcy.

— Przepraszam pana — powiedział Tobas, gdy Ethsharyjczyk odwrócił się do niego — ale niedawno przybyłem tu z... ee, z Tintallion. Czy mógłby mi pan powiedzieć, gdzie tu można znaleźć czarodzieja?

— Pewnie na ulicy Czarodziei — mężczyzna popatrzył na raczej zniszczone i brudne ubranie Tobasa z wyraźnym niesmakiem.

— Ach, tak, proszę pana, powinienem był o tym pomyśleć. Ee... a jak tam się idzie?

Ethsharyjczyk skrzywił usta w uśmiechu.

— A diabli wiedzą — powiedział. — Ja tam nie chodzę. Dzielnica Czarnoksiężników jest po drugiej stronie miasta, niedaleko Southgate. — Machnął ręką w kierunku południowo-wschodnim.

Tobas podziękował mu i rozejrzał się.

Od rynku odchodziło siedem ulic — trzy na północ, po jednej na wschód i na zachód, jedna na południowy zachód i jedna na południowy wschód. Wybrał tę ostatnią i ruszył przed siebie.

Minął kilka długich bloków ze sklepami, mieszkaniami i magazynami i znalazł się na następnym rynku, który tym razem miał kształt wydłużonego, wąskiego trójkąta skierowanego na południe, którego wschodni bok otwierał się na kanał. Ten rynek wyglądał bardziej tradycyjnie — wszędzie widziało się stosy towarów i nikt z przelewającego się tłumu nie wygłaszał przemówień, chociaż na uboczu stała pusta mównica. Towary najwyraźniej dopiero co wyładowano ze statku — futra, materiały, biżuteria, rzeźby w kamieniu i drewnie, no i pudełeczka, słoiczki i buteleczki z ziołami i korzeniami.

Zaskoczony Tobas zdał sobie sprawę, że wciąż znajdował się w dzielnicy nadmorskiej Shiphaven, jak zwali ją żeglarze, chociaż przewędrował odległość równą szerokości Shan. Ogrom miasta widzianego ze statku nie był złudzeniem. Poszedł dalej w głąb metropolii.

Ulice odchodzące od południowej strony rynku stanowiły nieprzebytą plątaninę i Tobas wkrótce stwierdził, że krąży w tę i z powrotem, bynajmniej nie w kierunku, który chciałby obrać, aż wreszcie w końcu wyszedł na szeroką aleję prowadzącą prosto na południe. Przeszedł nią kawałek, a potem zwolnił kroku, gdy napotkał skrzyżowanie z drugą równie szeroką i ruchliwą ulicą, pełną klekotu wozów i dochodzącego skądś dalej gryzącego zapachu rozgrzanego metalu.

Cienie zaczęły się już wydłużać; tam, gdzie budynki przewyższały cztery piętra, ich cień sięgał na jezdnię, a częściowo przysłaniał także i budowle znajdujące się po jej wschodniej stronie. Tobas zgubił się kompletnie i zdawał sobie z tego sprawę. Z niechęcią pociągnął za rękaw najbliższego przechodnia i zapytał, jak dojść na ulicę Czarnoksiężników.

Ethsharyjczyk, bogato przyodziany w czarny aksamit, uśmiechnął się do nie zorientowanego cudzoziemca i wyjaśnił: — Proszę iść prosto High Street przez Nowe Miasto, potem skręcić na południowy wschód w Arena Street i po przejściu około ćwierć mili ulicą Arena zobaczy pan szyldy. — Wskazał na wschód poprzecznie biegnącej ulicy pokazując, że jest to High Street.

Tobas podziękował mu wylewnie i poszedł we wskazanym kierunku.

Gdy wreszcie dotarł do celu, był zmęczony, głodny i bolały go nogi. Nabrał też przekonania, że nic go już w tym mieście nie jest w stanie zadziwić; mijał pałacyki i rozwalające się rudery, wielką arenę pośród najdziwniej wyglądających ludzi, pokonując większą, niż mógł sobie wyobrazić, odległość zawartą w obrębie murów miejskich. Słońce skryło się z za budynkami po zachodniej stronie ulicy, a niebo przybrało kolor czerwonawy, gdy wreszcie znalazł się na ulicy Czarnoksiężników akurat na czas, żeby zobaczyć, jak zapalano pochodnie i latarnie oświetlające szyldy i wystawy sklepowe.

Był pewny, że jest na ulicy Czarnoksiężników; widział dziś wiele szyldów, ale nie takie jak te.

Na rogu zielony szyld głosił: „TANNA Wielki, Czarnoksięstwo na Każdą Okoliczność, Specjalność — Zaklęcia Miłosne". Następna pracownia ogłaszała czerwonymi literami na łuszczącym się złotym tle „Alderamon z Tintallionu, CZARNOKSIĘŻNIK SPECJALISTA", inna zaś miała wywieszkę: „MAG THORUM, Zaklęcia Miłosne, Klątwy, Liczne Inne Czary". Podobne reklamy wisiały na każdej pracowni po obu stronach ulicy tak daleko, jak był w stanie je odczytać. Dziwne dźwięki, jakby uderzeń i trzepotania, dobiegały z okolicznych pomieszczeń; na pobliskiej wystawie tajemniczo migotały barwne światła, jednocześnie doleciał go zapach przypominający mydło ługowe.

Tanna Wielki brzmiał onieśmielająco, więc Tobas minął jego drzwi i zapukał do sąsiednich, pod wywieszką „Alderamon z Tintallionu". Miał nadzieję, że będąc również cudzoziemcem nie rozpozna akcentu mieszkańca Wolnych Ziem.

Drzwi otworzyły się ukazując okazałego mężczyznę około czterdziestki, przyodzianego w czarną tunikę, brązowe, zamszowe spodnie, o twarzy okolonej zadbaną rudawą brodą. Dziwna, jakby kwadratowa, czarna czapka przyozdabiała jego głowę i, jak Tobas domyślał się patrząc na jego wysokie lśniące czoło, ukrywała pokaźną łysinę.

— Czy mogę panu w czymś służyć? — zapytał.

— Mam nadzieję, że tak — odparł Tobas. — Sam jestem czarnoksiężnikiem — prawie — i chciałem prosić o przysługę. — Popatrzył z nadzieją na rudobrodego czarnoksiężnika.

Alderamon przyjrzał się przybyszowi, nędznie odzianemu i wyczerpanemu młodzianowi, najwyraźniej na skraju rozpaczy. Usunął się na bok.

— Wejdź — powiedział — powiedz mi, o co chodzi.

Wnętrze pracowni udrapowane było czerwonym aksamitem i złotym brokatem, a jego umeblowanie stanowiły trzy niskie czarne stoliki i sześć wyściełanych aksamitem foteli. Tobas dostrzegł mimo swego zmęczenia, że aksamit był nieco wytarty, ale nie mógł się zdecydować, czy to dobry znak, świadczący o dużej liczbie klientów, a zatem o sukcesie, czy też zły, oznaczający, że właściciel jest nazbyt ubogi albo leniwy, aby zapłacić za nową tapicerkę.

Ale było tu czysto.

Alderamon wskazał mu fotel, a Tobas zapadł się weń zadowolony, że nareszcie pozwoli odpocząć swoim stopom; czarnoksiężnik usiadł po drugiej stronie stołu.

— Wina? — zapytał.

— Proszę — zgodził się Tobas.

Czarnoksiężnik wstał i zniknął za osłoniętymi kotarą drzwiami wiodącymi na tyły sklepu, aby po chwili pojawić się z karafką, dwiema szklankami i kilkoma ciasteczkami na tacy.

— Obawiam się, że ciastka nie są pierwszej świeżości — usprawiedliwiał się.

Tobas nie uznał tego za istotne pochłaniając prawie wszystkie ciastka i wypijając szklankę cienkiego złotawego wina.

Gdy nieco doszedł do siebie, wyprostował się w fotelu, trochę zawstydzony swoim niekulturalnym zachowaniem, i zaczął zastanawiać się, jak by tu zacząć.

Mówiłeś, że jesteś czarnoksiężnikiem — podpowiedział Alderamon.

Do pewnego stopnia — byłem uczniem Roggita z Telven, ale on... on umarł, zanim zdążyłem się wiele nauczyć.

— Ach tak? A co umiesz?

Tobas był nazbyt zmęczony i zdesperowany, żeby kłamać.

— Jedno zaklęcie — nauczył mnie jednego zaklęcia. — Którego?

— Zapłonu Thrindle'a.

— Hmm. — Alderamon popatrzył na niego przez chwilę w zamyśleniu, a potem zapytał: — Czy mogę zobaczyć twój sztylet?

Zaskoczony Tobas wyjął swój athame i wręczył go czarnoksiężnikowi.

Alderamon wyciągnął swój również i ostrożnie zetknął ze sobą ich czubki.

Rozległ się głośny trzask, na stół poleciały różnokolorowe iskry, a dziwny zapach, który Tobasowi przypominał woń powierza po burzy, wypełnił pomieszczenie.

— Nie wiedziałem, że on tak zareaguje! — zawołał.

— Teraz już wiesz — powiedział Alderamon i oddał mu nóż. — Bezsprzecznie jesteś prawdziwym czarnoksiężnikiem, skoro masz prawdziwy athame. Mają one wiele szczególnych właściwości, między innymi tę, że reagują na obecność podobnych sobie; nawet fachowcy nie poznali jeszcze wszystkich tajemnic athame.

— Roggit nigdy mi o tym nie mówił; powiedział tylko, że będzie mi potrzebny do większości zaklęć i że jest on znakiem prawdziwego czarnoksiężnika.

— Jest on jeszcze czymś więcej; wiedziałeś, że gdy dotykasz jego rękojeści, to nie można cię związać? Żaden powróz ani łańcuch nie utrzyma czarnoksiężnika, dopóki ma on swój athame. Stykanie czubków, tak jak to zademonstrowałem, powie ci, czy inny nóż jest athame czy też zwykłym sztyletem, a więc czy jego właściciel jest czarnoksiężnikiem czy oszustem. Siła reakcji zależy od bliskości prawowitego właściciela. Gdyby nóż został ukradziony temu, kto go zrobił, dźwięk i iskry będą ledwo zauważalne.

Tobas zachwycił się.

— Naprawdę?

— Naprawdę.

Tobas popatrzył przez długą chwilę na sztylet w swoim ręku, a potem opanował się i schował jego ostrze do pochwy.

— Więc mówisz, że twój nauczyciel umarł zdążywszy nauczyć cię tylko jednego zaklęcia?

— Tak.

— Kiedy?

— Zmarł prawie trzy tygodnie temu.

— Ile masz lat?

— Siedemnaście — przyznał niechętnie Tobas.

— I przez pięć lat nauczył cię tylko jednego zaklęcia?

— Eee... skończyłem dwanaście lat, gdy mnie przyjął, był stary i uczył bardzo powoli. — Popatrzył na zniszczone deski podłogi zastanawiając się, co Alderamon teraz z nim zrobi wiedząc o niewybaczalnych nieprawidłowościach jego czeladnictwa.

— No cóż, w końcu to nie moja sprawa — powiedział Alderamon. — Co się stało, to się nie odstanie, tak czy inaczej jesteś czarnoksiężnikiem. Czego ode mnie chcesz?

— Zostałem sam na świecie — moi rodzice nie żyją, umarł mój nauczyciel, a krewni wyrzucili mnie. Miałem nadzieję, że Cech Czarnoksiężników zaopiekuje się mną i pomoże mi. Nie mam pieniędzy, mieszkania ani perspektyw jako czarnoksiężnik z jednym zaklęciem. Czy można by tak załatwić, żebym nauczył się nowych zaklęć i był w stanie zarabiać na życie?

Alderamon popatrzył na niego przez chwilę.

— Dlaczego przyszedłeś z tym akurat do mnie?

— Jesteś pierwszym czarnoksiężnikiem, jakiego znalazłem — odparł Tobas.

Alderamon potrząsnął głową.

— Chłopcze, nie jestem Mistrzem Cechu, nie należę do Wewnętrznego Kręgu, jeśli w ogóle coś takiego istnieje.

— Ale jesteś czarnoksiężnikiem, członkiem Cechu!

— No niby tak...

— I nie możesz pomóc koledze?

— To nie moja sprawa, chłopcze; dlaczego mam się tobą obciążać? Cech niewiele dla mnie jak na razie zrobił, a ty nic.

— Uczynię wszystko w zamian za naukę zaklęć, powiedz tylko, co mam zrobić?

— Nic — i tu jest pies pogrzebany. — Moja nowa uczennica przyjedzie w przyszłym miesiącu, gdy ukończy dwanaście lat, więc nie potrzebuję więcej czeladników — zwłaszcza że nie możesz już być uczniem w twoim wieku. Nie masz z czego zapłacić mi za wyżywienie i mieszkanie, a tym bardziej za naukę zaklęć. Tego się nie robi; zaklęcia są dla czarnoksiężnika towarem, którego nie jest skłonny rozdawać konkurencji. Czasami handluję nimi — uczę ich kolegę, a on w zamian za to uczy mnie swoich zaklęć — ale nie sprzedaję ich, a już na pewno nie uczę ich za darmo. — Widząc rozpacz Tobasa, spróbował złagodzić cios mówiąc: — Ale zanocuj u mnie, to mogę dla ciebie zrobić — dać ci dach nad głową na noc i śniadanie rano. A gdy odpoczniesz i zjesz dobre śniadanie, świat będzie wyglądał lepiej. Może uda ci się znaleźć kogoś na ulicy Czarnoksiężników, kto się nad tobą ulituje.

Tobas skinął głową w milczeniu.

— No to dobrze. Pokażę ci, gdzie będziesz spać; mam na górze wolne łóżko, na którym sypiają moi uczniowie, kiedy jakiegoś mam. Pewnie jesteś zmęczony po podróży i chce ci się spać, nie?

Tobas znowu skinął głową i poszedł za czarnoksiężnikiem.

rozdział 7


Tobas spędził cały następny dzień na rozmowach z kolejnymi czarnoksiężnikami na ulicy Czarnoksiężników i w dzielnicy Czarnoksiężników, która, wbrew swojej nazwie, gościła nieskończoną rozmaitość ludzi zajmujących się magią, od magów i czarownic do kapłanów i kuglarzy, jasnowidzów, czarodziej i wróżbiarzy, demonologów i nekromantów, uczonych i tancerzy obrzędowych.

To był najbardziej frustrujący i przygnębiający dzień w życiu Tobasa. Każdy czarnoksiężnik przyznawał, że Tobas jest jednym z nich, że należy do Cechu i że śmierć Roggita jest okropnym pechem — zarazem żaden z czarnoksiężników nie chciał go niczego uczyć. To, że Tobas dawno już skończył trzynaście lat, natychmiast wykluczało możliwość przyjęcia go na ucznia, a to, że nie miał ani grosza, ani żadnych umiejętności, całkowicie wykluczało możliwość brania lekcji.

A żaden czarnoksiężnik z Górnego Ethshar nie dzielił się swoimi sekretami zawodowymi za darmo, nawet z uznanymi członkami Cechu.

Alderamon miał najzupełniejszą rację.

— Słuchaj — powiedziała mu pewna bardzo szczera młoda kobieta uprzednio odrzuciwszy jego rozpaczliwą ofertę wielomiesięcznej służby w zamian za naukę jednego pożytecznego zaklęcia — skoro mogę mieć uczniów, po co mi niewolnik? — Zapomnij na jakiś czas, że jesteś czarnoksiężnikiem. Zrób pieniądze na czymś innym, a potem wracaj i kup zaklęcia. Każdemu z nas forsa się przyda, bez względu na to, co mówią niektórzy hipokryci; gdybyśmy nie potrzebowali pieniędzy, nie prowadzilibyśmy tu usług, prawda? Nie znajdziesz ani jednego prawdziwie potężnego czarnoksiężnika w rejonie dzielnicy Czarnoksiężników — stać ich na lepsze dzielnice. Więc idź się wzbogacić i wracaj, żeby się z nas uśmiać. Nie mów nikomu, że jesteś czarnoksiężnikiem, utrzymaj swoją znajomość Zapłonu Trindle'a w tajemnicy, na czarną godzinę. Każde zaklęcie może się przydać, jeśli się je sprytnie zastosuje, a na świecie istnieje wiele okazji dla dzielnych młodych ludzi.

— Nie wydaje mi się, żebym był szczególnie dzielny — powiedział z powątpiewaniem Tobas.

— No to dla inteligentnego młodego człowieka rozum nawet jest lepszy niż siła.

— Ale ja nie wiem, jak zrobić forsę na czymś innym! Nie umiem się bić, uprawiać roli, żeglować ani nic innego!

— Musisz w takim razie coś znaleźć, bo po prostu do niczego nie dojdziesz jako czarnoksiężnik tu w Ethshar. Idź na Rynek Portowy i zgłoś się do któregoś z rekrutujących — na początek.

— Jeśli przez to nie zginę — wymamrotał pod nosem Tobas. A głośno podziękował czarnoksiężniczce za radę i uprzejmie się z nią pożegnał.

Było to wczesnym popołudniem; do zmroku doszedł do wniosku, że musi natychmiast znaleźć jakąś pracę, chociażby miało oznaczać to opuszczenie miasta. Gdy około północy pochodnie i latarnie zdobiące fronty sklepów zaczęły gasnąć, nie miał innego wyjścia jak Rynek Portowy. Nie jadł od obfitego śniadania Alderamona; nie czuł nóg, a ręka bolała go od stukania w drzwi.

Zdziwiło go tylko, że zdołał zaliczyć zaledwie połowę czarnoksiężników w okolicy. Konkurencja tu była zdecydowanie zbyt ostra dla niego, nawet gdyby udało mu się nauczyć paru zaklęć.

Przypomniał sobie kapitanów i zdetronizowane księżniczki i zadrżał na myśl, że będzie musiał zaciągnąć się w służbę kogoś takiego, nie wiedząc, na czym ma ona naprawdę polegać.

Nie miał jednak wyboru. Ociągając się, wyruszył ulicą Areny na północ, w kierunku Rynku Portowego.

Jak można to było przewidzieć, przy swojej nieznajomości miasta Tobas zgubił się nie mniej niż trzy razy, a w godzinach między północą i świtem trudno znaleźć kogoś, kogo można spytać o drogę.

W końcu jednak dotarł na miejsce po to tylko, by stwierdzić, że jest puste i ciche — co było o tyle zrozumiałe, że do świtu brakowało jeszcze ponad dwie godziny. Skulił się w bramie i czekał.

Obudziło go brutalne szarpnięcie za ramię. Usiadł, mrugając oczyma.

— Co ty tu, do diabła, robisz? Nie wiesz, że prawo zabrania spać po bramach? Jak nie masz gdzie mieszkać, idź na Wall Street spać z innymi żebrakami, a nie tu! Nie puszczamy włóczęgów na nasze ulice. — Żołnierz w czerwonym kilcie mierzył go wściekłym spojrzeniem, lewą ręką podpierając się pod bok, a prawą opierając na rękojeści miecza.

— Oo... — wykrztusił Tobas. — Musiałem się zdrzemnąć. — I wysilając cały swój spryt dodał: — Czekam tu na werbownika.

— Jakiego werbownika? — zapytał podejrzliwie żołnierz. — Do Straży Przybocznej?

— Ee, nie — powiedział Tobas mając głęboką nadzieję, że żołnierz nie poczuje się urażony jego brakiem zainteresowania karierą wojskową. — Z Małych Królestw. — Nie był całkiem pewien, czy wybrałby takiego werbownika, ale wydawało mu się to najrozsądniejsze.

— Jednego z tych, co? To już wystarczający kłopot, do którego nie muszę się dołączać. Jak ci się podoba, chłopcze. Ale jeśli jeszcze raz złapię cię śpiącego na ulicy w Dzielnicy Portowej, to zbiję cię na kwaśne jabłko i oddam handlarzom niewolników — tu jest porządna dzielnica.

— Tak jest — zgodził się natychmiast Tobas.

— W zasadzie to powinienem cię wydać handlarzom już teraz — taka jest kara za włóczęgostwo. Nawet cudzoziemiec powinien o tym wiedzieć.

— Ale ja się tylko zdrzemnąłem! Wcale nie spałem! — zawołał Tobas, zanim dotarło do niego słowo „cudzoziemiec".

— No już dobrze, powiedziałem, że powinienem, a nie, że cię wydam. Możesz iść, ale będę cię miał na oku i postaraj się, żeby to była prawda o tym werbowniku.

Tobas kiwnął głową, modląc się, żeby żołnierz nie rozpoznał jego akcentu z Pirackich Miast. Ale żołnierz wydawał się usatysfakcjonowany. Cofnął się i przepuścił Tobasa.

Za plecami żołnierza niebo szarzało na przyjście świtu, a na rynku tu i tam pojawiło się już kilku mężczyzn i jedna kobieta — księżniczka, którą widział tu bez mała dwa dni temu — czekających na potencjalnych klientów. Pragnąc pozbyć się żołnierza, Tobas skierował się do stojącego najbliżej mężczyzny w średnim wieku, przyodzianego w ufarbowaną na zielono irchę.

— Hej, chłopcze — powiedział mężczyzna, widząc, że Tobas idzie w jego kierunku. — Czy szukasz szybkiego i prostego sposobu na zdobycie majątku i chwały? Poszukuję dzielnych ludzi, którzy pomogą mojej ojczyźnie Dwomor w potrzebie.

— A jaka to potrzeba? — zapytał ostrożnie Tobas. — Wojna?

— O, nie mój chłopcze! Żadna wojna! To tylko drobna niedogodność, która doskwiera niektórym z naszych odległych posterunków.

— Bandyci?

Zanim werbownik mógł mu odpowiedzieć, za plecami Tobasa pojawił się żołnierz.

— Czy to ten? — zapytał.

Przerażony, że może zostać złapany na kłamstwie i sprzedany w niewolę jako włóczęga albo wróg, Tobas skinął głową.

— To on, proszę pana.

— Zapisujesz tego chłopaka? — zapytał żołnierz werbownika.

Werbownik nie zamierzał stracić takiej okazji.

— Tak, to on, panie. Wszystko już ustalone!

— W porządku, kontynuujcie. — Odwrócił się i odszedł.

Tobas popatrzył za nim, a potem zwrócił się do werbownika i zapytał:

— No, co to za niedogodność, bandyci?

— Najpierw podpiszesz tutaj, chłopcze. — Wyciągnął z rękawa umowę.

— O, nie! — zaprotestował Tobas. — Nic z tego, zanim nie dowiem się, o co tu chodzi!

— Naprawdę? To może mam tu zawołać tego żołnierza i powiedzieć mu, że to była pomyłka i że nigdy cię nie widziałem na oczy?

Tobas łypnął na oddalające się plecy żołnierza i z ociąganiem przyjął podane mu pióro. Podpisał się starannie „Tobas z Telven", a potem oddał pióro i zapytał:

— No więc, co to za niedogodność?

— Nie bandyci, tylko smok. Pożera ludzi daleko w górach, a jeśli nie pożera ludzi, to poluje na owce, co jest prawie tak samo kiepskie.

— Smok? — Tobasa na chwilę zatkało, a potem znów popatrzył za żołnierzem, zastanawiając się, jak traktowano niewolników.

— Nie jest tak źle — powiedział werbownik. — A nagroda jest warta świeczki — ręka księżniczki, dobra pozycja w Zamku Dwomor i, co najlepsze, tysiąc sztuk złota!

Tobas gapił się na niego z głupią miną przez kilka sekund.

— Sto funtów złota? — wykrztusił wreszcie.

— Zgadza się.

W końcu, pomyślał, jak bardzo może smok być niebezpieczny? Każdy dobrze zaopatrzony czarnoksiężnik ma w swoich zapasach słoik smoczej krwi, a legendy twierdzą, że podczas Wielkiej Wojny smoki były oswajane i tresowane. Dla takiej nagrody warto podjąć pewne ryzyko. Mając tyle pieniędzy mógłby, jak radziła mu czarnoksiężniczka, wrócić tutaj i kupić parę zaklęć. Nie dlatego, żeby ich potrzebował; mógłby z tej sumy żyć wygodnie do końca swoich dni! I to nie licząc księżniczki i pozycji.

Księżniczka — Tobas nie był całkiem pewien, czy chciałby zaraz się żenić. Księżniczka, nie księżniczka. Gdyby jakaś ładna dziewczyna w Telven wykazała zainteresowanie, może by się i ożenił, ale nie traktowały go poważnie od czasu, gdy został uczniem starego Roggita, a Tobas nie palił się do ślubu z nieznajomą, kimś z zupełnie innego środowiska. No, ale jeśli jakimś cudem udałoby mu się zgładzić smoka, to nie musi przyjmować całej nagrody — niech jakiś książę ją poślubi. Tobas zadowoli się pieniędzmi.

Ale nie może też dzielić skóry na niedźwiedziu. Nie miał przecież pojęcia, jak się zabija smoki. Nie wiedział prawie mc na ich temat. Nigdy żadnego nie widział, choć pojawiały się w opowiadaniach słuchanych w dzieciństwie: miały mieć najrozmaitsze rozmiary, kształty i barwę. Niektóre podobno ziały ogniem, inne mówiły różnymi językami , i były z tego powodu równie groźne co dla swoich szponów i zębów. Mówiono też, że podczas Wielkiej Wojny obie strony przyuczały je do walki z wrogiem. Smok mógł więc być prawie wszystkim. Będzie musiał się temu dobrze przyjrzeć, dowiedzieć się, co to za historia i jakiego typu smok. grasował pośród dwomorskich wzgórz. Jeśli sprawa okaże się z góry przegrana — a rozsądek podpowiadał mu, że zabicie smoka to nie przelewki — po prostu odejdzie. Przy- najmniej znajdzie się w jakimś nowym miejscu; czymkolwiek i gdziekolwiek było Dwomor, mogło jednak oferować mu więcej możliwości niż Ethshar. Nie będzie tam w rogiem ze względu na kraj swego pochodzenia; nigdy nie słyszał, żeby ktokolwiek zatopił lub zdobył statek z kraju o nazwie Dwomor.

Włóczenie się po Dwomor nie może być o wiele gorsze niż włóczenie się po Ethshar, powiedział sobie Tobas, a przynajmniej jako uczestnik wyprawy na smoka nie będzie musiał się bać, że sprzedadzą go w niewolę za włóczęgostwo.

W porządku — rzekł. — Masz rekruta. Kiedy wyruszamy?

Werbownik uśmiechnął się.

Nie tak szybko. Mam nadzieję, że znajdę jeszcze paru młodych poszukiwaczy przygód. — Podniósł głos i zaczął nawoływać Ethsharyjczyków, którzy powoli zapełniali rynek. Oto wasza szansa na bogactwo i sławę! Szansa podróży i zobaczenia świata! Tutaj, tutaj, ludzie, tu dowiecie się wszystkiego!

Tobasowi burczało w brzuchu. Westchnął. Teraz był już zobowiązany i albo będzie musiał stawić czoło smokowi o niewiadomych rozmiarach i dzikości, albo złamać umowę i zdezerterować gdzieś w Małych Królestwach. Nie mógł przecież zostać w Ethshar.

Ale jeśli werbownik chciał, żeby Tobas dotarł do Dwomor zdolny do walki ze smokiem, to ten wstrętny szantażysta będzie musiał mu dać coś do jedzenia, i to szybko.










rozdział 8


Było ich dziewięciu, gdy weszli na pokład statku; werbownik wyglądał na zadowolonego ze swojej zdobyczy.

Tobas zaś nie był zadowolony z niczego. Jego towarzysze sprawiali wrażenie albo głupców, albo łajdaków, co spowodowało, że zaczai się zastanawiać, do której grupy należy on sam. Statek był mały, ciasny, śmierdział rybami, a Tobas miał wątpliwości co do jego zdolności żeglugowej. A co najgorsze, posiłki dawano rzadko i niesmaczne — składały się głównie z czerstwego chleba i niemile pachnącego sera. Do popicia dostawali ciepłe piwo.

Ale nawet takie jedzenie było lepsze niż nic, a ciasny, szorstki hamak wygodniejszy niż nocleg na ulicy.

Nie miał dosyć śmiałości, aby poskarżyć się werbownikowi na złe warunki, ale drugiej nocy nie mógł już dłużej opierać się pokusie wyżalenia się przed kimś, więc zwierzył się tłustawemu chłopakowi o twarzy dziecka, będącemu prawie w jego wieku, a śpiącemu na sąsiednim hamaku.

— Ależ to jest przygoda! — zagdakał radośnie Tillis, syn Tagatha. — Trudy i smutki wzmacniają mężczyznę przed bojem!

W opinii Tobasa Tillis znalazł swe miejsce wśród głupców.

— Moim zdaniem wcale nas nie wzmocnią — odparł Tobas. — Myślę, że ich nie stać na nic lepszego. A tym bardziej wątpliwe staje się te sto funtów złota.

— Co? Naprawdę myślisz, że nas okłamali? — Tillis zwrócił twarz w jego stronę i popatrzył szeroko otwartymi, zmartwionymi oczami.

Tobas westchnął. — Może nie tyle kłamali, co trochę przesadzili — powiedział.

— Ależ nie ośmielą się odmówić niczego temu, kto zgładzi smoka! Co by ludzie pomyśleli? Na pewno chłopi powstaliby przeciwko zdradzieckiemu królowi, który odmawia należnej nagrody zbawcy królestwa!

Tobas pomyślał, że Tillis mówił trochę tak jak wiejski bajarz, który znalazł się na pokładzie cuchnącego, bezimiennego stateczku dlatego, że za dużo ich słuchał.

— Nie pokładałbym takiej wiary w chłopach — rzekł. — Ani w królach. Czy wiesz cośkolwiek o kraju, do którego jedziemy — jak go tam zwą — Dwomor?

— Leży w górach w Małych Królestwach i słyszałem, że był kiedyś stolicą Starego Ethshar.

Zaskoczyło to Tobasa.

— A kto tak twierdzi?

— Dwomoryjczycy, oczywiście!

— Ach, tak, oczywiście. — Ułożył się na powrót w hamaku. Z tego co wiedział, prawie każde miasto w Małych Królestwach twierdziło, że jest prawdziwą stolicą albo że jego rząd jest prawowitym rządem całego Ethshar. Albo jednym i drugim. A jeśli nawet istniała kiedyś jakaś stolica, to jej położenie zostało już dawno zapomniane. — Tillis — zapytał — czy masz pojęcie, jak zabija się smoka?

— Nie wiem — wyznał Tillis. — Nie zastanawiałem się nad tym. Jak myślisz, czy on jest duży?

— Nie wiem — odparł Tobas. — Ale jest na tyle duży, ze pożera ludzi.

— To wielki — powiedział Tillis cicho i niepewnie. A potem, już pewniej: — Ale dobry miecz i mężne serce wystarczą!

— Tillis — jęknął Tobas — przecież ty nie masz wcale miecza, chyba że go gdzieś tu chowasz.

— Nie, nie mam, ale na pewno dostanę go ze zbrojowni zamkowej.

Tobas znowu westchnął.

— A tak w ogóle, to czemu dałeś się zwerbować jako zabójca smoków?

Tillis milczał przez dłuższą chwilę.

— Szesnaścioro rodzeństwa.

— Co?

— Mam szesnaścioro starszego rodzeństwa. Każdy spadek, czeladnictwo czy też bogate małżeństwo — albo jakiekolwiek małżeństwo — do jakiego mogli sobie rościć prawo moi rodzice, zostało już dawno wykorzystane, zanim przyszła moja kolej. Dziewięciu braci i siedem sióstr wymaga dużej forsy, a moi rodzice nigdy nie byli bogaci.

Tobas gwizdnął.

— Jeśli wychowywali szesnaścioro dzieci, to nic dziwnego! Nie mieli czasu, żeby się wzbogacić, a pieniądze idą jak woda na tyle gąb.

Tillis w milczeniu skinął głową.

Tobas leżał bez słowa przez chwilę, próbując sobie wyobrazić, jak może wyglądać życie w takiej dużej rodzinie. Kiedyś udawał, że Peretta, Detha i Garander są jego rodzeństwem, a nie kuzynami, ale nigdy nie zastanawiał się, jak to może być w prawdziwej dużej rodzinie. Chyba jednak by mu się nie podobało.

— Ile ma najstarszy? — zapytał.

Ale zanim Tillis mu odpowiedział, z innego hamaka dobiegł ich głos.

— Zamknijcie się wreszcie!

— Przepraszam — powiedział Tobas i odwrócił się twarzą do ściany. Był to jeden z tych, których zakwalifikował jako łobuzów albo drani, niewielki człowieczek z twarzą pokrytą bliznami, co najmniej dziesięć lat starszy niż Tobas i noszący nie mniej niż trzy noże. Tobas nie był pewien, jak on ma na imię — Arnen, czy coś w tym rodzaju.

Nie był to ktoś, z kim Tobas gotów był się spierać.

Leżał w milczeniu przez jakiś czas, pocieszając się, że inni, choćby Tillis, byli równie źle przygotowani jak on, ale jeszcze bardziej przerażeni wizją zetknięcia się ze smokiem. Przedtem wydawało mu się, że pośród zwerbowanych znajdzie się chociaż jeden prawdziwy łowca smoków i jeśli nawet taki niedouk jak Tobas będzie trzymał się w odwodzie albo po prostu zniknie, nikt się tym nie zainteresuje, a smok i tak zostanie w końcu zgładzony.

Ale teraz, gdy spotkał innych rekrutów, nie był taki pewien, czy jako czarnoksiężnik, nawet tylko z jednym zaklęciem, nie będzie najlepszym nabytkiem królestwa Dwomor. Twierdzi się co prawda, że smoki zieją ogniem, są zatem ognioodporne, ale mógł też istnieć jakiś sposób zastosowania przeciwko nim Zapłonu Thrindle'a.

Zasnął wreszcie, a statek płynął dalej na wschód.

O świcie następnego dnia marynarz na oku zobaczył ląd; przepłynęli na drugi brzeg Zatoki Wschodniej, pozostawiając na rufie Mocarstwo Ethshar, a mając przed dziobem Małe Królestwa. Tobas i inni poszukiwacze przygód wyszli na pokład, aby na własne oczy zobaczyć poszarpany, skalisty brzeg.

— Czy to Dwomor? — zapytał ktoś marynarza pokazując na skały.

— Ależ skąd — powiedział, a jego ethsharyjski był silnie zabarwiony akcentem. — O ile kapitan nie zgubił znowu kursu, to jest Morria; zobaczymy zamek za jakąś godzinę.

Tobas nigdy jeszcze nie widział zamku, chociaż słyszał wiele ich opisów, czasem nawet bardzo szczegółowych; jedyne zamki istniały w Małych Królestwach, bo inne narody Świata były albo nazbyt cywilizowane i pokojowe, albo nazbyt barbarzyńskie i prymitywne, aby je budować. Postanowił patrzeć pilnie, aby go nie przeoczyć. W jednej z opowieści, które słyszał jako dziecko, zamek przedstawiony był jako wielka kupa kamieni, w związku z czym sądził, że niektóre z nich zostały celowo zamaskowane i bał się, że może pomylić zamek z naturalnym wzniesieniem.

Niepotrzebnie się martwił; Zamek Morria wznosił się na szczycie niewysokiej skały, a znad jego blanków wystawało ni mniej, ni więcej tylko sześć smukłych wieżyczek.

— Czy przybijamy tu do brzegu? — zapytał dostrzegłszy nieduży port u podnóża skały.

— Nie — odpowiedział zwięźle marynarz.

— To jaki jest nasz kurs? Marynarz popatrzył na niego uważniej.

— Byłeś kiedyś na morzu? — zapytał z akcentem z Górnego Ethshar.

— Mój ojciec był kapitanem, a ja odpracowałem na statku moją podróż do Ethshar — odparł Tobas.

Marynarz skinął głową.

— Przepłyniemy wzdłuż brzegów Morii, Stralii, a potem popłyniemy w górę rzeki Londa do Ekeroi i tam was wysadzimy na brzeg. Nie stajemy nigdzie, chyba wasz szef boi się, że mógłby stracić kilku z was, gdyby się gdziekolwiek przedtem zatrzymał. I wcale bym się nie zdziwił, gdyby okazało się, że ma rację — i pewnie straci kilku z was w czasie podróży lądem. Do Zamku Dwomor z Ekeroi jest dobre siedem mil kiepskich gór.

— Byłeś tam kiedy?

— Ja?! — Marynarz zaśmiał się, chociaż Tobas nie widział nic zabawnego w swoim pytaniu. — Nie, nigdy tam nie byłem, ale cały ruch w Dwomor idzie tą samą drogą. Chyba innej nie ma.

— Aha. A... czy słyszałeś coś o tym smoku?

— Trochę. Mówią, że ma pięćdziesiąt stóp — to bardzo źle, bo jest na tyle duży, żeby był sprytny i silny, i na tyle mały, żeby był szybki i zażarty. Podobno zieje ogniem, ale może to przesada. Niektórym wydaje się, że każdy smok musi ziać ogniem.

Tobas zadrżał lekko.

— Nie brzmi to zbyt zachęcająco.

— Nie martw się tak — powiedział marynarz. — W końcu to nie jest tylko twoja sprawa. Popatrz na tych bohaterów gotowych go pokonać. To jest grupa z Górnego Ethshar, ale to nie wszystko. Prawdopodobnie stary król zamierza wysłać całą armię przeciwko temu biednemu stworzeniu i ciesz się, jak ci się uda chociaż sieknąć go w ogon. — Przerwał. — Oczywiście, jeżeli wszyscy nie wycofają się. Nie rozumiem, dlaczego nie wynajmą zawodowca, na pewno by się znalazł. Ale może nie wiedzą, jak go szukać.

Tobas, któremu podobne myśli nie były obce, popatrzył na swoich towarzyszy — w każdym razie tych stojących na pokładzie. Tillis wpatrywał się gorliwie przed siebie, trzymając się wanty fokmasztu i tracąc równowagę, ilekroć statek mocniej zakołysał się na fali. Arnen rozmawiał z grupką wolnych od wachty marynarzy koło grotmasztu; Tobasowi wydawało się, że widzi coś jakby błysk monet i przypuszczał, że założyli się o coś. Trójka innych — Peren Biały, Arden, syn Adara, i piętnastoletnia sierota imieniem Azraya z Ethshar, co do której Tobas podejrzewał, że .była nie tyle głupia co naprawdę szalona — ulokowała się w różnych miejscach pokładu.

Pozostała trójka przebywała prawdopodobnie pod pokładem, nadal cierpiąc na chorobę morską. Peren, którego nazwisko wywodziło się od jego włosów koloru kości słoniowej i bladej cery, chorował pierwszego dnia, ale szybko mu przeszło; inni nie wykręcili się tak łatwo.

Nie tak wyobrażał sobie Tobas zabójców smoka. O ile wiedział, tylko on w tym towarzystwie był czarodziejem; Peren jako jedyny miał prawdziwy miecz, a Arden, młodszy wiekiem od Perena, a starszy od Tobasa, był z nich wszystkich najsilniejszy. Podobieństwo imion Arnena i Ardena powodowało nieco zamieszania, ale przynajmniej nie było w ich grupie dwóch osób o tym samym imieniu i nikogo imieniem Kelder. Prawie w każdej wiosce w Wolnych Ziemiach i pewnie na każdej ulicy Ethshar mieszkał co najmniej jeden osobnik imieniem Kelder.

Tobas oszacował Arnena i dwóch z trójki cierpiącej na chorobę morską jako łobuzów, a pozostałą piątkę jako głupców. Peren, wysoki, szczupły, delikatnie zbudowany, dwa, a może trzy lata starszy od Tobasa, upierał się, iż udowodni wszystkim, że jest najsilniejszy, co mu się nie mogło udać, chociaż może zwyciężyłby Tobasa. Arden, rosły dwudziestolatek, był po prostu mało inteligenta., Azraya, dzika piętnastolatka, stale złościła się o cos i uporczywie dopatrywała się zniewag we wszystkim, co do niej mówiono. Tillis był pogrążony w opowieściach o starożytnych bohaterach, a stale wymiotujący Elner wierzył szczerze, że uda mu się własnoręcznie zgładzić smoka i w chwilach przytomności, zanim nie poddał się kołysaniu statku, planował, na co wyda swoją nagrodę.

Łobuzy mówili mniej i wyglądali nie tak groźnie, ale Tobas przypuszczał, że prędzej wymordowaliby swoich towarzyszy, niż zabili smoka. Noże, kłamstwa i oszustwa nie są skuteczną przeciwko nim bronią.

Miał nadzieję, że również inni ochotnicy przybędą do Dwomor, bo nie wydawało mu się, żeby ktokolwiek z ich grupy zdolny był zabić nawet niewielkiego smoka.

Oczywiście znaczyło to, że on sam się nie wzbogaci.

No trudno, pomyślał, może w Dwomor trafi się jakaś inna okazja. Rzucił ostatnie spojrzenie na Morrię i poszedł pod pokład.

O zmroku trzeciego dnia statek zbliżył się do ujścia rzeki — nie Wielkiej Rzeki, jak mu wyjaśniono, ale innej, największej w Małych Królestwach, która miała kilka nazw. Londa była nazwą najbardziej popularną. Wypływała z gór w kierunku południowym, a potem skręcała na zachód i wpadała do morza. Popłyną nią na północ do jeziora, które w zasadzie było jej źródłem.

Tobasa zaintrygowało, że ujścia rzeki nie strzegł żaden 'zamek. Zapytał o to jednego z marynarzy.

— Chyba kiedyś był tu zamek — odparł marynarz. — Ale tutaj jest granica między Stralią i Londa i zamek pewnie został zniszczony w czasie jakiejś wojny granicznej. Albo zapadł się do morza — rzeka stale podmywa te skały.

Tobas kiwnął głową. Właśnie miał zadać następne pytanie, lecz hałas na rufie starczył za odpowiedź; rzucono kotwicę. Nocna żegluga po rzece nie leżała w niczyich zamiarach.

Załoga podniosła kotwicę o świcie. Gdy Tobas kończył swoje skąpe śniadanie, w zasięgu wzroku był już Kasztel Kala.

Nazwa była o tyle myląca, że kasztel stanowił tylko część wielkiego zamku znajdującego się w obrębie murów miasta. Przy brzegu rzeki stały rzędy najrozmaitszego rodzaju łodzi.

Jedna z nich, nosząca wielką, czerwono-złotą banderę, podpłynęła do statku. Tobas zauważył, że choć poruszana była tylko dwoma parami wioseł, płynęła o wiele szybciej niż ich statek pod pełnymi żaglami; wiatr, który przez cały rejs nie był zbyt silny, osłabł jeszcze bardziej, gdy rzekę osłoniły otaczające wzgórza.

Nastąpiła długa dyskusja między kapitanem statku a kimś na łodzi, ale Tobas nie słyszał z niej nic i oparł się pokusie podejścia bliżej. W końcu kapitan odszedł i wydał rozkaz w niezrozumiałym dla Tobasa języku. Wkrótce po zaokrętowaniu Tobas odkrył, że załoga składała się z marynarzy różnych narodowości mówiących kilkoma językami.

Chwilę później wywieszono wielką zielono-czarną flagę.

— Barwy Dwomoru — wyjaśnił ktoś. — Kala prawdopodobnie jest z kimś w stanie wojny i dlatego żądają wywieszenia flagi.

— Och! — Marynarz mówił niedbale, a Tobas nie mógł zrozumieć, jak można tak traktować wojnę.

Przepłynęli za miasto, ale przed południem wiatr całkiem ucichł, tak że nadal byli na terytorium Kali, dryfując z powrotem z prądem. Przyjrzawszy się dobrze niebu kapitan rozkazał przygotować duże wiosła.

Tobas nigdy przedtem ich nie widział — wielkich wioseł umieszczonych po trzy z każdej burty i ciągnionych każde przez trzech mężczyzn. Zafascynowany patrzył, jak statek znowu nabiera prędkości.

Tego wieczoru zakotwiczyli w miejscu, gdzie rzeka była szeroka i płynęła leniwie, a na jej brzegach rozciągały się sady i pola; pasażerów poinformowano, że są gdzieś w południowej Danui. Następnego dnia powinni minąć Zamek Danua i znaleźć się już w Ekeroi; a jeśli wiatr będzie wiał w dobrym kierunku, to dopłyną do Jeziora Ekeroa.

Ale wiatr nie wiał. Zamek Danua wyglądał bardzo podobnie do Zamku Kala, a pola południowej Ekeroi do złudzenia przypominały pola Danui czy też Kali. Tobas zastanawiał się, czy te maleńkie państewka były naprawdę oddzielnymi królestwami, skoro nie miały naturalnych granic, a kulturowo prawie nie różniły się, lecz uznał, że byłoby nietaktem pytać o to obywateli Małych Królestw znajdujących się na pokładzie, a Ethsharyjczycy pewnie nie wiedzieli.

Tym razem zakotwiczyli przy ujściu nieżeglownej rzeczki, która wpadała do ich rzeki od wschodu, a następnego dnia późnym rankiem rzeka rozszerzyła się w Jezioro Ekeroa.

Słońce zaledwie przekroczyło zenit, gdy wpłynęli do basenu portowego pod Zamkiem Ekeroa.

Kiedy już wreszcie wysiedli, Tobas dobrze rozejrzał się dookoła. Zobaczył górujący nad nim ciemny, złowrogi i obcy zamek; ciasno otaczające go miasto — wysokie, ciemne, wąskie drewniane domy i rozrzucone pomiędzy nimi, zdaniem Tobasa w nadmiernej ilości, drzewa. Ludzie byli w większości niscy i bladzi, przyodziani w dziwnego fasonu ubrania, a mówiący dźwięcznym, obco brzmiącym językiem. Za plecami Tobasa rozciągały się ciemne i gładkie wody Jeziora Ekeroa, po których pływały pniakowate łodzie mieszkańców; ze wszystkich pozostałych stron miasto sprawiało wrażenie otoczonego puszczą, składającą się głównie z osobliwych drzew o liściach przypominających kształtem igły. Słyszał, że nazywano je „sosnami". Na wschód widać było mglisto szare poszarpane kształty wznoszące się powyżej drzew po drugiej stronie jeziora — domyślił się, że są to góry — pierwsze, jakie widział w życiu.

Żaden element krajobrazu, czy to naturalny czy sztuczny, nie przypominał swojskich, łagodnie falujących łąk, szeroko rozsianych wiosek i żwirowych plaż dookoła Telven. Spokojne, pokryte czarnym cieniem zielone wody jeziora były tak różne od wiecznie burzliwego błękitu i bieli oceanu, jaki dotychczas znał, a drzewa sosnowe napełniały powietrze swoim drażniącym zapachem.

Po raz pierwszy uprzytomnił sobie, jak bardzo oddalił się od domu.






rozdział 9


— No, bohaterowie! — ryknął werbownik. — Ustawcie się tu w kolejkę i ładujcie się na wozy!

Tobas z niechęcią przyłączył się do pozostałych poszukiwaczy przygód zebranych na wskazanym miejscu. Wozy nie wyglądały szczególnie zachęcająco — zwykłe, nie malowane drewniane pudła na ochlapanych błotem kołach z drewnianymi szprychami i z obwisłymi budami z brązowego płótna, mającymi zapewnić minimum ochrony przed skwarem i deszczem. Ciągnęły je muły, a nie jak zazwyczaj konie lub woły. Dostarczono pięć wozów, każdy zaprzężony w dwa muły, co wydawało się przesadą, skoro jedynym ładunkiem miała być grupa ochotników z Ethshar.

Szef karawany był również tego samego zdania.

— To wszyscy? — zapytał. Werbownik skinął głową.

— Sam spróbuj werbować Ethsharyjczyków! Oni nie znają się na przygodzie.

— To pakuj ich i jedziemy!

Werbownik zaczął usadzać na wozy swoich podopiecznych, po dwóch do wozu; Tobas znalazł się w drugim wozie razem z Tillisem, tak jak przedtem na statku. Zanim zdecydował się, czy to lepiej, czy gorzej, wóz szarpnął, ruszył i znowu byli w drodze.

Dopiero po jakichś dwudziestu minutach kołysania Tobas zdał sobie sprawę, że nie zobaczył prawie nic z Ekeroi, która wyglądała na całkiem interesujące miejsce, mimo że trochę niesamowite.

Najpierw karawana zmierzała nieomal idealnie na północ przez gęstą puszczę u brzegów jeziora, a potem, gdy już je minęli, wzdłuż rzeki. Około dwu mil od miasta skręcili ostro na wschód i przekroczyli rzekę, która w tym miejscu była już wąska i płytka.

Odtąd trasa ich wiodła w kierunku albo wschodnim, albo południowo-wschodnim, prowadziła coraz wyżej w góry prawie przez trzy dni, poza jednym okropnym popołudniem drugiego dnia, gdy droga wiła się w tę i z powrotem tak, że Tobas stracił zupełnie kierunek.

Trzy dni spędzone w wozie sam na sam z Tillisem wpędziły Tobasa w głębokie przygnębienie. Najwyraźniej wciąż jeszcze miał pecha, pomyślał, nie powinien był kraść łodzi, bo przez ten zły uczynek został prawdopodobnie obciążony klątwą. Powinien był zostać w Wolnych Ziemiach i poczekać, aż uda mu się uczciwie znaleźć jakiś okręt albo nawet pójść pieszo do Ethshar.

A w Ethshar powinien mieć więcej oleju w głowie, niż pozwolić sobie na zasypianie na ulicy. To niedbalstwo mogło stać się przyczyną jego klęski. Gdyby nie zasnął, nie jechałby teraz jako przyszły łup smoka ludożercy gdzieś w samym środku nieznanego.

Wyglądając przez otwór w płótnie budy Tobas zastanawiał się, jak ktokolwiek mógł mieszkać w takiej okolicy — pośród stromych skał, aż w końcu doszedł do wniosku, że nikt tu nie mieszkał. Karawana nie mijała wiosek, a tylko parę domów. Jeśli to była jedyna droga do Dwomor, to kraj ten musiał być odizolowany od wszystkiego.

Przez okropną chwilę Tobas zwątpił w istnienie smoka. A może jechali na sprzedaż jako niewolnicy, historia o smoku zaś była tylko bajeczką mającą uzasadnić to, że nikt z nich nie wróci? Może zostaną złożeni w ofierze diabłu? A może ich ugotują i zjedzą?

Tillis wciąż irytująco bełkotał coś o dzikiej i pięknej okolicy. Tobas starał się jak mógł nie słyszeć go.

Pierwszego wieczoru dojechali o zmroku do gospody pośród pokrytych lasami wzgórz. Nakarmiono ich tam najsmaczniejszym dla Tobasa jedzeniem od czasu Roggita. Łakomie pochłaniał wszystko, co przed nim postawiono, a potem usiadł w kącie i zapadł w błogi sen, zanim jeszcze wieczór rozpoczął się na dobre.

Obudził się następnego ranka zesztywniały, obolały i zły, tak że z nikim nie chciał rozmawiać przy śniadaniu. Odmówił też pomocy w przygotowaniach do następnego etapu podróży.

Dopiero gdy wsiadł, jak mu polecono, do drugiego wozu, zorientował się, że znowu będzie jechał z Tillisem. Odwrócił się, żeby zaprotestować, ale było już za późno; nadzorca karawany popędził muły i wóz ruszył.

Następnego wieczora zostawili już za sobą najgęstszą część puszczy i ujechali dobry kawałek rzadziej zalesionym podgórzem; karczma okazała się bardziej prymitywna, a jedzenie mniej smaczne. Tym razem Tobas zdołał nie zasnąć, ale jego udział w pokolacyjnej rozmowie był niewielki, bo każdy przede wszystkim czymś się chwalił.

Tobas nie przypominał sobie żadnych swoich wcześniejszych sukcesów. Nie mógł nawet chwalić się swoją rodziną, która składała się, poza jego ojcem, ze spokojnych rolników, a popisywanie się między Ethsharyjczykami kapitanem piratów nie wydawało mu się na miejscu.

Rankiem spróbował zająć miejsce w innym wozie, czwartym: widząc, że tam wsiada, jego poprzedni pasażerowie wzruszyli ramionami i skierowali się do drugiego.

Po chwili Tillis wspiął się do drugiego wozu. Tobas zamknął oczy i wyobrażał sobie, że jest sam.

W pewnych okresach tego długiego dnia nawet mu się to udawało.

Trzecia karczma była to na wpół zrujnowana chałupa przytulona do stromego zbocza, ale miała entuzjastyczny personel, który wyrównywał jej braki. Tobas zainteresował się zwłaszcza jedną z córek właściciela, czarnowłosą pięknością, mniej więcej swoją rówieśnicą, ale ona zafascynowała się niezwykłą kolorystyką Perena i ze śmiechem odrzuciła próbne zaloty Tobasa, poświęcając całą swoją uwagę albinosowi.

Tobas niezbyt się tym przejął; zdążył się już przyzwyczaić. Jego sukcesy u kobiet były niewielkie i rzadkie.

Jestem przecież jeszcze młody, tłumaczył sobie.

Ostatniego dnia udało mu się znaleźć na innym wozie niż Tillis. Poczekał, aż młody Ethsharyjczyk wsiądzie na czwarty wóz, a potem sam wskoczył na piąty.

Okazało się, że jedzie razem z Arnenem i jeszcze drugim łobuzem, Korlem, synem Korla. Patrzyli na niego przez długą chwilę w milczeniu, gdy wspiął się na wóz, a potem Arnen wyjął jeden ze swoich noży, długi, wąski sztylet i zaczął nim czyścić paznokcie. Korl po prostu oparł się o ścianę budy i patrzył.

Cały ranek minął w głuchym milczeniu. Ale wczesnym popołudniem Korl szepnął coś do Arnena, a ten w odpowiedzi uśmiechnął się złośliwie.

I to było wszystko, co powiedziano w wozie tego dnia, a Tobas wkrótce doszedł do wniosku, że wolałby jednak towarzystwo Tillisa.

Późnym popołudniem wozy zatrzymały się. Tobas zdrzemnął się, mimo że wóz trząsł się okropnie; obudził się teraz nagle, usiadł i wyjrzał przez otwór w budzie, zdziwiony, czemu się zatrzymali, chociaż jest jeszcze dzień.

Szybko też poznał odpowiedź; to nie była następna karczma, lecz zamek, usytuowany na środku niewielkiego płaskowyżu.

Musiała to być Strażnica Dwomor, zamek, który przybył ratować przed smokiem.

Nie rozumiał za bardzo po co. Gdyby mieszkał w takim ponurym miejscu i dowiedział się, że jest zagrożone przez smoka, to by się po prostu wyprowadził.

Strażnica Dwomor był to duży, rozległy kompleks budynków, najwyraźniej stawianych w ciągu kilku wieków. Najrozmaitsze wieże, wieżyczki, dodatkowe skrzydła miały tylko jedną wspólną cechę: to, że się rozpadały. Miasto strzeżone przez tę żałosną fortecę składało się z parunastu zapadających się chałupin, a na płaskowyżu widać było tu i tam rozsiane zagrody; cała okolica śmierdziała nawozem. Wszelkie roszczenia, że jest to prawowita stolica Starego Ethsharu, okazały się czczą przechwałką. Albo też ruiny stolicy dawno już zostały pogrzebane, a na ich miejscu wzniesiono tę budowlę.

Wychylił się na chwilę, żeby popatrzyć na okolicę.

Zamek stał nieomal pośrodku prawie płaskiego terenu o średnicy mniej więcej pół mili; na zachód, w kierunku, gdzie słońce znikało za horyzontem, Tobas nie widział nic, jakby Świat kończył się na krawędzi płaskowyżu. W każdym jednak innym kierunku naokoło spłachetek równiny otaczały wzgórza, a na północy i wschodzie, zza pagórków wznosiły się góry.

Patrząc ponownie w stronę zaniku, Tobas zauważył, że wozy zatrzymały się i czekały, aż podniesiona zostanie krata w bramie; gdy już to nastąpiło, karawana podążyła na podwórzec zamkowy, który nie wyglądał zbyt imponująco.

Podwórzec ów był nie brukowanym, piaszczystym placem, prawdopodobnie zmieniającym się w błotniste bajoro po każdym większym deszczu; otaczające go budynki zamkowe sprawiały wrażenie jeszcze bardziej zniszczonych i nieporządnych, niż dało się to dostrzec z zewnątrz. Strona zewnętrzna bowiem dla potrzeb obronnych musiała przynajmniej być z kamienia, a stajnie, mieszkania stajennych, szopy i inne dobudówki mogły być i były zbudowane z najrozmaitszych rodzajów drewna, cegieł i czegoś, co wyglądało na glinę zmieszaną ze słomą.

Ciekawe, co Tillis myśli o tym wspaniałym zamku. Nie bardzo pasował do opowiadań bajarzy.

Wozy zatrzymały się wreszcie i werbownik przechodził wzdłuż nich wołając: — Wszyscy wysiadać! Jesteśmy na miejscu!

Tobas wygramolił się z wozu i opadł na ziemię. Popatrzył na bramę, którą wjechali, i zauważył, że krata już opadła; widocznie miejscowi nie chcieli, żeby wynajęci zabójcy smoka im pozwiewali.

A miejscowych było tu wielu. Doliczył się trzydziestu lub czterdziestu osób, głównie kobiet i starców, stojących tu i tam na dziedzińcu i przyglądających się nowo przybyłym.

Oparł się pokusie wyciągnięcia athame wraz z flakonikiem z siarką i podpalenia czyjegoś ubrania. Byłby to gest zaskakujący, robiący wrażenie, i prawdopodobnie bardzo zadowalający, ale narobiłby mu tylko wrogów. A poza tym Tobas wcale nie chciał robić na nikim wrażenia; gdyby mu się to udało, mogliby potem oczekiwać od niego, że zgładzi tę ich wściekłą bestię, gdziekolwiek by była.

Nie był pewien, co chciałby robić ani gdzie chciałby się znaleźć, ale jedno wiedział jasno — nie chciał mieć do czynienia ze smokiem. Wszelkie błogie wizje z nim związane, jakie roił sobie w Ethshar, a wywołane wzmianką o tysiącu sztuk złota, wytrzęsły się z niego podczas długiej i pełnej niewygód podróży z metropolii do Dwomor.

— Hej, ludzie! — zawołał jakiś człowiek pod czterdziestkę, który wyglądał na miejscowego urzędnika, w iście barbarzyńskiej wersji ethsharyjskiego. — Czy któryś z was mówi po dwomoryjsku?

