Caroline Anderson

Głos serca

(Maternal Instinet)

Rozdział 1

Od razu się domyślił, kim jest ta kobieta.

Spośród personelu szpitalnego i odwiedzających bliskich członków rodzin ubranych w codzienne stroje wyróżniały ją garsonka i czółenka na wysokim obcasie. Stała przy oknie na podeście schodów i nerwowo przygryzając dolną wargę, nieobecnym wzrokiem patrzyła na świat na zewnątrz.

Atrakcyjna, pomyślał odruchowo. Ładna.

Chociaż może nie ładna, poprawił się. Nie odznacza się konwencjonalną urodą, nos ma trochę krzywy, podbródek może odrobinę zbyt kanciasty, przynajmniej z tej perspektywy... Ale na pewno jest interesująca.

Pokonując ostatnie trzy dzielące go od nieznajomej stopnie, Hugh Douglas mógł jej się przyjrzeć, samemu nie będąc zauważonym.

Hm, bardzo interesująca. Szczupła, elegancka i chyba nie aż tak opanowana, jak by pragnęła.

Powinien ją wyminąć, ewentualnie rzucić uprzejme „dzień dobry” i udać się do swoich zajęć, lecz z niewiadomego powodu zatrzymał się, zafascynowany mimiką jej twarzy.

– Przyszła pani na rozmowę wstępną? – zagadnął, chociaż doskonale znał odpowiedź.

Jego głos zaskoczył ją. Przeniosła na niego wzrok, jak gdyby zdziwiona, że jest tu ktoś oprócz niej. Jej szare, myślące, nieufne oczy wpierw prześliznęły się po jego sylwetce, potem zatrzymały się na twarzy.

– Taak – wybąkała. – Pan też?

Powoli skinął głową. W zasadzie to prawda.

– Czyli towarzysz niedoli. – Uśmiechnęła się smutno. – Eve Spicer – dodała i zanim wyrzuty sumienia wzięły w nim górę, wyciągnęła do niego rękę.

Ujął jej dłoń, szczupłą i chłodną, i uścisnął. Oddała uścisk, zdecydowanie i pewnie, chociaż wyczuł nieznaczne drżenie całej ręki. Z powodu, nad którym nie chciał się zastanawiać, nie wymienił swojego nazwiska, uśmiechnął się jedynie i przytrzymał dłoń Eve w swojej o ułamek sekundy dłużej, niżby należało.

– Miło mi panią poznać – rzekł.

– Żałuję, ale mnie nie – odparła, a jej śliczne usta lekko zadrżały. – Bo jeśli oboje ubiegamy się o tę samą posadę, to jestem załatwiona.

Poczuł, jak pod wpływem jej rozbrajającej szczerości brwi same mu się unoszą, a sumienie zaczyna go gryźć, lecz zamiast skorzystać z okazji, by wyjaśnić nieporozumienie, brnął dalej:

– Dlaczego?

– Ponieważ ostatnio dwukrotnie przegrałam w konkurencji z mężczyznami. To na pewno zbieg okoliczności, ale...

– Do trzech razy sztuka – wpadł jej w słowo.

– Może. Niemniej zaczynam się zastanawiać, czy podczas rozmów wstępnych nie popełniam jakiegoś błędu. Przy ubieganiu się o zastępstwo to prawdopodobnie bez znaczenia, ale naprawdę zależy mi na tej posadzie. Koleżanka, która w zeszłym roku pracowała z doktorem Hugh Douglasem jako stażystka, mówiła, że jest cudowny, genialny, i że mnóstwo się od niego nauczyła.

Cudowny? Genialny? Mile połechtany tym komplementem, zaczął się zastanawiać, komu zawdzięcza reklamę. Czyżby Kate? Muszę jej podziękować, postanowił.

– Jestem przekonany, że nie popełnia pani żadnego błędu – rzekł, starając się nie słuchać głosu sumienia.

Eve westchnęła.

– Nie byłabym taka pewna. Obawiam się, że moją podstawową wadą jest nadmierna otwartość. Z drugiej strony pocieszam się, że przynajmniej niczego nie ukrywam, ani swoich wad, ani zalet. Jeśli dadzą mi posadę, zrobią to z pełną świadomością, co sobie biorą na głowę. Niewykluczone, że same kłopoty – dodała i roześmiała się niewesoło.

Nie zwrócił na to uwagi, zajęty śledzeniem ruchu jej ręki, kiedy przygładzała włosy, zaczesane do tyłu i zwinięte w ciasny węzeł przytrzymany szpilkami przypominającymi chińskie pałeczki do jedzenia.

Co by się stało, gdyby je wyciągnął? Czy proste pasma ze złotymi refleksami opadłyby lśniącą kaskadą na ramiona, czy przeciwnie, zwinęłyby się w miękkie loki i zatańczyły wokół twarzy? Wolałby loki, lecz w tym samym momencie jego uwagę przykuła druga dłoń Eve, poprawiająca kołnierzyk żakietu i obciągająca spódniczkę kończącą się tuż nad kolanami. Zapragnął własną dłonią powtórzyć ten sam ruch...

Opanuj się, upomniał się w myślach. Już dawno żadna kobieta nie zrobiła na nim takiego wrażenia.

– Niech się pani przestanie denerwować – rzekł pospiesznie. – Wygląda pani świetnie, szykownie i profesjonalnie. I niech pani nie zapomni o uśmiechu – dodał. – Przepraszam, ale muszę pędzić.

– A gdyby to od pana zależało – spytała – dostałabym tę pracę?

Tym razem wcale nie musiał kłamać.

– Absolutnie – zapewnił ją bez wahania i machając jej ręką na pożegnanie, zniknął za wahadłowymi drzwiami.

Eve odwróciła się w stronę okna i zapatrzyła w dal.

– Doktor Spicer? – Głos sekretarki, Maggie, wyrwał ją z zadumy. – Zapraszamy.

Raz kozie śmierć, pomyślała Eve, wyprostowała ramiona, przełknęła ślinę, zmusiła się do uśmiechu i podążyła za dziewczyną. Kiedy Maggie otworzyła przed nią drzwi jednego z gabinetów, uśmiech szybko zniknął z jej twarzy. Za stołem siedziało troje lekarzy: kobieta oraz dwóch mężczyzn.

– Miło nam panią poznać, doktor Spicer – zaczęła kobieta, lecz Eve jej nie słuchała, ponieważ w mężczyźnie zajmującym miejsce obok czekającego na nią wolnego krzesła rozpoznała swojego rzekomego konkurenta do posady.

– Hugh Douglas – przedstawił się, wstając. – Witamy w Audley Memorial – dodał i wyciągnął do niej rękę.

Nie miała pojęcia, czy się rozpłakać, czy rzucić się na niego z pięściami. Widziała przed sobą wyciągniętą dłoń i przez jedno mgnienie miała ochotę ją zignorować. Opanowała się jednak, odrzuciła głowę do tyłu, spojrzała mu prosto w oczy, po raz drugi tego ranka podała mu dłoń i łagodnym, lecz zdecydowanym tonem rzekła:

– Co za niespodzianka, doktorze Douglas. Jego palce zacisnęły się wokół jej palców.

– Winien jestem pani przeprosiny, doktor Spicer.

– I ja tak sądzę. Nie lubię, kiedy ktoś robi ze mnie idiotkę, poza tym nie znoszę kłamstwa.

Jej głos cały czas był poważny i spokojny.

– Nie przypominam sobie, żebym robił z pani idiotkę – odparł równie opanowanym tonem. – Poza tym nie kłamałem. Każde moje słowo było prawdziwe.

Eve oswobodziła dłoń z jego uścisku.

– Każde?

Nawet zapewnienie, że dałby jej posadę?

– Absolutnie – powtórzył, patrząc jej w oczy.

– Przepraszam – wtrąciła kobieta siedząca u szczytu stołu – ale obawiam się, że się trochę pogubiłam. Czy państwo się znają? Bo jeśli zachodzi konflikt interesów, to powinniśmy o tym wiedzieć, doktorze Douglas.

– Nie ma żadnego konfliktu, doktor Fry – zapewnił ją Hugh Douglas. – Z doktor Spicer poznaliśmy się przed chwilą na schodach. Możliwe, że nie byłem wobec niej do końca szczery i się nie przedstawiłem. Mam nadzieję, że mi wybaczy.

Eve objęła wzrokiem jego szczupłą sylwetkę, świetnie dopasowany antracytowy garnitur, brązowe oczy patrzące na nią ciepło, przekorny uśmiech igrający w kącikach ust, i pomyślała, że nie mogłaby się długo na niego gniewać.

– Doktor Spicer – ciągnął – pozwoli pani, że przedstawię moich kolegów. Doktor Julia Fry jest specjalistką w dziedzinie leczenia zaburzeń płodności i dyrektorką do spraw klinicznych szpitala. A to doktor Sam Gregory, położnik.

Eve przywitała się z nimi. Zauważyła, że dłoń Julii była chłodna i twarda jak jej wzrok, a Sama ciepła, mocna i krzepiąca. Aha, pomyślała, już wiem, kogo będzie mi najtrudniej przekonać. Hugh Douglas odsunął jej krzesło, a kiedy siadała, szepnął tak cicho, że tylko ona usłyszała:

– Połamania nóg. – Eve zaczerpnęła duży haust powietrza, uśmiechnęła się i powiodła wzrokiem po członkach komisji. Ciekawe, kto zacznie, pomyślała. Na odpowiedź nie musiała długo czekać. – Dziękujemy, że zgłosiła się pani w tak krótkim terminie – zagaił Hugh.

Odwróciła się w jego stronę z uprzejmym uśmiechem, w którym dopatrzyć się można było lekkiej ironii.

– Jak państwo wiedzą, w tej chwili nie jestem nigdzie zatrudniona, więc...

– Właśnie – Julia Fry nie dała jej dokończyć. – Nie uszło to naszej uwadze, kiedy czytaliśmy pani życiorys. Jak pani wie, szukamy kogoś jedynie na zastępstwo za koleżankę, która uległa wypadkowi i jest na długim zwolnieniu lekarskim. Nie spodziewaliśmy się jednak znaleźć kogoś z odpowiednimi kwalifikacjami w tak krótkim czasie. Czy może nam pani wyjaśnić, jak to się stało, że jest pani do dyspozycji?

Zaczyna się, pomyślała Eve.

– Otrzymałam propozycję pracy, która niestety została cofnięta na kilka dni przed podjęciem przeze mnie obowiązków. Nie zdążyłam złożyć kolejnego podania w przepisowym terminie lutowym, w związku z tym pozostało mi tylko ubieganie się o zastępstwo.

– Dlaczego propozycję cofnięto? – Sam Gregory zadał pytanie, którego się najbardziej obawiała.

– Powody były... – zająknęła się – były natury osobistej – dokończyła.

– Przykro mi, ale musimy je poznać, jeśli mamy pani kandydaturę potraktować poważnie – wtrąciła Julia Fry. – Mamy już kwiecień, a pani wciąż jest bezrobotna.

– Słusznie – odparła Eve i westchnęła. No cóż, pomyślała, kolejny raz przegrałam. – Chodziło... – ponownie się zająknęła – chodziło o znajomego mojego ojca. Jako chirurg cieszy się znakomitą renomą i dlatego ubiegałam się o etat umożliwiający mi robienie specjalizacji właśnie pod jego kierunkiem. Niestety, jest on także kobieciarzem. Sądziłam, że skoro jestem córką przyjaciela, będę niejako pod ochroną, lecz się pomyliłam. Kiedy nie zgodziłam się na jego propozycję, obietnicę zatrudnienia mnie cofnięto, i jeszcze nazwano osobą konfliktową.

– A czy jest pani osobą konfliktową?

– Nie, pod warunkiem, że moi koledzy trzymają ręce przy sobie.

Z jej lewej strony rozległ się krótki śmiech Hugh Douglasa. Sam Gregory natomiast poprawił się na krześle i odchylił do tyłu. Najwyraźniej znakomicie się bawił.

– Mogę panią zapewnić, doktor Spicer, że tutaj nic takiego się nie zdarzy – odezwał się Hugh Douglas.

– Ich strata, obojętnie z jakich powodów, to nasz zysk – dodał. – A przechodząc do meritum, w naszej wcześniejszej rozmowie wspomniała pani, że nie ukrywa ani swoich wad, ani zalet i że ktokolwiek panią zatrudni, będzie wiedział, co sobie bierze na głowę. Czy mogłaby więc pani uściślić, czego możemy się spodziewać?

Oprócz kłopotów, dokończyła za niego w myśli. Zawsze muszę z czymś wyskoczyć, złościła się na siebie. Trudno. Wzięła głęboki oddech i zaczęła wyliczać swoje zalety.

– Gwarantuję całkowite oddanie pracy, pełną koncentrację, skrupulatność i dokładność, chęć uczenia się, dobrze opanowane podstawowe umiejętności w zakresie chirurgii i rzetelną podbudowę teoretyczną. Poza tym lubię ludzi, staram się ze wszystkimi być w dobrych stosunkach. Potrafię szybko ocenić sytuację. Coraz lepiej stawiam diagnozę i chociaż dotąd niewiele miałam do czynienia z położnictwem, przestudiowałam literaturę i bardzo zależy mi teraz na pogłębieniu tej wiedzy w praktyce. Z drugiej strony nie jestem najlepszym sędzią charakterów i mam skłonność do zbytniej łatwowierności, lecz pracuję nad sobą.

Kończąc, spojrzała wymownie na Hugh Douglasa. Na jego korzyść musiała zapisać, że wyglądał na zmieszanego, lecz wytrzymał jej spojrzenie. Punkt dla niego.

– Zgrabnie powiedziane – skomentowała Julia Fry, przerywając krępujące milczenie, jakie zapanowało po tych słowach. – Widać, że ma pani za sobą niejedną rozmowę tego typu.

Eve odebrała to jako przytyk.

– Obawiam się, że więcej, niżbym pragnęła – odparła z rozbrajającą szczerością. Kątem oka dostrzegła błysk uznania w spojrzeniu Hugh Douglasa.

– Nie zaszkodzi być dobrze przygotowanym – zupełnie niespodziewanie wtrącił Sam Gregory.

Julia Fry zgromiła go wzrokiem i zadała kolejne pytanie.

– A gdzie widzi się pani w przyszłości?

– W wieku trzydziestu dwóch lat chcę być lekarzem konsultantem. – Eve postanowiła iść na całość.

– Rozumiem. Czyli zamierza pani poświęcić się pracy zawodowej. Myśli pani o położnictwie?

– Tak. Albo o pokrewnej dziedzinie.

– Dlaczego położnictwo? – spytał Sam Gregory. Eve odprężyła się trochę.

– Ponieważ pacjentki zazwyczaj są w dobrym ogólnym stanie zdrowia, a lekarz asystuje w procesie, który jest zjawiskiem naturalnym. To odświeżająca odmiana po chirurgii ogólnej, którą zajmowałam się poprzednio. Poza tym kocham dzieci.

– Więc dlaczego nie została pani położną? – spytała Julia Fry. – Czy nie pomyślała pani o tym, że tutaj trafiają kobiety, kiedy w tym naturalnym procesie coś idzie nie tak? Poza tym wiele naszych pacjentek wcale nie cieszy się dobrym zdrowiem.

– Zdaję sobie z tego sprawę. Wiem, że czasem, żeby kobieta mogła mieć upragnioną rodzinę, potrzebna jest pomoc lekarza.

– Niestety, jego interwencja nie zawsze jest skuteczna.

– Albo w ogóle niemożliwa, jeśli brakuje lekarzy – odparowała Eve.

Zauważyła, że Sam Gregory uśmiechnął się z uznaniem, za to Hugh Douglas w zamyśleniu przysłuchiwał się tej utarczce słownej.

– No dobrze – odezwał się teraz. – Skończmy z położnictwem. Co z ginekologią ogólną? Skoro pani nie lubi chorych, ginekologia może się pani nie spodobać, a trudno oddzielić te dwie dziedziny, prawda? Odnoszę wrażenie, że nad tym pani się dobrze nie zastanowiła.

– Wręcz przeciwnie! – Eve zareagowała żywiołowo, lecz natychmiast się zreflektowała. Świadomie wybrała kierunek studiów, a oni gotowi pomyśleć, że nie lubi medycyny! – Nie powiedziałam, że nie lubię chorych. To druga przyczyna, dla której zdecydowałam się zostać lekarzem. Wybrałam właśnie tę specjalność, ponieważ wnosi tyle radości w życie ludzi i nie widzę powodu, z którego miałabym się usprawiedliwiać z mojej decyzji. Jedną rzecz chcę postawić jasno: nie zamierzam być położną, lecz lekarzem. Nie po to poświęciłam dziesięć lat życia, aby stwierdzić, że obszczekuję niewłaściwe drzewo, że posłużę się obrazowym porównaniem. Proszę sobie tego nawet nie wyobrażać.

– Czy kiedykolwiek przeżyła pani śmierć pacjenta? – przerwała jej Julia Fry. – W naszej specjalności błąd może kosztować życie nie jednej, lecz dwóch istot ludzkich. Zastanawiam się, czy jest pani dostatecznie twarda, żeby sobie poradzić z taką sytuacją. Czy jest pani absolutnie pewna, że właśnie tej dziedzinie medycyny pragnie się pani poświęcić? Czy nie wolałaby pani zostać lekarzem ogólnym?

O Boże! Ta baba mnie nienawidzi, pomyślała Eve. Za to Hugh Douglas uznał mnie za głupią idealistkę.

Psiakrew! Na wpół pogodzona z kolejną porażką, starała się wymyślić inteligentną odpowiedź na zadane pytanie. A swoją drogą ciekawe, jak długo jeszcze będą ją maglować, zanim uprzejmie jej powiedzą, że mają innego kandydata...

– Uważam, że powinniśmy ją przyjąć.

– A doktor Meadows? – spytała Julia Fry. – Był dobry.

– W przeciwieństwie do Eve Spicer jest arogancki i przemądrzały.

– Wszyscy wiemy, co w niej widzisz – prychnęła Julia.

Hugh nie zareagował. Odkąd pół roku temu zaczęła dawać mu do zrozumienia, że się jej podoba, a on taktownie, lecz stanowczo odrzucił jej awanse, stosunki między nimi ochłodły. Tym razem jednak nie zamierzał liczyć się z jej urażoną dumą. Lekarz robi specjalizację pod jego kierunkiem i do niego należy ostatnie słowo. Poza tym wciąż w pamięci brzmiały mu słowa Eve, że dwukrotnie przegrała w konkurencji z mężczyznami. Już jego w tym głowa, by tym razem wygrała.

– Chcę ją – oświadczył stanowczym tonem, patrząc Julii Fry prosto w oczy – i dopnę swego.

– To widać – mruknął Sam tak cicho, że Julia nie mogła tego usłyszeć, niemniej zgromiła go spojrzeniem.

– Cóż. Na twoją odpowiedzialność. Uważam, że brak jej pewności siebie, lecz bez wątpienia pod twoim światłym kierunkiem w błyskawicznym tempie zacznie robić postępy. Z dokumentów wynika, że w poprzednim miejscu pracy sprawdzała się dobrze. Martwi mnie trochę jej stosunek do chorych. Mam nadzieję, że wie, iż jej praca nie będzie polegała na gruchaniu do noworodków i szczęśliwych mamuś, bo inaczej czeka ją brutalny wstrząs. Martwi mnie też to oskarżenie o molestowanie. Pilnuj, żeby twoje ręce dotykały jej dłoni tylko wtedy, kiedy będziesz jej pokazywał jakieś chirurgiczne cięcie.

– Niepotrzebnie się tym martwisz – odparował. – Nie mieszam pracy z przyjemnością – urwał i dokończył: – O czym doskonale wiesz.

Aluzja była jasna. Sam Gregory dyskretnie odwrócił głowę, a Julia Fry wzięła głęboki oddech, gwałtownie odsunęła się z krzesłem, wstała i mierząc go wzrokiem bazyliszka, oświadczyła:

– Cóż, najwyraźniej podjąłeś już decyzję. Zgoda. Skoro ją chcesz, to bierz. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz żałował.

Nie ma większej furii niż wściekłość wzgardzonej kobiety, pomyślał Hugh, lecz musiał przyznać, że Julia stara się zachować z godnością.

– Tak, chcę ją i nie będę żałował – odparł, po czym odwrócił się do Sama i zapytał: – A ty się zgadzasz?

– Oczywiście. Uważam, że to znakomity wybór. – Sam nawet nie starał się ukryć uśmiechu. – Mnie też się spodobała. Miła, prostolinijna, świetnie wykształcona. Mam nadzieję, że jej umiejętności praktyczne dorównują wiedzy teoretycznej.

– Ja też mam taką nadzieję. Cóż, w takim razie poproszę ją, dobrze?

Wstał, otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. Siłą woli powstrzymywał się, by nie biec. Eve czekała na podeście schodów. Wyglądała przez okno.

– Doktor Spicer? – zaczął.

– Wiem – odezwała się z rezygnacją w oczach. – Chętnie by mnie pan zatrudnił, ale to nie zależy tylko od pana...

– Przeciwnie – przerwał jej. – Jeśli wciąż chce pani u nas pracować, posada jest do wzięcia. Ale zapraszam do gabinetu, żeby Julia mogła to oficjalnie potwierdzić, bo inaczej się zdenerwuje, a tego nie chcemy, prawda?

Eve oniemiała z wrażenia.

– Naprawdę? – spytała szeptem i nagle z okrzykiem radości rzuciła mu się na szyję i go uścisnęła. – Przepraszam! – zaczęła się sumitować. – Nie mogę w to uwierzyć!

– Nic się nie stało – zapewnił ją.

– To znaczy, że mnie chcecie? Że mam tę pracę? – dopytywała się ze łzami radości w oczach.

– Ma pani pracę. I jeśli nie ma pani innych zobowiązań, może pani zacząć w najbliższy poniedziałek.

– Już w poniedziałek! Serdeczne dzięki. O Boże! Nie mogę uwierzyć, że daliście mi pracę, szczególnie po tych bzdurach, jakie wygadywałam! Obiecuję, że nie zawiodę waszych oczekiwań.

– Oczywiście, że nie. No, wracajmy, żeby formalnościom stało się zadość.

W drzwiach przepuścił ją przodem, walcząc z pokusą, aby nie dotknąć jej talii. Jak zdoła nad sobą zapanować na co dzień? Nie dziwił się, że ten profesor nie wytrzymał. Ta kobieta uwiodłaby świętego, a on zdecydowanie nie jest święty!

Eve nie mogła uwierzyć, że tak się zachowała. Zarzuciła mu ręce na szyję, przytuliła się do niego i go uścisnęła! Chyba zwariowałam, myślała. Ale w tamtym momencie to nie był Hugh Douglas, lekarska sława, lecz mężczyzna spotkany wcześniej, który krzepiącym uśmiechem pomógł jej się odprężyć i powiedział, że dałby jej posadę. I dotrzymał słowa!

Kiedy weszli do gabinetu, Julia Fry oficjalnie zawiadomiła Eve, że została przyjęta, uścisnęła jej rękę i powitała w zespole. Sam Gregory uczynił to samo, tylko bardziej otwarcie i serdecznie.

I nagle usłyszeli charakterystyczny dźwięk. Hugh wyciągnął pager, spojrzał na wyświetlacz, zmarszczył brwi, przeprosił ich i wyszedł.

Tymczasem Julia Fry spytała:

– Czy mogłaby pani zacząć już w poniedziałek? Eve skinęła potakująco głową.

– Tak. Będę musiała się trochę sprężyć, ale jeśli uda mi się znaleźć jakieś lokum...

– Zawsze może się pani zatrzymać u nas – zaproponował Sam – jeśli dzieci pani nie przeszkadzają. Uprzedzę żonę. Pracuje na porodówce. Łatwo ją poznać, bo się kolebie przy każdym kroku.

– Kolebie się?

– Trzydziesty czwarty tydzień. Zostało jeszcze sześć.

– Aha, rozumiem.

Drzwi za jej plecami otworzyły się i zamknęły.

– Jest pani teraz wolna? – zapytał Hugh.

– Chyba... chyba tak. A o co chodzi?

– Z dwojga moich starszych asystentów jeden jest na zwolnieniu, a drugi właśnie przyjmuje w poradni dla kobiet. Przed chwilą badał pacjentkę. Przodujące łożysko, możliwy krwotok utajony. Kobietę zaraz przywiozą na blok operacyjny. Jeśli konieczne będzie cesarskie, potrzebny mi jest ktoś do asysty, a on nie zdąży. Może się pani przygotować i go zastąpić? Eve zrobiła wielkie oczy.

– Ja?

– Jeśli ma pani czas.

– Oczywiście. Ale zapłaciłam za parkomat tylko za dwie godziny...

– Drobiazg. Chodźmy. Czas nagli.

– A co z ubezpieczeniem i innymi formalnościami? Dopiero w poniedziałek podpiszę umowę.

– Posłuchaj, Hugh – wtrąciła Julia. – To wbrew przepisom.

– Chcesz, żeby dziecko umarło? – odparł. – Proszę, Sam, wykombinuj coś, dobrze? Jakieś zastępstwo albo coś w tym rodzaju.

– Załatwione.

Hugh Douglas szybko zaprowadził Eve na blok operacyjny, w szatni rzucił jej niebieski komplet i wskazał drzwi do damskiej przebieralni. Potem, nie krępując się jej obecnością, błyskawicznie zaczął zdejmować z siebie ubranie i wkładać kombinezon.

No, no. Eve starała się nie patrzeć, naprawdę się starała, ale był tak wspaniale zbudowany!

– Buty albo drewniaki są tutaj, bierz te niepodpisane. A tu, w tej szafce, możesz zamknąć rzeczy – instruował, w ferworze zwracając się do niej na ty.

Eve zapomniała o jego ciele Adonisa i dała nura do przebieralni. Czy ta operacja to dalszy ciąg procedury kwalifikacyjnej, zastanawiała się, zdejmując garsonkę oraz znienawidzone rajstopy i wkładając luźne spodnie i bluzę. Kolejny fortel, podstępny sprawdzian, jak ta rozmowa na schodach? Nie, nie, przecież już ją zaangażowali. Chyba nie mogą zmienić decyzji? A może mogą? Profesor cofnął słowo. No tak, ale zagroziłam złożeniem na niego oficjalnej skargi o molestowanie. Wciąż rozważała, czy wybaczyć doktorowi Douglasowi rozmowę na schodach, kiedy przywieziono pacjentkę, Jeannie Hardy. W oczach kobiety dostrzegła przerażenie, chociaż biedaczka starała się panować nad nerwami. Eve natychmiast zapomniała o własnych dylematach i z podziwem patrzyła, jak Hugh przystępuje do badania, jednocześnie starając się uspokoić i pokrzepić przyszłą matkę.

Po podłączeniu do aparatury usłyszeli przyspieszone bicie serca płodu, aż sto pięćdziesiąt uderzeń na minutę, świadczące o częstoskurczu. Jeśli poród nie nastąpi szybko, będą poważne komplikacje. W trzydziestym siódmym tygodniu ciąży dziecko jest zdolne do samodzielnego życia, pod warunkiem, że natychmiast podejmą odpowiednie działania.

Zapadła błyskawiczna decyzja o cesarskim cięciu. Podczas gdy anestezjolog przygotowywał pacjentkę do operacji, Hugh Douglas umył się i przebrał. Eve poszła za jego przykładem.

– Gotowa? Zaczynamy. Skalpel, proszę. – Przy pierwszym ruchu noża Eve poczuła, jak napięcie na sali operacyjnej rośnie. – To nie powinno być skomplikowane – tłumaczył jej nowy szef – ponieważ łożysko przylega do tylnej ściany macicy. Siostro, ssak... Eve, przytrzymaj refraktor. Dzięki...

Trysnęła krew zmieszana z płynem owodniowym. Hugh wydobył dziecko i przekazał dziewczynkę czekającemu już zespołowi neonatologów, którzy założyli klamry na pępowinę i ją przecięli. Po chwili rozległ się żałosny płacz, który wszyscy powitali z ulgą. Wszyscy z wyjątkiem głównego chirurga. W pełni skoncentrowany wydawał dalsze polecenia. Dopiero gdy wyjął łożysko i krwawienie wyraźnie osłabło, mógł się odprężyć.

– Zrobione – oznajmił. – Teraz twoja kolej – zwrócił się do Eve. – Pokaż, czy potrafisz zakładać szwy. Aha, to jest doktor Eve Spicer – przedstawił ją zespołowi. – Będzie robić u mnie specjalizację – wyjaśnił.

Rozległo się kilka przyjaznych głosów. Eve w skupieniu przystąpiła do pracy, a kiedy skończyła, Hugh Douglas ją pochwalił.

W jego cudownych brązowych oczach dostrzegła coś pierwotnego, gwałtownego i niebezpiecznego. Skonsternowana poczuła, że kolana się pod nią ugięły. Może z profesorem i jego zalotami byłabym bezpieczniejsza, pomyślała. Tymczasem Hugh ściągnął rękawiczki, maskę i fartuch, wrzucił do pojemnika na odpady i odwracając się do niej, zaprosił:

– Chodźmy oznajmić dobrą nowinę dumnemu ojcu i obejrzeć dziecko. Potem postawię ci lunch, a ponieważ nie jadłem śniadania, nie protestuj.

Tak, u profesora zdecydowanie byłoby bezpieczniej...

Rozdział 2

– Dlaczego mi nie powiedziałeś, kim jesteś? – spytała Eve. Po wspólnie przeprowadzonej operacji już nie wracali do oficjalnej formy „pan” i „pani”.

Ręka Hugh z widelcem, który właśnie podnosił do ust, zawisła w powietrzu. Spojrzał na Eve i odpowiedział:

– Nie wiem. Po prostu chciałem z tobą porozmawiać, zorientować się, jaka jesteś. Dzięki temu nasłuchałem się pochwał pod swoim adresem, co bardzo połechtało moje ego.

Eve zaczerwieniła się, zakryła twarz dłońmi i potrząsnęła głową. Jej lekko skręcone włosy zafalowały wokół ramion.

– Drań. Wiem, że jesteś moim szefem i że nie powinnam tak mówić, ale...

– Nie krępuj się. Całkowicie się z tobą zgadzam. Nie powinienem tego robić i bardzo cię przepraszam, ale obawiam się, że gdyby sytuacja się powtórzyła, zachowałbym się identycznie.

Uśmiechnęła się do niego ze zrozumieniem.

– Dlaczego mnie to nie dziwi? – Wypiła łyk soku, pogrzebała widelcem w sałatce. – Nie uważasz, że jaskrawe światło w sali operacyjnej razi noworodka w oczy? – spytała, znienacka zmieniając temat.

Pytanie zaskoczyło go, ale już zaczynał się przyzwyczajać, że nowa koleżanka jest osobą nietuzinkową.

– Możliwe. Porody pod moim kierunkiem zazwyczaj odbywają się przy minimum światła, żeby nie oślepiać dziecka. Biorę pod uwagę to, że pierwsze spojrzenie na świat może mu wyrządzić krzywdę. Ale czasami nie da się tego uniknąć.

