Emma Darcy

Rozbitkowie

Rozdział 1

Zbliżała się północ, kiedy wreszcie opłynęli przylądek. Stary kuter rybacki Garreta wziął kurs na basen jachtowy w Leisure Island.

W samą porę, pomyślała Tiffany, uspokajając rozdygotane nerwy. Na widok jachtów przycumowanych do mola eleganckiego kurortu straciła nagle zimną krew. Zabawki milionerów potrafią robić wrażenie.

Sama wybrała godzinę. Było wystarczająco późno, żeby uniknąć tłoku, w którym rybacki statek rzucałby się w oczy, a na tyle wcześnie, by Tiffany mogła pojawić się na przyjęciu. W każdym razie na takim przyjęciu, jakie Joel Faber zwykł wydawać dla swojego wytwornego towarzystwa.

Bez trudu wypatrzyła ten ósmy cud świata. Fotografie superluksusowego jachtu, zbudowanego na zamówienie australijskiego biznesmena, ozdabiały w swoim czasie okładki wielu magazynów.

– Tam! – wykrzyknęła triumfalnie.

– To tak wygląda „Liberty"! – W głosie Garreta brzmiała nie ukrywana pogarda. – Piękna nazwa, szkoda, że na tej łajbie nie czują nawet zapachu wody.

Stary szyper pracował na morzu przez całe życie. I nie miał odrobiny zrozumienia dla tych, którzy opuszczali ląd jedynie z nudów, dla zabawy. Płynął jednak dalej w kierunku „Liberty". Chciał obejrzeć ją z bliska, a potem do dzieła: pomóc Tiffany w bardzo dyskretnej przesiadce.

Z pokładu dobiegały dźwięki muzyki. Zabawa o tej porze nabierała tempa, tak jak przewidywała Tiffany. Zgoda, zamiar wślizgnięcia się na jacht graniczył z szaleństwem, ale gdyby tylko dostała się do Joela Fabera, musiałby jej przynajmniej wysłuchać, a to byłaby połowa wygranej bitwy! Święcie w to wierzyła.

Po miesiącach daremnych wysiłków zaczęła myśleć o podstępie. Tiffany nigdy się nie poddawała. Jak na swoje dwadzieścia osiem lat miała wystarczające doświadczenie w odnoszeniu sukcesów, by uwierzyć, że została do tego stworzona... Użyła więc całego swojego talentu i umiejętności towarzyskich, żeby w sposób naturalny doprowadzić do spotkania z Faberem. Tym razem na próżno. Kompletna blokada wobec każdego jej ruchu. Ale nie pogodziła się ani na moment z porażką, z myślą, że mogłaby zawieść ludzi, którzy tyle dla niej znaczą.

– Cholera, goryle – warknął Garret. Wypatrzył na molo dwóch mężczyzn pilnujących wejścia na jacht. – Nie przykleili się do tego pomostu, żeby wdychać morskie powietrze. To na nic. Zwrot przez rufę i możemy spokojnie wracać do domu.

– Nie! – Tiffany krzyknęła odruchowo, mimo że sama zdrętwiała, słysząc o kolejnej nieprzewidzianej trudności.

– Dziewczyno, nie przejdziesz przez tę bramkę. Joel Faber znowu cię ograł.

– Jeszcze nie – wycedziła przez zęby – najpierw spróbuję.

Przysięgała sobie w duchu, że nawet gdyby miała nie dożyć jutra, dzisiejszej nocy pozna „Liberty" od środka.

Przemknie się jak myszka albo odegra jakąś idiotyczną scenę, ale dostanie się na to przyjęcie. Nie ma wyjścia. Faber jest ich jedyną szansą, a ona stanie na głowie, żeby jej nie stracić.

– Nic z tego nie będzie – mruknął posępnie stary Garret.

– Dlaczego tak mówisz? – Tiffany spiorunowała go przenikliwym spojrzeniem.

Garret spochmurniał jeszcze bardziej i zamilkł. Wszyscy pamiętający dawne czasy mieszkańcy Haven Bay reagowali podobnie na dźwięk imienia Joela Fabera. Był sławny i pochodził z ich starej rybackiej mieściny, a tu nikt nie chciał o nim rozmawiać. Nikt też nie wierzył, że Tiffany uda się cokolwiek załatwić.

Podejrzewała, że zazdrościli mu sukcesu albo nie mogli darować, że opuścił Haven Bay i urządził się nieźle gdzie indziej. A może traktowali go jak dezertera, który uciekł po sztormie.

Ów sztorm sprzed dwudziestu lat tkwił jak zadra w zbiorowej pamięci. Zginęło mnóstwo ludzi, dziadek Joela także. Tiffany wydawało się całkiem naturalne, że po takiej tragedii, utracie jedynego opiekuna, szesnastoletni chłopak wyjechał odmienić swój los. Żaden rozsądny człowiek nie mógł mieć o to pretensji.

Od czasu do czasu ogarniał ją jednak dziwny niepokój. Czuła, że poszło o coś więcej, o czym się nie mówiło. Natychmiast odrzucała takie myśli, oskarżając się o wybujałą wyobraźnię. Garret McKeogh był najważniejszą postacią w Haven Bay i on pierwszy poparł wydaną przez Tiffany batalię o ratowanie miasteczka. On też zgodził się, że Joel Faber najlepiej zrozumiałby ich prośbę o pomoc. Aż do tej nocy nie zmieniał zdania, wziął nawet udział w dzisiejszej zwariowanej wyprawie.

Dlaczego więc teraz zabiera jej nadzieję na powodzenie? Ton, jakim mówił, ten zgrzyt żelaza w głosie... zupełnie jakby nienawidził Joela. Tiffany zaczęła się zastanawiać, czy nie została w jakiś sposób oszukana.

Milczenie Garreta wyprowadzało ją z równowagi.

– O czym ty mi, Garret, nie powiedziałeś? Dlaczego nic z tego nie będzie? – spytała szorstko, nie ukrywając zniecierpliwienia.

Jego ogorzała twarz ani drgnęła. Ze swoją bujną brodą przypominał proroków Starego Testamentu: władczych i statecznych. Spojrzenie stalowoszarych oczu utkwił nieruchomo gdzieś w oddali, ale spękane ręce gładziły koło steru bardzo niepewnie.

– Nie przewidziałem tych goryli. Myślałem, że jeśli wpłyniemy tutaj od strony morza, znajdziemy się wewnątrz pierścienia jego zakichanej ochrony. Teraz wszystko na nic. Nie chcę, żeby cię aresztowali. Trzeba trochę ochłonąć.

Nawet gdyby wszystko poszło źle, nie zamkną mnie za taki drobiazg, przekonywała samą siebie Tiffany. Za naruszenie porządku grozi najwyżej upomnienie.

– A jednak warto spróbować – nalegała – nic strasznego się nie stanie.

Garret zaciskał nerwowo palce wpatrując się w Tiffany, właściwie prześwietlał ją wzrokiem, jak gdyby za jej plecami odgrywało się coś ważnego.

– Masz dobre serce, Tiffany James. Jak wszyscy Jamesowie. Dlatego nie chcę, żebyś cierpiała. Z żadnego powodu.

– Nie jestem dzieckiem, Garret, i potrafię na siebie uważać. A jeśli chodzi o moją rodzinę, wiesz dobrze, jak zawiedzeni będą Carol i Alan, kiedy wrócę z pustymi rękami. Choćby ze względu na nich nie zmarnuję tej szansy!

Wiedziała, że Garret uwielbia Alana. Całe Haven Bay interesowało się jej siostrzeńcem. Podziwiali, jak się rozwijał, na przekór wszelkim przeciwnościom losu.

Alan zasłużył na przyszłość, o jakiej marzy, więc Tiffany zapragnęła mieć moc dobrej wróżki, żeby wnieść do domu Carol trochę radości i życia. Z oczu jej siostry nie znikał wyraz smutku i wyczerpania.

Poświęciła dla syna wszystko, a teraz najwyższa pora, żeby i do niej uśmiechnął się los.

Przybrani rodzice uczyli ich jak katechizmu, że „rodzina ma sobie pomagać, dzielić znoje i wspólnymi siłami nie poddawać się". Wszyscy Jamesowie byli wierni temu przykazaniu, ale Tiffany powodziło się teraz najlepiej i od niej mogła zależeć przyszłość Carol i Alana. Gdyby tylko Joel Faber poparł jej projekt.

– Ze mną wygrałaś – odezwał się w końcu Garret – mam nadzieję, że uda ci się i z nim.

Tiffany odetchnęła z ulgą. Staruszek po prostu martwił się o nią. To wszystko. Żadnych tajemniczych zaszłości. Chodziło o facetów z ochrony.

– Dziękuję, Garret – uśmiechnęła się promiennie.

Nie odwzajemnił się dobrym słowem.

– Możesz tego żałować.

– Zostaw to mnie – ucięła krótko i odwróciła się w stronę przystani. – Do dzieła. Płyń tam, do samego końca, i wyrzuć mnie.

Garret bez słowa zajął się sterem.

Tiffany zaczęła w myślach próbować rolę, której nie mogła zagrać inaczej niż doskonale. Grunt to pewność siebie, powtarzała. Sukni, którą wybrała na tę okazję, nie powstydziłaby się królowa balu. Do tego fryzura z najnowszego magazynu mody. Nie będzie się różnić od reszty. Modliła się tylko o łut szczęścia. Do tej pory wychodziła cało z każdej opresji, bo potrafiła jednocześnie myśleć i działać.

Nie ma powodów do zdenerwowania.

Spokojnie.

Wszystko będzie dobrze.

Tak czy inaczej dostanie się przed oblicze pana Fabera i każe mu słuchać.

Rozdział 2

Joel Faber stał na pokładzie rufowym jachtu, odwrócony plecami do gości. Zabawianie ich błyskotliwą rozmową było męczącym zajęciem. Musiał odetchnąć od zgiełku i tej napuszonej atmosfery wielkiej gali. Wszystkich ogarnęło jakieś nerwowe, szalone podniecenie. Zachowywali się jak w gorączce, jak gdyby po raz ostatni używali radosnego, beztroskiego życia.

Joel mógłby tej nocy upajać się kolejnym sukcesem: jego projekt przeistoczył się w bajeczną rzeczywistość. Leisure Island – najnowszy i najbardziej ekskluzywny kurort wypoczynkowy w Australii – witał gości z wielką pompą. Faber wygrał z niedowiarkami, którzy ostrzegali go, że za wiele ryzykuje, przecenia rynek, naraża się na bankructwo. Powinien być w siódmym niebie, tymczasem przeciwnicy zasługiwali jedynie na lekką wzgardę, a sukces okazał się zbyt łatwy i nie miał smaku wielkiego zwycięstwa.

Naprawdę czuł tylko pustkę, która towarzyszyła mu wiernie od początku kariery. Teraz, kiedy całkowicie zaspokoił swoje ambicje, czuł tę pustkę jeszcze dotkliwiej. Wszystko już zrobił, nie miał żadnych planów.

Poświęcił temu przedsięwzięciu dwa lata życia, ale efekt był czarodziejski. Na starych mokradłach wyrosła oaza dla bogaczy: piękne pole golfowe, basen jachtowy, domy nad samym morzem z prywatnymi przystaniami, pięciogwiazdkowe hotele, luksusowe sklepy, droga na nasypie łącząca wyspę z lądem. Gold Coast było prawdziwą kopalnią złota. Pieniądze szukały tutaj ludzi i same wpadały do kieszeni, stwierdził kiedyś cynicznie Joel. Nie czuł się jednak wybrańcem losu, lecz jego igraszką.

Coraz bardziej znudzony i ospały, tęsknił chyba za prawdziwym ryzykiem. Wydawało mu się, że od pewnego czasu nie potrafi nawet popełniać błędów i skazany jest na dobrą passę w interesach.

Potrzebował gwałtownych zmian w swoim życiu, prawdziwego sztormu, który zmiótłby wszystko i zmusił do podjęcia nowych działań. Jeszcze dzisiaj, po tylu latach, rozpętane żywioły przyrody wzbudzały w nim strach, uporczywy, dręczący niepokój. Nigdy tego nie zapomniał, w każdym razie nie zapomniała jego podświadomość. Trzeźwy umysł Joela musiał puścić wszystko w niepamięć, żeby ratować własną wolę życia. Nie mógł zawrócić, nie potrafił odmienić przeszłości. Gdyby wtedy miał prawo wyboru, wolałby zginąć. Ale nie miał. Jedynym wyjściem było więc iść do przodu nie oglądając się za siebie i... starać się zapomnieć.

Mógł przecież się zająć czymś nowym. Nawet jeśli tym razem splajtuje, warto spróbować z czystej ciekawości. Kupił lokalną stację telewizyjną, ale czy topienie pieniędzy w niepewnej branży było dobrym pomysłem? Lepiej chyba wycofać się i zainwestować w coś korzystniejszego... coś wdzięczniejszego.

Zły na siebie, że znowu myśli o interesach, odwrócił się w stronę rozbawionych gości. Po wspaniałym koncercie gwiazd, który uświetniał otwarcie nowego hotelu, wszyscy przyszli na jego jacht. Przyglądał się tym eleganckim i bogatym ludziom, zdając sobie sprawę, że ich obecność na „Liberty" jest miarą jego sukcesu. Ale i to przestało wzbudzać w Joelu dreszczyk emocji. Bywał w królewskich salonach, cieszył się wszędzie uznaniem, z możnymi tego świata rozmawiał jak równy z równym. I kiedyś to naprawdę miało znaczenie. Potem spowszedniało i stało się tylko miłym przyzwyczajeniem.

Dzisiejszej nocy był nieobecny myślami, w nastroju nie pasującym do okazji. Nagle się zbuntował: czy nie potrafi się już zabawić na własnym przyjęciu? Postanowił się odprężyć i korzystać jak inni z uroków życia.

Brakowało mu po prostu kobiety. Przyjemności bycia z wesołą, miłą dziewczyną. Nanette wyjechała do Europy, a on był pochłonięty swoimi sprawami. Ale w taką noc... Dlaczego nie?

Zauważył grzywę kasztanowych włosów Germaine – jej znak jakości w świecie modelek. Zwichrzyła je wyszukanym gestem i spojrzała prowokacyjnie na Joela. Odwzajemnił się porozumiewawczym uśmiechem, ale odwrócił wzrok z nonszalancją. Bal dopiero się rozkręcał... Z cynicznym rozbawieniem pomyślał, że przecież mógłby mieć każdą z nich. Łącznie z mężatkami, gdyby czuł potrzebę wikłania się w specjalne kłopoty. Kiedyś powodzenie u kobiet sprawiało mu niekłamaną radość, podniecało. Było miernikiem wartości w towarzystwie. Chłopcu znikąd, traktowanemu – bywało – jak zero, najdrobniejszy wyraz uznania poprawiał samopoczucie.

Dzisiaj miał do wszystkiego większy dystans, ale skłamałby mówiąc, że nie obchodzą go kobiety. Powodzenie, prestiż, władza... one wyczuwały to na odległość. Im lepiej mu szło, tym bardziej o niego zabiegały. Ale nie miał zamiaru być wykorzystywany. Pożądanie to jedna sprawa, a stały związek zupełnie inna. Przyzwyczaił się do samotności i widział w małżeństwie jedynie ograniczenie swobody. Miał teraz wolność, o jakiej marzył w dzieciństwie. Zapracował na nią. Nikomu nie był niczego winien. I nie chciał tej sytuacji zmieniać.

Nie miał jednak zadatków na mnicha i nie widział niczego zdrożnego w swobodnych związkach. Swobodnych i bardzo łatwych, bo to kobiety wykazywały więcej inicjatywy i były zawsze chętne. Czasami podejrzewał, że gdyby stał się brzydki jak noc i miał siedemdziesiąt lat, notowania u pań byłyby identyczne. Bogactwo działało jak silny afrodyzjak.

Odkrywał w sobie coraz głębszy cynizm, który zabijał młodzieńcze ideały, ale nie umiał z nim walczyć. Widział przecież, że większość ludzi z jego kręgu była kompletnie samolubna, zajęta tylko sobą i własną karierą – zapatrzona w siebie. Odwieczny problem ludzkości.

Wiele razy miał nadzieję, że to się zmieni – kiedy wchodził w dorosłe życie, kiedy się stawał bogaty, kiedy odnosił sukcesy. Ale im bardziej wszystko się zmieniało, tym bardziej to jedno było niezmienne. Mnóstwo ludzi przybiegało dzisiaj na każde jego skinienie. Ale ilu z nich by zostało, gdyby jutro zbankrutował? Żeby przeżyć, trzeba być samowystarczalnym.

– Utoniesz albo będziesz płynął – powiedział mu dawno temu dziadek. I nikt nie pomógłby mu dzisiaj skuteczniej niż wtedy stary Reuben.

Pogrążony w ponurych myślach, Joel patrzył na morze i nagle dojrzał zbliżającą się łódź. Była zupełnie nie oświetlona, ale dzięki pełni księżyca z łatwością rozpoznał kuter rybacki. Czego on szukał wśród jachtów?

Z wyłączonym silnikiem spokojnie podpływał do pomostu. W odległości około stu metrów od „Liberty" dobił burtą do falochronu, prawie w tej samej chwili zagrał silnik, łódź zawróciła dziobem ku morzu, wymknęła się zwinnie z zatoki i zginęła w ciemnościach.

Joel śledził do końca znikającą sylwetkę kutra. Całe zdarzenie nie wydało mu się groźne, ale ogromnie był ciekaw dalszego ciągu. Nie spuszczał wzroku z molo i po chwili zobaczył ją: kobietę w białej sukni, która na pewno zeszła z kutra. Wyłoniła się z mroku i cicho jak kotka mijała zacumowane przy nabrzeżu jachty.

Jedno było pewne – tajemnicza dama uniknęła kontroli ochrony, która pilnowała Leisure Island od strony lądu. Dbałość o bezpieczeństwo była słabostką bogaczy. Dzisiejszego wieczoru byli wyjątkowo ostrożni. Wjazd na wyspę tylko dla posiadaczy biletów na koncert, gości hotelowych, stałych mieszkańców i zaproszonych gości. Poczucie wyjątkowości było ich drugą słabostką.

Joel próbował zgadywać, co sprowadzało tę kobietę. Odrzucił wersję o włamywaczce; jakoś nie mógł jej sobie wyobrazić na Leisure Island. W każdym razie, kiedy kroczyła po molo, patrzył na nią nie bez przyjemności. Gdyby nagle zmieniła kierunek i gdzieś przepadła, zawiadomiłby własną ochronę. Musiał zaspokoić ciekawość.

Kiedy zatrzymała się przy „Liberty", czuł się naprawdę podekscytowany. Nie było w tej kobiecie nic szczególnego, ale na pewno miała styl. Promieniowała z niej śmiałość i upór. I niewątpliwa uroda. Bardzo długie nogi, smukłe biodra i cienka talia wyglądały niemal dziewczęco, lecz pełne piersi zdradzały dojrzałą kobietę. Jedną ręką trzymała przewieszony swobodnie przez ramię żakiet, w drugiej niosła błyszczącą wieczorową torebkę.

Joelowi, który jeszcze kilka minut temu walczył z własną apatią, wszystko się w niej podobało: długie włosy w kolorze jasnego miodu, wielkie oczy pod osłoną ciemnych brwi i rzęs, prosty nos, wydatne wargi, arogancka broda nad dumnie wyprostowaną, łabędzią szyją. Poza koralową pomadką do ust na jej twarzy nie było śladu makijażu.

Joel widział ją po raz pierwszy w życiu. I żadnych obcych ludzi nie zapraszał na to przyjęcie. Patrzył więc zdumiony na dziewczynę, która zbliżała się do ochroniarzy z nonszalancką pewnością siebie. Nie miał pojęcia, jak sobie poradzi.

Tiffany umierała ze strachu. Nie wiedziała, czy ludzie Fabera mają listę z nazwiskami gości, czy też sprawdzają zaproszenia. Od tej pory zdana była na własną intuicję i talent aktorski.

Zwrócili się do niej spokojnie, bez nuty podejrzenia w głosie.

– Uprzejmie witamy. Pani zaproszenie?

– Niesamowity wieczór, prawda? – Grała na zwłokę, patrząc anielskim wzrokiem na pełny księżyc. Miała kilka sekund na wymyślenie czegoś. Skąd, do licha, weźmie zaproszenie, którego nie ma? Czy uwierzą, że je zgubiła? Zbyt ryzykowne. Mogliby sprawdzić nazwisko. Musi im wmówić...

Uśmiechnęła się pewnie i czarująco, otworzyła torebkę, włożyła do niej rękę i odegrała mistrzowsko następną scenę pierwszego aktu.

– No tak! Zostawiłam to zaproszenie w bentleyu. Miałam je włożyć do torebki, ale nalewałam sobie drinka i zapomniałam... Na pewno leży na siedzeniu. Jedyny kłopot, że kazałam już Paytonowi odjechać do garażu. – Zrobiła rozbrajającą minę i przybrała stosowny do niej ton głosu, a raczej głosiku. – Ale to chyba mało istotne, prawda? Musiałabym wrócić do hotelu, odszukać Paytona, auto...

– Bardzo mi przykro, proszę pani, ale nie mogę pani...

– Już wiem! – przerwała, wcielając się niespodziewanie w rozpieszczoną bogatą panienkę, która wymyśliła nowego psikusa. – Przecież pan mógłby być tak łaskaw i pofatygować się zamiast mnie po to zaproszenie. Bardzo proszę! Trzeba tylko wyłuskać Paytona z baru, gdzie z pewnością przebywa o tej porze, i kazać mu odnaleźć niezbędny panom bilecik.

– Droga pani, my jesteśmy na służbie.

– To jakiś nonsens! Nie sądzicie chyba, że przyszłam zgwałcić waszego szefa? – Poczynała sobie dość obcesowo, ale najwyraźniej wprawiła dwóch twardych chłopców w lepszy humor. – Odwagi, panowie! Jest was dwóch. Dezercja będzie niepełna, jeśli tylko jeden z was zrobi mi grzeczność.

Nagle, jakby doznała olśnienia, z gracją tancerki podniosła lewą rękę, pokazując palec ozdobiony pierścionkiem z perłowym oczkiem. Bardzo gustowny prezent od Armanda.

– Pan Faber dał mi też inne, specjalne zaproszenie. Jestem trochę spóźniona. Gdyby były jeszcze jakieś kłopoty, znajdziecie mnie z nim na jachcie.

Tiffany zdecydowała: teraz albo nigdy. Minęła ich dając do zrozumienia, że pogawędka dobiegła końca. Oczywiście spodziewała się, że może poczuć ciężką rękę na swoim ramieniu, gotowa była jednak rozegrać tę bitwę do końca.

Joel przyglądał się ochroniarzom, którzy spojrzeli na siebie niepewnie, ale nie odważyli się zatrzymać dziewczyny. Ograła ich w pierwszorzędnym stylu. Przedstawienie warte było kilku zaproszeń i szczerze go rozbawiło. Zaczął wolno klaskać. Spojrzała na niego i na moment straciła głowę. Uśmiechnął się z wyższością, ale w głębi duszy nie mógł doczekać się chwili, kiedy znajdą się sam na sam.

– Czekałem na ciebie – powiedział, wcale nie kłamiąc. Było w niej coś nieobliczalnego, niepokojącego. Podobała mu się, nawet jeśli przyszła tu z zamiarem uszczuplenia kieszeni jakiemuś milionerowi. Z przyjemnością upomni się o nagrodę za staranne ułożenie listy gości. A w interesie zaproszonych przyjaciół będzie musiał skupić całą jej uwagę na sobie.

Kiedy wreszcie dotarło do Tiffany, że Joel Faber został jej świadomym wspólnikiem, poczuła się zażenowana, ale natychmiast odzyskała tupet. Złapał ją na gorącym uczynku, lecz ani myślał wydawać w ręce sprawiedliwości. Coś w tym musi być, próbowała w myślach zakpić z sytuacji.

– Przepraszam za spóźnienie – szarżowała dalej, nie zdradzając się z krótkiej chwili słabości. – Stój tam. Już idę.

– Byłbym niepocieszony, gdybyś kazała mi czekać jeszcze dłużej – wycedził ni to kpiąc, ni to grożąc.

Roześmiała się głośno, tym razem zupełnie spontanicznie, z ulgą, może nawet z radością. Joel zapomniał o swojej pustce i po raz pierwszy od dawna zachciało mu się fantazjować.

Marzył, żeby ta znajomość go nie rozczarowała. Rozbierał Tiffany oczami i sam się z tego śmiał. Mogło go spotkać kilka niespodzianek naraz albo żadna. Ale jedno było pewne: spotkanie z tak utalentowaną osobą nie może być nudne.

Rozdział 3

Tiffany nie dowierzała własnemu szczęściu. Joel musiał oglądać tę szopkę od początku i zamiast przeszkodzić jej, włączył się do gry. Czy rozbawiła go bezczelnością, czy też nie chciał odmawiać sobie przyjemności dania jej nauczki osobiście? Wszystko jedno. Nareszcie miała swoją szansę.

Z pokładu jachtu odwróciła się jeszcze za siebie, ale na szczęście żaden z ochroniarzy nie poszedł do hotelu. Sprawa zaproszenia wyglądała na zamkniętą.

Zaczęła gorączkowo myśleć o tym, co ją czekało. O Joelu Faberze wiedziała niewiele ponad to, że jest piekielnie bogaty, ustosunkowany i, co dziwne w tym towarzystwie, nie miał jeszcze ani jednej żony. Jeżeli będzie próbował wykorzystać gorliwie rolę, którą mimowolnie sama przed nim zagrała, gwałtownie pana Fabera ostudzi. Potem wyzna całą prawdę i dalej spotkanie potoczy się według planu. Jej planu.

Pochłonięta układaniem pierwszych kwestii, ledwie zwróciła uwagę na śledzący ją spojrzeniami tłum gości. Nie robili na niej żadnego wrażenia – bywanie na podobnych przyjęciach zaliczyła już w szkole życia na piątkę z plusem. Tej nocy chciała rozmawiać tylko z jednym jedynym człowiekiem.

Joel Faber sięgnął po dwa kieliszki szampana i czekał na swoją przygodę, oparty nieruchomo o tylną burtę jachtu. Nie zmienił pozycji, odkąd wypatrzył na horyzoncie kuter rybacki. Tiffany, mierząc w napięciu dzielące ich kroki, doznała jakiegoś bolesnego olśnienia, że oto ten człowiek czekał na nią od dawna, że coś ich wiąże, a teraz był tutaj, na wyciągnięcie ręki, i wszystko się wyjaśni.

Może była na dobrej drodze do obłędu przez to długotrwałe, obsesyjne szukanie sposobu dotarcia do Fabera. Przez całe miesiące myślała tylko o nim, stąd chyba taka histeryczna, nie kontrolowana reakcja przed pierwszym spotkaniem. Z drugiej strony... mimo że tysiąc razy oglądała jego zdjęcia, zupełnie nie umiała się oprzeć piorunującemu wrażeniu, jakie musiał robić na wszystkich chyba kobietach.

Nie spodziewała się, że jest aż tak wysoki i barczysty. Za to przesadnie ostre rysy twarzy i zapadnięte policzki pasowałyby raczej do chudego nastolatka, który bez przerwy je i zawsze jest głodny. Czarne bujne włosy były niesforne mimo starannej fryzury. Ale i on sam nie wyglądał na potulnego członka społeczeństwa. Większość znanych fotografii przedstawiała subtelnego myśliciela. Tiffany zajrzała tylko raz w jego czarne, jakby bezdenne oczy i zobaczyła nieposkromioną dzikość. Bogactwo, powodzenie, łatwe życie nie złagodziły ani rysów, ani charakteru. Ten facet był twardy jak rozbitek, który dał radę żywiołom, ale wyszedł z walki odmieniony. Dawną radość zastąpiła uparta, cierpliwa czujność.

– Proszę się nie bać, nie będę gryzł... na razie. – Uśmiechnął się zachęcająco, podnosząc rękę z kieliszkiem szampana. Kpił z jej wahania, ale Tiffany sama nie rozumiała, dlaczego nagle straciła pewność siebie, dlaczego za wszelką cenę chciała zachować dystans.

Nie spodziewała się, że zrobi na niej takie wrażenie. Czuła mimowolne, narastające podniecenie, irytujące, bo zupełnie nie na miejscu w tej sytuacji. Tak było kiedyś z Armandem... to się po prostu zdarza. Nie bała się seksu, ale była wystarczająco dorosła, żeby panować nad sytuacją i własnymi instynktami.

Zastanawiała się, co ją tak bardzo niepokoi w twarzy Joela. I sposób mówienia, i wklęsłe policzki, i głęboko osadzone ciemne oczy kojarzyły jej się z głodem: wielkim, nienasyconym i bez szansy na zaspokojenie kiedykolwiek. Miała ponure przeczucie, że ten zmysłowy głodomór przeznaczył ją na następne danie.

– Ostrzegam, że jeśli mnie pan ugryzie, odgryzę się z nawiązką. – Zabrzmiało to naprawdę wojowniczo, jakby zapomniała, kto w tej grze trzyma karty, a kto powinien mieć więcej pokory. Przyszła jako petentka do znanego milionera, a spotkała mężczyznę, przed którym za nic w świecie nie padłaby na kolana. Dla żadnej sprawy. Tiffany – rasowa hazardzistka – postanowiła udowodnić, że jest poza zasięgiem jego czaru i władzy.

Joel roześmiał się dobrodusznie, a ona z udawaną obojętnością, ale z uczuciem, że wykonuje krok nad przepaścią, podeszła wystarczająco blisko, żeby wyciągnąć rękę po kieliszek.

– Dziękuję – usłyszała swój przeraźliwie zdławiony głos i z ulgą zaczęła sączyć zimnego szampana.

– Szafir, prawdziwy szafir... – Zawiesił głos, jakby szukał w pamięci starego zaklęcia. – Takie niesamowite oczy widziałem ostatnio wiele lat temu.

– Nie odpowiadam za ich kolor – odparła zimno Tiffany, odparowując tani – jak sądziła – komplement. – Pewnie je po kimś odziedziczyłam. Czysty przypadek.

– A więc dar natury? Zgodzi się pani ze mną?

– Jeżeli panu tak się podoba, bardzo proszę.

– Na pewno podoba się pani – zadrwił. – Ilu mężczyzn uwiodła pani tymi oczami?

– Żadnego – niech pan sobie wyobrazi. – Nie czuła się stworzona do uwodzenia kogokolwiek ani do ulegania nałogowym uwodzicielom. Joel Faber chętnie pobawiłby się nią jak nową zabawką, dlatego z przyjemnością go ostudzi: – Proszę uwierzyć mi na słowo, że nie mam też zamiaru uwodzić pana.

– Byłbym zaszczycony, gdyby pani spróbowała.

– Znowu ten perlisty śmiech i bezwstydnie zmysłowy, kpiący wyraz twarzy. – Pojawiła się pani jak piękna nocna zjawa... Trudno wyobrazić sobie coś bardziej prowokującego.

Tiffany z trudnością udawała spokój. Była wściekła na siebie za to, że nie panuje nad biciem serca. Niech sobie będzie przystojny i ciekawy, i pociągający pod każdym względem, ale ona nie przyszła tutaj dla zabawy.

– To dlatego łaskawie wpuścił mnie pan na jacht? Tylko to panu przyszło do głowy? Świeża pokusa, trochę przyjemności...

– Być może. Chciała pani być ze mną – no i jest. A ja czekam z zapartym tchem na następny ruch.

Joel niepewny, z zapartym tchem czekający spełnienia ślepego losu! Bardzo zabawne: wyobraziła sobie natychmiast taką tragikomiczną scenę z niemego filmu. O nie! Prawdziwy Joel brał życie w swoje ręce, niczemu się nie dziwił, wszystko na zimno rozważał i sam decydował.

– Przykro mi, że się pan zawiódł – miała ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem – ale nie planowałam zamachu na pańskie ciało.

– Szkoda! Chce pani powiedzieć, że będę musiał pozabiegać o zmianę tak bezlitosnej decyzji?

– Zdarza się to panu? Zabiegać o dziewczyny?

– Niezbyt często, szczerze mówiąc, ale gotowy jestem zrobić wyjątek.

– Stopień tej gotowości jest miarą pańskiej nudy. Dobrze się składa, to młyn na moją wodę. Jeżeli pan tak się nudzi, mam szansę zająć pana nowym projektem. Po to tu przyszłam.

– Ach tak! – Cyniczny grymas wyrażał wszystko.

– Brawo! Bez owijania w bawełnę, prosto do celu!

Przynajmniej nie stracimy czasu na udawanie. Chociaż... z panią... poudawałbym przez chwilę z rozkoszą.

Czuła na sobie wyzywający łakomy wzrok i pąsowiała ze złości.

– Usługi seksualne nie są moją specjalnością, panie Faber. Nasza rozmowa przybiera niepotrzebnie odrażający ton. Miałam zamiar prosić pana o pomoc. Zawrzeć czysty, jasny układ.

– Superponętna forma przedstawiania oferty. Użyła pani swoich wdzięków z klasą. Bardzo przekonywająco. – Drażnił ją z pełną premedytacją.

– Dobrze pan wie, że nie dostałabym się przed pańskie oblicze, gdybym nie zagrała przekonywająco. Stał się pan bardzo niedostępną osobistością. Zabiegałam o tę audiencję od miesięcy. Nic do tej pory nie sprawiło mi większych kłopotów niż wejście na „Liberty". Potrafi pan to zrozumieć?

– Pani i tysiące pani podobnych mają w nosie mnie i cały świat, ale przejdą po trupach, żeby dostać to, czego chcą. Liczy się tylko wynik. Cel uświęca środki. Prawda? – Zrobił dłuższą pauzę, jakby przed zadaniem ostatecznego ciosu. – Więc ile mam dać pieniędzy?

Może sprawiła to nuta szyderstwa w głosie, może poczuła się upokorzona jego tonem wyższości, wyrokiem, który wydał na nią bez sądu. W każdym razie nie chciałaby teraz spojrzeć w lustro. Wzbierał w niej ślepy gniew. Kto mu dał prawo traktować tak ludzi? Dlaczego nie raczył jej nawet wysłuchać?

– Nie wyciągam ręki po jałmużnę – wycedziła z dziką pasją – mam coś do zaproponowania.

– Bardzo jestem ciekaw pani propozycji. – Radosny cynizm był jego ulubionym orężem. – Cóż pani może mi zaoferować?

– Poczucie sensu, poczucie przynależności.

A więc stara, wysłużona śpiewka. Odezwał się zmęczonym głosem:

– Proszę, niech pani przestanie. Przejdźmy do rzeczy. Poznałem wielu nawiedzonych, którzy używali mnie do różnych słusznych celów, darujmy więc sobie kazanie. Odkąd pani zarzekła się płomiennie, że nic z tych rzeczy, że „co pan sobie wyobraża" i tak dalej, bez wahania przypisałem panią do kasty dobroczyńców... I na tym kropka. Żadnego gadania o dobrych uczynkach. Co za dużo, to niezdrowo. Dzisiaj szczególnie nie mam do tego nastroju. A skoro każdy wynik mierzy się gotówką, niech pani powie po prostu, ile pani trzeba, a ja się zastanowię.

Gniew Tiffany zamieniał się w upokorzenie i wstyd. Czuła, że krew odpływa jej z twarzy. To prawda, że przyszła wyciągnąć po coś rękę. Była samolubna i ślepa. Do głowy jej nie przyszło, że taki milioner ma normalne ludzkie potrzeby. Joel skrywa je pod twardym, cynicznym pancerzem, ale za jaką cenę?

Nie powie, że niczego od niego nie chce, bo to nieprawda. Nie może się też wycofać. Nadzieje Carol i Alana na lepszą przyszłość zależą od tego spotkania. Albo od innego spotkania, z kimś innym, jeżeli Joel Faber powie: nie.