Nikt nie odpowiedział.

— Tego się obawiałem. A Językiem Handlarzy? Dwóch ludzi przyznało się.

— Chyba będzie nam potrzebny tłumacz. Ale przynajmniej król mówi po ethsharyjsku. No nic, proszę za mną.

— Chwileczkę! — przerwał werbownik. — A moje pieniądze?

— Dostaniesz je — powiedział gniewnie urzędnik.

— Daj mi je teraz. Powiedziałeś, zapłata przy dostawie. No i są tu dostarczeni, cała dziewiątka. Zapłać mi; nie chcę ryzykować straty, jeśli wystraszycie którego.

— Nie możesz poczekać pięć minut? — spojrzał na dziewięciu poszukiwaczy przygód, którzy przysłuchiwali się z zainteresowaniem, a potem pogrzebał w sakiewce zawieszonej na złotem lamowanym pasie i wyciągnął z niej garść monet. Wyliczył osiemnaście — Tobas nie dostrzegł ani ich wielkości, ani z jakiego metalu były zrobione — i wręczył je werbownikowi, który natychmiast i bez słowa skierował się do bramy. Tobas wyszczerzył zęby w uśmiechu; ktoś, nie widział kto, zaśmiał się raczej nieprzyjemnie.

— W porządku — rzekł ponownie urzędnik. — Proszę za mną. Zaprowadzę was na audiencję do Jego Królewskiej Mości Dernetha Drugiego, Króla Dwomoru.

Poszukiwacze przygód posłusznie poszli za nim bezładną grupą. Ku swojemu zdziwieniu Tobas zauważył, że idzie ostatni; rozejrzał się i stwierdził, że nie było ani strażników, ani w ogóle nic, co mogłoby przeszkodzić mu w ucieczce. Werbownik oddalił się bez problemów ze swoimi pieniędzmi, kierownik karawany zajęty był wyprzęganiem mułów i wyglądało na to, że nikt nie sprzeciwiłby się, gdyby Tobas po prostu zrobił w tył zwrot i wyszedł tak jak werbownik przez małe otwarte drzwi obok kraty, które najwyraźniej prowadziły przez pokój strażnika. .

Nie, zdecydował po chwili wahania, pójdzie ze wszystkimi. Nie miałby gdzie się podziać w okolicznych górach, a poza tym włóczęga po nieznanej krainie mogła okazać się niebezpieczna. W okolicy mogli być bandyci i zbóje albo wilki, nie mówiąc już o smoku, który gdzieś tu się pewnie włóczy. Miejscowa ludność mogła nie być nastawiona przyjaźnie. Nie umiał mówić tutejszym językiem, który z tego, co słyszał, przypominał nieco ethsharyjski, ale nie na tyle, żeby można go było zrozumieć.

Tobas uprzytomnił sobie jeszcze, że ciekawiło go, jaka jest rzeczywista sytuacja, czy polowanie na smoka było legalne, a jeśli tak, to dlaczego ktoś mający tysiąc sztuk złota wynajmował byle kogo na Rynku Portowym zamiast specjalistę, który wiedziałby, jak pozbyć się tak straszliwego potwora, jakim miał być smok tutejszy. Smoki w końcu pojawiały się od setek lat; ktoś, gdzieś na pewno wymyślił lepsze metody pozbywania się ich niż zgromadzenie garści młodych desperatów szukających szczęścia. Może jeśli zwróci na to czyjąś uwagę, to coś na tym zarobi. Nie tysiąc sztuk złota, oczywiście, ale jednak coś.

Poza tym jeśli chciał znaleźć tu jakichś czarnoksiężników, którzy mogliby nauczyć go nowych zaklęć, to najprawdopodobniej mieszkali na zamku — czy też cokolwiek, co dałoby mu szansę znalezienia sobie jakiegoś zatrudnienia.

A w końcu chciał też poznać Jego Wysokość Dernetha Drugiego, Króla Dwomoru. Był ciekaw; nigdy jeszcze nie widział prawdziwego króla. Nie było go w Wolnych Ziemiach i chociaż można by tu policzyć trzech władców Ethsharu, to przecież nie miał okazji zobaczyć żadnego z nich, i nie nazywali się też królami. Byli triumwirami, a nie monarchami.

Ustaliwszy sobie to wszystko, poszedł jak inni na zamek.






















rozdział 10


Zamek wyglądał wewnątrz o wiele lepiej niż na zewnątrz, o ile nie zwracało się uwagi na zapach grzyba i nie patrzyło na pajęczyny i kurz po kątach. Sufity były niskie i korytarze niezbyt szerokie, nie było więc tu zbyt przestronnie, ale ściany pokrywało więcej gobelinów i draperii, niż Tobas widział w swoim życiu, a większość z nich była tylko trochę spłowiała, co dawało wrażenie względnego luksusu.

Grupę z Ethshar poproszono o zaczekanie parę minut w przedpokoju, nieco ciasnym dla dwunastu ludzi — dziewięciu poszukiwaczy przygód, pilnującego ich urzędnika i dwóch strażników, ale pokryte pluszem krzesła wyglądały dosyć wygodnie, pomieszczenie zaś było urządzone wytwornie, mimo że niezbyt dobrze utrzymane.

Oczywiście projektant przedpokoju nie przewidywał, że będzie w nim czekało dwanaście osób naraz, nie było tu więc dwunastu krzeseł, lecz dziewięć.

Tobasowi udało się zająć jedno z nich i dzięki temu mógł stwierdzić, że było rzeczywiście wygodne, chociaż nieco wytarte i skrzypiące przy każdym poruszeniu. A ogromne, czarne kandelabry z kutego żelaza prezentowałyby się wspaniale, gdyby nie gruba warstwa wosku i pajęczyny. Leniwie zastanawiał się, dlaczego zapalono tylko tuzin świec, pozostawiając, jak to szybko obliczył, szesnaście pustych oprawek. Pokój nie miał okien i był dosyć ponury — przydałoby się tu trochę więcej światła. Czyżby brakowało w Dwomor świec? Chyba dwór, który obiecuje tysiąc sztuk złota jako nagrodę, stać na kupno tylu świec, ile trzeba!

Zamek zdecydowanie nie odpowiadał wspaniałym opisom z baśni słyszanych w dzieciństwie, chociaż gobeliny i draperie wskazywały, że kiedyś był tego bliski.

Po krótkim oczekiwaniu poproszono do sali audiencyjnej całą grupę ku pewnemu zdziwieniu Tobasa; wydawało mu się, że każdy zostanie przedstawiony indywidualnie. Pompa pasowała do zamku, nawet tak zaniedbanego jak ten.

Znalazłszy się wewnątrz, Tobas rozejrzał się z ciekawością.

Ta sala audiencyjna, jak stwierdził, mogła już robić wrażenie; gobeliny nie były wcale wypłowiałe, a niektóre nawet przetykane złotą nicią lśniącą w blasku świec. Wszystko na wierzchu lśniło czystością; jedyne pajęczyny w tym pokoju znajdowały się wyżej, niż mógł sięgnąć wysoki mężczyzna ze szczotką, wysoko pomiędzy rzeźbionymi kasetonami. Sala była tak duża, jak dwa lub może trzy naraz warsztaty czarnoksiężników, które widział tego przygnębiającego dnia, gdy żebrał o zaklęcia; tak wielka jak stara przystań w Shan. Tobas oszacował ją w końcu na czterdzieści stóp długości, chociaż zdawał sobie sprawę, że może przesadza. Boczne okna wpuszczały resztki jesiennego światła wzmacnianego harmonijnie przez tuzin kinkietów, w których nie brakowało świec, a wosk nie zalegał grubą warstwą. Dominował zapach rozgrzanego wosku i perfum.

W sali tłoczyli się ludzie, najgęściej w dalszym jej końcu; odzież większości z nich świadczyła o lepszych czasach: wytarte aksamity, poplamione jedwabie, zaśniedziałe bransolety potwierdzały wrażenie, że Dwomor miało się kiedyś lepiej. Pośrodku największej grupy Tobas dostrzegł człowieka na tronie.

Ktoś wydał polecenie po dwomoryjsku; Tobas nadal nie rozumiał ani słowa z tego języka, ale był w stanie odróżnić go prawie na sto procent od innych nie znanych mu języków po jego specyficznym rytmie i swojemu irytującemu uczuciu, że gdyby się naprawdę dobrze wsłuchał, to zrozumiałby wszystko. Tłum rozdzielił się, przepuszczając grupę nowo przybyłych do króla.

Tobas odczuł na chwilę rozczarowanie, gdy zdołał się już dokładniej przyjrzeć niewątpliwie autentycznemu królewskiemu majestatowi, ale opanował to, no bo niby czego miał się w końcu spodziewać? Król był zwykłym człowiekiem jak wszyscy, siedzącym na wielkim drewnianym krześle umieszczonym na podwyższeniu. Był to mężczyzna około pięćdziesiątki, nieco otyły, z posiwiałą na krawędziach brodą i skroniami przyprószonymi siwizną. Przyodziany był w szkarłatny aksamit obramowany nie znanym Tobasowi złocistym futrem. Strój i gorąco panujące w komnacie spowodowały, że, jak to bez zdziwienia zauważył Tobas, spod prostej srebrnej korony spływały po królewskim czole krople potu.

Tobas nigdy nie zastanawiał się nad tym, jak niewygodnie jest nosić takie szaty latem. Najwyraźniej bycie królem miało też i swoje złe strony. Ale przecież król nie nosił chyba takiego ubioru przez cały czas?

Na pewno nie; teraz jest specjalna okazja, pomyślał Tobas.

— Zbliżcie się — rzekł godnie król, zwracając się do nowo przybyłych. Wszyscy obecni na sali umilkli.

Grupa Ethsharyjczyków podeszła, szurając nogami i zatrzymała się przed tronem, a zachowanie i wyraz twarzy poszczególnych jej członków przedstawiały różne odcienie, od aroganckiego przez zaciekawione do uniżonego.

— Przedstawcie się, proszę... — powiedział Derneth zawieszając głos.

Poszukiwacze przygód popatrzyli po sobie; nikt nie chciał być pierwszy. Wreszcie naprzód wystąpił Tillis.

— Jestem Tillis, syn Tagatha, do usług Waszej Wysokości. — Skłonił się nisko, acz niezgrabnie.

— Ach — odparł król. — Czy masz jakąś praktykę w zabijaniu smoków?

To było ważne pytanie; czyżby król spodziewał się, że werbownik sprowadzi mu specjalistów od polowania na smoki? Jeśli tak, to został oszukany, a pośpiech werbownika przy opuszczaniu zamku stawał się zrozumiały.

— Niestety nie, Wasza Wysokość — odparł Tillis. — Nie masz ci smoków w Górnym Ethshar, bo jest to kraina ponura i spokojna, nie dająca odwadze i męstwu, które przystoi młodzieńcom takim jak ja, pola do popisu. Dlatego przybyłem do twego centralnego królestwa Dwomor w poszukiwaniu przygód, w nadziei, że przy odrobinie szczęścia i odwagi uda mi się znaleźć tu miejsce dla siebie. Może fortuna uśmiechnie się do mnie i da mi szansę zwyciężyć lub zginąć w twojej służbie, o królu, panuj nam jak najdłużej!

Uśmiech zastygł królowi na twarzy, gdy słuchał tej mówki młodego Ethsharyjczyka o dziecięcej twarzy.

— Ach — rzekł po chwili wahania kiwając głową, a potem zwrócił się do Perena, którego wyróżniały z grupy miecz i białe włosy. — A ty?

— Peren Biały z Górnego Ethshar. — Ethsharyjczyk skłonił się z gracją, która zadziwiła Tobasa.

— Czy kiedykolwiek zabiłeś smoka?

— Nie. — Zaprzeczając Peren ani nie przepraszał, ani nie wywierał na nikogo presji, stwierdzał po prostu fakt.

— Bardzo dobrze — powiedział król, patrząc na następną osobę. — A jak z tobą?

Przedstawił się Arden, następnie Azraya, a potem reszta. Przy Azrayi król jakby żachnął się i szepnął coś poufnie do jednego z dworaków stojących koło tronu; Tobas uznał, że związane to było w jakiś sposób z jej płcią. W końcu kobieta nie poślubi księżniczki, ale pieniądze przydadzą jej się na pewno.

Gdy przyszła kolej na Arnena, przedstawił się on jako Arnen z Ethshar, co, o ile Tobas pamiętał, nie było nazwiskiem, jakiego używał przedtem. A gdy zapytano go, czy zabił kiedykolwiek smoka, odparł: — Smoka nie.

Inni ograniczyli się do podania nazwiska i krótkiego zaprzeczenia. Tobas był siódmy z dziewięciu i nie uczynił nic, żeby zwrócić na siebie uwagę.

— Ach — rzekł król po skończonej prezentacji. — Żadnego doświadczonego łowcy smoków, ale czego można się spodziewać po Ethshar. Na pewno chcecie zadać mi wiele pytań, ale pozwólcie mi przedtem przedstawić wam moje córki, mój dwór i niektórych poszukiwaczy przygód z innych krajów. — Powstał i skinął. Młoda przystojna kobieta wystąpiła z niewielkiej grupki po prawej stronie tronu; miała na sobie ozdobną białą suknię obszytą perłami.

— Moja druga córka, Falissa — - powiedział. —- Jeden z was, jeśli mu się powiedzie, może dostać jej rękę. — Skinął znowu i pojawiła się następna równie ciemnowłosa i elegancka młoda kobieta.

Tobasowi ani w głowie przedtem nie postało, że może być więcej niż jedna księżniczka do wzięcia jako część nagrody.

W sumie przedstawiono pięć przystojnych księżniczek. Oprócz Falissy były to, od najstarszej, Sellatha, Tinira, Alorria i Zerrea. Ta ostatnia nie wyglądała na więcej niż czternaście lat, wiek zaledwie dostateczny do małżeństwa, ale o niej ojciec także powiedział, że może poślubić jednego z łowców smoków. Tobas nigdy nie znał nikogo o takim imieniu; podobało mu się ono, ale podejrzewał, że król je wymyślił, gdy już mu zabrakło zwykłych imion. Co prawda Sellatha też nie była popularna w okolicach Telven, jak sobie to uświadomił po namyśle; prawdopodobnie oba imiona w Dwomor były często spotykane, a bardziej na zachód nie.

Tobas uznał, że pora przestać myśleć o drobiazgach i zwrócić uwagę na ważne sprawy. Król wygłaszał mowę o tym, jak to pięć z jego córek dobrowolnie przyrzekło zostać żoną każdego, kto potrafi ocalić królestwo od potwora, bez względu na to, czy bohaterem okaże się szlachcic, czy człek prosty, chociaż to ostatnie oznaczało dla nich utratę praw należnych księżniczkom i tak dalej.

Elner stojący na lewo od Tobasa pochylił się do niego i szepnął:

— Ale mi poświęcenie! Prawdopodobnie oddałaby wszystko, żeby dostać męża, a już na pewno ich królewski ojciec. Nadwyżki księżniczek to główny artykuł eksportowy w Małych Królestwach.

Brzmiało to ciekawiej i bardziej pouczająco niż raczej nudne przemówienie króla, więc Tobas również pochylił się i powiedział cicho:

— Co ty opowiadasz?

— Mówię o nadwyżce księżniczek! Pierwszym obowiązkiem rodziny królewskiej jest dostarczyć dziedzica, nie? Potrzebują następców tronu. Albo chociaż jednego. To znaczy syna w większości królestw, bo tylko w niektórych dziewczyny mogą dziedziczyć. Córki są więc nadwyżką i trzeba je wydać za mąż najlepiej sąsiadom, żeby zapewnić sobie sojusz. Majestat tronu nie pozwala im poślubić zwykłego człowieka — jest to niezgodne z tradycją! Córka królewskiego rodu może wziąć za męża jedynie królewicza. A w każdym królestwie jest tylko jeden tron do objęcia dla jednego księcia i jednej księżniczki, którą poślubi; to znaczy, że młodsi synowie i niezamężne siostry są po prostu dodatkami. Synowie idą szukać przygód lub walczyć i większość z nich ginie, niektórzy żenią się z miłości z dziewczynami z ludu albo uciekają do Ethshar i żenią się dla pieniędzy, a córki tylko kręcą się po zamku i robią tłok. Biedny Derneth ma ich aż sześć; jedną zdaje się zdołał wydać za sąsiada, ale zostało mu jeszcze pięć. Nie może im pozwolić po prostu poślubić kogo chcą, bo jest to niezgodne z wszelkimi zasadami, a w królestwie nie ma odpowiedniego kandydata na męża dla nich. Obiecując je zabójcom smoka, rozwiąże sobie za jednym zamachem dwa problemy! Wydawanie księżniczek za bohaterów należy do tradycji i jest jedynym szanowanym sposobem wykorzystania nadmiaru. No i wprowadza świeżą krew do królewskiej rodziny.

Tobas popatrzył z szacunkiem na Elnera; jego wyjaśnienia miały dużo sensu. Może nie był on jednak taki głupi.

— Ja wybiorę Alorrię — rzekł Elner wskazując ją dyskretnie. — To znaczy, jak zabiję smoka.

I tym ponownie utracił wszelki szacunek Tobasa, który ugryzł się w język, żeby mu nie powiedzieć czegoś złośliwego.

Ale musiał się zgodzić, że Elner wybrał najpiękniejszą z sióstr; Alorria była średniego wzrostu, miała gęste, czarne włosy, bladą cerę i ciemne oczy, jak wszystkie pozostałe, ale wyróżniała się delikatniejszymi rysami i pełniejszą figurą. Tobas ocenił, że są obaj prawie w tym samym wieku. Jeśli jakimś cudem udałoby mu się zabić smoka — zdawał sobie sprawę, że tylko cud mógłby to sprawić, mimo wszelkich przechwałek Elnera — to też wybierze Alorrię, jeśli w ogóle miałby poślubić którąkolwiek z księżniczek.

Przyglądając się ich piątce stwierdził, że myśl o małżeństwie nie była mu taka niemiła; wiedział, że na dłuższą metę inne rzeczy mogą być ważniejsze, ale trochę urody też nie zaszkodzi. Zastanawiał się, czy istnieje jakiś inny sposób poślubienia księżniczki nie wymagający zabijania smoków. Czy księżniczka dwomoryjska ma wystarczający posag, żeby utrzymać dwie osoby? Nigdy poważnie nie myślał o żenieniu się dla pieniędzy jako sposobie utrzymania się, ale teraz wydało mu się to całkiem sensownym wyjściem. Mnóstwo przystojnych młodych ludzi obu płci tak robiło. Nie było to nic, co mogłoby napawać dumą, ale ratowało przed głodem i niewolą.

Gdy Elner przekazywał swoje wyjaśnienia, a Tobas podziwiał księżniczki, król mówił i mówił, zachwalając piękność i zdolności każdej ze swoich córek — wszystkie miały umieć haftować, co sprowokowało Tobasa do pytania, czemu wszystkie gobeliny w zamku wyglądały na stare, każda grała na jakimś instrumencie i śpiewała, tańczyła, no i poza tym opanowała wszelkie tradycyjne umiejętności właściwe księżniczkom.

— A teraz — powiedział król, gdy już skończył prezentację swoich pięciu panien — pozwólcie mi przedstawić waszych kolegów. Perinanie z Gelli, wystąp i powitaj swoich towarzyszy!

Przyodziany w niebieskie wytworne szaty młodzian wyłonił się z tłumu i skłonił uprzejmie.

— Perinan jest księciem Gellii, młodszym synem dobrego króla Keldera.

Elner zapytał szeptem: — No i co ci mówiłem o młodszych synach?

Tobas nie odpowiedział.

Król przedstawił kilkunastu książąt, paru pomniejszych notabli, trzy wiedźmy, czarodzieja, teurga. kapłana i parędziesięciu zwykłych ludzi, samych mężczyzn; niektórzy nie reagowali, dopóki ich imiona nie zostały powiedziane w ich jeżyku, a Tobas miał nieprzeparte wrażenie, że bardzo niewielu rozumiało na tyle ethsharyjski, żeby wiedzieć, co się dzieje. Poza królem, jego córkami, czterema strażnikami i paroma doradcami wszyscy obecni nieomal zapełniający wielką salę przybyli tu, aby zgładzić smoka. Tobas z uśmiechem przypomniał sobie, co żołnierz powiedział o zebraniu całej armii; miał zupełną rację.

Trochę go zdziwiło, że było tu tylu ludzi zajmujących się magią i że w tak dużej grupie nie znalazł się ani jeden czarnoksiężnik. Zawsze mu się wydawało, że czarnoksiężnicy są najpospolitszą odmianą ludzi zajmujących się magią, a wiedźmy jedną z rzadszych — może nie tak bardzo jak czarodzieje, ale rzadszą niż magicy, szamani, demonologowie i temu podobni. Ciekaw był, czy jest to cecha szczególna Dwomoru, czy może Małych Królestw, że było tu więcej wiedźm.

A może wiedźmy nie lubiły smoków — ale chyba nie warto się nad tym zastanawiać. Ważniejsze było to, że pośród obecnych ludzi magii nie znalazł się żaden czarnoksiężnik. Słysząc, jak król przedstawia pierwszego z nich, poczuł nadzieję, że jednak uda mu się tu nauczyć paru zaklęć, ale teraz wyglądało na to, że chyba nic z tego.

Gdyby tak znał parę dobrych zaklęć, znalazłby łatwiejszy sposób zarabiania na chleb; czy księżniczka i tysiąc sztuk złota skusiłaby biegłego czarnoksiężnika? Raczej nie.

Król zakończył przedstawianie przyszłych bohaterów, gdy Tobas doszedł do wniosku, że typowy mag nie zainteresowałby się zabijaniem smoka; król zaś zaczął wskazywać swoich doradców wymieniając ich imiona, stanowiska służbowe i liczbę lat pracy. Tobas zdążył już przemyśleć swoją sytuację i doszedł do pewnych wniosków. To może być jego szansa na nauczenie się czarno-księstwa.

— A teraz, gdy wszyscy już się znacie — mówił Derneth, gdy Tobas wystąpił z szeregu. Przerwał. — Tak? Ee... Nazywasz się Tolnor?

— Tobas, Wasza Wysokość. Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłem, ale chciałbym jeszcze coś o sobie powiedzieć.

— Słucham — powiedział król.

— Skoro o to nie pytałeś, nie mówiłem o tym, ale chyba powinieneś wiedzieć, że jestem człowiekiem magii, czarnoksiężnikiem. — Wykonał nic nie znaczący gest w powietrzu, mając nadzieję, że sprawi on dostatecznie tajemnicze wrażenie.

Król popatrzył na niego przez chwile.

— Doprawdy? — powiedział wreszcie.

— Tak, Wasza Wysokość.

— No to doskonale. Przydasz się w walce ze smokiem.

— Mam nadzieję, Wasza Wysokość. Ee... mam jednak pewną prośbę.

— Hmm. Tak też myślałem.

— Przedstawiłeś nam tutaj kilku specjalistów od magii, ale żadnego czarnoksiężnika. Miałem nadzieję, że będę mógł omówić problem smoka z tutejszymi członkami Cechu, aby się lepiej przygotować do walki z nim. Czy można by to zorganizować?

— Członkami Cechu? Cechu Czarnoksiężników?

— Tak, Wasza Wysokość.

— Ależ w Dwomor nie ma czarnoksiężników, o ile wiem — oczywiście poza tobą.

— Ach... — To zamykało sprawę. Ujawnił swoje czarnoksięstwo i nic za to nie uzyskał. Miał nadzieję odwołać się do patriotyzmu tutejszych czarnoksiężników i poprosić ich o nauczenie go paru zaklęć, których mógłby użyć przeciwko smokowi. Nawet jeśli nie zechcieliby poświęcić swojego czasu zabijaniu potwora, sądził, że może byliby skłonni pomóc mu wziąć się za niego, na przykład za udział w nagrodzie.

A teraz wiedział, że nie ma tu czarnoksiężników, patriotycznych czy też nie, i przyszło mu do głowy, że powinien był rozpylać się po cichu, a nie robić z siebie widowiska; westchnął w duchu. W przyszłości będzie działać rozważniej.

— Przykro mi, Czarnoksiężniku — rzekł król. Odchrząknął i zwrócił się do wszystkich mówiąc po dwomoryjsku.

Tobas i Ethsharyjczycy czekali, niecierpliwiąc się. W końcu kiedy Tobas zaczął się zastanawiać, czy nie zaszła jakaś pomyłka i król nie został poinformowany, że niektórzy obecni nie rozumieli tego języka, król skończył, przeszedł na ethsharyjski i najwyraźniej w świecie powtórzył całe przemówienie.

— Teraz, gdy już wszyscy przybyliście — rzekł — i to już są wszyscy, bo Ethsharyjczycy byli ostatni, i gdy już się poznaliście, pozwólcie mi wyjaśnić, że naszym zamiarem jest podzielić was na pięcioosobowe grupy — nie sądzimy, żeby ktokolwiek był w stanie dać smokowi radę w pojedynkę, prosty człowiek, książę czy też czarnoksiężnik. Grupy te wyruszą, aby polować na smoka takimi metodami, jakimi chcą: nagroda zostanie przyznana tej grupie, która znajdzie, zabije smoka i przyniesie tego dowody. Mamy świadków rozboju smoka, którzy będą w stanie rozpoznać jego szczątki i upewnić nas, że zabiliście właściwego smoka, bo w okolicy mogą być i inne, całkiem nieszkodliwe. Każdy członek, żywy członek grupy, która zabije smoka, otrzyma, jak obiecano, rękę księżniczki —- mamy pięć niezamężnych córek — a wraz z nią stanowisko w Strażnicy Dwomor. Tysiąc sztuk złota, na które może sobie pozwolić skarbiec królewski, zostanie podzielone pomiędzy szczęśliwych panów młodych tak, jak to między sobą uzgodnią — albo jeśli nie uda im się dojść do porozumienia, równo po dwieście na każdego, albo dla spadkobierców, o ile uda się ich znaleźć, osób, które zginą w walce ze smokiem. Nie udzieli się odszkodowania członkom innych grup oprócz tych. którzy będą uczestniczyć w zgładzeniu smoka. Polowanie rozpocznie się pierwszego dnia Żniw, za cztery dni, ale jeśli którakolwiek piątka zechce wyruszyć wcześniej, nie stawiamy przeszkód. W ciągu czterech dni możecie wybrać sobie towarzyszy i przygotować się. Niektórzy z was nie mają broni; zgłoście się do królewskiego zbrojmistrza. Jeśli macie jakieś pytania, zwróćcie się rano do królewskich doradców; na dziś dosyć już mówienia. Słońce zaszło i nadeszła pora obiadu; wszyscy jesteście gośćmi zamkowymi, dopóki polowanie się nie rozpocznie!

Gdy król zakończył mowę, ciężkie dębowe drzwi na końcu sali otwarły się prawie natychmiast i zachwycający zapach pieczonej wołowiny wsączył się do sali przyjęć. Przepychając się wraz z innymi do sal jadalnych Tobas kompletnie zapomniał o smokach i czarnoksięstwie już na całą resztę wieczoru.











rozdział 11


Naprawdę jesteś czarnoksiężnikiem? — zapytała Alorria swoim niepokojąco śpiewnym ethsharyjskim przechylając się przez stół. Tobas uśmiechnął się. Tak.

— Mógłbyś dla mnie zrobić jakiś czar? Proszę. Tobas zauważył, że włosy jej pachniały i że zapach ten

bardzo mu odpowiadał. Sprawiała wrażenie bardzo przyjemnej osoby.

— Och, pewnie — powiedział wyciągając athame i sięgając do woreczka po fiolkę z siarką. Rozejrzał się dookoła za celem i zauważył dojrzałą brzoskwinię dogodnie ulokowaną w półmisku z owocami. — Patrz — powiedział przekładając dojrzałą brzoskwinię na pusty cynowy talerz.

Alorria patrzyła, a on zrobił jeden prosty gest; owoc buchnął płomieniem sycząc imponująco, gdy jego wilgoć przytłumiła ogień. Był trochę za wilgotny, żeby się dobrze palić; płomienie szybko zgasły, ale syczał i dymił, póki Tobas nie ugasił go wodą różaną z miseczki do płukania rąk.

— Ooooch! — powiedziała Alorria, a Tinira, siedząca o kilka krzeseł dalej, zaklaskała. Tobas uśmiechnął się, ale starał się nie okazywać zadowolenia. Nigdy nie traktował Zapłonu Trindle'a jako przyzwoitego zaklęcia, ale na ludziach nie znających się na czarnoksięstwie robił wrażenie. Pamiętał starego Roggita, wiekowego i słabego, niedbale rysującego palcem w powietrzu płonące runy albo spokojnie wstępującego po nie istniejącej drabinie na dach, żeby poprawić strzechę; przy takich wyczynach Zapłon Trindle'a sprawiał wrażenie przygnębiająco błahego zaklęcia.

— Ach, jaka ładna sztuczka — zauważył jeden z siedzących obok książąt, a barbarzyński akcent czynił jego mowę nieomal niezrozumiałą. — Ale smok ma swój własny ogień; czy twoja magia przyda ci się do czegokolwiek, Ethsharyjczyku?

Tobas, który doskonale o tym wiedział, ominął pytanie mówiąc: — Nie jestem Ethsharyjczykiem. — A w pamięci zanotował sobie, że wszyscy byli zgodni co do tego, że smok ział ogniem. Nie napawało go to optymizmem.

— Można poznać po jego akcencie, że nie jest Ethsharyjczykiem — zauważył Arnen. — Ale mówi całkiem nieźle.

— Tak? — Książę popatrzył na Tobasa z zainteresowaniem. — Ale przybyłeś z grupą Ethsharyjczyków.

— Tak, ale w Ethshar byłem przejazdem; mieszkam dalej na zachód.

— Ach! Może w Tintallion? — zapytał ktoś siedzący dalej.

— Nie. Moja ojczyzna nie ma nazwy. — Była to mniej więcej prawda. Wolne Ziemie Wybrzeża to raczej opis niż prawdziwa nazwa, a jak się okazało, nikt poza Wolnymi Ziemiami go nie używał. Tobas nie miał pojęcia, jak obcy naprawdę je nazywali — kapitan Istram mówił o nich „Miasta Piratów", ale Tobas nie był pewien, czego dokładnie to dotyczyło.

Jego odpowiedź całkiem zadowoliła słuchaczy, a nawet zrobiła wrażenie. Tobas zauważył, że zaczął się otaczać atmosferą tajemniczości, ale patrząc w zafascynowane oczy Alorrii pomyślał, że to chyba niedobrze.

Zaczął też poważnie zastanawiać się, jak by się dostać do takiej grupy, która miałaby szansę powodzenia w walce ze smokiem. Alorria stanowiła dużą pokusę oprócz pieniędzy. Uznał, że ma piętnaście, a może szesnaście lat, trochę mniej niż on.

Pozostałe księżniczki także były niczego sobie, nawet najstarsza, Falissa, którą Tobas oceniał na dwadzieścia pięć.

Służba sprzątała ze stołów; lokaj zawahał się sięgając po talerz, na którym leżała dymiąca brzoskwinia. — Nic ci się nie stanie — zapewnił go Tobas.

Ktoś przytomny przełożył to na dwomoryjski; lokaj skłonił się i zabrał nieapetyczne szczątki.

Tobas zwrócił się do Alorrii.

— Świetnie mówisz po ethsharyjsku.

— Dziękuję — odparła. — Tatuś uważał, że powinnyśmy się go wszystkie nauczyć. Sellatha nie chciała — po prostu nie ma zdolności do języków — ale dla mnie to była świetna zabawa.

— Znasz jeszcze inne języki?

— Och, tak! Gelliański, amoryjski, vectamonijski i — ale nie mów ojcu, bo on uważa to za prostackie — znam trochę język kupców.

— To piękne.

— A ty? Czy ethsharyjski to twój ojczysty język?

— Tak, ethsharyjski to jedyny, ee, ludzki języki, jaki znam.

— Och!

Tobas miał lekkie wyrzuty sumienia, że ją oszukał kładąc nacisk na słowo „ludzki", ale uwielbienie, jakim go otaczała, szybko kazało mu o tym zapomnieć.

Wtedy ktoś przy stole królewskim zawołał coś po dwomoryjsku i szmer rozmów umilkł, a wszyscy zwrócili się w tamtą stronę.

Król powstał i wygłosił krótkie przemówienie po dwomoryjsku. Tobas postanowił jak najszybciej nauczyć się tego języka, ale czasu miał niewiele, jeśli za cztery dni trzeba wyruszyć na smoka.

Przemówienie skończyło się, a Tobas przyłączył się do oklasków. Zaraz potem goście wstali i obiad był zakończony. Szybkość, z jaką zgromadzenie rozeszło się, zadziwiła Tobasa, a zwłaszcza nagłe zniknięcie księżniczek.

Nie wiedział też, dokąd ma teraz iść.

Jak zauważył, pozostali ethsharyjczycy byli tak samo zdezorientowani jak on i kręcili się po salach jadalnych.

Gdy właśnie zdecydował się po prostu iść pooglądać zamek, pojawił się przyodziany w szaty urzędnik, wysoki, szczupły, starszawy.

— Panowie... i pani — powiedział poniewczasie zauważając Azrayę. — Jestem tu marszałkiem dworu i zapraszam państwa na wasze pokoje. Proszę za mną. — Mówił powoli i sztywno, jego wymowa i słownictwo były odrobinę przestarzałe, ale akcent miał bardzo dobry.

Tobas i inni posłusznie poszli za nim. Czworo zostało, po dwóch w małych, gołych, kamiennych komnatach, a trójka otrzymała nieco większy pokój. Azraya dostała dla siebie pokoik na mansardzie i łóżko zamiast słomianego siennika, a na koniec Tobas został odprowadzony stromymi kręconymi schodami do wysokiego, wąskiego, zimnego pokoju na szczycie wieży.

Rozglądając się w świetle latarni marszałka dworu Tobas dostrzegł we wnęce starą lampę; zapalił ją używając athame i siarki i ujrzał nieduży pokoik, w którym znajdowało się małe łóżko z pierzyną, koc i kupa zardzewiałych rupieci.

— Dziękuję — powiedział, gdy marszałek chciał już odejść. — Ale dlaczego mam własny pokój i dlaczego tu. na wieży?

Marszałek odwrócił się. —- Wydawało nam się, że obyczajem czarnoksiężników jest tak mieszkać — powiedział uprzejmie. Ale jeśli sprawia to kłopot...

— Ależ, nie — pośpiesznie zapewnił go Tobas. Wszystko w porządku, dziękuję.

Marszałek skłonił się i odszedł, a Tobas zatrząsł się lekko. Był jeszcze miesiąc letni, ale dawało się odczuć zimno; gdy karawana wspinała się wyżej i wyżej w góry. pogoda coraz mniej przypominała lato, a wiatr, który szumiał dookoła wieży, też był zdecydowanie chłodny.

Rozejrzał się, wzruszył ramionami i położył się, nakrywając się szczelnie pierzyną i ciężkim kocem.

Nie tak sobie wyobrażał noc; ciepło i komfort obiadu oszukały go. Niewątpliwie jednak zamek zatłoczony był po dach tłumem gości i ani jedno łóżko nie było wolne. Zdawał sobie sprawę, że nie ma co narzekać; większość poszukiwaczy przygód dostała tylko słomę, a on miał puch, ale chyba w innych pokojach nie było takich przeciągów. Tylko pewnie myślano, że jako wielki czarnoksiężnik nie przejmuje się zimnem, znając chroniące przed nim zaklęcia.

Bogiem a prawdą to on nawet i znał zaklęcie, które pomogłoby mu się ogrzać, ale zastosowanie go do kupy śmieci znajdującej się w jego pokoju, mogłoby spowodować pożar zamku.

Zaczął się zastanawiać, jakie mogło być posłanie Alorrii, ale szybko tego poniechał.

Przypomniał sobie cały wieczór, szczegół po szczególe, dobre jedzenie i piękne księżniczki — a tak w ogóle to inne kobiety obecne przy obiedzie były też całkiem do rzeczy.

Ale lepiej nie myśleć o kobietach, na siłę skoncentrował się na jedzeniu i piciu, inteligentnej rozmowie — przynajmniej tych jej częściach, które prowadzone były po ethsharyjsku. Reszta stanowiła dla niego bełkot.

Miał nadzieję, że ci, z którymi będzie miał polować na smoka, mówią po ethsharyjsku.

To przywiodło mu na myśl smoka. Zaczął się zastanawiać, jak też może on wyglądać i czy go rzeczywiście spotka, a to sprowokowało go do prześledzenia swoich dotychczasowych przygód, potem zaś nagle obudziło go słońce świecące mu prosto w oczy.

Wieża miała trzy okna, czego nie zauważył wieczorem, wszystkie przysłonięte okiennicami, ale bez szyb; nic dziwnego, że szalały tu przeciągi! Spał przy zachodniej ścianie, światło sączyło się przez okno wychodzące na wschód, a jeden z promieni padł mu prosto na twarz i obudził go.

Usiadł i ogarnął się nieco. Zauważył wtedy, że jego jedyna tunika i jedyna para spodni są okropnie brudne. Wczoraj nikt nie zwracał na to uwagi, bo przybył przecież z dalekiej drogi, ale niemiło byłoby spotkać się dziś z Alorrią i innymi mieszkańcami zamku w tym samym ubraniu.

Nie miał jednak wyboru. Miał tylko to ubranie i nie wiedział, jak je oczyścić.

Kąt padania promieni słonecznych powiedział mu, że minęło około dwóch godzin od świtu, czyli pora na śniadanie, jeśli w Dwomor panowały takie same obyczaje jak w Telven. Otworzył drzwi i ruszył schodami na dół.

Na dole wieży znalazł się w krótkim korytarzu, który łączył się z większym i zawahał się przez chwilę, próbując przypomnieć sobie, którędy szło się do zamkowych jadalni. Pamiętał, że po lewej stronie widział drzwi, skręcił w lewo i po chwili schodził nie znanymi mu, wydeptanymi kamiennymi schodami.

U stóp owych schodów znalazł się jednak w kropce — był w wielkiej kwadratowej sali, której nie pamiętał, mającej kilkoro drzwi, wszystkie zamknięte, i żadnego innego wyjścia poza schodami.

W jednych drzwiach pojawiła się dziewczyna podająca do stołu, a potem zniknęła w innych nie zwracając na niego wcale uwagi; po chwili wahania podążył za nią i znalazł się w kuchni.

Tu przynajmniej byli ludzie, całe ich mnóstwo, wszyscy zajęci swoją codzienną pracą, służący wszelkiego rodzaju. Spróbował zapytać jedną z tych osób, chłopaka ze szczotką, o drogę, ale odpowiedziało mu bezmyślne spojrzenie. Krzyknął i zdobył dla siebie chwilę ciszy, ale żadnej reakcji.

Nikt w tym pomieszczeniu nie mówił po ethsharyjsku.

Pokonany wrócił do hallu i spróbował otworzyć drzwi, z których wyłoniła się dziewczyna.

Tu powiodło mu się lepiej; znalazł się w niewielkiej sali jadalnej, innej niż ta, w której jadł poprzedniego wieczoru. Kilku młodych mężczyzn, niewątpliwie również łowców smoka, obsiadło stół dookoła.

— Dzień dobry. Czy jestem na właściwym miejscu? Żaden nie odpowiedział. Znowu nikt nie rozumiał po ethsharyjsku.

Zmieszany zawrócił na powrót do hallu, gdzie tym razem natknął się na marszałka dworu.

— Ach, nasz czarnoksiężnik! Jakże mi miło!

— Pan marszałek! Nareszcie ktoś, z kim można rozmawiać — w głosie Tobasa zabrzmiała wyraźna ulga.

— Ma pan kłopoty? — Marszałek dworu pełen był uprzejmej troski.

Tobas wyjaśnił mu swoją sytuację, a po chwili znalazł się w innej jadalni i zajął miejsce przy stole. Znajdowali się tu także czterej z jego towarzyszy podróży z Ethshar; inni zdążyli już zjeść i poszli sobie. Gdy godzinę temu oznajmiono śniadanie, nikt nie chciał niepokoić czarnoksiężnika.

Tobas żałował jak nigdy dotąd, że zademonstrował swoje skromne w końcu zdolności magiczne.

Z ulgą zauważył, że inni, poza Perenem, nadal mieli na sobie zniszczone podróżą brudne ubrania.

Usiadł i jadł szybko, nie dbając o to, że owsianka, i tak nigdy nie bardzo smaczna, wystygła i zgęstniała, a chleb robił się czerstwy.

Pozostali czterej w zasadzie skończyli już jedzenie i siedzieli tylko pogryzając to i owo i rozmawiając — co Dabran nazywał wyrównaniem krawędzi, gdy Tobas był dzieckiem. Siedzieli Elner, Peren, Arden i Tillis, ale mówił przede wszystkim Elner.

Tobas. gdy podjadł tak, żeby starczyło mu na dłużej, poczekał na przerwę w rozmowie i zapytał Elnera:

— Powiedz mi, mówisz po dwomoryjsku?

— Nie, nie słyszałem nawet o tym kraju, zanim nie zaciągnąłem się, żeby zabić tego ich smoka. Nawet nie potrafię odróżnić od siebie tych wszystkich barbarzyńskich dialektów.

— A ty? — zapytał Tobas Perena. Albinos potrząsnął głową.

Nie ma co mnie pytać — powiedział Arden. — Mam dosyć kłopotów z ethsharyjskim.

— Tillis?

— No nie, raczej nie.

— A ty, czarnoksiężniku? -- zapytał wojowniczo Elner. — Powinieneś mieć zdolności do języków i mówić jak tutejsi.

Tobas pokręcił głową.

— Ani słowa. Znam się tylko na magii ognia. Gdybym miał coś tak użytecznego jak zdolności do języków, nie byłoby mnie tu — siedziałbym w bezpiecznym miejscu i pracował jako tłumacz.

Nieco uspokojony Elner zaakceptował tę odpowiedź i zapytał:

— Dlaczego nawet nam nie powiedziałeś, że jesteś czarnoksiężnikiem, jak tu jechaliśmy?

Tobas wzruszył ramionami.

— Nie wydawało mi się to istotne. Jak powiedziałem, w zasadzie nawet nie jestem znowu takim wielkim czarnoksiężnikiem. — Nie widział powodu, żeby kłamać, ale też nie uważał za stosowne przyznawać się do wszystkich żałosnych szczegółów.

— Słyszałem, że potężni czarnoksiężnicy czasami zabijają smoki, żeby pić ich krew — powiedział Tillis. — Podobno w krwi smoków zawarta jest potężna magia.

— Tego się wcale nie pije! — zawołał zaskoczony Tobas.

— Ale jest w niej magia? — rzekł Elner.

— No tak, niby jest — przyznał Tobas przypominając sobie słoik Roggita z bezcenną zawartością. Stary czarnoksiężnik skąpił każdej kropli, ale używał jej do bardzo wielu czarów, tylko że nie zdążył nauczyć Tobasa któregokolwiek z nich.

— To dlatego tutaj jesteś! — zawołał Elner.

— Wcale nie — upierał się Tobas. — Jestem tu z tego samego powodu, co wy wszyscy — nie potrafiłem znaleźć nic lepszego w Ethshar — odparł Tobas.

— Ale jesteś czarnoksiężnikiem? — zapytał Arden.

— Bardzo kiepskim.

— Ale jesteś nim? — upierał się Peren.

— Tak, jestem! — prawie krzyczał. — Co to za różnica?

— Zanim tu wszedłeś, rozmawialiśmy, jak podzielimy się na grupy — powiedział Arden. — Skoro nie wszyscy mówią tymi samymi językami, nie możemy iść z kimkolwiek.

— Ja będę towarzyszył księciu! — oznajmił Tillis. — Książę Thed z Mreghorn łaskawie pozwolił mi przyłączyć się do swojej szlachetnej drużyny poszukiwaczy potwora.

— Czy książę mówi po ethsharyjsku?

— Pewnie — tak samo dobrze jak my!

— Ja za to chciałbym wiedzieć — powiedział Elner — gdzie też jest ten Mreghorn? Nigdy o nim nie słyszałem i nikt tutaj w zamku nie ma pojęcia.

Żaden z obecnych nie potrafił na to odpowiedzieć.

— A reszta ma już jakieś plany? — zapytał Tobas.

— Myśleliśmy, że będziemy się trzymać razem we trzech — powiedział Arden wskazując na Elnera i Perena.

— Potrzeba wam jeszcze dwu — zauważył Tobas. Ta grupa wydawała mu się najlepsza, żeby się do niej przyłączyć.

Elner wzruszył ramionami.

— Nie potrzebujemy już nikogo. Ale możemy zabrać jeszcze dwu, jeśli król rozkaże.

Tobas zastanawiał się, czy nie powiedzieć jaśniej, o co mu chodzi, ale przeszkodziła mu w tym duma. Wyraził się dostatecznie jasno. Jeśli te głupki nie chcą mieć ze sobą czarnoksiężnika, ich strata.

Miał jeszcze trzy dni na znalezienie towarzyszy; nie było powodu, żeby się śpieszyć.








rozdział 12


Trzy dni minęły szybko. Piątka za piątką, poszukiwacze przygód wyruszali w stronę pogórza, zaczynając od drugiego dnia pobytu Tobasa w zamku; każdego wieczoru sale jadalne stawały się coraz bardziej opustoszałe.

Zbrojownia zamkowa pustoszała, podobnie jak jadalnia, chociaż Tobas zauważył, że wydawano tylko pogięte, źle wyważone lub zardzewiałe miecze pośledniej jakości. Gdy wreszcie zdecydował, że jemu też przyda się miecz, nawet jeśli nie wiedział, jak go używać, godzinę zajęło mu wyduszenie uczciwego ostrza od zbrojmistrza, a i to musiał zagrozić magiczną zemstą i nieodwracalnymi czarami; mimo to znalazł kilka plamek rdzy i miał duże wątpliwości co do wytrzymałości metalu.

Zapytał kilku dwomoryjczyków o smoka i uzyskał najrozmaitsze opisy. Miał on być niebieski, srebrny, czarny albo zielony i mierzyć od czterdziestu do tysiąca stóp, przy czym najczęściej mówiono o około pięćdziesięciu stopach. Jedna z kobiet twierdziła, że potrafi on latać, inna, że recytuje poezje swoim ofiarom, zanim je pożre. Wszyscy zgadzali się, że pokrywa go lśniąca łuska i że ma kształt podobny do smoków z baśni, zieje ogniem, pożera ludzi i ma nieprzyjemny charakter. Nikt nie miał sensownego pomysłu, jak zabić potwora.

Pośród najrozmaitszych cudzoziemców nikt nie odezwał się pierwszy ani też nie sprawiał wrażenia zainteresowanego zabraniem czarnoksiężnika ze swoją grupą przeciw smokowi — przynajmniej nikt, kto mówił po ethsharyjsku. Dosyć chorowicie wyglądający książę z miejsca zwanego Teth-Korun wyraził zainteresowanie przez tłumacza, ale Tobas z niechęcią musiał mu odmówić; bariera językowa stwarzałaby nazbyt wiele kłopotów. Książę nie mówił nawet po dwomoryjsku; jego językiem ojczystym, jak powiedział tłumacz, jest quoruliański, a drugi język, jaki zna, to Gwara Handlowców. Znajdował się w kompletnej izolacji językowej, skoro tylko jedyna poza nim osoba w zamku — jakiś drobny urzędnik — mówiła po quoruliańsku; Tobasowi było go żal, ale nie na tyle, żeby się do niego przyłączyć.

Chociaż Tobas starał się znaleźć innych czarnoksiężników, żaden mag nie był bardziej zainteresowany jego towarzystwem niż rozmaici książęta i łowcy fortun. Szaman nie mówił po ethsharyjsku; teurg znał tylko kilka słów i zwrotów, większość z nich o charakterze religijnym, a poza tym przejawiał ogólną podejrzliwość wobec Tobasa. Czarnoksiężnik w końcu doszedł do wniosku, że kapłan pomieszał czarnoksięstwo z demonologią, a żaden teurg nie chce mieć nic wspólnego z demonologami.

Wiedźmy potrafiły się z nim porozumieć; tylko jedna z nich nauczyła się ethsharyjskiego w normalny sposób, ale dwie pozostałe dzięki swej silnej magii mogłyby rozumieć, o co chodzi, w razie potrzeby. Czarna magia, jak Tobas kiedyś słyszał, jest bardzo dobra w tym zakresie; wiele wiedźm ma dar języków. W innych szkołach magii było to rzadkością i przychodziło z trudem.

Łatwość porozumienia niewiele jednak pomogła, bo wszystkie trzy nie chciały mieć z nim nic wspólnego. Pracowały jako zespół i jasno, acz taktownie dały mu do zrozumienia, że nie potrzebują czarnoksiężnika, który tylko przeszkadzałby im swoimi przesądami, recytowaniem formuł magicznych, intonacjami i rytuałem. Zdawały się uważać czarnoksięstwo za coś staromodnego i niepraktycznego.

Tobas ze swej strony zawsze sądził, że czarna magia jest czymś w rodzaju ubogiej krewnej prawdziwej magii, skoro, jak słyszał w dzieciństwie, wiedźmy zazwyczaj miały ograniczoną moc i najczęściej żyły w szlachetnym ubóstwie, nie stanowiąc konkurencji dla potężniejszych magów, czarowników, szamanów i innych, którzy stawali się bogaci i potężni.

Musiał jednak przyznać, że jego jedyne, żałosne zaklęcie jest prawdopodobnie mniej pożyteczne niż nawet najnędzniejsza czarna magia. Wiedźma potrafi zapalić ogień bez athame i siarki ani bez potrzeby czynienia gestów i wygłaszania formuł magicznych. Zapłon Trindle'a nie wymagał dużo przygotowań ani rytuałów, ale niezbędna była przy nim pewna ceremonia, która mogła nadużyć cierpliwości wiedźm. Rozczarowany Tobas musiał zrezygnować z pomysłu przyłączenia się do wiedźm i może nauczenia się trochę ich sztuki.

Tobas miał również nadzieję, że uda mu się częściej widywać Alorrię, ale i tu się rozczarował. Mając dookoła siebie kilkudziesięciu poszukiwaczy przygód, Alorria mogła poświęcić każdemu z nich tylko niewiele czasu, jeśli był to jedyny czarnoksiężnik. Jej matka królowa Alris nie wydawała się szczególnie zachwycona tym zainteresowaniem magiczną mocą i nie pozwalała żadnej z księżniczek okazywać przedwczesnej życzliwości; w końcu każda z nich mogła być zmuszona wyjść za mąż za któregokolwiek z łowców przygód i wszelkie przedślubne fawory okazywane innemu mogły mieć w przyszłości nieprzyjemne reperkusje.

Tobasowi wydawało się, że Alorria była równie rozczarowana jak on sam, gdy królowa, jej matka, pojawiała się, by odesłać ją do rozmowy z innym poszukiwaczem przygód. Pragnął, żeby nie okazało się to tylko jego mrzonką.

Pierwszego wieczoru spędzonego na zamku nie zauważył, że Dwomor miał królową, ale obecność Jej Wysokości Alris dała się niewątpliwie odczuć podczas dalszego pobytu; ona to bowiem zarządzała domostwem. Król i jego dworzanie odpowiadali za cały kraj; królowa i marszałek dworu za zamek i wszystko, co się w nim znajdowało, w tym ludzi.

Oznaczało to, że królowa i marszałek dworu decydowali, kto gdzie spał, kto kiedy jadł, kto mógł iść do zbrojmistrza, komu wolno było ćwiczyć szermierkę lub magię na podwórcu i kto z kim mógł rozmawiać. Tobas odkrył, że jako człowiek z ludu nie miał prawa kontaktować się z paroma osobami z rodziny królewskiej. Król i królowa mogli oczywiście robić, co im się podobało, pięć księżniczek miało specjalne pozwolenie z uwagi na perspektywę poślubienia jednego z poszukiwaczy przygód, nad owdowiałą królową matką zaś nawet królowa Alris nie miała władzy. Trzej młodzi książęta — Derneth i Alris mieli również synów — trzymani byli skrupulatnie z dala od zwykłych łowców smoka, a równocześnie zachęceni do nawiązywania znajomości z cudzoziemską szlachtą. Skoro obcy książęta często znajdowali się w towarzystwie przedstawicieli ludu układając razem z nimi plany polowania i skoro prawdziwy szlachcic nigdy nie jest na tyle grubiański, aby otwarcie kogoś zignorować, sprawy stały się dość skomplikowane i Tobasowi zaczęło się robić żal chłopców.

Poza tym znajdowali się tu jeszcze inni książęta i księżniczki; Derneth miał dwie siostry i brata, którzy nadal mieszkali w Dwomor, a brat miał żonę. Tych czworo przebywało w swoich apartamentach i trzymało się z dala od pozostałych. Tobas nie wiedziałby nawet o ich istnieniu, gdyby nie zdarzyło się usiłowanie kradzieży.

Cała ta robota została od samego początku spartaczona.

Jedna z pierwszych grup kompletujących ekwipunek składała się z trzech Ethsharyjczyków, których Tobas ocenił jako drani, i dwu mężczyzn pochodzących z Małych Królestw; Tobasowi nie udało się poznać dokładnie ich imion i narodowości. Widywał całą piątkę razem i zauważył, że wybierali w zbrojowni rapiery, a nie pałasze i mieli ze sobą cały asortyment noży; wszystko to bardziej nadawało się do walki z ludźmi niż smokami. Nikt poza nim nie widział w tym nic dziwnego, więc Tobas milczał.

Mimo że nie mogli być już lepiej przygotowani do wymarszu, nie wyruszali w drogę, tylko przesiadywali w zamku włócząc się po korytarzach i przeszkadzając wszystkim aż do ostatniej nocy, trzydziestego Letniego.

Tobas znajdował się w swojej wieży będąc w tym nieokreślonym stanie między snem a jawą, gdy usłyszał krzyki. Stopniowo do jego świadomości dotarła myśl, że skoro słyszał krzyki aż na szczycie wieży, to znaczy, że są one bardzo głośne i że w normalnych warunkach nikt nie powinien mieć powodu do robienia takiego hałasu w środku nocy.

Usiadł i słuchał. Głosy wrzeszczały na siebie.

Wstał, naciągnął tunikę — nabrał zwyczaju zdejmowania jej na noc mimo zimna, żeby się wywietrzyła — i zszedł na dół, aby stwierdzić, że panował tam kompletny chaos.

Nie rozumiał zupełnie, o co chodzi, ale dostrzegł z pewnym zdziwieniem nieznane twarze dookoła; wydawało mu się, że znał już z widzenia wszystkich mieszkańców Twierdzy Dwomor, tu jednak byli ludzie, których zobaczył po raz pierwszy, w dodatku część z nich cechowało wyraźne podobieństwo do króla.

Po kwadransie zrezygnował z poznania przyczyn hałasu i wrócił do łóżka.

Następnego ranka przy śniadaniu dowiedział się szczegółów tej historii. Arnen i jego towarzysze nie mieli ani przez chwilę zamiaru walczyć ze smokiem; planowali od początku ukraść pieniądze przeznaczone na nagrodę i wszystko przedstawiające jakąś wartość, na co udałoby im się natknąć. Ich częste wędrówki po zamku miały na celu odnalezienie skarbca.

Byli przekonani, że im się to udało, gdy odkryli nieduże skrzydło zamku, do którego wstęp był wzbroniony i z którego nikt nie wychodził, a które przylegało bezpośrednio do skrzydła zajmowanego przez rodzinę królewską. Tak więc owej nocy, gdy sądzili, że wszyscy już zasnęli, udało im się jakoś wejść do zakazanych pokoi; ale zamiast złota znaleźli dwie starsze kobiety, które sądziły, że zamierza się je zgwałcić, i podniosły krzyk.

Pięciu niedoszłych złodziei rozpierzchło się. Dwie księżniczki, Sadra i Shasha, pobiegły do bliżej mieszkającego brata, imieniem Debrel, po pomoc; to właśnie jego krzyki zbudziły Tobasa.

Żona Debrela, Shen, źle zrozumiała całą sytuację i myślała, że siostry jej brata spiskują przeciwko niej i także podniosła krzyk.

Hałas obudził też króla i królową oraz ich resztę niezamężnych i nieżonatych dzieci wraz z tuzinem najrozmaitszych sług, a każde z nich miało własne zdanie na temat istniejącej sytuacji, co w rezultacie spowodowało niezwykłe zamieszanie, którego świadkiem był Tobas.

Królowa matka zdołała w końcu uspokoić swoją rodzinę, a marszałek dworu zaprowadził porządek wśród sług. Dwu złodziei schwytano natychmiast; trzeci — Korl, syn Kor-la — został odkryty w spiżarni, gdy kucharze zaczęli przygotowywać śniadanie. Pozostali dwaj, Amen i jeden z obywateli Małych Królestw, najprawdopodobniej wydostali się z zamku i zbiegli.

Cała sprawa uderzyła Tobasa swoim niezwykłym idiotyzmem. Nie miał pojęcia, gdzie może być tysiąc sztuk złota, ale z pewnością nie zajmują one całego pokoju, a tym bardziej skrzydła zamku! Oceniał, że jedna spora skrzynia wystarczyłaby znakomicie. Zakładając oczywiście, że pieniądze istniały naprawdę; czasami Tobas miał co do tego wątpliwości. Całe to polowanie na smoka wyglądało niedorzecznie i Tobas zastanawiał się, czy nie jest to jakieś skomplikowane oszustwo. Zauważył, że niektórzy poszukiwacze oddalali się w pojedynkę, czy też po dwóch—trzech, najprawdopodobniej dając sobie spokój z całą tą imprezą, i Tobas przypuszczał, że jest to całkiem niezły pomysł. Ku jego zdziwieniu zrobiła to również Azraya. Uważał ją za osobę, która nie da za wygraną, chociażby sprawa była bezsensowna i niebezpieczna.

Nie potrafił zebrać się na śmiałość i zapytać któregoś z dwomoryjskich urzędników, dlaczego zorganizowano łowy, a nie zwrócono się do zawodowych myśliwych albo doświadczonych czarnoksiężników, co wydawało się mu o wiele lepszym pomysłem niż rozesłanie po kraju takiej tłuszczy.