– Krzywdę? Jaką krzywdę? Hugh wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Po prostu sądzę, że to nienaturalne. Nawet przy cesarskim cięciu staram się zadbać o stworzenie najbardziej naturalnych warunków, zachować spokój i ciszę. Już i tak jest źle, że uśpiona matka nie może natychmiast nawiązać kontaktu z dzieckiem, ale w przypadku krwotoku takie względy przestają się liczyć. Najważniejsze jest jak najszybsze wydobycie płodu i zatamowanie krwawienia. To nie pora na sentymenty. – Eve przytaknęła ruchem głowy. Nagle rozległo się brzęczenie pagera. – To znowu Oliver – wyjaśnił Hugh. – W poradni utworzyła się kolejka i jeśli jej nie rozładujemy, pacjentki zapisane na popołudnie też będą musiały długo czekać. Zobaczymy się w poniedziałek, a gdybyś miała jakieś pytania, zwróć się do Maggie. Oczekuje cię, musisz podpisać umowę na dzisiejsze zastępstwo. Na pewno chętnie oprowadzi cię po szpitalu. Potem skontaktuj się z Molly Gregory, żoną Sama. Pokaże ci oddział położniczy. Niedługo będzie rodzić.

– Sam wspomniał coś o dzieciakach w domu. To będzie ich trzecie?

Hugh roześmiał się.

– Czwarte. To bardzo skomplikowana historia.

Zresztą Molly sama ci wszystko opowie. To fascynująca kobieta, zobaczysz. – Dopił kawę i wstał. – Cieszę się, że będziemy razem pracować.

Uścisnęli sobie ręce. Poczuł, jak ciepło płynące z jej palców przenika aż do wnętrza jego duszy.

Z najwyższym trudem puścił jej dłoń.

Maggie w ekspresowym tempie pokazała Eve cały szpital, a potem przekazała ją Molly Gregory.

– Kiedy urodzisz? – zagadnęła Eve, żeby jakoś rozpocząć rozmowę.

Molly skrzywiła się i westchnęła.

– Za pięć tygodni i sześć dni. Już się nie mogę doczekać – wyznała. – Wydawało mi się, że dam radę, bo przecież pracuję tylko na pół etatu, ale czołganie się po podłodze...

– Po podłodze? – spytała Eve z niedowierzaniem.

– Kiedy ostatni raz widziałaś normalny, naturalny poród? – Molly odpowiedziała pytaniem.

– Chyba dawno – przyznała Eve, a Molly poklepała ją po ręku.

– Nie przejmuj się. Zanim za dwa tygodnie pójdę na zwolnienie, zadbam o to, żebyś się napatrzyła, co potrafi natura. Inaczej Hugh za bardzo zawróci ci w głowie pomysłami, że koniecznie trzeba interweniować.

– Jest aż takim zwolennikiem interwencji?

– Nie, nie. Robi wszystko, co można, żeby dzieci przychodziły na świat siłami natury. Czasami nawet ja zaczynam się niepokoić. Ale jest taki jak Sam. Kiedy trzeba działać, błyskawicznie podejmuje decyzję. W ten sposób uratował niejedno niemowlę.

– Pracujesz z Samem? – spytała Eve.

– Nie, jeśli tylko to ode mnie zależy. Ale jeśli już tak się zdarzy, to potem w domu roztrząsamy każdy krok. Zazwyczaj się ze sobą zgadzamy. Sam to fantastyczny lekarz, chociaż może nie jestem całkiem obiektywna.

– I dobrze. Przecież to twój mąż.

– Hugh mówił ci o nas?

– Nie. Powiedział tylko, że jesteś fascynującą kobietą i że sama mi wszystko opowiesz.

– Fascynującą? – Molly uśmiechnęła się. – Może. Bo wiesz, dwukrotnie byłam matką zastępczą. Miałam wszczepione embriony i urodziłam dzieci dla innych ludzi. To drugie dla Sama i jego pierwszej żony.

Eve zaniemówiła, lecz szybko się opanowała.

– Naprawdę? Wprost niewiarygodne. Nigdy jeszcze nie spotkałam kobiety, która zgodziłaby się być matką zastępczą.

– Jedną już znasz. To niezwykłe doświadczenie i ciężkie, szczególnie na końcu. Naprawdę trudno mi było oddać Jacka, ale kiedy Sam wziął go na ręce, wiedziałam, że będzie mu z nim dobrze.

Ale nie z matką. Ciekawe, pomyślała Eve. Ciekawe też, że Molly mówi, jak gdyby już wówczas była w Samie zakochana... Z drugiej strony oddać dziecko...

Wzdrygnęła się na samą myśl o tym.

– Nie wyobrażam sobie, że mogłabym oddać komuś swoje dziecko.

– To nie było moje dziecko. Wciąż to sobie powtarzałam. Świadomość, że to nie jest moje dziecko, pomogła mi przez to wszystko przejść. Za pierwszym razem miałam wątpliwości, czy podołam, ale moja własna córka, Libby, dala mnie i mężowi tyle radości, że kiedy zmarł, pomyślałam, że mogę komuś ofiarować podobne szczęście. Urodziłam Laurę. Libby od początku znała prawdę. Jesteśmy w kontakcie.

– Skąd Sam wiedział o tym, że byłaś matką zastępczą? Pracowaliście razem?

– Wówczas jeszcze nie. Poznałam go, kiedy odwiedzałam w szpitalu inną matkę zastępczą. Była jego pacjentką. Zwierzył się jej, że jego żona nie może mieć dzieci, a bardzo pragnie. Prosiła go, żeby się dowiedział, jak to można załatwić. Zgodziłam się, a potem, głupia, zakochałam się w nim, urodziłam dziecko, oddałam im je i starłam się wyrzucić ten epizod z pamięci. Ale nie potrafiłam zapomnieć Jacka ani... Sama. I nagle zaczął u nas pracować. Owdowiał. Jego żona zginęła w wypadku. Ja już wtedy od lat byłam wdową. Wydawało się naturalne, że się pobierzemy. Urodziła się Bonnie. Ma teraz dwa latka.

– A ty oczekujesz kolejnego dziecka. To będzie twoja piąta ciąża, tak?

– Nie da się ukryć. – Molly roześmiała się. – Trudno, już dawno pożegnałam się ze zgrabną figurą – dorzuciła pogodnym tonem, jak gdyby to naprawdę nie było ważne wobec faktu urodzenia następnego dziecka.

Wzruszenie ścisnęło Eve za gardło. Pewnego dnia, obiecała sobie w duchu. Jeszcze kilka lat, kilka szczytów do zdobycia, kilka celów do zrealizowania, i będę mogła pomyśleć o dziecku. Pewnego dnia będę miała własną rodzinę, ale jeszcze nie jestem gotowa.

– To Hugh Douglas prowadzi twoją ciążę? – spytała.

– Tak. Biedak. Nie zazdroszczę mu, bo Sam ciągle stoi mu nad głową i kontroluje każdą jego decyzję. Muszę się postarać o miły poród bez komplikacji, kiedy ty będziesz na dyżurze, żebyś mogła z przyjemnością poobserwować. Nie napiłabyś się herbaty? – zapytała. – Skończyłam na dzisiaj, dzieci są z opiekunką, więc nareszcie mogę usiąść i spokojnie pogadać. Eve skinęła głową.

– Z przyjemnością. Właściwie to chciałabym się poradzić, w jakiej dzielnicy najlepiej zamieszkać, i jak szukać dobrego agenta. Do poniedziałku muszę załatwić sobie jakieś lokum. Sam był tak miły, że zaproponował mi gościnę u was... – Urwała i spytała: – Wiedziałaś o tym? – Molly w odpowiedzi kiwnęła głową. – Obawiam się jednak, że w domu nie wiesz, w co ręce włożyć, i niepotrzebna ci obca osoba. A poza tym chciałabym jak najszybciej uporządkować swoje sprawy. Bycie bezdomnym jest trochę przygnębiające.

– Doskonale cię rozumiem. Bardzo chętnie gościlibyśmy cię u siebie, ale to nie to samo, co własne cztery kąty. Poza tym dzieciaki bywają męczące, jeśli nie jesteś przyzwyczajona do ciągłego harmidru. Poczekaj, wezmę tylko torebkę, zejdziemy na dół, w kiosku przy recepcji kupimy gazetę i przejrzymy ogłoszenia. Akurat dzisiaj ukazuje się dodatek o nieruchomościach, a tam zazwyczaj jest całkiem sporo anonsów o mieszkaniach na wynajem. Może uda ci się od razu coś znaleźć?

Zrobiły, jak Molly zaproponowała. Usiadły przy herbacie, przejrzały ogłoszenia. Nie minęło pół godziny, a Eve już była umówiona z agentem na oglądanie apartamentu nad rzeką, z balkonem i wydzielonym miejscem do parkowania.

Mieszkanie nie było tanie, lecz z opisu sprawiało wrażenie przyjemnego, wygodnego, i co ważne, znajdowało się pięć minut jazdy samochodem od szpitala. Poza tym mogła się wprowadzić od zaraz.

Wiedziała, że to jest to. Przed wieczorem miała już nową pracę, nowy dom i nową przyjaciółkę. Nieźle jak na jeden dzień, pomyślała, wracając do domu brata, u którego się zatrzymała.

Nazajutrz, w piątek, spakowała rzeczy i wróciła do Audley. Odebrała klucze od agenta, podpisała umowę i wprowadziła się do nowego mieszkania. Co za ulga! Po dwóch miesiącach niepewności i ciągłych zawirowań jej życie wróciło na właściwe tory i po raz pierwszy od bardzo dawna z optymizmem patrzyła w przyszłość.

Hugh cały weekend wyrywał sobie włosy z głowy.

Dzieci dawały mu w kość – żadna niespodzianka, kiedy tego nie robią? – a gdy późnym popołudniem w niedzielę nareszcie miał dziesięć minut dla siebie, natychmiast dotarło do niego, że zima dawno minęła, nastała wiosna, w ogrodzie rozpleniły się chwasty i coś trzeba z nimi zrobić. Dobrze. Zajmie się tym, powyrywa je i może wyładuje przy tym trochę frustracji.

– Tato! Telefon do ciebie – zawołała Lucy, wychylając się z okna. – Eve jakaś tam.

Hugh ściągnął rękawice i jak na skrzydłach pobiegł do domu. Co mi się stało? – sam się sobie dziwił.

– Eve? – odezwał się, podnosząc słuchawkę.

– Przepraszam, że niepokoję cię w domu, ale w tym zamieszaniu w czwartek nie ustaliliśmy, o której i gdzie mam jutro przyjść. Molly Gregory poradziła, żebym zatelefonowała do ciebie, i to ona dała mi twój numer. Mam nadzieję, że się nie gniewasz.

– Oczywiście, że nie. – Gniewać się? To cudownie, że dzwonisz, pomyślał. – Posłuchaj, przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Wiem, że pewnie się rozpakowujesz i urządzasz, ale może znalazłabyś chwilkę dziś wieczorem?

– Dobrze – odparła. Jej dźwięczny śmiech zabrzmiał w jego uszach jak muzyka. – Ile czasu można się urządzać? Nie mam zbyt wielu rzeczy, a poza tym mieszkam tu już od piątku. Dlaczego pytasz?

– Pomyślałem, że mogłabyś wpaść do mnie. Zjedlibyśmy kolację i omówili wszystkie sprawy, jakie budzą twoje wątpliwości.

A ja miałbym okazję znowu cię zobaczyć, tym razem sam na sam, bo dzieci zapowiedziały, że wychodzą, dokończył w myślach.

Czekając na odpowiedź, wstrzymał oddech.

– Na pewno nie sprawię kłopotu?

– Żadnego. Tylko nie spodziewaj się frykasów. Może być siódma?

– Oczywiście.

Hugh podyktował Eve adres i wytłumaczył, jak ma dojechać. Lucy, przyglądając się lekkiemu uśmieszkowi błąkającemu się na jego ustach, spytała:

– Kim jest ta Eve, tato?

Aż podskoczył, jak gdyby przyłapała go na gorącym uczynku. Potem podszedł do lodówki i przybierając obojętną minę, wyjaśnił:

– Nowa lekarka, która będzie robiła specjalizację pod moim kierunkiem. Wpadnie omówić kilka spraw.

– Rozumiem.

– To świetnie. Bo będziemy potrzebowali ciszy i spokoju. A propos, wybierasz się do Amy?

– Przecież się nie zgodziłeś! Kazałeś mi siedzieć w domu i iść wcześnie spać!

– Zmieniłem zdanie. Możesz iść wcześnie spać u Amy. – Lucy burknęła coś ironicznie. – Nie przeciągaj struny – ostrzegł, celując w nią palcem. – Chcę porozmawiać z Eve bez ciągłego przerywania, tato to, tato tamto, i sporów, a przed tobą otwiera się szansa pójścia do przyjaciółki, więc nie margaj i korzystaj. Jasne?

– Jaśniejsze być nie może – zawołała i na odchodnym zaczęła podśpiewywać: – Eve wpadła tacie w oko, Eve wpadła tacie w oko...

– Jaka Eve? – spytał zaintrygowany Tom, który nagle pojawił się w kuchni.

Hugh potarł kark dłonią i rzucił gniewne spojrzenie za oddalającą się Lucy.

– Nowa lekarka – burknął. – I nie wpadła mi w oko! – dodał, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że nastoletnie dzieci coraz trudniej jest oszukać.

– Nieważne – uspokoił go Tom. – Mogę przenocować u Kelly? – zapytał.

– Nie. Jutro masz szkołę, a zaraz po Wielkanocy egzaminy.

– Ale tato... Do egzaminów jest jeszcze kupa czasu.

– Nie taka kupa, jak ci się wydaje.

– A gdybym ją tu przyprowadził?

– Tu?!

– No tak.

– Wykluczone – oświadczył Hugh. – Możesz się z nią spotkać, ale po wyjściu z pubu, czy gdzie tam ją zabierasz, odwieziesz ją do domu i wrócisz.

– W tym cała rzecz, tato. Ricky ma urodziny i chciałbym się napić, a jak wezmę samochód, nie będę mógł.

– To wsadzisz Kelly do taksówki albo odprowadzisz do domu piechotą.

– Dlaczego po prostu nie może przenocować tutaj?

– Bo jutro jest szkoła, a o ile mi wiadomo, jeszcze nie odrobiłeś wszystkich lekcji. Poza tym nie mam ochoty słuchać, jak podłoga trzeszczy, kiedy się skradacie po domu.

– Skradamy się? – Tom usiadł za stołem i roześmiał mu się w twarz. – Tobie naprawdę się wydaje, że czy ona tu nocuje, czy nie, to robi jakąkolwiek różnicę? Mam już prawie osiemnaście lat. Przejrzyj na oczy, tato. Przestań udawać, że nie wiesz, co jest grane.

Z tymi słowami wstał i wymaszerował z kuchni. Hugh patrzył za nim z ciężkim sercem. Czyżby miało się sprawdzić powiedzenie, że niedaleko pada jabłko od jabłoni?

Zaklął pod nosem, szarpnął drzwi lodówki i tępym wzrokiem zaczął się wpatrywać w jej zawartość. Co mnie napadło, wymyślał sobie w duchu, żeby zapraszać tu Eve i komplikować wszystkim życie? Przecież mogliśmy się spotkać u niej albo w mieście...

Nie, nie, to by jeszcze bardziej zagmatwało sprawy. Tutaj można od biedy przyjąć, że to robocze spotkanie kolegów z pracy.

Akurat! Bujda na resorach!

Wyjął parmezan, paprykę, czerwoną cebulę, kilka koktajlowych pomidorków oraz sałatę, zamknął lodówkę i zaczął przeglądać szafki w poszukiwaniu pesto. Najlepsze będzie proste danie, zadecydował, makaron z pesto i warzywa z patelni. Sałata.

Miał nieodparte przeczucie, że to będzie jedyna prosta rzecz, jaka się tego dnia wydarzy.

Eve sprawdziła notatki, jeszcze raz odczytała nazwę ulicy. Wolno jadąc wśród szpaleru drzew, szukała numeru trzydzieści pięć. Jest. Duża wiktoriańska willa z bladożółtym tynkiem, dwiema wieżyczkami od frontu i ciemnoczerwonymi drzwiami z wachlarzowym oknem u góry sprawiała sympatyczne wrażenie. W holu paliło się światło, które przeświecało przez piękne witrażowe szyby w drzwiach, najwyraźniej oryginalne i stwarzające ciepły, przytulny klimat.

Zaparkowała i wysiadła. Odczuwała lekką tremę. Z prawego okna na piętrze dobiegały dźwięki muzyki, jakiej słuchają tylko nastolatki.

Ciekawe, w jakim wieku są jego dzieci, pomyślała, jaką ma żonę i jak przyjęła narzucenie jej gościa na niedzielną kolację, podczas gdy pewnie wolałaby usiąść z kieliszkiem wina i odpocząć.

Tłumaczyła sobie, że jej reakcji na myśl, że Hugh jest żonaty i ma rodzinę, nie można nazwać rozczarowaniem. Na tym etapie zawodowej kariery nie chciała angażować się w związek z żadnym mężczyzną, a już szczególnie nie z własnym szefem. Nagle przypomniało jej się spojrzenie, jakim ją obrzucił w czwartek po skończonej operacji. Ile w nim było żaru, ile magnetyzmu! A może to tylko moja wyobraźnia?

– Eve!

Podniosła głowę i zobaczyła go tuż przy samochodzie, patrzącego na nią roześmianymi oczami. Otworzyła drzwi i wysiadła. Z zadowoleniem stwierdziła, że jest ubrany tak samo niezobowiązująco jak ona. Przed wyjściem długo się zastanawiała, czy dżinsy i sweter będą stosowne.

– Mogę tutaj zostawić samochód? – zapytała, chwytając się bezpiecznego tematu i usiłując zignorować przyspieszone bicie serca.

Hugh wzruszył ramionami.

– Nic nie powinno się tu stać. Ulica jest dobrze oświetlona, ale jeśli się obawiasz, wjedź na podjazd. Chociaż Tom zaraz będzie wyjeżdżał i trzeba będzie przestawić samochód. Daj mi kluczyki.

Eve potrząsnęła głową. Kim jest Tom? Hugh jest przecież za młody na syna, który już ma prawo jazdy, chyba że tak wspaniale się trzyma.

– Tu będzie dobrze – odparła. – Okolica wygląda na bardzo szacowną.

Hugh roześmiał się.

– Och tak. Nawet zbyt szacowną. Obawiam się, że trochę obniżamy poziom. Zapraszam. Jak Tom wyjdzie, zaraz będzie ciszej. Będziemy sami, więc spokojnie omówimy wszystkie twoje pytania, no i opowiem ci o szpitalu.

Będziemy? My? To znaczy Hugh, jego żona i ja, czy tylko Hugh i ja?

Żadna żona w obłoku drogich perfum się jednak nie pojawiła. Niestety.

Hugh zaprowadził gościa wprost do przytulnej kuchni z wyjściem do ogrodu. Panował tu lekki bałagan, zdradzający, że miejsce to jest centrum życia rodzinnego. Kątem oka Eve dostrzegła tablicę korkową pokrytą karteczkami. Zastanawiała się, kto nad tym wszystkim panuje, kto tu dyryguje ruchem i ogarnęła ją fala współczucia dla tej nieszczęsnej istoty.

– Siadaj – zaprosił – a ja tylko wrzucę makaron do garnka. Czego się napijesz? Wino czerwone czy białe? Może wolisz sok?

– Poproszę sok. Przecież jestem samochodem. Hugh napełnił jej szklankę sokiem jabłkowym, nieklarownym i aromatycznym. Popijając, przyglądała się, jak palcami rozrywa liście sałaty i specjalnym nożem struga wiórki parmezanu.

Po kilku minutach do kuchni zajrzał chłopak wyglądający jak kopia Hugh, tylko odrobinę młodsza.

– Cześć! – rzekł z uśmiechem. – Mam na imię Tom, a ty pewnie jesteś tą nową lekarką. Witaj w domu wariatów.

– Dzięki – odpowiedziała i odwzajemniła uśmiech. Sądząc po wyglądzie, Tom musi być synem Hugh, pomyślała. Na tyle dorosłym, by mieć prawo jazdy... Dziwne, ale chyba prawdziwe.

– Spadam, tato. Zostawię samochód u Kel i pójdziemy do centrum piechotą.

– Ale potem wracasz, prawda? – odezwał się Hugh i groźnie wymierzył nóż do sera w chłopaka, a Eve pomyślała, że właśnie stała się świadkiem domowej kłótni. Zażenowana poruszyła się na krześle i całą uwagę skupiła na szklance z sokiem.

– A Lucy pozwoliłeś spać u koleżanki – zaprotestował Tom.

– Mówimy o tobie, nie o niej.

– Dobrze, już dobrze. Cześć!

– Tom! Uprzedzam... – Odpowiedziało mu trzaśnięcie drzwi frontowych. Hugh milczał przez chwilę, potem mruknął pod nosem: – Ach, te dzieci... – i odwrócił się w stronę lodówki. Eve przypomniały się sceny z rodzinnego domu i aż się wzdrygnęła. Tylko nie dzisiaj. – Może być makaron z pesto?

Eve skinęła głową. Nagle dotarło do niej, że są tylko we dwoje, ale niepotrzebnie się martwiła, bo Hugh zachowywał się niezwykle naturalnie. Prosta, lecz znakomita kolacja w śródziemnomorskim stylu całkowicie pomogła przełamać lody i Eve poczuła się zupełnie bezpieczna. Na koniec Hugh zaproponował kawę. Z kubkami w rękach przeszli do pokoju pełniącego rolę salonu. Tam opowiedział jej o szpitalu i zachęcany jej pytaniami, zrobił jej cały wykład o filozofii porodu. Zanim się obejrzeli, zegar w holu wybił północ.

– Strasznie się zasiedziałam – sumitowała się Eve. – Pójdę już.

Hugh wstał, odprowadził ją do drzwi i podał jej płaszcz. Zauważyła, że zrobił to bardzo ostrożnie, jak gdyby się pilnował, by jej nie dotknąć. Może boi się mnie, a może jest po prostu dżentelmenem, wiernym mężem, i to wszystko to znowu wytwór mojej wyobraźni? Jeśli tak, to nawet lepiej, znacznie bezpieczniej i rozsądniej.

– Do zobaczenia jutro – rzekł cicho i przez jedno mgnienie wydawało jej się, że zrobił lekki ruch w jej kierunku, by ją pocałować.

Nie, nie. Muszę wziąć się w garść, pomyślała.

– Dobranoc i dziękuję za pyszną kolację – odezwała się i uśmiechnęła. – Będę w szpitalu punktualnie o ósmej.

– Dobranoc. Wyśpij się dobrze. Juto czeka nas ciężki dzień.

No tak. Jego zainteresowanie mną jest czysto zawodowe. Jak tak dalej pójdzie, to on mnie oskarży o molestowanie seksualne!

Wsiadła do samochodu i odjechała, zastanawiając się, gdzie cały wieczór podziewała się żona Hugh i czy Tom wróci na noc, jak miał przykazane. W końcu zirytowała się na siebie. Przecież to nie jej problem.

W domu zaparzyła sobie herbatę owocową, którą wypiła już w łóżku. Zgasiła światło i wsparta o poduszki patrzyła na światła miasta odbijające się w rzece. Widok ten podziałał na nią kojąco i uspokajająco.

Odstawiła kubek i natychmiast zasnęła.

Hugh nie mógł zasnąć. Nie mógł przestać myśleć o Eve. W głowie roiły mu się erotyczne wizje, wyobrażał sobie jej smukłe ciało, rozpalone i namiętne, jęk rozkoszy...

– Psiakrew!

Odrzucił kołdrę, wstał, włożył szlafrok i wyszedł na schody. Zatrzymał się wpół kroku, zawrócił i otworzył drzwi do sypialni Toma.

Chłopaka nie było, a w pokoju panował nieopisany bałagan. Dochodziła czwarta. Albo jeszcze balował, albo poszedł spać do Kelly. Niech no się tylko smarkacz pokaże, już on mu powie, co o tym myśli.

Zszedł do kuchni, włączył czajnik i oparł się dłońmi o blat. Może powinien do niego zadzwonić i zażądać wyjaśnień? Czy lepiej poczekać do rana?

A jeśli leży w jakimś rowie, z nożem w piersi, zaatakowany przez jakiegoś pijanego bandytę?

W takim wypadku na pewno nie odbierze telefonu, odezwał się głos rozsądku, lecz Hugh już był doprowadzony do ostateczności. Zdenerwowanie przyćmiło jego zdolność racjonalnego myślenia. Sięgnął po komórkę, wystukał numer. Tom nie odbierał. Telefon był najwyraźniej wyłączony.

Hugh nagrał wiadomość i cisnął komórkę w kąt. Zaparzył sobie herbatę, nie żadną ziołową ani owocową, lecz normalną, czarną jak smoła, tak mocną, by już nie zasnąć do rana. A co tam! Tom z Eve doprowadzają go do białej gorączki, to przynajmniej napije się dobrej herbaty.

Rozdział 3

– Pierwszy przystanek, Jeannie Hardy – zarządził Hugh i zaprowadził Eve do położonego na uboczu pokoju. Po drodze zatrzymał się przy zlewie i starannie umył ręce specjalnym żelem z zawartością alkoholu. Eve poszła za jego przykładem.

– Jak ona się czuje? – zapytała.

– Całkiem dobrze, a dziecko jeszcze lepiej. Jeśli nic się nie zmieniło, dziś może zostać wypisana do domu. Przyniesiemy jej dobrą wiadomość.

Drzwi pokoju były otwarte. Zobaczyli rozpromienioną matkę wspartą na poduszkach, karmiącą córeczkę. Mała, chociaż urodzona trochę za wcześnie, nie wymagała wspomagania ani oddychania, ani innych funkcji życiowych.

– Zapraszam! – na ich widok zawołała pani Hardy. – Chcecie zobaczyć mój skarb? – Wsunęła koniuszek małego palca w kącik ust dziewczynki, by przerwać ssanie, potem objęła jej twarzyczkę kciukiem i palcem wskazującym obróciła główkę. – Przywitaj się z doktorem Douglasem, maleńka.

Dziecko beknęło i wszyscy się roześmiali.

– Nie ma jeszcze imienia?

– Nie możemy się zdecydować. Mnie podoba się Eleanor, ale mąż wolałby Katherine.

– Czyli Ellie albo Kate, tak? Mogę ją na moment wziąć od pani? Chciałbym zobaczyć szew. Oglądała go pani? Przy okazji, to doktor Eve Spicer, która panią szyła.

– Jak się pani czuje? – spytała Eve.

– Trochę jestem obolała, ale bardzo szczęśliwa, że wszystko się dobrze skończyło i mam to już za sobą. Bardzo, bardzo dziękuję za taki zgrabny szew.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odrzekła Eve, zadowolona z pochwały.

Tymczasem Hugh odwrócił się do niej i podał jej niemowlę.

– Największa nagroda w naszej pracy. Przytul ją. Eve wzięła dziewczynkę na ręce i zajrzała w szeroko otwarte granatowe oczy.

– Jaka cudowna – szepnęła, starając się stłumić w sobie instynkt macierzyński budzący się w niej, ilekroć trzymała nowo narodzone dziecko.

Pewnego dnia, mówiła sobie w duchu, pewnego dnia za jakieś osiem lat, kiedy już osiągnę wszystko, co sobie zaplanowałam.

Hugh przyglądał się Eve z niemowlęciem w ramionach. Wyraz jej twarzy poruszył go. Powinna mieć dziecko, pomyślał ni stąd, ni zowąd.

Przestań, skarcił się w duchu. Skoncentruj się.

Przystąpił do badania pacjentki, upewnił się, że proces obkurczania macicy przebiega prawidłowo, przejrzał kartę.

– Wszystko w porządku – stwierdził na koniec. – Możemy panią wypisać już dzisiaj.

– Dzisiaj?

– Oczywiście, jeśli pani chce. Zajmie się panią położna środowiskowa, a za tydzień zapraszam na zdjęcie szwów. Nie widzę powodu dalszego trzymania pani ani malej w szpitalu. Czy w domu może pani liczyć na jakąś pomoc?

Pani Hardy przytaknęła skinieniem głowy.

– Mąż weźmie tydzień wolnego, poza tym jest z nami moja mama.

– Świetnie. No, komu w drogę... – Hugh zwrócił się do Eve i uśmiechnął się przekornie. – Oddaj pani dziecko.

Odpowiedziała mu uśmiechem, lecz dziwnie melancholijnym. Zastanowiło go to. Czyżby złamane serce? Doskonale wiedział, jak to boli. Doskonale znał też owo nagłe uczucie pustki, kiedy przekazuje się dziecko rodzicom. Ogarnęła go fala współczucia dla niej. Raźnym krokiem ruszył korytarzem, kierując się do dyżurki pielęgniarek.

– Czeka nas trochę papierkowej roboty – zaczął – i musimy zajrzeć też do innych pacjentek. Możliwe, że niektóre z nich również będą się kwalifikowały do wypisu. Potem, po lunchu, o pierwszej, dyżur w poradni przyszpitalnej. Chciałbym dotrzeć tam trochę wcześniej, żeby przejrzeć karty.

Specjalnie narzucił szybkie tempo. Z zadowoleniem stwierdził, że ten zabieg terapeutyczny odniósł skutek. Oczy Eve straciły melancholijny wyraz.

– Z jakimi problemami zgłaszają się kobiety do poradni? – zapytała. – Ginekologia zachowawcza czy położnictwo?

– Ginekologia. W większości rutyna, lecz jest kilka ciekawych przypadków, którymi chciałbym się bliżej zająć. Umówmy się tak: wspólnie przejrzymy karty, przeprowadzisz ocenę wstępną, potem przedyskutujemy twoje spostrzeżenia, a potem zdecydujemy, kogo zbadasz ty, a kogo ja. Zgoda?

– Zgoda.

– Obawiam się, że nie wszystkie pacjentki będą zdrowe – uprzedził, ciekaw jej reakcji.

Obrzuciła go poważnym spojrzeniem i odparła:

– Potrafię zająć się chorymi. Po prostu nie chcę specjalizować się w dziedzinie zbyt obciążającej psychicznie, rozdzierającej serce.

Hugh przystanął w pół kroku. Słowa Eve trąciły czułą strunę, obudziły niemal zapomniany żal.

– Położnictwo bywa bardzo obciążające psychicznie. Możesz mi wierzyć. Jeśli masz wątpliwości, czy podołasz, wycofaj się, zanim będzie za późno.

– Nie zamierzam zmieniać decyzji – oświadczyła. – Nie zamierzam zostać lekarzem ogólnym ani się przekwalifikowywać na położną.

Po jego twarzy przemknął uśmiech.

– Znakomicie. No to, na czym stanęliśmy? Dziś po południu poradnia. Jutro z samego rana zabiegi jednodniowe, w środę ostry dyżur i operacje planowe, więc może być ciężko. Jeśli dzisiaj w poradni stan jakiejś pacjentki nam się nie spodoba, przyjmiemy ją na oddział i zajmiemy się nią jutro po zabiegach.