– Przykro, że tak to pan odbiera. Żałuję, że musiałam się u pana zjawić w takich okolicznościach. Chodzenie po prośbie, obojętne w jakiej sprawie, nie jest zabawne. Ale wiem, że od pana mogłaby zależeć wielka rzecz. Chodzi nie tyle o pieniądze, co o pańskie poparcie i radę. A cały wysiłek zwróciłby się z nawiązką.

– W jaki sposób? – Joel nie widział powodu, żeby zmieniać zdanie na temat opłacalności aktów dobroczynnych.

– Czy prawdziwa satysfakcja w ogóle pana interesuje? – zapytała Tiffany bardzo powoli, świadoma, że zysk finansowy jest raczej ostatnią pozycją na liście jego nie spełnionych potrzeb. Właściciel tego jachtu mógł mieć jedynie kłopot z wydawaniem pieniędzy.

W zmęczonych oczach Joela pojawił się pierwszy błysk zainteresowania.

– Proszę kontynuować. Chciałbym natychmiast usłyszeć, co według pani sprawia mi satysfakcję.

– Uszczęśliwił pan całe Leisure Island. Był pan głównym motorem i sprawcą tego cudu. Musiało to panu dać odrobinę satysfakcji.

– Odrobinę.

– Czy nie cieszyłoby pana jeszcze bardziej, gdyby... coś podobnego stało się z miasteczkiem, które znaczy dla pana więcej niż ten przypadkowy kawałek ziemi...

Przymknął oczy i zacisnął wargi w nagłym odruchu buntu.

– Żaden kawałek ziemi nie znaczy dla mnie ani więcej, ani mniej – mówił lodowatym, spokojnym tonem. – Sprzedaję, kupuję. Nie przywiązuję się do nikogo ani niczego. Nie należę do żadnego miejsca i myślę, że to wystarczy. Czy ma pani w zanadrzu coś ekstra? Kolej na pani ruch.

Tiffany taki bezmiar samotności wydał się niewyobrażalny. Nie mieć nikogo, nie wracać do domu... Czy człowiek może żyć w próżni? Ona miała zawsze dużą rodzinę, grono przyjaciół i uważała, że to naturalne. Czy Joel Faber wybierając sukces i bogactwo musiał oddać duszę diabłu?

– Minęło dwadzieścia lat, ale Haven Bay zapewne coś dla pana znaczy? – Modliła się, żeby nie zaprzeczył. Przecież musiał przeżyć kilka szczęśliwych lat w dzieciństwie, które zachował w pamięci.

Utkwił w oczach Tiffany przeraźliwie skupione, zacięte spojrzenie, które ją raniło, mroziło krew w żyłach, dusiło... Wywołała nieświadomie jakieś upiory przeszłości i musiała podzielić z Joelem grozę tamtego przeżycia.

– Tamte oczy... – wyszeptał nieswoim głosem, jakby z zaświatów albo koszmarnego snu. I nagle zapytał szorstko: – Czyja to sprawka? Kto panią przysłał?

– Nikt. To był mój pomysł.

– Kim są pani rodzice, krewni?

Tiffany była kompletnie oszołomiona. Z tego, co wiedziała, nie miała prawdziwych krewnych, była dzieckiem adoptowanym, odpowiedziała więc bez zastanowienia:

– Nie mam żadnych prawdziwych krewnych. Z drugiej jednak strony, pochodzę z olbrzymiej rodziny, najlepszej na świecie... – Gadulstwem próbowała rozładować sytuację.

– Jak ma pani na imię? – burknął.

– Tiffany James.

– James... – powtórzył jak echo, uciekając myślami w przeszłość, którą – zdawało mu się – pogrzebał raz na zawsze.

Tiffany pomyślała nagle z żalem, że Garret powinien jej powiedzieć, ostrzec, sama nie wiedziała przed czym, ale stary rybak musiał ukrywać jakąś tajemnicę. Joel niespodziewanie odwrócił się w stronę burty i wylał resztę szampana ze swojego kieliszka do morza. Zrozumiała, że dla nich przyjęcie się skończyło. Twarz, którą teraz pokazał, miała wyraz beznamiętny i nieprzenikniony. Uleciał gdzieś cały męski czar. Surowy wzrok wymuszał dystans, którego nie wolno było jej łamać.

– Proponuję, żebyśmy przeprowadzili tę rozmowę w mojej kabinie. – Zdanie zabrzmiało jak rozkaz. – I zachowajmy ją dla siebie. Może pani mówić bez obaw, co pani tylko przyjdzie do głowy: obiecuję, że nie będę przerywał. Ale wiedz jedno, panno Tiffany James, dojdę do źródła tego spisku. I zedrę z pani wszystkie maski. Będzie pani naga. Zrozumie pani, że igra z ogniem. Jeżeli się pani nieostrożnie poparzy i będzie bolało, proszę mieć pretensję wyłącznie do siebie.

Powinna być zadowolona, bo takie postawienie sprawy nie odbierało jej nadziei. Ale czuła się okropnie, przerażające słowa Joela wywoływały w niej mdłości. Zapomniała, że kilka minut temu drżała jak przed filmowym amantem. Teraz drżała ze strachu na myśl, że zostanie z nim sam na sam.

Ani myślał czekać na odpowiedź. Oddał kieliszki kelnerowi i zaczął torować jej drogę przez gęsty tłum gości, lekceważąc komentarze, odpierając wszelkie próby zatrzymania ich.

Tiffany szła za Joelem posłusznie, powtarzając sobie w duchu, że wcale się nie boi. Nie należała do żadnego spisku, nie miała nic do ukrycia... Ale dlaczego on myślał, że jest inaczej? Co chciał z niej wydobyć? Co w istocie znaczyło dla niego Haven Bay?

Z jednego zdawała sobie sprawę: było mnóstwo tajemnic, a Garret McKeogh zachował się wobec niej nielojalnie, jeżeli coś wiedział. Mógł też uważać, że wywoływanie duchów z przeszłości zaszkodzi ich spotkaniu. Ale co miał do tego kolor jej oczu? I co w takim człowieku jak Joel mogło mieć moc niszczącego ognia?

Tajemniczy milioner rodem z Haven Bay zrobił na niej ogromne wrażenie. Postanowiła jednak znaleźć dość rozsądku, żeby wybić sobie z głowy głupie myśli. Nic dobrego by z tego nie wyszło... Przyszła tu w jednej sprawie, bardzo ważnej, i mają potraktować jak życiową misję!

Rozdział 4

Joel Faber otworzył drzwi kabiny i wciągnął Tiffany do środka. Nerwowo rozglądał się dookoła, jak po zupełnie obcym apartamencie. Wnętrze było imponujące, godne tego jachtu: stylowe meble, obrazy na drewnianych ścianach, puszysty dywan, wielkie królewskie łoże...

Cicho trzasnęły drzwi i dopiero wtedy serce podskoczyło jej do gardła. Cofnęła się odruchowo, lecz Joel, oparty o drzwi, zagradzał jedyną drogę odwrotu. Ani przez moment nie miała zamiaru uciekać, ale intymność tego pokoju sprawiała, że nieokreślony lęk, który czuła na pokładzie, zmienił się w dotkliwy fizyczny strach. Drwiąca mina i ponury wzrok Joela nie zapowiadały zawieszenia broni.

– Czyżby traciła pani odwagę, panno James?

– Proszę się uspokoić, panie Faber. Zostało mi jej tyle, ile trzeba. Ja nie mam nic do ukrycia.

– Chciała pani powiedzieć, że ja mam?

– A ma pan?

Roześmiał się niespodziewanie łagodnie, a Tiffany dreszcz przebiegł po plecach... już nie ze strachu.

– Droga panno James, moje sekrety są moją słodką tajemnicą. I pozwoli pani, że tak już zostanie.

Joel podszedł do nocnej szafki, wyjął ze stojącego tam pudełka jedno cygaro, przyciął je z miną gangstera i zapalił. Zaciągnął się dymem z odchyloną do tyłu głową, skupiony, jakby odprawiał magiczny rytuał. Potem jeszcze bardziej hardym wzrokiem spojrzał na Tiffany.

– Nie przeszkadza pani dym?

Najwyraźniej marzył o tym, żeby przeszkadzał jej dym albo cokolwiek innego, żeby pod obojętnym pretekstem mógł się na nią rzucić i znokautować bez walki.

– Nie. – Odmówiła Joelowi zbyt łatwej satysfakcji, ale rola kozła ofiarnego przyprawiała ją o katusze. Gdyby przynajmniej wiedziała, za co...

– Proszę usiąść w fotelu i opowiedzieć mi o sobie. Mam nadzieję, że wszystko ułoży się w fascynujący zbieg okoliczności, który przywiódł panią do mnie...

Kilka gładkich, nieszczerych słów, nie zachęcających w żadnym razie do opowiadania życiorysu. Z drugiej strony, myślała Tiffany, kontrolowana arogancja kryjąca prawdziwe uczucia. Wolałaby sama narzucić styl tej rozmowie, ale skierowanie jej na osobiste tory mogło zaprzepaścić szansę powodzenia głównej misji. Przypomniała sobie, po raz kolejny, że nie przyszła na spotkanie z Joelem z Haven Bay, tylko z bardzo poważnym biznesmenem Joelem Faberem.

Zdecydowanym krokiem ruszyła w kierunku foteli. Na jednym położyła żakiet i torebkę, na drugim usiadła, czując się jak w teatrze jednego widza. Im bardziej paliło ją to natrętne spojrzenie spod przymkniętych powiek, tym zimniej musiała grać. Twarz Fabera, poza twardym nieprzeniknionym wzrokiem, była zupełnie bez wyrazu. Jak maska z otworami na oczy.

– Do Haven Bay powróciły wieloryby. – Postanowiła zacząć od sedna sprawy, żeby wymusić na nim pierwszą żywą reakcję. Udało się. Dostrzegła błysk zdziwienia w pozornie nieruchomych oczach. – Musi je pan pamiętać. Starsi ludzie mówią, że kiedy był pan chłopcem, zawsze tam przypływały. Aż tu nagle okazało się, że powymierały. Zostało ostatnie kilkaset sztuk, potem coraz mniej i mniej...

Zmarszczył brwi z niechęcią, ale milczał.

– Kilka lat temu znów się pojawiły i stado najwyraźniej rośnie. Może dlatego, że zatoka jest osłonięta od zimnych południowych wiatrów, nie wiem, nikt tego nie wie, ale najważniejsze, że przypływają. W zeszłym roku Alan doliczył się tysiąca sztuk. Ludzie mówią, że mają swoje wieloryby i są z nich dumni.

Zrobiła odpoczynek na krótki oddech.

– Wieloryby mogłyby przyciągnąć mnóstwo turystów do naszej dziury i zamienić ją w tętniący życiem kurort. To tylko sprawa fachowego podejścia... i reklamy.

– Nie wiesz, o czym mówisz – przerwał jej brutalnie w pół zdania, nieoczekiwanie przechodząc na ty. – Nie masz bladego pojęcia, ile trzeba...

– Przeciwnie. Znam doskonale upodobania turystów!

– I masz zapewne olbrzymie doświadczenie w tym biznesie – zadrwił marszcząc z niedowierzaniem brwi.

– Od ponad trzech lat sprzedaję swoje doświadczenie w Klubie Śródziemnomorskim w Nowej Kaledonii. Przedtem organizowałam wycieczki po Nowej Zelandii i reklamę dla Fidżi. Prywatnie zaliczyłam wyprawę w Himalaje i do Tybetu, w Chinach przemierzyłam Jedwabny Szlak. Wątpię, czy wzbogaciłbyś moją wiedzę o turystyce.

– Proszę, jaki bogaty życiorys. Więc co zaliczasz teraz? – W jego głosie nie usłyszała ani nuty życzliwości. Zaciągnął się głęboko cygarem. – Do czego ci jestem potrzebny?

Tiffany przełknęła gorzką pigułkę z miną pokerzysty. Wiedziała, że musi przejść do rzeczy. Najpierw strzela się z procy, a potem z armaty – logicznym myśleniem dodawała sobie odwagi. Starała się mówić lekko i konkretnie.

– Po pierwsze, chciałabym, żebyś pomógł w produkcji dokumentu telewizyjnego o wielorybach z Haven Bay.

– Nic z tego! Mówisz o inwestycji za setki tysięcy dolarów.

– Można to zrobić taniej. Z twoją pomocą! Wiem, jak obniżyć koszty niemal do zera!

– Co za bzdury!

– Wykorzystam swoją rodzinę.

– Lepiej opowiedz o swojej rodzince. – Zmrużył oczy jak kot.

– To wielka rodzina. Jest nas czternaścioro. Mamy wspólnych przybranych rodziców i wszyscy sobie naprawdę pomagamy. Zrobiłam już kilka telewizyjnych reklam turystycznych. Pracowałam kiedyś w telewizji, a jeden z moich braci jest tam dyrektorem w dziale reklamy. Moglibyśmy wziąć kamerzystów i zrobić film za cenę kosztów produkcji. Ty go pokażesz pierwszy w swojej stacji, a potem sprzedasz innym i zarobisz pieniądze. Oczywiście, jeśli zechcesz.

Skrzywił się z niechęcią albo niedowierzaniem.

– Co ty byś z tego miała?

Skończyły się żarty i musiała wyłożyć wszystkie karty na stół. Nie chodziło przecież o film. Jej brat najspokojniej w świecie mógł go zrobić bez pomocy Joela Fabera. Ale na budowaniu ośrodków turystycznych, tworzeniu od podstaw takich cudów jak Leisure Island, nikt na świecie nie znał się lepiej od niego. Tiffany wzięła głęboki oddech i brnęła dalej.

– Haven Bay dogorywa. Jak wiele innych miejscowości rybackich, staje się przeżytkiem. A ja chcę je uratować. Dochody z połowów nie wystarczają na utrzymanie miasteczka. Młodzi ludzie szukają pracy. Przyszłość jawi się beznadziejnie... chyba że wepchniemy je siłą w dwudziesty pierwszy wiek. Ale tylko turystyka może zadziałać jak eliksir młodości. Jestem tego pewna. Dlatego potrzebujemy pomocy.

– Co znaczy my? – Wycedził te słowa, jakby wzbudziły w nim trudną do opanowania niestrawność.

– Po prostu wszyscy mieszkańcy. W Haven Bay był kiedyś i twój dom, pomyśleliśmy więc, że... że...

– Nie potrafiła skończyć, widząc w jego oczach pioruny gniewu. – To był mój pomysł, naprawdę. Wiem, że to wielka szansa. Potrzebuje tylko dobrej promocji i poparcia...

– Beze mnie – uciął wściekle. – Nie poruszę nawet palcem, żeby ratować Haven Bay. Nienawidzę tego cholernego miejsca! Za to, co zrobiło ze mną i z wieloma innymi. Jeśli było w nim coś dobrego, to dwadzieścia lat temu. Dla mnie ta dziura nie istnieje. I nie mam zamiaru jej wskrzeszać!

Ostatnie słowa spadły na Tiffany jak wściekłe, raniące, rzucane na oślep ciosy. Patrzyła na Joela oniemiała, nie wierząc własnym uszom. Tkwił w miejscu niczym stary patriarcha, niezachwiany w swoich sądach, z pobladłymi ustami i potępieńczym wzrokiem.

Miała wrażenie, że wcale jej nie widzi, ale po chwili odezwał się ledwie dosłyszalnym, złowieszczym szeptem.

– Chciałbym, żeby Haven Bay zniknęło z powierzchni ziemi i znalazło wreszcie swój piekielny kres.

– Odwrócił się do popielniczki i miażdżył w niej cygaro z taką pasją, jakby ścierał na proch całą ludzkość.

Stary Garret wiedział, pomyślała Tiffany. Przewidywał, jak zareaguje Joel, a mimo to nie zniechęcał jej. Dopiero w ostatniej chwili zadrżały mu ręce. Dlaczego? Czy ci dwaj mężczyźni byli związani jakąś koszmarną przeszłością, która może zatruć im resztę życia?

– Czy pamiętasz Garreta McKeogha? – Z ust Tiffany wyrwało się długo powstrzymywane pytanie.

– Czy on dla ciebie coś znaczy?

Joel zdrętwiał. Powoli, jak na zwolnionym filmie, podnosił twarz. Zobaczyła bladą kamienną maskę i dwie błyskawice zamiast oczu.

– To on stoi za tym wszystkim?

– Nie, mówiłam ci, że to mój pomysł. On mnie przed tobą ostrzegał.

– Zaoszczędziłabyś wiele cennego czasu i wysiłku, gdybyś go posłuchała.

– Ale wytłumacz mi, dlaczego! Minęło dwadzieścia lat! Nawet jeżeli nie byłeś tam szczęśliwy, a twój dziadek zginął podczas sztormu, jak możesz żywić zapiekłą nienawiść do zwykłego miejsca na mapie?

– To nie twoja sprawa, panienko. Nikomu nie pozwolę wścibiać nosa w moje życie. Gorąco odradzam takie hobby.

Spąsowiała ze wstydu.

– Nie wścibiam w nic nosa. Powiedziałam tylko, że cokolwiek zdarzyło się w Haven Bay, od tamtego czasu dorosło już nowe pokolenie. Ci młodzi ludzie w niczym ci nie zawinili. Naprawdę nie możesz im pomóc? – Milczenie Joela dodało jej żaru i odwagi.

– Nie powinni odpowiadać za grzechy ojców, jakiekolwiek by one były! To niesprawiedliwe!

– Sprawiedliwe! – parsknął z pogardą. – Jeśli szukasz na tym świecie sprawiedliwości, to raczej daremny trud.

Straciła nadzieję. Czuła po prostu, że rzuca grochem o ścianę. Gdyby rozumiała powód tej zaciekłości... Ale nie rozumiała i była bezradna. Zerwała się z fotela.

– Czy jest coś, jakieś magiczne słowo, które mogłoby zmienić twoje zdanie?

– Nie ma! – Koniec rozmowy zbliżał się nieuchronnie.

Tiffany bezwiednie podeszła do Joela. Czuła się winna za sprawienie mu bólu, za obudzenie upiorów sprzed dwudziestu lat, za bezlitosne jątrzenie ran. Chciała go jakoś przeprosić i załagodzić sytuację.

Zmartwiała twarz Joela nie zachęcała do pojednania. Stał wyprężony, z rękami przyciśniętymi do bioder, gotowy do odparcia kolejnego ataku. W oczach miał chorobliwe skupienie, poczucie wyimaginowanego zagrożenia. Uratowany rozbitek, pomyślała, ale za jaką cenę?

Wyciągnęła ku niemu rękę i delikatnie pogłaskała po policzku, jakby koiła zranione zwierzę.

– Dlaczego? – Jednym prostym pytaniem upominała się o tajemnicę czyjejś duszy. – Przez kogo jesteś taki...

Wyglądał jak porażony piorunem. Miotały nim siły dziksze od zapamiętanego sztormu. Chwycił ją za przeguby i pchnął do tyłu tak, żeby nie spróbowała go więcej dotykać.

– Kim ty, do licha, jesteś? Karzącą ręką sprawiedliwości? Boginią rozdzielającą szczęście? Co ty sobie wyobrażasz?

– Jesteś samotny. Myślałam, że zechciałbyś coś zrobić... – W tych słowach brzmiało współczucie, bez woli dalszej walki.

Krew odpłynęła mu z twarzy.

– Przeklęte oczy! Czy masz pojęcie, co ze mną robisz?

Nie zdążyła nawet zrozumieć pytania. Przyciągnął ją mocno do siebie, ręką zaczął przeczesywać włosy, wplątując palce w długie jedwabne pasemka. Musiała przechylić głowę do tyłu, wtedy on wargami opadł na jej usta, całował gwałtownie, zachłannie, wypełniając językiem, nie dając Tiffany czasu na wahanie. Nie pomyślała, że otwierając się na ten pierwszy pocałunek, wypuszcza na wolność nieokiełznane żywioły. Tam, na pokładzie, ledwie się ich domyślała, nazywając instynktownie wielkim głodem.

Nie broniła się przed Joelem, bo pożądanie łączyło ich jak mocny węzeł. Przylgnęła do niego bezwiednie, niezdolna opanować własne podniecenie i wyrwać się póki czas. Czuła, że wypija z niej wszystkie soki i jest coraz bardziej głodny. Po raz pierwszy w życiu miała wrażenie, że jest bezsilna w ramionach mężczyzny, zupełnie zniewolona... i drżąca z rozkoszy. Ona, silna i opanowana, wolna jak ptak, czuła się teraz naga i niemal przestała myśleć. Joel całował jej powieki, skronie, odgarniał ustami pojedyncze włosy, ogrzewał szyję przyspieszonym gorącym oddechem.

– Muszę mieć ciebie całą – szeptał, delikatnie błądząc opuszkami palców po odkrytym dekolcie.

– Nie. – Tiffany nie poznała własnego zachrypniętego głosu.

– Przecież pragniesz mnie – mruczał, ustami pieszcząc jej ucho. – Będzie nam dobrze.

– Nie. – Odetchnęła głęboko i spróbowała odsunąć się od Joela, żeby odzyskać głos. – Ty... ty chcesz tylko brać, nie dając nic w zamian.

– Dam ci wszystkie rozkosze, o jakich zdążysz pomyśleć i jeszcze więcej.

To na pewno, pomyślała. Byłby hojnym kochankiem, a ona jeszcze jednym dowodem jego męskich talentów. Nie, nie miała ochoty na pospolitą przygodę. Nie z nim. Z nikim. Chciała czegoś więcej.

Joel Faber żył w innym świecie. Pierścionek od Armanda miał być wieczną przestrogą przed bogatymi mężczyznami, którzy chętnie miewają kochanki spoza sfery, ale nigdy się z nimi nie żenią. Nie spojrzałaby w lustro, gdyby popełniła ten błąd jeszcze raz. Z Joelem Faberem spotkała się po raz pierwszy i ostatni. I nie będzie żadnych komplikacji.

Ujęła w dłonie jego twarz i spojrzała w czarne przepastne oczy. Z rozkoszą zapomniałaby się z właścicielem takich oczu, ale co potem?

– Nikt nie ma dostępu do tej czarnej skrzynki, prawda? Szukasz tylko zapomnienia. Do tego bym ci się przydała, tylko że mnie nie najlepiej wychodzi rozstanie... chwilę później.

– Może ja nie chciałbym, żebyśmy się rozstawali? Zostań ze mną. Spróbuj.

– Joel, ja już przeszłam tę drogę. Wiedzie przez najgorszy rodzaj samotności, a na jej końcu jest tylko ból. La petite mort, jak ją nazywają, mała śmierć. Jest jeszcze gorzej, jeśli nie ma prawdziwej miłości. Zgodzisz się ze mną?

Wspomnienie niedawnej udręki odmalowało się na jego twarzy.

– Po co mi to wszystko opowiadasz?

– Z nikim tak nie rozmawiałeś? Nigdy?

– Przestań! Za późno już!

– Nie, Joel. Nigdy nie jest za późno, żeby zrozumieć, na czym polega miłość.

Ironiczny grymas wykrzywił mu usta.

– A więc kółko się zamknęło – wracamy do twojego projektu, prawda?

– Przykro mi, że tak myślisz – powiedziała niemal płaczliwym głosem, czując, że go straciła na zawsze. Nie było sposobu na tę twardą, cyniczną skorupę, choćby nie wiadomo jakie kryła skarby. – Czas na mnie.

Nie próbował jej zatrzymywać, kiedy wymykała się z objęć ani kiedy kroczyła przez cały pokój w kierunku drzwi, modląc się, żeby zawołał. Podniosła torebkę i żakiet, pomyślała o poczuciu godności i odwróciła się jeszcze raz do Joela. Patrzył za nią chmurnym, nieruchomym wzrokiem. Z trudem zdobyła się na uprzejmy uśmiech.

– Dziękuję, że znalazłeś dla mnie czas. Mam nadzieję, że nie zepsułam ci do końca przyjęcia.

– Z Haven Bay podobnie jak z uczuciem pomiędzy nami – nic z tego nie będzie, Tiffany!

– Ale dlaczego? Proszę, wytłumacz mi. – Znowu była tamtą silną i odważną Tiffany.

– Znam to miejsce w najdrobniejszych szczegółach. Jest niekorzystnie położone, źle rozplanowane, pod każdym względem mało atrakcyjne. Nawet z wielorybami, wierz mi na słowo, miasteczko będzie miało tylko przypadkowych turystów, wycieczki, a to nie są klienci, dzięki którym odżyje.

Tiffany najwyraźniej wracał humor i upór.

– Inne miejsca mają gorsze warunki. Weź taką Noosę. Nie ma nawet porządnej plaży ani przystani...

– A pomyślałaś o tym, że wieloryby to nic pewnego – raz są, raz ich nie ma? – Naturalną bronią Joela była zgryźliwość.

– Noosa nie ma wielorybów i świetnie prosperuje.

– Zbudowano ją wiele lat temu.

– A ja ci mówię, że niedługo ludzie usłyszą o Haven Bay. – Ogarnęła ją złość, jak na początku rozmowy, bo argumenty w tej wojnie niewiele znaczyły. – Im głośniej będzie wokół całego przedsięwzięcia, im więcej pieniędzy w nie włożymy, tym szybciej wszystko się zwróci. Ze specjalnych trawlerów turyści będą mogli oglądać z bliska wieloryby, trzeba zbudować bary, pensjonaty... Najważniejsza w tej chwili jest reklama, a do tego służy telewizja.

– Prosiłaś mnie o radę. – W jego głosie usłyszała już tylko zniecierpliwienie. – Radzę ci, żebyś zapomniała o swoim projekcie. Nie macie szansy.

– Czy to twoje osobiste uprzedzenia wpłynęły na wynik ekspertyzy? Gdyby tobie na tym zależało...

– Żaden wielki inwestor nie wysłucha twoich pobożnych życzeń. Chyba że mu wskażesz palcem tę żyłę złota.

– W takim razie wskażę dwie żyły złota. A ty przegrasz, Joelu, bo Haven Bay przyciągnie jak magnes wielki biznes.

Odetchnął ciężko, ale z życzliwym błyskiem w oczach.

– Na początku wszystko wydaje się proste, Tiffany. Tylko schylać się po pieniądze ! Kiedy jednak zaczynasz wcielać swoje plany w życie, okazuje się, że coś nie gra. Mówiłaś o mojej stacji telewizyjnej. Kupienie jej wydawało mi się doskonałym pomysłem. Bez pudła! Dostałem ją z całym dobrodziejstwem inwentarza, czyli trzema dyrektorami, z których żaden nie był w stanie zwiększyć popularności programów – wskaźniki ani drgnęły. A to przecież zasadnicza sprawa.

– Bardzo łatwa. – Tiffany wtrąciła to takim tonem, jakby wszelkie arkana rzemiosła telewizyjnego miała w małym palcu.

– Słucham?

– To łatwe. Każdy śmiertelnik oglądający programy jakiejś stacji wie, co w nich jest niedobrego.

– Szkoda, że ludzie z branży pozbawieni są tej świadomości.

– Zapadłabym się pod ziemię, gdybym miała takie osiągnięcia w pracy.

– Niestety, moi dyrektorzy nie okazali się aż tak domyślni i sam ich musiałem wyrzucić. Wszystkich trzech.

Tiffany nie mogła oderwać wzroku od uśmiechniętej twarzy Joela. Czyżby pękały lody? Może więc nie wszystko stracone?

– Gdybym podpowiedziała ci kilka genialnych sposobów na zwiększenie oglądalności twojej stacji, pozwoliłbyś mi zrobić dla niej film dokumentalny o Haven Bay? I dał mu najlepszy czas antenowy? Przysięgam, że miałby powodzenie.

To na początek, myślała Tiffany. Powoli oswajałby się z całym projektem.

Joel wydawał się wahać, w każdym razie milczał długo, zanim pokręcił przecząco głową. Tiffany, która z zapartym tchem czekała na tę odpowiedź, wbrew rozsądkowi zachowała resztkę nadziei, za nic nie chciała się poddać. Zaklinała go w myśli, żeby zmienił zdanie, nie tylko dla Haven Bay, lecz dla niej... Mieliby pretekst do spotkań.

– Udałoby mi się – błagała – poprawić tę oglądalność. Mój brat dokonał prawdziwego cudu dla jednej ze stacji w Sydney. Na pewno o nim słyszałeś – Zachary Lee James.

– I zdobyłabyś go dla mnie?

– Nie. On się osiedlił w Sydney, ale udzieliłby mi dobrych rad. Wszyscy sobie pomagamy.

– To już słyszałem.

Ruszył w jej stronę, bardzo powoli, a Tiffany serce podskoczyło do gardła. Bała się jego bliskości i pragnęła jak niczego na świecie.

– Zapomnij o Haven Bay, Tiffany. Jeśli interesuje cię rozwijanie turystyki, pracuj ze mną. Chętnie wykorzystam twój talent.

A więc pragnął ją zatrzymać! Gdyby nie sprawy jej rodziny, przyjęłaby tę propozycję z wdzięcznością, bez względu na to, jak potoczyłoby się ich życie prywatne. Gdyby!

– Chciałabym, żeby wszystko było inaczej. Ale muszę coś zrobić z Haven Bay. Dla mojej siostry i jej syna. Od tego zależy ich los. Nie mogę ich tak zostawić.

Widząc w oczach Joela popłoch i niechęć, Tiffany poczuła, że ma tego dość, że dłużej nie wytrzyma. Ledwie hamowała łzy, a przecież nie płakała od czasów Armanda. Nie mogła sobie na to pozwolić – płacze się w domu i tylko przed lustrem.

– Dziękuję za tę propozycję, Joel. Może... kiedyś. Pójdę już. – Rzuciła się niemal do drzwi, nie czekając na odpowiedź.

– Odprowadzę cię.

Słowa uwięzły jej w gardle. Przedłużające się chwile rozstania sprawiały fizyczny ból. Musieli przejść przez wielki salon, gdzie większość gości bawiła się w najlepsze. Joel przytrzymał drzwi, a ona uśmiechnęła się wymuszenie.

Skupiona bez reszty na swoich przeżyciach, nie spodziewała się już żadnych kłopotów przy schodzeniu z „Liberty". Tymczasem kiedy przekroczyli próg sali balowej, usłyszeli dziki harmider i oślepił ich blask fleszów. Tiffany mimowolnie zasłoniła twarz rękami i oparła się o Joela, który ogarnął ją mocno ramieniem.

– A więc, Joelu, nareszcie cię mamy – wycedziła jakaś kobieta matowym głosem. – Poddaj się z wdziękiem i podziel z nami radosną sensacją.

Rozdział 5

W normalnej sytuacji Tiffany nie przeraziłby żaden tłum. Przemawiała do ludzi w czasie wycieczek, na hotelowych przyjęciach, nie bała się kamer. Nie znała uczucia towarzyskiej tremy. Ale ta noc ją wykończyła. Była u kresu wytrzymałości psychicznej i ledwie się trzymała na nogach. Z ulgą i przyjemnością odebrała silny gest Joela.

– Bez względu na to, co ci chodzi po głowie, Nerido... – zaczął ostro, po czym wrzasnął na fotoreporterów, których automatyczne migawki zagłuszały każde słowo. – Albo schowacie te zabawki natychmiast, albo nie będziecie mieli czasu ich pozbierać.

– A więc, Joelu, znalazło się wyjaśnienie twojego nietowarzyskiego zachowania przez ostatnie trzy miesiące. Skoro udało ci się zachować tajemnicę tak długo, musiała być bardzo słodka i bardzo ważna. No, ale wyszło szydło z worka, zdjęcia z narzeczoną ozdobią pierwsze strony gazet, a ja jestem pierwsza w kolejce do informacji z pierwszej ręki. – Spojrzała niedwuznacznie na Tiffany. – Zacznijmy od imienia wybranki serca.

Narzeczona! Słowo to zadźwięczało w jej uszach jak sygnał alarmowy, ale dopiero po chwili wyrwała się z odrętwienia i zrozumiała, że mowa o niej i że musi zaprotestować.

– Nie łączy nas żaden uczuciowy związek – wybuchnęła – i nigdy nie będzie! – Zdawała sobie sprawę, że Joel nie wymknie się teraz spod obstrzału plotek z jej powodu. Nie czuła się winna, ale po tylu przykrościach, które sprawiła mu tej nocy, nie zasłużył na kolejne tortury.

Kobieta napadająca ich w imieniu jakiejś gazety była niewiarygodnie pewna siebie. Czterdziestka ze sporym okładem, oceniła ze znawstwem Tiffany, ale przebiegła, elokwentna, przystojna i bezdennie cyniczna. Uśmiechnęła się protekcjonalnie do „narzeczonej".

– Podejrzewam, że zabawę w „jesteśmy tylko przyjaciółmi" mają państwo już dawno za sobą.

– Zabawa – jak ją pani nazwała – jest wspólnym interesem, a wmawianie nam czegoś więcej świadczy o błąkaniu się pani intuicji po manowcach.

– Sprawiasz mi zawód, Nerido. – Joel błyskawicznie podchwycił tonację. – Do tej pory węch miałaś bezbłędny. Co się z tobą dzieje? To przez te trzy miesiące mojego zaniedbywania się w obowiązkach towarzyskich zgubiłaś trop?

Roześmiała się głośno, nie tracąc ani na chwilę dobrego samopoczucia.

– Zwykła strata czasu, Joelu, nie dostaniesz rozgrzeszenia przed spowiedzią – napierała z wdziękiem piranii, która już złapała ofiarę i delektuje się pierwszym krwawym kęsem. – Byłeś równie nieobecny przez trzy miesiące, jak na dzisiejszym przyjęciu, zanim pojawiła się... powiedzmy wspólniczka. Jej pogaduszki z ochroniarzami, twoje przywitanie, pośpiech i samolubność, z jaką porwałeś panią na intymne tete-a-tete... Nie dziwisz się chyba, że umieramy z ciekawości, kim jest dama nosząca szczególnie piękny pierścionek na środkowym palcu lewej ręki.

Tiffany omal nie zemdlała na wspomnienie wszystkich głupich nieostrożności, które popełniła, chcąc dostać się za wszelką cenę na jacht. Ekscentryczka obnosząca się z pierścionkiem od Armanda, który nie był, niestety, zaręczynowy! Nosiła go z masochistycznej potrzeby przypominania sobie, ku własnej przestrodze, finału tamtej znajomości.

– Kompletna bzdura! Z nikim się nie zaręczałam, a to jest zwyczajny pierścionek. – Podniosła odruchowo rękę, pokazując „zwyczajną" perłę w wianuszku diamentów. Sala odpowiedziała stłumionym chichotem.

Spojrzała błagalnie na Joela.

– Nie wiem, jak mam cię przepraszać... niechcący stałam się powodem przykrego nieporozumienia.

Ścisnął jeszcze mocniej jej talię. Spojrzała mu w oczy i dostrzegła w nich zimną przebiegłość, którą musiał odeprzeć dziennikarską sforę.

– Ty nigdy nie pasujesz, Nerido, prawda? Nie mam na co liczyć?

– Zgadza się, Joelu. Miesiąc wcześniej, miesiąc później, to bez znaczenia. W końcu i tak cię dostanę.

– W takim razie nie mam innego wyjścia, jak wyłożyć karty na stół, chociaż uważam to za przedwczesne. Zaoszczędzę ci przynajmniej trudu dalszego rycia w złym kierunku. A więc, będzie oświadczenie dla prasy.

Tłum ogarnęło nerwowe podniecenie. Oczy reporterów błyszczały jak w gorączce. Bez względu na to, co powie Joel, żeby zmylić trop Neridzie, Tiffany postanowiła, że potwierdzi każde jego słowo, nie drgnie jej nawet powieka.

– Tej nocy uwaga prasy miała być skupiona na Leisure Island – zaczął pewnie, jakby czytał z kartki gotowe przemówienie. – Skoro jednak byli państwo uprzejmi zainteresować się moim spotkaniem z panną James, o charakterze skądinąd całkowicie prywatnym, z zadowoleniem mogę oświadczyć, iż zawarliśmy pewne porozumienie. Przedmiotem naszej rozmowy była niezadowalająca popularność mojej stacji telewizyjnej. Panna James zgodziła się opracować scenariusz nowego widowiska. Jeżeli podbije nim widzów, tak jak się tego spodziewa, dam jej wolną rękę w kierowaniu programem stacji. To wszystko, co mogę w tej chwili powiedzieć.