Próba kradzieży była głównym tematem rozmowy podczas śniadania i przez cały ranek, ale Tobas znacznie bardziej przejmował się swoim losem niż tym, co się stanie z Arnenem. Zaciągnął się, żeby walczyć ze smokiem, w związku z czym powinien przynajmniej udać się na wzgórza i poszukać go. Miał zamiar sprawić wrażenie, że dotrzymuje zobowiązania, chociażby dlatego, że nie widział innego sposobu na przetrwanie w Dwomorze ani na bezpieczne wydostanie się z tego kraju. Dołączy się do jakiejś wyruszającej czwórki i powłóczy się trochę; jeśli spotka ich kolosalny pech i natkną się na smoka, zrobi wszystko, żeby pomóc innym go zgładzić. Tyle, jak wyczuwał, można od niego oczekiwać w takich okolicznościach. Ale jednak do tej pory nie znalazł żadnej grupy, która chciałaby go przyjąć, a była już najwyższa pora — pierwszy dzień Żniw.

Do czasu południowego posiłku populacja zamku zmniejszyła się znacznie pomimo nocnych niepokojów. Sam król przeszedł się po salach, gdzie pożywiali się łowcy przygód, a potem wrócił do pomieszczenia, w którym siedzieli Tobas i pozostali trzej Ethsharyjczycy, Peren, Arden i Elner i oznajmił:

— Zostało już was tylko dziewięciu. To czyni dwie grupy — pięć osób w jednej i cztery w drugiej. Czy zdecydowaliście już, jak ma przebiegać podział? Jest was tu czterech i pięciu w Mniejszej Sali; czy jest to układ ostateczny?

Tobas i pozostali popatrzyli na siebie, po chwili trójka przyglądała się Tobasowi, a on odpowiadał im tym samym.

— Nie mamy żadnych innych planów, Wasza Wysokość — powiedział Tobas przerywając milczenie.

— Nie mamy nic przeciwko pomocy czarnoksiężnika — rzekł Peren ignorując rozpaczliwie spojrzenie Elnera i Ardena.

— Niech więc tak będzie — ogłosił Derneth. — Nie wysłalibyśmy nawet czarnoksiężnika w pojedynkę przeciwko smokowi.

— Wasza Wysokość jest bardzo łaskawa — powiedział Tobas.

Pozostali nie powiedzieli nic, a gdy król oddalił się, Tobas popatrzył na nich z pewną obawą. Oni zaś unikali jego wzroku.

Trzy godziny później cała czwórka znalazła się na zamkowym podwórcu ze stosem zapasów na drogę u stóp; nad ich głowami unosiła się gęsta zasłona chmur.

— Myślę, że nie możemy dłużej zwlekać — powiedział Arden.

— Nie ma powodu; jesteśmy już wszyscy. Chodźmy zgładzić smoka — rzekł Elner dźwigając swój tobół.

— Mówisz, jakby to było takie łatwe — odparł Tobas chwytając swój worek.

— To będzie łatwe — odpowiedział Elner. — Z twoją magią, siłą Ardena i moim sprytem smok już jest jak gdyby martwy. Mam tylko nadzieję, że ktoś inny nie natknął się na niego pierwszy; niektórzy z książąt i cudzoziemcy mają konie, a my jesteśmy pieszo. Lepiej pospieszmy się, jeśli chcemy zdobyć nagrodę.

— Tak? — zapytał Tobas. — Taki jesteś pewien, że to będzie łatwe, co? Wyobrażasz sobie, że jesteś Yalderem o Magicznym Mieczu, czy jak?

Zaskoczony Elner gapił się na Tobasa.

— Yalder nie zabijał smoków, o ile wiem — skomentował Arden.

— Ale zabijał demony, a jeśli potrafił je pokonać, to znaczy że byłby w stanie zgładzić również smoka — rzekł Peren.

— Nieważne, co zabijał Yalder; ja mam zamiar zniszczyć tego smoka — upierał się Elner. — To nie jest takie trudne, jak myślicie.

— A co ty wiesz o smokach? — zapytał Tobas.

— W każdym razie więcej niż ty!

— Ha!

To zakończyło na jakiś czas dyskusję. Po chwili, uznawszy, że można już mówić, Peren zadał pytanie:

— Czy możesz zapewnić nam transport, czarnoksiężniku?

— Nie — powiedział Tobas. — Znam tylko magię związaną z ogniem.

Peren wzruszył ramionami. — Można się zawsze zapytać. — Zarzucił tobół na ramię i ruszył w stronę bramy.

Pozostała trójka podążyła za nim i razem przeszli pod opuszczoną kratą. Na drodze zatrzymali się i przyjrzeli ponuremu krajobrazowi i ołowianemu niebu.

— Którędy? — zapytał Arden.

— Na północ — odpowiedział Peren. — Smok był widziany i dokonywał zabójstw na północ od zamku.

— A w którą stronę jest północ? — zapytał Elner. Tobasowi wydawało się, że pamiętał, jak zorientowany

jest zamek, ale dla pewności poszukał słońca, które, jak miał nadzieję, było widoczne jako jasna plama pośród coraz ciemniejszych chmur. Ale zanim je odnalazł i odpowiedział na pytanie Elnera, Peren wskazał na prawo:

— Tam.

Tobas skinął głową.

— Trochę dalej jest droga, która rozwidla się w tamtą stronę — zaznaczył Arden.

— Smok nie chodzi drogami — powiedział Elner. — My też nie powinniśmy.

Uzyskał ogólną aprobatę i cała czwórka ruszyła na przełaj, omijając dwa wiejskie domki i przechodząc obok zamkowego śmietnika.

Tobas usiłował zignorować odór kupy śmieci przyglądając się terenowi dookoła i niebu nad głową; góry fascynowały go przypominając gigantyczne zamrożone grzywy przyboju. Przypatrzył im się dobrze, zastanawiając się, czy trzeba się będzie dużo wspinać w ciągu nadchodzących dni, a potem zerknął w górę i wtedy spadły mu na twarz pierwsze krople deszczu.

O zmroku byli już za pierwszym pasmem wzgórz, straciwszy zamek z oczu, zagubieni w puszczy i całkiem przemoknięci. Zatrzymali się na noc na pierwszej lepszej polance, która kiedyś była podwórzem niewielkiego domku, domek zaś teraz był już tylko wypaloną, pozbawioną dachu ruiną. Po krótkiej dyskusji, czy da się jakoś wykorzystać osmalone i walące się ściany, zdecydowali się jednak trzymać od nich z dala i w ponurym milczeniu stawiali swoje dwa małe namioty na podwórzu.

Gdy oba namioty już stały, Arden i Elner natychmiast wpełzli do jednego z nich. Tobas przez chwilę patrzył na nich ze złością przez okienko, a potem zawołał:

— Hej! A co z obiadem?

— No co? — zapytał Elner.

— Ktoś musi nazbierać drewna.

— Po co? W tym deszczu nie zapalimy ognia! Zjemy obiad na zimno.

Tobas wyciągnął swój sztylet, a kciuk drugiej ręki wsunął do woreczka z siarką.

— Ja — oznajmił — zamierzam jeść obiad gorący, nawet jeśli oznacza to, że upiekę któregoś z was. — Wykonał zaklęcie i niewielki krzaczek obok łokcia Elnera buchnął płomieniem. — Po łażeniu po tych wzgórzach zasługujemy chyba na coś ciepłego? Potrafię zapalić ogień — pada, czy nie pada!

Elner gapił się na krzaczek, gdy deszcz ugasił już płomienie. Peren oznajmił: — Idę po drewno.

Gdy albinos znikał pośród pobliskich drzew, Tobas pożałował swojego czynu. Uczynił rozłam między nimi a sobą popisując się magią i wydając im rozkazy; to mogło się okazać poważnym błędem. Nie miał pojęcia, jak długo będzie przebywał w ich towarzystwie.

Nie był też pewien, co uczynią oni ani on sam. Elner sprawiał wrażenie przekonanego, że wkrótce znajdą i unieszkodliwią włóczącego się smoka; Tobas był równie pewny, że to nie nastąpi. Elner prawdopodobnie zakładał, że ten domek został spalony przez smoka, Tobas zaś myślał, że chyba ktoś nieostrożnie obchodził się z ogniem na kuchni.

Oczywiście, jeśli miał rację i potwór nie znajdował się w pobliżu, nie wiadomo było, co stanie się z nimi, gdy smok rychło się nie pojawi.

Gościnność Twierdzy Dwomor należała się łowcom smoka; jeśli wrócą z pustymi rękoma, nie będą mile widziani. Pozostawały więc jeszcze dwie możliwości: pozostać w górach i szukać smoka w nieskończoność albo udać się gdzie indziej. Tobas zdecydowanie wolałby iść gdzie indziej, ale nie rozmawiał o tym jeszcze z innymi. Elner przekonany, że przeznaczeniem jego jest zgładzić smoka, z pewnością odmówi zastanowienia się nad tym pomysłem. Arden przyłączy się do większości.

Co do Perena Tobas nie miał pewności. Albinos zwykle niewiele mówił i nie leżało w jego zwyczaju wygłaszać opinii albo udzielać informacji bez pytania. Jednakże był tu, więc prawdopodobnie miał zamiar również zmierzyć się ze smokiem.

Może po kilku dniach obolałe nogi i mokra odzież skłonią ich do zmiany zdania, pomyślał Tobas oczekując powrotu Perena.















rozdział 13


— Którędy teraz? — zapytał Arden patrząc w górę stromego zbocza.

Tobas popatrzył na urwisko, które zagradzało im drogę pośród drzew. Nie będą się wspinać, to pewne. Popatrzył w obie strony i podjął decyzję. — Na prawo — powiedział wskazując kierunek. — Wygląda, że tędy będzie bliżej.

Arden skinął głową. Tobas popatrzył na Elnera i Perena, ale żaden z nich nie wyglądał na skłonnego do sporu; pozwalali Tobasowi podejmować decyzje co do trasy, miejsc biwakowania i tak dalej od pierwszego wieczora. Cała grupa zwróciła się na prawo i pomaszerowała zboczem pod górę pośród drzew i krzaków.

Minęły trzy dni od wyruszenia z Twierdzy Dwomor, trzy dni, które spędzili wędrując po coraz bardziej stromych zboczach to pod górę, to w dół, skręcając tu i tam i stopniowo posuwając się na północny wschód, w głąb gór. Deszcz przestał na szczęście padać po pierwszej nocy.

Wschodni kierunek marszu był pomysłem Perena; wskazał, że góry po tej stronie są bardziej urwiste, dostarczają więc smokowi więcej kryjówek i prawdopodobnie zniechęcają jego łowców. Tobas miał pewne wątpliwości co do celowości podążania trudniejszą drogą, ale w duchu myślał, że większe trudności mogą skłonić pozostałych do wcześniejszej rezygnacji z poszukiwań i znalezienia sobie bezpieczniejszego sposobu zdobycia fortuny. Mógł oczywiście odłączyć się od nich, ale wątpił w swoje zdolności do samodzielnego przetrwania na tak nieznanym i nieprzyjaznym terenie; wolał trzymać się reszty.

Martwiło go szczególnie, że każdy napotkany dom, szałas czy chata były spalone albo w ruinie — o wiele za dużo jak na przypadek. Smok z pewnością grasował tu przez jakiś czas i rzeczywiście ział ogniem; żadne inne wytłumaczenie nie pasowało lepiej. Tobas nie miał zamiaru narażać się na spotkanie sam na sam z potworem i chociażby z tego powodu zależało mu na pozostaniu w grupie.

Dwa dni temu zauważyli inną grupę wędrującą po okolicy, pięciu pieszych na sąsiedniej grani; zgodzili się łatwo, że jest to też drużyna łowców smoka. Tobas miał nadzieję, że ktoś zasugeruje połączenie się z nimi, ale nikt tego nie zrobił; chciał już coś powiedzieć, gdy dostrzegł, że druga grupa oddalała się od nich i prawie nikła im już z oczu, co spowodowało, że wszelkie usiłowania dogonienia ich stały się daremne.

To był jedyny raz, gdy natknęli się na innych ludzi od czasu opuszczenia Twierdzy Dwomor.

— Wątpię, czy wciąż jesteśmy w Dwomor — zauważył Peren, gdy ruszyli dalej skosem przez stok poniżej urwiska, wychodząc na gołą skalną płaszczyznę ze schronienia, jakie dawał im las.

— O czym ty mówisz? — zapytał Elner i stanął zmuszając Perena, który wspinał się za nim, do zatrzymania się.

— Nie sądzę, żebyśmy jeszcze byli w Dwomor — powtórzył Peren. — Marszałek dworu powiedział, że większość wysokich szczytów znajduje się za granicą w Aigoa, a my już jesteśmy całkiem wysoko. Od rana nie widzieliśmy żadnych ruin.

— Ale smok jest w Dwomor! — powiedział Elner.

— Kto tak powiedział? — odparł Peren. — Atakuje ludzi w Dwomorze, ale to nie znaczy, że tam mieszka!

Tobas, który zatrzymał się i odwrócił, żeby ich słyszeć, dodał:

— Smoki niezbyt interesują się granicami, o ile wiem.

— A co ty tam wiesz o smokach? — zapytał Elner. — Wydawało mi się, że znasz się tylko na magii ognia. Cały czas to powtarzałeś!

— Jest to jedyna magia, jaką znam — odparł Tobas. — Ale mam też trochę zdrowego rozsądku w odróżnieniu od ciebie! A skąd ty możesz wiedzieć więcej na temat smoków niż ja?

— Wiem dostatecznie dużo. Słuchaj, czarnoksiężniku, a jeśli taki jesteś mądry, to dlaczego się z nami nie podzielisz swoją wiedzą? Kim ty naprawdę w ogóle jesteś i co tu robisz?

— Powiedziałem wam, kim jestem — Tobasem, synem Dabrana z Telven. Jestem tu z takiego samego powodu jak wy, żeby zdobyć fortunę.

— Nigdy nie słyszałem o Telven — zawołał Elner. — Powiedziałbym, że jesteś jakimś starym czarnoksiężnikiem w przebraniu i zamierzasz nas oszukać. Może smok jest twoim sługą i masz zamiar dać nas mu na pożarcie!

— Nie jestem w przebraniu — powiedział Tobas, a oburzenie pomogło mu otrząsnąć się z osłupienia.

— Nigdy nie widziałem czarnoksiężnika, który wyglądałby tak jak ty, w tych prostych, chłopskich łachach i z taką głupawą gębą!

— A ja nigdy nie widziałem idioty, który wyglądałby tak jak ty, a jednak widać wyraźnie, że nim jesteś! Kim według ciebie jestem ja, jeśli nie tym, co powiedziałem?

— Mówiłem już, jesteś jakimś sławnym, potężnym czarnoksiężnikiem igrającym sobie z nami.

— Gdybym był potężnym, sławnym czarnoksiężnikiem, nie włóczyłbym się po tych skałach i nie niszczyłbym sobie rąk! Przeleciałbym nad nimi! Czarnoksiężnik używa rąk do robienia zaklęć; gdybym miał wybór, lepiej zadbałbym o nie!

— Biedne rączki! Skąd mamy wiedzieć, że ich nie leczysz w drodze i nie tworzysz sobie iluzji siniaków i zadrapań?

— Nie potrafię tego!

— Skąd mamy wiedzieć? Mamy na to tylko twoje słowo!

— A czego jeszcze chcecie? Dlaczego nie chcecie uwierzyć w to, co widzicie?

— Bo nie rozumiem, dlaczego młody czarnoksiężnik poluje na smoki, zamiast siedzieć w domu i sprzedawać napoje miłosne?

— Ponieważ nie umiem robić żadnych napojów miłosnych, idioto! Mój nauczyciel zmarł, zanim zdążył nauczyć mnie czegokolwiek użytecznego!

Ten wybuch szczerości powitała długa chwila ciszy, w końcu przerwana przez Ardena, który zawrócił, żeby przysłuchiwać się kłótni, i zapytał:

— Naprawdę?

— Naprawdę! — zawołał Tobas z ulgą mogąc nareszcie wyznać prawdę. — Serce zawiodło go, zanim zdążył nauczyć mnie czegoś więcej niż prosta magia ognia.

— Och — powiedział Elner. Usiadł na kamieniu, żeby się nad tym zastanowić.

— Tylko tyle umiesz?

— Tylko tyle.

— Nigdy nam to nie przyszło do głowy — powiedział Arden. — Pamiętam, jak powiedziałeś, że jesteś kiepskim czarnoksiężnikiem, ale myśleliśmy, że każdy, kto odbędzie staż czeladniczy, jest w stanie zarobić na życie bez uciekania się do polowań na smoki, więc ci nie wierzyliśmy. Sądziliśmy, że jesteś starcem w przebraniu, stosującym na nas swoje sztuczki. Dlatego na początku nie chcieliśmy, żebyś z nami poszedł.

Elner skinął głową.

— Myśleliśmy, że rzuciłeś czar na króla, żeby kazał nam ciebie zabrać ze sobą. Słuchaliśmy cię, żeby się nie narazić na twój gniew.

— Och — powiedział Tobas, zbyt osłupiały, żeby odrzec coś więcej. Usiadł i on.

— Nie byłem pewien — dodał Peren, dołączając do Tobasa i Elnera i również siadając. — Ale wydawało się bezpieczniej współpracować.

— Och — powiedział znowu Tobas. Nastąpiła kolejna chwila ciszy.

— Ale pozwoliłem Perenowi wybierać drogę — rzekł wreszcie Tobas.

Elner wzruszył ramionami.

— Myśleliśmy, że albo nie było to ważne, albo Peren wybrał przypadkiem kierunek, w którym chciałeś się udać.

— Nie — powiedział Tobas. — Było mi wszystko jedno.

— Więc skąd wiesz, że smok jest gdzieś tu w okolicy? — zapytał Arden, który nie usiadł.

— Wcale nie wiem — odparł Tobas.

Arden przyjął to z umiarkowanym rozczarowaniem i, powiedziawszy, co miał do powiedzenia, poszedł przed siebie. Pozostała trójka siedziała jeszcze przez chwilę odpoczywając w milczącym porozumieniu.

Elner westchnął.

— Miałem nadzieję, że prowadzisz nas do niego.

— A ja miałem nadzieję, że o nim zapomnicie — nie wydaje mi się, żebyśmy potrafili dać sobie z nim radę — odpowiedział Tobas.

— Tak? — zapytał Peren z zainteresowaniem. — Nawet z twoją magią?

Tobas wzruszył ramionami.

— Wolałbym nie musieć tego sprawdzać — powiedział. — Smoki są niebezpieczne.

— Ale — zanim Peren zdążył dokończyć swoje pytanie, przerwał je okrzyk Ardena.

Elner poderwał się na nogi; Tobas wstał nieco wolniej.

— Co się stało? — zawołał.

Arden, który znikł przed chwilą za skalnym występem na krawędzi urwiska, teraz się pojawił ponownie, rozpaczliwie gramoląc się po skale.

— Znalazłem go! — zawołał.

— Co znalazłeś? — zapytał Tobas, ale nikt nie pofatygował się z odpowiedzią, bo za Ardenem pojawił się płomień jardowej długości, ledwo, ledwo mijając jego głowę. Najwyraźniej smok rzeczywiście ział ogniem.

— Nareszcie! — zakrzyknął Elner dobywając swego zardzewiałego miecza. — Znaleźliśmy go!

Tobas rzucił jedno zdziwione spojrzenie na szaleńca, a potem odwrócił się i pobiegł w stronę schronienia, jakie mógł dać mu las. Peren poszedł w jego ślady, a Arden tuż za nim.

Gdy znaleźli się pośród drzew, Tobas zatrzymał się na tyle, żeby móc się dobrze przyjrzeć smokowi.

Stwór miał pięćdziesiąt do sześćdziesięciu stóp długości, tak jak podawała większość sprawozdań, i co najmniej piętnaście stóp wysokości mierzonej od łopatek; jego potworna głowa unosiła się jeszcze wyżej na długiej, w łuk wygiętej szyi. Cztery wielkie, białawe szpony wbijały się w twardą skałę zbocza, a para ogromnych skrzydeł złożona była na plecach; łuski pokrywające całe ciało miały lśniący niebieskozielony kolor. Oczy były czerwone i błyszczące, a płonące nozdrza obramowane szkarłatem; Tobas był przekonany, że lśniące kły, które wystawały z górnej szczęki, miały co najmniej stopę długości. Ku górze z paszczy unosił się dym, ale po wystrzeleniu pierwszego płomienia smok nie ział na razie ogniem. Nie wyglądało na to, żeby potrafił mówić, a tym bardziej recytować wiersze. Sprawiał wrażenie zwierzęcia o inteligencji nie większej niż potrzeba do zastawienia pułapki na zwierzynę.

Elner stał jak wrośnięty wpatrując się w smoka, gdy ten zbliżał się powoli do niego; miecz trząsł mu się w ręku, bo Elner wreszcie zdał sobie sprawę, że zgładzenie smoka nie jest sprawą łatwą.

Smok pochylił głowę, żeby się lepiej przyjrzeć ofierze.

— Zrób coś! — krzyknął Arden Tobasowi do ucha. — On go pożre!

— Albo upiecze — dodał Peren.

Tobas gapił się tylko jak zahipnotyzowany.

— Czarnoksiężniku! Zrób coś! — powtórzył Arden wskazując ręką. — Użyj magii!

Smok sięgnął jedną ze swych wielkich przednich łap, aby porwać Elnera i pożreć go, Tobas nie miał już więc czasu do namysłu; wyrwał zza pasa athame, wsadził palec w siarkę i cisnął Zapłon Thrindle'a smokowi w pysk.

Płomień buchnął z rykiem, wylewając się z pyska i nozdrzy smoka, ale nie skierowany naprzód, tylko po prostu dookoła pyska stwora i jego oczu. Zaskoczona bestia cofnęła się, zapominając o Elnerze i tłukąc się po pysku swymi opancerzonymi przednimi łapami.

Tobas patrząc na oszalałego potwora czuł kwaśny i oleisty zapach dymu.

Peren okazując niezmierną odwagę wybiegł naprzód, chwycił Elnera i pociągnął go do lasu, zanim smok zdołał przyjść do siebie.

Zdążył już ugasić większość płomieni po prostu zamykając pysk i tłumiąc w ten sposób ogień, ale dym i płomienie nadal wydobywały się z jego nozdrzy. Opadł na cztery łapy i trząsł głową w przód i w tył, próbując ugasić resztę ognia, ale bez skutku. Wreszcie parsknął, co zabrzmiało jak grom, wydmuchując ostatnie iskry.

Ale wtedy Peren zdążył już zaciągnąć Elnera do lasu, z dala od smoczych oczu.

Elner drżał jeszcze, nadal niezdolny do samodzielnego poruszania się; skulił się za drzewem pojękując cichutko.

Arden stał za drugim drzewem patrząc wielkimi oczyma na smoka. — Nie myślałem, że jest taki ogromny! — szepnął.

Tobas także przyglądał się smokowi, próbując zdecydować się, co robić dalej — uciekać, pozostać w kryjówce, czy znowu zastosować Zapłon Thrindle'a.

— Dobra robota, Tobas — powiedział Peren nagle pojawiając się obok niego. — Czy możesz zrobić coś jeszcze, coś co by go uśmierciło?

— Nie — odrzekł Tobas. — Znam tylko to jedno zaklęcie.

— Spróbuj jeszcze raz. Może uda ci się podpalić bestię. Tobas potrząsnął głową.

— Wątpię. Słyszałem, że smoki są odporne na ogień, zwłaszcza te, które nim zieją. Muszą. Gdybym nie zaatakował go znienacka i nie zapalił jego własnego paliwa, moje zaklęcie nie miałoby większego efektu.

— No, ale spróbuj jednak — upierał się Peren.

— Dobrze — Tobas uniósł athame, wydobył następną szczyptę siarki i rzucił zaklęcie.

Iskry odbiły się od smoczego boku nie czyniąc mu żadnej szkody i tyle. Wyglądało, jakby potwór nawet tego nie poczuł. Tobas spróbował ponownie, tym razem celując w pysk smoka, ale że paszcza była zamknięta, stworowi nie zagrażało nic; iskry bez skutku odbiły się od jego szczęki.

— Nie — powiedział Tobas. — Nic z tego. Nie jestem w stanie zrobić mu żadnej krzywdy.

— To co teraz robimy? — zapytał Arden.

— Czekamy — odpowiedział Peren. — Jeśli ruszy w naszą stronę, uciekamy.

Ale dragon nie usiłował się do niego zbliżyć. Znów dotykał pyska łapą, najwyraźniej czując, że coś jest nie w porządku, chociaż ogień został już ugaszony. Dotykanie łapą jakoś nic mu nie pomagało, po chwili cofnął się i wydał ryk wystrzelając język ognia na pół tak długi jak on sam, potem rozpostarł skrzydła i zaczął nimi energicznie trzepotać. Tobas zdusił sapnięcie na widok ich rozpiętości, która, jak sądził, przekraczała sto stóp. Smok niezdarnie uniósł się w powietrze bijąc wściekle skrzydłami i gdy udało mu się wznieść na wysokość dwudziestu czy trzydziestu stóp, wariacko zanurkował skosem wzdłuż zbocza wzgórza.

Tobas obserwował go z niezmierną ulgą. Dopóki nie uniósł się w powietrze, nie wierzył, że w ogóle potrafi on latać nawet tak niezdarnie jak przed chwilą; ta lotnicza niezgrabność sprawiała, że był jeszcze straszliwszy.

Z kierunku, jaki obrał, Tobas domyślał się, że potwór udał się w stronę jeziorka, które czwórka wędrowców minęła tego ranka; nieoczekiwany łyk ognia niewątpliwie przyprawił bestię o ból gardła. Tobas odczuwał niezmierną wdzięczność, że stwór nie był na tyle rozgniewany, by podpalić puszczę z czystej złośliwości.

Gdy smok znajdował się już prawie u stóp wzgórza i znikł im z oczu, odwrócił się i powiedział:

— Wiejmy stąd; jak mu się polepszy, wróci tu nas szukać. Arden i Peren natychmiast przytaknęli głowami, Arden pomógł wciąż oszołomionemu Elnerowi podnieść się na nogi i wszyscy czterej ruszyli w las nie zastanawiając się, w którą stronę, byle tylko dalej od smoka.




























rozdział 14


Gdy czwórka młodzieńców upewniła się, że smok został daleko w tyle, usadowiła się na brzegu niewielkiego, bulgoczącego strumienia prawie milę na północny zachód od miejsca spotkania z potworem. W milczącym porozumieniu młodzi ludzie opadli na ziemię i przez kilka długich minut po prostu odpoczywali, popijając wodę ze strumienia i żując suszone jabłka z Perenowego plecaka.

Mogąc już oddychać bez wysiłku, Tobas uniósł się na łokciu i powiedział z podziwem:

— Bardzo odważnie postąpiłeś, Perenie, wyciągając Elnera z paszczy smoka.

Peren wzruszył ramionami i zaczerwienił się — ale czy z zakłopotania, czy z wysiłku, Tobas nie potrafił powiedzieć.

— Dziękuję ci — powiedział Elner. — Uratowałeś mi życie.

Peren milczał.

— Nie wiedziałem, że smoki są takie ogromne! — zawołał Arden. — Widziałem raz jednego w cyrku podczas świąt, ale był o wiele mniejszy.

— Ojciec mówił, że są one różnych rozmiarów — rzekł Tobas myśląc o tym, jak będąc jeszcze mały zapytał się ojca, który przyjechał z wizytą, czy piraci spotykają smoki albo potwory morskie. Kuzyni opowiadali mu potem o smokach o wiele więcej niż ojciec, ale Tobas lepiej pamiętał jego słowa.

— Szkoda, że mój ojciec mi tego nie powiedział — stwierdził Elner. — Nie miałem pojęcia; myślałem, że opowiadania są przesadzone. Matka mawiała, że tym lepsze opowiadanie, im więcej w nim przesady. Widziałem raz dwunastostopowego smoka w cyrku — pewnie tego samego co ty, Ardenie — i byłem przekonany, że dam sobie radę ze stworem tej wielkości. Nie wiedziałem, że mogą być jeszcze większe. Poganiacz smoka powiedział, że to osobnik dorosły; twierdził, że składał jaja. Ojciec zabrał mnie, żebym sobie z nim porozmawiał po przedstawieniu i poganiacz powiedział mi, że smok jest dorosły. Uwierzyłem mu więc, byłem pewien, że potrafię poradzić sobie ze smokiem i że opowiadania przesadzały.

— Zastanawiałem się, dlaczego jesteś taki pewny siebie — wtrącił Tobas.

— Może smok, którego widzieliście w Ethshar, był rzeczywiście dorosły — powiedział Peren. — Jeśli znosił jaja, to mieliście do czynienia z samicą; samce mogą być o wiele większe.

— To znaczy, że ten, którego dopiero co widzieliście, to samiec? — zapytał Arden.

— Kto go wie? Jak można to poznać u smoka? — odparł Peren.

— Albo może są różnych rozmiarów jak psy lub ryby — ponownie włączył się Tobas.

Elner słuchał, rumieniąc się.

— Chyba się wygłupiłem, nie? — zapytał.

Tobas miał na tyle taktu, żeby mu nie odpowiedzieć. Zamiast tego spytał:

— A w ogóle to dlaczego chciałeś polować na smoka?

— No, nie wiem... nie, nieprawda. Chciałem pokazać moim rodzicom, że coś potrafię. Są bogaci — ojciec mojej matki jest sędzią okręgowym w Westwark, a mój ojciec ma trzy statki i skład. Żyłem wygodnie, rozumiecie — nie szukałem czeladnictwa ani bogatego ożenku, ani nic takiego, nie zaciągnąłem się do Straży ani nie zrobiłem innego głupstwa w tym rodzaju, i ojciec ciągle pytał, kiedy zacznę robić coś poważnego, a matka zamartwiała się, że popadnę w jakieś kłopoty, jeśli czymś się nie zajmę. Zbrzydło mi to ich gderanie i zdecydowałem, że muszę dokonać czegoś, co zrobi na nich wrażenie. Zabicie smoka wydawało się dosyć łatwe; nie wiedziałem, że będzie on taki wielki i myślałem, że zianie ogniem jest mitem. — Potrząsnął głową. — Ale mam wrażenie, że mi się nie udało.

Tobas powiedział w zamyśleniu: — No, nie wiem; w każdym razie spróbowałeś. Nie musisz opowiadać im szczegółów. Powiedz, że wyszedłeś naprzeciw smokowi, podczas gdy inni uciekli, ale że był za wielki, żebyś mógł go zabić bez pomocy.

— Ależ ja byłem jak sparaliżowany! Tak się bałem, że nie mogłem uciekać!

— A po co masz im to mówić?

Arden wtrącił: — Ja nikomu nie powiem. Nagle Tobasowi coś przyszło do głowy.

— Arden — zapytał — co widziałeś za skałą, zanim smok zaczął cię gonić?

Arden wzruszył ramionami.

— Mało co. Nieduże wybrzuszenie — nawet nie płaskowyż, coś mniejszego, co wyglądało tak, jakby kiedyś znajdowała się tam wioska, a teraz są tylko doły piwniczne i luźne kamienie. Po drugiej stronie urwiska jest jaskinia, i stamtąd wyłonił się smok.

— To pewnie jego leże — powiedział Tobas.

— Nie wiem — odparł Arden. — Moim zdaniem to po prostu jaskinia.

— Ale przecież nie widziałeś dokładnie.

— No, nie...

— A jak wygląda leże smoka, co?

— Nie wiem — przyznał Arden.

— Więc moim zdaniem jest to leże smoka — stwierdził Tobas.

, Nikt nie zamierzał kontynuować dyskusji. Po dłuższej chwili ciszy Elner zapytał:

— No to co teraz robimy?

Tobas zawahał się, ale w końcu spytał:

— Czy ciągle chcesz polować na smoka?

— Na wszystkich bogów na niebie i demony w piekle, oczywiście, że nie! — oznajmił Elner. — Chyba nie myślisz, że zwariowałem?

— Pytam tylko — rzekł łagodnie Tobas starając się nie uśmiechać na widok zajadłości Elnera. — Teraz już wiemy, jak on wygląda i gdzie jest jego legowisko. Wiemy, z czym mielibyśmy do czynienia, gdybyśmy chcieli go zaatakować. — Nie miał zamiaru atakować smoka, ale chciał wiedzieć, co myślą jego towarzysze.

— Moim zdaniem jaskinia nie jest jego legowiskiem — upierał się Arden.

— Jest czy nie jest, nie wracam-tam i nie zamierzam usiłować go zabić — powiedział Elner. — Wracam do Dwomor i tam wynajmę kogoś, kto zawiezie mnie do Ethshar. A jeśli zapytają mnie w zamku, powiem im wszystko, co wiem o smoku, ale jadę do domu; mam już tego dosyć. Niech rodzice sobie gderają, ile chcą.

— Nie zamierzasz uwieść Alorrii? — zapytał złośliwie Tobas. — Jestem pewien, że poślubienie księżniczki zrobiłoby wielkie wrażenie na twoich rodzicach.

Elner parsknął.

— Tam, dokąd wracam, jest wiele ładnych dziewcząt, którym nie przeszkadza, że nie pochodzę ze szlachty. Niech sobie Alorria poślubia zabójcę smoka albo księcia, czy kogo chce.

— A ty, Arden? — zapytał Tobas.

— Też chyba wrócę — powiedział z niepewną miną. — Nie chcę nigdy więcej widzieć smoka i wcale nie podoba mi się Dwomor. Nie mam pieniędzy, żeby opłacić podróż, ale może znajdę jakąś pracę i zarobię na przejazd.

— Zapłacę za ciebie — ofiarował się Elner. — Towarzystwo przyda mi się, a potem mi zwrócisz. Może ojciec znajdzie dla ciebie pracę, jeśli zechcesz, na którymś ze swoich statków.

— Zgoda — powiedział z wyraźną ulgą Arden. — Jestem ci wdzięczny. Ale nie nadaję się na żeglarza.; może twój ojciec mógłby dać mi pracę na lądzie.

— Gdziekolwiek — powiedział Elner zamykając dyskusję.

— Peren — pytał dalej Tobas — jakie są twoje plany? Albinos nie odpowiadał przez dłuższą chwilę. Wreszcie rzekł:

— A ty, Tobas? Nie chcesz wracać?

Tobas wahał się przez kilka sekund, zanim mu odpowiedział. Pytał ich między innymi po to, żeby móc łatwiej podjąć decyzję. Wiedział już, co chciałby zrobić, ale nie miał jeszcze stuprocentowej pewności.

— Nie — powiedział powoli. — Raczej nie chcę, chyba że wszyscy trzej macie zamiar wracać. Nic mnie nie czeka ani w Dwomor, ani w Ethshar i nie mam już po co pojawiać się w Telven. Bogiem a prawdą w Ethshar wcale nie byłem mile widziany. Myślę, że wolałbym przejść przez góry do Aigoi, czy co tam jest po drugiej stronie, i zobaczyć, czy nie da się tam jakoś zarobić. Ale nie chcę iść sam; jeśli wszyscy trzej zamierzacie wracać do Dwomor, dołączę do was i spróbuję jakoś się tam urządzić albo wyruszyć gdzieś jeszcze.

— Pójdę z tobą — zdecydował Peren. — Nic mnie nie ciągnie ani do Dwomor, ani do Ethshar.

— Dziękuję ci — powiedział szczerze Tobas. Odwrócił się do pozostałych. — Arden? Elner? A może się zastanowicie?

Elner potrząsnął głową.

— Wracam do domu — powiedział z naciskiem. Arden zawahał się, ale potem także potrząsnął głową.

— Nie. Idę z Elnerem. Te góry, drzewa, smoki, zamki i księżniczki — wszystko to takie dziwaczne. Wracam do Ethshar. Wzrosłem na tamtejszych ulicach i tam jest moje miejsce.

Tobas skinął ze zrozumieniem głową; jego własny dom przepadł, ale nie zazdrościł innym ich domów.

— W takim razie chyba się tu rozstaniemy. Peren i ja skierujemy się na wschód, przez góry, a wy na południe do zamku. Prawdopodobnie nigdy się już nie spotkamy. — Przerwał, a potem powiedział: — Powodzenia, niech bogowie was strzegą.

— Za szybko chcesz się nas pozbyć! — zawołał z irytacją Elner. — Słońce już prawie zaszło; wydaje mi się, że powinniśmy tu wszyscy czterej przenocować, a rozdzielić się dopiero rano.

Tobas rzucił okiem na niebo i uznał, że Elner ma rację. — No dobrze, rozstawiajmy namioty — powiedział sięgając do swojego worka.

Cała czwórka spędziła przyjemnie wieczór opowiadając o swoim życiu, dyskutując szalone plany pozbycia się smoka — chociaż wiedzieli, że żadnego nie wprowadzą w czyn — i dobrze się czuli we własnym towarzystwie. Napięcie, które uprzednio ich dzieliło, znikło po tym, jak Tobas przyznał się do niewielkiej znajomości magii oraz dlatego, że rozumieli się lepiej po spotkaniu ze smokiem.

Rano zwinęli namioty, podzielili się zapasami i wyruszyli, każda para w swoją stronę.

Gdy Elner i Arden prawie już znikali pośród drzew, Tobas zawołał za nimi:

— Hej! A co zrobicie, jak spotkacie smoka?

Elner odwrócił się, dobył miecza, zamachnął się nim nad głową, przybrał bohaterską pozę i odkrzyknął:

— Uciekniemy co sił w nogach!

Tobas i Peren wybuchnęli śmiechem, a potem odwrócili się i zaczęli wspinaczkę po zboczu.

























rozdział 15


Na zrujnowane miasto natknęli się rankiem drugiego dnia po rozstaniu się z towarzyszami. Peren pierwszy je zobaczył i wskazał Tobasowi.

Chociaż ruiny wyglądały na bardzo stare, a byli już na dosyć dużej wysokości, Tobas zastanawiał się, czy dotarli tu szabrownicy. Jeśli nawet tak, to może coś pominęli; miasto sprawiało wrażenie całkiem dużego. Ale przede wszystkim nie wyobrażał sobie, dlaczego w ogóle jakaś większa grupa ludzi zebrała się pośród tych pustych gór. Ciekawość połączona z możliwością znalezienia porzuconych przedmiotów skłoniły go do wysunięcia propozycji, żeby zbadać to miejsce dokładniej.

Peren nie protestował, więc razem poszli przez porośniętą lasem dolinę, która oddzielała ich od ruin.

Miasto zbudowano na kamiennych zboczach sporego wierzchołka góry. Tobas ocenił, że musiało w nim niegdyś mieszkać około trzech do czterech setek ludzi, ale to wydawało się mało prawdopodobne w tej głuszy.

Dotarli do granic miasta tuż po południu i zatrzymali się, aby najpierw odpocząć i coś zjeść.

Strzepnąwszy ostatnie okruchy, ostrożnie zbliżyli się do najbliższej ruiny i zbadali ją. Tobas przypuszczał, że był to niegdyś dom, ale bardzo dziwny; nieliczne okna wyglądały jak wąskie prześwity, tak że wnętrze musiałoby być bardzo ciemne i ponure, gdyby zachował się dach.

Pokoje miały dziwaczny rozkład. Tobas nie potrafił odnaleźć kuchni; nie znalazł też pieca ani komina.

Gdy Tobas grzebał w porozrzucanych kamieniach w jednym z tylnych pomieszczeń, Peren wydał okrzyk zdziwienia. Tobas odwrócił się i wyjrzał przez drzwi; albinos trzymał w ręku coś małego i czarnego.

— Co to jest? — zapytał.

— Szamaństwo! — oznajmił Peren.

— Naprawdę? — Tobas zbliżył się, żeby obejrzeć znalezisko.

Miało rozmiar i kształt pasujący jak ulał do męskiej dłoni, składało się częściowo ze skorodowanego metalu, a częściowo z czegoś czarnego przypominającego w dotyku muszlę lub kość słoniową.

— Co to jest? — zapytał znowu Tobas, gdy już przyjrzał się mu dokładnie.

— Nie wiem — przyznał Peren. — Ale czy nie wygląda to jak talizman? Jesteś magiem — powinieneś wiedzieć, co to jest.

— Jestem czarnoksiężnikiem, a nie szamanem. Nigdy w życiu nie miałem do czynienia z szamanizmem. Dla mnie to wygląda jak pudełeczko na klejnot jakiejś damy, a nie talizman.

Urażony Peren odebrał mu tajemniczy przedmiot mówiąc:

— A dla mnie wygląda to jak coś szamańskiego!

— No dobrze, może masz rację — zgodził się Tobas. Nie znaleźli nic więcej ciekawego w pierwszym budynku,

więc przenieśli się do innych ruin.

Ale tutaj też nie dopisało im szczęście. W jednej pozbawionej dachu ruinie Tobas znalazł miecz leżący na kupie gruzu, pokryty kompletnie rdzą; gdy go dotknął, ostrze rozpadło się w pył zostawiając mu w ręku obitą ołowiem rękojeść i przyprawiając go o atak kichania, gdy długie czerwonawe pasemko pyłu opadło mu na ramię.

— To było chyba budowane podczas Wielkiej Wojny — zauważył. — Może uciekali przed Ludźmi z Północy.

— Albo przed bandami — podsunął Peren. — Nie wierzę, żeby Ludzie z Północy dotarli tak daleko w głąb

Małych Królestw.

— A w ogóle, to ile potrzeba czasu, żeby miecz tak zardzewiał? — zapytał Tobas. — Jest tu raczej sucho, nie?

Peren skinął głową.

— Tak. Powiedziałbym, że leży tu... no, jakieś trzysta albo czterysta lat. A wojna skończyła się dwieście lat temu.

Tobas popatrzył przez chwilę na rękojeść z większym szacunkiem, a potem odrzucił ją.

— Trzysta lat temu w Telven był pusty step.

— A Ethshar pewnie z połowę mniejsze — powiedział Peren.

Tobas popatrzył na swojego towarzysza.

— Ty jesteś raczej przyzwyczajony do starych przedmiotów, ale w Telven... przedmiot wykonany przez mojego dziadka jest stary. Nie mamy nic z czasów Wojny; Telven powstało długo po jej zakończeniu.

— A gdzie jest Telven? Nigdy mi nie mówiłeś.

— No, blisko wybrzeża, na zachód od dolnego Ethshar — powiedział Tobas starając się mówić niedbale. Jego odpowiedź była w zasadzie zgodna z prawdą, acz niepełna. Nie miał pewności, jak zareagowałby Peren, gdyby dowiedział się, że jego towarzysz jest synem pirata.

— Niedaleko Pirackich Miast?

— Dosyć blisko — zgodził się niechętnie Tobas. Ruszyli dalej, kontynuując przez resztę dnia badanie miasta. Nie znaleźli nic cennego, ale zgromadzili dużo dowodów, które pozwoliły im wywnioskować, że miejsce to zostało opuszczone około trzechset lat temu, po mniej więcej stu latach zamieszkiwania.

Kilka budynków wykuto bezpośrednio w skalistym zboczu góry; Tobas ocenił, że większość prac wykonano za pomocą magii. Słyszał, że starożytni praktykowali o wiele częściej magię niż ludzie współcześni, a to miasto było tego jasnym dowodem. Znaleźli pentagram demonologa wyryty w skalnej posadzce jednego z domów, potłuczone słoje i połamane półki przypominające pracownie czarnoksiężnika w kilku innych oraz wiele tajemniczych przedmiotów, o których Peren sądził, że są związane z szamanizmem. Czarna magia i teurgia oczywiście nie zostawiają materialnych śladów, a prestidigitatorstwo znane jest dopiero od pięćdziesiątego trzeciego stulecia, więc nie znaleźli jego śladów, ale natknęli się na coś, co można uważać za pozostałości po zupełnie nie znanych magiach, może nawet całych szkołach, obecnie zaginionych — dziwne znaki na podłogach i ścianach, substancje, których żaden z nich nie potrafił nazwać, skorupy dziwnego kształtu naczyń ze szkła i porcelany.

Tej nocy obozowali w jednej z większych i czystszych ruin i dokonali niezrozumiałego odkrycia, gdy Tobas chciał rozpalić ognisko. Zapłon Thrindle'a nie działał. Żadna z kolejnych prób nie została uwieńczona sukcesem.

Dał w końcu za wygraną i pozwolił Perenowi zapalić ogień powolną i pracochłonną tradycyjną metodą, za pomocą krzemienia, stali i hubki.

Gdy ogień już płonął i dwa pasy suszonej wołowiny moczyły się w puszce z gorącą wodą, Tobas potrząsnął głową.

— Nie rozumiem, dlaczego zaklęcie nie działa — powiedział po raz setny. — Wiem, że wykonałem je dobrze. Od miesięcy już się przy nim nie mylę. Zawsze działa.

— Może jesteś po prostu zmęczony — rzekł Peren.

— Nie w tym rzecz; wykonywałem je mnóstwo razy, gdy byłem zmęczony.

— A może w takim razie jest coś w tych ruinach.

— Być może. Może stosowano tu tyle magii, że część z niej jeszcze tu krąży, psując moje zaklęcie.

— To brzmi sensownie.

—- Chyba tak. — Tobas nie czuł się przekonany, nawet przez swoją własną teorię. Wreszcie wzruszył ramionami. — Spróbuję jeszcze raz jutro rano.

Rano ponownie wypróbował zaklęcie, kilka razy, i też mu się nie udało.

— Zejdę trochę niżej i zobaczę, czy działa poza ruinami — oznajmił.

— Mam lepszy pomysł — powiedział Peren. — Chodźmy na samą górę i rozejrzyjmy się. Może widać stamtąd, co jest po drugiej stronie gór i jak daleko mamy do Aigoi — czy gdziekolwiek indziej. A ty możesz tam wypróbować zaklęcie; ruiny kończą się poniżej szczytu.

Tobas musiał przyznać, że pomysł jest rozsądny; ruszył za Perenem, który poprowadził przez rozwalony mur na otwarte zbocze.

Na szczęście góra nad miastem nie była bardzo stroma. Jednakże był to najwyższy szczyt w okolicy i szalały tam silne i zmienne wiatry, które szarpały tuniką Tobasa niczym flagą. Wspinał się przytrzymując swój strój rękoma, tak żeby nie wzdymał się z każdym powiewem wiatru.

Kilka stóp przed szczytem Peren zatrzymał się nagle i padł na kolana, potem podpełzł do przodu najpierw na czworakach, a następnie czołgając się. Tobas stanął jak wryty i z zaskoczeniem przyglądał się przedstawieniu.

A potem zobaczył, co znajdowało się przed jego towarzyszem i zrozumiał wszystko. Przymykając oczy przed wiatrem, koncentrując się na ubraniu i patrząc pod nogi w zasadzie nie widział, co jest przed nim. Dotarli do szczytu, a po drugiej stronie, wbrew oczekiwaniom, nie znajdowało się symetryczne zbocze, ale stroma ściana. Peren nie odważył się zbliżyć do urwiska na stojąco przy takim wietrze.

Tobas uznał, że on też nie zamierza, więc opadł na brzuch i stopniowo podczołgał się do Perena.

Widok po drugiej stronie był zaskakujący — i przygnębiający. Góry ciągnęły się aż po kres horyzontu, rząd za rzędem, niektóre porośnięte lasem do samego szczytu, inne z gołymi, szarymi, skalistymi szczytami wystającymi ponad linię lasu albo pozbawionymi dostatecznej warstwy gleby, żeby mogły na nich rosnąć drzewa.

Tobas rzucił okiem na drogę, którą przyszli, i zauważył wyraźną plamę mchu na skale. Pamiętając, dlaczego się tu znalazł, pomacał pas, znalazł sztylet i siarkę i wypróbował Zapłon Thrindle'a na mchu.

Nie stało się nic.

Zirytowany schował sztylet i znowu wyjrzał przez krawędź skały.

Peren patrzył w dal przyglądając się uważnie górom, ale Tobas uważał, że to bez sensu. Zamiast tego rzucił okiem w dół, w stronę dna przepaści.

Coś bardzo dziwnego stało pod nimi na dnie. Podpełzł jeszcze bliżej do krawędzi i wpatrzył się w to osłaniając oczy ręką.

— Peren — powiedział — widzisz to? — Pociągnął albinosa za rękaw i wskazał na dół.

Peren spojrzał.

— Co to jest? — zapytał w końcu.

— Myślę — rzekł Tobas — że to zamek.

— Bzdury — odparł Peren. — Po co miałby ktoś budować zamek na dole, gdzie wróg mógłby obrzucić go pociskami, zamiast na szczycie góry, skąd jest rozległy widok? A poza tym widzę nie tylko dachy, ale i ściany, on jest wykrzywiony.

Tobas przyjrzał się budowli przez kolejną dłuższą chwilę. Niewątpliwie, cokolwiek to było, stało pod niezmiernie dziwnym kątem.

— Moim zdaniem nie zbudowano go tam, on spadł. Peren popatrzył nań ze zdumieniem, a potem przeciągnął ręką po krawędzi urwiska.

— To znaczy stąd? Tobas skinął głową.

— Być może — powiedział.

Peren znów rzucił okiem w przepaść, a potem na ruiny.

— To niemożliwe — rzekł. — To znaczy, zgoda, zamek tutaj chroniłby miasto pod nami, ale gdyby spadł, roztrzaskałby się na drobne kawałki!

— Nie, jeśli wiązałaby go silna magia — zasugerował Tobas.

— Ale magia tu nie działa. Twoje zaklęcie nie skutkuje.

— Czarnoksięstwo nie działa tu teraz, ale może kiedyś było skuteczne; w końcu czy nie znaleźliśmy tam pozostałości czegoś, co mogło wyglądać jak laboratorium czarnoksiężnika? A poza tym nie znam innych rodzajów magii; może zamek wiązało szamaństwo.

Peren popatrzył raz jeszcze na czerwony dach i białe ściany tajemniczej budowli.

— Może masz rację — przyznał niechętnie.

— Chciałbym go dokładnie obejrzeć — powiedział Tobas.

Peren rzucił okiem na niego, a potem na skalne urwisko.

— Przepaść ma co najmniej tysiąc stóp — rzekł. — Nie da się tędy zejść.

— Oczywiście, że nie! — zawołał Tobas. — Ale możemy iść naokoło. — Wskazał na prawo, na południe, gdzie urwisko łączyło się z innym zboczem.

— Poza tym — dodał — to wcale nie jest tysiąc stóp. Moim zdaniem, trzysta albo czterysta. — Zaczął cofać się od krawędzi.

Peren zdążał za nim bez większego entuzjazmu. Gdy obaj znaleźli się już w pionie i schodzili w dół pomiędzy ruinami, Tobas zauważył:

— Ten zamek sprawia wrażenie nie naruszonego, wcale nie zrujnowanego, to znaczy, że nie tylko zniósł upadek, ale przetrwał w całości do tej pory. Podejrzewam, że jest dobrze osłonięty przez górę od tej strony i drzewami z drugiej. I ukryty. Może znajdzie się tam coś wartościowego.

Peren kiwnął głową.

— Może. Ale cały czas zastanawia mnie, jak on się tam znalazł. Po co budować miasto i zamek na takiej górze? Miasto uciekinierów i ludzi, którzy nie chcą iść do wojska, zgoda, ale zamek? Nad przepaścią, w którą w końcu wpadł? Po co budować coś takiego?

— Nie mam pojęcia — powiedział Tobas. — Ale może dowiemy się na dole.

Gdy schodzili, Tobas zażądał, żeby się zatrzymywać co kilkaset jardów dla wypróbowywania jego zaklęcia. Jak się spodziewał, nie działało w czasie drogi przez zrujnowane miasto i dwa razy, gdy zatrzymywali się poza nim.

Potem jednakże zaczęło skutkować, najpierw słabo, później coraz lepiej. Udało mu się zapalić kilka krzaczków i mech. Peren zaczął się irytować częstym przystawaniem i koniecznością gaszenia kolejnych pożarów wszczętych przez Tobasa, ale nie protestował.

Gdy skręcili na południowy wschód, moc zaklęcia zaczęła słabnąć, wytwarzała tylko parę iskier, gdy dotarli do południowej strony urwiska i wygasła kompletnie, gdy skręcili znowu na północ w stronę zamku.

Drzewa zasłaniały im widok prawie przez całą drogę, nawet gdy obeszli już górę, ale w końcu udało im się coś dostrzec pośród liści. Gdy podeszli bliżej, okazało się, że rzeczywiście był to zamek, który spadł.

Stał on na wielkim głazie, pochylony, jak ocenił Tobas, pod kątem równającym się jednej trzeciej kąta prostego od normalnego poziomu i pionu; jedna wieża najwyraźniej zawaliła się od uderzenia i leżała rozsypana na krawędzi głazu i pośród drzew. Był to spory zamek, mający kilka pięter, ale bez dodatkowych zabudowań, wysuniętych skrzydeł czy murów, fosy, czy też zewnętrznych umocnień. Niegdyś miał sześć wież; pięć z ich stało nadal. Część centralną zbudowano na planie prostokąta z wieżą w każdym rogu i po jednej pośrodku obu dłuższych boków; dach opadał stromo, tak że jego szczyt dorównywał wysokością czubkom istniejących wież. Wszystkie dachy pokryte czerwoną dachówką były nie naruszone, chociaż gdzieniegdzie dało się widzieć mech i ptasie odchody, a zwiędłe liście zalegały kąty. Ściany wykonano z jakiegoś nieznanego, gładkiego, jasnego kamienia.

Nie przypominało to wcale byle jak skonstruowanych zamków, jakie Tobas widział w Małych Królestwach, Morrii, Stralyi, Kali, Danui, Ekeroi i Dwomorze. Ściany były gładkie i proste, kąty ostre, nawet w stanie upadku i zaniedbania dach nie zapadł się.

Gdy znaleźli się bliżej, Tobas zbadał głaz, na którym stał zamek, i rozumiał coraz mniej. Kolor kamienia różnił się od koloru skały, z której spadł; głaz podobnie jak ściany zamku był prawie biały, skała urwiska zaś to ciemnoszary granit. Ponadto głaz wydawał się prawie idealnie okrągły. Zamek pochylał się mniej więcej w ich stronę, tak że widzieli tylko górną powierzchnię głazu, a Tobas nie potrafił znaleźć miejsca, w którym mógłby się on oderwać od skały urwiska.

Gdy dotarli do krawędzi głazu, Peren szybko podszedł do najniższej krawędzi ruiny i zaczai się na nią wspinać, ale Tobas chwycił go za ramię.

— Zaczekaj — powiedział. — Chcę najpierw zajrzeć pod spód.

Peren spojrzał w dół ze zdziwieniem.

— Jak? — zapytał. — Masz zamiar podnieść zamek?

— Nie, chciałem rzucić okiem na drugą stronę tego kawałka góry, na którym stoi.

— Aha. No dobrze, poczekam tu na ciebie.

— Zgoda. — Tobas puścił ramię Perena zostawiając go siedzącego na krawędzi białej kamiennej powierzchni, trzy stopy nad poziomem otaczającej puszczy, z nogami dyndającymi w powietrzu.

Niepewny, co może zobaczyć, Tobas powoli posuwał się wzdłuż krawędzi, która stopniowo wznosiła się poza zasięg jego ręki. Popatrzył w górę na wielki, pochylony głaz, zbadał poszerzającą się przerwę pomiędzy jego krawędzią a powierzchnią ziemi, zajrzał w mrok pod zamkiem i w końcu upewnił się całkowicie co do swojej teorii. Głaz miał kształt wycinka koła; nigdy nie łączył się ani z tym, ani z jakimkolwiek innym urwiskiem.

Wrócił na miejsce, gdzie Peren czekał na niego, pogwizdując.

— No i co? — zapytał Peren.

— Ten zamek nie spadł z tej skały — powiedział Tobas.

— Wiem, nie pasuje, bo skała jest inna, ale w takim razie skąd tu się wziął? — pytał Peren.

— Myślę, że latał; przelatywał tu i spadł, może dlatego, że magia tu nie działa.

Peren miał wątpliwości.

— Latający zamek? Mówisz serio? Wiem, że magowie dokonywali różnych cudów podczas Wojny, ale latający zamek?

— Idź i przyjrzyj się, a potem powiedz mi, jak mógł się tu znaleźć w inny sposób?

Peren odwrócił się i popatrzył w zamyśleniu na górujący nad nimi stok.

— Mówisz serio, tak? I nawet rozumiem dlaczego. Nie muszę się przyglądać, chyba ci wierzę. Ale, Tobas... latający zamek?

Tobas skinął głową.

— Słyszałem już o nich, chociaż, przyznaję, przedtem w nie nie wierzyłem. Roggit — mój nauczyciel — opowiadał mi o nich. Lubił przechwalać się, jacy to wspaniali są czarnoksiężnicy, żebym nie prosił go o szybsze uczenie mnie następnych zaklęć. Mówił, że muszę wiedzieć wszystko o czarnoksiężnikach, zanim stanę się jednym z nich. Roggit twierdził, że podczas Wojny czarnoksiężnicy potrafili budować latające zamki i przesuwać je tam, gdzie chcieli — przynajmniej niektórzy z nich to umieli przez pewien czas. Roggit mówił, że większość naprawdę potężnej magii zaginęła na długo przed końcem wojny, tak że ludzie teraz nie wierzą w istnienie nawet połowy tego, co było.

— Więc sądzisz, że ten zamek przelatywał tędy i spadł dlatego, że nie działa tu magia?

— Tak mi się wydaje. Może spowodowała to jakaś broń. A jeśli zamek atakował to miasto na górze, a oni zastosowali tajną broń, która eliminowała działanie magii? A gdy już jej użyli, zamek wroga spadł, ale kto chciał mieszkać w mieście bez magii? Więc odeszli i dlatego ruiny zostały w takim stanie.

Peren przyjrzał się zamkowi z namysłem.

— Może — zgodził się. — Nie wiemy, czy dotyczy to wszelkiej magii, czy tylko czarnoksięstwa. Coś takiego jak ten zamek i ci wszyscy mieszkający tu czarnoksiężnicy mogli zużyć wszystką magię czarnoksięską w okolicy.

Tym razem Tobas popadł w zamyślenie.

— Być może — powiedział. — Ale nie wydaje mi się, żeby odbyło się to w taki sposób. Nie sądzę, żeby można było zużyć całą magię w jakimś miejscu. Bo gdyby to było możliwe, to czy istniałaby jakakolwiek magia w Ethshar? — Zanim Peren zdążył odpowiedzieć, dodał szybko: — A może i tak, nie jestem pewien — domyślam się tylko.

