ęłęóMotywy literackie - Bóg.

Myślicie, że przyszedłem przynieść pokój na Ziemię. Ja jednak nie przyszedłem przynieść pokoju, ale MIECZ. Przybyłem po to, aby poróżnić człowieka z jego ojcem, córkę z jej matką i synową z teściową. Bo ktokolwiek miłuje ojca swego lub matkę swoją bardziej niż mnie nie jest mnie godzien. Jezus Chrystus (Nowy Testament Ewangelia według świętego Mateusza)

Ludzie od zawsze potrzebowali Boga. Jeszcze w czasach, gdy nasi przodkowie polowali na zwierzynę za pomocą dzidy a na ścianach swoich jaskiń malowali kredą pierwsze obrazy, drżeli oni także na widok błyskawic i czcili jasne słońce. Jednak z czasem okazało się, że słońce to jedynie planeta a błyskawica to wyładowanie elektryczne, więc zjawiska te utraciły tym samym swą boskość. Do dziś dnia pozostało mimo wszystko wiele pytań na które ludzkość nie znalazła jeszcze odpowiedzi. Zagadką dla nas zostaje kwestia śmierci oraz tego skąd wziął się świat. Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją a ponadto są, jak to powiedział poeta:

Nie przystosowani do nieskończoności, więc idea Boga pozostaje wiecznie żywa. Człowiek to istota w gruncie rzeczy słaba, która dąży do tego, aby świat wokół niej był jasny, zrozumiały i uporządkowany. Ludzie nie potrafią poradzić sobie z myślą, że istnieją rzeczy poza granicami ich rozumienia, że są kwestie, których nie da się wyjaśnić, tak więc tworzą bogów, którzy rozwiązują te problemy za nich. O ile łatwiej jest żyć, jeżeli uwierzyć, że ktoś nad nami czuwa i kocha nas bez względu na wszystko a ponadto mówi nam dokładnie jak mamy żyć, co robić a czego nie. Taka wiara zdejmuje z nas konieczność analizowania wszystkiego i dokonywania trudnych wyborów, których konsekwencje ponosilibyśmy my sami. A przeciwnik Boga Szatan Cóż to za cudowna istota, na którą zrzucić można wszelką winę za własne postępki, obarczyć odpowiedzialnością za ohydne czyny, uznając tylko własną słabość i niemożność przeciwstawienia się grzesznym podszeptom Już Goethe pisał w imieniu Szatana : Ja jestem tą częścią ludzkiej natury, która wiecznie zła pragnąc wiecznie dobro czyni. Taka prosta i jasna wizja świata jest niezwykle pociągająca i ułatwiająca życie, tak więc nie należy dziwić się, że 95% populacji świata wyznaje któregoś z bogów. A to, co w umysłach ludzkich jest obecne, widoczne jest także w literaturze.

Tak więc oczywiste jest, że motyw Boga często pojawia się w utworach różnych epok. Zacznijmy może od Średniowiecza; jest to epoka o której istnieniu współcześni monarchowie Kościoła woleli by raczej zapomnieć. Wszyscy dobrze znamy epokę, określaną nie bez racji mianem mrocznego średniowiecza, która mimo to, że była jedną z najbardziej uduchowionych to jednak jej dzieje; jak mordy inkwizycji czy palenie ludzi na stosie każą raczej sądzić, iż Bóg wtedy o ludziach zapomniał.

Życie ludzi w Średniowieczu było bardzo trudne, panował głód a ludzi dziesiątkowały choroby. Dobrze egzystowała jedynie szlachta, możni książęta, królowie i duchowieństwo. Hipokryzja tych ostatnich była powszechna, księża opływali w dostatki, posiadali nałożnice, płodzili dzieci i korzystali z dobrodziejstw życia głosząc jednocześnie kult ascezy i konieczność cierpienia za życia. Kościół jako instytucja stworzył cały system nakazów i zakazów religijnych, które obowiązywały wszystkich, ( jako, że czymś absolutnie niedopuszczalnym było nie wierzyć ) za wyjątkiem samego kleru. Doskonale przedstawił ówczesny stan rzeczy Jean-Jacques Annaud w swoim filmie Imię Róży, gdzie w jednej ze scen duchowni wyrzucają odpadki z kuchni za mury klasztoru po czym natychmiast rozpoczyna się mordercza walka o nie pomiędzy skrajnie wygłodzonymi mieszkańcami okolicznej wioski. Wracając jednak do wspomnianej wcześniej ascezy, bardzo modnej w tamtym czasie ( jednak przeważnie przez tych, którzy ją zalecali, a nie przez tych, którzy mieli ją stosować ), to doskonały przykład bohatera-ascety znajdujemy w Legendzie o św. Aleksym. Bohater tego utworu wywodzący się z bogatego domu postanawia nagle rzucić wszystko i udać się w świat by tam, z dala od dobrobytu, żyć z tego co dostanie od łaskawych ludzi i spędzać większość czasu na modlitwie. Święty Aleksy umiera w końcu pod schodami pewnego domostwa, niczym pospolity żebrak i włóczęga. Dopiero po jego śmierci mieszkańcy miasta odkrywają niezwykłą prawdę o pochodzeniu biedaka.

Jak widać, mamy tu typowy przykład średniowiecznego ascety. Człowiek, który zostawia wszelkie posiadane przez siebie dobra materialne i udaje się na samotną tułaczkę aby zasłużyć sobie na nagrodę w niebie. Idea owszem, niezwykle szlachetna, jednak pozostaje pytanie, czy owi ludzie nie zmarnowali doszczętnie dano im życia, ( jeżeli przyjąć, że Bóg jednak nie istnieje.) Wtedy cała ta walka z samym sobą staje się bezpodstawna a nam pozostaje jedynie uronić łzę nad głupcem, który w taki sposób zaprzepaścił swoje szczęście. W epoce średniowiecza panował teocentryzm, czyli pogląd, iż Bóg jest centrum wszystkiego, literatura miała charakter moralizatorski i wyznaczała kanony postępowania a także określała wzorce osobowe. Znaczenia Boga w życiu człowieka dobrze ilustruje pieśń z XIII wieku Bogurodzica, gdzie św. Maria prosi Boga o wstawiennictwo dla swego syna. Utwór ten jest niezwykle patetyczny i górnolotny, przepełniony wiarą i pokorą wobec Boga. Także Roland z Pieśni o Rolandzie " symbolizuje najważniejsze wartości rycerza jaki są: Bóg, honor, ojczyzna. Roland poprzez swą rycerską śmierć wyraża bezwzględną wierność Bogu.