Nieprawdopodobne! Tiffany z trudnością panowała nad wyrazem twarzy. Niemożliwe, żeby zmienił zdanie! Wymyślił to dla reporterów, których niełatwo zbyć byle czym. Tak czy inaczej pomoże mu wyrwać się ze szponów kobiety-wampira. A kiedy wszystko ucichnie, zniknie bez śladu i nigdy więcej się nie zobaczą.

Coraz boleśniej wpijał palce w jej ramię. Uśmiechał się ciepło, ale oczy wyrażały niemy rozkaz posłuszeństwa. Odpowiedziała niezauważalnym skinieniem głowy.

– Panna James przekonała mnie, że zna się doskonale na gustach publiczności. Gotowa jest zaryzykować życiem, byle tego dowieść. Życzę jej powodzenia z całego serca, jeśli jednak zmuszona zostanie popełnić samobójstwo na oczach telewidzów... nasza popularność i tak wzrośnie.

Tu i ówdzie ktoś się roześmiał, a Tiffany czuła, że wszystkie spojrzenia przeniosły się na nią. Joel musiał rozładować napięcie. Złośliwym tonem zwrócił się do dziennikarki.

– Sama więc widzisz, Nerido, że i tobie zdarzają się wpadki. Nie ma romansu. Nie ma sensacji. Trzeba było uwierzyć pannie James.

Goście zdawali się coraz bardziej rozbawieni. Nerida była wściekła, ale niepokonana.

– A ja wiem swoje, Joelu. Nie wierzę w tę bajeczkę. Znam cię wystarczająco dobrze, żeby w mgnieniu oka ocenić, że panna James – z całym szacunkiem – kwalifikuje się na bohaterkę eleganckiego romansu. Jeśli chcesz być wiarygodny, opowiedz nam o jej wybitnych kwalifikacjach zawodowych.

– Pomysłowość, przedsiębiorczość, odwaga. Panna James pracowała ostatnio na wyspach, w branży turystycznej, i wydaje się mieć świetną intuicję w ocenie upodobań publiczności telewizyjnej. Jest odważna jak jej brat – o sukcesach Zacharego Lee Jamesa większość państwa zapewne słyszała.

Kobieta-wampir zmrużyła oczy. Szczerze nienawidziła się mylić. Zwłaszcza przy świadkach.

– Nie masz zwyczaju zatrudniać kobiet na kierowniczych stanowiskach, Joelu. Nigdy dotąd tego nie robiłeś. To porozumienie służy do wykorzystania bardziej banalnych talentów pani James niż intuicja socjologiczna.

– Moja stacja potrzebuje świeżej krwi i przyjmę każdego, kto jest dobry. A ty próbujesz przypinać mi jakąś antyfeministyczną łatę. Wybaczą państwo, e chciałbym przedstawić teraz panią James kilku osobom.

Nie zdejmując dłoni z jej talii, drugą ręką zaczął torować drogę. Tiffany miała odtąd grać rolę, którą malowniczo naszkicował Joel, albo natychmiast uciekać. Nie wiedziała nawet, czy to ma być rola jej życia, czy wygłup dla dziennikarzy. Wolała wierzyć w to pierwsze.

Szczegółowe przesłuchania przeszła błyskotliwie. Na pytania o doświadczenie zawodowe uśmiechała się zagadkowo, przekonując, że ma na swoim koncie nieprzerwane pasmo sukcesów w „osiąganiu zamierzonych celów". Wolałaby jednak pozwolić przyszłym faktom mówić za siebie, a wiwaty pozostawić bliźnim.

Nie chciała zdradzić szczegółów na temat nowego programu telewizyjnego, zasłaniając się tajemnicą zawodową. W rzeczywistości zdawała sobie sprawę, że Joel nie zniósłby wzmianki o Haven Bay. Wolała nie dopuścić do skojarzenia nazwiska Fabera ze znienawidzonym przez niego miasteczkiem.

Jako wspólnicy wypadli doskonale. Tiffany błyszczała elokwencją, Joel sprowadzał rozmowy na bezpieczne tory, podpowiadał jej towarzyskie szczegóły, bronił przed zbyt natarczywymi pytaniami. Mimo że wszystko toczyło się na niby, gra we wzajemną życzliwość i poczucie lojalności sprawiała obojgu wyraźną przyjemność. Tiffany nie oparła się marzeniu, że są tutaj naprawdę razem i należą do siebie bez reszty. Zbliżała się jednak pora, kiedy wszystkie nieprawdziwe księżniczki muszą uciekać z balu.

Lada chwila miał po nią przypłynąć Garret. Dotknęła ramienia Joela i odpowiedziała ze smutkiem na nieme zdziwienie w jego oczach.

– Wybacz, ale na mnie już pora.

– Oczywiście, oczywiście. Poświęciłaś mi dzisiaj aż nazbyt wiele czasu. Pozwolisz, że odprowadzę cię do samochodu.

Uśmiechnęła się tajemniczo po raz ostatni, ale czuła, że nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Ogromną nie spełnioną nadzieję zostawiała na tym jachcie.

Kiedy znaleźli się na pomoście łączącym pokład z molem, Joel syknął do ochroniarzy:

– Nikt do mojego powrotu nie opuści tego jachtu! Nikt pod żadnym pozorem, rozumiecie?

Tiffany rozumiała, że to dla jej wygody i bezpieczeństwa, ale musiała zaprotestować. Za nic w świecie nie przyzna się, że Garret McKeogh jest z nią w zmowie i przypłynął tutaj kutrem rybackim!

Zwolniła kroku, dając Joelowi do zrozumienia, że dojdzie do hotelu sama. Za około pół godziny rybak miał dobić do przystani.

– Wiem, że narobiłam strasznego zamieszania, że musiałeś się strasznie nagłowić, żeby z tego wybrnąć... ale spróbuj o wszystkim zapomnieć. Niczego sobie nie wyobrażam. Doskonale rozumiem, że trzeba to było jakoś rozegrać.

Spojrzał na nią zaskakująco chłodnym, nieprzeniknionym wzrokiem.

– Naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, że musimy grać dalej? Że trzeba wypić nawarzone piwo?

Zatrzymała się gwałtownie, ale Joel pociągnął ją delikatnie za sobą.

– Siedzą każdy nasz ruch.

Tiffany wpadła w popłoch. Potrzebowała pomocy Joela Fabera jak niczego na świecie, ale on uległ szantażowi Neridy, a nie jej argumentom. Sama zresztą ponosiła winę za tę awanturę.

– Przepraszam – wyszeptała. – Nie mógłbyś im powiedzieć, że zmieniłeś zdanie? Albo...

– Czy dojrzałaś do porzucenia myśli o Haven Bay?

– Nie! Nigdy!

– W takim razie nie masz innego wyjścia, jak zrobić swoją bajkę o wielorybach dla mojej stacji. Jeśli pójdziesz z tym gdzie indziej, Nerida Bellamy przypnie się do ciebie jak pijawka, będzie węszyć wokół Haven Bay dopóty, dopóki nie znajdzie czegoś wystarczająco krwistego. Jej metod pracy nie sposób przecenić... Sama widziałaś. Niech więc ten szakal pojedzie do Haven Bay, ale skoncentruje się na przyszłości, nie chcę, żeby grzebała w moich osobistych sprawach.

Tiffany potrząsnęła głową prawdziwie zrozpaczona. To ona była szakalem. Nieświadomie poruszyła lawinę zła i winna jest cierpienia Joela.

– Nie chciałam ci tego zrobić, uwierz mi, Joelu! Wiem, że nie...

– Co się stało, to się nie odstanie. Nie traćmy czasu na biadolenie. Byłbym ci wdzięczny, gdybyś potrafiła mieć lżejszą rękę w przyszłości.

– Oczywiście – przytaknęła żarliwie. – Nikt nie skojarzy twojego nazwiska z Haven Bay, jeśli o to chodzi.

– Po prostu pilnuj własnego interesu.

– Powiedz, jak mam to wszystko rozgrywać; nie /robię niczego bez twojej zgody. – Czuła się jak skazaniec, któremu pozostał jedyny promyk nadziei: że obudzi się za chwilę z koszmarnego snu i okaże się że, Joel Faber, „Liberty" i Nerida nigdy nie istnieli. Pytanie zawisło w powietrzu. Joel milczał posępny, idąc spacerowym krokiem w kierunku hotelu. Tiffany nie wiedziała, co robić. Jeżeli nie uwolni się od niego natychmiast, kłamstwo z samochodem wyjdzie na jaw i zostanie posądzona o spiskowanie z Garretem.

– Mogę ci dać telefon mojej siostry, jeżeli chcesz jeszcze wszystko przemyśleć.

– Nie, nie będziemy się więcej kontaktowali, Tiffany. W żaden sposób – uciął zdecydowanie. – Ustalę twoje spotkania z obecnymi szefami stacji. W połowie to już zrobione, ale oficjalnie zajmę się sprawą w poniedziałek. I możesz zaczynać. Wszystkie środki są do twojej dyspozycji. Zrobisz swój program, wybierzesz dla niego najlepszy czas antenowy i na tym koniec. Film będzie twój, sprzedasz go, komu ci się żywnie podoba, a ja od tej pory nie mam z nim nic wspólnego. I nie chcę mieć nic wspólnego z tobą ani z Haven Bay. Czy wyrażam się jasno?

– O, tak. Dziękuję. – Wyraził się nazbyt jasno i bardzo brutalnie, ale zrozumiała w końcu, że nazwa ich rodzinnego miasteczka ma dla Joela siłę klątwy, a ona z przeklętymi oczami, które mu o czymś przypominają, musi zniknąć na zawsze z jego życia.

Trudno sobie wyobrazić okropniejsze rozstanie, myślała, ale czas był nieubłagany. Zatrzymała się zdecydowanie.

– Nie musisz mnie dalej odprowadzać, Joelu. Powiedzieliśmy sobie już wszystko, prawda?

Nie nalegał. Zniknęli z pola widzenia jachtu i nikt ich nie śledził. W świetle słabych latarni, oświetlających drogę do hotelu, widzieli tylko cienie na swoich twarzach. Joel odezwał się matowym, zbolałym głosem:

– Tak. Za późno, żeby cokolwiek zmienić. Garret cię tu przywiózł, prawda? Widziałem rybacki kuter, z którego wysiadłaś.

Tiffany zbladła. Nawet jeżeli blefował, musiała powiedzieć prawdę. Miał prawo jej żądać.

– Tak. Przywiózł mnie. Ale nie wierzył, że się do ciebie dostanę.

Roześmiał się sztucznie, kręcąc przecząco głową.

– Ty się dostałaś, stary wygrał. Oczywiście zaplanował wszystko wcześniej od ciebie.

– Dlaczego tak mówisz? Co chcesz przez to powiedzieć?

– To nie ma nic wspólnego z tobą. Naprawdę nie warto się w tym grzebać. Zajmij się swoją pracą, swoją siostrą, jej synem, a przede wszystkim sobą! I idź już!

– Nie zobaczę cię nigdy więcej, prawda?

– Nie! Nigdy!

Utopiła w nim nieruchome spojrzenie, niezdolna wykonać kroku. Nie myślała już ani o tym, która jest godzina, ani o Garrecie. W głębi duszy czuła, że dzieje się coś absurdalnego, że wyrządzają sobie krzywdę w imię... nie wiedzieć czego. W każdym razie nie wiedziała tego Tiffany.

– Sądzisz, że to w porządku? – spytała niemal bezgłośnie, jakby nie spodziewając się odpowiedzi.

– Tak! – rzucił bez wahania, ale po chwili stał przed nią Joel odmieniony, z naturalną, delikatnie drwiącą miną.

– Wątpię, żeby następne spotkanie mogło wyjść nam obojgu na dobre. I... może to do mnie niepodobne, ale nie chcę, żebyś przeze mnie cierpiała. – Pogładził japo policzku jak dziecko. – Żegnaj, Tiffany.

Odwrócił się szybko i odszedł w kierunku jachtu, do swojego samotnego, skąpanego w sztucznym blasku świata. I do tępej rozpaczy, skrywanej pod maską cynizmu. Tak myślała szlochająca Tiffany, gotowa zedrzeć z niego maskę i zaspokoić wilczy głód uczucia. Była pewna, że potrafiłaby tego cudu dokonać, ale nie mogła i nie rozumiała dlaczego.

Ocierając łzy grzbietem dłoni, przypomniała sobie o pierścionku Armanda. Noszenie tej niechlubnej pamiątki straciło sens. Od dzisiaj nie jest zawiedzioną kochanką, nie powie nigdy, że „wszyscy mężczyźni są jednakowi". Zostawi w pamięci szczęśliwe chwile spędzone z Armandem i zajmie się tylko przyszłością. Święcie wierzyła, że spotka jeszcze kiedyś Joela Fabera, oby jak najdalej od Haven Bay... Z ulgą przełożyła pierścionek na palec drugiej ręki.

Zdała sobie nagle sprawę, że Joel podjął za nią dwie decyzje. Program o miasteczku Haven Bay – jeżeli okaże się sukcesem – może przyciągnąć innego finansistę, który rzuciłby okiem na jej projekt. W każdym razie Carol i Alan nie stracą nadziei.

Garret zaś będzie miał szansę rozmyślać w nieskończoność o hojności Joela Fabera, ponieważ nie dowie się niczego więcej o ich spotkaniu na „Liberty". Jeżeli to prawda, że stary rybak postanowił użyć jej do własnych nikczemnych celów, nie doczeka się najmniejszej satysfakcji.

Stała na przystani wypatrując kutra i myślała o pracy. Najchętniej zaczęłaby w tej chwili. Było tyle do zrobienia, zanim kamery pojawią się w Haven Bay: trzeba postawić na baczność całe miasteczko, przygotować plakaty, pamiątki, urządzić parkingi, zaplanować trasy morskich wycieczek.

Miała zupełnie wolną rękę, środki, o jakich nigdy nie śniła. A jeśli zrobi superprogram, po którym widzowie będą domagali się serii następnych? Co powie na to Joel Faber? Może ustąpi ze swojego „nigdy"? Tiffany była tyleż uparta, co marzycielska.

Rozdział 6

Przewrotność natury ludzkiej bywa zaskakująca: Tiffany doszła do takiego właśnie, banalnego skądinąd wniosku po powrocie do Haven Bay i rozmowach z jego mieszkańcami. Na wiadomość, że Joel Faber sfinansuje olbrzymie przedsięwzięcie reklamowe na rzecz miasteczka, reagowano rozmaicie.

– Żadna łaska – mruczał posępnie Garret. – Najwyższa pora, żeby spłacił część długu.

Kiedy Tiffany pytała, co ma na myśli, kręcił przecząco głową i chował się przestraszony jak żółw do skorupy.

Byli tacy, którzy nie wierzyli, że Joel Faber przejął się ich kłopotami. Słysząc o „przywiązaniu do rodzinnej ziemi", machali ręką z zakłopotaniem. Reuben, powiadali, wychowywał go w taki sposób, że biedny chłopak nie miał żadnych powodów lubić Haven Bay. A potem nieszczęsny sztorm... Nagle urywały się wspomnienia, jak gdyby sztorm był jakimś zbiorowym wstydliwym piętnem. Jedyne wytłumaczenie, które im przychodziło do głowy, to zmysł praktyczny Joela. Turystyka musiała być świetnym interesem, a dla pieniędzy ludzie jego pokroju zrobią wszystko – co do tego panowała zgoda.

Bardzo dobrze, myślała Tiffany, bo najzagorzalsi pesymiści, przeciwnicy pomysłu, powoli zaczynali wierzyć w jego sens i trochę pomagać. W końcu, szeptali, taki rekin jak Joel Faber nie brałby się za byle co.

Tiffany nie miała zamiaru wyprowadzać ich z błędu.

Wiara czyni cuda, a ona potrzebowała poparcia całego miasteczka. Gdyby wiedzieli, co sądzi o wszystkim Joel, jej własna wiara na nic by się nie zdała.

Ni stąd, ni zowąd poprawiły się miny miejscowym biznesmenom. Przestali mówić o ryzyku i zaczęli obliczać przyszłe zyski. Ożywili się sklepikarze, drobni ciułacze, wszyscy w coś inwestowali. Powstało pole kempingowe, zbrojono tereny budowlane.

Z największym entuzjazmem podchodziła do tego młodzież. Prześcigali się w pomysłach i garnęli do każdej pracy. To oni nie mieli nic do stracenia, a wiele do wygrania. Przede wszystkim jednak potraktowali tę „gorączkę wielorybów" jak nadzwyczajną przygodę. Trawlery rybackie, odnowione i pomalowane, błyszczały w słońcu. Pojawiły się nowe szyldy, kolorowe dekoracje rozweselały ulice. Haven Bay zmieniło się nie do poznania.

Alan miał zawiadywać ruchem turystycznym: prowadzić rezerwację, przyjmować wycieczki, panować nad wszystkim. Początkowo, aż do skończenia szkoły, ciotka Tiff gotowa była mu pomagać, później prowadziłby sam całą agencję, przy pomocy swojej matki jako sekretarki i skarbnika. Tiffany wynajęła na biuro mały sklep w środku miasta. Porzucony od lat, wymagał remontu i przeróbek. Zajęli się tym koledzy Alana, a ostatniego dnia studenci szkoły plastycznej wymalowali na ścianach piękne wieloryby.

Niepokój o przyszłość Alana przybrał zupełnie nowe wymiary. Carol była w siódmym niebie. Jako Wietnamka przeżyła w tym miasteczku czasy podejrzliwości i niedowierzania. Jej naturalna serdeczność oraz upór, z jakim matka i syn pokonywali własne ograniczenia, musiały jednak, wcześniej czy później, wzbudzić w sercach rybaków szacunek. Jeżeli kiedykolwiek pokazywano ich palcami, to z podziwem, aby udowodnić, że nawet najtrudniejsze życie warto przeżyć.

Od kilku lat Carol pracowała w szkole jako pomoc nauczyciela. Teraz całe grono pedagogiczne uległo jej namowom, żeby zorganizować praktyczne zajęcia z wychowania obywatelskiego. W dzień wolny od nauki dzieci podzieliły się na drużyny i ruszyły do malowania płotów, sprzątania śmieci, koszenia trawy... Prawdziwy cud! Apatyczne do niedawna miasteczko przypominało rój pracowitych pszczół.

Odtąd wszystko zależało od Tiffany, a raczej od powodzenia jej filmu. Początkowo myślała o półgodzinnym dokumencie, potem opracowała scenariusz na całogodzinny program, który miał być nadany po głównych wiadomościach, przed popularnym komediowym widowiskiem. Planowała półminutowe zwiastuny i wiele innych kosztownych przedsięwzięć reklamowych, ale miała wrażenie, że dobiła już do granic tolerancji Joela Fabera. Umawiał się z nią przecież, że sfinansuje wyłącznie film, a dotrzymywała tej umowy tylko do pewnego stopnia...

Pisanie scenariusza zajęło o wiele więcej czasu, niż się spodziewała. Kiedy nadszedł nieubłaganie moment podjęcia decyzji i zadzwoniła do Zacharego, trzęsła nią trema jak przed wejściem na scenę. Każdy normalny człowiek denerwowałby się na jej miejscu, ale Tiffany wątpiła, czy w ogóle była przy zdrowych zmysłach, podejmując się tak karkołomnego wyczynu.

Zachary Lee był na każde wezwanie i zawsze służył dobrą radą. Najpierw miał przysłać kamerzystów, potem postanowił, że sam ich przywiezie. Trudno o lepszą okazję na rodzinny spęd! Jej wielki brat był aniołem stróżem całego przedsięwzięcia, oboje zaś uważali, że Alan zasłużył na najlepsze ujęcie w tym filmie.

Zachary był wspaniały pod każdym względem. To on przemycił Carol i Alana z Wietnamu, nie czekając na oficjalne pozwolenie. Jako korespondent wojenny obejrzał wszystkie możliwe okropności tamtej wojny, a mimo to nie oszalał ani nie stracił normalnej ludzkiej wrażliwości.

Pierwsze zdjęcia zaplanowali na środę. Miało być dość spokojnie, Tiffany modliła się o piękną słoneczną pogodę.

Los z niej zadrwił. W nocy barometry poszły w górę. Prognozy zapowiadały zimny front z Antarktydy, który przyniesie umiarkowane lub silne wiatry oraz ulewne deszcze. To była ostatnia rzecz, jaką sobie wyobrażała. Zadzwoniła do Zacharego, żeby odwołać zdjęcia.

Zaśmiał się lekko w słuchawkę.

– Nie, siostrzyczko. Tym razem nie masz racji. Dramat. Tego nam brakowało. To właśnie podoba się ludziom przed telewizorami. Zrobimy świetne zdjęcia. Tu jest natura! Najprawdziwsza, dzika, nieokiełznana natura. Swoją drogą, Haven Bay jak na wybrzeże jest dosyć zaciszne. Pokażmy więc rozmaitość krajobrazów. Jeżeli turyści naprawdę tu przyjadą, nie codziennie będą mieli raj i słońce. Niech zobaczą prawdę!

Tiffany westchnęła i odrzuciła w kąt scenopis. To jakby zaczynać wszystko od początku. Zadzwoniła do Garreta oświadczając, że choćby się waliło i paliło, jutro zaczynają kręcić pełną parą. Tak postanowił Zachary Lee James.

Kiedy następnego ranka zjechała ekipa z Sydney, Haven Bay wyglądało jak w dzień państwowego święta. Wszyscy ruszyli do portu zająć najwygodniejsze pozycje i nikogo nie odstraszył rzęsisty deszcz. Sztormowa pogoda ściągnęła do przytulnej zatoki jeszcze więcej wielorybów niż zwykle. Entuzjazm publiczności sięgnął zenitu, kiedy operatorzy załadowali swój sprzęt na kuter Garreta „The Southern Cross". Z helikoptera, który przywiózł filmowców, już kręcono zdjęcia z lotu ptaka. Miały służyć za tło do wstępu.

Alan, rzecz jasna, płynął na kutrze. Ciotka reżyser miała przeprowadzić jeden wywiad z nim, drugi z Garretem, ale prawdziwymi gwiazdorami były wieloryby. Złapali scenę igraszek wielkiego samca z panią wielorybicą, wyskakujących ponad spiętrzone fale zaledwie kilka metrów od łodzi. Tiffany udało się nagrać niespodziewany monolog jednego z kamerzystów, który miał oczy jak talerze i zdawał się wychodzić z siebie.

– Fantastyczne! Nieprawdopodobne! Robiłem filmy na całym świecie. Byłem w Katmandu i Timbuktu. Pakowałem się w wojny, awantury, dziury zapomniane od Boga i ludzi. I myślałem, że widziałem wszystko, co warto było widzieć. Ale czegoś podobnego się nie spodziewałem. Być o krok od takiego wytworu natury... Człowiek się czuje taki... taki upokorzony i... trudno to wyrazić słowami... wniebowzięty. Każdy powinien to przeżyć. Każdy!

Po pierwszych zdjęciach wszyscy byli radośni jak dzieci. Oglądanie z bliska prawdziwych Goliatów oceanu, baraszkujących na fali, za nic mających „żywioły natury", podniosło nastrój do granic ekstazy. Tiffany wierzyła Zacharemu, że jego magicy utrwalą tę dziką aurę na taśmie. Kiedy dopłynęli do brzegu, okazało się, że mimo sztormiaków cała ekipa zmokła do suchej nitki, trzęsie się z zimna i umiera z głodu. Niezawodna Carol czekała z gorącą kawą, herbatą i dymiącym kotłem baraniego gulaszu. Wszystkie bez wyjątku twarze rozpłynęły się w błogim zadowoleniu.

Tiffany poczuła przedsmak zwycięstwa, ale była kompletnie wyczerpana. W jaki sposób Zachary Lee zdołał skłonić swoich ludzi, żeby filmowali tu za darmo? Do tej pory nikt z nią nie rozmawiał o kosztach. Nawet za helikopter. I umówili się na następny tydzień. Nieprawdopodobne. Trzeba było zejść z obłoków na ziemię. Czekało ich mnóstwo pracy. Końcowa rozmowa z Alanem i Carol, kierująca puentę na ludzkie losy. Potem w czasie montażu muszą wyczarować całość, dzięki której uroki turystyczne Haven Bay będą się sprzedawały jak ciepłe bułeczki.

Drobna postać Carol prawie zginęła w pożegnalnym uścisku Zacharego Lee. Trudno byłoby sobie wyobrazić mniej podobne rodzeństwo, śmiała się w duchu Tiffany. Alan ze ślepym uwielbieniem wpatrywał się w swojego wujka, olbrzyma o jasnokasztanowych włosach i orzechowych oczach. Dla niego Zachary na zawsze pozostanie bohaterem.

Tiffany poleciała z bratem do Sydney omówić losy gotowego filmu. Ponieważ Joel Faber zrzekł się wszelkich praw do rozpowszechniania tytułu, Zachary Lee zaplanował wyświetlenie go w swojej stacji telewizyjnej w tydzień po premierze w stacji Fabera, po czym miał pertraktować z innymi kanałami w Australii, Stanach i Japonii. Tiffany zajęła się promocją Haven Bay w wielkich agencjach turystycznych. Zależało im zarówno na gościach australijskich, jak i zagranicznych.

Zastanawiała się, czy czegoś nie przeoczyła. Na własnej skórze doświadczała wielokrotnie, iż diabeł siedzi w szczegółach. Istotna była reklama samego filmu, ale tutaj najbardziej pomocne okazało się kierownictwo stacji Fabera, rozpowiadające, że nowy program Tiffany James posłuży za test na oglądalność kanału. We własnym interesie nie wyprowadzała nikogo z błędu.

Przez cały tydzień poprzedzający premierę pojawiały się na ekranie półminutowe zwiastuny. Gazety i magazyny nie szczędziły miejsca na reklamy, ale Tiffany jakoś nie przychodziło do głowy dowiadywać się szczegółowo, kto i jak za to płaci.

Nadeszła niedziela, godzina próby. W całym Haven Bay panowało takie podniecenie, że Tiffany nerwy zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Co będzie, to będzie, pocieszała się w duchu – w każdym razie wypraliśmy z siebie żyły i nic więcej nie dałoby się zrobić.

Nastrój w studio był pełen wyczekiwania – nie wiedziała tylko, czy na sukces, czy raczej porażkę. Przyszła w końcu „z ulicy" i nie mogła wymagać od ludzi, którzy pracowali tam od lat, żeby stawiali na nią. Nawet gdyby się okazało, że strzeliła w dziesiątkę, miał to być strzał pierwszy i ostatni, ale o tym, ze względu na Joela, musiała milczeć.

Rozpoczął się program i nagle opuściły ją wszelkie nerwy. Była przekonana, że to więcej niż dobre! Akcja trzymała w napięciu. Każdy, kto zaczął ją śledzić, wytrzyma do końca. Zastanawiała się, czy Joel siedzi przed telewizorem. Chciała, żeby tak było. Może przemógłby się i potrafił oddzielić przeszłość od przyszłości, może spojrzałby na wszystko inaczej. A gdyby położył na szali swoją pozycję i doświadczenie, Haven Bay rozkwitłoby bez żadnego cudu.

Na reakcje telewidzów nie czekała długo. Po ostatniej scenie rozdzwoniły się telefony i plansza z numerem rezerwacji turystycznej w Haven Bay pojawiała się do końca wieczornego programu. Nie miała wątpliwości. Jej „Wieloryby" były przebojem, jaki obiecała Joelowi!

Kiedy ktoś z nabożeństwem podał jej słuchawkę, zadrżała z nadzieją, że to właśnie on. Niestety, dzwonił Zachary Lee z gratulacjami.

– Byłaś cudowna, siostrzyczko! Wierz mi, chociaż sobie też tak mówię.

– Ty jesteś stronniczy, nieobiektywny i wszystko to twoja zasługa – śmiała się głośno.

– Tiff, to był twój pomysł. A pomysły w tej robocie są niczym czerwone krwinki. Roznoszą tlen, bez którego nie ma życia.

– W każdym razie nie pozostaje nam nic innego jak czekać, co z tego wyniknie.

– Tak jest, siostro. Czekać i patrzeć – odpowiedział miękko, w charakterystyczny niedźwiedzi sposób. Zawsze ją zadziwiało tyle łagodności i spokoju w olbrzymiej męskiej postaci.

– Dzięki, że się odezwałeś, braciszku.

– Pamiętaj, że możesz na mnie liczyć, Tiff. Daj znać, jeśli będziesz jeszcze czegoś potrzebowała.

Najcudowniejsze było to, że Zachary mówił poważnie. Zawsze sobie z radością pomagali, nigdy nie wymieniali zdawkowych uprzejmości. Dlatego tak głęboko współczuła ludziom, którzy nie mieli rodziny. Jak Joel Faber albo stary Garret. To z tęsknoty za bliskimi zamykali się w skorupie samotności i egoizmu.

Gdyby sukces filmu można było mierzyć liczbą zgłoszeń w biurze Alana, Tiffany już następnego dnia powinna kazać nosić się na rękach. Haven Bay groził potop turystów. Telefony się urywały. Miejsca na kempingu zarezerwowane były na kilka weekendów, a pensjonatów i hoteli brakowało. Okazało się, że zaplanowano śmiesznie mało wycieczek po zatoce. Haven Bay ogarnęła prawdziwa gorączka turystyczna. Pobożne życzenia kilku zapaleńców stawały się nieuchronną rzeczywistością.

W pierwszą sobotę po programie miasteczko wyglądało jak nowo otwarte zoo. Tłumy ludzi wlewały się i wylewały. Najbardziej zawiedzeni byli jednodniowi wycieczkowicze, którzy nie zarezerwowali miejsca na statku. Niepocieszeni wędrowali na urwiste wybrzeże i oglądali wieloryby z daleka. Jak spod ziemi wyrastały kramiki z napojami, kanapkami i hot-dogami.

Przyjechała ekipa z dziennika stacji Fabera i wieczorem ukazały się migawki z oblężonej zatoki wraz z powtórzonymi fragmentami filmu. W niedzielę tłok ^f był jeszcze większy. Wśród gości nie mogło zabraknąć znakomitej reporterki rubryki towarzyskiej, Neridy Bellamy. Upolowała Tiffany w biurze rezerwacji i przypierała do ściany w stylu identycznym jak na jachcie.

– Co jest pani specjalnością, panno James, telewizja czy turystyka?

Tiffany postarała się o najbardziej rozbrajający ze swoich uśmiechów.

– Obie dziedziny, droga pani.

Odwzajemniona mina przypominała raczej grymas tygrysa przed skokiem na ofiarę.

– Co czyni panią nadzwyczaj atrakcyjną... nazwijmy to po imieniu... partią dla Joela Fabera. Rozumiem, że czyści mu pani przedpole, zanim sam rzuci się w nową przygodę turystyczną i wyczaruje z niej żyłę złota. Bardzo przebiegła podwójna gra, przyznaję.

– Nie nazywałabym tego grą. Jeżeli o mnie chodzi, traktuję pracę poważnie. A o zamiary pana Fabera proszę zapytać jego samego.

– Od ostatniego przyjęcia na jachcie jest nieuchwytny, więc wie pani równie dobrze jak ja, że nie mogę go o nic zapytać. Ale nie spędzi chyba w tej fortecy na Leisure Island reszty życia, jak pani myśli? Mnie trudno wyprowadzić w pole. Wcześniej czy później będę was miała razem, jak parę gołąbków.

– Tylko po co? – Tiffany naprawdę chciała wiedzieć, co skłania tę kobietę do tropienia ludzi.

– Po to, droga panno James – jadowite spojrzenie mówiło za siebie – żeby udowodnić wam kłamstwo. Lubię mieć rację.

Oto i cała tajemnica, zrozumiała nagle Tiffany. Nerida reagowała alergicznie na sytuację, w której ktoś śmie udowadniać jej publicznie, że nie ma racji. Czuje się wtedy jak spoliczkowana i nigdy nie wybacza.

Ciekawe, ile razy zakpił ze swojego prasowego „anioła stróża" Joel Faber. Zapał, z jakim ostrzyła na niego zęby, kazał się domyślać długoletniej znajomości i dozgonnej nieprzyjaźni.

W każdym razie ani ten, ani inny szpieg nie dostanie go w Haven Bay, myślała posępnie. Modliła się, żeby zmienił zdanie na temat szans rozwoju turystycznego miasteczka i na jej temat, ale nie będzie nalegała. Żadnych spotkań. Nie mogła tylko zapomnieć tego odcienia żalu w głosie, kiedy postanowił być twardy na przekór samemu sobie. Nikt przecież nie pragnie być naprawdę samotny.

Forteca... Tak powiedziała. Ale dlaczego odciął się od świata? Pytanie to długo nie dawało jej spokoju, aż w końcu uzgodniła z własnym sumieniem, że Joel powróci do ludzi i do normalnego życia, czy chce tego, czy też nie. Najwyżej nawymyśla jej jeszcze raz od pożal się Boże dobroczyńców albo sióstr miłosierdzia. Trudno.

Dwa tygodnie później Tiffany znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Haven Bay nie wytrzymywało naporu turystów. Patrole straży przybrzeżnej zaczęły strzec wielorybów przed nie obytymi z morzem i jego mieszkańcami pasażerami statków wycieczkowych. Zagonieni rybacy i wszyscy mieszkańcy sennego jeszcze wczoraj miasteczka wydawali się być równie radośni, co wyczerpani. Dyrektor banku nosił przyklejony do twarzy błogi uśmiech, o jaki nikt by go przedtem nie podejrzewał. Nikt też nie przypuszczał, że to tylko rozgrzewka przed prawdziwym najazdem.

Pewne biuro podróży zadzwoniło z pytaniem, czy linie Qantas mogą przysłać z Tokio boeinga pełnego japońskich amatorów wyprawy na wieloryby... Tiffany na moment straciła oddech. Teraz była już pewna: udało się!

– Nie przyjmiemy tylu ludzi! – Na twarzy Alana malowało się przerażenie. Zrobił chwiejny krok do przodu i opadł ciężko na krzesło, jakby zapomniał o protezach i stracił nad nimi panowanie.

– Zanotuj rezerwację!

– Nie ma więcej łodzi. Podobno z pustego i Salomon...

– Potwierdź rezerwację!

– Nie możemy tego zrobić! Ludzie, od których przyjmiemy zamówienie, wsiądą do samolotu i pokonają tysiące kilometrów, żeby...

– Rób, co mówię!

Pokręcił głową, kuląc bezradnie ramiona.

– Nie mówisz tego poważnie, ciociu.

– Najpoważniej.

– Co zrobisz? – Dostrzegł w końcu nieprzejednany upór w jej twarzy i zrezygnował z własnego.

– Znajdę jakieś wyjście.

Nie wierzył w żadne rozwiązanie, ale zabrał się do wpisywania rezerwacji, święcie przekonany, że Tiffany popełnia piramidalne głupstwo. Ona nazywała to w myśli ryzykiem.

Następne dni potwierdziły wszelkie obawy. Dla pięciuset turystów z Japonii nie dało się wybłagać, pożyczyć, kupić ani ukraść odpowiedniej ilości kutrów.

Pozostawała jedyna szansa. Tiffany wzdrygała się na myśl o własnej zuchwałości, ale nie było innego wyjścia. Poza tym, rozgrzeszyła się błyskawicznie, bo czas naglił jak nigdy dotąd, jeżeli rzeczywiście zamknął się w domu na Leisure Island, nie używa „Liberty". Zacumowana przy przystani, pewnie usycha z bezczynności, nie mówiąc ojej załodze. Joelowi Faberowi niczego by nie ubyło, gdyby pożyczył im jacht na jeden weekend. Tylko ten jeden, jedyny raz.

W końcu wygrała zakład. Powinien odwołać wszystko, co powiedział o Haven Bay. Film okazał się sukcesem jego stacji, a ich zapadła dziura nad zatoką nie tylko nie dogorywa, ale potrzebuje pomocy w zmierzeniu się ze swoją popularnością.