— Jeśli zamek atakował miasto — powiedział niepewnie Peren — to chyba nie należał do Ludzi z Północy? Wolałbym nie mieć do czynienia z czymkolwiek pochodzącym z Pomocy.

— Chyba nie — zgodził się Tobas. — Ale myślę, że raczej był to jakiś spór lokalny, jeśli w ogóle odbywały się tu walki. W końcu Stare Ethshar rozpadło się w Małe Królestwa, gdy Wojna jeszcze trwała. I nigdy nie słyszałem, żeby Ludzie z Północy dotarli aż tak daleko; sam powiedziałeś, że to mało prawdopodobne.

— Racja — przyznał Peren.

— Stojąc tu nic więcej nie wykryjemy — powiedział Tobas. — Chcesz wejść do środka?

Peren z wahaniem skinął głową.

Tobas odczuwał zarazem obawę i niecierpliwość. Zamek nie sprawiał wrażenia bezpiecznego, uczepiony do kamiennego talerza i pochylony pod niewygodnym kątem, a Tobas przypuszczał, że całkiem prawdopodobne zakłócenia mogą spowodować jego zawalenie, ale nie było to nic innego jak zamek czarnoksiężnika. I to nie byle jakiego; służył jako powietrzna twierdza potężnemu czarnoksiężnikowi z czasów Wojny. Żaden zwykły czarnoksiężnik nie miałby latającego zamku. W swoim czasie musiało tu aż tryskać wszelkiego rodzaju magią.

I niektóre z zaklęć mogą tu nadal istnieć w księgach, na pergaminach albo w amuletach, wszystkie nieszkodliwe, bo zabezpieczające je zaklęcia nie mają efektu w tym dziwnym, pozbawionym magii miejscu, ale są gotowe do działania po przeniesieniu do normalnego, codziennego świata.

Tu może uda mu się wreszcie znaleźć magię, która nie tylko uczyni go czarnoksiężnikiem, ale dzięki której stanie się naprawdę wielki! Cech Czarnoksiężników nie poskąpi nagrody członkowi, który odzyskał utracone zaklęcia starożytnych!

Dosłownie drżał ze strachu i niecierpliwości, gdy wspinali się po pochyłym głazie w stronę bramy zamku.










rozdział 16


Stos śmieci w dawnym wejściu w pierwszej chwili zdeprymował Tobasa, ale gdy znaleźli się na tyle blisko, że mógł mu się lepiej przyjrzeć, stwierdził, że są to szczątki bramy wykonanej niegdyś z litego żelaza, która zardzewiała podobnie jak miecz w zrujnowanym mieście, jednak pozbawiona ochrony nawet w postaci walącego się dachu, zapadła się pod własnym ciężarem albo może na skutek burzy.

Jakkolwiek było naprawdę, Peren i Tobas po prostu przeczołgali się przez otwór na czworakach. Gdyby podłoga znajdowała się pod innym kątem, mogliby przejść zwyczajnie, ale żaden z nich nie czuł się pewnie stojąc na stromym, śliskim kamieniu.

Zamek nie miał podwórca ani nawet ogrodu — o ile zdołali zobaczyć. Ani Tobas, ani Peren nigdy czegoś takiego nie widzieli. Ale też żaden z nich nie zwiedzał nigdy przedtem zamku czarnoksiężnika; normalne zasady budowania zamków nie musiały być stosowane w latającej fortecy.

Zamiast na podwórzec brama prowadziła bezpośrednio do wielkiego hallu słabo oświetlonego przez zarośnięte brudem okna w górnej części ściany naprzeciwko wejścia. Po obu stronach przebiegały trzy piętra arkad, a pod oknami pierwsze piętro kończyło się drewnianą ścianką zwieńczoną szeroką galerią.

Pomieszczenie było nachylone tak, że lewy bliższy róg stanowił najniższy punkt; spadek od jednej ściany bocznej do drugiej był mniej więcej dwa razy bardziej stromy niż spadek z jednego końca do drugiego. Tobas na poły zszedł, na poły zjechał do najniższej arkady i ostrożnie stanął na nogi.

Warstwa kurzu i śmieci, która zebrała się u zbiegu ściany i podłogi, zapewniała mu w miarę pewne oparcie dla stóp. Był w stanie z łatwością przejść wzdłuż ściany hallu pod arkadą z wyjątkiem miejsc, gdzie znajdowały się wejścia do innych pomieszczeń. Przy każdym wejściu musiał trzymać się rękoma i stąpać ostrożnie, żeby nie zjechać w dół do pokoju albo w korytarz.

Gdy docierał do pierwszego takiego wejścia, usłyszał, jak Peren zsuwa się za nim od głównej bramy.

Ściany wielkiego hallu wykonano z gładzonego kamienia, białego do wysokości ramienia, a wyżej czarnego. Tobas uważał, że zmiana koloru miała na celu zamaskowanie śladów dymu. Druty i haki, na których niegdyś wisiały gobeliny, trzymały się nadal, chociaż same tkaniny w większości dawno już rozpadły się w proch. Parę ich strzępów dawało się rozpoznać w stosie śmieci, na którym stał.

Rdzewiejące fragmenty kandelabrów nadal tkwiły tu i tam, zarówno na ścianach, jak i na kolumnach arkad. Jednak nie było żadnych dowodów, żeby w hallu znajdowały się jakieś meble; ani Tobas, ani Peren nie znaleźli śladów stołów czy krzeseł. Peren odkrył coś, co uznał za szczątki dywanu, ale Tobas obawiał się, że ta ohydna, czarna, zesztywniała rzecz to raczej pozostałości po jakimś małym zwierzęciu, które zawędrowało do zamku i tu zdechło.

Jedyna pociecha, że to, co miało zgnić, zgniło już dawno temu i teraz czuło się tylko suchy zapach zastarzałego kurzu.

Gdy dotarli do najdalszego końca arkady, Tobas ostrożnie zbadał drewnianą ściankę i galerię. Z opowieści, które pamiętał z dzieciństwa, pan zamku miewał zazwyczaj swoje apartamenty na piętrze, w głębi wielkiego hallu, ale nie potrafił powiedzieć, czy dawno zmarły czarnoksiężnik stosował się do tej tradycji. Twierdza Dwomor nie trzymała się tego, bo brakowało tam odpowiedniego hallu, ale w tym zamku nie można się było uskarżać na jego niedostatek. Jeśli do apartamentów pana rzeczywiście wchodziło się przez galerię, to tam właśnie najpewniej znajdzie się przedmioty wartościowe — złoto i srebro, które nie rdzewieją, więc chyba przetrwały, chociaż srebro jest prawdopodobnie mocno zmatowiałe.

Drewno wyglądało solidnie, ale Tobas podejrzewał, że na pewno dostały się tutaj jakieś mrówki albo termity, a wilgotne powiewy wiatru dobiegające przez zardzewiałą bramę dokończyły dzieła. Postukał w przepierzenie.

Dźwięk brzmiał dobrze. Może drewno pomalowano lub nasączono jakimś silnym środkiem zabezpieczającym, pomyślał Tobas. Skinął na Perena, żeby się zbliżył.

Żaden z nich nie odezwał się od chwili wejścia do budynku; obaj wyczuwali, nie wiedząc dlaczego, że rozmowy byłyby tu nie na miejscu. Ale teraz Tobas przerwał milczenie mówiąc:

— Łap mnie, jak będę spadał.

Peren kiwnął głową, a Tobas rzucił się na ściankę, sprawdzając jej wytrzymałość. Zatrzeszczała i gdzieś z góry posypał się kurz; poczuł, że drewno odrobinę poddaje się, ale potem trzyma wystarczająco mocno.

— Czekaj tu, aż cię zawołam — powiedział. — Chcę, żebyś mógł wejść za mną, jeśli coś się załamie.

Peren ponownie skinął głową, a Tobas zaczął pomału wspinać się po nachylonej podłodze wzdłuż przepierzenia w stronę schodów prowadzących na galerię. Wykorzystywał płaskorzeźby zdobiące przepierzenie jako uchwyty.

Były tam dwie pary schodów, po jednych z każdej strony, które spotykały się na niewielkim podeście na środku przedniej krawędzi galerii. Tobas nie dałby rady wspiąć się po schodach znajdujących się bliżej — ich nachylenie sumowało się z pochyleniem zamku, co powodowało, że były kompletnie pionowe.

Jednakże w przypadku schodów położonych dalej nachylenie zamku zmniejszało ich spadek, dzięki czemu był on teraz zupełnie mały, o ile nie spadło się naprzód z powodu kąta, pod jakim nachylały się stopnie.

Tobas dotarł do drugich schodów, wspiął się na nie bez kłopotu i tak znalazł się na szerokiej galerii, gdzie najwyraźniej umieszczono niegdyś główny stół.

Sam stół zaś leżał przewrócony i połamany pod niższą ścianą, ale Tobas zauważył błysk złota pośród pokrywającego go kurzu i śmieci. Ostrożnie zsunął się po pochyłej podłodze, aby się przyjrzeć dokładniej; tu posadzkę wykonano z drewna, więc choć poczerniała i łuszczyła się, była o wiele mniej śliska niż kamienne podłogi piętro niżej i Tobas mógł iść wyprostowany.

Chwilę później wychylił się przez balustradę i zawołał:

— Hej, Peren! Łap!

Peren wyciągnął ręce, złapał przedmiot, jaki Tobas mu rzucił, i uśmiech rozlał mu się na twarzy, gdy przyjrzał się dokładnie i poczuł, ile waży. Był to wyszczerbiony, złoty kielich, chyba że ktoś wykazał się brakiem rozsądku i zastosował trujący ołów do naczynia, z którego się pije; nie był on po prostu obity złotą blachą.

Tobas jeszcze trochę pogrzebał pośród pozostałości wielkiego stołu, ale nie znalazł więcej kielichów. Natknął się natomiast na dwie niewielkie złote czarki.

Nie było już nic godnego wygrzebania, więc odwrócił się, żeby popatrzyć, czy jest jeszcze coś ciekawego. Pragnął bowiem znaleźć, bardziej niż cokolwiek innego, Księgę Zaklęć czarnoksiężnika. Magia tu nie działała, więc byłaby ona niczym więcej niż zwykłą książką i mogła dawno temu ulec rozkładowi, ale na razie nie tracił nadziei.

Czarnoksiężnik — pan zamku — najprawdopodobniej trzymał książkę w jakimś bezpiecznym miejscu w swojej sypialni albo w pracowni w jednej z wież. Jeśli była to wieża, która się zawaliła, to Księga została stracona na zawsze, ale Tobas upewniał sam siebie, że prawdopodobieństwo takiego obrotu spraw było niewielkie.

Co do prywatnych pokoi pana, Tobas spodziewał się, że na galerii znajdzie wejście najpierw do mniejszego pokoju przyjęć, który z kolei powinien prowadzić do bawialni, mającej przejście do sypialni, łączącej się wreszcie z pokojem do pracy. Przynajmniej taka była jego zdaniem tradycja i w nie zmodyfikowanej formie tak wyglądał rozkład pomieszczeń w Twierdzy Dwomor, zanim natłok gości zmusił właścicieli do dokonania zmian. Oczywiście Dwomor nie miał wcale wielkiego hallu, więc nie powinien traktować go jako modelu — ale może wielkiego hallu używano obecnie jako sali przyjęć albo został on podzielony na mniejsze pomieszczenia. W każdym razie apartament królewski opisano mu jako składający się z sali przyjęć, bawialni, sypialni i pokoju do pracy, chociaż ten ostatni znajdował się trochę na bok od osi biegnącej przez pozostałe pomieszczenia, a dawniejsza sala przyjęć służyła obecnie jako jadalnia.

Ten zamek nie był oczywiście Twierdzą Dwomor i mógł być mniej tradycyjny. Rozejrzał się po galerii.

Ściana biegnąca w głębi hallu wyglądała na lity kamień, a okna kazały Tobasowi przypuszczać, że stanowi ona tylną ścianę samego zamku, co oznaczałoby, że wielki hali ciągnął się przez całą jego długość. Popatrzył za siebie w głąb hallu, starając się to ocenić i zdecydował, że chyba się nie myli. W tej ścianie nie znajdzie ukrytych wejść.

W obu końcach galerii znajdowały się zwykłe, niczym nie zamaskowane drzwi — jedne na poziomie galerii, a do drugich wchodziło się po wąskich schodkach. Nie miał żadnego powodu, żeby wybrać któreś z nich, więc po prostu skierował się do najbliższych, które znajdowały się na poziomie galerii w niżej położonym jej końcu, kilka stóp od szczątków- połamanego stołu.

Krótkie badanie przeprowadzone w półmroku pozwoliło mu stwierdzić, że pomieszczenie za drzwiami stanowiło coś w rodzaju pakamery. Nie znalazł śladów arrasów ani dywanów, za to dużo potłuczonej zastawy stołowej. Światło dochodziło tu przez wąskie szpary w ścianie zastępujące okna. Po jednej stronie znajdowały się schody prowadzące w dół. Domyślił się, że wiodły one do kuchni i że w tym pomieszczeniu przygotowywano posiłki tuż przed podaniem ich na główny stół.

Nie czuł się jeszcze na siłach badać wyższego piętra, więc wspiął się na dalszy, wyżej położony koniec galerii.

Pokój w tym końcu także sprawiał wrażenie służącego mało wzniosłym celom; przedmiotem o najłatwiej rozpoznawalnym przeznaczeniu, jaki znalazł, był niewątpliwie

nocnik, a wzdłuż ścian ciągnęły się zardzewiałe resztki wieszaków na płaszcze, sugerując garderobę albo szatnię.

Skoro te dwa wyjścia nie przyniosły ciekawszych znalezisk, Tobas zebrał całą swoją odwagę i spróbował schodów w wyżej położonym końcu.

Okazało się to bardziej obiecujące. Pomieszczenie, jakie znalazł u szczytu schodów, wyglądało na bawialnię raczej niż salę przyjęć, ale stanowiło przynajmniej część czyichś apartamentów. Co więcej, umeblowanie okazało się prawie zupełnie nietknięte; najwyraźniej deszcz, wiatr i owady rzadko docierały tak daleko. Kilka krzeseł wyglądało niewątpliwie jak krzesła, a dwa niewielkie stoliki były zupełnie nie uszkodzone.

Ponadto, chociaż nie pomogło mu to wcale w poszukiwaniu magii, znalazł tu kilka drobnych, ale z pewnością wartościowych przedmiotów — złote świeczniki, wysadzaną szlachetnymi kamieniami szkatułkę, rozmaite ozdoby. Na razie zostawił je i ruszył do jedynych drzwi.

Następny pokój okazał się sypialnią; baldachim i materac stanowiły wyschniętą, poczerniałą masę, ale rama pozostała nie uszkodzona, chociaż zdaniem Tobasa jej właściwym miejscem nie był najniższy róg pokoju. Szuflady leżały porozrzucane, a ich zawartość zachowała się na tyle, że dało się stwierdzić z pewnością, iż pokój należał ongiś do kobiety.

Nie znaczyło to wiele; nie istniał powód, dla którego zamek nie miałby zostać stworzony i użytkowany przez czarnoksiężnika — kobietę.

Tobas zebrał kilka sztuk biżuterii; gdyby wszystkie zdobiące ją kamienie okazały się szlachetne, dałoby się dzięki nim skromnie przeżyć cztery do pięciu lat.

Ale wątpił, żeby większość z nich była prawdziwa.

Ten pokój miał troje drzwi oprócz tych, którymi właśnie wszedł; jedne z nich prowadziły na najwyższy poziom arkady. Tobas wychylił się przez nie i pomachał Perenowi, po prostu, żeby upewnić go, że wszystko jest w porządku.

Następne drzwi, przez jakie zajrzał, prowadziły do toalety, a trzecie do czegoś, co musiało służyć jako ubieralnią. Tu znalazł kilka następnych sztuk biżuterii, które znów szybko wsadził do kieszeni.

Widząc, że nie ma nic więcej godnego uwagi w tym apartamencie, zszedł z powrotem na galerię i zaczął zbliżać się do drugich schodów.

Ale zanim pokonał połowę drogi, Peren zawołał do niego.

— Zaczekaj no, Tobas. Zatrzymał się.

— O co chodzi?

— A dlaczego tylko ty prowadzisz poszukiwania? Tobas nie znalazł na to odpowiedzi.

— Przecież jest bezpiecznie — nalegał Peren.

— No dobrze — zgodził się Tobas. — Chodź na górę. Po tej stronie jest apartament pani; po tej powinien być pana, i myślę, że to on właśnie był czarnoksiężnikiem.

Peren skinął głową.

— Zobaczymy — powiedział kierując się w stronę schodów.

Gdy znalazł się bliżej, Tobas przypomniał sobie o biżuterii. Wyciągnął garść złota i lśniących kamieni — chociaż metal był prawdopodobnie pozłacany, a co większe kamienie — szkłem.

— Znalazłem to na górze — powiedział. — Podzielimy się później.

— Zgoda — rzekł Peren.

— No to chodźmy zobaczyć, co jest tu na górze. — Tobas poprowadził pod górę do drugich schodów.

Jak się tego spodziewał, prowadziły one do sali przyjęć mniej więcej równej wielkości bawialni i sypialni pani razem wziętych. Ciężki drewniany tron stał wciąż na swoim miejscu, prawdopodobnie przymocowany na stałe do podłogi, ale większość pozostałych mebli tworzyła pokrytą kurzem warstwę kawałków drewna i szmat zalegających niżej położone kąty. Draperie za tronem, które niegdyś zasłaniały wejście do dalszych pomieszczeń, zżarły robaki pozostawiając coś w rodzaju poszarpanej firanki grubo pokrytej kurzem; gdy Tobas trącił je, rozpadły się całkowicie.

Razem z Perenem przeszli do bawialni; tutaj dzięki mocnym ścianom, całym szybom w oknach i solidnym materiałom czas dokonał niewielu zniszczeń. Stoły i krzesła leżały na stosie wzdłuż niżej położonych krawędzi ścian, ale tylko kilka z nich połamało się; pudełka leżały porozrzucane — ich zawartość w większości powypadała i uległa zagładzie. Niektóre nadal zawierały proszki; Tobas przyjrzał się i uważnie, ostrożnie powąchał niektóre z nich.

Nie potrafił żadnego na pewno zidentyfikować, ale wydawało mu się, że część z nich przypominała te, których, jak zaobserwował, Roggit używał do swoich zaklęć. Może władca-czarnoksiężnik trzymał pod ręką zapasy niektórych składników na wypadek konieczności zastosowania magii podczas audiencji.

Kilka pustych pudełek było ozdobionych złotem, klejnotami i poczerniałym ze starości srebrem, ale te, które zawierały proszki, nie miały ozdób.

Tobas nie fatygował się, żeby gromadzić tu przedmioty wartościowe — znalazł ich dosyć w komnatach pani. Peren zaś nadal miał jeden czy dwa puste mieszki u pasa i zebrał do nich to, co najbardziej wyglądało na kosztowności.

Jedne drzwi bawialni prowadziły na zewnątrz do najwyższej arkady wielkiej sali, a drugie wiodły w głąb apartamentów.

Następny pokój nie okazał się, jak Tobas przypuszczał, sypialnią, ale był najwyraźniej małą wartownią albo przedpokojem. Cztery krzesła, których tapicerka zetlała już kompletnie, ale poza tym całkiem jeszcze solidne, leżały na kupie w jednym kącie, a kilka włóczni i mieczy o poczerniałych, ale nadal dobrych ostrzach, poniewierało się opodal.

Za nim znajdowała się sypialnia pana. Pod grubą, zaścielającą wszystko warstwą kurzu materac i zasłony pozostały nienaruszone — kruche, wypłowiałe, niesłychanie suche i słabe, ale nietknięte. Samo łoże osunęło się w stronę niższej ściany, ale nie przewróciło się ani nie połamało. Dwie szafy miały mniej szczęścia, podobnie jak komoda. Coś ciężkiego uderzyło w balustradę umieszczoną w nogach łoża i zamieniło ją w drzazgi, część z których nadal jeszcze połyskiwała złotem.

Idąc wzbili kurz i teraz obaj zaczęli kichać.

Troje drzwi prowadziło do dalszych pomieszczeń: jedne do toalety, jedne do arkady i jedne, nareszcie, do prywatnego gabinetu czarnoksiężnika.

Umeblowanie tu było proste — żadnych gobelinów, żadnych rzeźb, tylko zwykły, niczym nie ozdobiony stół i ściany całkowicie pokryte półkami. Około połowy półek zostało na miejscu, chociaż ich zawartość pospadała; wszystko inne leżało na stosie tworząc górę rozsypujących się książek, potłuczonego szkła i kawałków drewna.

Tobas natychmiast zaczął wyciągać książki szukając Księgi Zaklęć, ignorując przy tym chmury kurzu, jakie wzniosły się wokół niego, i nie zwracając zupełnie uwagi na Perena.

Ten zaś powrócił do badania pozostałych części zamku, zbierając wszystko, cokolwiek sprawiało słabe choćby wrażenie wartościowego, do worka zaimprowizowanego z najmniej zetlałych materii z sypialni czarnoksiężnika.

Worek rozpadł się pod ciężarem łupów dosyć szybko i Peren przerzucił się na zbieranie tyle, ile potrafił udźwignąć, i przenoszenie tego na galerię.

Zajmował się tym około godziny, dopóki światło dzienne nie zaczęło niedwuznacznie gasnąć. Zrobił sobie pochodnię ze szmat i nogi od stołu, zużył piętnaście minut na zapalenie jej — materiał był może i suchy, ale zapalenie go za pomocą krzemienia i stali nie okazało się wcale łatwe — i wrócił do gabinetu czarnoksiężnika.

Znalazł tam Tobasa ślepiącego w gęstniejącym mroku, próbującego odczytać treść kolejnej książki.

— Tobas — powiedział — robi się ciemno.

— Wiem — odparł młody czarnoksiężnik. — Możesz mi zrobić taką pochodnię?

— Znalazłeś coś?

— Historie, poematy miłosne, nawet książki kucharskie, ale żadnych ksiąg o magii. Myślałem, że znajdę tu jakąś, ale nic z tego; mam coś na temat leczniczych własności ziół — może i praktyczne, ale to nie magia.

— Zauważyłeś, że nie ma ani jednego kominka albo komina w całym zamku?

— Tak? Nie, nie zauważyłem; pewnie był ogrzewany magią. Nie możesz sprokurować mi więcej światła?

— A może poczekałbyś z tym do jutra?

— Co? — Tobas rozejrzał się z roztargnieniem; ogarnięty pełną nadziei fascynacją książkami trochę się rozkojarzył. — No, pewnie tak. Ale znalazłem coś jeszcze — popatrz tu, za te deski. — Wstał i przeszedł do niższego skłonu pochyłej podłogi, gdzie odsunął stos półek i wskazał w pustą ciemność za nimi.

Gabinet nie był ostatnim pokojem w apartamentach czarnoksiężnika; Tobas znalazł drzwi prowadzące dalej w głąb amfilady.

— Co tam jest? — zapytał Peren.

— Nie patrzyłem — odparł Tobas. — Tam jest ciemno. Wydaje mi się, że nie ma tam okien tylko ściany. Czekałem, aż wrócisz, żeby zadecydować, co mamy z tym zrobić.

Peren uniósł w górę pochodnię i zajrzał w otchłań.

— To chyba korytarz, a nie pokój.

— Nie może być inaczej; jesteśmy już na samym końcu zamku. On najprawdopodobniej prowadzi wzdłuż frontu, tuż nad bramą wewnątrz ściany na dole.

Peren kiwnął głową i wysunął pochodnię do przodu. Płomień nie drgnął — powietrze w korytarzu było martwe i nieruchome. — Pójdę pierwszy — powiedział.

— Dobrze — zgodził się Tobas. — Będę tuż za tobą.













rozdział 17


Korytarz wznosił się wzdłuż całej szerokości frontowej części zamku, jak ocenił Tobas, i nie było w nim ani okien, ani ozdób. Miał nagie kamienne ściany oraz podłogę, zwykłe beczkowate sklepienie i nic więcej. Dawniej, oczywiście, korytarz biegł płasko, ale kąt jego nachylenia nawet teraz nie był duży. Pochylenie zaś na bok było o wiele większe, tak że Peren i Tobas trzymali się blisko prawej jego strony idąc wzdłuż najniższego brzegu.

Mimo że korytarz biegł tak prosto, a może właśnie dlatego, Tobas był przekonany, że wejście z gabinetu czarnoksiężnika niegdyś zakamuflowano pólkami albo zasłoną lub też za pomocą jakiegoś innego urządzenia, którego istnienia nie odkrył pośród generalnej ruiny. Może kiedyś działało tam zaklęcie wywołujące złudzenie wzrokowe, które straciło moc, gdy zamkowa magia straciła skuteczność.

Korytarz był wąski; Tobas musiał trzymać łokcie przy sobie, żeby nie obijać ich o ściany. Peren jako szczuplejszy radził sobie łatwiej.

Przeszli już dwie trzecie drogi, jak Tobas oceniał pamiętając szerokość wielkiej sali, gdy Peren zatrzymał się tak nagle, że Tobas wpadł na niego; obaj potknęli się na pochyłej podłodze, a Peren musiał przyklęknąć, żeby nie upuścić pochodni.

— Co się stało? — szepnął Tobas; głośne mówienie wydawało się niewyobrażalne w tym miejscu.

— Zobacz sam! — powiedział Peren wskazując na coś.

Ponieważ albinos nadal przyklękał, Tobas mógł coś zobaczyć zza jego ramienia; wpatrzył się w koniec korytarza.

Ściana po prawej stronie ciągnęła się bez załamań jeszcze na odcinku czterdziestu czy pięćdziesięciu stóp; z miejsca, w którym stali, Tobas nie widział żadnych szczegółów większej przestrzeni czy pokoju lub tego czegoś, do czego się zbliżali.

Widział jednakże to, co dostrzegł Peren, leżące na podłodze. Nigdy przedtem się z czymś takim nie zetknął, ale nie można było tego z niczym innym pomylić.

Był to ludzki szkielet, kości nóg i stóp wystawały na korytarz, a reszta znajdowała się za rogiem — w każdym razie Tobas założył, że była tam reszta za rogiem. Podarte resztki pantofli zmieszały się z kośćmi stóp.

Przez chwilę opanowała go bezsensowna panika, ale szybko odzyskał panowanie nad sobą.

— No to co? — powiedział, starając się sprawić wrażenie, że nieraz już znajdował szkielety. — Nie żyje. Chcę wiedzieć, co jest tam dalej. Chodźmy.

— A co go zabiło? — szepnął przerażony Peren.

— Skąd ja mam to wiedzieć? — Tobas czuł się niepewnie bez pomocy Perena; wiedział, że musi ruszyć dalej, zanim straci resztki pewności siebie i opór albinosa rozzłościł go. — Pewnie upadł i uderzył się w głowę, gdy zamek spadł na ziemię — zgadywał ślepo.

Peren rzucił okiem na Tobasa, potem spojrzał przed siebie, nabrał odwagi i kiwnął głową.

— Chyba masz rację. Albo może on był włamywaczem i czarnoksiężnik złapał go, a zamek spadł, zanim zdążono usunąć ciało.

Podniósł się na nogi i ruszył dalej.

Tobas podążył za nim pewien, że pomysł Perena zawiera jakiś błąd. Starał się dociec, na czym on polega. Gdy doszli do rogu, zrozumiał, że katastrofa nie powinna uniemożliwić ludziom pozostałym przy życiu usunięcie ciała. Musiał ktoś pozostać przy życiu albo zamek zalegałyby ciała — a teraz już szkielety. Gdyby ktokolwiek wiedział o zwłokach, usunięto by je, mimo że zamek uległ katastrofie.

Jego własna teoria podobała mu się bardziej. Ktoś — mężczyzna lub kobieta — zginął tu podczas katastrofy, a nikt z pozostałych przy życiu nie wiedział o istnieniu przejścia. Albo jeśli nawet o nim wiedzieli, to nikt nie pomyślał, żeby je sprawdzić w zamieszaniu i panice, jaka musiała nastąpić.

Gdy doszli do miejsca, gdzie ściana po lewej stronie kończyła się, zatrzymał się i najpierw przyjrzał szkieletowi, podczas gdy Peren przyświecał mu pochodnią.

Niewątpliwie był to mężczyzna. Nosił skórzane spodnie i ciemną tunikę ze złotym haftem; złote nici wciąż lśniły pośród rozłożonych i wysuszonych szczątków. Pozostałości kości palców pomieszały się ze zbiorem pierścieni, od prostej złotej obrączki po ozdobną gmatwaninę klejnotów i metalu, która musiała pokrywać cały kłykieć od stawu do stawu. Po szerokim skórzanym pasie zostało tylko kilka poczerniałych pasm i zmatowiała srebrna sprzączka, mieszek zaś, który się z niego zwieszał, rozłożył się, ukazując zestaw poczerniałych srebrnych i zaśniedziałych monet z brązu. Żadnego złota; tu dwu młodzieńców spotkało rozczarowanie.

Obok mieszka leżał sztylet; jego pochwa zetlała; Tobas podniósł go ostrożnie, podczas gdy Peren zbierał monety.

Rękojeść i ostrze były czarne, czarne jak sadza; nie zauważył śladu brązowej rdzy. Delikatny wzór był wciąż wyraźny w miejscach, gdzie żelazo czy stal straciłyby kształt ulegając korozji.

Tobas potarł o swoją tunikę gałką rękojeści i chociaż nie potrafił uzyskać należytego połysku, starł dosyć czarnego osadu, żeby upewnić się, że zarówno z wyglądu, jak i w dotyku sztylet był srebrny.

Kto nosi srebrny sztylet? Tylko czarnoksiężnik. Bez pomocy czarów stal dawała się lepiej naostrzyć i była o wiele tańsza.

Zapominając na chwilę, że znajdował się w miejscu, gdzie czary nie działają, wyciągnął swój własny athame i zetknął czubki ich ostrz. Peren przyglądał się z zainteresowaniem.

Nic się nie stało.

Zanim jeszcze skończył doświadczenie, przeklął swoją głupotę. Właściciel sztyletu od dawna już nie żył, a magia tu nie działała. Nie mógł sprawdzić swojego przekonania, że szkielet należał do pana zamku. Schował swój sztylet do pochwy i wyprostował się.

— Myślę, że to był nasz czarnoksiężnik. A w każdym razie jakiś czarnoksiężnik.

Peren skinął głową.

— Te pierścienie... wyglądają na magiczne.

Tobas nawet się me przyjrzał pierścieniom, ale mimo to kiwnął głową. Nieomal zapomniał, że charakter athame stanowił ścisły sekret i zwykli ludzie nie mieli pojęcia, że sztylet czarnoksiężnika jest w jakikolwiek sposób ważny — dopóki Peren mu o tym nie przypomniał zwracając uwagę na pierścienie zamiast na sztylet. Był przekonany, że Peren też zauważył jego specyficzne cechy.

Peren uniósł pochodnię, którą do tej pory oświetlał szkielet, aby ułatwić oględziny Tobasowi, i powiedział:

— Ciekawe, po co on sięgał.

— Może chciał złapać równowagę rzekł Tobas. Szkielet wyglądał, jakby sięgał po coś w ciemnościach, lewa ręka była zgięta, prawa zaś wyciągała się na całą długość, rozcapierzając palce.

— Chyba masz rację — powiedział Peren pochylając się nad czaszką. — Upadek go zabił. Widzisz? Kość jest złamana. — Wskazał na miejsce, gdzie pękła kość czołowa, nieomal się zapadając. Tobas nie chciał już patrzeć na szczątki martwego człowieka; zamiast tego rozejrzał się dookoła.

Korytarz poszerzał się tu tworząc salkę o powierzchni prawie dwudziestu stóp kwadratowych, kompletnie pustą i gołą z wyjątkiem jednej ściany. Na podłodze nie było żadnych resztek mebli. Po jednej stronie, na prawo od szkieletu znajdowało się przedłużenie prawej ściany korytarza; po przeciwnej stronie wisiała jedyna ozdoba — szeroki, ciemny gobelin.

Tobas wpatrzył się w niego, w ciemnościach nie rozróżniał szczegółów, ale było w nim coś dziwnego.

— Daj tu światło — powiedział.

Peren uniósł pochodnię i wstał z miejsca, gdzie pochylał się nad uszkodzoną czaszką. Zrobił kilka kroków zbliżając się do gobelinu tak, że pochodnia oświetliła go w całości, i razem dwaj poszukiwacze przygód patrzyli na materię.

Nie przypominała żadnego z arrasów, jakie kiedykolwiek widzieli; przedstawiała pojedynczą scenę z niezwykłą dokładnością i bezbłędną perspektywą, ukazując ścieżkę prowadzącą wąskim skalnym przesmykiem do bram zamku.

Nad ścieżką górował zamek widziany prawie w całości, bardzo dziwny, nieprzyjemny zamek zbudowany z szarego i czarnego kamienia, a każdy jego dostępny fragment miał na sobie wyrzeźbioną, złośliwie wyszczerzoną, demoniczną twarz. Główne wejście stanowiły rozdziawione usta o zaostrzonych zębach, a dwa okna powyżej służyły jako oczy, tak że sam zamek też jak gdyby miał swoją własną, złośliwą gębę. Na czubku każdej blanki umieszczona była chimera, każdy róg ozdobiony był diabłami stojącymi jeden na ramionach drugiego na całą wysokość budynku. Wieże pochylały się pod dziwacznymi kątami, trzymając się bez przypór, zwieńczone blankami w postaci poszarpanych szpiców lub stożkowatymi dachami przypominającymi zwinięte skrzydła nietoperza. Nieludzkie, wyszczerzone gęby wyrzeźbione w czarnym kamieniu wyzierały zza ich czubków, jakby wbijając z gobelinu wzrok prosto w oczy patrzącego.

Zamek spoczywał na zaokrąglonej skale przypominającej zerodowany szczyt górski, mając kilka stóp płaskiego terenu dookoła, po czym zbocze opadało w dół, a może nawet wydawało się podwijać pod spód. Od ścieżki oddzielał je wąski sznurowy most i deski ułożone w poprzek ziejącej przepaści.

Zamek i ścieżkę otaczał mniej więcej jard skały, a dalej znajdowała się po prostu przestrzeń, bezkresna przestrzeń, niesamowicie oświetlona nie wiadomo skąd na purpurowo i szkarłatnie.

Tobas patrzył i patrzył, wchłaniając każdy szczegół. Kontury były ostre, inaczej niż na zwykłych gobelinach nie dało się zobaczyć żadnego tła; sprawiał wrażenie malowidła, a nawet okna raczej niż tkaniny. Ponadto nie wykazywał najmniejszych śladów rozkładu. Było to prawdziwie bajeczne dzieło sztuki; Tobas nigdy w życiu nie widział gobelinu tak pięknie i dokładnie wykonanego. Peren odwrócił się trochę niepewnie.

— Nie podoba mi się — powiedział. — To jest ohydne! Nic takiego nie może istnieć, z takimi skałami, pustym niebem i tym obrzydliwym światłem.

Tobas rzucił na niego okiem, potem znowu na gobelin, wciąż nim zafascynowany.

— Ale jest doskonale zrobiony. Popatrz na detale! Na tle tej chimery widać czerwony odblask, a drugi tu — ta lśniąca linia to pajęczyna. Nigdy jeszcze czegoś takiego nie widziałem. A kolory pewnie byłyby ładniejsze w świetle dziennym; przecież pochodnie powodują, że wszystko ma czerwonawy połysk i jest ciemniejsze.

— Nie podoba mi się to — powiedział uparcie Peren. Tobas udał, że tego nie usłyszał, i rzekł:

— Zbliż tu pochodnię. Widzisz, że gobelin nie jest spłowiały ani zniszczony? Wygląda jak spod igły. — Z wahaniem wyciągnął palec i dotknął tkaniny. Była chłodna i gładka, trochę jak cienki jedwab, bez ciepła i miękkości wełny używanej do zwykłych kotar.

Peren niechętnie przybliżył pochodnię tak, że Tobas mógł lepiej przyjrzeć się gobelinowi.

Popatrz tu — powiedział Tobas. — Tkanina jest częściowo zrobiona z metalowego włókna, chyba złota. A kolory — moim zdaniem czerwień to jakiś sproszkowany kamień szlachetny. Wygląda jak rubin.

To nie ma sensu — rzekł Peren. — Po co miałby ktoś robić gobelin ze złota i szlachetnych kamieni? A jeśli nawet, to dlaczego ukryto go tutaj?

Bo to jest pewnie związane z jakimś rodzajem magii odparł Tobas przyglądając się diabelskim postaciom. Peren bezwiednie cofnął się o krok. — Jakim rodzajem?

— No, nie wiem; może czarnoksięstwem, w związku z miejscem, w którym jesteśmy, ale równie dobrze może to być coś stosowane w demonologii. Jeśli jest związane z czarnoksięstwem, to nie mam pojęcia, do czego ma służyć; Roggit nigdy o czymś takim nie mówił. Albo służyło do przepowiadania przyszłości, albo czarnoksiężnik używał tego gobelinu do wyczarowywania potworów. Nie mam pojęcia — Roggit nigdy nie stosował takiej magii. — Popatrzył w górę, żeby zobaczyć, jak umocowano gobelin — zwieszał się z kółek na metalowym pręcie. Tobas wziął od Perena pochodnię i uniósł ją wyżej.

Metalowy pręt był pozłacany i dlatego nie uległ zniszczeniu; nawet wpuszczone w kamienną ścianę wsporniki połyskiwały złotem.

— Dobrze — powiedział Tobas. — Ja wezmę ten koniec, ty bierz drugi. Chyba nam się uda to zdjąć.

— Po co to robisz? — zapytał Peren. — Lepiej to zostawić na miejscu.

— Chcę to zabrać, dlatego to zdejmujemy. To jedyny przedmiot, jaki znaleźliśmy w zamku czarnoksiężnika, który jest niewątpliwie magiczny i wygląda, że nadal działa, a ja jestem bardzo potrzebującym magii czarnoksiężnikiem. Nawet jeśli sam nie domyśle się, jak tego używać, może uda mi się to sprzedać jakiemuś czarnoksiężnikowi za kilka zaklęć. Jeśli ten czarnoksiężnik z czasów Wojny uważał, że to jest na tyle ważne, żeby trzymać to w ukryciu i zużyć na to tyle złota, no i starał się do tego dobiec, gdy ginął, to znaczy, że jest to coś naprawdę potężnego. Wygląda na potężne. Jeśli nawet nikt nie będzie wiedział, do czego to jest, wywiera takie wrażenie, że każdy czarnoksiężnik chętnie umieści to w swojej poczekalni. A jeśli ktoś potrafi tego użyć i to okaże się tak potężne jak myślę, to mam zapewniony byt do końca życia!

Jego entuzjazm nie okazał się zaraźliwy.

— Nie podoba mi się to — upierał się Peren. — Napawa mnie lękiem.

Tobas westchnął. Jak może człowiek, który ruszył naprzeciw smoka, bać się zwykłego obrazu.

— Słuchaj, Peren, tutaj to jest nieszkodliwe; przecież zaklęcia tu nie działają. Pomóż mi to zdjąć; jeśli pomożesz mi to stąd wynieść, będziesz mógł wybrać co chcesz spośród reszty naszego łupu, ile tylko uniesiesz. Ja wezmę ten gobelin jako moją część.

— Weźmiesz?

— Wezmę.

— Ale mówiłeś, że to może być związane z demonologią.

— Może, ale najprawdopodobniej nie jest, a może demonologia też tu nie działa. Poza tym jeśli jest to demonologia z czasów Wojny, to może nie działać już nigdzie, skoro bogowie pozamykali stare wejścia do Piekła. Teraz są inne zasady.

— Ale...

— Gdyby to było niebezpieczne, coś już by się stało. nie? No chodź, pomóż mi.

— Dobrze — powiedział Peren po następnych kilku sekundach zastanowienia. Niechętnie ustawił pochodnię pod ścianą i podszedł do drugiego końca gobelinu.

Wsporniki znajdowały się nad ich głowami, ale stojąc na czubkach palców i wyciągając się Tobas dał radę podnieść pręt do góry i odsunąć od ściany. Peren jako wyższy i co najmniej tak samo silny poradził sobie jeszcze łatwiej.

Nie stało się nic strasznego, gobelin spadł jak każda inna materia. Gdy leżał już na ziemi, Tobas uparł się, żeby Peren pomógł mu go nawinąć na pręt i razem zrobili z niego ścisły zwój. Okazał się nieoczekiwanie cienki i lekki jak na swoje rozmiary; pręt miał około cala przekroju, cały gobelin dobre siedem stóp długości, a razem cały zwój nie przekraczał czterech cali grubości.

Był tak lekki, że Tobas zaczął się wahać, czy rzeczywiście użyto do niego złotej nici. Pakunek mógł mieć około ośmiu do dziesięciu stóp długości, ale ważył nie więcej niż sto pięćdziesiąt funtów. Z pewnym wysiłkiem Tobas mógł go nieść sam.

Zarzucił go na ramię lekko zataczając się na pochyłej podłodze, po czym Peren podniósł pochodnię i skierował się w stronę korytarza.

— Zaczekaj chwilę — zawołał Tobas. — A pierścienie czarnoksiężnika? I ten jego sztylet ze srebra.

Peren zatrzymał się i popatrzył na szkielet, a potem na Tobasa.

— Czy są zaczarowane?

— Kto wie? Może pierścienie. Sztylet — no, chyba znam to zaklęcie, ale jeśli czarnoksiężnik nie żyje, to i ono jest złamane, na zawsze. Ale nie jestem pewien; w końcu tyle nie wiem. Jedyne, co się da powiedzieć to to, że ten obszar bez magii może wywierać stały wpływ - obawiam się, że i moja magia również przepadła, nawet jeśli oddalimy się od zamku i znajdziemy w jakimś normalnym miejscu. Ale ja tylko zgaduję.

Było to prawdą, ale Tobas miał przeświadczenie, że jego athame okaże się nadal zaczarowany, gdy opuszczą tę okolicę. W końcu sztylet zawierał część jego duszy, więc nie wyobrażał sobie, że mogła ona zginąć na zawsze, a on by tego nie poczuł.

W związku z tym uważał, że wszelkie zapisy magiczne, stworzone poważniejszymi czarami, będą znów działały, gdy zostaną wyniesione z tej niesamowitej, martwej okolicy. Miał co do tego wielką nadzieję; liczył, że gobelin zawiera silną magię. Wydawało mu się, że istniała jakaś niszczycielska siła, jak gdyby zaklęcia były malowidłami, a magia światłem, dzięki któremu malowidła stawały się widoczne; jeśli malowidła umieści się w ciemnym pokoju, staną się niewidoczne nie lepsze niż zwykła deska; ale gdy wrócą do światła, kolory ich staną się równie żywe jak przedtem.

Przynajmniej miał nadzieję, że to tak działało i że czarnoksięstwo przypominało raczej kolory niż ogień, który raz ugaszony nie da się rozpalić ponownie.

Peren nadal zastanawiał się nad szkieletem, ale w końcu nagle chwycił sztylet i wcisnął za swój pas. Pierścienie postanowił zostawić, co nawet Tobas musiał uznać za rozsądną decyzję.

Razem obaj młodzieńcy zeszli pochyłym korytarzem; Tobas potrzebował pomocy Perena przy manewrowaniu ciężką, nieporęczną rolką gobelinu na zakręcie przy wejściu do korytarza. Gdy znalazła się na prostej drodze, odetchnął z ulgą i opuścił ją na ziemię, gdzie oparła się o stos rozpadających się ksiąg.

— Naprawdę chcesz to wlec aż do Ethshar? — zapytał Peren, rozluźniając mięśnie ramion po wysiłku spowodowanym noszeniem niewygodnej beli materiału.

Tobas, który nigdy nie lubił noszenia ciężarów, nadal usiłując złapać oddech, skinął głową. Wciągnął powietrze, a gdy wreszcie poczuł, że może mówić, rzekł:

— Tak. Zaniosę to do Dwomor, a potem spróbuję wynająć wóz albo coś takiego. Myślę, że warto, naprawdę. Ale teraz zamierzam zjeść kolację i przespać się w łożu czarnoksiężnika. A ty?

Peren uśmiechnął się wyrażając zgodę.



























rozdział 18


Następny dzień spędzili badając dokładniej zamek. Tobas zużył cały ranek na wydobycie krok po kroku swojego wspaniałego gobelinu z apartamentów czarnoksiężnika, w dół dwoma kondygnacjami schodów, przez wielką salę do bramy, gdzie Peren zgromadził już sporej wielkości stos łupów z całego zamku. Po południu Tobas oglądał zamek, Peren zaś usadowił się w wielkiej sali i przeglądał swoje zbiory decydując, co warto zabrać, a co można zostawić. Gdy słońce zachodziło, czarnoksiężnik przejrzał już każdy kąt zamku, a albinos zebrał na stos to, co chciał ze sobą wziąć — około trzydziestu funtów złota, srebra i drogich kamieni w różnych postaciach.

— Wiesz — zauważył Peren, gdy jedli kolację przy stole, który postawili pionowo w jednym z pokoi na parterze — obaj będziemy bogaci, gdy dotrzemy do domu. Nawet jeśli ten gobelin nadaje się tylko na przetopienie, sam pręt ma na sobie co najmniej dziesięć funtów złota, a może więcej. Dajmy pięć procent dla kowala i masz dziewięćdziesiąt sztuk złota. Mówią, że oszczędzając można przeżyć dzień za jednego miedziaka; dziewięćdziesiąt sztuk złota daje dziewięć tysięcy miedziaków. Powiedzmy czterysta pięćdziesiąt rocznie, to możesz za to przeżyć dwadzieścia lat.

Tobas skinął głową.

— A mając to wszystko w postaci gobelinu nie muszę się martwić tak jak ty, że zostanę okradziony!

Peren zaśmiał się.

— Ale ja mam więcej niż dziesięć funtów!

— Razem z klejnotami i srebrem, a połowa z nich jest fałszywa.

Peren ponownie zaśmiał się.

— No i co ? tego? Mam wiele funtów złota i srebra oraz górę klejnotów. Jeśli dziewięć na dziesięć z nich jest rżniętym szkłem, to i tak będę bogaty! Skąd ten czarnoksiężnik miał tego tyle! Naprawdę mnie to dziwi, l Tobas -— myślę, że połowa zamku została wcześniej ograbiona. Nie znalazłem nic godnego uwagi nigdzie poza dwoma najważniejszymi apartamentami. Piwniczka głównego lokaja była otwarta, a wszystkie nakrycia stołowe zrabowane; w zbrojowni zostały trzy miecze, dwa pogięte, a jeden złamany. Wieże są puste — przynajmniej te pięć, na które wszedłem. Nie sprawdzałem, co zostało w zburzonej wieży.

Tobas kiwnął głową.

— Myślę, że służba zamkowa zabrała wszystko, co się dało, gdy uciekali po katastrofie, ale większość z nich nie miała dosyć odwagi, żeby wejść do apartamentów prywatnych. Czarnoksiężnik nie żył. sami to widzieliśmy. Ale służba mogła przypuszczać, że znikł - nie wiedzieli o tajnym przejściu. Prawdopodobnie nie śmieli kraść z jego pokoi bojąc się, że może się nagle pojawić. Dziwi mnie tylko, co stało się z panią; jej klejnoty leżały na miejscu, przynajmniej ich część, a wydawałoby się, że pani i pokojówka powinny były wszystkie zabrać. Nic nie wskazuje, że ona też zginęła, a byłby to dziwny przypadek, gdyby tak się stało, nie?

Peren wzruszył ramionami.

— Może nie było jej wtedy w domu.

— Może.

Przez chwilę jedli w milczeniu.

— Tobas — powiedział wreszcie Peren — na pewno chcesz wracać do Ethshar?

Tobas zdziwiony odparł:

— No, myślałem, że tak. a bo co?

— Ja chyba nie chcę. Dorosłem tam i znam wszystko, co jest godne zobaczenia. Mam teraz pieniądze, to prawda, ale moje włosy są nadal białe, a oczy czerwone i dzieci na ulicy nadal będą wołały na mnie duch albo demon, nawet jeśli przywdzieję aksamit zamiast płótna. Miecz, jaki nosiłem, nie robił różnicy, więc prawdopodobnie złoto też nie pomoże.

— No, ale co z tego? — zapytał Tobas. — Bogowie zrobili ci niemiłą niespodziankę, gdy się taki urodziłeś, ale co chcesz na to poradzić? I gdzie chcesz iść? Temat był dla niego niewygodny; nigdy nie zwracał większej uwagi na ubarwienie Perena ani nie zastanawiał się, jak poradzić sobie z tymi, którym to wydawało się ważne.

— Nie jestem pewien — odparł Peren. Chyba chciałbym przejść przez góry i zobaczyć, co jest po drugiej stronie, w Aigoi, czy co tam jest na wschodzie.

Tobas przypomniał sobie niknące w oddali rzędy łańcuchów górskich, jakie widzieli ze szczytu nad zamkiem. Zadrżał na myśl o próbie przejścia przez nie, pomijając już przeniesienie ciężkiego gobelinu.

— Tam są pewnie marne małe królestwa podobne do Dwomoru — powiedział mając nadzieję, że to zniechęci Perena. - Małe Królestwa ciągną się aż do Wielkiej Wschodniej Pustyni, nie? A ona rozpościera się aż do krańców Świata. Nie ma tam nic godnego uwagi. Jeśli nie chcesz wracać do Ethshar, jeśli myślisz, że Małe Królestwa są lepsze, to możesz zostać w Dwomor.

Peren potrząsnął głową.

— Nie sądzę. Nie zabiliśmy tego ich smoka. Nie wydaje mi się, żeby im się spodobało, że wracamy bogaci, a smok gdzieś tam grasuje.

Tobas z początku nie znajdował na to odpowiedzi, ale wreszcie udało mu się coś wymyślić.

— W końcu wszyscy naraz nie mogą zabić ich głupiego smoka. Nie ma nas już od sześciu dni; może któraś inna grupa znalazła go i zgładziła.

Peren potrząsnął głową.

— Widziałeś tego smoka, Tobas, i widziałeś łowców. Naprawdę myślisz, że któryś z nich zdoła go zabić?

— Eee, może wiedźmy? — zasugerował z nadzieją w głosie Tobas.

— No, może wiedźmy — zgodził się Peren.— Nie znam się na czarnej magii.

— Ja też nie — przyznał Tobas.

— Znasz tylko magię ognia, tak? Tobas uśmiechnął się.

— Zgadza się.

Peren także się uśmiechnął, ale zarazem potem spoważniał.

— Nie, Tobas, nie chcę wracać do Dwomor. A ty chciałbyś tam zostać? To paskudne małe królestwo nawet bez smoka krążącego dookoła.

— A co powiesz na Ekeroę?

— To już lepsze — zgodził się Peren — ale w zasadzie wolałbym nie wracać. Możemy natknąć się na smoka, to jedno, a poza tym będziemy musieli przejść przez Dwomor. Zupełnie nie mam ochoty widzieć znowu tego walącego się zamku. Chcę iść na wschód, przez góry.

Tobas nie mógł już dalej robić uników.

— Ja nie chcę — powiedział. — Przykro mi, ale naprawdę nie. Tam jest za daleko, za pusto, za trudno. A ja jestem leniwy, Peren; i dlatego przede wszystkim się tu znalazłem; byłem za leniwy, żeby pracować, gdy wydawało mi się, że coś niecoś odziedziczę. Dotarłem aż tu, żeby nie zginąć z głodu. Ale teraz, gdy mam gobelin, nie muszę już dalej iść i nie chciałbym. Nie mamy dosyć jedzenia, żeby przedostać się przez góry — do licha, może nawet za mało, żeby wrócić! Jak masz zamiar się żywić?

— Będę polował; mam procę, miecz i dwa dobre noże. Zaskoczony Tobas zapytał:

— Naprawdę? Umiesz posługiwać się procą? Peren skinął głową.

— Hm — powiedział Tobas. — No, może ty potrafisz i uda ci się zdobyć to, co ci jest potrzebne, ale ja nie. I nie chcę zależeć od ciebie, jeśli chodzi o pożywienie. Wracam. Idę do Ethshar, gdzie sprzedam gobelin jakiemuś czarnoksiężnikowi, wymienię na zaklęcia albo wytopię metal i mając pieniądze osiedlę się gdzieś i stworzę sobie dom. Tego właśnie pragnę — domu; nie szukam przygód. Wracam.

— Ja idę dalej — rzekł cicho Peren.

— Na pewno? Kiwnął głową.

— No, dobrze — powiedział Tobas. — W takim razie wyruszymy rano, ty na wschód, ja na zachód.

Po tym uzgodnieniu rozmowa urwała się, więc poszli wcześnie spać, Tobas w łożu czarnoksiężnika, a Peren na kocu w wielkiej sali.


























rozdział 19


Transport gobelinu okazał się o wiele cięższą pracą, niż Tobas przypuszczał; zapomniał, jak dużo wzniesień znajduje się na drodze do Twierdzy Dwomor. Nie był też pewien, która trasa jest najlepsza; do czasu, gdy czwórka podzieliła się szóstego dnia Żniw, szli zygzakami, nie dążąc w jakimś określonym kierunku. Szukali smoka. Ocenił, że bez obciążenia wróciłby do zamku w cztery dni, ale gobelin skracał drogę, jaką był w stanie przebyć w ciągu jednego dnia, co najmniej o połowę.

Pierwszej nocy znalazł się zaledwie na krawędzi obszaru martwego dla magii; musiał trzy razy wykonać Zapłon Thrindle'a, zanim udało mu się rozpalić ognisko.

Drugiego dnia pokonał nieco większy dystans, ale z niepokojem patrzył, jak niebo pokrywa się chmurami. Miał nadzieję, że deszcz nie zaszkodzi gobelinowi; gdy układał się do snu, nie przykrył się kocem, używając go do zabezpieczenia swojego łupu zamiast siebie, a na końcu, do którego koc nie sięgał, położył plecak.

Tak jak się spodziewał, deszcz zaczął padać około północy, wzmagając się od mżawki do rzęsistej ulewy.

Trzeciego dnia wlókł się przed siebie, rozpaczliwie starając się ochronić gobelin przed deszczem i utrzymać z dala od błota, szukając raczej schronienia, niż starając się pokonać większą odległość. Wreszcie późnawym popołudniem natknął się na szeroką, zwieszającą się skalną półkę, wystającą ze stromego zbocza. Wpełzł pod spód, wpychając gobelin tak daleko, jak tylko się dało.

Siedział tam całą noc i cały następny dzień, czekając aż przestanie padać; zapas suszonej wołowiny skończył mu się, tak że zostały mu tylko rodzynki i jeden bardzo stary suchar.

Świt trzynastego dnia Żniw wstał szary i ponury, ale nie deszczowy, więc Tobas zdecydował się zaryzykować i ruszyć w dalszą drogę. Pod koniec dnia niebo rozjaśniło się i udało mu się przejść spory kawałek drogi; rozkładając obóz tego wieczoru był prawie pewien, że minął miejsce, w którym wraz z innymi napotkał smoka. Osądził, że odbyło się to około pół mili na północny wschód od miejsca, gdzie się zatrzymał.

Skończył resztki zapasów i obudził się wściekle głodny rankiem czternastego. Po deszczu łatwo znajdował wodę w kałużach na skałach i w strumieniach, ale gorzej było z jedzeniem.

Znalazł trochę orzechów, które upiekł za pomocą Zapłonu Thrindle'a i wyjadł ze skorupy; to trochę pomogło. Rozważał, czy nie warto by gdzieś zostawić gobelinu i wrócić po niego później, żeby stracić mniej sił, ale uznał, że lepiej nie. Czuł, że zbliża się do cywilizacji, jeśli za taką można uznać Dwomor. i obawiał się, że jakiś wędrowiec, na przykład łowca smoka, mógłby go znaleźć.

Nie odważył się jeszcze go rozwinąć i zobaczyć, czy pojawi się magia; nie chciał tego robić samotnie i bez zabezpieczenia w górach, na otwartym powietrzu.

Późnym popołudniem natrafił na zrujnowaną chatę; coś roztrzaskało drzwi, nie było okien, a dach pokryty dachówką miał na sobie ślady spalenizny, ale poza tym dom był zasadniczo nietknięty. Tobas zdziwił się obecnością dachówki, ale rzut oka wokół wyjaśnił mu wszystko: trudno by tu znaleźć słomę na strzechę. Zastanowiło go więc, czemu budowniczy chaty zapragnął umieścić ją w tak opuszczonym miejscu.

Nie znalazł na to wyjaśnienia, ale domyślił się, co spowodowało jej opuszczenie i ruinę; smok niewątpliwie pożarł jej mieszkańców, a przynajmniej usiłował. Ten ciężki, ognioodporny dach być może uratował im życie.

Ale jakkolwiek było, mogli zostawić coś do jedzenia.

Wciągnął do środka gobelin, opuścił na podłogę w dużym pokoju i zaczął przeszukiwać szafy kuchenne.

Okazały się przygnębiająco puste — a w zasadzie wyglądały, jakby ktoś je celowo i systematycznie ogołocił. Tobas domyślił się, że właściciele chaty przez jakiś czas wytrzymywali oblężenie, potem zaś zebrali zapasy i zbiegli. Zastanawiał się, czy udało im się bezpiecznie dotrzeć do zamku.

A potem zastanawiał się, czy sam zamek jest bezpieczny.

Co za bezsens, pomyślał; jeśli smok nie potrafił zmieść z powierzchni ziemi tej niewielkiej chaty, to co mógł zrobić fortecy takiej jak Dwomor?

Usiadł na wygodnym krześle i zaczął przyglądać się gobelinowi, a w brzuchu burczało mu coraz bardziej. Nie czuł się na siłach ciągnąć dalej tego ciężaru przed nocą, a ta chata sprawiała wrażenie dosyć wygodnej. Postanowił zostać tu do rana.

Gdy tak siedział wygodnie rozparty zastanawiając się, na jakie zaklęcia zamieni gobelin, usłyszał hałas dobiegający z zewnątrz, jak gdyby poruszało się tam coś dużego. Wyprostował się.