Następną epoką jest Renesans okres obejmujący XV i XVI w. Charakteryzowały go min. indywidualizm, odrodzenie nauki i co najważniejsze humanizm, czyli kierunek przeciwstawiający się średniowieczu. Jego hasłem był aforyzm Terencjusza: Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce.

Ludzie w renesansie zaczęli zastanawiać się nad rolą i miejscem człowieka w świecie. Bóg, który czuwa nad nami i rządzi naszym życiem przestał już wystarczać, ludzie potrzebowali czegoś więcej, pragnęli zrozumieć siebie samych. Zaczynali wątpić w dobroć i mądrość swojego stwórcy, co zauważamy wyraźnie w Trenach Jana Kochanowskiego, a konkretnie w Trenie X-tym. Autor przeżywa w utworze śmierć swojej małej córeczki, zaczyna kwestionować istnienie Boga: Nieznajomy wróg jakiś miesza ludzkie rzeczy. Podmiot liryczny jest zdruzgotany przygniatającym go ciężarem śmierci i odwraca się od Boga, po to tylko jednak by ostatecznie do niego powrócić. Załamanie okazało się jedynie chwilowe, ludzie muszą się pogodzić z tym, co nieuniknione i czego nie rozumieją, ponieważ niezbadane są wyroki Boskie. Takie podejście ukazuje ogrom siły jaką dysponuje wiara, skoro człowiek w imię miłości do Boga godzi się nawet z jawną niesprawiedliwością losu. Podobną postawę reprezentuje Jan Kochanowski w hymnie Czego chcesz od nas, Panie - utwór ten jest pochwałą Boga. Bóg ukazany jako artysta, świat to dzieło sztuki. Dominuje poczucie trwałości i niezmienności świata logicznie uporządkowanego i kierowanego przez Boską mądrość, wolę i opatrzność.

Bóg u Kochanowskiego jest doskonały, idealny i taki też stworzył świat. Pora przejść do Baroku epoki literackiej między odrodzeniem a oświeceniem, obejmująca zjawiska z końca w. XVI, XVII w. i 1 poł. XVIII. Obok najwybitniejszych poetów późnego renesansu, pojawili się w tym czasie twórcy krytycznie oceniający renesansową koncepcję poszukiwania ziemskiego szczęścia i harmonii. Pascal mawiał: Nie wiem, kto mnie stworzył, czym jest ten świat, czym jestem ja sam, żyję w okropnej niewiedzy. Nowi poeci, Mikołaj Sęp Szarzyński i Sebastian Grabowiecki, pojmowali życie jako epizod otwierający drogę do życia wiecznego, odwoływali się do dualizmu ludzkiej natury, w której tylko to, co duchowe, jest trwałe, a tym samym jest jedyną wartością. Utwory baroku to np. "Świętoszek" Moliera.

Świętoszek - uosobienie fałszu i hipokryzji, człowiek na pozór pobożny i prawy - w rzeczywistości chciwy intrygant. Wykorzystując swój płaszcz świętości, niszczy i wyzyskuje ludzi, jednak zostaje zdemaskowany. W sztuce Moliera - tak, ale, czy w zwykłym życiu udałoby się go pokonać D. Naborowski - wiersz Marność ukazuje dramatyczne życie człowieka, ale należy to przyjmować ze spokojem, wierzyć w Boga jako przeznaczenie. Musimy być pobożni, aby nie bać się śmierci, ciągle musimy mieć wzgląd na Boga. Następcy Sępa i Grabowieckiego sięgali do wzoru średniowiecza, jako epoki surowego kultu, poszukiwali motywów grozy i makabry, co doprowadziło do ukształtowania się w późnym baroku dewocyjnego nurtu poezji "rzeczy ostatecznych".

Późny barok (ok. 1680 ok. 1740) był okresem najniższego w naszych dziejach upadku literatury. W pierwszym 20-leciu działali jeszcze trzej wybitni literaci okresu poprzedniego: Wacław Potocki, Wespazjan Kochowski, Stanisław Herakliusz Lubomirski, nie mieli jednak następców w 1 poł. w. XVIII. Cenzura doprowadziła do rozkładu życia literackiego. Przestrogą dla odważnych i dociekliwych był wyrok śmierci wykonany na K. Łyszczyńskim, oskarżonym o autorstwo dzieła ateistycznego. Oficjalnym poparciem cieszyła się jedynie twórczość religijna, poezja rzeczy ostatecznych nurt utrzymujący się jeszcze w 2 poł. XVIII w. (Józef Baka).

Barok to więc kolejna epoka w którym Kościół sznurował usta każdemu, kto ośmielił się kwestionować nauki Biblii.

Na szczęście następną epoką literacką jest oświecenie epoka umysłu i nauki. W oświeceniu panowało przekonanie, że samodzielna, nieskrępowana przez autorytety religijne myśl ludzka posiada nieograniczone możliwości poznawcze. Ponadto wierzono, że istnieje idealna norma życia społecznego i indywidualnego, zgodny z naturą porządek moralny oraz racjonalne zasady rządzące światem. W tej epoce w końcu nazwano i to, co kościół tak usilnie potępiał i co wcześniej groziło nawet śmiercią tj. ateizm czyli niewiarę w istnienie Boga. Ten prąd zaczął być nareszcie otwarcie wyznawany a jego zwolennicy podjęli jakże potrzebną polemikę z konserwatywnymi i skostniałymi dogmatami Kościoła. W racjonalnym i ateistycznym oświeceniu nie ma wiele miejsca dla Boga. Ludzie dali upust swojemu zmęczeniu religią i pragnęli innego wyjaśnienia praw rządzących światem zamiast słuchać wyświechtanych, zdawkowych tłumaczeń księży. Rozwinęła się w tym okresie niezmierzona ciekawość ludzka a stare prawdy nie wystarczały już w nowych czasach, gdzie wciąż odkrywano nowe wynalazki a przed człowiekiem otwierały się nowe możliwości. W literaturze oświecenia znajdujemy więc, co zrozumiałe niewiele odniesień do Boga, podstawowym zaś gatunkiem jest bajka ( I.Krasicki), która w prosty i jasny sposób przedstawiała zasady moralne rządzące światem i relacje międzyludzkie.