Tym razem jednak, zanim ośmieli się włamać do „fortecy", wydusi z Garreta kilka tajemnic. Musi się dowiedzieć, co łączy i co poróżniło starego rybaka z szesnastoletnim Joelem dwadzieścia lat temu. Nie może do niego pójść, póki nie zrozumie znaczenia owego przeklętego sztormu. Za dużo zostało powiedziane, żeby tak po prostu zapomnieć.

Rozdział 7

– Muszę poprosić Joela Fabera o pożyczenie jachtu – zaczęła Tiffany bez wstępu.

– Chcesz, żebym cię tam zawiózł? – spytał po chwili ciężkiego milczenia. Patrzył na nią wzrokiem pozbawionym wyrazu i ani myślał sprzeciwiać się czemukolwiek. Był to w końcu wspólny problem wszystkich mieszkańców Haven Bay.

– Nie, ty masz swoje wycieczki, poradzę sobie sama. – Nie miała zamiaru powtarzać błędu. Czuła przez skórę, że to udział Garreta w pierwszej wyprawie najbardziej rozzłościł Joela. – Powiedz mi lepiej, co się zdarzyło w czasie tamtego sztormu. – Zaczęła wpatrywać się w niego uporczywie, gotowa czekać dotąd, aż się odezwie.

– Było, minęło – odburknął cicho.

– Przecież pamiętasz! – krzyczała. – Inni też pamiętają, tylko nie chcą o tym mówić. Muszę wiedzieć dlaczego! Dla dobra nas wszystkich, Garret. Od spotkania z Joelem czuję, że coś jest nie tak... a ty wiesz dużo więcej.

Cień wahania przemknął po zmęczonej twarzy. Garret starał się nie patrzeć Tiffany w prosto w oczy, wybąkując pokrętną odpowiedź.

– Nikt nie chce się grzebać w koszmarnych wspomnieniach. Zbyt wielu ludzi zginęło tamtej nocy. Niepotrzebnie. Bezsensownie. Mówiłem im, co się stanie. I stało się.

– Ale co się naprawdę wydarzyło? Słyszałam o jakiejś akcji ratunkowej.

– Zgadza się. Tylko że sam diabeł by się wtedy nie uratował. W taki sztorm nie wypływa się w morze. Radio ostrzegało bez przerwy. Dowiedzieliśmy się już po wszystkim, że załoga jachtu, który wzywał pomocy, zlekceważyła komunikaty. Banda głupich szczeniaków! Niegodnych ocalenia i ryzykowania życia innych ludzi.

– Utonęli?

– Tak. Zasłużyli na to. Jacht poszedł na dno, zanim dotarł do niego pierwszy kuter. Też przykryły go fale, i wtedy Reuben Faber ruszył mu na pomoc. Zwariował. Wszyscy powariowali. I wszyscy zginęli. – Wykrzywił usta w bolesny grymas. Twarz miał rozpaloną jak w gorączce. – Wszyscy oprócz niego.

– Joela? – Wsłuchiwała się w bicie własnego serca, drżąc przed usłyszeniem odpowiedzi.

– Właśnie. Ten był w zmowie z Lucyferem. Jedyny rozbitek.

– I za to go nienawidzisz, Garret? – spytała miękko.

Cisnął Tiffany zjadliwe spojrzenie bazyliszka.

– Za wiele wody upłynęło, żeby kogokolwiek nienawidzić.

Skończył rozmowę. Naleganie nie miało żadnego sensu. Garret zamknął się w sobie, a Tiffany wiedziała odrobinę więcej niż przed godziną. I musiała na tym poprzestać. Przypomniała sobie pierwsze wrażenie, jakie zrobił na niej Joel Faber, rozbitek, który za cudowne ocalenie oddał radość życia.

Próbowała sobie wyobrazić, co czuje człowiek, który uratował się jako jedyny spośród wielu znajomych i bliskich. Czy pali go spojrzenie ich rodzin, rozżalonych i zbuntowanych, że właśnie on, a nie tamci? Czy to przypadek, że nie utonął jak reszta? A może był najsilniejszy, najwytrwalszy, może walczył dłużej niż inni? Czy wszyscy, tak jak Garret, mieli do niego pretensję, że nie umarł? Czy dlatego wreszcie Joel życzył całemu Haven Bay losu Sodomy i Gomory?

Ale to wszystko zdarzyło się przecież dwadzieścia lat temu. Zdrowy rozsądek musi bronić się przed tłumaczeniem teraźniejszości grą instynktownych uprzedzeń, zadawnionych ran. Sam Garret przyznał, że za późno na nienawiść, ale mógł coś ukrywać. Tak czy inaczej, była mu wdzięczna choćby i za okruchy prawdy.

Mimo że nadal mało rozumiała, postanowiła znaleźć Joela. Nie chciał jej widzieć, na pewno nie odbierał telefonów, dlatego zakradnie się do niego jak poprzednio, nie zapowiadana i nie proszona.

Pożyczyła od Garreta małą łódź motorową i rankiem następnego dnia wzięła kurs na Leisure Island. Posiadłość właściciela „Liberty", schowana za wysokim ogrodzeniem, leżała nad przytulną zatoczką na północy wyspy. Jedynie molo, przyklejone do prywatnej plaży, łączyło ją z resztą świata.

Minęła kilka statków zakotwiczonych w basenie portowym,, z wyłączonym silnikiem podpłynęła do wolnego miejsca przy falochronie i zacumowała łódź. Nikt jej nie zaczepiał ani nie zatrzymywał. Wyskoczyła lekko na pomost i idąc w kierunku brzegu, zastanawiała się nad kolejnym ruchem. Dostrzegła cienką ścieżkę wiodącą z plaży do domu i niemal w tej samej chwili sylwetkę nagiego, leżącego na piasku mężczyzny. Na szczęście spał, bo nawet jeśli nie był ochroniarzem nudystą, sytuacja zapowiadała się krępująco dla obojga.

Tiffany szła na palcach, żeby go ominąć po cichu, gdy nagle przemknęła jej błyskawiczna myśl jak dzwonek alarmowy: to nie ochroniarz, tylko Joel Faber. Poznała go po czarnych włosach i posturze. Wchodzenie na górę byłoby stratą czasu. Wstrzymała oddech i schyliła się ku odwróconej bokiem, śpiącej twarzy.

Ani cienia wątpliwości, tych rysów nie zapomniałaby do końca życia. Stała jak wryta, głowiąc się, jak wybrnąć z groteskowego położenia. Dopiero teraz nagość męskiego ciała zrobiła na niej wrażenie. To była jego nagość i czuła się okropnie głupio. Takiego wariantu spotkania nie mogła przewidzieć!

Nawet śpiący drapieżnik wydaje się bezbronny. Patrzyła na Joela innymi oczami. Z poczuciem winy, bo on za nic nie dałby się tak podpatrywać. Nie mogła jednak po prostu odejść. Tiffany James pomyślała praktycznie, że musi obrócić sytuację na swoją korzyść, i zrobić to z mistrzowską delikatnością.

Porzucona para szortów leżała koło stóp Joela. Tiffany podniosła je bezszelestnie i usiadła dwa metry dalej, na wprost jego twarzy. „Fant" schowała za plecami. Opanowała nieco tremę i maleńkimi kamykami zaczęła rzucać do celu. Dopiero po trzecim trafieniu cel zmarszczył czoło, a po czwartym otworzył jedno oko.

– Witaj na pokładzie – powiedziała jak najłagodniej, bojąc się, że wykona zbyt gwałtowny, nie przemyślany ruch.

Ani drgnął. Patrzył w osłupieniu, jakby nie odróżniał jawy od snu. Potem nieznacznie zmarszczył brwi na jedno mgnienie oka i przywitał ją dobrze znanym ironicznym uśmiechem.

– Uwielbiasz robić niespodzianki, Tiffany.

W skroniach jej huczało, przyciskała do kolan drżące ręce, ale odetchnęła z ulgą. Spodziewała się czegoś gorszego.

– Przepraszam za brutalną pobudkę, ale muszę z tobą porozmawiać.

– Popatrz, popatrz, wymarzona pora i miejsce na niekonwencjonalne spotkanie. Widzę, że wpadasz w nałóg. – Wsparł się na łokciach i oczami wędrował po jej smukłym ciele – dokładnie, z łakomym uśmiechem, żeby poczuła się trochę mniej ubrana.

Tiffany z trudem oderwała wzrok od jego napiętych, grających pod lśniącą skórą mięśni.

– Przydałby ci się ręcznik. Albo jakaś garderoba. Nie ma sprawy... jeśli będziesz miły.

Odpowiedział szerokim, na wpół złośliwym, na wpół rozbawionym grymasem.

Tiffany miała rozpalone policzki, chociaż to nie upał doskwierał najmocniej. Zupełnie inaczej zaplanowała początek rozmowy, a teraz czuła, że sama sprowokowała jej zejście na manowce. Tak bardzo się bała, że Joel będzie wściekły i nie zechce zawiesić „wyroku".

Uśmiechnęła się pogodnie na dowód, że ani myśli tracić spokoju.

– Przypłynęłam sama. Zacumowałam łódź przy twojej przystani. A od dwóch minut próbuję cię ratować przed ciężkim oparzeniem. Nie wiesz, że spanie na plaży jest niebezpieczne?

– Coś mi się zdaje, że sam lubię być niebezpieczny. – W oczach miał nienasycone pożądanie, które wiązało ich od pierwszego wejrzenia i wszystko jeszcze bardziej komplikowało. – Tyle bezsennych nocy – szepnął miękko – a teraz jesteś tutaj.

Podniósł się nagle wyżej i jedną ręką spróbował chwycić Tiffany za przegub. Straciła równowagę i upadła na plecy. Zanim zdążyła pomyśleć, poczuła jego twarz nad sobą, gorący oddech przy policzku, i nie potrafiła zaczerpnąć powietrza. Nagim torsem muskał najdelikatniej jej piersi, mrucząc z zachwytu.

– To było nie fair!

– Powiadasz? Wydawało mi się, że to ty chciałaś wykorzystać bezbronnego. W każdym razie uznałaś, że masz przewagę. Ja tylko odwróciłem role. Kto wie, dokąd zabrniemy? Nie sądzisz, że fair będzie dopiero wtedy, kiedy oboje narazimy biedne nagie ciała na poparzenie?

Serce zaczęło jej bić jak opętane, słowa uwięzły w gardle i z trudem wyskandowała „żal za grzechy". W głowie miała kompletny chaos.

– Nie, Joel, to nie tak. Nie chciałam się z tobą targować. Nie chciałam ci zrobić przykrości. Ale niełatwo tu się dostać. Nie spodziewałam się... Nie wiedziałam, co robić.

Schylił jeszcze niżej głowę, szukając wargami jej ust.

– Dlaczego miałbym cię nie pocałować, jeśli tego pragnę? – W głosie Joela brzmiało więcej udręki niż kpiny. – Ty nachodzisz mnie, jak chcesz i kiedy chcesz, Tiffany. Zakłócasz moją prywatność, moje sny.

Sny? Czyżby myśleli o sobie równie intensywnie? Jakie sny? Dobre czy złe? Koszmary ze sztormu w Haven Bay? Może rzeczywiście nie powinna go dręczyć. Pod żadnym pretekstem!

Całe to myślenie trwało ułamki sekundy, bo kiedy Joel dotknął jej zachłannymi wargami, czuła tylko podniecenie i strach. Błądził językiem po suchych ustach, oddając im swoją wilgoć, zapraszając do zabawy, potem całował gwałtownie, za gwałtownie, jakby nie mógł już czekać na odpowiedź.

– Przestań! – Zaczerpnęła powietrza i odwróciła głowę. – Proszę cię, Joel... nie! Przyszłam cię o coś prosić i to nie może być tak – mówiła stłumionym, bezsilnym głosem.

– Więc i ty zrób mi uprzejmość.

Nie chciała wierzyć własnym uszom.

– Nie mówisz poważnie, Joel.

– Chyba nie. – Nuta gorzkiego cynizmu ustępowała zwykłemu znużeniu. To uczucie opuszczało go coraz rzadziej. Zamknął oczy i pokręcił przecząco głową.

– Miałaś nie wracać, Tiffany. Wzbudzasz we mnie pragnienie, z którym radzę nie igrać. Odejdź, póki nie będzie za późno.

Wypuścił ją z objęć i cofnął łokcie. Tiffany natychmiast usiadła i ścisnęła rękami skronie. Słowa Joela pulsowały w jej głowie jak zabłąkany wyrzut sumienia. Czuła się podle, wiedziała, że nie powinna była przychodzić, ale nie potrafiła po prostu wstać i uciec. Musiała opanować drżenie kolan i własną dziką, beznadziejną tęsknotę...

Opuściła głowę i cisnęła w Joela szortami.

– Chcę z tobą porozmawiać. – Gotowa była błagać, żeby tylko rozstali się bez złości. – Czy nie możesz ze mną pogadać jak człowiek?

Zmroził ją wzrokiem, ale tylko na chwilę. Ulubioną bronią Joela Fabera była drwina. Wstał powoli, demonstrując bez zażenowania swoją nagość, kpiąc z zabawy w fanty i wprawiając w prawdziwe zakłopotanie Tiffany, która nie potrafiła się oprzeć porównaniu jego posągowej urody z chłopięcym ciałem Armanda. Potem odwrócił się i spokojnie naciągnął szorty.

Przez kilka sekund napiętej ciszy tkwił nieruchomo w miejscu, wpatrując się w mały statek na horyzoncie. Możliwe, że nie widział żadnego statku ani horyzontu, tylko wahał się, czy zostać z nią, czy odejść bez słowa. Tiffany ani myślała o dalszym naleganiu czy następnych dziecięcych sztuczkach. Joel był bardzo uparty i bardzo poważny, a jeżeli mu czegoś brakowało, to właśnie odrobiny dziecięcej naiwności.

W końcu usiadł. Z odwróconą twarzą i podkulonymi nogami patrzył w morze i milczał. Jakaś dobra aura sprawiała, że zamknięci w tej doskonałej, intymnej ciszy, nie dotykając się nawet wzrokiem, po raz pierwszy poczuli przyjazną bliskość. Pełne zawieszenie broni.

– Dlaczego nie opowiedziałaś mi całej historii o Carol i Alanie?

A więc oglądał! Tiffany zabiło mocniej serce.

– Nie dałeś mi szansy, Joel – powiedziała nad wyraz łagodnie, bojąc się zerwać tę cienką jak pajęczyna nić sympatii.

Schylił jeszcze niżej głowę, nabrał garść piasku i do końca rozmowy przesypywał przez palce jasne ziarenka. Tiffany zastanawiała się, czy rzeczywiście interesuje go życie Carol i jej kalekiego syna. Oni też byli rozbitkami, tyle że przeszli takie piekło na ziemi, o jakim Joel Faber mimo wszystko nie miał pojęcia.

– Co się stało z nogami Alana? – zadał beznamiętne pytanie, nie zdradzające prawdziwych uczuć ani myśli, ale już bez cienia cynizmu w głosie.

– Mina w Wietnamie. Miał wtedy dwa latka. Tam, w Azji, nazywają takich jak on ludzi bez nóg krabami. Carol przyniosła go do szpitala polowego, w którym stacjonował mój brat. Ojciec Alana był australijskim żołnierzem, ale nikt ich nie chciał, ani Australijczycy, ani Wietnamczycy. Na domiar nieszczęścia cała rodzina Carol zginęła w czasie bombardowania wioski. Koszmar za koszmarem. To były ludzkie strzępy, dopóki nie zajął się nimi Zachary, a potem mama z tatą. Koniec opowieści. Zmienili imiona na angielskie. Carol mówi, że pod wpływem wojny stała się inną kobietą.

Joel pokiwał głową i sięgnął po następną garść piasku.

– W jaki sposób zostaliście jedną rodziną?

– Kiedy Alan wydobrzał na tyle, żeby znieść podróż, Zachary za olbrzymią łapówkę załatwił dla nich miejsce na łodzi. W Darwin nasi rodzice wystąpili o adopcję. Włożyli wiele trudu i serca... Alan dostał protezy, które oczywiście trzeba było często wymieniać, bo z nich wyrastał. Carol marzyła o zamieszkaniu w wiosce rybackiej, najbardziej podobnej do miejsca, gdzie się urodziła i wychowała przed wojną. Przede wszystkim jednak chciała normalnego życia dla Alana, bez żadnych ulg ani dyskryminacji. Łatwiej było o to walczyć w małym miasteczku niż w wielkim molochu. Na początku. Potem pojawił się zasadniczy problem. Jaka przyszłość czeka Alana w Haven Bay?

Przerwała nagle, bojąc się zagalopować w kierunku zakazanego tematu. Chwila martwej ciszy wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Joel milczał, ale wyprostował w końcu nogi i ułożył się na boku, twarzą w jej stronę.

Uparcie unikała jego wzroku. Błądziła oczami po muskularnym torsie, gęstwinie czarnych kręconych włosów, zmierzwionych na piersi, niżej coraz delikatniejszych, niknących za paskiem szortów. Czekała, aż odezwie się pierwszy.

Wyciągnął rękę i musnął palcem prawą dłoń Tiffany.

– Przełożyłaś pierścionek.

– Już dawno temu powinnam to zrobić. Przepraszam, że sprawił ci tyle przykrości. – Poczuła nagle, że nie wolno jej pozwalać sobie nawet na tę odrobinę intymności. Jeden dotyk, lekki jak powiew wiatru, burzył jej spokój i mącił myśli nie mniej niż gorący pocałunek.

– Byliście zaręczeni?

– Nie. Nosiłam go na lewym palcu jako pamiątkę niefortunnej znajomości, własnego błędu. Kiedy go dostałam, traktowałam wszystko poważniej, niż było warto. Banalna historia.

– Droga donikąd. Tak to nazwałaś?

– Powiedzmy.

Kiedy cofał dłoń, delikatnie, w zwolnionym tempie, Tiffany zamarła... i oczywiście żałowała, że nie może jej zatrzymać.

– A więc, w czym mogę ci pomóc? – zapytał z kamienną twarzą, wybierając z piasku najmniejsze muszelki.

– Po pierwsze musisz uwierzyć, że nie chcę ci zrobić żadnej przykrości ani drążyć sprawy Haven Bay. Błagam cię tylko o pożyczenie na jeden dzień „Liberty". To wszystko. Joel wydawał się szczerze rozbawiony.

– To wszystko, powiadasz? Ależ w jeden dzień nie dopłyniesz do Nowej Kaledonii, żeby wrócić na starą posadę... w Klubie Śródziemnomorskim, dobrze pamiętam?

Nie odcięła się ani słowem, opowiedziała o pięciuset Japończykach, którzy szykują zorganizowany desant na wieloryby w Haven Bay.

– Próbowałam wszystkich sposobów, Joel. Nieprzyjęcie ich byłoby dla nas klęską, a gdyby się udało... lepiej nie zapeszać. Jesteś naszą...

– ...ostatnią szansą. To rozumiem od początku.

– Nie da się ukryć. Pomyślałam, że jeżeli nie używasz jachtu, mógłbyś go nam wynająć, na ustalonych przez siebie warunkach.

– Dziękuję. Nie chcę niczego od Haven Bay. A już najmniej ich pieniędzy. Powiedz po prostu, na kiedy go potrzebujesz i skończmy z tym.

– Chodzi o najbliższą niedzielę. Autokary przyjeżdżają o dziesiątej rano.

– „Liberty" będzie więc przed dziesiątą. – Uśmiechnął się drwiąco, widząc, jak coraz bardziej rozdygotana, odetchnęła teraz z ulgą.

– Tiffany, naprawdę nie możesz oprzeć biznesu turystycznego na dobrych chęciach i nadziei. Musisz mieć środki i musisz być przygotowana na każdą niespodziankę. Reklama to nie wszystko, wierz mi.

– Wiem, ale dopiero się rozkręcamy i nie przewidzieliśmy takiego tempa, to znaczy skuteczności reklamy. Jestem ci ogromnie wdzięczna, Joel. Gdybym mogła coś dla ciebie zrobić...

Omal nie wybuchnął śmiechem, a Tiffany spąsowiały nawet uszy.

– Wiem, że nie to miałaś na myśli, nie przejmuj się.

– Miałam. Ale nie... – zaplątała się beznadziejnie.

– W porządku. Zmieńmy temat – uciął ostro, jakby znudzony tonem tej rozmowy.

Odwrócił od niej oczy i zaczął malować na piasku esy-floresy.

– Nie doceniałem cię. Ten film był strzałem w dziesiątkę.

Nie wiedziała, z czego bardziej się cieszyć: zmiany tematu czy komplementu, na który czekała od dawna.

– To Zachary Lee był duszą wszystkiego, jemu należą się laury. Gdyby nie on, nigdy bym się nie zdecydowała na zdjęcia w sztormową pogodę.

– I to nie ty robiłaś wywiady?

– Miałam szczęście. Udało mi się być we właściwym czasie na właściwym miejscu.

– Jasne. Rozjaśniłaś mi w głowie. Udało ci się też, wyłącznie dzięki ślepemu szczęściu, postawić cały interes na głowie, czyli zaczynać od dachu. A rozumne działanie? Uchowaj Boże!

– Ciepło, ciepło! Czujesz bluesa! – Nie była dotknięta kpiną Joela i promieniała z radości.

– Kiedy Zachary Lee został twoim bratem?

– Wiele lat temu mama z tatą mieszkali w Nowym Orleanie, w Stanach. Zachary był geniuszem szachowym. Jacyś dranie zatrudnili go w szulerni. Miał siedem lat! Jeśli coś mu nie wyszło, znęcali się i...

– Tiffany speszyła się, bo o tym nigdy nie mówili poza rodziną. Rzuciła Joelowi błagalne spojrzenie.

– Nie powinnam ci o tym opowiadać. To prywatny bagaż mojego brata.

Odpowiedział wymuszonym, smutnym uśmiechem.

– Tiffany, wiem bardzo dobrze, że są rzeczy, którymi mężczyzna się nie chwali. Bez względu na to, ile ma lat.

Niestety, i ona o tym wiedziała. O tym, że Joel nie ma zamiaru odsłonić przed nią swoich nie zabliźnionych ran.

Uznał temat za zakończony i z pogodnym uśmiechem zadał następne pytanie.

– A skąd ty się wzięłaś w „rodzinie"?

– Z koszyczka znalezionego na Fiji. Porzucone niemowlę.

– Nie męczy cię to?

– Dlaczego? Należę do największej rodziny na świecie.

– Nie zastanawiasz się, kim byli twoi prawdziwi rodzice?

– Tak, oczywiście, ale to nie ma większego znaczenia. Gdyby pomyśleć o tym inaczej, to wszyscy w końcu jesteśmy jedną wielką rodziną.

– Beze mnie, proszę, wolę już być sierotką. Powiedz lepiej, ile rodzeństwa liczy twoja mniejsza rodzina.

– Tylko jedenaścioro. Różnych ras i narodowości.

– Twoi rodzice musieli być bardzo zajęci.

– Wychowali nas tak, że opiekowaliśmy się sobą nawzajem, mieliśmy dużo obowiązków. Mama z tatą ciągnęli za głowę każdego z osobna, żeby miał własne ambicje, ale przede wszystkim uczyli, że trzymając się razem możemy osiągnąć wszystko, a samotnie wszystko stracić. Powtarzali także, że pracowite życie nie jest takie złe...

– Rzeczywiście. Mieli rację. Rodzina z takimi zasadami wydaje się nie najgorsza. – Tiffany zauważyła, ile urody dodaje mu zwykły uśmiech... i ten beznadziejny głód w oczach, który znów się pojawił.

– Najlepsza. I mógłbyś do niej należeć, Joel, gdybyś tylko zechciał – powiedziała poważnie, nazbyt żarliwie, prowokując nowy cyniczny grymas.

– Może kilka świetlnych lat temu. – Zaśmiał się chrapliwie. – Teraz jest o wiele za późno. Poza tym szykują się nowe kłopoty.

– Nowe?

Machnął ręką w kierunku morza.

– Jeden z ludzi Neridy Bellamy sterczy w jakiejś łodzi z wycelowanym w nas teleobiektywem. Jutro twoje zdjęcie powinno ukazać się na okładce popołudniówki z podpisem w stylu: „Miłosna schadzka w prywatnym raju milionera".

– O, nie! – Tiffany struchlała ze zgrozy i złości na swoją nieostrożność.

– O, tak! – Wykrzywił z niesmakiem usta.

– Boże, znowu narozrabiałam. Joel, przysięgam, że gdybym wiedziała...

– Uspokój się. Gdybym ja wiedział, że przyjdziesz, nie opalałbym się nago. Gołymi pośladkami wyrażałem głęboki szacunek dla pani reporterki i jej szpiegów. Kiedy się obudziłem i siedziałaś obok... chyba zapomniałem o tym gówniarzu z kamerą. Dopiero na stojąco zauważyłem łódź.

Zdała sobie sprawę, że w czasie całej rozmowy czuł się obserwowany. Czy w ogóle jej słuchał, kiedy opowiadała o Carol i Alanie? Nie podejrzewała Joela o genialną podzielność uwagi. Jeszcze jedno upokorzenie!

Ale... pożyczył jacht! Ciekawe, czy z wrodzonej hojności, czy też pasował mu ten gest do jakiejś własnej gry? Nagle jakby otrzeźwiała. Zmieszana i zawstydzona, pomyślała, że zaraziła się cynizmem Joela, że mimo woli przesiąka jego stylem myślenia jak gąbka. Ulega mu, pozornie stawiając opór. Przydałaby się szklanka lodowatej wody.

– Czy musisz przejmować się wszystkimi łgarstwami, które powypisują?

– Niespecjalnie; plułbym na to, gdyby nie mój kompleks tropionego zwierza. – Zmierzył ją bacznym spojrzeniem egzaminatora. – Ciekaw jestem, jak byś się czuła, gdyby cię sfotografowali u boku Alana, dla porównania...

Wstrząsnęła się z odrazą na samą myśl.

– Nie ośmieliliby się.

– Wszystko na sprzedaż.

– Ale to obrzydliwe!

– Bardzo.

– Co teraz zrobisz? – Była niemal pewna, że znalazł jakieś wyjście, bo zachowywał się podejrzanie obojętnie.

– Wpadło mi do głowy kilka pomysłów, kiedy mówiłaś.

– Na przykład?

Nie odpowiedział od razu. Tiffany rozumiała wymowę tego ciężkiego, napiętego milczenia. Widziała dzikie, skupione oczy, wypatrujące prześladowcy, oceniające szansę przeżycia, szukające najlepszej kryjówki na zaczajenie się.

– Na przykład nasze małżeństwo odebrałoby sprawie całą pikanterię. Moglibyśmy się pobrać.

Czuła się jak porażona piorunem i gorzko świadoma zastawionej na nią, zamiast na Neridę, pułapki.

– Bądź poważny – odburknęła ze złością, naprawdę załamana, że próbuje z nią tak tanich sztuczek.

– Większość znanych mi pań skakałaby z radości na tę propozycję, widząc w niej „życiową szansę".

– Nie wierzę ci. Większość kobiet, znanych ci i nie znanych, chce być zwyczajnie kochana. A ty gardziłbyś mną głęboko, gdybym złapała tę „szansę".

– Ale pomyśl o korzyściach.

– Przestań Joel, nie przeciągaj struny!

Odetchnął, zanim zmienił temat, a po chwili zaczął bardziej rzeczowo, tonem nie znoszącym sprzeciwu, ale już bez cienia drwiny w głosie.

– Skoro nie zachwyciła cię perspektywa zostania moją żoną, od jutra jesteś nominalnym dyrektorem mojej stacji telewizyjnej. Po miesiącu, jeśli oglądalność nie pójdzie ostro w górę, wyrzucam cię, sprzedaję stację, i tyle. Koniec eksperymentu. Oboje możemy zaczynać od początku. Przysługa za przysługę, Tiffany. Ty masz jacht. Ja pokrzyżuję plany Neridzie.

Tiffany czuła się zbita z tropu i wcale nie uradowana, Co innego znosić wrogie spojrzenia przez jeden wieczór, a co innego być szefem przez cały miesiąc. Joel naprawdę postanowił przegonić ją ze swojego życia. Bardzo wyrafinowanymi metodami. Intuicja jej podpowiadała, że przegrała z kretesem. Nie tak miało się wszystko zakończyć. Walczyła o niego ślepo, mimo że małżeństwo nigdy nie byłoby możliwe. Nie miała złudzeń, ale dopiero ta cyniczna propozycja wyprowadziła ją z równowagi.

Musiała myśleć o jachcie. Po to tu przyszła. Poza tym, jeżeli nie zgodzi się na plan Joela, Nerida urządzi im piekło na ziemi. Los stacji też nie był bez znaczenia, ale jeżeli on i tak postanowił ją sprzedać, jej wysiłki przez miesiąc niczego nie zmienią. Została postawiona pod ścianą i miała przed sobą trzydzieści koszmarnych dni.

– W porządku. Umowa stoi.

Spojrzał na nią dziwnie, jakby nie rozumiał, o czym mówi albo zastanawiał się, czy sam nie popełnia błędu.

– Masz rację. Niezbyt udany byłby ze mnie mąż.

Wstał i podał Tiffany rękę.

– Zadzwonię do telewizji i ogłoszę swoją decyzję. Potem złapię Neridę i pomogę jej zinterpretować dzisiejsze zdjęcia. W poniedziałek przyślę po ciebie samochód. Wejdziesz do studia jako nowy szef, gdzie przyjmą cię z wszystkimi możliwymi szykanami. Mam nadzieję, że i ty zagrasz swoją rolę nie gorzej niż przede mną.

– To znaczy jak? – Udała, że nie zauważa ciepłego uścisku jego dłoni.

– Śmiało i w dobrym stylu. Swoją drogą – uśmiechnął się na wpół kpiąco, na wpół życzliwie – ciekaw jestem, co byś zrobiła, gdybym odmówił ci tego jachtu.

– W odwodzie miałam jeszcze marynarkę wojenną.

– Słucham? – Wyglądał, jakby się po raz pierwszy od dawna szczerze zdziwił.

– Pomagali nam już, kiedy trzeba było wesprzeć straż przybrzeżną. Turyści bywają, niestety, zagrożeniem dla wielorybów. Poza tym pomyśl: pięciuset zawiedzionych Japończyków to antyreklama całej australijskiej turystyki. Przekonałabym admirała, że zagrożony jest honor ojczyzny. Wątpię, żeby mi z miejsca przysłał lotniskowiec, ale jakąś marną fregatę bym wytargowała. No, w najgorszym wypadku niszczyciela. A cóż lepszego ma do roboty marynarka w tych spokojnych czasach, niż służenie krajowi pomocą, kiedy jego obywatele są w potrzebie?

Pokręcił z niedowierzaniem głową.

– Obawiam się całkiem poważnie, że dałby ci i dwie fregaty. Masz cholerny tupet, Tiffany.

– Wolę nazywać to przedsiębiorczością.

– Cholerny tupet, powiedziałem. I ślepy optymizm. Igrasz z niebezpieczeństwem, jakby ci nigdy nie zajrzało w oczy. A ono czyha na każdym kroku, Tiffany.

– Nacisnął palcem pierścionek z perłą, nie wypuszczając z rąk jej dłoni. – Nie powinnaś być taka ufna, nie jesteś już dzieckiem. – Zamilkł na dłużej, potem podniósł w górę ramiona na znak, że lekcja skończona.

– Odprowadzę cię do przystani.

Ruszył tak szybko, że Tiffany ledwie za nim nadążała. Pytał o szczegóły dotyczące najbliższej niedzieli: plan wycieczek, miejsca noclegowe, możliwości nakarmienia kilku setek Japończyków i tak dalej, bardzo konkretnie. Mówiąc coraz szybciej, jak katarynka, odwiązał linę cumowniczą i wrzucił ją do motorówki. Chcąc nie chcąc, musiała uruchomić silnik.

– Czy zobaczymy się wkrótce, Joel?

– Nie... jeżeli mogę mieć coś do powiedzenia. Ale trzymam za ciebie kciuki. Nie dawaj się, Tiffany!

Uwierzyła tym razem, że wbrew wszystkiemu, co dotąd powiedział, naprawdę dobrze jej życzy. Pomachała ręką na pożegnanie i odpłynęła, śledzona do końca okiem kamery.

Po powrocie do Haven Bay przeżywała od nowa, minutę po minucie, całe spotkanie. Ich ciała lgnęły do siebie jak dwie połówki magnesu. Nie próbowali nawet tego ukryć, ale Tiffany wywoływała z pamięci Joela jakieś koszmary, które chciał pogrzebać, przez które nie mógł normalnie spać. Przestała wierzyć, że chodziło o sam sztorm albo Haven Bay. Może raczej o wspomnienie człowieka, którym był kiedyś. Może stąd owo „za późno", że utracił własną tożsamość. Dawne przeżycia mogły zmienić go tak bardzo, że nienawidzi myśli o ciągłości swojego życia. Im dłużej o nim myślała, tym większą czuła pustkę z powodu jego nieobecności. I już wiedziała, że jeszcze choć raz będzie nieposłuszna.

Rozdział 8

W niedzielny poranek, punktualnie o dziewiątej, zza najbliższego cypla wyłonił się olbrzymi, piękny jacht Joela Fabera. Zarówno turyści, jak i mieszkańcy Haven Bay od dobrej godziny tłoczyli się wzdłuż wybrzeża, żeby nie przegapić jego wejścia do portu.

Wiadomość, że Faber na prośbę Tiffany uratuje sytuację, całe miasteczko przyjęło z ulgą. Natychmiast też zaczęto plotkować. Większość nie miała wątpliwości, że milioner, doświadczony w branży, wyczuł hossę i postanowił zainwestować w turystykę w Haven Bay. Czy z innych powodów przejąłby się jakimiś Japończykami i brał na siebie cudze kłopoty?

Liczenie na dalszą pomoc Joela mogło się okazać fatalne w skutkach. Tiffany zdawała sobie z tego sprawę, ale cokolwiek by powiedziała, ludzie wiedzieli lepiej. Plotka zaczęła żyć własnym życiem, a gorliwe odkłamywanie jej pogorszyłoby tylko sytuację. Wiadomość o mianowaniu pani James szefem stacji telewizyjnej podgrzała jeszcze nastroje. Turystyka i telewizja – James i Faber: genialna spółka!

Prasa dorzuciła swoje trzy grosze. Joel powstrzymał Neridę od wywołania taniego skandalu, ale nie zamknął jej ust. Pisano o filmie jako wspólnym przedsięwzięciu nowego właściciela stacji i niejakiej Tiffany James, o jego możliwym wpływie na przyszłość turystyczną Haven Bay. Obyło się jednak bez opowieści o „miłosnych schadzkach w prywatnym raju", a jedyna opublikowana fotografia pochodziła z przyjęcia na jachcie. Negatywy ze spotkania na plaży albo zostały odkupione, albo czekały na lepszą okazję.

– Ale superłajba! – zawołał z podziwem Alan wpatrzony w „Liberty", który dobił właśnie do przystani. – Czy nie byłoby wspaniale mieć taką na zawsze?

– Alan, zrobiliśmy to z konieczności i wybij sobie z głowy powtórkę. Od następnego tygodnia pracujemy na własny rachunek.

Weszli na pokład, żeby przywitać załogę i wręczyć kapitanowi mapę z trasą wycieczki. Ostatnią osobą, którą Tiffany spodziewałaby się spotkać na mostku, był kapitan... Joel Faber. A jednak. Odprawił swoich ludzi i z rozbawieniem w oczach schylił głowę przed komitetem powitalnym.

– Znowu przypadkowe spotkanie, Tiffany. To chyba jakieś fatum!

Ubrany w biały mundur kapitański, nie podejrzewał chyba, że osłupiała z wrażenia, zmieszana Tiffany nie daje rady okiełznać swojej wyobraźni. Przywołuje teraz z pamięci jego nagie ciało, zuchwałą męskość, czuje tamten gwałtowny pocałunek na plaży, i znowu, w przebłysku świadomości, próbuje zdławić podniecenie i zapanować nad własnym głosem.