Czy to łowcy smoka, zapytał sam siebie, czy może wrócili właściciele chaty? Wyjrzał przez okno.

Ani jedni, ani drudzy; smok we własnej osobie siedział na szczycie pobliskiego wzgórza przyglądając się okolicy. Tobas cofnął się szybko.

Tego się nie spodziewał. Stwór go nie zobaczył, miał tę pewność, ale było jasne, że przez najbliższe kilka godzin nie mógł wychodzić z chaty. Gdyby smok go dostrzegł, nie wyszedłby stąd żywy. Zmartwiony i zaniepokojony ruszył w stronę krzesła i potknął się o zwinięty gobelin.

Udało mu się nie upaść, odwrócił się i popatrzył na swój łup.

Czy nie dałoby się — zadał sobie pytanie — wykonać zadania, dla którego się zaciągnął, i jakoś zabić tego smoka? Może jest jakiś sposób, żeby użyć magii zawartej w gobelinie — o ile jakakolwiek w nim była?

Cóż, powiedział do siebie, i tak w najbliższym czasie nie ma nic do roboty, może więc zająć się tym. Rzucił okiem na ścianę chaty i znalazł odpowiednie miejsce.

Oczywiście domek nie był przeznaczony do wieszania w nim gobelinów, ale z niewielkim wysiłkiem Tobas zdołał zaklinować na skos pręty, opierając jeden z jego końców w załomie komina, a drugi w szparze między krokwią i belką, która wieńczyła ścianę i do której przymocowane były belki stropowe.

Gdy upewnił się, że gobelin wisiał pewnie, zaczął go rozwijać; pręt był zaklinowany zbyt ciasno, żeby dało się nim obracać, więc musiał odwijać gobelin kawałek po kawałku, przenosząc go za każdym razem nad prętem.

Wreszcie zwisał swobodnie, jasno oświetlony promieniami zachodzącego słońca wpadającymi przez jedno z wychodzących na zachód okien i Tobas popatrzył nań z ponownym zainteresowaniem — obraz, jaki przedstawiał, był tak niesamowity! To upiorne światło, dziwne skały, pusta przestrzeń wokół zamku — ktokolwiek to wymyślił, musiał mieć niezłą wyobraźnię, pomyślał Tobas, nawet nie biorąc pod uwagę samego zamku z jego dziwaczną architekturą i ohydnymi rzeźbami.

Sięgnął, żeby wygładzić materię. Ku swojemu ogromnemu zaskoczeniu zobaczył, że ręka przechodzi na wylot przez obraz. Zgubna purpurowa czerwień wydawała się go otaczać.

Magia najwyraźniej działała; natychmiast zdał sobie z tego sprawę. Nie była to żadna wyrocznia ani przyrząd do robienia czarodziejskich sztuk, tylko magiczne drzwi.

Wstrząśnięty cofnął rękę, a po chwili zauważył ze zgrozą, że purpurowa czerwień nadal zabarwia jego palce.

Poczuł gorący wiatr owiewający skądś jego twarz, gorący i suchy jak nigdzie w Dwomor; gdy podniósł oczy na zamek, zobaczył, że jest on niewątpliwie trójwymiarowym ciałem stałym, a nie tylko obrazkiem.

Zrozumiał, że niechcący przeszedł przez gobelin.

Ale, na wszystkich bogów, gdzie?

Wyciągając rękę nie zdawał sobie sprawy, że może zrobić coś, co narazi go na niebezpieczeństwo, a teraz był na siebie wściekły, że nie zauważył oczywistego zagrożenia,

jakie wiązało się z dotykaniem obrazu; nie miał przecież pojęcia, co znajdowało się poza nim. Może czarnoksiężnik sporządził gobelin jako miejsce zsyłania demonów i potworów?

Może jednak nie jest jeszcze za późno. Nie zrobił ani kroku naprzód, tylko przełożył rękę; na pewno to mu nie zaszkodzi. Odwróci się po prostu i wyjdzie. W chwili gdy stwierdził, że bez wątpienia znalazł się wewnątrz gobelinu i stał na gołej, kamienistej ścieżce, stracił odwagę. Porzucił wszelką myśl o prowadzeniu dalszych badań i zrobił krok w tył, mając nadzieję, że znajdzie się znowu w opuszczonej chacie.

Nic takiego nie nastąpiło; nadal stał na wąskiej ścieżce pośród skał. Odwrócił się szukając chatki na dwomoryjskich wzgórzach, ale jej nie zobaczył. Za sobą widział tylko pustą przestrzeń.

Obrócił się, zataczając pełny krąg i powoli przyglądając się otoczeniu.

W zasięgu wzroku był jedynie zamek, ponuro zabarwiona próżnia i ścieżka, na której stał; zaczynała się ona w nicości i nie prowadziła poza zamkiem. Skały, na których spoczywał zamek, oraz ścieżka sięgały jard w każdą stronę.

Położył się na brzuchu i podpełzł do najbliższej krawędzi; wychylił się ostrożnie i spojrzał, spodziewając się, że w oddali zobaczy jakąś dolinę albo coś podobnego.

Nie ujrzał nic takiego, nic poza nieskończoną pustą przestrzenią oświetloną niesamowitym, czerwonym blaskiem. Same zaś skały, na których znajdowała się ścieżka, niczym nie podparte, unosiły się w powietrzu. O ile widział, miary grubość około sześciu stóp, a szerokość mniej więcej ośmiu.

Patrząc w stronę ozdobnego, lecz przerażającego zamku zobaczył mniej więcej to samo; skały, na których spoczywał, nie były szczytem żadnej góry, ale głazem o średnicy mniej więcej pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu jardów zawieszonym w próżni. Nie był to po prostu lot; nie widziało się odległych pól czy lasów ani chmur — nawet gwiazd — tylko nieskończoną pustkę. Poczuł zawrót głowy i zamknął oczy.

Gorący, suchy wiatr, dziwnie pozbawiony woni zmierzwił mu włosy, gdy tak leżał bez ruchu; miejsce to nie należało do Świata, jaki znał; to był oczywiste. Cal po calu wpełzł z powrotem na ścieżkę i powoli podniósł się na nogi usiłując opanować ich drżenie.

Najwidoczniej istniało tylko jedno miejsce, dokąd mógł iść i odkładanie tego nie miało sensu. Powoli i ostrożnie, krok za krokiem ruszył w stronę zamku.

Sznurowy most nad przepaścią, która składała się z dziesięciu stóp nicości, stanowił najgorszą część, ale zdołał go pokonać i wreszcie stanął na dolnej wardze, pomiędzy wielkimi kłami wyszczerzonych w uśmiechu ust, które służyły za wejście do zamku.

Był śmiertelnie przerażony.

Zajrzał do środka. Pochodnie płonęły po obu stronach przejścia, które prowadziło do wielkich podwójnych, okutych żelazem drewnianych drzwi. Zmusił się, żeby podejść bliżej.

Drzwi były zamknięte; sięgnął do ogromnych żelaznych pierścieni, za które należało je pociągnąć, i cofnął rękę. Tak się trząsł, że nie potrafiłby nic utrzymać. Zacisnął zęby, opuścił ręce, starając się opanować ich drżenie.

Gdy uspokoił się nieco, sięgnął ponownie i szarpnął żelazne pierścienie.

Nie stało się nic; drzwi zamknięto od wewnątrz. W pierwszej chwili ogarnęła go ulga, po której nadeszło ponownie uczucie przerażenia. Cokolwiek czaiło się w tej groteskowej budowli, nie mogło być gorsze niż zostanie uwięzionym tutaj na zawsze, bez możliwości odejścia, bez jedzenia, wody, na kilku metrach gołej skały. Puścił pierścienie, które opadły z głośnym podwójnym stukotem, i zaczął walić pięściami w drzwi.

Gdy minął pierwszy strach, opadły mu ręce. Odwrócił się patrząc w próżnię i starając się wymyślić, co robić dalej.

Z wnętrza zamku dobiegł głos, niepewny kobiecy głos mówiący z bardzo dziwnym i bardzo staroświeckim akcentem:

— Derry? Czy to ty? Gdzie byłeś?

Tobas na chwilę zastygł; tak naprawdę nie oczekiwał odpowiedzi, a na pewno nie zwykłego ludzkiego głosu, który mylił go z kimś innym.

W końcu wróciła mu na tyle przytomność umysłu, żeby odpowiedzieć:

— Nie jestem Derry; to ja, Tobas.

— Kto? — Głos był prawie błagalny.

— Proszę mnie wpuścić, to wszystko wyjaśnię. — Nie miał zamiaru tracić jakiejkolwiek szansy dostania się do środka, byle dalej od pustej nicości, niesamowitej „barwy światła i wysuszającego wiatru.

Tobas prawie słyszał wahanie po drugiej stronie; chociaż pauza nie trwała z pewnością więcej niż pięć do dziesięciu sekund, wydawało mu się, że wieczność upłynęła, zanim kobieta powiedziała:

— No, myślę, że chyba wszystko jest w porządku. Sprawiasz wrażenie nieszkodliwego.

Prawie natychmiast Tobas usłyszał, jak odsuwa ciężką metalową sztabę. Następnie opadł łańcuch, zazgrzytał zamek, aż wreszcie ciężkie drzwi otwarły się na zewnątrz ukazując szeroki, oświetlony pochodniami hali. Następne równie masywne drzwi około dziesięciu stóp w głąb były już otwarte; za nimi znajdował się korytarz długości mniej więcej trzydziestu stóp, od którego odchodziły boczne przejścia, a potem jeszcze jedne drzwi, tym razem zamknięte. Korytarz pozbawiony był umeblowania poza bogato zdobionymi kutymi kinkietami na ścianach, które podtrzymywały pochodnie, ale wyrzeźbione w kamieniu diabelskie twarze szczerzyły się do nich z każdego kąta sufitu.

Pośrodku hallu stała prześliczna młoda kobieta, wysoka, szczupła, ciemnoskóra, odziana w elegancką purpurową suknię, a czarne, sięgające talii włosy spływały jej po ramionach. Przyglądała się czujnie Tobasowi.

— Dzień dobry — powiedział, starając się usilnie wyglądać nieszkodliwie. — Jestem Tobas z Telven, coś w rodzaju czarnoksiężnika.

— Ja nazywam się Karanissa z Gór; jestem wiedźmą. Czy Derry, to znaczy Derithon, cię przysłał?

— Nie. Ee, jeśli pozwolisz mi wejść na chwilę, spróbuję ci to wyjaśnić.

Karanissa zawahała się. Żołądek Tobasa nagle głośno zaburczał, więc Tobas powiedział:

— No i może masz coś do jedzenia? Samozwańcza wiedźma uśmiechnęła się i skinęła głową.

— Tędy.

Poprowadziła go jednym z bocznych korytarzy, przez niewielkie drzwi do pierwszego miejsca, jakie widział po tej stronie gabinetu, które nadawało się bardziej dla ludzi niż demonów, cichego, pozbawionego okien i oświetlonego pochodniami pokoju wyłożonego futrami, z chorągwiami na ścianach, umeblowanego składanymi, wyściełanymi wełnianą tkaniną fotelami. Karanissa zajęła jeden z nich, drugi wskazała Tobasowi. Gdy już ostrożnie usiadł, klasnęła w ręce.

Tobas poczuł ruch powietrza i poruszył się niepewnie w fotelu.

— Przynieś nam coś do jedzenia i picia — rozkazała Karanissa, chociaż Tobas nie widział nikogo. — Czy masz na coś szczególnego ochotę? — zapytała go.

— Nie — powiedział. — Nie sprawiaj sobie kłopotu. Jestem tak głodny, że zjem prawie wszystko.

— No to ostry ser, świeży chleb, najlepsze czerwone wino, jakie zostało — no, i jabłka.

Powietrze znów się poruszyło, a potem zapanował spokój.

— Mów dalej — powiedziała Karanissa skupiając uwagę na Tobasie.

— Ee — rzekł — nie wiem, od czego zacząć.

— Od tego, jak się tu dostałeś — podsunęła.

— Przez gobelin — odparł Tobas. — Chciałem go wygładzić i musiałem zrobić krok naprzód, a potem nie potrafiłem wyjść.

— To jest mi aż nazbyt dobrze znane! Derry zostawił mnie tu, żeby coś sprawdzić i od tej pory nie potrafię stąd wyjść.

Tobas, którego nastrój zaczął się już poprawiać, ponownie popadł w przygnębienie; czyżby on także miał tu zostać na całą wieczność?

Może jednak nie; tajemniczemu Derry'emu czy też Derithonowi udało się jakoś stąd wydostać.

— Przepraszam, ale czy mógłbym cię spytać, kto to jest Derithon?

— Nie wiesz? — Zaskoczenie wiedźmy wydawało się szczere. — Nigdy nie słyszałeś o czarnoksiężniku Derithonie Magu?

— Obawiam się, że nie — przyznał Tobas.

— To jest jego zamek, sam go wyczarował. I zrobił gobelin, przez który tu weszłam, a także, mam wrażenie, i ty. Jeśli nie wydarzyło się coś strasznego, powinien wisieć w tajnym pokoju w jego drugim zamku, który według moich ostatnich wiadomości przelatywał nad górami środkowego Ethshar. Ale było to jakiś czas temu.

Gdy to powiedziała, Tobasa ogarnęło dziwne przeświadczenie. Przez chwilę nie chciał w nie uwierzyć, ale w końcu miał nieomal pewność. Z początku myślał, że ona i Derithon byli poszukiwaczami przygód, którzy przypadkiem wpadli na — albo raczej przez — gobelin, ale teraz sądził, że jest inaczej. Poszukiwacz przygód nie uważałby zamku za swoją własność.

A latający zamek leżał pusty od wieków.

— Pani Karanisso, przepraszam, ale jak długo pani tu przebywa? — zapytał.

— Nie ma pojęcia - odparła z irytacją. — Wygląda na to, że całe wieki, ale chyba nie tak długo, jak sobie wyobrażam, siedząc zamknięta tu w samotności, a nie ma tu ani nocy, ani dni, więc po prostu nie wiem. A o co chodzi? Czy ty wiesz?

— Powiedziała pani, że gdy tu przybyła, drugi zamek Derithona jeszcze latał.

— Oczywiście! — Tobas znów ją zbił z tropu. — A teraz nie lata?

— Nie, i to już od bardzo dawna, i obawiam się, że Derithon zginął, gdy zamek spadł. Przynajmniej myślę, że to był on; razem z moim towarzyszem znaleźliśmy ciało obok gobelinu, więc musiało należeć do niego.

— Derry nie żyje? — patrzyła na niego z otwartymi z zaskoczenia ustami.

— Tak mi się wydaje; nie mogę być pewien, że to on. — Ton Tobasa był przepraszający.

— A jak wyglądał ten nieboszczyk? Nie, nie mów. Powiedziałeś, że zamek nie latał już od dawna? W takim razie ile czasu — miesiące? lata?

— Co najmniej lata.

— Bogowie, ile czasu ja tu siedzę? Którego dziś mamy?

— Hm... zaraz, zaraz... czternastego Żniw, a może już piętnastego; nie wiem, ile czasu już tu jestem.

— Którego roku, idioto? — zawołała Karanissa.

— Pięć tysięcy dwudziestego pierwszego według rachuby ethsharyjskiej.

Patrzyła na niego w osłupieniu, a potem zapytała:

— Czy to dowcip? Robisz sobie ze mnie żarty? Derry też. Zaskoczony Tobas odpowiedział:

— Oczywiście, że nie.

— Był dwudziesty siódmy dzień Żółtych Liści cztery tysiące siedemset sześćdziesiątego roku Ludzkiej Mowy, gdy Derry i ja przyszliśmy tu, żeby spędzić wieczór we dwoje! Czy próbujesz mi wmówić, że siedzę tu i czekam na tego drańskiego czarnoksiężnika przez czterysta pięćdziesiąt dziewięć lat? — Poderwała się z fotela i ostatnie słowa wykrzyczała Tobasowi w twarz.

Tobas po prostu patrzył na nią niezdolny wymyślić żadnej odpowiedzi.

Po chwili wiedźma opadła na fotel i przez dłuższy czas patrzyła w sufit.

— Derithonie z Helde -- oznajmiła, potrząsając pięścią w powietrzu — gdybyś nie był już martwy, zabiłabym cię za to, w coś mnie wpakował!













rozdział 20


Gdy tak siedzieli patrząc na siebie, w drzwiach pojawiła się taca. Wpłynęła do pokoju, jak gdyby nie ważyła nic i tylko unosiła się w powietrzu niczym opadający jesienny liść. Karanissa oderwana w ten sposób od swego gniewu chwyciła ją i podała Tobasowi.

Na tacy znajdowało się dokładnie to, co zamówiła. Po chwili wahania Tobas nabrał sobie wielką porcję; był równie głodny w tym niesamowitym zamku nie z tego świata, jak w górach Dwomoru.

Wino okazało się kiepskie — bardzo kwaśne i ze zgrzytającym w zębach osadem, ale czego można się spodziewać po czterystu latach. Tobas był zbyt dobrze wychowany — i zbyt niepewny siebie — żeby poskarżyć się gospodyni. Chleb i jabłka były świeże i smaczne, a ser tylko odrobinę przejrzały.

Gdy już się oboje najedli i nieco uspokoili, zdecydowali, że najpierw Karanissa opowie całą swoją historię, a potem Tobas! Nie będą sobie przerywać pytaniami i w ten sposób unikną zamieszania.

Karanissa stwierdziła, że jej opowiadanie będzie bardzo krótkie i proste. Wkrótce po ukończeniu stażu i wysłaniu do wojska jako wiedźma wojskowa poznała Derithona, który wtedy miał około dwustu albo trzystu lat i był w zasadzie na emeryturze, ale nadal brał udział w misjach specjalnych i szkolił nowych czarnoksiężników na potrzeby wojska. Zostali, jak to określiła, dobrymi przyjaciółmi, ale nie zamierzali się pobrać z uwagi na dwieście lat różnicy między nimi, niewspółmierność rang — Derithon był generałem w rezerwie, a ona zaledwie porucznikiem — i zwykłe trudności związane z zawieraniem związków małżeńskich przez magów z różnych szkół.

Tobas nie zdawał sobie sprawy z istnienia takich trudności, ale nic nie powiedział.

Karanissa opowiadała, że razem mile spędzali czas, a Derithon załatwił jej przeniesienie ze zwiadu na „stanowisko specjalne", pod jego rozkazami. Nawet rzucił na nią czar wiecznej młodości.

W tym miejscu Tobas przerwał jej zaskoczony.

— Mówisz poważnie?

— Co? — zapytała ze zdziwieniem.

— Ten czar wiecznej młodości. To takie zaklęcie naprawdę istnieje?

— Oczywiście, że tak! A jak mogłabym spędzić tu czterysta lat, gdyby nie czar wiecznej młodości?

— Nie wiem; myślałem, że może czas płynie tu inaczej. Zawsze mi mówiono, że czary wiecznej młodości to bajeczki dla dzieci.

— Ależ skąd, istnieją naprawdę, i o ile wiem, nie ma różnicy w czasie tu i gdziekolwiek indziej. Czary młodości są tajemnicą wojskową, ale myślałam, że mimo to prawie wszyscy o nich wiedzą. Nigdy nie spotkałeś potężnych czarnoksiężników, którzy wyglądają, jak gdyby dopiero co ukończyli staż? Zawsze wydawało mi się, że wojskowi nie starają się naprawdę utrzymać takich rzeczy w sekrecie, skoro nie każą ukrywać się takim ludziom.

Tobas chciał wyjaśnić, że nigdy nie miał do czynienia z wojskowymi ani z czarnoksiężnikami poza Roggitem, ale uznał, że lepiej poczekać. Wiedźma opowiadała swoją historię. Wysłucha jej najpierw, a potem zajmie się szczegółami.

— Dobrze — powiedział. — Rzucił na ciebie czar wiecznej młodości. A potem co?

Przez chwilę zastanawiał się, dlaczego, jeśli czary wiecznej młodości naprawdę istniały, czarnoksiężnicy dopuszczali do tego, żeby się zestarzeć i umrzeć, tak ja Roggit. I natychmiast zrozumiał, że nie wszyscy czarnoksiężnicy je znali. A jak przekonał się na własnej skórze, czarnoksiężnicy nie dzielą się zaklęciami. Poza tym tajemnica mogła zaginąć, zanim skończyła się Wielka Wojna, tak jak metody budowania latających zamków.

Karanissa poruszyła się w fotelu, odgarnęła włosy i opowiadała dalej.

Stali się z Derithonem bardzo sobie bliscy i w końcu pewnego dnia kazał jej przysiąc, że zachowa tajemnicę, po czym przyprowadził ją przez gobelin do tego zamku, od dawna już swojego tajnego schronienia, o którym nikt inny nie wiedział i gdzie mogli być sami, nie musząc się martwić plotkarskimi służącymi lub męczącymi oficerami. To były jego najcenniejsze rzeczy, ten gobelin i zamek, więc czuła się zaszczycona, gdy zdecydował się podzielić z nią czymś, czym nigdy nie dzielił się z nikim innym.

Była wiedźmą i wiedziała, że Derithon mówił prawdę. No, albo miał jakieś zaklęcie, o jakim nigdy nie słyszała, a które pozwalało mu kłamać tak dobrze, że wiedźma nie potrafiła tego odkryć.

Trzy albo cztery razy odbyli krótkie wizyty w zamku, o ile pozwalał im czas, i za każdym razem, gdy uważali za stosowne, wychodzili przez drugi gobelin do drugiego zamku Derithona, latającego w prawdziwym Świecie.

Aż pewnego razu, w momencie jak najmniej właściwym, jeden z alarmów, jakie Derithon umieścił w prawdziwym Świecie, został w jakiś sposób włączony — nie wiedziała, jak ani co to za alarm oraz skąd wiedział Derithon, skoro ona nic nie zobaczyła ani nie usłyszała. Zapewniając ją, że prawdopodobnie nic się nie stało i zaraz wróci, a jeśli wydarzyło się coś poważnego, to przyjdzie i zabierze ją stąd w bezpieczne miejsce, oddalił się. W owej chwili nie miała zupełnie ochoty ruszać się z miejsca; Derithon też nie, ale mimo wszystko narzucił szybko tunikę i spodnie i poszedł zostawiając ją samą na zamku.

I wtedy widziała go po raz ostatni, co więcej, jakąkolwiek istotę ludzką przez prawie czterysta pięćdziesiąt dziewięć lat, jak jej Tobas właśnie powiedział.

— On próbował do ciebie wrócić — tłumaczył Tobas, kiedy zaczęła płakać. — Sięgał do gobelinu, gdy umierał, tak go właśnie znaleźliśmy.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie przez łzy.

— Jak mogliście go znaleźć — zapytała — skoro nie żyje od czterystu lat?

— Znaleźliśmy jego szkielet, w każdym razie jakiś szkielet, ze srebrnym sztyletem i kilkoma pierścieniami, ubrany w haftowaną tunikę. To chyba on, nie?

— Och! — ponownie wybuchnęła łzami, a Tobas zdał sobie sprawę, że wykazał się brakiem taktu. Poczekał, aż atak płaczu minie. Wydawało się, że stara się opanować, a Tobas miał na tyle rozsądku, żeby dostrzec, że jego przybycie i wiadomości, jakie przyniósł, musiały być dla niej szokiem; po wiekach izolacji nie potrafił jej potępić za ten wybuch. Co więcej, wcale nie straciła w jego oczach. Prawdę mówiąc, zrobiła na nim duże wrażenie — nie tylko była piękna, ale ładnie mówiła i zaczęła już pomału upodabniać swój akcent do jego wymowy, tak żeby mógł ją łatwiej zrozumieć. Ponadto, jeśli opowiadanie jej było prawdziwe, a nie miał powodu w to wątpić, mieszkała tu sama przez wieki, nie tracąc rozumu ani nie degenerując się w żaden widoczny sposób. Nie miał pewności, czy on sam dałby radę osiągnąć coś takiego.

Opanowawszy się, ciągnęła opowieść dalej.

Z początku została w łóżku czekając na powrót Derithona. Gdy uznała, że minęło już kilka godzin, wstała, ubrała się i zaczęła wędrować po zamku. Robiła drobne porządki, zaglądała w różne kąty i czekała na powrót Derithona.

Potem ogarnęło ją zaniepokojenie, więc usiłowała nawiązać z nim kontakt, ale bez powodzenia. Uznała, że było to spowodowane tym, że znajdowała się w odrębnej rzeczywistości.

W końcu zdecydowała, że sama sprawdzi, co się stało, i podeszła do gobelinu, który miał prowadzić do latającego zamku. I wtedy odkryła, że przestał działać. Nie potrafiła przez niego przejść.

Stanowiło to dla niej pewien szok; do tej pory powrót do prawdziwego Świata był kwestią przejścia przez gobelin do prywatnej komnaty w latającym zamku Derithona. Myśl, że mogłaby zostać uwięziona w tym dziwnym drugim Świecie, nigdy przedtem nie przyszła jej do głowy.

Jednak okazało się całkiem wyraźnie, że jest rzeczywiście uwięziona.

Zebrała więc całą odwagę, żeby zajrzeć do wielkiej Księgi Zaklęć Derithona i sprawdzić, czy potrafi na nowo uruchomić gobelin. Znalazła zaklęcie na tworzenie go, ale nie potrafiła za pomocą zaklęcia uruchomić gobelinu. Zaczęła eksperymentować z innymi zaklęciami, od podstawowych ćwiczeń wstępnych dla początkujących, ale do tej pory nie znalazła ani jednego, które umiałaby zastosować. Jedno czy dwa mogły działać, ale dla uzyskania pewności brakowało jej pewnych obiektów, takich jak na przykład istoty żywe. Zaklęcie hipnotyzujące, jakie usiłowała wypróbować, dało jej niesamowite uczucie, że coś się dzieje, ale nie mając kogoś, na kim mogłaby to sprawdzić, nie była w stanie zdobyć pewności, czy przypadkiem sobie czegoś nie wyobraziła.

Wszelkie próby z czarnoksięstwem, czarną magią lub na ślepo przeprowadzanymi eksperymentami nie pomogły jej wrócić do Ethshar. Żyła więc nadal, czekając, rozmawiając z niewidzialnymi służącymi, którzy się nią opiekowali — chociaż oni nie mogli jej odpowiedzieć — uprawiając magiczny ogród, który dostarczał jej żywności, i starając się nie oszaleć z samotności. Zaczęła spać po kilka dni z rzędu; znała zaklęcia umożliwiające jej dokonanie tego bez szkody dla zdrowia. Kilka razy próbowała wprowadzić się w trans trwający aż do powrotu Derithona lub do chwili, gdy ciało, będzie niezbędnie potrzebowało jedzenia — za każdym razem budziła się bliska śmierci głodowej, a Derithona jak nie było, tak nie było.

A teraz wreszcie pojawił się Tobas, pukając do jej drzwi.

— To jest jeszcze jeden gobelin? — zapytał Tobas, kiedy stało się oczywiste, że skończyła.

— No jasne — odpowiedziała. — Każdy z nich działa w jedną stronę.

— Czy mógłbym go zobaczyć?

— Najpierw powiedz mi, kim jesteś i jak się tu dostałeś.

Tobas zaczął wyjaśniać opisując, jak został zatopiony statek jego ojca i prawie natychmiast Karanissa przerwała mu.

— To znaczy, że pochodzisz z Północy? — zapytała zaskoczona.

— Skąd?

— Z Północy? Z Cesarstwa?

— Nie, chyba nie — odparł zmieszany Tobas. Nigdy się nad tym nie zastanawiał, skoro jedyni Ludzie z Północy, o jakich słyszał, zostali co do jednego zmieceni z powierzchni ziemi wiele wieków temu. Zaskoczony w pierwszej chwili nie pamiętał, że Karanissa nie miała kontaktu ze Światem na długo przed ich zniszczeniem; zamiast tego przyszło mu do głowy, że używała słów „Człowiek z Północy" w jakiś dziwny sposób.

— To dlaczego ethsharyjski demonolog zatopił statek twojego ojca?

Tobasowi coś zaświtało, więc odpowiedział:

— Bo mój ojciec był piratem — albo raczej kaprem. Wielka Wojna skończyła się dwieście lat temu, szanowna pani; Cesarstwo Północy zostało całkowicie zniszczone. Nie ma już Ludzi z Północy, tak jak to pani rozumie. Ale Ethshar nie rządzi wszędzie; część zachodniego wybrzeża odrzuciła jego władzę i stała się Wolnymi Krajami Wybrzeża — albo Pirackimi Miastami jak, o ile wiem, nazywają je w Ethshar i Małych Królestwach.

— A co to są Małe Królestwa? — zapytała, nie bardzo wiedząc, o co mu chodzi.

— Ee, no, Stare Ethshar rozpadło się pod koniec Wojny. Generałowie stworzyli Nowe Ethshar — Hegemonię Trzech Ethshar, jak się właściwie nazywa — i Stare Ethshar rozpadło się na Małe Królestwa.

Wiedźma popatrzyła na niego, osłupiała.

— Na pewno? — zapytała.

— Jasne, że na pewno! — Tobasowi trudno było rozmawiać z kimś, kto podawał w wątpliwość podstawowe fakty historyczne.

Westchnęła.

— Widzę, że mówisz to, co myślisz, chyba że całkiem straciłam czarną magię. Ale strasznie trudno mi w to uwierzyć! Wojna skończona? Cesarstwo przepadło? Nie ma już Ethshar? Wiedziałam, że rząd cywilny był w rozkładzie, ale nie przypuszczałam... — zamilkła niepewnie, potrząsnęła głową, jakby chciała przez to zyskać jasność myśli i powiedziała: — Mów dalej.

Tobas wyjaśnił, jak namówił Roggita, żeby go przyjął na czeladnika, jak staruszek umarł nauczywszy go tylko jednego zaklęcia i jak poszedł szukać przygód. Nie trudził się relacjonowaniem żałosnych szczegółów związanych z podpisaniem kontraktu na zabicie smoka; powiedział tylko, że znalazł się w Dwomor mając nadzieję, że się tam zdoła zadomowić, i że zawędrował w góry i znalazł zamek, który spadł. Nie pominął za to dziwnego braku magii i wyjaśnił, jak uznał, że gobelin ma wielką wartość, i zaniósł go z powrotem do Dwomoru.

W końcu opowiedział jej, jak schronił się w opuszczonej chacie czekając, aż smok się oddali. Gdy zapragnął bliżej przyjrzeć się swojej zdobyczy, znalazł się tutaj.

— To Dwomor jest teraz królestwem? — zapytała oszołomiona Karanissa.

— Tak — odparł Tobas. — Jednym z Małych Królestw. Jest ich całe mnóstwo.

— I nie jest tylko wojskową jednostką administracyjną pod komendą generała Debrela?

— Nie, jest to królestwo rządzone przez Jego Wysokość Dernetha Drugiego.

Znowu westchnęła.

— Jakie to dziwne. — Przez chwilę patrzyła przed siebie, potrząsając głową i znów zwróciła wzrok na Tobasa. — A ty mówisz, że jesteś czarnoksiężnikiem.

— No, tak jakby.

— I znasz tajemnice Cechu?

— Ee, oczywiście nie wszystkie... — zaczął ostrożnie Tobas.

— To znaczy, czy potrafiłbyś zastosować niektóre z zaklęć z księgi, z którymi ja sobie nie daję rady?

— Nie wiem — przyznał Tobas. — Może. Musiałbym ją zobaczyć. Nie wiem, czy czarnoksięstwo będzie działać tutaj tak samo jak na Świecie.

— Myślisz, że potrafiłbyś uruchomić gobelin?

— Nie wiem — musiałbym najpierw zbadać to zaklęcie — przyszła mu do głowy okropna myśl. — Podejrzewam — dodał — że czarnoksięstwo nie będzie działało tutaj tak samo, jak nie dawało rezultatów w drugim zamku Derithona.

— Ale trochę działa; jestem wciąż młoda, a ogród nadal rodzi owoce, służący zaś robią, co im każę.

Tobas kiwnął głową z wielką ulgą.

— Masz rację, to nie powinno stanowić problemu. — Mimo wszystko postanowił wypróbować swoje zaklęcie przy pierwszej sposobności. — Czy mogłabyś pokazać mi ten gobelin, który ma nas stąd wyprowadzić?

— Dobrze. — Wstała, a Tobas poszedł za jej przykładem.

Gdy prowadziła go przez zamek, Tobas szybko zgubił się w labiryncie pokoi i korytarzy; plan tej fortecy nie miał w sobie nic tradycyjnego, a ona sama była wewnątrz większa, niż mogło się to wydawać z zewnątrz. Wszystkie ściany, zbudowane z szarego i czarnego kamienia, niekiedy zakryto gobelinami lub zasłonami, lecz w większości pozostały gołe. Rzeźbione twarze znajdowały się w niektórych korytarzach, ale nie wszędzie. Większość z nich była ciemna i ponura; Karanissa niosła pochodnię, którą oświetlała drogę. Okna, które mijali, nie stanowiły większej pociechy, bo światło przez nie wpadające okazało się znanym mu już dobrze czerwono-purpurowym blaskiem, który wydawał się nie mieć źródła i przepełniał próżnię wokół zamku.

Ale przynajmniej nie przenikał tu wiatr; wnętrze zamku sprawiało wrażenie trochę przegrzanego i zbyt suchego, jednak nie w sposób męczący, i stanowiło miłą odmianę po zimnych i wilgotnych wzgórzach Dwomor.

Na koniec, gdy Tobas już zupełnie nie wiedział, gdzie jest, dotarli do niewielkiego pokoju na piętrze, gdzie na jednej ze ścian znajdował się gobelin równie dziwny jak ten, który Tobas zabrał z zamku.

Obraz przedstawiony na nim był tak niezmiernie prosty, że stanowił nieomal abstrakcję. Wykonany w czerni i szarości przedstawiał gołe kamienne pomieszczenie, które Tobas ze zdziwieniem rozpoznał jako pokój, w którym niegdyś wisiał drugi gobelin, a dokładnie tę jego część, w której znajdowało się wyjście na korytarz prowadzący do gabinetu czarnoksiężnika.

Przyjrzawszy się dokładniej Tobas dostrzegł rysunek kamieni i innych szczegółów, co upewniło go całkowicie, że chodziło właśnie o to miejsce. Obraz był identyczny jak ten, który zobaczył zdejmując gobelin, z tym, że brakowało szkieletu Derithona.

Sięgnął, żeby wygładzić gobelin, ale poczuł tylko chłodny, gładki materiał. Miał przez chwilę nadzieję, że uda mu się go użyć, że jakieś ochronne zaklęcie przeszkadzało przejść przezeń tylko Karanissie, ale najwyraźniej sprawy miały się inaczej.

Przyjrzawszy mu się jeszcze przez chwilę wzruszył ramionami i odwrócił się. Nie widział w gobelinie nic niezwykłego, co mogłoby spowodować jego unieruchomienie.

— Chyba trzeba poszukać Księgi Zaklęć — powiedział.

Bardzo starał się mówić spokojnie, ale przyszło mu to z trudnością, gdy zdał sobie sprawę, że może uda mu się osiągnąć upragniony cel — poznanie nowych zaklęć. Jeśli nauczy się paru czarów z księgi Derithona i jakimś sposobem wróci do Świata, to otworzy się przed nim wielka kariera.

Jednakże w najśmielszych marzeniach nie przypuszczał, że osiągnie to w taki sposób. Został uwięziony w zamku z innego Świata z piękną wiedźmą w wieku mniej więcej czterystu czy pięciuset lat, próbując uruchomić nieznane zaklęcie, żeby wrócić do normalnego Świata.

Jakaż przedziwna droga zawiodła go do Księgi Zaklęć potężnego czarnoksiężnika!





rozdział 21


Idąc za nią mrocznym korytarzem wiodącym do gabinetu Derithona Tobas przyglądał się sposobowi, w jaki Karanissa poruszała się, jej falującym włosom. Zdążył już zauważyć w drodze do gobelinu, że poruszała się z wdziękiem i pewnością siebie. Jasne było, że znała na pamięć każdy cal zamku — ale trudno się dziwić, skoro spędziła w nim ponad czterysta lat.

Było też oczywiste, że czterysta lat zupełnie nie umniejszyło jej piękności; Tobas doskonale rozumiał, czemu Derithon się nią zainteresował. Prawdopodobnie była najpiękniejszą kobietą, jaką zdarzyło mu się widzieć.

Zastanawiał się, czy w jakimś stopniu przyczyniła się do tego jej czarna magia albo czarnoksięstwo Derithona.

Z początku, gdy wpuściła go do zamku, wydawała się odrobinę niepewna, może z powodu jego nieoczekiwanego przybycia i obcego wyglądu — ale już się z tym uporała. Na zewnątrz zdołała się już przystosować do nagłej zmiany sytuacji.

Karanissa otworzyła ciężkie drzwi gabinetu i wprowadziła Tobasa do środka; zatrzymał się na chwilę, żeby się rozejrzeć po niezliczonych półkach zastawionych słoikami, butelkami, pudełkami i przyrządami, zanim zbliżył się do Księgi Zaklęć Derithona.

Księga leżała na honorowym miejscu, na środku długiego stołu roboczego w wielkim, zatłoczonym gabinecie. Była wielka i gruba, oprawiona w czarną skórę, a ciężki metalowy zamek był otwarty. Tobas zawahał się, zanim dotknął okładki. — Jesteś pewna, że nie ma tu żadnych zabezpieczających zaklęć? — zapytał Karanissy.

— Nie — odparła. — Nie mam pewności, czy nie ma tu czegoś takiego, ale ja nie miałam nigdy problemu z otwarciem jej. Tylko nie umiałam uruchomić zaklęcia.

To, pomyślał Tobas, mogło oznaczać, że Derithon założył zabezpieczające zaklęcia, które ją uwzględniały, a jej niezdolność do wykonania jakichkolwiek działań magicznych wskazywałaby na użycie zaklęcia gmatwającego. Księga mogła okazać się niebezpieczna, ale musiał zaryzykować. Sięgnął i podniósł okładkę.

Nic się nie stało. Książka otworzyła się równie łatwo jak każda inna, ukazując pustą pierwszą kartę. Doleciał go lekki zapach stęchlizny.

Odwrócił więc pierwszą kartę i ujrzał stronę tytułową, na której widniał rozwlekły, niezgrabny napis runiczny „Derithon z Helde, Jego Zaklęcia, Rozpoczęte w Trzynastym Roku Życia, Cztery Tysiące Pięćset Dwadzieścia Trzy Lata od Chwili Gdy Bogowie Dali Ludziom Mowę Podczas Wielkiej Wojny z Cesarstwem Północy".

Tobas zadumał się nad tym przez chwilę; księga miała prawie siedemset lat. Domyślał się, że musi nosić jakiś potężny czar ochronny, bo papier był wciąż biały i elastyczny, a atrament tylko nieco zblakł.

Ostrożnie i z największym szacunkiem przełożył następne dwie puste karty. Kolejna strona była zamazana i nie do odcyfrowania; odwrócił ją więc i przeszedł do następnej, zapisanej wyraźnym, czystym pismem. Tobas zatrzymał się przy niej przez dłuższą chwilę, a jego twarz stopniowo rozjaśniał uśmiech.

Na kartce widniał staranny tytuł „Zapłon Thrindle'a", a pod spodem dokładny i zwięzły opis dobrze mu znanego zaklęcia. Najwyraźniej w świecie nie działało tu żadne zaklęcie gmatwające.

Uwagę jego zwrócił przypis u dołu strony; napisano go trochę innym charakterem i atramentem, co kazało mu przypuszczać, że został wykonany później. Brzmiał on: „Uwaga! Zastosowanie Zapłonu do czegoś, co już się pali, powoduje eksplozję nieproporcjonalnie większą, niż mogłyby na to wskazywać zastosowane materiały".

Mniej więcej to samo udało mu się stwierdzić samemu w chacie Roggita, ale mimo wszystko fakt, że ktoś inny także to wykrył, napawał go pokrzepieniem.

Krótkie badanie wyjaśniło mu też, dlaczego Karanissa nie potrafiła uruchomić zaklęcia. Pod hasłem „Składniki" Derithon wymienił tylko siarkę i zrobił nieduży znak w kształcie krzyża, który sprawiał wrażenie ozdobnika albo oznaczenie odstępu. Podobnie postąpił przy opisie jednego z dwu ruchów niezbędnych do wykonania zaklęcia.

Nigdzie natomiast nie było wzmianki o athame ani nawet o sztylecie; gest oznaczony krzyżykiem wykonywano przy użyciu athame, a nie oznakowany ruch, jak Tobas doskonale pamiętał, czyniło się wolną ręką równocześnie rzucając odrobinę siarki.

Nawet w swej prywatnej Księdze Zaklęć Derithon zadbał o zachowanie sekretów Cechu. Karanissa jako wiedźma nie miała athame — przynajmniej o ile Tobas wiedział, w czarnej magii nie stosowano żadnego jego odpowiednika — i nie potrafiłaby domyślić się znaczenia maleńkiego symbolu. Nie miała powodów, aby przypuszczać, że miał on jakiekolwiek znaczenie; Derithon postarał się, żeby sprawiał wrażenie jedynie ozdobnika.

Nie każde jednak zaklęcie czarnoksięskie wymagało athame — tak mu się przynajmniej wydawało. Szybko przerzucił kilka następnych stron, ale znalazł maleńki symbol dosłownie przy każdym. Derithon najwyraźniej nie interesował się zaklęciami, które nie wymagały athame — albo może ich po prostu nie znał.

W końcu udało mu się jakieś znaleźć. Ponieważ było to właśnie zaklęcie hipnotyzujące, rozumiał, że Karanissa musiała mieć wielkie trudności z wypróbowaniem go, tak jak powiedziała. O wiele dalej zauważył napój miłosny, który też nie wymagał athame, ale też by się jej na wiele nie zdał.

Zastanawiał się przez chwilę, czy Derithon często stosował ten napój — a może nawet dawał go Karanissie.

Poza odkryciem symbolu athame znalazł niezwykłą i fascynującą mnogość zaklęć, o wiele więcej, niż mógł przypuszczać; księga była gruba, miała kilkaset stron, a może nawet tysiąc. Poza kilkoma pustymi kartkami na początku wypełniały ją szczelnie zaklęcia aż do pięciu ostatnich stron. Gdyby Derithon żył dłużej, musiałby wkrótce założyć nowy tom.

Jeśli Tobas zatrzyma przy sobie księgę i opanuje wszystkie zawarte w niej zaklęcia, stanie się poza wszelką wątpliwością jednym z największych czarnoksiężników Świata. Myśl ta wydawała mu się niezmiernie kusząca. Nie będzie musiał z trudem wiązać końca z końcem handlując czarami i odczyniając uroki; będzie umiał wyczarować prawie wszystko, co zechce albo sprzeda pojedyncze zaklęcia za worki złota.

Zauważył z umiarkowanym zainteresowaniem, że pismo zmieniało się z chłopięcych kulfonów na pierwszych stronach na drobniejsze, czytelniejsze i schludniejsze w miarę, jak Derithon się starzał. Uczenie się i zapisywanie kolejnych zaklęć niewątpliwie zajęło magowi wiele czasu; Tobas przypuszczał, że Derithon dodawał nowe zaklęcia długo po ukończeniu czeladnictwa, chociaż nie wiedział, jak wchodził w ich posiadanie. Porównując pismo Tobas ocenił, że Derithon dodał przypis do Zapłonu Thrindle'a po wypełnieniu pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu stron.

W księdze opisano wielką rozmaitość zaklęć od Doskonałego Wywabiacza Plam do Wrzącej Śmierci, przy której umieszczono drobnymi literami ostrzeżenie „Maksymalna moc zaklęcia nie jest znana. Jego wynalazca sądził, że może zniszczyć całe Ethshar, a może nawet cały Świat. Tylko dwukrotnie w historii usiłowano je zastosować i za każdym razem zostało powstrzymane przez kontr-zaklęcie, obecnie zaginione". Pod spodem, na marginesie, czerwonym atramentem wypisano runami jedną linijkę: „NIE STOSOWAĆ".

Przeczytawszy to Tobas zachichotał nerwowo. Nie miał zamiaru wypróbowywać czegoś takiego.

Na następnej stronie po Wrzącej Śmierci już pod koniec księgi znalazł Przenoszący Gobelin.

Hasło było długie, zaklęcie skomplikowane, a przepis poprzedzały trzy strony uwag na jego temat. Tobas rozejrzał się za krzesłem i po raz pierwszy zwrócił uwagę, że Karanissa nadal znajdowała się w pokoju i przyglądała mu się w milczeniu.

— Nie musisz czekać — powiedział. — Zabierze mi to nieco czasu.

Wzruszyła ramionami.

— Nie mam przecież nic lepszego do roboty.

— Chyba nie — zgodził się. — Możesz podać mi to krzesło — wskazał na sprzęt, którego potrzebował, stojący w najbliższym rogu.

Karanissa odwróciła się, skierowała na nie wzrok i krzesło podeszło na niezgrabnych, sztywnych nogach do Tobasa. Popatrzył na nie przez chwilę, zanim odważył się usiąść, sprawdzając, czy nie jest w ruchu.

— W końcu jestem przecież wiedźmą — powiedziała Karanissa. — Nie tylko wy, czarnoksiężnicy, zajmujecie się magią.

— Nic takiego nie mówiłem — odparł Tobas.

— Ale Derry tak twierdził.

Tobas nie znalazł na to odpowiedzi; zamiast tego powrócił do Księgi Zaklęć.

Jak zauważył, do Przenoszącego Gobelinu potrzeba było trzydziestu funtów złota i tyleż srebra; uznał więc, że słusznie wziął go zamiast części mizernego wyposażenia domowego, jakie przypadło Perenowi. Ponadto należało jeszcze mieć wszystko, co normalnie potrzeba do robienia gobelinów, a także trzy świeże sosnowe igły, trzy świece — jedną białą, jedną czarną i jedną czerwoną jak krew — oraz białą i czerwoną różę, pewnego rodzaju kadzidło — przypis odsyłał do innej księgi, która instruowała, jak je sporządzić — i, o ile dobrze zrozumiał znaczenie niewielkiego krzyżyka, o czym był zresztą przekonany — athame.

Symbol athame pojawiał się po każdej wzmiance o przecinaniu przędzy lub metalowej nici do gobelinu, czyli jak sądził Tobas, każde włókno użyte do gobelinu musiało być ucięte athame, a nie nożyczkami lub zwykłym ostrzem. Najwyraźniej w świecie nikt inny tylko czarnoksiężnik potrafił uruchomić to zaklęcie.

Rytuał wstępny wymagał jednej doby, od północy do północy, a na wykonanie gobelinu należało poświęcić pełny rok, chociaż zacząć można było w dowolnym momencie.

Przepis nie zawierał żadnych instrukcji naprawiania lub odnawiania gobelinu, który przestał działać.

Przez dłuższą chwilę patrzył na przepis rozważając perspektywę spędzenia co najmniej roku w tym tajemniczym zamku mając piękną Karanissę za jedyne towarzystwo.

Lub raczej, przypominając sobie sposób, w jaki dostarczono tacę z jedzeniem — jedyne ludzkie towarzystwo.

Myśl nie okazała się bardzo mu niemiła; nie ciągnęło go do dalszych wędrówek, a istniało wiele gorszych miejsc na ziemi, które innym musiały wystarczyć za dom. Zamek wydawał mu się dosyć wygodny, ale nigdy przedtem nie przypuszczał, że zamieszka na stałe w innym świecie odcięty od reszty ludzkości.

Tylko wino było okropne.

Przyjrzał się jeszcze raz zaklęciu, chcąc sprawdzić, czy coś nie umknęło jego uwagi, i zdał sobie sprawę, że bardzo źle ocenił sytuację.

Jeżeli można się było wydostać na zewnątrz jedynie po wykonaniu całkowicie pustego gobelinu, pozostanie tu o wiele dłużej niż rok, zaklęcie należało bowiem do czarów wyższego rzędu, co oznaczało, że każda sekunda dwudziestoczterogodzinnego rytuału musiała zostać wykonana bezbłędnie. Wiedział zaś od Roggita, że jego szansę na poprawne wykonanie zaklęcia za pierwszym razem bez uprzedniego przygotowania były bardzo małe. Domyślał się, że najprawdopodobniej zaklęcie spali na panewce i jego rezultatem będzie coś zupełnie innego, niż chciał osiągnąć, może nawet coś zgubnego.

A najprawdopodobniej wszystko okaże się na nic.

Mógł oczywiście uczyć się i ćwiczyć zaczynając od najłatwiejszych zaklęć, tak jak każdy czarnoksięski czeladnik — chociaż zbrakłoby mu rad i zachęty mistrza, musiałby więc na to poświęcić o wiele więcej niż standardowe sześć lat. Dobry wyzwolony czeladnik czarnoksięski zdołałby wykonać działający gobelin używając, powiedzmy, zaklęcia piątego lub szóstego rzędu, prawdopodobnie bez poważniejszej pomyłki.

Jeśli czar okazałby się jeszcze wyższego rzędu, co jest całkiem możliwe, no cóż, wyzwolony czeladnik potrzebowałby jeszcze trzech lat nauki, żeby zostać mistrzem i następnych dziewięciu lat praktyki dla uzyskania tytułu maga. Niektórym udawało się osiągnąć status Naczelnika Cechu przed czterdziestką, ale Tobas wiedział, że zależało to nie tylko od zdolności, lecz także od polityki, a Roggit powiedział raz — z zazdrością — że najmłodszy wielki mistrz miał zaledwie pięćdziesiąt osiem lat.

Tak więc może się zdarzyć, że pozostanie tu na długi, długi czas.

Albo, gdy przyjrzeć się dobrze liście składników, może zostać tu na zawsze, jeśli w zamkowych ogrodach nie ma róż i sosen. Nawet jeżeli Derithon trzymał je gdzieś na półce, trudno się było spodziewać, żeby po czterystu latach igły były świeże, a róże nie zwiędły. Co więcej, jak miał zgadnąć, o jakiej porze jest północ, a rytuał miał się rozpoczynać dokładnie w momencie jej wybicia. A może w tej pustce w ogóle nie ma północy? Prawdopodobnie spędzi w zamku całe życie.

Chyba że uda mu się ustalić, dlaczego gobelin prowadzący do wyjścia nie działa, i naprawić go. Zaczął przeglądać księgę, szukając wróżb niższego rzędu, dzięki której dowiedziałby się, co stanowiło przyczynę kłopotu.

Nie znalazł nic; Derithon najwyraźniej nie interesował się wróżbami. Natknął się za to na Duży Napęd Yarrina, za pomocą którego, jak się domyślił, Derithon oderwał od ziemi swój latający zamek. Spędził kilka minut podziwiając go, ale potem postanowił nie odrywać się od zasadniczego tematu.

Nie mając możliwości wróżenia musiał sam dojść do istoty problemu. Wrócił do opisu Przenoszącego Gobelinu oraz trzech stron notatek i uważnie je przestudiował.

Jeśli nawet jedno włókienko zostanie uszkodzone, gobelin ulega całkowitemu zniszczeniu i nie nadaje się do dalszego użytku; musiał to sprawdzić, ale miał nadzieję, że nie okaże się to przyczyną.

Jeśli nawet jedno włókno gobelinu zmieni miejsce, gobelin przestanie działać, ale można to naprawić tkając ponownie uszkodzony fragment zgodnie z przepisem.

Być może to udałoby mu się wykonać; całodobowe wstępne zaklęcie nie było tu wymagane, samo zaś tkanie gobelinu nie wydawało się przekraczać jego umiejętności.

Musi dokładnie zbadać gobelin szukając przecięć lub przesunięć — jedna nitka może okazać się przyczyną całego kłopotu.

Notatki objaśniały, że każdy gobelin działał tylko w jedną stronę i zalecały wykonywanie par, po jednym na każdą stronę; czytając to Tobas wykrzywił się. Derithon zastosował się do tego, ale nie przydało się to na wiele jemu i Karanissie.

Komentarze Derithona podkreślały też znaczenie precyzji wykonania. Najmniejsza pomyłka może spowodować błąd, w wyniku którego powstanie gobelin prowadzący do zupełnie innego niż pożądane miejsca.

Po tym następował akapit czegoś, co Tobas najpierw uznał za rozważania teoretyczne, z których wynikało, że stworzenie błędnego gobelinu może otworzyć drogę poza zwykły Świat; po chwili dopiero zrozumiał ze zdziwieniem, że właśnie tak wyczarował Derithon swój prywatny zamek w drugim świecie. Nie zbudował zamku, a potem stworzył gobelin, który go tam przeniesie, ale stworzył najpierw gobelin, a ten, zmuszony przez swoją magię do przeniesienia Derithona w jakieś miejsce, wyprodukował zamek!

Idea ta prawie przekraczała zdolności pojmowania Tobasa; odchylił się na krześle i dokładnie sobie to przemyślał, zanim przeszedł do dalszego ciągu.

O ile dobrze zrozumiał, Przenoszący Gobelin potrafił tworzyć zupełnie nowe światy; to zdecydowanie wykraczało poza szósty rząd! I on miał sobie z czymś takim poradzić.

— Bogowie, nie! — odpowiedział sam sobie, niechcący mówiąc na głos.

— Co, nie? — zapytała siedząca za nim Karanissa. Podskoczył.

— Nic takiego — odparł. Nie potrafił się jednak powstrzymać i dodał: — Ale wydaje mi się, że już wiem, jak Derithon wyczarował ten zamek.

Okazała należyty podziw, a on wrócił do księgi.

Myślał, jak odważny musiał być Derithon, żeby spróbować czegoś takiego; zgodnie z tym, co mówiły notatki, czarnoksiężnik nie miał pojęcia, czy stworzony przez niego zamek nie okaże się przypadkiem już zamieszkany. Staremu niewątpliwie nie brakowało odwagi i pewności siebie.

Tak więc gobelin musiał dokładnie odzwierciedlać rzeczywistą scenę; nie stanowiło to problemu, skoro potrzebny mu gobelin niegdyś działał dobrze. Niezbędne było właściwe oświetlenie; przypuszczalnie to właśnie stanowiło problem. Księga wspominała, dosyć niejasno i bez dalszych wyjaśnień, że mogło mieć to wpływ na długość czasu podróży; Tobas nie rozumiał tego, skoro użycie gobelinu eliminowało całkowicie czas podróży. Domyślał się tylko, że było to związane z kątem padania światła, ale nie wiedział, na jakiej zasadzie miało to działać.

Gobelin przenosił wszystkich i wszystko; nie istniała żadna selekcja. Zaklęcie nie zużywało się i nie wymagało odnawiania.

Zastanawiał się, czy problem nie mógł być związany z faktem, że latający zamek roztrzaskał się w okolicy, gdzie czarnoksięstwo nie funkcjonowało; ale nie wydawało się to sensowne, skoro magia działała po stronie wysyłającej, a nie odbierającej; ale jak wie o tym każdy czarnoksiężnik, magia rzadko posługuje się logiką.

Czy nachylona podłoga latającego zamku mogła coś zmienić? W końcu gobelin przedstawiał podłogę w poziomie, a w rzeczywistości opadała ona dosyć stromo w dół. Ale na obrazie nie zaznaczono, gdzie jest góra i dół; żadne wiszące obiekty nie przemieściły się ani nie stało się nic w tym rodzaju. Pochylenie gobelinu pod kątem podobnym do nachylenia podłogi zamku mogło okazać się interesującym eksperymentem, ale Tobas wątpił, czy cokolwiek zmieni.

Nic z tego nie wydawało się wystarczającym powodem nie funkcjonowania gobelinu, chociaż wszystko mogło mieć jakiś wpływ.

Zamknął księgę i w zamyśleniu odchylił się na krześle. W pewnym momencie miał wrażenie, że uda mu się dojść do sedna sprawy, a nawet dokonać odpowiednich napraw, ale teraz czuł, że nie jest w stanie prowadzić dalszych dociekań. Był kompletnie wycieńczony. Wyjaśnienie musi zaczekać.

Jakiekolwiek się ono okaże, chyba że będzie to wyciągnięta nitka w gobelinie, czekało go co najmniej kilka dni pobytu w zamku, a w najgorszym wypadku całe życie.

rozdział 22


Karanissa udostępniła Tobasowi wygodną, bogato wyposażoną sypialnię obok gabinetu Derithona i dała mu trochę jego strojów; były na niego za duże, ale stanowiły zdecydowaną zmianę na lepsze po zniszczonym i brudnym ubraniu, jakie nosił stale od czasu opuszczenia Dwomoru — jedynych rzeczach, jakie mu zostały po spaleniu chaty Roggita.

Wiedźma nakazała też jednemu z trzech niewidzialnych służących, najmniejszemu rozmiarem, żeby mu usługiwał. Z początku jego obecność przeszkadzała Tobasowi — nie był to bowiem obdarzony pewną inteligencją powiew, jakiemu Karanissa poleciła dostarczyć jedzenie, lecz coś małego, skaczącego to tu, to tam, paskudnie popiskującego i zostawiającego mokre plamy na podłodze. Jednakże przynosiło mu drobne obiekty albo wzywało Karanissę, gdy mu to polecił.

Nie wiedział dokładnie, jakie zaklęcia stworzyły trzech służących; znalazł w księdze Derithona kilka, które mogły się nadawać, od czyjegoś Ożywiania Homonkulusa po Nawiedzającą Zjawę Lugwilera. Zastanawiał się, czy potrafiłby sam wyczarować coś przyjemniejszego; nie bardzo lubił, jak jego nocny sługa wydawał nagłe chichoty w zupełnie nieoczekiwanych momentach, strasząc go. Jeden z takich niepożądanych chichotów spowodował, że wylał zawartość nocnika, a gdy w słusznym oburzeniu rozkazał istocie posprzątać, miał nieomal pewność, że po prostu wylizała ona podłogę, co przyprawiło go o mdłości.

Potem nie prosił go już, żeby cokolwiek sprzątał.

Przez pewien czas — nie potrafił powiedzieć jak długo — najzwyczajniej w świecie odpoczywał, jadł albo spał, studiował księgi Derithona albo rozmawiał z Karanissa, kiedy nie był ani zmęczony, ani głodny.