Romantyzm, podobnie jak oświecenie przedstawił zupełnie odmienną postawę człowieka wobec Boga, życia i śmierci. Nie ma już takiego bezwzględnego podporządkowania się woli Boskiej. Pojawia się nawet bunt przeciw jego panowaniu (Konrad w "Dziadach" cz.III). Ponieważ okres Romantyzmu przypada w Polsce na czas zaborów, więc decydującą rolę w twórczości tamtych czasów zajmuje problem wyzwolenia narodu z niewoli. Z walką tą wiąże się niezliczona ilość problemów. Dlatego m.in. bohater romantyczny jest szarpany wewnętrznymi sprzecznościami, musi wybierać pomiędzy dobrem ojczyzny a swoim własnym życiem.

Problemem przed którym często stawali bohaterowie romantyczni była sprawa dążenia do osiągnięcia szlachetnych celów za pomocą wszelkich środków, także tych określanych często jako niehonorowe. Takie podejście do sprawy wyzwolenia ojczyzny doprowadziło Konrada do momentu, w którym odwraca się od Boga, na co wskazuje fragment: Zemsta na wrogach, z Bogiem i choćby bez Boga(...) W czasach inkwizycji najprawdopodobniej za te słowa Konrad zostałby skazany na spalenie na stosie. Nawet jednak w czasach względnej tolerancji słowa takie wzbudzają mieszane uczucia. Czy można zatem dążyć do celu bez zastanawiania się nad metodami To kolejne pytanie bez odpowiedzi.

Pozytywizm wywodził się z nurtu filozoficznego oświecenia, który przeciwstawiał się metafizyce, a więc wszelkim teoriom idealistycznym, nienaukowym, trudno przyswajalnym przez umysł ludzki, a budował wiedzę o świecie na badaniu faktów dostępnych rozumowi i sprawdzalnych empirycznie. H. Sienkiewicz w swoim utworze Quo vadis przedstawia obraz pierwszych chrześcijan.

Młoda Polska wyrażała się w zbiorowym poczuciu kryzysu wartości oraz kryzysu systemów filozoficznych, rządzących myślą europejską XIX w. Materialistycznym, przyrodniczym koncepcjom pozytywistów przeciwstawiała: pesymistyczną metafizykę Schopenhauera, immoralizm i filozofię życia Nietzschego. Nietzche odrzucał wyraźnie Boga, co widzimy w jednym z jego utworów: Tako rzecze Zaratustra, gdzie główny bohater powieści wyraża swój pogląd o religijnym filozofie w podeszłym wieku, którego spotyka na swej drodze: Czyżby ten biedny starzec nie słyszał, że Bóg już umarł Racjonalizmowi i obiektywnej naukowości Młoda Polska przeciwstawiała irracjonalizm i idealizm. W Hymnach J. Kasprowicza widzimy bunt wobec Boga, wizję zagłady, końca świata. Bóg jest ukazany jako karzący, surowy sędzia, który obojętnie patrzy na to co dzieje się poniżej, jest niemy.

T. Miciński pisze z kolei: Jam ciemny jest wśród wichrów płomień Boży czym sugeruje, że wszystko pochodzi od Boga, nawet zło. We współczesności podejście do Boga zmienia się także. Każdy autor, tak jak każdy człowiek ma własny pogląd na Boga i kwestie metafizyczne. Zanikają wszelkie odgórne nakazy, a wiara lub niewiara w Boga jest osobistą sprawą każdego z nas. Widać to wyraźnie w powieści Alberta Camusa Dżuma, gdzie np. dla dr Rieuxa niewiara staje się siłą i oparciem. Na nikogo nie zrzuca on odpowiedzialności, nie ma pytań, pretensji do Boga za to, do czego dopuścił. Doktor walczy ze wszystkich sił ze śmiercią nie wznosząc oczu ku temu niebu, które pozostaje dla niego puste. Natomiast Paneloux uważa dżumę za karę rzuconą przez Boga na grzeszników, a jedynym sposobem odwrócenia plagi jest dla niego modlitwa i pokuta: Miłość do Boga jest w tym przypadku trudną miłością. Hanna Krall w swojej powieści Zdążyć przed Panem Bogiem przedstawia natomiast wyścig, chęć uprzedzenia Boga, próbę wydarcia życia: Pan Bóg już chce zgasić świeczkę, a ja muszę szybko osłonić płomień wykorzystując Jego chwilową nieuwagę. Niech się pali choć trochę dłużej, niż On by sobie tego życzył.

W utworach współczesnych Bóg jest ukazany raczej jako moc, siła wyższa, która rządzi życiem za naszymi plecami lub też pozostawia nam wolną wolę. Bóg współcześnie utracił swoje groźne, nie znoszące sprzeciwu oblicze, stał się raczej uosobieniem pewnych cech niż osobą samą w sobie. Jego wpływ na życie ludzkie zmalał znacznie, lub zniknął w ogóle. Ludzka moralność nie ma obecnie wiele wspólnego z wiarą w Boga, który jeżeli występuje gdzieś w utworach to raczej po cichu, zasugerowany, niedopowiedziany. Ludzie deklarują swoją wiarę dopuszczając się jednocześnie okrutnych czynów, a ci, którzy Boga odrzucili okazują się nierzadko lepszymi ludźmi, gdyż postępują według własnego kodeksu moralnego i nie łamią go tak łatwo. Religia zeszła na dalszy plan. Ludzie mają zbyt wiele na głowie i są zbyt zagubieni w codziennych sprawach by myśleć o nieskończonościch. Śmiało można się posunąć do stwierdzenia, że Bóg stary i zapomniany zamknął się w kościele pośród świec, bibułkowych kwiatów i śpiewów organisty. Niebo jawi się dla wielu jako puste. Wspaniałe, czyste i absolutnie puste.