– A zmieścimy się w czasie? Hugh roześmiał się ironicznie.

– Pewnie nie. Do której zazwyczaj pracujesz?

– Do której chcesz, żebym pracowała?

– Nawet nie pytaj. Bywają dni, kiedy operuję do północy. Miejmy nadzieję, że ta środa będzie trochę lżejsza.

Pod koniec dnia Hugh z zadowoleniem stwierdził, że Eve nie wymaga prowadzenia za rękę. Ucieszył się, że odciąży jego i Olivera. A Alison, starsza stażystka, ucieszy się, że ma w zespole koleżankę. Właśnie razem poszły na oddział sprawdzić, jak się ma pacjentka w stanie przedrzucawkowym. Potem, podobnie jak on, będzie już mogła iść do domu. Alison z Oliverem zostaną na nocnym dyżurze.

Dom. W domu, myślał, czeka mnie przeprawa z Tomem. Sięgnął do kieszeni po telefon, by sprawdzić wiadomości, lecz komórka zniknęła.

Cudownie. Gdzie, do diabła, mogłem ją zostawić?

Sprawdził w gabinecie, potem u pielęgniarek na oddziale, potem w poradni, i w końcu doszedł do wniosku, że ją zgubił. Zaklął pod nosem. Komórka to dla niego nie tylko telefon, ale i kalendarz i notes, strata była więc niepowetowana.

Trudno. Musi zgłosić operatorowi zgubienie i kupić nowy aparat. Kolejny.

– Och, nie!

– Co się stało? – zaniepokoiła się Eve. Alison podniosła stos kart pacjentów. Pod nimi leżał telefon komórkowy.

– Komórka doktora Douglasa. Wszędzie jej szukał. Był wściekły. Bez niej jest jak bez ręki.

Eve zastanawiała się tylko chwilę, potem wzięła telefon i wsunęła go do kieszeni.

– Podrzucę mu ten telefon. Wiem, gdzie mieszka – oznajmiła i uśmiechnęła się do Alison.

Może tym razem poznam jego żonę, pomyślała.

Słychać ich było nawet po drugiej stronie ulicy, gdzie zaparkowała. Ojciec, syn i jeszcze ktoś trzeci, może córka albo dziewczyna Toma, kłócili się zażarcie.

Eve już miała wejść na schody prowadzące do drzwi frontowych, kiedy z boku domu zobaczyła inne drzwi, otwarte. Uznała, że w ferworze kłótni i tak nikt nie usłyszy dzwonka. Trudno, pomyślała, wspominając słowa Alison, jak ważny dla Hugh jest telefon.

Zastukała w boczne drzwi i zajrzała do środka akurat w chwili, kiedy ładna nastolatka, wznosząc oczy do nieba, wybiegała z kuchni do holu.

– Pani do nas? – zapytała.

– Właściwie tak – wybąkała Eve. – Przywiozłam telefon. Hugh zostawił go w szpitalu.

– Dzięki. Pani nazywa się Eve? – spytała dziewczyna.

– Tak.

– Lucy – przedstawiła się. – Ojciec jest w kuchni. Rozmawia z Tomem.

– Rozmawia? – Chyba nie, pomyślała Eve, lecz Lucy zniknęła na schodach. Przez uchylone drzwi Eve zajrzała do kuchni. – Przepraszam... Hugh?

Lecz on jej nie słyszał. Ojciec i syn stali tak blisko siebie, że niemal się dotykali nosami.

– Mówię ci o tym tylko dlatego, że potrzebuję twojej rady! – wrzeszczał chłopak. – Zsiądź z tego wysokiego konia i wreszcie mnie wysłuchaj! Dzisiejszej nocy mieliśmy z Kelly wpadkę!

Po tym ostatecznym ciosie zapadła martwa cisza. Hugh ukrył twarz w dłoniach.

– Jak to się stało? – wymamrotał.

– W taki sam sposób, jak było z tobą i z mamą! Eve serce zaczęło walić w piersi. Nie, nie! Ta rozmowa zdecydowanie nie jest przeznaczona dla postronnych uszu. Cofnęła się, lecz w tej samej chwili Hugh opuścił ręce i ją spostrzegł.

– Eve... Witaj...

– Przywiozłam ci telefon – wybąkała. – Położyłeś na biurku, a ktoś nakrył go papierami. Alison powiedziała, że jest ci bezwzględnie potrzebny. Przepraszam za najście, ale drzwi były otwarte. Twoja córka powiedziała, żebym weszła. Proszę. – Wyciągnęła rękę z komórką. – Już mnie nie ma – dodała.

– Zaczekaj chwilkę, dobrze?

– Niestety nie mogę. Zobaczymy się jutro w szpitalu.

Położyła telefon na stole i odwróciła się, by wyjść.

– Zaczekaj! Proszę! – Hugh dogonił ją już na ulicy, kiedy wsiadała do samochodu. – Przepraszam za tę scenę...

– Nie musisz. W rodzinie takie rzeczy się zdarzają. Na szczęście ja nie mam rodziny, dodała w myślach.

No, zmykaj stąd jak najprędzej. Hugh roześmiał się nieprzyjemnie.

– Obawiam się, że tylko w mojej – prychnął. – Dzięki za przywiezienie telefonu.

– Nie ma za co. Do jutra.

– Masz jakieś plany na wieczór?

– Jeszcze nie wiem. – Nagle poczuła pustkę w głowie. Nie potrafiła tak naprędce wymyślić żadnej wymówki. – Dlaczego pytasz?

Milczał chwilę, potem rzucił:

– Nieważne. Zobaczymy się jutro.

Odwrócił się i wszedł do domu, przygarbiony, jak gdyby na barkach dźwigał wszystkie nieszczęścia świata.

Eve nie zazdrościła mu rozmowy z synem, jaka go na pewno czekała.

– Mów. Jak to się stało?

Tom wzruszył ramionami. Gniew mu minął i Hugh wyraźnie widział, jak bardzo chłopak jest przerażony.

– Wypiłem za dużo. Potem zrobiłem coś nie tak z prezerwatywą, bo droczyliśmy się, które z nas... Mniejsza z tym. Pękła, ale ja spostrzegłem to dopiero, kiedy było po wszystkim.

Hugh postanowił zignorować szczegóły i trzymać się suchych faktów.

– Kiedy Kelly ma następny okres? Tom umknął wzrokiem w bok.

– A skąd mam wiedzieć? Nie rozmawiamy o tym. Po szkole miała pójść do poradni dla kobiet po taką pigułkę, no wiesz, co się bierze następnego dnia, ale było zamknięte. Pomyślałem, że będziesz wiedział, co zrobić.

– Jest kilka wyjść. Możecie iść do szpitala na oddział ratunkowy. Ewentualnie wypiszę jej receptę prywatnie. Taką pigułkę możecie kupić nawet bez recepty, ale nie od rzeczy byłoby dziewczynę zbadać, żeby stwierdzić, w jakim jest ogólnym stanie zdrowia, bo rozumiem, że nie stosuje doustnych środków antykoncepcyjnych. Niemniej czas gra tu największą rolę. Proponuję więc, żebyś jak najprędzej ją tu przywiózł.

– Nie powiesz jej matce?

– Nie powiem – uspokoił go Hugh – ale uważam, że albo ty, albo ona sama powinniście to zrobić. Ile Kelly ma lat? – spytał, ponieważ nagle doszło do niego, że nawet nie zna wieku dziewczyny, z którą sypia jego syn. A jeśli nie ma skończonych piętnastu lat, to znaczy, że jest małoletnia. Jeszcze tego by brakowało!

– Siedemnaście.

Odetchnął z ulgą. Uderzyło go jednak, do jakiego stopnia historia się powtarza.

– No, jedź...

– Tylko nie krzycz na nią, tato. Proszę.

– Nie będę. Obiecuję. Ale się pospiesz. Aha, wstąp do supermarketu i kup test ciążowy.

– To coś da? Tak wcześnie?

– Oczywiście, że nie, ale jeśli to nie był wasz pierwszy raz, istnieje ryzyko, że Kelly już jest w ciąży. Zanim podam jej uderzeniową dawkę hormonów, muszę to sprawdzić.

– Ale...

– Nie dyskutuj. Jedź. I nie pouczaj mnie, jeśli chcesz, żebym wam pomógł. Masz – wetknął synowi do ręki banknot dwudziestofuntowy – i od razu kup dwa opakowania testu, bo po kilku tygodniach będzie go musiała powtórzyć.

Tom wrócił po około czterdziestu minutach. Kelly była okropnie zdenerwowana i skrępowana. W tym czasie Hugh sprawdził informacje o antykoncepcji postkoitalnej i przygotował aparat do mierzenia ciśnienia oraz bloczek recept.

– Nie denerwuj się, Kelly – odezwał się i krzepiącym gestem położył jej dłoń na ramieniu. – Nie będę cię osądzał. Bóg jeden wie, że jestem ostatnią osobą, która miałaby do tego jakieś prawo. Weź test i idź do łazienki. W opakowaniu jest instrukcja.

Kiedy dziewczyna wyszła, Hugh postanowił skorzystać z okazji i przeprowadzić z Tomem męską rozmowę.

– Co zamierzacie zrobić, żeby taka sytuacja więcej się nie powtórzyła? – zaczął prosto z mostu.

Tom nerwowo przełknął ślinę.

– Nie wiem. Używać grubszych prezerwatyw?

– Istnieje inne wyjście. Niech Kelly zacznie stosować pigułki albo wszczepi sobie implant. Są jeszcze środki domaciczne, krążek, spirala...

– Co?

– Spirala to nieduży przedmiot w kształcie litery T, który uniemożliwia zagnieżdżenie się w macicy zapłodnionego jajeczka.

– Tato, ja nie zdaję biologii – przerwał mu znudzony Tom.

– Owszem, zdajesz. Albo poznasz biologię, albo zrezygnujesz z kontaktów seksualnych. Twoim obowiązkiem jako odpowiedzialnego mężczyzny jest chronienie Kelly przed niechcianą ciążą. Jesteś odpowiedzialnym facetem, czy nie?

– Jestem – wybąkał skarcony Tom.

– Zaprowadź ją do poradni dla kobiet przy szpitalu i załatwcie tę sprawę.

Tom zrobił przerażoną minę.

– Tylko nie to! A jeśli nas ktoś zobaczy?

– To co? Najwyżej się domyśli, co robicie. To nie zbrodnia. Jeśli jesteście na tyle dorośli, żeby współżyć, to bądźcie odpowiedzialni. A odpowiedzialność to także otwarte przyznanie się do waszego związku.

Kelly trzymała białą pałeczkę z jednym niebieskim paskiem.

– Nie, prawda?

Hugh potwierdził skinieniem głowy. Na szczęście nie jest za późno.

– Co teraz?

– Teraz zmierzę ci ciśnienie i zadam kilka pytań. To wszystko. Chcesz, żeby Tom wyszedł?

– Nie. Niech zostanie.

Kelly miała prawidłowe ciśnienie, żadnych problemów z krążeniem ani zakrzepów, w rodzinie nie było przypadków udaru i zawałów serca. Nie chorowała na wątrobę ani epilepsję, nie przyjmowała antybiotyków, środków przeciwgrzybicznych ani żadnych leków zawierających dziurawiec, nie była uczulona na levonorgestrel, czyli aktywny składnik preparatu.

Po skończeniu wywiadu Hugh wypisał receptę na levonelle i wyjaśnił działanie preparatu.

– To pojedyncza dawka. Pigułka może albo przyspieszyć, albo opóźnić menstruację. Jeśli w ciągu dwóch tygodni nie dostaniesz okresu, musisz powtórzyć test ciążowy. Teraz jak najszybciej połknij tabletkę, ale gdybyś w ciągu następnych trzech godzin zwymiotowała, musisz połknąć drugą. Jeszcze jedno, lek nie zabezpiecza przed chorobami przenoszonymi drogą płciową. Gdybyście zaobserwowali u siebie niepokojące objawy, chcę o tym wiedzieć.

Kelly spłonęła rumieńcem.

– Tom się ode mnie nie zarazi. Przed nim nie miałam nikogo. Ani on.

Hugh zerknął na syna, który zaczął nerwowo wiercić się na krześle.

– To prawda. Kel jest moją pierwszą dziewczyną – rzekł, wyciągnął rękę i nakrył dłoń przyjaciółki.

Na widok ich splecionych mocno palców wzruszenie chwyciło Hugh za gardło. Nagle poczuł się stary i samotny.

– Dobrze. Tu macie pieniądze, tu receptę. Aha – zwrócił się do Kelly – mówiłem Tomowi, że musicie wybrać się do poradni dla kobiet i ustalić metodę antykoncepcji, jaka będzie ci najbardziej odpowiadała. Nie możesz polegać na takich drastycznych środkach, jak dzisiaj. Poza tym uważam, że powinnaś porozmawiać z matką. Chociaż podejrzewam, że ona i tak wszystkiego się domyśla. Przecież wczoraj w nocy była w domu...

– Nie. Pojechała do siostry. Myślała, że nocuję u koleżanki.

Hugh wzniósł oczy do nieba.

– Musisz powiedzieć jej prawdę.

– Ona mnie zabije!

– Nieprawda. Nie zabije. Jest twoją mamą. Kocha cię. Nie odpychaj jej i nie okłamuj. Zasługuje na lepsze traktowanie.

Po wyjściu Toma i Kelly, Hugh odszukał Lucy. Miał nadzieję, że nie wie, jaki ciąg dalszy miała kłótnia z jej bratem. Kiedy wszedł, siedziała po turecku na łóżku i przy włączonym telewizorze odrabiała lekcje.

– I jak? Urwałeś mu głowę? – zapytała.

– Nie.

– Kazałeś mu wrócić na noc, a on nie posłuchał. Mnie byś chyba zabił.

– Nie zabiłbym cię, ale palnąłbym ci takie samo kazanie jak jemu. Jak było u Amy?

– Świetnie. Obejrzałyśmy film na wideo.

I Lucy opowiedziała mu całą fabułę z najdrobniejszymi detalami, co chwila wybuchając śmiechem. Mimo że mało go to interesowało, Hugh słuchał z radością, bo wiedział, że była u przyjaciółki, a nie gdzieś indziej, narażając się na kłopoty.

– Nie będziesz miała nic przeciwko temu, jeśli na trochę wyjdę? – spytał.

– Zobaczyć się z Eve?

– Skąd ci to przyszło do głowy? Chcę po prostu odetchnąć świeżym powietrzem. Przejdę się nad rzeką.

– W porządku. A przy okazji odwiedź swoją nową koleżankę. O mnie się nie martw. Zaraz się kładę. Nie wyspałyśmy się z Amy. – Hugh ucałował ją w czubek głowy, a kiedy już był przy drzwiach, Lucy dorzuciła: – A tak przy okazji, ona jest bardzo ładna. I miła. Rozumiem, że ci się spodobała.

– Cieszę się, że aprobujesz moich współpracowników – odparł sucho i zbiegł ze schodów, zanim zdążyła wyskoczyć z czymś innym.

Włożył sweter, wziął komórkę i kluczyki do samochodu. Nie wiedział, gdzie pojedzie, ale nie mógł usiedzieć w miejscu. Nie znał numeru telefonu Eve, nie mógł więc do niej zadzwonić. Zaraz, zaraz... Przecież dzwoniła w niedzielę, numer jest więc zapisany w komórce. Czy to było zaledwie wczoraj?

Wyciągnął telefon z kieszeni, w pośpiechu niemal go nie upuszczając na ziemię, potem umieścił go w uchwycie na desce rozdzielczej, odnalazł numer i kiedy wyjeżdżał na ulicę, wybrał opcję „Połącz”.

Rozdział 4

– Eve?

– Hugh! Wszystko w porządku?

– Mniej więcej, chociaż trochę się namieszało. Bardzo jesteś zajęta?

W telefonie zapanowała cisza, potem Eve spytała:

– Teraz? Niespecjalnie. Miałam zamiar pomoczyć się w wannie, ale nawet nie chce mi się ruszyć, żeby przygotować sobie kąpiel. Dlaczego pytasz?

Oczami wyobraźni zobaczył ją w kąpieli, lecz natychmiast odpędził od siebie ten kuszący obraz.

– Dałabyś się wyciągnąć na drinka, czy jesteś zbyt zmęczona?

Ponownie zapadło milczenie. Eve wahała się, potem zaproponowała:

– A nie chciałbyś wpaść do mnie? Będziesz moim pierwszym gościem. Uhonoruję cię specjalnymi chipsami.

– Zgoda.

Eve udzieliła mu wskazówek, jak dojechać, i dwie minuty później parkował przed jej domem. Nie zdawał sobie nawet sprawy, że mieszkają tak blisko siebie. Mógł dojść piechotą.

Gdy wysiadał z windy, Eve czekała na niego w otwartych drzwiach.

– Wejdź, proszę. Witaj w mojej oazie spokoju.

Określenie było niezwykle trafne. Neutralne barwy i ciepłe, stonowane oświetlenie stwarzały przytulny klimat. Mieszkanie było może odrobinę zbyt bezosobowe, jak z katalogu mebli, lecz w tej chwili oferowało dokładnie to, czego potrzebował, a gospodyni swoim strojem, spranymi dżinsami i obszerną bluzą podkreślała niezobowiązujący charakter wizyty.

– Dziękuję za zaproszenie – zaczął. – Tu jest znacznie przyjemniej niż w jakimś hałaśliwym pubie.

– Prawda? Siadaj. Napijesz się wina? Mam otwartą butelkę białego.

– Chętnie, ale niedużo. – Usiadł w rogu kanapy, spojrzał na światła odbijające się w rzece i westchnął. Poczuł, jak opuszcza go napięcie. – Winien ci jestem wyjaśnienie – zaczął.

– Nie, nie – wzbraniała się. – To był jeden z tych niezręcznych zbiegów okoliczności. Ale może chcesz o tym porozmawiać? – zreflektowała się.

Postawiła kieliszek na niskim stoliku i z jedną nogą podwiniętą pod siebie usiadła w drugim końcu kanapy.

– Nie – przyznał szczerze. Spostrzegł, że przyjęła to z ulgą. – Po prostu przykro mi, że trafiłaś akurat w sam środek domowej awantury.

– Mnie też. To była ściśle rodzinna rozmowa. Możesz liczyć na moją dyskrecję.

Hugh roześmiał się.

– Obawiam się, że i tak wszyscy sąsiedzi słyszeli, ale dziękuję. Udało mi się jakoś załatwić tę sprawę.

– Przydał się tata z branży.

– Oby tylko nie weszło im w zwyczaj korzystanie z jego usług. – Hugh podniósł kieliszek, umoczył usta w winie i z aprobatą pokiwał głową. – Wyśmienite.

– Prezent od brata na osiedliny. Dal mi je w piątek, kiedy od niego wyjeżdżałam. Kompletnie nie znam się na winach. Wiem tylko, że jak wypiję za dużo, to znaczy dwa kieliszki, boli mnie głowa. Poczęstuj się. – Eve, popchnęła w jego stronę miseczkę z orzeszkami i chipsami warzywnymi. – Trzymam je na specjalne okazje.

– A teraz jest taka?

– Oczywiście. Mamy parapetówkę, nie?

– Jak na parapetówkę to zachowujemy się bardzo cicho.

– Nie chcę w pierwszym tygodniu narażać się sąsiadom.

Hugh roześmiał się.

– Obawiam się, że moi sąsiedzi już się pogodzili z naszą obecnością, ale było trochę konfliktów. Głównie narzekali na głośną muzykę.

– Techno?

– Właśnie. – Zamilkł i odwrócił się w jej stronę. – Opowiedz mi o tym profesorze – poprosił, zmieniając temat.

– O profesorze? – spytała lekko zdziwiona. – To taki tam obleśny lowelas.

– Domyślałem się. Próbował zamknąć ci usta?

– Niczego nie próbował. Poprosiłam, żeby trzymał ręce przy sobie, a on powiedział, żebym nie była taka nadęta. Na to ja powiedziałam, że jeśli to się nie powtórzy, przez pamięć jego przyjaźni z moim ojcem nie zrobię z tego użytku, ale zagroziłam, że jeśli jeszcze raz mnie dotknie, złożę na niego oficjalną skargę.

– Wtedy on cofnął zgodę na zatrudnienie ciebie.

– Tak.

– Jak zareagował twój ojciec?

– Ojciec nie żyje. Lecz nie wątpię, że uznałby, że to moja wina.

– Twoja wina?

Eve wzruszyła ramionami.

– Nie powinnam wybierać sobie zawodu zdominowanego przez mężczyzn.

– Czyli iść na medycynę? Czy rzeczywiście zawód lekarza jest zdominowany przez mężczyzn?

– Ja tak nie uważam, ale ojciec był właśnie takiego zdania. Według niego tak powinno być.

W jej głosie dosłyszał jakby nutę goryczy.

– A co na to twój chłopak? – spytał.

Eve odchyliła głowę do tyłu i zaśmiała się cicho.

– Czyżbyś w ten subtelny sposób chciał wysondować, czy mam chłopaka?

– A masz?

– Nie. A ty? Jesteś żonaty? Uśmiech zniknął z twarzy Hugh.

– Nie mam żony. Już nie. Zmarła jedenaście lat temu z powodu niezdiagnozowanej ciąży pozamacicznej.

Zdumienie odmalowało się na twarzy Eve.

– Tak mi przykro – powiedziała pełnym współczucia głosem. – To musiało być straszne!

Hugh wzruszył ramionami.

– I było – rzekł. – Ale od tamtej pory minęło już wiele lat.

– To dlatego wybrałeś położnictwo?

– Nie. Zostałem położnikiem z powodu Toma i Lucy. Asystowanie przy ich narodzinach było zadziwiającym i cudownym doświadczeniem. To tak, jak gdyby nagle rozbłysło światło. Śmierć Jo przypadkiem wiązała się z kolejną ciążą, ale jedno ci powiem, od tamtego czasu jestem przeczulony na punkcie ciąż pozamacicznych i tego samego wymagam od zespołu.

– Nie wątpię – mruknęła Eve. – W jaki sposób to przeoczono?

– Lekarze podejrzewali wyrostek. Postanowili czekać i ją obserwować. Nie zrobili testu ciążowego, po prostu zadowolili się informacją, że nieregularnie miesiączkuje. Dostała krwotoku, straciła przytomność. Zanim doszli, co jest przyczyną, było już za późno.

Eve zmarszczyła brwi.

– Byłeś przy tym?

– Byłem wtedy w pracy, w tym samym szpitalu. Właśnie szedłem ją odwiedzić, porozmawiać z lekarzami. Wówczas byłem tylko skromnym lekarzem stażystą, ale uważałem, że zadają niewłaściwe pytania. Okazało się, że miałem powody do niepokoju, lecz wówczas się nie odezwałem.

– I obwiniasz się za to? Znowu wzruszył ramionami.

– Nie do końca. Wiem, że nie miałem obowiązku się wtrącać, lecz z drugiej strony moja interwencja mogłaby ją ocalić, więc tak, obwiniam się. – Eve milczała. Utkwiła wzrok w kieliszku, dając Hugh czas się otrząsnąć. – A więc nie masz chłopaka – odezwał się po chwili.

Podniosła głowę i spojrzała na niego.

– Nie mam chłopaka, nie mam problemów. Za to jest praca, na jaką już straciłam nadzieję, i szef, który ostatecznie okazał się całkiem w porządku.

Hugh prychnął rozbawiony.

– Kiedy weszłaś i uświadomiłaś sobie, kim jestem, miałaś ochotę rzucić się na mnie z pięściami.

Eve zarumieniła się.

– To było aż tak widoczne?

– Tylko dla mnie. Na twoim miejscu czułbym się podobnie. Należało mi się. Przepraszam i obiecuję być grzecznym szefem.

– Zapamiętam to sobie – zaczęła się z nim droczyć. – Nikt nie jest doskonały, a ty... ty jeszcze mnie nie obmacywałeś.

Nie. I nie dlatego, że go nie kusiło.

– Obiecałem – przypomniał jej. Ale jeśli mam dotrzymać słowa, to lepiej pójdę, dodał w myśli. – No, czas na mnie – stwierdził.

Czyżby mu się tylko wydawało, czyjego głos nabrał niskich tonów? Eve nie zatrzymywała go. Uśmiechnęła się, wstała i odprowadziła go do drzwi.

– Do zobaczenia rano – rzekła pogodnie. Hugh skinął jej głową.

– Do zobaczenia rano – powtórzył za nią.

Czyli jest wolny. I co z tego? Pomiędzy wolnym a „do wzięcia” jest ogromna przepaść i Eve nie musiała sobie o tym przypominać. Sama była wolna, lecz zdecydowanie nie „do wzięcia”, przynajmniej nie przez Hugh. Zresztą przypuszczała, że z nim było podobnie Smutek w jego oczach, kiedy opowiadał o śmierci Jo, świadczył, że nie pogodził się ze stratą żony.

Poza tym, nawet gdyby był „do wzięcia”, ona nie jest nim zainteresowana. Drogę życiową ma dokładnie wytyczoną. Co prawda profesor odrobinę przeszkodził jej w realizacji planów, lecz ostatecznie obróciło się to na dobre, bo zyskała znacznie lepszą posadę.

Dla jej kariery zawodowej było to korzystne, ale czy pod innymi względami również? Nie, niepotrzebny jej romans z szefem, ojcem dwojga nastolatków przysparzających mu coraz więcej problemów, potrzebującym osoby, która zastąpiłaby im matkę. Nie, ona się do tej roli nie nadaje. Zdecydowanie nie! Nie, nie. Hugh Douglas nie mieści się w jej planach.

W środę rano Eve towarzyszyła mu w obchodzie przed planowymi zabiegami.

Obserwowanie go przy pracy, poza tym że było ogromnie kształcące, dostarczało czystej przyjemności. Do pacjentek Hugh odnosił się w sposób bezpośredni, a jednocześnie łagodny i uprzejmy. Pewność, z jaką stawiał diagnozę i podejmował decyzje w sprawie leczenia, dawała chorym poczucie bezpieczeństwa, a to, doszła do wniosku, obok oczywiście sprawności manualnych i znakomicie opanowanej techniki, był najważniejszy atrybut chirurga ginekologa i położnika.

Kobiety bardzo się bały, często nie tylko o siebie, lecz o przyszłe potomstwo, albo o to, jak operacja może wpłynąć na ich życie intymne. Poza tym krępowały się. Przecież w końcu chodzi o seks, czyli o sferę niezwykle osobistą, prywatną. Większość ludzi ma problemy z otwarciem się i rozmawianiem na te tematy, lecz Hugh potrafił pomóc pacjentkom przełamać opory. Używał prostego, zrozumiałego języka, nie peszył ich, nie pouczał. I był delikatny. Niezwykle delikatny i taktowny, i mimo iż czas naglił, nie dawał żadnej z pacjentek odczuć, że się spieszy.

Eve była pod wrażeniem, i oczywiście natychmiast dała temu wyraz.

Hugh roześmiał się odrobinę zażenowany.

– Staram się, chociaż nie zawsze mi się udaje. Ale i ty odniosłaś sukces. Wiesz, że Jeannie i Paul Hardy nazwali swoją córeczkę twoim imieniem?

Eve rozpromieniła się.

– Naprawdę? Wcześniej nigdy nic takiego mnie nie spotkało.

– Dobrze, że masz ładne imię, bo na pewno jeszcze nieraz się tak zdarzy. – Zerknął na zegarek. – Lepiej zaczynajmy. Dopiero dziesięć minut temu rozpoczęliśmy ostry dyżur, a lista oczekujących na zabieg zdążyła się wydłużyć.

Eve miała już okazję obserwować, jak Hugh operuje. W zeszły czwartek asystowała przy cesarskim cięciu, a wczoraj przy zabiegach jednodniowych, przeważnie sterylizacji. Hugh pozwolił jej wykonać kilka takich zabiegów, lecz ostry dyżur to zupełnie co innego. Mieli do czynienia z pacjentkami cierpiącymi na najrozmaitsze schorzenia ginekologiczne, nieraz bardzo skomplikowane.

Dzisiaj pozwolił jej zszyć powłoki brzuszne po usunięciu macicy u kobiety cierpiącej na mięśniaki, która od poniedziałku, kiedy została przyjęta do szpitala, przeszła kilka transfuzji krwi. Kiedy Eve zawiązywała ostatni szew, Hugh z aprobatą kiwnął głową i ściągnął rękawiczki.

– Znakomicie. Następna jest plastyka szyi pęcherza i ujścia cewki moczowej po porodzie pośladkowym dwa lata temu. Chora nie trzyma moczu, odczuwa ból przy stosunku. Robiłaś już kiedyś coś podobnego?

Eve zaprzeczyła ruchem głowy.

– Tylko asystowałam. Wolałabym popatrzeć, zanim sama spróbuję.

– Dobrze. W takim razie może zrobisz następny zabieg?

Do końca dnia pracowali na zmianę. Kiedy była pewna, że może się ich podjąć, Eve wykonywała zabiegi, a kiedy nie czuła się na siłach, albo kiedy chciała, by Hugh pokazał jej jakąś określoną technikę, tylko asystowała. Pod koniec dyżuru głowa jej pękała, lecz poza zmęczeniem była szczęśliwa. Mnóstwo się nauczyła i czuła, że robią rzeczy ważne, pomagają kobietom, które dotąd, często całymi latami, cierpiały w milczeniu, że poprawiają jakość ich życia. Doszła do wniosku, że ginekologia jest równie interesująca jak położnictwo i daje lekarzowi nadspodziewanie dużo satysfakcji. Kiedy ostatnią pacjentkę zabrano do sali pooperacyjnej, Hugh ściągnął rękawiczki i fartuch, wrzucił je do pojemnika na odpady, i stwierdził:

– Znakomicie. Przy tobie i Oliverze może w tym roku nareszcie uda mi się wyjechać na urlop!

– Tylko nie planuj wakacji za szybko – ostrzegła. Hugh zaśmiał się, objął ją ramieniem i uścisnął.

– Dasz sobie radę – zapewnił. – Jesteś bardzo dobrym nabytkiem dla zespołu. Cieszę się, że do nas dołączyłaś.

Serce Eve przepełniła duma, lecz nie pozwoliła, by komplement uderzył jej do głowy.

– Uważaj, bo tak spuchnę z dumy, że się nie zmieszczę w drzwiach – zażartowała, a on ponownie objął ją i uścisnął. Kiedy cofnął ramię, ogarnęło ją dziwne uczucie żalu.

– To poszerzymy framugę, żebyś mogła przejść – odparł i zerknął na zegarek. – Chodźmy zobaczyć, co tam mamy następnego – dodał.

– Mam się przebrać?

– Tylko w świeży strój. Założę się, że zaraz tu wrócimy.

Trochę się jednak pomylił. Wezwano ich nie do kolejnego zabiegu, lecz do porodu, normalnego, naturalnego porodu, a na dodatek położnicą była jedna z pracownic szpitala.

– Wspaniale. Meg Maguire zaczęła rodzić – oznajmiła Molly, kiedy zjawili się na oddziale.

– Kłopoty?