Ponadto spędzał po kilka godzin zaznajamiając się z zamkiem, który okazał się większy i bardziej skomplikowany, niż przypuszczał. Prawdę mówiąc, okazał się większy i bardziej skomplikowany, niż wydawało mu się to możliwe; wewnątrz był znacznie większy, niż gdy się na niego patrzyło z zewnątrz.

Karanissa zazwyczaj korzystała z kilkunastu pokoi, które sprawiały dosyć przyjemne wrażenie; dbała o to, żeby służący zaopatrywali je w lampy i świece, a okna wpuszczające nieprzyjemny czerwonawy blask zasłaniała okiennicami. Na drogach wiodących do ważniejszych miejsc — bramy, kuchni, pokoju z gobelinem i ogrodu — umieszczono pochodnie, które służący mogli w dowolnej chwili zapalić. W samej bramie stale płonęły pochodnie; Karanissa wyjaśniła, że początkowo chciała w ten sposób okazać Derithonowi radość z jego powrotu, a Tobas widząc wyraz jej twarzy nie przypomniał, że Derithon już nie wróci i że nie istniały już powody ich utrzymywania.

Reszta wielkiej budowli pozostawała ciemna i pusta, ale nawet najmroczniejszy, najmniejszy kącik był czysty i wolny od kurzu; w chwilach wolnych od usługiwania swojej pani służący ścierali kurz i uprzątali pajęczyny. Jako że nie sypiali nigdy, a Karanissa tyle ile się dało, mieli mnóstwo czasu na codzienne porządki.

Może wpływ miało tu oświetlenie albo powietrze, ale Tobas nie znalazł żadnych śladów zniszczenia w całym zamku. Nic nie pokryło się pleśnią ani nie gniło mimo starości zamku, toteż trudno było uwierzyć, że naprawdę miał czterysta do pięciuset lat.

W całej budowli znajdowało się ogromnie dużo ciekawostek magicznych, takich jak korytarz prowadzący do jednego pokoju, jeśli szło się jego środkiem, a do zupełnie innego, jeśli szło się którąś ze stron, albo okno wieży, z którego widziało się odwróconą resztę zamku. Tobas zastanawiał się, czy Derithon zaplanował wszystkie te sztuczki, czy po prostu wystąpiły jako uboczne efekty magicznego stworzenia zaniku; Karanissa nigdy się nad tym nie zastanawiała i nie potrafiła mu na to odpowiedzieć.

Magiczne ogrody zamkowe odkrył w zasadzie przez przypadek — znajdowały się na dziwacznym, spiralnie opadającym poletku na tyłach kuchni. Część zewnętrzna, gdzie rosły kwiaty, wydała mu się całkiem przyjemna, mimo że kolory zniekształcał nienaturalny blask pustki i że Karanissa musiała ostrzec go przed niektórymi trującymi oraz w inny sposób niebezpiecznymi kwiatami. Wewnętrzna część też wydawała się na pierwszy rzut oka przyjemna — malutkie jabłonki nieomal przysypane swymi niezliczonymi, normalnej wielkości owocami albo kłosy pszenicy, które wyrzucały swe wyłuskane ziarno do ręki, jeśli się ją wysunęło — ale gdy dotarł do nigdy nie kończących się zamkowych zapasów wołowiny, po prostu zemdliło go. Drzewa wołowinowe nie wysilały się na odtworzenie głowy, kopyt albo skór bydła, które imitowały, miały jednak wszelkie inne jego cechy, chociaż niekoniecznie w tym samym układzie jak u prawdziwych zwierząt. Widok bijących serc i oddychających płuc na mięsistych, purpurowo-zielonych łodygach, soczystej krwi krążącej po arteriach porozpinanych jak łodygi winorośli i zapach świeżego, surowego mięsa buchający niczym perfumy kompletnie zbił go z nóg, zwłaszcza w rudawym świetle.

Tobas spędził kilka daremnych godzin próbując zgadnąć, jakie kombinacje zaklęć wytworzyły poszczególne okropieństwa, ale w końcu dał za wygraną. Wystarczyło mu, że ogród istniał i działał.

Jednak Karanissa powiedziała mu, że nie działał bezbłędnie; tutaj czas wywarł pewien wpływ i niektóre rośliny zmarniały, zdegenerowały się albo zaczęły chorować, tak że z latami jej dieta stała się mniej urozmaicona. Miała wołowinę, jabłka, pszenicę, inne rodzaje zbóż i owoców oraz najrozmaitsze warzywa i sery, ale poza jednym mało płodnym krzaczkiem rodzącym kurczęta drób dawno już zaginął; mięso jagnięce, baranina i wieprzowina stały się niejadalne, a słodycze i kordiały, które niegdyś stanowiły jej ulubiony przysmak, przepadły bez śladu. Wszelkie rodzaje pożywienia i napoju nie dostarczane przez ogród skończyły się już dawno temu poza ogromnymi piwnicami pełnymi win, ale z tych pozostało już tylko kilka butelek starego, ledwo nadającego się do spożycia napoju, które trzymała na specjalne okazje.

Jeśli nawet Tobasowi nie uda się znaleźć powrotnej drogi na Świat, to miała nadzieję, że zdoła przywrócić ogrodom ich dawny splendor. W przeciwnym wypadku mogłoby się zdarzyć, że w końcu zginęliby z głodu.

Tobas czuł się przytłoczony niewiarygodną rozmaitością magii w zamku. Karanissa wyjaśniła mu, że Derithon spędzał w nim większość swego wolnego czasu w ciągu około stu lat, ozdabiając go, a ona sama, stosując swoją czarną magię, też dodała gdzieniegdzie to i owo. Nigdy nie należała do czołówki w swej dziedzinie, a czarna magia zawsze jest mniej trwała i mniej silna niż czarnoksięstwo — co niezmiernie zdziwiło Tobasa — więc większość jej prac okazała się błaha; nie potrafiła też utrzymać niektórych zaklęć Derithona.

— Nie zdawałem sobie sprawy, że czarnoksięstwo musi być koniecznie o tyle potężniejsze — zauważył uprzejmie, acz niezupełnie zgodnie z prawdą. Nie miał przedtem całkowitej pewności, ale tak właśnie przypuszczał.

— O, tak — rzekła. — Oczywiście jest też o wiele bardziej niebezpieczne. Derry powiedział mi kiedyś, że czarnoksięstwo w pewien sposób czerpie z czystego chaosu, który znajduje się u podstaw naszej rzeczywistości, tak że rezultat może okazać się absolutnie niewspółmierny do przyczyny, zupełnie nie związany z tym, co czarnoksiężnik zamierzał osiągnąć. Czarna magia jest zupełnie inna; moc wiedźmy pochodzi z jej ciała i umysłu. Oczywiście do pewnego stopnia wolna jest od ograniczeń przestrzeni, czasu i cielesności, ale mimo wszystko jest energią ludzką. Gdybym spróbowała wykonać zaklęcie, które wymaga więcej energii, niż mam, to albo nie udałoby mi się, albo bym zginęła, a czarnoksiężnicy robią takie rzeczy cały czas, nawet się nad tym nie zastanawiając.

— Ja nie — powiedział Tobas.

— Ale mógłbyś; potrafiłbyś zapalić sto ogni naraz, wcale tego nie odczuwając.

— Ręce by mi się zmęczyły — upierał się Tobas. — No wiesz, od robienia tych wszystkich gestów.

— To jest nic. Gdybym ja zapaliła sto ogni za pomocą czarnej magii, byłabym kompletnie wyczerpana. Może by mi się to nawet udało. Czarna magia wymaga przy zapaleniu ognia tyle samo wysiłku co pocieranie dwu patyków, więc sto razy — czy rozpalałeś kiedyś ogień pocierając patyki?

— Nie, nigdy. Słyszałem o tym, ale nie próbowałem.

— No, to działa, ale potrzeba około dziesięciu do piętnastu minut i bolą cię od tego ręce. Wiedźma może rozpalić ogień w jednej chwili i ręce jej nie rozbolą, ale będzie równie zmęczona, jak gdyby zajęło jej to dziesięć minut — rozumiesz?

— Chyba tak.

— Oczywiście nie potrzebuję siarki i gestykulacji, które ty stosujesz; nie używam w moich zaklęciach żadnych składników ani rytuałów.

Tobas skinął głową.

— Moim zdaniem tylko czarnoksiężnicy tego używają — powiedział. — Prestidigitator na statku nie miał nic takiego.

Karanissa przez chwilę patrzyła na niego nic nie rozumiejąc.

— Co to jest prestidigitator? — zapytała w końcu. Zakłopotany, Tobas przypomniał sobie, że prestidigitatorstwo nie istniało za jej czasów, i spróbował wyjaśnić jej istotę nowej, tajemniczej magii, jak najlepiej potrafił, ale niezbyt mu się to powiodło. W końcu sam mało o niej wiedział.

Po jakimś czasie, gdy przespał już kilka „nocy" na zamku i upewnił się ponad wszelką wątpliwość, że ustawianie gobelinu pod najrozmaitszymi kątami nie daje żadnego efektu, poczuł się dostatecznie pewny siebie, żeby wypróbować kilka zaklęć z kompendium Derithona. Pierwszy ciekawszy czar, na jaki się natknął — Lewitacja Tracela — musiał pominąć; powodowała ona, że krople deszczu zawisały w powietrzu, a w całym zamku nie potrafił znaleźć nic podobnego. Jeśli Derithon miał go kiedyś, dawno już wyparował; Tobas znalazł pustą buteleczkę z napisem „Deszcz" na jednej z półek. No i oczywiście w próżni otaczającej zamek deszcz nie padał nigdy.

Zaczął się więc zastanawiać, skąd pochodziła woda. Karanissa pokazała mu studnię; zajrzawszy w jej najwyraźniej bezdenną otchłań postanowił więcej się w to nie wgłębiać i wrócił do gabinetu.

Przypomniawszy sobie o sprawach zaopatrzeniowych wykorzystał siarkę z dużego słoja Derithona do uzupełnienia buteleczki, którą miał u pasa.

Następnym zaklęciem po Lewitacji Tracela było coś, co nazywało się Krwawy Podstęp, który nie wymagał nic oprócz athame i kilku kropel krwi; ukłucie w ramię, kilka gestów i wyglądał, co potwierdziło spojrzenie w lustro i przerażenie Karanissy, jak krwawy, rozkładający się trup.

Odmówiła jedzenia w jego towarzystwie do czasu, aż nie straci ohydnego wyglądu, a on nie potrafił znaleźć kontr-zaklęcia, którego potrafiłby użyć, ale na szczęście z czasem powrócił do normalnej postaci.

Postanowił więcej nie ćwiczyć tego zaklęcia; jeden raz wystarczył mu w zupełności. Rozumiał, że może się okazać bardzo przydatne do oszukania wrogów, ale nie chciał, żeby Karanissa go unikała dłużej niż potrzeba.

Zaklęcie Pryzmatycznej Pirotechniki — o — to zupełnie inna sprawa. Mógł je wykonywać stale nie denerwując nikogo, rozsiewając deszcz różnobarwnych iskier, lśniących, pryskających, gwiżdżących i syczących, lecz nie zostawiających śladu na obrusie czy też arrasach. Wszystkie składniki były pod ręką w dużych ilościach.

Znalazł przepis na Wybuchającą Pieczęć; pamiętając jednak Księgę Zaklęć Roggita uznał, że lepiej go nie wypróbowywać.

Wielobarwny Dym działał nieźle, ale powstała w jego rezultacie chmura uporczywie unosiła się w jednym miejscu, dopóki nie poprosił Karanissy, żeby wygnała ją przez okno w pustkę; uznał więc, że lepiej go już nie powtarzać.

Zaklęcie na Usuwanie Skaz okazało się niemożliwe do sprawdzenia, gdy odkrył, że ani on, ani Karanissa nie mieli żadnych skaz, które można by usunąć. Musiał też pominąć całą serię zaklęć wymagających światła słońca albo księżyca, albowiem otaczająca ich próżnia nie dostarczała ani jednego, ani drugiego.

Usuwacz Pokrywek Galgera przeraził go śmiertelnie mimo zwięzłego ostrzeżenia na dole strony, głoszącego, że jest on hałaśliwy i wymaga dużo przestrzeni. Oczekiwał, że słoik zacznie skakać po pokoju; zupełnie nie był nastawiony na ukazanie się ośmiostopowego diabelskiego stwora, lśniącego jak kryształ i płonącego białym ogniem, z ostrymi jak brzytwy szponami, kłami i rogami, który pojawił się nie wiadomo skąd z histerycznym wyciem. Wyrwał mu słoik z rąk, odkręcił pokrywkę ze straszliwym zgrzytem metalu, a potem znikł wraz z dźwiękiem tłukącego się szkła, pozostawiając słoik i pokrywkę u jego stóp.

Gdy przedstawienie zakończyło się, Tobas przez dłuższą chwilę wpatrywał się w otwarty słoik, po czym podniósł go, dokładnie zamknął i z powrotem postawił na półkę. Potem usiadł i dalej się nań patrzył, aż wreszcie na jego twarz zaczął powoli wypełzać uśmiech.

— Hej, Zarazo — zawołał w końcu — znajdź Karanissę i poproś ją tu do mnie.

Jego sługa ćwierknął, wydał obleśne siorbnięcie i wybiegł z pokoju; Tobas słuchał, jak wilgotne plaskanie jego stóp cichnie w miarę oddalania się, a potem znowu zdjął słoik z półki.

Gdy stwór wrócił z Karanissa, Tobas przybrał wielce poważną minę.

— Myślę — powiedział — że chyba udało mi się znaleźć niezmiernie ważne zaklęcie. Służy do otwierania. Nie sądzę, żeby nadawało się bezpośrednio do gobelinu, ale przypuszczałem, że może chciałabyś je zobaczyć. — Wziął athame i inne składniki — okruch diamentu, złoty drut, stalowy pręt i nieduże srebrne lusterko, które sobie wcześniej przygotował.

— Myślisz, że się nam do czegoś przyda? — zapytała. Na moment opanowały go wyrzuty sumienia.

— No, nie — przyznał. — Ale myślałem, że może chciałabyś zobaczyć, że jednak czegoś się uczę.

— Och — powiedziała. — A co robi to zaklęcie?

— Otwiera słoiki.

— I to wszystko? Ja też potrafię otwierać słoiki, ręcznie albo magią.

— Ale nie tak. Zgodnie z księgą otwiera ono wszelkie pojemniki, jakie człowiek może unieść jedną ręką, bez względu na to, jak mocno są zamknięte. Patrz! — Szybko wykonał prosty rytuał.

Jej reakcja była dokładnie tym, o czym tylko mógł zamarzyć. Odskoczyła do tyłu wydając okrzyk przestrachu i przewróciła krzesło. On zaś sam, mimo że wiedział, czego się spodziewać, też odczuł pewien niepokój wywołany nagłością pojawienia, jaskrawością i hałasem towarzyszącym zjawie.

Gdy istota ponownie znikła, Karanissa przez dłuższą chwilę trwała w bezruchu, a potem wybuchnęła śmiechem.

— To — parsknęła — jest najbardziej niemądra rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam!

Tobas uśmiechnął się.

— Miałem nadzieję, że ci się spodoba.

— Nigdy nie widziałam, żeby Derry to stosował! — sapnęła próbując złapać oddech.

— Nie dziwię się — odparł. — Zgodnie z książką zaklęcie to otwiera słoiki, butelki i temu podobne, ale istnieją łatwiejsze i cichsze sposoby.

Opanowawszy się wreszcie, wiedźma zapytała w zamyśleniu:

— I myślisz, że to może jakoś otworzyć gobelin? Zastanowił się nad tym na serio, a potem potrząsnął głową.

— Wolałbym nie próbować — powiedział. — Przynajmniej nie teraz. Boję się, że po prostu rozdarłoby to gobelin i musielibyśmy zaczynać nowy od zera. A podejrzewam, że nie dam rady tego zrobić jeszcze przez długi, długi czas, nawet jeśli będę miał materiały — a obawiam się, że i to nie. Nie widziałem żadnych róż ani sosen w ogrodzie. A jeśli nie ma tu jeszcze jakiegoś drugiego skarbca, o którym mi nie powiedziałaś, nie mam złota ani srebra, chyba że stopi się stary gobelin.

— Nie istnieje żaden skarbiec; nigdy tu nie trzymaliśmy pieniędzy. Tu ich nie potrzeba. Róże wyginęły dawno, dawno temu, a sosen nie mieliśmy nigdy.

— Tak też myślałem. Nie możemy więc zrobić nowego gobelinu; musimy uruchomić już istniejący.

— A nie wiesz jeszcze, co się z nim stało?

— Nie. Przeczytałem zaklęcie sto razy i nie mam pojęcia, dlaczego przestał działać. Zbadałem gobelin tak dokładnie, jak tylko można. Jeśli jakieś włókno jest przecięte albo odwinięte, to ja tego nie potrafię znaleźć. Mam poczucie, że powinienem wiedzieć, o co tu chodzi, że jak już się domyśle, to powiem — jaki ja byłem głupi! — ale na razie nic mi nie przychodzi do głowy.

— No cóż, ja nie mam pojęcia — powiedziała. — Pracuj dalej. Jestem pewna, że nas w końcu stąd wydostaniesz. — Wstała, a potem pochyliła się impulsywnie i pocałowała go w policzek. — I dziękuję, że tak się starasz.

— Hej, ja przecież tu też ugrzęzłem, pamiętaj!

— Wiem, dziękuję, żeś przyszedł. — Odwróciła się i wyszła, zanim udało mu się wymyślić jakąś odpowiedź.

Patrzył, jak się oddala, niepewny, co do niej czuje, a potem znalazł w księdze zaklęcie dotyczące Przenoszącego Gobelinu i zaczął je czytać po raz kolejny.













rozdział 23


Karanissa nie pojawiała się potem w gabinecie przez jakiś czas. Jadła z nim posiłki w jednej z mniejszych sal i uprzejmie rozmawiała napotykając go tu i tam w zamku, lecz starannie unikała gabinetu i jego sypialni.

Zauważył to dosyć szybko, ale dopiero po kilku dniach zdobył się na to, żeby zapytać ją, o co chodzi.

W końcu jednak, podczas posiłku w postaci pieczonego kurczęcia — zerwanego z ostatniego krzaczka w ogrodzie i przygotowanego przez jednego z dwu powietrznych służących Karanissy, ale nie do odróżnienia od zwykłego drobiu hodowanego na podwórku i ugotowanego przez zwykłego śmiertelnika — zapytał:

— Ty mnie chyba ostatnio unikasz?

Opuściła głowę, w skupieniu posmarowała bułkę, aż wreszcie odpowiedziała.

— Tak, chyba tak.

— Dlaczego? — Nie potrafił wymyślić żadnej bardziej taktownej wersji swojego pytania.

— Och, nie wiem — odparła. — Może dlatego, że boję się za bardzo do ciebie przywiązać.

Taką właśnie odpowiedź pragnął usłyszeć.

— A dlaczego nie miałabyś się do mnie przywiązać, co?

— Nie wiem — odrzekła. — To jest nieuczciwe. Czekam na Derry'ego; nie powinnam... — głos jej cichł z wolna. Opanowała się jednak i mówiła dalej. — Poza tym to nie jest w porządku wobec ciebie. Byłam tu sama tak długo — czterysta lat, mówisz — że prawdopodobnie zakochałabym się w każdym mężczyźnie, który by się tu pojawił. Gdy znowu znajdziemy się na Świecie, to się może szybko skończyć. Teraz wydajesz mi się cudowny, dzielny, bardzo miły i inteligentny, ale tylko dlatego, że tu jesteś. No i jesteś jeszcze chłopcem, masz kilkanaście lat. Skinął głową.

— Wydaje mi się, że rozumiem — rzekł. — Unikałaś mnie, żeby nie posunąć się za daleko, tak?

— Dokładnie.

— No cóż — powiedział po chwili wahania. — Ja nie byłem sam przez czterysta lat i wiem, że nie mam absolutnie nic przeciwko temu, żebyś pozwoliła sobie posunąć się troszkę za daleko, i postaram się nadal ci się podobać, gdy się stąd wydostaniemy, ale rozumiem, że nie chcesz ryzykować.

— Jesteś naprawdę bardzo miły — powiedziała. — Czasami tak przypominasz mi Derry'ego!

Nie wiedział, co powinien na to odpowiedzieć, więc idąc za jej przykładem skoncentrował się na smarowaniu bułki masłem.

Po posiłku, gdy służący sprzątali ze stołu, wstał i oznajmił:

— Wracam do pracy.

— Pójdę z tobą, jeśli można — powiedziała. — Uwielbiam przyglądać się czarnoksiężnikom przy pracy.

Zaskoczony uśmiechnął się i odparł:

— Będzie mi bardzo miło.

I wydało się im obojgu zupełnie naturalne, że jego ramię otoczyło jej talię, gdy szli korytarzem. Rozmowa na temat przyczyn, dla których ona go unikała, jakby je zanegowała.

Gdy dotarli do gabinetu, rozejrzała się z zaskoczeniem.

— Trochę tu inaczej — powiedziała.

— Tak, trochę — przyznał. Pozmieniał nieco rozmieszczenie poszczególnych przedmiotów, żeby mieć miejsce na doświadczenia i częściej stosowane składniki w zasięgu ręki, no i uprzątnął wiele pojemników albo pustych, albo zawierających przedmioty, które nie przetrwały próby czasu. Ucierpiała przygnębiająca liczba najpospolitszych składników, co znacznie ograniczyło możliwości przeprowadzenia doświadczeń.

— A to co tu robi? — zapytała sięgając i lekko poklepując zadziwiająco paskudną figurkę stojącą w rogu stołu roboczego. — Czy to nie stało przedtem w zielonej galerii?

Zanim Tobas zdążył odpowiedzieć, figurka zaczęła śpiewać, głośno i fałszywie, ale dosyć przyjemnym barytonem „Smutki Płochej Sarai".

Tobas w zakłopotaniu sięgnął i poklepał figurkę, zanim wyszła poza pierwszą zwrotkę. Zwrotka ta zwięźle, a obscenicznie opisująca anatomię Sarai skłaniała sama w sobie do tego, bez przechodzenia do dalszych, przedstawiających szczegóły jej nocnej działalności.

Muzyka umilkła w chwili, gdy jego dłoń dotknęła kamienia.

— Zaklęty Śpiew Galgera — wyjaśnił onieśmielony w nagłej ciszy. — Najlepiej działa przy pijackich przyśpiewkach.

— Aha — powiedziała Karanissa tłumiąc śmiech. — A to co? — Tym razem wskazała obiekt.

Tobas objaśnił jej około pół tuzina pozostałości jego ćwiczeń.

— Są też takie, które z przyjemnością bym wypróbował — powiedział, gdy już skończył wyjaśniać. — Ale nawet jeśli mam wszystkie składniki, nie zawsze mogę wiedzieć, czy zaklęcie działa, gdy je wykonam. Do niektórych potrzebuję osoby. O, na przykład do tego. — Przewrócił kilka kartek. — Nazywa się Mniejsze Zaklęcie Nawiedzonych Snów. Gdybym wiedział, że działa, mógłbym wysłać wiadomość do kogoś na zewnątrz i skłonić do udzielenia nam pomocy.

Popatrzyła na krótki opis.

— Mógłbyś je wypróbować na mnie — stwierdziła.

— Tak? — powiedział Tobas czując się głupio. — No tak, rzeczywiście mógłbym. Nie pomyślałem o tym, bo zazwyczaj sypiamy o tej samej porze.

— Co prawda nie wiem, co nam z tego przyjdzie — rzekła. — Co może zrobić ktoś z zewnątrz?

— W zasadzie nie wiem — przyznał się Tobas. — Myślałem, że może udałoby się przerzucić linę przez ten gobelin, który działa i wyciągnąć nas.

Karanissa zmarszczyła brwi.

— Moim zdaniem to na nic — powiedziała. — To byłoby za łatwe.

— Łatwe!

— No może nie aż tak łatwe. Ale wiem, że ilekroć przechodziliśmy z Derrym przez gobelin, nie mogliśmy zawrócić, choćbyśmy robili to nie wiem jak szybko. Nie można wystawić przez niego nogi i wyjść.

— Nie? — zapytał Tobas rozczarowany. Miał nadzieję, że sposób, w jaki znalazł się w zamku, okaże się czymś wyjątkowym.

— Nie. Nawet jeśli jeden palec znajdzie się w gobelinie, jest się już po drugiej stronie.

— Aha. — Musiał przyznać, że zgadzało się to dokładnie z jego własnym doświadczeniem. Z zadumą przez chwilę wpatrywał się w księgę. — No cóż. Można to będzie wypróbować na samym końcu, jeśli nie wymyślimy nic lepszego.

— Może — zgodziła się.

Stali przez chwilę w milczeniu. Tobas patrzył na księgę, a Karanissa na niego.

— Co chcesz teraz zrobić? — zapytała w końcu.

— Nie mam pojęcia — przyznał. — Robię rzeczy coraz trudniejsze; on ich nie oznaczał, ale wydaje mi się, że teraz pracuję nad zaklęciami drugiego i trzeciego rzędu. Wolałbym jednak wiedzieć, czego szukam. Jestem tu już od kilku sześcionocy, a może nawet dłużej — może parę miesięcy — i wciąż nie mam pojęcia, co ja naprawdę robię. Niewątpliwie uczę się nowej magii — i bardzo mnie to cieszy — ale nie jestem ani o krok bliżej wyjścia niż dzień lub dwa po tym, jak mnie tu wpuściłaś.

— Ależ nie musisz się wcale spieszyć — powiedziała.

— Nie jestem tego taki pewien. W końcu wino się kończy, a zasoby żywności maleją. Poza tym może ty jesteś wiecznie młoda, ale ja nie. Nie chcę spędzić tu reszty życia. Ależ nie chodzi mi o ciebie, twoje towarzystwo bardzo mi odpowiada, ale mieszkać tu i nic nie robić, to nie jest wszystko, co pragnąłbym osiągnąć w życiu, rozumiesz chyba. I chciałbym też wydostać stąd ciebie — pokazać ci Świat, jaki jest obecnie. Zasługujesz na coś lepszego niż zamknięcie tutaj na zawsze. Nie wiem, jakie są szansę, żeby ktoś znalazł tamten gobelin, zanim ulegnie zniszczeniu, ale chyba niewielkie; prawdopodobnie smok już go spalił. Jeśli ja nas stąd nie wydobędę, nikomu się to nie uda. A ja nie mam najmniejszego pojęcia, jak to zrobić.

— Z pewnością coś wymyślisz — powiedziała ufnie. — Jestem o tym przekonana.

— Na pewno nie siedząc tutaj i ćwicząc zaklęcia!

— Może powinieneś spróbować bardziej zaawansowanych zaklęć — podsunęła w zamyśleniu — zamiast robić wszystkie jedno po drugim. Czar Wiecznej Młodości Derry'ego musi gdzieś tu być, nie? Możesz go do siebie zastosować i nie będziesz musiał się wcale przejmować upływem czasu.

— O tak, jest tutaj — odparł Tobas. — Ale nie odważę się go na razie użyć — należy do zaklęć bardzo wysokiego rzędu. Prawdopodobnie zamieniłbym się w embrion albo coś podobnego. — Zaśmiał się ironicznie.

— Moim zdaniem za dużo zajmujesz się czarnoksięstwem — stwierdziła Karanissa. — Przestań o tym tyle myśleć. Lepiej chodźmy na spacer po zamku.

— Chętnie — powiedział Tobas. Wziął ze stołu kaganek.

I znowu, gdy wychodzili z gabinetu, jego ramię naturalnym gestem otoczyło jej szczupłą talię i znowu ona nie zaprotestowała. Nawet może przysunęła się do niego bliżej.

Razem przeszli korytarzem, przytulając się do siebie, podziwiając dobrze już obojgu znane gobeliny na ścianach i rzeźby we wnękach. Tobas usłyszał z tyłu znajome mlaskanie i zawołał:

— Idź sobie, Zarazo.

Mokre stąpanie oddaliło się, a oni wędrowali dalej. Po dłuższym czasie, wymieniwszy tylko kilka banalnych uwag, dotarli do pokoju, w którym wisiał felerny gobelin.

— Chcę jeszcze raz rzucić na niego okiem — oznajmił Tobas.

— Dobrze — powiedziała Karanissa uwalniając się z jego objęcia.

Usiłował umieścić swoje ramię na dawnym miejscu, ale odsunęła się. — Poczekam tutaj — rzekła.

— Nie, chodź ze mną — powiedział. — Może przyjdzie nam razem do głowy coś, na co sam bym nie wpadł.

Zgodziła się po chwili wahania.

Ramię w ramię, lecz nie dotykając się para weszła do niedużego pokoju z wysoko uniesioną świecą i patrzyła na pusty obraz, jaki przedstawiał gobelin. Karanissa lekko zadrżała. Tobas zbliżył się do niej, chcąc ją pocieszyć, ale ona odsunęła się ponownie.

— O co chodzi? — zapytał.

— Derry — powiedziała. — Muszę o nim myśleć, kiedy na to patrzę. Mówiłeś, że znaleźliście jego kości w tym pokoju; nie mogę tego znieść. Wydaje mi się, że powinnam widzieć go przez gobelin albo że on nas widzi i obserwuje.

— Nie, Derry — Derithon nie żyje — rzekł Tobas. — Już od kilku wieków. Opłakiwałaś go dostatecznie długo, nawet jeśli nie wiedziałaś, że nie żyje. Jego dusza jest od dawna daleko stąd.

— Ale jego kości wciąż leżą w tym pokoju... Tobas popatrzył na gobelin.

— Tak — przyznał. — Leżą dokładnie tutaj... — Zaczął wskazywać miejsce, gdzie znajdowała się czaszka Derithona, ale przerwał z uniesioną ręką, gdyż nagle zrozumiał coś bardzo ważnego.

Obraz przedstawiany przez gobelin musiał być absolutnie identyczny ze sceną rzeczywistą w każdym najmniejszym szczególe; ten gobelin przedstawiał pusty pokój, a w rzeczywistości szkielet Derithona leżał w rogu — połowa w pokoju, a połowa w korytarzu.

I właśnie dlatego gobelin nie chciał działać!












rozdział 24


To niesłychane — powiedział Tobas rozkładając się na pokrytej aksamitem kanapce w ulubionej bawialni Karanissy. — To dlatego w tym pokoju nie ma okien; kąt padania promieni słonecznych musiałby być identyczny. A deszczowy dzień stanowiłby prawdziwy problem. Te gobeliny nie są takie sprytne, jak myślałem.

Karanissa usadowiona na krześle obok wzruszyła ramionami.

— Są na tyle sprytne, że musimy tu siedzieć.

— Jest taka jedna uwaga o niebezpieczeństwie związanym z porą dnia; to musi właśnie o to chodzić — kąt padania promieni słońca. Ciekawe. To znaczy, że gobelin po prostu nie zadziała, jeśli będzie złe światło? Tam było napisane, że może to wpłynąć na czas przedostawania się. Jeśli na przykład wejdziesz o niewłaściwej porze, to musisz czekać, aż zmieni się światło.

Wiedźma leciutko zadrżała.

— Jeśli tak jest, to dlaczego nie znikłam bez śladu, gdy próbowałam użyć gobelinu? Powinnam znaleźć się w niebycie i czekać, aż zniknie szkielet biednego Derry'ego, a wtedy ty utknąłbyś u wrót zamku i zginął z głodu — chyba że udałoby ci się przekonać służących, żeby cię wpuścili.

Tobas zastanowił się nad tym.

— Nie wiem — powiedział. — Może istnieje różnica między tym, co da się przewidzieć, zmianami zachodzącymi regularnie, jak oświetlenie promieniami słońca, i nieprzewidywalnym, jak na przykład przesunięcie szkieletu. A może taka scena już nigdy nie zaistnieje — dach zapadnie się, zanim szkielet zostanie usunięty, albo coś takiego — i gobelin nigdy nie zadziała.

— To mi się też nie podoba — rzekła Karanissa pochylając się do przodu.

— To tylko przypuszczenie — powiedział Tobas wzruszając ramionami. Zastanawiał się przez chwilę, a potem dodał: — Wydaje mi się, że nie może stworzyć nowego Świata, bo pokój istniał już wcześniej w takiej postaci, w jakiej został przedstawiony. Gdy już raz ustali się zaklęcie, wiodące w jedno miejsce, gobelin nie może przenosić w jakieś inne; może tylko zamknąć przejście.

Wiedźma milczała.

— A jeśli chodzi o zmienianie czasu przejścia przez jeden z gobelinów; podczas gdy drugi nie działa, to także jest możliwe. Czarnoksięstwo to dziwna rzecz. Jakaś niewielka zmiana w podstawowym zaklęciu, coś tak małego, że nie da się tego wykryć, może odegrać zasadniczą rolę — zaklęcie zadziała jak zwykle poza jakimiś szczególnymi okolicznościami. Roggit opowiadał mi o takich sytuacjach, kiedy zaklęcie działa tak samo, ale wymaga innego kontr-zaklęcia zależnie od tego, czy czarnoksiężnik w jednym z gestów uniósł kciuk prosto do góry, czy ukosem. W przypadku czegoś tak skomplikowanego jak gobeliny, moim zdaniem zawsze zaistnieje niewielka zmiana — w końcu samo zaklęcie przygotowawcze zabiera dwadzieścia cztery godziny! Nikt nie jest w stanie wykonać absolutnie co do ułamka cala identycznych ruchów pracując całą dobę. No i jeszcze potrzebna jest magia podczas tkania, a sam obraz też może wpłynąć na zaklęcie.

Karanissa wstrząsnęła się i zapytała:

— No dobrze, niech sobie będą te różne uwarunkowania, ale co dalej z nami?

— Nie jestem pewien; może udałoby się jakoś umieścić szkielet na gobelinie — jakoś go włączyć — ale nie wiem, czy to podziała. Myślę, że powinniśmy całkowicie przerobić gobelin. — Urwał raptownie, a potem zapytał:

— Co ja gadam? Gobelin sam w sobie jest doskonały.

Trzeba po prostu usunąć szkielet, a wtedy pokój będzie wyglądał, jak należy.

— A jak masz zamiar to zrobić? — zapytała. — Nie możemy przejść przez gobelin, dopóki tam leży!

— No wiesz co, Kara — odparł Tobas — przecież jesteś wiedźmą! Nie musisz sięgać i dotykać przedmiotu rękoma, żeby go ruszyć. Nie możesz stąd przesunąć szkieletu?

— Oczywiście, że nie! — warknęła. — Muszę wiedzieć, gdzie to coś jest usytuowane względem mnie, zanim cokolwiek zacznę. Normalnie potrafię to wyczuć — mam wzrok i węch wiedźmy, potrafię usłyszeć mowę umysłu i czytać w sercach, ale nie z jednego Świata w drugi. Tu znajdujemy się poza Światem. Nie wiem, gdzie szukać ani jak. Próbowałam wzywać pomocy, gdy spostrzegłam, że zostałam tu uwięziona, ale nie udało mi się; jestem odcięta.

— Och — powiedział Tobas patrząc w zamyśleniu w sufit.

— A ty nic nie możesz zrobić? Nie znasz jakiegoś zaklęcia, które usunęłoby szkielet?

— Nie wiem — odrzekł Tobas. — W tej chwili nic mi nie przychodzi do głowy.

— A to zaklęcie ze snem. Może mógłbyś...

Tobas usiadł raptownie, przerywając jej w pół słowa.

— Oczywiście! Jasne, że mogę! Przynajmniej tak mi się wydaje. Powinno działać bez względu na to, gdzie jest dana osoba. A wiemy, że czarnoksięstwo działa w obu Światach, nawet jeśli czarna magia nie, bo sama mówiłaś, że Derithon odebrał jakiś sygnał alarmowy z drugiego zamku, kiedy był tu z tobą.

— Zgadza się — rzekła wiedźma. — Odebrał. Możesz wezwać kogoś, żeby przyszedł i usunął szkielet.

— Muszę wysłać sen do konkretnej osoby; tak działa zaklęcie.

— No to co? Kogoś chyba znasz.

— To powinien być ktoś, kto wie, gdzie jest zamek; potrafię wysłać tylko kilkuminutową wiadomość i nie zdążyłbym dokładnie objaśnić drogi. W każdym razie nie we śnie. No i nie wiem, ile ten ktoś będzie pamiętał, jak się obudzi. Mniejsze Zaklęcie nie działa w obie strony — wysyła tylko informację, ale jej nie odbiera; więc nie mogę sprawdzić, czy mi się powiodło. — Zawahał się. — Jest tylko jedna osoba, która wie, gdzie jest zamek; tylko on. Mam nadzieję, że nie spadł ze skał czy coś takiego.

— Kto?

— Nazywa się Peren Biały; spotkaliśmy się w Dwomor — nie, tak naprawdę to w Ethshar. Poszedł na wschód, gdy się rozstawaliśmy — przez góry. Mam nadzieję, że uda mi się przekonać go, aby wrócił.

— No, na pewno musisz przynajmniej spróbować.

— Chyba tak. — Położył się z powrotem, przebiegając w myślach plan, aby sprawdzić, czy nie ma w nim jakiegoś zasadniczego błędu.

Wszystko wydawało się grać. Wezwie Perena za pomocą Mniejszego Zaklęcia Nawiedzonych Snów. Peren przybędzie i usunie szkielet Derithona przywracając ukryty pokój do właściwej postaci i pozwalając gobelinowi zadziałać raz jeszcze. Razem z Karanissą będą wtedy mogli przedostać się do zamku, który spadł.

Uznał, że wszystko się zgadza.

— Nazwałeś je Mniejszym Zaklęciem — zauważyła Karanissą, przerywając tok jego myśli. — To jest jeszcze większe?

— Ee, tak, jest — przyznał Tobas. — I działa równocześnie w obie strony, nadając i odbierając; zapewnia też użytkownikowi kompletne panowanie nad czyimiś snami przez pół godziny — tak twierdzi księga. Ale jest o wiele trudniejsze. Potrzeba do niego krwi i srebra i... no, jest trudniejsze. Prawdopodobnie czwartego rzędu.

— Mówiłeś, że potrafisz zrobić zaklęcie trzeciego rzędu; to taka duża różnica?

— Pewnie nie, ale nie jestem pewien, czy naprawdę robiłem trzeci rząd. Może to były tylko trudniejsze zaklęcia drugiego.

— No, ale nie możesz spróbować?

— Nie wiem — i dlatego się boję.

— A ja uważam, że powinieneś spróbować — rzekła Karanissą z naciskiem.

— Tylko dlatego, że się nie znasz. Są czarnoksiężnicy, którzy do końca życia nie wychodzą poza zaklęcia trzeciego rzędu, a ty chcesz, żebym przeszedł od jednego zaklęcia do czwartego rzędu w kilka sześcionocy!

— Ależ, Tobasie, nie irytuj się! To ty jesteś czarnoksiężnikiem — robisz tyle, ile uważasz za stosowne. Ale czwarty rząd to chyba niewiele; mówiłeś, że Derithon musiał użyć czegoś więcej niż siódmy rząd, żeby stworzyć ten zamek.

Skinął głową.

— Tak, co najmniej tyle — ale Derithon był prawdopodobnie bardzo uzdolnionym czarnoksiężnikiem i miał dwieście lat. A ja mam siedemnaście albo może już teraz osiemnaście, i nawet nie wiem, na ile mnie stać w tym zawodzie. A te poziomy to nie raz-dwa-trzy, tylko raczej drugi rząd jest osiem do dziesięciu razy trudniejszy niż pierwszy, a trzeci rząd dziesięć razy trudniejszy niż drugi i tak dalej. Zaklęcia pierwszego rzędu są już dla mnie całkiem łatwe, daję sobie radę z drugim, ale czwarty...

— Och — powiedziała cienkim głosem. — Nie wiedziałam, że to jest tak. Nie bardzo znam się na czarnoksięstwie.

— Nie musisz. Przykro mi, że nie jestem potężniejszym czarnoksiężnikiem, ale nic na to nie poradzę; w zasadzie jestem tylko nieudanym czeladnikiem. Ale wypróbuję to zaklęcie — przynajmniej to mniejsze. Z tym powinienem sobie poradzić. Idź teraz do łóżka i prześpij się — chcę je na tobie wypróbować, zobaczyć, czy uda mi się wysłać do ciebie wiadomość we śnie.

— Dobrze — zgodziła się. — Tak czy siak drzemka mi się przyda. Wstała ziewając.

Rozstali się w przedpokoju nie dotykając się — on poszedł do gabinetu, ona do swojej sypialni. Tobas obejrzał się przez ramię za jej oddalającą się sylwetką i przyłapał Karanissę, jak patrzyła na niego. Odwrócił z powrotem głowę uśmiechając się.









rozdział 25


Mniejsze Zaklęcie Nawiedzonych Snów działało doskonale za każdym razem, gdy wypróbowywał je na Karanissie, więc wiedział, że udało mu się je opanować, ale w żaden sposób nie mógł sprawdzić, czy jego powtarzane wiadomości docierały do Perena przez przepaść pomiędzy Światami.

Jeszcze raz wykonał procedurę i wpatrzył się w niesamowitą mieszaninę mgły i pyłu, jaka w rezultacie powstała.

— Peren — powiedział — nie wiem, czy odebrałeś moje wcześniejsze wiadomości, ale to ja, Tobas z Telven, mówię do ciebie za pośrednictwem wiadomości-zaklęcia. Potrzebuję pilnie twojej pomocy. Idź do zamku, który spadł, do tajemnej komnaty i usuń stamtąd szkielet — nieważne jak i gdzie go umieścisz, tylko żeby znalazł się poza komnatą. To wszystko, co masz uczynić. Odwdzięczę ci się za to tak, jak potrafię, jeśli to dla mnie zrobisz, a mam teraz już i pieniądze, i magię.

Przerwał. Twierdzenie, że miał pieniądze, to lekka przesada; miał trochę przedmiotów wartościowych z gabinetu Derithona, przede wszystkim szlachetne i półszlachetne kamienie stosowane do najrozmaitszych zaklęć, ale niewiele więcej pieniędzy niż w chwili, gdy opuścił Telven. Ale to nieistotne, powiedział sobie; na pewno uda mu się zdobyć jakieś pieniądze, gdy tylko znajdzie się z powrotem na Świecie.

— Przesuń szkielet! — powtórzył. — Odciągnij go za róg do korytarza — to wystarczy. Przesuń szkielet.

Mgła zaczęła się rozwiewać, więc przestał mówić. Tyle tylko udało mu się zmieścić w jednym przywołaniu czaru; za godzinę lub dwie dokona następnej próby.

W tym czasie należało znowu sprawdzić gobelin, jak to robił po każdym wysłaniu wiadomości. Równie dobrze Peren mógł już być w zamku i usunąć szkielet albo zgubił się gdzieś na bezdrożach wschodniej pustyni, spadł ze skały lub zginął w bójce. Tak więc Tobasowi pozostawało jedynie, zanim nie nabierze odwagi, by posłużyć się magią wyższego rzędu, nie ustawać w wysiłkach, wysyłać wiadomości i sprawdzać gobelin.

Zabierając ze sobą uprzednio przygotowane zapasy, poszedł do pokoju z wyjściem i pomacał materię. Gobelin nadal był nie ożywiony. Westchnął.

Nadal musiał tkwić w zamku. Jak na razie zrobił, co się dało. Rozejrzał się wokół siebie próbując zdecydować, czym się zająć do następnego kontaktu z Perenem.

Jego rozkład dnia był obecnie inny niż rozkład dnia Karanissy, która w wyniku eksperymentów z wiadomościami przesyłanymi we śnie teraz spała właśnie pozostawiając go samego sobie w pustym zamku.

Samego, jeśli oczywiście nie liczyło się Zarazy, który rozmazał coś jakby posokę na jego pantoflu, gdy Tobas stał opierając się o bezużyteczny gobelin, a potem odbiegł chichocząc. Potworek zrobił się ostatnio kompletnie samowolny; nie wiadomo czemu po czterystu latach słuchania się Karanissy uznał za stosowne sprawiać kłopoty, ale fakt pozostawał faktem. Gdyby Tobas go widział, z przyjemnością dobrze by go skopał.

Zdjął pantofel i sprawdził — maź była lepka i śmierdząca i nieprzyjemnie przylepiała się do palców.

Wściekły zdecydował, że nadeszła pora zrobić z Zarazą porządek; wrócił do gabinetu, położył swój tobołek z zapasami na półce i otworzył Księgę Zaklęć na Nawiedzającej Zjawie Lugwilera.

Jego zdaniem zaklęcie zdecydowanie należało do trzeciego rzędu i równie dobrze właśnie od niego mógł zacząć. Posiadł już dużą sprawność w zakresie zaklęć, które według niego wywodziły się z drugiego rzędu, a nawet kilku, które mogły należeć do trzeciego; czas, żeby wypróbować jakieś inne, trochę trudniejsze.

Kiedy uznał, że Zarazę i inne sługi stworzono za pomocą Zjawy, nie przeczytał jeszcze dokładnie treści zaklęcia; no i absolutnie nie było to prawdą. Zjawa stanowiła coś w rodzaju klątwy. Tworzyła małego, paskudnego duszka, który dręczył ofiarę pojawiając się w nieoczekiwanych miejscach, przybierając ohydny, za każdym razem inny wygląd, a równocześnie pozostając absolutnie niewidocznym dla wszystkich innych. Zjawa była zasadniczo nieszkodliwa, chyba że przestraszyła kogoś na śmierć, ale, jak twierdził przepis, nie wyglądała nieszkodliwie. Mogła straszyć obiekt stale, losowo — zależnie od swojego kaprysu, albo w odpowiedzi na określony bodziec.

Tobas chciał, żeby Zjawa straszyła Zarazę, gdy ten przebywał na górnych piętrach zamku. Wydawało mu się, że doskonale da sobie radę bez służącego, zwłaszcza bez Zarazy, a jeśli kiedyś zmieni zdanie, usunie zaklęcie.

Mógł oczywiście po prostu rozkazać Zarazie, żeby trzymał się z dala od niego; stwór stosował się jeszcze do bezpośrednich poleceń. Ale to było stanowczo za łatwe i nudne. Zaklęcie zaś wyglądało na dobry sposób udoskonalania sztuki czarnoksięskiej, no i miło byłoby zobaczyć, jak wreszcie to Zaraza jest dręczony.

Oczywiście tak naprawdę Zarazy się nie widziało — może, pomyślał, powinienem powiedzieć, że przyjemnie byłoby usłyszeć, jak Zaraza jest dręczony. Nieco kwilenia stanowiłoby miłą odmianę po wiecznych chichotach i piskach.

Zaklęcie wymagało lustra i zestawu najrozmaitszych składników; wyszukał je uważnie na półkach, potem ułożył wszystko na dużym stole, gotowe do użycia.

Przeczytał zaklęcie cztery razy; wyglądało na bardzo zawiłe, ale nareszcie czuł, że gotów jest je wypróbować. Rozpoczął rytuał.

W połowie drogi zdał sobie sprawę, że coś jest nie tak; jakieś zielonkawożółte błyski pojawiały się wokół stołu, a nic takiego absolutnie nie występowało w opisie. Poza tym czuł, że rytuał nie przebiega właściwie; zdobył już na tyle doświadczenia, żeby to wiedzieć. Gdzieś się musiał pomylić. Nie był pewien, czy lepiej przerwać, czy kontynuować i poczuł, że ta chwila wahania jeszcze bardziej zaszkodziła zaklęciu.

Ponuro, wiedząc już na pewno, że sknocił je kompletnie, ciągnął je dalej, mając nadzieję, że uda mu się choć trochę zmniejszyć szkodę. Nie da się powiedzieć, co narobił, dopóki go nie skończy; może nic z tego nie wyjdzie.

Zakończył rytuał, jak najlepiej potrafił, a potem położył nieduże, okrągłe lusterko na stole.

Żółtawe błyski znikły; nie widział znaków magicznej działalności. Może jego nieudolność nie wyprodukowała nic? A może nie sknocił go wcale; nigdy nie rzucał klątwy i może dziwne uczucie, że robi źle, było związane z klątwami. Nieco uspokojony chciał już wezwać Zarazę, żeby sprawdzić, czy Zjawa pojawiła się, gdy coś wyszło z lustra.

Przerażony patrzył na małego stworka. On zaś stał na stole i patrzył na Tobasa.

Nie miał więcej niż osiem cali wzrostu; jego lśniąca skóra miała błotnisty zielono-brązowy kolor, postacią przypominał trochę człowieka, a trochę żabę. Stał wyprostowany na dwu krzywych nóżkach, opierając na biodrach dłonie o długich palcach i patrzył na Tobasa wyłupiastymi oczami nastawiając spiczaste uszy. Nie dało się zauważyć żadnych oznak płci, ale skądinąd wiele magicznych stworów jest jej pozbawione.

Nie była to Zjawa; jego wygląd nie przestraszyłby nikogo, no i niewątpliwie składał się z ciała. Tobas sięgnął i szturchnął go w jego tłusty brzuszek.

Stwór pisnął ze strachu i odsunął się od lustra.

— Kimże, u licha, jesteś? — zapytał głośno Tobas. Istota odęła się godnie, a potem wskazała na swoją

wąską klatkę piersiową i odezwała się dziwacznym cieniutkim głosikiem.

— Spriggan. Zaskoczony Tobas zapytał:

— Co? — Nie spodziewał się, że stwór będzie umiał mówić.

— Moja spriggan! — pisnęło.

— Och — powiedział Tobas. Wiedziony ciekawością sięgnął ręką, chcąc podnieść stworzenie.

Pisnęło znowu i uciekło w popłochu; zanim zdążył je złapać, odbiło się od ściany, zeskoczyło ze stołu i znikło w korytarzu.

No cóż, pomyślał Tobas. Wyglądało niegroźnie i w ogóle może będzie istniało tylko przez jakiś czas. Może we właściwej chwili zniknie samo z siebie.

To dosyć, jeśli chodzi o zaklęcie wyższego rzędu w najbliższej przyszłości. Sięgnął, żeby podnieść lusterko.

Następny spriggan, dokładnie taki sam jak poprzedni, wyszedł ze szkła, zanim Tobas zdążył go dotknąć.

— Cześć — powiedział zaskoczony.

— Cześć — pisnęło w odpowiedzi. Tym razem głos był nieco niższy, ale wciąż w rejestrach sopranowych.

— Jesteś sprigganem? — zapytał Tobas z lekkim niepokojem; nie przewidywał, że pojawi się drugi i obawiał się, że na tym się nie skończy.

— Tak, tak! — powiedział uśmiechając się. — Spriggan!

— Skąd się wziąłeś? — chciał wiedzieć Tobas. Pochodzenie istoty mogło rzucić światło na jej zdolności albo zamiary.

Przez chwilę stwór nie rozumiał, o co chodzi, twarz jego wyrażała niedorzeczną parodię zakłopotania, a potem nagle znów się uśmiechnął. — Stąd — miauknął podskakując i wskazując lustro. — Stąd! Stąd!

Tobas przez chwilę patrzył na niego w milczeniu. Stwór nie wyglądał zbyt inteligentnie, ale był jedyną istotą, którą można by wypytać. — Czy jest jakiś powód, dla którego tu się znalazłeś? — zapytał ostrożnie.

— Zabawa, zabawa — odpowiedział. — Bawić się, tak? — Istota posłała mu bezzębny uśmiech.

— Może ci się to uda — powiedział z powątpiewaniem Tobas. Zastanawiał się, ile jeszcze tych stworów wyłoni się z lustra, zanim zaklęcie utraci moc. Czy te dwa to już wszystko, czy też zamek wkrótce zostanie opanowany przez te stworzenia?

Drugi spriggan nagle popędził do krawędzi stołu, zaskomlił — cześć! — i zeskoczył na podłogę. Zanim Tobasowi udałoby się go zatrzymać, wybiegł tak jak poprzedni na korytarz i zniknął.

Szybko, zanim zdążył pojawić się następny, Tobas porwał lustro i wrzucił je do stojącego na podorędziu drewnianego pudełka. W ten sposób, pomyślał, dalsze spriggany nie będą swobodnie biegały po zamku.

Obserwował je przez kilka minut, ale nic się więcej nie pojawiło, opuścił więc pokrywę i na wszelki wypadek zamknął pudełko na klucz.

Nigdy więcej ryzykownych zaklęć — obiecał sobie. Będzie się uczył stopniowo. Mniejsze Zaklęcie Nawiedzonych Snów musi wystarczyć. Jeśli nie uda mu się dotrzeć za jego pomocą do Perena, wyśle je do Ardena, Elnera albo Alorrii.

Poczuł nagłe zmęczenie; cała ta magia, stres związany z próbami zorganizowania ucieczki z zamku, wszystko to wyczerpywało go. Nie miał pojęcia, jak długo nie spał — nie potrafił tego powiedzieć bez pomocy słońca. W zamku nie było klepsydr, zegarów wodnych ani innych czasomierzy.

Odłożył na miejsce książki oraz narzędzia i poszedł spać.

Chwilę później, za zamkniętymi drzwiczkami, wewnątrz drewnianego pudełka, z lustra wyłonił się spriggan i stwierdziwszy, że jest uwięziony, zaczął kwilić żałośnie.






















rozdział 26


Ależ ich jest całe mnóstwo! — jęknęła Karanissa wykonując bezskuteczny zamach na spriggana, który wypadł z pokoju i popędził korytarzem.

— Wiem — odparł Tobas. — Wiem. Potrzeba ich co najmniej cztery, żeby rozwalić pudełko, a od tamtej pory upłynęło już sporo czasu.

— Nie możesz czegoś zrobić?

— Gdybym znalazł lustro, mógłbym je stłuc; dzięki temu przestałyby się pojawiać nowe. No i możemy trochę ich wyrzucić w próżnię, tylko że byłoby to zbyt okrutne.

— Gdy gobelin zacznie działać, możemy wygonić je na zewnątrz — podsunęła Karanissa. — Na Świecie znajdzie się dla nich dosyć miejsca.

Tobas kiwnął głową.

— Dobry pomysł. Ale najpierw musimy znaleźć lustro. One nie są tak całkiem głupie. Gdzieś je musiały schować.

Karanissa chciała coś powiedzieć, ale urwała, zdjęła z najbliższego krzesła spriggana i wyrzuciła go do przedpokoju. Uciekł kwicząc; patrzyła, jak się oddala, a potem rozejrzała się po pokoju.

— Więcej już ich tu nie ma, możemy układać plan.

— Jesteś pewna? Mam pomysł, ale wolałbym, żeby go nie poznały.

— Oczywiście, że jestem pewna! Jestem wiedźmą i wiem, kiedy ktoś podsłuchuje.

— Świetnie. Kara, moim zdaniem nam nie uda się odnaleźć lustra — jesteśmy za duzi i za dobrze widoczni.

Ale myślę, że one widzą me lepiej niż my; służący dla nich też będą niewidzialni, tak jak i dla nas...

— Może dla ciebie — przerwała — ja ich widzę, jeśli tylko zechcę.

— Dla mnie i dla wszystkich, którzy nie posiadają czarnowidztwa. No, ale jeśli rozkażesz służącym znaleźć lustro i przynieść je do nas — albo po prostu stłuc je — wydaje mi się, że spriggany nie będą w stanie temu zapobiec. W ten sposób problem zostanie w połowie rozwiązany.

— Dobry pomysł — tylko skąd mają wiedzieć, które lustro stłuc? Nie chcę, żeby zniszczyły wszystkie zwierciadła w zamku!

— A ile luster może leżeć nie na swoim miejscu? Dla pewności niech przyniosą lustro do mnie, a ja będę wiedział, które to jest, gdy tylko je zobaczę.

— W porządku. Wydam polecenie sylfom, a ty powiedz małemu.

—- To znaczy Zarazie.

— Tak, Zarazie. Ciągle się nie mogę przyzwyczaić, że tak go nazywasz; Derry i ja nigdy im nie nadawaliśmy imion.

Tobas wzruszył ramionami.

— Czasem to się przydaje.

— Wiem; powinnam była o tym pomyśleć wiele lat temu. Tyle czasu zmarnowałam. Rozumiem, że nie wydostałabym się z zamku bez czarnoksiężnika, ale wygląda na to, że mogłam więcej zdziałać siedząc tutaj. Ty zrobiłeś więcej w ciągu kilku sześcionocy niż ja przez czterysta lat — nauczyłeś się zaklęć, wyczarowałeś spriggany, i tak dalej.

— Och, to już więcej niż kilka sześcionocy — jestem pewien, że siedzę tu dłużej niż miesiąc.

— Tak, ale te spriggany ukrywające się wszędzie i włażące do wszystkiego zwróciły mi uwagę na to, jaki tu bałagan — pełno tu rzeczy Derry'ego. Służący odkurzają je, ale nie mają dosyć rozumu, żeby odkładać rzeczy na miejsce albo zamykać na klucz drzwi do pomieszczeń i szaf, a spriggany wszędzie się dostają.

— Ale one są nieszkodliwe — zaoponował Tobas mając nadzieję, że to prawda. Jak na razie na to wyglądało.

— Wiem, ale one wszędzie włażą! Niech je jasna cholera! Jeśli jeszcze raz zobaczę ślady drobnych stopek na jedzeniu, przysięgam, że zacznę je mordować — wypalę ich śliskie wnętrzności! A jak wywaliły wszystko z szuflad w mojej sypialni...

— One tylko oglądają sobie.

— Tak, oglądają wszystkie moje rzeczy! Rozrzucają mi ubrania!

— Bo nie rozumieją, o co chodzi. — Tobas miał nadzieję, że to właśnie stanowiło przyczynę i że stwory nie są z natury złośliwe.

— No, zgoda, ale moje ubrania... — głos jej stopniowo zamierał i przez chwilę siedzieli w milczeniu naprzeciwko siebie, Karanissa wpatrzona w blat stołu, Tobas starający się patrzeć na wszystko inne, ale wciąż wzrok jego wracał do wiedźmy, jej rozpuszczonych czarnych włosów, delikatnych, ciemnych rysów, smukłej sylwetki.

— Tobas — zapytała podnosząc wzrok. — A co noszą kobiety w Górnym Ethshar?

— Nie wiem — odparł zaskoczony. —- Po prostu ubrania. Najczęściej tuniki i spódnice; damy i niektórzy magowie noszą suknie.

— Tuniki i spódnice?

— Oczywiście, tak sarno jak wszędzie.

— A jak one wyglądają?

Tobas zaczął się śmiać, potem zrozumiał, że pytała na serio, że nigdy nie widział jej inaczej jak w sukni.