Człowiek odzyskał wolność. Tylko czy będzie ją umiał wykorzystać i czy na nią zasłużył

ęęłęó

1. Kreacja świata w biblii i mitologii. Podobieństwa i różnice. Kwesia Biblia - mitologia bóstwo monoteizm - jeden Bóg-stwórca, władca świata i ludzi, który jest doskonałym, sprawiedliwym opiekunem człowieka, uosobieniem miłości, dobroci, dobry ojciec całego stworzenia politeizm - wielu bogów, którzy wyłonili się z Chaosu, nie stworzyli świata - powstali równocześnie z nim, mają wiele ludzkich cech - zalet i wad, nie są doskonali, wobec człowieka mogą zachowywać się agresywnie i wrogo człowiek został stworzony z prochu na obraz i podobieństwo Boga, Bóg obdarzył go duszą, - pierwiastkiem nieśmiertelności, pierwotnie człowiek (kobieta i mężczyzna) żyli w raju - Edenie, w stanie doskonałego szczęścia, sami ściągnęli na siebie nieszczęście przekraczając zakaz Boga ustanowiony dla ich dobra (grzech pierwotny) został ulepiony przez Prometeusza z gliny z domieszką łez, od początku borykał się ze smutkiem i niebezpieczeństwami, nigdy nie był absolutnie szczęśliwy, żył od zawsze na ziemi, z której bogactw nie potrafił korzystać, musiał strzec się gniewu bogów, którzy nie byli mu przychylni świat został stworzony w ciągu sześciu dni kreatywnej pracy Boga i oddany człowiekowi we władanie (Adam nazywa jego składniki, co równa się objęciu ich w posiadanie narodził się wraz z bogami, którzy nigdy nie czuli się a ziemi całkowicie pewnie, człowiek również musiał pokonywać tutaj różne niebezpieczeństwa, nie był gospodarzem ziemi po śmierci dusza ludzka odchodzi w zaświaty, "do domu Ojca", aby pogrążyć się w wiecznym szczęściu, grzesznicy zostają osądzeni - czeka ich kara dusza odchodzi do Hadesu - królestwa podziemi, jeśli nie ciążą na niej poważne przewinienia odchodzi na Pola Elizejskie - do miejsca niezmąconego spokoju i szczęścia . Według mitologii, w której opisane są wierzenia starożytnych Greków, narodziny świata wyglądały następująco. Z wielkiego Chaosu wyłoniły się dwa bóstwa: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Z ich związku narodzili się tytani, cyklopi i sturęcy hekatonchejrowie. Niezadowolony ze szkaradnego i okrutnego potomstwa ojciec strącił je w czeluście Tartaru. Gaja zgorszona poczynaniami męża uknuła przeciwko niemu spisek z najmłodszym z tytanów, Kronosem, który wkrótce po zrzuceniu ojca z tronu stał się władcą świata. Ale i na niego spadł cios przeznaczenia. Jedyny z jego ocalałych synów, Zeus, upomniał się o tron niebieski. Rozpętała się straszliwa wojna, w której zmagały się dwie siły nieśmiertelne. Z jednej strony Zeus wraz z uwolnionymi z wnętrzności ojca braćmi, zaś z drugiej Kronos ze swoimi sprzymierzeńcami. W wyniku walk, w czasie których ziemia drżała pod nogami tytanów, a niebo było zasnute nieprzeniknionymi chmurami, zwycięski, gromowładny Zeus zasiadł na tronie niebieskim. Jednak ludzie istnieli już dużo wcześniej niż władzę nad światem objął Zeus. O powstaniu rodu ludzkiego zachowało się wiele odmiennych podań. Jedne mówiły o tym, że człowiek wyszedł wprost z ziemi wraz z innymi stworzeniami, inne, że lasy i góry wydały ludzi na podobieństwo drzew i skał, a jeszcze inne, uznawane w szczególności przez rody królewskie i szlachtę, że ludzie pochodzą od bogów. Jednak najczęściej przyjmowano baśń o czterech wiekach ludzkości: złotym - za panowania Kronosa, srebrnym - po jego upadku, brązowym - okresie dominacji herosów oraz żelaznym, który trwa do dziś. Według jeszcze innych podań człowiek był stworzony przez Prometeusza, który ulepił go z gliny i nauczył wielu sztuk oraz rzemiosł. Ludzkość była do tego stopnia zafascynowana i żądna życia i poznania świata, że nawet potop nie był w stanie jej zgładzić. Natomiast według Biblii świat i człowiek są stworzone przez jednego Boga, który kolejno przez sześć dni tworzy Ziemię, Niebo oraz Dzień i Noc, następnie Morze, z którego wyszły pierwsze istoty żyjące. Na jego rozkaz ziemia rodziła drzewa, zioła i krzewy dające owoce. Na koniec Bóg stworzył człowieka, któremu podporządkował wszystko, co chodzi po ziemi, fruwa w powietrzu i ukrywa się w głębinach morskich. Porównując obydwie wersje powstania świata i człowieka, można wskazać elementy wspólne: * niewiedza ludzi o ewolucji przyrody i podstawach astronomii powoduje, że zaczynają oni wierzyć w bogów, którzy dali początek światu, * podobna jest także kolejność narodzin świata. Jedyna różnica dotyczy samej natury bytu, filozofii oraz tego, że w Biblii wszystko jest tworzone przez jednego tylko Boga. 2. Mity greckie o szczególnej żywotności w kulturze Mit o Dedalu i Ikarze. Dedal - ateński budowniczy, rzeźbiarz i mechanik; obciążony zbrodnią uszedł na Kretę. Dedal był wielkim wynalazcą, w związku z tym król Krety - Minos, nie chciał go wypuścić poza granice swego kraju. Dedal postanowił odlecieć wraz ze swoim synem Ikarem, przy użyciu skrzydeł własnej konstrukcji. Przd lotem Dedal ostrzegł Ikara, aby utrzymywał odpowiednią wysokość (zbyt nisko - pióra nasiąkną wilgocią, zbyt wysoko - słońce rozpuści wosk, którym były przyklejone pióra). Jednak Ikar zachwycony pięknem i swobodą lotu, zapomniał o przestrogach ojca. Wzbił się wysoko, a słońce rozpuściło