– Myślałam... powiedziałeś... dawałeś do zrozumienia, że nigdy tu nie powrócisz.

– Jestem. A to nie znaczy, że wróciłem. – Patrzył na nią wytrenowanym przez lata obronnym spojrzeniem, zupełnie pozbawionym wyrazu.

– Więc dlaczego przypłynąłeś? – Pragnęła oczywiście usłyszeć, że musiał wrócić. Do niej, a nie do Haven Bay.

– Mógłbym się na coś przydać. Niewielu twoich przyjaciół zna lepiej ode mnie zwyczaje wielorybów i tę zatokę. Jeśli pozwolisz, z przyjemnością zabawię się w prawdziwego kapitana i luksusowo obsłużę waszych Japończyków. Jak wiesz, dotrzymuję obietnicy.

Wyjaśnienie, niestety, zabrzmiało całkiem przekonywająco. Zanim Tiffany zdążyła przełknąć rozczarowanie i ochłonąć, Joel zwrócił się do Alana z przyjaznym, przepraszającym uśmiechem.

– Twoja ciotka, Alanie, zapomniała nas sobie przedstawić. Joel Faber, dzisiaj kapitan „Liberty". Witaj na pokładzie.

– Alan Tay James. – Z płomiennym spojrzeniem i wniebowziętą twarzą zrobił krok do przodu, żeby uścisnąć dłoń Joela. – Dziękuję, że jednak pan się zjawił. Muszę przyznać, że do ostatniej chwili myślałem sobie w duchu, że ciocia Tiff popełnia szalony błąd albo nawet obłędne szaleństwo.

– Między nami mówiąc, Alanie, popełniła je. Kiedy następnym razem odbierzesz taki telefon, powiedz, że potwierdzisz rezerwację telefonicznie, za kilka godzin lub następnego dnia. I sprawdź, czy na pewno możesz to zrobić. Ustal listę przewoźników, których mógłbyś wynająć.

– Jest gotowa, panie Faber. Dzisiaj nie straciłbym już tak szybko głowy.

– W porządku. Obaj dobrze wiemy, że twoja ciotka jest bardzo przedsiębiorczą damą. Podziwiam jej tupet, ale, między nami mężczyznami, nie zawsze może być pod ręką. Swoją drogą, jeżeli o kimś chciałoby się powiedzieć, że stanął samodzielnie na własnych nogach, to właśnie o tobie.

Alan roześmiał się uszczęśliwiony i dumny z powodu komplementu.

– Dziękuję, panie Faber. Naszkicowałem tutaj naszą trasę, może się panu przyda.

Joel zerknął na kartkę.

– Myślę, że będziemy się jej trzymać. O nic się nie martw. Wprowadź pasażerów na pokład, sprzedaj im bilety, a resztę zostaw mnie.

– Tak jest! Dziękuję raz jeszcze. Miło było pana poznać. A jacht wygląda fantastycznie!

– Dziękuję, Alanie.

Uścisnęli sobie serdecznie ręce. Tiffany wyczytała z rozmodlonej twarzy siostrzeńca, że oto znalazł następnego – po Zacharym – męskiego bohatera. Joel był naturalny i spontaniczny, w tym co mówił, nie zabrzmiała ani jedna fałszywa nutka. Tak potrafił rozmawiać z chłopcem właśnie Zachary, którego Alan czcił bałwochwalczo. – Idziemy, ciociu Tiff?

– Za chwilę, Alan. Idź sam, zamienię kilka słów z panem Faberem.

Joel uniósł w zdziwieniu brwi, zmrużył kpiąco oczy, co miało ją przekonać, że odegrał świetne przedstawienie. Tiffany poczuła raptem, że nie boi się już jego drwiny i nie wierzy udawanemu cynizmowi. Bez względu na to, co się działo przez ostatnie dwadzieścia lat, w gruncie rzeczy był wrażliwym człowiekiem. I pociągało ją w nim wszystko, zarówno ta wrażliwość, jak i maska skrywająca cierpienie, głód uczucia oraz widmo przeszłości.

– Ciągle mówisz, że jest za późno. A przecież nie jest.

– Pamiętam, kiedy miałem piętnaście lat. To było dawno, Tiffany. Kilka wcieleń temu dałbym się zaadoptować dobrej rodzinie.

Pokręciła głową nie wierząc ani słowu. Prawdziwy Joel Faber rozmawiał przed chwilą z Alanem. Była tego pewna.

– Nie przypłynąłeś tutaj dla interesu. – Patrzyła mu w oczy wolno cedząc słowa. – Nasz sternik mógłby pomagać twojemu kapitanowi. Obyłoby się bez ciebie. – Uśmiechnęła się promiennie i powiedziała coś śmiesznego, coś, co musiał słyszeć choć raz w życiu, z ust matki albo babci: – Spójrz mi w oczy, przeżegnaj się i powiedz prawdę.

Przez kilka sekund nie odrywał od niej wzroku i hipnotyzował tym swoim wilczym głodem. Pulsujące milczenie wydawało się przeciągać w nieskończoność, kiedy stali jak skamieniali, witając nową falę dręczącego ich podniecenia. Tiffany miała wrażenie, że wąskie, dopasowane dżinsy zrobiły się nagle za ciasne i parzą jej skórę. Delikatny bawełniany podkoszulek ocierał teraz boleśnie napięte, stwardniałe sutki. Nie wiedziała, czy słyszy bicie własnego serca, czy serca Joela, który dla rozładowania napięcia odwrócił od niej głowę w stronę zatoki.

– Może zatęskniłem za widokiem wielorybów.

Zabolała ją ta „prawda" i westchnęła z rozczarowaniem.

– W porządku. Życzę ci w takim razie przyjemnego dnia. Najbardziej przerażała mnie myśl, że nienawidzisz tu wszystkiego. I znalazłeś się w Haven Bay z niewiadomych powodów, wbrew sobie.

Wydawał się taki nieobecny, taki od niej daleki, że nie mogła tego dłużej znieść. Podeszła bliżej, położyła dłonie na jego usztywnionych ramionach i pocałowała lekko w policzek.

– Dziękuję, Joel. Dzięki tobie Alan ma swój wielki dzień – powiedziała matowym głosem.

– A my? Kiedy będzie nasz wielki dzień? – Przygarnął ją do siebie gwałtownie, nie czekając na odpowiedź, nie patrząc jej nawet w oczy. Całowali się nieporadnie i ślepo. Usta Joela parzyły, wymuszały wzajemność, błagały. Kiedy wypełniał ją językiem, całą drżącą, niezdolną do buntu, Tiffany nie próbowała już uciekać. Oboje zanurzyli się w pożądaniu, od jakiego nie ma odwrotu. To ona napierała teraz rozpaczliwie, pędziła na oślep, jak gdyby jeden szalony pocałunek, niczym czarodziejskie zaklęcie, mógł odsłonić najskrytsze zakamarki duszy Joela. Pragnęła jego ciała, ale i jego całego. Od pierwszego wejrzenia wiedziała, że będzie zaborcza i nie podda się w tej wojnie zbyt łatwo.

Joel wpił się w nią dłońmi. Palce błądziły po wypukłościach bioder, ramion, paciorkach kręgosłupa.

Przyciskał ją do siebie, jakby chcąc odbić wymarzone kształty na własnej skórze. Tiffany czuła, że wie o nim wszystko, zna na pamięć każdy muskuł, siłę ramion, ciepło oddechu, zapach i smak... ale nie wiedziała niczego. Pewny był tylko ten nienasycony głód, wyrzeźbiony na twarzy, żądający od niej pełnego oddania.

Uległa, bo bardzo tego chciała. Sama błagałaby teraz Joela, żeby ją kochał, gdyby miejsce było bardziej intymne. Dygotała cała rozpalona, wyobrażając sobie, że stopili się w jedno ciało. Nie umiała stłumić cichutkiego skowytu, kiedy zachłannymi palcami zagarnął jej pośladki i poruszając biodrami drażnił arogancką męskością. W tym samym rytmie koniuszki piersi zderzały się delikatnie z torsem Joela. Ich usta rozłączyły się, a potem wolno całował oczy, policzki, szyję. Głos, który z siebie wydobył, był niski i zdławiony.

– Chcesz mnie tak samo, jak ja ciebie. Przysięgam, Tiffany, zapomniałem, że można tak kogoś pragnąć. Oboje wywiązaliśmy się z obowiązków. Teraz jesteśmy sami. Tylko ja i ty. Żadnych uprzejmości. Po prostu chcemy tego oboje, jak niczego na świecie. Nie broń się przede mną, proszę.

Odważyła się spojrzeć mu oczy. Te dwa żarłoczne ognie zdolne były spalić ją całą na popiół. A co by zostało z garstki popiołu? Czy znowu pustka, z której nikt nie wykrzesałby już życia? Nie wiedziała. Nie znalazłaby teraz odpowiedzi na żadne rozsądne pytanie. Nie potrafiła myśleć, kiedy oplatał rękami jej szyję, wtulał się w nią tak doskonale, iż nie wiedziała, gdzie się kończy jej własne ciało, a zaczyna jego. Nigdy z nikim nie było jej tak dobrze. A jednak miała ochotę płakać.

– Nie odpychaj mnie! – krzyczał prawie, zniecierpliwiony uporczywym milczeniem. – Nie możesz być tak niemądra!

– Nie odpycham cię, Joel.

– Teraz, prawda? Zejdziemy do mojej kabiny.

Czy tylko tego od niej chciał? Już natychmiast?

– Nie! – Mimowolnie zmieniła ton głosu.

– Tiffany...

– Nie teraz! – krzyczała, broniąc się bardziej przed samą sobą niż propozycją Joela.

Podniesione głosy dobiegające z lądu wdarły się bez pardonu w intymność tej chwili i przerwały pojedynek.

– Masz rację. – Joel nabrał powietrza. – Nie trzeba się z tym spieszyć. – Zatopił w oczach Tiffany napięte spojrzenie, jak gdyby chciał ją przykuć do jednego miejsca i zatrzymać czas.

– Zostań ze mną na jachcie.

– Dobrze. – Uchwyciła się rozpaczliwej nadziei, że przez kilka wspólnie spędzonych godzin dozna olśnienia i wszystko stanie się prostsze.

– Teraz mogę się nawet przeżegnać i powiedzieć całą prawdę: przypłynąłem tu po ciebie. Reszta się nie liczy. Tylko czy musiałaś szukać w pamięci dziecinnych zaklęć, żeby to usłyszeć? Przyznaj się, Tiffany.

Wypuścił ją z objęć i pogłaskał opuszkami palców po policzku. Nigdy dotąd nie słyszała tak czułego męskiego głosu.

– Żadne wytarte zaklęcia, Tiff. Tylko ty możesz mieć moc czarodziejską. Jeżeli zechcesz jej użyć. Trudno we mnie uwierzyć, ale jeżeli nie ty, to już nic i nikt inny.

Nie chciała odchodzić w takiej chwili. Czuła wielkie niespełnienie i trudne do ukrycia zażenowanie... Każde spojrzenie Joela budziło w niej chorobliwe podniecenie i tym bardziej przypominało, że jest taki daleki i tajemniczy.

Nie sprawił jej przyjemności ten dzień na jachcie.

Luksusy, usłużność kelnerów, najwystawniejsze dania, rozmowy z japońskimi biznesmenami... wszystko drażniło i nie pasowało do nastroju. Za to wieloryby z Haven Bay spisały się na piątkę. Amatorskie kamery pożerały kilometry taśmy filmowej. Goście byli zachwyceni. Nie mogli spodziewać się atrakcyjniejszych widoków i lepszej obsługi.

Joel i Tiffany przedzierali się przez upływające minuty i godziny, z przyklejonymi do twarzy oficjalnymi uśmiechami, jak przez gęstą mgłę. Czuli tylko siebie, swój głód, kuszącą i dręczącą niepewność. Strach przed nadejściem wieczoru nie dawał wytchnienia, przyprawiał o gorączkę.

Tiffany mówiła sobie, że byłoby szaleństwem, niewybaczalną głupotą uciec przed tym, co ofiarował jej Joel, choć bardzo się tego bała. Nie mogła zresztą oszukać samej siebie. Żaden mężczyzna nie działał na nią nigdy tak obłędnie, więc prawdziwe namiętności zdarzają się chyba rzadko. Chwilami się rozmarzała: może wszystko wyszłoby na dobre, gdyby przestała być podejrzliwa i poddała się instynktowi. Może i on wyszedłby z tej obronnej skorupy, porzucił masochistyczne jarzmo wspomnień i wybrał taką przyszłość, w której znalazłoby się miejsce dla niej i ich wspólnego szczęścia.

Cały ten dzień był obłąkaną huśtawką nastrojów. Od rojeń o „wspólnym szczęściu" gładko przechodziła do pewności, że nic dla niego nie znaczy, że Joel zwykł przywoływać kobiety jednym skinieniem palca, a teraz tym bardziej się podniecał, im dłużej mu odmawiała. Gdy tylko nasyci swój kapryśny apetyt – co może trochę potrwać – zmieni obiekt zainteresowania. Chwilę później znowu wierzyła, że ich losy skrzyżowały się na szczęście, że jakaś wyższa opatrzność nie pozwoli im się zagubić. Nie mogło chodzić wyłącznie o seks, ale jeśli nie zostanie z nim tej nocy, czy Joel odejdzie na zawsze? Wielu mężczyzn tak by właśnie zrobiło. Jej „wiedza" o mężczyznach najwyraźniej dopasowywała się do nastroju chwili.

Kiedy ostatni pasażerowie schodzili z jachtu, słońce kryło się za horyzontem, a Tiffany nie podjęła żadnej decyzji. Powędrowała na tylny pokład, oparła się o burtę dokładnie w tym samym miejscu, w którym ujrzała po raz pierwszy Joela. Dopiero teraz zaświtało jej w głowie, że tamtej nocy widział podpływający kuter, wyglądał jej, śledził wynurzającą się z ciemności... Czy to był czysty przypadek, czy zrządzenie losu?

Usłyszała jego kroki, ale nie odwróciła się. Stanął tuż obok, tyłem do miejsca na lądzie, którego nienawidził. Poczuła na sobie nieprzytomny wzrok, błądzący po jej profilu, jakby z zarysów twarzy chciał wyczytać przyszłość.

– Ta noc... niech będzie nasza, Tiffany. Wróć ze mną do Leisure Island. Zostań ze mną.

Serce skoczyło jej do gardła i wyszeptała nieswoim głosem kilka słów, które najbardziej raniły ją samą.

– Nie tej nocy, Joel.

– Czy nie tego właśnie pragniesz?

– Być może. Nie tylko ty jesteś nieszczęśliwcem, który musi jeszcze szukać odpowiedzi.

Nie próbował nawet rozwikłać zagmatwanej treści tej odmowy. Miotały nim sprzeczne uczucia i pożądanie, które stawało się fizyczną męką, bez nadziei na spełnienie.

– Nie wiem, jakie sobie zadajesz pytania. Ani jakich odpowiedzi oczekujesz. Jeżeli jednak jest coś, bez czego nie możesz żyć, dam ci to, Tiffany! Jeśli potrafię, jeżeli... to coś jest w zasięgu moich możliwości.

Czy miłość była „w zasięgu jego możliwości"? A czy ona z kolei potrafiłaby tak kochać, żeby z jej wymagań i jego chorobliwego głodu uczucia, skrywanego pod maską cynizmu, wykrzesać wspólne szczęście? Aksamitny szept, którym kusił ją jeszcze i błagał, działał jak najbardziej wyrafinowana pieszczota.

– Zmusiłaś, Tiffany, do pokory takiego twardziela jak ja. To prawda, że nigdy nie doznałem tego, co jest nie do kupienia. I że bardzo chciałbym... tylko z tobą. Nie powiem ci, dokąd wiedzie ta droga. Nie mogę kłamać. Po prostu nie wiem. Ale jeśli odejdziesz, do końca zakichanego życia będę się zastanawiać, co straciłem.

– Wiem, Joel. Ja też nie będę kłamać. Przecież sama ci wpadam w ramiona. Czuję coś niesamowitego, ale tak się boję, że to pryśnie jak bańka mydlana, jeżeli popełnię błąd.

– Jaki błąd?! Tiffany, nigdy dotąd nie miałem tak czystego sumienia. Jeśli to, co zaczyna się między nami, nie jest w porządku, to co jest? Byłaś ze mną rano. Chciałaś mnie, tak jak i teraz. My już jesteśmy kochankami. Czy możesz powiedzieć, że czujesz to inaczej?

– To nie takie proste, Joel. – Mimo drżenia, wahania, strachu, na dnie jej głosu brzmiał upór. – Czuję tak samo, i czuję też, że za nic nie wpuścisz mnie do swojego życia. Zbudowałeś mur, którego nikt nie skruszy. Nie chcę kochać się z tobą, a potem płakać w samotności. Przepraszam, nie mogę sobie tego zrobić.

– A gdyby było inaczej? To moja jedyna szansa, Tiffany. Może i nasza wspólna szansa. Nie przekreślaj jej z góry!

Jego słowa były stłumionym krzykiem rozpaczy i godziły prosto w serce. I bez tych słów miała ochotę rzucić się Joelowi w ramiona i z ulgą powiedzieć „tak". Rozsądek wołał tymczasem „uwaga, ślepa uliczka!" Nie była gotowa, nie potrafiła uwolnić się od podejrzeń, że dla niego to jeszcze jeden podniecający eksperyment, bez związku z nią i ich przyszłością.

Przepraszająco pokręciła głową, na jej twarzy malował się smutek.

– Nie, Joel. Nic by nam z tego nie wyszło.

Oczy mu się roziskrzyły z gniewu.

– Z większą łaskawością przyjęłabyś pewnie kilka gładkich kłamstw.

– Nie masz powodu wątpić w moją inteligencję, nie rozmawiajmy tym tonem.

Zmierzył się z nią wzrokiem jak przed ostatnim pojedynkiem, potem z na wpół kpiącą, na wpół bolesną miną rozłożył bezradnie ręce.

– I co dalej? Nie śpię po nocach jak jakiś obłąkaniec, wyobrażając sobie, jak by to było. Nie mam zamiaru wracać donikąd ani wpaść w prawdziwy obłęd. Wkrótce i tak będziemy razem. Na nic się nie zda twój przemądrzały system obrony. I guzik mnie obchodzi, „dokąd to wiedzie". Wybierzemy się we wspólną podróż, Tiffany. I będzie bosko jak w niebie. Przysięgam ci.

Nie próbowała ukryć radości i ulgi. To nie był koniec!

– W takim razie spotkamy się pewnie jutro w studiu. Jeżeli zechcesz przyjść.

– Zaoszczędziłbym na niewysyłaniu po ciebie samochodu, gdybyś spędziła noc u mnie. I służyłbym za prywatną eskortę.

– Trafię sama.

– Trudno. Przyślę służbowe auto.

– Nie musisz.

– Właśnie że muszę. Mam fioła na punkcie szczegółów. Uwielbiam przedstawienia zapięte na ostatni guzik. Kierowca będzie punktualnie o ósmej rano. Ja cię tylko przedstawię i zniknę. Jedyne, co opanowałem w szkole życia do perfekcji, to cierpliwość. Wcześniej czy później będziemy do siebie należeć, panno Tiffany James. A wtedy nie chcę słyszeć o Haven Bay, Neridzie Bellamy ani telewizji. Tylko ty i ja.

– To zaczyna brzmieć rozsądnie. Dobre towarzystwo we właściwym czasie.

Zaśmiał się ironicznie.

– Najmniej w tych sprawach liczy się rozsądek. Przekonałem się o tym dawno temu. Ale powalcz sobie. Ogłaszam zawieszenie broni i czekam na twój ruch. Cokolwiek zrobisz, i tak wygram.

– I wyjdzie ci to na dobre, mam nadzieję. Na wszelki wypadek zapytaj jednak siebie, co chcesz wygrać. – Uścisnęła mu krótko rękę i nie czekając na odpowiedź odwróciła się na pięcie i odeszła.

Obejrzała się za siebie dopiero za kamiennym murem okalającym port, pewna, że Joel nie może jej widzieć. Uciekała do bezpiecznego Haven Bay, którego on nienawidził. Jacht odpływał. Rozstanie bolało dotkliwiej niż poprzednie, ale nie miała uczucia pustki. Tym razem zostawili sobie jakąś furtkę i obyło się bez „nigdy więcej".

Rozdział 9

Zgodnie z umową, w poniedziałek, punktualnie o ósmej, przyjechał po Tiffany samochód z kierowcą. Czegoś podobnego miasteczko Haven Bay, mimo przelewających się przez nie ostatnio hord turystów, nie widziało. Wielki, błyszczący, jasnoczerwony bentley! Takie limuzyny, świadczące o bajecznym bogactwie, robiły wrażenie na ulicach każdego miasta.

Wyglądał dość groteskowo na tle skromnego parterowego domku Carol, nie wyróżniającego się niczym szczególnym spośród rzędu domów ustawionych ciasno wzdłuż wąskiej uliczki. Zasłony w oknach unosiły się i opadały jak na komendę. Dzieci z sąsiedztwa zwołały się w minutę, żeby obejrzeć filmowe cudo z bliska. Alan, choć już niby dorosły, był pierwszy w kolejce i wcale się tego nie wstydził.

Szofer w nienagannym uniformie odpowiadał z uśmiechem na pytania chłopaków.

Carol odprowadzała Tiffany na werandę i kiedy wyjrzały przez okno, stanęły jak wryte, zadając sobie wspólne pytanie. Czy wszyscy dyrektorzy stacji korzystają z podobnie ekstrawaganckich środków lokomocji?

Carol pozwoliła sobie na odruchową szczerość, patrząc siostrze prosto w oczy.

– Myślę, że nie o wszystkim mi opowiedziałaś. Joel Faber musi się tobą bardzo interesować.

– Idę, Carol, nie chcę się spóźnić do nowej pracy – powiedziała nienaturalnie głośno, pogrążona we własnych domysłach na temat intencji Joela. Dlaczego akurat bentley? Czy to możliwe, że pamięta jej wygłupy z „bentleyem, w którym – ach! – zostawiła zaproszenie, i Paytonem, który odjechał do garażu"? Z drugiej strony, jeśli daje jej niezbyt subtelnie do zrozumienia, ile traci nie ulegając mu, to jest to przekupstwo na wielką skalę!

Tiffany wyprostowała ramiona. Nic z tego! Przekona się boleśnie, że nie wszystko można kupić. Armand też tak próbował, i rozczarował się! Nagle pomyślała chłodno, że jeżeli powinna sobie sprawić jakiś luksus, to elegantsze kostiumy pasujące do nowej roli i samochodu. Joel przecież przywiązywał wielką wagę do szczegółów. A fotoreporterzy Neridy rejestrowali je z obowiązku!

Pocałowała Carol na pożegnanie i śmiało ruszyła do przodu. „Śmiało" i „w dobrym stylu" – uśmiechnęła się do siebie na wspomnienie tych rad. „Bardzo przedsiębiorcza dama". Owa dama może najpierw zrobić dobrą robotę w studiu, a potem zagrać Joelowi na nosie. Nawet dwa bentleye nie zawrócą jej w głowie ani nie zbiją z tropu. Gdyby się raptem okazało, że ma prawo używać odrzutowca, będzie to robić równie naturalnie!

– Dzień dobry, panno James – powiedział usłużnie szofer otwierając drzwi samochodu.

Tiffany obdarowała go promiennym uśmiechem.

– Dzień dobry panu. Czy mogłabym poznać pańskie nazwisko?

– Payton, proszę pani – odpowiedział bez zmrużenia powiek.

Roześmiała się głośno. A więc jednak! Genialna pamięć do szczegółów.

– To oczywiście nie jest prawdziwe nazwisko?

– Nie, proszę pani. – Uśmiechnął się z zawodową powściągliwością, ale przyjaźnie. – Tak się nazywam w tej pracy. Na życzenie pana Fabera. Jeśli ktoś zapyta, jestem Payton. Pan Faber powiedział, że pniu to zrozumie.

– Oczywiście. Dziękuję, Payton.

Joel rzeczywiście lubił przedstawienia „zapięte na ostatni guzik". Świetnie go rozumiała! Wsiadła cło środka i omal nie zagwizdała z wrażenia. Musiała przyznać w duchu, że ten „rekwizyt teatralny" był w najlepszym gatunku – podobnego luksusu podróżowania doświadczała po raz pierwszy. Pomachała Alanowi, który wyglądał na oszołomionego i odpowiedział zamaszystym, egzaltowanym gestem. Notowania Joela Fabera na jego liście idoli najwyraźniej skoczyły w górę.

Kiedy zarysy Haven Bay majaczyły już tylko w oddali, Tiffany miała uczucie, jakby odjeżdżała na dłużej, po całkiem nową przygodę. Zostawiała turystykę oraz wieloryby pod okiem rodziny i z duszą na ramieniu gotowała się do pojedynku z Joelem i całą telewizją. Była w swoim żywiole.

Zatrzymali się przed wejściem do administracyjnego skrzydła gmachu.

– Jeżeli będzie pani potrzebny samochód, proszę tylko zadzwonić do recepcji i wydać dyspozycje. – Szofer skłonił się uprzejmie, przytrzymując otwarte drzwi.

– Dziękuję, Payton. Życzę panu równie udanego dnia jak sobie.

Z olbrzymią tremą, starając się za wszelką cenę utrzymać powagę i swobodną pozę, wkroczyła do głównego holu. Jakiś mężczyzna stanął na baczność, przywitał ją i zaprowadził do sali konferencyjnej. Dyrektorzy, szefowie działów oraz sam Joel Faber usadowieni za stołem czekali tylko na nią.

Tiffany miała wrażenie, że sala jest wypełniona samymi mężczyznami, ale starała się nie spojrzeć nikomu w oczy. Wszyscy naraz poderwali się z krzeseł, Joel zaś powoli, z naturalną miną, podszedł i uścisnął jej dłoń. Było w nim coś takiego, że nawet bez prezydialnego fotela i szokująco wytwornego garnituru nikt nie mógł mieć wątpliwości, kto tu jest przywódcą stada. Samotny wilk, pomyślała, którego każdy obchodzi na palcach, ostrożnie i z daleka.

– Panno James... – Jego uścisk był ciepły, mocny, dodający otuchy, ale wyraz oczu jakby z zupełnie innej sceny: chłodny, nieprzenikniony, nie zdradzający żadnych uczuć. – Wierzę, że podróż miała pani wygodną...

– O tak! Payton, jak pan wie, jest niezawodny.

– Obawiam się, że to zanikająca cecha – odpowiedzialność, przywiązanie do obowiązków... Niemodne wartości, które bardzo sobie cenię.

– Oby nie przywiązanie do błędów. Niska popularność pańskich programów wynika raczej z nienadążania za zmiennymi gustami publiczności.

– Zapewne, przejdźmy więc prosto do interesów.

Joel spoważniał i wskazał Tiffany miejsce po swojej prawej stronie. Nie wypadało mu nic innego, jak zacząć bez wstępów, bardzo konkretnie.

– Panna James, jak państwo wiedzą, obejmie stanowisko dyrektora stacji. Oczekuję od was, w swoim i jej imieniu, pełnej współpracy, to znaczy dzielenia się z nią wszelkimi fachowymi informacjami oraz wypełniania każdego polecenia. Wskaźniki oglądalności, wszyscy zdajemy sobie z tego sprawę, pozostawiają wiele do życzenia. Nie traćmy więc czasu. Ci z państwa, którzy nie mieli do tej pory przyjemności poznać panny James, będą mogli przedstawić się jej po spotkaniu. Mam nadzieję, że jako zgrany zespół zdobędziemy się na specjalny wysiłek. Leży to w naszym własnym interesie.

Uśmiechnął się zachęcająco do Tiffany.

– Zapewne panna James sama chciałaby państwu coś powiedzieć.

– Dziękuję, panie Faber.

Wstała, po raz pierwszy rozejrzała się po zebranych na sali i z ulgą wypatrzyła dwie siedzące obok siebie kobiety. Intuicyjnie szukała jakiegokolwiek wsparcia, domyślając się, że Joelowi zrzednie mina, kiedy ona przejdzie do rzeczy.

W skupionych na niej oczach czytała rezerwę i ostrożność. Wiedziała z doświadczenia, że większość ludzi nie lubi zmian. Boi się utraty poczucia bezpieczeństwa, niewygody. W zamian za chwilową – co najmniej – niepewność trzeba im zaszczepić nadzieję na lepszą, dużo lepszą, przyszłość. Namówić do podjęcia ryzyka. Sama często sobie powtarzała, że kto nie ryzykuje, ten nie ma, ale tutaj, bez współpracy i lojalności zespołu, byłyby to puste słowa.

Uśmiechała się odważnie do wszystkich po kolei, zbierając błyskawicznie myśli.

– Zwierzę się państwu, że moim prawdziwym hobby jest historia i że mam niezwykłą pamięć do dat. Otóż skojarzyłam sobie dzisiaj rano, zaglądając do kalendarza, że niemal sześćset lat temu, właśnie w dzień świętego Kryspina, odbyła się przełomowa dla wojny stuletniej bitwa pod Azincourt... – Zawiesiła głos, jakby sama gotowała się do decydującego natarcia. Wlepione w Tiffany oczy całej sali wyrażały nieopisane zdziwienie.

– Nie będzie, niestety, żadną przesadą porównanie sytuacji naszej stacji do oblężenia Anglików przez wojska francuskie na polach Azincourt. Szanse na wyjście z opresji były znikome, w każdym razie walka z mocniejszym wrogiem wymagała odwagi, siły i, przede wszystkim, przekonania, że nie istnieje inne honorowe wyjście.

Na kilku twarzach pojawił się wreszcie błysk zainteresowania.

– Zaproponuję państwu to samo, co król Henryk V swoim żołnierzom. Jeśli kogoś łatwo zawodzą nerwy i wolałby się wycofać, może zrobić to teraz. Decyzja o pozostaniu musi być podjęta z pełną świadomością tego, co nas czeka. Obiecuję jedynie ogrom pracy w pocie czoła. Będę do państwa dyspozycji przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, dopóki popularność programów nie osiągnie zadowalającego poziomu, ale podobnego wysiłku oczekuję od wszystkich. Odejście w tej chwili, wobec mało zachęcających perspektyw na najbliższą przyszłość, nie byłoby żadnym dyshonorem.

Nikt nie drgnął, nie mrugnął powieką. Ani nie odważył się spojrzeć na Fabera. Gdyby wiedzieli, jak bardzo Tiffany boi się jego wzroku! Przeczekała moment napięcia, starając się opanować oszalałe bicie serca. Nikt nie wstał.

– Nie będzie łatwo również dlatego, że w sytuacji, w jakiej znalazła się stacja, nie da się niczego zmienić metodą drobnych kroczków. Tego już próbowano. Wiele razy i zawsze bezskutecznie. Mój pomysł na sukces to frontalny atak – rewolucyjne zmiany w programie. Chciałabym państwu od razu przedstawić zarys projektu...

– Czy zechce pani na chwilę przerwać, panno James? – Stalowy głos nie wróżył niczego dobrego.

A więc krach; nie miała wątpliwości, ale jakimś cudem potrafiła jeszcze zachować zimną krew. Joel miał wściekłość w oczach i groził jej tym spojrzeniem nie na żarty.

– Czy chciałby pan coś dodać lub pomóc mi? – Mimo kamiennych twarzy i pozornego opanowania, oboje czuli, że nerwy mają napięte do ostateczności.

– Zarys projektu... Państwo i pani wybaczą, ale odbędziemy jeszcze krótką rozmowę na osobności. Bardzo proszę, panno James.

Wiedziała, że za drzwiami tej sali Joel spróbuje rozerwać ją na kawałki za samowolę i przekroczenie warunków umowy. To była właśnie pierwsza bitwa do wygrania. Prawdziwa: o być albo nie być w stacji.

– Państwo wybaczą, za chwilę skończę zdanie.

– Obdarowała wszystkich promiennym uśmiechem.

– Pan Faber ma słuszność. – Pomyślała, że jedyne, czego nie może stracić w tej chwili, to zalążka autorytetu. – Krótka przerwa pozwoli wam na spokojne pozbieranie myśli i porozmawianie we własnym gronie.

Może i nie skończysz, przemawiała do siebie bezgłośnie na korytarzu, ale wychodzimy z podniesionym czołem. Joel wczepił się palcami w jej ramię i niemal popchnął w stronę gabinetu, który okazał się pusty i sprawiał równie „godne" wrażenie jak bentley z szoferem.

– Czy to moje biuro? – Tiffany zapomniała o drżących kolanach i postarała się o pogodną minę.

– Miało być twoje. – Schwycił ją teraz jeszcze mocniej i zamiast maski ujrzała czystą furię. – W co ty, do diabła, grasz, Tiffany?! Czy wiesz, co znaczy nominalny dyrektor? To taki, który robi dobre wrażenie, a nie rewolucje! I na to się zgodziłaś!

– Tak, ale zmieniłam zdanie. Po prostu...

– Czy tak traktujesz wszystkie swoje zobowiązania – „po prostu"?

– Zawsze się z nich wywiązuję. Przekonasz się, jeśli pozwolisz...

– Czy już wczoraj w to grałaś?

– Nie grywam w nic z ludźmi ani ludźmi, nie masz powodu tak do mnie mówić!

– Ależ przepraszam! Ty tylko zawiązałaś mi ręce i odeszłaś. A teraz znów kręcisz i gmatwasz sprawy.

– To bardzo proste.

– Z tobą nic nie jest proste! – Gwałtownym zdesperowanym gestem jego ręce przecięły powietrze. Szykowała się prawdziwa burza.

Tiffany dygotała ze strachu przed wybuchem nagromadzonej złości, w głębi duszy zadowolona jednak, że Joel dał się w końcu wyprowadzić z równowagi. Wszystko było lepsze od tej cynicznej maski. Z piorunującym spojrzeniem sięgnął po główny argument.

– Zgodziłaś się na tytularną funkcję, Tiffany. Więc co ty, do licha, wyprawiasz?

– Postanowiłeś mnie wylać „planowo". Z góry założyłeś porażkę. A ja nie chcę przegrać bez walki. Normalnym uczciwym wyjściem byłoby spróbować. A twój cyniczny zamysł zniszczy nas oboje. Zniszczy moją wiarę w siebie. Dziękuję. Nie umiałabym żyć według twoich zasad.

– A ja według twoich. Złamałaś umowę...

– Zmusiłeś mnie do niej.

– Nie było lepszego wyjścia.

– Nieprawda! Joel, zrozum, mam tu tkwić przez miesiąc, a ty i tak sprzedajesz stację. Mogłabym chociaż...

– Nie! Nie, nie i jeszcze raz nie! Wrócimy do umowy.

– Ale dlaczego? Nie oczekujesz chyba ode mnie, że będę przez cały miesiąc wgapiać się we własne palce, grać durnia i przyglądać się spokojnie prawdziwej głupocie, przez którą ta firma wygląda, jak wygląda. Czyste wariactwo! I oboje wychodzimy na półinteligentów: ja za wyjątkową skuteczność, ty za wynajęcie takiego talentu.

– Jakoś to zniosę.

– A ja nie mam zamiaru!

– Nie jestem skłonny zmieniać decyzji, Tiffany.

– Więc wyrzuć mnie natychmiast! Możesz ogłosić, że dzieli nas różnica stanowisk nie do pogodzenia. Będzie to znacznie tańsze wyjście.

– I znowu mi odfruniesz. – Lekka ironia w głosie mówiła, że Joel doszedł do siebie.

– To nie zależy tylko ode mnie. Do zgody trzeba dwojga, prawda?

Ściągnął nerwowo usta, odwrócił się bez słowa i podszedł do najbliższego okna. Tkwił tak, wpatrzony w jakąś dal, dosyć długo, jakby zapomniał o jej istnieniu. Tiffany miała okropne przeczucie, że tym razem naprawdę go straci. Cisza stawała się nieznośna, przerwało ją odległe bicie kościelnych dzwonów i ostrożne pytanie Joela, które właściwie nie było pytaniem.