— Nieważne — powiedział. — Twoje stroje są bardzo piękne; wiele kobiet nie mogłoby sobie na nie pozwolić.

— Ale nie chcę wyglądać dziwacznie. Przez czterysta lat moda musiała się zmienić.

— Pewnie tak, ale naprawdę to, co nosisz, jest doskonałe.

— A włosy? Czy kobiety nadal je rozpuszczają? Czy czeszą się w koki?

— Naprawdę nie wiem, to znaczy nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Nie mają krótkich włosów, ale też nie tak długie jak twoje. — Włosy Karanissy, rozpuszczone, sięgały jej do pasa. — Pewnie przycinają je trochę poniżej ramion albo wiążą z tyłu.

Wiedźma podniosła rękę i wzięła w garść włosy.

— To co, mam je ściąć?

— Ależ przenigdy! Są piękne, naprawdę! — uniósł się i wyciągnął rękę ujmując dłoń, która dotykała włosów.

— Ale ja chcę się dostosować. Cały czas cię słucham i pracuję nad moim akcentem — nie tylko poprzez czarną magię — bo chcę, żeby mi został, nawet wtedy, gdy o tym nie pamiętam. Zauważyłeś?

Tobas skrzywił się.

— Nie wiedziałem, że robisz to celowo — powiedział. — Ale zauważyłem i chciałem cię przestrzec przed tym. Mówię akcentem z Pirackich Miast, jak go nazywają; nie powinnaś mnie naśladować.

— Ale język się niewątpliwie zmienił...

— O tak, w Dwomor mówią teraz zupełnie odrębnym językiem. A twój akcent jest śliczny; starodawny i elegancki.

— Ale ja nie chcę sprawiać wrażenia staroświeckiej; chcę się dostosować.

— Nigdy ci się to nie uda — jesteś zbyt piękna. Zawsze się będziesz wyróżniać.

— Och, teraz żartujesz! — odepchnęła jego dłoń.

— Ależ nie, mówię serio! — znowu ujął jej dłoń, a potem pochylił się i pocałował ją bardziej ku swojemu niż jej zaskoczeniu.

Stół uniósł się lekko i usunął z drogi, co Tobas zrozumiał jako zachętę; czarna magia bywa czasem bardzo przydatna.

Prawie godzinę później spriggan zajrzał przez drzwi i zapiszczał; Tobas cisnął w niego leżącym pod ręką butem i stwór uciekł.

Karanissa zachichotała.

— I z czego się śmiejesz, kobieto? — zapytał Tobas.

— Och, nie wiem — chyba ze spriggana. One jednak są całkiem milutkie.

— Dopiero co groziłaś, że spalisz te potworki.

— Dopiero co byłam sfrustrowana i wściekła.

— No to jestem zadowolony, że zdołałem ci trochę pomóc; a jeśli jeszcze uda mi się pozbyć lustra sprigganów i znaleźć wyjście z zamku, wszystko będzie w porządku. Zarazo! Chodź no tutaj, Zarazo!

Mokre kroki zatupotały w pokoju i coś obrzydliwego zaczęło kapać na dywan.

— Zarazo, chcę, żebyś znalazł to lustro, które spriggany zabrały z gabinetu i przyniósł je do mnie, zrozumiano?

Zaraza zaskrzeczał jak duszony kot i odbiegł. Tobas westchnął.

— Jak myślisz, zrozumiał mnie?

— Och, chyba tak — powiedziała Karanissa. Przekręciła się i zwróciła do pustej przestrzeni wydając dwu sylfom takie samo polecenie, jakie Tobas poruczył Zarazie. Powietrze zadrżało lekko i sylfy oddaliły się.

— Wiesz — rzekł Tobas — ciekaw jestem, czy Derithon stworzył Zarazę celowo, czy był to przypadek jak spriggany. Nie mogę znaleźć w księdze zaklęcia, które tworzyłoby coś podobnego.

Karanissa wzruszyła ramionami.

— Nie mam pojęcia; mieszkał w zamku, kiedy przyszłam tu po raz pierwszy, a nigdy mi nie przyszło do głowy zapytać. Był, to był —jeszcze jedna sztuczka czarnoksięska równie niezrozumiała jak reszta.

— Czarnoksięstwo wcale nie musi być niezrozumiałe, przynajmniej ja tak myślę.

— W porównaniu z czarną magią to czyste szaleństwo, jak chcesz wiedzieć. Pamiętaj, że czarnoksięstwo wykorzystuje czysty chaos.

— No, może, ale porządkuje go na swój sposób.

— O, tak, niewątpliwie. Na przykład zaklęcie otwierające słoiki? Jest bardzo porządne i wydajne.

Tobas wyszczerzył zęby.

— Umiesz dyskutować, wiedźmo.

Szturchnęła go w żebra — odwzajemnił się chwytając ją w pasie i przyciągając do siebie. Oboje potoczyli się, chichocząc, po dywanie.

Wylądowali pod ścianą, Karanissa na plecach, a Tobas siedzący na niej okrakiem.

— Aha, dziewczyno! — powiedział. — Teraz jesteś w mojej mocy!

Zaśmiała się i przyłożyła dłoń grzbietem do czoła.

— Litości, panie! Co ze mną będzie?

— A co masz? — zapytał kwaśno.

— Tylko siebie, ty draniu! — wybuchnęła chichotem.

— No, to wystarczy — powiedział Tobas. — Biorę.

— Już to zrobiłeś — zauważyła.

— Tak, ale chcę to zatrzymać. — Spoważniał i zapytał:

— Karanisso, czy wyjdziesz za mnie za mąż? Chichotanie ucichło.

— Nie wiem — odrzekła. — A w jaki sposób?

— A jest więcej niż jeden?

— Za moich czasów były. Małżeństwa cywilne różniły się od wojskowych, istniało też całe mnóstwo krótkotrwałych związków. — Odepchnęła go i usiadła. — Ale to nic nie znaczy. Tobas — bardzo cię lubię — a może nawet kocham, nie jestem pewna — ale nie zamierzam wychodzić za mąż, zanim nie wyjdziemy z tego zamku.

— Dobre i to — odparł. — I tak nie mamy świadka.

— Tylko jednego? Za moich czasów potrzeba było trzech.

— No, im więcej, tym lepiej, ale jeden wystarczy. — Tobas wstał i przyniósł but z korytarza, rzucony za sprigganem.

— Po co ci buty?

— Nie lubię chodzić boso — zwłaszcza jak tu jest pełno sprigganów, a Zaraza zrobił coś z moimi kapciami i są ciągle lepkie.

— No to powiedz mu, żeby je oczyścił! Albo niech zrobi to któryś z sylfów!

— Sylfy mnie nie usłuchają — nigdy im nie kazałaś. I nigdy mi nie przyszło do głowy, żeby polecić to Zarazie. — Od czasu wypadku z rozlanym nocnikiem wolał, żeby Zaraza niczego nie czyścił.

— Nic dziwnego, że sprawia ci tyle kłopotu! Pozwalasz mu bezkarnie robić bałagan. Gdybyś mu kazał po sobie sprzątnąć, następnym razem zachowałby się właściwie.

Tobas wzruszył ramionami.

— Może. — Usadowił się na krześle i zaczął naciągać buty.

— Ale jeszcze mi nie powiedziałeś, dlaczego musisz coś mieć na nogach; gdzie idziesz?

— Hm, jeśli nie chcesz wyjść za mnie, zanim stąd się nie wydostaniemy, pomyślałem, że może warto znowu sprawdzić gobelin, a jeśli nie działa, to wysłać następny sen do Perena.

— Zaczekaj. Pójdę z tobą. — Karanissa wstała, wygładziła pogniecioną spódnicę i naciągnęła stanik na właściwe miejsce.

Tobas zaczekał i po chwili oboje niespiesznie udali się korytarzem do pokoju z gobelinem, obejmując się ramionami. Zatrzymali się na chwilę, gdy Tobas otwierał drzwi do komnaty; wykorzystał ten moment, żeby czule pocałować Karanissę.

Ta krótka wstawka przerwana została przez wściekły chór kwików, pisków i lepki dźwięk stóp biegnącego do nich rozpaczliwie i strasznie zasapanego Zarazy.

Tobas odwrócił się i zobaczył lustro sprigganów podskakujące w ich stronę, najwyraźniej niesione przez Zarazę, gonionego wściekle przez hordę sprigganów.

— Grzeczny chłopiec! — zawołał zapominając na chwilę, że płeć Zarazy, o ile takową miał, była nieznana. — Przynieś je tutaj!

Zaraza uczynił wysiłek, ale zanim zdołał dotrzeć do swego pana, para sprigganów zaatakowała; lustro upadło na podłogę i potoczyło się.

Tobas rzucił się i porwał je właśnie w chwili, gdy wychodził z niego spriggan, który wydał z siebie przenikliwy okrzyk przerażenia. Tobas zignorował stworzenie i chciał rzucić lustrem o ścianę.

Spriggan owinął się dookoła jego ręki trzymając się z całej siły i przypadkowo tworząc bardzo skuteczny amortyzator. Tobas zaczął odrywać go drugą ręką, ale rzuciwszy okiem w głąb hallu zmienił zdanie.

Wszystkie spriggany, jakie były w zamku, w liczbie trzech do czterech tuzinów, pędziły prosto na niego. Mimo że pozbawione zębów i pazurów, w masie mogły stanowić poważnie zagrożenie. Poderwał się na nogi i popędził do komnaty z gobelinem, pociągając za sobą Karanissę, a potem zatrzasnął drzwi tuż przed nosem pędzącej tłuszczy.

Zamek nie zaskoczył i chwilę później zbiła go z nóg fala wijących się, piszczących sprigganów.

Potoczył się starając się zmusić je, żeby spadły unikając rozmiażdżenia; większość stworzeń przestraszyła się i zeskoczyła. Trzymając wysoko lustro usiłował podnieść się na nogi.

Kilkanaście sprigganów skoczyło na niego. Inne kłębiły mu się pod nogami, więc stracił równowagę i cofnął się. Zachwiał się i upadł.

Światło zgasło i poczuł nagły powiew chłodnego powietrza. Gdy uderzył o podłogę, trafił pod kątem, więc odruchowo potoczył się. Zaskoczony rozluźnił uchwyt i poczuł, że spriggany wyrywają mu lusterko.

Osiągnąwszy swój cel rozbiegły się na wszystkie strony piszcząc, jak wszystkie zardzewiałe zawiasy zamku uruchomione naraz.

Tobas wstał powoli odkrywając, że podłoga jakoś się pochyliła. Oczy stopniowo przyzwyczaiły mu się do ciemności i spostrzegł, że Karanissa znikła z komnaty; był sam.

Dopiero wtedy dotarło do niego, że nie jest w tym samym pokoju co przedtem i po chwilowej eksplozji wyobraźni podsuwającej mu obrazy sekretnych drzwi i tajemnych przejść w ścianach zrozumiał, że gobelin znowu działa. Przeszedł na drugą stronę! Pochyła podłoga wyjaśniła mu natychmiast, gdzie się znalazł — w gołym, pustym pokoju w latającym zamku, który spadł. Tam gdzie niegdyś wisiał gobelin.

Tego się właśnie obawiał. Miał nadzieję, że gobeliny, stanowiąc parę, były w jakiś sposób połączone tak, że pojawi się w chatce, o wiele bliżej Twierdzy Dwomor; ale skoro okazał się to pokój przedstawiony na gobelinie, nie odczuł zdziwienia znalazłszy się właśnie tutaj.

Na poły spodziewał się jednak, że zastanie czekającego Perena.

— Halo? — zawołał.

Nikt nie odpowiedział. Po omacku ruszył przed siebie, ciemności jednak były tak gęste, że nie widział prawie nic. Znalazł ścianę i ruszył wzdłuż niej skręcając za róg.

Gdy tylko znalazł się za nim, usłyszał z tyłu kroki. Znajomy kobiecy głos zawołał: -- Tobas?

— Kara? — Zdał sobie sprawę, że nie mogła użyć gobelinu, dopóki on się nie usunął z komnaty i zganił się w myślach, że nie uczynił tego wcześniej.

— Tutaj jestem — odpowiedziała. — Dlaczego tu tak ciemno? Gdzie jesteśmy?

— W latającym zamku. Nie wiem, dlaczego jest ciemno. — Jego oczy wciąż przyzwyczajały się do otoczenia; teraz widział, że znajdowali się w sklepionym korytarzu wiodącym do gabinetu Derithona. Odwracając się był w stanie dostrzec niewyraźną postać Karanissy stojącej niepewnie na pochyłej podłodze.

— Nie sądzę, byś poszła z powrotem do gabinetu i wzięła ten worek z zapasami, który przygotowałem — powiedział.

— Nie — przyznała. — Nie pomyślałam o tym. Nie zabrałam nic.

Widział też, że wciąż miała na sobie tą samą lekką suknię co przedtem; jasna sprawa, że nie miała czasu się przebrać.

Ubrania ich nie nadawały się zbytnio na podróż do Dwomor, a ich wszystkie zapasy zostały w gabinecie Derithona; nie mieli też żadnych konkretnych planów, co robić dalej, ale gobelin działał znowu.

— No cóż — powiedział na głos. — Ale przynajmniej wyszliśmy.

































rozdział 27


Gabinet w latającym zamku choć nie tak ciemny jak komnata z gobelinem, był mimo wszystko mroczny i ponury. Tobas stwierdził, że albo wyszli w nocy, a przynajmniej o zmroku, albo podczas ulewnego deszczu. Nie słyszał jednak jego szumu, wiec uznał, że jest noc. Próbował zapalić ogień, a potem przypomniał sobie, że magia tu nie działa.

— Nie możesz zrobić światła? — zapytał Karanissy. Zareagowała unosząc rękę, która zalśniła słabym blaskiem.

Straciłam wprawę — usprawiedliwiała się. — Lepiej id/ie mi z ogniem, jeśli znajdziesz coś, co się da zapalić.

Bez jakiegokolwiek szacunku dla własności zmarłego Derithona Tobas chwycił najbliższy fragment półki.

— Mam tu kawałek drewna, które powinno się zająć, zapal jeden koniec, a ja będę go trzymał za drugi.

Po jednej czy dwu sekundach wyskoczył z rogu starożytnej deski niebieski płomyk, który rozprzestrzenił się na całą szerokość i rozjaśnił wesołą, żółtą barwą.

Karanissa przyjrzała się ruinie biblioteki swego dawno już nieżyjącego kochanka i mruknęła:

— Bogowie!

— O co chodzi? — spytał Tobas.

— Ten pokój — ostatni raz widziałam go...

— Ostatni raz, kiedy ja go widziałam, wyglądał dokładnie tak samo jak teraz. — Było mu niewygodnie trzymać deskę, która paliła się szybciej, niżby mu to odpowiadało; nie miał ochoty cierpliwie przeczekiwać wzruszenia Karanissy. — Wyjdźmy stąd — powiedział. Wziął ją za rękę i poprowadził do sypialni.

Rozglądała się ze zgrozą po każdym z pokoi, przez które przechodzili, ale nic już nie powiedziała.

Gdy dotarli do galerii nad wielką salą, Tobas zauważył światło po drugiej stronie; na chwilę odsunął od siebie pochodnię, żeby lepiej się przyjrzeć.

Ogień płonął gdzieś na zewnątrz, a jego blask widać było przez zawaloną bramę. Pospieszył z Karanissa po schodach i przez rumowisko.

Gdy znaleźli się w chłodnym, nocnym powietrzu, Tobas zawołał:

— Peren? To ty? — Popatrzył w dół znad krawędzi kamiennej tarczy, na której stał zamek.

Samotna sylwetka siedziała skulona przy ognisku; na dźwięk głosu Tobasa postać wstała i zawołała:

— Tobas?

— Tak! — odkrzyknął Tobas, pozbywając się wszystkich wątpliwości na widok żółtych błysków ognia na białych włosach. — Dzięki wszystkim bogom, przyszedłeś! Nie, nie dzięki bogom, dziękuję tobie, Peren! Dziękuję, żeś przyszedł! — Odrzucił płonący kawałek półki i zaczął na poły schodzić, na poły zsuwać się po kamieniu, by jak najprędzej znaleźć się blisko swego kolegi, a Karanissa za nim.

Peren obszedł kamień dookoła do najniższego punktu, żeby im pomóc zejść; gorąco uścisnął rękę Tobasowi i usiłować ukryć zdziwienie na widok Karanissy.

Gdy już cała trójka znalazła się na ziemi, Tobas, wciąż jeszcze dysząc, oznajmił:

— Karanisso to jest Peren Biały, Perenie to Karanissa z Gór; jest wiedźmą.

— Miło mi panią poznać — powiedział Peren.

— Mnie również — odparła Karanissa czyniąc dziwny gest powitalny, który przypomniał Tobasowi, że niegdyś była w wojsku.

Przez chwilę panowało niezręcznie milczenie, potem przejął inicjatywę Tobas ruszając w stronę ogniska ze słowami:

— Jak długo tu jesteś, Peren?

— Niedługo; przyszedłem około południa.

— A która teraz godzina?

— Słońce zaszło mniej więcej godzinę temu.

— Co zrobiłeś ze szkieletem?

Peren wahał się przez chwilę, zanim odpowiedział.

— Pogrzebałem go. To było najlepsze, co mogłem zrobić, bo nie dałoby się ułożyć odpowiedniego stosu dla samych kości. A duch musiał uwolnić się już dawno temu.

Tobas zerknął na Karanissę zaniepokojony, czy słowa Perena nie zdenerwowały jej, ale ona była spokojna.

— To dobrze — powiedział. Zawahał się, a potem zapytał ją: — Czy sądzisz, że powinniśmy jakoś zaznaczyć to miejsce?

— Nie wiem — powiedziała. — Derry nigdy nie mówił na ten temat. W końcu przecież nie zamierzał nigdy umierać. Ale myślę, że chciałby coś mieć.

— Derry? — spytał Peren.

— Derithon Mag — odparł Tobas. — To właśnie jego kości pogrzebałeś.

Peren kiwnął głową.

Dotarli do obozu Perena i cała trójka usiadła wokół ogniska; Peren widząc, że Tobas i Karanissa siedzieli tak blisko, jak to jest w ludzkiej mocy, zadbał o to, żeby znaleźć się o kilka stóp dalej. Wiedział dobrze, że ich troje razem to już będzie tłok.

— A co ze sprigganami? — zapytała nagle Karanissa.

— Co z nimi? — odpowiedział Tobas pytaniem.

— Gdzie są? Kilka z nich przeszło z tobą na drugą stronę. A lustro? Stłukłeś je?

— Nie — przyznał Tobas. — Zabrały mi je, gdy upadłem na pochyłą podłogę. Najprawdopodobniej wszystkie są gdzieś w zamku i mają ze sobą lustro.

— Czy trzeba coś z nimi zrobić?

— Moim zdaniem nie — odparł Tobas, a potem zawahał się. — Kara, czy któryś z nich nas słucha?

Rozejrzała się dokładnie.

— Nie — powiedziała w końcu. — Jest tu trochę zwierząt — może wiewiórki ziemne — ale nie spriggany.

— Znakomicie. Słuchaj, Kara, czarnoksięstwo tu nie działa; uważamy z Perenem, że dlatego właśnie spadł zamek Derithona. Mówiłem ci o tym. Lustro jest nieszkodliwe, dopóki nie wyniosą go z martwej strefy, a moim zdaniem nie są na tyle inteligentne, żeby na to kiedykolwiek wpaść, chyba że ktoś im powie. Więc następne spriggany już się nie pojawią. I prawdopodobnie one nie mnożą się w żaden inny sposób. Kilka tuzinów sprigganów nie zaszkodzi Światu; nie musimy się już nimi martwić.

— Och — Karanissa odprężyła się nieco. — Och — powtórzyła — to cudownie.

Peren nie odzywał się, ale rzucił zaciekawione spojrzenie na Tobasa.

— Nie wiesz, co to jest spriggan? — zapytała Karanissa zauważając jego wzrok. — Nie chciałam być niegrzeczna.

— Nic nie szkodzi — odparł Peren.

— Nie — powiedział Tobas. — Nie chcę, żebyś czuł się wyłączony. Opowiem ci całą historię.

Opisał swoje przygody od czasu, jak się rozstali. Gdy skończył, Karanissa drzemała opierając głowę na ramieniu Tobasa, a wielki księżyc przewędrował już pół nieba.

— ... no i niestety nie mamy ze sobą żadnych zapasów — zakończył. — A na sobie to, co widzisz. Mam mój pas i kilka cennych drobiazgów, ale żadnego jedzenia, broni, kocy. Przykro mi, że byłem taki niedbały.

Miał też swój athame — nie ruszał się nigdzie bez niego — i maleńką buteleczkę z siarką u pasa, której nigdy nie zdejmował, ale żadnych innych magicznych składników ani Księgi Zaklęć. Cieszył się, że nie zgubił butów, .kiedy przeleciał przez gobelin.

Gdy skończył mówić, przeszedł go dreszcz; noc robiła się zimna. Mimo rozpalonego ognia poczuł nagły, ostry chłód.

— Którego dziś mamy? — zapytał z nagłą ciekawością.

— Czwarty Śnieżnego — odparł Peren. — Ale ostatnio jest dosyć ciepło i śniegi tego roku spóźniają się.

— Śniegi? — Tobas zapatrzył się w płomienie. — To prawie trzy miesiące. A gdzie ty się podziewałeś przez cały ten czas? Przeszedłeś przez góry?

— Późno już — powiedział Peren. Wyciągnął z plecaka koc i owinął się nim. — Wszyscy potrzebujemy snu. Zajmij ze swoją kobietą namiot, ja zostanę tutaj.

— Ależ...

— Opowiem ci rano — przerwał mu Peren. — A teraz idź spać.

Tobas usłuchał niechętnie. Karanissa zaś nawet nie drgnęła, kiedy niósł ją do namiotu.



















rozdział 28


Słońce znalazło się już wysoko na południowym wschodzie prześwietlając czubki drzew, gdy Tobas się obudził.

Karanissa leżała obok niego, ale miała otwarte oczy, patrzyła na światło, które sączyło się przez namiotowe płótno. Gdy zobaczyła, że się obudził, odwróciła się i powiedziała z uśmiechem:

— Więc naprawdę wyszliśmy z zamku?

— Naprawdę — odpowiedział uśmiechając się w odpowiedzi.

— Trudno uwierzyć, że po tak długim czasie... — bałam się, że się znowu obudzę i wszystko okaże się snem. Nawet ty, może cały ten czas z tobą jest snem.

— Hm, to raczej rzeczywistość; wyjdź z namiotu — pokażę ci. — Otworzył namiot i słońce wlało się do środka.

— Och! — zawołała Karanissa. — Jakież ono jaskrawe!

— Nie jest tak źle — powiedział wypełzając na zewnątrz i mrugając oczyma.

Karanissa poszła w jego ślady zasłaniając ręką oczy.

— Łatwo ci mówić — odparła. — Ale ja nie widziałam słońca przez czterysta lat! — Zadrżała. — I jest zimno.

Tobas zauważył Perena siedzącego cichutko po drugiej stronie resztek wczorajszego ogniska, grzebiącego w popiołach patykiem, żeby wykorzystać resztki ciepła.

— Dzień dobry! — zawołał.

Peren skinął głową, potem wstał otrzepując popiół ze spodni. — Musimy ruszać — powiedział. — Spakowałem wszystko oprócz namiotu i wyryłem napis na kamieniu. Derithon Mag — tak się nazywał?

— Tak — rzekł Tobas.

— Tak właśnie myślałem — odparł Peren kiwając głową. — To jak, idziemy wszyscy do Dwomor, czy jeszczeście się nie zdecydowali?

— Do Dwomor, po drodze zachodząc do chaty, gdzie zostawiłem gobelin. Ale dlaczego się spieszysz?

Peren popatrzył na niego przez chwilę, a potem rzekł:

— Tobas, dziś jest piąty Śnieżnego, a jesteśmy całe mile od czegokolwiek, w samym sercu gór. Nie chcę siedzieć tu ani chwili dłużej, niż to konieczne; nawet jeśli ty i twoja wiedźma potraficie uchronić nas przed chłodem, to jednak zginiemy wszyscy z głodu, jeśli złapie nas tu zamieć.

— Och — powiedział Tobas z nieco głupią miną. — Masz rację. Co mam robić?

— Ty i ona możecie zjeść śniadanie, podczas gdy ja zapakuję namiot — rzekł Peren podnosząc zaszyty mieszek z suszoną soloną wołowiną. — Jest niestety zimna, ale nie chciałem tracić czasu na rozpalanie nowego ogniska, a potem gaszenie go.

— Nic nie szkodzi — powiedziała Karanissa. — Mogę ją podgrzać. — Wzięła mieszek i trzymała go w ręku.

Po chwili zaczął parować; rozdarła woreczek i podała Tobasowi pasek mięsa.

Jedli w milczeniu, podczas gdy Peren rozmontował namiot i składał go. Gdy skończył, Tobas rzekł:

— Szkoda, że nie doszedłem do zaklęcia na robienie worka bez dna — Derithon miał coś takiego w swojej księdze.

— Ja mogę też coś nieść — wtrąciła Karanissa.

— Zgoda, tym lepiej; podzielimy bagaż na trzy części. Zróbmy to i ruszamy.

Dziesięć minut później wędrowali już na południe przez las, kierując się w stronę już im znanej ścieżki dookoła stóp stromej skały, niosąc w miarę równo podzielone zapasy Perena. Gdy szli już dostatecznie długo, żeby wpaść w rytm, Tobas przypomniał Perenowi jego obietnicę.

— Obiecałeś, że opowiesz, co się z tobą działo podczas tych trzech miesięcy.

Peren milczał, a Tobas dodał: — Myślałem, że będziesz miał bogaty strój i sługi, ale tunika, którą nosisz, to jedna z tych, jakie miałeś, gdy się spotkaliśmy. I nawet nie widzę twego miecza.

Peren skinął głową.

— Okradziono mnie — powiedział.

Tobas zauważył, że Peren był bardziej nerwowy, mniej sympatyczny i jeszcze bardziej milczący niż przedtem, i przypuszczał, że musiał przeżyć ciężkie chwile.

— Opowiedz, jak to było — rzekł.

Przeszli jeszcze kilkanaście kroków, zanim Peren zaczął.

— Nie jestem tak dobrym łowcą, jak myślałem. Gdy się rozstaliśmy, upolowałem niewiele co. No tak, trafiałem w to, do czego celowałem — procą umiem się jednak posługiwać — ale tu o wiele trudniej znaleźć coś do trafienia, niż myślałem. Zjadłem wszystko, co miałem w plecaku, i złapałem tylko kilka królików, a raz, gdy już byłem w rozpaczy — wiewiórkę ziemną. Byłem głodny — i to jak! — gdy zszedłem z gór do Aigoi.

— Więc jednak dotarłeś do Aigoi?

— O tak. Natrafiłem na chaty, gdy tylko zostawiłem za sobą prawdziwe góry, a może te wzgórza też należą do gór; myślę, że to zależy od tego, jak na to patrzysz. Zszedłem już ze szczytów i znalazłem się poniżej linii lasów, powiedzmy. — Zamilkł na chwilę, rozpamiętując, a potem ciągnął dalej. — Byłem głodny. Zatrzymałem się w pierwszej znalezionej chacie, należącej do starego pasterza i sprzedałem mu złoty świecznik za dobry obiad, nocleg, solidne śniadanie i nieco zapasów na dalszą drogę. Gdy spałem, zabrał sobie parę innych drobiazgów, w tym mój miecz, ale byłem za słaby, żeby się z nim spierać, a raczej wdzięczny, że nie podciął mi gardła, żeby zatrzymać wszystko. Powiedziałem sobie, że wynajmę pomocników i wrócę po resztę, jeśli będę potrzebował.

— No i wróciłeś? — spytała Karanissa.

— Oczywiście, że nie. Potem żebrałem albo kradłem, co mi było potrzebne, a torbę trzymałem w ukryciu, aż dotarłem do szlaku handlowego między Zamkiem Aigoa i Cytadelą Amor. Znalazłem karczmę i czekałem tam na nadejście karawany. To był — zaraz, zaraz — dwudziesty ósmy Zbóż chyba, kiedy znalazłem się w karczmie, a ostatnia karawana w tym sezonie przyszła trzeciego Kolorowych Liści. Podtrzymywałem sympatię karczmarza pracując na swoje utrzymanie czyszczeniem stajni i temu podobne i pokazując mu to ozdobione klejnotami puzderko. Obiecywałem, że zapłacę mu, gdy je sprzedam handlarzom.

— Które puzderko? — zapytała Karanissa smutnym głosem.

— Było zrobione z białej muszli ze złotym zameczkiem i perłami w każdym rogu.

— No cóż — powiedziała. — W zasadzie nigdy go nie lubiłam.

— Tym lepiej, proszę pani. Gdy nadeszła karawana, porozmawiałem z jej naczelnikiem; pytał mnie, gdzie znalazłem puzderko i inne rzeczy, które mu pokazałem, a ja łgałem jak najęty. Nie podobał mi się, ale nie miałem wyboru. Karczmarz nie chciał już dłużej czekać. Naczelnik karawany wydawał się przekonany, że gdzieś to wszystko ukradłem mimo tego, co mu powiedziałem, ale wcale się tym nie przejmował. Wreszcie uzgodniliśmy cenę — sto sztuk srebra za wszystko, co mi zostało. Było to spokojnie warte dwa razy tyle, a może nawet więcej, ale w mojej sytuacji trudno się targować. Więc odliczył mi monety, a ja je wziąłem i potem każdy poszedł spać do swojego pokoju.

Gdy się obudziłem, pieniądze znikły. Krzyczałem i kłóciłem się, ale nikt mnie nie poparł w najmniejszym stopniu. Byłem jeszcze jednym ubogim poszukiwaczem przygód, który opowiada bajki bez poparcia w faktach. Karawana spakowała się i odjechała, a ja zostałem, żeby przeszukać karczmę i zwymyślać karczmarza.

W końcu miał już dosyć; chwycił mnie i wyrzucił, a za mną moje rzeczy na drogę w deszcz. Na koniec rzucił za mną srebrną monetę i powiedział: — Naczelnik karawany dał mi jedną dziesiątą jako mój udział; masz tu jedną dziesiątą tego, co ja dostałem, idź i nigdy tu nie wracaj, ty wyblakły kłamliwy złodziejaszku.

Złorzeczyłem i przeklinałem go, przywoływałem gniew bogów, a potem wstałem i pobiegłem za karawaną ze stanowczym zamiarem odzyskania moich pieniędzy. Dogoniłem ich późnym popołudniem.

Nie zastanowiłem się, jak samotny, nie uzbrojony mężczyzna w dodatku w nie najlepszym stanie zdrowia może odebrać pieniądze obsłudze kilkunastu wozów. Podszedłem do nich, gdy wjeżdżali na podwórze następnej karczmy i zażądałem zwrotu moich pieniędzy, mając nadzieję, że wstyd przywróci im uczciwość; zamiast tego nazwali mnie łgarzem i potworem, pobili mnie i wyrzucili na drogę.

Leżałem tam jeszcze, gdy wyruszali następnego ranka; pewnie myśleli, że nie żyję. I prawie tak było. Miałem więcej siniaków niż całej skóry.

W końcu jednak podniosłem się i powlokłem dalej. Nikt nie zatrzymał się, żeby mi pomóc, chociaż wyminęło mnie kilkunastu podróżników.

Peren przerwał, jak gdyby czekając na komentarze, ale ani Tobas, ani Karanissa nie mieli nic do powiedzenia.

— To było w Amor — powiedział Peren. — Przeszedłem granicę, gdy ścigałem karawanę. Amor podobno jest jednym z większych Małych Królestw.

Znów przez jakiś czas szli w milczeniu, zanim Peren podjął opowieść.

— Znalazłem chłopkę, która przyjęła mnie do siebie — obiecałem jej, że zapłacę, kiedy będę mógł, ale ona niezbyt się o to troszczyła. Siedziałem tam przez resztę Kolorowych Liści i początek Nowych Mrozów odzyskując siły. Najpierw myślałem, że mogę zostać na zawsze; nie miała męża, wydawała się mną interesować i była całkiem ładna. Ale po kilku sześcionocach zainteresowanie jej zdecydowanie zmalało; gdy zrozumiała, że mimo mojego koloru jestem zwykłym mężczyzną, straciłem dla niej wszelką wartość. Myślę, że wzięła mnie za maga albo jakiś stwór należący do maga i liczyła na sowite wynagrodzenie za okazaną pomoc; gdy ją przekonałem, że tak nie jest, pozwoliła mi zostać, ale traktowała mnie raczej z pogardą niż sympatią. Dziesiątego Nowych Mrozów odszedłem.

Nie miałem pieniędzy ani dokąd pójść, ale Desset — tak się nazywała ta chłopka — wspomniała kiedyś o wielkiej drodze gdzieś na północ, która omijając góry wiodła do Ethshar, więc skierowałem się na północ, a raczej na północny zachód. Myślę, że miałem też nadzieję natknąć się na ludzi z tamtej karawany i odzyskać część tego, co utraciłem, skoro Cytadela Amor także leżała na północnym zachodzie.

A wtedy pierwszej nocy, gdy znów byłem sam, miałem sen, że słyszę ciebie wzywającego mnie, żebym wrócił do zamku w górach.

Myślałem, że to tylko sen, ale powtórzył się następnej nocy i następnej, a za każdym razem pamiętałem coraz więcej z twojej wiadomości, aż zrozumiałem, że to magia — albo miałem taką nadzieję. Nie miałem żadnego prawdziwego celu ani miejsca, w którym musiałbym się pojawić, więc uznałem, że co mi szkodzi zawrócić; w Dwomor niewątpliwie potraktowano mnie lepiej niż w Aigoi czy Amor. Miałem parę rzeczy, które dała mi Desset, a reszty szukałem, gdzie się dało — złodzieje nigdy nie fatygowali się zabrać mi wszystkiego z plecaka, tylko przedmioty wartościowe, więc wciąż miałem namiot, linę i tak dalej. Pracowałem trochę, żeby zarobić na to, czego nie mogłem wyżebrać, pożyczyć czy ukraść. Gdy już zgromadziłem cały ekwipunek, zacząłem wracać tą drogą, którą przyszedłem; wiedziałem, że nigdy nie znajdę tego miejsca, jeśli pójdę innym szlakiem. Dotarłem tu dwie noce temu, trzeciego Śnieżnego, a resztę znacie.

— Przepraszam — powiedział Tobas. — Nie przypuszczałem, że ci się będzie tak źle tam wiodło samemu.

Peren wzruszył ramionami.

— Nie zrobiłeś nic, za co musiałbyś mnie przepraszać; miałeś swoje własne życie, wracałeś do Ethshar ze swoim gobelinem. Gdybym miał odrobinę rozsądku, poszedłbym z tobą.

— No, ale przykro mi, że tak wyszło. Pamiętasz imiona tych ludzi, którzy cię okradli?

Peren popatrzył na niego z zainteresowaniem.

— Niektóre tak — powiedział. — A bo co?

Tobas na chwilę wbił wzrok w ziemię, a potem spojrzał na Perena.

— Mogę rzucić na nich klątwy, jak tylko wrócę do zamku przez gobelin i wyniosę z niego Księgę Zaklęć Derithona, no i trochę sprzętu i zapasów.

— Jakiego rodzaju klątwy?

— No, nie wiem; Derithon miał kilka. Na przykład Nawiedzająca Zjawa Lugwilera, która stworzyła spriggany, kiedy się w niej pomyliłem. Albo Ohydne Swędzenie. Albo, jak już się nauczę, jakieś zaklęcie wyższego rzędu, a są one naprawdę nieprzyjemne. Możesz brać i wybierać.

Peren zastanowił się przez chwilę, zanim odpowiedział:

— Nie wiem, Tobas; doceniam oczywiście twoją propozycję, ale nie jestem pewien, czy chcę zacząć rzucać klątwy na ludzi. Będę to musiał jeszcze przemyśleć.

— Dobrze — powiedział Tobas. — Tak czy siak masz na to mnóstwo czasu. — Skrzywił się. — Nie wiem, czy z tego gobelinu będzie rzeczywiście jakiś pożytek. No tak, mam teraz dostęp do zaklęć Derithona i mogę łatwo zarobić na życie, ale najpierw muszę znaleźć się z powrotem w zamku, zabrać księgę i wszystko, co jest mi potrzebne, a potem wrócić przez drugi zamek i znowu przejść przez góry. Wątpię, czy będę to często robił. Myślę, że to zależy, gdzie w końcu się osiedlę.

— Zawsze możesz mieszkać w gobelinie — podsunął Peren.

— O nie! — powiedziała Karanissa, zanim Tobas zdążył odpowiedzieć. — Nie, nie, nie! Nie na stałe! Nigdy więcej! Po czterystu latach spędzonych tam nie mam zamiaru zostać w nim na stałe. Z przyjemnością odwiedzę go znowu albo mogę tam mieszkać co jakiś czas, ale nie chcę zostać tam na stałe i porzucić Świat zewnętrzny. Popatrzcie na to wszystko! — Jednym gestem objęła zielone sosny, niebieskie niebo, błyszczące słońce. — Jak mogłabym znów z tego zrezygnować? A poza tym ogród wymiera i kończy się wino. A tu jest tak pięknie! Popatrzcie na słońce i drzewa, i ziemię — igły sosnowe, śpiewające ptaki — podoba mi się tutaj.

Peren odwrócił się.

— Ty możesz zostać na zewnątrz — jesteś wiedźmą i wszędzie zarobisz na siebie.

— Myślisz, że pozwoliłabym Tobasowi wrócić tam samemu? Nie mam zamiaru dać mu się tak łatwo wykręcić. — Wyciągnęła rękę i zaborczo pogłaskała go po głowie.

A ja nie zostawiłbym ciebie — zapewnił ją Tobas odwzajemniając pieszczotę. — Nie martw się, w końcu nauczę się na tyle magii, żeby zrobić więcej gobelinów, a wtedy będziemy mogli mieszkać, gdzie nam się żywnie spodoba, wchodzić i wychodzić z zamku, gdy tylko zechcemy — o ile będziemy mieli ochotę. Karanissa zawahała się, a potem rzekła:

— No, myślę, że pewnie jednak będziemy chcieli, Tobasie. Tu jest pięknie, ale zimno, i trochę strasznie. Zamek był moim domem tak długo, że... no, jest domem. Moim domem. Naszym.

Tobas skinął głową i objął ją ramieniem.

— Racja — zgodził się i wędrowali dalej.

Miał znowu dom, miejsce, gdzie mógł wrócić. Telven przestało być ważne; miał nowe miejsce na Świecie, a raczej poza nim.

Ale potrzebował jeszcze czegoś. Podobnie jak Karanissa nie chciał w nieskończoność żyć odcięty od ludzi. Chciał znaleźć sobie miejsce w społeczeństwie, nie tylko w przestrzeni; potrzebował nie tylko domu, ale i zajęcia, nie tylko kochanki, ale także przyjaciół.

No i spora sumka pieniędzy na uzupełnienie zamkowych zapasów wina i uszczuplonych oraz zepsutych ingrediencji Derithona także się przyda.

rozdział 29


Popołudniem szóstego dnia Śniegu roku pięć tysięcy dwieście dwudziestego pierwszego Tobas z Telven i Karanissa z Gór wzięli ślub na gołym szczycie wzgórza gdzieś we wschodnim Dwomor wzywając podczas zaimprowizowanej ceremonii wszystkich bogów, którzy mogliby ich usłyszeć, jako jedynego świadka mając Perena Białego i spisując świadectwo ślubu na kawałku kory.

— Głupie to — powiedział Peren, gdy wyryli swoje imiona na wewnętrznej stronie kory. — Mogliście poczekać, aż znajdziemy się w Dwomor.

— Nie chciałem czekać — rzekł Tobas. — Karanissa mogłaby znowu się rozmyślić.

— Albo ty — odparła. — Mógłbyś zechcieć poślubić tę twoją księżniczkę, Alorrię z Dwomor.

— Zamiast ciebie? Nigdy! — odpowiedział Tobas przytulając ją.

— Poza tym Alorria prawdopodobnie zdążyła już wyjść za mąż za jakiegoś wielkiego, dzielnego łowcę smoka i już się nim znudziła — powiedział Peren i zaczął schodzić ze szczytu wzgórza, na którym odbyli swój skromny ślub.

— A jeśli nie, to może wyjdzie za ciebie, skoro ja już nie jestem wolny — zaproponował Tobas schodząc za nim ze swą nowo poślubioną żoną u boku.

— No, może, ale chyba wolałbym jej siostrę, Tinirę — odparł z uśmiechem Peren.

— Zawsze miałeś zły gust — powiedział Tobas.

— A nie możesz poślubić ich obu? — zaproponowała Karanissa.

— Pewnie tak — rzekł Peren — tylko jeszcze nie zabiłem smoka.

— Drobiazgi, drobiazgi! — zaśmiał się Tobas. Karanissa uśmiechnęła się, a potem leciutko zadrżała.

— Nie myślisz chyba, że natkniemy się na tego smoka?

— Nie — zapewnił ją Tobas. — Jestem pewien, że ktoś już go zdążył zabić i prawdopodobnie poślubił również wszystkie księżniczki.

— Jaka szkoda — zauważył Peren. — To złoto bardzo by nam się przydało.

— Fakt — zgodził się Tobas.

Peren ruszył naprzód zostawiając samych państwa młodych, którzy przez chwilę szli w milczeniu, ale potem Tobas nie potrafił dłużej czekać.

— Dlaczego zmieniłaś zdanie? — zapytał znienacka Karanissę. — Poprosiłem cię o rękę znowu, bo mówiłaś, że nie poślubisz mnie, zanim nie wyjdziemy, no i udało nam się, ale nie przypuszczałem naprawdę, że się tak szybko zgodzisz.

— Och, nie wiem — powiedziała. — Po prostu kiedy zobaczyłam cały Świat rozpościerający się dookoła nas i słuchałam Perena opowiadającego o swoich przygodach, poczułam się okropnie samotna. Chciałam mieć coś bezpiecznego, czego mogłabym się trzymać, coś pewnego i stałego, w czym mogłabym pokładać ufność i chciałam, żebyś to był ty. Chciałam wiedzieć, że zawsze będziesz przy mnie. Kiedy cię zobaczyłam po raz pierwszy, stojącego u wrót zamku, zanim jeszcze cię poznałam, nabrałam do ciebie większej sympatii, niż mogłabym kiedykolwiek żywić dla Perena. Chyba nie potrafiłabym już stanąć sama przeciwko Światu po tak długim czasie; a z tobą nie jestem sama. Jestem wiedźmą, więc nauczono mnie, jak rozumieć różne rzeczy, nie wiedząc, skąd to wiem. Gdy zobaczyłam cię tutaj, na Świecie, wiedziałam, że mogę wierzyć, iż ze mną zostaniesz. Ufam ci — i kocham cię. Jestem tego pewna i nie myślę, by to się kiedykolwiek zmieniło.

— Och — powiedział w zakłopotaniu Tobas. — No to świetnie, bo ja ciebie też kocham. Wiem o tym nawet bez pomocy czarnej magii.

Po chwili przepełnionego uczuciem milczenia Karanissa zapytała:

— Kiedy dotrzemy do chaty, w której zostawiłeś gobelin? Tobas zastanowił się.

— Chyba dziś wieczorem — odrzekł. — O ile dobrze pamiętam, jest ona tuż za tymi następnymi dwoma wzgórzami po drugiej stronie niewielkiej dolinki. — Popatrzył przed siebie. — Tak mi się w każdym razie wydaje.

W rzeczywistości odległość była mniejsza, niż pamiętał; ciężar gobelinu sprawił, że wydawała mu się większa niż w rzeczywistości. Weszli na nagi grzbiet skalny drugiego wzgórza w ciągu godziny i zobaczyli chatkę na zboczu po drugiej stronie dolinki.

Peren zwolnił, tak żeby para mogła go dogonić.

— Gdzie widziałeś smoka, kiedy byłeś tu przedtem?

— O, tam — powiedział Tobas wskazując zapamiętany uprzednio skalisty wierzchołek wzgórza zaledwie kilkaset jardów na prawo.

— Tam gdzie ten dym?

Nagły niepokój ogarnął Tobasa, gdy zobaczył dym wskazywany przez Perena — cienką strużkę unoszącą się zza wysokiego, poszarpanego stosu kamieni i zanikającą w rześkim jesiennym powietrzu.

— Tak — powiedział sięgając po athame.

Jak się obawiał, chwilę później zza kupy kamieni wyłoniła się głowa smoka. Patrzył wprost na nich; zanim zdążyli sobie to uświadomić, wylazł z ukrycia, rozpostarł ogromne skrzydła i uniósł się w powietrze, z niezdarnym trzepotem kierując się na nich.

— Bogowie! — syknęła Karanissa. Cofnęła się o krok, potknęła o szczelinę między kamieniami i upadła niezręcznie lądując na biodro.

Tobas sięgnął za siebie, żeby jej pomóc, ale zanim jego ręka zbliżyła się do niej, Peren poderwał go z powrotem na nogi.

— Tobas — zawołał albinos — zrób coś! On leci prosto na nas! — Wskazał zbliżającego się smoka.

— Wiem! — odkrzyknął wciąż usiłując dosięgnąć żony. — Puść mnie!

— Zrób coś! — upierał się Peren.

— Co?! Możemy tylko uciekać! — wyrwał mu ramię.

— Już raz go zatrzymałeś tym swoim zaklęciem!

— Nie zatrzymałem go — to działa, jeśli smok otworzy paszczę. — Odwrócił się i zobaczył, że smok znajdował się o wiele bliżej i leciał znacznie szybciej, niż mu się przedtem wydawało; był już prawie nad nimi. Nawet gdyby udało mu się podnieść Karanissę na nogi, nawet gdyby nic jej się przedtem nie stało i mogłaby biec, to i tak nie mieli żadnej szansy na dotarcie do skraju lasu, który znajdował się o kilkaset jardów od nich. — O bogowie! — powiedział odnajdując szczyptę siarki.

Wielkie, niebieskozielone skrzydła smoka nagle przesłoniły im całe niebo, gdy stwór zawisł nad ich głowami, najwyraźniej zamierzając spaść prosto na nich. Skamienieli, wszyscy troje patrzyli w górę pewni, że nadszedł już kres ich przygód.

Potwór otworzył paszczę, jak gdyby śmiejąc się szyderczo.

Tobas domyślił się, że prawdopodobnie po prostu wyszczerzył kły przed ostatecznym atakiem, ale przyczyny nie były istotne; wiedząc, że to jest prawdopodobnie ostatnia szansa, cisnął zaklęcie.

Pysk smoka wybuchnął żółtym płomieniem i potwór zaryczał wściekle, ale tym razem nie wstrzymało to ani nie zwolniło jego ataku; zwinął skrzydła i pikował w ich stronę wciąż rycząc i bryzgając płomieniami z paszczy.

Tobas, przypomniawszy sobie w nagłym natchnieniu, co się stało w chacie Roggita, gdy próbował tam ugasić ogień, oraz co Derithon napisał w swej Księdze Zaklęć, desperacko grzebał przy pasie szukając siarki, żeby jeszcze raz cisnąć zaklęcie.

Potwór znów rozwinął skrzydła hamując lot i zatrzymując się w powietrzu; nagły powiew zbił z nóg Tobasa i Perena, a Tobas poczuł, jak żar wznieconego przez siebie płomienia muska mu policzek.

Całe niebo wypełniał metaliczny połysk niebieskozielonych smoczych skrzydeł i żółty blask nieposkromionego płomienia, gdy Tobas nareszcie znalazł buteleczkę i wysypał część jej zawartości na dłoń. Potwór pochylił głowę z otwartym pyskiem, w którym ślina syczała pośród dziko błyskających płomieni i zastanawiał się, która z trzech oszołomionych ofiar okaże się najsmaczniejszym kąskiem.

Tobas opanował się z wysiłkiem; gdyby zająknął się podczas wymawiania jedynego nieludzkiego słowa zaklęcia albo gdyby ręka trzęsła mu się zbytnio podczas wykonywania gestów, magia nie zadziałałaby. Zmusił swe ręce do spokoju, wykonał dwa proste ruchy, a potem wypowiedział zaklęcie i rzucił Zapłon w górę prosto we wciąż płonące szczęki smoka.

W tej samej chwili nastąpiła gwałtowna eksplozja w paszczy i gardle smoka, błysk i ryk oślepiły i ogłuszyły troje ludzi; krew i rozżarzone łuski rozsypały się z sykiem po skałach. Fragmenty dolnej szczęki spadły jak krwawy grad w jedno miejsce, grzechocząc po nagich kamieniach, a reszta straszliwej głowy potoczyła się dziko w drugą stronę. Ogromne ciało opadło na ziemię z głośnym, miękkim plaśnięciem zaledwie o kilka cali od swych niedoszłych ofiar. Wyciągnięty pazur powalił Perena na plecy i przeorał mu pierś, a na Tobasa i Karanissę spadł deszcz krwawych kawałków smoczego mięsa. Wszyscy troje zostali skąpani w dymiącej, cuchnącej, purpurowej krwi.

Skrzydła uderzyły raz i zamarły; wielkie purpurowe oczy nad potrzaskaną szczęką mrugnęły, a potem stały się martwe i szkliste.

Tobas zdał sobie sprawę, że siedzi na szczycie wzgórza z Karanissą leżącą po jednej jego stronie i Perenem po drugiej, wszyscy troje są przemoczeni smoczą posoką i otoczeni rozrzuconymi szczątkami potwora.

— Fuj — powiedział rozglądając się z niesmakiem.

A potem zemdlał.












rozdział 30


Guz na głowie nadal tępo pulsował, gdy Tobas usiadł na skale i zaczął oglądać ogromne ścierwo. Karanissa siedziała obok niego masując jedną ręką stłuczone biodro i usiłując wykrzesać jak najwięcej leczniczej mocy, a Peren, którego zniszczona tunika została zamieniona w prymitywny opatrunek, próbował podnieść resztki sponiewieranej głowy smoka.

— Jest za ciężka — przyznał wreszcie, gdy podszedł do nich zadyszany. — Nie mogę jej nawet podnieść.

— Możemy ją stoczyć zboczem w dół — zaproponowała Karanissa. — Ja mogę jakby ją ślizgać za pomocą czarnej magii, ale nie potrafię jej podnieść tak samo jak i wy.

— Jeśli my nie dajemy rady jej ruszyć, to nikt inny, kto mógłby ją znaleźć, też nie — stwierdził Tobas. — Najlepiej wróćmy do Dwomor, sprowadźmy ludzi, konie i wozy i wtedy ją zabierzemy.

— Chyba masz rację — powiedział Peren.

— Oczywiście, że ma rację! — rzekła Karanissa. Zdjęła dłoń z biodra i poruszyła się z wysiłkiem, a potem stwierdziła: — No, na dziś wystarczy już leczenia; wymaga za wiele energii. — Skubnęła swoją przesiąkniętą krwią suknię z niesmakiem i dodała: — Szkoda, że nie pomyślałam, by zabrać ze sobą więcej ubrań.

— Hm, przeszliśmy przez gobelin trochę nieoczekiwanie — podkreślił Tobas.

— Wiem. — Przeciągnęła na próbę dłonią po sukni i krew pociekła cienką strużką pozostawiając czysty materiał.

— Jak ty to robisz? — zapytał Peren.

— Czarna magia, oczywiście. — Nie pofatygowała się, żeby na niego spojrzeć zajęta pocieraniem swego ubrania, oddzielając materię od posoki.

— Chwileczkę — powiedział Tobas widząc, jak ciemny płyn wsiąka w ziemię. — Nie marnuj tego! Smocza krew warta jest fortunę; połowa zaklęć wyższego rzędu jej wymaga. Czarnoksiężnicy w Telven płacą jedną czwartą jej wagi w złocie, jeśli tylko na nią trafią.

Popatrzyła na niego przez chwilę, a potem wróciła do czyszczenia spódnicy.

— Nie wygłupiaj się — rzekła. — Masz jeszcze całe jej galony w tym ścierwie.

— No, a poza tym, Tobasie — dodał Peren — i tak jesteś już bogaty! Musisz tylko wrócić do Dwomoru i odebrać nagrodę. Zabiłeś w pojedynkę smoka za pomocą tego twojego idiotycznego jednego zaklęcia!

— Racja — przyznała Karanissa. — Są ci winni tysiąc sztuk złota!

— Tak jest, no nie? — Tobas popatrzył ze zdziwieniem na głowę potwora. — Zabiłem smoka. Jednym zaklęciem. — A potem otrząsnął się, gdyż jego mokre i lepkie ubranie zaczynało już cuchnąć. — Byłeś ze mną, Perenie — powiem im, że mi pomogłeś. Karanissa i ja nie zostawimy cię na lodzie. Możesz poślubić księżniczkę, jeśli chcesz i uzyskać stanowisko na zamku, i masz udział w złocie.

— Dziękuję ci — powiedział szczerze Peren. — Kilka miesięcy temu odmówiłbym pewnie, bo przecież nic nie zrobiłem, ale teraz jestem bogatszy w doświadczenia; biorę to, co mi się oferuje na tym Świecie. Wybiorę księżniczkę Tinirę, jeśli można, i wezmę taką część złota, jaką mi przydzielisz.

— Wszystko mi jedno, którą księżniczkę poślubisz — odparł Tobas. — Ja już mam żonę i jedna wystarczy mi w zupełności. A jeśli chodzi o złoto, zobaczymy potem, bo teraz nie mam jasności w głowie. Może jedną trzecią?

Peren wzruszył ramionami.

— Ilekolwiek uznacie za słuszne.

— Nie wydawajcie pieniędzy, których jeszcze nie macie — powiedziała kwaśno Karanissa usiłując sięgnąć ręką na plecy, żeby się oczyścić i tam. — Skąd wiecie, że ten tak zwany król Dwomoru wam rzeczywiście zapłaci?

— O tym nie pomyślałem — rzekł Peren.

— No, będzie musiał — powiedział Tobas. — Ogłosił na całym Świecie, że wypłaci nagrodę!

— Zobaczymy — upierała się Karanissa.

Jej cynizm okazał się zaraźliwy; cała trójka siedziała przez chwilę w ponurym milczeniu przyglądając się pokrytemu posoką krajobrazowi, myśląc o żałosnym stanie, w jakim się znaleźli i o możliwościach oszustwa. W końcu wiedźma rzekła:

— Myślę, że będzie musiał mimo wszystko dotrzymać słowa, no i pewnie bardzo chce pozbyć się księżniczek. Z tego, co widziałam i co Tobas mi powiedział, mam wrażenie, że Świat stał się bardziej prymitywny niż za moich czasów i przypuszczam, że niezamężne córki nie są zbyt mile widziane.

— Elner też powiedział mi, że nie — zgodził się Tobas. — Ale ja nie chcę księżniczki; mam ciebie.

— Wiem — powiedziała z cieniem satysfakcji w głosie. — Ale przynajmniej możesz objąć stanowisko. Nie chcesz chyba spędzić reszty życia za gobelinem, żywiąc się tym, co dają ogrody, co?

— Bo ja wiem — odparł. — Gdyby udało mi się przywrócić je do porządku, chyba nie miałbym nic przeciw temu. Zamek wcale nie jest taki zły. Przeszkadzało mi tylko, że jestem w nim uwięziony. Jak tylko wygonimy resztę sprigganów, to będzie to całkiem miłe miejsce.

— Chciałbym je kiedyś odwiedzić — zauważył Peren.

— Myślałem, że się boisz — odparł Tobas.

— No, tak — przyznał Peren — ale nie wiedziałem wtedy, co to jest.

— Prawda — zgodził się Tobas. Zaburczało mu w brzuchu. — Ciekawe, czy smocze mięso nadaje się do jedzenia?

— Nie wiem — powiedział Peren. — Jestem głodny, ale nie na tyle, żeby go próbować.

— Czy chcecie tu siedzieć przez całą noc? — zapytała Karanissa wstając, po czym zabrała się do czyszczenia tyłu sukni. Tobas przyglądał się jej z podziwem.

— Ona ma rację — rzekł Peren. — Powinniśmy przynajmniej dojść do chaty i upewnić się, że gobelin jest bezpieczny.

— I oddalić się od tej kupy mięsa, zanim zacznie cuchnąć; podejrzewam, że smoki psują się szybko — zgodziła się Karanissa.

Tobas kiwnął głową i wstał.

Znaleźli gobelin tak, jak Tobas go pozostawił i cała trójka zwinęła go ostrożnie, aby żadne z nich przypadkiem nie wpadło do zamku. Gdy się z tym uporali, Tobas i Karanissa ułożyli się na noc w chacie, a Peren taktownie znalazł sobie miejsce daleko od budynku, poza zasięgiem wzroku i słuchu.

Następnego dnia najzwyczajniej w świecie odpoczywali, a Karanissa używała swojej czarnej magii do oczyszczenia ich ubrań i przyspieszenia gojenia ich najrozmaitszych kontuzji. Wszyscy wciąż byli bardzo zmęczeni, zwłaszcza Karanissa, która wkładała więcej energii w czarną magię, niż podpowiadał rozsądek, pozostawiając jej niewiele na podróż.

Ósmego dnia Śniegu wyruszyli znowu. Peren i Tobas nieśli na ramionach zrolowany gobelin, a dziewiątego późnym rankiem ujrzeli Twierdzę Dwomor.

Ktoś ich wypatrzył, jak się zbliżali. Gdy znaleźli się u bram pośród blanków, zgromadził się tłum ciekawskich gapiących się na nieoczekiwanych przybyszy.

Krata była spuszczona i tak pozostawała mimo ich obecności; zatrzymali się więc z konieczności tuż przed nią, a obaj mężczyźni ostrożnie opuścili gobelin na ziemię.

Strażnik po drugiej stronie zawołał coś po dwomoryjsku.

Karanissa, która słuchała z uwagą, odkrzyknęła coś do niego kończąc: — Ethsharyjski! Mów po ethsharyjsku!

Tobasa ogarnął podziw, że mogła tyle powiedzieć usłyszawszy zaledwie kilka słów kompletnie nowego języka; nie przypuszczał, że czarna magia ma takie możliwości.

Strażnik po chwili wahania zapytał po ethsharyjsku:

— Kto idzie? — ale z brzydkim, nosowym akcentem.