wosk. Mit ten jest odzwierciedleniem życia codziennego ludzi zafascynowanych różnymi zjawiskami, które mylnie oceniamy jako coś wspaniałego, a one prowadzą nas do zguby. Mit o Promteuszu. Jest to chyba najbardziej znany z mitów. Opowiada on o tym, jak ulubieniec Ateny zemścił się na samym Zeusie za zesłanie na ziemię nędzy, chorób i smutku, których źródłem była beczka - posag pięknej Pandory, żony niemądrego Epimeteusza. Otóż Prometeusz zabił wołu i poćwiartowanego złożył do dwóch worków. W jednym znajdowało się najprzedniejsze mięso nakryte skórą, w drugim kości, na których widniały płaty słoniny. Poproszony o dokonanie wyboru Zeus, wskazał łakomie na drugi worek i od tej pory ta część zwierzęcia poświęcana była bogom. Ośmieszony władca Olimpu straszliwie ukarał śmiałka. Prometeusza przykuto do skały Kaukazu i codziennie przylatywał do niego wygłodniały sęp, aby wyszarpywać mu ciągle odrastającą wątrobę. O Demeter i Persefonie. Demeter, bogini życia i urodzaju, miała córkę Persefonę, którą podstępem sprowadził do piekła tamtejszy władca, Hades. Nieszczęsna matka błąkała się po Ziemi w poszukiwaniu ukochanego dziecka, lecz nie mogła go nigdzie znaleźć. Jej smutek był tak wielki, że deszcze przestały padać, strumienie powysychały, nie rodziły się nowe plony i głód zaczął zaglądać do ludzkich siedzib. Zmartwiony Zeus postanowił przebłagać Demetrę, ale nic nie skutkowały namowy wysyłanych do niej muz i charyt. Władca Olimpu ustąpił wreszcie i nakazał Hadesowi, aby oddał Persefonę. Król piekieł wypełnił to życzenie, ale wręczył żonie jabłko granatu, które częściowo zjedzone, na zawsze związało ją z państwem cieni. Wielka radość Demeter spowodowana powrotem córki wywołała na świecie eksplozję zieleni i śpiewu ptaków. Jednak Persefona musiała powracać do męża na trzy miesiące w roku, wtedy to przyroda zamierała, by ponownie się obudzić z zimowego odrętwienia. W taki właśnie sposób starożytni Grecy tłumaczyli sobie cykliczność zmian pór roku. 3. Fragmenty biblii które szczególnie zachwycają i wzbogacają wiedze o sensie życia człowieka Księga Hioba. Hiob był najbogatszym i najszlachetniejszym człowiekiem Wschodu. Szczerze czcił Boga i ufał mu bezgranicznie. Nie wierzył w to Szatan, toteż za przyzwoleniem Stwórcy poddał Hioba strasznej próbie: pozbawił go majątku oraz dziesięciorga dzieci. Hiob przyjął swój los pokornie: "Nie zgrzeszył, nie przypisał Bogu nieprawości". Nie mógł pogodzić się z tym, że mimo braku winy spotkało go takie nieszczęście. Żalił się przyjaciołom, a ci przekonywali go, że musi być winny, skoro Bóg tak go ukarał. Hiob gotów był stanąć przed obliczem Stwórcy i dowiedzieć się prawdy o sobie. Buntując się przeciwko swemu losowi, nie przyznając się do żadnych grzechów, nigdy nie obraził Boga. Bóg wynagrodził Hioba przywracając i pomnażając jego dobytek oraz obdarzając go ponownie dziesięciorgiem dzieci. Odtąd żył długo i szczęśliwie. Hiob uosabia niezawinione cierpienie, a także godność ludzką nakazującą dążenie do prawdy i sprawiedliwości. Jego historia poucza, że: - nigdy nie należy wątpić w dobroć Boga, - cierpienie jest naturalnym elementem ludzkiego życia, - trzeba godnie znosić swój los i wierzyć w osiągnięcie swoich racji, - wiara i cierpienie mogą być wynagrodzone. Księga Koheleta. Kohelet - mędrzec przemawiający na zgromadzeniu. Treścią księgi zawierającej jego wypowiedzi są rozważania nad sensem życia ludzkiego. Wynika z nich, że nic nie ma absolutnej wartości, nie jest trwałe, nie potrafi w pełni uszczęśliwiać. Ani bogactwa, ani władza, sława, nawet mądrość nie czynią człowieka pewnym i zadowolonym. Tę myśl wyrażają słowa: "vanitas vanitatum, et omni vanitas" - marność nad marnościami i wszystko marność. Ta filozofia życia jest bardzo pesymistyczna. Kohelet próbuje ją złagodzić, podkreślając, że dostępne człowiekowi rzeczy to dar Boga, którego należy używać mądrze, gdyż kiedyś trzeba będzie stanąć przed Stwórcą i rozliczyć się ze wszystkiego. Przypowieść o synu marnotrawnym. Syn zażądał od ojca swojej części majątku i udał się w świat, aby roztrwonić go bardzo szybko na rozrywka i rozpuście; ostatecznie w wielkiej biedzie zrozumiał bezsens swojego postępowania i swoja winę i postanowił udać się do domu i prosić o przebaczenie i chcąc się zatrudnić jako najemnik; jednak ojciec widząc swojego utraconego syna przyjął go z wielką radością i urządził z tego powodu ucztę; na to rozeźlił się starszy brat i poskarżył się ojcu, a ten odpowiedział mu, że on jest zawsze obok niego i wszystko należy również do niego, jednak należy ucieszyć się z powrotu syna, którego uważano za umarłego; stąd płyną głębokie nauki moralne: po pierwsze ważne zawsze jest miłosierdzie i każdy grzesznik może się starać się o odpuszczenie grzechów; każdy powinien kształcić w sobie tę trudną sztukę przebaczania innym Pojęcia znaczące o ukrytym sensie: * syn marnotrawny - człowiek grzeszny, który nawrócił się, poprawił; człowiek, który ponownie powrócił do wiary, pojednał z Bogiem; * ojciec - Bóg; człowiek przebaczający bliźniemu; * brat syna marnotrawnego - człowiek nie umiejący przebaczać, egoista, materialista; * uczta wydana przez ojca na cześć syna - radość z powodu odzyskania wiary, ponowne przyjęcie komunii, nagroda za zmianę postawy w życiu. 