– Żadnych. Nie mam nic do roboty. Ben wszystko kontroluje, pomaga żonie, a my tylko czekamy w pogotowiu. Tak na wszelki wypadek.

Eve ogarnęła ciekawość.

– Mówicie o tym Benie, który nakręcił telewizyjny reportaż na żywo z oddziału ratunkowego?

– Tym samym, ale on już nie pracuje w telewizji. Wrócił do medycyny. Zajmuje się zwalczaniem bólu i robi cudowne rzeczy z Meg, shiatsu, masaż, akupunktura, TENS, medytacja, mogłabym wyliczać bez końca. W każdym razie to działa i Meg jest spokojna, opanowana i skoncentrowana. Fantastyczny poród. Meg znakomicie daje sobie radę. W tej chwili jest w basenie, wszystko odbywa się przy wonnych świecach i łagodnej muzyce. Cudownie.

– Trochę mi to zalatuje New Age – skomentowała Eve z powątpiewaniem.

Molly roześmiała się.

– Obiecałam pokazać ci normalny, naturalny poród i teraz jest okazja. Chodź.

– Ale może oni sobie tego nie życzą?

– Hugh musi asystować niejako z urzędu, takie są przepisy dla personelu, więc dodatkowa osoba nie zrobi różnicy, pod warunkiem, że będziemy cicho. Ale oczywiście zapytamy.

Wśliznęli się ostrożnie do sali porodów rodzinnych. Ben i Meg odwrócili głowy.

– To jest Eve Spicer. Robi u mnie specjalizację – Hugh przedstawił swoją towarzyszkę. – Staram się zapoznawać ją ze wszystkim. Możemy zostać?

– Oczywiście.

Ze łzami wzruszenia obserwowali, jak z pomocą Bena i Molly Meg przechodzi wszystkie fazy porodu i wydaje na świat śliczną córeczkę. W kulminacyjnym momencie Eve poczuła, jak Hugh zamyka jej dłoń w mocnym uścisku. Kiedy już było po wszystkim, wciąż trzymając ją za rękę, wyprowadził ją do przyległego pokoju, nogą zamknął drzwi, objął ją i przytulił.

– W porządku? – spytał po chwili, a ona pociągnęła nosem, roześmiała się i odsunęła od niego.

– Przepraszam. Ale to był...

– Cud natury. Wiem. Za każdym razem czuję to samo. Do tego nie można się przyzwyczaić. – Położył jej dłonie na ramionach i uśmiechnął się do niej.

– Naprawdę dobrze się już czujesz? – spytał.

Skinęła głową, jeszcze raz pociągnęła nosem i zaczęła rozglądać się za chusteczkami. Z pudełka na biurku Hugh wyciągnął jedną i jej podał, a potem objął Eve i delikatnie obrócił ją ku drzwiom.

– Chodź, zjemy szybki lunch, zanim rozpęta się piekło. Zobaczysz, zawsze tak jest podczas ostrego dyżuru.

Zaprowadził ją do szpitalnej stołówki i kupił lunch dla nich obojga. Dopiero po chwili doszło do niej, że już po raz trzeci w ciągu niecałego tygodnia, jaki minął od pamiętnej rozmowy wstępnej, funduje jej jedzenie i że czas się zrewanżować.

– Jestem ci winna lunch albo kolację – oznajmiła.

– Dlaczego?

– Bo bierzesz mnie na swoje utrzymanie.

– We własnym dobrze pojętym interesie. Zależy mi na urlopie, więc dbam o twoją kondycję.

Eve poczuła lekkie rozczarowanie. Nie bądź głupia, skarciła się w duchu.

– A co zrobisz z dziećmi? – spytała, szukając bezpiecznego tematu. – Zabierzesz je ze sobą?

Hugh jęknął.

– Boże broń! Nawet o tym nie myślę. Lucy ma zaledwie czternaście lat, więc nie mogę jej zostawić samej, a Tom pewnie nie będzie chciał jechać bez Kelly. Na samą myśl o tym, że będą się obściskiwać, a my z Lucy będziemy odgrywać rolę przyzwoitek, robi mi się słabo. Więc albo zostawię ich w domu i niech się dzieje, co chce, albo zaproszę jeszcze rodziców albo teściów do towarzystwa. Koszmarna perspektywa.

Eve roześmiała się niewesoło.

– Ciekawe, czy Meg i Ben wiedzą, co ich czeka? – mruknęła pod nosem.

– Mam nadzieję, że nie. Ale wierz mi, niedługo się dowiedzą.

Zdecydowanie, pomyślała Eve i przechylając głowę na jedną stronę, spytała:

– Musiałeś być bardzo młody, kiedy urodził się Tom, prawda?

– Miałem siedemnaście lat – odrzekł spokojnym tonem. – To dlatego tak się wczoraj wkurzyłem. Historia się powtarza. Po prostu zobaczyłem całe swoje życie i nie chciałem tego dla Toma i Kelly. Nie tego pragnąłem dla siebie i Jo, lecz wtedy jeszcze nie było pigułek „dzień po” i po prostu nie mieliśmy wyboru. Na szczęście się kochaliśmy, a nasi rodzice zachowali się wspaniale i bardzo nam pomogli.

– Wyobrażam sobie, bo inaczej nie mógłbyś studiować.

– Oboje skończyliśmy studia. Jo zdała egzaminy maturalne tuż przed narodzinami Toma i wybrała studia też w Nottingham, żebyśmy mogli być razem. Kupiliśmy dom. Ojciec Jo postarał się o przeniesienie służbowe. W tygodniu matka Jo opiekowała się Tomem, a w weekendy teściowie jechali do siebie, a my stawaliśmy się rodzicami. Było wspaniale.

– Byliście tacy młodzi! Hugh wzruszył ramionami.

– No tak, ale byliśmy szczęśliwi, a Tom był grzecznym dzieckiem. Potem, kiedy mieliśmy po dwadzieścia jeden lat, Jo urodziła Lucy. Właśnie zrobiła dyplom. Było nam trochę lżej, bo zajmowała się dziećmi i domem, a ja studiowałem. Po dwóch latach znowu zaszła w ciążę i... Dalszy ciąg znasz.

Jakie to okropnie smutne, pomyślała Eve i spuściła głowę. Ogarnęło ją poczucie winy.

– Strasznie mi przykro – wybąkała. – Nie chciałam tego wywlekać.

Hugh wzruszył ramionami i uśmiechnął się do niej.

– Niepotrzebnie. To było dawno temu. Nigdy nie pogodzę się z bezsensowną śmiercią Jo, chociaż jakoś okrzepłem i staram się, jak mogę, dawać sobie radę z owocami naszej młodzieńczej burzy hormonów. Wierz mi, im są starsi, tym więcej z nimi problemów.

– Na pewno. Małe dzieci, mały kłopot, duże dzieci i tak dalej... Znakomicie sprawdzasz się w roli ojca. Obawiam się, że mnie życie rodzinne przeraża. Jest zbyt skomplikowane.

– Dlaczego? Powiedz...

Sygnał pagera nie pozwolił im kontynuować rozmowy. Hugh został wezwany na oddział. Zaraz potem odezwał się pager Eve. Na oddziale ratunkowym czekała ciężarna kobieta, która miała niegroźny wypadek samochodowy, kiedy odbierała synka z przedszkola.

Po dokładnym zbadaniu pani Ryan, Eve stwierdziła, że nie ma zagrożenia dla płodu i przeciwwskazań, by nie pozwolić kobiecie wrócić do domu, lecz przeczucie mówiło jej, że nie powinna tego robić.

– Ma pani wątpliwości, pani doktor? – zagadnęła Angie, starsza pielęgniarka, kiedy wychodziły z boksu, w którym umieszczono pacjentkę.

– Trudno powiedzieć – odparła Eve – ale chyba tak. Zresztą już sama nie wiem...

– Wszyscy miewamy dziwne przeczucia. Zajrzę do niej, zanim ją puścimy do domu – obiecała Angie.

– Dzięki – ucieszyła się Eve. – Nie chcę przyjmować jej na oddział, ale...

– Ale wolałaby pani mieć na nią oko, tak? Załatwione. Będziemy w kontakcie.

– Dzięki. – Eve poszła na górę odszukać Hugh. – W izbie przyjęć jest pani Ryan, trzydziesty piąty tydzień ciąży. Trafiła do nas, bo miała niegroźny wypadek samochodowy. Czuje się dobrze, ale...

– Ale?

– Nie wiem. Niczego nieprawidłowego nie stwierdziłam, ale instynkt mi mówi, że coś jest nie tak.

– Nie lekceważ tego. Przyjmij ją na oddział.

– Nie ma podstaw.

– Bardzo często nie ma. Jest wolne łóżko, lepiej dmuchać na zimne.

– Angie cały czas jest przy niej. Zawiadomi nas, gdyby coś się działo. Poza tym ona jest z małym dzieckiem. Nie zechce go zostawić.

– Nie martw się. Zarezerwuję dla niej miejsce na oddziale i zobaczymy.

– A jeśli to tylko moje przeczulenie?

– Nie szkodzi. W naszym zawodzie należy ufać instynktowi.

Boże, wszyscy mi to powtarzają. A jeśli się mylę? Jeśli potem będą się ze mnie śmiać? Trudno.

Dwie godziny później ciśnienie pani Ryan raptownie spadło. Natychmiast przewieziono ją na oddział, stwierdzono odklejenie łożyska i bezzwłocznie wykonano cesarskie cięcie. Eve odetchnęła z ulgą. Może rzeczywiście w medycynie trzeba zaufać instynktowi?

A może były jakieś symptomy, które podświadomie zarejestrowałam jako sygnał ostrzegawczy, lecz nie potrafiłam zinterpretować?

Tak. Prawdopodobnie właśnie tak było.

Rozdział 5

– Brawo – pochwalił Hugh, kiedy już było po wszystkim. – Naprawdę nic nie wskazywało na to, że z tą kobietą dzieje się coś niepokojącego? Absolutnie żadnych symptomów?

– Żadnych. USG też niczego nie pokazało. Po prostu czułam... nawet nie umiem tego określić, czułam się jakoś nieswojo.

– Chyba jesteś jasnowidzem – zażartował, lecz Eve wiedziała, że był pod wrażeniem. Ona sama jednak wolałaby twarde dane, fakty, których mogłaby się uchwycić, a nie jakieś nieokreślone przeczucie. Przecież przeczucie może być zawodne! – No już, dobrze – zaczął ją uspokajać. – To świadczy tylko o tym, że jesteś dobrym lekarzem. Pora się odprężyć.

Zauważyła, że Hugh patrzy na nią łagodnym wzrokiem i doznała nieodpartego wrażenia, że chce ją objąć i przytulić. Ponownie. Już drugi raz w ciągu dzisiejszego dnia.

Wystarczy, pomyślała. Nie można pogodzić tulenia się do szefa z zachowaniem profesjonalnego dystansu! Cofnęła się odrobinę i uśmiechnęła.

– Już się odprężyłam – rzekła. – Zrobię sobie teraz małą przerwę, potem sprawdzę wyniki badań pooperacyjnych. Strasznie chce mi się pić – dodała.

– I mnie też. Mogę ci towarzyszyć? – spytał i ruszył do windy.

W niewielkiej kawiarni na parterze zamówił herbatę i czekoladową babeczkę. Eve zdecydowała się na kawę z lukrowaną drożdżówką i zanim zdążył wyjąć portfel, wyminęła go, podeszła do kasy i zapłaciła za nich oboje.

– Moja kolej – wyjaśniła, widząc jego niezadowoloną minę. – Ty mi tyle razy fundowałeś, że jestem ci winna rewanż. Gdybyśmy utrzymali takie tempo, musiałabym ugotować dla ciebie wystawną kolację.

– Nie mam nic przeciwko temu – odparł z przekornym błyskiem w oku. – Już strasznie dawno żadna kobieta poniżej pięćdziesiątki dla mnie nie gotowała. To kiedy?

– Jeszcze cię nie zaprosiłam – odparowała.

– Jestem do dyspozycji. W piątek wieczorem mam wolne, i ty też – dodał.

– Jesteś pewny?

– Tak. Sprawdziłem w rozkładzie dyżurów.

– Po co?

– Bo chciałem cię zaprosić na kolację do restauracji, ale ponieważ zaproponowałaś inne rozwiązanie...

– Jeszcze niczego nie zaproponowałam. – Musi zachować dystans. Nie może wpuścić go do swojego przytulnego mieszkania, bo zagroziłoby to zaburzeniem istniejącego status quo. Bezpieczniej będzie spędzić ten wieczór w mieście, z dala od wygodnego łoża w sypialni. – Chętnie przyjmę twoje zaproszenie – oświadczyła.

– A ja twoje – odparł. Ich spojrzenia skrzyżowały się. W oczach Hugh było wiele ciepła.

Eve potrząsnęła głową.

– Jeszcze nie zaskarbiłeś sobie mojego zaufania. Uśmiechnął się do niej rozbrajająco.

– Widzę, że muszę dokonać czegoś, co przechyli szalę na moją stronę. – Zamilkł, dopił kawę, wytarł dłonie w serwetkę, potem zajrzał jej głęboko w oczy i zakomunikował: – Piątek, siódma trzydzieści wieczorem. Strój wizytowy, ale bez przesady. Przyjadę po ciebie.

Nie czekając na jej zgodę, wstał i wyszedł. Eve została przy stoliku, usiłując złapać oddech i przywołać na ratunek resztki zdrowego rozsądku.

Chyba oszalałem, myślał Hugh, wchodząc w piątek rano do szpitala. Musimy razem pracować i komplikacje natury osobistej nie są nam potrzebne.

– Jak leci?

Obejrzał się i zobaczył doganiającą go Julię Fry. Na jej widok aż ścisnęło go w dołku. Tylko tego mu potrzeba, by Julia wypytywała go o nową lekarkę.

– Świetnie. Ona doskonale zdaje egzamin.

– Cieszę się. Nie chciałabym, żeby przez twój upór ucierpieli pacjenci. Tylko pamiętaj: ręce przy sobie. A propos ręce. Dziś wieczorem mamy szkolenie z reanimacji. Sprawdziłam grafik, masz wolne, więc cię zgłosiłam.

– To, że mam wolne, nie znaczy, że jestem wolny – zaripostował, lecz Julia tylko uniosła wysoko brwi.

– Przeciwnie, chyba że chodzi o sprawę życia lub śmierci. To bardzo ważne szkolenie i uważam, że powinniśmy skorzystać z okazji. Poza tym już cię zgłosiłam.

– Dobrze. Wobec tego zgłoś cały mój zespół.

Julia ponownie uniosła brwi.

– Wszystkich?

– Uhm – mruknął, siłą powstrzymując się od śmiechu. – Mnie, Olivera i Eve. Alison da sobie radę. Niedawno przeszła szkolenie na ratunkowym.

– Nie wiem, czy będą miejsca.

– Na pewno. W ostateczności będziemy udawać, że jesteśmy jedną osobą i się wymieniać.

– Aha. – Julia wyglądała na lekko zawiedzioną, więc Hugh nabrał podejrzeń, że coś się za tym kryje. Przy następnym zdaniu jego złe przeczucia potwierdziły się. – Myślałam, że potem moglibyśmy się gdzieś razem wybrać i pogadać przy kieliszku wina.

Czy ona nigdy się ode mnie nie odczepi?

– Przykro mi, ale na wieczór mam już inne plany. Związane z Eve, ale Julia nie musi o tym wiedzieć.

Im mniej wie o moim życiu prywatnym, tym lepiej. Aha, żebym nie zapomniał przełożyć rezerwacji na późniejszą godzinę, zanotował w pamięci.

– To je zmień.

Hugh potrząsnął głową.

– Nic z tego. Dałem słowo. Mur beton.

– Rodzina?

– Zgadłaś. Przepraszam, ale muszę pędzić. Czekają na mnie tony papierów do przejrzenia. Poza tym nadal jestem na dyżurze, więc w każdej chwili mogą mnie wezwać na blok operacyjny. Nie zapomnij, zarezerwuj trzy miejsca na tym szkoleniu – dodał i po raz drugi tego samego dnia odszedł, nie dając kobiecie szansy na odpowiedź.

– Zmiana planów.

Eve odwróciła głowę i zmarszczyła brwi.

– Planów?

– Na dzisiaj. Julia stwierdziła, że przyda nam się szkolenie z reanimacji. Zgłosiła nas, to znaczy ciebie, mnie, i Olivera. Szósta trzydzieści. Sala wykładowa.

– Aha – mruknęła Eve. Ale ze mnie idiotka, pomyślała. Czuję się straszliwie zawiedziona, a przecież wyrzucałam sobie, że się zgodziłam. – Będziemy musieli kiedy indziej umówić się na kolację – rzekła. Miała nadzieję, że jej głos nie zdradzał rozczarowania.

– Nie, po prostu umówimy się trochę później. Ale jeśli o północy zamierzasz przemienić się w dynię, to umówimy się innego dnia. Na wszelki wypadek zamówiłem już stolik na dziewiątą trzydzieści. W ten sposób, jeśli skończymy do wpół do ósmej, będziemy mieli mnóstwo czasu, by wyszykować się, jak należy.

– Jak należy? – spytała ze śmiechem. – To gdzie ty mnie zabierasz?

– W pewne miejsce, gdzie jest wytwornie i sympatycznie. Oboje jesteśmy tego warci, prawda?

Serce zabiło jej mocniej, lecz zignorowała ten sygnał ostrzegawczy.

– Dziewiąta trzydzieści? Mnie wystarczy dziesięć minut, żeby się przebrać. Nie moglibyśmy spotkać się wcześniej? Uschniemy z głodu.

– Zgoda. Ósma czterdzieści pięć.

– Dzięki. A tak gwoli ścisłości, to kareta zmieniła się w dynię.

Hugh wzruszył ramionami, a Eve pomyślała, że to najbardziej seksowny gest, jaki widziała od dawna.

– Czy to takie ważne? – spytał z błyskiem w oku. – No... Robota czeka. Czas zacząć obchód.

Pierwszą pacjentką, którą odwiedzili, była Beth Ryan, u której w środę nastąpiło oderwanie łożyska.

– Jak się pani czuję? – zaczął Hugh. Pani Ryan przewróciła oczami.

– Pomijając przecięty brzuch, czego nie było w planach, marudnego dwulatka, który doprowadza mojego męża do szału, i samochód z wgniecionym bokiem, to dobrze.

– No tak. Nie zapominajmy, że pani żyje i ma zdrowe dziecko, co zawdzięcza pani obecnej tutaj doktor Spicer i jej instynktowi – przypomniał Hugh.

Kobieta zwróciła czuły wzrok na leżące obok niej maleństwo.

– Tak, oboje żyjemy i to jest najważniejsze. Czyli to pani powinnam dziękować, że nie puściła mnie pani do domu, tak? – spytała, zwracając się do Eve.

– Doktor Douglas zgodził się ze mną, że lepiej na zimne dmuchać.

– Eve wydawało się, że jest przewrażliwiona, ale czasami trzeba zaufać intuicji. I okazało się, że ma nosa. Jak się ma maleństwo? – spytał Hugh.

– Żarłok. Pierwszą noc spędził na oddziale intensywnej opieki noworodków, ale lekarz prowadzący doszedł do wniosku, że w trzydziestym piątym tygodniu jest właściwie zdolny do samodzielnego życia, a ponieważ tak ładnie je, uznał, że może być tu ze mną.

– Znakomicie. Proszę odsłonić brzuch. – Hugh obejrzał szwy i przystąpił do badania pacjentki. – Sądzę, że jeśli wszystko z małym będzie w porządku, w poniedziałek możecie wrócić do domu – oznajmił.

Zajęty badaniem Hugh nie dostrzegł braku entuzjazmu na twarzy pani Ryan, lecz Eve zauważyła jej wahanie.

– Wolałaby pani zostać dłużej w szpitalu? – spytała łagodnym tonem.

– Nie, nie – zaprzeczyła kobieta, lecz zaraz dodała: – Sama nie wiem. Christopher jest takim żywym dzieckiem, a mnie jeszcze wszystko boli. Nie wiem, czy mogę się nim opiekować...

– Zdecydowanie nie – oświadczył Hugh. – Musi pani mieć kogoś do pomocy. Może się pani opiekować niemowlęciem, ale dwulatkiem musi zająć się ktoś inny. Oczywiście, że może go pani przytulić, poczytać mu albo pobawić się z nim zabawkami, ale nie wolno pani go dźwigać, więc przez kilka tygodni ktoś musi wyręczyć panią przy wszystkich zabiegach pielęgnacyjnych. Jeśli pani zlekceważy swój stan, szwy się rozejdą i wytworzy się przepuklina pooperacyjna.

Pani Ryan opadła na poduszki.

– Trudno. Niech będzie, co ma być. Moja mama zaproponowała, że przyjedzie, ale nie chciałam z tego korzystać. Sądziłam, że jakoś sobie poradzę.

– Wykluczone. Musi ją pani poprosić o pomoc – perswadował Hugh. – Za kilka tygodni zgłosi się pani do poradni na wizytę kontrolną i zobaczymy wtedy, jak się wszystko goi. Tymczasem proszę na siebie uważać. A do poniedziałku jeszcze trochę się pani wzmocni.

Kiedy wychodzili, usłyszeli, jak Beth Ryan pyta przez telefon męża:

– Chcesz najpierw usłyszeć dobrą wiadomość czy złą?

Hugh zachichotał.

– Podejrzewam, że tą złą wiadomością jest wizyta teściowej – mruknął.

Eve spojrzała na niego kątem oka.

– Odniosłam wrażenie, że twoja teściowa była w porządku – odezwała się.

– Owszem. Kiedy rodziły się dzieci, była fantastyczna, i się nie zmieniła. Nauczyłem się z nią postępować i nasze stosunki układają się naprawdę dobrze. Niestety, nie wszyscy mają takie szczęście. Poza tym, jakie wady mogłaby we mnie odkryć? – dodał i z miną niewiniątka obejrzał się na Eve.

Eve prychnęła.

– Nie licząc tego, co robiłeś z jej siedemnastoletnią córką.

– Szesnastoletnią – sprostował. – Kiedy się poznaliśmy, Jo skończyła właśnie szesnaście lat. Tom został poczęty, kiedy miała już siedemnaście, a urodziła jako osiemnastolatka. Poza tym już wtedy byliśmy po ślubie, więc w pewnym sensie dostąpiliśmy przebaczenia.

A więc to nie była głupia przygoda nastolatków, raczej wpadka pary traktującej swój związek bardzo poważnie. Pary, która, gdyby nie śmierć Jo, żyłaby długo i szczęśliwie.

A dzisiaj idę na kolację z jej mężem, pomyślała Eve. Wstrząsnął nią zimny dreszcz.

– Dobrze się czujesz?

– Tak – mruknęła.

– Ciekawe, jak przebiega poród, który nadzoruje Molly? – spytał Hugh, a Eve ucieszyła się, że zmienił temat.

– Może sprawdzimy?

Eve przystanęła.

– Nigdy jeszcze nie widziałam naturalnego porodu pośladkowego. Zawsze przeprowadzano cesarskie cięcie. Zanim tam wejdziemy, powiedz, jakimi kryteriami się kierujesz, decydując się na interwencję chirurgiczną.

– Proszę bardzo. Głównie zagrożeniem życia matki i płodu. Dobrym wskaźnikiem są dane porównawcze. W przypadku pierwszego dziecka komplikacje powstają, kiedy główka przechodzi przez kanał rodny. Ponieważ główka dziecka jest większa od pośladków, więc trochę trwa, zanim szyjka macicy się rozszerzy, a w tym czasie pępowina zostaje przyciśnięta do czaszki i następuje przerwanie dopływu tlenu.

– Niedobrze.

– Całkiem niedobrze. U wieloródek niebezpieczeństwo jest mniejsze, bo kanał rodny jest już, by tak rzec, przetarty. Tkanka jest rozciągnięta, a poza tym rodząca nie jest taka spięta. Przy porodzie pośladkowym pierworódki bywają same dla siebie najgorszymi wrogami, nie zdając sobie nawet z tego sprawy, dlatego preferujemy wtedy cesarskie cięcie.

– A u wieloródek w jakim momencie podejmujecie interwencję?

Hugh wzruszył ramionami.

– To zależy. Polegam na intuicji własnej i położnej.

– I znowu intuicja – mruknęła Eve.

– Przykro mi. Nie podoba ci się to, prawda? Podręczniki nie wspominają o intuicji.

– Jest niewymierna.

– A co w życiu jest? Gdybyś, kiedy miałem siedemnaście lat, zapytała mnie, czy chcę zostać ojcem, odpowiedziałbym, że nie. Zapytaj teraz, i chociaż dzieciaki dają mi w kość, powiem, że nie potrafię wyobrazić sobie życia bez nich. To tak jak z miłością. Nie możesz jej zmierzyć ani zdefiniować, ale potrafisz rozpoznać zarówno jej obecność, jak i jej brak.

Przed salą porodową Hugh zatrzymał się, umył ręce, natarł żelem antyseptycznym. Potem barkiem pchnął drzwi i zajrzał do środka.

– Możemy wejść? – spytał.

– Oczywiście. Właśnie miałam cię wezwać przez pager – rzekła Molly. – Wszystko przebiega prawidłowo, ale pani Annabel jest już zmęczona. Dobrze by było, gdybyś ją zbadał.

– Przypomina mnie sobie pani? Hugh Douglas – przestawił się, podszedł do rodzącej i dotknął jej ramienia.

– Oczywiście, że sobie pana przypominam, doktorze – odparła kobieta. – Obiecał mi pan, że dopilnuje, żeby wszystko przebiegło jak trzeba.

– I dlatego tu jestem. Jak się pani czuje?

– Zmęczona. Poród trwa znacznie dłużej niż przy pierwszym dziecku.

– To dlatego, że pośladkami dziecko nie toruje sobie drogi tak dobrze jak główką. Czy brała pani pod uwagę znieczulenie zewnątrzoponowe?

– Czy to coś pomoże? – spytała Annabel Palmer.

– Zazwyczaj pomaga. Zmniejsza ból, pozwala się odprężyć, a gdyby potrzebna była interwencja chirurgiczna, jest już pani gotowa do przewiezienia na salę operacyjną. Zanim jednak podejmiemy decyzję, musimy panią zbadać. Czy zgodzi się pani, żeby doktor Spicer mnie wyręczyła? Robi specjalizację pod moim kierunkiem i będzie mi asystować w sali operacyjnej, gdybyśmy musieli podjąć decyzję o cesarskim cięciu. Powinna więc wiedzieć, co się dzieje.

– Oczywiście – odparła Annabel. Nagle jęknęła z bólu, czując kolejny skurcz. – Muszę przeć!

– Nie teraz, niech pani wytrzyma jeszcze trochę – odparł Hugh.

– Dlaczego? – spytała Eve cichutko, kiedy Annabel koncentrowała się na płytkich oddechach.

– Ponieważ chodzi o maksymalne rozszerzenie szyjki macicy. Im dłużej wytrzyma, tym lepiej.

– A co z dzieckiem?

– Na razie wszystko jest w porządku. – Molly zajęła się rodzącą, Andy zaś, jej partner, podtrzymywał ją, kiedy próbowała zmienić pozycję na klęczącą. W pewnej chwili jednak nastąpił dramatyczny zwrot, serce dziecka zaczęło bić słabiej. Hugh, wpatrzony w monitor, odczekał dziesięć sekund, potem rzekł:

– Przykro mi, ale dziecko jest już bardzo wyczerpane. Muszę użyć kleszczy.

Szybko i sprawnie wyciągnął noworodka i przekazał go w ręce czekającego lekarza neonatologa.

– Dobra robota. – Josh Lancaster pochwalił kolegę. Potem oddał córeczkę szczęśliwym rodzicom.

– Eve? Ja swoje zrobiłem. Teraz twoja kolej. Nie miałabyś ochoty pobawić się igłą? – zażartował Hugh i dodał: – Do zobaczenia na szkoleniu.

– Zadziwiające, jak wiele można zapomnieć – zwierzył się Hugh.

– Prawda? – przyznała Eve, kiedy minutę po ósmej wychodzili z sali wykładowej. – Przecież wcale nie tak dawno odbywałam staż na ratunkowym, a wydaje mi się, jakby od tamtej pory minęły lata świetlne.

– Julia miała rację, potrzebne nam było to szkolenie. Wydawało mi się, że potrafię intubować, a okazało się, że wcale nie.

– Udało ci się za drugim razem – przypomniała mu. – To bardzo dobrze.

Hugh prychnął niezadowolony.

– Jestem innego zdania. Jeśli chodzi o tego typu umiejętności, nie możemy sobie pozwolić na wyjście z wprawy. I w przyszłości tego dopilnuję. Teraz jednak zajmijmy się najbliższą przyszłością...

– Muszę jechać do domu, wziąć prysznic i się przebrać – rzekła Eve. – Ty zresztą chyba też. Jest mało czasu, więc może spotkamy się na miejscu? – zaproponowała.

Hugh potrząsnął głową.

– Nie. Podjadę do ciebie. To przecież niedaleko. No, pospiesz się – dodał. – Musisz się zrobić na bóstwo.

– Na bóstwo? Na to mam za mało czasu – odparła.

– Masz mnóstwo czasu – rzekł cicho. – No, to do rychłego zobaczenia...

Eve pojechała do domu, cały czas czując na sobie spojrzenie Hugh. Mydlana piana na skórze, muśnięcie jedwabnej spódnicy, kiedy wkładała ją przez głowę, były pieszczotami jego dłoni. Uświadomiła sobie, że lego właśnie pragnie. I że gdyby miała odrobinę rozsądku, wzięłaby nogi za pas i uciekła gdzie pieprz rośnie.

Rozdział 6

Nacisnął przycisk domofonu, nie mając nadziei, że Eve będzie gotowa. Ku swojemu zaskoczeniu natychmiast usłyszał jej głos.

– Już schodzę – powiedziała i chwilę później pojawiła się w holu ubrana w powiewną spódniczkę i prześliczny top, który ponętnie podkreślał akurat to, co trzeba.

Do tego miała pantofle na karkołomnie wysokich obcasach, które sprawiały, że jej nogi wydawały się nie mieć końca. Na ten widok Hugh zachwiał się w swoim mocnym postanowieniu, by nie komplikować sobie życia romansem z koleżanką z pracy.

– Czy przypominam bóstwo? – zaczęła się z nim droczyć i wykonała taneczny piruet.

– Absolutnie – wybąkał. Chciał dodać coś dowcipnego, lecz nagle cała inwencja go opuściła.

Eve lekko się zaczerwieniła. Wyglądała na zaskoczoną.

– Dziękuję – rzekła i zerknęła na zegarek. – Prawie wpół do dziewiątej. Spóźnimy się.

Hugh wziął od niej płaszcz i pomógł jej go włożyć.

– Nie spóźnimy się. To tuż za rogiem. Dojdziesz w tych fikuśnych pantofelkach, czy wolisz pojechać samochodem?

Eve roześmiała się.

– Jestem kobietą. Potrafię chodzić we wszystkim.

Dostosował swój krok do wdzięcznych ruchów jej nóg i dotarli do bistro nawet przed czasem.