— Peren Biały, Karanissa z Gór i potężny czarnoksiężnik i zabójca smoka, Tobas z Telven! — ogłosił Peren. Usiłował wyglądać godnie, mimo że jego białe włosy były brudne, spodnie obszargane, a tunika w strzępach. Tobas wyglądał trochę lepiej, gdyż jego ubranie nie doznało uszczerbku, a Karanissa podczas podróży korzystała z czarnej magii, żeby przywrócić sobie jak najlepszy wygląd.

— O... o co wam chodzi? — wysilił się strażnik w swoim brzydkim ethsharyjskim.

— Przyszliśmy po nagrodę należną nam za zgładzenie smoka — odparł Peren.

— Smok? Zabity? Naprawdę? — zapytał ewidentnie zdziwiony strażnik.

Nieproszony uśmiech pojawił się na ustach Tobasa; Perenowi udało się opanować, ale nic nie powiedział.

— Tak, naprawdę — powiedziała Karanissa, a potem powtórzyła to w nabytym ad hoc za pomocą czarnej magii dwomoryjskim.

— Wpuść nas! — zażądał Tobas wyciągając dramatycznym gestem athame.

Strażnik nadal się zastanawiał; Tobas wykonał gesty i wypowiedział zaklęcie, podpalając lewy rękaw opończy strażnika.

Efekt był dramatyczny; usłyszał, jak kilku z przyglądających się Dwomoryjczyków wydało westchnienie. Natychmiast jednak pożałował swego impulsywnego czynu; atak na strażnika niewątpliwie nie był najlepszym sposobem na to, żeby go tu mile widziano. Poza tym nie chciał nadużywać zaklęcia; jego zapas siarki kończył się, bo trochę rozsypał, gdy wysadzał smoka w powietrze.

Żołnierz ugasił ogień i patrzył na obcych już nie z zaskoczeniem, ale ze strachem i złością.

— Otwórz tę bramę — zażądał Tobas trzymając się roli, jaką przyjął — albo teraz wezmę się za twoją brodę!

Strażnik patrzył wściekle przez jeszcze kilka sekund, a potem usłuchał. Krata uniosła się przy akompaniamencie przekleństw i skrzypienia, a sześciu żołnierzy pojawiło się, żeby zaprowadzić nowo przybyłych na podwórzec. Dwu chciało podnieść gobelin, ale Peren i Tobas powstrzymali ich woląc nieść bezcenną materię samemu.

Znalazłszy się wewnątrz, opuścili gobelin i stali w milczeniu starając się sprawiać wrażenie spokojnych i godnych, a Karanissa przyglądała się stanowi, w jakim znajdował się zamek, z ewidentnym niesmakiem. Na rozkaz dowódcy niewielkiego oddziałku strażników cywilnych posłaniec pobiegł oznajmić o ich przybyciu.

Oczywiście nie zostali natychmiast zaprowadzeni przed oblicze króla; zamiast tego najrozmaitsi ludzie, przypuszczalnie urzędnicy, z których żaden nie mówił po ethsharyjsku, przychodzili i przyglądali się im tam, gdzie stali. Karanissa nie raczyła wysilić swojej czarnej magii i rozumieć, co mówili; zamiast tego któreś z trójki cudzoziemców po prostu oznajmiało: — Proszę mówić po ethsharyjsku! — za każdym razem, gdy pojawiał się ktoś nowy i zwracał się do nich po dwomoryjsku.

Po godzinie oczekiwania strażnik, z którym rozmawiali na początku, a którego rękaw Tobas podpalił, pojawił się ponownie i polecił im w prawie niezrozumiałym ethsharyjskim, żeby poszli za nim do zamku. Usłuchali. Chwilę później siedzieli przy stole naprzeciwko marszałka dworu.

— Więc utrzymujcie, że zgładziliście smoka — powiedział bez wstępów marszałek.

— Zgładziliśmy smoka — odparł Tobas. Marszałek potrząsnął głową.

— Nie jesteście bynajmniej pierwsi, którzy tak utrzymują. Wysłaliśmy siedemdziesiąt cztery osoby twierdzące, że są łowcami smoków; mam wszelkie dowody na to, że więcej niż połowa po prostu zdezerterowała. Po skorzystaniu z naszej gościnności zwyczajnie opuścili kraj, nie próbując nawet zabić potwora. Paru innych, którzy w dobrej wierze usiłowali to uczynić, zginęło. Jeszcze kilku dokonało bezskutecznych prób, ale uszło z życiem. Jak wiem, do takich należeli wasi byli towarzysze, którzy nam powiedzieli, o ile dobrze pamiętam, że wy dwaj uciekliście na wschód przez góry, żeby nie musieć tu wracać i przyznać się do klęski. Inni zaś, poza tymi, o których mówiłem, wrócili twierdząc, że zgładzili smoka, ale żaden z nich nie potrafił tego udowodnić. Jeden posunął się tak daleko, że przyniósł głowę smoka — ale bardzo małą i starą — zupełnie niewłaściwą. A teraz przychodzicie wy, nie przynosząc żadnych dowodów na poparcie waszego opowiadania, żadnych szczegółów na temat tego, jak zgładziliście stwora, tylko z tym tajemniczym zwojem materii, którego nie pozwalacie nikomu dotknąć i chcecie, żebyśmy was natychmiast uznali za bohaterów. Przykro mi, ale nie możemy tego zrobić. Najpierw musicie przedstawić dowody.

— Uczynimy to z przyjemnością — odparł Tobas — jeśli dostarczycie nam ludzi, zwierzęta i wozy niezbędne do przetransportowania tu szczątków smoka. Nie mieliśmy dosyć siły, żeby unieść głowę po jej odcięciu, a tym bardziej ciało. To, czym jesteśmy umazani, to jego krew. — Wysunął zesztywniały przód swojej tuniki.

Marszałek dworu był zaskoczony.

— Co? Więc naprawdę coś zabiliście? I nikt nie pilnuje ciała.

— Tak jest — zgodził się Tobas. — Nie mieliśmy wyboru. Jest o półtora dnia drogi stąd. Każde z nas może wskazać drogę.

Dwomoryjczyk odchylił się na krześle przyglądając się całej trójce, a potem zapytał ostro:

— Jak wielki był smok? I jakiego koloru?

— Niebieskozielony i hm... ile byś mu dał, Peren? Sześćdziesiąt stóp?

— Coś koło tego — zgodził się Peren.

— A jak go zabiliście? — zapytał marszałek.

— Magią — odparł Tobas.

Widząc, że pytający nie był usatysfakcjonowany, Peren dodał:

— Magią ogniową. Mój towarzysz, potężny czarnoksiężnik Tobas z Telven, rozsadził jego szyję jednym zaklęciem.

— Wybaczcie mi, że mam zastrzeżenia — powiedział znów uprzejmy marszałek, najwyraźniej częściowo już przekonany. — Ale dlaczego wykonanie zadania zabrało wam tyle czasu? Wyruszyliście trzy miesiące temu.

Tobas wzruszył ramionami.

— Na jakiś czas zajęły nas inne sprawy. — Wskazał na Karanissę i gobelin, który leżał pod ścianą.

— Niech pan posłucha — powiedział Peren swym najbardziej przekonującym tonem — nie oczekujemy, że zapłacicie nam tu i teraz, weźcie kilka wozów, a ja pokażę waszym ludziom, gdzie to jest. Tobas i Karanissa zostaną w Dwomor jako zapewnienie mojego odpowiedniego zachowania; zostawię gobelin i wszystko inne z nimi.

— Nie wiem — powiedział marszałek. — Może chcesz wpędzić moich ludzi w potrzask.

— To dajcie im broń! A jeśli knuję jakąś zdradę, to czy moi towarzysze zgodziliby się zostać tu jako zakładnicy?

Dwomoryjczyk zastanawiał się jeszcze przez chwilę, a potem kiwnął głową.

— Chyba nie, jeśli o tym wiedzą — powiedział. — No dobrze, zobaczymy, czy dokonaliście tego, co utrzymujecie. Ale pamiętajcie, że jeśli kryje się w tym zdrada, to — podczas pobytu nie zwiedziliście jeszcze całego zamku — są tu lochy w zupełności wystarczające dla wszystkich

trojga.

— Wasze lochy nas nie interesują; nie chcemy nic ponad to, na co zapracowaliśmy — powiedział Peren wstając.































rozdział 31


Dostali dla siebie apartament na drugim piętrze zamku, niedaleko skrzydła księżniczek, składający się z niedużej, przytulnej bawialni, małej sypialni, którą zajął Peren, a która prawdopodobnie niegdyś służyła lokajowi, i dużej eleganckiej sypialni ze wspaniałym łożem z baldachimem. Chociaż Twierdza Dwomor nadal była gęsto zamieszkana, odjazd kilkudziesięciu łowców smoka spowodował, że stało się tu o wiele luźniej niż przedtem; a jako goście, którzy być może uzyskali prawo do poślubienia księżniczek, zasługiwali na znacznie lepsze warunki. O ile sobie przypominali, pod koniec Letniego apartament ten zamieszkiwał książę wraz z pomniejszym szlachcicem.

Peren został tylko na jedną noc, gdyż nazajutrz wyruszył w drogę prowadząc karawanę wozów, żołnierzy, najrozmaitszych robotników i ciekawskich przez wzgórza w celu przywiezienia dowodów zgonu smoka. Tobas i Karanissa obserwowali odjazd Perena z blanków zamku, a potem udali się do swej wspaniałej sypialni, żeby jak najlepiej wykorzystać jego nieobecność. Pokoje w Dwomor o wiele lepiej nadawały się na miesiąc miodowy niż otwarte pole czy zrujnowana chata.

Mimo że status ich był dosyć dziwny i niepewny, ilekroć opuścili apartamenty, żeby powłóczyć się po zamku, młodzi małżonkowie bardzo mile spędzili swoje sam na sam przez pierwsze dwie czy trzy noce po odjeździe Perena. Ale gdy nadeszła czwarta, a on nie wracał, zaczęli się trochę niepokoić. Niepewność wzrastała podczas następnego dnia, ponieważ Peren nadal się nie pojawiał. Do obaw o los przyjaciela doszła wzrastająca podejrzliwość mieszkańców zamku, poczynając od króla Dernetha do sprzątaczek. Nadal oficjalnie byli gośćmi, ale traktowano ich raczej jak więźniów; strażnicy obserwowali ich bacznie, gdy którekolwiek wyszło na podwórzec, i dano im ponad wszelką wątpliwość do zrozumienia, że nie wolno im opuścić zamku. Nikt nie odzywał się do nich bez potrzeby; raz Tobas zauważył, jak marszałek dworu zawraca księżniczkę Alorrię, żeby przypadkiem nie rozmawiała z cudzoziemskim czarnoksiężnikiem.

Sądząc po wyrazie twarzy, jaki Tobasowi wydawało się, że u niej zauważył, Alorria nie sprawiała wrażenia zadowolonej z jego widoku, chociaż nie był pewien, czy dlatego, że uważała go za oszusta, bała się go, czy czuła się w jakiś sposób zakłopotana, czy wreszcie nie podobało jej się, że poślubił kogoś innego.

Tobas i Karanissa poszli wcześnie spać tego wieczoru, zbyt zmartwieni, żeby odpowiednio cieszyć się swoim towarzystwem. Ale nawet to, że leżeli razem w tym wielkim łożu z baldachimem, przynosiło im ulgę, a po upływie około godziny czy dwu, chociaż żadne nie zasnęło, oboje znacznie się uspokoili. Mimo to późnym wieczorem piątego dnia po wyruszeniu grupy Perena po głowę smoka nie spali jeszcze.

Wkrótce po przybyciu powiesili gobelin na jednej ze ścian sypialni, z największą starannością unikając dotknięcia jego powierzchni. W milczącym porozumieniu oboje chcieli, żeby wisiał, ale żadne nie zamierzało używać go w najbliższej przyszłości. Gdy wisiał już bezpiecznie, ukryli go pod prostą tkaniną, jaka zdobiła ścianę przed ich przybyciem. To maskowanie stanowiło niezbędny środek chroniący przed niepotrzebnymi pytaniami służby czy odwiedzających i, co ważniejsze, zapobiegający wizytom niepożądanych gości, którzy przypadkowo dotykając tkaniny znaleźliby się nagle u wrót ich zamku. Teraz, sięgając z łóżka, Tobas odsunął maskującą draperię i oboje przyglądali się gobelinowi.

— Myślę, że zaczyna mi już brakować zamku — przyznała Karanissa po kilku minutach milczącej kontemplacji.

— A ja wiem, że mi go brak — odparł Tobas. — Należał tylko do nas i nie było tam żadnych marszałków dworu czy królów, którymi trzeba by się przejmować, ani księżniczek i poddanych gapiących się na nas, ilekroć wyjdziemy. A służący robili, co im się kazało, nie usiłując uzyskać protekcji, przepraszając za wszystko czy też zachowując się, jakby wykonywanie moich poleceń było poniżej ich godności. Gdybym lepiej znał zamek i mógł sam pójść do kuchni, pewnie w ogóle ich nie potrzebowałbym.

— To nie tylko służący; wszyscy tu są nastawieni podejrzliwie. Pewnie myślą, że jesteśmy oszustami, jak gdyby można tu znaleźć coś godnego zagrabienia!

— Wiem. Zamek za gobelinem, chociaż dziwaczny, jest o wiele piękniejszy niż Dwomor kiedykolwiek będzie.

— Ale czułam się w nim okropnie samotna, zanim przyszedłeś --- powiedziała Karanissa przytulając się do niego pod kołdrą.

— A ja nigdy — odrzekł Tobas obejmując ją ramieniem. — Bo ty tam byłaś.

— Myślisz, że powinniśmy wracać?

— Nie wiem. Możemy w każdej chwili, jeśli tylko zechcemy. Oba gobeliny działają.

— Ale wyjść możemy tylko w górach, a już prawie zima. W każdej chwili może zacząć padać śnieg.

— No cóż, kiedyś będziemy musieli tam wrócić, przynajmniej na jakiś czas: jedyne stanowisko, jakie mogą mi zaoferować, to etat dworskiego czarnoksiężnika, a do tego potrzebna mi jest Księga Zaklęć, niektóre zapasy i składniki z gabinetu Derithona. Podejrzewam, że nie znalazłbym włosów nie narodzonych dzieci ani skrzydeł nietoperza w Twierdzy Dwomor.

— Może po prostu tchórzę, chcąc wynieść się chyłkiem do mojego schronienia, zamiast stanąć twarzą w twarz ze Światem — powiedziała z goryczą Karanissa.

— Ależ skąd! — słowa jej zaskoczyły Tobasa. — Mieszkałaś tam sama przez czterysta lat; nie jesteś tchórzem!

Przytuliła się do niego impulsywnie, a potem przez chwilę leżała bez ruchu z głową ukrytą w jego ramionach.

Odwzajemnił jej uścisk. Uśmiechnęła się do niego, a potem powiedziała w zamyśleniu:

— Wiesz, gdybym wróciła, jestem pewna, że po miesiącu, a najdalej dwóch chciałabym znowu wyjść zobaczyć słońce, księżyc, strumienie i wszystko inne.

— Oczywiście; ja też. Nic w tym złego. Nikt nie chce siedzieć kołkiem w domu przez cały czas.

— Ale to naprawdę jest nasz dom? — W głosie Karanissy pobrzmiewał smutek.

— No jasne — mieszkałaś tam tak długo, więc jak może być inaczej?

— No, ale ty tam wcale długo nie mieszkałeś! Tobas wzruszył ramionami.

— Nie mam innego; wygoniono mnie z domu, w którym wzrosłem, a następny udało mi się spalić. W zamku byłaś ty, a gdziekolwiek jesteś, tam znajduje się mój dom.

Leciutko go szturchnęła.

— Przestań się podlizywać! Usiłuję mówić poważnie.

— Ależ ja jestem poważny!

— Naprawdę, Tobas, może jednak powinniśmy po prostu wstać i przejść przez gobelin?

— Pytasz mnie o radę? To ty masz setki lat, ja dopiero co skończyłem osiemnaście — powiedział Tobas. Jednak zanim zdążyła mu odpowiedzieć, ciągnął dalej. — Ale nie, nie powinniśmy. Nie możemy tego zrobić Perenowi, który w końcu wróci. Poza tym Dwomoryjczykom mogłoby się to nie spodobać, a wiem tylko, jak stąd dotrzeć do rozwalonego zamku. Gdybyśmy znów się pojawili, nie byliby zachwyceni. Pieniądze też nam się przydadzą. Między innymi skończyło się wino. Brak piwa, pierogów, fig i granatów. Zużyłem już część zapasów Derithona, a inne zepsuły się z czasem. Jeśli nie jest się wybrednym, to można uznać, że w zamku jest dosyć jedzenia, ale potrzeba nam albo magii, albo pieniędzy, żeby je nieco urozmaicić, i na parę innych rzeczy. A jeśli będziemy mieli dzieci, to chyba nie chcesz, żeby dorastały tam w samotności.

— Nie myślałam o dzieciach.

— Nie chcesz?

— Po prostu chyba powinnaś zacząć — powiedział z uśmiechem. — Jeżeli będziemy postępować tak jak dotychczas, to prawdopodobnie zaistnieją.

— Więc niech zaistnieją! — zachichotała. Przytulił ją na chwilę.

— W takim razie nie możemy zamykać się w gobelinie — rzekł. — Skoro chcemy żyć uczciwie i mieć dzieci.

— Masz rację — zgodziła się. — Poza tym chciałabym zobaczyć Świat. — Przerwała zastanawiając się przez chwilę, a potem zapytała z niepokojem: — Nie jest on cały taki jak Dwomor?

— Aha! Więc tym się naprawdę martwisz! Nie wszędzie jest tak jak tu. W samej rzeczy Dwomor jest jednym z mniej przyjemnych miejsc. Myślę, że spodoba ci się Górne Ethshar; nie jest tam tak dziko jak tu. A nawet plaże koło Telven... — Głos mu zamarł.

— Co się stało?

— Coś sobie przypomniałem; absolutnie nie mogę zostać w gobelinie! Jestem komuś winien przeprosiny i nową łódź. No i obiecałem Perenowi, że rzucę klątwę na tych, którzy go okradli, o ile tego zechce.

— W takim razie wszystko jasne. Musimy po prostu nauczyć się dawać sobie radę na Świecie. Dostaniemy pieniądze, a ty obejmiesz tu stanowisko, będziemy podróżować i zobaczymy Ethshar i Telven, kupimy temu komuś nową łódź, a gdy zechcemy uciec od tego wszystkiego, po prostu wejdziemy do gobelinu.

— Trzeba będzie zrobić porządną drogę od ruiny, jeśli mamy tak robić, albo muszę się nauczyć latać. — Zawahał się, a potem dodał w zamyśleniu: — No i chyba dałoby się to zrobić. Derithon ma kilka zaklęć na latanie, które nie sprawiały wrażenia zbyt trudnych.

— To może być całkiem zabawne przylecieć tu z gór.

— Mimo wszystko będziemy musieli też trochę się powspinać. Czarnoksięstwo nie działa przecież w pobliżu zamku.

— A czy dałoby się coś z tym zrobić?

— Nie mam pojęcia. Jeszcze wszystkiego nie wiem. Ale to miejsce można by jakoś wykorzystać. — Zastanawiał się przez chwilę, a potem zaproponował: — Może założylibyśmy tam wioskę dla ludzi, na których rzucono klątwy. Tam by nie działały. Oczywiście musieliby zamieszkać tam na stałe, a my moglibyśmy sobie dobrze policzyć za wskazanie im tego miejsca. Mielibyśmy wtedy wioskę tuż obok i nie musielibyśmy po wszystko jeździć do Dwomor. Karanissa potrząsnęła głową.

— Nic z tego nie będzie — powiedziała. — Moim zdaniem to nie jest dobry pomysł. Prędzej czy później ktoś zacząłby badać latający zamek, zrobiłby bałagan w ukrytym pokoju i nie moglibyśmy tamtędy wychodzić.

— Racja — przyznał natychmiast Tobas. — Trzeba się nad tym poważniej zastanowić. Nie mogę nawet umieścić tam zaklęć ochronnych, bo nie będą działały. — Westchnął. — Hm, no ale to tylko luźny pomysł. Może w końcu uda mi się zrobić inny gobelin przedstawiający jakieś dogodniejsze miejsce i wtedy będziemy mogli założyć kolonię dla ofiar klątw.

— Zrobisz inny gobelin — powiedziała z przekonaniem Karanissa. — To na pewno nie jest takie trudne. Jeśli udało się to Derry'emu, uda się i tobie.

— Ale mogę nad tym spędzić całe lata — przypomniał jej Tobas.

— Cóż, ja mam nieskończoność, a mówią, że miłość wiedźmy pomaga mężczyźnie zachować młodość. Masz przepis na czar wiecznej młodości w książce Derry'ego; możesz do niego stopniowo dojść, a wtedy oboje będziemy mieć przed sobą nieskończenie długie życie. — Pochyliła się i pocałowała go.

Ktoś zastukał do drzwi.

Zdziwiony, kto niepokoi ich o tak późnej porze, Tobas zawołał:

— Kto tam?

— Wrócił wasz towarzysz, panie czarnoksiężniku — oznajmił głos jednego z tych kilku służących, którzy mówili po ethsharyjsku.

— No, nareszcie! — powiedziała Karanissa wyskakując z łóżka. Tobas poszedł w jej ślady i oboje chwycili pierwsze lepsze ubrania.

Po chwili wiedźma i czarnoksiężnik zeszli razem po schodach i wkroczyli na oświetlony pochodniami podwórzec, gdzie tłum ciekawskich, w większości przyodziany w nocne stroje, gapił się na najrozmaitsze kawałki smoka umieszczone teraz na długim rzędzie wozów.

— Panie Tobasie — powiedział ktoś za nimi. Tobas odwrócił się i zobaczył marszałka dworu w pogniecionych odświętnych szatach, najwyraźniej dopiero co wyrwanego ze snu. — Racz przyjąć moje przeprosiny, panie, za to, że w ciebie zwątpiłem. Nagroda ci się należy i mimo późnej pory Jego Wysokość Król czeka w sali przyjęć pragnąc jak najprędzej załatwić tę sprawę. Nie chcemy dłużej zwlekać i mamy nadzieję, że zechcesz pójść tam teraz i dokonać wyboru. Idź więc za mną, proszę.

Szeroko uśmiechnięty, pod rękę z Karanissą, Tobas poszedł.

Peren czekał przy drzwiach do sali przyjęć.

— Przepraszam, że musieliście tyle czekać — powiedział szybko. — Ale trudno było ich utrzymać w kupie, a porąbanie smoka zabrało mnóstwo czasu. Uparli się, żeby przywieźć wszystko. Zabrali każdą łuskę i kroplę krwi. A wracając bez przerwy zatrzymywali się na odpoczynek! Połowa z nich chciała rozstawić obozowisko dziś o zachodzie słońca, ale byliśmy tak blisko, że nalegałem, aby jechać dalej i oto jesteśmy. Przykro mi, że tak późno.

— Nic nie szkodzi — rzekł Tobas. — Liczyliśmy się z takimi opóźnieniami. Wcale się nie niepokoiliśmy — w końcu naprawdę zabiliśmy smoka. A poza tym w razie czego zawsze mogliśmy przejść przez gobelin.

Peren kiwnął głową nie słuchając go.

— Czy wiecie, że oni twierdzą, iż szczątki smoka należą do nich? — powiedział wzburzony. — Utrzymują, że skoro pracowaliśmy dla nich, to oni są właścicielami smoka i nic nam się nie należy.

— No, mając tyle złota, nie będzie nam potrzeba... — zaczął Tobas.

— Szsz! — uciszył ich marszałek, bo drzwi do sali przyjęć otwarły się.

Trójka łowców przygód okazała posłuszeństwo i zachowała należyte milczenie, gdy prowadzono ich przed oblicze Jego Wysokości Dernetha Drugiego, Króla Dwomoru i Jedynego Władcy Świętego Królestwa Starego Ethshar. Tobas zastanawiał się, czy ten ostatni tytuł był nowym nabytkiem, czy też po prostu dotychczas go nie usłyszeli.

Zauważyli natychmiast, że oprócz grupy raczej zmieszanych doradców królowi towarzyszyły jego niezamężne córki. Wszystkie pięć księżniczek stało po lewej stronie tronu, przyodzianych w piękne białe suknie, chociaż Tobas zauważył kilka nie zawiązanych wstążek i nie dopiętych guzików — jasny dowód pośpiechu, w jakim się ubierały. Zerrea zakrywała ręką uśmiechnięte usta, a Alorria była wyraźnie podniecona, trzy starsze zaś sprawiały po prostu wrażenie sennych.

Służący jeszcze zapalali świece wzdłuż ścian sali, około trzy czwarte kandelabrów płonęło już, gdy król gestem nakazał trójce cudzoziemców podnieść się z dworskiego pokłonu.

— Dzień dobry — powiedział grzecznie, gdy wszyscy już się wyprostowali. — Rozumiemy, że wasza trójka rzeczywiście zdołała zgładzić smoka.

— Tak jest, Wasza Wysokość — odparł Tobas.

— Moje gratulacje, chłopcze! -- Uśmiechnął się szeroko, acz nieco nieszczerze. — W takim razie rozumiemy, że przybyłeś tu po swoją nagrodę.

— Tak Wasza Wysokość, ja...

— Którą chcesz? — wskazał na pięć księżniczek nie tracąc czasu na wstępy. Tinira, która sprawiała wrażenie nieco bardziej przytomnej niż jej starsze siostry, spłonęła rumieńcem, a Zerrea zachichotała; Alorria oblizała się nerwowo. — Wybierz jedną, a potem wszyscy będziemy mogli iść spać.

Trochę zaniepokojony niefrasobliwością, z jaką król traktował własne córki, i zakłopotany myślą, że miałby którąś poślubić, Tobas zaczął:

— Hm... Wasza Wysokość, ja... Peren przerwał mu.

— Jeśli Wasza Wysokość raczy się zgodzić, to poprosiłbym o rękę księżniczki Tiniry. Mój towarzysz, pan Tobas, nie sprzeciwiał się mojemu wyborowi, gdy dyskutowaliśmy o tym wcześniej.

— W porządku — uśmiech króla nagle stał się szczerszy. — Tinira, wyjdź na spotkanie twemu narzeczonemu.

Księżniczka wystąpiła ze spuszczonymi oczami i podeszła do Perena. On zaś z powagą ujął ją za rękę.

— Gdybyś zostawił wybór mnie — zauważył niedbale król — ofiarowałbym ci Falissę i szkoda, że straciliście dwu pozostałych członków waszej grupy, ale muszę się zadowolić tym, co jest. Daję wam moje błogosławieństwo, Perenie — nazywasz się Peren, czyż nie? — Perenie i Tiniro. A teraz, kogo ty wybierasz, Czarnoksiężniku?

— Wasza Wysokość, ja już jestem żonaty — odpowiedział śmiało Tobas. — Wiedźma Karanissa z gór jest nie tylko moją towarzyszką, lecz także żoną.

Król patrzył na niego przez chwilę bez śladu uśmiechu, a potem zapytał:

— No i co z tego?

Tobas zająknął się, a następnie powiedział:

— To znaczy, że nie mogę wziąć żadnej z twoich pięknych córek za żonę. Będzie dla mnie przyjemnością i zaszczytem przyjąć inne obiecane nagrody, ale...

— Nic nie rozumiesz — przerwał mu Derneth. — Najwyraźniej w świecie nie wiesz, o co tu chodzi. Ktoś cię poważnie zwiódł. Chcesz nagrody pieniężnej czy nie?

— Tak, ja... — zaczął Tobas.

— W takim razie — przerwał mu znowu król — musisz poślubić co najmniej jedną z moich córek. Złoto i stanowiska w moim królestwie są ich posagiem. Jedyną nagrodą za zgładzenie smoka jest ręka księżniczki; do tego dochodzi posag, ale nie możesz dostać posagu bez żony. Gdybym chciał po prostu zapłacić komuś tysiąc sztuk złota za zabicie smoka, to myślisz, że robiłbym to wszystko?

— Nie pomyślałem...

— Oczywiście, że nie! Byłoby to idiotycznym marnotrawstwem. Za pół ceny mogę mieć zawodowego łowcę smoków z Aldagmoru albo naprawdę dobrego maga z Ethshar — nie umniejszając twoich zdolności, bo w końcu udało ci się wykonać zadanie, ale musisz przyznać, że przedtem nie byłeś znany. Nie, chcieliśmy znaleźć mężów dla naszych córek, mężów, którzy wykażą swoją wartość w walce z potworem!

— Ale — Tobas zrozumiał, że Elner miał cały czas rację, a jego własne podejrzenia sprawdziły się. Jeszcze raz jego protest został ucięty przez króla, zanim w ogóle zaczął mówić.

— Nie wyszło dokładnie tak, jak planowaliśmy, bo jest was tylko troje, a jedno jest kobietą. Obiecaliśmy pełen tysiąc komuś, kto zgładzi smoka i dotrzymamy tego, ale niech nas szlag, jeśli pozwolimy ci się wykręcić od poślubienia co najmniej jednej z naszych córek! — Zmierzył Tobasa wściekłym spojrzeniem.

— Ale ja już jestem żonaty! — Tobas prawie jęknął uświadamiając sobie nagle swoją młodość i małość wobec tej nagle groźnej postaci.

— No i co to za różnica?

Tobas nie potrafił na to odpowiedzieć. Nigdy nie zamierzał mieć więcej niż jedną żonę: takie wypadki zdarzały się rzadko. Jednak nie istniało żadne prawo zabraniające poligamii ani nawet zakorzeniony obyczaj; Tobas znał mężczyzn, którzy mieli dwie żony w Telven, a nawet słyszał o takich, co mieli trzy. Jedyne ograniczenie narzucone przez zwyczaj to konieczność posiadania dostatecznej ilości pieniędzy na utrzymanie dwóch rodzin i odpowiednio dużego domu.

Tobas uświadomił sobie, że mając posag żony i mieszkając w Twierdzy Dwomor, spełni oba warunki. Nawet gdyby opuścił Dwomor, on i Karanissa posiadali zamek, który wystarczyłby dla kilku rodzin.

Ale nie chciał mieć drugiej żony. Zaczął przygotowywać grzeczną mówkę odmawiającą zaszczytu, w której prosiłby króla, żeby zachował złoto dla siebie; w końcu z magią Derithona może gdzie indziej spokojnie zarobić tyle pieniędzy, ile zechce.

— Wasza Wysokość, muszę... Łokieć Karanissy wbił mu się w bok.

— Nie wygłupiaj się! — szepnęła wściekle, najwyraźniej wiedząc, co chce powiedzieć, może dzięki magii, a może domyślając się, To bas nie miał pojęcia. — Złoto nam się przyda, a mnie druga żona wcale nie przeszkadza. Nie jestem zazdrosna, trudno by mi nią było być przy Derrym. Ale chcę te pieniądze. Idź, wybierz którąś.

Zaskoczony, Tobas zająknął się, popatrzył na Karanissę, która stanowczo skinęła głową, a potem odwrócił się do króla i powiedział bez entuzjazmu:

— Wasza Wysokość, przepraszam za zwłokę, twoje córki są tak piękne, że trudno mi dokonać wyboru.

— To bierz je wszystkie! — rzekł Derneth niedbale machając ręką.

— Jednak — powiedział szybko Tobas, zanim sugestia króla została potraktowana poważnie — jeśli muszę wybierać, to wezmę Alorrię.

— Och, Tobasie! — zawołała Alorria podbiegając do niego i rzucając mu się w ramiona, a oczy rozszerzyły jej się, co Tobas mógł zinterpretować tylko jako przejaw radości.

Tinira objęła Perena o wiele mniej wylewnie.

Na tym, poza uprzejmym pożegnaniem, audiencja się skończyła; szczegóły podziału posagu zostaną uzgodnione po ślubach obu bohaterów. Król wyślizgnął się bocznymi drzwiami prawdopodobnie, żeby wrócić do łóżka, a w chwilę później Tobas znalazł u swojego boku marszałka dworu, który omawiał z nim przygotowania do ślubu.























rozdział 32


Ślub miał być wielką galą, największym wydarzeniem w Dwomor od lat; było to nie tylko podwójne królewskie wesele, lecz także święto z okazji zgładzenia smoka. Zaproszono całą ludność Królestwa Dwomor, co — jak się Tobas dowiedział ku swojemu zaskoczeniu — wynosiło trochę mniej niż osiem tysięcy ludzi. Całe życie słyszał, jak nazywano królestwa Małymi, ale nigdy nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo nazwa odzwierciedla rzeczywistość. Przypomniał sobie nie kończące się, zatłoczone ulice Górnego Ethshar i postanowił, że z księżniczką czy bez on nie zamierza mieszkać w Dwomor do końca swych dni.

Przypomniał sobie, że kiedyś pragnął spędzić całe życie w około stuosobowym Telven, i wydało mu się to nie do wiary. Nie znaczyło to, że miał taką wielką ochotę podróżować, ale miejsca takie jak Dwomor nie zapewniały zbyt wielu możliwości ani wygód.

Karanissa z trudem powstrzymywała się od śmiechu słysząc, ile ludzi mieszka w Dwomor.

— Widziałam obozy wojskowe, gdzie było więcej markietanek i maruderów, niż jest ludności w tym tak zwanym królestwie! — zauważyła.

Także usiłowania mieszkańców zamku, żeby wykazać się wystawnością i elegancją nie znalazły uznania w jej oczach. W Twierdzy Dwomor po prostu nie posiadano bogactw, którymi można by się poszczycić; większość gości miała jeść ze zwykłych, drewnianych talerzy, w dodatku wykonanych specjalnie na tę okazję. Flagi królestwa zwieszały się z każdej wieżyczki zamku, a nad bramą umieszczono proporce, ale większość z nich dawno już spłowiała, flagi zaś różniły się odcieniem. Jej własny strój, naprawiony i upiększony za pomocą czarnej magii, był ładniejszy niż suknia ślubna Alorrii, chociaż Tinira, jako starsza siostra, przez przypadek zdołała prześcignąć Karanissę elegancją w swej starożytnej, niebieskiej sukni z jakiejś amagicznie tkanej materii, którą jedna z jej odległych przodkiń nabyła w sobie tylko znany sposób.

Ponieważ przygotowania wymagały czasu i trzeba było rozesłać wici o wydarzeniu po całym królestwie, ustalono datę na dwudziestego drugiego Śnieżnego i zasyłano do bogów gorące modły, żeby pogoda utrzymała się. Przelotny opad śniegu, który nastąpił szesnastego, wywołał lekką konsternację, ale skoro miał na tyle przyzwoitości, żeby stopnieć następnego dnia, nie tracono nadziei.

Tobas spędził kilka wieczorów patrząc tęsknie na gobelin, ale Karanissa niezłomnie trwała na stanowisku, że ma poślubić Alorrię.

— Mnie to nie przeszkodzi — upierała się. — A tobie potrzeba pieniędzy, no i zapewni ci to dobrą pozycję u króla.

— Ale ja tu wcale nie chcę zostać!

— Jednak latający zamek leży w Dwomor — albo może w Aigoi, ale stąd jest bardziej po drodze do Ethshar. Dopóki nie uda ci się uruchomić zamku na nowo albo nie utkasz nowego gobelinu, jesteś tutaj uwiązany, chcesz, czy nie.

— Nie podoba mi się to. Kara, jak mam sobie poradzić z wami dwoma? Mam dopiero osiemnaście lat i jedna żona to dużo jak na kogoś w moim wieku.

— Niech cię to nie martwi — upierała się. — Alorria i ja dogadamy się między sobą.

Tobasowi jednak wcale się to nie podobało. — A poza tym — powiedział — przecież ja jej wcale nie znam!

Szybko jednak okazało się, że wszyscy mieszkańcy Twierdzy Dwomor postawili sobie za cel to naprawić; kiedykolwiek znalazł się poza swoim apartamentem, Alorria albo już na niego czekała, albo miała zaraz się pojawić.

Rozmawianie z nią okazało się trudne; nazbyt imponowała jej jego magia i przypuszczalnie bohaterstwo, no i życie, jakie wiodła, znacznie różniło się od jego. Poza krótkimi oficjalnymi wizytami do dwu sąsiadujących królestw spędziła je całe w murach zamku. Była wykształcona i oczytana, ale bardzo niewiele wiedziała o Świecie.

Gdy usłyszała opowieść, jak Peren został obrabowany i pobity, nie potrafiła zrozumieć, dlaczego chłopi zamieszkali w tej okolicy Amor nie ruszyli natychmiast ze swych domostw w słusznym oburzeniu i nie powiesili wszystkich uczestników karawany. A gdy dowiedziała się, jak czarnoksiężnicy z Ethshar odmówili nauczenia Tobasa dalszych zaklęć, uznała, że musiał on okazać się w jakiś sposób niegodny, nie zasłużył się albo może w jakiś sposób ich obraził, na przykład nie wykonując tajnego znaku Cechu. I stanowczo zaprzeczała wszystkiemu, co Karanissa opowiadała o Wielkiej Wojnie i charakterze Starego Ethshar.

Tobas stwierdził, że jest miła, ale uparta, inteligentna, ale naiwna. Sprawiała wrażenie o wiele młodszej niż on, chociaż wiedział, że różnica między nimi nie przekraczała dwu lat. Nie wyobrażał sobie, jak mógłby z nią mieszkać na co dzień, a tym bardziej dzielić łoże.

Dni jednakże mijały i ślub stawał się coraz bliższy.

Śnieg zaczął padać około południa dwudziestego pierwszego, a rankiem dnia wyznaczonego na ślub jego pokrywa osiągnęła sześć cali i wytworzyły się zaspy wyższe niż na stopę. Marszałek dworu przewidywał przybycie około dwu tysięcy gości, ale pojawiła się ich zaledwie jedna dziesiąta.

Tobasowi jednak wystarczyło to w zupełności. Cała zaś ceremonia, przysięganie bogom, że będzie troszczył się o prawie zupełnie obcą osobę, było dla niego nieomal gorsze niż stawienie czoła smokowi.

Peren zaś wyglądał na zupełnie zadowolonego; on i Tinira stanowili o wiele lepszą parę niż Tobas i Alorria, pomijając już komplikacje wynikające z obecności Karanissy. Oboje wydawali się bardzo zadowoleni z sytuacji, a Tobas przypuszczał ponuro, że ich małżeństwo okaże się dobre. Wątpił, żeby już pałali do siebie gorącą miłością, ale wyglądało na to, że się lubią, czego można by życzyć wielu związkom.

Po ceremonii nastąpiło wręczenie obiecanego posagu, przeprowadzone w małym, zamkniętym pokoju; Tobas i Karanissa odliczyli siedemset sztuk złota jako swoją część, Peren zaś zabrał pozostałe trzysta. Karanissa zaopiekowała się ich częścią, a Tobas więcej już tym sobie nie zaprzątał głowy. Zbyt był bowiem zajęty martwieniem się, co przyniesie reszta dnia i nadchodząca noc.

Gdy już załatwiono sprawę złota, rozpoczęła się uczta i rozrywki. Trzej minstrele skomponowali ody na cześć zabójcy smoka i wszystkie one wprawiły Tobasa w ostre zakłopotanie. Jeden śpiewak miał zwyczaj wciskać dodatkowe sylaby do każdej linii, drugi nie potrafił utrzymać melodii, a trzeci, chociaż jego pieśni były dobrze napisane i ładne, upiększył prawdę nie do poznania, dodając długi dialog pomiędzy Tobasem i smokiem, w którym każdy wymieniał występki drugiego odpowiednio przeciwko smokom i przeciwko ludzkości, a potem przechwalał się swoimi wcześniejszymi przewagami.

— Ależ smok nie potrafił mówić — szeptał uporczywie Tobas do Alorrii usiłując równocześnie zachować uprzejmy uśmiech. — Może to i prawda, że są w stanie się nauczyć, gdy staną się dostatecznie duże i rozumne, ale ten najprawdopodobniej nie znalazł nikogo, kto mógłby to zrobić mieszkając samotnie w górach, a może uznał, że nie warto z nami rozmawiać. W każdym razie nie powiedział ani słowa.

— Bo to tylko żądny krwi potwór — zgodziła się Alorria.

— Moim zdaniem był po prostu głodny; czemuś tak dużemu trudno jest znaleźć tam inne pożywienie niż bydło i ludzi.

Alorria delikatnie zadrżała.

— Nie mów o tym w taki sposób.

— Czemu nie? — zapytał Tobas ze zdziwieniem. — Ci idioci przecież o tym śpiewali!

— To co innego. To okropne, gdy mówisz, że pożerał ludzi tylko dlatego, że był głodny.

— A jaki miał inny powód? Oni śpiewają zupełnie o tym samym! Posłuchaj tylko: ,,I szerzył krwawą rzeź po polach pożerając chłopskich synów i córki". Ja nigdy nie powiedziałem niczego podobnego!

— Tobas, to tylko pieśń; siedź cicho i słuchaj.

Tobas wyczuł, że zachowuje się bezsensownie. W rzeczywistości chciał zaprotestować nie przeciwko pieśniom minstreli, tylko faktowi, że poślubia Alorrię. Ona jednak nie mogła okazać się wdzięcznym słuchaczem tego rodzaju skargi; najwyraźniej poślubienie go napawało ją zachwytem. Posępnie oparł się na krześle i wychylił swój kieliszek.

Sługa natychmiast napełnił go ponownie; Tobas nie protestował. Jedyną pozytywną stroną Dwomoru było wino naprawdę doskonałej jakości. Od dłuższego czasu nie trafiało mu się wino godne tej nazwy, więc teraz zamierzał delektować się nim, ile się dało.

Gdy wreszcie szczęśliwa młoda para została odesłana do swojej komnaty, przy akompaniamencie licznych wiwatów i odrobiny lubieżnych docinków, Tobasowi nieco szumiało w głowie, ale nie utracił jeszcze zdolności samodzielnego chodzenia. Alkohol i czas spędzony w bezpośredniej bliskości pięknej Alorrii sprawiły, że pozbył się oporów i z niecierpliwością oczekiwał nocy.

Ich małżeńska komnata była tym samym pokojem, którego Tobas i Karanissa używali w ciągu ostatnich dwu sześcionocy; w zamku nie było lepszych apartamentów. Alorria mieszkała dotychczas z Zerreą, tak więc nie mogli korzystać z jej dawnego pokoju. Karanissę i Perena taktownie przeniesiono do mniejszych oddzielnych pomieszczeń znajdujących się gdzie indziej.

Dlatego też Tobas poczuł się zaskoczony, gdy zobaczył, że wiedźma czeka na niego w bawialni. — Cześć — powiedział, zmieszany i zakłopotany, niepewny czy powinien nadal obejmować Alorrię w talii, czy też nie.

— Cześć — odrzekła Karanissa otwierając drzwi do sypialni.

— A ty tu co robisz? — zapytała Alorria najwyraźniej zdenerwowana obecnością rywalki.

— Chciałam pożegnać się, zanim odejdę — odparła wiedźma. — Nie chcę, żeby Tobas się niepokoił.

— Odejdę? Dokąd? — spytał Tobas. Przestał obejmować Alorrię i odczuwać ciepło wywołane winem.

Podczas tej krótkiej rozmowy cała trójka znalazła się w środkowym pokoju. — Myślę, że potrzeba wam trochę czasu, żebyście się lepiej poznali — wyjaśniła Karanissa. — Więc uznałam, że powinnam oddalić się na jakiś czas. Nie chcę wam przeszkadzać. Tobas może wrócić po mnie na wiosnę, gdy stopnieją śniegi i da się podróżować. — Sięgnęła po sznurek, żeby odsłonić gobelin.

— Chwileczkę, Kara! — powiedział Tobas.

— Niech sobie idzie! — rzekła Alorria przytrzymując go.

— Do widzenia — powiedziała Karanissa. Podniosła skrzynkę z winem, która czekała przy łóżku, weszła do gobelinu i znikła.

— O nie! — zawołał Tobas. — Nie zostawisz mnie tutaj! — Wyrwał się z rąk Alorrii i wskoczył do gobelinu za swoją pierwszą żoną.

— Tobas! — wykrzyknęła Alorria. I nie zastanawiając się nad tym, co robi, podążyła za swoim bohaterskim mężem.

























rozdział 33


— No i widzisz, co narobiłeś — powiedziała Karanissa stojąc na moście do bramy zamkowej z rękoma opartymi na biodrach.

— Mogłaś mi powiedzieć, jakie masz zamiary — odparł Tobas z zewnętrznej ścieżki.

— Gdzie jesteśmy? —jęknęła Alorria chwytając Tobasa za ramię i rozglądając się po niesamowitej, czerwono oświetlonej pustce.

— Uspokój się — rzekli czarnoksiężnik i wiedźma jednym głosem. W oknie zamku zachichotał spriggan.

Po chwili Karanissa wzruszyła ramionami.

— Cóż, musimy tu wszyscy troje siedzieć aż do wiosny, więc niech przynajmniej będzie miło. Wejdźcie. — Odwróciła się i drzwi otwarły się przed nią.

— Nie popisuj się — mruknął Tobas zezłoszczony całą

sytuacją.

— Były zamknięte od wewnątrz — przypomniała mu Karanissa — więc jak inaczej mielibyśmy wejść?

— Można wezwać służących — natychmiast odpowiedział Tobas.

— Ale, Tobasie... — zaczęła Alorria.

— Nie pomyślałam o tym — przyznała Karanissa.

— Ha! Wydaje mi się, że to nie jest jedyna rzecz, o jakiej nie pomyślałaś!

— Tobas... —jęknęła Alorria.

— Mam nadzieję, że większość sprigganów się wyniosła — zauważyła Karanissa.

— A ja, że mam wszystko, co potrzeba do wysłania wielu wiadomości we śnie — nie chcę, żeby ktokolwiek się o nas martwił.

— Tobas!

Tobas odwrócił się do Alorrii.

— Przepraszam, Ali. — Szerokim gestem objął zamek. — Tak to jest, jeśli poślubi się czarnoksiężnika; a przynajmniej mnie. Witaj w twoim nowym domu!

Księżniczka gapiła się na parapety ozdobione chimerami, wieżyczki ze skrzydłami nietoperza, odpychające czarne ściany.

— I — powiedziała ciepło Karanissa — witaj w rodzinie. Słysząc to Tobas spojrzał na Karanissę i zobaczył, że mówi serio. Uśmiechnął się. Po raz pierwszy od czasu gdy patrzył, jak płonie dom Roggita, poczuł, że nie musi już martwić się o przyszłość. Miał dom, mnóstwo pieniędzy, stanowisko jako czarnoksiężnik dworski, no i rodzinę.

Nie przypominał tradycyjnego domu ten zamek zawieszony w nicości. Pieniądze przyszły jako bajecznie wielki posag, czego nigdy się przedtem nie spodziewał. Czarno-księstwo odziedziczył po od wieków zmarłej osobie, a nie nauczył się go jak czeladnik i można je było uznać za następny posag. Jego rodzina składała się z dwu żon — wiedźmy i księżniczki. Życie płatało mu figle, ale jednak zdobył dom, pieniądze, stanowisko i rodzinę, i ze wszystkiego był zadowolony.

Pozostałe problemy nie mogły znaczyć wiele. Czuł się wspaniale. Na koniec okazało się, że jednak ma szczęście.

























epilog


Lador z Sesseran obudził się i spojrzał w górę zaskoczony, gdyż jakiś cień zakrył słońce. Widział tylko ciemny kształt unoszący się na niebie nad nim. Patrzył więc niepewny, czy wstawać i uciekać, czy zostać na miejscu. Thera spała u jego boku.

Zza krawędzi ciemnego kształtu wyłoniła się głowa.

— Dzień dobry — powiedział głos młodego człowieka radośnie. Lador poczuł lekką ulgę usłyszawszy znajomy akcent mieszkańca Wolnych Ziem zamiast twardszych tonów Ethsharyjczyka, ale nadal miał się na baczności.

— Pan mnie pewnie nie pamięta — ciągnął głos. — Ale nie, bez sensu, musi pan pamiętać. Jestem Tobas z Telven, ukradłem panu łódź.

Ladora zatkało, ale po chwili odzyskał głos.

— To było pięć lat temu!

— Wiem, wiem — powiedziało zjawisko. — Przepraszam, że pojawiam się dopiero teraz, ale miałem mnóstwo spraw. Mam nadzieję, że przyjmie pan moje przeprosiny. — Młody człowiek rzucił coś z unoszącego się w powietrzu obiektu; opadło to na ziemię wydając specyficzny dla monet brzęk. Lador popatrzył na mieszek, a potem w górę na tajemniczy obiekt.

Dwie dalsze głowy wystawały teraz zza jego krawędzi; Ladorowi oczy przyzwyczaiły się już do blasku słońca i uznał, że nowe głowy należały do kobiet. Obie miały ciemne włosy; jedna nosiła je rozpuszczone, a druga zebrane w koronę. Zauważył, że unoszący się przedmiot jak gdyby trzepotał na krawędziach; miał około dwu jardów szerokości i trzech długości i chyba był wykonany z grubej materii.

— Te pieniądze są na przeprosiny — powiedział To-bas. — A łódź, którą jestem panu winien, czeka na plaży. Nie jest to identycznie ta sama, którą ukradłem, ale tak podobna, jak tylko potrafiłem zrobić. Kurczak jest pod siedzeniem, ale wino dałem białe; mam nadzieję, że to panu nie przeszkadza.

— A niby czemu miałoby? — zapytała ironicznie kobieta uczesana w koronę. — Kto pije czerwone wino do kury?

— Cicho, Ali — powiedziała druga. — Niech Tobas skończy.

— On już skończył — odparła pierwsza.

— Oczywiście, że nie — upierała się druga.

— Głupie to i tyle.

— Uciszycie się wreszcie?! — ryknął bezskutecznie Tobas, bo jego żony kłóciły się dalej.

Lador patrzył tylko przez dłuższą chwilę, ale gdy spór ciągnął się dalej, najpierw uśmiechnął się, a potem zaśmiał się na głos. Świat pełen był dziwów, a ten czarnoksiężnik, który nazywał siebie Tobasem z Telven, należał do nich.

Tobas jeszcze raz rzucił okiem na dół, wzruszył ramionami i uśmiechnął się, jakby chciał powiedzieć: — Cóż mogę zrobić? — a potem odwrócił się do swoich kobiet.

Trójka na latającym dywanie nie interesowała się już więcej parą na wydmach, nazbyt zajęła ich własna kłótnia rodzinna. Lador słuchał ich przez kilka minut z rozbawieniem, a potem obudził Therę, która jakoś przespała całe zdarzenie. Razem poszli na plażę oglądać swoją nową łódź.























uwagi


W roku 5226, gdy znany czarnoksiężnik Tobas z Telven radził się wyroczni w Ethshar Górnym, jego głównym celem było odnaleźć parę, której pragnął zwrócić nie spłacony dług. Skorzystał jednak z okazji, aby uzyskać odpowiedzi również na parę innych pytań. Odpowiedzi te zamieszczamy tu dla wszystkich zainteresowanych nimi czytelników tej opowieści.

Roggit wiedział doskonale, że Tobas okłamał go co do swojego wieku; nie był tak zdziecinniały, jak przypuszczał jego czeladnik. Jednak będąc bardzo samotnym starym człowiekiem, ulitował się nad chłopcem. Dopiero przyjąwszy go zaczai tego żałować, co spowodowało, że zwlekał z uczeniem Tobasa czegokolwiek użytecznego.

Obszar górski między Dwomor i Aigoą, gdzie czarno-księstwo nie działa, powstał na skutek zastosowania po raz drugi Rozkładu Ellrana. To niesłychanie potężne, ale bardzo proste zaklęcie pierwszego rzędu zostało odkryte przypadkiem w roku 4680 przez mało znanego badacza imieniem Ellran Pechowy; czyni ono obszar nieokreślonej wielkości „martwym" dla czarnoksięstwa na czas nieograniczony. Ponieważ wojskowy rząd Starego Ethshar posługiwał się głównie czarnoksięstwem, podczas gdy wrogowie z Północy nie, zaklęcie uznano nie tylko za bezużyteczne w kategoriach wojskowych, lecz za bezwzględnie szkodliwe i dlatego zostało całkowicie utajnione. Wykonano je tylko dwa razy; raz w 4680, gdy Ellran je odkrył, i ponownie w 4762, gdy kapitan Seth syn Thoruna, rozgoryczony i nieudany czeladnik Kalirina Sprytnego, który z kolei był uczniem samego Ellrana, użył go do zakończenia bezsensownej walki ze swoim rywalem Derithonem Magiem. Dom Derithona uległ zniszczeniu, sam Derithon zaś prawdopodobnie zginął. Tajna wojskowa placówka przeznaczona do badań nad magią stała się również „martwa" dla czarnoksięstwa, więc została opuszczona. To była właśnie „wioska", jaką przeszukali Tobas i Peren. Seth syn Thoruna został oskarżony o morderstwo i zdradę przez odpowiedni sąd wojskowy, uznany za winnego i powieszony szóstego dnia Deszczów 4763, a jego Księga Zaklęć spalona, co położyło kres linii czeladników przekazujących Rozkład Ellrana.

Kapitanowi Istramowi ze „Złotej Mewy" nie chciało się szukać prawnych właścicieli łodzi, którą Tobas zostawił mu pod opieką, ale uznał, że nie wolno mu jej zatrzymać. W związku z tym sprzedał ją, a uzyskane pieniądze przekazał na teurgiczny szpital dla rannych lub emerytowanych żeglarzy.

Językiem ojczystym księcia Heremina z Teth-Korun nie był quoruliański; mówił po tethkoruńsku. Jego tłumacz zaś używał quoruliańskiego, ale nie zdawał sobie sprawy z różnicy pomiędzy tymi dwoma językami. Poza różnicami w zastosowaniu trybu łączącego i w końcówkach dopełniacza imion własnych, języki te są identyczne.

Smoki od wieków występują endemicznie na dwomoryjskich wzgórzach, ale żaden nie sprawił poważniejszych problemów przed mniej więcej rokiem 5220, bo do tego czasu żaden nie żył dostatecznie długo, żeby osiągnąć poważniejsze rozmiary. Smok, którego Tobas zabił, polował na bydło i ludzi tylko wtedy, gdy pożarł już wszystkie inne stworzenia dostatecznie dla niego duże; gdyby miał trochę więcej rozumu, przeniósłby się w inne okolice i ograniczył się do polowania na zwierzynę płową. Smoki mogą rosnąć w nieskończoność; młode sztuki jednak są zazwyczaj niezbyt inteligentne i łatwo je schwytać lub zabić, więc mało który przekracza rozmiar, jaki ludzie nazywają krytycznym. Osiągają zdolność reprodukowania, gdy mają około sześciu do siedmiu stóp długości, tak więc skłonność do tracenia życia po urośnięciu do dziesięciu stóp nie stanowi poważniejszego zagrożenia dla gatunku. Centra językowe smoczego mózgu rozwijają się po przekroczeniu dwudziestu stóp, ale oczywiście, podobnie jak dzieci ludzkie, smok nie może nabyć mowy, o ile nie znajdzie się ktoś, kto go jej nauczy.

Nieczytelna strona na początku Księgi Zaklęć Derithona zawierała ongiś notatki na temat tworzenia athame; zostały one zamazane, gdy mistrz je znalazł i za pomocą wierzbowej witki wpoił swojemu czeladnikowi wiadomość, że athame stanowi tajemnicę. Lekcja poskutkowała, a jej rezultatem był maleńki symbol, którego Derithon od tej pory używał.

Stwór, który zatopił statek „Mściciel" należący do Dabrana Pirata, to Degorran, mało znany demon morski Piątego Kręgu. Shemder Kulawy, demonolog znajdujący się na pokładzie ethsharyjskiego statku handlowego „Benemot", odpowiedzialny za wezwanie Degorrana, usiłował nawiązać kontakt z o wiele mniej straszliwym demonem drugiego rzędu imieniem Spesforis Łowca, ale powiodło mu się nadspodziewanie i natrafił na Degorrana.

Niewidoczny sługa nazwany przez Tobasa Zarazą mieszkał w zamku w próżni, gdy Derithon go stworzył; w rzeczywistości to on był prawowitym właścicielem zamku, dopóki Derithon nie rzucił na niego kilku dobranych zaklęć ograniczających i przymuszających, a jego wrogie akty wobec Tobasa stanowiły taki przejaw jego zemsty na wszelkich czarnoksiężnikach, na jaki potrafił się on zdobyć.

No i na koniec, spriggany są zupełnie nieszkodliwe, chyba że jest ich bardzo dużo, ale nie tak głupie, jak miał nadzieję Tobas; potrzebowały trzech lat, żeby się domyślić, że lustro nie działa w zamku, który spadł, i następny rok, żeby dojść do tego, że jeśli zaciągnie się je w inne miejsce, to zacznie działać, i w ten sposób wyzwoliły stałą dostawę sprigganów, która od tej pory dręczy Ethshar.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Watt Evans Lawrence Legendy Ethshar 02 Jednym zakleciem
Lawrence Watt Evans Legendy Ethshar 1 Niedoczarowany Miecz(1)
Lawrence Watt Evans Legendy Ethshar 1 Niedoczarowany Miecz
Watt Evans Lawrence Legendy Ethshar 2 Jednym zaklęciem
Ewans Lawrence Watt Legendy Ethshar 03 Wódz mimo woli
Watt Ewans Lawrence Jednym Zakleciem
Watt Evans Lawrence Ethshar 02 With a Single Spell
Watt Evans Lawrence Legendy Ethshar 1 Niedoczarowany miecz
Watt Evans, Lawrence Ethshar 02 With a Single Spell
Lawrence Watt Evans Cykl Legendy Etshar (1) Niedoczarowany miecz
The Spell of the Black Dagger Lawrence Watt Evans
The Nightmare People Lawrence Watt Evans
Upstairs Lawrence Watt Evans
Spirit Dump Lawrence Watt Evans
Predator Cold War Lawrence Watt Evans
The Murderer Lawrence Watt Evans
Predator Concrete Jungle Lawrence Watt Evans
Pablo Picasso jeszcze za życia stał się legendą i niewątpliwie jest jednym z najsłynniejszych artyst
The Final Challenge Lawrence Watt Evans

więcej podobnych podstron