4. Najciekawsze osobowości biblijne Samson- od dziecka był siłaczem. Nigdy nie pił, ani nie strzygł włosów. Gdy zapragnął ożenić się z piękną Filystynką, popadł w konflikt z jej współplemieńcami i poprzysiągł im zemstę. Wkrótce też jej dokonał- spalił całe miasto. W odwecie Filystyni zabili mu byłą żonę i teścia. Wkrótce Samson zakochał się w Filystynce Dalili. Jak okazało się była to pułapka. Dalila miała dowiedzieć się skąd Samson czerpie siłę. Po wielu prośbach i namowach Samson przyznał, że jego sekret jego siły znajduje się we włosach. Dalila obcięła mu włosy i wydała Filystynom, którzy wyłupili mu oczy i poprowadzili do swojej świątyni, aby ich zabawiał swoim widokiem. Samson ze spokojem znosił żarty. Nikt nie zauważył, że włosy już mu odrosły. Pomodlił się do Boga, z prośbą o przywrócenie sił i krzyknął: "Niech umrze dusza moja z Filystynami". Samson, używając wszystkich sił, przewrócił słupy podpierające świątynię. Wszyscy uczestnicy zabawy zginęli wraz z nim. Dawid- Dawid wsławił się pokonaniem Goliata- filistyńskiego olbrzyma. Dokonał tego za pomocą zwykłej procy. Dawid stał się dowódcą wojsk, jednocześnie wzbudzając zazdrość króla Saula. Władca kilka razy próbował zabić młodego bohatera. W efekcie Dawid musiał uciekać ze dworu królewskiego. Po długich prześladowaniach ofiarował swoje usługi królowi filistyńskiemu. W czasie kolejnej wojny z filistynami zginął Saul i jego synowie. Po śmierci króla nowym władcą został Dawid. Przeniósł on arkę Przymierza do Jerozolimy. Stworzył on silne i potężne państwo Izrael. Na swojego następcę wyznaczył syna Salomona, któremu nakazał budowę świątyni dla Boga. Salomon- Syn Dawida. Stał się słynny ze swojej mądrości i zręczności politycznej. Przeprowadził szereg reform. Siedem lat zajęła Salomonowi budowa świątyni w Jerozolimie. Król gromadził coraz większe bogactwa. Na starość jednak jego wola osłabła i dał skusić się na poparcie innych bogów. Jahwe ukarał króla powodując podział Izraela na dwie części. 5. Antygona jako dramat sprzecznych racji ( budowa tragedii, postacie Antygony i Kreona ) Sofokles jest jednym z najwybitniejszych dramatopisarzy starożytnej Grecji. Pisał tragedie. Wśród nich jest "Antygona"- tragedia najbardziej znana i ceniona. Tytułowa bohaterka tego dramatu jest młodą dziewczyną, pochodzącą z rodu, nad którą cięży klątwa. W pewnym momencie swego życia staje wobec tródnej sytuacji. Jej brat Polinik ginie, ale nie może mieć pogrzeby, ponieważ jest uznany za zdrajcę. Takie stanowisko reprezentuje władza poństwowa w osobie Kreona, zgodnie z prawem wstanowionym w tym państwie. Ale istnieje jeszcze inne prawo, prawo religijne. Boski porządek nakazuje pochowanie zmarłego. Antygona staje przed wyborem, któremu prawu ma być posłuszna? Wybiera prawo boskie, mimo zakazu grzebania brata. Za to zostaje wydany na nią wyrok śmierci. Antygona umiera. Bohaterowie tragiczni są to osoby nieprzeciętne stające przed pewnym konfliktem, którego nie można rozwiązać i spotyka ich katastrofa. Konflikt między Antygoną, a Kreonem rozgrywa się na płaszczyźnie moralno - religijnej. Kreon reprezentuje interesy władzy państwowej, kierujący się ustanowionymi przez siebie ustawami. Ich bezwzględnośc często zakrawa na okrucieństwo, a chęć ukarania kogoś dla "przykładu" powoduje niechęć otoczenia. Antygona ma do wyboru dwie drogi i każda przynosi nieszczęście. Gdyby zdecydowała się postąpić zgodnie z rozkazem Kreona, uniknęłaby śmierci, ale sprzeciw wobec boskiego prawa mściłby się na niej dręczącymi wyrzutami sumienia i świadomością moralnej winy. Postępowania zgodnie z prawem boskim i własnym przekonaniem przynisło jej karę śmierci. Ale Antygona nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne. Kreon także uważa, że racja jest po jej stronie, jednakże musi dochować wierności swemu przekonaniu. W tragicznym konflikcie między dwiema biegunowo różnymi postaciami, jakimi są Antygona i Kreon, Sofokles ujawnia przekonanie, iż człowiek winien szanować prawa boskie, jak i ludzkie. Winę Kreona stanowiło nieposzanowanie praw zwyczajowych, boskich, błędem zaś Antygony było samowolne sprzeciwienie się zarządzeniom władzy, z woli bogów musiała ich przeto spotkać kara. Racje Kreona * chciał ukarać przejaw zdrady ojczyzny, przestrzec przed podobnymi czynami w przyszłości, * chciał inaczej potraktować obrońcę - Eteoklesa i zdrajcę - Polinejkesa, * kierował się troską o dobro państwa, * jako władca miał prawo wydawać prawa obowiązujące obywateli. * wydając swe decyzje, Kreon powinien szanować prawa i zakorzenione od dawna tradycje obyczajowo-religijne. Mógł swój cel osiągnąć inaczej: * różnicując charakter pogrzebów dwóch braci, * kazać pochować Polinejkesa za murami miasta. * Jego błędy były wynikiem niedoświadczenia w sprawach władzy. Racje Antygony jednakowa miłość do obu braci, * przestrzeganie praw obyczajowo-religijnych utożsamianych z wolą bogów, * obawa przed zemstą erynii, * duma królewska bohaterki upominającej się o cześć brata - królewicza, * obrona godności człowieka - brata. W przedstawionym konflikcie nie ma zwycięzcy, co dowodzi, że żadna