– Jak tu ładnie – ucieszyła się Eve. – Przytulnie – dodała, rozglądając się po niewielkim wnętrzu.

– Cieszę się, że ci się podoba. Podszedł do nich szef sali.

– Stolik czeka, doktorze – rzekł. – Proszę za mną. Wziął od nich płaszcze i zaprowadził do stolika przy oknie wychodzącym na oświetlony dziedziniec. Natychmiast przed nimi pojawiła się karafka z wodą, koszyczek z pieczywem, miseczka oliwy i marynowane oliwki.

– Polecasz coś? – spytała Eve, przeglądając menu.

– Wszystko, co tu jadłem, było wyśmienite.

– Zdam się na ciebie.

– Na przekąskę proponuję małże, a na główne danie sarninę.

– Hm. Małże z mnóstwem czosnku... Pycha!

– Nie musisz jeść tego samego co ja. Może wolisz pasztet z konfiturą z cebuli i strzępiela? Znakomicie go tutaj przyrządzają. Poza tym ryby mają nie z hodowli, ale od rybaków.

– Brzmi to zachęcająco. Zjadłabym wszystko, co mają, ale nie za jednym posiedzeniem.

– W takim razie musimy tu jeszcze kiedyś przyjść.

– Czy mogę przyjąć zamówienie? – spytał kelner. Dla Eve Hugh zamówił pasztet i rybę. Z powodu czosnku zrezygnował z małży i wybrał coś bezpieczniejszego. Na wszelki wypadek. – Jakie podać wino? ciągnął kelner.

– Dla mnie tylko jeden kieliszek – uprzedziła Eve.

– Pamiętasz, że mam słabą głowę?

Ponieważ był samochodem, dla siebie też zamówił tylko jeden kieliszek. Podczas całej kolacji obserwował, z jaką przyjemnością Eve oddaje się jedzeniu. Było to jedno z najbardziej erotycznych doznań w jego życiu, a kiedy przy deserze włożyła do ust truskawkę, pomyślał, że nie zapanuje nad odruchami.

– Wspaniałe – rzekła, odkładając widelczyk.

– Nie będziesz głodna? – zażartował.

Eve oblizała resztki czekoladowego tortu z warg.

– Przepraszam, rzuciłam się na jedzenie jak świnka. Hugh zaprzeczył ruchem głowy.

– Wcale nie. Po prostu doceniłaś tutejszą kuchnię. Czego więcej mogliby oczekiwać?

– Trochę umiarkowania. Ale mam usprawiedliwienie. Przez cały tydzień prawie nic nie jadłam. Byłam zbyt zajęta. Dzisiejszy dzień też nie był wyjątkiem. Około południa przegryzłam tylko jakieś biszkopty.

– Wobec tego musimy dopilnować, żeby się to nie powtórzyło – odparł i zaczął się zastanawiać, jak to zorganizować, by jeść w jej towarzystwie kolację co wieczór przez cały następny rok.

Czy powinnam go zaprosić na górę? – zastanawiała się Eve. Jakoś głupio tego nie zrobić, ale kawę wypili już w bistro, a spacer do jej domu trwał zbyt krótko, by Hugh nabrał ochoty na drugą filiżankę. Skoro ten pretekst odpada, zaproszenie będzie jednoznaczne z...

Wykluczone!

Kiedy zatrzymali się przed wejściem do jej domu, Eve wbrew mocnemu postanowieniu otworzyła usta, by mimo wszystko zaproponować Hugh wejście na górę, lecz on położył jej palec na wargach.

– Nie zapraszaj mnie – szepnął.

Czyżbym tęsknotę za jego dotykiem miała wypisaną na twarzy? – pomyślała Eve. Najprawdopodobniej.

– A jeśli wcale nie miałam takiego zamiaru? – spytała, wiedząc, że jej nie uwierzy. – Może chciałam tylko powiedzieć, że spotkamy się w poniedziałek?

W kącikach jego ust zaigrał przekorny uśmieszek.

– Oczywiście, że tak. – Nagle uśmiech zniknął z jego twarzy. – Dziękuję za cudowny wieczór.

– Czy to nie kwestia z mojej roli? Hugh potrząsnął głową.

– Nie. Śpij dobrze i miłego weekendu.

Z tymi słowami, nie czekając na odpowiedź, odwrócił się, szybkim krokiem podszedł do samochodu, wsiadł i odjechał.

– Kretynka! – rzekła na głos Eve. – Masz z nim pracować. Nie chcesz, żeby cię całował. – A właśnie, że chcę, jęknęło jej ciało tak głośno, że bała się, iż mijająca ją właśnie para to usłyszała. – Chyba oszalałaś – skarciła się zdecydowanym tonem. Mężczyzna i kobieta, zaintrygowani, odwrócili się i obrzucili ją dziwnym spojrzeniem. Udała więc, że mówi do domofonu. – Kompletnie ci odbiło.

Stłumiła chichot. Włożyła rękę do torebki, by wyjąć klucze, i natychmiast otrzeźwiała.

Kluczy nie było.

Zamknęła oczy i jęknęła. Pod powiekami wyraźnie widziała pęk kluczy na stoliku w przedpokoju, tam, gdzie je rzuciła po przyjściu z pracy. Tam, gdzie je zawsze kładła. Co teraz? Zaczekać do rana i skontaktować się z właścicielem mieszkania? Ale gdzie spędzi noc? Nawet nie może dostać się do samochodu!

– Psiakrew – zaklęła po nosem.

W tej samej chwili reflektory nadjeżdżającego auta omiotły parking. Oślepiona, zamrugała powiekami. Światła zgasły, silnik zamilkł. Usłyszała odgłos męskich kroków. Może ten mężczyzna mnie wpuści?

– Eve?

Serce zabiło jej mocniej.

– Hugh! Zapomniałeś czegoś?

– Jeśli nawet, to wytrzymam bez tego chwilę – odparł. – Co ty tu jeszcze robisz? – zdziwił się.

Eve westchnęła zdesperowana.

– Zachowałam się jak ostatnia idiotka. Zostawiłam w domu klucze. W samochodzie mam zapasowe, ale...

– Ale zapasowe kluczyki do auta też są na górze, tak?

– Zgadłeś. Czy osobie tak roztrzepanej jak ja można powierzyć ludzkie życie?

Hugh uśmiechnął się do niej szeroko.

– Za takie rzeczy odpowiada inna półkula mózgu.

– Na szczęście. Już się martwiłam o pacjentów.

– Niepotrzebnie. – Przechylił głowę, włożył ręce do kieszeni i spytał: – Co teraz?

Eve wzruszyła ramionami.

– Nie wiem. Nie mogę dostać się do mieszkania. Nie mogę nigdzie pojechać. Chyba spędzę noc w hotelu i rano przystąpię do działania.

– Możesz przenocować u mnie.

Na jedno mgnienie jej serce przestało bić. Podniosła oczy na Hugh, lecz natychmiast spuściła wzrok.

– Jesteś pewien? To wygląda trochę jak...

– Jak co?

– Jak gdybym się narzucała.

– Nie przesadzaj. Nie mogę pozwolić, żeby moja faworytka spędziła noc na tekturze rozłożonej na chodniku.

– Powtórzę to Oliverowi.

– Co? Że nie chciałem, abyś spała na chodniku?

– Nie. Że jestem twoją faworytką. Hugh zachichotał.

– Oliver jest bystry. Sam się domyśla. Ma wiele zalet, ale w spódnicy wygląda zdecydowanie niekorzystnie.

– Czy to zdecydowało, że stałam się twoją faworytką?

Nagle poczuła się urażona w swojej zawodowej dumie. Czyżby Hugh był taki sam jak profesor?

– Tak, ale nie tylko. Jesteś najwspanialszą towarzyszką kolacji, jaką spotkałem od lat, a poza tym nie boisz się pokazać mi, gdzie moje miejsce, jeśli uznasz, że to konieczne. I jeszcze nie zawadzi dodać – dorzucił że masz zadatki na świetnego chirurga. Nareszcie mnie pochwalił, ucieszyła się i zrobiło jej się miło koło serca. Niemniej postanowiła obrócić wszystko w żart.

– Powtórz mi to jeszcze kilka razy, a uwierzę i może przestanę sprawdzać, czy Julia Fry nie czai się za moimi plecami z siekierą.

– Z siekierą?

– Podpadłam jej. Ile razy na nią spojrzę, widzę, jak zacina usta.

– Rozumiem. – Hugh spuścił wzrok, wydął wargi, polem przechylił lekko głowę i oświadczył: – To może nie mieć związku z tobą, tylko ze mną.

Z tobą? Nie! – wykrzyknęła. Ogarnęła ją fala rozczarowania. Absurdalna i wszechpotężna.

Hugh zaśmiał się cicho.

– Nie, nie. Nic z tych rzeczy. Powiedzmy, że Julia nie miałaby nic przeciwko zacieśnieniu naszej znajomości, ale mnie to nie interesuje. Ona mnie przeraża. – Zamilkł i rozejrzał się – Dlaczego rozmawiamy tu na zimnie, zamiast usiąść wygodnie u mnie w salonie i napić się herbaty?

Eve wahała się jeszcze krótką chwilę, ale już wiedziała, że przyjmie zaproszenie. Czy ma wyjście? Poza tym dzieci Hugh odegrają rolę przyzwoitek.

W grupie bezpieczniej, pomyślała, a poza tym nic nie działa tak ostudzająco jak wścibskie nastolatki. Może w ich obecności uda mi się powściągnąć chęć rzucenia się mu w ramiona i pocałowania go?

Nie wiedział, czy dzieci będą w domu. W piątek wieczorem to mało prawdopodobne, pomyślał. Lecz w oknie sypialni Lucy paliło się światło, a samochód Toma stał na podjeździe. Chociaż raz był wdzięczny, że nigdzie się nie wypuścili.

Uczucie wdzięczności jednak osłabło na widok bosonogiego Toma, który z miską płatków śniadaniowych z mlekiem w jednej ręce i książką w drugiej pojawił się w holu, białymi kroplami znacząc ślad na dywanie.

– Cześć! Jak się udała kolacja? – przywitał ich.

– Świetnie.

– Aha. Lucy ma jakieś kłopoty z pracą domową. Chce, żebyś do niej przyszedł.

– Lucy powinna już spać – burknął Hugh i odwracając się do Eve, rzekł: – Przepraszam, to potrwa tylko chwilkę. Tymczasem rozgość się w salonie.

– Tęsknię za solidnym kubkiem herbaty – wyznała, – Nastawić wodę?

– Jesteś cudowna. – Walczył z pokusą, by nie porwać jej w ramiona i nie zasypać pocałunkami.

Pobiegł na górę, po drodze zdejmując krawat. Zastukał do drzwi pokoju córki.

– Chodź!

– Nie jestem pieskiem – zauważył. – Widzę, że znowu pomyliła ci się podłoga z szafą – dodał, z trudem otwierając drzwi zablokowane stertą ubrań.

– Tak, tak – burknęła w odpowiedzi. – Dobry jesteś z biologii? – zapytała.

– Zależy z czego.

– Z genetyki. Nie rozumiem o tego, tu... Zobacz. Wyciągnęła do niego rękę z podręcznikiem. Spojrzał na wskazany fragment tekstu.

– Jutro postaram się ci to wyjaśnić, dobrze? – rzekł. – To nie jest skomplikowane, ale zajmie trochę czasu, a na dole czeka Eve. Zapomniała kluczy i nie może dostać się do mieszkania. Cieszę się, że jeszcze się nie położyłaś, bo pomożesz mi przygotować dla niej spanie w gościnnym pokoju. Amy tam ostatnio nocowała i jest nie posprzątane. Wyjmij z szafy prześcieradła, a odkurzacz wiesz gdzie znaleźć – ciągnął. – Przyda się też zajrzeć do łazienki. I nie zapomnij o ręczniku. Aha, najlepiej bez dziur!

Nie słuchając jej protestów, zbiegł do kuchni, gdzie zastał Eve i Toma. Ona szykowała herbatę, on stał przy wyspie, chrupał płatki śniadaniowe i bacznie się jej przyglądał.

– Mógłbyś zająć się herbatą – skarcił go Hugh. Tom uśmiechnął się.

– Po co. Eve nie narzeka. Dlaczego miałbym odbierać jej przyjemność?

Hugh prychnął, podszedł do Eve i wyjął jej z ręki pudełko z herbatą w torebkach.

– Pozwól – rzekł.

Eve puściła pudełko, odsunęła się, oparła o blat i skrzyżowała ręce na piersi. Hugh, starając się nie patrzeć na jej ponętne krągłości, omal nie sparzył się wrzątkiem, potem zaś tak mocno docisnął jedną z torebek łyżeczką do ścianki kubka, że pękła.

– Ta będzie twoja – zadecydowała Eve. Wzięła od niego drugi kubek, połowę zawartości wylała do zlewu, a resztę rozcieńczyła wodą z czajnika. – Dlaczego mężczyźni zawsze tak robią? – spytała.

– To znaczy jak?

– Parzą taką smołę. Łyżeczkę można w niej postawić.

Tom roześmiał się z tego określenia.

– Gdzie Kelly? – zainteresował się Hugh.

– Poszła do domu. Chciała się wcześniej położyć. Czuła się jakoś niewyraźnie. Ta pigułka chyba zaczęła działać.

– To dobrze – ucieszył się Hugh. Naprawdę nie miał ochoty zostać dziadkiem w wieku trzydziestu pięciu lat. – Jeśli skończyłeś jeść, włóż miskę do zmywarki i idź pomóc Lucy przygotować pokój gościnny dla Eve, dobrze? Chciałbym posiedzieć chwilę w spokoju po całym tygodniu jak w kieracie.

Tom już otwierał usta, by zaprotestować, ale spojrzał na ojca i jego gościa i zmienił zamiar.

– Dobrze, dobrze – mruknął, wziął książkę i dostojnym krokiem opuścił kuchnię. Miseczka po płatkach śniadaniowych została na wyspie. Hugh wzniósł oczy do nieba i gestem zaprosił Eve do salonu.

– Siadaj.

Eve zrzuciła pantofle i podwijając nogi pod siebie, umościła się w rogu kanapy. Zanim zdążyła obciągnąć spódniczkę, błysnął kawałek uda. Hugh ogarnęła fala pożądania.

Muzyka, pomyślał zdesperowany i nastawił pierwszą lepszą płytę, obojętnie co, byle przerwać ciszę. Po wstępnych tonach rozpoznał utrzymany w romantycznych klimatach album pożyczony od Sama Gregory’ego, którego w melancholijnym nastroju słuchał wczoraj. A przyczyną tego nastroju nie jest nikt inny, tylko piękna i pociągająca kobieta, która w tej chwili siedzi naprzeciwko niego.

W pierwszym odruchu chciał natychmiast wyłączyć płytę, lecz zmienił zamiar. A co tam! Zjedliśmy przecież romantyczną kolację, to dlaczegóżby nie podtrzymać tej atmosfery? Lepsze słuchanie nastrojowej muzyki niż jakaś wymuszona rozmowa, kiedy w głowie mam tylko jedno.

Mylił się jednak. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Eve odwróciła wzrok i lekko się zaczerwieniła. O czym myśli? Chciał ją zapytać, lecz się nie odważył. Wolał się nie dowiedzieć, że myśli o tym samym co on.

Nie dzisiaj. Nie kiedy dzieci są w domu. Nagle dotarło do niego, że od dłuższego czasu ani Lucy, ani Tom się nie pokazali. Czyżby poszli spać? A może nie chcą przeszkadzać? To by było coś nowego.

Musisz być zmęczona – odezwał się, kiedy wypiła herbatę i odstawiła kubek na niski stolik. – To był wyczerpujący tydzień. – Kiedy nie odpowiedziała, wyłączył muzykę, wstał i rzekł: – Chodź, czas się położyć.

Eve wysunęła nogi spod bioder i również wstała. W drzwiach prowadzących do holu zatrzymała się i patrząc na niego badawczo, spytała cicho:

– Dlaczego wróciłeś?

– Wróciłem?

– Pod mój dom.

Wahał się chwilę, zanim odpowiedział:

– Zapomniałem czegoś.

– Czego?

Godząc się z nieuniknionym, westchnął, jak gdyby zmęczony wewnętrzną walką, i zrobił krok w jej kierunku.

– Tego – rzekł, ujął jej twarz w dłonie i bardzo delikatnie pocałował ją w usta.

Jęknęła cicho. Wszelkie tamy puściły. Porwał ją w ramiona, przytulił do piersi, zagłębił palce w jej cudownych gęstych włosach, potem jeszcze raz pocałował w rozchylone wargi. Oddala pocałunek. Zdawało mu się, że umrze. Że umiera. Tutaj. Teraz. I nagle Eve wysunęła się z jego objęć i spojrzała na niego miękko, łagodnie, z żalem.

– Twoje dzieci... – szepnęła. Psiakrew!

– Masz rację – odparł schrypniętym głosem. – Przepraszam.

Opuszkami palców dotknęła jego warg.

– Nie przepraszaj – szepnęła.

Ujął jej dłoń, podniósł do ust i ucałował palce.

– Zaprowadzę cię do twojego pokoju – rzekł w końcu. Odczuł ulgę, widząc, że Lucy z Tomem naprawdę się postarali i doprowadzili sypialnię do porządku. Przez ramę łóżka przewiesili czysty ręcznik, nawet jeden z lepszych. – Dam ci coś do spania. – Otworzył szafę i wyciągnął pierwszy z brzegu podkoszulek.

Potrzebne ci będzie coś jeszcze?

Na przykład ja, dodał w myślach. Rzuciła mu kpiące spojrzenie i odpowiedziała:

– Dziękuję. Mam wszystko.

Kiwnął głową, zawahał się i musnął wargami jej wargi.

– Dobranoc – szepnął głosem nabrzmiałym namiętnością.

– Dobranoc.

Cicho zamknęła drzwi, a on poczuł, że znalazł się po niewłaściwej stronie. Kurczę blade!

Wiedząc, że nie zaśnie, zszedł na dół, posprzątał bałagan w kuchni, włączył zmywarkę, wyczyścił buty. Nad głową słyszał kroki Eve, potem szum prysznica, a gdy wszystko ucichło, wrócił na górę. Jego bose stopy cicho stąpały po wyłożonych dywanową wykładziną schodach. Siłą woli opanował chęć przystanięcia pod drzwiami pokoju gościnnego, wszedł do swojej sypialni, zamknął mocno drzwi i położył się do łóżka.

Pocałował ją.

Zaczynało świtać. Eve leżała w pogrążonym w nocnej ciszy domu, słuchając śpiewu ptaka za oknem. Koniuszkami palców dotknęła ust. Wrócił, żeby mi powiedzieć dobranoc. Przymknęła powieki i przewróciła się na bok. Boże. Gdybym miała klucze, gdybym była w mieszkaniu, kiedy wrócił...

Bylibyśmy kochankami. Nie ma wątpliwości.

I kiedyś zostaniemy kochankami. Wiedziała o tym, tak samo jak wiedziała, że niedługo wzejdzie słońce, Hugh wstanie, weźmie prysznic...

Przestań! Nie myśl o wodzie spływającej po jego nagim ciele, kroplach torujących sobie drogę wśród włosów na piersi, docierających do podbrzusza...

– Eve?

Słysząc lekkie pukanie do drzwi, uniosła głowę.

– Tak?

– Zaparzyłem herbatę.

– Zaraz schodzę.

– Nie musisz. Przyniosłem ci na górę. – Drzwi uchyliły się. – Mogę?

Serce zabiło jej mocniej. Spała w pożyczonej koszulce i dopóki nie spuści nóg z łóżka, wszystko będzie w porządku. W końcu góra, jaką miała na sobie podczas wczorajszej kolacji, odsłaniała znacznie więcej.

– Proszę.

Hugh w rozpiętym szlafroku i trykotowej piżamie z krótkimi bokserkami wszedł do środka. Biodrem pchnął drzwi, by się zamknęły, i zbliżył się do łóżka. Eve doznała wrażenia, jak gdyby pokój, całkiem spory, nagle się skurczył.

– Dobrze spałaś? – spytał, stawiając kubek z herbatą na nocnym stoliku. Potem z drugim kubkiem w ręce przysiadł na brzegu łóżka.

Eve nie przyznała się, ile godzin spędziła, nie śpiąc, tylko myśląc o nim.

– Dziękuję. Całkiem znośnie – odrzekła i uśmiechnęła się. – Zdecydowanie lepiej niż na tekturze rozłożonej na chodniku.

Uśmiechnął się ciepło i przekornie, a ona zapragnęła go pocałować, poczuć dotyk jego warg...

– Nie patrz tak na mnie – jęknął.

Podniosła oczy i napotkała jego spojrzenie, namiętne, przepełnione pożądaniem. Nie mogą tak siedzieć, popijając herbatę i udając, że nic się nie stało! Nie byłaby sobą, gdyby tego nie skomentowała.

– Życie nam się skomplikowało, prawda? Westchnął ciężko.

– Tak. Nie!

– Nie? – Spojrzała na niego skonsternowana. – Jak to?

Roześmiał się ponuro.

– Nie wiem. Masz rację, to nie będzie łatwe, ale niech tam! Jakoś sobie poradzimy.

– Więc co proponujesz? – spytała cicho. – Mamy udawać, że między nami nic się nie dzieje, czy... ?

Milczał. Nie spuszczał z niej wzroku. Zauważyła, że mięśnie jego twarzy tężeją, jabłko Adama na szyi porusza się, gdy przełyka ślinę.

– Czy co? Postanowiła chwycić byka za rogi.

Czy pójdziemy do łóżka, żeby mieć to szybko z głowy?

Drgnął, kilka kropli herbaty wylało mu się na palce. Wytarł je o piżamę.

Do diabła, Eve!

Nic ci się nie stało? – spytała.

Nic. Mam udawać, że wszystko jest dobrze? Moja frustracja sięga zenitu. Pragnę być z tobą, kochać się z tobą, ale za ścianą śpi moja córka, a po drugiej stronie korytarza mój syn! Jak mam się czuć dobrze?

Serce zaczęło jej bić szybciej. Wiedziała już, co zrobi. Głos rozsądku może protestować, ale nie będzie go słuchała, zresztą jej rozsądek jeszcze śpi.

– Dzisiaj odzyskam klucze – oznajmiła. Dzwonek telefonu dobiegającego z holu poderwał Hugh na nogi. Zbiegł na dół, lecz bardzo szybko wrócił z powrotem.

– To Sam. Molly zaczęła rodzić. Zawiózł ją do szpitala. Obiecałem, że zaraz tam będę.

– Mogę jechać z tobą?

– Oczywiście. Za pięć minut bądź na dole.

Rozdział 7

Sam chodził tam i z powrotem po pokoju, niczym lew po klatce. Kiedy się pojawili, natychmiast do nich podbiegł.

– Dowiedz się, co się dzieje! – zażądał. – Wyrzucili mnie. Płód ułożony jest poprzecznie! Chcę wiedzieć, co oni zamierzają!

– Oni?

– Oliver i Sue. Mówią, że zawadzam. Powiedzieli, że albo się zamknę, albo fora ze dwora.

Hugh gestem dodającym otuchy otoczył go ramieniem, poprosił, by przestał się martwić i wszedł na salę porodową, zabierając Eve ze sobą.

Molly leżała na łóżku, Oliver i Sue stali po obu jego stronach, a z aparatury monitorującej czynności życiowe płodu dobiegał równomierny sygnał. Hugh pocałował Molly w policzek, zerknął na ekran monitora i spytał:

– Jak się czujesz?

– Jestem wściekła – wybuchnęła Molly. – Nie mogę uwierzyć, że dziecko się obróciło! Ułożyło się poprzecznie i w rezultacie rozwarcie następuje bardzo powoli. Ból jest okropny i nic z tego nie wynika. Jeśli wody odejdą, skończy się cesarką. Dokładnie tak, jak nie chciałam!

Ze złości w jej oczach pojawiły się łzy.

Eve podeszła i objęła przyjaciółkę.

– Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – zapewniła ją.

– Chcę urodzić normalnie. – Molly rozpłakała się. – Obiecaj mi, Hugh, że je obrócisz...

Hugh pochylił się nad Molly, zaczął badać jej brzuch, słuchać serca dziecka. Przenośnym ultrasonografem sprawdził położenie płodu. Tymczasem Oliver relacjonował:

– Obudziła się o piątej. Skurcze miała już co trzy minuty. Sam natychmiast przywiózł ją do szpitala. Zrobiłem USG, wszystko wyglądało prawidłowo. Cały czas monitorujemy płód. Jest okej. Czekałem na ciebie. Jeśli nie jestem ci potrzebny – ciągnął – chciałbym wrócić na ginekologię. Mam tam pacjentkę, którą muszę się zająć.

– Oczywiście. Ja tu zostanę. – Hugh przysiadł na brzegu łóżka, wziął Molly za rękę i odezwał się do niej: – Masz rację. To lekko skośne położenie poprzeczne. Na szczęście dziecko jest skierowane główką do dołu i wszystko wskazuje na to, że jest mu tak dobrze. Jeśli bardzo chcesz, mogę spróbować je obrócić, ale powodzenie akcji zależy od ilości płynu owodniowego. Ponieważ chcę, żebyś była przygotowana do przewiezienia na salę operacyjną, dam ci znieczulenie zewnątrzoponowe. Proszę, bez dyskusji...

Molly spojrzała na niego poważnie.

– Sądzisz, że ci się uda?

– Sądzę, że mogę spróbować. Nic więcej. Obawiam się, że Sam będzie chciał mną dyrygować, a jeśli mi się za pierwszym razem nie uda, zacznie się domagać cięcia.

Molly pokiwała głową.

– Spróbuj, proszę. Naprawdę chciałabym uniknąć rozpłatania brzucha. I lepiej wpuść tu Sama, zanim zdemoluje szpital. Postaram się dopilnować, żeby wam nie przeszkadzał.

Hugh wstał, uścisnął Molly za ramię i pochwalił:

– Zuch z ciebie. Zajmiemy się tobą jak najszybciej. Rozumiem, że wolisz znieczulenie zewnątrzoponowe od ogólnego, tak?

– Żadnego nie wolę. Czy mógłbyś się jeszcze z tym wstrzymać, monitorować dziecko i ewentualnie dać mi znieczulenie zewnątrzoponowe, kiedy to będzie absolutnie konieczne?

Może być za późno.

– Ale wpierw spróbuj je obrócić, dobrze? Proszę...

– Sam mi chyba głowę urwie – mruknął Hugh i wyszedł, a Molly zamknęła oczy i opadła na poduszki.

Eve usiadła przy niej. W ciągu ostatnich dziesięciu dni bardzo przywiązała się do tej zrównoważonej kobiety i bardzo jej współczuła.

– Wszystko będzie dobrze – zaczęła ją pocieszać, nie bardzo wierząc we własne słowa.

Tymczasem Hugh wrócił, prowadząc ze sobą Sama. Eve zrobiła mu miejsce. Objął żonę i mocno przytulił.

– Boże, dlaczego właśnie tobie musiało się to przytrafić? Powinnaś była wcześniej iść na zwolnienie.

– Wiem, wiem, ale się nie martw, będzie dobrze. Teraz z kolei Molly zaczęła pocieszać Sama. – Setki razy widziałam, jak Hugh to robi. Przecież ty też wielokrotnie tak pomagałeś rodzącym.

– Racja, ale co będzie, jak mu się nie uda?

– Uda się.

– Pamiętaj – Hugh zwrócił się suchym tonem do Eve – nigdy nie lecz znajomych po fachu. Za dużo wiedzą. To dlatego, kiedy przyjdzie co do czego, wszyscy biorą nogi za pas.

– Ja nigdzie się nie wybieram. Chcę się przyjrzeć, jak to robisz.

– Nieprawda. Chcesz zobaczyć moją porażkę – odparował. – No, gdzie Peter? Przygotujcie znieczulenie, a ja zabieram się do dzieła. Eve, idziesz się przebrać i umyć?

Dopiero teraz oczy wszystkich zwróciły się w jej stronę. Zobaczyli i obcisłą bluzeczkę, i wysokie obcasy. Eve zarumieniła się, zażenowana.

– Dobry pomysł – bąknęła i umknęła do przebieralni.

Cholera jasna, Hugh przeklinał w duchu. Zaufanie, jakie Molly w nim pokładała, ciążyło mu, a na dodatek Sam będzie stał obok i obserwował każdy jego ruch.

Nienawidził takich sytuacji.

– Hugh? Wszystko pójdzie dobrze. Zobaczysz. Spojrzał na Eve, już przebraną w spodnie i bluzę, i wcale przez to nie wyglądającą mniej ponętnie. Psiakrew, ale wpadłem, pomyślał. Nie, to na pewno nie jest odpowiednia pora na analizowanie własnych uczuć.

– Chciałbym mieć twoją wiarę.

– To nie kwestia wiary, ale umiejętności, a tego nie można ci odmówić. Po prostu zrobisz to, co zawsze. Przecież potrafisz. Wiem, że tak.

– Skąd wiesz?

– Od Molly. Powiedziała, że setki razy widziała, jak to robiłeś.

– Ale tym razem może mi się nie udać.

– Ona zdaje sobie z tego sprawę. Jest realistką.

– Będę potrzebował twojej pomocy. Musisz popychać dziecko z jednej strony, podczas gdy ja będę popychał z drugiej, tak żeby się obróciło wokół środkowej osi. Rozumiesz?

Kiwnęła głową na znak, że rozumie.

– Pokażesz mi tylko, gdzie mam naciskać i jak mocno.

– I pilnuj, żeby Sam się nie wtrącał.

– Dobrze – rzekła Eve ze śmiechem.

Wezwali anestezjologa na wypadek, gdyby jednak trzeba było zastosować znieczulenie zewnątrzoponowe, i przystąpili do działania.

To był cud. Ułożone poprzecznie dziecko opierało się, jak mogło, lecz nagle Hugh nacisnął kolejny raz i Eve poczuła, jak pod jej dłońmi maleńkie pośladki przesuwają się na właściwe miejsce.

– Zwycięstwo! – oznajmił.

Sam odetchnął z ulgą, a jego żona uśmiechnęła się z, wdzięcznością. Lecz szczęście okazało się przedwczesne. Nagle w oczach Molly pojawiło się przerażenie. Płyn owodniowy obfitym strumieniem chlusnął na podłogę.

Istny potop. Nic dziwnego, że dziecko dało się tak łatwo obrócić – stwierdził Sam.

Czysty? – spytała Molly, lecz Sue, zajęta czymś innym, nie odpowiedziała. Eve przysunęła się bliżej.

Hugh! – krzyknęła. – Pępowina wypadła.

Sam rzucił się do przodu, lecz Hugh brutalnie odsunął go łokciem. Szybko ocenił sytuację i zaklął pod nosem.

– Posłuchaj, Molly – zwrócił się do rodzącej. – Masz dwie minuty. Rozwarcie jest pełne. Uda ci się urodzić samej, czy decydujesz się na cięcie?

– Cięcie – odpowiedział Sam.

– Poradzę sobie – oświadczyła Molly. – Sam! Pomóż mi uklęknąć.