– Nie dasz sobie niczego wybić z głowy?

Najchętniej zgodziłaby się na cokolwiek, byle tylko nie groził jej, że „nigdy więcej". Bała się panicznie, ale druga Tiffany – odważniejsza i zasadnicza – stawiała wszystko na jedną kartę.

– Nie nadaję się, Joel, do roli pionka w cudzej grze. Mogłabym przegrać w walce i ponieść konsekwencje porażki, ale firmować błędy innych, być kozłem ofiarnym? Nigdy!

Kiwał z rezygnacją głową wracając do niej powoli, atakując lodowatym, badawczym wzrokiem.

– Czy te ambicje są aż tak ważne, że dasz się poćwiartować dla niepewnego sukcesu...

– Przestań! Ty udajesz czy naprawdę nie rozumiesz, że chcę coś zrobić dla ciebie?

– Dla mnie? – powtórzył, jakby szukał w pamięci znaczenia obcego słowa. – Wiesz bardzo dobrze, czego ja chcę od ciebie, Tiffany, a to jeszcze jedna z twoich tanich, świętoszkowatych sztuczek!

– Nie! Dzięki tobie zrobiłam udaną promocję Haven Bay, uratowałeś nas wczoraj przed kompromitacja, powstrzymałeś tę wampirzycę Neridę. A teraz... cały ten teatr. Nie mogę zrobić tego, o co prosisz, Joel. Ale gdybyś mi pozwolił spróbować, stanęłabym na głowie, żeby nam się udało. Przysięgam!

– Grasz o cholernie wysoką stawkę, Tiffany – powiedział po długiej chwili ciężkiego milczenia. – I wciągasz w swój hazard mnóstwo ludzi. To nie jest tylko sprawa pomiędzy mną a tobą.

– Ale gra jest warta świeczki. – Przełknęła ślinę, czując, że traci głos i siły.

– Każda gra z tobą jest warta świeczki. – Uśmiechnął się już normalnie, czyli ironicznie. – Tylko dlaczego ja w nich wychodzę zawsze na szaro? A koszty rosną i rosną... Mniejsza o to. Współpraca z tak ambitną, pewną siebie damą ma swoją cenę i wiąże się z dużym ryzykiem. – Mówił coraz spokojniej i chłodniej. – Mam nadzieję, że potrafisz ocenić stratę reputacji firmy, jeżeli wskaźniki oglądalności zaczną spadać na łeb na szyję.

Przygnębiona Tiffany zdała sobie nagle sprawę, że lody puściły, i gdyby nie jego ponura mina, rzuciłaby się Joelowi na szyję.

– Jestem pewna, że można je poprawić, Joel, a gdybym miała kłopoty, poproszę o pomoc...

– ...Zacharego Lee. Grunt to rodzinka! – Roześmiał się tak ciepło, że poczuła na plecach miły dreszcz. Kiedy zaczął odchodzić w kierunku drzwi, krzyknęła bezwiednie, stłumionym głosem.

– Joel!

Zostawiał ją, o nic tym razem nie prosząc!

– Położyłem ci na biurku miesięczne wynagrodzenie. Masz zupełnie wolną rękę. Nie będę się w nic mieszał. – Odwrócił się jeszcze w stronę pokoju. – Poczekaj pięć minut. Wracam do sali wygłosić płomienne kazanie. Dowiedzą się, kto tu od jutra rządzi i albo ci pomogą, albo mogą się wynosić. Dalej radź sobie sama.

– Nie będzie cię ze mną przez ten miesiąc? – Na myśl o kolejnym rozstaniu wpadła w panikę.

– Lepiej, żebym się usunął na bok. Ludzie mówiliby, że stoję za twoimi plecami. Poza tym mam inne zajęcia, Tiffany. Chcesz coś dla mnie zrobić? W porządku. Oddaję ci tę harówkę w prezencie. Bez żadnych zobowiązań. Jeśli czujesz się na siłach, stawaj na głowie. I oby ci się powiodło... czego i sobie życzę.

– Ale... – złożyła ręce w bezradnym geście – jak cię znajdę, kiedy będę musiała...

– To miłe, że chcesz mnie na koniec rozbawić. – Uśmiechnął się całkiem życzliwie, najwyraźniej już rozbawiony. – Od początku naszej znajomości znajdujesz mnie bez pudła, z wielkim wdziękiem. Tym razem ja znajdę ciebie, Tiffany, kiedy nadejdzie odpowiednia pora. Miej się na baczności.

I odszedł. Zamiast skakać z radości, Tiffany wpatrywała się w zamknięte drzwi. Wygrała bitwę, miała wolną rękę, lecz jakoś nie czuła się wolna. Wcale nie chciała być wolna! Pragnęła, żeby Joel ją kochał i nie zostawiał samej z wolnością. Zapadła się jak w narkozie, wyobrażając sobie, że on jest obok i za chwilę ją pocałuje.

Nagle się ocknęła. Pięć minut minęło. Rozejrzała się po przestronnym gabinecie, zwracając uwagę na piękne rośliny, ożywiające stonowany koloryt ścian i mebli, oraz zaskakująco ekspresyjne obrazy. Za następnymi drzwiami odkryła przytulną sypialnię z przylegającą do niej łazienką.

Przypomniała sobie o kopercie z miesięcznym wynagrodzeniem. Suma wypisana na czeku wydawała się mało prawdopodobna i wzburzyła ją na nowo. Wątpiła, czy tylu pieniędzy zażądałby wysoko notowany menedżer z długoletnim doświadczeniem, nie mówiąc o figurancie. Nie. Bentley, pieniądze, cały ten blichtr były zwykłym przekupstwem.

Zrezygnowała w duchu z wszelkich skrupułów. Miała rację krzyżując mu lisie plany, choć nie wiedziała, dokąd ta przepychanka ich zaprowadzi.

Kiedy weszła do sali posiedzeń, Joela już nie było. Wróci do mnie, pomyślała, albo znajdę go jeszcze raz. To wszystko nie miałoby sensu, gdyby on naprawdę odszedł.

Przy stole nie brakowało nikogo poza prezesem. Kiedy uśmiechnęła się do zebranych, po raz pierwszy odpowiedzieli jej uśmiechem. Tiffany nie bez podniecenia zajęła fotel Joela.

Rozdział 10

Po poniedziałkowym wrzeniu nadszedł nieuchronnie pracowity wtorek i Tiffany musiała wystawić swoją odporność psychiczną na wielką próbę. Sytuacja była poważniejsza, niż się spodziewała. Joel ani trochę nie przesadzał. Kładli na szali nie tylko własny sukces, ale kariery zawodowe wielu ludzi i olbrzymie sumy zainwestowanego kapitału. Trzeba było pozyskać nowych sponsorów, ze starymi uzgadniać zmiany w programie, wywiązywać się z kontraktów. Tiffany nie opuszczało dławiące uczucie, że porwała się z motyką na słońce.

Największą zgryzotę stanowił ten niedorzeczny – jak wkrótce osądziła – jednomiesięczny termin umowy. Nie miała czasu na przyzwoitą kampanię reklamową, na własne próby i błędy. W każdej chwili podejmowała ryzykowne i, niestety, trudne do odwołania decyzje. Ze zmęczenia i pośpiechu przestała nawet myśleć o Joelu.

Pierwszy tydzień okazał się morderczy. Nie korzystała nawet z bentleya, gdyż noc zastawała ją w biurze przy pracy. Carol i Alan zawiadamiali codziennie sekretarkę, że w Haven Bay wszystko w porządku.

W czasie opracowywania nowej ramówki pozwalała sobie na długie telefoniczne rozmowy z Zacharym, radziła się w sprawie różnych szczegółów, pytała o jego doświadczenia. Głównie jednak opierała się na opinii szefów poszczególnych działów i dochodziła z nimi do porozumienia.

Zwolnieni z poprzedniej dyscypliny i bardziej ortodoksyjnej szkoły myślenia o telewizji, chętnie pozwalali sobie teraz na własną krytykę i ciekawe pomysły, skrzętnie dotąd skrywane dla świętego spokoju. W połączeniu z najlepszymi koncepcjami Tiffany, po długich rozmowach i teoretycznych przymiarkach, powstawała oryginalna hybryda, którą w normalnych warunkach wprowadzano by na wizję stopniowo i ostrożnie. Tiffany nie miała czasu. Musiała decydować i mieć pewne wyniki za miesiąc. Wszystko to razem zakrawało na szaleństwo.

W następnym tygodniu puszczono promocje nowości, oczywiście w reklamowym opakowaniu. Popularność wzrosła, zapanował ostrożny optymizm, co w żaden jednak sposób nie przesądzało sprawy. Miarodajne mogły być dopiero wyniki z dwóch następnych tygodni.

Odbył się wielki generalny remont. Niektóre pozycje nadawały się do gruntownej przeróbki, inne po prostu zdjęto. W audycjach dziecięcych za dużo było pustosłowia, a za mało humoru. Wiadomościom brakowało depesz ze świata... i tak dalej.

Niezmienną sympatią cieszył się tylko jeden program: „Goście Samanthy Redman", nadawany codziennie po głównym dzienniku. Rasowa gwiazda telewizyjna, ulubienica publiczności, przeprowadzała w nim błyskotliwe wywiady z osobistościami życia publicznego. W trzecim tygodniu eksperymentu wydarzyło się nieszczęście. Samantha w drodze do pracy, na wieczorne nagranie, została ciężko ranna w wypadku samochodowym. Kiedy fatalna wiadomość dotarła do studia, było o wiele za późno na szukanie zastępstwa. Gordon West, realizator audycji, wyrywał sobie dosłownie włosy z głowy.

– Do licha! Wypuścić taką rybę! Ganialiśmy za panem Pattersonem od tygodni. Samantha chciała dać mu prawdziwy wycisk. Nie zostałaby po tym „świętym Franciszku" mokra plama!

Tiffany podzielała jego frustrację. Wywiad z Neilem Pattersonem miał być prawdziwą bombą. Podejrzany od dawna o sprzeniewierzenie milionów dolarów z publicznych funduszy charytatywnych, wydawał się nieuchwytny. Kokietował publiczność swoją troską o biednych i pokrzywdzonych, oskarżał prasę o zniesławienie i pokazywał czyste ręce. Samantha Redman gotowa była na oczach telewidzów zburzyć wizerunek dobroczyńcy ludzkości i udowodnić mu oszustwo.

– Zapowiadaliśmy ten wywiad we wszystkich gazetach. Ludzie czekają przyklejeni do telewizorów – jęczał Gordon. – Nie dostaniemy tego skurczybyka po raz drugi! Przeleciał nam koło nosa.

– Ja to zrobię – powiedziała Tiffany bez zastanowienia, odruchowo, jakby nie było innego wyjścia, niż usiąść za sterem opuszczonego okrętu. Robiła wywiady, ale nie tej klasy, nie tak trudne. Słowo się rzekło...

Gordon przełknął jej decyzję bez słowa. Wydawał się teraz podwójnie przerażony. Pozbierał się jednak natychmiast i udzielił Tiffany wszelkich fachowych wskazówek.

O wpół do siódmej zasiadła z Neilem Pattersonem przed kamerami. Był szczupłym, szpakowatym panem po pięćdziesiątce, pewnym siebie i swojego uroku. Tiffany wyliczyła z podziwem w głosie wszystkie fundacje dobroczynne firmowane jego nazwiskiem. Dawała mu fory, widząc rosnące zadowolenie na jego twarzy. Patterson był kutym na cztery nogi politykiem, żyjącym z umiejętności przekonywania ludzi do najróżniejszych rzeczy. Tiffany – nieznaną przypadkową dziennikarką. Zapowiadała się walka słonia z mrówką.

Mówił gładko i potoczyście. Na każde pytanie miał gotową odpowiedź. Nieprawda, że brakuje milionów dolarów z funduszu, którym zarządzał. Dokumenty zginęły w pożarze. Nie z jego winy. Finansowe rozrachunki były tak skomplikowane, że nikt nie odtworzy ich z pamięci.

Rozmowa wiodła donikąd. Tiffany zaczęła niemal podziwiać Neila Pattersona, przemawiającego jak gorliwy członek komitetu parafialnego, za jego niezwykłe umiejętności. Jeżeli ten człowiek rzeczywiście popełnił ciężką defraudację, ona tego nie udowodni. Może Samantha miała w zanadrzu jakiś haczyk? W każdym razie telewidzowie spodziewali się krwawego starcia dwóch lwów, a nie mdłej pogawędki. Poczucie klęski tak ją przygnębiało, iż ledwie się mogła skupić na układaniu kolejnych nudnych pytań.

Wobec zbyt łatwego zwycięstwa Neil Patterson nie ukrywał pogardy dla przeciwnika. Zbaczał z tematu, zaczął reklamować loterię dobroczynną, cytując z pamięci wszystkie dane i rewelacyjne zyski.

– Nadzwyczajne... – mruczała Tiffany, zmuszając się do złośliwego uśmiechu. – Nie spotkałam jeszcze człowieka z taką pamięcią do liczb i szczegółów. Moje gratulacje, panie Patterson!

– Pani mi pochlebia, panno James – roześmiał się skromnie.

– Ani trochę. Zapewne chowa pan w pamięci równie skrupulatne rozliczenie tej stosunkowo drobnej operacji finansowej sprzed roku. To hańba, żeby w praworządnym kraju zniknęły miliony ze społecznego funduszu, a pan popadał w amnezję, kiedy trzeba coś wyjaśnić.

Zaskoczony najwyżej przez ułamek sekundy, zaczął brylować z jeszcze większą swobodą, sypiąc jak z rękawa anegdotami o „wybiórczej" pamięci. Tiffany, poruszona do głębi eksplozją inteligencji i bezczelności, nie zdołała odebrać mu głosu. Czas się skończył, puenta należała do Pattersona.

Kompletna klapa. Spojrzała zrozpaczona i upokorzona na Gordona Westa, który uśmiechał się współczująco. Z oczami wbitymi w podłogę, jak postrzelone zwierzę, powędrowała do pustego gabinetu lizać rany.

Popchnęła drzwi i... zamarła. Przy oknie, tyłem do niej, stał Joel. Nie musiała zapalać światła, żeby wymówić właściwe imię. Tę sylwetkę rozpoznałaby na końcu świata. Nie zastanawiała się, dlaczego zjawił się przed upływem miesiąca. Łaknęła jego obecności jak tlenu, więc przyszedł – na ratunek. Zamknęła drzwi i nie spiesząc się już nigdzie, wdychała bezpieczną ciszę.

Kiedy zapaliła wreszcie światło, Joel odwrócił się od okna. W jego czarnych oczach zobaczyła tysiące pytań i pulsujące napięcie. Musiał wiedzieć, co czuła. I nagle – w miejsce ulgi pojawiła się jeszcze głębsza rozpacz. Nie pragnął jej, tylko widoku tej klęski!

– Słyszałeś o wypadku Samanthy?

– Tak. Drobne obrażenia, na szczęście. Ale nie będzie jej przynajmniej przez tydzień. – Subtelnie dawał do zrozumienia, że jakieś zastępstwo będzie konieczne.

– Cieszę się, że nie jest ciężko ranna. Oglądałeś to? – wskazała palcem pusty ekran telewizora.

– Nie do końca.

– I co? – Sama nie wiedziała, po co męczy siebie i jego, skoro pierwsza odpowiedź była szczera. Nie wytrzymał do końca.

– Z tego, co słyszałem, niezbyt go przycisnęłaś.

Odetchnęła ciężko. Taka jest prawda. Nie znajdzie u nikogo pocieszenia, bo sfuszerowała i koniec. Mierzyła siły na zamiary i przeliczyła się.

– Nie powinnam się na to porywać.

– Dałem ci wolną rękę, Tiffany.

– Nie było nikogo na jej miejsce. Ale wiem, że powinnam wymyślić coś innego. Gdybyś wtedy był...

– Kazałbym ci zastąpić Samanthę.

– Żeby ośmieszyć pozycję, którą sam mnie uszczęśliwiłeś?

– Raczej z powodu obsesji, którą mam na twoim punkcie.

– Obsesji?

– Z braku lepszego słowa – kpił z niej czule – trzeba to nazwać obsesją. – Pragnę cię, Tiffany. Od pierwszej chwili. I nie dbam już o koszty naszego szaleństwa. Nawet studio może iść pod młotek. Nic mnie to nie obchodzi.

Zrobiło się jakoś cieplej, ale Tiffany czuła przez skórę, że słowa Joela były nie tylko deklaracją uczuć. Wiedział lepiej od niej, co się działo ze studiem, i przynosił niedobre wieści. Kolejna fala desperacji. Czarna otchłań bez wyjścia! Straciła wiarygodność, zawiodła ludzi, którzy uwierzyli, że oprócz tupetu ma trochę talentu. Łzy złości i rozpaczy napłynęły jej do oczu.

– Nie sprawdzam się, Joel. Przeceniłam swoje siły. – Rozłożyła ręce w bezbronnym geście. – Więc dlaczego, do cholery, jeszcze teraz wydaje mi się, że wiem, co trzeba zrobić!

– Nie płacz! To nie jest tego warte – powiedział z wahaniem w głosie. – Chciałem, żeby się udało, Tiffany. Wszyscy tutaj ci tego życzyli.

– Ale się nie udało.

Przyciągnął ją do siebie i objął. Dopiero wtedy, wtulona w gniazdo ciepłych, mocnych ramion rozkleiła się na dobre. Joel muskał policzkiem jej włosy, poszturchiwał delikatnie brodą. Słowa, które z siebie wykrztusił, paliły szczerością.

– Wiem coś o pechu. Kiedy szlachetne intencje, dobra wola obracają się przeciw tobie i zamieniają w wyrzut sumienia. Twoja wpadka to drobiazg, Tiffany. Mnie obwiniali o śmierć innych ludzi. Tego nawet czas nie zatrze. Pewnie, że chciałabyś cofnąć zegar, zrobić wszystko inaczej. Ale co się stało, to się nie odstanie. Pomyśl więc sobie, że to tylko przedstawienie! Jesteśmy cali i zdrowi!

Czy ona śniła? Joel nie przyszedł jej krytykować ani wyrzucać. Zjawił się, kiedy potrzebowała pocieszenia. Kiedy tęskniła do jego ciała, zapachu, smaku pocałunku.

– Joel...

– Cicho, cicho – zamruczał, przyciskając ją do piersi jak wystraszone dziecko. – Chcę cię tylko przytulić.

Nieprawda. Czuła, jak jej pożąda, jak drżą jego mięśnie napięte do granic wytrzymałości. Trzymał w ramionach kobietę, a nie dziecko. Był czuły, ale pragnął jej całej, tak jak ona jego. Tiffany poddała się bezwarunkowo, nie było pomiędzy nimi żadnej gry, strach okazał się niczym wobec pożądania.

– Joel, chcę się z tobą kochać. Teraz. Nie odmawiaj mi, Joel.

Wstrzymał oddech. Ujął w ręce jej głowę, potem wsunął palce w jedwabiste włosy, pociągnął lekko do tyłu, zmuszając, żeby spojrzała mu w oczy.

– Jesteś tego pewna?

– Pocałuj mnie – szepnęła. Nie chciała więcej słów, wątpliwości. Nareszcie przestała myśleć i błagała go o to samo.

Nie pytał już więcej. Całował ją gwałtownie, jakby po raz pierwszy i ostatni. Tiffany zatracała się w cudownej świadomości, że tej lawiny nic nie powstrzyma. Była bezsilna wobec jego rosnącej siły i podniecona własną uległością. Wypijał z niej wszystkie soki, żądając coraz więcej. I nie było rzeczy, której by mu odmówiła.

Gdyby musiała przejść do sypialni, nogi odmówiłyby jej posłuszeństwa. Nie prosił o to. Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka, nie przestając całować. Może bał się słów, ale słowa im nie groziły, należały do innego wymiaru rzeczywistości.

Joel rozbierał ją powoli i ostrożnie, chcąc rozkoszować się tą chwilą jak najdłużej. Gładził delikatnie, pieścił ustami, coraz czulej, mniej zachłannie. Dziki głód przerodził się w najsubtelniejszy apetyt, dzięki któremu odkrywał z bałwochwalczym uwielbieniem każdy milimetr jej nagości.

Sprawił, że po raz pierwszy w życiu była zafascynowana własnym ciałem. Wyobraziła sobie, jak ją widzi Joel i poczuła się piękna! Lubiła swoje włosy, szyję, ramiona, linię talii i bioder, po której jego palce błądziły z namaszczeniem. Miała piersi stworzone dla jego dłoni, z koniuszkami proszącymi o jego usta.

Joel był nią tak całkowicie pochłonięty, że Tiffany nie próbowała się odwzajemniać. Drżała pod jego palcami, doskonale bierna, niezdolna zresztą do żadnego skoordynowanego gestu.

Krótkie nawet oddalenie, kiedy zrzucał ubranie, wydawało się nieznośne. Westchnęła z ulgą, tonąc na powrót w jego ramionach, zagarnięta nagimi, gorącymi udami, zaatakowana agresywną męskością. Czuła, że ten żar przenikają do szpiku kości. Nowy pocałunek był prowokujący, kuszący niczym taniec wojenny do miłosnego pojedynku. Jego język wypełnił ją, najpierw łagodnie, jakby czekając na odpowiedź. Trzęsła się cała, nie mogąc tego opanować, wilgotna i oczekująca, błądząc palcami nieprzytomnie po jego plecach, poruszając się pod nim prosząco, aż poczuł, że przekracza próg własnego pożądania, że Tiffany doprowadza go do szaleństwa.

Wbił się w nią jednym silnym pchnięciem w akompaniamencie jęku. Udami oplotła jego biodra, z nie tłumionym westchnieniem ulgi, z uczuciem doskonałej pełni. Poruszał się wolno, rozmyślnie, jakby rozkoszując się pierwszym nasyceniem. Tiffany, zadowolona z tego rytmu, odpowiadała mu nieznacznymi ruchami bioder, witając kolejne fale przypływu i przedsmak euforii.

Nagle, w sposób dotąd nie znany, zaczęła czuć wszystko dotkliwiej i wyraźniej: odurzający aromat ich ciał, rzeźbę każdego muskułu, kropelki potu na owłosionym torsie. Niepewnie uniosła ręce. Palce uczyły się ciepła jego skóry, odkrywały bicie serca, grę mięśni.

Z ust Joela wydarł się na wpół dziki skowyt. Zaczął pędzić na oślep, porywając ją ze sobą. Przez ich ciała przebiegł nagły prąd i wspólnie dobili do brzegu. Opadł na nią bez tchu, w wyciągnięte ramiona, bezbronny i uspokojony. To, na co czekali, nadeszło. Tiffany błagała los w uniesieniu, żeby trwało bez końca.

Drżał pod jej kruchymi palcami, które odzyskały śmiałość – gładziły biodra i pośladki, błądziły po kręgosłupie i udach, niecierpliwie, jakby nadrabiając stracony czas. Wargi wspinały się po szyi, dziwiły słonej skórze.

Joel wsparł się na łokciach, objął dłońmi jej twarz i wolno, z nabożeństwem, całował oczy, brwi, policzki, kąciki ust. Potem ułożył ją całą w kołysce swoich ramion i opadł na bok. Tuląc jak dziecko, przebiegał opuszkami palców po plecach.

W błogim zadowoleniu Tiffany przyznawała się w duszy, że spodziewała się po jego temperamencie gwałtownej namiętności, niepohamowania, raczej krótkiej wiosennej burzy niż takiej czułości.

Joel był najcudowniejszym kochankiem. Przeczuwała, że są dla siebie stworzeni już pierwszej nocy, kiedy się poznali, ale na myśl o tych wszystkich kobietach, z którymi być może tak samo... Drgnęła jak po niemiłym przebudzeniu.

– Zimno ci? – zamruczał cicho, łaskocząc sobie wargi jej włosami, ogrzewając ciepłym oddechem szyję.

– Nie – odpowiedziała gorliwie, odganiając w panice wszystkie złe myśli. Tym razem musiało być inaczej. Joelowi zależało na niej. Nie miała powodu nie wierzyć własnej intuicji.

– Przecież wiesz, że nie pozwolę ci teraz odejść, Tiffany – powiedział z satysfakcją w głosie. Zaśmiał się triumfująco i przewrócił ją na plecy. Miał szczęśliwe, łagodne oczy. Iskrzyły się radosnym pożądaniem, które nie przypominało już tamtego dzikiego głodu.

– Pragnę cię jeszcze bardziej...

Niski głos Joela działał jak wyrafinowana pieszczota. Tyle nie spełnionych pragnień kryli przed sobą. Wiele od siebie żądali i wiele mieli do ofiarowania. Instynkt nie mylił jej! Czyż nie czekała od lat na tego właśnie mężczyznę? Może przed nimi trudna droga, mnóstwo rzeczy powinna zrozumieć, ale teraz nie chciała myśleć. Wszystko w niej jakby budziło się do życia.

– Jesteś piękna... piękna wszędzie – szeptał, a jego ciało kusiło na nowo, wymagało, błagało o wzajemność. Spojrzała mu w twarz i wygięła plecy tak, że koniuszki piersi dotknęły ust Joela. Mruczała z zadowolenia, kiedy ssał najpierw jeden sutek, potem drugi, w końcu zaczęła drżeć oszołomiona.

Chwilę wcześniej, kiedy leżeli spokojnie, miała z nim porozmawiać o tylu rzeczach. Teraz poddała się, o wszystkim zapomniała, była rozpaczliwie wdzięczna za to, co czuła, i chciała, żeby dogonił ją w tej gorączce. Zapomniała o bierności i lękach. Należała do niego w taki sposób, o jakim dotąd mogła tylko marzyć. Potrafiła być odważna i niepohamowana. Prosiła go całą sobą, żeby nigdy nie pozwolił jej odejść.

Tym razem pochyliła się nad Joelem i kompletnie zatraciła w namiętnej pieszczocie. Całowała każdy milimetr jego ciała, czując, jak pulsuje z rozkoszy, widząc, jak maluje się na jego twarzy uczucie błogości. Kiedy nie mógł dalej czekać, objęła nogami jego biodra i zaczęła poruszać się delikatnie, kojąco, jakby chciała przeciągnąć tę chwilę w nieskończoność. Joel mokry od potu unosił się prosząco. Wreszcie opadł na plecy z jękiem, pociągnął ją na siebie z całej siły i zanurzył się w niej do końca.

Pędzili w szalonym tempie, w błogim zespoleniu, zostawiając za sobą to wszystko, co nie było ich jednym rozpalonym ciałem. Naraz zwolnili, przylgnęli do siebie mocniej, w zachwycie nad czymś, co gęstniało z minuty na minutę i miało się dopełnić.

Nie pozwól mi odejść – bezgłośnie krzyczała Tiffany.

Rozdział 11

Błogostan, w który zapadli, nie mógł trwać wiecznie. Tiffany, chcąc nie chcąc, musiała pomyśleć o następnym dniu, o tym, co ma zrobić ze sobą i nieszczęsnym programem Samanthy.

Joel nie był skory do powagi ani nie łaknął powrotu do telewizyjnej rzeczywistości.

– Mów do mnie jeszcze, Tiffany... właśnie tak... kiedy tylko zechcesz i jak najczęściej – roześmiał się beztrosko, rozluźniony i wesoły. Musnął wargami jej usta. – Jak mogę ci pomóc? Zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy.

– Niczego nie chcę, Joel. – Ukojona ciepłem jego głosu wyciągnęła rękę i pogładziła lekko szorstki policzek. – Nie chcę, żebyś musiał coś dla mnie robić. Bo ty też jesteś piękny, wiesz?

Pocałował wnętrze jej dłoni i zaczął lekko gryźć palec po palcu. Tiffany krew napłynęła do twarzy.

– Nie pomagasz mi się skupić, Joel. A musimy podjąć jakieś decyzje. Na przykład, jak mam rozwiązać ten pasztet z wywiadami Samanthy.

– To nie problem. – Miał minę, jakby rzecz nie warta była roztrząsania. – Znajdź kogoś dobrego na czas jej nieobecności. Za odpowiednio wysoką cenę kupisz jutro, kogo zechcesz.

Znajoma cyniczna nuta, której tak nie lubiła! Z drugiej strony, to wszystko nie było takie proste. Pamiętała, że Joel wspominał mimochodem o sprzedaży stacji. Niby dlaczego miałby płacić coraz wyższą cenę za jej upór i błędy? Nie mówiąc o tym, że wciągała w zwykły hazard pracujących tu ludzi.

– Nie jestem już żadnym dyrektorem – powiedziała zdecydowanie. – Poddaję się i winna jestem przeprosiny całemu zespołowi.

– To niekonieczne, Tiffany. – Podniósł głowę, słysząc, że nie żartuje. Ściągnął poważnie brwi. – Oglądałem wstępne wyniki z tego tygodnia. Niektóre są wspaniałe! Z kilkoma pomysłami trafiłaś w sedno, inne nie chwyciły. Średnia oglądalność poszła w górę.

– Na ile? Powiedz konkretnie.

– Trochę.

– To znaczy, że kilka programów pali całą resztę. Jak ten mój dzisiejszy.

– Mniej więcej. Trzeba je zdjąć albo zmienić. Ale większość nieźle się trzyma.

– Przegrałam na całego. Zawiodłam wszystkich. Ciebie. Sponsorów. Siebie samą. Zespół. Stację...

Joel robił dobrą minę, żeby ją pocieszyć, ale nie chciał chować głowy w piasek ani zamydlać oczu Tiffany.

– To nie tak – zaczął przekonywająco, kładąc jej na ustach wskazujący palec. Jesteś rozżalona, ale spróbujmy spojrzeć obiektywnie na to, co zrobiłaś. Masz niezwykłego nosa. Udało ci się przerwać zaklęty krąg menedżerskiej miernoty, która wykańczała stację. Przecierasz drogę w dobrym kierunku. Teraz powinnaś skoncentrować się nad tym, co już wyszło i spokojnie pomyśleć o reszcie.

Tiffany chłonęła każde słowo z tej popisowej mowy obrończej. Joel postanowił użyć wszelkich argumentów i całego swojego wdzięku, żeby w końcu przestali rozmawiać o porażce.

– Tiffany, to, co osiągnęłaś, liczy się o wiele bardziej niż suche dane. Obrałaś dobry kurs. Udowodniłaś, że niektóre programy są do niczego, całkiem nie z tej epoki. Pomogłaś wielu zasiedziałym „starym wyjadaczom" zdjąć klapki z oczu. Trochę na początku postraszyłaś i proszę: nie wiem, czy zdążyli się tak napocić, jak obiecywałaś, ale nie ma śladu po tej cholernej apatii. Zabrakło ci tylko czasu. Porażki trzeba nazwać błędami i zwyczajnie je naprawić. Stare knoty zastąpić czymś świeższym. A ty właśnie czujesz bluesa. Od takiego rachunku sumienia mogłabyś jutro zacząć. Nie wynika z niego żadna porażka. To już jest sukces, Tiffany!

Patrząc z takiej perspektywy, ryzyko, które podjęła, wydawało się całkiem usprawiedliwione, a porażki trochę przyblakły. Joel w każdym razie nie czuł się zawiedziony.

– Czy chcesz, żebym to ciągnęła? – spytała bardziej z ciekawości niż chęci usłyszenia twierdzącej odpowiedzi. Naprawdę nie była pewna, czego się po niej spodziewa.

– Jeżeli lubisz tę robotę, Tiffany, myślę, że uda mi się jakoś trzymać od ciebie z daleka... przez cały dzień. Jeżeli noce będziesz dzielić ze mną.

Pomysł nie wydał się najgorszy. Z oczu Joela promieniował taki żar i nienasycenie, iż zastanawiała się tylko, czy kiedykolwiek spełni choć część jego pragnień.

Chciałaby móc powiedzieć, że lgną do siebie duszą i ciałem. O jego duszy wiedziała jednak niewiele, a tak naprawdę lgnęły do siebie ich ciała – z nieznośnej, nieposkromionej żądzy. Wystarczyłoby jej na długo, być może na lata wzajemnej fascynacji, może jedno bez drugiego nie potrafiłoby żyć, ale Tiffany pragnęła więcej. Joel był jak samotny myśliwy, samowystarczalny, daleki, niedostępny. Ona tego nie rozumiała i wierzyła, że znajdzie się jakaś furtka. Należała do ludzi, którzy wszystko muszą wiedzieć i rozumieć, nawet uczucia rozbierają na czynniki pierwsze. Czczą porządek i konsekwencję.

– Naprawdę mnie pocieszyłeś, Joel, jestem ci za to ogromnie wdzięczna, ale sama wiem, że nie mogę zostać.

– Z powodu dzisiejszego występu? To tylko jeden błąd, uparciuchu.

– O jeden za dużo. Nie umiałabym od tych ludzi niczego wymagać. Patrzeć im spokojnie w oczy. Musisz znaleźć kogoś naprawdę dobrego, Joel. Kogoś, kto pociągnie ten wózek do przodu, w tym samym kierunku, ale skuteczniej, pewniejszą ręką.

– Będę się upierał przy tobie, Tiffany.

– Nie. Tu potrzeba zawodowca, energicznego, sto razy odważniejszego ode mnie. Takiego, który nie będzie się bał własnych błędów i z każdego potrafi wybrnąć, zamiast płakać szefowi w rękaw. Pewnie, że miałam jakieś atuty, mnóstwo pomysłów i dobrych chęci, ale to nie zmienia faktu, że jestem zwyczajną amatorką o słabych nerwach.

– Nie przesadzaj.

– Jestem zdecydowana.

– Za nic nie zmienisz zdania? – Wypatrywał w jej oczach cienia wątpliwości.

– Nie.

– No i bardzo dobrze. – Opadł na plecy odprężony, z błogim wyrazem twarzy. – To znaczy, że wcale ci na tym nie zależy. I nie będziemy się musieli ukrywać. Zamieszkaj ze mną w Leisure Island, Tiffany.

Na końcu języka miała ochocze „tak", bo niczego bardziej nie pragnęła, niż być z Joelem. Wtem jakiś nagły impuls odebrał jej głos. Dziesiątki pytań zaczęły bombardować i tak już zagmatwane myśli, ale na to jedno jedyne musiał wreszcie odpowiedzieć. Tajemnica sprzed dwudziestu lat zadręczyłaby ich wcześniej czy później, przez samo to, że była tajemnicą.

– Powiedz mi... – błagała i wzrokiem, i pieszczotą, po której Joel spodziewał się wszystkiego, tylko nie rozdrapywania starych ran.

– Śmiało, co tylko zechcesz – zachęcał rozbrajającym uśmiechem.

– Powiedz mi... – zmieniła głos – kto wtedy zginął? Za czyją śmierć ktoś cię obwinia?

Uśmiech Joela zamienił się w kamienny grymas, straszny i nieprzenikniony. Nie próbował umykać wzrokiem, ale te oczy nie miały żadnego wyrazu, była w nich tylko ciemność i przepaść.

Tiffany przeszył dreszcz strachu. Wstrzymała oddech, nie wiedząc, co się dalej stanie. Popełniała niewątpliwy gwałt na jego duszy, skoro on nie miał ochoty się otwierać, ale jeśli tak będzie zawsze...

– Czy to się teraz liczy? – spytał beznamiętnym głosem, jakby pod wpływem szoku opuściły go wszelkie namiętności.

– Nie znam odpowiedzi. To ty musisz mi wszystko wytłumaczyć.

Czuła jego niechęć, domyślała się pojedynku, jaki toczył sam z sobą, a kiedy się w końcu odezwał, w każdym słowie słychać było dotkliwy ból.

– Nazywała się Mary-Beth Macauley.

Tiffany rozpaczliwie zapragnęła dzielić z nim ten ból i natychmiast pożałowała swej ciekawości. Ale słów się nie cofa. Odpowiedź, której się przestraszyła, nie mogła zawisnąć w powietrzu.

– Była wtedy z tobą na łodzi?

– Tak.

– Z twoim dziadkiem.