ze stron nie miała racji absolutnych. Budowa tragedii Tragedię zaczynał prolog, który wprowadzał w akcję. Prolog kończył się węzłem dramatycznym, tzn. wydarzeniem rozpoczynającym właściwą akcję. Akcja dzieliła się na epejsodiony (sceny), które z kolei przedzielone były stasimonami, czyli pieśniami chóru. Punktem szczytowym tragedii była perypetia, będąca przełomem w akcji dramatycznej i kończąca się katastrofą, czyli klęską bohatera. Ostatnia część tragedii to epilog, który zwykle wyjaśniał sprawę do końca i dokonywał podsumowania. Istotą tragedii był konflikt tragiczny, który wynikał z istnienia przeciwstawnych, równorzędnych racji, pomiędzy którymi nie można dokonać wyboru, gdyż każda decyzja przynosi klęskę bohaterowi. Ta niemożność dokonania właściwego wyboru, który nie skończyłby się katastrofą, nosi nazwę tragizmu. Tragedię cechowała zasada trzech jedności: czasu, miejsca i akcji. Podstawowym pojęciem tragedii greckiej jest katharsis (wewnętrzne oczyszczenie), gdyż dzieło antyczne miało oddziaływać na przeżycia odbiorców. Charakterystyka postaci ANTYGONA - córka Kreona, siostra Hajmona i Ismeny; postać aktywna, wierząca (do Ismeny: "A ty znieważaj bogów świętą wolę"), stawia czynny opór, kocha brata, ma odwagę sprzeniewierzyć się prawu ludzkiemu; dla niej prawo moralne jest bardzo silne; uparta, konsekwentna w działaniu, przekonana o słuszności swego postępowania, nie działa pod wpływem chwili, rozważna, heroiczna, nie boi się śmierci ("a ja brata pogrzebię sama, potem zginę z chlubą") KREON - król; stara się rządzić sprawiedliwie, zawsze przestrzegać praw; wytrwały i nieustępliwy w postanowieniach; sprawy państwa stawia na pierwszym miejscu, nie zważając na tradycję; Gdy wróżbita przestrzega przed klęskami i kłopotami kraju, Kreon ustępuje. Nie chce zgubić swego państwa: "nieszczęście ściągnąć na kraj jeszcze gorzej." uparty, dumny, pyszny, despota, zarozumiały, rządny władzy, dąży do ogólnego posłuchu: "Państwo - to jestem ja, nie słucham tłuszczy."; porywczy, niekonsekwentny, nieustępliwy, skory do gniewu; według niego przyznanie się do błędu podważa autorytet; podejrzliwy wobec poddanych, nie słucha (nawet dobrych rad). Odbiera narzeczoną synowi, co prowadzi Hajmona do samobójstwa; 6. Konflikt tragiczny w Antygonie Sofoklesa Pochodząca z V w. p.n.e. Antygona Sofoklesa jest przykładem klasycznie skomponowanej tragedii antycznej. Główna bohaterka popada w nierozwiązywalny konflikt między prawem boskim a prawem stanowionym przez człowieka. Jest to konflikt tragiczny, bowiem każde rozwiązanie, każdy krok, na jaki zdecyduje się Antygona, musi ją doprowadzić do nieuchronnej klęski. Tytułowa bohaterka trage-dii Sofoklesa stoi przed koniecznością dokonania wyboru, ale wybrać może między sprzeniewierzeniem się prawu boskiemu (nakazującemu pogrzebanie zwłok brata) a złamaniem prawa ludzkiego (wydany przez Kreona zakaz grzebania ciała Polinej-kesa). Antygona, kierując się w swym postępowaniu nakazem religijnym, postana-wia pogrzebać zwłoki swego brata, za co spotyka ją kara śmierci. Jednak król Kreon zwycięża tylko pozornie, moralnie tryumfuje (już niejako "zza grobu") Antygona. Śmierć bohaterki pociąga za sobą cały szereg tragicznych wydarzeń: ginie Haj-mon, narzeczony Antygony i syn Kreona, samobójstwo popełnia także Eurydyka, żona władcy Teb. Nieszczęścia te spadają na głowę Kreona, który nie dopuszczając do pochówku zmarłego Polinejkesa, złamał odwieczne prawo boże. Kreon posta-wił dobro państwa ponad dobro jednostki, za wszelką cenę starał się dbać o swój kró-lewski autorytet, byt w swym dążeniu do ukarania zdrajcy zdecydowany i bezwzglę-dny. To wszystko nie mogło spodobać się bogom, którzy dotkliwie go ukarali. konflikty tragiczne w Antygonie: - prawa boskie (Antygona) - prawa ludzkie (Kreon) - jednostka (Antygona) - państwo (Kreon) - prawo miłości (Antygona) - prawo obowiązku (Kreon) 7. Horacjański ideał życia W odzie "O co poeta prosi Apollina" zaprezentował swoją postawę filozoficzną. Swoje poglądy oparł na dwóch szkołach filozoficznych: epikurejczykach (szukali szczęścia i celu życia w zaspokajaniu przyjemności duchowych) i stoikach (głosili pielęgnowanie w sobie cnoty, rozwijanie intelektu, uniezależnienie od pokus i smutków świata a otaczający świat przyjmowali ze spokojem - "stoicki spokój"). W odzie tej połączył obie te ideologie. Od stoików wziął rozum i umiar jako główne kryteria w korzystaniu z dóbr materialnych. Poeta nie pragnie bogactw ani życia w dostatku. Epikureizm zauważamy w chęci dożycia łagodnej starości. W życiu najbardziej liczą się rozum, sprawny umysł, dobre zdrowie i pogodna starość. Należy żyć zgonie z otaczającą nas naturą. Horacjanizm - podstawowe założenia ? apoteoza (uwznioślenie) i afirmacja (wychwalanie) życia, istnienia, które samo w sobie jest wielką radością ? złoty środek - zachowanie umiaru i dystansu we wszystkim co się robi, nie zabieganie o dobra materialne ,nie popadanie w euforię lub smutek ? życie chwilą - Carpe diem (chwytaj chwilę), odrzucenie trosk przeszłości i przyszłości, optymizm i nie przejmowanie się śmiercią Terminy : - Carpe diem (chwytaj chwilę), odrzucenie trosk przeszłości i przyszłości, optymizm