Udało się. Główka dziecka ukazała się prawie natychmiast. Hugh sprawdził, czy pępowina nie jest owinięta wokół szyi noworodka, i chwilę potem maleńki chłopczyk wysunął się na jego podstawione dłonie.

Zapanowała ogólna radość. Sam wyściskał Eve, a potem nagle znalazła się w objęciach Hugh.

– Nie mogliście zaczekać na mnie! – rozległ się głos Josha Lancastera.

– To ty się spóźniłeś. Już nie trzeba było pić tej drugiej kawy – zażartowała Molly.

– Bardzo śmieszne. Pędziłem na złamanie karku, na asfalcie widać ślady. – Pochylił się nad Molly, ucałował ją w policzek, potem palcem wskazującym pogładził jej synka po główce. – Czy ktoś nas sobie przedstawi? – spytał.

– Sądząc po ilości płynu owodniowego, powinien się nazywać Noe – zażartował Sam.

Molly skarciła męża spojrzeniem.

– To Max.

– No, Maksie, przykro mi bardzo, ale muszę cię obejrzeć. Chodź do wujka Josha. Czy coś koniecznie powinienem wiedzieć? – zwrócił się do kolegów.

– Nic specjalnego. Poród bardzo przyspieszony, hektolitry płynów owodniowych, wypadnięcie pępowiny, a jeszcze przedtem zewnętrzny obrót płodu...

Josh wzniósł oczy do nieba. Kiedy zajmował się Maxem, Hugh zbadał Molly.

Przykro mi, ale potrzebne jest kilka szwów – stwierdził.

– Ja to zrobię – zaproponowała Sue. – A wy zabierzcie Sama na śniadanie, dobrze?

Sam spojrzał na żonę.

– Idź. Mnie nic nie będzie. I porozmawiaj z nimi o wasektomii.

– Śniadanie ja funduję – oznajmił Sam, odrobinę zażenowany wzmianką o wycięciu nasieniowodów. Kiedy wychodzili z sali porodowej, objął Eve ramieniem. – Dziękuję za pomoc.

– Właściwie nie miałam wyboru. Hugh udzielił mi gościny, bo zapomniałam kluczy i nie mogłam dostać się do mieszkania. Ale nie żałuję. To było cudowne doświadczenie.

Ponad jej głową Sam spojrzał na Hugh.

Dziękuję za wszystko i przepraszam, że sprawiałem tyle kłopotu.

Nie ma za co.

Proponuję, żebyście się przebrali, a ja w tym czasie zadzwonię w kilka miejsc. Spotkamy się za pięć minut w stołówce, dobrze?

Świetnie – przystał na propozycję Hugh.

Po drodze do stołówki Eve zadzwoniła do agenta, który wynajął jej mieszkanie. Zgodził się przyjechać z zapasowymi kluczami, lecz niestety mógł się z nią spotkać tylko zaraz, a to oznaczało, że musiała zrezygnować ze wspólnego śniadania.

– Weź mój samochód – zaproponował Hugh. – Ja zostanę, żeby jeszcze raz zbadać Molly, a twoje pantofle raczej nie nadają się do spacerów.

– Raczej nie. Dziękuję. Muszę się tam szybko dostać.

Hugh wręczył jej kluczyki.

– Do zobaczenia później.

– Zadzwonię i przyjadę po ciebie – zaoferowała się.

– Może ja podejdę do twojego domu za... powiedzmy pół godziny? Trzy kwadranse?

– Za godzinę – wybąkała.

Kiwnął głową i lekko pocałował ją w usta.

– Będę za godzinę.

– Hej! Co ja widzę! Hugh spojrzał na Sama.

– No co? – mruknął.

– To dobrze.

– Dobrze?

– Idealnie do ciebie pasuje. Rozsądna, przemiła kobieta, mająca określony cel w życiu, która nie zechce wywrócić ci domu do góry nogami ani skonfliktować się z twoimi dziećmi. Przyjemny romans bez zobowiązań dobrze ci zrobi. Przecież właśnie tego chcesz, nie?

Hugh zmarszczył brwi. Czy rzeczywiście chcę właśnie tego? Po śmierci Jo zawsze tak było. Żadnych zobowiązań, nic, co by skomplikowało jego już i tak pogmatwane życie. Wszystko, co mówi Sam, ma sens, lecz brzmi tak pusto, tak... tak płytko.

Czy właśnie to oferuje mi Eve?

Przypomniało mu się, jak wczoraj wieczorem oddala mu pocałunek, w jaki sposób patrzyła na niego cały dzisiejszy ranek i ogarnęły go wątpliwości. Nie zamierzał spierać się z Samem. Nie dzisiaj. Właściwie nigdy. Objął przyjaciela ramieniem i rzekł:

– Nie rozmawiajmy o mnie. Chodźmy na śniadanie, potem zajrzę do Molly.

A potem pójdę do Eve, dokończył już w myśli.

Zadziwiające, ile można zdziałać w godzinę.

Przed drzwiami wejściowymi spotkała się z agentem, przeprosiła za kłopot, weszła do mieszkania, ze stolika porwała własne klucze, włożyła inne buty, pobiegła do najbliższego sklepu, kupiła chleb i – po chwili namysłu – opakowanie prezerwatyw. Po powrocie do domu zmieniła pościel, poprawiła poduszki na kanapie, wzięła szybki prysznic i właśnie gdy się ubierała, zabrzęczał domofon. Halo?

– To ja.

Nacisnęła przycisk, w słuchawce usłyszała szczęk drzwi wejściowych. Zapięła zamek błyskawiczny w dżinsach, ręką przeczesała włosy i podeszła do drzwi.

Boże, od lat nie była tak zdenerwowana. Może nawet nigdy? Zwilżyła wargi. Otworzyła drzwi akurat w momencie, kiedy Hugh podnosił rękę do przycisku dzwonka. Gestem zaprosiła go do środka.

– Jak poszło z kluczami?

– Leżały tutaj – rzekła, wskazując stolik. Ich spojrzenia spotkały się. Wymuszony uśmiech zniknął z twarzy Hugh. Serce Eve zamarło, potem zaczęło bić przyspieszonym rytmem. Wyciągnęła rękę i położyła dłoń na jego piersi. – Och, Hugh – westchnęła.

Porwał ją w ramiona, ustami przywarł do jej ust, palce wsunął w jej włosy. Pomyślała, że umrze, jeśli zaraz nie będzie się z nią kochać.

Nie wypuszczając jej z objęć i nie przestając całować, Hugh zaprowadził ją do sypialni i pchnął na łóżko. Podciągnął jej bluzę i wargami objął nabrzmiały sutek. Z jękiem naprężyła się i uniosła piersi. Zaczęła zdejmować z niego ubranie i zanim się spostrzegła, oboje byli nadzy. Dłońmi, wargami, językami pieścili się nawzajem, aż w pewnej chwili Hugh szepnął:

– Nie mam zabezpieczenia...

Sięgnęła po opakowanie leżące na stoliku nocnym i podała mu. Chwilę później nakrył jej ciało swoim, ujął jej głowę w dłonie i spojrzał w oczy.

– Hugh! – szepnęła, gdy się z nią połączył. Czuła, jak jej ciało porusza się jednym rytmem z jego ciałem. – Hugh! – Wstrząsnęło nią łkanie.

Hugh uniósł twarz i wówczas zobaczyła, że jego oczy też są wilgotne od łez. Delikatnie pocałował ją w usta i przewrócił się na plecy. Otoczył ją ramieniem, przyciągnął do siebie. Oparła mu głowę na piersi. Bicie ich serc powoli uspokajało się, echo ich namiętnych krzyków i szeptów ucichło.

Rozdział 8

Eve? Otworzyła zaspane oczy. Hm... Muszę iść. Uniosła się na łokciu. Naprawdę? – spytała z żalem. Naprawdę. Dzieci czekają. Umówiliśmy się w mieście na lunch. Może się do nas przyłączysz? Trudny do określenia cień przemknął po jej twarzy.

Wiesz, chyba jednak nie. Usiadła, podciągnęła kolana pod brodę i objęła je ramionami. Zsunięta kołdra odsłoniła delikatny kontur jej piersi. Hugh dałby wiele, by dotknąć językiem jej ciepłej skóry. Niestety, nie miał już czasu.

Dlaczego? Oni nie mają nic przeciwko twojemu towarzystwu. Chcą się z tobą spotkać. Polubili cię. Eve potrząsnęła odmownie głową. – Za wcześnie, Hugh. Spojrzą na nas i będą wiedzieli.

Co będą wiedzieli? – spytał, ciekaw, jak wybrnie z sytuacji.

Że ranek spędziliśmy w łóżku – odparła szczerze.

Chociaż to była prawda, poczuł się rozczarowany.

Dureń ze mnie, pomyślał. Czego oczekiwałem? Że powie, iż się domyśla, że jesteśmy zakochani? Przecież to absurd. Znamy się dopiero od dziewięciu dni, przepracowaliśmy ze sobą zaledwie tydzień. Jasne, że nie jesteśmy w sobie zakochani. Po prostu jestem dziś w sentymentalnym nastroju. To pewnie z powodu Sama, Molly i ich nowo narodzonego dziecka. Odrzucił kołdrę, wstał i zaczął się ubierać.

– Może masz rację – odezwał się w końcu. – W takim razie wpadnij jutro na lunch.

– A może ty byś wpadł tutaj? – zaproponowała. Jego ciało natychmiast zareagowało entuzjastycznie, lecz kiedy się do niej odwrócił, rzekł:

– Nie chcę spotykać się z tobą ukradkiem, za plecami Toma i Lucy.

– Ja też nie chcę utrzymywać naszego związku w tajemnicy, ale jeszcze nie jestem gotowa do publicznych deklaracji. Jak oni to przyjmą?

Istotnie, powinien się nad tym zastanowić, zanim ją w to wszystko wciągnął. Potarł kark dłonią.

– Może masz rację – mruknął.

– To kiedy się znowu spotkamy?

Zaśmiał się głucho. Właśnie się zastanawiał, jak wiele czasu przyzwoitość nakazuje spędzić z rodziną, zanim się znowu wyrwie.

– Jak w każdą sobotę Lucy i Tom dzisiejszy wieczór spędzają poza domem. Ósma ci odpowiada?

– Ugotuję coś na kolację.

– Ale wówczas nie mógłbym zjeść kolacji z nimi. Od razu się domyślą, że się gdzieś wybieram.

– To nie jedz za dużo, a tutaj dostaniesz deser. Hugh pochylił się i pocałował jej miękkie usta.

– Zgoda. Deser. Już mi ślinka cieknie. To do ósmej.

To był początek cudownej przygody.

Przynajmniej dla Eve była ona cudowna. Hugh był zdumiewającym kochankiem. Czułym, namiętnym, pełnym inwencji. Czasami jednak po akcie miłosnym jego oczy przybierały wyraz, który przyprawiał ją o ból. Patrzył na nią, jak gdyby chciał jej coś wyznać i nie bardzo wiedział jak, albo jeszcze nie całkiem to wszystko w sobie przetrawił. Ona natomiast już wiedziała. Zakochała się w nim i ta świadomość ją przerażała.

Ich związek nie ma szans. Nie może go kochać. To niemożliwe. Musi myśleć o swojej pracy, a miłość i kariera wykluczają się nawzajem. Musi pracować, osiągać kolejne cele, spełnić dane sobie obietnice. Poza tym związek z ojcem dwojga bardzo samodzielnie myślących i otwarcie wyrażających swoje opinie nastolatków był ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła.

Nie, to nie do końca prawda. Nie miała nic przeciwko temu, by zakochać się w ojcu, ale dzieci? Zdecydowanie nie. Pamiętała stres i napiętą atmosferę, w jakiej sama dorastała. Ustawiczne krycie brata, kłamstwa, mediacje z ojcem, by go nie zabił, podczas gdy ona była zawsze traktowana jako gorsza. Latami odgrywała rolę bufora w sporach i nie chciała przeżywać tego od nowa, przypominać sobie najmniej szczęśliwego okresu w życiu. Brat był trudnym nastolatkiem i przez to cierpiała cała rodzina: ojciec, wspaniały lekarz i tyran domowy, matka, sfrustrowana gospodyni, Andrew, jako dziecko pupilek ojca, w którym ten pokładał wielkie nadzieje, później przeżywający okres buntu, i ona, starsza siostra, wzór cnót wszelkich, zawsze gotowa wybronić go od lania, na które zresztą zasługiwał.

Nie, nie chciała mieć do czynienia z nastolatkami, lecz wiedziała, że nie może oddzielić Hugh od jego dzieci. Dlatego odsuwała od siebie ten problem i za każdym razem, gdy dostrzegała w oczach ukochanego owo niebezpieczne spojrzenie, starała się odwrócić jego uwagę pocałunkiem lub pieszczotą. Kochali się wtedy znowu, a z jego oczu znikał wyraz rozterki.

Dzięki temu, że nie pozwalała ani sobie, ani jemu, oddawać się zbyt głębokim rozmyślaniom, pierwszy tydzień ich związku był istną sielanką. W dzień byli bardzo zajęci, ale pracowali razem, więc często się widywali, a wieczorem, jeśli nie mieli dyżuru, spędzali kilka godzin u niej.

Były to godziny zupełnego zapomnienia i rozkoszy. A ponieważ nie dostrzegała oznak wypalenia ich namiętności, pomyślała o pigułce antykoncepcyjnej. Przynajmniej odpadnie problem, czy mają wystarczający zapas prezerwatyw.

– Dobry pomysł – ucieszył się Hugh. – Zgłoś się jutro do naszej poradni dla kobiet. Nie trzeba się zapisywać.

Następnego dnia rano udała się do poradni. Sądziła, że jeśli przyjdzie wystarczająco wcześnie, nie będzie musiała zbyt długo czekać.

Płonne nadzieje. Po godzinie zaczęła się zastanawiać, czy nie było lepiej udać się do lekarza rodzinnego. Utwierdziła się jeszcze w tym przekonaniu, gdy ujrzała Toma Douglasa w towarzystwie ładnej dziewczyny wchodzących do poradni.

– Eve! Co za spotkanie! – powitał ją syn Hugh. Jego uśmiechnięta twarz zdradzała ciekawość. – Poznaj Kelly – przedstawił swoją towarzyszkę. – Kelly, to doktor Eve Spicer. Robi specjalizację u taty. Eve udało się opanować zmieszanie.

– Miło mi – rzekła i uśmiechnęła się do dziewczyny.

Już miała skłamać, że przyszła tylko po dokumenty pacjentki, kiedy z gabinetu lekarskiego wyszła pielęgniarka i wywołała jej nazwisko.

– Eve Spicer!

Tom i Kelly nie mogli więc mieć wątpliwości co do celu jej wizyty. Może pomyślą, że to wizyta kontrolna, łudziła się jeszcze.

– Nie zgadniesz, na kogo natknęliśmy się dziś w poradni – zaczął swobodnym tonem Tom. Usiadł na wysokim stołku w kuchni i oparł nogi o blat wyspy.

– Na kogo?

– Na Eve.

Hugh, który właśnie szykował kanapki, z wrażenia aż przeciął sobie palec. Zaklął i wetknął palec do ust.

– Naprawdę? – odezwał się po chwili. Odkręcił kran, wsunął rękę pod strumień zimnej wody, potem wytarł palec i okleił go plastrem.

– Mam nadzieję, że nie ochrzciłeś kanapek krwią – zażartował Tom, a Hugh miał ochotę go zabić.

– Mógłbyś się ruszyć i mi pomóc – odparował.

– Uhm. Mam dość krwawych jatek na dzisiaj. Kelly założyli implant – poinformował.

Hugh odwrócił się od zlewu i przyjrzał się synowi z namysłem.

– Dobrze się czuje?

– Tak. Nie mogłem na to patrzeć. Lekarz powiedział, że kiedy znieczulenie przestanie działać, ręka może ją trochę boleć. Założył jej opatrunek uciskowy.

– Koniecznie. Gdyby palce zaczęły jej puchnąć, poluzuję bandaż. Z reguły bandażują za ciasno.

– O! Skaleczyłeś się – zawołała Lucy na widok stosu pokrwawionych strzępów papierowego ręcznika. – Komu trzeba poluzować bandaż? – spytała.

Hugh zerknął znacząco na Toma. Załatw to we własnym zakresie, zdawały się mówić jego oczy.

– Kelly. Wszczepili jej dziś implant antykoncepcyjny – wyjaśnił chłopak, tylko lekko się rumieniąc.

Lucy zrobiła wielkie oczy, lecz pokazała klasę.

– Rozumiem. Mam nadzieję, że nic jej nie będzie, bo siostra Andy’ego dostała zakażenia.

– To się Kelly ucieszy!

– Przepraszam, ale chciałam cię tylko uczulić.

– Niepotrzebnie. – Hugh nie był pewien, czy Tom chciał, by Lucy poznała szczegóły jego znajomości z Kelly, ale przynajmniej uniknęli niepotrzebnych tajemnic. Natomiast jego związek z Eve to zupełnie co innego. Ucieszył się, że rozmowa potoczyła się w innym kierunku. Okazało się, że przedwcześnie. – Dużo ludzi tam przychodzi – ciągnął Tom beznamiętnym tonem. – Nie masz nawet pojęcia, kogo można tam spotkać.

– No kogo? – zaciekawiła się Lucy.

Hugh wstrzymał oddech. Wiedział, że gdyby dał Tomowi jakiś znak, by się zamknął, zdradziłby się. Z drugiej strony, jeśli Tom coś powie...

Uświadomił sobie, że tkwi po uszy w grzęzawisku.

– Kogoś, kogo już gdzieś kilka razy widzieliśmy zbył ją brat. – Tato – zwrócił się do Hugh. – Pożyczysz mi trochę forsy? Spłukałem się.

– Ile?

– Po uważaniu – odparł Tom i posłał mu kpiące spojrzenie.

– Nie bądź bezczelny – skarcił go Hugh. – Jesteś mi winien fortunę.

Czyżby? – Tom uniósł brwi.

– Zapomniałeś o zeszłym poniedziałku?

Tom już otwierał usta, by się odciąć, lecz zmienił zamiar. Wzruszył ramionami i rzekł:

– Dziesiątka wystarczy.

– Cieszę się. I pamiętaj, że to pożyczka.

– O jakim poniedziałku mówicie? – spytała Lucy, przechylając na bok głowę. – Dałeś mu jakąś kasę? To niesprawiedliwe. On dostaje więcej ode mnie!

– Nie narzekaj. Zapomniałaś już o wyjeździe na narty?

Zadzwonił telefon. Lucy odebrała.

– Cześć, Amy – ucieszyła się i zabierając aparat, wyszła z kuchni.

Hugh westchnął. Wiedział, że nie ma sensu dalej udawać. Tom dał mu to wyraźnie do zrozumienia.

– Co chciałbyś wiedzieć? – spytał.

– Sypiasz z nią? Tak.

Tom otworzył usta, a potem roześmiał się i wykrzyknął:

– Wspaniale! Tak trzymać, tato!

Hugh nie podzielał jego entuzjazmu. Nie chciał, by syn analizował jego życie prywatne, a szczególnie zależało mu na tym, aby Lucy niczego się nie dowiedziała.

– Posłuchaj – zaczął. – Nie sądzę, żeby to była wiadomość dla Lucy...

– Ona już się domyśliła. Wczoraj mi o tym powiedziała. Za dużo spotkań, za częste telefony. Zapomniałeś, że doskonale znamy twój rozkład zajęć. Nie jesteśmy głupi, poza tym zauważyłem ten charakterystyczny wyraz twarzy, która zawsze przybierasz, jak masz z kimś romans.

Czyli jest gorzej, niż sądziłem. Hugh przymknął oczy i zaklął pod nosem. Tom zachichotał.

– Ostatnio nadużywasz tego słowa, tato – skarcił go żartem.

Hugh westchnął i potarł kark.

– Błagam, nie wyżywaj się na mnie. Staramy się być dyskretni, ponieważ nie chcemy, żeby ktoś się dowiedział. I nie chciałbym, żeby Eve zorientowała się, że ty wiesz... – Przerwał mu dzwonek telefonu komórkowego. Hugh otworzył klapkę. – Cześć!

– Możesz rozmawiać?

– Nie bardzo.

– Chciałam cię tylko uprzedzić, że w poradni wpadłam na Toma i Kelly.

– Wiem.

Na moment w telefonie zapadła cisza. Potem Eve spytała łagodnym tonem:

– Masz z tego powodu jakieś problemy? Hugh prychnął.

– Niewielkie – wyznał. Potem doszedł do wniosku, że skoro szydło wyszło z worka, nie ma co dłużej udawać, że nic się nie dzieje. – Co robisz wieczorem?

– Jeszcze nie wiem. Czekałam na jakąś propozycję z twojej strony. Jesteś sam? – dodała.

Hugh spojrzał na Toma i westchnął.

– Niestety nie. Właśnie miałem ci zaproponować, żebyś wpadła na kolację. Coś upichcę... Moja kolej.

Domyślili się?

– Tak. Wpół do ósmej?

– Czy to rozsądne?

– Pewnie nie, ale nie widzę lepszego wyjścia. Przyjadę po ciebie. – Hugh zakończył rozmowę i spojrzał na syna. – Zrób coś dla mnie – poprosił. – Potraktuj mój związek z Eve z takim samym szacunkiem, z jakim ja traktuję twój związek z Kelly. Nikomu nie powiedziałem, nie dyskutowałem o was z twoją siostra, nie stroiłem sobie z ciebie żartów ani cię nie szantażowałem. Byłbym wdzięczny, gdybyś odwzajemnił mi się tym samym. To nie jest przelotny romans i nic chciałbym, żebyś go tak traktował.

Tom pokiwał głową i zsunął się z wysokiego stołka.

Przepraszam – rzekł. – Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało – dodał i spojrzawszy na przygotowane wcześniej kanapki, spytał: – Zjemy je czy poczekamy, aż się zeschną?

Eve miała ogromną tremę przed kolacją z Hugh i jego dziećmi. Tom i Lucy już o wszystkim wiedzą, myślała. Będą nam się znacząco przyglądać i spekulować na nasz temat. Poczuła ucisk w żołądku. Gdyby Hugh przedstawił im ją jako swoją przyszłą żonę, to co innego, a tak...

Nie, wcale nie ma zamiaru zostawać jego żoną i wychowywać jego dzieci. Wspomnienia gehenny, jaką przeszła jej matka z Andrew, wystarczyły, by przyprawić ją o gęsią skórkę.

Aby czymś wypełnić czas, zadzwoniła do Molly. Miała wyrzuty sumienia, że od czasu narodzin Maxa zaniedbała przyjaciółkę. Molly bardzo się ucieszyła.

– Jesteś zajęta? – zapytała. – Sama wezwali do szpitala, a Debbie zabrała starsze dzieci na spacer. Max oczywiście marudzi, a przyznam ci się szczerze, że stęskniłam się za jakimś towarzystwem.

Eve przyjęła zaproszenie i kilka minut później parkowała przed ślicznym domkiem z czerwonej cegły. Po obu stronach wejścia rosły krzaki róż, które jeszcze nie kwitły, ale już miały pąki.

Idylla. Zbyt piękne, żeby było prawdziwe, pomyślała Eve i ogarnęła ją panika, lecz kiedy zza węgła domu wyłoniła się Molly z synkiem na ręku i uśmiechnęła się do niej promiennie, od razu poczuła się pewniej.

– Witaj! – wykrzyknęła. – Co u ciebie?

– Dużo pracy – odparła Eve. Zastanawiała się, czy powiedzieć Molly o Hugh, lecz niepotrzebnie.

– Ślicznie wyglądasz. Związek z Hugh ci służy. Najwyższy czas, żeby sobie kogoś znalazł...

– To nie takie proste, Molly – zaprotestowała Eve.

– Oczywiście, że nie. Będziesz twierdziła, że jesteście tylko przyjaciółmi, a ja będę mądrze kiwała głową i udawała, że ci wierzę – zażartowała Molly.

– Wcale nie miałam zamiaru niczego takiego mówić – zaprotestowała Eve. – W ogóle nie miałam zamiaru poruszać tego tematu. Przyszłam zobaczyć ciebie i maleństwo. Proszę. – Wręczyła Molly bukiet kwiatów i grzechotkę dla Maxa. – Powinnam cię odwiedzić wcześniej, ale byłam okropnie zajęta...

Urwała i zarumieniła się, ponieważ Molly spojrzała na nią znacząco. Doskonale wiedziała, dlaczego przyjaciółka nie miała dla niej czasu. – Jak się miewa mały?

spytała Eve, pospiesznie zmieniając temat.

– Och, nie mamy z nim żadnych problemów. Je jak smok. Jeśli tak dalej pójdzie, będzie olbrzymem. Ja też już doszłam do siebie.

– Trochę nas nastraszyłaś.

– Sama też byłam mocno przerażona. A Sam chyba jeszcze nie całkiem się otrząsnął. Poważnie myśli o wasektomii. Nie chce mieć więcej dzieci.

Tymczasem dotarły do kuchennych drzwi. Molly wprowadziła gościa do przestronnej kuchni urządzonej w stylu wiejskim. Pośrodku stał ogromny stół i Eve od razu wyobraziła sobie zebraną przy nim całą rodzinę, śmiejącą się i dyskutującą. Poczuła ukłucie zazdrości, lecz natychmiast potem ogarnął ją strach.

– Wstawię wodę na herbatę – odezwała się Molly. Opowiadaj, co w pracy. I co słychać u Hugh, oczywiście oprócz tego, co powszechnie wiadomo.

– U niego wszystko w porządku. I nic powszechnie nie wiadomo.

– Skoro tak twierdzisz – mruknęła Molly. Włożyła kwiaty do zlewu i jedną ręką odkręciła kran, by napełnić czajnik. Drugą podtrzymywała popiskujące dziecko. – No, opowiadaj. Jak się między wami układa?

Eve poczuła, że nie ma ochoty dłużej niczego udawać.

– Och, Molly! Mam problem – wyrzuciła z siebie. Molly pokiwała głową.

– Tak też myślałam – rzekła. – Nie martw się, napijemy się herbaty i sobie pogadamy. A może jesteś głodna? Jadłaś lunch?

Lunch? Eve nie była tego pewna.

– Dziękuję, nie jestem głodna. Coś tam przekąsiłam. Poza tym wieczorem jem kolację z Hugh i jego dziećmi.

Molly przyglądała jej się chwilę, potem westchnęła.

– Sprawiasz wrażenie owieczki prowadzonej na rzeź. Co ci przeszkadza zjeść z nimi kolację? Są tacy straszni?

– Nie – bąknęła Eve żałośnie. – Ale to bardzo niezręczna sytuacja. Oni wiedzą, że ze sobą śpimy. – Zamilkła i zarumieniła się. – To znaczy Tom wie...

– Skąd?

Eve zawahała się. Nie chciała ujawniać prywatnych spraw Toma i Kelly.

– Powiedzmy, że się dowiedzieli. A teraz Hugh chce, żebym przyszła na kolację, jak gdyby nigdy nic pogawędziła o tym i o owym, a przecież Lucy i Tom cały czas będą mi się przyglądać i myśleć...

– Co myśleć? To już nie są małe dzieci, Eve. Żyją w świecie zdominowanym przez seks. Zapewniam cię, nic nie będą myśleć. Za to będą cię lustrować.

– Lustrować mnie? Niby jako kogo? Potencjalną macochę? Nie sądzę. Nie zanosi się na to.

Molly w milczeniu zalała wrzątkiem torebki z herbatą. Eve uświadomiła sobie, że przyjaciółka zastanawia się, co powiedzieć, i pożałowała, że dała się namówić na zwierzenia.

– Jeszcze za wcześnie na deklaracje – uznała w końcu Molly. – Nie spiesz się, daj sobie trochę czasu. Tom to bardzo sympatyczny chłopak, a Lucy jest urocza. Kiedy nasi nieocenieni Debbie i Mark gdzieś wyjeżdżają, przychodzi posiedzieć z dziećmi. Maluchy ją wprost uwielbiają. Tom bywa niesforny, ale podejrzewam, że w jego wieku Hugh był taki sam. Mają tak podobne charaktery, że konflikt jest nieunikniony.

Cudownie. Miła zżyta rodzina, a ja całkowicie poza nawiasem. Przecież właśnie tego chcę, prawda? Gdybym miała jeszcze resztki rozsądku, uciekłabym jak najdalej, zamiast przyjmować zaproszenie na kolację. Po co? Po to, żeby sypać sól na rany?

Molly położyła jej dłoń na ramieniu.

– Posłuchaj, ciesz się wspólnie spędzonymi chwilami. Za kilka miesięcy już cię tu nie będzie. Jeszcze ci się nie oświadczył, czy tak?

Eve gwałtownie potrząsnęła głową.

– Bogu dzięki nie! – wykrzyknęła. I mam nadzieję, że tego nie zrobi. Wykluczone!

Czego się tak przestraszyłaś? – spytała Molly, jak zwykle trafiając w sedno. – Chodzi o dzieci, o zaangażowanie czy o samą ideę małżeństwa? Właściwie o co?

Nie boję się – skłamała Eve. – Po prostu na tym etapie pracy nie chcę się angażować w poważny związek. Muszę przejść egzaminy specjalizacyjne, zdobyć stanowisko konsultanta, a dopiero potem zacznę układać sobie życie osobiste.

– Czemu?

– Nie rozumiem, o co pytasz?

– Dlaczego te wszystkie rzeczy musisz zrobić, zanim wyjdziesz za mąż? Dlaczego nie równolegle, albo już po?

Eve wpatrywała się w Molly takim wzrokiem, jak gdyby pytanie padło w jakimś obcym języku.

– Bo muszę! – wybuchnęła. – To nie byłoby fair wobec nikogo. Nie, nie, nasza rozmowa nie ma sensu, ten problem po prostu nie istnieje. Z Hugh jesteśmy tylko kochankami. Mamy ze sobą romans, to wszystko.

– Skoro tak twierdzisz – odparła Molly łagodnym tonem. – Mam tu jakieś czekoladki do herbaty. Uzupełnimy niedobory żelaza. Wiedziałaś, że czekolada zawiera żelazo?

Eve była wdzięczna, że Molly nie ciągnęła delikatnego tematu. Częstowała ją herbatą i czekoladkami, dała jej Maxa do potrzymania. Kiedy Eve spojrzała w jego twarzyczkę, poczuła ukłucie żalu w sercu. Gdybym nie miała tak ściśle sprecyzowanych planów! Gdyby Hugh nie miał dzieci! Gdybym nie obiecała ojcu, że coś w życiu osiągnę! Gdybym nie była tak zdeterminowana!

– Wszystko będzie dobrze – szepnęła Molly i ponownie położyła jej ciepłą dłoń na ramieniu. – Nie płacz...

Eve nawet nie wiedziała, że ma łzy w oczach.

– Kocham go – wyznała.

– Wiem.

– Nie mogę, Molly. Nie mogę. To mnie przeraża, a poza tym obiecałam.

– Komu?

Eve zaczerpnęła potężny haust powietrza i przygryzła wargi. W końcu udało jej się zapanować nad płaczem.