– Tak.

– Kochałeś ją, Joel?

– Tak.

Żadnych dwuznaczności, wahania w głosie. Żadnego tłumaczenia, że był wtedy za młody na miłość. Suche fakty. On i Mary-Beth wspólnie ryzykowali życiem. On wrócił sam i tego mu nie wybaczyli.

Nie chciała zadać następnego pytania, ale pomyślała zrozpaczona, że nie rozwieje inaczej straszliwego podejrzenia...

– Czy Mary-Beth miała szafirowe oczy?

– Skąd wiesz? – Wzdrygnął się, najwyraźniej zaskoczony. – Stary Garret o wszystkim ci opowiedział?

– Niezupełnie. Nigdy nie mówił o żadnej dziewczynie.

A więc zapomniał, co sam powiedział na „Liberty" w ich pierwszy wieczór: „Przeklęte oczy... czy masz pojęcie, co ze mną robisz?" Ale ona nie zapomniała. Kiedy całował ją wtedy nieprzytomnie, zatracił się we wspomnieniach o tamtych oczach i tamtej dziewczynie, którą kochał i stracił.

Joel starał się nad sobą panować. Chował gorzki grymas ust i złe błyski w oczach.

– Czy te szczegóły mają dla ciebie jakieś znaczenie? – spytał głosem wypranym z wszelkich emocji.

Mary-Beth nie żyła. Od dwudziestu lat, krzyczała bezgłośnie Tiffany, powstrzymując łzy. Mary-Beth była duchem, a ona kobietą z krwi i kości, którą przed chwilą trzymał w ramionach, z którą pragnął dzielić życie.

Jak długo? Nie wiedziała. Joel nie obiecywał stałości. Może powinna na nią liczyć, a może zawiedzie się i tym razem. Przysięgała sobie co prawda, że już nigdy więcej „luźnych" związków, w których jedna strona cierpi, a druga istotnie jest „luźna". Z drugiej strony nie wierzyła, że duch Mary-Beth opuści ich kiedykolwiek.

– Tiffany? – Obolały głos Joela wyrwał ją z zamyślenia. Otworzyła oczy i zobaczyła nad sobą osowiałą twarz.

– Mieszkanie razem nie byłoby chyba dobrym pomysłem. Jeszcze nie w tej chwili.

Zmarszczył brwi, jakby szukał odpowiednich słów.

– Chciałbym o ciebie dbać. Spełniłbym każde twoje życzenie, każdą zachciankę, moglibyśmy jeździć po świecie...

– Przestań, Joel, wiesz, że nie o to chodzi. Domyślam się, że stać cię na utrzymanie nas dwojga „na przyzwoitym poziomie". – Uśmiechnęła się. – Musisz mi dać trochę czasu na pomyślenie. Może zresztą oboje potrzebujemy więcej czasu. Już widzę, jak ten babsztyl, Nerida Bellamy, rozszarpuje nas na strzępy, gdyby... się nie udało. Zrozum, nie stać mnie na miłosny zawód. Jestem nieodporna.

– Czasu – powtórzył słowo ironicznym tonem.

– Ile czasu?

– Przykro mi, Joel, ale nie wiem. Na pewno nie pojadę do ciebie dzisiaj. Za dużo się wydarzyło. Muszę się oswoić z tym wszystkim.

Tak bardzo chciała z nim zostać, ale jak pogodzić nowe życie z Mary-Beth, Mary-Beth, której ukradła szafirowe oczy?

– Mnie też jest przykro. Znowu będę musiał czekać.

– Zaczął całować ją gwałtownie, pieścić rękami, jakby przypominając, na co będą musieli czekać oboje.

– Zmień zdanie – szeptał kusząco, z niekłamaną ekstazą. – Wystaw mnie na próbę, dyktuj jakie chcesz warunki...

– Nie... proszę – jęczała Tiffany, zastanawiając się, czy przypadkiem nie postradała zmysłów, czy rozumie samą siebie. – Nie dzisiaj, nie tej nocy, Joel.

Nie mogła go dalej dręczyć pytaniami o Mary-Beth, ale zaprzedałaby duszę diabłu, żeby poznać całą prawdę. Garret, pomyślała, jutro mi powie! Joel zdradził się, że stary rybak wie o wszystkim. Musiał wiedzieć. I inni starzy mieszkańcy Haven Bay.

Obwiniali go o śmierć dziewczyny i dlatego Joel nienawidził tego miejsca.

Dla Garreta również przeszłość nie umarła! „Za wiele wody upłynęło, żeby nienawidzić". Kłamał! Wpychał ją Joelowi w ręce z powodu szafirowych oczu, użył jako przynęty, narzędzia zemsty, żeby złapać go we własne zdradzieckie sieci.

A Joel miał na jej punkcie obsesję.

Nie miłość.

Obsesja!

Pomimo tych dręczących myśli pokusa zapomnienia i spędzenia szalonej nocy w Leisure Island była tak silna, iż Tiffany z trudnością wstała z łóżka. Wydawało jej się, że Joel widzi jej niezdecydowanie, słabość i że nią gardzi. Zebrała pospiesznie ubranie i odwracając od niego wzrok, uciekła do łazienki. Miała wszystkiego dosyć. Jutro, westchnęła do lustra. Jutro się pozbiera, przyciśnie Garreta i zacznie normalnie myśleć.

Kiedy wyszła, Joel był już ubrany. Siedział skulony w nogach łóżka, z pochyloną głową. Nagle wstał, wyprostował się, i wrażenie samotności zniknęło. Oczom Tiffany objawił się Joel z fotografii prasowych: wysoki, dumny, pewny siebie, godny zaufania. Przemówiła czule, jakby nie dostrzegła metamorfozy.

– Joel... czyja też mogłabym coś dla ciebie zrobić?

– Tak. Myślę, że znalazłaby się jakaś pożyteczna misja. – Uśmiechnął się pogodnie.

– Poza uszczęśliwieniem swoją osobą Leisure Island...

– Poza tym mogłabyś mnie uszczęśliwić złowieniem Zacharego Lee.

Zatrzymała się w niemym osłupieniu.

– Potrzebuję wielkiego menedżera. Szefa stacji. Próbowałem go już kiedyś namówić. Nie był zainteresowany. Ale gdybyś ty przedstawiła mu dokładną ofertę, wysłuchałby spokojniej. Powiedz, że może przyjść ze swoim projektem umowy, własnymi warunkami. Idę niemal na wszystko. A jeżeli da tutaj prawdziwego czadu, jeśli będzie wystarczająco wielki, możemy się połakomić na rozbudowanie stacji w sieć telewizyjną! Będzie szefem tego wszystkiego, prawdziwą gwiazdą, jeśli nie zawiedzie go nos. Decyzja należy do niego, ale proponuję mu grę o najwyższą stawkę, wejście na szczyt, jeśli wierzy w swój talent.

Oferta brzmiała nieprawdopodobnie, ale Tiffany wiedziała, że Joel nie żartuje. Jednym genialnym pociągnięciem postanowił rozwiązać wszystkie telewizyjne kłopoty. Gdyby udało się ściągnąć do stacji Zacharego, bardzo cenionego w branży fachowca, postać lubianą i popularną, pies z kulawą nogą nie pamiętałby o Tiffany ani jej porażkach. I o to właśnie chodziło. Z drugiej strony, Zachary zmierzyłby się ze swoją wielką życiową szansą – bo za uczciwość intencji Joela gotowa była odpowiadać głową.

Ten dzień był za długi. Wzruszona Tiffany czuła, że nie panuje już nad emocjami, za chwilę zacznie płakać i będzie się tego wstydzić. Na sztywnych nogach podeszła do Joela i pocałowała go z wdzięcznością, prowokując mimowolnie do nowej miłosnej „utarczki".

– Dziękuję ci, Joel. – Wysunęła się delikatnie z jego ramion.

– Nie ma za co – burknął rozdrażniony. – To ja zabiegam o Zacharego.

– Jestem pewna, że się ucieszy. Zadzwonię do niego jeszcze dzisiaj.

– Będę ci zobowiązany – powiedział zimno, zdejmując z ramion jej ręce, gestem manekina. Potem sięgnął do kieszeni po wizytówkę. – Złapie mnie zawsze pod tym numerem telefonu. Ty też, Tiffany. O każdej porze.

Kiwnęła głową, odwracając oczy. Gdyby zaczął nalegać raz jeszcze... Ale milczał. A zdrowy rozsądek kazał trzymać się wytyczonej drogi, choćby była ciernista.

– Zadzwonię do ciebie na pewno, Joel. Dobranoc.

Na pewno. Nie mogli od siebie uciec ani zapomnieć. Ten wieczór związał ich ze sobą mocnym węzłem, ale przyszłość była wielką niewiadomą, uwięzioną w przeszłości.

Rozdział 12

Tiffany opadła zmęczona na siedzenie bentleya i natychmiast wykręciła numer Zacharego. Nie mogła doczekać się tej rozmowy. Im wcześniej się zgodzi, a co do tego nie miała wątpliwości, tym lepiej dla stacji. Na szczęście złapała go w domu i od razu zasypała gradem, a raczej żarem, słów. Zachary jak to Zachary, wysłuchał wszystkiego cierpliwie i długo ważył w myślach odpowiedź.

– Tiff, ja nie chcę, żebyś rezygnowała. Telewizja to twoja wielka zawodowa szansa. Odejście teraz byłoby złożeniem broni, poddaniem się – przekonywał miękkim melodyjnym głosem hipnotyzera. – Gra jest twoja i nadal się toczy. Ten wieczorny wywiad to pestka, siostrzyczko. Jeden punkt do tyłu, a ty robisz z tego Bóg wie co. Otwiera się przed tobą prawdziwa kariera i nie możesz zmarnować okazji.

Cały Zachary, pomyślała, śmiejąc się w duszy, rozluźniona i jeszcze pewniejsza swoich racji. Martwił się o jej przyszłość, a nie o własną. I nie wziąłby za nic tej posady, gdyby istniał choć cień podejrzenia, że „siostrzyczka" będzie za nią tęsknić.

– Tylko że ja jej wcale nie chcę, tej telewizyjnej kariery. Naprawdę nie chcę, Zachary. Przeżyłam wspaniałą przygodę, ale to nie jest pasja mego życia. Proszę, zadzwoń do Joela, porozmawiaj z nim. On daje bajeczną propozycję, wolną rękę, ale liczy na ciebie, nie na mnie, i wie, co robi! Ten facet zawsze wie, co robi... Los stacji jest teraz w twoich rękach. Posłuchaj, Zachary, jeżeli zmarnujesz tę okazję wyłącznie z powodu tak zwanego poczucia lojalności wobec mnie – będę wściekła! I nie odezwę się do ciebie ani słowem do końca życia.

Zaśmiał się serdecznie, takim charakterystycznym głębokim chichotem, od którego robiło się ciepło na duszy.

– Widzę, że nie mam wyjścia, bo moja siostra i tak już zdecydowała za wszystkich. Zadzwonię do Fabera, ale Tiff... – zawiesił głos i zaczął śmiertelnie poważnie.

– Jesteś bardzo tajemnicza, zdajesz sobie jednak sprawę, że ta propozycja brzmi – delikatnie mówiąc – dziwnie. Poznałem Joela Fabera i to do niego niepodobne... on zawsze zmierza prosto do celu. Nie jestem dostatecznie próżny, Tiffany, by uwierzyć, że złowienie Zacharego Lee Jamesa stało się głównym celem pana Fabera! Powinnaś mi raczej wytłumaczyć, co łączy was oboje.

Niełatwo było wytłumaczyć, Tiffany szukała właściwych słów, ale brat nie miał zamiaru cofnąć pytania.

– Wiem, że to nie moja sprawa, ale jeśli mi nie powiesz, spytam jego. I zezłoszczę się, jeżeli będzie kręcił. Zresztą i tak go zapytam, ale wolę zacząć od ciebie.

Ten protekcyjny ton w każdym słowie! Odetchnęła z ulgą. Była dorosłą dziewczyną i potrafiła o siebie zadbać, a myśl o rozzłoszczonym Zacharym szczerze ją rozbawiła. Z drugiej strony, wystarczająco dobrze znała swojego łagodnego brata, żeby wyobrazić sobie, co zrobi z ofertą Joela i z nim samym po dojściu do wniosku, że cyniczny milioner próbuje kupić jego siostrę. Wolałaby tej sceny nie oglądać – Joel nie miałby żadnych szans.

Nagle przypomniała sobie jego radę: „Za odpowiednio wysoką cenę kupisz jutro, kogo zechcesz". Może naprawdę tak myślał, ale ona nie czuła się kupiona.

– Zachary, czy zastanawiałeś się kiedyś, jak to się stało, że mama z tatą wybrali się właśnie do Nowego Orleanu, właśnie w tym czasie... i dzięki „zbiegowi okoliczności" mogliście się spotkać... i twoje życie odmieniło się w jednej chwili? – spytała miękko, zduszonym głosem.

– Co ty mi chcesz powiedzieć, Tiff?

– Chyba to, że pewnych rzeczy nie da się wyjaśnić. Na dobre czy na złe, one się dzieją. W moim życiu stało się coś ważnego i ani ty, ani twoje złoszczenie się, Zachary, niczego nie przekreśli. Chcę, żebyś skorzystał z oferty Joela. Nie ma w niej żadnej zasadzki. Nic nam z jego strony nie grozi. W gruncie rzeczy, zawsze wiem, co jest dla mnie dobre, i spadam na cztery łapy.

– Tiffany... nie wiem, co powiedzieć. W porządku, pogadam z nim. Ale jeśli ten facet chce dożyć starości, poradzę mu, żeby pilnował cię jak oka w głowie i był dla mojej siostry niezwykle dobry.

– Jesteś kochany, Zachary, ale rozluźnij się i policz, ile mam lat. Zapisz numer jego telefonu. Za jedno mogę ręczyć: Joel nie rzuca słów na wiatr i jeśli coś obiecuje, spełnia wszystko co do joty. O nic się nie martw, braciszku – powiedziała drewnianym głosem i odłożyła słuchawkę.

Tiffany martwiła się bardzo, ale rozmowa z Zacharym zmusiła ją do zebrania myśli, odzyskania wiary we własny rozsądek. Nie pozwoli, żeby jakieś niejasne lęki, podsycane przez zmory przeszłości i troskę rodziny, gromadziły się jak chmury nad jej miłością. Z Joelem przeżyła niezapomniane chwile, może najlepsze w swoim życiu, i nie da sobie tego zabrać. Jutro przyciśnie Garreta. Dowie się całej prawdy o sztormie i Mary-Beth Macauley. Przestanie bać się duchów i oczu Joela.

– Proszę mi wybaczyć, panno James – Payton wyrwał ją z zamyślenia. Spojrzała we wsteczne lusterko, zderzając się z jego zmartwionym wzrokiem.

– Przepraszam, Payton – odezwała się naprawdę skruszona – byłam zajęta tym wszystkim, ale... słyszał pan, że odchodzę ze stacji. Nie żałuję, ale to oznacza, że odwozi mnie pan po raz ostatni. Bardzo dziękuję za miłe podróże i za cierpliwość.

– Praca z panią była prawdziwą przyjemnością, panno James – wycedził smętnie. – Chciałem powiedzieć, jeśli wybaczy mi pani śmiałość, że słyszałem, co pani mówiła przez telefon o dzisiejszym wywiadzie. Każdy może mieć swoje zdanie, ale ja to widzę zupełnie inaczej. Zapędziła pani Pattersona w kozi róg, pozwalając mu się wygadać. Sam się złapał w pułapkę tej bezczelnej paplaniny. Zrozumiałem to po dobrej chwili, ale kiedy jeszcze porozmawiałem z żoną... Moja żona uważa, że to najsprytniejsza rozmowa, jaką słyszała w telewizji. A już ona się na tym zna. Ogląda tego mnóstwo.

– To miłe z jej strony. Proszę podziękować żonie z całego serca. Gdyby kilka milionów telewidzów, pomyślała gorzko, oceniło ją tak jak pani Payton...

– Założę się – ciągnął z satysfakcją kierowca – że Patterson wolałby się udławić swoimi dobroczynnymi cegiełkami, zanim zaczął sypać z pamięci te wszystkie dane, on, facet z amnezją... Wtedy go pani załatwiła, panno James. Na amen. Biedaczek, który zapomniał o milionowych transakcjach, zasuwa jak komputer przy tych cegiełkach! Jest skończony, panno James. Nikt mu więcej nie uwierzy.

– Dziękuję, Payton – spojrzała w lusterko z wymuszonym uśmiechem – ale niewielu telewidzów, poza panem i pana żoną, dotrwało do tego momentu. To nie był zabawny wywiad.

– No, wygadany to on jest, ten Patterson. Cwaniak zalazł pani za skórę, nie można powiedzieć, ale dlatego właśnie miło było popatrzeć, jak sam się podkłada. Powiem pani, że wtedy to już spojrzałem na panią z szacunkiem. Inna rzecz, że nie od razu się połapałem, żona też nie, ale koniec końców to mu pani dołożyła! Ciekawe, pomyślała, ile osób mogło się pochwalić taką domyślnością jak Paytonowie. Ona sama zorientowała się, o co chodzi, kiedy już było za późno.

– Ale im dłużej o tym myślę – Payton wydawał się niezmordowany – tym bardziej chciałbym obejrzeć cały program jeszcze raz. Wiedząc, jak się skończy, wszystkie te głupstwa z pierwszej części wypadłyby... – szukał ze zmarszczonym czołem właściwego słowa.

– ...wyraźniej? – podpowiedziała ochoczo.

– Właśnie, panno James. O to mi chodziło – zakończył z błogą satysfakcją.

„Wszystkie te głupstwa" – dobry tytuł dla takiej dziennikarskiej „perełki". Payton z poczucia lojalności robił, co mógł, żeby poprawić jej nastrój. Uśmiechnęła się do niego promiennie.

– Szkoda tylko, że nie umiałam odświeżyć Pattersonowi pamięci, ale cieszę się, że pan obejrzał to do końca.

– Proszę teraz odpocząć, panno James, dowiozę panią do domu zdrową i całą.

– Dziękuję, Payton. I proszę podziękować żonie.

Okazało się, że co najmniej cztery osoby wytrzymały przed telewizorami do końca programu. Carol i Alan czekali na nią w oknie i zgodnym chórem oświadczyli, że Patterson powinien się zapaść pod ziemię – tak mu dała popalić!

Nie ma to jak rodzinne ciepełko i własna poduszka, myślała pogodzona z losem.

Szczęście, niestety, nie trwało długo. O szóstej rano Carol wyrwała ją z najgłębszego snu, wręczając słuchawkę telefonu. Zachary Lee przysięgał, że sprawa jest warta takiej tortury. Zerwała się na równe nogi, oczami wyobraźni widząc pojedynek kochanka z bratem.

– Co się stało? – Nie traciła nawet czasu na „słucham".

– Jak się czuje autorka porannej sensacji numer jeden?

– O czym ty, do licha, mówisz?

– Policja aresztowała Pattersona. Postawiono mu formalny zarzut o ciężkie malwersacje! A ty robisz dzisiaj za gwiazdę skutecznego dziennikarstwa!

– Nie!

– Tak! Ten wywiad był ostatnim gwoździem do jego trumny, Tiffany. Numer na pierwsze strony gazet.

Oniemiała. Czuła się jak skazaniec, któremu zawieszono wyrok w drodze na szubienicę.

– Dzwonię więc o tej niechrześcijańskiej porze, żeby ci powiedzieć, że nie skontaktuję się z Joelem Faberem... – Zawiesił znacząco głos.

– To niczego nie zmienia! – zaprotestowała krzycząc w słuchawkę.

– To wszystko zmienia, Tiff! Złapałaś wiatr w żagle i nie możesz go zmarnować.

– Mogę. Nie moje żagle i nie moje regaty. To czysty przypadek, dzięki któremu odejdę ze stacji z podniesioną głową. Serdeczne dzięki losowi, przyznaję, że mi ulżyło, ale decyzję podjęłam wczoraj! A ty obiecałeś zadzwonić do Joela.

– Nie kłóć się, Tiff. To jest właśnie źle pojęta lojalność. Wczorajsza umowa się nie liczy, wiesz o tym równie dobrze jak ja!

– Zachary, nie interesuje mnie ta praca ani robienie kariery. Umowa stoi.

– A co cię ostatnio interesuje, jeśli można wiedzieć?

– Normalne życie! Miłość!

– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz – odezwał się pokornie po dłuższej chwili milczenia.

– Jeżeli ty nie weźmiesz tej roboty, zdmuchnie ci ją sprzed nosa ktokolwiek albo pójdzie na licytację razem ze stacją!

– Uspokój się – westchnął ciężko – zgadzam się pod jednym warunkiem.

– Jakim?

– Jeśli będę potrzebował rady, nigdy mi nie odmówisz.

– Jasne, głuptasie! – Roześmiała się z prawdziwą ulgą.

– W takim razie dzwonię do pana Fabera.

– Dobra pora!

– Jak wiesz, w biznesie czas to pieniądz. A tobie radzę się dzisiaj nie pokazywać. Każdy łowca sensacji w tym kraju, na czele z Neridą Bellamy, ma chrapkę na ciebie i za chwilę ruszy na polowanie. Daj mi czas na podziałanie. Gdybym nie potrafił zbić kapitału na własnej siostrze, nie nadawałbym się do telewizji. Zniknij na cały dzień. Potem udzielisz pysznego wywiadu, który puścimy po wiadomościach – jeśli się zgodzisz.

– Oczywiście. I tak miałam zamiar dzisiaj wypłynąć z Garretem w morze. Zostaw wiadomość Alanowi, a on nas złapie przez radio.

– Fajnie! No to do roboty, siostrzyczko!

Połączenie zostało przerwane. Tiffany odłożyła słuchawkę, zastanawiając się, czy nie popełniła fatalnego błędu mówiąc o wyprawie z Garretem. Jeśli Zachary zdradzi się z tym niechcący przed Joelem... Trudno. Musi poznać całą prawdę. Ci dwaj za sobą nie przepadali, ale stary Garret winien jest jej odpowiedź na wiele pytań i nie będzie się dzisiaj opierał!

Kiedy uprzedziła Alana o swoich planach, chłopak zmarszczył czoło i zaprotestował.

– Wypływać dzisiaj w morze? To niezbyt dobry pomysł, ciociu Tiff. Barometry spadają, słyszałem w radiu ostrzeżenia sztormowe.

– Jestem pewna, że Garret zawróci, kiedy trzeba. Nie denerwuj się, Alanie.

– Denerwuję się, ciociu. Bądźmy przynajmniej w kontakcie radiowym.

Garret, niestety, miał już własne plany na cały dzień. Turyści nie dopisali, obiecał więc dwóm chłopcom z Haven Bay wyprawę na prawdziwy połów. Zaprosił oczywiście i Tiffany, ale ostrzegł, że morze będzie niespokojne i wrócą nie później niż wczesnym popołudniem.

Najmniej przejmowała się pogodą. Za to obecność dwóch rozgadanych nastolatków zupełnie uniemożliwiała prywatną rozmowę. Garret snuł jakieś rybackie opowieści, uczył ich niezmordowanie, jak się naprawia, ciągnie i klaruje sieci. Ani przez moment nie byli sami. W końcu Tiffany straciła nadzieję i postanowiła, że porozmawiają na lądzie. W porze lunchu zadzwonił Alan, bardzo niespokojny. Barometry dalej spadały, wiatr szalał, a woda była tak wzburzona, że zapuszczanie sieci wydawało się bezsensowne. Chłopcy jednak piszczeli z radości i dopiero kiedy metrowe fale zaczęły bić w burtę jedna za drugą, Garret ogłosił koniec zabawy. Gonił ich szkwał, ale kuter pruł prosto do brzegu. Na horyzoncie majaczyło Haven Bay i nikt nie miał poczucia zagrożenia.

Nagle zatrzeszczało radio. Alan z trudnością przebijał się przez zakłócenia, pytając Garreta o położenie. Potem wykrzyczał przerażony, że jakiś samotny żeglarz z Nowej Zelandii wzywa pomocy. Dryfuje bezradnie ze złamanym masztem, zalewany falami. Łódź nabiera wody w takim tempie, że nie ma najmniejszej szansy...

Wszyscy byli w sterówce i zrozumieli wyraźnie komunikat. Wpatrywali się zszokowani w Garreta, który odpowiedział spokojnie Alanowi, że „The Southern Cross" nie zawróci i nie podejmie akcji ratowniczej.

– Dlaczego, panie McKeogh? – Jeden z chłopców nie wytrzymał i zadał to pytanie.

– Przecież tam jest człowiek. – Drugi był blady i zdawał się nie wierzyć własnym uszom.

Stary rybak odwrócił od radia szarą twarz i cisnął im piorunujące spojrzenie.

– Nie mam zamiaru ryzykować życia trzech osób dla ratowania jednej. Facet, który żegluje samotnie przez Morze Tasmańskie, wie, co robi, i odpowiada za swój los. Ja zabrałem was na łowisko i odstawię bezpiecznie do domu. To jest moja odpowiedzialność! Na resztę nie mam wpływu.

– Ale... jego łódź tonie!

– Przecież są jakieś zasady...

– Nie widzisz, że mamy kobietę na pokładzie? A mówisz o zasadach. Wracamy do domu.

Chłopcy zamilkli, patrząc błagalnie na Tiffany, lekceważąc najwyraźniej „dżentelmeńskie przesądy", które każą chronić kobietę za wszelką cenę. Ona, niestety, znała prawdziwe przyczyny uporu starego człowieka. Dwadzieścia lat temu też nie chciał płynąć na pomoc i wydarzyła się tragedia.

– Garret, musimy spróbować.

– Nie ma mowy!

– Nie chcę mieć na sumieniu śmierci człowieka. Czy mógłbyś z tym żyć?

– Przynajmniej ty będziesz żyła! – krzyczał na nią bez opamiętania. – Wracać teraz to szaleństwo! Zobacz, jakie są fale, a podniosą się jeszcze bardziej! Nie ostanie się tu żadne żywe stworzenie, a co dopiero taka kruszyna jak ty! Dlaczego mielibyście poświęcać swoje życie, ty i ci dwaj, dla jakiegoś wariata, który naraża się dla hazardu? Nie przyłożę ręki do tej głupoty!

Tylko Tiffany zauważyła przebłysk nieludzkiego cierpienia w jego oczach. Chłopcy milczeli rozpaczliwie, nie pogodzeni z wyrokiem na samotnego żeglarza. Zawahała się przez moment – ze względu na nich – ale nic nie tłumaczyło na morzu zlekceważenia sygnału SOS.

– Garret, nie masz prawa podejmować decyzji za nas – powiedziała spokojnie. – Jeżeli drżysz o własne życie...

– Moje życie nic dla mnie nie znaczy! – Obrzucił ją lodowatym, pogardliwym spojrzeniem.

– Więc nie używaj mojego jako usprawiedliwienia dla siebie. Nie zgadzam się na to, Garret. Ani chłopcy. Nie można pozwolić komuś zginąć, jeżeli jest szansa na ocalenie!

Wydawało się, że stracił mowę. Odwrócił się twarzą do dziobu, wyprostował zmęczone plecy i zacisnął palce na kole sterowym z taką siłą, jakby je kruszył. Łódź pruła fale w nie zmienionym kierunku. Chłopcy gestykulowali nerwowo, ale Tiffany pokręciła przecząco głową. Nie mogła Garreta do niczego zmusić. Decyzja należała do rybaka i jego sumienia.

Niespodziewanie kuter zwolnił i obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni, dziobem do wiatru. Wszyscy troje odetchnęli z ulgą. Tiffany odwzajemniła chłopcom uśmiech, modląc się w duchu, żeby wyszli z tego cało. Rzuciła się do radia.

– Alanie! Płyniemy do rozbitka. Do miejsca ostatniego sygnału. Będziemy go szukać, jak długo się da. Trzymaj kciuki!

Garret nie reagował. Ze szklanym, nieruchomym wzrokiem rzucał komendy, które oni wypełniali gorliwie, w milczącym skupieniu.

Trzy następne godziny mieli zapamiętać do końca swoich dni. Gejzery wody wybuchały jakby z dna oceanu, wzbijały się w powietrze na wysokość góry i opadały z trzaskiem, igrając z łodzią jak skorupką orzecha. Widoczność była żadna, pokład trzeszczał pod naporem kolejnych nawałnic. Wiedzieli już, że Garret nie przesadzał, że walczą z żywiołem na śmierć i życie, ale nikt nie krzyknął, żeby poddać się i zawrócić.

Znalezienie rozbitka w podobnym piekle graniczyło z cudem. I stał się cud. Jeden z chłopców wypatrzył orlim wzrokiem zarysy czegoś, co przypominało kadłub żaglówki.

Nie lada sztuką było podpłynięcie do niego na taką odległość, żeby akcja ratownicza miała jakiekolwiek szanse powodzenia. Kiedy zbliżyli się nawietrzną na kilkaset metrów od sponiewieranej łodzi, Garret zapalił reflektory i rzucił dryfkotwę.

– Nie możemy podejść bliżej? – zapytał jeden z chłopców.

– Żeby go stuknąć?! Mam nadzieję, że on wie, co robić – burknął Garret, ale po chwili sapał z ulgą, widząc, jak żeglarz ciska w morze jakieś beczki.

– Olej napędowy – uprzedził pytanie załogi. – Wypłynie na wierzch z otwartych beczek i zleje się w cienki kożuch, który uspokoi fale. Nie wiecie, co to „lać oliwę na wzburzone fale"? Potem ten facet wyrzuci koło ratunkowe na linie, do której sam będzie przywiązany. Waszym zadaniem – spojrzał na chłopców niemal groźnie – będzie złowić koło i wciągnąć linę z facetem. To najtrudniejsze. Trzeba będzie cyrkowych sztuczek, żeby nie roztrzaskał się na śmierć o burtę.

Wszystko było najtrudniejsze. Tylko dzięki linom asekuracyjnym młodzi, morderczo zmęczeni ratownicy nie wypadli z pokładu. Tyle razy próbowali złapać koło, że kiedy w końcu się udało, nie wykrzesali z siebie jednego uśmiechu. Po następnej rundzie śmiertelnego pojedynku wciągnęli do środka żeglarza i wszyscy trzej, równie przemoczeni, padli na deski pod pokładem, trzęsąc się z wyczerpania jak w febrze.

Bez jednego słowa, bez śladu zadowolenia w oczach, z kamienną maską na twarzy, Garret zawrócił „The Southern Cross" w kierunku domu. Tiffany zrozumiała, że do końca walki jest równie daleko jak do brzegu i darowała sobie pytania.

Na nic się zdało całe doświadczenie i intuicja najlepszego szypra w Haven Bay, kiedy uniosła ich zdradliwa fala. Łódź wykonała taneczny piruet, wszystko wokół zawirowało i rozstąpiła się otchłań. Usłyszeli przeraźliwy świst śruby napędowej, która znalazła się ponad wodą i młóciła na pusto powietrze. Przenikliwy jęk wiatru rozsadzał czaszki. Kuter wydawał się rozpadać w drzazgi. Garret zaklął przeraźliwie, wyłączając silnik. Potem łódź położyła się na burtę i ześliznęła po grzbiecie spienionej góry w przepaść.

Siła uderzenia była jak przy upadku z trzeciego piętra na ziemię... ale niebo mieli dalej nad sobą. Tiffany i Garret usłyszeli trzask własnych kości, zdziwieni, że dalej żyją. Żaden normalny mały statek nie wytrzymałby tego. Ale „The Southern Cross", budowany na specjalne zamówienie, znosił kiedyś sztormy arktyczne.

Pójdziemy wszyscy na dno, myślała Tiffany, nie mogąc złapać normalnego oddechu.

Wtem powoli, majestatycznie, skrzypiąc i jęcząc, statek wyprostował się, ponad fontanną wody tryskającą z luków odpływowych wyłoniła się sterówka. Tiffany wstała odruchowo na równe nogi i przez dobrą chwilę błądziła wokoło nieprzytomnym wzrokiem, zdumiona, jak wiele ocalało. Tylko trochę zbitego szkła i złamany maszt radiowy. Garret, przeraźliwie blady, z rozciętym policzkiem, słaniał się z wyczerpania. Spod pokrywy luku wychylił głowę jeden z chłopców i na ich widok z westchnieniem ulgi schował się z powrotem. Tiffany, bez czucia w palcach, ledwie zdołała utrzymać linę, by zrobić kilka kroków do przodu.

– Nic ci nie jest? – krzyknął rybak.

– Wszystko w porządku. Znajdę coś na twoją ranę.

– Są pilniejsze rzeczy niż moje rany!

– To co mam robić?

– Urwało nam skrzydło śruby.

– Czym to grozi?

– Jeżeli włączymy silnik, będzie z nas miazga.

– A jak nie włączymy?

– Fale rozbiją nas na miazgę.

– Jeśli nie opatrzę ci tej rany, wykrwawisz się na śmierć jeszcze wcześniej.

O ponurej przepowiedni Garreta nie chciała nawet myśleć. Nie będę robić dwóch rzeczy naraz, postanowiła, wczołgując się pod pokład w poszukiwaniu apteczki. Uratowany żeglarz i chłopcy byli obici i posiniaczeni, ale kości mieli całe.

Musiała użyć całego swojego talentu aktorskiego, żeby ich uspokoić i przekonać, że Garret panuje nad kutrem. Wróciła na górę z opatrunkami.

– Strata czasu – burknął, ale pozwolił zatamować sobie krew. Patrzył jej potem długo w oczy, a ona uparcie nie odwracała wzroku, mając bolesne uczucie, że ten stary człowiek – tak jak Joel – widzi w nich tylko kolor, „prawdziwy szafir" jakichś innych oczu.

– Czy radio jeszcze działa? – spytała przygnębiona.

– Niestety. Antenę diabli wzięli.

Opadła drżąca na ławkę, z poczuciem spełnionego obowiązku. Teraz mogła się bać. Garret wczepiony w koło sterowe lawirował pomiędzy rozhukanymi falami. Jesteśmy skazani na śmierć, myślała. Jednak ta nieuchronność, mimo że zdawała sobie sprawę z rozpaczliwej sytuacji, nie wydawała się dostatecznie realna. Być może Joel i Mary-Beth również nie wierzyli, że to się zdarzy naprawdę... Ku własnemu zdumieniu, Tiffany nie czuła przejmującego, fizycznego strachu. Wszystko było trochę odległe, abstrakcyjne, jak przeżycia w kinie.

– Gdyby nie uszkodzone radio, wzywałbyś teraz pomocy, Garret?

Nie spojrzał na nią. Bardzo wolno pokręcił głową.

– Nie wiem. I raczej się nie dowiem. Mierzi mnie myśl, że miałbym narażać czyjeś życie. Dla ratowania swojego, nigdy. Ale teraz... nie wiem.

Tiffany nie przestała o tym myśleć. Na pewno wolałby umrzeć, niż zachować się jak tamci „głupcy", dwadzieścia lat temu. Wtedy też radził wszystkim nie wypływać. Ale dzisiaj zawrócił, wbrew własnemu poczuciu odpowiedzialności.

– Jest jeszcze cień szansy, że znajdzie nas straż przybrzeżna. Możesz się o to modlić, jeśli chcesz. Ale w takich warunkach radary są ślepe.

Dawał jej odrobinę nadziei, jak jałmużnę, chociaż sam zwątpił zupełnie. Będzie trzymał ster do upadłego – stary człowiek przeciwko morzu, które było całym jego życiem... a stanie się grobem. Może nawet życzył sobie takiej śmierci. Czy myślał teraz o tamtym sztormie?

– Żałuję, że cię nie posłuchałam. Ze względu na chłopców... To przeze mnie się zgodziłeś! Ale nie mogłam, Garret.

– Przestań, wiem. Przez wszystkie te lata żałowałem, że nie wypłynąłem wtedy z nimi... czy zginąłbym, czy nie... nie mogłem sobie darować. To nie strach, tylko pycha mnie powstrzymywała. A trudno z tym żyć... rozpamiętywać... myśleć, co by było, gdyby...