i nie przejmowanie się śmiercią - Exegi monumentum - (stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiży); pisanie wierszy daje artyście nieśmiertelność. Pomnikiem, który stawia sobie za życia poeta, jest jego twórczość - Non omnis moriar - (nie wszystek umrę), poeta nigdy nie umiera "do końca", pozostają po nim wiersze i pamięć tych, którzy te wiersze będą kiedyś czytać. - epikureizmu ( dążenie do szczęścia i zaspokajania swoich potrzeb poprzez rozwagę i mądrość ) - Heksametr - miara wiersza, rytm opierający się na istnieniu w języku greckim akcentu w poszczególnych wyrazach. Wyrazy o podobnym akcencie rozmieszczone są regularnie. Heksametr wpływa na rytmiczność dzieła. - Hedonizm - uznaje przyjemność cielesną (rozkosz) za najwyższe lub jedyne dobro, cel życia człowieka i naczelny motyw ludzkiego postępowania. Hedonizm to inaczej skrajny epikureizm. 8. Wyjaśnić znaczenie etymologiczne i realne związków frazeologicznych : odpowiedź pytyjska, zagadkowy jak Sfinks, Sodoma i Gomora, wdowi grosz - "Sodoma i Gomora" - to określenie wywodzi się od nazw dwóch miast na Morzem Martwym. Pleniły się w nich rozpusta i zepsucie moralne. Bóg spalił Sodomę i Gomorę deszczem ognia i siarki. Dziś "Sodoma i Gomora" powiemy o miejscu upadku moralnego, zepsucia obyczajów. - "Wdowi grosz" - kiedyś, gdy ludzie składali w synagodze ofiary, starali prześcigać się w hojności. Pewna uboga wdowa wrzuciła do skarony wszystkie pieniądze jakie miała, a były to dwa szelążki, czyli zaledwie jeden grosz. Było to dla niej ogromne wyrzeczenie, wielka ofiara. Według Jezusa to właśnie ona ofiarowała Bogu najwięcej. Słowa "wdowi grosz" są używane dzisiaj do podkreślenia faktu, że nie liczy się wysokość ofiary, ale wartość, jaką ma ona dla ofiarującego. - "zagadkowy ja Sfinks" - ze Sfinksem spotykamy się w micie o Edypie. Sfinks męczył swoją zagadką mieszkańców Teb i podróżnych zbliżających się do miasta. Gdy Edyp dotarł do Teb, spotkał Sfinksa (Sfinks - w sztuce starożytnego Egiptu, wyobrażenie leżącego lwa z ludzką głową.). Rozwiązał zagadkę zadawaną przez niego przechodniom ("Co to jest: Rano chodzi na czterech, w południe na dwóch, wieczorem na trzech? Człowiek), tym samym uwolnił od niego miasto. Dzisiaj "zagadkowy jak Sfinks" może być człowiek owiany jakąś tajemnicą, na którą nikt nie zna odpowiedzi. - "Odpowiedź pytyjska" pitia była to kapłanka wydająca rady w wyroczni delfickiej. Zaczadzona Pitia wpadała w rodzaj ekstazy i na zadawane pytania wypowiadała mnóstwo słów bez związku. Specjalni kapłani układali z tych słów wiersze w heksametrach o sensie zagadkowym lub dwuznacznym. W dzisiejszym czasie "odpowiedź pytyjska" oznacza odpowiedź pełną zagadek, bez konkretnego tekstu. 9. Kontynuacje i nawiązania do mitologii i biblii w literaturze, sztuce i w życiu współczesnym EPOKA INSPIRACJE MITOLOGICZNE Antyk Tragedia antyczna, której tematy i bohaterowie wywodzą się wyłącznie z mitologii (Sofokles: Edyp król, Antygona); epos Homera : Iliada i Odyseja, w obydwu utworach przedstawione zostały historie mitologiczne (wojna trojańska, wędrówka Odyseusza do Itaki); obecność motywów i wątków mitologicznych w liryce greckiej i rzymskiej Renesans J. Kochanowski Treny - motywy mitologiczne z kręgu śmierci, zaświatów (Persefona, wyspy szczęśliwe - mitologiczne Elizjum), Odprawa posłów grckich temat z mitologii (Grecy pod murami Troi, posłowie greccy :Menelaos i Ulisses żądają od Parysa oddania Heleny); liczne motywy i postaci mitologiczne w pieśniach i fraszkach poety Barok Liczne motywy mitologiczne w liryce barokowej : motywy erosa (bożka miłości), motywy mitologicznych herosów (Hekora, Achillesa) Romantyzm A. Mickiewicz III cz. Dziadów - motyw prometejskiego buntu (przeciw Bogu dla dobra własnego narodu i całej ludzkości), J. Słowacki Grób Agamemnona (motywy zaczerpnięte z mitu o wojnie trojańskiej) Literatura współczesna Motyw Ikara : E. Bryll Wciąż o Ikarach głoszą, S. Grochowiak Ikar, J.Iwaszkiewicz Ikar, T.Różewicz Prawa i obowiązki; motyw Nike : Z.Herbert Nike z Samotrakii; inne motywy : Z.Herbert Apollo i Marsjasz, B.Ożóg Homer, K.I.Gałczyński Niobe EPOKA INSPIRACJE BIBLIJNE Średnowiecze Motyw piety, czyli Matki Boskiej opłakującej zmarłego syna Żale Matki Boskiej pod krzyżem; motyw Męki Pańskiej i zmartwychwstania - dramat liturgiczny Renesans J.Kochanowski Czego chcesz od nas Panie motyw Boga jako doskonałego architekta, twórcy harmonijnego świata, Treny - motyw raju Barok Bóg i Szatan w poezji M. Sępa Szaryńskiego - Sonety Oświecenie Biblijni bohaterowie w literaturze : Judyta, Estera, Saul - podkreślenie ich heroizmu Romantyzm Postać Chrystusa - koncepcja mesjanizmu A. Mickiewicz III cz. Dziadów; motyw Boa, Szatana, Aniołów; motyw widzenia - biblijnego środka konatktu między Bogiem i ludźmi : III cz. Dziadów - Widzenie ks. Piotra Młoda Polska Postać Szatana : L.Staff Deszcz jesienny; postać Adama i Ewy, Szatana : J.Kasprowicz Hymny; motyw Sądu Ostatecznego, orazy inspirowane Apokalipsą św. Jana : J.Kasprowicz Hymny Literatura współcznesna W.Szymborska Na wieży Babel, żona Lota; Z.Herbert Modlitwa Pana Cogito-Podróżnika, A.Rymkiewicz Dekalog; S.Grochowiak Kanon; T.Różewicz Ocalony