– Ojcu. Był umierający. Brat zawiódł jego oczekiwania. Pomyślałam, że gdybym ja mogła to zrobić...

– Co?

– Zostać lekarzem. Ojciec pragnął, żeby brat poszedł w jego ślady. Z bólem patrzył, jak Andrew marnuje sobie życie. Więc obiecałam, że ja spełnię jego marzenia. Będę się jeszcze więcej uczyć, zdam egzaminy, zostanę lekarzem. Chirurgiem. Dobrym chirurgiem. Najlepszym. I dotrzymam słowa. Nie pozwolę, żeby sprawa z Hugh pokrzyżowała mi plany.

Molly pochyliła się, odebrała jej Maxa i położyła w łóżeczku. Potem matczynym gestem objęła przyjaciółkę.

– Moje biedactwo – szepnęła. Dała jej się wypłakać, potem zabrała ją do ogródka, pokazała jabłonki, kwiaty. Posiedziały w wiosennym słońcu. Eve ochłonęła. Kiedy usłyszały samochód zatrzymujący się przed domem, Molly rzekła: – To Sam. Dobrze się czujesz, czy chcesz jeszcze tutaj posiedzieć? – Nie. Już doszłam do siebie. Przepraszam. – Nie ma za co. Zbyt długo wszystko w sobie dusiłaś. Chodź, napijemy się jeszcze herbaty. Sam na pewno marzy o dobrej herbacie.

Eve została w tyle, by dać Molly czas przywitać się z mężem.

Mieliśmy urwanie głowy. Jestem wykończony! Sam opadł na najbliższe krzesło i szeroko ziewnął. Zaraz zaśnie, a potem szyja będzie go bolała szepnęła Molly.

Eve doszła do wniosku, że czas się zbierać. Sam jest zmęczony, Molly też przyda się chwila odpoczynku. Poza tym czuła się trochę głupio, że się tak rozkleiła. Chciała na chwilę zaszyć się w jakiejś dziurze. Będę szła. Dzięki za herbatę – powiedziała.

I za wysłuchanie mnie, dodała w myśli.

Słowa zawisły w powietrzu. Molly uśmiechnęła się do niej łagodnie. Łzy wzruszenia napłynęły Eve do oczu.

– Nie ma za co – odparła. – I dziękuję za prezent dla małego. Przepraszam, nawet go nie otworzyłam. Zachowałam się bardzo nieładnie.

– Nie przesadzaj.

– Wpadnij jeszcze, proszę. Czuję się odsunięta na boczny tor.

– Czyżby depresja poporodowa?

– Niewykluczone. Na dodatek maluchy biegające po domu nie dają mi chwili wytchnienia.

– Dbaj o siebie. I do zobaczenia wkrótce.

Eve ucałowała Molly w oba policzki i wyszła. W drodze powrotnej wstąpiła do supermarketu. Kupiła butelkę wina i kwiaty. Mężczyźni tak rzadko dostają kwiaty, pomyślała.

Do domu dotarła o wpół do siódmej. Wzięła prysznic i właśnie miała wysuszyć włosy, kiedy zadzwonił domofon.

– Tak, słucham? – spytała, zadowolona, że intruz, kimkolwiek jest, nie może zobaczyć jej owiniętej ręcznikiem, z kosmykami mokrych włosów przyklejonymi do twarzy.

– To ja – usłyszała głos Hugh. – Mogę wejść?

– Oczy... oczywiście. Proszę.

Psiakrew. Potrzebowała więcej czasu, by się ogarnąć, umalować, ochłonąć, a oto on już staje na progu, bierze ją w ramiona, nie zwraca uwagi na wilgotny ręcznik i mokre włosy.

– Przepraszam, że jestem tak nieprzyzwoicie wcześnie, ale chciałem się przekonać, czy wszystko tu w porządku. Miałem wyrzuty sumienia, że postawiłem cię wobec faktu dokonanego. Zajrzałem o piątej, ale cię nie zastałem.

Byłam u Molly. – Wywinęła się z jego objęć i uśmiechnęła się do niego. – Przepraszam, wrzucę coś na siebie i wysuszę włosy, bo inaczej strasznie mi się skręcą.

Dla mnie mogą być skręcone – odrzekł i przytrzymał ją. Odszukał wargami jej wargi, zaczął pieścić jej ramiona i szyję, rozluźnił ręcznik, który opadł na podłogę. – Jesteś taka piękna – wyszeptał.

– Spóźnimy się i twoje dzieci od razu się domyśla, co nas zatrzymało – zaprotestowała.

Martwi cię to?

Tak. Nie. Nie wiem. Uśmiechnął się odrobinę krzywo, ale ją puścił.

– Dobrze, ubierz się i miejmy to już z głowy. Będzie dobrze. Zobaczysz.

Ani przez chwilę nie wierzyła jego zapewnieniom. Kiedy wysuszyła włosy, ubrała się i wyszła z łazienki, stał w kuchni, przyglądając się bukietowi kwiatów.

Od wielbiciela? – spytał i ruchem głowy wskazał wazon.

Eve wydało się, że w jego oczach dostrzegła błysk zazdrości. Miała ochotę się z nim podroczyć, lecz uznała, że to nie jest najlepszy pomysł.

Są dla ciebie – rzekła i zrobiło jej się odrobinę głupio. – Mam też butelkę czerwonego wina, ale pewnie podłego, bo nie znam się na winach. To dlatego kupiłam kwiaty.

Na pewno będzie bardzo dobre – zapewnił ją, ciągle patrząc na barwny bukiet. – Są śliczne. Dziękuję – dodał autentycznie wzruszony.

– Pewnie myślisz, że jestem egzaltowana, ale mężczyznom nikt nie daje kwiatów, a tak mi się spodobały...

– Wcale nie uważam, że jesteś egzaltowana. – Objął ją i schował twarz w zagłębieniu jej szyi. – Są śliczne, tak samo jak ty, ale jeśli naprawdę chcemy stąd wyjść w przewidywalnym czasie, to ruszajmy, zanim zmienię zamiar i zaciągnę cię do sypialni.

Rozdział 9

Molly miała rację, dzieci Hugh były naprawdę w porządku. Przyszła też Kelly. Eve zastanawiała się, czy wspomni o niespodziewanym spotkaniu w poradni, lecz dziewczyna powiedziała tylko „cześć” i nie uczyniła żadnej uwagi, jaka mogłaby obudzić ciekawość Lucy. Chociaż pewnie już jej wszystko opowiedziała, o ile Tom tego nie zrobił.

Byłoby całkiem naturalne, że rozmawiali o tym, podczas gdy Hugh pojechał po gościa. Niemniej nie dali tego po sobie poznać ani nieopatrznym słowem, ani spojrzeniem, i po kilku minutach, ku swojemu zaskoczeniu, Eve stwierdziła, że czuje się naprawdę dobrze w wesołym towarzystwie nastolatków.

Chociaż, kiedy już mieli siadać do stołu, doszło do kłopotliwej sytuacji. Hugh spojrzał na dłoń Kelly, która odbierała od niego talerze, by je zanieść do jadalni, i stwierdził:

– Bandaż jest zbyt ciasny. Chodź, poprawię ci go. I wprawnymi palcami, których dotyk Eve tak dobrze znała, odwinął opatrunek na lewym ramieniu dziewczyny i założył go na nowo, tym razem luźniej, niemniej na tyle ciasno, by przytrzymywał implant, a jednocześnie nie utrudniał krążenia. – Lepiej?

Och, znacznie. Dziękuję – odparła Kelly i zwracając się do Eve, wyjaśniła: – Miałam dzisiaj wszczepiony implant antykoncepcyjny. Przy mojej pamięci jak sito to było najlepsze rozwiązanie, chociaż wolałabym pigułkę.

Eve serce podskoczyło do gardła. Jak ma zareagować? Powiedzieć, że ona też woli pigułkę i że dostała receptę? W panice usiłowała wymyślić jakąś odpowiedź, kiedy Tom przyszedł jej z odsieczą.

– A ja się cieszę, że dostałaś implant, bo za osiemnaście lat to – urwał i powiódł wzrokiem po zebranym w kuchni towarzystwie – moglibyśmy mieć dzieci w naszym wieku.

Hugh wzniósł oczy do nieba.

– Boże! Wypluj te słowa. Jeszcze nie jestem gotowy, żeby zostać dziadkiem. Nawet nie mam pewności, czy dojrzałem do roli ojca!

– Kochany dziadunio – żartowała Lucy i poklepała ojca po głowie. Hugh zrobił unik i zamierzył się, by dać jej klapsa, lecz zdążyła uciec.

– No, dość żartów – rzekł. – Jedzmy, bo wystygnie – zarządził i poprowadził ich do jadalni.

Eve odprężyła się. Duszone mięso z warzywami, jakie przygotował Hugh, było pyszne, chociaż nie zazdrościła mu, że po ciężkim tygodniu pracy musi jeszcze gotować dla rodziny. Zakupy też muszą być męczące, myślała, podziwiając, że przy tylu obowiązkach zawodowych tak dobrze daje sobie ze wszystkim radę. Patrząc na znakomicie wychowanych Toma i Lucy, uświadomiła sobie, jakim jest ciepłym i dobrym ojcem. Jaka bym była, zastanawiała się, gdyby mój ojciec zachowywał się jak Hugh? Zauważyła, że nigdy nie spojrzał na Lucy z wyrzutem.

Łzy zapiekły ją pod powiekami. Zdusiła je siłą woli i skoncentrowała się na rozmowie. Nie żeby omawiano wyjątkowo ważne sprawy. Tom i Kelly zastanawiali się, co będą robili później, a Lucy opowiadała ojcu o najnowszym chłopaku Amy, o którym dopiero się dowiedziała. Nagle Kelly wpadła na pomysł, żeby wszyscy razem zrobili rundę po klubach.

– Hugh, weź Eve i chodźcie z nimi. Ale będzie śmiesznie zobaczyć, jak tańczycie!

Hugh jęknął i roześmiał się.

– Nie wiem, czy mam ochotę na tego rodzaju rozrywkę. A ty, Eve?

– Obawiam się, że ja też nie przepadam za chodzeniem po klubach. Chyba jestem za stara.

– Za stara? Założę się, że jeszcze nie masz trzydziestki.

– Skończyłam dwadzieścia siedem – odparła. Zauważyła, że Tom zaczął szybko liczyć w myśli.

– No, no. Ja mam prawie osiemnaście, ojciec trzydzieści pięć, to mieścisz się gdzieś pośrodku – podsumował.

– Czy w związku z tym mam się czuć starszy, czy młodszy? – sucho spytał Hugh. – Bo muszę przyznać, że to wyliczenie sprawia, iż czuję się przy was jak matuzalem.

– Biedny staruszek! – z udawanym współczuciem odezwała się Eve.

Zapłacisz mi za to, mówiło spojrzenie, jakie Hugh jej posłał. Przygryzła wargi, by nie wybuchnąć śmiechem.

– Skoro zabawa naszym kosztem odpada, to jakie macie plany? – spytał Hugh, sprowadzając rozmowę na pierwotne tory.

Dyskusja rozgorzała na nowo, aż w końcu wyłonił się plan, który uwzględniał i Lucy, i Amy, oraz gwarantował powrót o rozsądnej godzinie.

Kiedy nareszcie drzwi się zamknęły za młodzieżą, Hugh oparł się o ścianę i wznosząc oczy ku niebu, głośno westchnął:

– Ufff!

– Są przemili – odparła Eve, dziwiąc się własnym słowom.

Nie, nie. Wcale nie nabrała ochoty, żeby im matkować, lecz wspólny posiłek od czasu do czasu, czemu nie?

– Racja – przyznał – ale potrafią też dać człowiekowi w kość. Chodź, odwiozę cię do domu. Mamy jakieś dwie godziny, i zamierzam wykorzystać każdą minutę.

– Co ze sprzątaniem? – spytała. Kuchnia przypominała pobojowisko.

– Później się tym zajmę. Chodź, czas przekonać się, jakim jestem staruszkiem – dodał, objął ją i pocałował. Oczy błyszczały mu zawadiacko, a Eve wstrzymała oddech.

– Musimy tracić czas na przenoszenie się do mnie? – zapytała. – Nie możemy po prostu pójść na górę?

Potrząsnął głową.

– Wiem, że zaraz któreś wróci, bo czegoś zapomniało. A jeszcze nie jestem gotowy na takie emocje.

– Ja też nie – przyznała pospiesznie.

Co innego wiedzieć, a co innego zyskać dowód!

Ten weekend zapoczątkował zmianę we wzajemnych stosunkach Hugh i Eve. Chociaż nadal spędzali wiele cudownych godzin w jej mieszkaniu, przebywali również dużo w jego domu, czasami z dziećmi, czasami bez nich, i ku zaskoczeniu Eve nie było to wcale takie uciążliwe, jak się spodziewała.

W szpitalu mieli dużo pracy. Eve przeprowadzała rozmaite zabiegi, cesarskie cięcia, korekcje, nakłucie owodni, odbierała porody z zastosowaniem kleszczy i próżniociągu. Niemal samodzielnie zrobiła też skomplikowaną histerektomię.

Pewnego dnia, kiedy skończyła dyżur na oddziale ratunkowym, dogoniła ją młoda stażystka.

– Właśnie badałam pacjentkę z bólami podbrzusza oznajmiła zdyszana. – Objawy jak przy wyrostku, ale test ciążowy dał wynik pozytywny. Możesz na nią zerknąć?

Eve zmroziło krew w żyłach. Wyrostek czy może ciąża pozamaciczna?

– Dobrze. Co wiemy?

– Ból z prawej strony dołu biodrowego, poty, podwyższona temperatura, nudności, wymioty.

– Krwawienie?

– Chyba nie. Ciśnienie krwi prawidłowe, ale zależałoby mi na tym, żebyś ją obejrzała. Właściwie jestem pewna, że to wyrostek, ale nie chcę ryzykować.

– Całkiem słusznie. Jak się nazywa?

– Jenny Field.

Eve weszła do boksu, spojrzała na kobietę, porównując pierwsze wrażenie z informacjami otrzymanymi od stażystki. Pacjentka była blada, na policzkach miała rumieńce, a skórę lepką od potu.

Jestem doktor Eve Spicer – przedstawiła się.

Przyszłam panią zbadać. Mogę zadać pani kilka pytań? – Jenny Field kiwnęła głową, a kiedy Eve dotknęła jej podbrzusza, aż krzyknęła. Ból był ciągły, wyrostek zaś boli z przerwami. – Po pierwsze zrobimy USG – zadecydowała.

– Podejrzewa pani coś innego, nie wyrostek, pani doktor? – zaniepokoiła się chora.

– Nie jestem pewna. Może to rzeczywiście jest wyrostek, a może jest to związane z ciążą. Badanie USG wykaże. Kiedy miała pani ostatni okres?

– Mniej więcej dwa miesiące temu. Miesiączkuję nieregularnie.

– Dobrze. Zlecę kilka badań i zaraz wracam. Eve wezwała Hugh przez pager. Wiedziała, że jest na bloku operacyjnym, ale potrzebowała jego rady.

– Jestem na ratunkowym. Podejrzenie ciąży pozamacicznej – zameldowała.

Hugh zbiegł na dół tak szybko, jak tylko mógł.

– W jakim ona jest stanie?

– Jak każdy chory z ostrym wyrostkiem. Ale widziałam już setki pacjentów z zapaleniem wyrostka i coś mi tu nie gra. Objawy nie są jednoznaczne. Chcę zrobić USG. Ostatnią miesiączkę miała mniej więcej dziewięć tygodni temu, więc może potrzebne jest badanie dopochwowe, żeby cokolwiek stwierdzić.

– W porządku. Obejrzę ją. Niczego nie wolno przeoczyć.

Biedna Jenny Field została poddana ponownemu badaniu palpacyjnemu, a potem USG wykazało ciążę pozamaciczną umiejscowioną w jajowodzie. Pęknięcie było tylko kwestią czasu.

– Obawiam się, że nie mamy wyjścia – Hugh zwrócił się do kobiety. – Zapłodnione jajeczko zagnieździło się w niewłaściwym miejscu. Musimy je usunąć, zanim jajowód pęknie i nastąpi krwotok wewnętrzny.

– Czy to absolutnie konieczne?

– Obawiam się, że tak. W jajowodzie płód nie ma szans. Krwotok zagraża pani życiu. Musimy działać szybko.

Nie wierzę – protestowała Jenny Field. – Dziecko nie umrze. Pan chce mnie tylko nastraszyć!

Eve wstrzymała oddech. Bacznie przyglądała się Hugh. Czekała na jakiś cień emocji, lecz on był rzeczowy i opanowany.

Niestety to prawda. Ciąża pozamaciczna to najczęstsza przyczyna zgonów w pierwszym trymestrze. Naprawdę ogromnie mi przykro, pani Field, lecz nie mamy alternatywy. Wszystko wskazuje na to, że jajowód już zaczął pękać. Operacja jest konieczna i lepiej przeprowadzić ją teraz na spokojnie, niż czekać na krwotok i działać w obłędnym pośpiechu w sytuacji zagrożenia pani życia.

Jenny Field przymknęła powieki.

Nawet nie wiedziałam, że jestem w ciąży – wyszeptała. – Chciałabym zatelefonować do męża.

Oczywiście. Przewieziemy panią na blok operacyjny i przygotujemy do operacji. Kiedy jadła pani ostatni posiłek?

Nie pamiętam. Wczoraj wieczorem? Dzisiaj już niczego nie mogłam przełknąć.

Dobrze. Jak tylko to będzie możliwe, zabierzemy panią na górę. – Kiedy wyszli, Eve zastanawiała się, czy Hugh coś powie, lecz on uśmiechnął się tylko słabo i spytał: – Chcesz operować?

Nie chciała, bo nigdy jeszcze nie usuwała ciąży pozamacicznej. Z drugiej strony, kiedyś jednak trzeba zacząć, pomyślała.

– Dobrze.

– W takim razie do zobaczenia – rzekł. Drzwi windy zamknęły się.

Eve bez problemów usunęła napęczniały jajowód. Hugh w milczeniu obserwował przebieg operacji, a kiedy skończyła, pochwalił:

– Dobra robota. Dziękuję. Teraz zrobisz cesarskie. Bardzo prosty zabieg. Pierwsze dziecko, ułożenie pośladkowe. Ciąża donoszona. Żadnych powikłań, z wyjątkiem tego, że pępowina znajduje się tuż nad płodem.

Oczy Eve rozszerzyły się.

– Cudownie! A gdzie ty będziesz?

– Przy tobie, głuptasie – odparł, śmiejącymi się oczami patrząc na nią znad maseczki. – Myślałaś, że zostawię cię samą? Pacjentka będzie świadoma, więc nie chcę udzielać żadnych instrukcji. Sama pytaj, jeśli uznasz za konieczne.

Nie potrzebowała wskazówek. Operacja, jak powiedział, była modelowa. Podczas gdy przygotowywano salę do zabiegu, omówił z nią każdy etap, tak że dobrze wiedziała, co ma robić. Technicznie zabieg był trudny, stąd większa satysfakcja. Kiedy wyjmowała dziecko, poczuła dreszczyk emocji, że jest pierwszą osobą, jaka je dotyka.

– Dziewczynka – oznajmiła, pokazując córeczkę rodzicom. – Gratulacje.

– Jaka śliczna – szepnęła matka i rozpłakała się ze wzruszenia.

Eve musiała kilkakrotnie zamrugać powiekami, żeby powstrzymać łzy.

– Dobrze – mruknął Hugh, kiedy skończyła szycie. – Wybraliście już państwo imię? – zwrócił się do uszczęśliwionych rodziców.

– Jeszcze nie. Jak pani ma na imię? – spytała świeżo upieczona matka i spojrzała na Eve.

– Eve.

– Podoba mi się. A tobie? – zwróciła się do męża, który z aprobatą pokiwał głową. – Mnie też.

– W takim razie Eve. Zgadza się pani?

– Oczywiście, że się zgadzam – odparła Eve znowu wzruszona do łez.

– A nie mówiłem? – szepnął Hugh. – Dobrze, że nie nazywasz się Ermintrude.

– Przynajmniej tej jednej rzeczy nie mam za złe rodzicom. – Hugh spojrzał na nią kątem oka, lecz ona szybko zmieniła temat i spytała: – Jakieś krytyczne uwagi?

– Żadnych.

– Nie wierzę.

– Naprawdę żadnych. Wszystko zrobiłaś, jak należy. Gdyby to była moja żona, byłbym najszczęśliwszy, że to właśnie ty wykonałaś operację i pomogłaś przyjść na świat naszemu dziecku.

No, no. Takiego komplementu nie oczekiwała.

– Co teraz? Hugh roześmiał się.

– Teraz możesz zrobić wszystkie zabiegi, jakie mamy na liście, a ja tylko będę trzymał refraktor i drzemał.

– Ani mi się waż!

A gdybym się pomyliła? – pomyślała w panice.

– Nie bój się. Nawet na moment nie przysnę.

– Przyjrzał się jej uważnie. – Brak ci pewności siebie, a sprawiasz wrażenie, jak gdybyś miała mnóstwo odwagi, nawet brawury. Podejrzewam, że w gruncie rzeczy stwarzasz takie pozory na własną korzyść, chcesz się dowartościować, chcesz sama siebie przekonać, że naprawdę wiele potrafisz. Mylę się? Ani trochę.

– Po prostu chcę być pewna – rzuciła od niechcenia, ale nie spojrzała mu w oczy. Zaczęła się bawić tasiemką u spodni.

Hugh wsunął jej palec pod brodę i uniósł jej głowę.

– Jesteś dobra – zapewnił ją z powagą. – Rozpoznałaś ciążę pozamaciczną, chociaż objawy wskazywały na ostry wyrostek, a to świadczy o dużych umiejętnościach. Uwierz w siebie.

Eve przełknęła ślinę. Znowu zachciało jej się płakać, ale nie było czasu na rozczulanie się nad sobą.

– Zaraz przywiozą kolejną pacjentkę – rzekła, podeszła do zlewu i zaczęła się myć do operacji.

Hugh westchnął i uczynił to samo. Przez resztę dnia mało się odzywał, a jeśli coś mówił, to wyłącznie najkonieczniejsze wskazówki albo pochwały.

Tego wieczoru zostawił ją samą na ostrym dyżurze. Zgodnie z przewidywaniami mieli dużo roboty, lecz dała sobie radę i nie musiała go wzywać, głównie dlatego, że nic drastycznego się nie działo. Poza tym wcześniejsza rozmowa o braku wiary w siebie wzmogła jej determinację, żeby sprostać wyzwaniu.

I udało się. O trzeciej rano, kiedy zrobiło się spokojniej, zbiegła do stołówki i szybko coś zjadła. Skorzystała z okazji i sprawdziła telefon, a ponieważ wyłączyła dzwonek, nie dotarło do niej przypomnienie, żeby wzięła tabletkę antykoncepcyjną.

– Idiotka – szepnęła do siebie.

Wyjęła opakowanie z torebki i natychmiast połknęła pigułkę. Dziewięć godzin po czasie. Na dodatek nie pierwszy raz się to zdarza! Pocieszała się, że w przypadku pigułki jednoskładnikowej opóźnienie może wynieść nawet dwanaście godzin, więc jeszcze zdążyła.

Niemniej postanowiła, że musi się bardziej pilnować. Od czasu, kiedy zaczęła przyjmować hormony, nie miała okresu. Widocznie jej organizm całkiem się rozregulował. Tym bardziej powinnam się mieć na baczności, pomyślała.

Nie zamierzała ryzykować usuwania ciąży, zresztą nie była pewna, czyby się na taki krok zdecydowała. Nie mogła też przerywać pracy, żeby urodzić dziecko.

Odezwał się pager. Dopiła kawę i pobiegła na oddział.

Kilka tygodni później, właśnie kiedy kończyła obchód, poczuła ból w krzyżu. Zignorowała go. Po chwili ból odezwał się ponownie, tym razem niżej i głębiej, jak gdyby w podbrzuszu. Potem jeszcze raz. I jeszcze. Powracał falami, w regularnych odstępach czasu. Jak skurcze porodowe.

Bzdury, to tylko niestrawność, pomyślała, lecz kiedy się nad tym zastanowiła, doszła do wniosku, że to raczej bóle menstruacyjne i serce podeszło jej do gardła. Od czasu, kiedy zaczęła stosować pigułki antykoncepcyjne, nie miała okresu, jedynie sporadyczne plamienie. Najwyraźniej jej organizm postanowił, że najwyższy czas pokazać, co potrafi.

Cudownie. Akurat dziś ma jeszcze dyżur w poradni.

– Uuu! – jęknęła.

– Eve?

Podniosła głowę i napotkała zaniepokojony wzrok Sama. Spróbowała się do niego uśmiechnąć.

– Nic mi nie jest – zapewniła go. – To tylko miesiączka. Ból zaraz minie.

– Bardzo silny ten ból – odparł spokojnym tonem.

– Zawsze masz takie bolesne miesiączki?

Zaprzeczyła ruchem głowy. Nagle poczuła, że coś się z niej wylewa. Na spodniach od kombinezonu operacyjnego pojawiła się czerwona plama.

– Wejdźmy tutaj – zadecydował Sam i pociągnął ją do pokoju, który właśnie się zwolnił. – Połóż się.

– Sam, naprawdę nic mi nie jest.

– Pozwól, że ja to ocenię – odparł i zaczął badać jej podbrzusze. – Kiedy miałaś ostatni okres?

Wzruszyła ramionami.

– Nie wiem. Odkąd zaczęłam stosować pigułkę, nie miałam takiego prawdziwego okresu.

– A kiedy to było?

– W połowie kwietnia.

Sam mruknął coś niezrozumiałego i wyprostował się.

– Zrobimy podstawowe badania i dowiemy się, o co chodzi. Kiedy ostatni raz oddawałaś mocz?

– Nie mam pojęcia.

– Dobrze. Zrobię ci USG. Nie ruszaj się stąd.

– Wyszedł, lecz po krótkiej chwili wrócił z przenośnym ultrasonografem. – Nie jest tak dobry jak ten na dole, ale i tak pokaże to, co chciałbym sprawdzić.

Nie pytała, co chce sprawdzić. Nie chciała usłyszeć od niego, czego szuka. Przecież i tak wiedziała. W milczeniu poddała się wszystkim zabiegom Sama i pielęgniarek, które pobrały jej krew i mocz. Potem wysłuchała werdyktu.

– Prawie na pewno poroniłaś – zaczął Sam, siadając na brzegu łóżka i biorąc ją za rękę. – Lepszej jakości ultrasonograf to potwierdzi. Zaraz zwieziemy cię na dół, gdzie powtórzymy badanie. Test ciążowy dał wynik pozytywny, ale tak bywa nawet przez kilka dni od obumarcia płodu. Nie chciałbym ci robić fałszywej nadziei. Jeszcze nie wiem, czy macica oczyści się samoistnie, czy konieczny będzie zabieg. Ciśnienie masz prawidłowe, puls równy, stabilny, więc nie sądzę, żeby wydarzyło się coś nieprzewidzianego. Rozumiem, że nie zdawałaś sobie sprawy z tego, że jesteś w ciąży.

Potrząsnęła głową.

– Nie miałam pojęcia.

– Czujesz bóle?

– Jakby trochę słabsze. – Nagle zacisnęła palce na dłoni Sama i poprosiła: – Nie mów Hugh, dobrze?

– Czyli to jego dziecko, tak? Potwierdziła ruchem głowy.

– Oczywiście. Byłby zdruzgotany, a ja potrzebuję trochę czasu, żeby to wszystko przemyśleć, oswoić się z tą wiadomością, zanim się z nim zobaczę.

– W porządku. Spróbuję trzymać go z dala od ciebie.

Niestety łatwiej to było obiecać, niż zrobić. Ledwie wyszedł na korytarz, natknął się na Hugh.

– Co się, do diabła, dzieje? Ktoś mi powiedział, że Eve poroniła. Gdzie ona jest?

– Chodźmy do mnie. – Sam wziął kolegę pod rękę i wyprowadził go z oddziału.

W gabinecie posadził go na krześle i najłagodniej, jak mógł, opowiedział, co się wydarzyło.

Hugh słuchał oszołomiony. Wstał, zaczął chodzić po pokoju, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał.

– W jaki sposób zaszła w ciążę? Kiedy? Przecież stosuje pigułkę!

– Sama tego nie wie. Nie zdawała sobie sprawy, że jest w ciąży. Prosiła, żebym ci nic nie mówił. Miałem szczery zamiar dotrzymać słowa, dać jej czas ochłonąć, przygotować się na rozmowę z tobą. Sądzę, że powinieneś odczekać trochę, zanim do niej pójdziesz.

Żeby zdążyła przybrać postawę obronną, pomyślał Hugh. O nie! To także jego dziecko i jeśli je stracili, to muszą przeżyć to razem.

– Trudno – rzekł, otwierając drzwi. – Muszę być przy niej. Nic nie mów – gestem nakazał koledze milczenie – ona też mnie potrzebuje. Możesz nas zastąpić?

– Oczywiście. – Sam położył mu dłoń na ramieniu.

– Jest mi ogromnie przykro, cokolwiek to znaczy.

Hugh nakrył jego dłoń i uścisnął.

– Dzięki. Dobrze, że się nią zająłeś. – Wrócił na oddział, lekko zapukał do drzwi pokoju Eve i nie czekając na zaproszenie, wszedł. Leżała z zamkniętymi oczami, z głową zwróconą do ściany, lecz widział łzy płynące jej po policzkach. – Eve? – szepnął.

Westchnęła cicho.

– Nie wiedziałam – przemówiła głuchym głosem.

– Nosiłam w sobie nasze dziecko i nie wiedziałam o tym. Ono umarło, a ja dopiero teraz się dowiedziałam, że w ogóle zostało poczęte.

Hugh poczuł, że łzy napływają mu do oczu. Przysiadł na brzegu łóżka, objął Eve i przytulił.

– Kochanie. Tak mi przykro – szepnął.

– Sam chce zrobić mi USG, żeby zobaczyć, czy coś jeszcze zostało... – Głos jej się załamał.

– Kochanie... – Hugh objął ją mocniej.

Co miałby jej powiedzieć? Żadne słowa nie złagodzą strasznej świadomości, że ich dziecko zmarło. Położył się na łóżku obok Eve i trzymał ją w ramionach, nie zwracając uwagi na znajome pielęgniarki, które od czasu do czasu zaglądały, sprawdzając, jak się czuje.

Po pewnym czasie zasnęła, jak ktoś, kto przeżył ogromny wstrząs. Hugh poczuł, że jemu też oczy się zamykają. Gdyby mógł tu przy niej zostać! Ale musi zająć się dziećmi, poza tym pacjenci go potrzebują. Zaraz, zaraz, Sam obiecał go zastąpić, więc pozostają Tom i Lucy, ale oni go właściwie nie potrzebują...

To on ich potrzebuje, uświadomił sobie. Potrzebuje potwierdzenia, że dwoje z jego dzieci nadal żyje. Poruszył się, a Eve otworzyła oczy i spojrzała na niego zdziwiona, lecz po chwili pamięć jej wróciła i przymknęła powieki. Łzy na nowo wypłynęły jej spod rzęs.