– Kim była dla ciebie Mary-Beth? Kim ona w ogóle była?

– Moją wnuczką.

Ledwie dosłyszała wyszeptaną odpowiedź. To jedno słowo było żalem, bólem nie ukojonym przez czas i miłością. Po chwilowym szoku, wszystko wydało jej się zrozumiałe i jeszcze straszniejsze.

– Dlaczego jej nie zatrzymałeś i pozwoliłeś popłynąć z Joelem? Czy on jest winny jej śmierci?

– Nie mogłem jej zatrzymać... spodziewała się dziecka... z nim.

Tiffany zamarła. Wyglądała jak woskowa figura i nie zadałaby już żadnego pytania. Garret ciągnął dalej z własnej woli, jakby zdecydował się na solidną spowiedź, pierwszą i ostatnią, a ona była tylko przypadkową słuchaczką.

– Dowiedziałem się o tym dopiero tamtego wieczoru, kiedy szalał sztorm. Byłem wściekły. Moja Mary-Beth, moje dziecko, miało szesnaście lat! Chciałem go zabić. Ufałem mu, a on mnie zawiódł. Niech mi Bóg wybaczy... Groziłem jej. Byłem wściekły, bo go broniła, nawet nie żałowała tego, co zrobili. Nie mieściło mi się to wszystko w głowie. Świat wywrócił się do góry nogami. Zamknąłem ją w pokoju. Uciekła jakoś, a ja nie wiedziałem, że wyszła, że poszła do niego... nie wiedziałem, że jest na tej łodzi, aż było za późno. Stali w identycznych sztormiakach, mocno objęci. Zdjęła kapelusz i pomachała do mnie... z daleka.

– Bardzo go kochała – wydusiła z siebie Tiffany, czując, że musi coś powiedzieć.

– Miała szesnaście lat! Wychowywali się razem jak brat i siostra... a żyli jak mąż z żoną!

– Właśnie dlatego byli sobie tacy bliscy – przekonywała miękko. – Tym bardziej cierpiał Joel. Przecież nosiła jego dziecko. Nic dziwnego, że stał się taki gorzki, taki cyniczny. On do dzisiaj się z tego nie wygrzebał. Wiedziałeś o tym? I wątpię, czy kiedykolwiek mu się uda.

Milczała przez chwilę, a potem spokojnie zapytała:

– Czy nie możesz mu w końcu wybaczyć, Garret? Przecież serce musi ci podpowiadać, że Mary-Beth popłynęła z nim tamtej nocy, bo naprawdę chciała, bo tak wybrała. Ja też wybrałam dzisiaj nierozsądnie.

Przylgnął do niej szklanym wzrokiem, pogrążony we wspomnieniach i starej rozpaczy. Deszcz zacinał w okna sterówki, wiatr zawodził jak chór potępieńców, ale Garret miał w oczach tamten sztorm i słyszał głos Mary-Beth.

– Nie tylko na niego spadło przekleństwo – odezwał się po długiej chwili. – Gdyby mnie nie poniosło, nie uciekłaby do Joela. Nie byłoby jej tam, kiedy Reuben uparł się, że wyciągnie łódź. Musiałem z tym żyć przez wszystkie te lata... Ale Joel Faber dźwiga cięższą winę. I zawsze będzie! Nie powinien jej zabierać w taką noc. Przecież wiedział o dziecku... I to się nazywa miłość?

– Może właśnie miłość absolutna, która daje z siebie wszystko i żąda pełnego oddania. W której liczy się tylko bycie razem, dzielenie każdego losu, na dobre i na złe!

Tiffany łkała bezgłośnie na myśl, że ona nigdy nie zazna takiej miłości. Czy Joel będzie ją opłakiwał do końca życia, jak Mary-Beth? Znali się tak krótko... i nie było dziecka.

– Gdybym była Mary-Beth – powiedziała z czarną rozpaczą w głosie – i wiedziała, tak jak ona, że Joel może nie wrócić, nic na świecie nie powstrzymałoby mnie od pójścia z nim. Nic ani nikt!

Garret rzucił jej ostre spojrzenie, zobaczył łzy w oczach, i zagryzając wargi, odwrócił twarz w inną stronę. Próbowała nie myśleć o Joelu. Przywołała wszystkie szczęśliwe wspomnienia z dzieciństwa, z czasów, kiedy cała rodzina mieszkała razem, kiedy było jej tak dobrze.

Nagle jeden z chłopców wydał dziki okrzyk.

– Statek! Jakieś dwie mile od nas na północ!

– Wygląda na straż przybrzeżną? – beznamiętnie zapytał Garret.

– Nie. Jakiś wielki i biały. Jak „Liberty", jacht pana Fabera. Możemy puścić racę, panie McKeogh?

Zerknął kątem oka na Tiffany. Serce biło jej nieprzytomnie, myślała tylko o tym, że Joel tam jest i wypatruje ich.

– Wypuścić race! I przynieś wszystkie beczki z ropą. Wiesz już, co trzeba robić. Musimy być gotowi.

Chłopak zniknął bez słowa.

Garret spojrzał Tiffany prosto w oczy, ze smutkiem i odrobiną ironii jednocześnie.

– A więc koło fortuny zrobiło pełny obrót! Trudno w to uwierzyć! Ale to po ciebie płynie pan Faber, prawda?

– Mam nadzieję – wybuchnęła – że po mnie, a nie po wspomnienia. I przykro mi, jeżeli te słowa sprawiają ci ból. Zresztą nie wiem. Pewnie on sam nie wie.

– Nieważne. Mary-Beth byłaby podobna do ciebie, gdyby żyła. Nie myśl, że to ujma... dla którejkolwiek z was. Dobrego serca nie trzeba się wstydzić. Może... może nie miałem racji potępiając go tak surowo.

– Pogódź się z nim, Garret! Jeżeli lubisz mnie choć trochę, zrób to, błagam!

– Jak będzie okazja. Jeśli Bóg da, zobaczymy.

Dziesięć minut po wystrzeleniu ostatniej racy dojrzeli sylwetkę białego jachtu, która rosła w oczach. Nie było wątpliwości, że to „Liberty". Tym razem Tiffany była całkowicie pewna, że Joel nie miał zamiaru wrócić do Leisure Island bez niej.

Rozdział 13

– Podszedł za blisko – warknął Garret.

Wedle wszelkich zasad sztuki nawigacyjnej, „Liberty" o dobre dwadzieścia metrów przekroczył minimalną odległość między statkami w czasie sztormu.

– Na pewno wie, co robi. – Stanęła w obronie Joela, ale mając nawet niewielkie doświadczenie żeglarskie, łatwo sobie było wyobrazić, że pierwsza potężna fala porwie „The Southern Cross" w kierunku jachtu i oba roztrzaskają się na kawałki.

– Dobrze wie, że zachowuje się jak ostatni głupiec. A ja domyślam się, skąd te nerwy. Rozum mu odebrało, Tiffany, bo chce cię wyciągnąć z tego morza jak najszybciej.

– Jest nas pięcioro do wyciągnięcia!

– Joel Faber przypłynął tylko po ciebie, moje dziecko. Ma dość powodów, żeby nie życzyć mi najlepiej. Ani ratować kogokolwiek z Haven Bay. Kiedy zginęła Mary-Beth, całą winę zrzuciliśmy na niego. Wszyscy. Nikt z nim nie rozmawiał, nie podał ręki, odwracaliśmy się plecami na jego widok. Nic dziwnego, że wyjechał. Chyba nigdy nam tego nie wybaczy.

Tiffany nie próbowała zaprzeczać. Wiedziała, że Joel nie darował im tamtych dni. Nareszcie zrozumiała gwałtowność jego reakcji, kiedy broniła zażarcie całego miasteczka... Wstydziła się teraz swojej naiwności.

– Dziabnijcie siekierą te beczki, w dwóch, trzech miejscach każdą, i wrzućcie je do morza – krzyknął do chłopców Garret.

Tiffany została kategorycznie odsunięta od niebezpiecznych zajęć. W głębi duszy zdawała sobie sprawę, że dwaj śmiertelni wrogowie równie gorąco pragną jej ocalenia. Zaczęła się zastanawiać, co naprawdę czuł Joel, kiedy wyprowadzał jacht na pełny sztorm. Jak bardzo mu na niej zależało? Czy przeplatała się w jego wyobraźni z Mary-Beth? Bała się, że na to dręczące pytanie nigdy nie dostanie odpowiedzi.

Joel pragnął jej ciała. Nie ukrywał tego i nazywał „obsesją". Ale z taką czułością nie zaspokajał tylko zwykłego fizycznego pożądania... Może chciał przywołać uczucie, które dawno temu żywił do Mary-Beth? Może znalazł w niej medium... klucz do własnego serca, uwięzionego w cynicznej skorupie?

Powiedział, że tylko z nią mogłoby być inaczej. Chciała wiedzieć, czy było inaczej. Czy porównywał ją do tych wszystkich kobiet, które miał po ucieczce z Haven Bay. Czy widział w niej podobieństwo do Mary-Beth... i którą z nich wczoraj kochał?

Potem zwątpiła, czy naprawdę warto to wiedzieć. Patrzyła, jak odpływa koło ratunkowe, do którego przywiązana była liną i wierzyła, że wszystko pójdzie dobrze. Garret dwa razy sprawdził zapięcia kamizelek ratunkowych. Nie pozostawało im nic innego, jak czekać, aż załoga „Liberty" wyłowi linę.

– Mają ją, mają! – Jeden z chłopców wiwatował szczęśliwy.

Stary szyper sprawdził wszystkie węzły i wydał ostatnią komendę na kutrze. Skoczyli z burty. Tiffany poczuła opór liny, zanim dotknęła powierzchni wody. Ktokolwiek ją ciągnął, miał siłę tura i nie tracił czasu. Mknęła przez oleiste fale, krztusząc się i prychając za każdym razem, kiedy wynurzała głowę dla złapania oddechu. Z włosami przylepionymi do twarzy nic nie widziała i nie próbowała niczego wypatrywać. Zaciskała po prostu zęby i ściskała kurczowo linę. Nagle, po jednym mocniejszym szarpnięciu, wpadła na drugiego człowieka.

Otworzyła oczy i ujrzała twarz Joela. Bladą, napiętą, z rozpalonym wzrokiem. Mówił coś do siebie, ale nie usłyszała ani słowa. Chwycił ją pod pachy i uniósł nad sobą, używając swojego ciała jako poduszki asekuracyjnej – na wypadek zderzenia z burtą. Jakieś inne ręce wciągnęły ją na pokład. Zachary Lee! Utonęła na moment w jego niedźwiedzim uścisku, a potem zaopiekował się nią człowiek, którego nie znała.

Następny był chłopiec. Kiedy spojrzała na jego umorusaną ciemnym olejem twarz, zdała sobie sprawę z własnego opłakanego stanu. Zauważyła na pokładzie operatora z kamerą, który filmował całą akcję. Dość ryzykowne zajęcie, pomyślała, ale ciekawe. Rozluźniona i wdzięczna losowi, przypomniała sobie raptem o Joelu i ogarnął ją dziki lęk. Nie widziała, żeby miał na sobie coś specjalnie chroniącego przed uderzeniami o burtę.

Na pokładzie był już drugi chłopiec i żeglarz – zdrowi i cali. Brakowało tylko Garreta i Joela. Człowiek przy korbie jakby ustał, ktoś inny pospieszył mu z pomocą. Podbiegła do relingu zobaczyć, co się dzieje. Obaj byli wciągani jednocześnie. Młodszy podtrzymywał starszego i pomagał mu utrzymać równowagę. Tiffany myślała nie bez złości, że Garret odwoła swoje krzywdzące słowa i przyzna się w końcu do błędu. Joel ratował wszystkich, jak dwadzieścia lat temu. Nie przypłynął tylko dla niej, chociaż nie miałaby mu tego wcale za złe! Narażał się dla nich pięciorga, nie robiąc żadnego wyjątku. Pod tą twardą, gorzką skorupą kryło się więcej szlachetności, niż Garret i całe Haven Bay potrafiło sobie wyobrazić! Czuła to od początku, podobnie jak Alan, który uwielbiał „pana Fabera" bezgranicznie.

Zrobiła krok w stronę Joela, który zaplątany w linę trzymał się poręczy i głęboko oddychał. Odwrócił się instynktownie, przyciągnął ją do siebie i schował całą w ramionach. Ściskał tak mocno, nic nie mówiąc, że czuła tylko kołysanie i bicie jego serca.

– Pójdzie na dno! – krzyknął ktoś z załogi.

Wszyscy patrzyli na „The Southern Cross", przechylający się coraz bardziej na jedną stronę. Olbrzymia fala rozbiła się o burtę i obróciła go bokiem do wiatru. Chwiał się jeszcze przez chwilę w jakiś niesamowity, pijany sposób, a potem nagle morze jakby rozstąpiło się i otchłań połknęła statek. Następna fala przykryła grobową czeluść. Nie został po niej ślad.

– Sześćdziesiąt lat mi służył – zachrypiał Garret z wysiłkiem, nie odrywając oczu od miejsca, które mogło być grobem pięciu osób.

– Naprawdę przykro mi, Garret. Nie dało się uratować twojej łajby.

– Powinna skończyć swój żywot dwadzieścia lat temu.

W ulewnym deszczu dwaj wrogowie stali naprzeciw siebie, sczepieni wzrokiem, nie zważając na sztorm, innych ludzi, związani strasznymi wspomnieniami, które przeniosły ich w inny wymiar czasu. W oczach starego człowieka był bezdenna rozpacz, nie skrywana pod żadną maską.

– Teraz wiem, że uratowałbyś ją, gdyby... Bóg pozwolił.

– Ciągle myślałem... zastanawiałem się... czy nie zrobiłem jakiegoś błędu... czy była szansa...

Garret przerwał mu z pasją.

– Nie miałem racji przez wszystkie te lata, Joel. Gdybyś mógł ocalić Mary-Beth, żyłaby dzisiaj... Wiem już na pewno. Tyją naprawdę kochałeś?

– Tak. Nikogo więcej. Była dla mnie wszystkim... Nie chcieliśmy bez siebie żyć. Więc nie mogłem jej nie wziąć tamtej nocy! Była przerażona, strasznie przerażona, że zostanie sama. Chciała być ze mną. A ja musiałem się zgodzić.

– To moja wina. – Garret zgarbił się przy tych słowach i skurczył jak stuletni starzec. – Wtedy nie rozumiałem. Pan Bóg tylko wie, jak mnie to dręczy.

Joel pokręcił głowa.

– Nie musiałeś przysyłać Tiffany, żeby mi przypomnieć, Garret. Nigdy nie zapomniałem. Kiedy odeszła Mary-Beth, reszta umarła razem z nią. Lata przepływały obok mnie, czas przeciekał przez palce i nic się naprawdę nie liczyło.

– Ale teraz się liczy... – Zawiesił głos, zerkając ku Tiffany. – To, co się stało tamtej nocy...

– Może stać się i dzisiaj. Chciałbym, żebyście zeszli na dół i odpoczęli od sztormu. A ja spróbuję wziąć kurs na Haven Bay.

Zaprowadził ich do kabin załogi. Dostali po ciepłym kocu i filiżance gorącej kawy z naparstkiem brandy. Okrył Tiffany po samą szyję, musnął palcami jej usta.

Ale sztorm nie ustawał. Joel wyszedł na pokład. Złorzeczył żywiołowi, ale wierzył święcie, że tym razem nie będzie ludzkich ofiar. Miał serce przepełnione nadzieją i wolą życia. Nigdy nie czuł się lepiej.

Zjawił się Zachary. Przysiadł koło niej i objął mocno ramionami. Musiał uchwycić się jedną ręką krawędzi koi, żeby utrzymać równowagę.

– Co mogę dla ciebie zrobić? Spełnię każdą zachciankę!

– Poproszę tylko o dobrą szczotkę, szampon i wannę z gorącą wodą. Poza uczuciem nieświeżości i kilkoma zadrapaniami nic mi nie dolega.

– A więc pora, żebym się odczepił od twojego kochanego. – Usiłował być zabawny, ale nie panował nad drżącym głosem. – On jest... – przełknął nerwowo ślinę – w porządku.

TifFany rozumiała, że w ustach jej brata to najwyższa pochwała – prywatne pasowanie na człowieka godnego zaufania.

– Też tak myślę. Jak on się dowiedział?

– Byliśmy razem w studiu, kiedy zadzwonił Alan. Wszystko opowiedział: o rozbitku i że prawdopodobnie zmusiłaś Garreta do zmiany decyzji. Zbladł jak ściana. W jednej sekundzie kazał przygotować jacht i zwołał ochotników, po pięciu minutach pędziliśmy na przystań. Nie wiem, skąd on wiedział, że masz kłopoty, siostro, ale wyglądał tak... i zachowywał się... czułem tylko, że lepiej z nim być. Chyba jakiś szósty zmysł mu zagrał.

Tiffany nie podniosła głowy.

– Nie. Wiele lat temu dziewczyna, którą kochał, zginęła w takim sztormie.

– To mogłoby wiele tłumaczyć – ścisnął jej rękę z niedźwiedzią siłą – ale... powiem ci jedną rzecz, Tiff. Joel tym razem był całkiem bezinteresowny. Nie spodziewał się żadnych korzyści... tak jak i ja.

– Nie nabierzesz mnie, draniu. – Mierzyli się roześmianym wzrokiem. – Jestem ci winna wywiad telewizyjny wart najwyraźniej niewielkiego ryzyka. No i ten facet z kamerą, kręcący „mrożącą krew w żyłach" akcję ratunkową. O to chodzi, braciszku?

– No dobrze. Przyłapałaś mnie. Masz przed sobą faceta bez skrupułów, hienę telewizyjną, która żadnej pracy się nie boi. Bezwstydny, bezlitosny, nieczuły, idący po trupach, amen.

Zachary zachłystywał się własnymi słowami, a Tiffany patrzyła na niego z rosnącym uwielbieniem. Gdybyż na świecie mogło być więcej takich Zacharych!

– Hola, braciszku, zapomniałeś dodać jeszcze: marny tchórz.

– Coś w tym rodzaju. – Uśmiechnął się promiennie. – Ale wróćmy do wywiadu. Możemy go zrobić teraz.

W tym kocu, tak jak sobie siedzisz, albo trochę inaczej... Nieważne.

– O nie! Spójrz na mnie tylko! Zwariowałeś?

– Mnie się podobasz. W sam raz do sensacyjnego reportażu. Poza tym, szybciej zleciałby czas.

Miał rację. Ludzie oderwaliby się od sztormu.

– Myślę, że trzeba na to pójść. Ty będziesz zadawał pytania?

– Chyba jakoś sobie poradzę.

Tiffany zastanowiła się. Z jednej strony chciała, żeby Zachary miał na wieczór swój premierowy „gorący" program. Z drugiej, jeszcze bardziej chciała uciec z Joelem.

– Właściwie to dobry pomysł. Kiedy wylądujemy w końcu w Haven Bay, Joel i ja będziemy razem. Sami. Bez ludzi i bez telewizji.

– Tiff, ja tylko żartowałem. – Zmarszczył poważnie brwi. – To nie takie znów ważne. Nie wymagam od ciebie...

– Ale możemy go zrobić. Jeśli chcesz mieć wywiad, będzie wywiad.

Spojrzał na nią trochę drwiąco, ale z niekłamanym podziwem.

– Widzę, że już zdecydowałaś, więc nie ma o czym mówić.

Kilka chwil trwały przygotowania. Tiffany poprosiła charakteryzatorkę, żeby zmyła jej trochę twarz, ale Zachary kategorycznie odmówił.

– Będziesz mówiła prawdę, tak? Więc to też jest jakaś prawda.

Zachary nie zapomniał, jak się robi reportaże. Błyskotliwie przepytał ją o cały sztorm, nie zapominając o wczorajszej sprawie Pattersona. Tiffany nie miała wątpliwości, że tym razem nikt nie wyłączy telewizora w środku programu. Pogratulowała mu z pełnym zachwytem i odrobiną zazdrości.

– To jak w szachach, Tiff... – Spochmurniał i wzruszył ramionami. – Po prostu figury na planszy, którymi trzeba poruszać w taki sposób, żeby osiągnąć jak największą korzyść.

Zachary też żył z garbem przeszłości, pomyślała smutno, i nic już tego zmieni.

A ona? Czy zawsze będzie się kojarzyła Joelowi z Mary-Beth? Czy to był jedyny powód jego „obsesji"? Pamiętała jednak, że działali na siebie narkotycznie od pierwszej chwili. W mroku nocy, na otwartym pokładzie, nie widział jeszcze szafirowych oczu. Najpierw chciał ją przekupić posadą, byle tylko zerwała kontakty z Haven Bay. Potem sam przyjechał po nią do znienawidzonego miejsca. Z pewnością była ważniejsza od wspomnień.

Może nigdy nie pokocha jej tak ślepo jak Mary-Beth, ale na pewno mieli przed sobą przyszłość. Długie wspólne lata, dni i noce, choć kształtu tej przyszłości nie mogła odgadnąć.

Ciągłe opadanie i kołysanie wydawało się nie mieć końca. Sztorm nie oszczędził nawet zatoki, ale kiedy minęli urwisko przylądka, nastrój pod pokładem stał się prawie radosny. Chłopcy, rozgadani i podnieceni, nie mogli się doczekać tej pięknej chwili, kiedy przygodę swojego życia opowiedzą rodzinie.

Tiffany wiedziała, co czuje Garret. Podniosła się i z trudnością utrzymując równowagę, okutana w koc od stóp po szyję, pokuśtykała w jego stronę. Uśmiechnął się i zrobił koło siebie miejsce.

– Prawie w domu, co?

– Tak. Chciałam ci podziękować.

– Nie trzeba.

– Mogłeś nie ustąpić.

– Tylu rzeczy żałuję, ale jest jedno pocieszenie! Mściwość starego głupca obróciła się przeciwko niemu i właściwie na dobre innym... Wystawiłem cię na przynętę, z nienawiścią w sercu, i do głowy by mi nie przyszło, że wypełnisz pustkę w jego życiu. Dziwna ironia losu, prawda?

– Być może. Ludziom przydarza się mnóstwo dziwnych rzeczy, o których nawet nie śnili.

– Trudno sobie na przykład wyobrazić Joela w twojej rodzinie. On nie zna tego uczucia. Miał tylko starego Reubena, który zachowywał się jak dozorca niewolników, a nie dziadek.

– A jego rodzice...

– Lepiej nie mówić. Matka była lekko zwariowana i niezbyt dobrze się prowadziła. Może na złość swojemu ojcu... W każdym razie urodziła Joela będąc panną i podrzuciła go Reubenowi. Uciekła z jakimś komiwojażerem. Joel był bardzo samotnym chłopakiem, nie kochanym przez nikogo... poza Mary-Beth.

– Opowiedz mi o niej, błagam.

Na wspomnienie o wnuczce stare, zmęczone oczy Garreta odzyskały blask. Nie musiała błagać. Chciał o niej mówić.

– To dziecko było światłem mojego życia. Mieszkała z nami od urodzenia. Ciągle się śmiała i tryskała radością. Chyba ją trochę rozpieszczałem, ale nigdy nie zachowywała się jak rozpieszczona dziewczynka. Była dobra i kochana...

Łzy ścisnęły nu gardło. Tiffany czuła się bezradna i nie wiedziała, co powiedzieć.

– Przepraszam, Garret...

– Tyle lat... a ona ciągle dla mnie żyje.

– Dobre wspomnienia są błogosławieństwem życia, tak mi się wydaje, Garret. Powinniśmy je chronić za wszelką cenę.

– Chciałbym, żeby Joel dał ci szczęście, na jakie zasługujesz... na jakie zasługiwała Mary-Beth.

Tiffany miała nadzieję, że potrafi dać szczęście Joelowi. Po tym, co usłyszała... Wraz z Mary-Beth stracił wszystko.

Jedyne uczucie, jedyna radość, sens życia – stały się wspomnieniem i tęsknotą. Przez długie dwadzieścia lat jego istnienie w realnym świecie przypominało błądzenie po omacku w ciemnym, pustym pokoju.

Ucichł warkot silników. Jeden z marynarzy zszedł z hałasem pod pokład.

– Za chwilę cumujemy! Tłum ludzi czeka na nas przy brzegu. Jeżeli ktoś chce już wyjść na górę, nie ma przeszkód, bardzo proszę – wołał radośnie, a potem zwrócił się do Tiffany i Zacharego. – Panno James, pan Faber zaprasza panią na pokład. Panie James, wóz telewizyjny zabierze pana z ekipą prosto do studia.

Zachary Lee wniósł siostrę na rękach i zawiniętą w koc ofiarował Joelowi.

– Oddaję do rąk własnych z nadzieją, że zajmiesz się tą małą najlepiej, jak potrafisz.

– Tak jest – wydukał wzruszony.

Zachary pocałował Tiffany w czoło na pożegnanie.

– Uważaj na siebie i łap to szczęście. No i bez żadnych nowych kłopotów – przynajmniej chwilowo. Będę bardzo zajęty w najbliższym czasie.

– Ja chyba też. Trzymam za ciebie kciuki. Masz udowodnić, że jesteś jeszcze lepszy, niż. mówiłam.

Roześmiał się, tak jak lubiła, i odszedł.

Na twarzy Tiffany zgasł beztroski uśmiech, kiedy spojrzała na Joela. Był trochę mniej ponury, ale napięcie całego popołudnia zrobiło swoje.

– Nie podziękowałam ci jeszcze.

Uniósł rękę i delikatnie, z namaszczeniem, odgarniał z policzka mokre kosmyki jej włosów.

– Czy pojedziesz ze mną teraz, Tiffany? – Każde słowo wypowiedział oddzielnie, zdławionym z podniecenia i strachu głosem.

– Tak. Zrobię, co tylko zechcesz, Joel – odpowiedziała nad wyraz spokojnie. – Kocham cię.

Uwolniła z koca obie ręce, przyciągnęła jego głowę do swojej i zaczęła całować namiętnie, po raz pierwszy nie bojąc się niczego. Joel wahał się przez ułamek sekundy, a potem objął ją mocnymi ramionami i zatracili się oboje w szalonym pocałunku, spragnieni nieprzytomnie siebie i... lądu.

Z pomostu rzuconego na molo dotarł przeraźliwie znajomy, piskliwy głos, który przywołał ich do rzeczywistości.

– Mam cię nareszcie, Joel! – oświadczyła z triumfem Nerida Bellamy, a zgraja fotoreporterów oślepiła go fleszami.

– Nie da się ukryć, masz mnie, kotku. – Joel otrząsnął się ze wstrętem, ale nie był ani zdziwiony, ani przejęty.

– Teraz nie zaprzeczysz, że to miłosna historia.

– Nie tylko nie zaprzeczę, ale zaspokoję twoją ciekawość. Mam zamiar poślubić pannę James, jak tylko zdołamy zebrać jej rodzinę – trzynaścioro rodzeństwa i szanownych rodziców. A teraz, jeśli wybaczysz, czeka na nas jedna z sióstr mojej narzeczonej ze swoim synem.

– Do tego czasu, jeszcze przed ślubem, opublikuję...

– Opublikuj, co ci się żywnie podoba i idź do diabła. Zgadnij, co mnie to wszystko obchodzi!

Objął Tiffany i przeciągnął ją sprawnie przez szpaler reporterów. Nie czuła wiatru ani deszczu, kiedy biegli wzdłuż nabrzeża, i nie widziała tłumu ludzi przyklejonych do kamiennego wału.

Ojcowie uratowanych chłopców chcieli podziękować Joelowi. Odpowiadał chłodno, przeżywając prawdziwe katusze. Niczego nie pragnął mniej w tamtej chwili, niż wdzięczności i uznania od Haven Bay. Uciekł najszybciej jak tylko mógł, zasłaniając się mokrą i zziębniętą Tiffany.

Na parkingu czekał na nich Payton, stojący pod parasolem obok czerwonego bentleya.

– Miło jest widzieć panią z powrotem, panno James – rozpłynął się w szerokim uśmiechu.

– Ale my nie możemy wsiąść do niego w tym stanie – zaprotestowała. – W środku będzie błoto!

– Żadne zmartwienie, proszę pani, rozłożyłem na siedzeniach jakieś koce.

– Spójrz lepiej za siebie – Joel zaczął uroczyście – na Haven Bay. Chłoń je. Wszystko, co teraz widzisz. Stare rybackie miasteczko. Zapisz to w pamięci na resztę swojego życia.

Wiedziała bardzo dobrze, co chciał powiedzieć. Nigdy tu nie wrócą. Nawet gdyby zabliźniły się stare rany, nie zaznałby odrobiny radości w tym przeklętym dla niego miejscu. Przyjechał ją porwać i zatrzeć za sobą ślady.

Ona kochała w Haven Bay każdy kamień, każdą uliczkę, zamaszystą linię zatoki, morze, i teraz wdychała to powietrze po raz ostatni.

Nagle, jakby wydarzyło się coś strasznego, ugięła kolana i wydała przeraźliwy, nieartykułowany okrzyk bólu.

– Co się stało, Tiffany?

– Nie ma ich tam! Uciekły! O Boże! – płakała głośno, szlochając jak dziecko. – Przepowiedziałeś to.

– Ale co się stało?

– Wieloryby! Nasze wieloryby! Sztorm wypłoszył je z zatoki!

Rozdział 14

Tak już było dobrze i bezpiecznie – porzucała Haven Bay z łezką w oku, ale bez wielkiego żalu... i nagle te wieloryby! Zapłakana Tiffany, wciśnięta w miękkie siedzenie bentleya, wpadła w popłoch. Musiała wyjechać z Joelem, bo od tego zależało ich szczęście. Ale co się stanie z miasteczkiem? Przyszłość Alana była związana z turystyką, a turyści przyjeżdżali tu dla wielorybów. Tylu ludzi namówiła do zainwestowania swojego czasu i pieniędzy... Wszystkim groziło bankructwo!

Dlaczego ten sztorm nie poczekał? Za kilka lat, gdyby Haven Bay stanęło pewniej na nogi, przeżyłoby i stratę wielorybów. Z drugiej strony, to dzięki sztormowi ona zaczyna dzisiaj nowe życie... Ironia losu? Czy zawsze muszą być zwycięscy i pokonani? Szczęśliwcy i pokrzywdzeni?

– Tiffany.

Niechętnie odwróciła głowę, unikając jego wzroku. Chciała ukryć panikę i nowe rozterki. Kochała Joela ponad wszystko i zgodziła się nie oglądać za siebie. O Haven Bay mieli więcej nie rozmawiać. Zresztą... nie stało się nic, przed czym by jej nie ostrzegał! Dlaczego zawsze przeceniała swoje siły? Rozumowała jak pozbawiona wyobraźni nadgorliwa uczennica: im bardziej się przyłoży do pracy, tym wspanialsze będą efekty. Żałosne!

Joel przyciągnął ją delikatnie do siebie i pogładził po policzku.

– Głowa do góry. Wszystko będzie dobrze. Powziąłem pewne kroki, nie pytając wielorybów o zdanie. Ale one wrócą. Za kilka dni, tygodni, może później, ale twoje Haven Bay przetrwa. I rozkwitnie. Obiecuję ci to.

– Co masz na myśli, mówiąc o pewnych krokach? – W pierwszej chwili naprawdę nie rozumiała, a Joel uśmiechał się tak rozbrajająco, jakby czytał w jej myślach i jednym ruchem czarodziejskiej różdżki potrafił przywołać nieszczęsne wieloryby do zatoki...

– Kiedy pociłaś się dla mnie w stacji, ustalałem kontrakt z radą prowincji na rozbudowę turystyczną Haven Bay. Plany są niemal zatwierdzone. Dlatego właśnie kazałem ci zapamiętać stary krajobraz. Za kilka miesięcy wszystko się tam zmieni nie do poznania.

– Zrobiłeś to dla mnie? – Była wstrząśnięta i zawstydzona. Nie mogła uwierzyć w kolejny cud.

– Niewielu takich jak ty odmieńców chodzi po świecie. Ludzi, którzy robią mnóstwo rzeczy dla innych i nie żądają w zamian nagrody ani uznania. Pragnę cię mieć na zawsze, Tiffany. Wiedziałem od początku, że zrobię wszystko, żeby cię zdobyć. Niespecjalnie mnie obchodziło, co będzie z moją stacją telewizyjną. Fakt, że chciałaś, żeby nam – nie tobie, ale nam – się udało, znaczył więcej niż jakiś sukces. Tylko Haven Bay stało pomiędzy nami. Bałem się, że jeśli twoje plany spalą na panewce, ono znowu obróci się przeciwko mnie, podzieli nas. A ludzie, których kochasz, rzeczywiście by ucierpieli. Nie tylko Alan czy twoja siostra, ale tyle młodzieży, która liczyła tu na jakąś przyszłość.

– Więc zdecydowałeś się wziąć to na siebie mimo wszystko, wbrew własnym poglądom i... uczuciom?

– Niezupełnie tak. Miałaś rację, że niesłusznie się uprzedziłem do zwykłego punktu na mapie...

– Nie miałam – przerwała mu gorączkowo. – Nie miałam pojęcia, co tu się wydarzyło, co oni ci zrobili.

Dopiero dzisiaj, kiedy myśleliśmy, że nie wrócimy, Garret mi wszystko opowiedział.

W oczach Joela nie było śladu dawnego bólu ani zażenowania, tylko ogromne pragnienie i tęsknota do przyszłości. Tiffany rzuciła mu się na szyję, po raz pierwszy spokojna, bez lęku przed wspomnieniami i Mary-Beth.

– A więc wyjdziesz za mnie?

– Jeżeli będziesz bardzo nalegał. Zresztą musisz to zrobić, bo... Nerida Bellamy opublikuje nasze zdjęcia!

Wybuchnął gromkim śmiechem. Tiffany zdała sobie nagle sprawę, że po raz pierwszy słyszy go śmiejącego się głośno i po raz pierwszy widzi niezmąconą radość w jego oczach.

Rozmarzyła się. Chciała mieć wielką rodzinę. Dom pełen dzieci i gwaru. Wyrzuci z Leisure Island ochronę, zamieni fortecę w tętniącą życiem wyspę szczęścia. Spojrzała na Joela, czując na sobie jego wzrok.

– Wszystko w porządku?

– Tak, kochany. Nie spuszczasz ze mnie oka i ciągle się upewniasz, czy wszystko w porządku.

– I tak będzie zawsze. Bez ciebie...

– Ja też, Joel. Wierzysz w przeznaczenie? Od pierwszego wejrzenia czuliśmy, że nie ma od tego odwrotu. Teraz jestem pewna. Żadna siła nie może nas rozdzielić.

– Tiffany... – Uwolnił wstrzymywany bezwiednie oddech. Bał się, że to sen. Nie dowierzał własnemu szczęściu, ale czytał tę miłość w jej oczach, głosie, w każdym słowie.

– Pocałuj mnie, Joel – błagała. – Najmocniej jak potrafisz. Na szczęście. Żebyśmy tego nigdy nie zapomnieli.

Nie słyszał deszczu zacinającego w szyby, wycia wiatru, nie widział, jak Payton poprawia wsteczne lusterko. Ona była całym światem. Zamiast sztormu.

błogi spokój. Całował ją z miłością, której miało im nigdy nie zabraknąć.

Najdłuższą podróż, myślał, zaczyna się od pierwszego kroku. A miał już za sobą długą drogę. Zrozumiał, jak bardzo się zmienił, ile nauczyła go Tiffany. Będzie podążał za nią do końca życia, wdzięczny losowi, że chciała z nim zostać.

Warto było żyć. Wszystko miało sens. Zawsze będzie miało sens z Tiffany.

LOS bywa przewrotny. Spotkanie Tiffany z Joelem zostało ukartowane przez starego, pełnego nienawiści człowieka, który Chciał zniszczyć mężczyznę, będącego, jego zdaniem, winnym tragedii sprzed dwudziestu lat. Potęga miłości sprawiła, że nawet wrogowie zdołali odegnać upiory przeszłości.