– Nawet nie wiedziałam – powtórzyła ze smutkiem. – To w tym wszystkim jest najgorsze. To takie niesprawiedliwe, że miałam dziecko i nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy. Nie zdążyłam go pokochać, Hugh! – Poczuł, jak sztywnieje. Nagle wyprostowała się i usiadła. – A jeśli zrobiłam coś nie tak? A jeśli dziecko zmarło, bo zrobiłam coś, co mu zaszkodziło, bo nie wiedziałam, że jestem w ciąży?

– Nie! – Nie mógł pozwolić, by się oskarżała.

– Niczego złego nie zrobiłaś, Eve – tłumaczył. – Od czasu do czasu wypiłaś kieliszek wina, bardzo rozsądnie się odżywiałaś, nie zostałaś napromieniowana promieniami rentgena ani poddana działaniu środków chemicznych. Nie masz się o co obwiniać. Przydarzyło ci się coś, co przydarza się wielu kobietom.

– Brałam pigułki.

– To dziecku nie zaszkodziło. Eve westchnęła i potarła nos.

– Przypuszczasz, że coś było z nim nie tak? Wzdrygnął się i też usiadł. Przysunął się do niej i znowu ją objął. Oparła mu głowę na piersi.

– Niewykluczone – rzekł. – Według statystyk wady rozwojowe są częstą przyczyną poronień.

– Biedactwo – szepnęła i oczy zaszły jej łzami. Teraz ona go obejmowała. – Dziękuję, że jesteś tu ze mną.

W odpowiedzi pogładził ją po włosach i uścisnął.

– A gdzie mógłbym być? Zawsze będę przy tobie. Kocham cię, Eve.

Odchyliła głowę i spojrzała na niego pustym wzrokiem. Uwolniła się z jego objęć i rzekła:

– Nie, nie, Hugh. To tylko taki odruch warunkowy. Potrząsnął głową i westchnął.

– Wiesz przecież, że już od miesięcy cię kocham. Nie rozumiem, dlaczego się przed tym bronisz, ale zdaję sobie sprawę, że to nie jest odpowiedni moment na rozmowę. Nie mogę jednak udawać, że to się nie liczy, że ty się nie liczysz. Przejdziemy przez to, zobaczysz.

– Racja – rzekła. – Przeżyłam już gorsze rzeczy.

– Zerknęła na zegarek. – Nie musisz wracać do dzieci?

– Dadzą sobie radę beze mnie.

– Nie, proszę cię, Hugh. Chciałabym pobyć trochę sama, żeby to przemyśleć. Wracaj do rodziny. Mnie nic nie będzie. Sam dobrze się mną opiekuje.

A ponieważ tak stanowczo nalegała, ponieważ żadne argumenty do niej nie trafiały, pojechał do domu, usiadł w kuchni z dziećmi i powiedział im, co się stało.

– Eve poroniła.

Ku swojemu przerażeniu usłyszał, że głos mu się lamie. Oczy zaszły mu łzami. Wówczas Lucy go objęła, a Tom wziął go za rękę. Otoczony miłością swojej małej rodziny płakał z tęsknoty za swoim nienarodzonym dzieckiem i za jego matką, która odrzucała jego miłość.

Rozdział 10

– Sam? Możesz coś dla mnie zrobić? Sam spojrzał na Eve w zamyśleniu.

– Spróbuję – odparł.

– Zabierz mnie na to USG, kiedy Hugh nie będzie w pobliżu, dobrze? Nie chcę się z nim widzieć.

Sam westchnął, spuścił wzrok, zaczął przyglądać się swoim dłoniom, potem podniósł głowę.

– On cię kocha. Wiesz o tym – rzekł.

– Wiem. Ale nie chcę się z nim teraz widzieć. Proszę.

– Dobrze. Zrobię, co będę mógł. Co prawda nie ma prawa wglądu w twoje dokumenty, ale nic go nie powstrzyma, jeśli twoja karta będzie leżała razem z innymi.

– To postaraj się, żeby nie leżała. Połóż ją gdzie indziej.

Sam ponownie westchnął, kiwnął głową i wstał.

– Zgoda. Pewnie urządzi straszliwą awanturę, ale jakoś sobie z nim poradzę. Poczekamy, aż wyjdzie.

Eve odrobinę się uspokoiła. Głupio z jej strony, że się denerwuje, bo USG jest tak naprawdę rutynowym badaniem dla stwierdzenia, że ciąża obumarła, macica się oczyściła i zabieg jest niepotrzebny. Obecność Hugh nie robiłaby żadnej różnicy, lecz z jakiegoś powodu wolała w samotności pożegnać się ze swoim dzieckiem. Z dzieckiem, którego nie pragnęła, na które na tym etapie życia nie miała czasu, którego narodziny pokrzyżowałyby jej wszystkie plany. Z dzieckiem, które w ciągu ostatnich kilku godzin wzbudziło jednak miłość matki.

Sam dotrzymał słowa. Dopiero dziesięć po siódmej, kiedy nieświadomy niczego Hugh pojechał do domu, zabrał ją na dół i został z nią, podczas gdy Mike, radiolog, wodził głowicą po jej płaskim brzuchu, który w przewidywalnej przyszłości miał właśnie takim pozostać. W pewnej chwili chrząknął, pochylił się do przodu, poruszył głowicą, jeszcze raz spojrzał uważnie na ekran i zmarszczył brwi.

Ciekawe – mruknął pod nosem.

– Co takiego? – spytała, odwracając głowę, żeby leż spojrzeć na monitor.

– To wygląda na drugi płód – wyjaśnił i wskazał maleńką plamkę tuż przy ściance macicy przypominającą ziarnko fasoli. – Popatrz tutaj. A teraz tutaj...

Urwał i wskazał pulsujący punkt. – To płód, który straciłaś, a to – wrócił do fasolki, i powiększył obraz to jest płód bliźniaczy, żywy. Widzisz, jak bije serce?

– Bliźniacza ciąża? – spytał Sam, podczas gdy oszołomiona Eve w milczeniu wpatrywała się w ekran.

Około ośmiotygodniowa.

– Mogę jeszcze raz zobaczyć? – poprosiła w szoku. Mike przesunął głowicę.

Tutaj. Chcesz zdjęcie?

– Nie.

Nie potrzebowała zdjęcia. Obraz zdążył wryć się jej w serce. Nie potrzebowała materialnych śladów przypominających o dziecku, które na pewno też straci.

Tyle bólu, tyle krwi nie mogło pozostać bez wpływu na płód.

Mike był jednak odmiennego zdania.

– Ciąża nie wygląda na zagrożoną. Sądzę, że z drugim dzieckiem musiało być coś nie tak. Nie widzę żadnych anomalii w budowie macicy – ciągnął, a Sam kiwał potakująco głową.

Eve natomiast myślała tylko o tym, co teraz będzie.

– Stracę je, prawda? – spytała.

Obaj koledzy spojrzeli na nią jednocześnie, może Sam odrobinę bardziej uważnie.

– Trudno przewidzieć – Mike odezwał się pierwszy. – Nic na to nie wskazuje, niemniej czas pokaże. Przykro mi, że nie mogę powiedzieć niczego konkretnego. Aparat 3D pokazałaby więcej szczegółów. Jeśli ci zależy, jutro rano możemy się tym zająć.

– Dobrze, jutro do tego wrócimy – zadecydował Sam. Zawiózł Eve z powrotem na oddział, zamknął drzwi i stał chwilę, przyglądając się jej w milczeniu.

– Wiedziałeś, że to bliźniaki? – spytała w końcu Eve.

Potrząsnął głową.

– Nie byłem pewny. Podejrzewałem, że nadal jesteś w ciąży, ale płód był za mały, żeby go zobaczyć na przenośnej aparaturze, poza tym było zbyt dużo krwi. To zazwyczaj wskazuje na ciążę mnogą. Ponadto test ciążowy pokazał dość wysoki poziom hormonu HCG, co również mogło oznaczać, że jest jeszcze drugi płód. Jutro wszystko sobie dokładnie obejrzymy na najnowocześniejszym aparacie trójwymiarowym.

Eve wyciągnęła rękę i uczepiła się jego dłoni.

Dopiero teraz zaczęło do niej w pełni docierać, co ją czeka.

– Błagam, nie mów nic Hugh. – W jej głosie pobrzmiewała nuta histerii. – Naprawdę nie chcę, żeby się dowiedział. Powiemy, że poroniłam i tyle. To nie będzie kłamstwo. Daj mi trochę czasu.

Sam sposępniał.

Posłuchaj, Eve. To także jego dziecko. Powinien wiedzieć. Poza tym on cię kocha.

Uciekła wzrokiem w bok. Poczuła ból koło serca.

– Wiem, ale potrzebuję czasu, żeby się przyzwyczaić do nowej sytuacji. Proszę.

Sam niechętnie kiwnął głową na znak zgody.

– Dobrze. Zobaczymy się rano i zrobimy nowe USG. Spróbuj się przespać.

Uścisnął jej rękę, potem wyszedł. Została sama ze swoimi myślami.

Sen? Nie ma mowy. Czyli nadal jestem w ciąży. W ciąży i jeśli natura mnie nie wyręczy, stoję wobec najważniejszej decyzji w życiu.

– Co to znaczy, nie mogę zobaczyć? – zdenerwował się Hugh.

Sam westchnął ciężko.

– Posłuchaj. Ona nie jest twoją pacjentką. Nie masz wglądu w jej dokumenty.

– Nonsens!

– Nie. Ma prawo do prywatności i zamierzam je uszanować. Przykro mi. Kiedy poczuje taką potrzebę, suma ci wszystko powie.

A ty odmawiasz? Miałem cię za przyjaciela, do cholery!

Sam ponownie westchnął i palcami przeczesał włosy.

– Proszę cię, Hugh, nie utrudniaj mi sprawy. Już i tak jest mi ciężko.

– A co ja mam powiedzieć? Nie sądzisz, że mnie też nie jest lekko?

– Nie chodzi o ciebie, ale o nią – odparł Sam zdecydowanym tonem. – Straciła dziecko i czuje się bezradna i bezbronna. Powinieneś to uszanować.

Hugh przełknął ślinę. Słysząc od Sama ostateczne potwierdzenie, że jego dziecko zmarło, poczuł ukłucie w sercu. Przecież wiedział o tym, lecz skoro test ciążowy dał wynik pozytywny, wciąż miał cień nadziei.

Teraz, gdy mu ją odebrano, pokiwał głową, poklepał Sama po ramieniu i przeprosił za swój wybuch. Poszedł na górę do Eve, ale powiedziano mu, że odpoczywa, wrócił więc do poradni, nakrzyczał na Maggie i Olivera i próbował skoncentrować się na pracy.

Gdy skończył dyżur w poradni i ponownie szedł na górę, natknął się na Julię Fry, ostatnią osobę, jaką miał ochotę spotkać. Zaskoczyła go jednak. Dotknęła jego ręki i rzekła współczującym tonem:

– Tak mi przykro. Nie zasługujecie na to, co się stało, ani ty, ani Eve. Miałeś rację, to przemiła dziewczyna. Jak się czuje?

Hugh wpatrywał się w nią zdumionym wzrokiem.

– Chy... Chyba dobrze. Właśnie do niej idę.

– Pozdrów ją ode mnie.

Niestety nie miał szansy. Kiedy dotarł na oddział, powiedziano mu, że Eve została wypisana do domu.

– Jak mogłeś pozwolić, żeby bez opieki jechała do domu? – napadł na Sama.

– Czuje się dobrze. Pojechała do domu wypocząć i jeśli masz odrobinę oleju w głowie, nie będziesz jej niepokoił. Potrzebuje dużo snu i spokoju.

Sam miał oczywiście rację, lecz Hugh trudno było się z tym pogodzić. Jedyne, czego pragnął, to objąć Eve i przytulić. Spróbował skoncentrować się na pracy, lecz zdążył się już tak przyzwyczaić do tego, że zawsze mu asystuje, że bez niej u boku czuł się nieswojo. Nie potrafił przestać o niej myśleć.

Tak się złożyło, że trochę później musiał odszukać Sama, by skonsultować się z nim w sprawie jednej pacjentki. Zajrzał do gabinetu, lecz go nie zastał. Nie potrafił oprzeć się pokusie, żeby nie rzucić okiem na biurko. Karta Eve leżała na samym wierzchu. Kiedy ją przeczytał, z wrażenia kolana się pod nim ugięły.

– Hugh! Co ty, do diabła, tu robisz!?

Podniósł głowę i napotkał wściekły wzrok Sama. Wytrzymał jego spojrzenie.

– Czytam wpis do karty Eve – odrzekł, starając się zapanować nad głosem. Nawet mu się to udało.

Sam wyrwał mu kartę z ręki, wrzucił do szuflady i zamknął na klucz.

Hugh ruchem głowy wskazał biurko. Przyda się, kiedy ją przywiozą w nocy, bo poroniła drugie dziecko – skomentował z sarkazmem. Sam zaklął siarczyście. Miałeś się nie dowiedzieć! Jest w ciąży, nosi moje dziecko i ja miałem się o tym nie dowiedzieć! Do diabła, Sam! Dlaczego mi nic powiedziałeś?!

– Bo mnie o to prosiła.

– Dlaczego? Dlaczego nie chciała, żebym wiedział? Chyba że... – Spojrzał na przyjaciela. W jego oczach pojawiło się przerażenie, kiedy uświadomił sobie, co to może znaczyć. – Boże! Chce usunąć ciążę! Tak?

Sam w milczeniu potrząsnął głową.

– Zbyt pochopnie wyciągasz wnioski, Hugh. Poza tym wiesz, że nie mogę z tobą o tym rozmawiać.

– Ty nie, ale ja mogę z nią o tym porozmawiać – rzucił, odepchnął Sama, który zagradzał mu drogę, wyszedł z pokoju i odszukał Maggie. – Wychodzę. Zapisz, kto dzwonił – polecił. – Porozum się przez pager z Oliverem i zawiadom go, że zostawiam oddział pod jego opieką. Mam pilną sprawę do załatwienia.

– Ale...

Nie dał jej dokończyć, po prostu chwycił kurtkę i klucze i już go nie było. W kieszeni miał telefon, ale nie zamierzał uprzedzać Eve o swej wizycie.

Po prostu pojedzie i zapyta wprost, co zamierza. Nie pozwoli, by podjęła taką decyzję bez porozumienia się z nim.

Nie musi dzwonić, ma klucze. Sama mu je dała. Po raz pierwszy zamierzał z nich skorzystać. Później porozmawiają o etycznym aspekcie takiego postępowania.

Eve zdjęła ubranie, położyła się do łóżka, podciągnęła kolana pod brodę. Była bardzo zmęczona. Zmęczona, smutna i zdezorientowana. Przytłoczona nową sytuacją, zdruzgotana żalem tak ogromnym, że wykraczającym poza możliwość pojmowania.

Wczoraj o tej porze nawet nie wiedziała, że jest w ciąży. Teraz całe jej życie zostało wywrócone do góry nogami i nic już nie będzie takie samo jak przedtem.

Nie płakała. Słyszała, że bywają przeżycia tak tragiczne, że człowiek nie może zdobyć się na łzy. Widocznie teraz coś takiego jej się przydarzyło.

Leżała więc, o niczym nie myśląc, poddając się bólowi, aż zasnęła. Trzy godziny później obudził ją szczęk klucza w zamku. Może mi się tylko zdawało, pomyślała, lecz po chwili w drzwiach sypialni pojawił się Hugh. Jego spojrzenie świadczyło o wewnętrznej udręce. Wie. Wie o drugim dziecku. – Jak się tu dostałeś? – zapytała.

Podniósł rękę i zabrzęczał kluczami. Uznałem, że najwyższy czas porozmawiać – powiedział.

Usiadła, podciągnęła kolana, objęła je ramionami. Hugh nie wyglądał na złego, lecz na... zranionego, zdezorientowanego, zagubionego. Żal ścisnął jej gardło. Odwróciła głowę, by na niego nie patrzeć, nie napotkać jego smutnego, oskarżycielskiego spojrzenia.

Mogłeś zatelefonować, zadzwonić do drzwi. Jakoś mnie uprzedzić.

I dać ci czas zamknąć drzwi na łańcuch albo zablokować zamki? Nie, Eve, nie tym razem. Zagotuję wodę, przyszykuję ci coś do jedzenia i picia, a ty mi wszystko powiesz, czy ci się to podoba, czy nie.

Wcale jej się to nie podobało, lecz doszła do wniosku, że tępy upór do niczego nie prowadzi, więc kiedy Hugh zamknął drzwi sypialni i poszedł do kuchni, wstała, włożyła szlafrok i przeszła do pokoju dziennego.

– Herbata czy kawa? Eve potrząsnęła głową.

– Za herbatę dziękuję. W tej chwili nie mam ochoty. Napiję się soku. Jest w lodówce.

Postawił szklankę z sokiem na niskim stoliku obok kanapy. Spojrzał na Eve z niepokojem, lecz odwróciła głowę, by nie napotkać jego wzroku. Wrócił do kuchni przygotować sobie kawę.

– Dlaczego mi nie powiedziałaś, że nadal jesteś w ciąży? – spytał łagodnym tonem.

Przełknęła ślinę i zaczęła bawić się paskiem od szlafroka.

– Bo nie byłam tego pewna – skłamała. Usłyszała, jak Hugh rąbnął dłonią w kuchenny blat.

– Oczywiście, że wiedziałaś. Już wczoraj wieczorem wiedziałaś. To dlatego nie chciałaś się dzisiaj ze mną zobaczyć. Czytałem twoją kartę.

Uniosła gwałtownie głowę i spojrzała na niego rozwścieczona.

– Nie miałeś prawa...

– Dobrze. Porozmawiajmy o prawach – odparował równie wściekły. – Tu wchodzą w grę prawa dziecka, ważniejsze od praw twoich czy moich, i tylko one mnie interesują.

Łzy napłynęły jej do oczu. Umknęła wzrokiem w bok, lecz nie dość szybko, ponieważ Hugh westchnął ciężko, podszedł i usiadł naprzeciwko niej. Odsunął szklankę z sokiem i ujął jej dłonie.

– Przepraszam. – Potrząsnęła głową i kurczowo zacisnęła palce na jego palcach. Potrzebowała go, chociaż nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. – Kocham cię – szepnął schrypniętym głosem. – Nie odrzucaj mnie.

– Muszę. – Znowu była bliska łez, żal jej było nie siebie i swoich nienarodzonych dzieci, lecz Hugh, ich ojca, mężczyzny, którego kochała bardziej, niż jej się kiedykolwiek wydawało możliwe.

– Kochanie – zaczął łagodnie, objął ją i usiadł obok niej na kanapie. Zarzuciła mu ręce na szyję, głowę położyła mu na ramieniu. – Nie musisz się przede mną zamykać – tłumaczył. – Możesz ze mną rozmawiać. Czy nic nie mogę dla ciebie zrobić?

Prychnęła. Nikt nic nie może dla niej zrobić. Złożyła obietnicę i nie dotrzymała słowa, ponieważ była tak roztrzepana, że nawet nie potrafiła regularnie łykać pigułek antykoncepcyjnych. Tato, pomyślała ze smutkiem i oczami wyobraźni ujrzała surową twarz ojca. Dlaczego nie mogę chociaż raz zrobić czegoś porządnie? Dlaczego zawsze muszę cię rozczarować?

– Nic nie możesz dla mnie zrobić. I nie mamy o czym rozmawiać. Obiecałam coś ojcu i dotrzymam słowa. Jakoś tego dokonam.

Wpatrywał się w nią skonsternowany.

– Co mu takiego obiecałaś, że to jest ważniejsze od dziecka? – Eve wyswobodziła się z jego objęć, wzięła szklankę z sokiem i wyszła na balkon.

Ostatnie promienie słońca kryły się właśnie za drzewami rosnącymi naprzeciwko. Usiadła przy stoliku i w milczeniu patrzyła na rzekę.

– Eve? Porozmawiajmy.

Musi się przemóc. Przecież nie mogą tak siedzieć w nieskończoność.

– Mój ojciec był strasznym despotą – zaczęła. – Nie, nie, jestem niesprawiedliwa – poprawiła się natychmiast. – Był chirurgiem, utalentowanym, zręcznym, nowatorskim. Wiele wymagał od siebie i od innych. Wysoko stawiał poprzeczkę. Obojętnie jak bardzo się starałam, nigdy nie był ze mnie zadowolony. Byłam dziewczynką, a on chciał, żeby to syn poszedł w jego ślady. Lecz mój brat był nicponiem, który wszystko olewał. Usiłowałam go ojcu zastąpić, ale nie potrafiłam.

– Czyli tu leży pies pogrzebany? Starasz się zasłużyć na pochwałę ojca. – Hugh westchnął i zajął drugie krzesło przy stoliku. – Posłuchaj, sam jestem ojcem. Nigdy w życiu nie wymagałbym od swojej córki niczego, co by ją do tego stopnia unieszczęśliwiło.

– Nie jestem nieszczęśliwa. Kocham medycynę...

– Mówię o dziecku – przerwał jej. Z ust Eve wyrwało się łkanie. – Powiedz mi – ciągnął – czy gdybyś nie złożyła ojcu tej obietnicy, i gdybyś znalazła się w takiej sytuacji jak teraz, nadal chciałabyś pozbyć się tego dziecka?

Spojrzała na niego przerażona.

– Ja nie chcę pozbyć się tego dziecka!

– Więc wyjdź za mnie.

Eve potrząsnęła gwałtownie głową.

– Nie, Hugh. Nie! Nie mogę!

– Z powodu jakiejś cholernej obietnicy? Zamknął oczy, zakrył twarz dłońmi. Widząc, jak cierpi, Eve poczuła, że serce jej się rozdziera.

– Nie mogę go zawieść, Hugh.

– I to, że nosisz w łonie jego wnuka, niczego nie zmienia? Nie pomyślałaś, że nie możesz zawieść własnego dziecka? A co ze mną? Eve, on był twoim ojcem. Kochał cię.

– Kochał? Nigdy mi tego nie mówił.

Na twarzy Hugh odmalowało się zdumienie.

– Co? Ja codziennie, za każdym razem, kiedy z nimi rozmawiam, mówię moim dzieciom, że je kocham. Nigdy w to nie wątpili.

– Wiem.

Poczuła wzbierający w niej płacz. Jej dziecko mogłoby mieć to samo co Lucy i Tom. Mogłoby mieć Hugh za ojca, wiedzieć, co to miłość, co to poczucie bezpieczeństwa. Gdyby tylko...

– Eve, proszę cię, przemyśl to sobie. Nie musisz rezygnować z pracy. Nie musisz rezygnować ze swoich planów zawodowych. Samotnie wychowywałem dwójkę dzieci, a jednak w wieku trzydziestu dwóch lat zostałem konsultantem. Możesz dokonać tego samego, jeśli to naprawdę jest dla ciebie takie ważne.

– Jest ważne! To jestem ja! Kocham swój zawód, a moje dziecko... moje dziecko... – Wstrząsnął nią szloch. Hugh zaklął pod nosem, wziął ją na ręce i zaniósł do pokoju. Usiadł z nią na kanapie i pozwolił jej się wypłakać. – Dlaczego nie mógł mnie pokochać? Dlaczego nie mógł być ze mnie dumny? Dlaczego nie mógł być w stosunku do nas taki jak ty? Dlaczego musiał mnie nienawidzić? – pytała przez łzy.

Nie wierzę, że cię nienawidził – zaprzeczył Hugh. – Prawdopodobnie nie potrafił rozmawiać o uczuciach. Wielu ludzi tego nie potrafi. A może nie czuł się dobrze? Jak długo chorował?

Eve pociągnęła nosem. Podał jej chusteczkę.

– Latami. Miał coś z sercem. A Andrew tylko dokładał mu zmartwień. Nie był aż taki zły, jakby się wydawało, bo już by było po nim, ale wpadł w nieciekawe towarzystwo i... zachowywał się okropnie. Ojciec nie mógł sobie z nim poradzić. Całymi łatami łagodziłam konflikty między nimi, pilnowałam, żeby się nie pozabijali. Co noc kładłam się spać i w uszach dźwięczały mi ich wrzaski. Obojętne, jak bardzo się starałam, nic nie mogłam zaradzić. Pragnęłam jedynie, żeby powiedział, że mnie kocha, żeby mama była szczęśliwa, ale ona była uwięziona w domu i okropnie sfrustrowana. Jak sobie wyobrażę, że mnie miałby spotkać taki sam los...

– Czyli o to chodzi? – przerwał jej z niedowierzaniem. – Nie chodzi o obietnicę daną umierającemu, a nawet gdyby o nią chodziło, to już byłoby wystarczająco źle. Jesteś dobrym lekarzem, nawet więcej niż dobrym, świetnym, i jeśli ojciec nie był z ciebie dumny, to znaczy, że nie zasługiwał na taką córkę. Ale ja jestem z ciebie dumny, Eve – przekonywał. – I kocham cię. Problem w tym, że ty mnie nie chcesz. Dlaczego? Boisz się wyjść za mnie, bo nie chcesz mieszkać z moimi dziećmi?

Eve wzruszyła bezradnie ramionami, już zupełnie nie wiedząc, co czuje. Narastała w niej panika. Wstała, podeszła do okna, objęła się ramionami, jak gdyby dosłownie chciała wziąć się w garść.

– Nie wiem. Przeraża mnie myśl, że mogłabym skończyć jak moja matka, zamknięta w domu niczym w pułapce z nastolatkiem potworem...

– Lucy i Tom nie są potworami. Lubisz ich, a oni cię kochają. Ja też cię kocham. I nie oczekuję od ciebie, że będziesz siedziała w domu i zajmowała się dziećmi. Oni tego nie potrzebują. Od jedenastu lat wychowują się bez matki. Dlaczego mieliby jej nagle potrzebować?

Hugh patrzył na nią z miłością. Jego oczy nie mogły kłamać. Czy odważy się mu uwierzyć?

– Pozwolisz mi dalej pracować? – spytała ostrożnie.

– Pozwolę? – zdumiał się. – Oczywiście, że pozwolę ci – urwał i prychnął – kontynuować pracę, chyba że sama zdecydujesz inaczej. Ale to będzie twój wybór. Nawet jeśli zechcesz wyjechać, przenieść się do innego szpitala, znajdziemy jakieś wyjście.

– A dziecko?

– Też sobie poradzimy. Zaangażujemy opiekunkę, która będzie się z nami wymieniać. Możemy wziąć nianię na stałe, dom jest wystarczająco duży. Możemy się przeprowadzić. Wszystko da się załatwić. Dziecko nic będzie cierpiało. Postaramy się, żeby to się na nim nic odbiło. Lucy i Tom cię kochają. Wszystko się ułoży. Postaramy się, żeby się ułożyło.

Eve zaczerpnęła powietrza.

W twoich ustach wszystko brzmi tak prosto. Potrząsnął głową i uśmiechnął się odrobinę smutno. Och nie, Eve, to nie będzie proste, ale poradzimy sobie, bo się kochamy, bo będziemy kochać nasze dziecko, bo będziemy się wspierać.

I nie poczujesz się złapany w pułapkę? Już raz zostałeś zmuszony do małżeństwa, kiedy Jo zaszła w ciążę...

Nie, nie – zaprzeczył. – Do niczego nie zostałem zmuszony. Bardzo kochałem Jo. Potrzebowaliśmy siebie, byliśmy jak dwie połówki pomarańczy. Bez Jo byłbym zgubiony. Nigdy nie sądziłem, że kogoś pokocham tak samo mocno jak ją, ale się pomyliłem. Życie z tobą nie może być pułapką, Eve. I nigdy nie będzie.

Wpatrywała się w niego w milczeniu, nie mogąc uwierzyć w jego zapewnienia, usiłując z wyrazu jego oczu odczytać prawdziwe intencje. W końcu uznała, że może mu zaufać.

Położyła rękę na brzuchu, tam, gdzie w jej łonie rozwijało się dziecko. Łzy pociekły jej po policzkach.

– Nigdy nie myślałam o przerwaniu ciąży – wyszeptała. – Nie wiedziałam, co zrobię, ale czegoś takiego w ogóle nie brałam pod uwagę.

– A ja sądziłem...

– Nie, nie. Ty to z góry założyłeś. Bałeś się o dziecko i założyłeś, że tak postąpię. Nie zdobyłabym się na taki krok. Nie wiedziałam, co zrobię, ale coś takiego nawet mi przez myśl nie przeszło.

– Ale Sam powiedział... – Hugh zamilkł, palcami przeczesał włosy i roześmiał się. – Nie, nie. On powiedział, że pochopnie wyciągam wnioski. Ale dla ścisłości dodam, że bałem się o ciebie i o dziecko. Bałem się, że ta tragedia cię zniszczy.

– I tak by się stało. Dlatego nigdy nie brałam pod uwagę usunięcia ciąży. Tylko nie wiedziałam, co właściwie zrobię.

– A teraz?

Zmusiła się do uśmiechu, chociaż nie bardzo jej się to udało.

– Teraz, jeśli mówiłeś serio, wyjdę za ciebie. Ja też kocham Toma i Lucy i wiem, że to dobre dzieciaki. Wpadłam w panikę, zlękłam się, że zostanę kurą domową jak moja matka. Nawet sobie nie uświadamiałam, że właśnie ten lęk jest motorem mojego postępowania. Uciekałam, ale już przestałam. Kocham cię. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Więc zgoda, jeśli nadal mnie chcesz. Hugh objął ją i przytulił.

– Kocham cię. Jesteś fantastyczną lekarką, piękną kobietą i będziesz wspaniałą matką. Kiedy weźmiemy ślub?

– Najpierw musimy powiedzieć twoim dzieciom.

– Oczywiście. Czujesz się na siłach?

– Tak. Chciałabym, żebyśmy zrobili to razem. Chyba powinnam się przebrać – dodała.

– Dobry pomysł.

– Tom? Lucy? Możecie zejść? Z głośnym tupotem zbiegli na dół. Na widok Eve przystanęli zdziwieni.

– Cześć. Myślałem, że jesteś w szpitalu – Tom odezwał się pierwszy.

– Wypisali mnie.

– Bardzo mi przykro z powodu dziecka – powiedziała Lucy, podbiegła do Eve i uścisnęła ją.

– Dziękuję – szepnęła Eve. Była szczerze wzruszona.

– Eee – zająknął się Tom – mam nadziej ę, że już się dobrze czujesz. To musiało być dla ciebie ciężkie.

Było – przyznała. – I jest mi bardzo smutno, ale jest coś jeszcze...

To były bliźniaki – wyręczył ją Hugh. – Eve nadal jest w ciąży. Z drugim dzieckiem. Lucy rozpromieniła się.

– Cudownie! Będę miała braciszka albo siostrzyczkę! Hurra!

– I pobieramy się – ciągnął Hugh, obejmując Eve i Lucy. – Chyba nie macie nic przeciwko temu?

– Przeciwko temu? To super wiadomość i... najwyższy czas – odparł Tom, podszedł bliżej, rozłożył ramiona, połączył je z ramionami ojca i zamknął krąg miłości.